İsmail Hakkı Altuntaş

    گدر جوانی جان گرگت را بگیر ! وای اگر این گرگ گردد با توپیر . روز پیری، گر که باشی همچو شیر ناتوانی در مصاف گرگ پیر . مردمان گر یکدگر را می درند گرگ هاشان رهنما و رهبرند . این که انسان هست این سان دردمند گرگ ها فرمانروایی می کنند . گرگ ها همراه و انسان ها غریب با که باید گفت این حال عجیب؟ ... Kurt Gençliğinde kurdunun canını al! Eğer bu kurt seninle birlikte büyür ve yaşlanırsa vay haline. Yaşlandığında, aslan gibi güçlü olsan bile Yaşlı kurdun karşısında güçsüzsün. İnsanlar birbirlerini parçalıyorlarsa Kurtlarını kılavuz ve rehber edinmişlerdir. İnsan böyle dertler ve sıkıntılar içerisindeyse Kurtlar egemenlik sürüyorlardır. Kurtlar birbirleriyle dost, insanlar birbirine yabancı Bu garip durum kime söylenmeli? ...   Yıldırım, Nimet, “Ferîdûn-i Muşirî ve Şiiri”, Atatürk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi, Erzurum 1998, X, 47-63., s. 61; Muşirî, Ez Diyâr-i Âştî, s. 111-113.

    فریدون مشیری از همان روزی که دست حضرت قابیل گشت آلوده به خون حضرت هابیل از همان روزی که فرزندان آدم زهر تلخ دشمنی در خون شان جوشید آدمیت مرد گرچه آدم زنده بود از همان روزی که یوسف را برادرها به چاه انداختند از همان روزی که با شلاق و خون دیوار چین را ساختند آدمیت مرده بود بعد دنیا هی پر از آدم شد و این آسیاب گشت و گشت قرنها از مرگ آدم هم گذشت ای دریغ آدمیت برنگشت قرن ما روزگار مرگ انسانیت است سینه دنیا ز خوبی ها تهی است صحبت از آزادگی پاکی مروت ابلهی است صحبت از موسی و عیسی و محمد نابجاست قرن موسی چمبه هاست روزگار مرگ انسانیت است من که از پژمردن یک شاخه گل از نگاه ساکت یک کودک بیمار از فغان یک قناری در قفس از غم یک مرد در زنجیر حتی قاتلی بر دار اشک در چشمان و بغضم در گلوست وندرین ایام زخهرم در پیاله زهر مارم در سبوست مرگ او را از کجا باور کنم صحبت از پژمردن یک برگ نیست وای جنگل