İsmail Hakkı Altuntaş

    دارَ الزمان اِ حتَرَقَ   فَرَاشَتِي تَغَضَّ نَالَبِ ين وانطفأ المِ صباح لكني مع السارين مع الم حِبِينَ، مَعَ الباكِينَ   Zaman geçiyor Kelebeğim yandı Alnım kırıştı Ve lamba söndü Fakat neşelilerle birlikteyim, Âşıklarla beraberim, A ğlayan larla beraberim.   Abdulvahhab el-Beyâtî, el-‘Amâlu’l-Kâmile I, 170

    و شمعة تضيء حلم ليلة الأخير كقطرة من ذهب، كقطرة العبير تخرق ديجور الفراغ شمعة المصير     Bir mum gecenin son rüyasını aydınlatıyor. B ir damla altın gibi, bir damla koku gibi S essiz karanlığı yırtıyo r Mumun kaderi işte bu … Abdulvahhab el Beyati… el- Ḫâḳânî , 207

    وأنت خيالی يذوب رويدا علی معزف نابض یخفق تمرعليه کلمس الندی يداك فينطق ماينطق تَنادي نِنی من ظلامِ البکاء بلحن به کنت أ ست غرَق بلحن به کنت أبکَی الحياة في   فتَح لی بابها الغلق Ve sen yavaş yavaş eriyip yok olan bir hayalimsin, Çalgı aletinde ki telin titreyişinde , O çalgının üzerinden geçiyor, Ellerin, bir çiğe dokunmuşçasına, Konuşacağını konuşuyor, Çağırıyor beni, ağlamanın karanlığından, Boğulduğum ezgileriyle, Hayata ağlıyordum ezgileriyle, Açıyordu bana kapalı kapılarını. bdulvahhab el Beyati…Fevzi, 89