İsmail Hakkı Altuntaş

 Üç Noktanın Söylediği … O, bunu biliyordu. Askere giderken eşiyle son kere yalnız kaldığında demişti ki, “Eve gönderdiğim her mektubun sonuna üç tane nokta koyacağım; üç tane nokta… O üç nokta senin içindir, anladın değil mi?“ Hiç anlaşılmaz mıydı? Eski askerliklerin uzun yıllarında, derbeder fasılalarla eve gönderilen her mektubun sonunda hep o üç nokta vardı. Analar, babalar, teyzeler, amcalar, komşular ve tanıdıkları hatırlarının sorulmasına memnun oluyorlar, dualar gönderiyorlar ama mektubun sonundaki o üç noktaya hiç mi hiç dikkat etmiyorlardı. “Üç nokta“nın muhattabı ise her defasında bir öncekinden leziz hasret ve aşk cümleleri okuyordu. Hiçbir edibin o güne kadar kaleme almaya muvaffak olamadığı güzellikteki aşk mektupları, üç noktanın içindeki daracık mekanda, her defasında ter-u taze sevgi kelimeleriyle uzun yolculuklar ediyor, günlerce kayınbabanın emekli cüzdanında, kayınvalidenin En’am cüzünün arasında bir muska ihtimamı ile gezdirildikten sonra lütuf kabilinden gelin han

  Sûfî edebiyatı, İslâmî dönemlerde şiir ve nesir olarak ortaya çıkan edebiyat çeşitlerinden biri sayılmaktadır. Şiir geleneğine dayanan bu edebiyat, yeni bir aşk türü olarak ortaya çıkmıştır. Bu tür, görülmeyene ve ulaşılmayana kavuşmayı hedefleyen ve yüce arzuları ve kalbi yakan elemleri ifade etmek için gazel ve sevgi dilini kullanan ilâhî aşktır. Sûfî şâir remz’i kendine bir vazife edinmiştir. En meşhurlardan olan İbn Fârız da bazı kasidelerinde kadını, ilâhî aşka işaret eden bir simge olarak ele almıştır. et-Tâiyyetü’l-Kübrâ adlı kasidesi, onun manevi tecrübelerini/duygularını dile getiren orijinal yapıtlarından biridir. Bu kaside onun ruhsal hayatını yansıtmaktadır. Şair bu kasidesinde ilâhî aşk yolundaki sülûkünü betimlemiş, kadını ilâhî aşka sembol/remz edinmiştir Vücûd sultanına boyun eğen sırf tecrübî bir yola sahiptir. (Tavîl):   “Belki dostlarım Mekke’de (ki) Selma’yı anarak yürekleri serinletirler, Geçip giden geceler belki bir gün döner de, böylece onu bekleyen

Ey sabır, rızâsı uğrunda güldürme bana insanları. Tahammülsüz sûrete bakanlarımız var Memnun etme, sızlanma ve bağırma Rûhun harcanmaya değmez, visâlin çok uzaktır, Rûha cân veren sevgili, Aşkın kanunu akrabalıktan yakındır Neden çok yüz çevirdin rûhum hayalini takip ederken Aklım yağmaya kaldı acımadın giderken Başka başka elemler verdin her birinde Yolunda keskin kılıç olan sevgini Kısas istemez diye beni öldürmen mi gerekti.   Ey idrâksiz gönlüm! Rahat bırak kendini. Aldanırsın onun soğuk dönüşlerine Yakma kulağını, aklına bir nokta koy. Bir nokta ile ne harfler değişir. Sür sarı deveni, anla,  istemiyor seni Susuz kuyu ve çölünde yanmaya gönlünü  alıştır.  Kader yolunda  gam ve acılar Ben susuzluktan o pişmanlıktan Aramızdaki ayrılık bir nokta kadar Nedensiz olmasaydı.   İsmail Hakkı Altuntaş