İsmail Hakkı Altuntaş

gün ipimi çeken gecem doğarken tanın kızıllığına aç ölüm… bir yanımı yiyor… sevincim vardı…söz vardı hüznünde bitişin… bilmiyorum… çığlığına koşan… tutuldum sevdalarına ruhumda kalan  kokun tamam… anlamsız varlığım ağır gecelerde… bedelini kalbim…gözümle ödüyor   gittiğin yerde… sen kal… çünkü… sensiz geçmiş… hayal açılmayan harfin içinde bir kırılsaydı… yeni kelimeler yine kısalır… sözüm kalırdı noktanın içinde ve kararmış nefsim hiçsizliğinde … sonsuzluğun hüznüne… batık gidiyor… kapılar ardında parçalanmış…ben sen yanan ateşin serseri oynunda tükenmiş hayat perdeler kapalı veya açıkken isteğim tek bir ölümdü kaç sabah üstüme geldi… bu arzular ağırlığıyla içimdeki renkleri akıtıyor   arzularım kırmızılar… yorgun bedenim ruhumu taşımakta kırmızıya karışırken renklerim… doğarken ölüyor resimlerim… çıldırdığım an içimde mavilerim  mor’a doğru kayboluyor örtsün üzerimi karam… acınası sevdam…hazlarım sırlansın düşlerken senli yolları kalsam  yine tek başıma terk edemeden hayalini ve gecem

    Bu gece ikimizin gecesi… Zaman kum gibi akarken ne çok beklemiştik… Kalbimizin birleştiği yerde sevdiğimiz aşk şarkımızı ateşlerden daha çılgın söyleyeceğiz…ah. Seni tanrım gibi sevdiğimi, ilk defa derinden hissedeceksin. Bende bileceğim seni ikincin neden yok diye. Yıllar geçti belki habersizdik. Şimdi ikimiz biliyoruz. Neden bekledik bunca yıl bu geceyi… Beklenmedik yerlerde daha çok belli olur, aşkın gizemleri. İkimizi nasılda sardı bu sevda rüzgarı, inanılmaz değil mi Gel özledim diyordun, bende aynısını… bakar mısın bugüne mi kaldı. Aklıma gelmezdi…erittiğimiz zaman zarfı, burada açılıverdi. Bu gece gördüğümüz rüya yılların bizdeki özlemi…Sızan renkli kızılını gövdeme nakşedeceğim. Sarılalım kördüğüm gibi, ikimiz ilk defa özgür olduğumuz bu yerde…kafesinden kaçmış iki kuş gibi… Rüzgara meydan okuyan bir uçuş, daha unutulur mu? Ah kalbindeki siyah ben…kalsın ebedi. Önceden bunun için konmuştu, anladık beraberliğimizin nedenini. En güzel bir h