İsmail Hakkı Altuntaş

  Kendi başıma kalıp düşlere daldığım zaman sormuşumdur. İnsan ne zaman şairdir? Gerçek şair kimdir? Her insan yaşamının bazı anlarında şairleşir. İnsan, yaşamının bazı müstesna anlarında o bencil egosundan sıyrılıp, doğaya, kâinata, Tanrı gibi yukarıdan bakabilir. O anlar, insanın öteki canlı­lar gibi sırf yaşamım sürdürme içgüdüsüyle koşuştuğu zamandan ayrıdır. O anlar, öteki insanların doğaya sırf bencil duygularla koşup, didindiği zaman değildir. O anlar, insanın bir çiçeğin hayranlık veren güzelliğine, kopup gelen ve kıyıda bembeyaz dağılan dalgalara sakin bir gecenin derinliğinde pırıldayan yıldızlara, ya da bir çocuğun o içten gülümsemesine, bir gecenin sonunda ufku aydınlatan ışıklara, ya da sevgilinin güzel hatlarına bakıp da maveraya uçtuğu anlardır. O anlar, şiir anlarıdır. O anlan, sanırım, yalnız şairler yaşar. Yunus yaşar, Karacaoğlan yaşar. Acaba hayvanların da böyle anlan olur mu, diye düşündüğüm olur. Dişisini inanılmaz melodilerle çağıran kuşcağızdaki yaşam sevinci, y

  Yrd. Doç. Dr. Fatımatüz Zehra KAMACI [1] Giriş Tarih, ona yön veren ve yaşadıkları döneme has izler taşıyan sayısız portreden bahseder. Her ne kadar yapılan çalışmalar, yüzyıllar boyunca kadın nüfusunun erkek nüfusundan hep bir miktar daha fazla olduğunu ortaya koysa da tarihe mâl olmuş meşhur isimler açısından bakıldığında, kadınların neredeyse adı yok gibidir. Yüzyıllar boyunca perde arkasında kalan ama perdenin önündekiler üzerinde etkisi hiç azalmayan kadınların bu yönü, herkes tarafın­dan bilinir ve şifahî olarak anlatılır fakat bunların çok azı yazılmıştır. İslâm tarihi açısından bakıldığında Hz. Hatice (v. 620) ve Hz. Âişe (v. 58/678), bu özelliği yazıya dökülen kadın port­relerinin ilklerinden sayılabilir. Resûlullâh’ın Mekke’deki sadık ve vefâkâr zevcesi Hz. Hatice ile Medine’de Hz. Peygamberin terbiyesinde yetişen Hz. Âişe; zekî, bilgili, cesaretli ve dirayetli halleriyle İslâm toplumunun ilk döneminde etkin rol oynayan erkeklerin yanına adlarını yaz­dırmayı başarmışl