İsmail Hakkı Altuntaş

“Ben seni sevdim,Sen de beni sevdin mi?” “Ahmed Amîş Efendi” hatalıyım … sevmekle yolunda olduğumu bildiğin halde akşam güneşi gitmekle… batmakla korku verme içime doğacaksın bilirim beklemekle… olsun… her gün batmak niye bir gece değil…  bitmeyen yıllarım gece o gün… sevindiğim taksimdir, kasım, sevinmiştim çok kavuştuğum güneşim neden kararıyor…. gideceğimle, gel benle demesi … yok gibi niye ayrılık … değil kırgın, sever… her şeyi …yok, yok, ağaçlarım ağlar ve dökülür son an gibi… batanım… ve kaybolmak gecenin korkusu geldi, doğacakta …ne vakte kadar gün, saat … bir an olsaydı, yine de kasımı severim, taksimdir… beni buluşturan   ah bu ayrılış .. yüce dağdan, bir bulut yükselse … ve semamda… neden hep yağmur olur… şimdi gidiyorsun … hiç sarılmadın …bulunmaz yere … meyhane, tekke değil   başka bir yer mi  var hangisi… öylesine sordum, ….. her zaman ki gibi neden … ayrılmak istemiyorum, yine kasım gelse, taksim parçalanmış kalbimi… bulayım başka bir ay yok mu… aydınlayan mecnun gibi de

  "Hallac Divânı"ndan  رَقيبانِ مِنّي شاهِدانِ لِحُبِّهِ وِاِثنانِ مِنّي شاهِدانِ تَراني فَما جالَ في سِرّي لَغَيرِكَ خاطِرٌ وَلا قالَ إِلّا في هَواكَ لِساني فَإِن رُمتُ شَرقاً أَنتَ في الشَرقِ شَرقُهُ وَإِن رُمتُ غَرباً أَنتَ نُصبُ عِياني وَإِن رُمتُ فَوقاً أَنتَ في الفَوقِ فَوقُهُ وَإِن رُمتُ تَحتاً أَنتَ كُلُّ مَكانِ وَأَنتَ مَحَلُّ الكُلِّ بَل لا مَحَلُّهُ وَأَنتَ بِكُلِّ الكُلِّ لَيسَ بِفانِ بِقَلبي وَروحي وَالضَميرِ وَخاطِري وَتَردادِ أَنفاسي وَعَقدِ لِساني Farsça ديدگانم بينندهٔ محبوبش هستند اين در شاهدند كه مرا مى بينى پس در درون من هيچ كس غير تو خطور نكرد و زبانم جز در هوا ى تو سخن نگفت چون به شرق روم تر در شرق شرقش هستى و چون به سوى غرب مايل شوم در مقابل ديدگائم هستى واگر به الا مايل شوم تو در بالاى بالا قرار دارى واگر به پائين مايل شوم توهمه جا هستى تو جاى همه چيز هستى، اما نه جاى آن تو يه همه چيز احاطه دارى و فانى نيستى به قلب و روحد درون و خاطرم تو بازگردانندة انفاسم وپيمان زبائم هستى Türkçe   İki rakip ol

-kokuyorsun… duyduğum koku istenmesiz… koku değil mi… diyemem kokanı kim ister kokana arkadaş derler toprak ey koku…sen  nasılsın ki… o istiyor… koynundaysan toprağın … kokun gül oldu, menekşe ve karanfil nasıldı kokum… onlandı da ya atılmayaydım ey kokuma  sahip çıkan… toprağım … neden attılar bulunmak mıydı … senle kokulandım kokusuz olaydım…belki onlar tutardı… atmazlardı … sen kokuna kokuna buldun… toprakları…  kokartsın gülün yar boynuna … ol sürgün İsmail Hakkı Altuntaş

Gartenlaube: Träume Sind Schäume oder stille Liebe mit Hindernissen [Düşler Birer Gölgedir  ya da Engellenen Gizli Sevda]   Gönlü cennet, aşkı vefa sevgilim! Sevmek ve sevilmekte sen bir başkasın. İyi ki varsın... Nasıl can dayanır. Eğer insansa biri nasıl incitebilir mi seni.   İnsana yük olmayan…varlığı neşe kaynağım olan. Altınım! O eşsiz güzelliğin karşısında en taş kalpli zalim bile…erim erir. Sen başlar üzerinde ol, ben toprağın olmaya razıyım. Sürekli sızlanan bir kalbim var diye sitem etme Hayat beni çok yordu, sen gül suyunu dök. Kara çalımdan belki çiçeklerle dökülüveririm. Ah şu bağlarımı koparabilsem. Şimdi uçmuştum pervane misali, yanmak için yurduna. Heyhat! Ne cesaretim var ne de kuvvetim. Bir ağlamaya gücüm yeten gözlerden gayri. Hani onlarda bir değerli olsalar, ne çok sevinirim. Al beni götür yanında Vur bukağılar, kapıdaki köpeklerine at. lime lime olsun ... Bir ıh sesim çıkmaz…daha fazla, fazla parçalayın derim. Leylamın

  "Hallac Divânı"ndan  قضى عليه الهوى ألا یذوق كرى و بات مكتحلا بالصاب لم ينم يقول للعين: جودى بالدموع، فإن تبكى بجد   [وإلا ] فلنجد بد م فمن شروط الهوى أن المحب يرى بؤس الهوى أبدا أحلى من النعم Farsça عشف او را فراگرفت و خواب را نچشيد و شب را در سختى و مصيبت به پايان برد و هرگز نخوابيد به جشم مى كويد: اشكها را سرازيركن و واقعاگريه كن، وگرنه غرقه در خون شو ازشروط عشق اين استكه عاشق پيوسته و دائماً بلاى عشق را شيرين تر از خوشى هاى ديگر ببيند Türkçe Böylece sevgisi onu yakaladı ve uykuyu tatmadı. Ve geceyi sıkıntı ve sefalet içinde bitirdi Göze diyor ki: Gözyaşlarına karşı iyi ol o zaman Gerçekten ağla aksi halde kanda boğulacaksın Aşkın şartlarından biri de sevgilinin Sürekli acı veren aşkını Diğer zevklerden daha tatlı görmendir

  "Hallac Divânı"ndan  يا غافِلاً لِجَهالَةٍ عَن شاني هَلا عَرَفتَ حَقيقَتي وَبَياني فَعِبادَتي لِلَّهِ سِتَّةُ أَحرُفٍ مِن بَينِها حَرفانِ مَعجومانِ حَرفانِ أَصلِيٌّ وَآخَرُ شَكلُهُ في العُجمِ مَنسوبٌ إِلى إيماني فَإِذا بَدا رَأَسُ الحُروفِ أَمامَها حَرفٌ يَقومُ مَقامَ حَرفٍ ثانِ أَبصَرَتني بِمَكانِ موسى قائِماً في النورِ فَوقَ الطورِ حينَ تَراني   Farsça اى غافل نادان از شأن من چه دانيد كيستم و چه مى گويم خدا را به شش حرف مى يرستم كه در ميانشان دو حرف نقطهٔ دار است بكى نقطه ازخود دارد وديگرى نقطه از ايمانم و سر حروف را چون سر آن حرف جا دهيد خود جايگزين دومين حرف مى شود   ابن بار مرا به جاى » موسى «   بر» طور «غرق در نور ايستاده مى بينى Türkçe Ey gafil, şanımdan haysiyetimden cahilsin Kim olduğumu ve ne dediğimi bilebilir misin? İşte… Allah’a olan kulluğum altı harftir. Bunlar arasında iki noktalı harf vardır İkisi asli harf ve diğer (iki) de şeklen A’cem/yabancığılığından inancıma atfedersin Ve harfleri harflerl

  "Hallac Divânı"ndan  نِعمَ الإِعانَةُ رَمزاً في خَفا لُطُفٍ في بارِقٍ لاحَ فيها مِن عُلا خَلَلِه وَالحالُ يَرمُقُني طَوراً وَأَرمُقُهُ إِن شا فَيُغشى عَلى الإِخوانِ مِن قُلَلِه حالٌ إِلَيهِ رَأى فيهِ بِهِمَّتِهِ عَن فَيضِ بَحرٍ مِنَ التَمويهِ مِن مِلَلِه فَالكُلُّ يَشهَدُهُ كُلّاً وَأَشهَدُهُ مَعَ الحَقيقَةِ لا بِالشَخصِ مِن طَلَبِه Farsça كمك و عنايت اوكه به صورت رمزى است همچون درخشش آنى ازافق بالا [از خلال ابرها ] مى تابد [ و همه جا را روشن مى كند ] [ در اين[ حال مرا مى نگرد و من اورا مى نگرم كر چه ديگران اندكى تحمل اين حال را دارند او مى خواهد همچو دريا ما را از بخشش خوبش برخورداركند همه چيزگواهى مىدهند كه هر چه هست اوست ومن نيزگواهى دهم كه به حقيقت هر چه هست اوست   Türkçe   Yardımın nimetleri, nezaketin inceliği bir semboldür Üst taraftan gelen anlık bir parıltı gibi Bir umut ışığı gibi her yeri aydınlatır O dilerse menşe/kaynağı perdeler azaltır   [Bu arada] bana ilgiyle bakıyor ve bende ona bakıyorum Bizi deni

  "Hallac Divânı"ndan  لَم يَبقَ بَيني وَبَينَ الحَقِّ تِبياني وَلا دَليلٌ بِآياتٍ وَبُرهانِ هَذا تَجلي طُلوعِ الحَقِّ نائِرَةٌ قَد أَزهَرَت في تَلاليها بِسُلطانِ لا يَعرِفُ الحَقَّ إِلّا مَن يَعرِّفُهُ لا يَرِفُ القِدَمِيَّ المُحدَثُ الفاني لا يُستَدَلُّ عَلى الباري بِصَنعَتِهِ رَأَيتُم حَدَثاً يَنبي عَن أَزمانِ كانَ الدَليلُ لَهُ مِنهُ إِلَيهِ بِهِ من شاهد الحَقّ في تَنزيلِ فُرقانِ كانَ الدَليلُ لَهُ مِنهُ إِلَيهِ لَهُ حَقّاً وَجَدناهُ بِل عِلماً بِتِبيانِ هَذا وُجودي وَتَصريحي وَمُعتَقَدي هَذا تَوَحُّدُ تَوحيدي وَإيماني هَذى عِبارَةُ أَهلِ الأَنفِرادِ بِهِ ذَوي المَعارِفِ في سِرٍّ وَإِعلانِ هَذا وُجودُ وُجودِ الواجِدينَ لَهُ بَني التَجانُسِ أَصحابي وَخُلّاني Farsça ميان من وحق هيچ سخن آشكارى باقى نماند و دليل و برهان و آيات به كار نيايد اين تجلى پرتو فروزان حق است چون در درخشش آن تاج شاهى شكوفا شده است حق را نشناخت مگر آنكس كه حق او را بشناند حادث فانى، قديم را نشناسد دربارهٔ آفرينش بارى متعال هيچ دليلى نمى خواهد شما حا

  "Hallac Divânı"ndan  كانَت لِقَلبي أَهواءٌ مُفَرَّقَةٌ فَاِستَجمَعَت مُذ رَأَتكَ العَينُ أَهوائي فَصارَ يَحسُدُني مَن كُنتُ أَحسُدُهُ وَصِرتُ مَولى الوَرى مُذ صِرتُ مَولائي تَرَكتُ لِلناسِ دُنياهُم وَدينَهُم شُغلاً بِحِبِّكَ يا ديني وَدُنيائي ما لامَني فيكَ أَحبابي وَأَعدائي إِلّا لِغَفلَتِهِم عِن عُظمِ بَلوائي أَشعَلتَ في كَبِدي نارَينِ واحِدَةً بِينَ الضُلوعِ وَأُخرى بَينَ أَحشائي ولاهممت بشرب الماء من عطش   إلا رأيت   حيالا   منك فى الماء النار أبرد من ثلج على كيدى   والسيف ال ي ن لی هجر مولايى Farsça براى قلبم تمناهاى گونه گونى بود و از لحظهٔ اى كه جشم تو را ديد تمناهايم آشكار شد «كرد آمدند » پس كسى كه بر او رشك مى بردم او هم به من رشك برد و لحظهٔ اى كه تو يارم شدى، من جهاندار شدم دين و دنياى مردم را رهاكردم اى دين و دنياى من به عشق توگر فتار شدم درستان و دشمنانم به خاطر تو سرزنشم نكنند مگر به خاطر غفلتشان از آشوب بزرگم در دلم دو آتش یكانه بر افروختى آتشى در سينه ام و آتشى در درونم از تشنكى قصد نوشيدن آب نكنم م