İsmail Hakkı Altuntaş

اسم تو می بارد از نفس باران Senin ismin yağıyor, yağmurun nefesinden. نور رُخت دارد جلوه بی پایان Yüzün nurundan sonsuz bir davet var. بر دل خسته می دهد اسمت لذت عشقی مدام İsmin yorgun bir kalbe devamlı bir aşk lezzeti veriyor. بر روح بلندت سلام Yüce ruhuna selâm سلام ای گوهر دریای نور Selâm! Ey nur denizinin cevheri ای آیه زیبای عشق Ey aşkın güzel ayeti ریحانه روح خدا Allah ruhunun reyhânesi سلام ای دار و ندار علی Selâm! Ey Ali’nin herşeyi ای بود و نبود حسن Ey Hasen’in bütün varlığı ای مادر ارباب ما Ey Efendimizin annesi ذکر لب نوکرها سیدتی لبیکِ Hizmetçilerin dilindeki zikir Seyyideti Lebbeyki یا فاطمه الزهرا صلی الله علیکِ Ya Fatıma’t-üz Zehrâ sallallâhü aleyke مِهر تو در دل ها آیه توحید است Yüreklerde senin bağlılığın tevhid ayetidir. جلوه ای از نورت صورت خورشید است Nurundaki davet, güneş gibidir. آیه به آیه از دل قرآن داده خدا این پیام Ayetten ayete, Kur’an’ın kalbinden   Allah bu mesajı vermiştir. ب

MUHTÂR B. EBÎ UBEYD ES-SEKAFÎ Hayatını İzle Not: "Opera"dan VPN ile izleyebilirsiniz

  1. Haram ayın hilali göründüğünde gözyaşlarım sevgi ifadelerimi peşpeşe sıraladı ve haykırdı. 2. (O) hüzün ayı olduğu gibi müminlere düşmanlık kılıcı (nın çekildiği) zulüm ayıdır da. 3. (O) zamanın badiresinin, yayından onlara ölüm okunu fırlattığı hilaldir. 4. Ben, gönlüm ızdırap içindeyken ve kanım alev almışken onların felaketini unutup da nasıl teselli bulurum? 5. Onlar için gözyaşım aktı ve kalbim öldü, (artık) gamlarım sarhoşluğum, gözyaşım şarabım (oldu). 6. Dostum! Azarlama, hastalığıma şifa vermedi; iç organların yarası sözle tedavi edilebilir mi?   7. Eller yerine iç organlarımı nasıl parçalamam ve İslam’a nasıl kan ağlamam. 8. Kitabın ve ahkamın bizzat kendisi olan bir kişinin öldürülmesinden dolayı kalpler içine kapandı. 9. O, Hüseyin’in, arı beyinin, Betül’ün ve Tihamî’nin ta kendisidir. 10. Yiğit imam için sadece sinemi değil her yerimi parçalamam benim hakkımdır. Osman Bektaş el Mevsili

SÎNEZENLER   Kerbelâ Vakasına Şahit Olanlar İçin Yazılan Sînezenler Müellifi Belli Olan Sînezenler HÜSEYN’İM VAY HÜSEYN’İM VAY (Hüseyin Yalçın) Nece menim üzüm gülsün gör ne ezâlı Zeyneb’em Gardaş Hüseyn bacın ölsün sene vefâlı Zeyneb’em Gane dönüptü üreğim bu çölde yohdu kömeğim Bu feleğe men ne deyim dilde nevâlı Zeyneb’em Men Ebu’l-Fazıl bacısıydım Hüseyn’in eşgi nazıydım Medine’de sâye salan Heyder u Zehra kızıydım Felek meni yaman vurdu gülistânım hezân oldu Güneş söndü ay tutuldu dünya mene zindan oldu Derd elinnen gocalmışam âlemi eşge salmışam Meni atıpdı Hüseyn’im tenha çöllerde galmışam Gedip Hüseyn ay Ebu’l-Fazıl imdâda gel ay Ebu’l-Fazıl Gözyaşımı kimse silmez çâresizem ay Ebu’l-Fazıl Bacını sen de atıpsan nehr-i Elgem’de yatıpsan Âlem Hüseyn’e ağlıyır sen Hüseyn’i ağladıpsan Ebu’l-Fazıl can bir bak mene solan gülzâre dönmüşem Çok yalvarıp o getile getligâhda sürünmüşem Heymelere od vurdular külü göğe savurdular Çöle dağıldı ahula