İsmail Hakkı Altuntaş

Maşukumun güldür teni ben gül ü zarı n’eylerem Aşkın çölü makber bana başka mezarı n’eylerem El çekmişem fanilere menzil olan viraneden Lâhut eli menzil bana hâki diyarı n’eylerem Mecnun gibi dağdan dağa gezmek ne layık aşıka Gönlümde buldum yârimi kest ü güzarı n’eylerem Bülbül niçin verdin gönül rengi solan bir goncaya Solmaz benim nazlı gülüm fani baharı n’eylerem Gündüzleri hasret çeker aşık şebi bayram sayar Her saatim vuslat demi leyli neharı n’eylerem Ağyar ile yok ülfetim bigânedir dünya bana Canan ile vahdet gerek kesrette yari n’eylerem Dil mutmain canan ile havf-ı reca bilmem nedir Cananımın cananıyım dilde gubarı n’eylerem Zahid bütün olsun senin Kevser behişt huri melek Cananımın cananıyım başka şikârı n’eylerem Tek hücreli evdir gönül sığmaz ona bin bir emel Tek dilbere verdim gönül başka nigârı n’eylerem Aşkınla inşa eyledim dostun köyüne hanemi Esmâ-i hüsnâ çevresi taştan cidarı n’eylerem Yandım tecelli nuruna Musa gibi hayretteyim Tur u dilim sat paredir artık şirarı