İsmail Hakkı Altuntaş

  Tanrıyı çok seven bir çoban vardı. Kendi garip dünyasında onunla konuşur, gevezelik yapardı. Her gün olur olmaz basit şeyleri ona sunar, bundan da çok sevinirdi. Şansı yaver gitmiş, Tanrısı ona misafir olacağını söylemişti. Çoban o güne kadar hayal edemeyeceği tatlı sözlü sevdiğine kavuşacaktı… Bir perde gerisinde görüştüler. Çoban’ın gevezeliği tuttu. O kadar çok konuşmuştu ki, Tanrı’sı, biraz dur sus diyecek kadar…çoban durdu ve burası sessizlik makamı olduğunu hatırladı...   Duymuştu “Sukutumuzdan anlamayan sözümüzden ne anlar”, deyişini… İlk defa buluştuğu Tanrısı yanında çok konuşmuştu….uyarı gelince durdu ve o da dinledi. Çoban olduğu aklına geldi... Çoban nerden bilsin edebi irfanı, susmayı…ancak kalbine bir ağırlık çöktü. Keşke hiç olmasaydım dedi ve ölmeyi istedi. Ölmek bir kurtuluş olurmuş…yine de ölmeyi de beceremedi… O gün çoban akşam kadar misafir edeceği Tanrısıyla sözleşmişti…gündüzünden düşünmüştü…Tanrı ile ne konuşulur…bildiğim şeyler sürülerle konuştuğum ş