İsmail Hakkı Altuntaş

“Tilimsânî’nin en güzel sözü şuydu (izâ ahsene’l-kelâm). Kur’ân cennete ulaştırır, bizim kelâmımız Allah’a ulaştırır.”  [İbn Teymiyye, Mecmûatü’r-Resâil, c. I, s. 177] Tilimsânî Şerhu’l-Menâzil’de “Yüksek himmet sahipleri cenneti isteyerek ve cehennemden sakınarak değil, Allah’a muhabbetle ibadet ederler. Yüce himmet sahiplerinin gayretleri yüce maksatlara taalluk etmiştir.” demektedir. [Tilimsânî, Şerhu Menâzili’s-Sâirîn, vr. 73b.] 

Akşam oldu. Yüreğim, varını yoğunu müsrifçe harcayan bir bahar kadar gamsız, seni bekliyor. Nerde kaldın?  Nerdesin, ey gönüller fırtınası? Yaz meltemleriyle tatlı tatlı çırpınan bir perde gibi, yüreğimin açık duran penceresinde, halecan ve ümitle kabarıp taşarak seni bekliyorum. Nerde kaldın, nerdesin?  Es! Gizlendiğin yerden çık artık, ey gönüller fırtınası! Evvelce nasıl, ne diye geldin?  Geldin de azamet ve haşmetinle uğuldar olup, bu câhil yüreği, gömülü olduğu alaca karanlıktan çıkardın, göz kamaştırıcı sırlarınla yüz yüze getirdin, sonra da kaçtın, günlerin gecelerin ardına saklandın, ey zâlim rüzgâr, ey gönüller fırtınası! Akşam basıyor. Karanlıktan da aydınlıktan da uzak olan bu kişmîrî gök, bir siyâhî köle ile, bir sarışın câriyeden doğmuş, çalık renkli melez edâsıyle karşımda boy göstermekte. Benden ne istiyor?  Dilini dileğini anlamıyorum ki...  Gel, gel de sen sor...  sen anla ey koca saltanatlım, ey gönül fırtınası! Senin için cihet zaman ne ola?  Doğudan es, batıdan es,