İsmail Hakkı Altuntaş

Yazan: Didem Z. Havlioğlu Alt-Üst Dergisi / 2 Temmuz 2011 Bağlı bulunduğum üniversitenin bir projesi kapsamında, bir süredir liselerde divan edebiyatı dersleri veriyorum. Kafaları test çözmekten buharlaşmış bir grup pırıl pırıl gence, aşkın çeşitlemeleri ve görünenin altında yatan öteki gerçekleri anlatmanın çılgınlık olduğu düşünülebilir. Şipşakçı çözümleri öğrenip uygulamakta yarışa çıkarılan bu çocuklara bir an durmayı ve düşünmeyi, doğru cevap diye bir kavramın olmayabileceğini hatırlatmak şehrin en işlek caddesinde piknik yapmaya benzetilebilir. Üniversiteye hazırlanan bu çocukların, daha sonraki hayatlarına da damgasını vuracak bir tavır olarak, en son ihtiyaçları olan şey divan edebiyatı, hatta edebiyat gibi gereksiz bir zaman kaybıdır. Bunun nasıl bir şey olduğunu az çok biliyorum. Ben de bu ülkede lise okudum. Ben de anlamadığım her şey gibi divan edebiyatından korkardım. Bu durumda dersin adı “Kim Korkar Divan Edebiyatından?” olmalıydı. Bir ders saati içinde bu öğre

Yazan: İrvin Cemil Schick AltÜst Dergisi / 2 Temmuz 2011 Cumhuriyet Türkiye’sinde kültür her zaman siyasetin tay hatlarını yansıtmıştır. Yansıtmıştır ama, bunu asla tutarlı bir şekilde yapmamış, daha ziyade “biz” ve “onlar’ın birbirinden tefrik edilmesine yarayan yarı keyfî bir araç olabilmiştir. Örneğin öz Türkçe gibi temelde faşizan bir ideoloji Sol tarafından benimsenirken sağ tarafından reddedilmiş, Yunus Emre’nin Bektaşi olup olmadığı gibi özünde tamamen olgusal olması gereken bir soruya verilen cevap, cevabı verenin solcu mu, yoksa sağcı mı olduğuna göre değişmiş, bu arada Sol Necip Fazıl’ı, Sağ ise Nazım Hikmet’i şairden saymamıştır. Atatürk Safiye Aylâ’yı severmiş belki, ama Cumhuriyet kadroları Türkiye halkına opera, bale, senfoni sevdirmek için ellerinden geleni esirgememiştir. Buna mukabil Yakup Kadri Karaosmanoğlu gibi aslında kozmopolitliğin daniskası olan, aynı cümle içinde hem Kitab-ı Mukaddes’ten, hem de Andre Gide’den alıntılar yapabilen bir yazar kozmopolitl