İsmail Hakkı Altuntaş

  olmasaydı dediğim çok şey kendimi hiç affedemiyorum hayatın kaynağı çok şans vermişti fakat kurgularım hatalara düşürdü beni şimdi ise affedilmeyi bekliyorum. o affetmişti kaç kere düşünüyorum zaman geri dönüşü olmayan çizgi düzelmesi olacak mı denilmeyecek kadar "zannetmiyorum" güneşi bilirim doğar, batar vazgeçmez. yolunu ay, sevdiği dünya için nasıl bir şey bu? kaçıncı dönüşü oldu ve turu olsaydı olmasaydı da ne hep "gel gidelim" yolunda   o affetmeden ben kendimi bir affedebilseydim. niye affettsin o güzeller güzeli iki yerde ruhu bir gezeni. belki de varlık bir bedeni ekmekçi koca derler soğuk fırında ekmeği pişer üçe bölünüyorsa bir kapıda o fırın soğuktur ve bende yanıyorsa affetmesini beklediğim pir mi yoksa kendim mi kim kimi affedecek sebebi bilinmezse çözülmez bir sır oldu ben beni, sen seni ayıramadıktan sonra İsmail Hakkı Altuntaş

  Zemahşerî, itikadî olarak Mu’tezilî idi. Hatta kendisi bir kapıdan içeri girmeye izin amaçlı sorulduğunda: “Ben, Ebu’l-Kasım el-Mu’tezilî’yim” derdi. Ayrıca Keşşâf ın mukaddimesinde de: “Hamd Kur’ân’ı yaratan Allah’a mahsustur,” demektedir. “Kur’ân’ın yaratıldığı” ifadesini kullanmasını onun Mu’tezilî olduğuna delil sayılmaktadır. Zemahşerî, fıkhî olarak da Hanefi mezhebine mensuptur. Hârizm ehli gibi o da Hanefi oluşundan iftiharla bahseder. Mu’tezilî olan Zemahşerî ile Hanefi olan Zemahşerî’nin kişilikleri arasında şöyle bir fark söz konusudur: Hanefi olan Zemahşerî, fıkhî meselelerde kendi mezhebi dışındaki görüşlere karşı müsâmahâlı ve hatta zaman zaman muhaliflerinin görüşlerini benimser ve kabullenirken, Mu’tezilî olan Zemahşerî ise muhaliflerine karşı müsâmaha göstermez, çoğu zaman onları eleştirirdi. Kendine son derece güven duyan, inandığı görüşlere sıkıca bağlı olan, fakat bu bağlılığının Hakk’a yönelmesine engel olmadığı bilinen Zemahşerî’nin hayâtının son döneminde e

Kendime defalarca kızsamda, uyarsamda, İçimdeki çocuk çok yaramaz, Laf söz dinlemiyor... Beni affet... İsmail Hakkı Altuntaş

  Dünyanın boş masalları çaldı benden Tanrı’yı hayal etmem için verilen zamanı, yalnızca güzelliklerini görememekle kalmadım, gittikçe daha çok günaha battım. Başkalarını bilgeliğe götüren, beni etti kör ve ahmak, üstelik geciktirdi tanımamı hatamı; Umudum azalıyor, yine de büyüyor kendi aşkımdan beni kurtarman arzusu. Tanrım, yarıya indir cennete giden yolu, çünkü muhtacım senin yardımına, çıkmak için o sarp yokuşu. Nefret ettir beni dünyanın hâzinelerinden, itibar ettiğim ve kutsal saydığım tüm o güzelliklerden, ölmeden önce, ebedi yaşamı elde edebilirim böylece Michelangelo Buonarroti