İsmail Hakkı Altuntaş

    insan bu… korku eşiğinde… tüm günahları ifşa edildiğinde kalır düşleri   çığlıklar beyinde dönüp dururken hayat için değil… ruhuna dua eder   şeytanla ilk karşılaşmasında nasıl da korkar bir darağacı altında   günler boyunca düşünür ebedi hayatta unuttum… o ne demek   cennet ve cehennem…endişe ölmek olmamalıydı dumansız ateşte beden yanacaksa     ruhu kemiren şüphe korkunç karanlıklarda yaşamı ve ölümü çağırabilmeli   çocuk saflığında   lekesiz ve parlak   can gözlere bak nasıl da güzel o, sen ve ben…     hayaller ve rüyalar işte hayat suyu çimenler mırıldansın aşkın şarkısını   savrulsun rüzgar özgürce parlamış gün ışığıyla ebediyen sürecek gibi   sıcak ve susuz çöllerde gün doğmadan neler doğar ölmek mi…     yas tutar özlemle kederle başını eğen ağacın sudaki yansıması   neden…günahların kefâreti aşık olmak… birbirini bulamadan   ne fark eder ki sessiz bir şey yoktur kalp ölürse