İsmail Hakkı Altuntaş

Nasılsın?  Mavi sonsuzluğun rengi… yanımda olsan desem çok değil, benden ayrı kalmıyorsun ki, seninle gözlerin ağladığı yerde beraber olmuşuz. İnsanların çoğu burayı arıyor. Seninle el ele olmak. Hayatım gözyaşıyla dolu. Fakat heyecandan titriyorum… senin ile beraber oldum diye, sevinç mi yoksa geç kalmışlığın tedirginliği mi? Soruyorum sen mi beni, ben mi seni hak ettim…cevabı yok. Bir şey var bir sonraki hayatımız eskisi gibi olmasın olur mu? Rüyaların doğduğu yer diyorlarmış aradım sonunda buldum…neresi? Meğer ki, senin yanınmış. Şimdi, ben hep üzülüyorum, geç kaldım diye. İşte bu yüzden bu rüyanın sonunu görmek ve gerçeğe uçmak istiyorum. Ve yardım etmeni istiyorum. Çünkü ben ve sen karlı yolun açılmış tünellerinde donmadan kurtulmalıyız. İkimizi bağlayan engeller yanında ve kırmaya çalışan engellerimiz de var. Karlı yol erimeden bu yol bitirmeli. Yoksa kayboluruz derinliklerde Diriltilenlerin yeni hayatı sadece bir gün sürmeyecek ki, gazaba uğramışların uydurmaları, gelecek sonsuz

Bir insanın kendi içinde başka bir insanı bu kadar kuvvetle bulmasına, sadece tesadüfler kafi değildir. Bu hayatta en güzel tevafuk; bir başkasında kendi kalbinin benzerine rastlamaktır…