İsmail Hakkı Altuntaş

Seninle kendimi bulur, kendimi kaybederim. Benim ifrat muhabbetimin adı sensin. Hep, sen, sen... diyorum. Çünkü her şey sensin Allâh'ım! ** Eş geldi, dost geldi. Seni gezdirelim, eğlendirelim., dediler. Olmaz, dedim. Gitmem. Neden, der gibi yüzüme baktılar. Olmaz, dedim. Onunla kalmak istiyorum. O nerede, der gibi, gene tuhaf tuhaf etraflarını süzdüler. Şu insanoğlu ne tuhaf... Seni sağda, solda arıyorlar. Ebedî mihmânımın sen olduğunu bilen dahi yok Allâh'ım! Seninle kalamadığım zamanlar hiç değilse, hasretinle baş başa olduğumu dahi anlayamıyorlar. ** Ne dersin, bir hakikati îtirâf edeyim mi Allâh'ım? Evet edeyim: Ben nankör ve bencilim. Zîrâ seni çağırmaktan, seni istemekten, seni özleyip, perişan bir tahassürle etrâfımda araştırmaktan öte gidemedim. Elim erip gücüm yetmese de, ateş üstünde unutulmuş bir çömlek gibi, son katreme kadar buhar olup etrâfına yayılıyor, görünmezliklere karışıp gene de sana yol bulmuyor muyum? ** Ne oldu ba