İsmail Hakkı Altuntaş

 

bindiğim hayat bir gemi durur sanır mısın her limanda yoluna gitsen dahi tehlikeli yolları ve virajları var yetmiş yıl zamanında sonuma yetişeyim diyerek yetmez kırkbeş dakika yakalarım hevesiyle… suları köpürtür sarar korkular yol verin iki teker üstünde bir kadın bir erkek uğrasa bir benzin istasyonuna parasına karşılık alacakları beş litre depoları ancak o kadar aceleleri var hıza engel değil yollar, trenler ve otolar acı rüzgarı geçerken   gülerek önünde bırakmaz rakip… hızı   yüz ondan aşağı   değil   fakat sinsi dört teker önüne kahpece kırar engeller onu bir ağaçla bir kadın bir erkek kalırlar yolda ruhları kavuşur… kavuşturana denizin köpüren sularına kuşlar gibi uçarak İsmail Hakkı Altuntaş

Efendim! İki gündür rahatsızım. Efkârlıyım demek uygun düşmez ama, sebepsiz yıkılıyorum. Hem derdim var hem de seni düşünüyorum, hasret ve üzüntü karşımı… özellikle de geceleyin…kat kat. Neden geceleyin? Çünkü geceleyin, yalnızlık başıma konuyor, sessizlik içinde kitap okuyorum, bilgisayar başında derken sen daha çok yanımda oluyorsun. Sevmeyi sevilmeyi yeni anladığım şu vakitlerde senin varlığını idrak etmek bir sonsuz bir mutluluk. Sana aşık olmak…onun üzerinden seninle konuşmak çok güzelken, bazen susmakla daha iyi anlaşılıyor…sevginin katmanları, içindeki gizemleri. Yoksa susunca bazı şeyler bizi uyarıyor mu…bunu düşünüyorum da…bir acı doğru gibi. Hakikatte, aşk hakkında hiçbir şey bildiğiniz yok. Aşk bir gizem. Yaratıcının bile etkisine girdiği bu hal için ne denilir, kavramak zor. Aşk bir girdap. İçine aldığını çeker yutar veya devrindeki hızdan dışların dışına atar. İkisinin de olma ihtimali eşit. Benim güzel ebedi aşkım! Her zaman hayalimde yaşamanı istiyorum.