İsmail Hakkı Altuntaş

   “Aşkın sonu mahviyettir” sözü gönüller sultanı efendimin bu konuda sunacağımız sohbetlerinin açılış cümlesidir. Kâinatın yaratılış gayesi, insanın tekâmül serüveni ve nihayetinde sonsuz seyir hali bu iki sihirli kelime ile açıklanabilir: Aşk ve Mahviyet. Bu kelimelerde bir sıralama olduğu aşikârdır. Önce “çok sevmek” olan aşk’a duçar olmanın hikmetinin, Cenabı Hakk’ın kâinatı yaratma sebebi olarak Peygamber Efendimize “Sana olan muhabbetimden tüm âlemleri yarattım.” demesi gösterilebilir. Bununla kelimeyi tevhitte bulunan “Muhammedin Resullullah” lafzının neticeye ulaşmada Aşk’ın bir başlangıç olduğuna işaret etmektedir. Mahviyet ise yine kelimeyi tevhidin “Lailahe illallah” lafzının zuhura gelmesi için gereken bir kemalat hali, sonucudur. Bu halin makam olması durumunda insanın gönlünde ve yaşantısında yaratandan başka hiçbir ilah kalmamış olacaktır. Hâsılı Peygamberi sevmeden, onun varislerini sevmeden, aşık olmadan, yanmadan Allah’ı tek ilah olarak zuhura getiren hiçlik haliy