İsmail Hakkı Altuntaş

  Yazmaya, okumaya başlayana, Bizim Yunus, ”Dört kitabın ma’nâsı bellidir bir elifte” “Sen elifi bilmezsin bu nice okumaktır” [1] demiştir. Erbabı ise devamında “be” de ki sırra kavuşmak için nokta gibi olmayı, ayaklar altında kalmayı; [2] “Cim” inde     içinde sırlanmayı, nihayetinde “dal” da ise sırların azametiyle boyun kesmeyi tarif ederler. Nedeni, bellidir,   her şeyin evveli “Oku/İkra” ve Elifle başladı. Cümlemizin sırrına da   Ebced damga vurdu. Böyleyken,   “ Ebced Sahaf ” da hayatımızın merkezine tekmil ve mükemmil oturdu. Hayatımda en vefalı dostum kitaplardır. Her hâlükârda   onlardan faide bulmuşumdur. Kokusunu çok severim, çünkü kendine hastır. Birde yıllanmış olunca bir dilberin, bir yiğidin, bir garibin, bir beyin, yahut bir şeyhin ve talebenin elinden öpüldüğünü düşünüce o kitap benim için fantastik dünyamda bir güzergah olmuştur. Aslında kimin eli değmişse bunu hisseder birçok kimse. Duymanız varsa kağıdın dili vardır. Yani;...