İsmail Hakkı Altuntaş

Günümün Işığı! Bir yanım, eşim,  hoş geldin, Seninle olan beraberliğimizden sonra hayatım değil rüyalarım bile değişti. Aşkımızın kanatları kızgın  çöllerde yahut kutup ayazlarında hiçbir kabusa takılmadılar. Bu çok güzel bence. Aşkı kazandık.  Solmuş hayallerimize göz yaşlarımızı akıtıyoruz. Dahası çocukluğumuzun asla geri gelmez dediklerini beraber tekrar getirdik ve yıldızlara uçurduk.   Hayatın kuralı sadece insanlar için değil, hatıralar içinde aynı…ölürken biz bize can içre can olduk. Bu da eşsiz bir güzellik.  Nedenim! Gençliğimiz  gitti, diyerek üzülmüyoruz, geri kalan çocukluğumuz  bile cana geldi. İlk vurulduğumuz kişi kimdi, hiç düşünüyor musun? Kaybolanımız neydi, kazanılan da… Dün gibi, kapına  astığın gülü öperken kendimi nasıl hissettiğimi…kapıyı açtığında teninin enfes  kokusunun  burun deliklerimden içeriye dalışını ve ben o an, saniyelerle kaybettiğimiz yılları gördüm.   İnsanı mest olmaz mı ilk yaratıldığı toprağını ve kendisini ezelden ebede taşıyanı. Sarısını tarif