İsmail Hakkı Altuntaş

İçindekiler [ kapat ] VÜCUT İKLİMİNDE “İLAHİ MAHKEME” “Allah, yaptığından sorumlu olmaz; kullar ise sorumlu olurlar.”  (Enbiya-23) İkaz:  iilhan  | 29 Kasım 2012 tarihli hikâyesinin olmasını düşündüğümüz şekli ile yeniden dizayn edildi. Orijinal hikâyedeki tanrı, adamın ruhu olmalıdır.. İhramcızâde İsmail Hakkı Bir adam ölmüş ve öbür dünyada yargılanmak üzere sırasını bekliyormuş. Sıra kendisine gelip mahkeme salonuna girdiğinde bir de ne görsün? Yargıç kürsüsünde nefsi oturuyor. Tanık sandalyesinde ise ruhu yerini almış. Adam şaşkın, “Aman Tanrım, bu nasıl oluyor? Ben nefsimin yargılayacağını sanmıştım. Oysa orada hâkim olarak bir nefsim oturuyor.” Ruhu gülümsemiş, “Ben hiçbir zaman, nefsin karşısında zaten yargılayıcı olamam. Sonsuz sevgimle, o ne yapmayı seçtiyse, seçiminde özgür bırakmıştım. Bana yargılamak değil, sevilmek/sevmek yaraşır. Çünkü ben saf sevgiyim. Onu ve beni, tanrı kendinden yarattığı için yargılanmamız tanrıyı yargılamak gibi olur. Ben