İsmail Hakkı Altuntaş

  Rasûlüllah salla'llâhü aleyhi ve sellemin dünyadan göçmeden önce bir yahudiye zırh rehin bıraktığı olay hakkında uydurma diyenler için, aslen Musevi olan Jacques Attali , Yahudiler, Dünya ve Para kitabındaki bilgiyi konuyu izah için tercüme edildiği şekilde eksiksiz alıntıladım. Bu arada bu bilgi, çokbilmiş İslam düşmanı bir yazara, Yahudilerin Medine’den sürgün edildiğini ve böyle bir rehin olayın vukua gelme ihtimali yok, bu uydurmadır” cümlesine cevap mahiyetinde olacaktır.  Çünkü İslama karşı tavır alan bu insanlar meselenin arkaplanındaki psikolojik durumu tahlil edebilecek mahiyette olmalarındandır. İnsanların sosyal hayatında ki bir kişiyi düşünün; Lider konumunda ve bir peygamber.   Kendi yoldaşları ve dostları varken, düşmanı bilinen birinden rehin karşılığı para alması akla ve hayale sığmaz durum ki, bunun üzerine etik ve ahlak kitaplarında dahi yüzlerce sahifelik izah gerekir. Düşmanından rehinle para almak, insan hayatında dürüstlüğün merhametin zirvesind

  Rasûlüllah salla'llâhü aleyhi ve sellemin hayatı insanın içini burkar. Bazıları da övmek kabilinden Efendimizin habire nafile oruçlar tuttuğunu söyleyenler bahsedeceğimiz inceliği pek göremezler. Son dönemlerde Müslüman zengin hayatı yaşamalı diye çıkarılan aslı olmayan iddialar hiç biri Efendimizin hayatında yer tutmaz. Elinde olanı esirgemeyen Efendimize, zenginler çok hediye vermek istemezlerdi. Çünkü verdikleri hemen fakirlere dağılacaktı. Onlarında bunu çok istediklerini sanmıyorum. Ayrıca ordunun cihada çıkacağında verdikleri kadar Efendimizin maişetine yardım etmediler. İnkârı kabil olmayan bir gerçek… Rasûlüllah salla'llâhü aleyhi ve sellem Efendimiz hayatını o denli azlıklarla yaşadı ki, bilhassa açlığını oruç ibadeti arkasında sakladı, kimseye açım demedi. Ve bunun gibi birçok nefsinin dileklerini de sakladı. Daha güzel ifade ile bundan daha zayıf bir geçim olmaz dedirtecek kadar bir halde ihtiyaçlarında noksanlık ön planda idi. Öyleki durumunu zayıf olan saha

Peygamberimiz, salla’llâhu aleyhi ve sellem Efendimiz dünyalara sahip olduğu halde zerre kadar dünya metaı kalbine girmemiştir. Çünkü Peygamberdir, çünkü ülûhiyetle münasebettardır. İbini Hişamm siyerinde okudum. Müslümanlık galebe çalmış. Şirki kaldırmış. Birçok memleketler fethetmiş. Muntazam bir hükümet teşkil etmiş. Her taraftan vergiler, ganimetler gelmeye başlamış. Medine sokakları herşeyle dolmuş. Böyle bir zamanda da Hazreti Muhammed salla’llâhu aleyhi ve sellemin, koca bir devlet teşkil eden Peygamberi zişanın kızı Fatımetü’z-Zehra bütün işlerini kendi görüyor, değirmenin çekiyor, suyunu taşıyor, çocuklarını - Hasan, Hüseyni - bakıyor. Nihayet bir gün Hazreti Fatıme’nin sabrı tükenirde kocasına derki: — Babama söylede bana bir hizmetçi tutsun. Hazreti Ali: — Ben söyliyemem, der. İstersen sen kendin söyle. Fatıme babasına gider: — Baba, der, kocam huzurunuzda hergün hizmetinize müheyya [âmadeyim]. Ben ise hem değirmen çekiyorum, hem su taşıyorum, hem çocuklar

Abdurrahman bin Avf Abdurrahman bin Avf (r.a.) (ö. 32/652), aşere-i mübeşşereden (cennetle müjdelenenlerdendir). Nevfel (bin Hâris) (r.a.) (ö. 15/636) buyurdu ki: “(Abdurrahman bin Avf) bizi hânesine (evine) götürdü. Bizim önümüze içinde et ve etmek vad‘ olunmuş (et ve ekmek konulmuş) bir çanak getirdiler. Abdurrahman bin Avf (r.a.) ağlamaya başladı. “(Sorduk) sebep nedir (diye)?” (Cevâp verdi:) “Yâ Nevfel! Niçin ağlamayayım. Fahr-i Âlem dünyâdan âhirete intikâl etti (göçtü). Kendi ve ehli beyti (âilesi) arpa ekmekten doyuncaya (kadar aslâ) yemediler. (Böyle) vakit (ömür) geçirdiler. Biz böyle et ile ekmek cem’iyle mütena‛im olduk (ni’metlendik). Yâ Nevfel! Ben zannetmem ki bizler, bize hayr olan için sağ kalmışız. Bil ki bize hayr olan şey ol idi ki Rasûl-ü Ekrem Hazretleri dıyk-ı maîşet (dar geçim) ile vakit (ömür) geçirdiği gibi, biz dahî dıyk-ı maîşet (dar geçim) ile vakit (ömür) geçirmeli idik. Rasûlullah’a mütâbaattır (böyle davranmamız O’na uymadır). Buna ağlarım” ce