İsmail Hakkı Altuntaş

  Sessizliğimin gizeminden kalbim titreyerek En güzel duygularla seni çok seviyorum Kavuşmak...en büyük hayalim Kolay değildi ama zorlana zorlana Kozama girdim Bu bir umut Belki bu içinde bulunduğum Tüm acılardan kurtulma nedeni olacak Körler kuyusu zifiri karanlık Kozam sırlarım dünyası Soğuk, sessiz, gri ve sıkı Kavuşmak için çarem Dar yerin en darına düşmeli Sıkıntısı çok olacak Fakat seni hayal ederek aşacağım Dayanabilirim bu hâlime Uzun kısa demem Razıyım çile yumağına Bir gün gelecek Güneşim doğacak... Kalbimdeki hasretim dinecek Kelebeğin uçacak Ah ne güzel Saçlarına konduğunu düşündükçe  İsmail Hakkı Altuntaş

    دارَ الزمان اِ حتَرَقَ   فَرَاشَتِي تَغَضَّ نَالَبِ ين وانطفأ المِ صباح لكني مع السارين مع الم حِبِينَ، مَعَ الباكِينَ   Zaman geçiyor Kelebeğim yandı Alnım kırıştı Ve lamba söndü Fakat neşelilerle birlikteyim, Âşıklarla beraberim, A ğlayan larla beraberim.   Abdulvahhab el-Beyâtî, el-‘Amâlu’l-Kâmile I, 170