Hallac-ı Mansur…TAVASİN Ene'l-Hak ( Ben Tanrıyım)

Bunlarada Bakarsınız

 

Çeviren: YAŞAR GÜNENÇ

MANSUR’UN TANRILAŞMA VE ŞEYTANLAŞMA SERÜVENİ

Eb u’l Muğis el-Hüseyin bin Mansur el-Hallac, 857 yı­lında İran'ın Tur kasabasında doğdu. Dedesinin, Zerdüşt di­ninden olduğu söylenir. Tasavvuf eğitimi gördükten sonra Huzistan'da, Tanrıyla birleşme yolunu öğretmek amacıyla konuşmalar yapan Mansur, birçok yandaş topladı ama o ka­dar da düşman edindi. Kendisini yalancılıkla suçlamaları ve halkı kışkırtmaları yüzünden, Horasan'a gitti; orada beş yıl kalıp görüşlerini yaydıktan sonra Bağdad'a geldi. Müritlerinden dört yüz kişilik bir kalabalıkla Hacca gitti; Mekke’de onu büyücülükle suçladılar. O zaman, yeniden uzun bir yol­culuğa çıktı; Hindistan ve Türkistan'da yıllarca dolaştı; 902 yılında Mekke'ye geldi. Arafat'ta, kendisini herkesin aşağı­lamasını Tanrı'dan diledi. Bağdat'da «kendi cemaati uğruna lânetlenmiş olarak ölmek» isteğini açıkça dile getirdi: «Ey Müslümanlar, beni Tanrı'dan kurtarınız.», «Tanrı, benim ka­nımı size helâl etmiştir; beni öldürünüz!» diye çağrıda bulu­nuyordu/^[*]) Düşmanları onun idamını istiyorlardı; bu sırada «Enel Hak» (Ben Tanrıyım) dediği söylenir. Müritleri tutuk­landı. Kendisi de tutuklanıp dokuz yıl süreyle hapsedildi. «Ta Sin el-Azal» ve «Miraç» adlı yapıtlarını, bu tutukluluk yıllarında yazdı. 922 Yılında ölüm cezasıyla yargılandı. Kendisini astılar, sonra başını kesip bedenini yaktılar ve küllerini minareden Dicle'ye attılar. «Mucizeler göstermek, Tanrı'nın gücünü ele geçirip kötü amaçla kullanmak, Tan­rıyla insan arasında aşk bağlantısı kurulabileceğini öne sür­mek», ölüm cezasının gerekçeleriydi. Mansur'un idam edil­mesi sırasında yandaşları, büyük bir ayaklanma gerçekleştir­diler.

«Bir kere her vücudun vahdet içinde olduğu fikri kabul olununca, mutassavvıf kendini, hem Müslüman, hem kâfir olarak görür(...) 'Ben Tanrıyım' demek, idam cezasını getir­diğinden, Sufizm, darağacını, Hıristiyanların Haç'ı yorumla­dıkları şekilde tefsir ettiler; yani (başı kesilmeden önce darağacına çekilen Mansur gibi) dar ağacına yükselme, 'sema­ya huruç etmek'tir.(...) Mansur'un asılması -yahut haça ge­rilmesi- Asılmış Allah efsanesi gibi çok eski misallere, İsa'nın haça gerilmesine benzer. »^[†]

Doğu yazınında ve düşüncesinde, Hallac-ı Mansur'un etkisi büyük oldu. «Hallac'ın gönlüne düşen ateş, benim de yaşamıma düştü» diyen Feridüddin Attar, «Bîsernâme»'de şöyle yazdı:

"Ben Tanrıyım." Mevlana Celalettin Rumi de mansur'dan etkilenmiştir. Yunus Emre, Nesimî, Pir Sultan Ab­dal, Kaygusuz Abdal Türk yazınında onun izleyicileridir. Kaygusuz Abdal "Budalanâme"sinde şöyle yazar:

«Muhît-i zevrak menem, Hak menemdür Hak menem Tamu vü uçmağ menem, cümle mekân bendedir Evvel ü Âhir menem, Gani vü fakîr menem Zakir ü mezkûr menem, küfr ü iman bendedir Cümleye mabud menem, Kâbe menem put menem Adem'e maksûd menem, işde fulân bendedir.»

Yine «Budalanâme»'de:

«Hâlik'in emri beni kûze-ger balçığı gibi devrânın çarhı üzerine koyup dolab gibi döndürdü... Gâh beni kûze dizdi... Gâh saraylara kerpiç eyledi.. Gâh insan eyledi, gâh hayvan eyledi. Gâh nebat, gâh maden eyledi. Gâh yaprak, gâh top­rak eyledi.. Nice bin kerre isimler ve lâkablar urundum. Ni­ce bin kene türlü sûretlerden göründüm.»

Hallac-ı Mansur, bazı konularda, çelişik savlar öne sür­müştür; bazan kamutanrıcılıktan yana (panteizm) çıkar, bazan da yalnız seçkinlerin Tanrıya ulaşabildiğini söyler. Ona göre, Tanrıdan başka varlık olmadığı için, «ben filâncayım» demek, Tanrının karşısına ayrı bir varlık olarak çıkmak amacı taşır ve yanlıştır; bu yüzden, «ben Tanrıyım» demek gerekir.

Mansur'a göre Tanrı, ışık (nur) olarak görünür. Bu inancın kökleri, binlerce yıllık bir tarihe sahiptir. Eski Mı­sır'da Tot (Yunanlıların deyişiyle Hermes) inancına göre ruhlar, parlak bir ışık kaynağı olan, ölümsüzlük yeri Zuhal yıldızından koparak, ölümlülük yeri dünyaya düşerler. Dün­yada sınavdan başarıyla geçen ruh, Zühal'e geri döner.³

Yine eski Mısır'da, Ptah inancına göre: «Ptah, var olan her şeyi yaratmıştır. Ondan önce var olmak ya da var olma­mak yoktu... O zamanlarda ölüm yoktu... Birisi, kendi ken­dine hareket ederek nefessiz soluk alıyordu. Başka tarafta

(3)    Dünya İnançları Sözlüğü; Orhan Hançerlioğlu (Remzi Kitabevi Yayınları, 1993) hiçbir şey yaşamıyordu. Başlangıçta karanlıklar, karanlıkları örtüyordu. Boşlukta birisi, var olma durumuna geçerek ışı­nım gücüyle yaşamaya başladı. Bundan sonra Ptah, yaratma işlemini gerçekleştirmiştir.^[‡]

Mansur'da Hurufilik inancı da vardır. Harflere kutsallık yükleme, onlardan anlamlar çıkarma demek olan Hurufilik, Pitagoras'çılığa ve Yahudi Kabala'sına dayanmaktadır. Bu anlayışa göre, elif harfi, «Allah» adının ilk harfi olup, Tanrı'nın varlığını simgeler. Tüm harfler ve biçimler gibi elif de, noktanın uzantısı olduğundan, Tanrının ilk belirmesi (madde dünyasında görünmesi) nokta biçimindedir.

Mansur, Tanrı'nın, Muhammed [salla’llâhü aleyhi ve sellem]'in bedeninde sonra da kendi bedeninde belirdiğini öne sürer; bu Hıristiyanlığın Tanrı İsa anlayışıdır.

Mansur, Tanrı'nın, Muhammed [salla'llâhü aleyhi ve sellem]'in yüreğini nurlandırdığını (yüreğin kutsallığı), yine Muhammed [salla’llâhü aleyhi ve sellem]'in ve kendisinin ağzından konuştuğunu (sözün kutsallığı) savlamaktadır. Yü­reğin (gönlün) ve dilin (sözün) kutsallığı, Eski Mısırda da kabul edilmiştir:

«Ptah, yaratmak istediği tanrılar ve varlıkları, ilk önce kalbinde tasavvur etmiş ve dille (kelamıyla), arzuladığı şey­lerin olmasını sağlamıştır. Böylece Ptah'ın değişik görüntü­leri olan tanrılar dünyaya gelmişlerdir... Ptah'la birlikte dilin ve kalbin diğer organlardan üstün olduğu ve insan düşünce­sinin merkezinin kalp olduğu, onun tasavvurunu dilin yürür­lüğe koyduğu düşüncesi yerleşmiş oldu... Karnak'taki Amon tapınağında Ptolemeler devrinden (M.Ö. 306-168) kalma bir metin, bize Tanrı Ptah'ın, gerçekleşmesi gereken şeyler için 'Ol' deyince hemen gerçekleştiğini iletmektedir. Bu da, Tanrı'nın, kalbiyle tasavvur ettiğini kelamıyla yürürlüğe koydu­ğunu göstermektedir.»^[§]

Hallac-ı Mansur, Şeytan'ı yüceltir. Ona göre, iyiyi tanı­mak için, kötüyü bilmek gerekir. Şeytan, insanları bu yönde eğitmektedir. Yezidiler, Mansur'a büyük saygı duyarlar. Yezidilerin bir inancına göre: «Hallac-ı Mansur idam edildi­ğinde ruhu, bedeninden ayrıldı ve suların üzerinde uçmaya koyuldu. Rastlantı sonucu, kızkardeşi, su almaya geldi; tes­tisini Dicle'nin suyundan doldurdu; erkek kardeşinin bu tes­tiye girdiğini farketmedi; eve döndüğünde susadı ve bu tes­tiden su içti. Böylece Mansur'un ruhu, onun bedenine girdi; önce onun erkek kardeşi iken, şimdi oğlu oldu. Bu olaydan dolayı Yezidiler, ağzı tülbentle kapalı olmadıkça hiçbir dar ağızlı kaba su doldurup bundan içmezler.»^[**]

Yezidilerin daha önce Türkçe'ye çevirdiğimiz kutsal ki­tapları «Mushafa Reş» ve «Kitab-ül Cilve» ile «Şeyh Hâdî’nin İlâhisi» konuya açıklık getirmesi açısından, bu ki­taba alınmış bulunmaktadır.

Mansur'un Arapça yazmış olduğu Tavasin, Ayşe Abdurrahman tarafından İngilizceye çevrilmiş biçimiyle, Pa­kistan'ın Lahor kentinde 1978 yılında yayımlanmıştır. Biz bu İngilizce metni Türkçeleştirirken, Mansur'un özel evreni­ne ilişkin oldukları ve çevrilemeyecekleri gerekçesiyle Arapça asılları İngilizce metinde korunan sözcükleri, bu il­keye uyarak, çevirmeden, Arapça asıllarıyla bıraktık.

YAŞAR GÜNENÇ

TAVASİN

 

PEYGAMBERLİK IŞIĞI ÜZERİNE…TA-SİN

Bir ışık çıktı, Görünmez’in Nur'undan. Çıktı ve geri dönerek diğer ışıklara egemen oldu. Bir aydı o; di­ğer ayların içinde ışık saçarak kendini açığa vuran, ay­ların sultanıydı. Evi, Göğün en yüce katında bir yıldız. Tanrı onu «okumaz yazmaz» diye adlandırdı; çünkü o, soluğunu «h»(1) çıkarmaya adamıştı; Tanrı onu, «kut­sanmış» diye adlandırdı. Dualarının görkeminden dola­yı; «Mekkeli» diye adlandırdı, kendisinin bulunduğu yerde oturduğundan dolayı.

Tanrı, onun göğsünü genişletti, gücünü arttırdı ve üzerinden kaldırdı «senin sırtına ağır gelen» yükü, ve kendi yetkisini yükledi. Tanrı onun Bedr'ini görünür kıldı, böylece o tüm bir ay olarak Yemame'nin bulu­tundan sıyrıldı ve güneş olarak Tihame (Mekke)'nin yan tarafından yükseldi ve ışığını tanrısal bağış kayna­ğından aldı.

(1) Soluk alınıp verilirken çıkan «h» sesi, «hak» (tanrı) sözcüğündeki ilk ses.

O, kendi içinde gördüğünden başka bir şey bildir­medi, kendi davranışının gösterdiği gerçek dışında bir şeyin örnek alınmasını buyurmadı. Kendisi, Tanrının varlığında bulundu, başkalarını da Tanrı'nın varlığına kavuşturdu. Gördü, gördüğüne benzedi. Yol gösterici bir ışık olarak bırakıldı, böylece rehberliğin sınırlarını belirledi.

Hiç kimse, onun gerçekten neyi simgelediğini an­layamaz, Katıksız Olan'dan başka. Çünkü o, Katıksız Olan'ın varlığını doğruladı ve ona eşlik etti, öyle ki ara­larında hiçbir fark kalmadı.

Bilgeler, onun gerçek niteliğine ilişkin bilgileri ol­duğu halde, kendisini öz olarak tanımlayamadılar. Onun niteliği, ancak Tanrı'nın açıklamayı uygun bul­duğu kimseler için açık seçik kılındı. «Kendilerine ki­tap verdiğimiz kimseler; bunlar o zaman çocuklarını ta­nıdılar; bunların bir bölümü, bile bile gerçeği gizli tut­tular.» (Bakara; 146)

Peygamberlik ışığı, onun ışığından çıktı, onun ışı­ğıysa Giz'in ışığından doğdu. Tüm ışıkların içinde, en parlak, en tanınır olanı, yaratılmamışın en yaratılmamı­şı olanı, Sonsuz Bağış Sahibinin ışığı.

Onun «h» diye soluk alıp verişi, öbürlerinin soluk­larından üstün; onun varlığı, var olmayandan üstün; onun adı, Kelam'dan üstündür, çünkü daha önce var ol­du.

Bu işleve sahip olandan daha gönül okşayıcı, daha soylu, daha akıllı, daha adaletli, daha nazik, Tanrıdan daha çok korkan, daha sevimli bir kimse, ne ufuklarda, ne ufukların ötesinde, ne de ufukların altında var. Onun unvanı, Yaratılmışların Efendisi'dir, adı Ahmet, sıfatı Muhammed [salla’llâhü aleyhi ve sellem]'dir. Buyruğu en kesin, özü en üstün, sıfatı en görkemli, soluk alışı kendine özgü.

Ey mucize! Kim var, ondan daha fazla kendini açı­ğa vuran(2), daha görünür, daha büyük, daha şanlı, da­ha ışıklı, daha güçlü, daha akıllı? O var ve o vardı, o bilindi tüm yaratılmış şeylerden, varlıklardan ve oluş­lardan önce. O anımsandı ve anımsanır «önce» den ön­ce, «sonra»'dan sonra, özlerden ve niteliklerden önce. Onun özü, tümüyle ışık(3); sözleri, geleceği kapsar; bil­gisi tanrısal; konuşması Arapça; kabilesi «ne Doğuda, ne Batıda»; soyu saygın; görevi barış getirmek; unvanı ise, «okumaz yazmaz.»

Gözler, onun belirtileriyle açıldı; gizler ve benlik­ler, onun orada buluşuyla anlaşıldı. Tanrı, kendi Söz'ünü ona söyletti ve bir Kanıt (layan) olarak kendi­si, onu doğruladı. Tanrı'nın kendisiydi onu gönderen. Kanıtlayan da o, kanıtlanan da. Susamış yüreklerin da­yanılmaz susuzluğunu odur gideren, odur getiren yara­tılmamış sözü; bir söz ki ne etkilenir etkilediği şeyden, ne de dille bildirilir. Bu söz, Tanrıyla kaynaşmıştır ayrılmamacasına ve anlaşılmazın sınırlarını aşmıştır.

(2)    Tanrının, Peygamber biçimine bürünmesi.

(3)    Tanrının Işık (nur) olarak göründüğüne inanılmaktadır.

Odur haber veren, sonu ve Sonun sonlarını.

Bulutu kaldırdı ve Kutsal Ev'i gösterdi. O bir sınır­dır, bu yüzden yüce bir savaşçıdır. Odur putların kırıl­ması buyruğunu alan, odur putların yok edilmesi için insanlığa gönderilen.

Onun üzerinde bir bulut, pırıl pırıl şimşekler çak­tırdı; altındaysa parıltılı bir şimşek çaktı, yağmur yağ­dırdı, ürün verdi. Tüm bilgi, onun okyanusundan tek bir damladır; tüm akıl, onun ırmağının yalnızca bir avuç kadarı; tüm zamanlar, onun yaşamının yalnızca bir saati.

Tanrı onunla birliktedir, gerçek de onunla birlikte. Bu birlik oluşta o, ilktir; sonuncudur peygamber olarak görevlendirilişte; gerçek olarak içte, Tanrı bilgisi ola­rak dışta.

Hiçbir bilgin yok, onun bilgisine ulaşan; hiçbir fi­lozof yok, onun aklına erişen.

Tanrı, yarattıklarına kendisini teslim etmedi. Çün­kü yaratılmış olan, yaratıktır; ama orada bulunursa Tanrıdır. Ve Tanrı, Tanrıdır.

Muhammed [salla’llâhü aleyhi ve sellem]'nin M(mim)'sinden hiçbir şey çıkma­dı ve hiçkimse girmedi onun H(ha)'sına; H(ha)'sı, ikin­ci M(mim)'nin aynısı; D(dal)'si, ilk M(mim)'si gibidir. D(dal)'si onun zaman içindeki sonsuzluğudur;

(4)  Bu yorum, Hurufilik anlayışının bir örneğidir. Peygamberin tanrılaştırılması burada da görülüyor.

(5)    Furkan: Doğru ile yanlışı ayıran ölçüt: Kuran.

(6)    Yüreğin kutsallığı konusunda Önsöz'e bakınız.

M(mim)'si, saygınlığıdır; H(ha)'si onun Tanrılık duru­mudur, ikinci M(mim)'si gibi.(4)

Tanrı, onun konuşmasını açığa vurdurdu, belirtile­rini büyüttü, onu bir kanıt olarak bilinir kıldı. Ona Furkan'i(5) gönderdi, onun dilini yetkinleştirdi, yüreğini nurlandırdı.(6) Onun çağdaşlarını yetersiz kıldı (Kuran'ı taklit konusunda). Onun açıklamalarını kendisi saptadı ve şanını yükseltti.

Onun buyruğundan kaçarsan, hangi yolu tutacaksın kılavuzsuz, ey hasta insan? Filozofların düşünceleri, onun yüce aklının önünde ancak gevşek bir kum tepe­sidir.

II.KAVRAYIŞ ÜZERİNE…TA-SİN

Yaratılmış olanların kavrayışı, gerçeklikle ilişkili değildir; gerçeklik de, yaratılmış olanlarla ilişkili değil­dir. Düşünceler, kişiye özgüdür; yaratılmışların bu öz­nellikleri gerçeklerle ilişkili değildir. Gerçeğin algılan­ması bu denli güçtür, ama Gerçekliğin gerçekliğinin al­gılanması bundan kat kat güçtür. Üstelik Tanrı, gerçek­liğin ötesindedir ve gerçeklik, Tanrıyı kapsamaz.

Pervane, sabaha dek alevin çevresinde döner; arka­daşlarının yanına gelir ve onlara, görkemli bir anlatım­la, bu tanrısal ilişkisinden söz eder. Sonra tam bir bir­leşmeyi özleyerek kendini alevin cilvelerine kaptırır.

Alevin ışığı, gerçekliğin bilgisidir; sıcaklığı, ger­çekliğin gerçekliğidir; onunla birleşme (tek oluş) ise, gerçekliğin Doğru'sudur.

Ona alevin ne ışığı yetiyordu, ne de sıcaklığı; ken­disini alevin içine fırlatıverdi. Bu sırada, onun söylenti­lerle kanmadığını bilen arkadaşları, son içgörüsünü an­latması için gelmesini bekliyorlardı. Ama o anda per­vane, yanmış, kül olmuş, dağılmıştı; ne bir biçimi kal­mıştı, ne bedeni, ne de ayırdedici bir belirtisi. Şimdiki duyarlığıyla dönebilir miydi arkadaşlarının yanına? Şimdiki ruhsal durumuyla dönebilir miydi? O, içgörü aşamasına varınca, sözlerden uzaklaşmayı başarmıştı. İçgörüsündeki varlığa ulaşınca da, içgörüyle bir ilişkisi kalmamıştı.

Bu nitelikler, ilgisiz insanın, gelip geçici insanın, yanlış yol tutmuş insanın, tutarsız insanın anlayabilece­ği şeyler değildir.

Siz bilmeyenler, bir tutmayın 'Benim' ile Tanrısal 'Ben'i (ne şimdi, ne gelecekte, ne de geçmişte). 'Be­nim', tam bir Tanrısal bilgi olsaydı bile, benim bulun­duğum ruhsal aşama olsaydı bile, yetkinlik olamazdı. Ben, O'ndanım ama O değilim.

Eğer bunu anladıysan şunu da anlarsın ki bu nite­likler, Muhammed [salla’llâhü aleyhi ve sellem]'den başkası için geçerli değildir ve “Muhammed [salla’llâhü aleyhi ve sellem] sizin adamlarınızdan hiçbirinin babası değildir. O, Tanrının Habercisidir ve peygamberlerin sonuncusudur.” (Ahzab; 40). Kendisini insanlardan ve cinlerden ayırdı ve gözlerini «nerede»ye kapadı, öyle ki artık ne bir peçe kaldı yüreğinde ne de yalan.

«Gerçekliğin bilgisi» çölüne vardığında «iki yay boyu kadar, belki daha yakın» bir uzaklık kaldı, diye bildirdi dış yüreği. Gerçekliğin doğrusuna ulaştığında tutkusunu orada bıraktı, kendisini Bağış Sahibine tes­lim etti. Doğru'ya vardığında, döndü, şöyle dedi:

«Dış yürek, Sana secde etti, iç yürek de iman etti.» Son sınır'a ulaştığında, dedi ki: «Sana, gerektiği gibi ta­pınamıyorum.» Gerçekliğin gerçekliğine ulaştığında ise, şöyle dedi: «Sen, kendine tapılabilecek tek varlık­sın.»

Tutkusunu bir yana bıraktı, görevini yerine getirdi; Sınır'ın Kutsal Ağacı'nın yakınındaki bu durakta «gör­düğü şey hakkında, yürek yalan söylemedi.» Ne sağa, şeylerin gerçekliğine doğru saptı; ne de sola, gerçekli­ğin gerçekliğine doğru. «Bakışları yön değiştirmedi, sönmedi de.» (Necm; 17)

III. ARINMIŞLIK ÜZERİNE…TA-SİN

Gerçeklik, çok gizlidir, açıklanamaz; ona giden yollar dar; yolcunun karşısına doymaz ateşler, engin çöller çıkar. Yabancı, işte bu patikalardan geçer, Du­raklarda görüp yaşadıklarını anlatır. Bunlar, kırk Du­raklardır:

1—     Yöntem (adab)

2—      Korku (raheb)

3—      Yorulma (nasab)

4—      Arama (taleb)

5—      Şaşırma (aceb)

6—      Yıkılma (ateb)

7—      Esrime (tarab)

8—      Tutku (şereh)

9—      Doğruluk (nezeh)

10—     İçtenlik (sıdk)

11—     Yoldaşlık (rıfk)

12—     Özgürleşme (ıtk)

13—     Gösterme (tasvih)

14—     Dinginlik (tervih)

15—     Anlama (temyiz)

16—     Tanık olma (şuhud)

17—     Oluş (vucud)

18—     Sayım (ıdd)

19—     Çabalama (kedd)

20—      Eski duruma dönme (rada)

21—      Yayılma (imtidad)

22—      Hazırlanma (i’tidad)

23—      Kendini yalıtma (infirad)

24—      Bağlanma (inkıyad)

25—      Çekim (murad)

26—      Görüntü (huzur)

27—      Uygulama (riyazet)

28—      Dikkat (hıyatat)

29—      Yitirilen şeyler için üzülme (iftikad)

30—      Direnme (istilad)

31—      Dikkate alma (tedebbür)

32—      Hayret (tahayyur)

33—      Düşünme (tafakkur)

34—      Sabır (tasabbur)

35—      Yorumlama (taabbur)

36—      Onaylamama (rafd)

37—      Güçlü eleştiri (nakd)

38—      Uyma (riayet)

39—      İşaret alma (hidayet)

40—      Başlangıç (bidayet)

Son durak, arınmış ve gönlü temiz insanların ula­şabileceği Durak'tır.

Her Durak'ta iki ayrı bilgi vardır; bu bilginin bir bölümü algılanabilir, diğer bölümü algılanamaz.

Yabancı, çöle girdi ve onu geçti ve kucakladı, tü­münü içine aldı. Ne dağda, ne ovada, alışkın olduğu ya da yararlı bir şey bulmadı.

«Musa, konuşmasını tamamlayınca» halkından ay­rıldı; çünkü gerçeklik tarafından «onunki» olarak kabul edilecekti. Ancak Musa, dolaysız içgörüyle değil de dolaylı bilgiyle hoşnut kılındı; budur onunla insanların en üstünü (Muhammed [salla’llâhü aleyhi ve sellem]) arasındaki fark. Bu yüzden Musa: «Belki size O’ndan bir haber getiririm» (Kasas; 29) demişti.

Eğer İyi Yönlendirilen, dolaylı bilgiyle hoşnut kılınsaydı, aynı yolu arayan bir kimse, dolaylı bir belir­tiyle yetinmez olur muydu?

Yanan çalıdan, Tûr’un yakınında, çalıdan kulağına gelen ses, ne çalının sesiydi, ne de tohumlarının; Tan­rıydı konuşan.

İşte benim işlevim, bu çalınınkiyle aynı.(7)

Yani gerçeklik, gerçekliktir; yaratılmış da yaratıl­mış. Reddedin yaratılmış varlığınızı, O (8) olursunuz, O da siz; gerçeklik olarak.

(7) Yani Tanrı, Hallac-ı Mansur'un ağzıyla konuşmuş oluyor. (8) Tanrı.

Benlik, bir öznedir; ama belirlenmiş nesne de, ger­çekte bir öznedir; öyleyse nasıl belirlenir?

Tanrı, Musa'ya dedi ki: «Kanıt'a doğru yol göster, Kanıt'ın nesnesine değil. Ben, tüm kanıtların kanıtı­yım.»

Tanrı, gerçek anlamda bana dönüştü.

Yücelik gösterip, benimle antlaşma (birlik) yaptı.

Gizim tanıktır,

Yaratılmış kişiliğim olmadan.

O benim gizim, işte budur gerçeklik.

Tanrı, benim yüreğimden, benim bilgimi açıkladı. Kendisinden uzun zaman uzakta kalan beni yanına çek­ti, benimle içli dışlı oldu, beni seçti.

IV. DAİRE ÜZERİNE… TA-SİN

Birinci kapı, Doğru'nun(9) dairesine ulaşan kim­seyi simgeler. İkinci kapı, oraya ulaşan, ama girdikten sonra kapalı bir kapıyla karşılaşan kişiyi simgeler. Üçüncü kapı ise, Doğru'nun Doğruluk çölünde yolunu yitiren kişiyi simgeler.

Kim ki daireye girer, Doğru'dan uzak düşer; çünkü yol kapatılmıştır; arayan geri döner. Yukarıdaki nokta, onun gayretini simgeler. En alttaki nokta, arayanın, ha­rekete başlamış olduğu noktaya geri dönüşünü simge­ler; ortadaki nokta ise, şaşkınlığıdır.

En içteki dairenin kapısı yoktur; onun merkezi olan nokta, Doğru'dur.

Doğru, görünen ve görünmeyen her şeyi kapsar, biçimleri hoş görmez.

Burada neyi belirttiğimi anlamak istiyorsan «dört kuş al ve onları kendine çevir» (Bakara; 260). Çünkü Tanrı uçmaz.

Önce kıskançlığını gizler, sonra açığa vurur. Say­gılı bir korkuydu bizi ayıran, şaşırmaydı bizi ondan yoksun bırakan.

Doğru'nun anlamı budur. Bu, başlangıçların daire­sinden daha kapalı, bölgelerin belirlenmesinden daha karmaşıktır. Anlayış'ın iç işleyişi de karmaşıktır, hayalgücünün gizliliğinden dolayı.

Çünkü daireye bakan, ona içinden değil de dışın­dan bakar.

Bu yüzden, Gerçeklik biliminin bilgisine erişemez. Bilgi, bir yer değildir; ama daire, yasaklanmış bir yer­dir (haram).

Peygamberi «haram» diye adlandırdılar, çünkü yalnız o çıktı Haram dairesinden.

Korku ve saygıyla doluydu, Doğru'dan bir giysi kuşanmıştı; dışarı çıktı ve tüm yaratılmışlar için derin­den bir «ah!» çekti.

V.NOKTA ÜZERİNE…TA-SİN

Bundan daha güzel olanı, Öncesiz Noktan (10) hak­kında konuşmaktır; Kaynak'tır o; ne büyür, ne küçülür, ne yok olur.

Benim Tanrı’yla ilişkimi yadsıyan kişi, beni gör­memiştir ve sapkın der bana. Beni, kötü olmakla suç­lar, ama yüceliğimi görünce yardım ister; ötenin öte­sindedir yalvardığı daire.

İkinci daireye ulaşan kişi, benim Tanrıdan esin al­mış olduğumu düşünür.

Üçüncü daireye ulaşansa, tüm isteklerin temelinde benim olduğumu sanır.

(10) Hurufilik'te, tüm harfler ve biçimler, noktanın uzantısı ve türevi olarak görüldüğünden; Tanrı’nın, maddeler evreninde ilk belirmesinin nokta ol­duğuna inanılır.

Kim ki Doğru'nun dairesine ulaşır, beni unutur ve dikkati benden ayrılır.

«Hayır, hiçbir sığınak yok! O gün, yalvarışların, Efendine olacak; o gün insan, ilk ve son işleriyle anıla­cak.» (Kıyame; 11-13)

Ama insanoğlu, dolaylı tanıklığa başvurur; bir sığı­nağa kaçar, kıvılcımlardan korkar, niyeti bozulur ve yoldan çıkar.

Ben, sonsuzluğun derin denizindeyim; işte bu yüz­den, Doğru'nun dairesine ulaşmış olan kişi, bilgi deni­zinin kıyısında, kendi bilgisiyle oyalanır durur. Yoksun kalır beni görmekten.

Sufileri andıran bir kuş gördüm, uçuyordu Sufiliğin çift kanadıyla. Yüceliğimi yadsıdı, çünkü uçmakta diretiyordu.

Arınmışlığı sordu bana, şöyle dedim: «Kes kanat­larını, yokoluş makasıyla. Madem beni izleyemiyorsun.»

Dedi ki: «Ben bu kanatlarımla Sevgilime uçuyo­rum.» Dedim: «Yazık sana! Çünkü O, hiçbir şeye ben­zemez; O, her şeyi duyandır, her şeyi görendir.» Bunun üzerine, anlayış denizine düştü, boğuldu.

Sonsuz anlayış denizi, şöyle gösterilebilir:

Yürek (gönül) gözüyle gördüm efendimi Sordum: «Kimsin sen?» Dedi: «Sen».

Ama senin için «nerede»'nin yeri yoktur Senin bağlı olduğun bir yer yoktur.

Akıl seni, zaman içinde belirli bir varoluşun içine yerleştiremiyor,

İşte bu yüzden bilemiyor senin nerede olduğunu

Sen tek varlıksın tüm «burada»'ları kuşatan;

Neredeye yanıt olacak hiçbir yerde

bulunmayan noktaya kadar.

Öyleyse sen neredesin?

Dairedeki tek nokta, çeşitli anlayışlardan gelen dü­şünceleri gösteriyor. Bu tek nokta Doğru'dur, kalanı yanlış.

Çıkarak «yakına kadar uzandı», «sonra yeniden

geldi» yücelerek. Ararken yeniden uzadı, kendinden geçti, yeniden geldi. Yüreğini orada bıraktı, Efendisine doğru uzadı. Tanrı'yı görünce yok oldu, ama yok olma­dı. Nasıl var oldu ve nasıl var olmadı? Nasıl baktı ve nasıl bakmadı?

Şaşkınlıktan bilinçliliğe geçti, ve bilinçlilikten şaş­kınlığa. Tanrı tarafından görülmekle Tanrı'yı gördü. Ulaştı ve ayrıldı. Arzu'suna kavuştu ve yüreğinden yoksun kaldı, ve «gören yüreği, gördüğü şey hakkında yalan söylemiyor.» (Necm; 11)

Tanrı onu gizledi, sonra yanına çekti. Onu görev­lendirdi ve arıttı. Susattı, sonra susuzluğunu giderdi. Onu arıttı, sonra seçti. Onu çağırdı, yanına getirdi. Onu derde saldı, sonra yardım etti. Onu silahlandırdı, sonra eyere oturttu.

«Bir yay boyu» uzaklık vardı; geri dönünce hedefi­ne ulaştı. Çağırınca yanıtladı. Görmekle, kendini orta­dan kaldırdı. Sarhoş oldu, sevindi. Yaklaştığı için, say­gılı bir korkuyla sarsıldı. Ve kendini kentlerden ve yar­dımcılardan ayırmakla, vicdanlardan ve bakışlardan ve yaratılmış belirtilerden (eserlerden) ayrılmış oldu.

«Arkadaşın, yolunu şaşırmadı», ne yoruldu, ne usandı. Gözünde bezginlik yoktu; kesintisiz bir sürenin «ne zaman»ına kadar yorulmadı.

«Arkadaşın, yolunu şaşırmadı»(Necm; 2) bizimle kendinden geçtiğinde. Bizi seyrederek öteye geçmedi, bildirimizin dışına çıkmadı. Bizden söz ederken, Bizi başkalarıyla kıyaslamadı. Bizimle kendinden geçtiğin­de zikr bahçesinde şaşırmadı, fikr'de rastgele dolaşıp yolunu yitirmedi.

Soluk alışlarında ve göz kapışlarında, Tanrı'yı an­mayı yeğledi; onun verdiği dertlere katlandı, bağışları için teşekkür etti.

Nur'dan Nur'a «iletilmiş açıklama'dan başka bir şey değildi O.» (Necm; 4)

Konuşmam değiştir. Hayallerden kendini uzak tut, ayaklarını insanoğlundan ve yaratıklardan yukarıya kaldır. O'ndan söz ederken vezinli ve uyumlu konuş! Tutkulu ol, tanrısal sarhoşluk içinde kaybol. Bilesin ki ötesine uçmalısın dağların ve ovaların, bilgi dağlarının ve güvenlik tepelerinin, görmek için Onu, bakıp durdu­ğun. Böylece, Kutsal Ev'e ulaşınca, zorunlu oruç sona erdi.

O zaman, amaca ulaşacak biri gibi, Tanrı'ya doğru yaklaştı. O zaman, onun yasaklanmış olduğunu duyur­du. Bir yetersizlik olmaktan çok, bir engellemeydi bu. Arınma Durağından Azarlanma Durağına geçti, Azar­lanma Durağından Yakınlık Durağına. Araştırarak yak­laştı ve kaçınarak döndü. Yakararak yaklaştı ve haberci olarak döndü. Yanıt verici olarak yaklaştı ve Tanrısal Yakınlıkla dolu olarak döndü. Bir kanıtlayıcı olarak yaklaştı ve onu içgörüyle kavramış olarak döndü.

Aralarında «iki yay boyu» uzaklık vardı. «Nerede» hedefini, «arasında» okuyla vurdu (ayn ve bayn). Yeri tam olarak belirlemeye iki yay boyu kaldığını bildirdi ve «ya da» Öz'ün çizgiyle anlatılamayacak doğasından dolayı, «biraz daha yakın»'dı, Özün Özüne.

Yüce Şeyh el-Hüseyin ibn Mansur el-Hallac şöyle demiştir:

Bu konudaki sözlerimizi herkesin anlayabileceğini sanmıyorum; Biçimler Levhası'nın (Levh Mahfuz'un) ötesine geçip de iki yay boyu kalıncaya dek ilerleyen kimse anlayabilir ancak.

Orada kullanılan harfler artık ne Arap harfleridir, ne İran harfleri.

Yalnızca tek bir harf var orayı ifade edebilen, o da mim'dir ve «kendini açığa vuran»'dır.(11)

Mim, «Sonuncu» demektir.

Mim, aynı zamanda, ilk'in kirişidir. İlk yay uzunlu­ğu, Erk Makamı'dır (Ceberut); İkincisi, Egemenlik Makamı'dır (Melekut); Özellikler Makamı ise, bu iki ma­kamın kirişidir. Özel Nurlandırma'nın (Tecelli-i Has) Özünün Makamı da Mutlak'ın oku ve iki uzaklığın okudur.

Nurlandırma ateşini yakandan gelir.(i2)

Bildirdi ki konuşmanın uygun biçimi, içeriği yak­laşma olan konuşmadır. Sözlere kavranış veren bu an­lam ise, Tanrı'nın Doğru'sudur, yaratıklarının düzenle-

(11)     Mim (nokta) için 10. dipnota bak.

(12)     Yanan çalıdan gelen, tanrının sesi olabilir. mesi değil. Bu yaklaşma, yalnızca güçlü isteğin döngü­sünde olanaklıdır.

Doğru ve Doğruların Doğrusu, önceki deneyimler­den, en yüce bir kopuşta bulunur, sevenin yaptığı bir iksirin yardımıyla, tüm bağlantıları kopararak, birlikte ulaşanların eyerlerinde, yıkımların sürekliliği ve farklı­lıkların kavranmasında bulunur, bildirilen bir sözcüğün yardımıyla. Seçilmişlerin yoludur bu ve yaklaşma, öyle engin bir alandır ki peygamberliğin denenmiş yolunu izleyen kimse anlayabilir bunu.

En yetkin ve dayanıklı bağışlarını, görülebilen bir kitapta kendisinin(l3) belirttiği gibi, bir «gizli Kitap» aracılığıyla ileten varlığın yüceliğini duyurdu Yesrib'in Efendisi, huzur içinde yatsın; kuşların diliyle yazdığı bir kitaptır bu, bizi oraya getirirken.

Eğer bunu anlarsan, ey aşık, şunu da anlarsın ki Tanrı, kendisinden başkasıyla ya da öz dostlarından başkasıyla konuşmaz.

Ondan biri olmak demek, bir mürşide ya da izleyi­cilere sahip olmak demektir, yeğlenmemek ya da kayırılmamak ya da atanmamak ya da danışılmamak de­mektir, hiçbir «onun» yada «ondan»'a sahip olmamak demektir. Daha doğrusu, onda olan şey, onda olan şey­dir, ama susuz bir çölde susuz bir çöl olarak, bir belirti­de bir belirti olarak var olmaksızın «onda».

Halkın anlayacağı türden sözler, kitabın anlamları­nı değiştirir, bu anlamlar onun isteklerini değiştirir ve onun isteği, uzaktan anlaşılmış olur. Onun yolu, çetin­dir; adı görkemlidir; biçimi benzersizdir; onun bilgisi, bilginin yadsınmasıdır; onun yadsınması, onun tek doğrusudur; onun günahı; onun tek gizlilik kaynağıdır. Onun adı, onun yoludur; onun dışa vuran özelliği, ya­kıcılığıdır; niteliği, istek'tir.

Yol (Şeriat) onun özelliğidir; doğrular (hakaik) onun alanı ve görkemidir; benlikler, onun kapılarıdır; Şeytan onun öğretmeni; her sıcak kanlı varlık, onun ta­nıdığı bir hayvandır; insanlık, onun vicdanıdır; yok ediciliği, onun görkemidir; unutma, onun derin düşün­ceye dalış aracıdır; gelin, onun bahçesidir; unutmanın unutması, onun sarayıdır.

Onun ustaları benim sığınağım, onların ilkeleri be­nim uyarıcım, onların buyrukları benim dileğim, onla­rın üzüntüleri benim mutsuzluğumdur.

Onların izinleri, bir içme yeridir; onların yenleri tozdan başka bir şey değildir; onların kuramı, ruhsal durumlarının köşetaşıdır; onların ruhsal durumu yeter­sizliktir. Ama bundan farklı bir ruhsal durum, Tanrı'nın öfkesini çekerdi. Bu kadarı yeter; başarı Tanrıdandır.

VI.SONSUZ ZAMAN ÖNCESİ VE ÇÎFT ANLAMLILIK ÜZERİNE…TA-SÎN

Hangi niyetlerin uygun olduğu

konusundaki yaygın sözlere karşı anlayışın anlayışına sahip olan kimse için.

Tanrı rahmet eylesin, şeyh Ebu'l Muğit, demiştir ki: «Belirlenmiş iki görev vardır yalnızca; Îblis'inki, ve huzur içinde yatsın, Muhammed [salla’llâhü aleyhi ve sellem]'inki. Ama Îblis, Öz'den düşmüş; Muhammed [salla’llâhü aleyhi ve sellem] ise Öz'ün Öz'üne sahip ol­muştur.»

«Secde et!» (Bakara; 30 /Araf; 11) dendi Îblis’e; Muhammed [salla’llâhü aleyhi ve sellem]e «bak» dendi. Ama Îblis secde etmedi; ve Muhammed [salla’llâhü aleyhi ve sellem]’e bakmadı, sağa ya da sola dönmedi, «bakışları yön değiştirmedi, sönmedi de.»

İblis, görevini açıklayınca, ilk gücüne kavuştu. Ama Muhammed [salla’llâhü aleyhi ve sellem], görevini açıkladığında, gücüne bel bağlamaktan vazgeçti.

Şu sözlerle: «Sendedir benim ulaştığım, Sanadır kendimi sürükleyişim.» Yine: «Ey Sen, yürekleri (gö­nülleri) yönlendiren! Seni nasıl yüceltmeliyim, bilmi­yorum.»

Cennetin halkı içinde, tekliğe en çok inanan ve en çok tapınan, İblis'ti.

Tanrısal Öz, İblis'in karşısında belirdi. İblis, gönül gözüyle bir kez bile ona bakmaktan alıkonuldu; İblis, sofuca bir yalıtmayla tapınmaya başladı Sevilen Bir’e.

İkili yalıtmaya ulaşması yüzünden lânetlendi, kesin yalnızlığı istediğinde sorguya çekildi.

Tanrı ona buyurdu: «Secde et!» O da şöyle dedi: «Senden başkasına secde etmem.» Tanrı dedi ki: «Lânetim senin üzerine yağsa bile mi?» O da şöyle de­di: «Benim için, bir ceza değil bu.»

«Karşı çıkmamla, senin katıksızlığını onaylıyorum, aklım seni anlamıyor. Adem'in sana benzerliği nedir ve ben ki İblis'im, senden farkım nedir!»

Görkem Denizine düştü, kör oldu ve dedi ki: «Sen­den başkasına ulaşan yolum yok benim. Ben, alçak gö­nüllü bir aşığım.» Tanrı şöyle dedi: «Kendini gurura kaptırdın.» O da, şunları söyledi: «Aramızda bir anlık bir bakış olsaydı, bu, beni gururla ve buyurgan yapma­ya yeterdi; ama seni sonsuz zamandan önce tanıyan, benim; 'Ben ondan daha iyiyim', çünkü sana daha uzun bir zaman boyunca hizmet ettim. Varlıkların iki türü içinde de, seni benden daha iyi tanıyan yoktur. Senin niyetin bende vardı, benim niyetim sende, bunların iki­si de Adem'den önce vardılar. Senden başkasının önün­de secde etsem de, etmesem de, aslıma dönmem kaçı­nılmazdır, çünkü sen beni ateşten yarattın ve ateş, ateşe döner; böyledir senin kurduğun denge, verdiğin karar.

«Senden uzak olmak diye bir şey yok benim için, çünkü biliyorum uzaklığın ve yakınlığın bir olduğunu.

«Terkedildiysem, benim gözümde, beni terkedişin benim yoldaşım olmuştur; işte bu yüzden, terketmek ve gerçek aşk, daha da birdir.

«Senden başkasının önünde secde etmeyen bu vaz­geçmez tapınmacı için uygun gördüğün Yargı'yla ve Erişilmez Öz'ünle yücesin sen!»

Tûr’un yamacında Musa, İblis'le karşılaştı ve ona sordu: «Ey İblis, secde etmekten seni alakoyan neydi? O da, şöyle dedi: «Beni secde etmekten alakoyan, Tek Sevgili'ye bağlılığımı bildirişimdi; eğer secde etseydim senin gibi olurdum; çünkü senden, «dağa bak» diye yalnızca bir kez istekte bulunuldu, sen de baktın. Bana gelince, benden Adem'e secde etmem bin kez istendi, ama secde etmedim; çünkü bildirdiğim niyete bağlı kaldım.»

Musa dedi ki: «Buyruğa karşı geldin» İblis şöyle yanıtladı: «Bir sınavdı o, buyruk değil.» Musa dedi ki: «Ama suretini değiştirdiğinde günah işlemiş olmadın mı?» İblis yanıtladı: «Ey Musa, bu, görünüşlerin yanıltmacasından başka bir şey değil; ruhsal durum buna bağlı değildir, buna göre değişmez. Tanrısallık bilgisi, başlangıçtaki gibi, doğru kalır; bireyler değişse bile, o değişmez.»

Musa sordu: «Şimdi onu anımsıyor musun?» İblis yanıtladı: «Ey Musa, katıksız aklın belleğe gereksinimi yoktur; bu akıl tarafından ben anımsanırım ve O anım­sanır. O'nun anımsaması benim anımsamamdır, benim anımsamam ise O'nun anımsaması... Madem ki birbiri­mizi anımsıyoruz, biz ikimiz nasıl bir olmalıyız? Şimdi hizmetin daha temiz, günlerim daha güzel, anımsayışım daha görkemli; çünkü eskiden kendi mutluluğum için Ona hizmet ediyordum, şimdiyse O'na O'nun için hizmet ediyorum.»

«Yararı olduğu kadar zararı da önleyen ya da des­tekleyen açgözlülükten sıyrıldım. O, beni yalıtladı, ba­na kendimi unutturdu, beni alt üst etti, beni kovdu, cen­netliklere karışmayayım diye. Onu kıskanışım yüzün­den beni öbürlerinden uzaklaştırdı. Benim biçimimi bozdu, çünkü beni şaşkınlığa düşürdü; beni şaşkınlığa düşürdü, çünkü beni sürgün etti. Ona yaptığım hizmet­ten dolayı beni sürgün etti; ve kendisine yakınlığımdan dolayı, beni, yasaklanmış bir duruma koydu. Onun gör­kemini övdüğüm için, benim değersizliğimi sergiledi.

Söylemimden dolayı, beni basit bir ihram giymeye zor­ladı. İçgörüyle Onu keşfettiğim için beni bıraktı. Bir'liğin içinde olduğum için beni açığa vurdu; beni kesip attığı için, birleştirdi. Beni kesip attı, çünkü isteğime engel olmuştu.

«Onun Doğruluğuyla, benim için verdiği yargıya uymakta suç işlemedim, yazgımı reddetmedim. Yüzü­mün bozulmasına aldırmadım. Bu hükümler doğrultu­sunda yolumu tuttum.

«Beni sonsuza dek ateşiyle cezalandırsa da başka­sının önünde secde etmem ve başka bir kişinin ya da bedenin önünde kendimi alçaltmam, çünkü O'nun kar­şısında bir varlık tanımıyorum! Benim savım, İçten Olan'ın savıdır ve ben, aşk konusunda içten olanlardan biriyim.»

El-Hallac dedi ki: «Azazil (Cennetten kovulmadan önceki İblis) hakkında, onun işleri hakkında çeşitli ku­ramlar vardır. Kimisi onun, cennette bir görevle ve yer­yüzünde bir görevle yükümlü kılındığını söyler. Cen­nette meleklere öğüt vererek onlara iyi şeyler öğretir, yeryüzünde ise insanlara ve cinlere öğüt vererek onlara kötülükleri gösterir.

«Bir şey, ancak karşıtının yardımıyla kavranabilir; tıpkı ince ak ipek kumaşların, siyah kıllarla birlikte do­kunabilmesi gibi. Bundan dolayı Melek, iyi işleri gös­terir ve der ki 'Bunları yaparsanız ödüllendirilirsiniz.' Ama önceden kötünün ne olduğunu bilmeyenler, iyinin ne olduğunu bilemezler.»

Şeyh Ebu Ömer El-Hallac, şöyle dedi: «Yüceliğin onuru konusunda İblis'le ve Firavun'la konuştum. İblis dedi ki 'Secde etseydim, onurlu adımı yitirirdim.’ Firvaun ise, şöyle dedi: 'Bu Haberci'ye inansaydım, onur­lu katımdan aşağı düşerdim.'

Dedim ki: «Düşüncelerimi ve söylediğim sözleri reddetseydim, Onur katından aşağı düşerdim.»

İblis: «Ben ondan daha iyiyim» dediğinde kendi­sinden başkasını göremiyordu. Firavun: «Sizin için benden başka Tanrı tanımıyorum.» dediğinde kendi halkından hiçbirinin doğruyla yanlışı ayırdedebileceğini kabul etmiyordu.

Ben dedim ki: «O'nu tanımıyorsan, belirtilerini ta­nı; ben O'nun belirtisiyim (tecelli), benim Doğru! Çün­kü Doğru'yu dışa vurmaktan vaz geçmedim!»

Yoldaşım ve öğretmenimdir, İblisle Firavun.

İblis, ateşle tehdit edildiyse de, savını geri almadı. Firavun, düşüncelerinden dönmeyerek ve hiçbir aracı tanımayarak, Kızıl Deniz'de boğuldu. Ama şöyle dedi: «Şimdi inandım; İsraillilerin bağlandığı Tanrıdan başka Tanrı yoktur.», ve görmüyor musun Tanrı'nın, tapınan Cebrail'e nasıl karşı çıktığını? Demişti ki: «Neden ken­di ağzını kumla doldurdun?»

Ben öldürülsem, çarmıha gerilsem, ellerim ve ayaklarım kesilse; yine de sözlerimden asla geri dönmezdim.(14)

İblis'in bu adı, onun ilk adı olan Azazil'den gelir: ‘Ayn’, onun çabalarının büyüklüğünü simgeler; ‘ze', ziyaretlerinin gittikçe artmasını simgeler; ‘elif’, aldığı yolu, ikinci ‘ze’ ise onun ulaştığı yücelikteki yalnızlığı­nı simgeler; ‘ye’, sonsuz acıya doğru yürüyüşünü ve lam, acı çekmekte direnişini simgeler.

Tanrı, Şeytan’a sordu: «Secde etmiyor musun, ey alçak!» O da, şunu söyledi: «Daha doğrusu,aşık deme­liydin. Aşıklar hor görülür; bu yüzden, beni alçak, aşa­ğılık diye adlandırıyorsun. Bana olacakları, Anlaşılır kitap'ta okudum ben, ey Her Şeye Gücü Yeten, Sonra­sız Olan! Öyleyse nasıl alçaltabilirdim kendimi Adem'in önünde; madem ki onu topraktan beni ateşten yarattın? Bu iki karşıt varlık, anlaşamazlar. Ben, sana daha uzun süre hizmet ettim; benim erdemim, onunkin­den daha yüksek; bilgim daha geniş; eylemlerim daha yetkin.»

Yüce Tanrı, ona dedi ki: «Seçim benimdir, senin değil.» O da, şöyle dedi: «Tüm seçimler gibi, benim seçimim de senindir; çünkü sen, beni seçmiş bulunu­yorsun, ey Yaratan. Onun önünde secde etmemi sen engelledin. Sözlerimde yanlışlık olsa, benim böyle ko­nuşmama izin vermezdin; çünkü sen, Her Şeyi Duyan­sın. Onun önünde secde etmemi istemiş olsaydın, buna boyun eğerdim. Seni benden daha iyi tanıyan bir kimse bilmiyorum, bilgelerin içinde.»

(14) Burada Mansur, İsa'yla özdeşleşiyor.

Beni kınama; eleştirmek diye bir amacım yok be­nim; öyleyse ödüllendir beni, Efendim, çünkü ben tek başımayım.

Eğer senin söz verdiğin, Doğru ise, benim çağrım bundan dolayı güçlüdür.

Bu durumu yazmak isteyen kişi! Oku onu; anla be­nim bir şehit olduğumu!

Ey kardeşim! O, ilk arılığından uzaklaştırıldığı için Azazil diye adlandırıldı. Kaynağından, Son'una dönmedi; çünkü son'undan çıkmadı; bırakıldı, kayna­ğından dolayı cezalandırıldı.

Yukarıya çıkma girişiminde, başarısız oldu; çünkü yanan çalısı, direniyordu. Kendini, konakladığı yerin ateşiyle yüksekteki konumunun ışığının arasında bul­du.

Çimenlikte, gizli bir göl vardı. O, bu bolluğun için­de susuzluktan kıvranıyordu. Acıyla haykırdı, çünkü ateş kendisini yakıyordu; korkusu gerçek bir korku de­ğildi, yalnızca öykünmeydi; körlüğü, sadece bir göste­rişti işte geldi!

Ey kardeşim! Anladıysan, bu geçidi tüm darlığıyla kavramışsındır, tüm gerçekdışılığıyla hayalinde canlandırmışsındır ve üzüntüyle, kaygıyla geri dönmüşsündür.

Bilgelerin en dikkatlileri, İblis konusunda sessiz kaldılar; ermişler, öğrenmiş oldukları şeyi bildirme gü­cünü kendilerinde bulamadılar. İblis, tapınmada onlar­dan kararlıydı ve Öz'ün Dışavurumuna onlardan daha yakındı. Daha çok çaba gösterdi ve anlaşmaya daha fazla uydu ve onlara, Tapınılan'dan daha yakın oldu.

Diğer melekler desteklemek için Adem'e secde et­tiler; ama İblis buna yanaşmadı, çünkü uzun bir düşün­me sürecinden geçmiş bulunuyordu.

Ama anlatımı bulanıklaştı ve düşüncesini yitirdi; bu yüzden, şöyle dedi: «Ben ondan daha iyiyim.» Ken­dini gizledi, tozu önemsemedi ve kendi üzerine lânet getirdi. Sonsuz Zaman Sonrası'nın Sonsuz Zaman Sonrası’na kadar.

VII. TANRISAL İRADE ÜZERİNE…TA-SİN

Tanrı'nın, iradesini uygulayışının gösterimidir bu. Birinci daire, Tanrı'nın yargısıdır (meşie); ikinci daire onun yüce aklıdır; üçüncüsü gücüdür; dördüncüsü ise onun Sonsuz Zaman Öncesizliği bilgisidir.

İblis dedi ki: «Eğer birinci daireye girersem İkinci­nin sınavını vermem gerekecek; İkinciye geçersem üçüncünün sınavını vermeliyim; üçüncüye geçersem dördüncünün sınavı çıkacak önüme.

«Öyleyse... hayır, hayır, hayır, yine hayır! Birinci dairede kalacak olursam, lânetleneceğim, istemezsem İkincisini; üçüncüyü istemezsem geri döndürüleceğim; öyleyse benim için ne farkı olacak dördüncünün?

«Secde etmenin benim için bir kurtuluş olacağını bilseydim secde ederdim. Ama o daireden sonra başka dairelerin olduğunu biliyordum. Şöyle akıl yürüttüm: 'bu daireden çıkmayı başarırsam, ikinci daireden, üçüncüden ve dördüncüden nasıl çıkacağım?'»

Beşinci La'nın Elifi «O, Ölümsüz Tanrı»’dır.

VIII. TEKLİĞİN DUYURULMASI ÜZERİNE…TA SİN

Tanrıdır ölümsüz olan.

Tanrı Birdir, Benzersizdir, Yalnızdır ve Bir'liği ka­bul edilir.

Hem Bir, hem de Bir'in Tekliğinin duyurulması, O’nda ve O'ndandır.

Diğerlerini O’nun Tekliği’nden ayıran uzaklık, O'ndan gelir. Şöyle gösterilebilir:

 

Tevhid bilgisi, özerk bir bilgilenmedir ve şöyle gösterilir:

Tevhid, onu anan yaratılmış öznenin bir sıfatıdır, ama bir olduğu kabul edilen Amaçlanan'ın sıfatı değil­dir.

Eğer, yaratılmış olan ben, «ben» dersem O'na da «ben» dedirtmiş olur muyum? O zaman, Tevhid ben­den gelir, O'ndan değil. O, benim ve Tevhidimin dışın­dadır (münezzeh).

Eğer ben, «Tevhid, onu anana geri döner» dersem, onu, yaratılmış bir şey yaparım.

Eğer ben, «Hayır; Tevhid, onaylamış olduğu Amaçlanan'dan gelir» dersem, o zaman birleştirici ile, onun Tekliği onaylaması arasında nasıl bir ilişki olur?

Eğer «O zaman Tevhid, Amaçlanan'ı özneye bağ­lamaktadır» dersem, bunu, mantığa uyan bir tanımla­maya dönüştürmüş olurum.

(ÇİZİMLER: Tevhid, Tanrı'dan ayrıdır. Elif, içindeki dallarla birlikte vahdaniyet simgesidir. Elif Öz'dür; dal'lar ise onun Rıfat'larıdır. Birlik: Öz olan başlangıçtaki elif, yaratılmış biçimler olan öbür eliflerle birlikte, esas elifden kaynaklanır.)

IX.TEVHİDDE KENDİNE DÖNÜK BİLİNÇLER ÜZERİNE…TA-SİN

Tevhidde, kendine dönük bilinçlerin Ta-Sin'i şöyledir:

(Elif: Teklik, Tevhid. Hamse: Kendine dönük bi­linçler, bir kısmı bir yanda, başka kısmı öbür yanda. Ayn, başlangıçta ve sonda: Öz.)

Kendine dönük bilinçler, O’ndan çıkar ve O'na dö­nerler, O'nda işlerler, ama mantık açısından gerekli de­ğildirler.

Tevhidin gerçek öznesi, öznelerin çokluğunu aşar geçer; çünkü O, özneye eklenmez, amaçlanana eklen­mez ve bu tümcenin adıllarına eklenmez. Adıl işlevin­deki sonek, Konu'sunun değildir; iyelik gösteren «ha», O'nun «Ah»'ıdır ve bizi birliğin savunucusu kılmayan öbür «ha»'dan farklıdır.

Bu «ha» için «vah» dersem; öbürleri bana, «Ya­zık» der.

Bunlar sıfatlar ve özelliklerdir; kesin, dolaylı bir ilişki bunu deler ve böylece görebiliriz Tanrı'yı, varlı­ğın koşullarına bağlı olarak.

Tüm insanlar «parçaları iyi birleştirilmiş bir yapı gibi»'dir. Bu bir belirlemedir ve Tanrı'nın Tekliği bu belirlemenin dışında kalmaz. Ama her belirleme, bir sı­nırlandırmadır ve sınırlandırıcı sıfatlar, sınırlandırılmış amaçlara uygulanır. Şu var ki, Tevhid amacı, sınırlan­dırmaya olanak vermez.

Doğru (el-Hakk), Tanrı'nın kendisi değil de, bulun­duğu yerdir.

Tevhidi söylemek, onu gerçekleştirmez, bir terimin sözdizimsel işlevinden dolayı; ve onun gerçek anlamı, eklenmiş bir terimde olunca, bunlar birbirine karışmaz­lar. Öyleyse o, Tanrı'da olduğunda bunlar nasıl karışa­bilirler?

Eğer ben, «Tevhid, O'ndan çıkar» dersem, o zaman Tanrısal Öz'ü ikilerim ve ondan bir şey çıkarırım ki bu çıkan, onunla birlikte vardır ve aynı zamanda hem bu Öz'dür, hem değildir.

Eğer onun Tanrı'da gizlenmiş olduğunu ve onu Tanrı'nın açığa vurduğunu söylersem; o nasıl gizlenmiş olur, madem ki «nasıl» ya da «ne» ya da «bu» yok ve O'nun içerdiği bir yer «nerede» yok?

Çünkü «bunda», Tanrı'nın bir yaratımıdır; «nere­de» (yer) de öyle.

İkincil bir özelliğe sahip olan, özsüz olamaz. Bir bedenden ayrılmış olmayan, bedenin en az bir kısmına sahiptir. Ruhtan ayrılmış olmayan, ruhtan tümüyle yoksun değildir. Bundan dolayı Tevhid, özümseyicidir.

O zaman bunun ötesine, merkeze (Amaçlanan'ın merkezine) dönelim ve onu, ikincil özelliklerden, özümsemelerden, nitelemelerden, dağılmalardan ve esas özelliklerden (özel sıfatlardan) yalıtalım.

İlk daire (ilerdeki çizimde), Tanrı'nın eylemlerini içerir; ikinci daire, belirtileri içerir; bunlar, yaratılanla­rın daireleridir.

Merkezdeki nokta, Tevhid'i simgeler, ama Tevhi­din kendisi değildir. Yoksa nasıl daireden ayrılabilirdi?

X.BİÇİMLERDEN KOPMA ÜZERİNE…TA-SİN

Bu, arılığını tanıklama dairesidir; yine bu, onu gösteren çizimdir:

Bu bütün, bize tümceler ve yargılar verir; yetenek­lilere mezhepler, tarikatlar, doktrinler ve yöntemler ve­rir.

İlk daire, söz anlamıdır (dış anlam); ikinci daire, iç anlamdır; üçüncüsü ise, dolaylı anlamdır(işareti).

Yaratılmış ve düzenlenmiş, yanıtlanmış, üzerinden geçilmiş, kavranmış, karşı çıkılmış, yanıltıcı, duyarsız şeylerin bütünlüğüdür bu.

O, kişi öznelerin «biz» adılında çevrinir. Bir ok gi­bi, onların içinden geçer, onları donatır, onlara ansızın gelir, onları alt üst eder. Onları şaşkınlığa düşürür, ay­dınlatır; içlerinden geçerek şaşırtır onları.

Yaratılmış özlerin ve niteliklerin bütünlüğü, böyledir. Tanrı'nın, bu uydurmalarla bir ilgisi yoktur.

Eğer «O, O'dur» dersem, bu anlatım, Tevhid değil­dir.

Eğer, Tanrı'nın Tevhidinin geçerli olduğunu söy­lersem bana: «Elbette!» diyeceklerdir.

Eğer «Zamana bağlı değildir» dersem, onlar «Öy­leyse Tevhidin anlamı, bir benzetme midir?» diyecek­lerdir. Ama Tanrı'yı betimlerken, kıyaslama yapılamaz. Sizin Tevhidinizin Tanrı'yla ya da yaratıklarla ilgisi yoktur; çünkü, zaman birimleriyle konuşmak, sınırlan­dırma getirmek demektir. Böyle yapmakla, Tevhide, bir anlam yüklediniz, rastlantı sonucuymuş gibi. Ama rastlantısal olmak, Tanrı'nın bir sıfatı değildir. Onun Özü, benzersizdir. Hem doğru, hem gerçek olmayan; bunların ikisi de, Özün Özünden doğamaz.

Eğer «Tevhid, sözcüğün kendisidir» dersem; söz­cük, Öz'ün bir sıfatıdır, Öz'ün kendisi değildir.

Eğer «Tevhid, Tanrı'nın tek olmak isteğini göste­rir» dersem; Tanrısal irade, Öz'ün bir sıfatıdır; ama ira­deler, yaratılmış şeylerdir.

Eğer «Tanrı, Öz'ün, kendi kendine açıkladığı Tevhid'idir» dersem, o zaman Öz'ü, Tevhid durumuna geti­ririm.

Eğer «Hayır O, Öz değildir» dersem, o zaman Tevhid'in yaratılmış olduğunu mu söylerim?

Eğer «Ad ve adlandırılan amaç, Tek'tir» dersem, o zaman Tevhid ne anlama gelir?

Eğer «Tanrı, Tanrı'dır» dersem, o zaman «Tanrı, Öz'ün özüdür» ve «O, O'dur» demiş olur muyum?

İkincil durumların yadsınması ile ilgili Ta-Sin böyledir; ve içlerinde «hayır» yazılı bu daireler, onun gös­terimidir:

 

Birinci daire, Öncesizlik-Sonrasızlık öncesidir. İkinci daire, kavranabilenleri içerir. Üçüncüsü, nicelik­ler dairesidir. Dördüncüsü ise sezgi dairesidir.

Öz, sıfatsız değildir.

Birinci arayıcı, Bilgi Kapısı'nı açar ve görmez. İkincisi, Arınmışlık kapısını açar ve göremez. Üçüncü­sü, Algılama kapısı’nı açar ve göremez. Dördüncüsü, Anlam kapısı'nı açar ve görmez. Hiç kimse, Tanrı'yı, Öz'üyle, İrade'siyle görmedi, tanımadı; hiç kimse O'nu, konuşmasıyla, kendinde’liğiyle tanımadı.

Yücelik Tanrınındır; bilgenin yöntemi, hiçbir

O'nun kutsal varlığına hiçbir esin sahibinin sezgisi ulaşamaz.

Olumsuzlamanın ve Olumlamanın Ta-Sin'i böyledir ve gösterimi şudur:

Birinci tanımlama, sıradan insanların düşüncesini belirtmekte; İkincisi, seçkinlerin düşüncesini belirt­mektedir; bu ikisinin arasında, Tanrı bilgisini simgele­yen daire yer alır. Dairenin içindeki «hayır»'lar, tüm ni­celiklerin olumsuzlanmasıdır. İki tane «ha», Tevhidin iki yanına, destek sütunları gibi dikilmiştir. Onların ötesinde, ikincil özellikler yer almaktadır.

Sıradan halkın düşüncesi, kuşkular denizine batar; seçkinlerin düşüncesi, kavrayışlar denizine. Ama bu iki deniz kurur ve gösterdikleri yollar silinir; bu iki düşün­ce yiter ve iki sütun devrilir; yokluk, kanıt ve bilginin iki dünyası kaybolur.

Katıksız Tanrılık tarafında, O kalır, tüm bağımlı şeylerin üzerinde; yüce Tanrı'dır O, ikincil özelliklere bağımlı değildir. O'nun varlığı üstündür, gücü görkem­lidir. O, Nur’un, Görkem'in ve Yüceliğin Sahibi. Sayı­lamaz Bir, Sayısal Teklik. Ne betimleme, ne sayma, ne de başlama, etkilemez O'nu. Onun varlığı bir mucize­dir; çünkü O, varlıktan uzaktır. Kendisini yalnız O ta­nır; Görkemin ve eliaçıklığın sahibi. Ruhların ve be­denlerin yaratıcısı.

GÎZEM BAHÇESİ

Tanrı onun ruhunu arındırsın, Ebu Ömer el-Hüseyin Îbn Mansur el-Hallac, şöyle dedi:

Belirli ad, belirsiz ada ilişkin anlayışın içindedir ve belirsiz ad, belirli ada ilişkin anlayışın içindedir. Belir­sizlik, ermişin işaretidir, bilgisizlik de onun yöntemi.

Gizemin dışa vuruşu, anlayışlardan uzaktır, ama onlara döner. Ermiş, nasıl tanır O'nu; madem ki «nasıl» yok? Nerede tanıdı O'nu, madem ki böyle bir «yer» yok? Nasıl ulaştı O'na; birlik kavramı yoksa? Nasıl ay­rıldı O'ndan; ayrılık yoksa? Katıksız belirlilik, sınırlı ya da kısa ömürlü bir amaç olamaz; onun, sürdürülmeye gereksinimi yoktur, yokedilmeye de.

Gizem, öte kavramının ötesindedir; uzamsal sınırın ötesinde, niyetin ötesinde, bilinçliliğin ötesinde, alışıl­mış yöntemlerin ötesinde ve algının ötesindedir. Çünkü bunların tümü, varlıktan önce ortaya çıkmazlar ve bir yer içinde var olurlar. O, varoluştan hiç uzaklaşmamıştır; nicelikten, nedenlerden ve sonuçlardan önce vardı, ve var. Öyleyse bu nicelikler O'nu nasıl içerebilir, ya da sınırlar O'nu nasıl kuşatabilir?

Kimisi der ki: «Ben Tanrı'yı, O'ndan yoksunlu­ğumla bilirim.» O'ndan yoksun olanlar, O'nun sürekli varlığını nasıl bilebilir?

Kimisi der ki: «Ben O'nu, kendi varlığımla bili­rim.» Dış dünyada iki tane mutlak, bir arada var ola­maz.

Kimisi şöyle der: «Ben O'nu, kendisine ilişkin bilgi yokluğumla bilirim.» Bilgi yokluğu, yalnızca bir per­dedir ve Tanrı bilgisi, bu perdenin ötesindedir. Yoksa bir gerçekliği olmazdı.

Kimisi der ki: «Ben O'nu, adının yardımıyla bili­rim.» Ad, Adlandırılmışsan ayrılamaz; çünkü O, yara­tılmış değildir.

Kimisi şöyle der: «O'nu, Kendisi aracılığıyla bili­rim.» Bu, tanınacak iki varlık kabul etmek demektir.

Kimisi der ki «O'nu, yaptıkları aracılığıyla bili­rim.» Bu, insanın yapılanlarla yetinmesi onları yapan Tek'i aramaması anlamına gelir.

Kimisi şöyle der: «Ben O'nu, kendisini bilme ko­nusundaki olanaksızlığımla bilirim.» Bu kişi, ayrılma gücüne sahip değildir; bağlı olan, nasıl O'nu bilebilir?

Kimisi der ki: «O beni bildiğinden, ben O'nu bili­rim.» Bu, biçimsel bilgiden (ilm) yararlanmak ve Tan­rısal Öz'den farklı bir bilgiye ulaşmak demektir. Öz'den ayrı olan, Öz'ü kavrayabilir mi?

Kimisi der ki: «Ben O'nu, kendisinin kendi hakkın­da verdiği bilgiyle tanıyorum.» Bu, bilinmesine izin verilenle yetinmek, doğrudan bilgi yoluna başvurma­mak demektir.

Kimisi şöyle der: «Ben O'nu, karşıt sıfatlarıyla bili­yorum.» Oysa bilinen, ne sınırlandırılmaya uygundur, ne de bölümlenmeye.

Kimisi: «Amaçlanan (Tanrı) bilir yalnızca, kendi­sini» diyerek, ermişlerin, kendi farklılıklarına bağımlı olduklarını; çünkü Amaçlanan'ın, Kendisini Kendinde tanımayı hep sürdürdüğünü doğrulamaktadır.

Ey mucize! İnsan, kendi bedeninin bir kılının nasıl karadan aka dönüştüğünü bilemezken, her şeyin Yaratıcı'sını nasıl olur da bilebilir? Özetlemeyi ya da irdele­meyi bilmeyen; İlk'i ve Son'u, değişmeleri, nedenleri, gerçeklikleri, hayalleri bilmeyen insan, süreklilikte var olan O'nun hakkında bilgi edinme olanağına sahip de­ğildir.

Hamdolsun O'na ki onları Ad'la, sınırlamayla, be­lirtiyle örttü. Onları bir sözcük altında, bir koşul, yet­kinlik altında, ve öncesiz sonrasız var olandan gelen bir güzellik altında gizledi. Yürek bir et parçasıdır; bundan dolayı Tanrı bilgisi, orada yer almaz, çünkü Tanrısal bir şeydir.

Anlayış, iki mantıksal ölçüye sahiptir: Uzunluk ve genişlik. Dinsel yaşamın iki kuralı vardır: Sözlü kural­lar ve yazılı kurallar. Yaratılmışların tümü, göklerde ve yerdedir.

Ama Tanrısal giz, ne uzunluğa, ne genişliğe sahip­tir; ne göklerde, ne de yerde bulunur; dışsal biçimlerin içinde değildir, ayrıca sözlü ve yazılı kurallarla ulaşılan içsel hedeflerde de değildir.(15)

«Ben O'nu, kendi gerçekliğiyle biliyorum» diyen bir kişi, kendi varlığını, Amaçlanan'ın varlığından üs­tün kılar; çünkü bir şeyi, asıl gerçekliğiyle tanıyan kişi, ondan daha güçlü olur.

Ey insan! Yaratılmışların içinde, zerre'den daha küçüğü yok ve sen onu anlayamıyorsun. Zerreyi bile tanıyamayan insan, bu zerreden daha algılanamaz olan O'nu tanıyabilir mi?

Dışarıda bırakılan şey, ölümlüler tarafına gider; içeride bırakılan da, öz bilgisinin tarafında kalır. Gi­zem, kendi özünü gizlemiştir. Düşüncelerden, saptırıcı amaçlardan ve unutkanlıktan kopuk ve uzak kalır.

Gizeme erişmek isteyen, onlardan korkar ve onlar­dan korkan, kendini onlardan kurtarır ve uzaklaşır. Gi­zemin Doğu'su Batı, Batı'sı Doğu'dur. Yeri ise, en yük­sek dünyanın yukarısında değildir; en aşağı dünyanın daha aşağısında da değildir.

(15) Yanu dinlerin sözlü ve yazılı kuralları (Kitap'ları). Tanrı bilgisine ulaşmayı sağlamaz.

Gizem, Var olan şeylerden uzaklaşır; hep Tanrısal süreklilikle birliktedir. Patikaları dardır ve hiçbir yol ona ulaşmaz. Anlamları belirgindir ama ona götüren bir kılavuz yoktur. Duyular onu hissetmez ve insanla­rın tanımlamaları ona erişemez.

Ona sahip olan, yalnız kalır; onunla karışan kural­ların dışına çıkar; ondan soyunan, kör olur ve kendini ona bağlayan, yıkıma uğrar. Onun parlaması, kesintisiz akan su gibidir, kaynayan bir pınardır; esintisi boldur; oku delicidir ve yere fırlatıldığında gücü kesilir. Ondan korkan, dünya işlerinden el çeker ve dikkatsiz bir seyir­ci olur. Onun çadır ipleri, ermişler ve tırmanma araçla­rıdır.

Gizemin, kendinden başka benzeri yoktur. Tanrı'nın, kendinden başka benzeri yoktur; ve O, gizeme benzer. O, gizemi ve kendini andırır; gizemin, kendini andırması gibi. Tanrı, yalnız kendine benzer ve gizem, yalnız kendine benzer.

Gizemin binaları, kendisinin destekleridir; destek­leri de kendisinin binaları. Ona sahip olanlar, ona sahip olanlardır ve onun yapıları kendisinindir, kendisindedir ve kendisinin ürünüdür.

O, Tanrı değildir; Tanrı da o değil. Ama ondan başka Tanrı yok; ve Tanrı'dan başka o (gizem) yok. Tanrı'dan başka Tanrı yok.

Gizemci, «gören kişi»'dir ve gizem, «kalıcı olan»'da kalır. Gizemci, kendi tanıma eylemiyle durur;

çünkü kendisi, kendi hakkındaki bilgisidir ve bu bilgisi de kendisidir; gizem, onun ötesindedir ve Amaçlanan, onun daha da ötesindedir.

Öykü anlatmak, öykücülerin işidir; gizem ise seç­kinlerin ilgi alanı; gösterişli davranışlar, kişilerin işidir; konuşma ise, yalancıların ilgi alanı; derin düşünme, umutsuz insanların yaptığı şeydir; ilgisizlik ise, yaban insanlara özgüdür.

Tanrı Tanrı'dır. Evren de evren.

Hiç önemi yok!

 

HALLAC-I MANSUR’UN VASİYETİ

Hallac-ı Mansur (r.a.), size uzleti ve yalnızlığı, vaktin sonsuzluğunda devamlı zikretmeyi, her namaz­da kur’an okumayı ve misvak kullanmayı tavsiye etti.

Hallaç der ki; Kim kalbe gelen düşünceler esnasın­da Allah Teâlâ’yı manevi olarak murakabe ederse (ma­nevi olarak gözlemlerse) de Allah bütün organlarının hareketi esnasında onu masum kılar.

Hallac’a vecd hakkında soruldu. Hallâc şöyle ce­vap verdi: Vecd, sırlarda ortaya çıkan bir heyecandır. Şevki meydana getirir ve vücudun organları vecd’den dolayı ürperir. Yahut kalbe doğan manevi düşünceler esnasında kişi vecdden dolayı hüzünlenir.

Hallac’a hicâb (perde) hakkında soruldu. Hallaç dedi ki; Hicâb, kasteden ile kastedilen arasında bir per­dedir.

Hallâc’a sevgi hakkında soruldu. Hallâc cevap verdi: Sevgi, sevenin üzerini tamamıyla kaplayan bir haldir. Öyle ki Allah’ın dışında arzulayacağı başka hiçbir şey görmez. Ve devamla demiştir ki; kim Hakk’a iman nuruyla yaklaşırsa, o, güneşe yıldızların ışığıyla ulaşmak isteyen kimse gibidir.

Ahmed b el-Kevkeb el-Vâsıtî der ki;

Hallac’la yedi yıl arkadaşlık ettim. Onda gördü­ğüm tek şey,tuz ve sirkeden başka hiç bir yiyecek tatmamasıydı. Üzerinde tek parça bir cübbeden başka hiç bir şey yoktu. Başında ise sadece bir takke vardı. Gece­leri hiç uyumazdı. Ancak gündüzleyin çok az bir vakitde uyurdu. Ramazanın ilk günü niyet eder, bayram gü­nü iftar ederdi. Her gece kıldığı iki rekat namazda Kur'an'ın tamamını okurdu. Ve hergün 200 rekat na­maz kılardı. Bayram günü siyah giyinirdi. Hallaç der ki: Bu siyah elbise, davranışı kendisine yansıyan kim­senin bir alametidir.

Hallaç (r.a.) şöyle dedi:

Ey kavmim, Allah, beni benden alınca ve beni ben­den yok edince, sonradan olan varlığımın nitelikleri darmadığın oldu. Sultan olan Allah kıdemiyle (ezeliliği ve ebediliğiyle) ortaya çıkınca, sanki benim sonradan ortaya çıkan varlığım, hiç var olmamış gibi oldu. Ve ezelilik ve ebedilik daima baki kaldı. Sonra benim enaniyetim (benliğim), onun enaniyetinde (benliğinde fani (yok) oldu. Ve benim hüviyetim (kendiliğim) onun hü­viyetine (kendiliğine) karıştı. Ve nasutiliğim (beşeri varlığım) onun lahutiliğinde (ilahi varlığında) darma­dağınık oldu. Sonra, bakındım ve O’ndan başka hiçbir şey göremedim. Ve O’ndan başka hiçbir şey işitmedim. Ve konuştuğumda O’ndan başka hiçbir şey dile getir­medim. Ve dedim ki, “Ene Hüve (Ben O’yum)". Şayet ben “Ene’l-Hak” (Ben Hakk’ım) deseydim, Hakk’tan ayrılmamış olurdum. Çünkü onun sevgisi üzere ben Hakk’ım. O ise, kendi mülkiyetinde Hakk’tır. Ben sar­hoş ve daha sonra da onun sırrı üzerine bulundumsa, benim vecdim onun vücuduyla (varlığıyla) kesinlikle içiçe geçmiş demektir. Ve benim sınırım O’nun varlığı üzere olmuştur.

Hallaç’ı Mansur şu beyitleri söylemiştir:

Ey güvendiklerim, beni öldürünüz

benim ölümümde hayatım vardır

Benim hayatım ölümümde

ve ölümüm hayatımdadır

Ben, O’nun bana bahşetmesi sayesinde varolan zatımın yokoluşu halindeyim

Benim sıfatlarımın var kalması ise kötü amellerin çirkinliğindendir.

(Arapçadan çeviren: Selim Atay)

 

YEZİDÎ'LERİN KUTSAL KİTAPLARI KİTAB'ÜL CİLVE (TANRISAL AÇIKLAMA KİTABI) İLE MUSHAF’A REŞ

(KARA KİTAP)

Yezîdîlik, Hâricîliğin İbâziyye Mezhebinden türe­yen ve zamanla ayrı bir din sayılan koludur. Şeytana tapmakla da suçlanan Yezidîlik, gerçekte vahdet-i vü­cut (varlığın birliği) inancına sahip bütün tasavvuf tari­katları gibi her şeyi bu arada Şeytan'ı da Tanrı sayan bir inançtır. Melek Tâvus dedikleri Şeytan yezîdiliğe göre, Tanrı'nın celâl (kızgınlık) niteliğinin varlaşmasıdır.

Yezîdilerin asılları Kürtçe olan Kitâb’ül-Cilve ve Mushaf a Reş adlı iki kutsal kitabı vardır. Kitâb'ül-Cilve'nin, kurucu Yezîd'in, geleceğini haber verdiği yeni peygamber Şeyh Hâdî'ye (XII. yyıl) Melek Tâvus tara­fından vahyedildiğine inanırlar. Mushaf’a Reş ise Şeyh Hasan bin Hâdî tarafından yazılmıştır.

Bu ilginç inanışın temeli iki kitabı olan söz konusu metinler ve Şeyh Hâdî'nin İlahisini yayımlamakla, toplumumuzda çok az bilinen bir inanışa ışık tutmak, Ana­dolu'nun kültür mozaiğinde yer alan bir rengi sergile­mek istedik.

Yaba Öykü Dergisi, S. 76

YEDÎZÎ'LERİN KUTSAL KİTAPLARI VE ŞEYH HÂDÎ'NÎN ÎLÂHÎSÎ

Yezîdilerin iki kutsal kitabından Kitab'ül-Cilve (Tanrısal Açıklama Kitabı), Şeyh Hâdî bin Musafir'in yapıtı sayılmaktadır. Öbür kitap Mushaf a Reş (Kara Kitap), yine aynı soydan gelen Şeyh Hasan bin Hâdî tarafından yazılmış kabul edilmektedir. Bu kitaplar, Cambridge Üniversitesi profesörlerinden E. G. Growne'ın kalemiyle, on dokuzuncu yüzyılın sonlarına İngi­lizceye çevrilmiş bulunmaktadır. Çevirisi yapılan el­yazması metin ise bugün Paris Ulusal Kitaplığı'ndadır (BN Syr. MS. 324). Söz konusu kitapların son zaman­larda bulunan daha eski metinleri (Syr. MS No. 7), Prof. R. Ebied ile Prof. M.J. Young tarafından çevril­miş ve incelenmiştir.

Kitab'ül-Cilve ve Mushaf a Reş'in burada sunacağı­mız çevireleri, genellikle, Browne'in çevirisine uygun­dur; birkaç yerde, Ebied/Young çevirisini dikkate al­dık. Metindeki boşluklar(...), tüm elyazmalarında okunamayacak denli bozuk olan yerleri göstermektedir. Özel sözcükler, Browne'ın okuduğu biçimleriyle alın­mışlardır.

Uzun zaman, Yezidi'lerden kalan tek kutsal metin olarak bilinen Şeyh Hâdî'nin İlâhisi'ni, Layard'ın Nineveh and Babylon (Ninova ile Babil) adlı yapıtındaki çevirisiyle aldık.

Floransa Üniversitesi'nden Profesör Giuseppe Furlani, 1930 yılında bu metinler üzerine bir inceleme ya­yımladı. Söz konusu inceleme, Ebied/Young'ın incele­mesiyle bağlantılı olarak okunmalıdır.

Kitab'ül-Cilve, Mushaf a Reş ve Şeyh Hâdî'nin İlahisi'nin yeni elyazması metinleri, 1934 yılında Dr. Henry Field tarafından bulunmuş, Bağdad Üniversite­sinde Dr. Anis Frayha'nın yaptığı İngilizce çevirileri 1946'da yayımlanmıştır.

John S. Guest

KÎTÜB 'ÜL-CÎLVE ( Tanrısal Açıklama Kitabı)

Melek Ta'us, bütün yaratıklardan önce var oldu. Seçilmiş halkını uyarmak ve yanlışlardan uzak tutmak üzere, yardımcılarını bu dünyaya gönderdi; kullarını önce sözlü olarak uyardı, ikinci olarak bu kitapla ki ya­bancıların okuması ya da bakması yasak kılındı.

(Birinci Bölüm)

Ben ki vardım; varım, sonsuza dek var olacağım; tüm yaratılmışlara hükmüm geçer, tüm olaylar ve be­nim erkim altındaki varlıklarla ilgili her şey,, benim buyruğumla olur. Kim bana inanır da gereksindiğinde beni çağırırsa, ben hemen onun yanındayım, benim var olmadığım hiçbir yer düşünülemez. Beni benimseme­yen kimselerin, kendi isteklerine uygun olmadığı için kötülük diye nitelendirdikleri tüm olaylar, benim iste­ğimle olur. Her çağın bir Yönetici Vekili vardır, onu ben seçerim. Her kuşakla birlikte, bu Dünya'nın Başkan'ı da değişir; Başkanlar sırayla gelirler, kendi dö­nemleriyle ilgili görevlerini yerine getirirler. Yaratılış­tan kazanılan özelliklerin değerleriyle orantılı olarak, suçları bağışlarım. Kim ki bana karşı çıkar, sıkıntılarla acılar ondan eksik edilmeyecektir. Başka hiçbir Tanrı, benim işlerime ve yaptıklarıma karışamaz: Ben neye karar verirsem, o olur.

Yabancıların ellerinde bulunan kutsal kitaplar, peygamberler ve havariler tarafından yazılmış olsalar bile, artık geçersizdirler, isyancı bir nitelik kazanmış­lardır, bozulmuşlardır; bunlar birbirlerini yalanlamakta ve geçersiz kılmaktadırlar. Doğru olanla yanlış olan arasındaki ayrım, yaşanılan çağın koşullarına göre ya­pılacaktır. Bana inananlara verdiğim sözleri yerine ge­tireceğim; belirli dönemler için yetkilerimi devrettiğim akıllı ve sevgili Vekillerimin yargılarına göre, kulla­rımla aramdaki sözleşmeye uyacağım ya da uymayaca­ğım. Olayların gelişimini dikkate alırım; içinde bulu­nulan zamanda yararlı olan neyse, onu uygularım. Be­nim eğitmenliğimi kabul edenleri yönlendirir, eğitirim; onlar, bana uymakla, ruhun duyacağı sevinç ve zevkle­rin en büyüğüne kavuşurlar.

Çok iyi bildiğim tüm yöntemlerle, ademoğullarını ödüllendirir ve cezalandırırım. Yeryüzünde, üstünde ve altında ne varsa, benim denetimimdedir. Öbür ırklara yardım etmeyi üstlenmem, onlara iyilik yapmaktan uzak da durmam, hele benim seçilmiş topluluğumdan ve bana uysallıkla hizmet edenlerden bunu hiç esirge­mem. Sınadığım insanlara etkin bir denetim yetkisi ve­ririm; bu insanlar, benim irademe uygun olarak, belirli durumlarda, bana inanıp öğütlerimi tutanlara yardım ederler. Alan da benim, veren de; zengin eden, fakir eden de; mutlu kılan, mutsuz kılan da; bütün bunlar, çevre koşullarına ve zamana uygun biçimde gerçekle­şir; benim işlerime karışmak ve herhangi bir insanı de­netimimden çıkarmak hakkına ve yetkisine sahip hiçbir güç yoktur. Bana engel olmaya çalışanların üzerine acılarla hastalıklar yağdırırım. Kim benim buyrukları­ma uyarsa, öbür insanlar gibi ölmez. Bu düşük dünya­da hiç kimsenin, kendisi için belirlediğim süreden fazla kalmasına dayanamam; ama istersem, onu bu dünyaya iki kez, üç kez ya da da daha fazla geri gönderirim, ru­hunu başka bir bedenin içine sokarak; bu, evrensel bir yasadır.

(Üçüncü Bölüm)

Ben, kitap göndermeksizin yönlendiririm, dostla­rıma ve benim öğrettiklerimi benimseyenlere, doğru yolu, gizli araçlarla gösteririm; uyulmasını istediğim kurallar, bunaltıcı değildir, zamana ve koşullara göre saptanmıştır. Yasalarıma karşı çıkanları öbür dünyalar­da cezalandırırım. Ademoğulları, yapılması istenen şeyleri bilmezler, bu yüzden sık sık yanlışlığa düşerler. Yeryüzündeki ve gökteki hayvanlar, denizdeki balıklar, hepsi benim yönetim ve denetimim altındadırlar. Dün­yanın bağrındaki gizli hazineler ve başka şeyler, benim bilgimin içindedir. Onların tek tek bulunup alınmasına olanak sağlarım. Bunlara sahip olacak kimselere ve benden zamanında dilekte bulunanlara gizli işaretleri­mi, mucizelerimi gösteririm. Bana ve izleyicilerime karşı yabancıların göstereceği düşmanlık ve direnme, ancak kendilerine zarar verir; çünkü bilmezler ki güç ve zenginlik benim ellerimdedir ve bunları ben, âdemoğullarından hak edenlere veririm. Dünyaların yönetimi, çağların arka arkaya geçip gidişi, vekilleri­min her çağda değişmesi, sonsuza dek benim yetkimdedir. Her kim, oraya dürüstçe yürümezse, ben, kendim belirleyeceğim bir zamanda onu cezalandıracağım ve başladığı yere geri göndereceğim.

(Dördüncü Bölüm)

Mevsimler dört tanedir, unsurlar da (*) dört tane­dir; bunları ben, yaratıklarımın, gereksinmelerini gider­meleri için bağışladım. Yabancıların kutsal kitapları, ancak benim yasalarıma uygun oldukları, karşı çıkma­dıkları ölçüde tarafımdan kabul görürler; yine de bun­lar, çoğunlukla saptırılmışlardır. Üç tanesi bana karşı­dır ve ben, üç addan nefret ederim. Benim gizlerimi açığa vurmayanlar için, ödüllendirme konusundaki sö­zümü tutacağım. Benim uğruma acı çekmeye katlanan­ları, kuşku duyulmasın ki, dünyalardan birinde ödül­lendireceğim. Benim yolumdan gidenler, kendilerine düşman olanlara ve yabancılara karşı, cemaat halinde yaşasınlar. Ey siz, benim yasalarıma uyanlar, benim ta­rafımdan iletilmeyen düşünceleri kafanıza sokmayın. Yabancıların yaptığı gibi sakın, adımı ya da bana ya­kıştırılan adları ağzınıza almayın, yoksa günaha girersi­niz; çünkü bu konular, sizin kavrayışınızın üzerindedir.

(Beşinci Bölüm)

Beni simgeleyen şeylere ve resimlerime saygıları­nızı sunun; çünkü onlar size, benim yasalarıma aykırı olan davranışlarınızı anımsatacaktır. Yardımcılarımın buyruklarına uyun, sözlerine kulak verin ki benden al­dıkları öte dünya bilgisini size iletsinler.

MUSHAF-A REŞ… (Kitüb'ül-Asvad: Kara Kitap)

Başlangıçta Tanrı, kendi yüce özünden Beyaz İnci'yi yarattı ve bir kuş yarattı ki adı Anfar'dı. Ve İnci'yi onun sırtına koydu, ve orada kırk bin yıl oturdu. İlk gün, yani pazar günü, Azazil adlı meleği yarattı; işte o, hepsinin başkanı olan Ta'us Melek (Tavuskuşu Melek)'tir. Pazartesi günü Tanrı, Darda'il adlı meleği ya­rattı ki o, Şeyh Hasan'dır. Salı günü, İsrafil'i yarattı ki, Şeyh Şams'tır. Çarşamba günü, Cebra'il adlı meleği ya­rattı; o da Abu Bekr'dir. Perşembe günü, Azra'il'i yarat­tı ki, Sacadin'dir. Cuma günü, Şemma'il adlı meleği ya­rattı; o da Nasir'ud-Din’dir. Cumartesi günü, Nura'il adlı meleği yarattı, ki o [...]) Melek Ta'us (Melek Tavus)'u onların başkanı yaptı. Ondan sonra Tanrı, yedi göğü, yeryüzünü, ve güneşi ve ayı yarattı [...] İnsanı, kuşları ve tüm hayvanları yarattı, ve onları pelerininin boşluğuna yerleştirdi, ve İnci'nin üzerinden indi, me­lekler de yanındaydı. Sonra yüksek sesle İnci'ye doğru haykırdı, o da düşüp dört parçaya ayrıldı, içinden su fışkırdı ve deniz oldu. Dünya yuvarlaktı, üzerinde çat­lak yoktu. Sonra Tanrı, bir kuş biçiminde Cebrail'i ya­rattı, ve dört bucağın yönetimini ona emanet etti. Sonra bir gemi yarattı ve onun içinde otuz bin yıl kaldı, ondan sonra Laleş'e geldi ve konakladı. Dünyanın içinde haykırdı, ve yoğunlaşmayla deniz oluştu, ve dünya yer­yüzüne dönüştü ve titremeye devam ettiler. Sonra Ceb­rail'e, Beyaz İnci'nin iki parçasını getirmesini buyurdu, parçalardan birini yeryüzünün altına yerleştirdi, öbürü­nü de Göğün Girişi'ne(*) kapı olarak koydu. Sonra on­ların içine güneşi ve ayı yerleştirdi, onların kırpıntıla­rından da yıldızları yarattı, ve onları göğe süs olarak astı. Ayrıca yeryüzünü süslemek üzere meyve ağaçları­nı, bitkileri ve dağları yarattı. Halı’nın üzerinde Taht’ı yarattı. Sonra, dedi ki Ulu Tanrı:          "Ey Melekler,

Adem'le Havva'yı yaratacağım, onları insan yapaca­ğım, ve ikisinden, Adem'in belinden gelmek üzere, Şehr ibn Cebr doğacak; ve ondan tek bir halk türeyecek yeryüzünde; Azazil'in, yani Ta'us      Melek'ın toplumuolan Yezidi halkıdır bu. Sonra Şeyh Hâdi Musafir'i Su­riye'den göndereceğim ve o gelip Laleş'te kalacak.» Sonra Tanrı, kutsal ülkeye indi ve Cebrail'e, dünyanın dört bucağından toprak getirmesini buyurdu: Toprak, hava, ateş ve su. Onlarla bir adam yaptı ve kendinden ona bir ruh bağışladı. Sonra Cebrail'e, Adem'i Cennet'e yerleştirmesini buyurdu, orada meyveyle bütün yeşil bitkileri yiyebilsin diye; ancak buğday yemesi yasaktı. Yüz yıl sonra Ta'us Melek, Tanrı'ya dedi ki: «Adem, nerede ve nasıl üreyip çoğalacak?» Tanrı ona «Yetki ve yönetimi sana bırakıyorum bu konuda» dedi. O za­man Melek Tavus, gidip Adem'e sordu: «Hiç buğday yedin mi?» O da yanıtladı: «Hayır, çünkü Tanrı bunu bana yasakladı, 'Ondan yememelisin' dedi» Melek Ta'us şöyle dedi ona: «Yesen, senin için çok daha iyi olur.» Ama Adem'in, yedikten sonra karnı şişti, ve Ta'us Melek onu Cennet'ten çıkardı, ve bıraktı, ve göğe çıktı. O zaman Adem, karnının şişkinliği yüzünden acıyla kıvrandı, çünkü bedeninde çıkış deliği yoktu. Ama Tanrı bir kuş gönderdi, o da Adem'in bedeninde bir çıkış deliği açtı, böylece Adem rahatladı. Ve Cebra­il yüz yıl ona görünmedi, ve o mutsuz oldu, ağladı. O zaman Tanrı, Cebrail'e buyurdu ve o gelerek Adem'in sol koltuk altından Havva'yı yarattı. Sonra Melek Ta­vus, halkımıza demek istiyorum ki, çok acı çeken Yezidîlere yardım etmek üzere yeryüzüne indi ve eski Asurluların yanında, bizim de başımıza krallar dikti; bu krallar Nesrukh (ki o, Nasir'ud-Din'dir) ve Kamush (o da, Sultan Fahrü'd-Din'dir) ve Artimus (ki, Sultan Şemsü'd-Din'dir) adını taşıyorlardı. Bundan sonra iki kral tarafından yönetildik; birinci ve ikinci Şapur adlı bu kralların yönetimi yüz elli yıl sürdü ve onların soyun­dan gelen Amir'lerimiz bizi bugüne dek yönetmişlerdir, ve biz dört kabileye bölündük. Bize khass (marul) ha­ram kılınmıştır, çünkü kadın peygamberimiz olan Khassa'nın adını anımsatmaktadır; kuru fasulye de ha­ramdır, koyu mavi boya kullanmamız yasaktır; Yunus peygambere saygısızlık etmiş olmamak için, balık ye­memiz haramdır; Ceylanları da yemeyiniz, çünkü onlar peygamberlerimizden birinin sürüsü olmuşlardır. Ayrı­ca, Şeyh ve müritleri, tavuskuşuna saygısızlık etmemek için, horoz da yemeyiniz; çünkü tavuskuşu, daha önce sözü edilen yedi tanrıdan biridir ve biçimi horozu andı­rır. Yine Şeyh ve müritleri, helvacıkabağı yemekten sa­kınınız. Bundan başka, ayakta işemek, ya da oturmuş haldeyken giyinmek, ya da Müslümanların yaptığı gibi helada taharetlenmek, ya da onların banyolarında gusül etmek, bize yasaklanmıştır. Ayrıca, tanrımız olan Şeytan'ın adını ya da onu anımsatan Kitan, Şar, Şat gibi adları ya da Mel’un, [...] na'l gibi sözcükleri ağza almak yasaktır.

Önce [...] bizim dinimize, putataparlık dediler ve Yahudiler, Hıristiyanlar, Müslümanlar ve İranlılar dini­mizden uzak durdular. Kral Ahab ile Amran, bizdendi; öyle ki, bizim Pirbub diye adlandırdığımız Ahab Beelzebub'un Tanrısından yardım dilerlerdi. Bizim Babil'de Bakti-Nossor (Nebukadnezzar) adlı bir kralımız vardı; İran'da Ahasuerus, İstanbul'da Agrikalus da bizdendi. Gök ve yer var olmadan önce Tanrı, suların üzerinde bir teknenin içindeydi. Sonra, yaratmış olduğu inciye kızdı, onu başından attı; incinin kırılmasından dağlar, çınlamasından kum tepeleri, dumanından da gökler meydana geldi. Sonra Tanrı, göğe çıktı ve gökleri yo­ğunlaştırdı; ve onları, altlarına destek koymadan yer­leştirdi, ve yeryüzünü her yanından çevirdi. Sonra elle­rine kalemi aldı, ve tüm yaratıklarının adlarının listesi­ni çıkardı. Kendi özünden ve nurundan altı Tanrı yarat­tı ki bunların yaratılması, bir lambanın başka bir yanan lambadan yakılması gibiydi. Sonra Birinci Tanrı, İkinci Tanrı'ya dedi ki: «Ben göğü yarattım; sen oraya çık, ve bir şeyler yarat.» Ve o, göğe çıktığı zaman, güneş var oldu. Kendisinden sonraki Tanrı'ya, 'Çık' dedi ve ay yaratıldı. Ve ondan sonraki Tanrı, gökleri harekete geçirdi; ve ondan sonraki Tanrı, yıldızları yarattı ve on­dan sonra gelen Tanrı, el-Kuragh'ı, yani Sabah Yıldızı'nı ([††]) yarattı; her şey böyle yaratıldı.

*

ŞEYH HÂDÎ'NÎN ÎLAHÎSÎ ŞEYH HÂDÎ’NİN İLAHİSİ

Huzur İçinde Yatsın!

Benim bilgim, tüm varlıkları kuşatır

Benim varlığım, benden gelir.

Benim gelişimin nedeni, yine benim;

Zamanını da bilen benim.

Evrende var olan her şey, benim buyruğumdadır Her yer, insanlar otursun oturmasın,

Ve tüm yaratılmışlar, benim buyruğumdadır.

Benim egemenliğim, başka egemenliklerden

üstündür.

Sözlerim her zaman doğrudur.

Yeryüzünün yargıcı ve yöneteniyim

Benim yüceliğime tapınır insanlar Bana gelirler, öperler ayaklarımı.

Benim, gökleri kat kat yayan.

Başlangıçta haykıran, benim.

Şeyh'im ben, benden başka yoktur tapacak. Benim, kendimi mucizelerle gösteren.

Bana indirildi mutluluklar kitabı, Dağları eriten efendimden.

Tüm yaratılmış insanlar bana gelirler Saygıyla öpmek için ayaklarımı.

Meyveler üretirim gençliğin ilk özsuyundan, Kendi gücümle, ve bana yönelirler öğrencilerim. Işığımın önünde sabahın karanlığı dağılır. Yol gösteririm, isteyenlere.

Benim, Adem'in Cennet'te yaşamasına neden olan, Nemrud'un kızgın ateşte kalmasına da.

Ahmed'e adaletli davranmasında önderlik ettim Benim yolumda ilerlettim onu.

Bana gelir tüm yaratıklar Sevgimi, armağanlarımı kazanmak için. En yüksek yerlere bile uğrarım ben İyilikler benim acımamdan kaynaklanır. Benim, tüm yüreklere korku salan

Bana uysunlar diye; ve yüceltirler gücünü ve görkemini kötülüğümün

Karşıma çıktı o öldürücü aslan

Öfkeyle ve ben haykırdım ve taşa çevirdim onu, Karşıma çıktı yılan

Ve ben irademle kuma çevirdim onu. Benim, vurup titreten kayayı

Ve yanından fışkırtan suların en tatlısını. Benim bildiren, kesin gerçeği.

Benden gelir, acı çekenleri avutan kitap. Benim biricik yargıç,

Yargılamak benim hakkımdır.

İlkyazları yarattım su versinler diye, Suların en tatlısını ve güzelini.

Eli açıklığımla ben neden oldum belirmesine

Ve gücümle saflaştırdım onu.

Bana dedi ki Cennetin Efendisi, «Sensin tek yargıcı ve yöneticisi yeryüzünün.» Bazı mucizelerimi kendim sergilerim, Bazılarıysa, varlıkların kendilerinde açığa vurulmuştur.

Benim, dağlara boyun eğdiren, Benim altımda, benim irademe göre.

Ürkünç görkemimin karşısında haykırır canavarlar Gelir tapınırlar bana, öperler ayaklarımı.

Şamlı Hâdî'yim ben, Musafir'in oğlu.

Yüce bağışlayıcı, çeşitli adlar verdi bana, Göksel tacı, makamı, ve yeri göğü ve yeryüzünü. Gizlerime erenlerin gözünde, benden başka Tanrı yoktur.

Her şey benim buyruğumun altındadır. Onun için, benim önderliğimi yadsımayın.

Ey insanlar! Bana karşı çıkacağınıza, boyun eğin, Yargılama Günü'nde, karşıma geldiğinizde

mutlu kılınırsınız.

Her kim, bana bağlı olarak ölürse Cennet'e göndereceğim onu, Ama kim ki, beni tanımadan ölür Acı içinde kıvrandıracağım onu. Diyorum ki, yücelikte yoktur dengim. Yaratırım ve istediğimi zengin yaparım, Övgüler bana, her şey benim irademle olur. Işığı ben bağışlarım evrene.

Ben o hükümdarım ki, büyüklüğüm kendimden

gelir Yaratılmış tüm zenginlikler benim buyruğumdadır. İzlemeniz gereken bazı yolları gösterdim size,

ey insanlar, Bana yakın olmak isteyenler, dünyayı unutmalıdır. Sözlerim her zaman doğrudur.

Yükseklerdeki bahçe, beni hoşnut edenler içindir. Ben, gerçeği aradım ve onaylayıcısı oldum onun; Aynı gerçeği kavrayanlar, en yüksek yere ulaşacaklar benim gibi

*

KATAR METÎNLERÎ

Batı Avrupa'da 12. ve 13. yüzyıllarda ortaya çıkan Ka­tarlar, Hallac-ı Mansur gibi, Tanrıyla birleşmeyi, Tanrı aşkını sa­vunuyorlardı. Katar'ların metinlerinden yaptığımız çevirileri kita­bın sonuna eklemeyi uygun bulduk. Ayrıca, iyi ve kötü konusun­da Yezidi'ler gibi düşünen şair William Blake'in ünlü "Kaplan" şi­irini, açıklamalarla birlikte sunuyoruz.

Mani (Î.S. 216-274), Ortadoğu'da Zerdüşt dinini, Hıristiyan­lığı, Budacılığı, Gizemcililiği birleştirerek yeni bir din yaratmıştı.

Mani dinini Hıristiyan bir görüntüyle sürdüren Katarlar, 12. ve 13. yüzyıllarda Batı Avrupa'da ortaya çıktılar. Îyi-kötü karşıtlı­ğı, madde dünyasının kötü oluşu, Mani dininde olduğu gibi, Katar inancında da temel kabullerdir. Dünya tutkularından arınıp yeni­den Tanrı'yla birleşmeyi savunan Katarlar. Hallac-ı Mansur'la ay­nı yolun yokuşudurlar. "Katar" sözcüğü, Yunancada "arınmış" demektir. Mani toplumu gibi, Katar toplumu da, rahipler ve ina­nanlardan oluşuyordu. "Kusursuz" diye adlandırılan rahipler, inanca uygun yaşayan, yani dünyadan el etek çekmiş kimselerdi; inananlar ise, toplumun büyük kesimi olup bunlar dünya işleriyle ilgilenebilirler, evlenebilirlerdi.

Zerdüşt dininden gelen iyi-kötü karşıtlığı, Katar'larda kesin olarak vardır; Hallac-ı Mansur'da hem vardır hem yoktur; Yezidi'lerde ise böyle bir karşıtlık kabul edilmez (Şeytan, Tanrı adına evreni yönetir).

Burada sunduğumuz Katar metinleri, Hallac-ı Mansur düşün­cesine ne kadar yakın olduklarını açıkça göstermektedirler.

Bu metinleri Fransa'da derleyenler tarafından yazılmış ön­sözlerde görüleceği gibi, Katar inancı Fransa’nın güney bölgele­rinde bugün de etkisini sürdürmektedir.

Yaşar GÜNENÇ

RUH EKMEĞÎ

Katarlar, Hıristiyanlığın Kutsal Kitabı'nı ve Paulos'un düşüncelerini Mani dinine göre yorumlamışlar­dı: İyi ve kötü karşıtlığı (İran'dan gelir), Gnoistik (inanç topluluğuna katılma ve özgür bir öğrenme çaba­sıyla kurtuluşa ulaşma), insanın üçlü yapısı (zihin, ruh, beden; zihin, hem kurtarıcı'dır hem kurtarılan, çünkü Tanrı'yla birleşir).

Katarların önemli metinlerinden "Babamız"ın bazı bölümlerini burada sunuyoruz. Görüleceği gibi Katar­lar, dualarında "bize günlük ekmeğimizi ver" demezler, "maddeüstü (ruh) ekmeğimizi ver" diye dua ederlerdi.

Kafkasya'da VIII. yüzyıldan önceki Paulos'çular, Makedonya ve Bulgaristan'da X. yüzyıldaki Bogomiller, Katarlar'ın öncüleriydi.

Bugün bile, Cevennes'in bazı köylerinde halk, "kusursuz" diye adlandırdığı bazı yaşlılara saygı göste­rir; bu kişiler papaz konumunda değildirler, dünyayı aşma yollarını bilen kişiler olarak görülürler. Katarlar'ın etkisi açıktır: Kusursuz'lar, Katar toplumunun ra­hipleriydi.

Marc de SMEDT

(Le Nouveau Planete, Sayı 17, 1970)

Pater noster

(Babamız)

Pazar Duası:

Bu duanın, yani "Pater Noster"in nasıl algılanaca­ğını öğrenmeniz gerekmektedir. Bu dua kısadır ama içinde büyük şeyler vardır. O halde, "Babamız”ı söyle­mek zorunda kalan kimseler, onu iyi işlerle onurlandır­mak zorundadırlar. "Oğul"un demek istediği, "Baba Aşkı"dır.(i) İşte bu yüzden, mirasa bir oğul gibi hak ka­zanmak isteyenler, kötü işlerden kesinlikle uzak durma­lıdırlar. "Babamız": Bu söz, bir sesleniştir. Gerçek anla­mı: Ey yalnızca kurtarılmaya değer olanların babası. "Sen ki göklerdesin": Bunun anlamı: Sen ki ermişlerde, göksel erdemlerdesin. Ayrıca, bu niteleme kullanılır­ken belki bir amaç daha güdülmüştü: Onu şeytanlığın babasından, kötü yüreklilerin ayartıcı babasından ayırdetmek.

(1) Hallac_ı Mansur'un öldürülme nedenlerinden olan, «Tanrı'yla aşk ilişkisi kurulabileceği» savı, burada yinelenmektedir._Çev.

KATAR ŞÎÎRLERÎ

Bir aile tarafından bana verilen bu şiirler, Provence yöresinde bugüne dek gizli tutulmuş geleneklerden kaynaklanmaktadır. Dillerinden, Toulouse çevresinde yaratıldıkları bellidir.(l) 1300'lü yıllarda ortaya çıkmış olmalıdırlar, çünkü bakire'den söz etmektedirler; Toulouse'da Meryem'le ilgili şirler 1300'lü yıllarda yazıl­mıştır. Katarlar'ın uğratıldığı kıyımdan hiç söz etme­yişleri de, 1210-1220 arasındaki o korkunç yıllardan çok sonra yazıldıklarının kanıtıdır. Bu şiirler, Katar'lıktan Katolikliğe geçmiş, böylece iki inancın, güney böl­gesine özgü bileşimini gerçekleştirmiş ailelerden bi­rinde yetişen bir genç kızın şiirleridir bence. Bunlarda, Katar düşmanlarının kavrayamadığı izlekler var: Yaşa­ma sevinci, bunun yanında ruhu yüceltmeye yönelik ama bedeni dışlamayan bir yaşam alayişi. Bunlar, m utlu aşk şiirleridir; Tanrı'ya duyulan aşkla, Tanrı'ya doğru yükselme çabasının sevinciyle dolu olan, ama yeryüzünde iki varlığın arasındaki aşkın mutluluğunu da içeren şiirler.

Araştırmalarım sırasında, yaşı elliyi aşkın bir Katar kadını, bana çok önemli açıklamalarda bulundu. Bu ka­dın, Provence yöresinde oturuyordu ama Pirene'lerin doruklarında yerleşmiş olanlara, beden özellikleri bakı­mından hiç benzemiyordu. Söylediğine göre kendisi, Katar inancına sahip Norman bir ailenin kızıydı; Pirene'lere son yıllarda gelmişti. Katarlar'ın Normandiya'ya Vikingler'le birlikte, daha Pirene'lerde hiçbir Katar yokken geldiklerini de ekledi. Yaptığım araştırmada, gerçekten de, Katarlar'ın Pirene'lere (1140 yılında) ge­lişlerinden çok önce, 1007 yılında Orleans'da Mani di­ninden olan insanların yakılmış olduklarını(2) saptamış bulunuyorum; kadının söyledikleri doğruydu.

Bu Katar Vikingler nereden gelmişlerdi? Bizans İmparatorluğu, VIII. y.y.da ele geçirdiği Ermenis­tan'daki Mani'cilerden kurtulmak için onları kitle halin­de Bosna'ya ve Bulgaristan'a sürdü. Bu din oralardan, Tuna yoluyla İtalya ve Provence'a yayıldı. Tuna liman­larına İskandinav'lar da geliyordu; gemileriyle Dvina ırmağında ilerledikten sonra, karaya çıkıp yakındaki Dnieper ırmağına dek gemilerini karadan taşıyorlar, bu ırmak üzerinden de Karadeniz'e iniyorlardı, yağma yapmak ya da İstanbul'da imparatorun koruma alayına asker yazılmak için. Bu sırada Tuna limanlarında Mani'ci tüccar ve gemicilerle karşılaşıyorlardı. Böylece bu din, İskandinavya'ya ulaştı; sonra Vikingler tarafından Normandiya'ya ve İngiltere'ye getirildi. Bugüne dek gizli kalan İngiliz Katarlar'ının varlığı buradan kaynak­lanır; en büyük temsilcileri, şair William Blake'tir.(3)

Kuzeyin etkileri, burada sunduğum şiirlerde açıkça görülüyor:

"İşitirsem onun çayırlarda, rüzgârın altındaki yürüyüşünü

Gideceğim bir elma ağacının altına

Bekleyeceğim.”

Çayırda ve rüzgârın altında yürüyen, ölümün ve yeniden bedenlenmenin(4) efendisidir; elma ağacı ise, Avalon’un, öbür dünyanın ağacı olup, dünyamıza yeni­den gelmek için bu ağacın altına gidilerek beklenir.

Elma, yaşam veren meyvedir; Kral Arthur, yara­landığında Avalon adasına, yani elma ağacı adasına götürüldü, gerekli süreyi burada geçirip eski gücüne kavuşarak yeniden dönmesi için. Elma, kuşkusuz, Tanrı'nın şu sözleriyle, uzaktan, bağlantılıdır: "İnsan, elini uzatmasın ve yaşam ağacının meyvesini koparmasın ve bunu yemesin ve sonsuz yaşamı elde etmesin."

Galler ülkesinin Hıristiyanlık öncesi inançları, Norman kralların sarayına taşındı; sonra Normanlar'ın arasına karışan Galli ozanlar tarafından Fransa'nın gü­ney kısmındaki katar bölgesine yayıldı.

Denis SAURAT

(La Nouvelle NOUVELLE REVUE FRANÇAISE,

1 Ekim 1953 tarihli 10. sayısı)

KAYBOLACAK OLSAYDİN

Arardım gözlerimin anlamını toprakta
Ama bulamazdım onların gizinin adını.

Tanınmaz gecelerde, geçerlerken kuşlarım
Bekleyeceğim, karanlığı ışıtarak,
Yitik kaygılarımın başında.

Düzelterek kırışıklarını tanrısal cübbenin
Kattım yıldızları göklerin tasma
Sonunda yitirdim Tanrı'nın bana verdiği adı
Gözyaşlarımızı Tanrı'nın tasından içelim
Sonra ona teslim edelim kendimizi
Uyuyalım.

*

Mutluluğum, dünyanın bilinmeyen bir tarafından başlar Öyle alışılmadık kuralları var ki çekinirim sözetmekten;

Bu aşkın kendisine
Hayranlıktan donakalan bir çiçek
Belki avutur beni
Kapalı gözlere karşı.

*

İşitirsem onun çayırda, rüzgârın altında yürüyüşünü
Vaftiz çiçekleri toplayarak,
Karşılayacağım bu sevinci

Gideceğim bir elma ağacının altına
Bekleyeceğim.

*

Yüzüstü bırakılmış ruhların ambarında
Devşireceğiz çiçeklerimizi

*

Kaldıralım çatıları,

Öldü buğdaylarımız,
Bırakalım güneşle yağmur girsin
Göstermek için ruhlara, göklerin bakışını;

Üfleyelim tozları

Renklerimiz taptaze çıkar
Yaşamın kemirdiği

Maddeden kaynaklanan
Toz tabakasının altından;
Yok edelim bedenlerimizi

Giyinelim ak bulutları,
Mutluluk bedenlerin sınırını aşamaz

Bizimse yerimiz doruktur
Oraya ölenler çıkar.

*

Karartmayalım saçaklarımızı,

Koruyalım aydınlığımızı tanrının güzelliğinde(5)
Ve Bakire'nin sevincinde.

Koşalım

Bize değip geçen kuştüyünü öperek

Doruklarımızın havasında
Yele verelim acılarımızı.

*

Öldüklerinde bedenlerimiz
Doğar yemişleri Tanrı'nın
Elvedalarda

O zaman anlarım ne ağır olduğunu
Yüreklerin

*

Hafif yüklerdir
Maddeyle ilgili
Küçücük sevinçler,
Kolayca taşınabilir;

Ama ne zaman ki son kervan, son yıldıza doğru
Hareket eder,
Kesip atmak gerekir ipi,
Yoksa ne anlamı olur ölümün?

*

İzin verilecek mi kavuşmamıza mutluluğa,
Tanrı'nın yanında kalmamızı sağlayacak kadar
arınmış
olmanın sevinciyle

Ama öyle bir özlülükle ki
dank edecek kafalara, ülkemizde?
Belki ikinci bir evrende;
Kanatları kelebeğin
öpecek bizi,
Yüreklerimizin gücü
Işıtacak çiçekleri.

Benim yüreğim ölecek, ama sen yaşıyor olacaksın
Sevdiğim, uyuyorsun yüreğimin derinlerinde;
Aşkından doğacak

Başka bir yürek, benim için sevinçten titreyerek;

Sen bunu Tanrı'nın sularından çıkaracaksın,
Soğuktur o sular

Ölümün ortasında

Tanrım, bana göndereceksin beni sevebileni,
Alsın diye ruhumu kendi soğuk bedenine,

Gönder bana beni ölüyken sevebilecek olanı,
Böylece geri döneceğim.

*

Açalım gözlerimizi yeni ekin demetleri üzerinde
Orada uyuyalım

O zaman dolaşacağız göklerdeki dünyalarda
Tanrı'ya yaklaşarak

Çatılarımızı gümüş yabasıyla delecek Tanrı
Kaldırarak ateşin ruhunu başka dünyalardan.
Bir esrime gününde uçurumun üzerinde
Meryem'in sevinci patlayacak

Altın çığlıkları düşecek, özgürlüğe kavuşan
yüreklerimize.

*

Sevinçlerin dansettiği ovada
Atların koşuşlarını dinleyelim;

Kapı orada,
Anahtarsız,

Onu bir kuş korur,

bazan bir tüy çeker kanadından,
Bekleşen bizlere atar.

*

Tanrım geçti ayaklarımın altından rüzgarda
Ölçerek onların katlanabildiği ağırlığı,
Sonra mürrüsafiden dudaklarıma
biraz tuzlu su döktü,

Artık karşılayabileceğim büyük rüzgarları
Uçurumun ağzında koşuşurken bu rüzgarlar
bırakmazlar öpüşüm düşsün,
Bir çayırın tümseğinde beni beklerken
uyuyan bilinmez'e götürüyorum bu öpüşü
Sonra korkusuzca yola koyulacağız
hışırdayan çalılara doğru,
kartalın koruduğu.

*

Öbür yolu tuttum
Unuttum eski acıları

Yağmurla yeniden girdim toprağın altına
yüklenmek için yazgımı;
ama alevlenir bazen
derinlerimde anısı bir zamanki göklerin
işittiğimde şakıyışını
mavi gözlü kekliğin.

*

Yıldızımız
doğdu bir düşün uzayında,
mutlu ve korkusuz;

Senin sevincinin gördük doğrulduğunu Tanrım
devrilmişken, zambak özleyen çayırlardan.
Alalım bu sevinci, alalım bu bağışı
aşkın bize verdiği;

o aşk ki besler çiçekleri
kendi bulutuyla,

bizim bedenlerimizde var eder
senin belirtini.(6)

*

Hiçbir yolu olmayan yaşamın içine bıraktım
yıldızımı,
görkemli bir ağaç beliriverdi,
bir gemi yapacağım ondan, deniz yolculuğum için,
varsın kurusun bahçemin çiçekleri
alıp başımızı doğuya gidelim
seninle;

belki göreceğiz başka bir güneş, kıpkırmızı,
aydınlatacak uyanan çocukları,

o çocuklar yaşamı keşfederler, gemileriyle yol
alırlar ararlar Tanrı, aşkını.

(1)     Fransa'nın bu güney bölgesinde Provence dili konuşulur. -Çev.

(2)     Katar inancı, Mani diniyle özdeştir. -Çev.

(3)     Bizce tam tersine, Blake Katarlar’a değil, Yezidiler'e yakındır. -

Çev.

(4)                 Yeniden bedenlenme: Ölenin ruhunun yeni doğan bir bedene geçmesi. Bu inanç, hem Kelt'lerde hem Hindularda vardır. -Çev.

(5)     İsa'dan sonra 3. yüzyılda yaşamış olan Plotinos, Tanrı'nın güzel­liği konusunda karmaşık düşünceler öne sürmüştür (daha geniş bilgi için; Kuram'ın Eylül 1995 sayısındaki, Necdet Sümer'in "Bilincin Güzelliği ya da Plotinos’un Estetiği” incelemesi önerilebilir.) Ayrıca, Katar şiirlerinde görülen "aydınlıkla karanlığın karşıtlığı" hem eski Mısır dininden etkile­nen Plotinos'ta, hem Zerdüşt'ten etkilenen Mani'de görülmektedir. -Çev.

(6)    Hallac-ı Mansur'un öldürülmesine neden olan "Tanrıyla aşk iliş­kisi kurulabileceği" düşüncesi, bu dizelerde de vardır. Yine Mansur gibi, Tanrı'yla insanın özünün aynı olduğu savunulmaktadır. -Çev.

Ingiliz şair, ressam William Blake (1757-1827), kamutanrıcılığa inanıyordu. Fransa'daki Katarlar'ın ve İngiltere'de aynı inançtaki mistiklerin aksine Blake, iyi ve kötünün birbirine karşıt değil, bir bütünün ayrılmaz yanları olduğunu savunuyordu. Ona göre Şeytan, evre­nin şiddet, güç, enerji gibi öğelerinin temsilcisiydi; bu yüzden de mutlak bir düşman sayılmamalıydı. Yine ona göre "Melek" kavramı, eylemsizliği, hatta ikiyüz­lülüğü çağrıştırıyordu. Bu görüşlerine bağlı olarak şair, Katarlar'ın tersine, madde dünyasını, ruh dünyası uğru­na terk etmeye karşıydı.

Yezidi'lere çok yakın olan Blake, burada sunduğu­muz "Kaplan" (Tyger) şiirinde, suçsuzluk simgesi ku­zun) ile şiddet ve güç simgesi kaplanın aynı Tanrı tara­fından yaratıldığını ve bu iki yaratıkta Tanrı'nın karşıt yanlarının göründüğünü dile getirmiştir.(2)

(Çev.)

(1)   Şiirde büyük harfle başlayan bu sözcük, Tanrı’nın Kuzusu deni­len İsa'yı da kastetmektedir. -Çev.

(2)   William Blake hakkında, yararlandığımız kaynak: Türk ve Dün­ya Ünlüleri Ansiklopedisi, 2. Cilt; Anadolu Yayıncılık. -Çev.

Kaplan

Kaplan! Kaplan! Parlak alev

 Gecenin ormanlarında;

Hangi ölümsüz el ya da göz

 Kurdu sendeki ürkünç dengeyi?

Uzak derinliklerde mi yoksa göklerde mi

Tutuştu gözlerinin ateşi?

Hangi kanatlarla yükselebildi?

Bu ateşi hangi el tutmaya cesaret etti?

Hangi kol bu, hangi sanat, Böyle büken, yüreğinin kaslarını?

 Çarpmaya başladığında yüreğin, Ne korkunç bir eldir, o, ne korkunç ayaklar?

Nasıl bir çekiç? Nasıl bir zincir?

Hangi ocakta biçimlendirildi beynin?

Hangi örste? Nasıl bir korkunç kavrayış Tutabildi onun öldürücü dehşetini?

Yıldızlar, fırlatırken aşağıya mızraklarını Sularken cenneti gözyaşlarıyla, O gülümser mi yaptığına bakarak? Kuzu'yu yaratan mıdır seni de yaratan?

Kaplan! Kaplan! Parlak alev

Gecenin ormanlarında;

Hangi ölümsüz el ya da göz

Kurmaya cesaret etti senin ürkünç dengeni?

*

---

[...]   «Hallac-ı Mansur» (Prof. Dr. A. Schimmel; Çev. Sofi Huri; İstanbul, 1969)

[...]   Aynı yapıt.

[...]    Eski Mısır Kraliyet Tanrısı Ttah; Yrd. Doç. Dr. Mürivet Kurhan (Belleten; Türk Ta­rih Kurumu, Ağustos 1994)

[...]    Eski Mısır Kraliyet Tanrısı Ttah (Yrd. Doç. Dr. M. Kurhan)

[...]  Six Months In a Syrian Monastery; by Oswald H. Parry, B. A. (London; Horace-

Cox, 1895); s.372.

[..] Venüs, -Çev.

Not: Bazen Büyük Dosyaları tarayıcı açmayabilir...İndirerek okumaya Çalışınız.

Benzer Yazılar