Canımı Alsan Olmaz mıydı?

Doyamadığım

Sırlı Madenim…

Ayıkması zor uykulardan değil, çok zaman kendimden bile hiçleniyor, gözümü açtığımda, aklımı

ne çok rüyalara tutulmuş  buluyorum. Ancak bir rüyam var, içinden içine, bir tanecik, onu ruhumdan bile kıskanıyorum. 

Onca zaman akıp gitti, ama bu rüyamın üstüne bir rüya daha görmedim. Göremeyeceğim galiba…

Tutkularının kölesi olmayan birini görmedim.   Akıl zihindeki duygu kasırgasının neyi  varsa alıp götürebilir.

Ancak diğer insanlar bu sahip olduğumuz sevgiye bence  ulaşamazlar. 

Sen benim tek aşkımsın. 

Ben seni tüm kalbimle seviyorum. Bu nedenle seni hissetmeden yaşamanın anlamını da bulamıyorum. Aklım fikrim, herşeyim, seninle…

Beni ölümsüzlüğe kavuşturan rüyam!

Her gecen gün hayranlığım sana kat kat artmaktadır. Sonumu düşünmez oldum. Sonra sen varken düşünmekte olmaz ki…

Tüm hayallerimi süsleyen sevgilim, çok uzaktan geleni bekler gibi  hep seni düşlüyor ve sonra gelmiştir yanıma diyorum. Ne zaman ki,  bahtıma küssem, hayran hayran minnetimi sana daha çok sunuyorum.

Tesellim olarak bir de, ya bilemeseydim, yazıklar olurdu bana diyorum. İçim köpürüyor eski şarap gibi, sabun köpücüklerini havaya saçan çocuklar gibi öpücükler salıyorum,  patlamadan sana ulaşırlar umudumla dilekler tutuyorum. Seni çok özlüyorum, bıktırırcasına kendime dahi, umutla tekrar tekrar nasihat ediyorum. Belki bir gün…

Anladım, bu hallerimin bir başlangıcı ve sonu da olmayacak. Kimseler anlamadı diye sorun etmem de manasız. Ancak adını her  söylediğimde âzalarımdan  seslenişini, parmak uçlarıma, tırnaklarıma kadar hissedip, kendimden geçip ve saatlerce baygın baygın istemsizliğime bakıyorum. Öyle ki bu halim, olur mu, olmaz çizgisinin çaresizliğinde beni derbeder etti.

Beraberce yaşamak, söylemek istediğim şeyler ve yanında söyleyemediğim sözcükler içinde allak bullak olan halimle, ve bir o kadar yalnızlığımla ölsem daha iyi değil mi?

Çözüm bulamasakta biz hariç, hiç bir şey, aramıza giremese… biz bize saklansak olmaz mı? Bende sana ait olanı versem. Ah …içim yandı bir can ne ki binlerce kez verebilsem…

…

Benim yanımda olması gereken hayatım!

Her zaman mutlu okşamalarını  yanıma getiren hava esintisini derin derin içime çekiyorum. Bıkmışım ya, varlığımı,  dayanılmaz boyutlardan aşırıp, yalnızlığımı hayalinle boğup, kaybolmak istiyorum. Normalde ki olan her nefes canımı yakıyor.  

Gönülde yaşayan aşkın yönünü kim  değiştirebilir ki?

Her geçen gün yazdıklarından sonra tapmaktan başka bir şey bırakmadın bana sevdam…

Avuçlarının sıcacık şefkatiyle yaralı bir kuş misali ve kırılmış kalbimle  o büyük gözlerinin içine baka baka kendimden geçsem ve  ölmek, kurtuluşum olur diye düşünmeye yine başladım.

“Mutlu aşk diye bir şey yoktur.” Dedikleri buysa..

İlk zaman bana bir yazı göndermiştin, hiç unutmam.

“Sensiz yaşayamam” dersin, ama yaşarsın…Olmaz dediğin ne varsa hepsi olur, yaparsın.  En garibi de budur ya “Senin için ölürüm” der, yine de “yaşarsın.

Bu bana geçerli bir söz değildi ki…ben senden çok kendime söz vermiştim. Yaptığım her şeyde

her zaman seni seveceğim. Bunun ne bir başlangıcı veya bir sonu olacak. 

Bana sonsuz güvenmelisin.

Rüyamda seni öpeceğim günlerim çok geç kaldı…sebebini bulamıyorum…gelsinler artık…

Çok üzülüyorum. sen olmayınca bütün iyilikler kurumuş su kaynakları gibi… bende çölümde yanıyorum

İnan ki, tekrar diyorum bu canımı alsan daha iyi olmaz mı?

Hiç olmazsa onun için can verdi derler

“Gerçekte kimim ben?”

Bende ben mi bıraktın ki, kime ne sorayım

Ben sadece sende hatırlanmayacak  bir iz kadarım…yahut, var mıyım, acaba?

İsmail Hakkı Altuntaş

Not: Bazen Büyük Dosyaları tarayıcı açmayabilir...İndirerek okumaya Çalışınız.

Benzer Yazılar