Kara Tren Yolunda

 

Bacasından nur gibi dumanlar saçarak, çılgın düdüklerini haykıra haykıra istasyona doğru yol alıp giden ve gelen “Kara Tren”

Kara tren, bizim diyarımıza nedendir bilinmez her zaman gece uğrar, zifiri karanlıkta biraz eğlenirdi. İhtiyaç varmış gibi durur, sonra bir hıçkırıkla yoluna devam ederdi.

Ben ise gecenin köreldiği saatte, tepede onu bekler, doyumsuz gözlerle yoluna bakar dururdum.

“Ne olur” derdim. Bu tren bir kerecik olsun gündüze kalsa da, makinistini bir görsem derdim. Bilemediğim bir acıyla ağladığımda olurdu. Koca trenin her gün, saatini şaşırmadan gelişi ve gidişi beni tüketme noktasına getirmişti. Ve çok isteyeni mahçup eder mi, Rabbim dualarım kabul etmişti. Ne olmuşsa, tren bu cuma gecesi durdu. Gitmiyordu. Yahut gidemiyordu...

Ne güzel, ne güzel...tren durdu.

Merak ettiğim o insanı belki görecektim. O kara lokomotifiyle tren katarlarını götüren makinisti. Gizliden gizliye hayran olduğum, özlediğim, kişiyi.

Hayal ediyordum. Çok kuvvetli biri olmalı, onca vagonu peşine takan lokomotife can vereni.

Gün ağardı. Rayların üzerinde karalar bağlamış lokomotif, peşinde katar katar vagonlar. 

Uykusuz gözlerle, bakıyordum. 

Lokomotiften biri indi. Yüzünü  hafifçe isler perdelemiş, terinin aktığı yerlerde çizgiler yüzünde bir hurufat tablosu çizmişti. İneni görünce çok şaşırdım. Bu treni bu ihtiyar mı, bu ihtiyar mı yürütüyor, olamaz dedirtecek kadar, yaşlı biriydi. 

“Olsun her gün bu tren buradan geçiyor ve gidiyorsa, bu ihtiyarda gizli ve gizmli bir kuvvet vardır” dedim. Koştum, nefes nefese... 

“Efendim” diyerek eline sarıldım. Yılları geçirmiş, hasret çekmiş, sevgilisine kavuşmuş bir aşık gibi.

Şöylece bir öfkelendi. “Dur” dedi. 

Durur muyum, vardım eline…

“Neyse” dedi. Biraz bana gözaltı yaptı ve eğlendi. Sonra “oturalım”, der gibi bir kenara çekilip, bir başımıza, sukutun dahi konuşmadığı bir zaman geçirdik.

Gözümü açınca, güneş ışıklarını üzerimize çevirmiş sanki bize can vermeye çalışıyordu. İhtiyar makinist konuştu.

-Oğul, her gece buradan geçerken, gözlerinden çıkan ışığı görmediğimizi sanıyorsun. Bizi burada sen durdurdun. Bekleyenleri olsa da şu insanların, senin beklediğin başka biri idi. Bir hayalin vardı. O hayalin gerçek olsun istedim. “Nasıl” dediğin, o kişi benim. Hiçte beklediğin gibi de değilim, değil mi? Fakat bu tren bizimle yol alır, bizimle durur. Bu bizim işimizdir. Biz ateşin önünde ter dökerken, gönlümüzle durur bir an gaflet etmeyiz.

Uyumak bize haramken, sırtımıza aldığımız vagonlarda, aşklar yaşanır, gurbetin acılarında pişmiş ayrılıklar, vuslat şarkılarıyla memleket memleket hicret ederler. Hayalinin almadığı kadar sevdalar ve hicranlar vagonların içinde vardır. Her birinde unutulmaz bir seferim olur, yurduma kavuştum sevincine varan güzellikler ve ayrılık hicranı duyanların ateşleri duyulur.

Her şeyiyle yolculuk güzeldir. Fakat sonuçta hepsi vagonda kalır, katar kendini alır götürür. Biz ise isli ocağın karşısında parlak dumanlarına karışmış gözlerimizle bu hali seyretmekten ancak mutluluk duyarız. Ne var ki, kara trenin makinisti bir gün ölecek, hiçbir yolcusu onu tanımayacak,  sadece öylesine “bir garip öldü”, diye salâsı okunacak. İşte oğul, o öldü denilenlerden biri dedemdi. Şimdi ise biz. İs kokan cehennem zebanileri gibiyiz, sanki...

-Zebaniler sevilir mi?

-Sevilmez.

-Yani, onlara biraz benziyoruz, değil mi?.

-Oğul, sen trene ve yoluna aşık ol.

-Sen treni ve yolunu sev. Fakat bize gönül takma. Bizim işimizde ateş var yorgunluk var, ızdırap veren dertler var. Her ocağın yanışında, odun ve kömür ciğerimize ateş düşürür. Buhar olan ateşin sesinde yanda gör, tütte gör, seyret gör; derler bize...

-Sevinçler vagonda, vuslat demlerini yudumlarken, yanan biz miyiz, ağlayan yine biz miyiz? Anlaşılmazdır biraz

-Oğul hikayemiz hep aynı şekilde tekrar eder durur. Sen,heveslenme bu işimize. Var sende bir yolcu ol. Nasıl olsa seni götüren bir kara tren illaki bulunur.

Sözleri bitmezdi ama bir susuşla sustu ve içine dalıp kaldı ihtiyar. Gördüğüme sevineceğim derken içime bir üzüntü düştü. Anladım ki, bu hal benim bildiğim gibi değilmiş.

Var git yoluna, kara tren katar katar akarken seyrettiğim o güzellik, göründüğü kadar hoş değilmiş.

Başlamışken biten sözlerin yeniden başladığı yerde içimi yaralayan bir hüzün kapladı. Tren tarafından bir acı düdük sesi ve canlanan buhar ayrılığımıza işaret veriyordu. İhtiyar gidiyordu. Bense bakıyordum. Hani peşinden gitmek istediğim aşklar, hani o sevdalar sahibi merakıma düşmüş kişi.  Demek ki, ben ham kalmış olamamış biriymişim.

Kara tren sen yolunu değiştirmedin, fakat duruşunla beni değiştirdin. Makinist olacağıma yolcu vagonunda belki seni takip edebilirim, diyecek kadar aciz olduğumu öğrettin, dediğimde..

Epeyce ilerleyip uzaklaşmış  ihtiyar bir an durdu, geri döndü dedi ki:

Kara trende, makinistte, yolcuda aynı yere gider. Sen vagonda olmakla bir şey kaybetmezsin. Yeter ki bu trene bin, sonuçta aynı yere gidersin yahut gelirsin.

Gitti.

Bir gidişle gitti.

Bir daha göremediğim ihtiyar gitti. Ben ise o trenle onun gittiği her yere vardım. Onun duyduğunu duydum, gördüğünü gördüm.  Ancak bir farkla. Ben hep yolcu idim.

Yolcu yolunda kalır. Ben ise hep “Yolda kaldım. “

İsmail Hakkı Altuntaş

Not: Bazen Büyük Dosyaları tarayıcı açmayabilir...İndirerek okumaya Çalışınız.

Benzer Yazılar