The Al-Jilwah & Mushaf Reş [the Black Book] The Yezidi Scriptures
The Al-Jilwah & Mushaf Reş [the Black Book]
The Yezidi Scriptures
AL-JILWAH (THE REVELATION)
Before all creation this revelation was with Melek Tavus, who sent
‘Abd Tavus to this world that he might separate truth known to his particular
people.
This was done, first of all, by means of oral tradition, and
afterward by means of this book, Al-Jilwah, which the outsiders may neither
read nor behold.
CHAPTER I
I was, am now, and shall have no end. I exercise dominion over all
creatures and over the affairs of all who are under the protection of my image.
I am ever present to help all who trust in me and call upon me in time of need.
There is no place in the universe that knows not my presence. I participate in
all the affairs which those who are without call evil because their nature is
not such as they approve. Every age has its own manager, who directs affairs
according to my decrees. This office is changeable from generation to
generation, that the ruler of this world and his chiefs may discharge the
duties of their respective offices every one in his own turn. I allow everyone
to follow the dictates of his own nature, but he that opposes me will regret it
sorely. No god has a right to interfere in my affairs, and I have made it an
imperative rule that everyone shall refrain from worshiping all gods. All the
books of those who are without are altered by them; and they have declined from
them, although they were written by the prophets and the apostles. That there
are interpolations is seen in the fact that each sect endeavors to prove that
the others are wrong and to destroy their books. To me truth and falsehood are
known. When temptation comes, I give my covenant to him that trusts in me.
Moreover, I give counsel to the skilled directors, for I have appointed them
for periods that are known to me. I remember necessary affairs and execute them
in due time. I teach and guide those who follow my instruction. If anyone obey
me and conform to my commandments, he shall have joy, delight, and goodness.
CHAPTER II
I requite the descendants of Adam, and reward them with various
rewards that I alone know. Moreover, power and dominion over all that is on
earth, both that which is above and that which is beneath, are in my hand. I do
not allow friendly association with other people, nor do I deprive them that
are my own and that obey me of anything that is good for them. I place my
affairs in the hands of those whom I have tried and who are in accord with my
desires. I appear in divers manners to those who are faithful and under my
command. I give and take away; I enrich and impoverish; I cause both happiness
and misery. I do all this in keeping with the characteristics of each epoch.
And none has a right to interfere with my management of affairs.
Those who oppose me I afflict with disease; but my own shall not
die like the sons of
Adam that are without. None shall live in this world longer than
the time set by me; and if I so desire, I send a person a second or a third
time into this world or into some other by the transmigration of souls.
CHAPTER III
I lead to the straight path without a revealed book; I direct
aright my beloved and my chosen ones by unseen means. All my teachings are
easily applicable to all times and all conditions. I punish in another world
all who do contrary to my will. Now the sons of Adam do not know the state of
things that is to come. For this reason they fall into many errors. The beasts
of the earth, the birds of heaven, and the fish of the sea are all under the
control of my hands. All treasures and hidden things are known to me; and as I
desire, I take them from one and bestow them upon another. I reveal my wonders
to those who seek them, and, in due time my miracles to those who receive them
from me. But those who are without are my adversaries, hence they oppose me.
Nor do they know that such a course is against their own interests, for might,
wealth, and riches are in my hand, and I bestow them upon every worthy
descendant of Adam. Thus the government of the worlds, the transition of
generations, and the changes of their directors are determined by me from the
beginning.
CHAPTER IV
I will not give my rights to other gods. I have allowed the
creation of four substances, four times, and four comers; because they are
necessary things for creatures. The books of Jews, Christians, and Moslems, as
of those who are without, accept in a sense, i.e., so far as they agree with, and conform to, my statutes.
Whatsoever is contrary to these they have altered; do not accept it. Three
things are against me, and I hate three things. But those who keep my secrets
shall receive the fulfilment of my promises. Those who suffer for my sake I
will surely reward in one of the worlds. It is my desire that all my followers shall
unite in a bond of unity, lest those who are without prevail against them. Now,
then, all ye who have followed my commandments and my teachings, reject all the
teachings and sayings of such as are without. I have not taught these
teachings, nor do they proceed from me. Do not mention my name nor my
attributes, lest ye regret it; for ye do not know what those who are without
may do.
CHAPTER V
O ye that have believed in me, honor my symbol and my image, for
they remind you of me. Observe my laws and statutes. Obey my servants and
listen to whatever they may dictate to you of the hidden things. Receive that
that is dictated, and do not carry it before those who are without, Jews,
Christians, Moslems, and others; for they know not the nature of my teaching.
Do not give them your books, lest they alter them without your knowledge. Learn
by heart the greater part of them, lest they be altered.
Thus endeth the book of Al-Jilwah, which is followed by the book of
Mashaf Reš,
i.e., the Black Book.
MASHAF REŠ (THE
BLACK BOOK)
In the beginning God created the White Pearl out of his most
precious essence. He also created a bird named Angar. He placed the White Pearl
on the back of the bird, and dwelt on it for forty thousand years. On the first
day, Sunday, God created Melek Anzazîl, and he is Tavus-Melek, the chief of
all, On Monday he created Melek Dardâel, and he is Şeyh Hasan. Tuesday he
created Melek Israfel, and he is Şeyh Šams (ad-Dîn). Wednesday he created Melek
Mihâel, and he is Şeyh Abû Bakr. Thursday he created Melek Azrâel, and he is
Sajad-ad-Dîn.
Friday he created Melek Šemnâel, and he is Nasir-ad-Dîn. Saturday
he created Melek Nurâel, and he is Yadin (Fahr-ad-Dîn). And he made Melek Tavus
ruler over all.
After this God made the form of the seven heavens, the earth, the
sun, and the moon. But Fahr-ad-Dîn created man and the animals, and birds and
beasts. He put them all in pockets of cloth, and came out of the Pearl
accompanied by the Angels. Then he shouted at the Pearl with a loud voice.
Thereupon the White Pearl broke up into four pieces, and from its midst came
out the water which became an ocean.
The world was round, and was not divided. Then he created Gabriel
and the image of the bird. He sent Gabriel to set the four corners. He also
made a vessel and descended in it for thirty thousand years. After this he came
and dwelt in Mount Lališ. Then he cried out at the world, and the sea became
solidified and the land appeared, but it began to shake. At this time he
commanded Gabriel to bring two pieces of the White Pearl; one he placed beneath
the earth, the other stayed at the gate of heaven. He then placed in them the
sun and the moon; and from the scattered pieces of the White Pearl he created
the stars which he hung in heaven as ornaments. He also created fruit-bearing
trees and plants and mountains for ornaments to the earth. He created the
throne over the carpet Then the Great God said: "O Angels, I will create
Adam and Eve; and from the essence of Adam shall proceed Šehar bn Jebr, and of
him a separate community shall appear upon the earth, that of Azazîl, i.e., that of Melek Tavus, which is the
sect of the Yezidis. Then he sent Şeyh ‘Adî bn Musâfir from the land of Syria,
and he came
(and dwelt in Mount) Lališ. Then the Lord came down to the Black
Mountain. Shouting, he created thirty thousand Meleks, and divided them into
three divisions. They worshiped him for forty thousand years, when he delivered
them to Melek Tavus who went up with them to heaven. At this time the Lord came
down to the Holy Land (al-Kuds), and commanded Gabriel to bring earth from the
four comers of the world, earth, air, fire, and water. He created it and put in
it the spirit of his own power, and called it Adam.
Then he commanded Gabriel to escort Adam into Paradise, and to tell
him that he could eat from all the trees but not of wheat. Here Adam remained
for a hundred years. Thereupon, Melek Tavus asked God how Adam could multiply
and have descendants if he were forbidden to eat of the grain. God answered,
"I have put the whole matter into thy hands." Thereupon Melek Tavus
visited Adam and said "Have you eaten of the grain?" He answered,
"No, God forbade me." Melek Tavus replied and said, "Eat of the
grain and all shall go better with thee." Then Adam ate of the grain and
immediately his belly was inflated. But Melek Tavus drove him out of the
garden, and leaving him, ascended into heaven. Now Adam was troubled because
his belly was inflated, for he had no outlet. God therefore sent a bird to him
which pecked at his anus and made an outlet, and Adam was relieved.
Now Gabriel was away from Adam for a hundred years. And Adam was
sad and weeping. Then God commanded Gabriel to create Eve from under the left
shoulder of Adam., Now it came to pass, after the creation of Eve and of all
the animals, that Adam and Eve quarreled over the question whether the human
race should be descended from him or her, for each wished to be the sole
begetter of the race. This quarrel originated in their observation of the fact
that among animals both the male and the female were factors in the production
of their respective species. After a long discussion Adam and Eve agreed on
this: each should cast his seed into a jar, close it, and seal it with his own
seal, and wait for nine months. When they opened the jars at the completion of
this period, they found in Adam's jar two children, male and female. Now from
these two our sect, the Yezidis, are descended. In Eve's jar they found naught
but rotten worms emitting a foul odor. And God caused nipples
to grow for Adam that he might suckle the children that proceeded
from his jar. This is the reason why man has nipples.
After this Adam knew Eve, and she bore two children, male and
female; and from these the Jews, the Christians, the Moslems, and other nations
and sects are descended. But our first fathers are Šeth, Noah, and Enosh, the
righteous ones, who were descended from Adam only.
It came to pass that trouble arose between a man and his wife,
resulting from the denial on the part of the woman that the man was her
husband. The man persisted in his claim that she was his wife. The trouble
between the two was settled, however, through one of the righteous men of our
sect, who decreed that at every wedding a drum and a pipe should be played as a
testimony to the fact that, such a man and such a woman were married legally.
Then Melek Tavus came down to earth for our sect (i.e., the Yezidis), the created ones,
and appointed kings for us, besides the kings of ancient Assyria, Nisroch, who
is Našir-ad-Dîn; Kamush, who is Melek Fahr-ad-Dîn, and Artâmîs, who is Melek
Šams-(ad-)Dîn. After this we had two kings, Šabur (Sapor) First (224-272 A. D.)
and Second (309-379), who reigned one hundred and fifty years; and our amirs
down to the present day have been descended from their seed. But we hated four
kings.
Before Christ came into this world our religion was paganism. King
Ahab was from among us. And the god of Ahab was called Beelzebub. Nowadays we
call him Pir Bub. We had a king in Babylon, whose name was Bahtnasar; another
in Persia, whose name was Ahšuraš; and still another in Constantinople, whose
name was Agrikâlus. The Jews, the Christians, the Moslems, and even the Persians,
fought us; but they failed to subdue us, for in the strength of the Lord we
prevailed against them. He teaches us the first and last science. And one of
his teachings is:
Before heaven and earth existed, God was on the sea, as we formerly
wrote you. He made himself a vessel and traveled in it in kunsiniyat of the seas, thus enjoying himself in himself. He then
created the White Pearl and ruled over it for forty years.
Afterward, growing angry at the Pearl, he kicked it; and it was a
great surprise to see the mountains formed out of its cry; the hills out of its
wonders; the heavens out of its smoke. Then God ascended to heaven, solidified
it, established it without pillars. He then spat upon the ground, and taking a
pen in hand, began to write a narrative of all the creation.
In the beginning he created six gods from himself and from his
light, and their creation was as one lights a light from another light. And God
said, "Now I have created the heavens; let some one of you go up and
create something therein." Thereupon the second god ascended and created
the sun; the third, the moon; the fourth, the vault of heaven; the fifth, the farŸg (i.e., the morning star); the sixth, paradise; the seventh, hell. We
have already told you that after this they created Adam and Eve.
And know that besides the flood of Noah, there was another flood in
this world. Now our sect, the Yezidis, are descended from Na‘umi, an honored
person, king of peace. We call him Melek Miran. The other sects are descended
from Ham, who despised his father. The ship rested at a village called ‘Ain
Sifni, distant from Mosul about five parasangs. The cause of the first flood
was the mockery of those who were without, Jews, Christians, Moslems, and
others descended from Adam and Eve. We, on the other hand, are descended from
Adam only, as already indicated: This second flood came upon our sect, the
Yezidis. As the water rose and the ship floated, it came above Mount Sinjar,
where it ran aground and was pierced by a rock. The serpent twisted itself like
a cake and stopped the hole. Then the ship moved on and rested on Mount Judie.
Now the species of the serpent increased, and began to bite man and
animal. It was finally caught and burned, and from its ashes fleas were
created. From the time of the flood until now are seven thousand years. In
every thousand years one of the seven gods descends to establish rules,
statutes, and laws, after which he returns to his abode. While below, he
sojourns with us, for we have every kind of holy places. This last time the god
dwelt among us longer than any of the other gods who came before him. He
confirmed the saints. He spoke in the Kurdish language. He also
illuminated Mohammed, the prophet of the Ishmaelites, who had a
servant named Mu‘âwiya, When God saw that Mohammed was not upright before him,
he afflicted him with a headache. The prophet then asked his servant to shave
his head, for Mu‘âwiya knew how to shave. He shaved his master in haste, and
with some difficulty. As a result, he cut his head and made it bleed. Fearing
that the blood might dropto the ground, Mu‘âwiya licked it with his tongue.
Whereupon Mohammed asked, "What are you doing, Mu‘âwiya?" He replied,
"I licked thy blood with my tongue, for I feared that it might drop to the
ground." Then Mohammed said to him, "You have sinned, O Mu‘âwiya, you
shall draw a nation after you. You shall oppose my sect." Mu‘âwiya
answered and said, "Then I will not enter the world; I will not marry!'
It came to pass that after some time God sent scorpions upon
Mu‘âwiya, which bit him, causing his face to break out with poison. Physicians
urged him to marry lest he die. Hearing this, he consented. They brought him an
old woman, eighty years of age. in order that no child might be born. Mu‘âwiya
knew his wife, and in the morning she appeared a woman of twenty-five, by the
power of the great God. And she conceived and bore our god Yezid. But the
foreign sects, ignorant of this fact, say that our god came from heaven,
despised and driven out by the great God. For this reason they blaspheme him.
In this they have erred. But we, the Yezidi sect, believe this not, for we know
that he is one of the above-mentioned seven gods. We know the form of his
person and his image. It is the form of a cock which we possess. None of us is
allowed to utter his name, nor anything that resembles it, such as šeitân (Satan), kaitân (cord), šar (evil),
šat (river), and the like. Nor do we
pronounce mal‘ûn (accursed), or la‘anat (curse), or na‘al (horseshoe), or any word that has a similar sound. All these
are forbidden us out of respect for him. So hass
(lettuce) is debarred. We do not eat it,. for it sounds like the name of
our prophetess Hassiah. Fish is prohibited, in honor of Jonah the prophet.
Likewise deer, for deer are the sheep of one of our prophets. The peacock is
forbidden to our Şeyh and his disciples, for the sake of our Tavus. Squash also
is debarred. It is forbidden to pass water while standing, or to dress up while
sitting down, or to go to the toilet room, or to take a bath according to the
custom of the people. Whosoever does contrary to this
is an infidel. Now the other sects, Jews, Christians, Moslems, and
others, know not these things, because they dislike Melek Tavus. He, therefore,
does not teach them, nor does he visit them. But he dwelt among us; he
delivered to us the doctrines, the rules, and the traditions, all of which have
become an inheritance, handed down from father to son. After this, Melek Tavus
returned to heaven.
One of the seven gods made the sanjaks
(standards) and gave them to Solomon the wise. After his death our kings
received them. And when our god, the barbarian Yezîd, was born, he received
these sanjaks with great reverence,
and bestowed them upon our sect. Moreover, he composed two songs in the Kurdish
language to be sung before the sanjakas in
this language, which is the most ancient and acceptable one.
The meaning of the song is this:
Hallelujah to the jealous God.
As they sing it, they march before the sanjaks with timbrels and pipes. These sanjaks remain with our emir, who sits on the throne of Yezid. When
these are sent away, the kawwâls assemble
with the emir, and the great general, the Şeyh, who is the representative of Şeyh
Nasir-ad-Dîn, i.e., Nisroch, god of
the ancient Assyrians. They visit the sanjaks.
Then they send each sanjak in care of
a kawwâl to its own place; one to
Halataneye, one to Aleppo, one to Russia, and one to Sinjar. These sanjaks are given to four kawwâls by contract. Before they are
sent, the; are brought to Şeyh ‘Adî's tomb, where they are baptized amid great
singing and dancing. After this each of the contractors takes a load of dust
from Şeyh ‘Adî's - tomb. He fashions it into small balls, each about the size
of a gall nut, and carries them along with the sanjaks to give them away as blessings. When he approaches a town,
he sends. a crier before him to prepare the people to accept the kawwâl and his sanjak with respect and honor. All turn out in fine clothes,
carrying incense. The women shout, and all together sing joyful songs. The kawwâl is entertained by the people with
whom he stops. The rest give him silver presents, everyone according to his
means.
Besides these four sanjaks,
there are three others, seven in all. These three are kept
in a sacred place for purposes of healing. Two of them, however,
remain with Şeyh ‘Adî, and the third remains in the village of Bahazanie, which
is distant from Mosul about four hours. Every four months these kawwâls travel about. One of them must
travel in the province of the emir. They travel in a fixed order, differing
each year. Every time he goes out, the traveler must cleanse himself with water
made sour with summak (sumac) and
anoint himself with an oil. He must also light a lamp at each idol that has a
chamber. This is the law that pertains to the sanjaks.
The first day of our new year is called the Sersâlie, i.e., the
beginning of a year. It falls on the Wednesday of the first week in April. On
that day there must be meat in every family. The wealthy must slaughter a lamb
or an ox; the poor must kill a chicken or something else. These should be
cooked on the night, the morning of which is Wednesday, New Year's day. With
the break of day the food should be blessed. On the first day of the year alms
should be given at tombs where the souls of the dead lie.
Now the girls, large and small, are to gather from the fields
flowers of every kind that have a reddish color. They are to make them into
bundles, and, after keeping them three days, they are to hang them on the doors
as a sign of the baptism of the people living in the houses. In the morning all
doors will be seen well decorated with red lilies. But women are to feed the
poor and needy who pass by and have no food; this is to be done at the graves.
But as to the kawwâls, they are to go
around the tombs with timbrels, singing in the Kurdish language. For so doing
they are entitled to money. On the above-mentioned day of Sersâlie no instruments of joy are to be played, because God is
sitting on the throne (arranging decrees for the year), and commanding all the
wise and the neighbors to come to him, And when he tells them that he will come
down to earth with song and praise, all arise and rejoice before him and throw
upon each the squash of the feast. Then God seals them with his own seal. And
the great God gives a sealed decision to the god who is to come down. He,
moreover, grants him power to do all things according to his own will. God
prefers doing good and charity to fasting and praying. The worship of any idol,
such as Seyed-ad-Dîn or Şeyh Šams is better than fasting. Some layman is to
give a
banquet to a kôchak after
the fasting of the latter forty days, whether it be in summer or in winter. If
he (the kôchak) says this
entertainment is an alms given to the sanjak,
then he is not released from his fasting. When it comes to pass that the yearly
tithe-gatherer finds that the people have not fully paid their tithes, he whips
them till they become sick, and some even die. The people are to give the kôchaks money to fight the Roman army,
and thus save the sect (Yezidis) from the wrath of the man of the year.
Every Friday a load of gifts is to be brought as an offering to an
idol. At that time, a servant is to call the people aloud from the roof of a kôchak's house, saying, it is the call
of the prophet to a feast. All are to listen reverently and respectfully; and,
on hearing it, every one is to kiss the ground and the stone on which he
happens to lean.
It is our law that no kawwâl shall
pass a razor over his face. Our law regarding marriage is that at the time of
the wedding a loaf of bread shall be taken from the house of a kôchak and be divided between the bride
and the bridegroom, each to cat one-half. They may, however, eat some dust from
Şeyh ‘Adî's tomb instead of the bread for a blessing. Marriage in the month of
April is forbidden, for it is the first month of the year. This rule, however,
does not apply to kawwâls; they may
marry during this month. No layman is allowed to marry a kôchak's daughter. Everyone is to take a wife from his own class.
But our emir may have for a wife any one whom he pleases to love. A layman may
marry between the ages of ten and eighty; he may take for a wife one woman
after another for a period of one year. On her way to the house of the
bridegroom, a bride must visit the shrine of every idol she may happen to pass;
even if she pass a Christian church, she must do the same. On her arrival at
the bridegroom's house, he must hit her with a small stone in token of the fact
that she must be under his authority. Moreover, a loaf of bread must be broken
over her head as a sip to her that she must love the poor and needy. No Yezidi
may sleep with his wife on the night the morning of which is Wednesday, and the
night the morning of which is Friday. Whosoever does contrary to this
commandment is an infidel. If a man steal the wife of his neighbor, or his own
former wife, or her sister or mother, he is not obliged to give her dowry, for
she is the booty of his hand. Daughters may not
inherit their father's wealth. A young lady may be sold as an acre
of land is sold. If she refuses to be married, then she must redeem herself by
paying her father a sum of money earned by her service and the labor of her
hand.
---------------------------------------
El-Jilve ve Mushaf-ı Reş [Kara Kitap]
Yezidi Kutsal Yazıları
EL-JİLVAH (VAHİY KİTABI)
Tüm yaradılıştan önce bu vahiy, kendi halkının bildiği gerçekleri
ayırabilmesi için Abd Tavus'u bu dünyaya gönderen Melek Tavus'la birlikteydi.
Bu, her şeyden önce sözlü gelenek yoluyla ve daha sonra dışarıdan
gelenlerin ne okuyabileceği ne de göremeyeceği bu El-Jilwah kitabı aracılığıyla
yapıldı.
BÖLÜM I
Öyleydim, şimdi de öyleyim ve sonu olmayacak.
Tüm yaratıklar ve imajımın koruması altındaki herkesin işleri üzerinde
hakimiyetim var.
Bana güvenen ve ihtiyaç anında beni çağıran herkese yardım etmek için her
zaman buradayım.
Evrende benim varlığımı bilmeyen hiçbir yer yok.
Ben, olmayanların, tabiatları hoşlarına gitmediği için kötülük diye adlandırdıkları
bütün işlere katılıyorum/benden biliyorlar.
Her çağın işleri benim kararlarıma göre yönlendiren kendi yöneticisi
vardır.
Bu makam nesilden nesile değişebilir, böylece bu dünyanın hükümdarı ve
şefleri kendi makamlarının görevlerini sırasıyla yerine getirebilirler.
Herkesin kendi doğasının emirlerini takip etmesine izin veriyorum ama bana
karşı çıkan kişi bundan çok pişman olacaktır.
Hiçbir kuvvetin benim işlerime karışma hakkı yoktur ve herkesin tüm kuvvetlere
tapmaktan kaçınmasını zorunlu bir kural haline getirdim.
Dışarıdakilerin bütün kitapları onlar tarafından değiştiriliyor; ve
peygamberler ve elçiler tarafından yazılmış olmasına rağmen, onlardan
yalanlandılar.
Eklemelerin olduğu, her mezhepten birinin diğerinin hatalı olduğunu ispat
etmeye ve kitaplarını yok etmeye çalışmasından anlaşılmaktadır.
Bana göre hak ve batıl bilinmektedir.
Ayartma geldiğinde, bana güvenenle antlaşmamı yaparım. Üstelik
yetenekli yöneticilere tavsiyelerde bulunuyorum çünkü onları bildiğim dönemlere
atadım.
Gerekli işleri hatırlarım ve zamanında yerine getiririm. Talimatlarımı
takip edenlere öğretirim ve rehberlik ederim.
Bir kimse bana itaat eder ve emirlerime uyarsa sevinç, mutluluk ve iyiliğe
sahip olacaktır.
BÖLÜM II
Adem'in soyunu cezalandırıyorum ve onları yalnızca benim bildiğim çeşitli
ödüllerle ödüllendiriyorum.
Üstelik yeryüzündeki, yukarıda ve aşağıda olan her şeyin kudret ve
hakimiyeti benim elimdedir.
Başkalarıyla dostane ilişkilere izin vermem, bana ait olan ve bana itaat
edenleri, kendileri için iyi olan hiçbir şeyden mahrum etmem.
İşlerimi denediğim ve arzularıma uygun olanların ellerine
bırakıyorum.
Sadık ve emrim altındakilere farklı şekillerde görünürüm.
Veriyorum ve alıyorum; Zenginleştiriyorum ve
fakirleştiriyorum; Hem mutluluğa hem de mutsuzluğa sebep oluyorum.
Bütün bunları her dönemin özelliklerine uygun olarak yapıyorum. Ve hiç
kimsenin işlerimin yönetimine karışmaya hakkı yoktur.
Bana karşı gelenleri hastalıkla boğuyorum; ama benimkiler Adem'in yok olan oğulları gibi ölmeyecek.
Hiç kimse bu dünyada
benim belirlediğim süreden daha uzun süre yaşayamayacak; dilersem, bir
insanı ikinci veya üçüncü kez ruh göçüyle bu dünyaya veya başka bir dünyaya
gönderirim.
BÖLÜM III
Vahyedilmiş bir kitap olmadan doğru yolada vardırırım; Sevdiklerimi ve
seçtiklerimi görünmez yollarla doğru yola yönlendiriyorum.
Öğretilerimin tümü her zaman ve her koşulda kolaylıkla uygulanabilir.
Başka bir dünyada benim isteğime aykırı davranan herkesi
cezalandırıyorum.
Artık Ademoğulları, gelecek olan durumu bilmiyorlar.
Bu nedenle birçok hataya düşerler.
Yeryüzündeki hayvanlar, gökteki kuşlar ve denizdeki balıklar, hepsi benim
ellerimin kontrolü altındadır.
Bütün hazineler ve gizli şeyler benim tarafımdan bilinmektedir; ve
dilediğim gibi onları birinden alıp diğerine bahşediyorum.
Harikalarımı onları arayanlara ve zamanı gelince mucizelerimi benden
alanlara açıklarım. Ama dışarıda olanlar benim hasımlarımdır, dolayısıyla
bana karşı çıkıyorlar.
Böyle bir yolun kendi çıkarlarına aykırı olduğunu da bilmiyorlar, çünkü
güç, zenginlik ve zenginlik benim elimdedir ve bunları Adem'in her değerli
soyuna bahşediyorum.
Böylece dünyaların yönetimi, nesillerin geçişi ve yöneticilerinin değişimi
baştan benim tarafımdan belirlenir.
BÖLÜM IV
Haklarımı başka kuvvetlere vermeyeceğim.
Dört cevherin, dört kat ve dört gelenin (mevsimin) yaratılmasına izin
verdim; çünkü bunlar yaratıklar için gerekli şeylerdir.
Yahudilerin, Hıristiyanların ve Müslümanların kitapları, olmayanların
kitapları bir anlamda kabul edilir, yani benim kurallarıma
uydukları ve onlara uydukları sürece.
Bunlara aykırı ne değiştirdikleri varsa; kabul etmeyin.
Üç şey bana karşı ve üç şeyden nefret ediyorum.
Ama sırlarımı saklayanlar, sözlerimin yerine getirileceğini
görecekler.
Benim uğruma acı çekenleri mutlaka alemlerden birinde
ödüllendireceğim.
Benim arzum, tüm takipçilerimin birlik bağı içinde birleşmeleri, böylece
güçsüzlerin onlara galip gelmemesidir.
O halde şimdi, benim emirlerime ve öğretilerime uyan sizler, olmayanların
tüm öğretilerini ve sözlerini reddedin.
Bu [aykırı] öğretileri ben öğretmedim ve benden kaynaklanmıyorlar.
Pişman olmamanız için adımı ve
sıfatlarımı anmayın; çünkü dışarıda olanların ne yapabileceklerini
bilemezsiniz. [Yahudilikte Tanrının adını boş yere
anmayın vardır.]
BÖLÜM V
Ey bana inananlar, sembolüme ve resmime saygı gösterin, çünkü bunlar size
beni hatırlatıyor.
Kanunlarıma ve [ona uyan] kanunlarıma uyun.
Kullarıma itaat et ve sana gizli olanlardan ne emrederlerse onu
dinle.
Emredileni kabul edin ve onu Yahudilerin, Hıristiyanların, Müslümanların ve
diğerlerinin önünde taşımayın; çünkü öğrettiklerimin doğasını [gerçeğini] bilmiyorlar.
Kitaplarınızı onlara vermeyin, yoksa bilginiz olmadan onları
değiştirirler. Değiştirilmemeleri için çoğunu ezberleyin.
Meshaf Res'in [yani Kara Kitap] kitabının takip ettiği Jilwah
[vahiy] kitabı böylece sona eriyor.
MUSHAF-I REŞ (KARA KİTAP)
Başlangıçta Tanrı Beyaz İnciyi kendi en değerli özünden yarattı.
Ayrıca Angar adında bir kuş yarattı.
Beyaz İnci'yi kuşun sırtına yerleştirdi ve kırk bin yıl boyunca onun
üzerinde yaşadı. İlk gün yani Pazar günü Allah Melek An-zazîl'i yarattı, o
da herkesin reisi Tavus-Melek'ti, Pazartesi günü Melek Dardâel'i yarattı, o da Şeyh
Hasan'dı. Salı günü Melek İsrafil'i yarattı, o da Şeyh Şems (ed-Dîn). Çarşamba
Melek Mikâil'i yarattı, o da Şeyh Ebu Bekir'dir. Perşembe günü Melek Azrâil'i
yarattı, o da Seccad-ed-Dîn'dir. [Dünyadaki temsilleri]
Cuma günü Melek Şemnâil'i yarattı, o da Nasireddin'dir. Cumartesi
Melek Nurâil'i yarattı, o da Yadin'dir (Fahr-ad-Dîn).
Ve Melek Tavus'u hepsinin başına hükümdar yaptı.
Bundan sonra Allah yedi göğü, yeri, güneşi ve ayı yarattı. Fakat
Fahr-ad-Dîn insanı, hayvanları, kuşları ve hayvanları yarattı. Hepsini
kumaş ceplere koydu ve Meleklerin eşliğinde İnci'den çıktı. Daha sonra
yüksek sesle İnci'ye bağırdı. Bunun üzerine Beyaz İnci dört parçaya
bölündü ve ortasından okyanus haline gelen su çıktı.
Dünya yuvarlaktı ve bölünmemişti. Daha sonra Cebrail'i ve kuş
suretini yarattı. Dört köşeyi ayarlaması için Cebrail'i
gönderdi. O da bir kap yaptı ve otuz bin yıl boyunca onun içine indi. Bundan
sonra geldi ve Laliş Dağı'na yerleşti.
Sonra dünyaya haykırdı, deniz katılaştı, kara göründü ama sarsılmaya
başladı. Bu sırada Cebrail'e Beyaz İnci'den iki parça getirmesini
emretti; birini yerin altına yerleştirdi, diğeri ise göğün kapısında
kaldı. Daha sonra onların içine güneşi ve ayı yerleştirdi; Beyaz
İnci'nin dağınık parçalarından süs olarak göklere astığı yıldızları
yarattı.
Yeryüzünü süs için meyve veren ağaçlar, bitkiler ve dağlar da
yarattı. Halının üzerinde tahtı yarattı Sonra Büyük Allah şöyle dedi:
"Ey Melekler, ben Adem ile Havva'yı yaratacağım ve Adem'in özünden
Şehar bin Cebr çıkacak ve ondan yeryüzünde ayrı bir topluluk ortaya çıkacak:
Azazîl yani Yezidilerin mezhebi Melek Tavus'un mezhebi. Sonra
Suriye diyarından Şeyh 'Adî bn Musâfir'i gönderdi ve Laliş'e geldi (ve orada yerleşti). Sonra Rab Kara'ya Dağ
a indi.
Bağırarak
otuz bin Melek yarattı ve onları üç bölüme ayırdı. Kırk bin yıl boyunca ona
tapındılar, o da onları kendileriyle birlikte cennete çıkan Melek Tavus'a
teslim etti. Bu sırada Rab Kutsal Yer'e indi. Toprak (el-Kuds), Cebrail'e
dünyanın dört bir yanından toprak, hava, ateş ve su getirmesini emretti, onu
yarattı ve içine kendi gücünün ruhunu koydu ve ona Adem adını verdi.
Daha sonra Cebrail'e, Adem'e Cennet'e kadar eşlik etmesini ve ona bütün
ağaçlardan yiyebileceğini ancak buğdaydan yiyemeyeceğini söylemesini
emretti. Adem yüz yıl burada kaldı. Bunun üzerine Melek Tavus,
Tanrı'ya, Eger kendisine tahıl yemesi yasaklanırsa, Adem'in nasıl çoğalıp torun
sahibi olabileceğini sordu. Tanrı, "Bütün meseleyi senin ellerine
bıraktım" diye cevap verdi. Bunun üzerine Melek Tavus, Adem'in yanına
gelerek, "Tahıldan yedin mi?" "Hayır, Allah beni
yasakladı" diye cevap verdi. Melek Tavus cevap verdi ve
"Tahıldan ye, her şey seninle daha iyi olacak" dedi. Sonra Adem
tahıldan yedi ve hemen karnı şişti. Fakat Melek Tavus onu bahçeden kovdu
ve orada bırakarak cennete yükseldi. Şimdi Adem'in karnı şiştiği için
sıkıntılıydı, çünkü çıkış yolu yoktu. Bu nedenle Tanrı ona, anüsünü
gagalayan ve çıkış yapan bir kuş gönderdi ve Adem rahatladı.
Şimdi Cebrail yüz yıl boyunca Adem'den uzaktaydı. Ve Adem üzgündü ve
ağlıyordu. Sonra Tanrı, Cebrail'e, Adem'in sol omzunun altından Havva'yı
yaratmasını emretti. Şimdi, öyle oldu ki, Havva'nın ve tüm hayvanların
yaratılışından sonra, Adem ile Havva, insan ırkının ondan türemesi gerekip
gerekmediği konusunda tartıştılar.
ya da kendisi, çünkü her biri ırkın tek yaratıcısı olmayı
istiyordu. Bu tartışma, hayvanlar arasında hem erkeğin hem de dişinin,
kendi türlerinin üretiminde faktörler olduğu gerçeğini gözlemlemelerinden kaynaklandı.
Uzun bir tartışmadan sonra Adem ile Havva şu konuda anlaştılar: Her biri
kendi tohumunu bir kavanoza atmalı, kapağını kapatmalı, kendi mührüyle
mühürlemeli ve dokuz ay beklemelidir. Bu süre sonunda kavanozları
açtıklarında Adem'in kavanozunda erkek ve kız iki çocuk buldular. İşte bu
iki mezhepten Yezidiler soyundan geliyor. Havva'nın kavanozunda kötü koku
yayan çürük solucanlardan başka bir şey bulamadılar. Ve Tanrı meme
uçlarını yarattı
Adem'in kavanozundan çıkan çocukları emzirebilmesi büyütmek için. Erkeklerde
meme uçlarının olmasının nedeni budur.
Bundan sonra Adem Havva'yı tanıdı ve o erkek ve kız olmak üzere iki çocuk
doğurdu; Yahudiler, Hıristiyanlar, Müslümanlar ve diğer milletler ve
mezhepler de bunlardan türemiştir. Fakat ilk atalarımız, yalnızca Adem'in
soyundan gelen doğru kişiler olan Şit, Nuh ve Enoş'tur.
Bir erkekle karısı arasında, kadının, adamın kocası olduğunu inkar etmesi
sonucu bir sorun çıktı. Adam, karısı olduğu iddiasında ısrar etti. Ne
var ki, ikisi arasındaki sorun, mezhebimizin salih adamlarından biri
aracılığıyla çözüldü; o, böyle bir erkek ve böyle bir kadının evli olduğuna
delil olarak her düğünde davul ve kaval çalınmasını emretmişti. yasal olarak
evlendi.
Daha sonra Melek Tavus bizim mezhebimiz ( yani Yezidiler) için yeryüzüne indi ve eski Asur kralları
Našir-ad-Dîn olan Nisroch'un yanı sıra bize krallar atadı; Melek
Fahr-ad-Dîn olan Kamuş ve Melek Šams-(ad-)Dîn olan Artâmîs. Bundan sonra
iki kralımız oldu; Birinci Şabur (Sapor) (MS 224-272) ve İkinci (309-379), yüz
elli yıl hüküm sürdü; ve bugüne kadarki emirlerimiz onların soyundan
gelmiştir. Ama dört kraldan nefret ediyorduk.
İsa bu dünyaya gelmeden önce dinimiz paganizmdi. Kral Ahab
aramızdandı. Ve Ahab'ın ilahına Beelzebub adı verildi. Şimdilerde ona Pir Bub diyoruz. Babil'de adı Buhtunasır olan bir
kralımız vardı; İran'da adı Ahšuraš olan bir başkası; ve
Konstantinopolis'te adı Agrikâlus olan bir başkası daha. Yahudiler,
Hıristiyanlar, Müslümanlar ve hatta İranlılar bizimle savaştı; ama bize
boyun eğdirmeyi başaramadılar; çünkü Rabbin gücüyle onlara karşı galip
geldik. Bize ilk ve son ilmi öğretir. Ve öğretilerinden biri şudur:
Cennet ve yer var olmadan önce, size daha önce yazdığımız gibi, Tanrının
arşı su üstündeydi. Kendine bir gemi yaptı ve onunla denizlerin
kunsiniyatında seyahat etti, böylece keyfinin tadını çıkardı . Daha
sonra Beyaz İnci'yi yarattı ve kırk yıl boyunca ona hükmetti.
Daha sonra İnci'ye kızarak onu tekmeledi; ve onun çığlığından dağların
oluştuğunu görmek büyük bir sürprizdi; harikalarından tepeler; gökler
onun dumanından. Sonra Allah göğe çıktı, onu sağlamlaştırdı, onu sütunsuz
kurdu. Daha sonra yere tükürdü ve eline bir kalem alarak tüm yaratılışın
hikâyesini yazmaya başladı.
Başlangıçta kendisinden ve nurundan altı tanrı yarattı ve onların
yaratılışı, bir ışığın diğer bir ışıktan gelen bir ışık olması gibiydi. Ve
Allah dedi ki: "Ben gökleri yarattım; sizden biri yukarı çıksın ve orada
bir şey yaratsın." Bunun üzerine ikinci kuvvet yükseldi ve güneşi
yarattı; üçüncüsü ay; dördüncüsü cennetin
kubbesi; beşincisi farıg ( yani sabah
yıldızı); altıncısı cennet; yedincisi cehennem. Bundan sonra
Adem ile Havva'yı yarattıklarını daha önce söylemiştik.
Ve bilin ki, bu dünyada Nuh tufanı dışında bir tufan daha yaşandı. Artık
mezhebimiz Yezidiler, onurlu bir kişi, barış kralı olan Na'umi'nin soyundan
gelmektedir. Biz ona Melek Miran diyoruz. Diğer mezhepler
babasını küçümseyen Ham'ın soyundan geliyor. Gemi, Musul'a yaklaşık beş
fersang uzaklıktaki Ayn Sifni köyünde durdu. İlk tufanın nedeni, dışarıda
kalan Yahudilerin, Hıristiyanların, Müslümanların ve Adem ile Havva'nın
soyundan gelenlerin alay konusu olmasıydı. Biz ise daha önce de
belirttiğimiz gibi sadece Adem'in soyundan geliyoruz: Bu ikinci tufan bizim
mezhebimiz Yezidiler'in üzerine geldi. Sular yükselip gemi yüzerken Sincar
Dağı'nın üzerine çıktı ve orada karaya oturdu ve bir kayaya çarptı. Yılan
bir pasta gibi kıvrılıp deliği kapattı. Daha sonra gemi yoluna devam etti
ve Judie Dağı'na yaslandı.
Artık yılanın türü çoğalmış, insanı ve hayvanı ısırmaya
başlamıştı. Sonunda yakalanıp yakıldı ve küllerinden pireler
yaratıldı. Tufan zamanından bu güne kadar yedi bin yıl vardır. Her
bin yılda bir, yedi tanrıdan biri kurallar, kanunlar ve kanunlar koymak için
yeryüzüne iner ve ardından meskenine geri döner. Aşağıdayken bizimle
birlikte kalır, çünkü her türlü kutsal mekana sahibiz. Bu son seferde
tanrı, kendisinden önceki diğer tanrıların hepsinden daha uzun süre aramızda
yaşadı. Azizleri doğruladı. Kürtçe konuşuyordu. O Muaviye adında
bir hizmetçisi olan İsmaililerin peygamberi Hz. Muhammed’i aydınlattı. Allah,
Muhammed'in onun önünde doğru durmadığını görünce ona baş ağrısı
yaptı. Peygamber daha sonra hizmetkarından başını tıraş etmesini istedi,
çünkü Mu'aviye nasıl tıraş edileceğini biliyordu. Ustasını aceleyle ve
biraz da zorlukla tıraş etti. Sonuç olarak kafasını kesti ve kanamasına
neden oldu. Kanın yere düşmesinden korkan Muaviye, onu diliyle
yaladı. Bunun üzerine Muhammed, "Ne yapıyorsun Mu'aviye?" diye
sordu. O da şöyle cevap verdi: "Yere düşmesinden korktuğum için
kanını dilimle yaladım." Bunun üzerine Muhammed ona şöyle dedi:
"Günah işledin ey Muaviye, bir milleti peşinden sürükleyeceksin. Benim
mezhebime karşı çıkacaksın." Mu'âviye cevap verdi ve şöyle dedi:
"O zaman dünyaya girmeyeceğim, evlenmeyeceğim!"
Bir süre sonra Allah Muaviye'nin üzerine akrepler gönderdi, akrepler onu
ısırdı ve yüzünün zehirle parlamasına neden oldu. Doktorlar ölmemesi için
onu evlenmeye çağırdılar. Bunu duyunca razı oldu. Ona seksen
yaşlarında yaşlı bir kadın getirdiler. Bir çocuk doğmasın
diye. Mu'aviye karısını tanıyordu ve sabahleyin, yüce Allah'ın kudretiyle
yirmi beş yaşında bir kadın olarak ortaya çıktı. Ve tanrımız Yezid'e
hamile kaldı ve onu doğurdu. Ancak bu gerçeği bilmeyen yabancı mezhepler,
tanrımızın gökten geldiğini, büyük Tanrı tarafından hor görüldüğünü ve
kovulduğunu söylüyorlar. Bu nedenle ona küfrediyorlar. Bunda
yanılgıya düştüler. Ama biz Yezidi mezhebi olarak buna inanmıyoruz, çünkü
onun yukarıda adı geçen yedi büyükten biri olduğunu biliyoruz. Onun
şahsının şeklini ve imajını biliyoruz. Sahip olduğumuz horozun
şeklidir. Hiçbirimizin onun adını ve ona benzeyen šeitân (Şeytan), kaitân (kordon), šar (kötülük), šat (nehir)
ve benzeri şeyleri söylemesine izin verilmez. Mal'ûn (lanetli), la'anat (lanet), na'al (at
nalı) veya benzer sese sahip herhangi bir kelimeyi de telaffuz etmiyoruz
. Bütün bunlar O'na hürmetimizden dolayı bize haramdır. Yani hass (marul)
yasaklanmıştır. Biz onu yemiyoruz. çünkü peygamberimiz Hassiah'ın
ismine benziyor. Yunus peygamberin şerefine balık yasaktır. Aynı
şekilde geyik de, zira geyikler bir peygamberimizin koyunudur. Tavus'umuz
uğruna Şeyh'imize ve müridlerine tavus kuşu haramdır. Squash'a da yasak
getirildi. Ayakta su geçirmek, oturarak giyinmek, tuvalete gitmek, halkın
örf ve adetlerine göre banyo yapmak yasaktır. Kim buna aykırı
davranırsa kâfirdir. Şimdi
diğer mezhepler, Yahudiler, Hıristiyanlar, Müslümanlar ve diğerleri Melek
Tavus'tan hoşlanmadıkları için bunları bilmiyorlar. Bu nedenle onlara ders
vermez ve onları ziyaret etmez. Ama o aramızda yaşadı; babadan oğula
geçen bir miras haline gelen öğretileri, kuralları ve gelenekleri bize
ulaştırdı. Bunun üzerine Melek Tavus cennete döndü.
Yedi melekten biri sancakları (sancakları) yapıp onları
bilge Süleyman'a verdi. Onun ölümünden sonra krallarımız onları
aldı. Ve ilahımız barbar Yezîd doğduğunda, bu sancakları büyük
bir hürmetle kabul etti ve mezhebimize bahşetti. Ayrıca en eski ve makbul
olan bu dilde sancakların önünde söylenmek üzere Kürtçe iki
şarkı besteledi .
Şarkının anlamı şudur:
Kıskanç Tanrı'ya şükürler olsun.
Şarkı söylerken teflerle, kavallarla sancakların önünde
yürüyorlar. Bu sancaklar Yezid tahtında oturan
emirimizin elinde kalıyor. Bunlar gönderildiğinde kawwâl'ler, emir ve
eski Asurluların tanrısı Şeyh Nasir-ad-Dîn'in, yani Nisroch'un
temsilcisi olan büyük general Şeyh ile bir araya gelir . Sancakları ziyaret
ederler . Sonra her sancağı bir kavvalla kendi yerine gönderirler
; Biri Halataneye, biri Halep'e, biri Rusya'ya, biri
Sincar'a. Bu sancaklar, sözleşmeyle dört kavvale verilmiştir
. Gönderilmeden önce; Şeyh 'Adî'nin mezarına getirilirler ve orada
harika şarkılar ve danslar eşliğinde vaftiz edilirler. Bundan sonra
müteahhitlerin her biri Şeyh Adî'nin türbesinden bir miktar toz alır. Onu
her biri safra cevizi büyüklüğünde küçük toplar haline getirir ve
onları bereket olarak dağıtmak üzere sancaklarla birlikte
taşır. Bir kasabaya yaklaştığında gönderir. Halkı kevval ve sancağını hürmet
ve şerefle kabul etmeye hazırlamak için önünde bir çağrıcı vardı. Hepsi
güzel giysiler içinde, tütsü taşıyarak çıkıyorlar. Kadınlar bağırıyor ve
hep birlikte neşeli şarkılar söylüyorlar. Kavvâl , durduğu
kimseler tarafından ağırlanır. Geri kalanlar, herkes imkanlarına göre ona
gümüş hediyeler verir.
Bu dört sancaktan başka toplam yedi olmak üzere üç sancak
daha vardır. Bu üçü şifa amacıyla
kutsal bir yerde tutulur . Ancak bunlardan ikisi Şeyh Adî'nin yanında, üçüncüsü
ise Musul'a yaklaşık dört saat uzaklıktaki Bahazanie köyünde kalıyor. Bu
kavwâller dört ayda bir dolaşırlar. İçlerinden birinin
emirin ilinde seyahat etmesi gerekiyor. Her yıl değişen, sabit bir sırayla
seyahat ederler. Yolcunun her dışarı çıkışında sumak (sumak)
ile ekşitilmiş su ile kendini temizlemesi ve üzerine bir yağ sürmesi
gerekir. Ayrıca odası olan her putta bir kandil yakmalıdır. Sancaklara ait
kanun budur .
Yeni yılımızın ilk gününe Sersâlie yani yılın başlangıcı denir. Nisan
ayının ilk haftasının Çarşamba gününe denk gelir. O gün her ailede et
bulunmalıdır. Zenginler bir kuzu ya da öküz kesmeli; fakirlerin bir
tavuğu veya başka bir şeyi öldürmesi gerekir. Bunlar, sabahı yılbaşı olan
çarşamba günü olan gecede pişirilmelidir. Gün ağarırken yiyecekler
kutsanmalıdır. Yılın ilk günü, ölenlerin ruhlarının yattığı mezarlarda
sadaka verilmelidir.
Artık kızlar, irili ufaklı, kırlardan kırmızımsı renkte her çeşit çiçeği
toplayacaklar. Bunları demet haline getirecekler ve üç gün beklettikten
sonra evlerde yaşayanların kutsanmışlığının bir işareti olarak kapılara
asacaklar. Sabah tüm kapıların kırmızı zambaklarla süslenmiş olduğu
görülecektir. Ancak kadınlar, yiyecek bulamayan, gelip geçen yoksulları ve
muhtaçları doyurmalıdır; bu mezarlarda yapılmalıdır. Ama
kavwâllere gelince , teflerle türbelerin etrafında dolaşıp Kürtçe
şarkı söyleyecekler. Bunu yaptıkları için para almaya hakları
var. Yukarıda bahsedilen Sersâlie gününde hiçbir neşe
enstrümanı çalınmayacaktır, çünkü Tanrı tahtta oturuyor (yıl için kararları
düzenliyor) ve tüm bilgelere ve komşulara kendisine gelmelerini emrediyor.
şarkılarla ve övgülerle yeryüzüne inecek, herkes onun önünde ayağa kalkıp
sevinecek ve her birinin üzerine şölenin kabaklarını atacak. Sonra Allah
onları kendi mührüyle mühürler. Ve yüce Tanrı, aşağıya inecek olan tanrıya
mühürlü bir karar verir. Üstelik ona her şeyi kendi iradesine göre yapma
yetkisini de vermiştir. Allah iyilik ve sadaka vermeyi oruç ve namaza tercih
eder. Seyed-ed-Dîn veya Şeyh Şems gibi herhangi bir puta ibadet etmek,
oruç tutmaktan daha hayırlıdır. Meslekten
olmayan bir kişi , ister yaz ister kış olsun, son kırk gün oruç tuttuktan sonra
bir koçağa ziyafet verecektir . Koçak bu eğlencenin sancağa verilen
bir sadaka olduğunu söylerse orucundan kurtulmaz. Yıllık vergi
toplayıcısı, halkın vergiyi tam olarak ödemediğini anladığında, onları
hastalanıncaya, hatta bazıları ölene kadar kırbaçlıyor. Halk, Koçaklara Roma
ordusuyla savaşmaları için para verecek ve böylece mezhebi (Yezidiler) yılın
adamının gazabından kurtaracaktır.
Her Cuma bir puta adak olarak bir sürü hediye getirilecek. O sırada
bir hizmetçi, bir koçağın evinin damından halka yüksek sesle
seslenecek ve "Bu, peygamberin ziyafete çağrısıdır"
diyecektir. Herkes saygıyla ve saygıyla dinlemelidir; ve bunu duyan
herkes yaslandığı yeri ve taşı öpecek.
Hiçbir kavvalın yüzüne ustura
sürmemesi kanunumuzdur . Evliliğe ilişkin
yasamız, düğün sırasında koçağın evinden bir somun ekmek alınarak gelin ve
damat arasında ikiye bölünecek şekilde paylaştırılmasıdır. Ancak bereket
olsun diye ekmek yerine Şeyh Adî'nin türbesinin tozunu yiyebilirler. Nisan ayında evlenmek, yılın ilk
ayı olduğundan haramdır. Ancak bu kural kevvâllere uygulanmaz ; bu
ay içinde evlenebilirler. Meslekten olmayan hiçbir kişinin Koçak'ın kızıyla
evlenmesine izin verilmez . Herkes kendi sınıfından bir eş
alacak. Ama emirimiz sevmeyi arzuladığı herhangi birini kendisine eş
olarak alabilir. Meslekten olmayan bir kişi on ila seksen yaşları arasında
evlenebilir; bir yıl süreyle birbiri ardına kadın alabilir. Gelin,
damadın evine giderken rastladığı her putun türbesini ziyaret
etmelidir; Bir Hıristiyan kilisesinin yanından geçse bile aynısını yapmak
zorundadır. Damadın evine vardığında, onun kendi yetkisi altında olması
gerektiğinin göstergesi olarak ona küçük bir taşla vurması
gerekir. Üstelik fakirleri ve muhtaçları sevmesi gerektiğinin bir yudumu
olarak başına bir somun ekmek bölünmeli. Hiçbir Yezidi, sabahı çarşamba
ve cuma sabahı olan gece eşiyle yatamaz. Kim bu emre aykırı davranırsa
kafirdir. Bir adam komşusunun karısını veya eski karısını veya kız
kardeşini veya annesini çalarsa, ona mehir vermek zorunda değildir, çünkü o
onun elinin ganimetidir. Kızları
babalarının servetini miras alamazlar . Bir dönüm arazi satıldığı gibi genç bir bayan da
satılabilir. Evlenmeyi reddederse, yaptığı hizmet ve emeğinin karşılığını
babasına ödeyerek kefaretini ödemelidir.
Not: Bazen Büyük Dosyaları tarayıcı açmayabilir...İndirerek okumaya Çalışınız.
Yorumlar