The Al-Jilwah & Mushaf Reş [the Black Book] The Yezidi Scriptures

The Al-Jilwah & Mushaf Reş [the Black Book]

The Yezidi Scriptures

AL-JILWAH (THE REVELATION)

Before all creation this revelation was with Melek Tavus, who sent ‘Abd Tavus to this world that he might separate truth known to his particular people.

This was done, first of all, by means of oral tradition, and afterward by means of this book, Al-Jilwah, which the outsiders may neither read nor behold.

CHAPTER I

I was, am now, and shall have no end. I exercise dominion over all creatures and over the affairs of all who are under the protection of my image. I am ever present to help all who trust in me and call upon me in time of need. There is no place in the universe that knows not my presence. I participate in all the affairs which those who are without call evil because their nature is not such as they approve. Every age has its own manager, who directs affairs according to my decrees. This office is changeable from generation to generation, that the ruler of this world and his chiefs may discharge the duties of their respective offices every one in his own turn. I allow everyone to follow the dictates of his own nature, but he that opposes me will regret it sorely. No god has a right to interfere in my affairs, and I have made it an imperative rule that everyone shall refrain from worshiping all gods. All the books of those who are without are altered by them; and they have declined from them, although they were written by the prophets and the apostles. That there are interpolations is seen in the fact that each sect endeavors to prove that the others are wrong and to destroy their books. To me truth and falsehood are known. When temptation comes, I give my covenant to him that trusts in me. Moreover, I give counsel to the skilled directors, for I have appointed them for periods that are known to me. I remember necessary affairs and execute them in due time. I teach and guide those who follow my instruction. If anyone obey me and conform to my commandments, he shall have joy, delight, and goodness.

CHAPTER II

I requite the descendants of Adam, and reward them with various rewards that I alone know. Moreover, power and dominion over all that is on earth, both that which is above and that which is beneath, are in my hand. I do not allow friendly association with other people, nor do I deprive them that are my own and that obey me of anything that is good for them. I place my affairs in the hands of those whom I have tried and who are in accord with my desires. I appear in divers manners to those who are faithful and under my command. I give and take away; I enrich and impoverish; I cause both happiness and misery. I do all this in keeping with the characteristics of each epoch. And none has a right to interfere with my management of affairs.

Those who oppose me I afflict with disease; but my own shall not die like the sons of

Adam that are without. None shall live in this world longer than the time set by me; and if I so desire, I send a person a second or a third time into this world or into some other by the transmigration of souls.

CHAPTER III

I lead to the straight path without a revealed book; I direct aright my beloved and my chosen ones by unseen means. All my teachings are easily applicable to all times and all conditions. I punish in another world all who do contrary to my will. Now the sons of Adam do not know the state of things that is to come. For this reason they fall into many errors. The beasts of the earth, the birds of heaven, and the fish of the sea are all under the control of my hands. All treasures and hidden things are known to me; and as I desire, I take them from one and bestow them upon another. I reveal my wonders to those who seek them, and, in due time my miracles to those who receive them from me. But those who are without are my adversaries, hence they oppose me. Nor do they know that such a course is against their own interests, for might, wealth, and riches are in my hand, and I bestow them upon every worthy descendant of Adam. Thus the government of the worlds, the transition of generations, and the changes of their directors are determined by me from the beginning.

CHAPTER IV

I will not give my rights to other gods. I have allowed the creation of four substances, four times, and four comers; because they are necessary things for creatures. The books of Jews, Christians, and Moslems, as of those who are without, accept in a sense, i.e., so far as they agree with, and conform to, my statutes. Whatsoever is contrary to these they have altered; do not accept it. Three things are against me, and I hate three things. But those who keep my secrets shall receive the fulfilment of my promises. Those who suffer for my sake I will surely reward in one of the worlds. It is my desire that all my followers shall unite in a bond of unity, lest those who are without prevail against them. Now, then, all ye who have followed my commandments and my teachings, reject all the teachings and sayings of such as are without. I have not taught these teachings, nor do they proceed from me. Do not mention my name nor my attributes, lest ye regret it; for ye do not know what those who are without may do.

CHAPTER V

O ye that have believed in me, honor my symbol and my image, for they remind you of me. Observe my laws and statutes. Obey my servants and listen to whatever they may dictate to you of the hidden things. Receive that that is dictated, and do not carry it before those who are without, Jews, Christians, Moslems, and others; for they know not the nature of my teaching. Do not give them your books, lest they alter them without your knowledge. Learn by heart the greater part of them, lest they be altered.

Thus endeth the book of Al-Jilwah, which is followed by the book of Mashaf Reš,

i.e., the Black Book.

MASHAF REŠ (THE BLACK BOOK)

In the beginning God created the White Pearl out of his most precious essence. He also created a bird named Angar. He placed the White Pearl on the back of the bird, and dwelt on it for forty thousand years. On the first day, Sunday, God created Melek Anzazîl, and he is Tavus-Melek, the chief of all, On Monday he created Melek Dardâel, and he is Şeyh Hasan. Tuesday he created Melek Israfel, and he is Şeyh Šams (ad-Dîn). Wednesday he created Melek Mihâel, and he is Şeyh Abû Bakr. Thursday he created Melek Azrâel, and he is Sajad-ad-Dîn.

Friday he created Melek Šemnâel, and he is Nasir-ad-Dîn. Saturday he created Melek Nurâel, and he is Yadin (Fahr-ad-Dîn). And he made Melek Tavus ruler over all.

After this God made the form of the seven heavens, the earth, the sun, and the moon. But Fahr-ad-Dîn created man and the animals, and birds and beasts. He put them all in pockets of cloth, and came out of the Pearl accompanied by the Angels. Then he shouted at the Pearl with a loud voice. Thereupon the White Pearl broke up into four pieces, and from its midst came out the water which became an ocean.

The world was round, and was not divided. Then he created Gabriel and the image of the bird. He sent Gabriel to set the four corners. He also made a vessel and descended in it for thirty thousand years. After this he came and dwelt in Mount Lališ. Then he cried out at the world, and the sea became solidified and the land appeared, but it began to shake. At this time he commanded Gabriel to bring two pieces of the White Pearl; one he placed beneath the earth, the other stayed at the gate of heaven. He then placed in them the sun and the moon; and from the scattered pieces of the White Pearl he created the stars which he hung in heaven as ornaments. He also created fruit-bearing trees and plants and mountains for ornaments to the earth. He created the throne over the carpet Then the Great God said: "O Angels, I will create Adam and Eve; and from the essence of Adam shall proceed Šehar bn Jebr, and of him a separate community shall appear upon the earth, that of Azazîl, i.e., that of Melek Tavus, which is the sect of the Yezidis. Then he sent Şeyh ‘Adî bn Musâfir from the land of Syria, and he came

(and dwelt in Mount) Lališ. Then the Lord came down to the Black Mountain. Shouting, he created thirty thousand Meleks, and divided them into three divisions. They worshiped him for forty thousand years, when he delivered them to Melek Tavus who went up with them to heaven. At this time the Lord came down to the Holy Land (al-Kuds), and commanded Gabriel to bring earth from the four comers of the world, earth, air, fire, and water. He created it and put in it the spirit of his own power, and called it Adam.

Then he commanded Gabriel to escort Adam into Paradise, and to tell him that he could eat from all the trees but not of wheat. Here Adam remained for a hundred years. Thereupon, Melek Tavus asked God how Adam could multiply and have descendants if he were forbidden to eat of the grain. God answered, "I have put the whole matter into thy hands." Thereupon Melek Tavus visited Adam and said "Have you eaten of the grain?" He answered, "No, God forbade me." Melek Tavus replied and said, "Eat of the grain and all shall go better with thee." Then Adam ate of the grain and immediately his belly was inflated. But Melek Tavus drove him out of the garden, and leaving him, ascended into heaven. Now Adam was troubled because his belly was inflated, for he had no outlet. God therefore sent a bird to him which pecked at his anus and made an outlet, and Adam was relieved.

Now Gabriel was away from Adam for a hundred years. And Adam was sad and weeping. Then God commanded Gabriel to create Eve from under the left shoulder of Adam., Now it came to pass, after the creation of Eve and of all the animals, that Adam and Eve quarreled over the question whether the human race should be descended from him or her, for each wished to be the sole begetter of the race. This quarrel originated in their observation of the fact that among animals both the male and the female were factors in the production of their respective species. After a long discussion Adam and Eve agreed on this: each should cast his seed into a jar, close it, and seal it with his own seal, and wait for nine months. When they opened the jars at the completion of this period, they found in Adam's jar two children, male and female. Now from these two our sect, the Yezidis, are descended. In Eve's jar they found naught but rotten worms emitting a foul odor. And God caused nipples

to grow for Adam that he might suckle the children that proceeded from his jar. This is the reason why man has nipples.

After this Adam knew Eve, and she bore two children, male and female; and from these the Jews, the Christians, the Moslems, and other nations and sects are descended. But our first fathers are Šeth, Noah, and Enosh, the righteous ones, who were descended from Adam only.

It came to pass that trouble arose between a man and his wife, resulting from the denial on the part of the woman that the man was her husband. The man persisted in his claim that she was his wife. The trouble between the two was settled, however, through one of the righteous men of our sect, who decreed that at every wedding a drum and a pipe should be played as a testimony to the fact that, such a man and such a woman were married legally.

Then Melek Tavus came down to earth for our sect (i.e., the Yezidis), the created ones, and appointed kings for us, besides the kings of ancient Assyria, Nisroch, who is Našir-ad-Dîn; Kamush, who is Melek Fahr-ad-Dîn, and Artâmîs, who is Melek Šams-(ad-)Dîn. After this we had two kings, Šabur (Sapor) First (224-272 A. D.) and Second (309-379), who reigned one hundred and fifty years; and our amirs down to the present day have been descended from their seed. But we hated four kings.

Before Christ came into this world our religion was paganism. King Ahab was from among us. And the god of Ahab was called Beelzebub. Nowadays we call him Pir Bub. We had a king in Babylon, whose name was Bahtnasar; another in Persia, whose name was Ahšuraš; and still another in Constantinople, whose name was Agrikâlus. The Jews, the Christians, the Moslems, and even the Persians, fought us; but they failed to subdue us, for in the strength of the Lord we prevailed against them. He teaches us the first and last science. And one of his teachings is:

Before heaven and earth existed, God was on the sea, as we formerly wrote you. He made himself a vessel and traveled in it in kunsiniyat of the seas, thus enjoying himself in himself. He then created the White Pearl and ruled over it for forty years.

Afterward, growing angry at the Pearl, he kicked it; and it was a great surprise to see the mountains formed out of its cry; the hills out of its wonders; the heavens out of its smoke. Then God ascended to heaven, solidified it, established it without pillars. He then spat upon the ground, and taking a pen in hand, began to write a narrative of all the creation.

In the beginning he created six gods from himself and from his light, and their creation was as one lights a light from another light. And God said, "Now I have created the heavens; let some one of you go up and create something therein." Thereupon the second god ascended and created the sun; the third, the moon; the fourth, the vault of heaven; the fifth, the farŸg (i.e., the morning star); the sixth, paradise; the seventh, hell. We have already told you that after this they created Adam and Eve.

And know that besides the flood of Noah, there was another flood in this world. Now our sect, the Yezidis, are descended from Na‘umi, an honored person, king of peace. We call him Melek Miran. The other sects are descended from Ham, who despised his father. The ship rested at a village called ‘Ain Sifni, distant from Mosul about five parasangs. The cause of the first flood was the mockery of those who were without, Jews, Christians, Moslems, and others descended from Adam and Eve. We, on the other hand, are descended from Adam only, as already indicated: This second flood came upon our sect, the Yezidis. As the water rose and the ship floated, it came above Mount Sinjar, where it ran aground and was pierced by a rock. The serpent twisted itself like a cake and stopped the hole. Then the ship moved on and rested on Mount Judie.

Now the species of the serpent increased, and began to bite man and animal. It was finally caught and burned, and from its ashes fleas were created. From the time of the flood until now are seven thousand years. In every thousand years one of the seven gods descends to establish rules, statutes, and laws, after which he returns to his abode. While below, he sojourns with us, for we have every kind of holy places. This last time the god dwelt among us longer than any of the other gods who came before him. He confirmed the saints. He spoke in the Kurdish language. He also

illuminated Mohammed, the prophet of the Ishmaelites, who had a servant named Mu‘âwiya, When God saw that Mohammed was not upright before him, he afflicted him with a headache. The prophet then asked his servant to shave his head, for Mu‘âwiya knew how to shave. He shaved his master in haste, and with some difficulty. As a result, he cut his head and made it bleed. Fearing that the blood might dropto the ground, Mu‘âwiya licked it with his tongue. Whereupon Mohammed asked, "What are you doing, Mu‘âwiya?" He replied, "I licked thy blood with my tongue, for I feared that it might drop to the ground." Then Mohammed said to him, "You have sinned, O Mu‘âwiya, you shall draw a nation after you. You shall oppose my sect." Mu‘âwiya answered and said, "Then I will not enter the world; I will not marry!'

It came to pass that after some time God sent scorpions upon Mu‘âwiya, which bit him, causing his face to break out with poison. Physicians urged him to marry lest he die. Hearing this, he consented. They brought him an old woman, eighty years of age. in order that no child might be born. Mu‘âwiya knew his wife, and in the morning she appeared a woman of twenty-five, by the power of the great God. And she conceived and bore our god Yezid. But the foreign sects, ignorant of this fact, say that our god came from heaven, despised and driven out by the great God. For this reason they blaspheme him. In this they have erred. But we, the Yezidi sect, believe this not, for we know that he is one of the above-mentioned seven gods. We know the form of his person and his image. It is the form of a cock which we possess. None of us is allowed to utter his name, nor anything that resembles it, such as šeitân (Satan), kaitân (cord), šar (evil), šat (river), and the like. Nor do we pronounce mal‘ûn (accursed), or la‘anat (curse), or na‘al (horseshoe), or any word that has a similar sound. All these are forbidden us out of respect for him. So hass (lettuce) is debarred. We do not eat it,. for it sounds like the name of our prophetess Hassiah. Fish is prohibited, in honor of Jonah the prophet. Likewise deer, for deer are the sheep of one of our prophets. The peacock is forbidden to our Şeyh and his disciples, for the sake of our Tavus. Squash also is debarred. It is forbidden to pass water while standing, or to dress up while sitting down, or to go to the toilet room, or to take a bath according to the custom of the people. Whosoever does contrary to this

is an infidel. Now the other sects, Jews, Christians, Moslems, and others, know not these things, because they dislike Melek Tavus. He, therefore, does not teach them, nor does he visit them. But he dwelt among us; he delivered to us the doctrines, the rules, and the traditions, all of which have become an inheritance, handed down from father to son. After this, Melek Tavus returned to heaven.

One of the seven gods made the sanjaks (standards) and gave them to Solomon the wise. After his death our kings received them. And when our god, the barbarian Yezîd, was born, he received these sanjaks with great reverence, and bestowed them upon our sect. Moreover, he composed two songs in the Kurdish language to be sung before the sanjakas in this language, which is the most ancient and acceptable one.

The meaning of the song is this:

Hallelujah to the jealous God.

As they sing it, they march before the sanjaks with timbrels and pipes. These sanjaks remain with our emir, who sits on the throne of Yezid. When these are sent away, the kawwâls assemble with the emir, and the great general, the Şeyh, who is the representative of Şeyh Nasir-ad-Dîn, i.e., Nisroch, god of the ancient Assyrians. They visit the sanjaks. Then they send each sanjak in care of a kawwâl to its own place; one to Halataneye, one to Aleppo, one to Russia, and one to Sinjar. These sanjaks are given to four kawwâls by contract. Before they are sent, the; are brought to Şeyh ‘Adî's tomb, where they are baptized amid great singing and dancing. After this each of the contractors takes a load of dust from Şeyh ‘Adî's - tomb. He fashions it into small balls, each about the size of a gall nut, and carries them along with the sanjaks to give them away as blessings. When he approaches a town, he sends. a crier before him to prepare the people to accept the kawwâl and his sanjak with respect and honor. All turn out in fine clothes, carrying incense. The women shout, and all together sing joyful songs. The kawwâl is entertained by the people with whom he stops. The rest give him silver presents, everyone according to his means.

Besides these four sanjaks, there are three others, seven in all. These three are kept

in a sacred place for purposes of healing. Two of them, however, remain with Şeyh ‘Adî, and the third remains in the village of Bahazanie, which is distant from Mosul about four hours. Every four months these kawwâls travel about. One of them must travel in the province of the emir. They travel in a fixed order, differing each year. Every time he goes out, the traveler must cleanse himself with water made sour with summak (sumac) and anoint himself with an oil. He must also light a lamp at each idol that has a chamber. This is the law that pertains to the sanjaks.

The first day of our new year is called the Sersâlie, i.e., the beginning of a year. It falls on the Wednesday of the first week in April. On that day there must be meat in every family. The wealthy must slaughter a lamb or an ox; the poor must kill a chicken or something else. These should be cooked on the night, the morning of which is Wednesday, New Year's day. With the break of day the food should be blessed. On the first day of the year alms should be given at tombs where the souls of the dead lie.

Now the girls, large and small, are to gather from the fields flowers of every kind that have a reddish color. They are to make them into bundles, and, after keeping them three days, they are to hang them on the doors as a sign of the baptism of the people living in the houses. In the morning all doors will be seen well decorated with red lilies. But women are to feed the poor and needy who pass by and have no food; this is to be done at the graves. But as to the kawwâls, they are to go around the tombs with timbrels, singing in the Kurdish language. For so doing they are entitled to money. On the above-mentioned day of Sersâlie no instruments of joy are to be played, because God is sitting on the throne (arranging decrees for the year), and commanding all the wise and the neighbors to come to him, And when he tells them that he will come down to earth with song and praise, all arise and rejoice before him and throw upon each the squash of the feast. Then God seals them with his own seal. And the great God gives a sealed decision to the god who is to come down. He, moreover, grants him power to do all things according to his own will. God prefers doing good and charity to fasting and praying. The worship of any idol, such as Seyed-ad-Dîn or Şeyh Šams is better than fasting. Some layman is to give a

banquet to a kôchak after the fasting of the latter forty days, whether it be in summer or in winter. If he (the kôchak) says this entertainment is an alms given to the sanjak, then he is not released from his fasting. When it comes to pass that the yearly tithe-gatherer finds that the people have not fully paid their tithes, he whips them till they become sick, and some even die. The people are to give the kôchaks money to fight the Roman army, and thus save the sect (Yezidis) from the wrath of the man of the year.

Every Friday a load of gifts is to be brought as an offering to an idol. At that time, a servant is to call the people aloud from the roof of a kôchak's house, saying, it is the call of the prophet to a feast. All are to listen reverently and respectfully; and, on hearing it, every one is to kiss the ground and the stone on which he happens to lean.

It is our law that no kawwâl shall pass a razor over his face. Our law regarding marriage is that at the time of the wedding a loaf of bread shall be taken from the house of a kôchak and be divided between the bride and the bridegroom, each to cat one-half. They may, however, eat some dust from Şeyh ‘Adî's tomb instead of the bread for a blessing. Marriage in the month of April is forbidden, for it is the first month of the year. This rule, however, does not apply to kawwâls; they may marry during this month. No layman is allowed to marry a kôchak's daughter. Everyone is to take a wife from his own class. But our emir may have for a wife any one whom he pleases to love. A layman may marry between the ages of ten and eighty; he may take for a wife one woman after another for a period of one year. On her way to the house of the bridegroom, a bride must visit the shrine of every idol she may happen to pass; even if she pass a Christian church, she must do the same. On her arrival at the bridegroom's house, he must hit her with a small stone in token of the fact that she must be under his authority. Moreover, a loaf of bread must be broken over her head as a sip to her that she must love the poor and needy. No Yezidi may sleep with his wife on the night the morning of which is Wednesday, and the night the morning of which is Friday. Whosoever does contrary to this commandment is an infidel. If a man steal the wife of his neighbor, or his own former wife, or her sister or mother, he is not obliged to give her dowry, for she is the booty of his hand. Daughters may not

inherit their father's wealth. A young lady may be sold as an acre of land is sold. If she refuses to be married, then she must redeem herself by paying her father a sum of money earned by her service and the labor of her hand.

---------------------------------------

El-Jilve ve Mushaf-ı Reş [Kara Kitap]

Yezidi Kutsal Yazıları

 

EL-JİLVAH (VAHİY KİTABI)

Tüm yaradılıştan önce bu vahiy, kendi halkının bildiği gerçekleri ayırabilmesi için Abd Tavus'u bu dünyaya gönderen Melek Tavus'la birlikteydi.

Bu, her şeyden önce sözlü gelenek yoluyla ve daha sonra dışarıdan gelenlerin ne okuyabileceği ne de göremeyeceği bu El-Jilwah kitabı aracılığıyla yapıldı.

BÖLÜM I

Öyleydim, şimdi de öyleyim ve sonu olmayacak. 

Tüm yaratıklar ve imajımın koruması altındaki herkesin işleri üzerinde hakimiyetim var. 

Bana güvenen ve ihtiyaç anında beni çağıran herkese yardım etmek için her zaman buradayım.

Evrende benim varlığımı bilmeyen hiçbir yer yok.

Ben, olmayanların, tabiatları hoşlarına gitmediği için kötülük diye adlandırdıkları bütün işlere katılıyorum/benden biliyorlar. 

Her çağın işleri benim kararlarıma göre yönlendiren kendi yöneticisi vardır.

Bu makam nesilden nesile değişebilir, böylece bu dünyanın hükümdarı ve şefleri kendi makamlarının görevlerini sırasıyla yerine getirebilirler. 

Herkesin kendi doğasının emirlerini takip etmesine izin veriyorum ama bana karşı çıkan kişi bundan çok pişman olacaktır. 

Hiçbir kuvvetin benim işlerime karışma hakkı yoktur ve herkesin tüm kuvvetlere tapmaktan kaçınmasını zorunlu bir kural haline getirdim. 

Dışarıdakilerin bütün kitapları onlar tarafından değiştiriliyor; ve peygamberler ve elçiler tarafından yazılmış olmasına rağmen, onlardan yalanlandılar. 

Eklemelerin olduğu, her mezhepten birinin diğerinin hatalı olduğunu ispat etmeye ve kitaplarını yok etmeye çalışmasından anlaşılmaktadır. 

Bana göre hak ve batıl bilinmektedir. 

Ayartma geldiğinde, bana güvenenle antlaşmamı yaparım. Üstelik yetenekli yöneticilere tavsiyelerde bulunuyorum çünkü onları bildiğim dönemlere atadım. 

Gerekli işleri hatırlarım ve zamanında yerine getiririm. Talimatlarımı takip edenlere öğretirim ve rehberlik ederim. 

Bir kimse bana itaat eder ve emirlerime uyarsa sevinç, mutluluk ve iyiliğe sahip olacaktır.

BÖLÜM II

Adem'in soyunu cezalandırıyorum ve onları yalnızca benim bildiğim çeşitli ödüllerle ödüllendiriyorum. 

Üstelik yeryüzündeki, yukarıda ve aşağıda olan her şeyin kudret ve hakimiyeti benim elimdedir. 

Başkalarıyla dostane ilişkilere izin vermem, bana ait olan ve bana itaat edenleri, kendileri için iyi olan hiçbir şeyden mahrum etmem. 

İşlerimi denediğim ve arzularıma uygun olanların ellerine bırakıyorum. 

Sadık ve emrim altındakilere farklı şekillerde görünürüm. 

Veriyorum ve alıyorum; Zenginleştiriyorum ve fakirleştiriyorum; Hem mutluluğa hem de mutsuzluğa sebep oluyorum. 

Bütün bunları her dönemin özelliklerine uygun olarak yapıyorum. Ve hiç kimsenin işlerimin yönetimine karışmaya hakkı yoktur.

Bana karşı gelenleri hastalıkla boğuyorum; ama benimkiler Adem'in yok olan oğulları gibi ölmeyecek.

 Hiç kimse bu dünyada benim belirlediğim süreden daha uzun süre yaşayamayacak; dilersem, bir insanı ikinci veya üçüncü kez ruh göçüyle bu dünyaya veya başka bir dünyaya gönderirim.

BÖLÜM III

Vahyedilmiş bir kitap olmadan doğru yolada vardırırım; Sevdiklerimi ve seçtiklerimi görünmez yollarla doğru yola yönlendiriyorum. 

Öğretilerimin tümü her zaman ve her koşulda kolaylıkla uygulanabilir. 

Başka bir dünyada benim isteğime aykırı davranan herkesi cezalandırıyorum. 

Artık Ademoğulları, gelecek olan durumu bilmiyorlar. 

Bu nedenle birçok hataya düşerler. 

Yeryüzündeki hayvanlar, gökteki kuşlar ve denizdeki balıklar, hepsi benim ellerimin kontrolü altındadır. 

Bütün hazineler ve gizli şeyler benim tarafımdan bilinmektedir; ve dilediğim gibi onları birinden alıp diğerine bahşediyorum. 

Harikalarımı onları arayanlara ve zamanı gelince mucizelerimi benden alanlara açıklarım. Ama dışarıda olanlar benim hasımlarımdır, dolayısıyla bana karşı çıkıyorlar. 

Böyle bir yolun kendi çıkarlarına aykırı olduğunu da bilmiyorlar, çünkü güç, zenginlik ve zenginlik benim elimdedir ve bunları Adem'in her değerli soyuna bahşediyorum. 

Böylece dünyaların yönetimi, nesillerin geçişi ve yöneticilerinin değişimi baştan benim tarafımdan belirlenir.

BÖLÜM IV

Haklarımı başka kuvvetlere vermeyeceğim. 

Dört cevherin, dört kat ve dört gelenin (mevsimin) yaratılmasına izin verdim; çünkü bunlar yaratıklar için gerekli şeylerdir. 

Yahudilerin, Hıristiyanların ve Müslümanların kitapları, olmayanların kitapları bir anlamda kabul edilir, yani benim kurallarıma uydukları ve onlara uydukları sürece.

Bunlara aykırı ne değiştirdikleri varsa; kabul etmeyin. 

Üç şey bana karşı ve üç şeyden nefret ediyorum. 

Ama sırlarımı saklayanlar, sözlerimin yerine getirileceğini görecekler. 

Benim uğruma acı çekenleri mutlaka alemlerden birinde ödüllendireceğim. 

Benim arzum, tüm takipçilerimin birlik bağı içinde birleşmeleri, böylece güçsüzlerin onlara galip gelmemesidir. 

O halde şimdi, benim emirlerime ve öğretilerime uyan sizler, olmayanların tüm öğretilerini ve sözlerini reddedin. 

Bu [aykırı] öğretileri ben öğretmedim ve benden kaynaklanmıyorlar. 

Pişman olmamanız için adımı ve sıfatlarımı anmayın; çünkü dışarıda olanların ne yapabileceklerini bilemezsiniz. [Yahudilikte Tanrının adını boş yere anmayın vardır.]

BÖLÜM V

Ey bana inananlar, sembolüme ve resmime saygı gösterin, çünkü bunlar size beni hatırlatıyor. 

Kanunlarıma ve [ona uyan] kanunlarıma uyun. 

Kullarıma itaat et ve sana gizli olanlardan ne emrederlerse onu dinle. 

Emredileni kabul edin ve onu Yahudilerin, Hıristiyanların, Müslümanların ve diğerlerinin önünde taşımayın; çünkü öğrettiklerimin doğasını [gerçeğini] bilmiyorlar. 

Kitaplarınızı onlara vermeyin, yoksa bilginiz olmadan onları değiştirirler. Değiştirilmemeleri için çoğunu ezberleyin.

Meshaf Res'in [yani Kara Kitap] kitabının takip ettiği Jilwah [vahiy] kitabı böylece sona eriyor.

MUSHAF-I REŞ (KARA KİTAP)

Başlangıçta Tanrı Beyaz İnciyi kendi en değerli özünden yarattı. 

Ayrıca Angar adında bir kuş yarattı. 

Beyaz İnci'yi kuşun sırtına yerleştirdi ve kırk bin yıl boyunca onun üzerinde yaşadı. İlk gün yani Pazar günü Allah Melek An-zazîl'i yarattı, o da herkesin reisi Tavus-Melek'ti, Pazartesi günü Melek Dardâel'i yarattı, o da Şeyh Hasan'dı. Salı günü Melek İsrafil'i yarattı, o da Şeyh Şems (ed-Dîn). Çarşamba Melek Mikâil'i yarattı, o da Şeyh Ebu Bekir'dir. Perşembe günü Melek Azrâil'i yarattı, o da Seccad-ed-Dîn'dir. [Dünyadaki temsilleri]

Cuma günü Melek Şemnâil'i yarattı, o da Nasireddin'dir. Cumartesi Melek Nurâil'i yarattı, o da Yadin'dir (Fahr-ad-Dîn). 

Ve Melek Tavus'u hepsinin başına hükümdar yaptı.

Bundan sonra Allah yedi göğü, yeri, güneşi ve ayı yarattı. Fakat Fahr-ad-Dîn insanı, hayvanları, kuşları ve hayvanları yarattı. Hepsini kumaş ceplere koydu ve Meleklerin eşliğinde İnci'den çıktı. Daha sonra yüksek sesle İnci'ye bağırdı. Bunun üzerine Beyaz İnci dört parçaya bölündü ve ortasından okyanus haline gelen su çıktı.

Dünya yuvarlaktı ve bölünmemişti. Daha sonra Cebrail'i ve kuş suretini yarattı. Dört köşeyi ayarlaması için Cebrail'i gönderdi. O da bir kap yaptı ve otuz bin yıl boyunca onun içine indi. Bundan sonra geldi ve Laliş Dağı'na yerleşti. 

Sonra dünyaya haykırdı, deniz katılaştı, kara göründü ama sarsılmaya başladı. Bu sırada Cebrail'e Beyaz İnci'den iki parça getirmesini emretti; birini yerin altına yerleştirdi, diğeri ise göğün kapısında kaldı. Daha sonra onların içine güneşi ve ayı yerleştirdi; Beyaz İnci'nin dağınık parçalarından süs olarak göklere astığı yıldızları yarattı. 

Yeryüzünü süs için meyve veren ağaçlar, bitkiler ve dağlar da yarattı. Halının üzerinde tahtı yarattı Sonra Büyük Allah şöyle dedi:

"Ey Melekler, ben Adem ile Havva'yı yaratacağım ve Adem'in özünden Şehar bin Cebr çıkacak ve ondan yeryüzünde ayrı bir topluluk ortaya çıkacak: Azazîl yani Yezidilerin mezhebi Melek Tavus'un mezhebi. Sonra Suriye diyarından Şeyh 'Adî bn Musâfir'i gönderdi ve  Laliş'e geldi (ve orada yerleşti). Sonra Rab Kara'ya Dağ a indi.

Bağırarak otuz bin Melek yarattı ve onları üç bölüme ayırdı. Kırk bin yıl boyunca ona tapındılar, o da onları kendileriyle birlikte cennete çıkan Melek Tavus'a teslim etti. Bu sırada Rab Kutsal Yer'e indi. Toprak (el-Kuds), Cebrail'e dünyanın dört bir yanından toprak, hava, ateş ve su getirmesini emretti, onu yarattı ve içine kendi gücünün ruhunu koydu ve ona Adem adını verdi.

Daha sonra Cebrail'e, Adem'e Cennet'e kadar eşlik etmesini ve ona bütün ağaçlardan yiyebileceğini ancak buğdaydan yiyemeyeceğini söylemesini emretti. Adem yüz yıl burada kaldı. Bunun üzerine Melek Tavus, Tanrı'ya, Eger kendisine tahıl yemesi yasaklanırsa, Adem'in nasıl çoğalıp torun sahibi olabileceğini sordu. Tanrı, "Bütün meseleyi senin ellerine bıraktım" diye cevap verdi. Bunun üzerine Melek Tavus, Adem'in yanına gelerek, "Tahıldan yedin mi?" "Hayır, Allah beni yasakladı" diye cevap verdi. Melek Tavus cevap verdi ve "Tahıldan ye, her şey seninle daha iyi olacak" dedi. Sonra Adem tahıldan yedi ve hemen karnı şişti. Fakat Melek Tavus onu bahçeden kovdu ve orada bırakarak cennete yükseldi. Şimdi Adem'in karnı şiştiği için sıkıntılıydı, çünkü çıkış yolu yoktu. Bu nedenle Tanrı ona, anüsünü gagalayan ve çıkış yapan bir kuş gönderdi ve Adem rahatladı.

Şimdi Cebrail yüz yıl boyunca Adem'den uzaktaydı. Ve Adem üzgündü ve ağlıyordu. Sonra Tanrı, Cebrail'e, Adem'in sol omzunun altından Havva'yı yaratmasını emretti. Şimdi, öyle oldu ki, Havva'nın ve tüm hayvanların yaratılışından sonra, Adem ile Havva, insan ırkının ondan türemesi gerekip gerekmediği konusunda tartıştılar.

ya da kendisi, çünkü her biri ırkın tek yaratıcısı olmayı istiyordu. Bu tartışma, hayvanlar arasında hem erkeğin hem de dişinin, kendi türlerinin üretiminde faktörler olduğu gerçeğini gözlemlemelerinden kaynaklandı. 

Uzun bir tartışmadan sonra Adem ile Havva şu konuda anlaştılar: Her biri kendi tohumunu bir kavanoza atmalı, kapağını kapatmalı, kendi mührüyle mühürlemeli ve dokuz ay beklemelidir. Bu süre sonunda kavanozları açtıklarında Adem'in kavanozunda erkek ve kız iki çocuk buldular. İşte bu iki mezhepten Yezidiler soyundan geliyor. Havva'nın kavanozunda kötü koku yayan çürük solucanlardan başka bir şey bulamadılar. Ve Tanrı meme uçlarını yarattı

Adem'in kavanozundan çıkan çocukları emzirebilmesi büyütmek için. Erkeklerde meme uçlarının olmasının nedeni budur.

Bundan sonra Adem Havva'yı tanıdı ve o erkek ve kız olmak üzere iki çocuk doğurdu; Yahudiler, Hıristiyanlar, Müslümanlar ve diğer milletler ve mezhepler de bunlardan türemiştir. Fakat ilk atalarımız, yalnızca Adem'in soyundan gelen doğru kişiler olan Şit, Nuh ve Enoş'tur.

Bir erkekle karısı arasında, kadının, adamın kocası olduğunu inkar etmesi sonucu bir sorun çıktı. Adam, karısı olduğu iddiasında ısrar etti. Ne var ki, ikisi arasındaki sorun, mezhebimizin salih adamlarından biri aracılığıyla çözüldü; o, böyle bir erkek ve böyle bir kadının evli olduğuna delil olarak her düğünde davul ve kaval çalınmasını emretmişti. yasal olarak evlendi.

Daha sonra Melek Tavus bizim mezhebimiz ( yani Yezidiler) için yeryüzüne indi ve eski Asur kralları Našir-ad-Dîn olan Nisroch'un yanı sıra bize krallar atadı; Melek Fahr-ad-Dîn olan Kamuş ve Melek Šams-(ad-)Dîn olan Artâmîs. Bundan sonra iki kralımız oldu; Birinci Şabur (Sapor) (MS 224-272) ve İkinci (309-379), yüz elli yıl hüküm sürdü; ve bugüne kadarki emirlerimiz onların soyundan gelmiştir. Ama dört kraldan nefret ediyorduk.

İsa bu dünyaya gelmeden önce dinimiz paganizmdi. Kral Ahab aramızdandı. Ve Ahab'ın ilahına Beelzebub adı verildi. Şimdilerde ona Pir Bub diyoruz. Babil'de adı Buhtunasır olan bir kralımız vardı; İran'da adı Ahšuraš olan bir başkası; ve Konstantinopolis'te adı Agrikâlus olan bir başkası daha. Yahudiler, Hıristiyanlar, Müslümanlar ve hatta İranlılar bizimle savaştı; ama bize boyun eğdirmeyi başaramadılar; çünkü Rabbin gücüyle onlara karşı galip geldik. Bize ilk ve son ilmi öğretir. Ve öğretilerinden biri şudur:

Cennet ve yer var olmadan önce, size daha önce yazdığımız gibi, Tanrının arşı su üstündeydi. Kendine bir gemi yaptı ve onunla denizlerin kunsiniyatında seyahat etti, böylece keyfinin tadını çıkardı . Daha sonra Beyaz İnci'yi yarattı ve kırk yıl boyunca ona hükmetti.

Daha sonra İnci'ye kızarak onu tekmeledi; ve onun çığlığından dağların oluştuğunu görmek büyük bir sürprizdi; harikalarından tepeler; gökler onun dumanından. Sonra Allah göğe çıktı, onu sağlamlaştırdı, onu sütunsuz kurdu. Daha sonra yere tükürdü ve eline bir kalem alarak tüm yaratılışın hikâyesini yazmaya başladı.

Başlangıçta kendisinden ve nurundan altı tanrı yarattı ve onların yaratılışı, bir ışığın diğer bir ışıktan gelen bir ışık olması gibiydi. Ve Allah dedi ki: "Ben gökleri yarattım; sizden biri yukarı çıksın ve orada bir şey yaratsın." Bunun üzerine ikinci kuvvet yükseldi ve güneşi yarattı; üçüncüsü ay; dördüncüsü cennetin kubbesi; beşincisi farıg ( yani sabah yıldızı); altıncısı cennet; yedincisi cehennem. Bundan sonra Adem ile Havva'yı yarattıklarını daha önce söylemiştik.

Ve bilin ki, bu dünyada Nuh tufanı dışında bir tufan daha yaşandı. Artık mezhebimiz Yezidiler, onurlu bir kişi, barış kralı olan Na'umi'nin soyundan gelmektedir. Biz ona Melek Miran diyoruz. Diğer mezhepler babasını küçümseyen Ham'ın soyundan geliyor. Gemi, Musul'a yaklaşık beş fersang uzaklıktaki Ayn Sifni köyünde durdu. İlk tufanın nedeni, dışarıda kalan Yahudilerin, Hıristiyanların, Müslümanların ve Adem ile Havva'nın soyundan gelenlerin alay konusu olmasıydı. Biz ise daha önce de belirttiğimiz gibi sadece Adem'in soyundan geliyoruz: Bu ikinci tufan bizim mezhebimiz Yezidiler'in üzerine geldi. Sular yükselip gemi yüzerken Sincar Dağı'nın üzerine çıktı ve orada karaya oturdu ve bir kayaya çarptı. Yılan bir pasta gibi kıvrılıp deliği kapattı. Daha sonra gemi yoluna devam etti ve Judie Dağı'na yaslandı.

Artık yılanın türü çoğalmış, insanı ve hayvanı ısırmaya başlamıştı. Sonunda yakalanıp yakıldı ve küllerinden pireler yaratıldı. Tufan zamanından bu güne kadar yedi bin yıl vardır. Her bin yılda bir, yedi tanrıdan biri kurallar, kanunlar ve kanunlar koymak için yeryüzüne iner ve ardından meskenine geri döner. Aşağıdayken bizimle birlikte kalır, çünkü her türlü kutsal mekana sahibiz. Bu son seferde tanrı, kendisinden önceki diğer tanrıların hepsinden daha uzun süre aramızda yaşadı. Azizleri doğruladı. Kürtçe konuşuyordu. O Muaviye adında bir hizmetçisi olan İsmaililerin peygamberi Hz. Muhammed’i aydınlattı. Allah, Muhammed'in onun önünde doğru durmadığını görünce ona baş ağrısı yaptı. Peygamber daha sonra hizmetkarından başını tıraş etmesini istedi, çünkü Mu'aviye nasıl tıraş edileceğini biliyordu. Ustasını aceleyle ve biraz da zorlukla tıraş etti. Sonuç olarak kafasını kesti ve kanamasına neden oldu. Kanın yere düşmesinden korkan Muaviye, onu diliyle yaladı. Bunun üzerine Muhammed, "Ne yapıyorsun Mu'aviye?" diye sordu. O da şöyle cevap verdi: "Yere düşmesinden korktuğum için kanını dilimle yaladım." Bunun üzerine Muhammed ona şöyle dedi: "Günah işledin ey Muaviye, bir milleti peşinden sürükleyeceksin. Benim mezhebime karşı çıkacaksın." Mu'âviye cevap verdi ve şöyle dedi: "O zaman dünyaya girmeyeceğim, evlenmeyeceğim!"

Bir süre sonra Allah Muaviye'nin üzerine akrepler gönderdi, akrepler onu ısırdı ve yüzünün zehirle parlamasına neden oldu. Doktorlar ölmemesi için onu evlenmeye çağırdılar. Bunu duyunca razı oldu. Ona seksen yaşlarında yaşlı bir kadın getirdiler. Bir çocuk doğmasın diye. Mu'aviye karısını tanıyordu ve sabahleyin, yüce Allah'ın kudretiyle yirmi beş yaşında bir kadın olarak ortaya çıktı. Ve tanrımız Yezid'e hamile kaldı ve onu doğurdu. Ancak bu gerçeği bilmeyen yabancı mezhepler, tanrımızın gökten geldiğini, büyük Tanrı tarafından hor görüldüğünü ve kovulduğunu söylüyorlar. Bu nedenle ona küfrediyorlar. Bunda yanılgıya düştüler. Ama biz Yezidi mezhebi olarak buna inanmıyoruz, çünkü onun yukarıda adı geçen yedi büyükten biri olduğunu biliyoruz. Onun şahsının şeklini ve imajını biliyoruz. Sahip olduğumuz horozun şeklidir. Hiçbirimizin onun adını ve ona benzeyen šeitân (Şeytan), kaitân (kordon), šar (kötülük), šat (nehir) ve benzeri şeyleri söylemesine izin verilmez. Mal'ûn (lanetli), la'anat (lanet), na'al (at nalı) veya benzer sese sahip herhangi bir kelimeyi de telaffuz etmiyoruz . Bütün bunlar O'na hürmetimizden dolayı bize haramdır. Yani hass (marul) yasaklanmıştır. Biz onu yemiyoruz. çünkü peygamberimiz Hassiah'ın ismine benziyor. Yunus peygamberin şerefine balık yasaktır. Aynı şekilde geyik de, zira geyikler bir peygamberimizin koyunudur. Tavus'umuz uğruna Şeyh'imize ve müridlerine tavus kuşu haramdır. Squash'a da yasak getirildi. Ayakta su geçirmek, oturarak giyinmek, tuvalete gitmek, halkın örf ve adetlerine göre banyo yapmak yasaktır. Kim buna aykırı davranırsa  kâfirdir. Şimdi diğer mezhepler, Yahudiler, Hıristiyanlar, Müslümanlar ve diğerleri Melek Tavus'tan hoşlanmadıkları için bunları bilmiyorlar. Bu nedenle onlara ders vermez ve onları ziyaret etmez. Ama o aramızda yaşadı; babadan oğula geçen bir miras haline gelen öğretileri, kuralları ve gelenekleri bize ulaştırdı. Bunun üzerine Melek Tavus cennete döndü.

Yedi melekten biri sancakları (sancakları) yapıp onları bilge Süleyman'a verdi. Onun ölümünden sonra krallarımız onları aldı. Ve ilahımız barbar Yezîd doğduğunda, bu sancakları büyük bir hürmetle kabul etti ve mezhebimize bahşetti. Ayrıca en eski ve makbul olan bu dilde sancakların önünde söylenmek üzere Kürtçe iki şarkı besteledi .

Şarkının anlamı şudur:

Kıskanç Tanrı'ya şükürler olsun.

Şarkı söylerken teflerle, kavallarla sancakların önünde yürüyorlar. Bu sancaklar Yezid tahtında oturan emirimizin elinde kalıyor. Bunlar gönderildiğinde kawwâl'ler, emir ve eski Asurluların tanrısı Şeyh Nasir-ad-Dîn'in, yani Nisroch'un temsilcisi olan büyük general Şeyh ile bir araya gelir . Sancakları ziyaret ederler . Sonra her sancağı bir kavvalla kendi yerine gönderirler ; Biri Halataneye, biri Halep'e, biri Rusya'ya, biri Sincar'a. Bu sancaklar, sözleşmeyle dört kavvale verilmiştir . Gönderilmeden önce; Şeyh 'Adî'nin mezarına getirilirler ve orada harika şarkılar ve danslar eşliğinde vaftiz edilirler. Bundan sonra müteahhitlerin her biri Şeyh Adî'nin türbesinden bir miktar toz alır. Onu her biri safra cevizi büyüklüğünde küçük toplar haline getirir ve onları bereket olarak dağıtmak üzere sancaklarla birlikte taşır. Bir kasabaya yaklaştığında gönderir. Halkı kevval ve sancağını hürmet ve şerefle kabul etmeye hazırlamak için önünde bir çağrıcı vardı. Hepsi güzel giysiler içinde, tütsü taşıyarak çıkıyorlar. Kadınlar bağırıyor ve hep birlikte neşeli şarkılar söylüyorlar. Kavvâl , durduğu kimseler tarafından ağırlanır. Geri kalanlar, herkes imkanlarına göre ona gümüş hediyeler verir.

Bu dört sancaktan başka toplam yedi olmak üzere üç sancak daha vardır. Bu üçü şifa amacıyla kutsal bir yerde tutulur  . Ancak bunlardan ikisi Şeyh Adî'nin yanında, üçüncüsü ise Musul'a yaklaşık dört saat uzaklıktaki Bahazanie köyünde kalıyor. Bu kavwâller dört ayda bir dolaşırlar. İçlerinden birinin emirin ilinde seyahat etmesi gerekiyor. Her yıl değişen, sabit bir sırayla seyahat ederler. Yolcunun her dışarı çıkışında sumak (sumak) ile ekşitilmiş su ile kendini temizlemesi ve üzerine bir yağ sürmesi gerekir. Ayrıca odası olan her putta bir kandil yakmalıdır. Sancaklara ait kanun budur .

Yeni yılımızın ilk gününe Sersâlie yani yılın başlangıcı denir. Nisan ayının ilk haftasının Çarşamba gününe denk gelir. O gün her ailede et bulunmalıdır. Zenginler bir kuzu ya da öküz kesmeli; fakirlerin bir tavuğu veya başka bir şeyi öldürmesi gerekir. Bunlar, sabahı yılbaşı olan çarşamba günü olan gecede pişirilmelidir. Gün ağarırken yiyecekler kutsanmalıdır. Yılın ilk günü, ölenlerin ruhlarının yattığı mezarlarda sadaka verilmelidir.

Artık kızlar, irili ufaklı, kırlardan kırmızımsı renkte her çeşit çiçeği toplayacaklar. Bunları demet haline getirecekler ve üç gün beklettikten sonra evlerde yaşayanların kutsanmışlığının bir işareti olarak kapılara asacaklar. Sabah tüm kapıların kırmızı zambaklarla süslenmiş olduğu görülecektir. Ancak kadınlar, yiyecek bulamayan, gelip geçen yoksulları ve muhtaçları doyurmalıdır; bu mezarlarda yapılmalıdır. Ama kavwâllere gelince , teflerle türbelerin etrafında dolaşıp Kürtçe şarkı söyleyecekler. Bunu yaptıkları için para almaya hakları var. Yukarıda bahsedilen Sersâlie gününde hiçbir neşe enstrümanı çalınmayacaktır, çünkü Tanrı tahtta oturuyor (yıl için kararları düzenliyor) ve tüm bilgelere ve komşulara kendisine gelmelerini emrediyor. şarkılarla ve övgülerle yeryüzüne inecek, herkes onun önünde ayağa kalkıp sevinecek ve her birinin üzerine şölenin kabaklarını atacak. Sonra Allah onları kendi mührüyle mühürler. Ve yüce Tanrı, aşağıya inecek olan tanrıya mühürlü bir karar verir. Üstelik ona her şeyi kendi iradesine göre yapma yetkisini de vermiştir. Allah iyilik ve sadaka vermeyi oruç ve namaza tercih eder. Seyed-ed-Dîn veya Şeyh Şems gibi herhangi bir puta ibadet etmek, oruç tutmaktan daha hayırlıdır. Meslekten olmayan bir kişi , ister yaz ister kış olsun, son kırk gün oruç tuttuktan sonra bir koçağa ziyafet verecektir  . Koçak bu eğlencenin sancağa verilen bir sadaka olduğunu söylerse orucundan kurtulmaz. Yıllık vergi toplayıcısı, halkın vergiyi tam olarak ödemediğini anladığında, onları hastalanıncaya, hatta bazıları ölene kadar kırbaçlıyor. Halk, Koçaklara Roma ordusuyla savaşmaları için para verecek ve böylece mezhebi (Yezidiler) yılın adamının gazabından kurtaracaktır.

Her Cuma bir puta adak olarak bir sürü hediye getirilecek. O sırada bir hizmetçi, bir koçağın evinin damından halka yüksek sesle seslenecek ve "Bu, peygamberin ziyafete çağrısıdır" diyecektir. Herkes saygıyla ve saygıyla dinlemelidir; ve bunu duyan herkes yaslandığı yeri ve taşı öpecek.

Hiçbir kavvalın yüzüne ustura sürmemesi kanunumuzdur . Evliliğe ilişkin yasamız, düğün sırasında koçağın evinden bir somun ekmek alınarak gelin ve damat arasında ikiye bölünecek şekilde paylaştırılmasıdır. Ancak bereket olsun diye ekmek yerine Şeyh Adî'nin türbesinin tozunu yiyebilirler. Nisan ayında evlenmek, yılın ilk ayı olduğundan haramdır. Ancak bu kural kevvâllere uygulanmaz ; bu ay içinde evlenebilirler. Meslekten olmayan hiçbir kişinin Koçak'ın kızıyla evlenmesine izin verilmez . Herkes kendi sınıfından bir eş alacak. Ama emirimiz sevmeyi arzuladığı herhangi birini kendisine eş olarak alabilir. Meslekten olmayan bir kişi on ila seksen yaşları arasında evlenebilir; bir yıl süreyle birbiri ardına kadın alabilir. Gelin, damadın evine giderken rastladığı her putun türbesini ziyaret etmelidir; Bir Hıristiyan kilisesinin yanından geçse bile aynısını yapmak zorundadır. Damadın evine vardığında, onun kendi yetkisi altında olması gerektiğinin göstergesi olarak ona küçük bir taşla vurması gerekir. Üstelik fakirleri ve muhtaçları sevmesi gerektiğinin bir yudumu olarak başına bir somun ekmek bölünmeli. Hiçbir Yezidi, sabahı çarşamba ve cuma sabahı olan gece eşiyle yatamaz. Kim bu emre aykırı davranırsa kafirdir. Bir adam komşusunun karısını veya eski karısını veya kız kardeşini veya annesini çalarsa, ona mehir vermek zorunda değildir, çünkü o onun elinin ganimetidir. Kızları babalarının servetini miras alamazlar  . Bir dönüm arazi satıldığı gibi genç bir bayan da satılabilir. Evlenmeyi reddederse, yaptığı hizmet ve emeğinin karşılığını babasına ödeyerek kefaretini ödemelidir.

 

Not: Bazen Büyük Dosyaları tarayıcı açmayabilir...İndirerek okumaya Çalışınız.

Benzer Yazılar