Print Friendly and PDF

Yahudi Padişahın Ve Vezirin Hikayesi

Bunlarada Bakarsınız

 


Mevlâna’nın Hıristiyanlarla ilgili anlattığı ilk hikaye, Mesnevî’nin birinci cildinin üçüncü hikayesi olan “Taassup yüzünden Hıristiyanları öldüren Yahudi padişahın hikayesi”dir. Sözünü ettiğimiz hikaye Mesnevî’nin birinci cildinde 321-739. beyitler arasında yer almaktadır:

“Yahudiler arasında zâlim, İsâ düşmanı ve Hıristiyan öldüren bir hükümdar vardı. Peygamberlik zamanı ve nöbeti İsa’nındı. Musa devri geçmişti. Öyle olmakla beraber o, Musa’nın; Musa da o’nun ruhu mesâbesindeydi. O şaşı hükümdar Allah yolunda iki demsâz ve hemdem olan Musa ve İsa’yı birbirinden ayrı gördü. Yahudi hükümdar çıfıtlık kini ile o kadar şaşı oldu ki, aman Yâ Rabbî sana sığındık! Ben Musa dininin hâmî ve yardımcısıyım diye yüz binlerce mazlum mümîni öldürdü. Yahudi hükümdarın sapık ve hileci bir veziri vardı ki hile ile suyun üstüne düğüm vururdu. Bu vezir dedi ki, Hıristiyanlar canlarını kurtarmak için dinlerini hükümdardan gizlerler. Onları öldürme ki, öldürmenin faydası yoktur. Din, misk ve öd ağacı değildir ki kokusu olsunda ondan anlaşılsın.

Hükümdar vezire sordu ki o halde ne tedbir alalım? Bu hilenin, bu yalanın –Yani İseviliğin- yayılmasına mâni olmanın çaresi nedir? Tâ ki dünyada Nasrâniliğini ilan eden, yahut gizli din kullanan bir Hıristiyan kalmasın. Vezir dedi ki: Şahım, kulağımı ve elimi kestir ve acı bir hüküm ile burnumu ve dudağımı yardır. Ondan sonra beni darağacının altına getir. O sırada bir şefaatçi çıksın ve senden affımı istesin. Bu işi tellal çağrılan ve kalabalık olan dört yol ağzı bir meydanda yaptır. Ondan sonra beni yanından uzaklaştır ve uzak bir şehre sür ki, Hıristiyanlar arasında şer ve fitne çıkarayım. Gizli olarak diyeyim ki: Ben sırren Hıristiyan’ım. Ey sırların âlimi olan Rabbim sen bilirsin. Şah benim imânıma vâkıf oldu. Yahudilik taassubu dolayısıyla canıma kastetti. Dinimi gizlemek, şahın dinini izhâr etmek istiyordum. Şah esrarımdan koku aldı. Sözlerim onun nezdinde töhmetli tutuldu. Şah bana dedi ki: Senin sözün, içinde iğne bulunan ekmek gibidir. Senin kalbinden benim kalbime pencere vardır. Ben o kalp penceresinden senin halini gördüm. Halini görüp anladığım dedikoduna kulak asmam. Eğer İsa dini yardımcım olmasaydı şah beni çıfıtçasına parçalatacaktı. İsa için canımı feda eder, başımı veririm. Hatta bundan dolayı kendimi yüz bin kere minnettar sayarım. İsa’dan canımı esirgemem, lakin onun dinine dair iyiden iyiye malumatım vardır. O pak dinin birtakım cahiller arasında kalıp ziyana uğraya­cağına hayıflanıyorum. Allah’a ve İsa’ya şükür ki biz bu hak dinin rehberi

olmuşuz. Yine şükrolsun ki o çıfıttan da çıfıtlıktan da kurtulmuş, Hıristiyanlık zün- narını belimize bağlamışız. Ey insanlar; zaman İsa devridir. O’nun dinine ait esrarı candan gönülden dinleyiniz.

Vezir bu hileyi sayıp dökünce, hükümdarın kalbindeki endişeyi tamamıyla izâle etti. Hükümdar vezirin dediği siyaseti onun hakkında yaptırdı. Ahali ise vezirin cürümü ve cezası karşısında hayran kaldı. Hükümdar veziri, Hıristiyanların bulunduğu memlekete sürdü. O da gittiği yerlerde onları davete başladı. Yavaş yavaş mezhebine girmek suretiyle yüz binlerce Hıristiyan vezirin başına toplandı. Vezir o cemaate İncil’in, zünnarın, namazın esrarını gizlice anlatıyordu. Vezir zâhirde din hükümlerinin vâizi idi. Lâkin batında ve hakîkatte kuşbazların ıslığı ve tuzağı gibiydi. Bundan dolayı ashaptan bazıları, Resûl-i Ekrem (s.a.v.)’den insanı azdıran nefsin hilesine dair malumat isterlerdi... Hıristiyanlar tamamıyla o vezire tabi oldular. Zaten avam insanların taklit kuvveti nedir ki? Vezirin muhabbetini kalplerine ektiler. Kendisini İsa’nın vekili farz ettiler. O vezir hakikatte tek gözlü ve melun bir deccal idi. Ey ni’me’l-mûîn olan Allah; imdâda yetiş!... O alçak vezirin aslı ve mayası haset idi. Onun kulağını ve burnunu batıl yere ve bedava olarak verdi... Vezir gibi halkı sapıtmayı kendine sermaye yapma ve herkesi namazdan, niyazdan ve ibadetten alıkoyma.

O kafir vezir ki din nasihatçisi kılığına girmiş, hile ile bâdem helvasına sarımsak karıştırmıştı. Kuvve-i zaikası olanlar –yani ağzının manevi tadı yerinde bulunanlar- vezirin sözlerindeki lezzet arasında bir de acılık duyuyorlardı. Vezir nükteli sözler söylüyordu. Lakin o sözler, içine zehir karıştırılmış şeker şerbeti gibi idi. Vezirin zahiri kelamı: Hak yolunda gayretli ol diyordu. Zımnen ve fiilen ise rûha atâlet ve miskinlik tavsiye ediyordu... Veziri dinleyenlerden her kim anlayışlı ve zevk sahibi değilse, vezirin sözleri onun boynuna halka gibi geçiyordu. Hükümdardan ayrı olarak vezir altı sene müddetle İsevi’lerin penâhı ve muktedâsı oldu. Halk –yani Hıristiyanlar- dini de, kalbi de ona teslim ettiler, onun emrine ve hükmüne karşı can fedâ edecek dereceye geldiler. Vezir ile hükümdar arasında gizli muhabere oluyordu. Vezirin vaatlerinden hükümdarın kalbi rahatlaşıyordu. Hükümdar ona: Ey benim makbulüm, zamanı geldi. Kalbimdeki endişeyi çabucak gider, diye bir mektup yazdı. Vezir ise “Şahım İsa dinine fitne düşürmek işiyle meşgulüm”, diye cevap gönderdi.

İsa kavminin rabt u zabt hususunda on iki hakimi vardı. Her fırka, ayrı bir beyin tabii idi ve tamahkarlık sevkiyle onun kulu ve kölesi olmuştu. Bu on iki bey ile onların kavmi, o nişanı kötü vezirin itaatine girmiş ve bendesi olmuştu. Hıristiyan beyleriyle tâbîlerin hepsi de vezirin sözlerine kanmışlar, ahvâl ve harekâtına bağlılık göstermişlerdi. Vezir öleceksin demiş olaydı, o beylerden her biri, her an ve saat huzurunda can verirdi. Vezir o beylerden her birinin namına bir tomar tanzim etti ki tomarların hepsi de meslek ve mezhep itibarıyla bambaşka idi. O tomarlardan her birinin hükümleri başka türlü ve biri, başından sonuna diğerine aykırı idi. Tomarın birinde, riyâzet ve açlık yolunu, tövbenin ve günahlardan dönüşün rüknü kılmış. Tomarın birinde demişti ki: Riyâzetin faydası yoktur. Bu yolda cömertlikten başka kurtulacak cihet bulunmaz. Tomarın birinde de demişti

ki; senin açlığın da cömertliğin de mağbuduna karşı şirk koşman olur. Gamda olsun, rahatta olsun, tevekkül ve teslimden başka amellerin hepsi hile ve tuzaktan ibarettir. Tomarın birinde demişti ki: Vacip olan hizmettir. Yoksa tevekkül düşüncesi bâis-i töhmettir. Tâ ki o emir ve nehiylerle kendi aczimizi ve Hakk’ın kemâl-i kudretini görüp anlayalım. Tomarın birinde demişti ki: Kendi aczini görme, aklını başına al. Kendinde acz görmek, Allah’ın nimetine küfran göster­mektir. Kendi kudretini gör ki bu kudret ondandır. Kendindeki kudreti Allah’ın bir nimeti bil. Tomarın birinde demişti ki: Bu ikisinden –yani kendinde acz ve kudret görmekten- geç. Nazara sığan, görülebilen her ne varsa tevhid yolunda manevi put sayılır. Tomarın birinde demişti ki: Bu mumu söndürme. Çünkü nazar ve istidlâl bu meclisin mumu gibidir. Nazar ve istidlâlden geçersen, vuslat gecesinin yarısında mumu söndürmüş, karanlıkta kalmış olursun. Tomarın birinde demişti ki: Korkma, nazar ve istidlâl mumunu söndür. Yani müessiri bulmak için esere bakmaktan vazgeç ki ona mukabil yüzlerce nur görmüş olasın... Tomarın birinde demişti ki: Allah sana ne vermişse, onu icâd ederken sana şirin kılmıştır. Tomarın birinde demişti ki: Kendi isteğini bırak. Çünkü senin tabiatınca makbûl olan, kötü ve merdûd bir harekettir. Tomarın birinde demişti ki: Allah’ın müyesser kıldığı şeyler –yani icrasını kolaylaştırdığı hareketler- kalbin hayâtı ve rûhun gıdasıdır... Tomarın birinde demişti ki: Kendine bir üstat bul. Haseb ve neseb dolayısıyla âkıbet-i umûra vâkıf olamazsın. Tomarın birinde demişti ki: Üstadı tanıdığın için üstat sensin. Tomarın birinde demişti ki: Bunların hepsi birdir. İki gören şaşı bir zavallıdır. Tomarın birinde demişti ki: Yüz nasıl bir olur? Böyle düşünen delidir. Her biri diğerine zıt bir sözdür. Nasıl olabilir ki biri zehir, öbürü şekerdir?

İsa dininin düşmanı olan o Yahudi vezir bu tarzda ve nevide on iki tomar yazdı... O Yahudi vezir hükümdarı gibi cahil ve gâfil idi. Bunun için kadim ve kabulü zaruri olan bir emr-i ilâhî ile pençeleşmeye kalkıştı. Öyle bir Kâdir-i mutlak uğraşmak istedi ki, bunun gibi yüzlerce âlemi bir dem içinde, yahut bir kün emriyle yokluktan vücûda getirir... O vezir de, onun gibi yüz, hatta yüz bin vezirin de hîlesini Allah, bir kıvılcımla mahveder. Cenab-ı Hak, o Yahudi vezir ve emsâlinin düşündükleri hileleri, mazlumlar hakkında hikmet hâline getirir. Yine zehirli su gibi olan tezvirlerini mağdurları için şerbet derecesine çıkarır... O vezir, kendiliğinden başka bir hile yaptı. Vaazı bıraktı, halvete oturdu. Kırk elli gün kadar halvette oturup müritlerini ayrılık ateşine yaktı. Halk o vezirin hâl u kâli ve zevk u iştiyâkından deli divâne oldu. Müritler ağlayıp vezirin dışarı çıkması için yalvarıyorlardı. O ise halvet hanesinde riyâzat yüzünden iki kat olmuştu. Müritler diyorlardı ki: Sensiz bizim için hidayet nuru yoktur. Yedici bulunmazsa körün hali nasıl olur? İkram ve ihsan etmiş olmak için ve Allah aşkına artık bundan fazla bizi kendinden ayırma. Biz çocuk gibiyiz ki sen de dadımız mesâbesindesin. Terbiye ve irşâd gölgeni başımızdan eksik etme. Vezir dedi ki: Rûhum dostlarımdan uzak değildir. Lakin dışarıya çıkmam için müsaade yoktur. Hıristiyan vezirleri şefaat için, diğerleri de nefislerini kötülemek üzere vezirin yanına geldiler. Dediler ki: Ey kerim olan vezir, biz sensiz, gönlümüzden,

dinimizden yetim kalmış olduk. Bizim için bu ne bedbahtlıktır. Sen halvetten çıkmamak için bahane buluyorsun. Bizim ise yüreğimiz yandığı için yüreğimizi çekiyoruz. Biz senin güzel sözlerine alışmış, süt gibi olan hikmetlerini bol bol içmiştik. Allah aşkına olsun bize bu cefayı etme, lutfeyle de halvetten çıkmak için bugünü yarına bırakma. Bu aşıklar sana gönül vermişlerdir. Sen olmayınca delâlete düşeceklerdir. Hepsi de senin firakında karada kalmış balık gibi çırpınıyorlar. Derenin bendini aç da suyu salıver. Ey şu asırda misli bulunmayan, Allah aşkına olsun, halkın feryâdına koş ve imdâda yetiş. Vezir dedi ki: Ey dedikoduya angarye olarak tutulmuş gevezeler, ey vaaz, söz, dil ve kulak arayanlar. Adi bir hissin mevzii bulunan kulağınıza pamuk tıkayınız, bilakis gözünüzdeki his bağını çözüp atınız. Guş-ı sırrın, yâni bâtın kulağının pamuğu bu zahirdeki kulaktır. Bu kulak tıkalı bulunmadıkça manevi kulak sağır demektir. Hissiz, kulaksız ve fikirsiz olun ki irciğ hitabını işitesiniz... Müritlerin hepsi dediler ki: Ey sıvışmak için fırsat arayan hakîm, bu hileyi, bu cefayı bize yapma. Yük taşıyacak hayvana kudretine göre yük vur. Zayıf insanlara da tâkâtleri miktarı iş buyur...Vezir müritlere dedi ki: Delil ve hüccetlerinizi kısa kesiniz. Verdiğim nasihatlere kalbinizde ve ruhunuzda yol veriniz. Ben bu halvethaneden dışarı çıkamam. Çünkü kalp ahvâli ile meşgûlüm. Müritlerin hepsi dediler ki: Ey vezir, sana söylediğimiz sözler, itiraz ve inkar kabilinden değildir. Bizim temennilerimiz, yabancıların sözüne benzemez...

O vezir halvethane dilinden seslendi ki: Ey müritler, malumunuz olsun. İsa bana bütün dost ve akrabadan münferit ol diye haber gönderdi. Yüzünü duvara çevir ve yalnız otur. Hatta kendi varlığından halvet ve inziva et. Bundan sonra konuşma yoktur. Artık benim sözle işim gücüm kalmamıştır. Dostlar, Allahaısmarladık. Ben ölmüşüm ve dördüncü kat feleğe intikal etmişim. Bu intikalim felek-i nârî altında meşakkat çekmemek ve odun gibi yanıp mahvolmamak içindir. Artık dördüncü kat semada İsâ’nın yanında oturacağım. Sonra Hıristiyan beylerini çağırdı. Tenhaca her biriyle görüşüp konuştu. Her birine dedi ki: İsa dininde Hakk’ın vekili ve benim halefim sensin Öbür beyler senin tebğan olacaktır. İsa hepsini senin tabilerin kılmıştır. Serkeşlik edecek beyi yakala, ya öldür, yahut esir et. Lakin ben sağ oldukça şu vasiyeti kimseye söyleme. Ben ölmedikçe de riyâset ve niyâbet talebine kalkışma. İşte bu tomarı ve dîn-i İsa hükümlerini ümmete karşı birer birer ve fesâhatle oku. Beylerden her birine ayrı ayrı olarak Hak dininde senden başka vekil yoktur dedi. Her birini birer birer tazîz ve takdîs etti, ona söylediğini aynen buna da söyledi. Her birine birer tomar verdi ki murâd ve mazmûnları birbirine zıt idi. Eliften ye’ye kadar olan harflerin şekli nasıl muhtelif ise, o tomarların metni de öylece birbirine aykırı idi. Bu tomarın hükmü, diğerinin zıddı idi. Nitekim bu tezadı evvelce beyân etmiştik. Ondan sonra kırk gün kapısını kapadı, kendisini öldürüp varlığından kurtuldu.

Halk vezirin öldüğünü haber alınca mezarının başı mahşere döndü. Halk, saçını sakalını yolarak ve elbisesini yırtarak onun matemine o kadar toplandı ki, Arap’tan, Türk’ten, Rum’dan ve Kürt’ten mürekkep o kalabalığın sayısını ancak Allah biliyordu. Onun mezarının toprağını başlarına saçtılar. Onun derdini kendileri için derman saydılar. O kimseler, vezirin kabri başında bir ay oturup matem ettiler ve gözlerinden kanlı yaşlar akıttılar. Bir ay sonra halk dedi ki: Ey büyükler, beylerden vezirin yerine geçecek kimdir? Ki o vezirin makamında imam ve muktedâ tanıyalım; ve elimizi, eteğimizi onun eline teslim edelim... O mukte- danın yani vezirin ölümünden sonra kalktılar ve yerine vekil istediler. O beylerden biri ilerledi. O vefakar kavmin yanına gitti. Dedi ki, işte o zatın vekili, hatta İsa’nın bu zamanda nâibi bendim. İşte bu tomar benim vesikamdır ki ondan sonra niyâbet ve riyâset benim hakkımdır. Diğer bir bey de pusudan çıktı ve ortaya atıldı; o da hilâfet davâsında idi. O da koltuğunun altında bir tomar gösterdi. Bunun üzerine ikisinde de çıfıt gazabı peyda oldu. Diğer beyler de birer birer ve birbirinin arkasından keskin kılıçlar çekerek geldiler. Her birinin elinde kılıç ve tomar vardı. Neticede azgın filler gibi birbirlerine girdiler. Yüz binlerce Hıristiyan maktul düştü. Kesilmiş başlardan tepeler peydâ oldu. Sağdan, soldan kan selleri aktı, havaya dağlar gibi tozlar kalktı. Vezirin ektiği fitne tohumları, o ölülerin başlarına afet olmuştu. Cevizler kırıldı. İçi olanların ölümden sonra temiz ruhu kaldı...”[1]

 

Bu önemli kıssa, taassup /fanatizm/ sebebiyle Hıristiyanlara zulmeden iki farklı Yahudi padişahının ve onların kurduğu hilelerin detaylı anlatımını içermektedir. Konuyu, kaynaklardaki ince detayları koruyarak ve yorum katmadan, kapsamlı bir şekilde sunmak gerekmektedir:

I. Birinci Yahudi Padişah ve Vezirin Düzeni

Hikâye, Yahudiler arasında İsa düşmanı ve zalim, taassup sahibi bir padişahın devrinde başlar. Kaynaklarda bu padişahın, Tanrı yolundaki iki dostu (Musa ve İsa’yı) birbirinden ayrı görme hatasından dolayı "şaşı padişah" olarak nitelendirildiği belirtilir. Padişah, "Musa dininin koruyucusuyum" iddiasıyla yüz binlerce mazlum mümini katletmiştir.

Vezirin Hilesi ve Sebepleri

Padişahın, hile ve düzen kurma konusunda suyu bile düğümleyebilecek kadar usta, yol kesici, hilekâr bir veziri /vezir/ vardı. Vezir, padişaha Hıristiyanları öldürmenin dinlerini yok etmeyeceğini, zira inançlarının misk veya öd ağacı gibi kokusunun çıkmayacağını ve yüz kılıf içinde gizli bir sır olduğunu söyledi.

Padişah, dünyada ne açık ne de gizli bir Hıristiyan kalmaması için bir çare /hile ve tezvir/ istediğinde, Vezir çok karmaşık bir plan sundu:

  1. Padişah, gazapla /öfkeyle/ hükmederek Vezir'in kulağını ve elini kestirmeli, burnunu ve dudağını yardırmalıydı.
  2. Ardından Vezir, tellâl /tellal/ pazarında /pazarda/ darağacına /idam sehpasına/ götürülmeli ve tam bu sırada bir şefaatçi /aracı/ ortaya çıkıp Vezir'in suçunun affını dilemeliydi.
  3. Bu olaydan sonra Vezir, padişahın huzurundan uzak bir şehre sürülmeliydi.

Bu düzene göre Vezir, sürüldüğü yerde gizlice Hıristiyan olduğunu ve padişahın, imanını anladığı için bu taassup /fanatizm/ yüzünden canına kastettiğini iddia edecekti. Böylece padişahın sırlarından koku aldığını ileri sürerek kendi pak dinlerinin cahiller arasında mahvolmasına üzüldüğünü söyleyecek ve "Yahudilikten kurtulup Hıristiyanlık zünnarını /kuşağını/ belimize bağladık" diyerek halkı İsa’nın sırlarını dinlemeye davet edecekti.

Hilenin Sonuçları ve İç Savaş

Vezirin önerdiği siyaset aynen uygulandı. Hıristiyanların oturduğu tarafa sürülen Vezir, gizlice İncil’in, zünnarın ve namazın sırrını anlatmaya başladı. Yüz binlerce Hıristiyan yavaş yavaş etrafında toplandı; Vezir’in vaazları görünüşte din hükümleriyken, hakikatte onları avlamak için bir ıslık ve tuzaktı. Halkın /avamın/ taklit /taklit/ gücü zayıf olduğundan, ona tamamen gönül verdiler ve onu İsa’nın vekili /halifesi/ zannettiler. Kaynaklar, bu Vezir'in hakikatte "tek gözlü ve melun bir Deccal" olduğunu belirtir.

Vezir, vaazı bırakarak kırk-elli gün halvete /inzivaya/ girdiğini duyurdu. Halvetten çıkınca, İsa'nın kendisine bütün dostlardan ayrı kalmasını emrettiğini, kendisinin öldüğünü /intikal ettiğini/ ve dördüncü kat gökte İsa’nın yanında oturacağını iddia etti.

Ölmeden önce Vezir, İsa kavminin on iki hakimi /beyi/ olan emîrleri tek tek çağırdı. Her birine, İsa dininde Hakk’ın tek vekili /halefi/ olduğunu ve diğer beylerin ona tabi /bağımlı/ olacağını bildiren bir tomar /yazılı belge/ verdi. Ancak bu tomarların metinleri, meslek ve mezhep itibarıyla tamamen başkaydı; hükümler birbirinin zıddı /tersi/ ve aykırıydı . Vezir bu son hilesini de tamamladıktan sonra kendini öldürdü /intihar etti/.

Vezirin vefatından bir ay sonra beyler, ellerindeki çelişkili tomarlarla ortaya çıkıp reislik davasına kalkıştılar. Emîrler birbirlerine düşüp keskin kılıçlar çektiler, sarhoş filler gibi savaşmaya başladılar. Bu durum, dinlerinin de, hükümlerinin de karışık /müşevveş/ bir hale gelmesine neden oldu. Sonuçta yüz binlerce Hıristiyan öldü, Vezir’in ektiği fitne tohumları /tohumları/ bir âfete dönüştü.

II. İkinci Yahudi Padişah ve Ateş İmtihanı

Vezir'in sebep olduğu bu karışıklıktan sonra, aynı Yahudi soyundan gelen, İsa dinini tamamen mahvetmek isteyen başka bir padişah ortaya çıktı. Kaynaklarda "köpek Yahudi" olarak anılan bu hükümdar, yeni bir tedbir /önlem/ aldı: Büyük bir ateş yaktırdı ve ateşin yanına bir put /idol/ diktirtti. Kural, puta secde edenin kurtulacağı, secde etmeyenin ise ateşin tam ortasına oturacağıydı .

Ateş Mucizesi ve Zulmün Sonu

Padişah, halkı korkutmak için bir kadını çocuğuyla birlikte putun önüne getirdi. Çocuğu annesinin elinden alıp yanan ateşe attı. Kadın, korkudan imanından vazgeçmeye ve puta secde etmeye hazırlanırken, çocuk ateşin içinden haykırdı: “Ben ölmedim!” . Çocuk, ateşi, görünüşte bir gözbağı /illüzyon/ olduğunu; hakikatte ise mana yakasından baş çıkartmış, zuhur etmiş bir rahmet /merhamet/ olarak nitelendirdi.

Bu mucize üzerine, halk zorlama olmaksızın, sırf dost aşkı /sevgili aşkı/ yüzünden kendilerini ateşe atmaya başladı. Padişahın görevlileri, halkı ateşe atılmaktan menetmeye /alıkoymaya/ çalışıyordu.

Padişah, bu durum karşısında yüzü kara ve mahcup /utanmış/ bir hâle geldi, gönlü sıkıldı. Padişah, ateşe dönerek, "Ey sert huylu! Tabiatındaki o cihanı yakıcılık nerede? Niye yakmıyorsun? Sana tapmayan nasıl kurtuldu?" diye çıkıştı.

Bunun üzerine görünmez âlemden /gaybden/ bir ses geldi ve padişaha kahırlarının /ilahi azabın/ eriştiğini bildirdi. Ardından ateş kırk arşın alevlendi, bir halka /çember/ oluşturdu ve tüm o Yahudileri yaktı. Onların asıllarının zaten ateş olduğu ve en sonunda kendi asıllarına döndükleri belirtilmiştir. Onlar, yalnızca mümini yakan bir ateştiler; kendi ateşleri onları çörçöp gibi yaktı.

 

 


[1] Tahirü’l-Mevlevî, Şerh-i Mesnevî I, İstanbul (t.y.), s.237-430.

Not: Bazen Büyük Dosyaları tarayıcı açmayabilir...İndirerek okumaya Çalışınız.

Benzer Yazılar

Yorumlar

Yorum Gönder