Verba (Non) Volant: Söz Uçmaz!

İma C. Özkan  |  10 Ekim 2012  |  Kategori : Deneme   |  Okunma:1.273

 

Latinlerin o ünlü sözü: “Verba volent, scripta manent”. Yani “Söz uçar, yazı kalır.” Bizdeki türküler bunu hem yalanlar; hem de doğrularlar sanki. Yüzyıllar boyu yazıya geçirilmeksizin, sözlü anlatı geleneği ile“uçmamış”lardır. Ya da belki uçmuşlardır da, gönlümüzün tüneğine temas etmişlerdir kim bilir nerede, ne zaman ve kaç yaşında.

Hep çok etkilenerek dinlediğim bir türküyü bugün yeniden dinledim. “Yüce Dağ Başında Yanar Bir Işık” bu Sivas türküsünün adı. Nurettin Güler tarafından derlenmiş. Alıştığım türkü yorumcularından değil; bu defa farklı bir sesten. Daha önce hiç fark etmediğim bir ayrıntı dikkatimi çekti sözler arasında. Sözler baştan sona güzeldi gerçi ama dörtlüklerin sonunda yinelenen “dividim, kalemim, yazanım!” bölümü cidden çarptı beni.

Neden söz uçmazdı dedim kendi kendime? Söz (de) uçmaz çünkü, onu yazdıran bir görünmez kalem vardır. Kimin boyasına battıysa, öylece harf damlatan bir divid vardır. El, aşığın elidir de; o ele tutuşturulan kalem maşuktur işte: Bu nedenle her âşık olunan bir “yazan”dır belki. Belki de aşk, yazı’yı söz ile sınamaktır. Belki de bazı “söz”ler, yazı evreninin ötesine koşulan bir nehirdir. Ve bilirsiniz su’dur en tarif gerekmez haliyle nehir-ki bütün sular göğe ağsa bile, nihayetinde suyun yazgısı hep, yere yağma üzeredir.

 

Yüce dağ başından indiremedim,

Yönünü yönüme döndüremedim,

Bir güzelin aklın kandıramadım,

Dividim, kalemim, yazanım…

Not: Bazen Büyük Dosyaları tarayıcı açmayabilir...İndirerek okumaya Çalışınız.

Benzer Yazılar