Bir Çocuğu Ne Zaman Psikoloğa Götürmeliyiz?

Bunlarada Bakarsınız

 

Yazar: Tatyana Bednik, Çocuk psikoloğu

Kaygı, öfke nöbetleri, kabuslar, okulda veya akranlarıyla sorunlar… Tüm çocuklar, bir zamanlar ebeveynleri gibi zorlu gelişim aşamalarından geçer. Küçük sorunları gerçek sorunlardan nasıl ayırt edebilirsiniz?

 Ne zaman sabırlı olunmalı, ne zaman endişelenip yardım istenmeli?

ANAHTAR FİKİRLER

Çocuğunuzun davranışı önemli ölçüde değiştiyse, acele teşhis koymayın. Belki de sorun onda değil, sizde, eşinizle ve çocukla olan ilişkiniz bir “sinyal” görevi görüyor.

Çocuğunuzu bir uzmana götürmekten çekinmeyin. Bu, kendi başınıza başa çıkamayacağınız anlamına gelmez, umursadığınız anlamına gelir.

Bir psikoloğun yardımına şu durumlarda ihtiyaç duyulur: Çocuğun davranışında ciddi değişiklikler gördüğümüzde, durumu kontrol edemediğimizde ve çocuğun davranışını etkileyemediğimizde ve başkaları onun davranışlarından muzdarip olduğunda.

Yanlış alarmlardan kaçınmak için çocuğunuzu duyabilmek ve anlayabilmek, onunla mümkün olduğunca sık iletişim kurabilmek önemlidir.

38 yaşındaki Lev, “Her zaman üç yaşındaki kızım için endişeleniyorum” diye itiraf ediyor. - Bir keresinde anaokulunda ısırdı ve onun antisosyal olduğundan korktum. Brokoli tükürdüğünde, anoreksik olduğunu görüyorum. Eşim ve çocuk doktorumuz beni her zaman rahatlattı. Ama bazen onunla bir psikoloğa gitmeye değer olduğunu düşünüyorum. ”

Şüpheler, beş yaşındaki oğlu için endişelenen 35 yaşındaki Kristina'ya eziyet ediyor: “Çocuğumuzun endişeli olduğunu görüyorum. Bu, psikosomatikte kendini gösterir, örneğin şimdi kolları ve bacakları soyulur. Kendime bunun geçeceğini, değiştirmenin bana düşmediğini söylüyorum. Ama acı çektiği düşüncesi beni üzüyor.”

Onu bir psikoloğa gitmekten alıkoyan ne?

 "Benim hatam olduğunu duymaktan korkuyorum. Ya Pandora'nın kutusunu açarsam ve durum daha da kötüleşirse... Yönümü kaybettim ve ne yapacağımı bilmiyorum.

Bu karışıklık birçok ebeveyn için tipiktir. Neye güvenmeli, gelişim aşamalarından kaynaklananları (örneğin, ebeveynlerden ayrılma sorunları), küçük zorlukları (kabuslar) ne gösterir ve bir psikoloğun müdahalesini ne gerektirir?

DURUMUN NET BİR GÖRÜNTÜSÜNÜ KAYBETTİĞİMİZDE

Bir çocuk sorun belirtileri gösterebilir veya sevdiklerine sorun çıkarabilir, ancak bu her zaman sorunun kendisinde olduğu anlamına gelmez. Bir çocuğun "semptom olarak hizmet etmesi" alışılmadık bir durum değildir - sistemik aile psikoterapistleri, aile sorunlarına işaret etme görevini üstlenen aile üyesini bu şekilde belirler.

Çocuk psikoloğu Galiya Nigmetzhanova, “Kendisini farklı şekillerde gösterebilir” diyor. Örneğin, bir çocuk tırnaklarını ısırır. Ya da anlaşılmaz somatik sorunları var: sabahları hafif bir ateş, öksürük. Ya da yaramazlık yapar: kavga eder, oyuncakları alır.

Bir şekilde, yaşına, mizacına ve diğer özelliklerine bağlı olarak, bilinçsizce, elbette - ebeveynlerinin ilişkisini "yapıştırmaya" çalışır, çünkü her ikisine de ihtiyacı vardır. Bir çocuk için endişelenmek onları bir araya getirebilir. Onun yüzünden bir saat tartışsınlar, bu saatte beraber olmaları onun için daha önemlidir.

Bu durumda, çocuk sorunları kendi içinde yoğunlaştırır, ancak aynı zamanda onları çözmenin yollarını da keşfeder.

Psikoloğa başvurmak, durumu daha iyi anlamanıza ve gerekirse aile, evlilik, bireysel veya çocuk terapisine başlamanıza olanak tanır.

Galiya Nigmetzhanova, "Bir yetişkinle çalışmak bile mükemmel sonuçlar verebilir" diyor. - Ve olumlu değişiklikler başladığında, ikinci ebeveyn bazen daha önce "zamanı olmayan" resepsiyona gelir. Bir süre sonra soruyorsunuz: çocuk nasıl, tırnaklarını ısırıyor mu?

 "Hayır, her şey yolunda."

Ancak aynı semptomun arkasında farklı sorunların gizlenebileceğini unutmamalıyız. Bir örnek verelim: beş yaşındaki bir çocuk her gece yatmadan önce yaramazlık yapıyor. Bu onun kişisel sorunlarını gösterebilir: karanlık korkusu, anaokulundaki zorluklar.

Belki çocuk yeterli ilgiye sahip değildir veya tersine, yalnızlıklarını önlemek, böylece arzularına tepki vermek ister.

Ya da belki de çelişkili tutumlardan dolayıdır: Anne, yüzmeye vakti olmasa bile erken yatması konusunda ısrar eder ve baba, yatmadan önce belirli bir ritüel gerçekleştirmesini ister ve sonuç olarak akşam patlayıcı hale gelir. Ebeveynlerin nedenini anlaması zordur.

30 yaşındaki Polina, “Anne olmanın bu kadar zor olduğunu düşünmemiştim” diyor. “Sakin ve nazik olmak istiyorum, ancak sınırları belirleyebilmek istiyorum. Çocuğunuzla birlikte olmak, ancak onu bastırmamak için ... Ebeveynlik hakkında çok şey okurum, derslere giderim ama yine de kendi burnumun ötesini göremiyorum.

Ebeveynlerin çelişkili bir tavsiye denizinde kaybolmuş hissetmeleri nadir değildir. Bir psikanalist ve çocuk psikiyatristi olan Patrick Delaroche'un dediği gibi "Aşırı bilgili ama aynı zamanda yetersiz bilgili" onları karakterize eder.

Çocuklara olan kaygımızla ne yapıyoruz?

 Bir psikologla görüşmeye gidin, diyor Galiya Nigmetzhanova ve nedenini şöyle açıklıyor: “Bir ebeveynin ruhunda kaygı duyulursa, bu kesinlikle çocukla ve eşiyle olan ilişkisini de etkiler. Kaynağının ne olduğunu bulmamız gerekiyor. Bebek olması gerekmiyor, evliliğinden memnuniyetsizliği ya da kendi çocukluk travması olabilir."

ÇOCUĞUMUZU ANLAMAKTAN VAZGEÇTİĞİMİZDE

40 yaşındaki Svetlana, “Oğlum 11 ila 13 yaşları arasında bir psikoterapiste gitti” diye hatırlıyor. - İlk başta kendimi suçlu hissettim: oğluma bakmak için bir yabancıya nasıl para ödüyorum?

Kendimi sorumluluktan kurtardığım, işe yaramaz bir anne olduğum hissi vardı.

Ama kendi çocuğumu anlamayı bırakırsam ne yapacaktım?

 Zamanla, her şeye gücü yetme iddialarından vazgeçmeyi başardım. Yetkiyi devretmeyi başardığım için bile gurur duyuyorum.”

Birçoğumuz şüpheler tarafından durdurulur: bize göre yardım istemek, ebeveyn rolüyle başa çıkamayacağımızı belirtmek anlamına gelir. Galiya Nigmetzhanova, “Hayal edin: bir taş yolumuzu kapattı ve bir yere gitmesini bekliyoruz” diyor.

- Birçoğu böyle, donmuş, sorunu "fark etmeden", kendi kendine çözüleceği beklentisiyle yaşıyor. Ama önümüzde bir “taş” olduğunun farkına varırsak, o zaman yolu kendimize açabiliriz.”

Kabul ediyoruz: evet, baş edemiyoruz, çocuğu anlamıyoruz. Ama bu neden oluyor?

Galiya Nigmetzhanova, “Ebeveynler yorulduklarında çocukları anlamayı bırakırlar - o kadar ki artık çocukta yeni bir şeye açılmaya, onu dinlemeye, sorunlarına direnmeye hazır değiller” diyor. - Bir uzman, yorgunluğa neyin neden olduğunu ve kaynaklarınızı nasıl yenileyeceğinizi görmenize yardımcı olacaktır. Psikolog aynı zamanda bir tercüman olarak da hareket eder ve ebeveynlerin ve çocukların birbirlerini duymasına yardımcı olur.”

Buna ek olarak, çocuk “aile dışından biriyle basit bir konuşma ihtiyacı duyabilir, ancak ebeveynleri kınamayacak bir şekilde” diye ekliyor Patrick Delaroche. Bu nedenle, seanstan ayrıldığında çocuğa sorularla saldırmayın.

İkiz kardeşi olan sekiz yaşındaki Gleb için ayrı bir insan olarak algılanması önemlidir. Bu, oğlunun ne kadar hızlı geliştiğine şaşıran 36 yaşındaki Veronica tarafından anlaşıldı. Bir zamanlar, Gleb sinirlenmeye ya da üzülmeye devam etti, her şeyden memnun değildi - ama ilk seanstan sonra tatlı, kibar, kurnaz çocuğu ona geri döndü.

ÇEVRENİZDEKİLER ALARMI ÇALDIĞINDA

Kendi endişeleriyle meşgul olan ebeveynler, çocuğun daha az neşeli, dikkatli, aktif hale geldiğini her zaman fark etmezler. Patrick Delaroche, “Öğretmen, okul hemşiresi, başöğretmen, doktor alarm veriyorsa dinlemeye değer… Bir trajedi düzenlemeye gerek yok, ancak bu sinyalleri hafife almamalısınız” diye uyarıyor.

Natalia, dört yaşındaki oğluyla randevuya ilk böyle geldi: “Öğretmen sürekli ağladığını söyledi. Psikolog, boşandıktan sonra birbirimizle yakından bağlantılı olduğumuzu anlamama yardımcı oldu. Ayrıca "her zaman" ağlamadığı, sadece babasına gittiği haftalarda ortaya çıktı.

Tabii ki çevreyi dinlemekte fayda var ama çocuğa yapılan acele teşhislerden sakının.

Ivan, Zhanna'ya hiperaktif diyen öğretmene hâlâ kızgın.

Galiya Nigmetzhanova, çocuk hakkında olumsuz bir eleştiri duyduktan sonra panik yapmamayı ve poz vermemeyi tavsiye ediyor, ancak her şeyden önce sakin ve arkadaşça tüm detayları netleştirin. Örneğin, bir çocuk okulda kavga ettiyse, kavganın kiminle olduğunu ve ne tür bir çocuk olduğunu, etrafta başka kimlerin olduğunu, sınıfta genel olarak nasıl bir ilişki olduğunu öğrenin.

Bu, çocuğunuzun neden böyle davrandığını anlamanıza yardımcı olacaktır. "Belki biriyle ilişkilerinde zorluklar yaşıyor ya da zorbalığa bu şekilde tepki verdi. Harekete geçmeden önce resmin tamamının netleştirilmesi gerekiyor.”

CİDDİ DEĞİŞİKLİKLER GÖRDÜĞÜMÜZDE

Çocuğunuzun zorbalık yapması veya başkalarına zorbalık yapması fark etmeksizin, arkadaşlarının olmaması veya zorbalık yapmaması ilişki sorunlarına işaret eder. Bir genç kendine yeterince değer vermiyorsa, özgüveni eksikse, aşırı kaygılıysa buna dikkat etmelisiniz. Ayrıca, kusursuz davranışları olan aşırı itaatkar bir çocuk da gizlice işlevsiz olabilir.

Herhangi bir şeyin bir psikologla iletişim kurmak için bir neden olabileceği ortaya çıktı?

 "Hiçbir liste ayrıntılı olmayacak, bu nedenle zihinsel ıstırabın ifadesi tutarsız. Ayrıca, çocukların bazen bir sorunu hızla başka bir sorunla yer değiştirir” diye belirtiyor Patrick Delaroche.

Peki bir randevuya gitmeniz gerekip gerekmediğine nasıl karar veriyorsunuz?

 Galiya Nigmetzhanova kısa bir cevap veriyor: “Çocuğun davranışındaki ebeveynler, “dün” olmayan, ancak bugün ortaya çıkan, yani herhangi bir şiddetli değişiklik konusunda uyarılmalıdır. Örneğin, bir kız her zaman neşeli olmuştur ve aniden ruh hali çarpıcı biçimde değişti, yaramaz, öfke nöbetleri atıyor.

Ya da tam tersi, çocuk çatışmasızdı - ve aniden herkesle kavga etmeye başladı. Bu değişikliklerin kötü yönde mi yoksa iyi yönde mi olduğu önemli değil, asıl mesele bunların beklenmedik ve öngörülemez olmasıdır.” Patrick Delaroche, "Ve enürezis, tekrarlayan kabusları da unutmayalım..." diye ekliyor.

Başka bir gösterge, sorunların ortadan kalkmamasıdır. Bu nedenle, okul performansında kısa süreli düşüş yaygın bir şeydir.

Genel olarak meşgul olmayı bırakan bir çocuğun bir uzmanın yardımına ihtiyacı vardır. Ve elbette, kendisi en sık 12-13 yıl sonra olan bir uzmanı görmek isterse, çocuğu yarı yolda karşılamanız gerekir.

Galiya Nigmetzhanova, “Ebeveynler hiçbir şey için endişelenmese bile, bir çocukla psikoloğa gelmek iyi bir önlemdir” diye özetliyor. "Bu, hem çocuk hem de kendi yaşam kalitesini iyileştirmeye yönelik önemli bir adımdır."

EBEVEYN KAYGISININ NEDENİ, ÇOCUKLARIN DOĞASINI ANLAMA EKSİKLİĞİ OLABİLİR.

Birçok farklı yanlış alarm türü vardır. Örneğin, aileden birinin otizmli bir çocuğu vardı. Ve ebeveynlere göre, çocuklarının aynı şekilde hareket ettiği, aynı şekilde parmak uçlarında yürüdüğü - yani, dışsal, önemsiz işaretlere tutunuyor ve endişelenmeye başlıyorlar.

Anne ve çocuğun mizaçta uyuşmadığı olur: sakin, melankolik ve çok hareketli, aktif ve bu nedenle ona bir şeylerin yanlış olduğu anlaşılıyor. Birisi, belirli bir yaş için bu davranış normal olmasına rağmen, çocuğun oyuncaklar için kavga ettiğinden endişeleniyor ve ebeveynler, onun agresif büyümesinden korkuyor.

Çoğu zaman problemler, çocuğun yaşının özelliklerinin ne olduğu, duygularını ne kadar düzenleyebildiğinin yanlış anlaşılmasıyla ilişkilidir. Şimdi ebeveynler erken gelişime odaklanıyor ve genellikle şikayet ediyor: sadece koşması gerekiyor, onu masalları dinlemesi için oturtamazsınız. Ya da gelişim grubundaki bir çocuk masaya oturmak istemiyor. Ve bu iki-üç yaşında bir çocukla ilgili. Oysa beş yaşındaki bir çocuk bile hareketsiz kalmayı zor buluyor.

Başka bir tipik şikayet: küçük bir çocuk yaramazdır, öfke patlamaları yaşar, korkularla işkence görür. Ancak bu yaşta kontrolden sorumlu olan serebral korteks henüz gelişmemiştir, duygularıyla baş edemez. Çocuğun beyninin oluşumu çevreye, sevdikleriyle geliştirdiği ilişkilere bağlıdır.

Annenin çocuğun tezahürlerine en başından tepki vermesi iyidir, ne hissettiğini gördü: hangi sesler, dokunuşlar onun için hoş ve neyin gerginliğe, korkuya neden olduğunu ... Sinyallerini okumayı öğrenir ve kendisi de öğrenir. . Bazen ebeveynler henüz konuşmayan bir çocukla nasıl iletişim kuracaklarını bilemezler. Ama bu bağları, bu karşılıklı anlayışı iletişim kurarak oluşturuyoruz.

Not: Bazen Büyük Dosyaları tarayıcı açmayabilir...İndirerek okumaya Çalışınız.

Benzer Yazılar