Feyzi HALICI

Tarih şehri, kültür şehri, sanat şehri, tasavvuf şehri, turizm şehri, inanç şehri, hareket, bereket şehri, özden öze Mevlâna şehri; Ben Konyayım. ” diyen Feyzi HALICI, 1922 yılının karlı bir şubat gününde, Mevlâna Dergâhına on metre mesafede, Civar Mahallesi’nin Celâl Sokağı’nda tipik bir Konya evinde, sekiz çocuklu bir ailenin üçüncü çocuğu olarak dünyaya gelmiştir. Kendisine üçüncü çocuk olması nedeniyle Feyzi adını koymuşlardır. Dini geleneğe bağlı, edebiyata, halk tarzı şiire ilgi duyan bir çevrede yetişen şair, 1930 yılında Rehber-i Hürriyet Mektebi’nde ilkokula başlar. Âşık Mehmet Ağa’nın tesiriyle çocuk yaşta şiire ilgi göstermeye başlayan Halıcı, ilkokul üçüncü sınıf öğrencisi iken yazdığı “Karınca” isimli şiirinin yazılış sebebini şöyle açıklamaktadır: “Yaz aylarında Konya’ya pehlivanlar gelirdi. Pehlivan güreşleri yapılırdı. O pehlivan güreşleri için Karınca adlı şiirimi yazdım .”

1934 yılında Rehber-i Hürriyet Mektebi, adını 19 Mayıs İlkokulu olarak değiştirmiştir. 1934-1935 öğretim yılı sonunda 19 Mayıs İlkokulu yeni adıyla ilk mezunlarını vermiştir. O yıl ilkokulu bitirenler arasında 177 no’lu öğrenci Feyzi HALICI da bulunmaktadır .

İlkokuldan sonra Konya Ortaokulu’na devam eder. 1938-1939 yıllarında Resimli Ay, Yedigün, Ekekon gibi mecmualarda şiirleri yayımlanır. Bu yıllarda Hz. Mevlâna’nın Mesnevi’sini de okumaya başlayan Halıcı, bir yandan da Konya Halkevinde yapılan şiir toplantılarını, Konya tarihiyle ilgili olarak sürdürülen çalışmaları ve spor faaliyetlerini takip eder.

Ortaokulu bitirdikten sonra 1938 yılında Konya Lisesi’ne kaydını yaptırır. Lise yıllarında Kemalettin KAMU’yu, Behçet Kemal ÇAĞLAR’ı, Hıfzı Oğuz BEKATA’yı, Sadettin Nüzhet ERGUN’u, Ferit UĞUR’u, Sadi IRMAK’ı tanır. İlk şiirleri çocuk dergilerinde yayımlanan şair, 1940 yılında şair Cemal Oğuz ÖCAL vasıtasıyla fikir ve sanat dergisi Çınaraltı ile tanışır. Lise sıralarında da şiir yazmaya devam eden şair, şiirlerini Çınaraltı ve Yenigün Mecmuaları’nda “Âşık Fezai” ve “Feyzi Halıcı” imzalarıyla yayımlar.

Halıcı’nın çocukluğu, gençliği ve olgunluğu oldukça renklidir. Kendisi ilkokul yıllarında yazdığı ilk şiirden daha başka bir şey anlatmamaktadır. Ortaokul ve lise sıralarında Almanca öğretmeni Bekir ELAM Beyin tesiri altında kalmış olacak ki, çok iyi derecede Almanca bilmektedir. Tarih öğretmeni Rıfkı BAYDUR, Almanca öğretmeni Şahabettin UZLUK ve onun ağabeyi Feridun Nafiz UZLUK hayatını etkileyen önemli kişilerdir

1942 yılında üniversitede eğitime başlayan Halıcı bu olayı şöyle anlatmaktadır: “Branşım İstanbul Üniversitesi Fen Fakültesi Kimya Yüksek Mühendisliği idi. O yıl ilk olarak sınavla talebe alınıyordu. Hukuk Fakültesine 1000 öğrenci başvurmuştu. 600 öğrenci alınacaktı. Tıp Fakültesine 1200 öğrenci müracaatta bulunmasına karşın 400 öğrenci alınacaktır. Kimya Yüksek Mühendisliği dalına 80 öğrenci alınacaktır. 450 başvuru olmuştur...

Feyzi HALICI 1951 yılında Nermin (Mümine Neriman) SÖZBİR’le evlenir. Bu evlilikten Gülhun ve Mehmet Emrehan adında iki çocukları olur. Kızının ismini, babası Sabri Ağa “bahçemdeki güller gibi olsun ” diyerek koymuştur. Halıcı’nın rahat olan ticaret hayatı ve kültür faaliyetleri ailesinin sağlam temellere oturmasına dayanmaktadır. Çocuklarını yetiştirme ve terbiye görevi eşine kalmıştır ki, eşi bu görevi layıkıyla yerine getirmiştir. Kızı Gülhun Hanım biyokimya uzmanı, oğlu Mehmet Emrehan ise elektrik ve elektronik mühendisi olmuştur.

İlk sanat gücünü ve dergi yayınlama isteğini Çınaraltı Dergisi’nden Orhan Seyfi ORHON ve Yusuf Ziya ORTAÇ’tan aldığını söyleyen Halıcı, 1957 yılında, Konya’da, isim babalığını Fazıl Hüsnü DAĞLARCA’nın yaptığı, aylık kültür-sanat-turizm ve folklor dergisi ÇAĞRI’yı yayınlar. Mahalli bir sanat ve edebiyat dergisi olarak oldukça başarılı ve uzun ömürlü olan Çağrı, yurdumuzun en uzun ömürlü üç dergisinden biri ve Anadolu’da yayımlanan en uzun süreli dergi olarak elli üçüncü yayın yılına girmiş bulunmaktadır.

Kültür ve Turizm Bakanlığı Çağdaş Türk Kültür Eserleri Yayın Kurulu, Türk Dil Kurumu ve Millî Kültür Dergisi’nin yazı kurulu üyesi, Atatürk Kültür, Dil ve Tarih Yüksek Kurumu Atatürk Kültür Merkezi üyesi, dost ve kardeş Pakistan’ın Konya Fahri Konsolosu, Londra Rûmî Komite onur üyesi, İstanbul Kültür ve Sanat Vakfı onur üyesi, basın şeref kartı sahibidir . Yaptığı hizmetlerden dolayı 2008 yılında TBMM Üstün Hizmet Ödülünü almıştır. 20 yıl İstanbul Pera Palas’ta “Şiir Günleri” ni ve 18 yıl Ankara’da Türk Tanıtma Vakfı’nda “Sanat ve Şiir Günleri” ni düzenlemiştir.

Feyzi HALICI’nın şiir, antoloji, güldeste, gezi, araştırma, folklor, kongre ve seminerlerle ilgili; yüzün üzerinde eseri bulunmaktadır. Şiirleri 1938’den beri Yenigün, Çınaraltı, Şadırvan, Aydabir, Hisar, Varlık, Türk Kültürü, Millî Kültür, Türk Dili ve Çağrı da yayımlanan şair, hayatını şuan İstanbul’da sürdürmektedir.

GÜVERCİNİM

Düşmüş kaleler gibiyim,

Bir sözüm kalmadı söyliyecek.

Acı sularda kaldı umudum,

En yalın, en güzel, en gerçek..

Hani ya ılıca çağrışımlar

Günaydınlı türküler bile yılgın.

Masmavi düşlerin sonrasına,

Böyle mi olacaktı ayrılığın?

Sırıl-sıklam seni baştan yaşarım,

Bir yağmur yağmasın hani, ipince.

Böyle kararsız mı, esrik mi olur,

Bilemiyorum âh, insan sevince..

Bir, yayan-yapıldak gelmesi değil,

Ne hoş, bu yolların gitmesi sana!

Karlı tepelerin ardında mısın?

Duysana, görsene, anlasana!

Düşmüş kaleler gibiyim,

Bir sözüm kalmadı söyliyecek.

Acı sularda kaldı umudum,

En yalın, en güzel, en gerçek..

PICCIONE

Somiglio a fortezze cadute,

Non mi é rimasto nulla da dire,

In acque salmastre é rimasta la mia speme,

La piu semplice e bela, la piu vera..

Tant’é che perfino i tiepidi richiami,

I canti di buon mattino sono spenti.

Al di la dei sogni tutti azzurri,

Cosisarebbe stata la tua separazione?

Lo ti viva dacapo interamente,

Basta che scenda una pioggia fitta fitta,

É cosi indeciso, é dunque cosi ebbro

- Non posso saperlo!

- I’essere umano che ama.

Non quando queste strade son cosi vuote e nude

Son belle, ma quando sono direte verso di te.

Ti trovi forse al di la dele cime coperte di neve,

Perché non senti, non vedi, perché non vuoi capire?

Somiglio a fortezze cadute,

Non mi é rimasto nulla da dire,

In acque salmastre é rimasta la mia speme,

La piu semplice e bela, la piu vera..

YAYLAYA BİR GELİN GELDİ

Zümrüt tepeler ardından,

Yaylaya bir gelin geldi.

Değme âşıklar yurdundan Yaylaya bir gelin geldi.

Sözde kalmadı kaviller,

Çalındı güm güm davullar.

Açarken eflâtun güller

Yaylaya bir gelin geldi.

Kına yakıldı ellere,

Poşu bağlandı bellere.

Yayla döküldü yollara

Yaylaya bir gelin geldi.

İnce yaşmaklar pullandı,

Tatlı gamzeler güllendi.

Yayla sevinçle dillendi,

Yaylaya bir gelin geldi.

Kaynadı bakır kazanlar,

Okundu çifte ezanlar.

Oyun oynadı kızanlar

Yaylaya bir gelin geldi.

Kurşunlar uçtu havaya,

Neşe saçıldı yuvaya

Yeni gün doğdu güveye,

Yaylaya bir gelin geldi.

Nâmını söyler genç, koca

Bir dernek oldu koskoca.

Eğlendik kırk gün kırk gece

Yaylaya bir gelin geldi.

É GIUNTA ALL’ ALTOPIANO UNA NOVELLA SPOSA.

Da dietro le colline di smeraldo