Karanlık ve Şeytan

Hayat bize karanlıktan gelen sorunlar getirir. Gölgeyi şeytanmış gibi göstermeye gerek yok; o, yüzleşmeye değer tüm sorunların kaynağıdır.

Kulağa garip geldiğini biliyorum. Çünkü "Şeytan ile Tanrı arasındaki kozmik savaş çok büyüktür," diye düşünmeye meyilliyiz. Aslında bu savaş çok hassas ve narin. Öz benliğinize yaklaştıkça siz bir bütünün parçası olduğunuzu algılıyorsunuz.

Bu hayat yaklaşımındaki problem, onun bizim kendi özbenliğimizi bulmamızı engellemesidir. Bu da bizim için çok önemli olan hayatımızın yaşam alanlarını tehlikeye sokar. Karanlıkta ortaya çıkan şeytandan kendimizi korumaya çalışırken, gönülden sevdiğimiz ve bağlı olduğumuz kişileri aramayı, neşelenmeyi ve mutlu olmayı unutuyoruz. İnsan doğasının karanlık diğer yarısını nasıl saklarım diye düşünüp dururken, hayatlarımızın derinliğini ve zenginliğini yaşamakta ve tam kapasitemize ulaşmakta başarısız oluyoruz.

Eğer Tanrı aşk ve sevgi demekse Şeytan neden var?

Şeytanın olmaması fikri sizi rahatsız etmiş olabilir. Öyleyse bu eğilim nereden gelmişti? Tanrı sadece sevgi demekse, o her şeyden herkesten güçlüyse o zaman nasıl ona karşı bir varlık var olabiliyordu? Metafizik açıdan baktığımızda yanıt: "Şeytan diye bir şey yoktur. Tanrının sevgisinden başka hiçbir şey gerçek değildir." 

Bir kitapta şöyle denmektedir: "Her şeyi kapsayan bir şeyin karşıtı yoktur." Aslında yanılsamadan başka bir şey olmayan dünya nasıl oluyor da bu kadar güçlü bir şekilde varmış gibi görünebiliyor?

İşte bu sorunun altındaki mantık özgür iradenin prensibidir. Nasıl kovulmadan önce Şeytan cennetin en güzel meleği, kanserli hücre önceden normal çalışan bir hücre idiyse, gölge de bizim ters yöne dönen düşünce şeklimizdir. O, kendini maskeleyen sizin kendinizden nefret etme duygunuzdur. Şeytanın aksine meleklerin hep kanatlı resmedildiklerini fark edin. Daha geniş açıdan bakarsak her hikayenin sonunda iyiler kötülere karşı zafer kazanırlar.

alıntı

Not: Bazen Büyük Dosyaları tarayıcı açmayabilir...İndirerek okumaya Çalışınız.

Benzer Yazılar