NETİCE

Hz. Ali kerremallâhü veche yıllar önce Efendi Hazretlerinin vasıflarını şu şekilde tarif ediyor. [1]

Yüzünde güleçlik vardır, kalbindeyse hüzün. Gönlü her şeyden geniştir, nefsi her şeyden alçak. Yücelikten nefret eder, düşmandır, gamı gussası uzundur, düşünmesi derin. Susması fazladır; konuşmaya vakti hiç yoktur. Çok şükreder; çok sabreder. Düşünceye dalmıştır, ihtiyacı olanları görünce kendi ihtiyacını hatırlamaz bile, güzeldir, geçinmesi hoş ve yumuşaktır. Şeref ve din bakımından serttir, huy bakımından kuldan daha aşağıdadır.

Yazılan bu kitapta da İhramcızâde Hacı İsmail Hakkı Toprak kuddise sırruhu’l-azîz Hazretleri hakkında verilen bilgiler ile tasavvufî terbiyesinin ilkesini de tespit etmeye çalıştık. Bu tespit bizim görebildiğimiz bir kısımdır. Ulaşamadığımız bilginin çok olduğunu itiraf etmek durumundayız.

Hacı Hasan Akyol Efendi’nin Efendi Hazretleri hakkında buyurduğu sözler çok manidârdır.

“Ben birçok şeyh gördüğüm gibi, üç şeyhe hizmet ettim. Sırrını ve halini en saklı tutan O idi. Biz O’nu anlayamadık, başkaları da anlayamadılar.”

“Yıl 1966 idi. Efendi Hazretleri 40 kişi Sivas^’tan, 32 kişi Malatya ve Kastamonu tarafından olmak üzere 72 kişi ile hacca gitmişlerdi. Medine’de şeyhim 40 gün başını yastığa koyup yatmadı. Rasûlüllah sallallâhü aleyhi ve sellemin Ravzasında huzurlu günlerimiz oldu. Cidde’de uçak beklerken Şeyhim;

“Anadan doğmuşa döndünüz, kul hakkı hariç” dedi. Uçağa bindik. Şeyhim uçağın arka tarafına döndü, namaz kılıyoruz. 72 kişiye imam oldu. Nurcu cemaatinin başı Kastamonulu Feyzi Efendi de vardı, [2]dedi ki;

“Efendi ne mutlu. Hiç kimseye nasip olmayan size nasip oldu” Şeyhim dedi ki;

“Sözünüzden taviz vermeyin, imanınızda sadık olun. Mahşerde 72 fırka, 73 cü olan Nâci fırkasının öncüsü tayin olunduk” sözünü şeyhimizin, dilinden duydum.

“Ne mutlu, cihanın kutbu. Şeyhimizi duyan duyurana değil mi? “Fatsalı Hamit Hoca Sivas’a şeyhime ziyarete gelince “Sivas’ın her şeyi şeyhim olmuş” dermiş. Şeyhimin yanına varmadan geri dönermiş. 6 yıl bu şekilde devam etmiş. Çarşamba’da araba çarpmış polis Hamit Hoca’ya sormuş.

“Şeyhime gittim, Şeyhimden de geliyorum, Şeyhime kurban oldum” diyen Hamit Hoca kabrinde sağlamca durduğu görüldü,

“İşte hay (diri) duran kurbanlık şehit budur”

Konuya uygunluğu sebebiyle Türkelili Mevlâna Küçük Hüseyin Efendiden dinlediklerimi aktarıyorum.

Hacı Hasan Efendimizin evine gittik. Sabah kahvaltısını yaptık. Buyurdu ki; “Şeyhimizi ziyaret ettiniz mi? Öyle ise, bizde şeyhimizden haber ederiz.” dedi. Çay içerken ilâveten buyurdu ki;

“Şeyhim iki cihanın kutbu idi. Şeyhimle 43 yıl beraber oldum iki tende bir can idik. Halen de beraberiz. Şüphe edenler bende, bir yara açsınlar Şeyhimin kabrini de açıp baksınlar. Şeyhim kabrinde hay (diri) duruyor. Aynı yarayı Şeyhimde görürler.

“En ziyade acıdan yara, dil yarasıdır. Her yaranın tedavisi vardır. Dil yarası mahşerde mahcupluktur. Rasûlüllah sallallâhü aleyhi ve sellem buyurdu ki;

“Sülûk gören azap görmez fakat mahcupluk vardır.” Mahşerde mahcup olmayacağım. Şeyhimin sözüne söz katmadım, ilaveyi kelam yapmadım, duyduklarımı duyurmağa vesile oldum.

Hacı Gardaş! Bu matlupsuz ziyaretlerinle bizi memnun ettin. Bizde size Şeyhimizi anlattık. Zamanımızın kutbunu tanımaktan büyük bir nimet olmaz. Şeyhimden duyduğum, yakınlığı ziyade edecek amel, edep, hayâ, feraseti aşikâr ettik. Aramızda gizli sır kalmadı. Herkesin sevdiği ile beraber olacağı berzahta, mahşerde ve Havzı Kevser başında cem olup cennette cemâlu’llâh’a tevhid sesleriyle koşarak gideceğiz ve beraber olacağız.

Aktarılan bu sözler bize Efendi Hazretlerini anlatabilmenin zorluğunu gösterdi. Aslında büyükler hakkında yazmak eksikliği itiraf etmekten başka bir şeyde değildir.

Kitap yazılırken iki bilginin oluştuğunu gördük. Biri duyulanlar, diğeri görülenler. Görülenlerinde ikiye ayrıldıklarını anladık. Gözle görülenler ve kalple görülenler.

Kalple görenler hep sustu. Diğerleri ise, konuştular. Bizde her ne kadar kalple görmedikse de akıl gözümüzle görmeye çalıştık. Akıl gözümüz bize bir şeyi hatırlattı ki; kalple görenler niçin sukutu tercih ettiler.

Rasûlüllah sallallâhü aleyhi ve sellem buyurdu ki;

“Biz nebilerin aşikâre mucizeleri ile Hakk’taki mertebemizi artar. Bizden sonra Allah Teâlâ’nın yeryüzünde veli kulları olur, gizlilikleri kadar yakınlıkları ve mertebesi artar.” Hacı Hasan Efendi bu söze ilâveten

“Eğer biz durumumuzu aşikâr etseydik kapımızda onbeş gün bekler yüzümüzü görmeden giderdiniz, Efendi Hazretlerinin durumu siz düşünün.”

Bu nedenle Efendi Hazretleri için ne kadar söylense ve yazılsa hala bir takım şeyler eksik kalmıştır. Eksik kalanı tamamlayacak bilgilerin zamanla halkaya dâhil olacağı düşüncesiyle özrümüzü beyan ederiz.

Tane arayana tane, tuzaktır. Fakat Süleyman arayan hem Süleyman’ı bulur, hem taneyi elde eder. Bu ahir zamanda kuşlara bir an bile birbirlerinden aman yoktur. Devrimizde de Süleyman var, bizi sulha kavuşturur, zulmümüzü giderir. “Hiçbir ümmet yoktur ki, aralarında bir korkutucu olmasın” ayetini oku. Allah Teâlâ “Hiçbir ümmet bulunamaz ki, içlerinde bir Allah Teâlâ’nın halifesi, bir himmet sahibi bulunmasın” dedi. [3] Allah Teâlâ sana Hakk korkusunu verdi mi bunu “Korkma” hitabı say. Sana tabak yolladı mı ekmek de yollayacak demektir.[4]

İnsanın bugünkü hayâtı, bütün zevkleri ve kederleriyle geçmiş ömürlerin amelleri neticesidir. Bu böyle olduğu gibi, şimdiki amellerimiz de gelecek ömürlerin tohumlarıdır.”[5]

Ya Rabbî!

Temizler hakkı için bizi bulaşıklıktan uzak tut. Eğer bilmeyerek bir kusur yaptıksa, bizi mazur gör. İbadetten beli iki kat olan, bununla beraber günahtan utanarak gözleri ayaklarına bakan ihtiyarlar hürmetine gözümü sâadet yüzüne bakmaktan, dilimi şehadet getirmekten menetme.

Yakîn çerağını yoluma tut. Kötülük yapmaktan elimi kısalt. Görülmeğe yaramayan şeylerden gözümü çevir. Dince makbul olmayan şeyleri yapmak için bana kudret verme.

Ben senin aşkında durmuş bir zerreyim, hakirim; varlığımla yokluğum müsavidir. Senin lûtfun güneşinden bana bir tel ışık elverir; görenler beni o ışık içinde görsünler.

Ya Rabbi! Âsi kullarına bak. Bakılacak, acınacak onlardır. Sen padişahsın, biz gedâyız. Senin bize iltifatın kâfidir.

Ya Rabb! Bana ceza verecek isen adaletine göre ver. Amelime göre verecek olursan inlerim, ağlarım, vadin böyle değildi diye feryat ederim.

Ya Rabb! Beni hakaretle kapıdan kovma. Çünkü benim başka kapım yoktur.

Kapından cehaletle birkaç gün ayrıldımsa, pişman oldum. Şimdi geldim, yüzüme kapıyı kapama.

Yaptığım murdarlıktan dolayı acz ile başımı eğmekten başka bir özrüm yoktur.

Allah Teâlâ’m! Sen zenginsin, ben fakirim. Bana günahımdan dolayı ceza verme. Âdettir, zenginler fakirlere acırlar.

Zaaf halimden dolayı ağlasam da yeri vardır. Çünkü zayıf isem de, Efendim kavidir.

Ya Rabbi! Gafletle Elest-ü bezmindeki ahdi unuttum. Ne yapayım böyle oldu. Gayret eli kazaya ne yapabilir? Bizim tedbirimizin elinden ne gelir? İşte bu nokta bize kusurumuzdan dolayı özür olarak kâfidir.

İlâhî, ben ne yaptımsa Sen yıktın. Efendiye karşı kulun elinden ne gelir?

İlâhî, ben Senin hükmünden baş çekmiyorum. Fakat iraden ne ise, o oluyor.[6]

Âmin.

Gönül hûn oldu şevkinden boyandım Yâ Resûlallah

Nasıl bilmem bu nîrâna dayandım Yâ Resûlallah

Ezel bezminde bir dinmez figândım Yâ Resûlallah