Benim Yahudilerim ve Masonlarım
Uçar Demirkan
1940 yılında İzmir'de doğmuştur. Esnaf Osman Demirkan'ın oğludur. 1957'de İzmir Atatürk Lisesinden, 1961 yılında Siyasal Bilgiler Fakültesi Maliye ve İktisat Şubesinden mezun olmuştur.
02.09.1961 tarihinde Teftiş Kuruluna girmiş; 21.03.1968-22.03.1969 tarihleri arasında Fransa'da staj yapmıştır. Haziran 1975-Temmuz 1976 tarihleri arasında Kıbrıs Türk Federe Devleti Maliye Bakanlığı Teftiş Kurulu Başkanlığı ve 1982-1983 yıllarında İzmir Bankerler Tasfiye Kurulu Başkanlığı görevlerinde bulunmuştur. Mali Müşavirler Geçici Kurul Üyeliği yapmıştır. Türkiye'de Sağlıklı Sanayileşme konusundaki araştırması ile Mülkiyeliler Birliği Vakfı tarafından A.Rüştü Koray ödülü ile taltif edilmiştir. Maliye Başmüfettişi iken 2005 yılında emekli olmuştur . Çeşitli dergilerde mesleki yazıları, şiirleri, öyküleri yayınlanmıştır. Fahri Maliye Müfettişi ünvanına sahip bulunmaktadır.
09.02.2023 tarihinde vefat etmiştir.
Evli, üç çocuk babası olup, Fransızca ve İngilizce bilmekte idi.
Basılmış Eserleri:
(1) Sevi (Şiir) (1967)
(2) Cumhuriyetin İlk Elli Yılında Vergisel Yapımız (1973)
(3) Kamusal Mali Denetim (1978)
(4) Vergicilik El Kitabı (1978)
(5) Türkiye'de Uygulanan Maliye Siyasaları ve Sanayileşme (1979)
(6) Sermaye Piyasaları ve Türkiye'deki Uygulama (1981)
(7) Vergicilik Terimleri Sözlüğü
(8) Kambiyo Mevzuatı
(9) Dış Ticaret Mevzuatı
(10) Maliye Terimleri Sözlüğü
(11) Vergi İncelemesinin Kuralları
Yazan: Uçar Demirkan
Umberto Eco'nun “ Prag
Mezarlığı” adlı yapıtını okuyorum.
Romanın her yerinde Yahudi düşmanlığı ve mason düşmanlığı işleniyordu. Benim de
Yahudilerle ve masonlarla yaşantılarım olmuştu. Bunları ben de anlatayım
istedim. İşte başlıyorum.
Yahudi adını ve kavramını ilk kez üç ya da dört yaşındayken
annemden duymuştum. Onun anlattığına göre; İzmir'in işgalinden bir gün önce tüm
müslüman İzmir'liler Maşatlık'ta toplanıp işgali istemediklerini haykırmışlar.
Maşatlık, Konak meydanının yakınındaki bir Yahudi mezarlığıymış.
Sonraları, Yunan savaşında
yakılıp yıkılmış olan bu Yahudi mezarlığının üstüne bir çocuk parkı
yapmışlardı. Çok güzel bir parktı. Ana
giriş kapısının iki yanında çeyrek daire biçiminde mermerden yapılmış oturma
yerleri vardı. Mermer çemberlerin başlangıcında gerçek bir erkek aslan boyunda
olan iki tane aslan yontusu bulunuyordu. Parkın içinde çocukların oyun alanı ve
büyüklerin dinlenme yerleri vardı.
Sonraları, bu mermerleri söktüler ve mermerden aslan yontularını
müzeye kaldırdılar. Bir zaman sonra,
yerel bir gazetede bu konuda haber çıkmıştı. Mermerler ve aslan
yontuları , İzmir'deki hiçbir müzede yoktu, yitmiş gitmişlerdi. Kimbilir, hangi
Arap zengininin evinin girişini ya da bahçesini süslüyorlardı.
Ben, Konak meydanına yakı n
bir yerdeki Mekke Yokuşu-bu yokuşa paralel bir de Medine yokuşu vardı, İsmet İnönü o yokuşun ortasındaki bir evde
doğmuştu- nun başlangıcındaki bir evde,
ikinci dünya savaşının en civcivli zamanında doğmuşum. Alman uçakları
Yunan adası olan Sakız Adası'nı bombalamak için geldiklerinde, biri Kadifekale'de diğeri Bornova tepelerinde
olan iki ışıldak kentin üzerinde,
gökyüzünde bir makas oluşturur ve durmadan gökteki uzun ışıklar
devinirdi. Alman uçaklarının yanlışlıkla İzmir'i bombalamalarının önüne geçmek
için alınmış bir önlemdi. En eskiye giden anım bu ışıldakların gökyüzünü
tarayan ışıklarıdır.
Doğduğum ev, eski bir
Osmanlı konağıymış. Yokuşun yukarısındaki sokağa açılan bir kapısı vardı.
Buradan, eski konağın haremlik kesimine
girilirmiş. Yokuşun başlangıcındaki ana
kapıdan ise eski konağın selamlık kesimine girilirmiş. Bu girişin üzerinde, bir hizmetlinin kalması için bir oda
bulunuyordu. Üç metrelik bir holden sonra bahçeye giriliyordu. Bahçede bir
fıskiyeli havuz, bir hamam ve bir tuvalet vardı. Her yer Malta taşı ile döşeliydi.
Evin yeni maliki, alt ve üst katı ayrı ayrı kiraya vermişti. Biz
alt katta otururduk. Üst katta(haremlikte)midyeci Nezih bey, eşi, iki oğlu, iki kızı otururlardı. Alt bahçe ortak
kullanım alanı idi.
Nezih bey, hazırladığı midye dolmalarını İzmirin eğlence yerlerinde
satarak geçimini sağlardı. Bu yolla,
sayılan kişilerden oluşan kalabalık bir ailenin geçinmesinin olanaksız
olduğu açıktır. Söylentilere göre, Nezih
bey Osmanlı Sarayında ahçılık yaparmış. Osmanoğulları yurt dışına sürgüne
yollanınca, sarayda çalışanlar sarayı yağmalamışlar. Bu ailenin elinde de, saraydan alınma gümüş tabaklar, çatal,
kaşık ve bıçaklar, altın
kaplamalı fincanlıklar ve fincan altlıkları ve başka mücevherler vardı. Aile,
bunları zaman zaman İzmir'deki sarraflara satarak geçimini sağlıyordu.
Bir başka ahçı öyküsü daha vardı. Bir Kırım Türkünü(bir Tatar)
Ruslar ikinci dünya savaşı sırasında zorla askere almışlar ve Alman cephesine
götürmüşler. Orada uzun süre savaşmış ve sonunda Almanlara esir düşmüş. Uzun ve
zorlu tutsaklık yıllarına dayanmış. Savaş sonrası Amerikalılar bunu
tutsaklıktan kurtarıp özgür kılmışlar. O da kendisi gibi olan bir Tatar kızıyla
evlenmiş ve çok güzel bir kız çocukları olmuş. Kendi isteği ile onu Türkiye'ye
yollamışlar. O da ailesiyle bizim mahalleye gelmişti. İkiçeşmelik'te bizim
komşumuz olmuşlardı. Her gece, tüm komşu çocuklarını evinde toplar kızına ve
bizlere çok güzel masallar anlatırdı.
İzmir'de Nato kurulunca Amerikalılar bunu Nato binasına aldılar.
Orada aşçı olarak çalışıyordu. Çok güzel yemek yapıyor olmalıydı ki, bir yıl
kadar sonra bunu ve ailesini Amerika'ya göçmen olarak yolladılar. Adamın Rusçası ve Almancası da vardı. Orada kendisinden çok yönlü olarak
yararlanmış olmalıdırlar.
O zamanlar, annem bana bir
başka öykü daha anlatmıştı. Atatürk'e İzmir'de girişilecek olan bir suikast
ortaya çıkarılmış ve bu fırsattan yararlanılarak Mustafa Kemal'e karşı çıkan
bazı paşalar ve politikacılar İzmir'de kurulan İstiklal Mahkemesi'ne
verilmişlerdi.
Bu mahkeme de Maşatlık'a yüz metre kadar yakınlıktaki bir
binada-Elhamra Sineması Binası- toplanmıştır.
İzmir halkı, mahkeme boyunca her
gün mahkeme önünde toplanıp “ Paşalarımızı
isteriz. Paşalarımızı cezalandırmayın” diye
bağırmışlar; bu gösterilerin etkisiyle
paşalar idamdan kurtulmuşlar. Yine bu mahkemenin kararı ile ünlü ve etkili
masonlardan Maliye Bakanı Cavit Bey, İzmir'de asılmıştır.
İlk öğrenimimi Mekke Yokuşu'nun mahallesindeki-bir yılını İstanbul
Aksaray'daki-ilkokullarda tamamladım. Sonra,
babamın işleri iyi gitmemeye başladığından İkiçeşmelik adlı bir semtteki
bir yapıya taşındık.
Burası tam bir Yahudi gettosuydu. Türklerden çok Yahudi kökenli
vatandaşlar bu mahallede yaşıyordu. Yahudileri burada tanıdım. Gerçekten
de, mahallede üç çalışır durumda sinagog
varken, Asmalımescit diye anılan bir
cami vardı. Zengin Yahudiler kuyumculuk,
sarraflık, ticaret, dış alım ve dış satım işleri ve tefecilik ile
uğraşırlardı. Genellikle İzmir'in zenginlerinin oturduğu Alsancak ve Göztepe
semtlerinde otururlardı. Karataş'ta büyük bir sinagog vardı, orada ibadet
ederlerdi.
Müslüman halk, sinagoglara havra derdi. İkiçemelik'te bir de ünlü “ Havra Sokağı”
vardı.
Yahudiler, her tür işi
yapıyordu. Eski mahalledeyken -orada oturan Yahudiler yoktu-mahallemize
çerçilik yapan, macun satan, ya da savaş sırasında birçok gereksinim
maddesi karneye bağlanmış olduğundan-eskiden kalma nufusumda hala “ ekmek karnesi verildi” , “ çay karnesi verildi” , “ şeker karnesi verildi” ibareli hükümet daireleri damgalı kayıtlar
vardır-ekmek karnesi karşılığı çay,
kahve karnesi toplayan Yahudiler gelirdi. Burada ise, terzilik, ayakkabıcılık, kalaycılık,
saat tamirciliği, fırıncılık gibi
her türden işi yapıyorlardı.
Yahudiler, her şeyden para kazanmanın yollarını arayıp
buluyorlardı. Örneğin; yenen kavunların içinden çıkan çekirdekleri
kurutuyorlar, eziyorlar, su ve şeker katıp “ sübye”
diye satıyorlardı. İşe giden Türk efnafı da sabahları bu ezilmiş kavun
çekirdeğinden yapılan sübyeden bir bardak içiyor, sonra işe başlıyordu. Kayısıların içinden
çıkan çekirdekleri biz çocuklara kırdırıp kabuklarını soyuyorlar, gerçek bademlere katıp Kordon boyundaki içki
masalarına “ buzlu badem” diye satıyorlardı.
Mahallenin Yahudi fırınında peynirli, ıspanaklı,
patatesli, pirinçli boyozlar
yapılır ve satılırdı. Ben de bana verilen harçlıklarla ençok pirinçli Yahudi
boyozu alır yerdim.
1968 yılında Maliye Müfettişi olarak Çanakkale'yi denetleme görevi
almıştım. Bir yardımcımla bu kente gittik. Cumartesi günleri, bizim her gece
gittiğimiz sahildeki lokantaya Yahudi kökenli vatandaşlar doluşurdu. İzmir'den
biliyordum. Yahudiler, Cumartesi günleri
ateş tutmazlardı. O nedenle de evlerde yemek yapılmazdı. Hemen tamamı, kesesine
göre değişik lokantalara giderlerdi. Bu kentte, Yahudi azınlığın olmasını
garipsemiştim.
Vergi dairesi teftişi sırasında, epeyi Yahudi kökenli vergi
mükellefi olduğunu gözledim. Servis şefine sordum. Anlattığına göre; 1967 Arap-İsrail
savaşına dek, Türkiye'de yerel nufusun
içinde oransal olarak Yahudilerin en çok olduğu il Çanakkale imiş.
Savaş sırasında; 6-7 Eylülde
İstanbul'da yaşananlara benzer olaylar Çanakkale'de de yaşanmış.
1957 yılında, Rumların
Kıbrıs adasındaki Türklere saldırmaları üzerine İstanbul'daki Beyoğlu semtinde
işyeri bulunan Rum ve Ermenilere-belki de Yahudilere-ait mağazalar ve dükkanlar
yağmalanmış, yakılıp, yıkılmıştı. İzmirde de İzmir fuarındaki Yunan
pavyonu'nun başına aynı akibet gelmişti.
1967 Arap-İsrail savaşı sırasında da Çanakkale'de Yahudilere ait
dükkanlar ve işyerleri yağmalanmış,
evler yakılıp yıkılmış. O zaman, Türk hükümeti ile İsrail hükümeti
anlaşmış ve bu kentteki Yahudilerin büyük bir çoğunluğu gemilerle İsrail'e
taşınmış. Halen bulunanlar ise, gitmek
istemeyenlermiş.
Bunun üzerine İzmir gettosundaki Yahudilerin de sistemli olarak
yeni kurulmuş İsrail devletine göç ettirildiklerini de anımsamıştım.
Pekiyi ne olmuştu da İspanya 'nın koyu katolik kraliçesi
İzabella'nın 1492 yılında kovduğu Yahudileri - Sefarad Yahudilerini-bağrına
basan ve yüzyıllarca bir arada sorunsuz yaşayan Türklerle Yahudilerin arası
açılmış veTürkiyedeki Yahudiler dışlanmış ve horlanmışlardı da bu ülkeyi terk
etmek zorunda kalmışlardı?
Bir kez, İkinci Dünya savaşındaki Yahudi düşmanlığından,
Türkiye'deki bir grup vatandaş etkilenmiş ve Yahudi aleyhtarlığına başlamıştır.
Sonra, yerel Yahudiler kendilerini
müslümanlara yeterince anlatmamışlar ve buna gereksinim duymamışlardır. En
önemlisi, 1950 de demokrasiye geçişle birlikte Türkiye'de islamın yeniden
dirilişi yaşanmağa başlamıştır. Bunun sonucunda olanlar olmuştur.
Oysa; Türklerin Yahudilerle
akrabalığına dair söylentiler de vardır. Buna göre; Tevrat'ta sözü edilen on
üçüncü kabile olan “ kayıp kabile'nin
Türk kabilesi olduğu anlaşılmıştır. Gerçekten de islamın yayılışı sırasında
Hazar Denizi dolayında yaşayan Hazar Türkleri,
buraya gelen islam misyonerlerince islama çağırılmıştır. Arkadan,
onları Hristiyanlığa çağıran misyonerler de gelmiştir. Şamanizme inanan Hazar
Türkleri 'bu böyle olmayacak, kendimize
yeni bir din seçelim” demişlerdir.
Hazar Türklerinin bilgeleri, yöneticileri ve şamanları bir araya
gelerek İncil'i ve Kuranı incelemişler; bunlarda Tevrattan da söz edildiğini görünce
onu da edinip incelemişler ve Yahudi dinine girmeğe karar vermişlerdir. Bir
haham bulup Yahudi dininin gereklerini yerine getirmeğe başlamışlardır.
Bu Hazar Türkleri'nin bir kesimi,
sonraki yıllarda Türkiye'ye göç etmişlerdir. Günümüzde, Doğu Anadolu'da
bunlardan olanlar vardır. Yerli halk tarafından “ teremeke”
olarak anılmaktadırlar.
Böyle bir akrabalığa karşın Yahudi aleyhtarı olaylar olmuş ve
İsrail'e büyük bir yahudi göçü başlamıştır.
Çanakkale'de ortaya çıkmış böyle bir olay ne basına yansımıştı ne
de devle t radyoları- o zamanlar yalnızca devlet radyoları vardı ve televizyon
yoktu- bu konuda bir haber yapmışlardı. En azından ben ne bu konuda bir satır
okumuş ne de radyoda bir tümce duymuştum. Her şey, büyük bir gizlilik içinde olup bitmişti.
Benzer bir uygulama da, 1964
yılında Kıbrıs'ta Türk kökenlilere yapılan soykırım nedeniyle yapılmıştı.
İstanbul'daki rum kökenli Türk vatandaşları yurttan kovulmuşlar, çoğu Yunannistan'a göç etmek zorunda
kalmıştı. Bu olay da, gizli bir Bakanlar
Kurulu Kararı ile yapılmış ve basın ve yayın organları bu olayı haber yapmamış
ve işlememişlerdi. Böylece, Türk devleti Ermenilerden sonra Rumlardan da
kurtulmuştur. Öyle anlaşılıyor ki, 1967 Arap İsrail savaşından sonra Yahudi
azınlıktan da kurtulunmuştur. Böylece, etnik temizlenme büyük ölçüde
tamamlanmıştır.
Doğal olarak servis şefine “
Burada Yahudi fırını var mı” dedim.
Varmış. Ertesi sabah o fırına gittik ve yardımcımla ben üçer pirinçli boyozla
kahvaltı yaptık. Sonraki günlerde de ya kahvaltıda ya da öğle yemeklerinde bu
pirinçli boyozlardan bol bol yedik.
Yakından gördüğüm ilk Yahudi,
komşumuz olan hahamdı. Ufak tefek,
yakışıklı denilecek, altmış yaşlarında bir ihtiyardı. Havra Sokağı'ndaki
sinagogu yönetirdi.
Bir gece onun evinden çığlıklar yükseldi. Haham ölmüştü. Ben de
mahallenin diğer çocuklarıyla ölü birisini yakından görmek için o eve gittim.
Hahamın yattığı odaya girmemize izin verdiler. Hahamın baş ve ayak uçlarında on
üç mumlu iki şamdan yanıyordu. Çenesini bir yemeni ile bağlamışlar ve karnının
üzerine kocaman bir mutfak bıçağı koymuşlardı.
Mahallede bir başka haham daha vardı. İki sokak yukarımızda
oturuyorlardı. Bir gün, hahamın evinden
kadın çığlıkları yükseldi. Bu tür çığlıklar,
bizim mahallede doğaldı.
Çünkü, hemen herkes ya karısını
ya kızını döverdi. Kimse de bu durumlara karışmazdı. Biz de hahamın kızlarını
dövdüğünü sandık. Merakla hahamın evinin karşısına gittik.
Çığlıklar durmaksızın sürüyordu. Mahalleli işe karışsın diye
beklerken, yoldan geçen bir mahalleliye” Yahu, haham kızlarını dövüyor. Olaya dur
deseniz ya” dedik. Adam gülümseyerek
yanıt verdi. “ Hahamın kızlarını dövdüğü
falan yok. Hahamın kızları Tevrat okuyor. Tevratı yüksek sesle okurlar. Bu
duydugunuz çığlıklar o olayla ilgilidir. “
deyip yoluna devam etti. Kızlar hala bağırışıp duruyorlardı. Biz de
adamın anlattığına inandık. Ne de olsa,
kimse yarım saat süreyle dayağa dayanamazdı. . .
Yahudiler Türk kasaplardan et alıp yemezlerdi. Genellikle tavuk,
horoz ya da hindi alıp hahamlara kestirir ve etlerini “ helal”
duruma getirir öyle yerlerdi.
Genç Yahudi kızları çok güzeldiler. Ancak, otuzlu yaşlardan sonra
birden çöküyorlardı. Müslümanlarda erkek tarafı kız tarafına başlık parası
verirken Yahudilerde tersi olurdu. Yahidilerde kız tarafı kızlarını
drahomasıyla evlendirirlerdi. Drahoması olmayan kızlar evde kalırlardı. Bu
nedenle, Türk erkeklerle evlenmiş Yahudi kızları vardı. Nitekim,
arkadaşlarımızdan birisinin annesi Yahudiydi.
Sonraları, bunun tersi bir örneğe rastlamıştım. Aynı zamanda mason
olan bir Yahudi arkadaş, bir Türk kızıyla evlenmışti. Bu yüzden sinagog
cemaatinden atılmıştı. Belki, Yahudi olmayanla evlenen kızları da cemaatten
atıyorlardır.
İkiçeşmelik mahallesine taşındıktan sonra Eylül başında, biraz
gecikmeli olarak-onbir yaşındaydım- sünnet edildim. Yahudiler de sünnet
ediliyorlardı ama onlar doğar doğmaz bu operasyonu geçiriyorlardı. Orta okula
sünnetli yürüyüşüyle başlamıştım. Orta okulda Yahudi kökenli arkadaşımız yoktu.
Çünkü, Yahudi çocukları orta okulu, Saint Jozef orta okulunda okuyorlardı. Oysa,
ilköğretimde Yahudi kökenli arkadaşlarımız olmuştu. Genellikle Türk adları
kullanırlardı. İlk öğrenim zorunlu olduğundan, bundan kaçınamıyorlardı.
Sonra, İzmir Atatürk Lisesi'ne yazıldım. Burada birçok Yahudi ile
birikte okuduk. Çünkü, o zamanlar Saint Jozef'in İzmir'de lisesi yoktu. Zengin
yahudiler, çocuklarını İstanbul'daki Saint Jozef lisesine yolluyorlar, orta
tabakadakiler ise Türk liselerine yazılıyorlardı.
Üç yıl boyunca birlikte okuduğum ve arkadaşlık ettiğim Yahudilerin
bazılarının adları Aslan, Jak, Nahum,
Nesim, Albert , Jozef, Ferit idi.
İçlerinde Yahudi militanı diyeceğimiz tipler de vardı. Bunlar, sabahları
İstiklal Marşını söylemezlerdi. Bazı Türk arkadaşlar da bu tiplerin arkasındaki
sırada yer tutup gerilerine toplu iğne batırarak bunlara zorla İstiklal Marşı
okuturlardı. Aramızda, başka bir konuda
gerginlik yaşanmamıştır.
Bu arkadaşların çoğu uzun süre İzmir'de kalmışlar ve İzmir'in
ekonomisinde önemli yerlere gelmişlerdir. İçlerinden bir tek Albert İsrail'e
gitmişti. 1967 Arap İsrail savaşı sırasında binbaşı rütbesi ile savaştığını “ Time” dergisinden
öğrenmiştik. Bir başka “ Time” dergisinin kapağında da bizim mahalleden
İsrail'e göç etmiş Stella adlı bir Yahudi kızını görmüştük. O da İsrail
ordusunda Araplara karşı savaşıyormuş.
Stella ve ablası Raşel,
bizim mahallenin kızlarıydı. O zamanlar müslüman kızlarla arkadaşlık
kurmak çok zordu. Bu nedenle, Yahudi kızları ile arkadaşlık kurardık. Raşel ve Stella ve hahamın kızları ile her
Cumartesi bir arkadaşın evinde-anne ve baba genellikle sinemaya gitmiş
olurlardı, o zamanlar sinemalarda iki
film tekmili birden gösterilirdi, bu en
azından beş saat demekti-toplanır ve çay partileri düzenlerdik. Yahudi kızları
ile dans eder ve onları sever, okşardık. En sık Kıbrıs'lı Tankut'un evinde
toplanırdık.
Bu Kıbrıs'lı Tankut, liseden sonra Edebiyat Fakültesi Rus
filolojisi bölümüne girdi. Herkes, bu seçiminden dolayı onunla dalga geçti.
Türkçe-Rusça sözlük olmadığından dört yılda Rusça ile birlikte İngilizce de
öğrenmiş oldu. Okul bitince Harbokulundan dil öğretmenliği önerisi, MİT'ten
kendileri ile çalışma önerisi, CİA 'den onlarla çalışma önerisi aldığını; kararsız olduğunu söylemişti. Sonra, Gürcistan'dan attığı bir postkarttan
Amerikalıları seçtiğini anlamıştım. Böyle garip gelişmeler olmaktadır.
Bir başka arkadaşımız-üç liseden kovulup bizim liseye gelmişti-zor
bela liseyi bitirmişti-üniversite seçimi sırasında sınavsız girilen yerleri
araştırmış ve edebiyat fakültesinde sineloji-çince-bölümüne girmişti. Orayı da
güç bela, itile kakıla bitirmiş; bir
süre işsiz dolaşmıştı. Yıllar sonra, Çin ile ekonomik ilişkiler kurulunca Çin'e
konsolos olarak atanmıştı. Bu da bir garip gelişmeydi.
Bir başka garip olay da Raşel ile bizim imam Ali'yi
evlendirmemizdir. İmam Ali, İzmir'de ilk
kurulan İmam Hatip Lisesi'ne yazılmıştı. Konyalı Ali de
derdik. İmam Hatip Lisesi'ne yazılmış olmasına karşın; İmam Ali de bizim
Cumartesi çay partilerine katılırdı. O partilerden birisinde, İmam Ali imamlığı
da kendisi yaparak Raşel adlı Yahudi kızıyla imam nikahıyla evlenmiş oldu.
Ondan sonra, bizim partilerde onlara evli işlemi yapılıyordu. Raşel de
sonraları, İsrail'e göç etti.
Lisedeki Yahudi arkadaşlarımdan Aslan turistlere, İzmirli
zenginlere ve Nato'ya gelmiş Amerikalılara yerli ve İran halıları satıyordu.
Jak, dış alım ve satım işlerine girişmişti. Nahum ve Nesim ise Tıp Fakültesi'ni
bitirip ünlü doktorlar olmuşlardı.
İzmir'deki Nato örgütüne gelen Amerikalı askerler, kentin
zenginlerinin oturduğu Alsancak, Göztepe,
Bornova, Buca gibi semtlerinde oturuyorlardı,
Yahudilerle dostluk kuruyorlardı. Bizim
Lisenin arkasındaki, eski Ortodoks kilisesinin yanındaki boş arsada bunlara
spor alanları yapılmıştı. İki basketbol sahası ve bir teniz sahası vardı.
Bizler de Amerikalı yaşıtlarımızla bu alanda basketbol ve tenis oynar ve
çoğunlukla onları yenerdik. Bunu bir türlü içlerine sindiremezlerdi.
Şimdi Efes Oteli'nin bulunduğu alanda o zamanlar bir havuzlu park
ve nikah salonu vardı. Belediye, bu parkın bir kesiminde Amerikalı çocuklar
için beyzbol sahası kurulmasına izin vermişti. Bizi oraya da davet ettiler.
Zaman zaman Yahudi akranlarımızın da olduğu o oyunda da Amerikalı çocukları
yenerdik.
Onların sayesinde İzmir'de basketbol ve tenis sporları gelişmiştir.
Bir de şunu anlatırlardı. Bir kaç yıl geçtikten sonra, Amerikalı doktorlar, Türkiye'de bulunmuş Amerikalı çocuklarda “ çocuk felci”
hastalığının ortaya çıkmadığını
gözlemişler. Amerikalılarda o sıralar bu hastalık çok yaygındı. Başkanları
Roozevelt bile bu hastalığa yakalanmıştı. Bunun nedenini Türkiye'ye ve İzmir'e
gelip araştırmışlar ve şu şaşırtıcı sonuca ulaşmışlardı. Amerikalı çocuklar
bizlerle birlikte toz toprağın içinde koşup oynayarak büyüyorlardı. Bunun
sonucunda, bedenlerinin mikroplara karşı bağışıklık güçü, savaşma gücü
artıyormuş. O nedenle onlarda çocuk felci sayrılığı ortaya çıkmıyormuş.
Arada bizim mahalleden bazı liseli-çat pat İngilizce
konuşanları-gençleri; Amerikan subayları evlerinde verdikleri partilere garson
olarak çalışmak için çağırırlardı. Bir arkadaşımız bu tür bir işe gitmiş ve iş
bitince giyinip evden çıkacakken bir de bakmış konuklar evin çok güzel
sahibesini dudaklarından öpüp-iyi geceler öpücüğü diyorlarmış-ayrılıyorlarmış.
Bizim delikanlı da kadının dudaklarına yapışmış ve sıkı bir vantuz çekmiş.
Kadın şaşırmış ama sesini çıkarmamış. Bizim oğlan, evin servis kapısından
yeniden içeri girerek iki kez daha kadını öpmüş. Kadın sonunda” Sizi tanımıyorum. Ama, bu kadar yeter” demiş. Bizim oğlan, kadının subay olan
kocasından dayak yemeden oradan sıvışmış.
Bir de babamın Yahudilerle olan ilişkileri vardır. Babam, İzmir'de
ilk kez bir pres makinesi yaptırıp balık ve kızartma tavası, yumurta tavası,
yemek tavası gibi çeşit çeşit kalıplarla seri imalat denilecek biçimde tava
imalatına başlamıştı. Ürünlerini her Cuma günü Santo Ruso diye bir Yahudiye
teslim ediyor, parasını alıyordu. Santo Ruso, bu tavaları diğer illere dağıtıp
ve İzmir içinde satıyor ve sattırıyordu. Bu yolla, babamdan daha çok para
kazanıyordu. Babama” Neden tavalarını
sen dağıtmıyorsun, sen pazarlamıyorsun” dedim. Bu işe yetecek sermayesi ve çevresi
olmadığını söyledi. O zaman, Yahudilerin sermaye-para- ve çevre ilişkilerinin
genişliğinin önemini kavramıştım.
Zaten, babam üretim sırasında kullandığı sülfürik asit, tuz ruhu
asidi gibi asitleri; kalayı ve nişadırı da Yahudilerden alıyordu. Öyle bir işe
girişirse, alım yaptığı Yahudiler onu önlemek için ona ham madde
satmayabilirlerdi.
1957 yılında, Türkiye'de ekonomik kriz başladı. Bir çok mal yanında
babamın en çok kullandığı ürün olan kalayı da milli korunma kanunu kapsamına
alıp kota ile dağıtmağa başladılar. Babamı da bu uygulamalar alanına aldılar.
Babam, gereksinim duyduğu kadar kalay için belge alıyor ve bu kalayları yurt
dışından getirtip-Yahudi ithalatçılar aracılığyla-kullanıyordu. Bir gün Santo
Ruso babama” Osman usta, sen
gereksiniminden fazla kalay için istekte bulun. Fazladan gelenleri bana
devredersin. Ben de onları el altından satıp ayrıca para kazanırız” demiş. Babam bu öneriye “ olur” deseydi
bizim aile de İzmir'in zengin ailelerinden olurdu. Ama, “ hayır”
dedi.
Sonunda, babamın tava işini
de İstanbul'daki bir başka Yahudi bitirdi. Birden çok presle-babam bakır tava
yapardı-aliminyum tavaları seri imalat ile yapıp iyi bir reklamla pazarlamağa
başladı. Bir yıl sonra, babam bu rekabete-tava
fiyatları yarıya dek düşmüştü-dayanamadı ve yeni düzene de uyamadı, işi kapattı. Bir daha da çalışmadı.
Bir başka Yahudi de benim yaşamımı kurtaran Yahudi bir doktordur. Adı
Ersel Bilman idi. Her ne kadar, Talmut'ta Yahudi doktorlara Yahudi olmayan
hastalara bakılmaması emrediliyor idiyse de bu doktor, bana bakmıştı. Herhalde, sayrılığımın ciddi olması ve
kazanacağı paranın yüksekliğine dayanamamıştı.
Lise ikinin başlangıçında, lisenin önünde satılan ayvalardan almış
ve yıkamadan yemiştim. Sonuç, bağırsak tifosu hastalığıydı. Hastalık
başladığında altmış kiloydum, tedavim bitip nekahat devrem başladığında elli
dört kiloya inmiştim. Nekahet döneminde de bağırsaklarım sigara kağıdı denli
inceldiğinden, uzun süre et suyu ve
sebze suyuyla beslenmiştim. Ama Ersel Bilman beni yaşama geri döndürmüştü.
Bağırsak tifosu hastalığı, Sağlık Bakanlığı'na ihbarı zorunlu
hastalıklardanmış. Ersel Bilman, olasılıkla vergiden kaçmak için hastalığımı
Bakanlığa ihbar etmemiş, sonunda
hastalığımın mide hastalığı olduğuna dair rapor vermiş ve o raporu okula
-otanmam iki ay kadar sürdüğünden okula devam etmem ve sınıfta kalmamam için
böyle bir rapor gerekiyordu-verip öğrenimimi kayıpsız sürdürmüştüm.
O dönemde özel doktorun bakımı çok pahalıydı. İyileştikten sonra, bu kadar parayı nereden bulduklarını babama
sordum. Bana” yaşamımda ilk kez bana
büyük ikramiye çıktı. Dörtte birlik milli piyango biletiydi. Parayı aldık, haftasına sen hastalığa yakalandın ve yattın
aşağı. O parayla otanmanı sağladık ve seni yaşama döndürdük” demişti. Gerçekten de şimdi de olduğu
gibi, ozaman da çeyrek bilet milli
piyango ikramiyesi ile eski İzmir evlerinden enaz beş tane satın almak
olanaklıydı. Böylece, babam bir kez daha zengin olmak olasılığını yitirmişti
ama oğlu ölümden dönmüştü. Ersel Bilman adlı bu doktoru yaşamım boyunca
unutmadım.
Bu bir tür Yahudi gettosu durumunda olan mahalleyi biraz anlatayım.
İkiçeşmelik, Mezarlıkbaşı'ndan Eşrefpaşa
Meydanı'na kadar giden daracık bir caddenin iki yanındaki sokaklardan
oluşmaktadır. Mezarlık Başı'ndan Altınpark'a dek uzanan Kemeraltı Caddesi
parçası da bizim mahalleye dahildi. Oralarda da Yahudiler otururdu. Keza; caddenin ortasından Kemeraltı'na inen
Kahramanlar Sokağı da aynı durumdaydı.
Sokaktan biraz geniş olan bu caddede, bir belediye otobüsü(burunlu
Man otobüsleri vardı) ile bir otomobil karşılaştıklarında, manevralarla biribirlerine yol açarlardı. O
zamanlar, İzmir'de çoğu hurdaya çıkması gereken Ford, Chavrolet,
Dodge markalı otomobiller vardı. Otomobillerin çoğu, İzmir'e gelmiş Nato
personeli İzmir'den ayrılırken otomobillerini satarlardı, o araçlardan oluşuyordu.
Bu otomobillerden birini taksi olarak çalıştıran bir Parlak Hüsnü
vardı. Bu parlak Hüsnü, hem kadınları hem oğlanları pazarlardı. Aracını da bu
işlerde kullanırdı. Eve gelip karısını ve kızını alınca, biz mahallenin delikanlıları “ Pezo Hüsnü yine karısını ve kızını “ uçuş” a
götürüyor “ derdik.
Bizim mahallede orospular, oğlanlar, kullamparalar(oğlancılar),
sevici kadınlar, külhanbeyleri, haraç toplayanlar, eşrarkeşler-O zamanlar eroin ve kokain
alışkanlıkları daha Türkiye'ye girmemişti-esrar satıcıları bir arada, biribirlerinin yararına dokunmadan
yaşarlardı. New York'un Bronks'undan bir farkı yoktu.
Bir kezinde; Parlak
Hüsnü'nün kızını yaşıtı çok güzel bir kızla evlerinin banyosunda kız kıza
sevişirken, bir arkadaşın o eve bakarak
yüksek konumlu olan evlerinin penceresinden izlemiştik. Parlak Hüsnü, kızlığına dokunulmaması koşuluyla o kızını da
pazarlıyordu. Oysa, bizim mahallede kızlarıyla seks yapan çok baba vardı.
Sonunda, bir büyük Ege ilçesinin bir
zenginiyle evlendirdiler o kızı.
Orta okulda edebiyat dersine gelen Sabri hoca-büyük olasılıkla
oğlancıydı, çünkü bazı erkek çocuklarını
edebiyatı daha iyi öğretmek bahanesiyle sık sık evine çağırırdı, karısı ölmüştü yalnız yaşıyordu-bizim
sınıftan iki çocuğa, başka bir sınıftan bir çocuğa “ abla” takma adını takmıştı. Bu üç çocuk oğlan
oldular ve oğlancıların en sık aradıkları tipler oldular. Orta okuldan
sonra, hayatlarını kazanmak için o yolda
çalışmaya başladılar. Bob stil ayakkabılar-topukları mantarlı yüksek topuklu
ayakkabılar-giyerler, kadınlar gibi
makyaj yaparlar, daracık pantolon giyip
ortalıkta dolanırlardı.
Caddede bir de hamam vardı. Her gün, her saat erkeklere olan bir
hamamdı. Bizim arkadaşlar dahil İzmir'in tüm oğlanlarını haftanın belli gününde
burada da pazarlarlardı. Ülnü bir şarkıcı olmuş olan İstanbul'lu bir oğlan da
İzmir'e geldiğinde bu hamamı kapatır ve hamam safası yapardı.
İşte, o üç abladan birisinin adı Enis idi. Biz onu Türk
sanırdık. Yahudilerin bazıları, çocuklarına Türk adı koyarlardı. Sonradan,
Yahudi kökenli olduğunu öğrenmiştik. O da dahil, bizim mahalleden çıkan
oğlanlar ve orospular, otuz yaşını
tamamlayamadan ölür giderlerdi. Bazılarını da -oğlanlar dahil-İzmir genel
evinde çalışırken görürdük.
Ben ve beş arkadaşım, bu
bataklıkta lise öğrenimini tamamlayıp yüksek öğrenime gittik. O nedenle bizleri
bataklıkta açan beyaz orkidelere benzetirdim.
Yüksek öğrenimimi Mülkiye'de tamamladım. Bizim dönemde bu fakültede
Yahudi kökenliler yoktu. Belki de vardır da ben tanımadım. Sonra, askerlik görevim için Piyade Okulu'na
gittiğimde orada yeniden Yahudi kökenlilerle karşılaştım. Bizler gibi, okulu bitirip birer asteğmen olarak kıtalara
dağıldılar. İktisat Fakültesi'nde asistanken askere gelmiş sanırım Varon
soyadlı bir Yahudi vardı. Bizim yaşlarımızdaydı. Ondan sonra, uzun süre
Yahudilerle karşılaşmamıştım.
Askerlik bitmiş; Maliye Müfettişi de olmuştum. Meslek uygulamaları
sırasında da Yahudilerle yolumuz kesişti. Bir keresinde, bir tefecilik ihbarını vergi incelemesine
tabi tutuyordum. Tefeci bir Yahudiydi. Zaten,
tefecilik Yahudilerin kutsal mesleği gibi bir şeydi. Tüm Türkiye'de,
nerede bir tefecilik olayı olsa,
altından -yada önde görünen Türkün arkasından- bir Yahudi ortaya
çıkıyordu.
Adamın servet durumuna bakıldığında, tefecilik yaptığı ayan beyan görünüyordu.
Ama, borç alıp verme işlemlerini ortaya
çıkaramamıştım. O zamanlar, bankalar
şimdiki gibi büyük ve yaygın değildi. Tüm bankalara adamın kimliğini bildirip
varsa onlardaki banka hesaplarını bildirmelerini istedim. Sonunda bombayı
patlatmıştım.
İzmir'de tefecilik yapan Yahudi,
Van'daki bir banka şubesinde hesap açtırmıştı. Borç paraları-çeklerle-o
hesap üzerinden veriyor; faiziyle borç
paralar o hesap aracılığıyla tahsil ediliyordu. Hem vergi kaçakçılığından hem
de “ tefecilik suçu” ndan adamı savcılığa ihbar etmiş ve görevi
tamamlamıştım.
Bundan sonra tanıdığım Yahudiler, masonlarla olan ilişkilerim
nedeniyle olmuştur. Ama, Maliye Müfettişi
olarak sık sık görevle yurt dışına gitmiştim. Orada tanıdıklarım hangi ulustan
olduğumu soruyorlardı. Ben de “ Siz
bulun bakalım” diyordum. Kimsenin aklına Türk olduğum
gelmiyordu. Her ulusun adını sayıyorlar,
sonunda ben Türk olduğumu söyleyince “ Haa. .
Demek Türksünüz “ diyorlardı. Bu
arada, en çok” Yahudi misiniz “ diye soranlar oluyordu. Belki de, İkiçeşmelik
gettosunda büyüdüğümden, Yahudilik
bulaşmıştı bana. . .
Gelelim masonlarla olan tanışmama ve serüvenime. Biraz masonluk
tarihi iyi gider diyerek başlayalım.
Masonluğun kökeninin Haçlı Seferleri sırasında kurulduğuna dair
söylenceler bulunan “ Tapınak
Şövalyeleri” olduğu ileri sürülür. Amaç,
Kudüs'ü müslümanlardan geri almak ve orada bir Hristiyan devleti kurmaktır.
Tapınak şövalyeleri sonradan biçim değiştirip ilk masonlar olmuşlardır. Mason,
Fransızcada duvarcı ustası demektir. Masonlar, kendilerini onlardan ayırmak
için franc-maçon deyimini kullanırlar.
İlk başta 1725-1736 yıllarında İngiliz masonlarına ait dört loca
bir araya gelip Londra Büyük Locasını kurmuşlar ve Anderson soyadlı bir mason,
masonluğun anayasasını hazırlamış ve bu anayasa benimsenmiştir.
Paris büyük locası ise ilk olarak 1735 yılında kurulmuştur. Katolik
eğilimli-İngiliz masonları dinsizdiler- olan bu masonlar, başlangıçta İngiliz masonlarınca
dışlanmışlar, sonradan kabul
görmüşlerdir. Örneğin; günümüzde
ülkemizde Hür ve tanınmış masonlar-İskoç riti- ile özgür masonlar-Paris riti-
bulunmaktadır. Özgür masonlarda dini inanç serbesttir ve kadınlar da bu mason
localarına üye olabilmektedir.
Bir de -Roma riti denilebilecek-bir örgütlenme vardır. İlluminati
denilen bu örgüt 1876 da Almanya'nın Münih kentinde kurulmuştu. On kişiden
oluşan bir iç çember ve üç yüz kişiden oluşan bir dış çember biçiminde
örgütlenen bu kuruluşun amacı, Kudüs başkentli bir dünya devleti kurmaktır.
Simgesi, tek gözdür. Bu göz, Ra tanrısının gözüdür. Örgüt, aşağıya doğru,
bir piramit biçiminde örgütlenmiştir. İllumimati dereceleri de 33 derece olup
masonlarla aynıdır.
Türkiye'deki birçok müzik ve sinema sanatçısının bu kuruluşa üye
olduğuna dair söylentiler vardır.
Bazı yazarlara göre; aydınlanma anlamına gelen İlluminati örgütü
1576 yılında Galileo Galilei tarafından kurulmuştur. Dünyanın dönmediğini
engizisyon baskısı ile söylemek zorunda kalan Galileo, bundan sonra kiliseye
düşman olmuş ve on bir arkadaşı-sanatçı ve bilim adamı- ile İlluminati adlı
örgütü kurmuştur.
İllünimati örgütünde mason localarının adı numaralıdır.
Örneğin, 1980 li yıllarda P2 locası denilen
bir locadaki Vatikan rahiplerinden birisinin yaptığı yolsuzluklar ortaya
çıkarılmış ve İllüminati adı yeniden gündeme gelmiştir.
Osmanlı Devleti'nde masonluk 1721 yılında başlamıştır. İlk
mason, Yirmisekiz Mehmet Çelebi zade
Sait Çelebidir. Aslen Fransız olan Kumbaracı-istihkam subayı-Ahmet Paşa ile
İbrahim Müteferrika- matbaayı Osmanlıya getirmiştir-ilk masonlardandır.
Sultan Birinci Mahmut, masonluğu yasaklamıştır. Ancak, yasak
Anadolu'da uygulanmış ve fakat Rumeli ve Makedonya'da uygulanamamıştır.
Üçüncü Selim döneminde İstanbul'da İngilizler, İskoçlar,
Fransızlar, İtalyanlar mason locaları kurmuştur. Bu localara bazı azınlıklar da
girmiştir.
İlk obediyans “ Grande Loge
de Turquie” adıyla İzmir'de
kurulmuştur. Ayrıca, 1848 yılında kurulmuş “
İskenderun Büyük Locası” da
vardır. Bu dönemde bir tek “
Orhaniye” locası Türkçe işlem
yapmıştır.
1861 yılında Prense Halim Paşa,
İskoç Ritine bağlı “ Şurayı Ali
Osmani” yi kurmuştur. Sultan Abdülaziz
döneminde Ermeniler” Ser-Sevgi” locasını kurmuşlardır. Buraya Türkler de
girmiştir. Bundan sonra, masonluk
Türkler arasında hızla yayılmıştır. Başlıca ünlü masonlar şunlardır:
Mustafa Reşit Paşa, Keçecizade Fuat Paşa, Mithat Paşa,
Ziya Paşa, İbrahim Hakkı Paşa, Ahmet Vefik Paşa, Tunuslu Hayrettin Paşa, Şinasi,
Namık Kemal, Sultan Beşinci
Murat, oğulları Prensler Nurettin ve
Kemalettin efendiler, şeyhülislamlar
İzzettin efendi, Hayri efendi, Musa Kazım efendi. Ayrıca, son padişah olan Mehmet Reşat(Vahdettin) de
masondur.
İkinci Abdülhamit dönemi masonlar için zor dönemdir. İkinci
Abdülhamid, bir mason olan beşinci Murad'ın yerine tahta geçtiğinden,
masonların kendisini tahttan indirim Beşinci Murad'ı yeniden padişah yapacaklar
diye korku içinde yaşamıştır. Bu nedenle, Türkler için masonluğu yasaklamıştır.
Türkler mason olamaz. Yabancıların ve azınlıkların locaları
serbesttir. Buna karşın; özellikle
Selanik'te kurulan (Union et progres-ittihat ve terakki-)locasında birçok Türk
yer almışlardır. Bazıları; Kazım Paşa,
Mithat Şükrü Bleda, Talat
Paşa, Faik Süleyman Paşa, Cemal Paşa,
Emanuel Karasu(Abdülhamidin yüzüne tahttan indirildiğini tebliğ
etmiştir)Manyasızade Refik bey, Cavit
bey(Sonraları Maliye Bakanı olmuş ve İzmir suikastı dolayısıyla asılmıştır)dir.
Kurtuluş Savaşı sırasında masonlar faaliyetlerine devam
etmişlerdir.
Mustafa Kemal masonluğa 1906 yılında Şam'da görevli iken
başvurmuştur. Ancak, reddedilmiştir. 29 Ekim 1907 de önce Makedonya
Risorta(İtalyan) locasında mason olmuş, sonra İttihat ve Terakki üyesi
olmuştur. 196 matrikül-sıra-numaralıdır. Ancak, toplantılara katılmamıştır. Bu
bir söylentidir.
Gerçekte, Mustafa
Kemal(Atatürk) genç bir subay iken Selanik'te (Union et Progres) İttihat ve
Terakki mason locasına girmiştir. Abdülhamidin son zamanlarında
İtalya'dan gelen Enrico Ferni adlı bir mason,
Selanik'te İtalyan mahfiline bağlı locayı kurmuştur. Mustafa Kemal'in
arkadaşı Fethi bey de Vedata adlı bu mason locasının üyesidir. Locada iki
Yahudi ve bir Ermeni mason daha vardır. Belki de, (Union Et Progres ) İttihat ve
Terakki bir mason mahfilidir. Mustafa Kemal'in ve diğer itthiatçıların üyeleri
olduğu localar, bu mason mahfiline bağlı localardır.
10
Locanın Yahudi üyeleri, o zamanlar Rusya'da çok kötü davranışlarla
karşılaşan Rus Yahudilerinin durumunu durmaksızın gündeme getirirler. Bu
durum, Mustafa Kemal'e ters gelir.
Sonunda, mason locası toplantılarına katılmamağa başlar. Masonluğa bir giren
bir daha çıkamaz kuralı gereği; Mustafa
Kemal'i uyuturlar. Mustafa Kemal uyuyan mason olur.
Daha sonra, Samsun'a gitmesinden
önceki günlerde Mustafa Kemal İstanbul'da bir subay arkadaşına rastlar. Bu
arkadaşı onu, bir mason locasına
götürür. Orada, bazı masonik törenlerden sonra,
başının üzerinde bir kılıç dolaştırırlar. “ İşte,
benim masonluğum bu kadardır” diye anlatır sonraları Mustafa Kemal
yakınlarına. Günümüz masonlarına göre, bu anlatılan tören “ uyuyan bir masonun uyandırılması” törenine benzemektedir. Yani, Mustafa Kemal
Anadolu'ya gitmeden önce yeniden mason olmuştur.
İttihat ve Terakki locasına-belki de mason mahfiline-daha sonraları
Talat Paşa, Maliye Bakanı Cavit, Bahriye Bakanı Cemal Paşa, Resneli Niyazi ve Emanuel Karasu da
girmiştir. Emanuel Karasu sonraları Grand Orient-Büyük Doğu- mahfilini büyük
üstad olarak kurmuştur. Genel sekreterliğini Cavit yapmıştır. Bazı yazarlar,
Enver Paşa'nın da Selanik'teki mason locasının üyesi olduğunu
belirtmektedirler.
İttihat ve Terakki Cemiyeti,
ülkemizde bir mason locası olarak değil,
bir cemiyet olarak tanıtılmak istenmektedir. Oysa, Büyük Doğu mahfilinin
kuruluş yazışmalarında (union-force-progres) olarak yer almaktadır. Bu da, bu
kuruluşun bir mason locası ya da mahfili olduğu anlamına gelmektedir.
Diğer yandan; İttihat ve Terakki Cemiyeti'nin kurucuları olan
Mehmet Talat, Rahmi Bin Rıza, Mithat Şükrü, İsmail Hesleki Canbolat adlı
kişiler, masonların matrikül defterinde(sıra numarası ile)kayıtlıdırlar. Bu da
başka bir kanıt olmaktadır.
İtrihat ve Terakki Cemiyeti,
Osmanlı Devleti'nin son dönemlerinde ve Kurtuluş Savaşı sırasında ve
Cumhuriyetin kuruluşunda önemli görevler üstlenmiş ve başarmıştır.
İttihat ve Terakki locasının Paris Obediyansına bağlı olduğu
anlaşılmaktadır.
Bu locanın yanında bir de (Liberty and Fraternity)Hürriyet ve
İtilaf locası vardır. Bu loca, Kasım 1891 de İstanbul'da kurulmuştur. İskoç
Obediyansına bağlı bir locadır. Üyeleri arasında Damat Ferit Paşa, bazı
milletvekilleri ve Dr. Rıza Nur vardır. Bu locayı Prens Sabahattin kurmuştur.
Prense Sabahattin, padişah
Abdülmecidin kızı Seniha Sultan ile Mahmut Celalettin Paşa'nın oğludur. Mahmut
Celalettin Paşa ingiliz masonudur. Kendisi gibi, İskoç locası üyesi olan beşinci Murat'ı
yeniden tahta çıkarmağa çalışmıştır. Abdülhamid tarafından dışlanınca, ailesiyle birlikte Paris'e kaçmıştır.
Prens Sabahattin Paris'te Jön Türklerle çalışmıştır. Teşebbüsü
şahsi ve ademi merkeziyet cemiyeti adı ile bir dernek kurmuştur. (Bu kuruluşun
da bir mason locası olma olasılığı vardır). Ayrıca, Osmanlı Ahrar Fırkası adlı
bir parti kurmuştur. Birinci Dünya Savaşı sona erince İstanbul'a dönmüş ve İttihatçılara
karşı Hürriyet ve İtilaf Fırkasında yer almıştır.
Jön Türklerin derneğe alınması sırasında masonların giriş
törenlerinin uygulandığı söylenmektedir.
11
Prens Sabahattin İngiliz hayranıydı. Anglosaksonların
gelişmişliğini övüyordu. 31 Mart olayı nedeniyle tutuklanmıştır. Sonunda,
Osmanoğulları ile birlikte “ yüz
ellilikler listesi” nde yer almış ve
vatandaşlıktan atılmıştır.
Bu partinin ilk başkanı Damat Ferit Paşadır. Kurulduktan sonra,
İttihat ve Terakki Partisine karşı tüm muhalif grupları içinde toplamıştır.
1912 seçimlerinde pek az milletvekili çıkarmıştır.
Birden çok gazete çıkarmıştır. En ünlüsü İkdam Gazetesidir.
Sadrazam Mahmut Şevket Paşa suikastinden sonra, fırkanın liderleri gıyaplarında
idama mahkum edilmişlerdir. Bazı elemanlar Sinop'a sürülmüştür.
Sadrazama suikast yapan Kara Kemal,
başka bir obediyanstan da olsa bir biraderinin canına kıydığından
(Liberty and Fraternity) locasından atılmıştır.
Sevres Anlaşmasından sonra yeniden kurulmuştur. Refik Halit Karay,
Rıza Tevfik Bölükbaşı üyelerdendir.
Milli Mücadeleden sonra, kendiliğinden ortadan kalkmıştır.
Mensupları yurt dışına kaçmış ve vatana ihanetle suçlanan “ yüzellilkler listesi” nde yer almışlardır.
Günümüze dek, bu iki değişik
mason grubu arasındaki iktidar çekişmesi süregelmiştir. Cumhuriyet Halk
Partisi, İttihat ve Terakkicilerin, Demokrat Parti ve onun yerine kurulan
partiler ise Hürriyet ve İtilafçıların devamıdır. Nitekim Turgut Özal “ Biz Prens Sabahatin'in geleneğini
sürdürüyoruz” demiştir.
Sevres anlaşmasına göre Türkiye işgal edilirken, Roma obediyansı
Antalya ve Konyayı, Paris obediyansı Suriye, Lübnan ve Güneydoğu
Anadolu'yu, İskoç obediyansı ise Irak'ı
, Ürdün'ü, Filistin'i ve Yunanlılara işgal ettirerek
İzmir'i, Aydın'ı ve Ege bölgesini almıştır. İngiliz masonlarından oluşan İzmir
ve Aydın'daki İngiliz aileleri savaş öncesinde zaten buralara ekonomik bakımdan
egemen olmuşlardır. İzmir'in içinde oturdukları yerlere-Buca ve Bornova- ve
İzmir ile Aydın arasına tren yolu döşemişlerdir.
Diğer yandan Ürdün, Filistin ve Kudüse yerleşen İngilizler, İkinci
Dünya Savaşından sonra, işgalleri altındaki topraklarda bir İsrail Devleti'nin
kurulmasına izin vermişler ve bu olguyu gizlice desteklemişlerdir. Bunda; İskoç
Obediyansının payı olduğu açıktır.
İzmir'de futbolun yaygınlaşmasında da İngiliz kökenli aileler rol
oynamışlardır. Örneğin, Altay takımında uzun süre Edvin ve Jo Klark kardeşler
futbol oynamışlardır. 1950 den sonra, Durmuş Yaşar ve oğullarına destek vererek
Yaşar Holding'i kurmuşlardır.
Babamın anlattığına göre Durmuş Yaşar ve oğulları Selanik
göçmenleridir. İzmir'e ilk geldiklerinde ellerinde uzun, ucunda bez takılı bir
sopa ve motor yağı tenekesi ile İzmir esnafının Kemeraltı'ndaki dükkanlarının
kepenklerini yağlayarak yaşamlarını kazanmağa çalışmışlardır. Sonra,
İngilizlerin sağladığı finansman ile boya fabrikası kurmuşlar ve yürümüşlerdir.
Kurutuluş Savaşı sırasında masonların çok önemli hizmetleri
olmuştur. Osmanlı'dan devralınan Türkiye Büyük Millet Meclisi paşalarının
neredeyse tamamı masondur. İzmir'de Yunalılara ilk kurşunu sıkan gazeteci Hasan
Hasan Tahsin bir İttihatçı, bir
masondur. Ege Bölgesi'nde faaliyet gösteren Celal Hoca(Bayar) bir ittihatçi,
bir masondur. Keza, Türkiye Büyük Millet Meclisi'nin ilk Maliye Bakanı olan
Abdülhalik Renda da masondur.
12
İlk Türkiye Büyük Millet Meclisinde kırk dolayında mason vardır.
İsmet İnönü de masondur. Fethi Okyar, Ali Fuat Cebesoy, Kazım Karabekir, Fahrettin altay, Ali İhsan Sabis, Kazım Özalp,
Refik Saydam, Behçet Uz, Hasan Ali Yücel hep masondurlar.
Diğer yandan Moiz Kohen adlı mason(Tekin Alp) takma adıyla Ziya
Gökalp'in Türkçülükle ilgili görüşlerini savunmuş ve geliştirmiştir. Avram
Galanti(Bodrumlu) da aynısını yapmıştır.
1920 yılında Morning Post gazetesi”
Kesin olarak söyleyebiliriz ki,
Türk ihtilali tümüyle bir mason- musevi komplosudur. Mustafa Kemal
masondur” diye yazmıştır.
Günümüzde mason localarına yeni üyeler kazandırmak için kurulmuş
alt örgütler vardır. Örneğin, Lion Klüp Paris Obediyansına, Rotary Klüp ise İskoç obediyansına üye
sağlamak için kurulmuş refah dernekleridir. Belki, Roma obediyansı için de buna
benzer bir örgütlenme vardır.
Kurtuluş Savaşı sırasında da buna benzer örgütlenmeler ortaya
çıkmıştır.
Biri, Wilson Prensipleri Cemiyetidir. Amerikan mandasını-Amerikanın
yönetimine girme- gerçekleştirmek için kurulmuştur. Üyeleri arasında Halide
Edip Adıvar-Kocası Adnan Adıvar masondur- Ali Kemal, Hüseyin Avni bey, Refik Halit(Karay) Necmettin Sadak, Yunus Nadi Abalıoğlu vardır. 4 Aralık 1918 de
İstanbul'da kurulmuştur. Rauf Orbay ve Refik Bele de, Sıvas kongresi sırasında Amerikan mandasını
savunmuşlardır. Keza; İsmet İnönü de bir aralık bu görüşü savunmuştur. 5 Aralık
1918 de Amerika Başkanı Wilson'a muhtıra yollayıp Amerikan mandasını resmen
istemişlerdir.
Milli Mücadeleden sonra bu dernek faaliyetlerine son vermiş ve yok
olmuştur.
Bir diğeri, İngiliz
Muhipleri-İngilizleri Sevenler-Cemiyetidir. İngiliz mandası isteyen bir
kuruluştur. Osmanlı Devleti İngiliz yönetimine bağlanmalıdır. 20 Mayıs 1919 da
kurulmuştur. Damat Ferit Paşa ve Sait Molla üyesidir. Dahiliye
Nazırı(gazeteci)Ali Kemal, filozof ve şair Rıza Tevfik, Gümülcineli İsmail de
üyedir. Hürriyet ve İtilaf Fırkası ile işbirliği yapmışlardır.
Derneğin başkanı İngiliz rahip Frew'dir. Yeni İstanbul gazetesini
çıkarmışlardır. İngiltereden sağladıkları finansman ile Anadolu'daki Mustafa
Kemal aleyhtarı tüm ayaklanmaları yaptırmışlardır. Savaştan sonra kurulan
İstiklal Mahkemesi tarafından kapatılmıştır. Yönetici ve üyeleri “ Yüzellikler listesi” ile yurt
dışına yollanmıştır.
Teali İslam Cemiyeti-İslamı Yükseltme Derneği-19 Şubat 1919 da
İstanbul'da kurulmuştur. Masonik bir örgütlenmedir. İskilipli Hoca Atıf Efendi
kurmuştur. Üyeleri arasında Saidi Nursi ve Süleyman Mustafa Sabri efendi de
vardır. Cemiyeti Müderisinin adlı cemiyet Teali İslam Cemiyeti olmuştur. Bu
uygulama, islamın ilk siyasallaşması olgusudur. Amacı, islamın birliğini
sağlamaktır.
Kurtuluş Savaşı'na karşı çıkmışlar ve bu devinimi durdurmak için
çalışmışlardır. Bu nedenle, 1925 yılında Ankara İstiklal Mahkemesinde
yargılanmışlar ve hoca efendi idam edilmiştir.
Kürt Teali Cemiyeti-Kürt Yükseltme Derneği- bir diğer kuruluştur.
30 Aralık 1918 de İstanbul'da kurulmuştur. Amacı, Wilson
prensiplerine uygun olarak doğu illerinde bağımsız bir Kürt devleti kurmaktır.
13
Hürriyet ve İtilaf Fırkası ve İngiliz Muhipleri Cemiyeti ile
işbirliği yapmışlardır. Başkanı, Seyit Abdülkadir beydir. Bedirhan, Cemil paşa
aileleri ve aşiretleri bu işin içindedir.
1921 yılında Türkiye Büyük Millet Meclisi'nce kapatılmıştır.
Türk Yükseltme Cemiyeti de bu türden bir kuruluştur. Türk
masonlar, ulusal bir loca ve obediyans
olsun istiyorlardı. Bu nedenle 1929 yılında, daha önce bu amaçla kurulmuş olan “ Tekamülü Fikri Cemiyeti” nin
adı Türk Yükseltme Cemiyeti olmuştur.
Temelinde 1909 yılında Maşrık-ı Azam-ı Osmani adı altında kurulmuş
Türk ulusal mason obediyansı bulunmaktadır. 1920 yılında Türkiye Büyük Maşrıkı
adını almıştır. Büyük üstad Talat Paşadır. Özgür Masonlar Büyük Locası
olmuştur.
Hür ve Kabul edilmiş Masonlar obediyansları, uzun süre bu oluşumu kabul
etmemişlerdir. Sonunda, mason kuruluşu
olarak tescil edilmiştir. Şeyhülislam Musa Kazım Efendi de mason olmuştur. Rıza
Tevfik Bölükbaşı, büyük üstadlık
yapmıştır.
Cumhuriyetin ilk yıllarındaki bakanlar ve milletvekillerinin çoğu
bu mason kuruluşuna üyedir. Hasan Saka,
Şükrü Kaya, Tevfik Rüştü
Aras, Nevzat Tandoğan da üyeler arasındadır.
1935 yılında Mareşal Fevzi Çakmak'ın önerisi ve Atatürk'ün isteği
ile çalışmalarına son vermiş ve malları halkevlerine devredilmiştir. Fakat, bu kapatılma olayından sonra,
masonların yeraltına inerek faaliyetlerini sürdürdüklerine dair bilgiler
vardır.
Ancak, 1938 de Celal
Bayar'ın başbakanlığı sırasında “ uykudan
uyanmışlar” dır. 1948 yılında İsmet
İnönü masonluğu yeniden serbest bırakmıştır. 1948-1958 yılları arasında üç
büyük kentte yirmi sekiz loca çalışmaya başlamıştır. Günümüzde yüz bine yakın
üyeli localar faaliyettedir.
Türk Yükseltme Cemiyeti , Türkiye Mason derneği, Türkiye Kültür ve Fikir Derneği, Türkiye
Büyük Mason Mahfili Derneği olarak dört kuruluş halinde faaldir.
Cumhuriyet boyunca gelmiş geçmiş tüm başbakanlar-Bülent Ecevit
hariç-, bakanların çoğu, paşaların çoğu hep masondurlar. Ancak; Ecevit'in eski Maliye Müfettişi
olan kayınpederi masondur. Onun kızı olan Rahşan Ecevit ve onun gibi Tansu
Çiller'in kadın masonlardan olduğuna dair söylentiler vardır. Bülent
Ecevit'e mason gibi düşünüp davrandığından dolayı “ önlüksüz mason” derlerdi.
Örneğin dinci partinin
lideri iken Başbakan olan Necmettin Erbakan hoca, İsviçre mason locasına
kayıtlıdır. İtalyan büyük mahfiline bağlı
olmalıdır ki, sık sık Roma'ya giderdi.
Kaddafi ile Roma'nın arasını düzeltmek için Libya'ya gitmiş ve Kaddafi'den çok
kötü bir karşılama görmüştü.
Bugünkü Başbakanımız ….'ın da mason olduğuna dair yazılar vardır.
İzak Alaton'un büyükşehir belediye başkanı seçilmeden önce onu derneğe aldığı
ileri sürülmektedir.
Bugün Amerika Birleşik Devletlerinde iki milyondan , İngiltere'de dört yüz binden ve büyük olasılıkla
Türkiye'de yüz binden fazla mason olduğu ileri sürülmektedir. Virginia
eyaletinde George Washington'un günümüzde müzeye dönüştürülmüş olan
malikanesinin bahçesinde masonların tapınağı olarak kullanılan bir yapı
bulunmaktadır. Amerikanın ya da dünyanın her yerinden gelen masonlar, yılda bir
kez burada masonik ayinler yapmaktadır.
14
Onlara göre; sayıları 66.
666. 666 yı bulduğunda, dünyada Kudüs merkezli tek devlet kurulacaktır.
Bu kadar tarihi bilgiden sonra, gelelim benim masonlarıma .
İlk mason sözünü İzmir Atatürk Lisesi'nde duydum. Okul Müdürü Şekip
bey, Biyoloji ve Fransızca hocası Selahattin bey, felsefe hocası Kazım bey,
Psikoloji hocası Selahattin beyin mason oldukları söylenirdi. Buna göre
masonlar, seçilmiş yetenekli ve bilgili, toplumda saygı gören kişiler oluyordu.
O sıralar babam da bir mason öyküsü anlatmıştı. Bunlar, dört beş
Bektaşi canı bir meyhanede demlenip Allah muhabbeti yaparlarken, yan masadan
iki kişi kalkıp gelmişler. “ İstemeyerek
muhabbetinize kulak misafiri olduk. Bizi masanıza alır mısınız?” demişler. Babamlar da onları buyur etmişler
ve muhabbet kaldığı yerden sürüp gitmiş.
Bir aralık babamın yanında oturan kişi 'Bak erenler, ben lisede
matematik hocasıyım ve masonum. Biz masonlar,
bu evrende bir tek sizden çekiniriz “
demiş. Babam da “ Hayırdır
erenler, bizim çekinilecek bir yanımız
yok “ demiş. Matematik hocası “ Bizde en yüksek derece otuz üçtür. Siz de ise
kırkıncı derece var. Sizinkiler kırklara kavuşuyorlar. Anlayacağın, bizden daha
yükseksiniz'demiş. Babam da “ Eyvallah
erenler, madem böyle düşünüyorsun, öyledir. “
demiş.
Bu matematik hocası, İnönü Lisesi'nin matematik hocası olan Sıtkı
beydi.
Lise öğrenimimden sonra, Siyasal Bilgiler Fakültesi'ne girdim.
Orada da birçok profesörün -Seha Meray-Kemal Fikret Arık-Tahsin Bekir Balta
gibi-mason olduğu söylenip dururdu. Ben ve birçok arkadaşımın bu durum
umurumuzda değildi. Bizler, Türkiye'nin en bulunmaz kütüphanesini bulmuştuk
fakültede. Karl Marx'ı, Albert Camus'ü ve daha nicelerini tanımakla uğraşıyorduk.
1961 yılında Maliye Müfettiş Muavini oldum. Maliye Teftiş
Kurulu'nun yarıdan fazlası masondu. Çeşitli obediyanslara bağlı mason üstadlar
vardı. Doğal olarak, bizleri de kendi localarına bağlamak için çabalıyorlardı.
Promosyon arkadaşlarımın, muavinliğin daha birinci yılında mason localarına
alındıklarını düşünüyorum.
Sıra bana gelmişti. İkinci üstadım olan İsmail Hakkı Batuk, beni
ilk kez mason olmaya davet etti. Bolu'da teftiş sırasında “ refah dernekleri'nden söz ederek bu tür
derneklere girmek ister miyim diye sordu. Ben, o sıralar sıkı bir solcu
olduğumdan, böyle bir şeyi düşünmeyeceğimi üstada anlattım. Oysa, çok sonraları
Marx'ın, Lenin'in ve hatta Troçki'nin mason olduklarını öğrendiğimde çok
şaşırmıştım.
Turne dönüşü üstad beni bir akşam ailesiyle evinde yemeğe çağırdı.
O zamanların ünlü sinema oyuncusu olan Orhan Günşiray ve eşi de yemekteydiler.
Herhalde, locadan biraderi oluyordu. Yedik içtik ve konu yine masonluğa geldi.
Her ikisi, beni ikna etmeğe çalıştılar. Bir aralık, “ Bunun bir spor kulübü taraftarlığından bir
farkı yok'bile dediler. Ben, kibarca ve özür dileyerek bu öneriyi geri
çevirdim.
Bundan sonra, bir daha bana öneride bulunan üstadım olmadı.
Muavinliğimin ikinci yılında İzmir'de Nurhan Erdoğdu üstadın yanına
gittim. O da masondu. Sonradan,
Ankara'da özel bir haber ajansı kurdu. Bana, “
Bakanlıkta olup bitenleri bana aktarır mısın'diye öneride bulunmuştu. O
zaman, bu ajansı masonik çevrelere istihbarat sağlamak için kurduğunu
düşünmüştüm. Öneriyi ret ettim doğal olarak.
15
İzmir'deyken İsmail Hakkı Batuk üstad, İzmir'deki bir Yahudi
vatandaş hakkında kambiyo incelemesi yapmak için İzmir'e geldi. O Yahudi
kökenli iş adamını ben de tanıyordum ve yasal olmayan işlere bulaştığına dair
belirtiler vardı. Batuk üstad, incelemeleri sonunda, adamın eylemlerinde suç
unsuruna rastlanmadığına dair rapor düzenledi ve İzmir'den ayrıldı. Bana göre,
birader dayanışması rol oynamıştı. Temelde masonluk, dayanışma ve yardımlaşma
örgütüdür. Bunu İzmir'de gözlemiş oldum.
Maliye Müfettişi olduktan sonra, üç yıl kadar İzmir'de çalıştım. Bu
sırada, Baki Levent adlı benden yaşlı bir Baş Hesap Uzmanı ile tanıştım. Onun
aracılığıyla kendimi bir anda, İzmir'in masonları arasında buldum. Baki üstad,
birçok Hesap Uzmanını ve Maliye Müfettişini mason yapmıştı. Beni de yapmağa
çalıştı ama o da başaramadı.
Bir gün Baki üstad bana uğradı. “
Uçar; Ercan bey mason olmak için derneğe başvurmuş, ama ben onun sinirli
bir yapısı olduğundan bu iş olmaz diye düşünüyorum. Sen ne dersin” dedi. Ben de”
Örgüt sizin örgütünüz, siz düşünüp karar verin” dedim. Ercan beyin başvurusunu kabul
etmemişler. Ercan üstad buna çok bozulmuştu. Neredeyse tüm masonlara düşman
kesilmişti.
Kendisi anlatmıştı. Bu olaydan sonra, bir Anadolu turnesi sırasında
bir Sayıştay Murakıbı ile tanışmış. Adam buna mason olduğunu söylemiş. Ercan
üstad da “ Sizi nasıl yükseltiyorlar?” diye sormuş. Adam, “ Anlamadım”
demiş. Ercan üstad “ Bak öyleyse ben anlatayım demiş. Sizi bir
caminin şerefesine çıkarıp aşağıya atıyorlar. Aşağıda bekleyen mason üstadı
orta parmağını gerine geçirip senin yere düşmeni önlüyor ve sana “ işte, seni yükselttik” diyor “
demiş. Adam, buna çok kızmış ama masonik sakinliği içinde yanından
ayrılmış ve bir daha da görüşmemişler.
İzmir'deki Hesap Uzmanı masonlardan birisinin eşi, bir başka mason
olan arkadaşı ile gönül işlerine girişmişti. Bir kaç ay sonra kadın, bu yeni
sevgilisini kocasına anlatmış ve ayrılmak istediğini söylemiş. Bunun üzerine
ayrıldılar ve öbür mason bu bayanla evlendi.
Bir masonun biraderinin karısını baştan çıkarması çok büyük bir
suçmuş. Önce adamı uyuttular , locaya gidemez oldu, iş alamaz oldu; sonra da
mason biraderlerinden gelen işleri ona yollamaz oldular. Locada dolaştırılan “ dulkarı kesesi” nden de yararlanamıyordu. Bir yıl içinde adamcağız
sıfırlandı. Yine de, yaşamını sürdürecek denli iş vererek onu biraz kollamış
oldular.
Sonradan, sıfırlanan uyutulmuş mason karısının gereksinimlerini
karşılayamaz duruma düştüğünden kadın onu da aldatmağa başladı ve sonunda bir
Amerikalı zenci ile evlenmek için bizim uyumuş mason arkadaştan ayrıldı.
Arkadaşı yeniden uyandırdılar ve fakültede öğretim görevlisi olan bir mason
bayanla evlendirdiler.
Bu olaylar yaşanırken de benden mason olmam isteniyordu. Ben de,
olmayacağımı söylüyordum ama Baki üstad yılmıyordu. İlle beni mason yapacaktı.
Bir gün, orta okuldan bir arkadaşımı yolladılar. Onu da mason yapmışlar. Bana,
masonluğu tanıtan bir masonun yazdığı bir kitap verdi. “ Oku, sen de bizim yolumuza gireceksin” dedi. Ben de kitabı okumaya başladım.
Daha ilk sayfalarında, “ masonluğun
on emri” ndeki yedinci maddeye takıldım,
kaldım . Orada” İnsanlar yardım edilmeye
layıktır, yalnız masonlar insandır” yazıyordu.
Bütün bilim adamlarını, sanatçıları, din adamlarını düşündüm ve “ Bu yanlış bir yaklaşım, ben bu tür bir
yaklaşım içinde yaşayamam” dedim ve
bunları arkadaşıma anlattım ve bir kez daha onların yoluna girmeyeceğimi
söyledim. Benim yapım bu tür ritüelli, törenli, dogmalı yaşama elverişli
değildi.
16
Bundan sonra, masonlarla dostluğum sürdü ve onlar da bana bir kez
daha bunu önermediler.
Sonraki yıllarda, Türkiye'ye dinci iktidar geldiğinde Maliye Tefti
Kurulu'nda da mason avı başlatmışlardı. Benim de mason olduğumu düşünüyorlardı.
Ben de bir gün servisle daireye giderken bu olayı anlattım ve mason olmadığımı
söyledim. Sonra da şunu dedim. “ Bakıyorum,
şimdi sizin de masonlardan bir farkınız yok”
. “ Ne demek istiyorsun üstad” dediler. Ben de “ Eee. . Siz de masonlar gibi
düşünüyorsunuz. “ İnsanlar yardım edilmeğe layıktır, yalnız camiye gidenler insandır diyorsunuz” demiştim. Diyecek sözleri kalmamıştı.
Bu arada bizim Mülkiye'deki sınıfımızdan da oldukça çok sayıda
mason çıktığını sonraları öğrendim. Emre Ergin-yüksek dereceli bir
masonmuş-bunlardan birisidir. Babası
İzmir'in en ünlü doktoru ve amcası Milli Savunma Bakanlığı yapmış birisiydi.
Herhalde onların yol göstermesiyle bu yola girmiştir. Engin Berker, Hesap
Uzmanı iken bu yola girmiş, Fenerbahçe Spor Kulübünde Ali Şen'in başkanlığında
mali sekreterlik yapmıştı. İlhan Ersen, büyük bir olasılıkla Maliye Müfettişi
iken Hakkı Özkazanç üstad ile bu yola girmiştir. Başkaları da vardır kuşkusuz.
Ayrıca, kayınbiraderlerimden ikisi de mason localarına
girmişlerdir. Şimdi, “ acaba ben de
mason olsay mıydım “ diye düşünüyorum.
Sonra da şu noktaya ulaşıyorum. Babam, rekabete dayanarak işini bıraktığında “ Başkalarının yanına girip çalışamam” demişti. Ağabeyim de öyle düşünüyordu. “ Başkasının emrinde çalışamam” diyordu. O da uzun süre gazete dağıtıcılığı
ve milli piyango seyyar bayiliği yaparak yaşamını tamamladı. Bizim ailenin
genlerinde var bu bağımsız kalma isteği herhalde. O nedenle olmadım.
1972-1973 yıllarında bir yıllık süre ile Maliye Teftiş Kurulu
Başkan yardımcılığı görevinde bulundum. Birgün, Başkan Adnan Erdaş(Sonradan
müsteşar olmuştur)beni çalışma odasına çağırdı. Yanında 12 Mart'ın kudretli
generallerinden birisi vardı. Bir maliye ile ilgili sorunu danışmaya gelmiş.
Gerekli açıklamaları yaptım ve bilgileri verdim. Sonra “ vatanı nasıl kurtarırız “ muhabbetine giriştik. Söz sırası bana
gelince, kurulacak hükümetlerde masonlara yer verilmemesi gerektiğini söyledim.
Çünkü masonlar, kendilerinin ve mason biraderlerinin yararlarını ulusun
yararlarından üstün görüyorlar ve ona göre karar verip işlem yapıyorlardı.
Ülke, bundan zarar görüyordu.
Kudretli general, “ Vallahi,
kurduğumuz hükümette masonlar olmasın istedik. Gelen adayları didik didik
araştırdık. Ama yine de başarılı
olamadık. Bugünkü hükümette de enaz altı
bakan masondur” demişti. Sonradan, gerek bizim kurul
başkanının ve gerekse o kudretli generalin de Türk Yükseltme Cemiyeti üyesi
olduklarını öğrenmiş ve fena pot kırdığımı düşünmüştüm. Neyse ki, o konuşma bir
muhabbet havasında kalmış olmalı ki üstüme gelmediler ve benimle uğraşmadılar.
1979 yılında Samsun'da turnem vardı. Abdurrahman bey diye bir
doktorun yazlık evinin müştemilatında kaldık. Anladığım kadarı ile bu kişi
Samsun'un yüksek dereceli masonlarından birisiydi. Bizi bu kişiye, eskiden
orada kalmış olan Maliye Hesap Uzmanları tavsiye etmişlerdi. Onlar da mason
olmalıydılar ki, doktor bize çok iyi davranmıştı.
Bir hafta sonu, doktor bizi ailesinin sofrasında yemeğe davet etti.
Yemekte, doktorun dünürü ve eşi de vardı. Oğlunun kayınpederi olan dünür,
İstanbul'un en zengin ve etkili kuyumcularından biriymiş. Yanlış anımsamıyorsam
Türkiye Kuyumcular ve Sarraflar Derneği başkanı idi.
Yemek sonrası konu “ ne
olacak bu memleketin hali” ne geldi. O
yıllarda büyük bir ekonomik krizden geçiyorduk. Kıbrıs savaşı sonrası kriziydi
bu. Nitekim, savaş sonrasında Londra'da yapılan barış
17 görüşmeleri sırasında İngiliz Dışişleri bakanı” Şimdi siz Kıbrıs'ı esir aldığınızı
sanıyorsunuz. Çok yakında Kıbrıs'ın sizi esir aldığını göreceksiniz” demişti. İşte, bu olayı yaşıyorduk. Kıbrıs
Savaşı ve sonrası, Türkiye ekonomisini allak bullak etmişti. Yağ yoktu, şeker
yoktu, akaryakıt yoktu.
Ayrıca, kendisi de önemli derecede bir mason olan Kara Ziya lakaplı
Maliye Bakanı, tam o sıralarda Türkiye'ye kaçak altın girişi ve kaçak altın
çıkışını önlemek için olduğunu belirterek bir genelge yayınlatmıştı. Bu genelge
gereği olarak, biz de Samsundaki kuyumculara gitmiş ve altın sayımı yapmıştık.
Bu uygulama da kuyumcuların canını acıtmıştı.
Kuyumcular Derneği Başkanı “
En geç bu ayın sonuna dek, Ecevit hükümeti gümbür gümbür gidecek” demişti. Ecevit'in ortağı Erbakan hocanın
dinci partisiydi ve bu da onların hoşlandığı bir durum değildi. Biz, “ olmaz öyle şey” diye düşüneduralım, dünürün İstanbul'a dönüşünden sonra basında
ve kamu oyunda yayılan ilanlar ve haberler sonucu, Bülent Ecevit hükümeti
istifa etmişti. O zaman masonların ne denli güçlü olduklarının bilincine
varmıştım.
2005 yılında yaş haddinden dolayı emekli oldum. İzmir'deki müfettiş
arkadaşlarım beni mütevazi bir akşam yemeği ile uğurladılar. Sonra, İstanbul'dan
bir telefon geldi. İstanbul'da da bana bir”
güle güle yemeği” verilecekti.
Kabul ettim ve İstanbul'a gittim.
İstanbul'daki tüm Maliye Müfettişleri ve eşleri; İstanbul'daki çoğu
üst derecelerde mason olan emekli Maliye Müfettişleri; Ankara'dan gelmiş emekli Maliye Müfettişleri
beni ve eşimi Anadolu Klüp'te tam bir mason ritüeli biçiminde ağırladılar ve
uğurladılar.
Yemeğin ertesi günü bana mihmandarlık yapan genç bir maliye
Müfettişi; o gece mason derneğinde bir toplantıları olduğunu ve beni orada ağırlamaktan
mutluluk duyacağını söyledi. Bunu da kabul ettim.
İstanbul Yeminli Mali Müşavirler odasında yenilecekti yemek. Ben ve
Sezai adlı Maliye Hesap Uzmanı(Yeminli Mali Müşavirler Odası Başkanı sıfatıyla
davetliydi)dışında yemekteki herkes(Maliye Müfettişleri, Hesap Uzmanları,
Yeminli Mali Müşavirler vardı)masondu. Büyük Üstad Kaya bey U biçimindeki
masanın ortasında oturmuştu. Ben sağında Sezai solunda yer aldık ve yemek
başladı.
Bir süre geçtikten sonra Sezai iyice sarhoş oldu ve Büyük Üstad'a
masonlukla ilgili sorular sormağa, oradakilere ters gelecek sözler etmeğe
başladı. Büyük Üstad büyük bir sabırla dediklerine yanıt verdi, onu
yatıştırmağa çalıştı. Oysa, Sezai'nin dayısı da İzmir'in önemli
masonlarındandı. Bu davranışlarına anlam verememiştim. Ben, bana gösterilen
yakın ilgiye ve tüm mason dostlara teşekkür ettim ve toplantı bitti.
Böylece, benim masonlarım da bana yeni yaşamımda başarılar
dilemişler ve “ güle güle” demişlerdi.
Ne de olsa, ben de Ecevit gibi “ önlüksüz
mason” sayılırdım.
18
Not: Bazen Büyük Dosyaları tarayıcı açmayabilir...İndirerek okumaya Çalışınız.
Yorumlar