Bize ağlıyorum

Bir tanem gönül sızım…

İçim yansa da sensizlikle… kavrulmak yine de hoşuma gidiyor… o güzel ellerinden şu an öpmeyi ne çok istedim…ayaklarına yüz sürmeyi…

Gönlüme huzur veren kaynağım… iyi ki beni sevdi diyorum.

Yoksa yalnızlığımı kime verirdim… yıllardır alan olmadı da.

Sen, beni değersiz bulmadın ve aldın ve dahası değerli de kıldın…minnettarım.

Hani ölsem… arkamdan belki bir it öldü derler de bakmazlar. Sonra çöplüğe atmak için kokmamı beklerler. Çünkü kokunca ölü leş olur…Bilmeli ki, insanlar leşi de kendileri rahat etmek için atarlar. Ellerini cüzzamlı diye değdirmezlerdi. İşte böyleyken kıymetsizliğimi değerlerin başında bir bilen sen oldun.

Sevincimden olmalı ki…içim yanıyor bir bilsen sönmez ateşler gibi…

Kimim var diye sorsalar bir bilenim ve sevenim var.. çok şükür, ancak nafile o da ellerde kaldı. Varamasamda sever beni…bundan bu hayata zor tahammül ediyorum.

Yine tekim, kimimsesizim…

Soğuktan titreyen bir pisik gibi eline sığınıyorum … çapaklanmış gözlerime gözünden dökülen yaşları ilaç yapıyorum. Sarılıyorsun… gözüm gönlüm açılır da huzur bulurum diye.

Her zamanki adet…gece bitti gün başladı. Birçoklarına gün aydın bana ise yalnızlığımı yüzüme çarptı.

Ey gecem!

Neden güne dönüyorsun ki ben seninle beklerdim terk etmeden…ancak çekip gitmeyi seviyorsun.

Kaderim sana yanmaktan bıktım… onu bir an bırakmak istiyorum, bir sonsuz hayat nefesim olsa ve onsuz mu olacak… düşünmek bile gücüme gidiyor…

Bırakma…

Al beni götür götüreceğin yere.. kuyu da mahzende farketmez. Yeter ki nefesini hissedeyim…

Sevdam, cihan binlerce kez eski elbise niyetine beni değişti…Ben ise seninle olan bir anı âlemlere değişmedim. Yokluk sevilir mi seviyorum.

Yok olmak ve unutulmuş olmak… meğer en güzel şey bu imiş…sendan ırak olana…bence en güzel şey imiş.

Ey yüreğimin yanığı!

Sevdim seni…sende beni sevdin mi?

 İsmail Hakkı Altuntaş

Not: Bazen Büyük Dosyaları tarayıcı açmayabilir...İndirerek okumaya Çalışınız.

Benzer Yazılar