KURUMUŞ ÇİÇEK

 

 

گل خشکیده

بر نگه سرد من به گرمی خورشید

می نگرد هر زمان دو چشم سیاهت.

تشنهء این چشمه ام، چه سود خدا را

شبنم جان مرا نه تاب نگاهت.

جز گل خشکیده ای و برق نگاهی

از تو در این گوشه یادگار ندارم

زان شب غمگین، که از کنار تو رفتم،

یگ نفس از دست غم قرار ندارم.

ای گل زیبا، بهای هستی من بود

گر گل خشکیده ای ز کوی تو بردم.

گوشهء تنها، چه اشک ها که فشاندم

وان گل خشکیده را به سینه فشردم.

ای گل خشکیده شرح حال دلم بود

از دل پر درد خویش با تو چه گویم؟

جز به تو از سوز عشق با که بنالم

جز ز تو درمان درد از که بجویم؟

من دگر آن نیستم، به خویشم مخوانم

من گل خشکیده ام، به هیچ نیرزم

عشق فریبم دهد که مهر ببندم

مرگ نهیب زند که عشق نورزم!

پای امید دلم اگرچه شکسته است

دست تمنای جان همیشه دراز است.

تا نفسی می کشم ز سینهء پر درد

چشم خدابین من به روی تو باز است.

 

KURUMUŞ ÇİÇEK

Benim soğuk bakışınım üzerindeki güneşin sıcaklığına

Bakıyor her zaman iki kara gözüm.

Bu çeşmenin susuzuyum, neye yarar Allah aşkına

 Can şebneminin bana değil bakışının takati

Kurumuş bir çiçekten ve bir bakış parıltısından başka

Senden bu köşede bir yadigârım yok

Senin yanından gittiğim o hüzünlü akşamdan beri,

 Bir nefes bile keder elinden huzurum yok.

Ey güzel gül, benim varlığımın değeriydi

Eğer senin sokağından kurumuş bir çiçek götürdüysem.

Tenha köşede ne gözyaşları saçtım

Ve o kurumuş çiçeği göğsüme bastırdım.

O kurumuş çiçek, kalbimin haliydi

Kendi keder dolu kalbimden sana ne söyleyeyim?

Senden başka aşk acısını kime şikâyet edeyim?

Ölüm âşık olmayayım diye korkutur!

Kalbimin ümit ayağı gerçi kırılmıştır

Canın yakarış eli hep uzamış duruyor.

Dert dolu sineden bir nefes çekince

Benim Allah’ı gören gözüm senin yüzüne açıktır.

Yıldırım, Nimet, “Ferîdûn-i Muşirî ve Şiiri”, Atatürk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi, Erzurum 1998, X, 47-63. F. Muşirî, Gonâh-i Deryâ, s. 21-22.

Not: Bazen Büyük Dosyaları tarayıcı açmayabilir...İndirerek okumaya Çalışınız.

Benzer Yazılar