LEB DEYMEZ

 

LEB DEYMEZ

Lebdeğmez veya dudak değmez, halk edebiyatında, atışmada icra edilen bir söz sanatıdır. Dudakların birbirine değmesiyle çıkan harfleri kullanmadan yapılan atışmaya denir. Aşıklar dudaklarının arasına, dik pozisyonda bir iğne yerleştirip "doğaçlama" olarak, içinde b, f, p, m, v harfleri bulunmayan sözcükler kullanarak hem çalarlar hem de atışırlar.

İnsan gelir, hayat yaşar.

Gelir geri, gider insan.

Hayat gider, canlı şaşar.

Yaşar insan, şaşar insan.(66/1)

Senin adın candan candır.

Adın, şanın aşka şandır.

Candan aşka gelen kandır.

Candır, şandır, kandır insan. 

Aydın senin aşkın arar.

Senin tatlı dilin karar.

Aşkın dili cana yarar.

Arar, karar, yarar, insan. 

DUDAK DEYMEZ

Yaz gelince dağlar taşlar,

 Al yeşil içinde kalır.

Gözlerinden akar yaşlar.

Sel yeşil içinde kalır.  

Yiğitlerin narasında,

El çek gizli yarasında.

Çalıların arasında.

Dal yeşil içinde kalır.  

Alın yazı, adı kader.

Yâri alır gizli keder.

Nerden gelir nere gider?

Yol yeşil içinde kalır.  

Aydın’ı ağlatan yârdır.

Dağların eteği kardır.

Çiçeklerin yanı hardır.

Gül yeşil içinde kalır.   

DUDAK DEYMEZ

Yazın yaylalarda çiçekler açar.

 Kış gelince dağlar kar ile yaşar.

Aşkın yarasına kalınca naçar.

Aşk ehli âşıklar sır ile yaşar.  

Her şey açık seçik ayet içinde.

Acı tatlı geçer hayat içinde.

Hayatını yaşa izzet içinde.

Cihanda insanlar ar ile yaşar.   

Aydın oğlu aşkı getirir dile.

Dediler yâr gele yaşların sile.

Can canandan ayrı çekiyor çile.

Gönül işi sırlar yâr ile yaşar. 

Not: Bazen Büyük Dosyaları tarayıcı açmayabilir...İndirerek okumaya Çalışınız.

Benzer Yazılar