Minare
Onun dostu Rabbi olup, ona kâfidir.
O da terk eder mi…”
sahipsiz mi yorgun seyyah
gam köşesinde en kimsesiz
dudağı kurumuş kalbi perişan
derdin hani
hastaydı yüzün gülmezdi
ötmüş müydü bülbüller boşu boşuna
bitmeyen siyah gecelerde
sevmişti…yalnız başına
o güzel kokulu güllerin gülüydü
sarmıştı hiçliğini kimsesizliğine
yalnızlığına yenilmiş
duyulmaz mı…kimin sensizliği
günden geceden kararmış gönlünü
herkes değil o sahiplenirken
kaldı mı…tek şimdi
Not: Kırgız
Türkçesinde munara (minare); serap;
havanın kararmaya yüz tuttuğu sırada aldığı hafif beyazımsı görüntü ve
destanlarda geçen kocaman bir ağaç derleme sözlüğünde ise; pınar, çeşme,
yalnız, kimsesiz olan
Not: Bazen Büyük Dosyaları tarayıcı açmayabilir...İndirerek okumaya Çalışınız.
Yorumlar