Şu Sürüp Giden Ayrılığın, Sabır Perdemi Yırttı

Ser biron kon ez, derîçe-y con bebin uşşaakrâ

On sebûhîhâ-yı şah âgâh kon fussaakrâ

Can penceresinden başını çıkar da âşıkları gör... kötü kişilere padişahın sabah şarabından ver.

Bizim canlar bağışlayan padişahımızın lûtuflarıyla savaşa da, ibadete de, yoksulları doyurmaya da yeni bir can ver.

İbrahim’in yardımları; elini tuttuktan sonra başının kesilmesi, îshak’a ziyan mı verir a gönül?

Bir sayvan gördüm, padişahımız Ay gibi ordaydı. o sayvanda gizlice nakışlar beliriyor, bezentiler meydana geliyordu.

Canlar kalabalık bir halde ayak parmaklarının uçlarına basmış, bekliyordu orda. benizlerinin rengi dil olmuştu da tattıkları zevki söylemedeydi.

O huyları güzel padişahı ansızın görünce, önceki dosttan, sarhoşluktan, mezeden, çalgıdan soğuyuvermişlerdi.

O kapı, âdeta özlem çekene ümitsizlik veriyordu. Padişahımız, kapısında kullarının oturduğunu görünce,

El çırptı. o kapı öylesine bir kırıldı ki artık kimsenin gözü ne kapandığını görür o kapının, ne sürüldüğünü.

O kırılmış kapının parçaları yeşerdi, tazeleşti... zâti padişahın elinin dokunduğu şeye yanmak yoktur.

Ona kavuşma suyuyla yıkanan elbise çamaşırcının eline mi muhtaç olur, yıkanmay a minnet mi eder?

Hapishanesindeyken ondan gizli bir haber alanların içinde kurtulmayı istemeyen varsa odur sarhoş.

Ebedî olarak erkekliği olmayan kişiye ondan bir can kokusu gelse hemencecik tada kavuşur, koçulmaya değer bir hal alır.

Gönlün, sırrın sahibi Şemseddin, can padişahıdır... o arı duru kaynağın yeri Tebriz’dir.

A efendim, canın için olsun, şu ayrılık âleminde, kedinin asılmış ciğere baktığı gibi bakadur deme bana.

Yoksa padişahımın ayrılığıyla ağlar, inler, bütün dünyayı fe ry atlarla doldururum.

Şu sürüp giden ayrılığın, sabır perdemi yırttı; zâti bu mihrâkın lûtfu da âdetleri yırtıp atmak.

Not: Bazen Büyük Dosyaları tarayıcı açmayabilir...İndirerek okumaya Çalışınız.

İsmail Hakkı Altuntaş