Çeviri
Mesneviden Dersler 3
Hz. Pir Mevlana
Celâleddin Rumî kuddise sırruhu'l-âlî Efendim buyurdular:
Behlül,
dervişin birine “ Derviş, nasılsın? Anlat bakalım?” dedi.
Derviş, Dünyadaki işler daima bir adamın dilediği gibi olur;
Seller, ırmaklar muradınca akar, yıldızlar hükmünce hükmeder;
Hayatla ölüm, ona çavuş olur, emrine uyup dilediği yere gider.
Nereye dilerse baş sağlığı haberi yollar, nereye dilerse kutlu olsun derse…
Yolcuların hepsi, onu izler, yolda kalanlar onun tuzağına tutulursa…
Onun
fermanı, onun rızası olmadıkça âlemde hiçbir ağız gülmezse bu adamın hali
nasıldır? İşte o haldeyim ben” dedi.
Behlûl: doğru söyledin. Bu hale sahip olduğun nurundan da belli, yüzünden de
görünüp durmakta.
Böylesin, hatta yüz mislisin... doğru ama bunu bir güzelce anlat.
Öyle bir anlat ki duyunca fazilet sahibi de kabul etsin, bir şeyden anlamaz
adam da.
Herkesin aklının ereceği, fikrinin anlayacağı bir tarzda anlat.
Söz
söyleyen kemal sahibi olursa söz söyleme sofrasını yaydı mı sofrası, her çeşit
aşlarla doludur.
Hiçbir konuk mahrum kalmaz. Herkes o sofrada kendi gıdasını bulur.
O sofra, Kur’an’a benzer; Kur’an’ın da yedi mânası vardır; alelâde halk da
ondan doyar, halkın bilgide, irfanda ileri gelenleri de” dedi.
Derviş dedi ki: “ Herkesçe şu muhakkaktır ki âlem Tanrı emrine râm
olmuştur.
O padişahın kaza ve kaderi olmadıkça ağaçtan yaprak bile düşmez.
Tanrı
lokmaya, gir içeri diye emretmedikçe boğazdan lokma bile geçmez.
İnsanların yuları, dizgini olan, insanları dilediği yere sürüp götüren istekler
de o gani Tanrının emriyle meydana gelir.
Yeryüzünde olsun, göklerde olsun… bir zerre bile onun hükmü olmadıkça kanat
çırpmaz, harekete gelemez;
Onun yürür ve kadim fermanı olmadıkça kımıldayamaz bile. Bunu anlatmaya imkân
da yoktur, bu hususta ısrar da hoş değil.
Ağaçların yapraklarını kim sayabilir? sonu olmayan şey, nasıl söze sığar?
Sen
şu kadar duy, madem ki bütün işler, Tanrı’nın emrine tabi; Tanrı’nın emri
olmadıkça hiçbir şey olmuyor.
Tanrı’nın takdiri, kulun rızası olur; kul Tanrı takdirine rıza verir, onun
hükmünü diler, isterse…
Zorla, yahut sevaba girmek için değil de bu razılık, kendiliğinden meydana gelir,
ona hoş görünürse,
Artık o kul yaşamayı bu lezzetli hayattan zevk almak için istemez. Hayatı
kendisi için istenen bir şey olmaktan çıkar.
Ezelî emir, neyse ona uyarı hayatla ölüm, onun yanında bir olur.
Yaşarsa
Tanrı için yaşar, mal, mülk ve hazine için değil… Ölürse Tanrı için ölür,
korkudan hastalıktan değil!
İmanı, onun dileği, onun rızası içindir, cennet için, ağaçlar, ırmaklar için
değil!
Küfrü terk edişi de cehenneme gideceğim diye korkudan değildir, Allah içindir.
Bu ahlâk, ona ezelden verilmiştir; gözü ve sevgilinin cemalinin güzelliğiyle
dolmuş aydın olmuştur.
Bu çeşit kul, Tanrı rızasını görünce güler, neşelenir. Kaza, ona şekerle
yapılmış helva gibi gelir.
Bu
kulun huyu ve yaradılışı böyle olursa âlem, onun emrine, onun fermanına tabi
değil de nedir?”
Peki… neden
dua edip de Yarabbi, bu takdiri sen tebdil et diye yalvarsın?
…
O halde Tanrı rızasını, duada görmedikçe neden dua etsin?
Mesnevi, c. III, b.1885-1920
Şair, ihsan ölmedi ….
İhsan sahipleri öldüler, ihsanları kaldı... ne
mutlu o kişiye ki bu merkebleri sürdü!
Zâlimler de ölüp gittiler, fakat yaptıkları zulümler kaldı... vay o
cana ki bu hileyi, bu kötülüğü yaptı!
Peygamber “ Ne mutlu o adama ki dünyadan
gitti de ondan iyi bir iş kaldı” demiştir.
İhsan sahibi öldü ama ihsanı ölmedi ki... Tanrı indinde din ve ihsan,
küçük ve değersiz bir şey değildir!
Eyvahlar olsun o kişiye ki kendisi
öldü de isyanı kaldı... sakın, öldü de canını kurtardı sanma ha!
Mesnevi, c. IV, b.1200-1205
Not: Bazen Büyük Dosyaları tarayıcı açmayabilir...İndirerek okumaya Çalışınız.
Yorumlar