ADINI SÖYLEMEMEK İÇİN

Başımı koyduğum her yerde secde edilen

“O”dur.

Altı yönde ve ötesinde, ibadet edilen

“O”dur.

Bağ, bahçe, gül, bülbül, semâ, sevgili

hep birer bahanedir.

Maksut olan hep “O”dur!

Divan-ı  Kebir’den

Ben üzümüm, tekmeler altında dönüp duruyorum.

Aşk, beni nereye çekerse,

oraya gidiyorum.

Bana “Ne diye benim çevremde dönüyorsun?”

dedin.

Ben, senin çevrende değil, kendi çevremde

dönüyorum.

(Rubai 1289)

Telsiz yanımıza gelme.

Çünkü biz düğündeyiz.

Sen kalk davul çal âleme duyur ki

Biz Mansûr’uz.

Aşk ilkimini ele geçirmişiz.

Sarhoşuz ama

üzüm şarabında sarhoş değiliz.

Senin düşüncenden, hayâl ettiklerinden çok

uzaklardayız.

(Rubai 1428)

Ona bazen şarab lâkabını verdim,

bazen kadeh dedim,

Bazen sâf altın, bazen de ham gümüş diye ad taktım,

Bazen yem, bazen tuzak, bazen av

diye onu çağırdım,

Bütün bu adların takılmasının

sebebi nedir?

Adını söylememek için.

(Rubai 1143)

Adını söylememek arzusu,
Hz. Mevlana kaddesellâhü sırrahu’l azîzin tarifi zor saygı, sevgi ve bağlılığı ile içsel (gizemci) yaklaşımından kaynaklanmış olsa gerek.

Not: Bazen Büyük Dosyaları tarayıcı açmayabilir...İndirerek okumaya Çalışınız.

Benzer Yazılar