ÜVEYSÎ VELÎ HAK ÂŞIĞI LÂDİKLİ HACI AHMED AĞA ( kuddise sırruhu'l-azîz) HAZRETLERİNİN HAYATI

Bunlarada Bakarsınız

Hzl: Osman KARABULUT

Resûlu Ekrem (salla’llâhu aleyhi ve sellem) Efendimiz devrinden, zamanımıza kadar geçen bütün Allah Teâlâ dostları Velîlerin, kütüphâneler dolusu kitaplarda hayat menkîbeleri yazılmış ve bundan sonra da yazılacaktır.

Mâlumdur ki Cenâbı Hak Nübüvvet delîlini Kıyâmet'e kadar bâkî eylemiş, Evliyâ'yı, o delîlin izhârına sebep kılmıştır. Tâ ki Hazret’i Peygamber (salla’llâhu aleyhi ve sellem) Efendimizin delillerinin doğru ve âyetlerin gerçek olduğu anlaşılsın diye.

İşte o Allah Teâlâ dostları; İnsanları Hakka dâvet eden, doğru yolu göstererek saâdet ve selâmete kavuşturan, her birerleri güneş gibi nurları ile cihan köşkünü aydınlatan Sultanlardır. Onlar Hakikat yolunun eşsiz rehberleri, zaman ve mekânın incileri, ölü gönüllere hayat bahşeden hâzık tabipleri, Hak Dergâhı’nın kıymetli bekçileri, Sırât-ı müstakîm üzerinde sefer eden gerçek Tasavvuf kervânına katılıp, hidâyet ve saâdete ererek Allah Teâlâ'a vuslat eden Hak Erleri'dir.

İşte bu Erler'den birisi de, her türlü fezâil ve kemâlâtı üzerinde toplayan, Allah Teâlâ Teâlâ ve Peygamber aşkı ile yanıp kaynayan. Ümmî velâkin; Mânevî ilim, irfan, mârifet ehli, takvâ ve verâ sahibi, eşsiz kerâmetlerin kahramanı, ulu Erlerden, Allah Teâlâ Dostlarından,Velîler sarayının Sultanlarından biri de: Lâdikli Hacı Ahmed Elma Ağa 'dır.

Kendisi Ricâli Gayb ( Halleri göze görülmeyen Allah Teâlâ Erleri) denilen ve Yediler'den ve Yedilerin de Reisi, ceseden Tayy-i Mekân olan Mübârek bir Allah Teâlâ Dostu idi.

Kendisini yetiştiren mânevî hocası ise; Hızır Aleyhisselâm idi.

Fakîr, Hocası ile birkaç defa görüşmüştüm.Yediler'e Tasavvuf dilinde; " Ümenâ, Ahyâr.." denilir. Kendisinin Yediler'den olduğunu, yine kendisinden duymuştum.

Hacı Ahmed Ağa ( kuddise sırruhu'l-âlî ) Hazretleri ile âcizâne uzun seneler görüşmüş, sık sık ziyâretlerine gitmiş, mübârek sohbetlerine katılmıştım. Bu esnâlarda kendisinden bizzat duyduğum, gözümle gördüğüm ve îtimat ettiğim bazı kardeşlerimden işittiğim hârikulâde hâl ve kerâmetlerini not etmiştim. Bunların kapalı kalmasına gönlüm razı olmadığı için, gerek eski ve gerekse yeni ve gerekse gelecek kardeşlerimin;

" Sizler Sâlihler'i hatırlayın kî, Allah Teâlâ’nın rahmeti üzerinize olsun..! "

Hadîsi şerîf'i gereğince, mânevî âlemden ve Hacı Baba'nın Rûhâniyetinden istifâde etmeleri için, bu eseri bir hizmet gâyesi ile yazdım.

Tevfikve hidâyet, Allah Teâlâ'tan dır..!

1/Kasım/1993

Osman Karabulut

GİRİŞ

Kudret'i Külliyesi ile âlemleri yoktan var eden, yarattığı mahlûkat içerisinde, İnsan nev'ini en şerefli ve Mükerrem, İlâhî Halîfesi olarak yaratıp akıl cevheri ile bezeyen, bu insan topluluğu içerisinden müstesnâ yaratıp seçtiği; âlim, ârif, âşık, sâdık, âbid ve zâhid kulları ile arzı süsleyen, esrarı ilâhiyesi ile kalblerini dolduran, yine onlar vasıtası ile Hak tâliplerine, Allah Teâlâ âşıklarına kendisine vuslat yolunu gösteren Allah Teâlâ-u Zülcelâl hazretlerine, hadsiz pâyansız hamd ve şükürler ederim.

Sonsuz Salât-ü Selâm; Ol Habîb-i Lebîb ve kalblere tabîb olan, âlemlere rahmet ve hidâyet güneşi, bütün hakîkatlerin çekirdeği ve esâsı, varlığın kalbi ve ruhu, yaratılmışların ve bütün sevgi ve sevilmişlerin başı evveli, Risâletin hâtimesi, ilim ve Vahdet'in muallimi evveli, Enbiyâ kafilesinin Seyyidi ve Serdarı. Ariflerin, âşıkların ve sâdıkların rehberi, Allah Teâlâ’nın Müntehâb Resulü, yegâne Habîbi olan Peygamberimiz Muhammed Mustafa (salla’llâhu aleyhi ve sellem) üzerine olsun..!

O' nun sünnetlerini, adım adım takip edip izinde giden, llâ-yı Kelimetullah uğrunda canlarını feda ederek, Şeriat'ı Ahmediyye'yi bizlere ulaştıran ve her birerleri, hidâyet yıldızları bulunan; Âl ve Ashâbına da, Salât-ü Selâm olsun..!

Onların izlerini takip eden,vârisi Enbiyâ olan, Şerîat-ı Ahmediyye ile amil olup, nurları ile âlemi aydınlatan ; Arifler, âbidler, âşıklar, sâdıklar, zâhidler ve âlimler üzerinede olsun..!

Bilgi ve hikmet'in kaynağı, ulu Yaratıcının hazînesinin anahtarı ; Besmeie-i Şerîf’e dir.

Düşüncenin başı, sözün sonu Allah Teâlâ’nın Adıdır, söze ;

Rahîm Ve Rahman Olan Allah Teâlâ’nın Adı İle Başlarım...

LÂDİKLİ HACI AHMED AĞA ( kuddise sırruhu'l-âlî ) HAZRETLERİ

Konya'nın bereketli toprağında yetişen Velîler sarayının Sultanlarından. Ümmî velâkin; mânevî ilim, irfan, mârifet ehli. Aşk ve muhabbet deryâsında kaynayan, takva, verâ sahibi, eşsiz kerametlerin kahramanı, ulu erlerden, Allah Teâlâ Dostlarından biri idi.

Konya'nın Sarayönü kazasına bağlı, şirin Lâdik kasabasında doğmuş. Tertemiz burada büyümüş, yetişmiştir. Babasının adı Mehmed, annesinin adı Emine olup 1304 tevellüdü ile dünya'ya teşrif etmişti.

1897 Seferberliğinde iki ağabeyi ile birlikte cepheye gitti. Babası üç evlâdını da; "-Ölmek var, dönmek yok. Bana gazî veya şehid babası olma şerefini çok görmeyiniz. Biz sizleri bu günler için büyüttük. Vatan, Millet, Din, iman, Kur'an ve İslâm sîzlerden bugün, yolunda kanlar ve canlar feda etmeyi beklemektedir. Hakk'ın Rızası, Peygamberimizin hoşnutluğu için, bu uğurda erlik zamânıdır. Yolunuz açık bileğiniz kavi olsun.." Duâları ve tenbihâtı ile onların alınlarından öperek, yolcu etmiştir.

İlk korkunç mücâdele; Pınar, Losfaki, Çatalca, Vokestin, Dökme meydan muharebelerine katılarak, kahramanca çarpıştılar.

Daha sonra; Makedonya'da, Yunanistan, Arnavutluk ve Bulgaristan'da çeşitli cephelere katılan Ahmed Ağa, cepheden cepheye koşan Mehmetçik'lerin arasında idi. Aç, susuz, cephanesiz kaldıkları halde ümidsizliğe düşmeden, iman ve inançlarının verdiği kuvvetle sebat edip çalıştılar.

Balkan harbinde, Çanakkale harbinde bulunmuşlar. Ağabeylerinden biri Çanakkale'de, diğeri de Kırkgaziler'de şehîd olmuşlardır. Ahmed Ağa'mız da ikinci defa burada yaralılar arasındadır.

Savaşlar dizisinde; Hicaz Cephesi bölgesinde, azgın İslâm düşmanlarına karşı savunma görevi için kavurucu Arabistan çöllerinde savaşan Mehmetçiklerden biride Ahmed Ağa'dır. Kanal Harekâtında üçüncü defâ yaralanışı göğsüne şeref madalyası oldu.

Hacı Ahmed Ağa, bir ziyâretimde o günleri şöyle anlatmıştı:

"-Şimdiki Yahûdî'lerin yerleştiği Gazze şehri civarında, İngilizlerle harb ederken mensup olduğum birlik İngilizler'ce pusuya düşürülmüş, birliğin tamamı makinalı tüfeklerle taranıp, bir kısmı öldürülmüş, bir kısmıda yaralanmışlardı.

Bende vurularak çöle düştüm. Yanımdaki arkadaşlarda, peş peşe vurularak üzerime düşüp, can vererek şehîd oldular. Bunların arasında sıcaktan kavrulan kumlar üzerinde, son derece susuzluktan yanıyor, bir taraftanda yaralarım sızlıyordu. Artık Mevlâ'ma yönelmiş, O 'na kavuşma ânını bekliyordum.

Bulunduğumuz mevkî; Esas birliğimize üç günlük yol, bu arada hiç bir canlı yok. Yardım ve kurtuluş ümîdi kalmamıştı.

Tam bu sıralarda; Nihâyetsiz kerem sâhibinin Kudret ve Vefâ eli bize yetişti..." Hacı Ahmed Ağa, bu hâli şöyle tasvir eder.;

Nelerden Kurtarır Mevlâ İnsanı

Susuz püryân giderken çöle

Düşmüşüm kalmışım hayırlı ele

Kalbim Mevlâ ile olursa bile

Nice ol çöllerde kalmaz Hüdâi

Düşmüşüm çöllere pek yakın

Tûr'a Ciğer püryân oldu sızlıyor yara

Ol Mevlâ'mın Nuru düşmüştür bura

Mevlâ'sı darda koyar mı Hüdâ'î

Hûda'dan başka çölde kimse yoktur

Ol Mevlâm olursa derdime

Dokdur Hakîkattan başka bir kapı yoktur

Hak’tan ayrılır mı aslâ Hüdâ'î

Kapında bekleyen ol âciz benim

Kullara çok lutf-u ihsânın senin

Hakîkattan gelir ilhâmım benim

Mevlâ'dan ayrılmaz aslâ Hüdâ'î

Kanalı geçmeye kurdular düzen

Orada duymuşum semada Ezan

Ol beni kurtaran dünya'da gezen

Mevlâ'dan ayrılmaz aslâ Hüdâ'î

Bir nazar eyledim Tığ ile Tûr’a

Ömründe kuş dahî uçmamış bura

Hakka yaklaştırdı seni bu yara

Yansa da Hak'tan ayrılmaz Hüdâ'î

Kumlan boyanmış Şehidler kanı

Veren alır imiş bu tatlı canı

Nelerden kurtarır Mevlâ insanı

Nîce ol çöllerde kalmaz Hüdâ’î

Kimse bilmez bu Ahmed'in aşkını

Verseler istemem cihan köşkünü

Mâşuk'u ararım burdan geçti mi

Mevlâsına yakın oldu Hüdâ'î

Tam çaresizlik içerisinde, sıcak kumlar üzerinde susuzluktan kavrulan bedenim al kanlar içinde mecâlsiz, yaralarım sızlarken, Güneş'in vurduğu yönden bir beyaz atlı belirdi, bize doğru geliyordu. Düşman zannı ile korkumdan kendimi ölüler arasında, ölmüş gibi göstererek yere yatmıştım.

Atlı bize yaklaştı ve bana..:

-Esselâmü aleyküm..! Ahmed ne oldu yaralandın mı, kalk bakalım..!

Diyerek , ismimi söyleyince korkum kalmadı, başımı kaldırdım baktım..

-Kalkmaya mecâlim yok., dedim.

Attan inip yanıma geldi, beni sıkıştıran Şehîd arkadaşlarımı üzerimden birer birer çekti. Susuzluktan yanıyordum.

-Sana su vereyim mi..? deyip, su dolu bir matara verdi.

Susuzluktan yanan bağrıma, o Vefâ elinin verdiği; hayat ve aşk bahşeden şifâ suyunu içtim... kana kana..!

Mübârek Zat; Ellerini sızılayan yaralı yerlerim üzerinde gezdirirken, sızılarım duruyor tâze hayat buluyordum. İşte o su, beni başka bir âleme götürdü.

Bana ne oldu ise; Rahman’ın Vefâ elinden içtiğim o hayat ve aşk bahşeden sudan sonra oldu.!

Sonra beni kaldırıp atının terkisine aldı. En yakın, üç günlük yoldaki genel karargâha götürdü. Bu yolu ne zaman, nasıl geldiğimizi bilemedim. Karargâhın yakınına atının terkisinden beni indirdi. Bir değneğe kırmızı bir bez bağlayıp askerlere salladı. Ayrılacağımız zaman, beni getiren bu Zât’a..:

-Efendim, sizi bir daha görecekmiyim.? dedim.

Mübârek Zat bana..:

-Ahmed Ağa; Eğersen Hak rızası için yaşarsan her zaman seninle beraberiz. Yok öyle yaşamazsan, bu son görüşmemiz., dedi ve ilâve etti..:

-Askerler gelip seni alınca, sana inanmazlar. Onlara, beni nöbetçi subayına götürün, dersin.

Hâdiseyi nöbetçi subayına anlat, benim de selâmımı söyle..! dedi ve kayboldu.

Askerler bir sedye ile gelip beni aldılar. Beni götürürken, Parola soruyorlardı, cevap veremiyordum. Birliğimi söyledim, bana inanmadılar..:

-O birlik vurulup yok edilmiş. Hem sen kurtuldu isen, senin söylediğin yol buraya üç günlük yol, nasıl geldin ? Sen yalan söylüyorsun ! dediler.

Ben de..:

-Siz beni nöbetçi subayına götürün., dedim. Askerler beni nöbetçi subayına götürdüler.

Nöbetçi subayı, ehli hâl, âşık bir kimse imiş. Ben nöbetçi subayına; Birliğimizin başına gelenleri, yaralanıp düştüğümü, beni kurtaran Adam'ın gelişini ve durumunu anlatırken subay heyecanlanıyordu, kendisine..:

-Beni kurtaran kimsenin size selâmı var..! deyince..

Subay hemen altındaki sandalyeyi bana verdi, bana hürmet etmeye başladı ve..:

-Nasıl oldu, bir daha anlat..!

Diyerek üç kere tekrar ettirdi. Her tekrar edişte heyecanı artıyordu. Hemen beni tedâviye alıp yaralarımı sardılar. Yaramı saran doktor işin farkına varmış, bana inanmayanlara:

-Sizin burnunuz koku almıyor mu ? Şimdiye kadar hiç bir askerde bu kokuyu duydunuz mu ? Şu hastanın kokusuna bakın, Mis gibi kokuyor., dedi.

Ben hastahânede bulunduğum müddet içerisinde, Hocam bir iki defa daha geldi ve bana :

-Ahmed, terhis olup memleketine gittiğin zaman, ben yine gelip seni bulacağım, merak etme., dedi, gitti.

Elhamdülillâh, iyileşip taburcu oldum. Çok sürmedi bizi terhis ettiler, artık memleketim olan Lâdiğe gelmiştim.

İşte Hocam'ın beni çölde yaralı iken gelerek kurtardığı sırada verip içirdiği, bana hayat bahşeden o sudan sonra bende bir aşk başladı. Aşk ateşi günden güne sînemi yakmaya ve beni dağlara, ıssız yerlere sürüklemeye başladı. Evde duramaz oldum, bu derdimi de kimseye açamıyordum.

Yine bir gün sıkıntımdan, üzüntü ve kederimden ne yaptığımı, ne yapacağımı bilemez bir halde iken, aşk'ın galebesi ile dağlara çıkıp gittim.

Bir kış günü idi, her taraf kar kaplı. Bir de baktım ki, onbir tane canavar (kurt) arkama düştüler. Durumlarından aç oldukları belli idi, korkup olduğum yere durdum, onlar da durdular.

-Yâ Rab.! Sen muhafaza eyle..! Diyerek, Rabbım'a niyâz ettim.

Hayvanlar ağızlarını havaya kaldırıp, hep birden öyle bir uludular ki; Vücûdumun bütün kılları, âdetâ elbisemden dışarı çıkmıştı. Tam o sırada, semadan kurtların üzerine bembeyaz, koyun kuyruğu şeklinde bir şey indi. Hemen kapışıp yediler ve bırakıp gittiler.

Onlar gittikten sonra, o şeyin düştüğü yere varıp;

Acaba bir parça kalmış mı ? diye bakarken, ufacık bir parça buldum. Hakîkaten kuyruk şeklinde beyaz ve yumuşak birşeydi. Bu parçayı alıp yedim, günlerce açlık hissetmedim..!

işte böyle günler aylar geçiyor, hep gözlerim yolları gözlüyor, O 'nu bekliyordum, çünkü..:

-Geleceğim..! demişti.

Gönlümdeki yangın arttıkça, lisânım gönlümün feryadını kelimelerle dışarıya döküyordu...

BEKLER BU AHMED

Böyle mi tenbih etti evrâdı veren

Hak'tan ayrılır mı hakîkat gören

Aşkın dolu'sunu eliyle veren