Mecdelli Meryem'in Sırları

 

Dünyanın tüm sırları

ve
Mecdelli Meryem'in Sırları

Tarihçi, Mesih,
Mecdelli Meryem ve Konstantin hakkında gerçekten bilinenleri anlatıyor

BART D.ERMAN

Moskova

 

Oxford University Press'in izniyle yeniden basılmıştır .

İngilizceden çeviri Kazantseva A.V., Syrneva E.E.

Erman, Bart D.

 İsa ve Mecdelli Meryem'in Sırları / Bart D. Ehrman; İngilizce'den çeviri A.V. Kazantseva, E.E. Sırneva. - M: ACT: Astrel, 2007. - 220, [4] s. - (Dünyanın tüm sırları).

 

 

Arkadaş ve harika editör Robert Miller'a

İçerik

Teşekkürler...................................................................... 9

giriiş......................................................................... onbir

Bölüm I. İmparator Konstantin, Yeni Ahit ve diğer İnciller     25

1.     Erken Hıristiyanlıkta Konstantin'in Rolü ................ 27

2.     Ölü Deniz Parşömenleri ve Nag Hammadi Kütüphanesinin Keşfi        49

3.     diğer İnciller............................................................ 69

4.     Konstantin ve Yeni Ahit Kanonunun Oluşumu...... 93

Bölüm II. İsa ve Mecdelli Meryem .......................... 113

5.     115 ile ilgili tarihi kaynaklar........................................

6.     Kaynaklarımızdaki İsa ................................ figürü 136

7.     İsa, Mecdelli Meryem ve Evlilik ........................... 156

8.     Erken Hıristiyanlıkta Kadınlık .............................. 177

Sonsöz ........................................................... 199

Notlar .......................................................................... 205

İşaretçi ......................................................................... 213

Teşekkürler

Bu kitabın yazılmasında yardımları için iki kişiye teşekkür etmek istiyorum. Bunlardan ilki, bu fikri ortaya atan, beni fikri geliştirmeye ikna eden ve taslağı ayrıntılara büyük bir dikkatle okuyan, arkadaşım ve Oxford University Press'in editörü Robert Miller'dı . ­Diğeri, ­Kaliforniya Üniversitesi'ndeki (Riverside) eski öğrencim Andrew Jacobs, bu kitabın ilk taslağı hakkındaki kesin ve ayrıntılı görüşleri, ­bir arkadaşımdan ve meslektaşımdan bekleyebileceğimin çok ötesinde.

giriş

, son zamanlardaki rakip kitapların gölgesinde kalan ­büyük bir yayıncılık başarısı oldu ­. Ben bunu yazarken ­( 14 Haziran 2004 ) , kitap altmış üç haftadır ­New York Times'ın en çok satanlar listesinde ve hâlâ birinci sırada. Publishers Weekly'nin 9 Şubat tarihli sayısına göre, bu yılın başlarında satışları ­haftada ­100.000 kopya gibi astronomik bir seviyeye ulaştı ­. Ciltsiz versiyonun piyasaya sürülmesiyle, satışlarda halihazırda milyonlarca dolarlık ciltli baskıları geride bırakan yeni bir artış bekleyebiliriz.

Diğerleri gibi ben de Da Vinci Şifresi'ni ilk kez kulaktan kulağa duydum. Oxford University Press için Kayıp Hristiyanlıkları: Kutsal Yazılar İçin Mücadele ve Bilmediğimiz İnanç kitabını yeni bitirdim . Bu kitap , erken Hıristiyanlığın "başarısız" biçimleri , yalnızca ­ortodoks dini inançları tanıtmaya kararlı ilk kilise liderleri tarafından reddedilmek, yasa dışı ilan edilmek ve yok edilmek üzere ortaya çıkan Hıristiyan inançları ve uygulamaları ­hakkındaydı . Kitabım, ilk kilise babaları tarafından yasaklanan kanonik olmayan ve sapkın kitaplardan bazılarının ayrıntılı bir tartışmasını içeriyordu. Bunlar, şu veya bu Hıristiyan grubu için kutsal kitaplar olarak hizmet eden, ancak yanlış otoriteler olarak kabul edilen diğer müjdeler, risaleler ve apokaliplerdir.

nihayetinde Kutsal Yazılar kanonuna neyin dahil edileceğine ve neyin ondan çıkarılacağına karar verdiler. Dışlanmalarının bir sonucu olarak, ­bu kitaplar unutulmaya mahkum edildi - ve esas olarak on dokuzuncu ve yirminci yüzyılların olağanüstü arkeolojik keşifleri nedeniyle, burada burada yeniden ortaya çıkan birkaç istisna dışında, çoğu bugüne kadar unutulmuş olarak kaldı. yüzyıllar.

Oxford University Press tarafından yayınlanan Kayıp Hristiyanlıklar: Yeni Ahit'e girmeyen Kutsal Yazılar başlıklı bir ciltte sözde sapkın kitapların hayatta kalan kalıntılarının bir koleksiyonunu yayınladım ­. Her iki kitap da bu tür konulara zaten aşina olan bilim adamları için değil, tüm bu konularda yeni olan sıradan insanlar için yazılmıştır.

Doğal olarak, Da Vinci Şifresi'ni öğrendiğimde merakım ­arttı, çünkü kitap çağdaş bir kurgu eseriydi -karmaşık entrikalar ve komplolarla, açığa çıkmış gerçeklerle dolu bir cinayet gizemi romanı- erken Hıristiyanlığın bu sorunlarından bazılarına değiniyordu. unutulmuş ­müjdeler ve içlerinde tasvir edilen ve hatta bir ­dereceye kadar onlara dayanan Mesih. Ancak Da Vinci Şifresi'ne uygun olarak ­, bu unutulmuş İnciller, Mesih hakkında sapkın fikirleri değil, ­onun hakkındaki tarihsel gerçeği - özellikle, Mecdelli Meryem ile evlilik yoluyla akraba olduğunu ve onların bir çocuğu olduğunu ve bu nedenle, torunları bugüne kadar hayatta kalan ilahi ırkın temelini attılar.

Tabii ki, bu kitabın kendisinin kurgu olduğunu biliyordum ­, ancak okuduktan sonra (ve benim için ve diğer birçok kişi için büyüleyici bir okumaydı), Dan Brown'ın karakterlerinin sözlerinin aslında kulağa tarihsel ifadeler gibi geldiğini fark ettim . Mesih, Meryem ve bu müjdeler. Başka bir deyişle kurgu, okuyucunun ­kurgusal değil gerçek olarak algılayacağı ­tarihsel bir temel üzerine kuruludur .

Ve hayatlarını Mesih ve erken Hıristiyanlık hakkındaki eski tanıklıkları incelemeye adayan çoğu tarihçi gibi, ­bu kitapta ileri sürülen tarihsel iddialardaki sorunları hemen gördüm. Sadece uzman için bariz olmakla kalmayan, aynı zamanda ­olay örgüsüyle ilgisi olmayan, apaçık olanlar da dahil olmak üzere çok sayıda hata içeriyordu . ­Yazar biraz daha kapsamlı bir araştırma yapmış olsaydı, anlatacağı hikayeye herhangi bir önyargı getirmeden, anlatımının tarihsel arka planını doğru bir şekilde yeniden yaratabilirdi. Neden gerçeklerin peşine düşmüyor?

Da Vinci Şifresi, kitabım Kayıp Hristiyanlık çıktığında zaten iyi satıyordu, ­Oxford University Press yayıncısı Tara Kennedy, uzun süredir editörüm ve arkadaşım Robert Miller ile birlikte, ­bu kitapta yer alan tarihsel yanlışlıkların bir listesini dağıtmak için derlememi ­önerdiler . isteyen herkese ayrı ayrı verebilecek satıcılara. Bu yüzden, oldukça aceleyle, Dan Brown'ın romanını basit bir okumaya dayanarak gerekli olanı oluşturdum. Bu aceleci ­liste daha sonra internette yerini aldı; bir süre sonra, Dan Verstein tarafından kısa bir süre önce yayınlanan The Secrets of the Code: An Unauthorized Guide to the Mysteries of The Da Vinci Code adlı Da Vinci Şifresi'ni ortaya çıkaran kitaplardan birine dahil edildi (benim onayımı alarak, ancak ek yazarlık olmadan). Vinci Kodu. Verstein, eski Kilise tarihinden (benim bölgem) Leonardo da Vinci'ye ve Katolik gizli topluluklarına kadar çeşitli alanlarda Da Vinci Şifresi üzerine uzman (ve uzman olmayan) incelemelerin çok ilginç bir derlemesini bir araya getiren serbest çalışan bir gazetecidir. Yayıncım için derlediğim on tarihi yanlışlık içeren mütevazi listem de oraya ulaştı . ­Burada değişiklik yapmadan sunuyorum - ilk kez sunduğum gibi:

Da Vinci Şifresindeki Bazı Olgusal Hatalar

1.           Mesih'in hayatı kesinlikle "binlerce tarif edilmedi ­...". Okuryazar olanlardan bahsetmeye bile gerek yok, bin öğrencisi yoktu (s. 280; bundan sonra Brown Dan'in kitabının metnine atıfta bulunulacaktır . Da Vinci Şifresi. ­M., 2005).

2.            Seksen müjdenin Yeni Ahit'e dahil edilmesinin düşünüldüğü doğru değildir (s. 280). Posta siparişi yarışması gibi geliyor ...­

3.            İsa'nın İznik Konsili'nden önce Tanrı olarak algılanmadığı, ondan önce ­"ölümlü bir peygamber ... kesinlikle büyük ve etkili bir adam, ama yalnızca bir insan" (s. 282) olarak görüldüğü kesinlikle doğru değildir. Dördüncü yüzyılın başlarında Hıristiyanların büyük çoğunluğu onun ilahi özünü kabul etti. (Bazıları onun o kadar tanrı olduğunu düşündü ki, insan bile değildi!)

4.            Konstantin, "Mesih'in insani özelliklerinden bahseden İncilleri içermeyen yeni bir İncil'in yazılmasını finanse etmedi" (s. 283). İlk olarak, yeni bir Mukaddes Kitabın derlemesini yaptırmadı. İkinci olarak ­, içinde yer alan kitaplar, ­Mesih'in insani özelliklerine göndermelerle doludur (Aç, yorgun, kızgın; Endişeli; Kanıyor; O ölüyor...).

5.            1950'de " keşfedilmedi (s. 283). Bu 1947'de oldu . Ve Har- Hamadi el yazmaları Kâse'nin öyküsünü hiç anlatmaz, ne de İsa'nın insanlığını vurgular. Tam tersi.

M

6.              Yahudi "zımni sosyal yasaları" hiçbir şekilde "bir Yahudi erkeğin bekarlarla yürümesini" yasaklamadı (s. 297). Aslında, Ölü Deniz Parşömenlerini terk eden topluluğun çoğu bekâr bekarlardı ­.

7.              Hıristiyan kayıtları" arasında değildir (s. ­298); onlar Yahudi ve onlar hakkında Hristiyan hiçbir şey yok.

8.              Mecdelli Meryem'in soyağacı hakkında hiçbir fikrimiz yok; hiçbir şey onu "Benjamin türü" ile ilişkilendiremez (s. 302). Ve bilse bile, bu onu Davud'un soyundan yapmazdı.

9.              İsa çarmıha gerildiğinde Mecdelli ­Meryem hamile miydi ? Ne kadar tatlı (s. 309).

10.           Q -belgeleri, ne Vatikan'ın sakladığı, hayatta kalan tarihsel bir kaynak ne de İsa'nın kendisi tarafından yazılmış olduğu varsayılan bir kitaptır. Bu , bilginlerin Matta ve Luka'nın elinde olduğuna inandıkları, esas olarak Mesih'in sözlerinden oluşan varsayımsal bir belgedir . ­Katolik alimler ona Katolik olmayanlarla aynı şekilde davranıyor; bunda gizli bir şey yok ­(s. 310).

Bu temel listeyi sağlamanın yanı sıra ­, Verstein'ın kitabı için ­bu alanda uzman olarak benimle röportaj yapıldı.

Bu meselenin sonu olur diye düşündüm.

Ancak Oxford editörüm Robert Miller, ­Da Vinci Şifresi hakkında ortaya çıkmaya başlayan her kitabın şu ya da bu şekilde gerekli olduğuna giderek daha fazla ikna oldu. Bazıları, Verstein'ın kitabı gibi , uzmanlar tarafından değil, konuyla ilgilenen kişiler tarafından derlenmiştir ; ­diğerleri (görünüşe göre çoğunluk), romanda yer alan bazı ifadelerin bazı iman kardeşlerinin (ağırlıklı olarak Evanjelik Hıristiyanlar mı?) Kafası karışması durumunda "yazılanları kanona göre düzeltmek" isteyen inananlar tarafından yazılmıştır. Bu tür tepkilerin var olma hakkı vardır ­. Ancak bu alandaki bir uzmanın ağır, sağlam temelli yanıtı nerede? Miller, Dan Brown'ın kitabına bir tarihçinin yanıt vermesi gerektiğine beni ikna etti.

Sadece bu kitapla ilgilendiğim için (pek çok kitapla ilgileniyorum ama ­hepsini incelemeyi düşünmüyorum) veya onun inananlar üzerinde yaratacağı dini etkiden endişe ettiğim için kabul ettim. Kaygım daha yavan. Birçok insanın geçmişle ilgili bilgilerini kurgu ya da filmlerden aldığını biliyorum ­. Örneğin, Da Vinci Şifresi muzaffer yürüyüşüne başladığında, ­Mel Gibson'ın The Passion of the Christ'ın prömiyeri gerçekleşti. Özellikle Mesih'in tarihiyle ilgilenen, ancak aynı zamanda müjdelerin bu konuda ne söylediğinin farkında olmayan insanlar arasında ezici bir başarıydı. Bu tür insanlar -belki de hayatlarının geri kalanında- İsa'nın son saatleri hakkında ne düşünecekler? Bu konudaki fikirleri, büyük ekranda kendilerine gösterilenlerin etkisi altında gelişecektir. Mel Gibson, Matta, Mark, Luke veya John'dan çok daha fazla, ­en azından gelecek nesiller için Mesih'in ölümünün anlaşılmasını etkileyecektir.

Yönetmenlerin ve yazarların ­halkın duygularını manipüle etme ve böylece kamuoyunu şekillendirme becerisi kendi başına ne iyi ne de kötüdür; bu sadece zamanımızın bir özelliği. Ancak izleyiciler ve okuyucular için oluşturdukları görüntüler hatalı olduğunda, bu, insanların çarpık bir tarih fikrine sahip olacağı ve gerçeklerin yerini kurgunun alacağı ­anlamına gelir ­. Muhtemelen pek bir zararı olmayacaktır. Ancak hayatlarını tarih araştırmalarına adamış olanlar için bu biraz rahatsızlığa neden olabilir.

Bu yüzden Dan Brown'ın kitabına ­, romanın özüne değil (bir dedektif olarak gerçekten hoşuma gidiyor) değil, ­Mesih, Mecdelli Meryem hakkında içerdiği tarihsel ifadelerin özüne yönelik bir yanıt yazmaya karar verdim. Büyük Konstantin ve Kutsal Yazılar kanonunun oluşumu, ­Dan Brown'ın bizim için yarattığı hikayenin temel sorularıdır.

Hafızanızı tazelemek için bu romanın bir özetini vererek başlayabilirsiniz ­(sanırım ­bu kitabı okumak isteyenler Dan Brown'ın kitabını okumuşlardır).

"Da Vinci Şifresi": bir özet

Da Vinci Şifresi, burada sadece kısaca vereceğim karmaşık ve girift bir olay örgüsüne sahiptir. Paris'te, Louvre'un ünlü küratörü Jacques Saunière gizemli bir şekilde öldürülür. Jacques Saunière'in ölümünden önce yazdığı garip dini semboller nedeniyle , ­konferans vermek için Paris'e gelen Harvard Üniversitesi'nde profesör olan dini sembolizm uzmanı Robert Langdon soruşturmaya alınır . ­Sauniére'in torunu olduğu ortaya çıkan polisin ­şifre departmanının bir çalışanı olan Sophie Neve de ona katıldı ; ­on yıl boyunca büyükbabasıyla iletişim kurmadı. Langdon ve Neveu ilk başta anlamaz, ancak sonunda Sauniére'in ­tarihte Sion Tarikatı olarak bilinen ve ­Kutsal Kâse'nin gerçek doğası ve konumunun sırrını koruyan ­gizli bir dini grubun başı olduğunu anlarlar ­.

Bir dizi tuhaf koşul, Langdon ve Neveu'yu ­Jacques Saunière'in bıraktığı ipuçlarını yönlendiren bir arayışa çeker; bu aramaların nihai hedefi gizemli ve gıpta ile bakılan Kâse olmalıdır. Ancak Sauniére'in ölümünden sorumlu olanlar da onu arıyorlar, görünüşe göre Kâse'nin yerini öğrenmek için onu öldürmüşler. Bu esrarengiz "diğerleri" , Kâse'nin tutulduğu yere ulaşmak için fanatik Katolik tarikatı Onyc Dei'nin üyelerini kullanıyor .

Langdon ve Neveu, maceraları sırasında ­zengin bir aristokrat ve ­Kâse uzmanı olan ve gizeminin tarihsel kökenlerini açıklayan Sör Lew Teabing ile tanışır. Kâse, Mesih'in kasesi değil, O'nun tohumunun kabıdır - aslında bu, Mesih'in karısı ­ve metresi olan, O'ndan hamile kalan ve kızını doğuran Mecdelli Meryem'dir. İsa'nın çarmıha gerilmesinden sonra Meryem ve kızı, ilahi aile soyunun yüzyıllardır kesintiye uğramadığı Fransa'ya kaçtı . ­Bazı gizli ­belgeler, İsa'nın soyundan gelenlerin varlığının sırrını saklıyordu ­. Bu belgeler, erken Hıristiyanlıktaki dişil ilkesini yüceltti ve ­dördüncü yüzyılda Hıristiyanlık tarafından ­ve en önemlisi de İmparator Konstantin tarafından reddedilen bazı erken İncilleri içeriyordu. Konstantin, Yeni Ahit'e girdikleri gerçeğiyle ­çelişen yaklaşık seksen İncil'i yok etti ­, sadece bir ölümlü olan Mesih'i Tanrı'nın Oğlu statüsüne yükseltti ve Meryem geleneği ve kutsal kadınlıkla ilgili her şeyi susturarak Hristiyanlıktaki dişil prensibi şeytanlaştırdı. ve ­dişi tanrının yüceltilmesinden oluşan gerçek özünü saptırmak.

Ancak Sion Tarikatı, Mesih ve Meryem hakkındaki gerçeği yüzyıllardır biliyor ­ve kutsal birlikteliklerini yüceltmek ve ilahi dişil ilkeye tapınmak için uzun süredir gizli toplantılar düzenliyor ­. Son başkanı Jacques Sauniere olan bu gizli cemiyet, Mecdelli Meryem'in mezarını ve kutsal dişil hakkında gerçeği anlatan yüzlerce belgeyi korudu.

Ve diğer önde gelen şahsiyetler Sion Tarikatına önderlik ettiler ve Mesih ile Meryem'in evliliği hakkındaki gerçeği biliyorlardı - özellikle ünlü freski "Son Akşam Yemeği"nde Mecdelli Meryem'i tasvir eden ve Mesih ile Meryem hakkındaki gerçeğe dair ipuçları bırakan Leonardo da Vinci dahil. bilenler için diğer birçok kreasyonda.

Langdon ve Neveu, Sör Lew Teabing'in yardımıyla, ­Kâse'yi çevreleyen gizemi ve onun gerçek ve güçlü anlamına ışık tutan gizli belgeleri yavaş yavaş çözerler ve ­onları yeni gizemlerin beklediği yerlere götüren karmaşık kriptogramlardan oluşan bir labirentten geçerler. ­Kâse ve son deposunun yeri hakkındaki gerçek ortaya çıkana kadar.

Tarihsel sorunlar dile getirildi

bu roman ve özellikle de tarihsel arka planı hakkında sorular sorulmuştu . ­Mesih ve Mecdelli Meryem hakkında söylediklerinde herhangi bir gerçek var mı? Fiziksel birleşmelerine tanıklık eden ­gerçekten gizli İnciller var mı ­? Evli miydiler? Meryem , soyunu günümüze kadar uzatacak olan çocuğu gerçekten doğurdu mu ? ­Konstantin, sakıncalı müjdeyi gerçekten yok etti ve ­bugün var olan Hıristiyan İncilini yarattı mı? Erkeğe, İsa'ya ilahi bir ­statü vererek ve böylece Hıristiyanlığın karakterini sonsuza dek değiştirerek, Hıristiyanlıktan ­ilahi dişilliğe yapılan tüm göndermeleri gerçekten ortadan kaldırdı mı ­?

Bu tür soruları daha sonraki bölümlerde ele alacağım. Bahsetmeyeceğim şeyleri açıklığa kavuşturmak istiyorum . Bir kurgu eseri olarak Da Vinci Şifresi'nin değerlerinden bahsetmeyeceğim, ancak bu haliyle romandan gerçekten keyif aldığımı ve daha önce de belirttiğim gibi, inanılmaz derecede eğlenceli bir okuma olduğunu söylemeliyim ­. Onyc Dei, Sion Tarikatı ve Vatikan'ın rolü hakkındaki güncel ifadelere değinmeyeceğim . Leonardo da Vinci'nin yaratımlarını ve inançlarını da dikkate almayacağım .­

Bunun yerine, bu kitabın tarihsel temellerine odaklanacağım ­: tarihi Mesih, tarihsel Meryem, erken Hıristiyan Kilisesi'nin gelişimi, ­erken Hıristiyan İncillerinin kanıtları ve bizim için neyin şekillendiğini şekillendirmede Konstantin'in oynadığı rol Hıristiyan dininin içeriği ve kutsal kitabı ­. Bu kitaptaki tarihsel arka planı oluşturanların ne kadarı gerçeklerle örtüşüyor, ne kadarı kurgu ­? Da Vinci Şifresi ne kadar doğru?

Onyc Dei ve diğerleri hakkındaki iddialar da dahil olmak üzere gerçekler olarak ifade edilenleri listeleyen kitabın başında (s. 7, Prolog'dan önce ) Da Vinci Şifresi'nde bunlardan bazılarına değinilmiştir. ; ayrıca şu ­ifadeyi de içerir: "Kitap, sanat eserlerinin, mimarinin, belgelerin ve gizli ­ritüellerin doğru tanımlarını içerir."

Ama öyle mi? Sanata, mimariye veya ritüellere değinmeyeceğim . ­Ama belgeleri gözden geçireceğim. Ve göreceğimiz gibi, Dan Brown gerçekleri sunmaya çalıştığında bile onlarla oynuyor - çoğu gerçekten de kurgusunun bir parçası. Çalışmamın amacı, ­Hıristiyanlığın tarihsel başlangıçları ve özellikle Mesih'in yaşamı ve ­Yeni Ahit'i oluşturan yazılar hakkında bilgi edinmek isteyenler için gerçeği kurgudan, tarihsel gerçekliği fanteziden ayırmaktır.­

Eleştirel tarih nasıl yapılır?

Bu çalışmaya başlamadan önce, nasıl ilerlemek istediğimi kısaca özetlemek istiyorum. Da Vinci Şifresi gibi kurgu eserlerde temsil edilen eski geçmiş de dahil olmak üzere geçmişe yönelik çeşitli yaklaşımlar ­vardır . Bazıları, ­fikirlerini herhangi bir gerçek bilgi kaynağıyla desteklemeden (veya yalnızca birkaçını kullanarak) yaratıcı hayal gücünün yardımıyla bu geçmişe ­nüfuz etmeye çalışır . Diğerleri, bugüne kadar hayatta kalan herhangi bir kaynağa inanır ve onları ayrılmaz bir şey haline getirmeye çalışır. Bu yaklaşımların her ikisi de kritik değildir çünkü hayatta kalan kanıtları tartmaz veya değerlendirmezler. Geçmiş hakkında ancak onu anlatan kaynaklara dayanarak bir yargıya varabiliriz , ancak kaynaklarımızı kayıtsız şartsız kabul etmemeliyiz çünkü bunlar çoğu zaman birbiriyle çelişir ve her zaman yazarlarının tutumlarını, sanrılarını ve dünya görüşünü yansıtır. ­Dolayısıyla geçmişi yeniden inşa etmenin en iyi yolu, ­kaynaklarımıza eleştirel yaklaşmak, yani eleştirel bir tarih yaratmaktır. Eleştirel tarihçiler (veya herhangi biri) için temel zorluk, ­tarihsel bir olayın kanıtlanamamasıdır ­. Çünkü geçmişte yaşananlar tekrar canlandırılamaz ­ve tekrar edilemez. Öğrencilerimle bazen ­eleştirel tarihçilerin yöntemini ampirik bilim insanlarının yöntemiyle karşılaştırırım. Neyin gerekli olduğunu kanıtlamak için ampirik ­bilim adamları deneyi tekrarlar. Basitçe söylemek gerekirse, demir parçalarının ılık suda battığını ve kalıp sabunların yüzdüğünü kanıtlamak istersem, tek yapmam gereken yüz leğen ılık su bulup içine demir parçaları ve sabun kalıpları atmaya başlamak. Ve her seferinde demir batacak ve sabun yüzecek. Burada kanıt olarak gördüğümüz, yani aynı eylemleri tekrarlayarak aynı sonucu elde ettiğimiz öngörülebilir bir olasılıkla uğraşıyoruz .­

Tarihte durum farklıdır çünkü geçmişin olayları ­tekrarlanamaz. Ve bu nedenle, olasılık derecesini belirlemek için kontrollü tekrarlanan deneyler değil, farklı türden "kanıtlar" gerekir. ­Bilim gibi, tüm tarih bir olasılık meselesidir. Bazı ­şeyler neredeyse kesin (Müttefikler 2. Dünya Savaşını kazandı). Diğerleri oldukça muhtemeldir ancak kesin değildir (George Washington'un takma dişleri vardı). Yine de diğerleri daha az ­kesindir, ancak yine de olasıdır (Sezar Rubicon'u geçti). Dördüncüyü ancak tahmin edebiliyorken (Mecdelli Meryem, İsa'nın yakın arkadaşı mıydı?). Neden bazı şeyler diğerlerinden daha kesin (ya da en azından daha muhtemel)? Her durumda, kanıtın niteliğine bağlıdır. Milyonlarca görgü tanığı, ­İkinci Dünya Savaşı'nı Müttefiklerin kazandığına tanıklık edebilir ­. Washington'un dişlerinin durumu veya Sezar'ın askeri eylemleri hakkında elimizde ne kadar görgü tanığı ifadesi var? Çok az. Mecdelli Meryem ve İsa ne olacak?

Görünüşe göre, Mecdelli Meryem'e tüm saygımla, bazı kaynaklarımız İncil'e dayanıyor. Bu, Da Vinci Şifresi'nde yer alan tarihsel ifadeler düşünüldüğünde önemli hale gelecek olan başka bir soruyu gündeme getiriyor : Eski bir kaynağın (örneğin, Markos İncili'nin) İncil'de yer alması, onun tarihsel güvenilirliğini nasıl etkiler? ­Eleştirel tarihçinin bakış açısına göre, ­İncil'de yer alan kaynaklar, geçmişle ilgili herhangi bir bilgi kaynağı gibi ele alınmalıdır - güvenilir olup olmadıklarını anlamak için eleştirel olarak incelenmelidirler. Diğer şeylerin yanı sıra, o zamanın diğer kaynaklarıyla nasıl ilişkili oldukları dikkate alınmalıdır - örneğin ­, bu kaynakların onları çürütüp çürütmediği. Kaynaklar birbiriyle çelişiyorsa tarihçi hangisine inanacağına karar vermelidir. Ve böyle bir karar vermek için tarihçinin gerekçelere ihtiyacı vardır. Mukaddes Kitap bir şey söylüyorsa, o zaman öyledir demek tamamen doğru olmaz. Ya İncil yazarı hikayeyi yeniden anlatırken kendi nedenlerinden dolayı tarihi olayı değiştirmişse? Ancak öte yandan - ki bunu vurgulamalıyım - İncil dışı bir kaynak farklı bir hikaye anlatıyorsa (örneğin, Meryem İncili), o zaman bu kaynak mutlaka doğru değildir. Tüm kaynakların ­güvenilirliği ve güvenilirliği açısından değerlendirilmesi gerekir.

Bunun üzerinde duruyorum çünkü bazı insanlar kanonik kaynaklara dolaylı olarak güvenme eğilimindeyken (Julius Caesar, George Washington veya İncil), diğerleri ­kanonik ­kaynaklarla çelişen kaynaklarda bulunan her şeye kolayca inanır . İkinci yaklaşım, özellikle ­komplo teorilerine ilgi duyan insanlar için geçerlidir - ama aynı zamanda "tarihin galipler tarafından yazıldığı" düsturuna inanan ve bu nedenle "diğer tarafı" keşfetme fırsatına atlamaktan mutlu olan entelektüel açıdan meraklı insanlar için de geçerlidir. " tarihin ­. Eleştirel tarihçiler için bu yaklaşım - otomatik olarak bir ­tarafın diğerine tercih edilmesi - kabul edilemez. Aksine, her kaynak dikkatlice tartılmalı ve onlar tarafından değerlendirilmelidir. Ve bir sonraki bölümde göreceğimiz gibi, bu, ­hikayesi hem Yeni Ahit'te yer alan hem de yer almayan kitaplarda anlatılan İsa gibi önemli bir figüre değinen kaynaklar için bile geçerlidir (bazıları dahil, örneğin, ­Da Vinci Şifresi'nde önemli bir rol oynayan Philip İncili). Eleştirel tarihçi, tüm bu kaynakları inceler, dikkatlice karşılaştırır ve hangisinin güvenilir olduğuna ve hangisinin oldukça şüphecilikle alınması gerektiğine karar verir.

-geçmişin her dönemi için milyonlarca ve milyonlarca kanıtın- artık mevcut olmadığını ve gelecek nesiller için kayıp olarak kaldığını not etmeliyim . ­Bu aynı zamanda İsa ve öğrencilerinin yaşamına ilişkin tanıklıklar için de geçerlidir. Neyse ki, ­İsa (ve örneğin Mecdelli Meryem) hakkında tarihçilerin bir asır önce bile hayal edemeyecekleri kadar çok kaynağa sahibiz. Ama yine de bu, bir zamanlar olması gerekenin yalnızca önemsiz bir kısmı. Bugüne kadar ulaşamayan kaynakların bir kısmı, şüphesiz, içeriklerini ­saldırgan veya yanlışlıkla dikte edilmiş gibi görünen Hıristiyanlar tarafından yok edildi ­. Ancak çoğu, geçmişte bir noktada artık kopyalanmadıkları için kayboldu.

Bu son nedenden de bahsetmeye değer: uzak geçmişten ( ­on beşinci yüzyılda Gutenberg tarafından matbaanın icadından çok önce), kaynakların yalnızca el yazısıyla yazılmış kopyaları bize ulaştı. Ve eski zamanlarda bir belgeyi ortadan kaldırmak hiç de zor değildi ­; bu, sadece bir kopyasını sipariş etmeyerek elde edildi ­. Erken Hıristiyanlıkla ilgili komplodan ilham alan literatürdeki -hatta Da Vinci Şifresi gibi tarihi romanlardaki- şurada burada verilen ipuçlarının aksine ­, antik çağda "tehlikeli" kitapların kitlesel olarak yakıldığına dair çok az kanıta sahibiz. Bir kitap şüpheli görünüyorsa ­, basitçe yeniden üretilmemiştir. Neyse ki, bu "nadir" kitaplardan bazıları, ya tesadüfen ya da arkeologların keşifleri sayesinde modern zamanlarda keşfedilmiştir .­

Sonraki bölümlerde, Da Vinci Şifresi'nde yer alan tarihsel iddiaları değerlendirirken , hem kanonik ­hem de kanonik olmayan, hem ortodoks hem de sapkın ­, hem iyi bilinen hem de neredeyse unutulmuş, ­hayatta kalan tüm kaynakları dikkate alacağım ­. Da Vinci Şifresi'nin tasarımında çok önemli bir rol oynayan üç kişi de dahil olmak üzere, bizi ilgilendiren geçmişin figürleri hakkında ancak bu tür kaynakları göz önünde bulundurarak net bir fikir edinebiliriz : İsa, Mecdelli Meryem ve ­İmparator Konstantin.

Bölüm Bir

İmparator Konstantin,
Yeni Ahit
ve diğer İnciller

Bölüm Bir
Erken Hıristiyanlıkta Konstantin'in
Rolü

Ana ve ikincil olay örgüsünün inceliklerine rağmen, Da Vinci Şifresi öncelikle gerçek ile gerçek olmayan, iyi ile kötü arasındaki mücadele hakkında bir hikaye. Bu nedenle, bu romanın ­kahramanlarının karşılık gelen iki tarafa ayrılabilmesi şaşırtıcı değildir ­. İyi kahramanlar ­arasında elbette düşüncelerinde samimi ve gerçeği bulmaya kararlı olan Robert Langdon ve Sophie Neve yer alır. Eylemleri genellikle bencil ve kibirli görünen, ancak sonunda iyilik tarafında yer alan ­kibirli bir karakter olan adli polisin başı Bezu Fache, kesin olarak olumlu ­değil . Gördüğümüz olumsuz karakterler arasında ­, Lew Teabing'i şaşırtarak görüyoruz (" Ustalar ­" - kendini ifşa etmeden önce Langdon ve Neve'nin yanında görünüyor); Teabing'in şoförü ve casusu Remy; kendisine göründüğü gibi daha fazla adalet elde etmek için emir üzerine öldüren albino keşiş Silas.

Ancak bu eserdeki sadece karakterler değil ­, aynı zamanda olay örgüsünün dayandığı tarihsel figürler de iyi ya da kötü ile ilişkilendirilebilir. İsa ve Mecdelli Meryem geçmişten gelen olumlu karakterlerdir. Öte yandan, arketipsel kötü

adam dördüncü yüzyıl Konstantin'in Roma imparatoru. Konstantin, aslında kendi günlerinden beri Hıristiyanlığı yiyip bitiren hastalıkların çoğuna atfedilmektedir ­. Lew Teabing'e (ve bir dereceye kadar Langdon'a) göre, Hıristiyanlığın biçimini sonsuza dek değiştiren, ondaki erkekliği vurgulayan , dişil olanı şeytanlaştıran, yanlış bir şekilde ölümlü peygamber İsa'ya ilahi bir öz atfeden ve daha önceki İncilleri yok eden Konstantin'di. ­kanonik metinler onu bir tanrı olarak sunarken, insanlığını yüceltiyordu . ­Bu ­resim doğru mu?

Konstantin Hıristiyanlığı

Daha doğrusu, Teabing'den, Constantine'in hayatı boyunca bir pagan olarak kalmasına rağmen, asla gerçekten bir Hristiyan olmadığını öğreniyoruz ­; Konstantin, Hıristiyanlığı kendi siyasi amaçları için kullandı. İddiaya göre, Hıristiyanları İsa'yı bir insan olarak değil, Tanrı olarak kabul etmeye zorlayarak birleştirmek amacıyla 325'te İznik Konsili'ni topladı (o zamana kadar, Hıristiyanlar İsa'yı bir insan olarak kabul ettiler) ve ardından Konstantin İncil'i şu anki ­haliyle yarattı . Kutsal ­dişil ilkeye ve eril ilkeye yapılan tüm göndermelerin yüceltildiği ve İsa'nın bir tanrı olarak ilan edildiği bir İncil biçimi.

Konstantin hakkındaki bu ifadeler ne ölçüde ­tarihsel gerçekliğe karşılık geliyor ve ne ölçüde bir fantezi ürünü, bu eserde gelişen ancak tarihte hiçbir temeli olmayan bir kurgu? Konstantin'in Hıristiyanlığa olan bağlılığının boyutunu sorarak başlayabiliriz. Hayatı boyunca bir pagan olarak kaldığı ve asla Hristiyanlığa dönmediği doğru mu ­?

Sophie ve Lew Teabing arasında bu konuyla ilgili önemli bir konuşmayı ele alalım:

-                     Constantine'in Hristiyan olduğunu sanıyordum," dedi Sophie.

-                     Teabing başını güçlükle salladı. - Hayatı boyunca bir pagan olarak yaşadı ­ve ancak ölüm döşeğindeyken karşı koyamayacak kadar zayıf düştüğünde vaftiz edildi. İsa Mesih'in çarmıha gerilmesinden üç yüzyıl sonra, takipçilerinin sayısı ölçülemez bir şekilde arttı. Hristiyanlar putperestlerle savaştı, çatışma o kadar büyüdü ki Roma ­iki ayrı devlete bölünmekle tehdit edildi. Konstantin, ­durumu bir şekilde kurtarması gerektiğini anladı. Ve böylece MS 325'te Roma'yı tek bir dinin bayrağı altında birleştirmeye karar verdi. Yani Hristiyanlık.

Sophie şaşırmıştı: Ama pagan imparatorun devlet dini olarak Hıristiyanlığı seçmesine ne sebep oldu?

Teabing kıkırdadı, Constantine oldukça iyi bir stratejistti. Hristiyanlığın yükselişte olduğunu anlamıştı ve sadece favori üzerine bahse girmişti (s. 280-281).

Tarihçiler bu iddiaların doğruluğunu inkar etmeyeceklerdir, ancak genel olarak bunlar gerçeklerden çok kurgudur. İlk olarak, Konstantin'in ünlü ­inanca dönüşmesine yol açan Hıristiyanlığın gelişim yolunu ele almalıyız .­

Hıristiyanlar ve putperestler arasındaki çekişme

Teabing'in yaptığı gibi, "Hıristiyanlar ve putperestler arasında bir uçurum vardı ve çatışma öyle boyutlara ulaştı ki, Roma'yı ikiye bölmekle tehdit etti" demek yanlıştır. Burada, Konstantin'in ihtidasından önceki Hıristiyanlığın gücü ­açıkça abartılıyor ve sanki Hıristiyanların sayısı neredeyse putperestler kadarmış ve sürekli saldırı ve savunma halindeymiş gibi görünüyor. Aslında, her şey tamamen farklıydı. Dördüncü yüzyılın başında Konstantin'den önceki Hıristiyanlar imparatorlukta küçük bir azınlık oluşturuyordu ve büyük ­çoğunluk grupları - paganlar ve onların hükümet yapıları - tarafından zulüm görüyorlardı.

için , muhtemelen tanımları netleştirmeliyim ­. Paganlar bu bağlamda olumsuz bir terim değildir ­. İmparatorluk topraklarında yaygın olan çoktanrılı dinlerin, yani çok tanrılı dinlerin mensuplarını ifade eder . ­Ve bu imparatorlukta Yahudiler ve Hıristiyanlar dışında herkes çok sayıda tanrıya taptığı için , bu terim ­nüfusun büyük çoğunluğunu kapsamaktadır .­

Tapılan tanrılar çok çeşitli türdendi ­. Yunan Zeus, Apec ve Athena ya da Romalı muadilleri Jüpiter, Maps ve Minerva gibi Yunan ve Roma mitolojisinden bildiğimiz "büyük tanrılar" vardı . Ancak bunların yanı sıra yerel ve işlevsel tanrılar da vardı: imparatorluk boyunca büyük ve küçük şehirlerde yaşayan koruyucu tanrılar (farklı yerlerde farklı tanrılar), aile tanrıları ve ocak tanrıları, orman, nehir ve tarla tanrıları, performans gösteren tanrılar çeşitli işlevler - iyi bir hasat sağlamak, hayvanların doğurganlığını sağlamak, kadınlara çocuk doğurma, sağlık, refah ve barışta yardımcı olmak, isteyenlere küçük hizmetler sağlamak.

Roma İmparatorluğu'nun bu dönemi boyunca, bir tanrıyı ­diğerlerine, en yüce tanrıya tercih etme eğilimi vardı . Konstantin'in ­Hristiyan olmadan önce ve hatta sonra "görünmez güneş tanrısına" (lat. ­Sol Invictus) taptığı bilinmektedir . Bazen Konstantin (ve diğerleri) , bu tanrıyı güneşle de ilişkilendirilen tanrı Apollon ile özdeşleştirmiş gibi görünüyor . ­Ancak, Hıristiyanlığa dönüşen ­Konstantin, görünüşe göre bu tanrının aslında Hıristiyan Tanrı olduğuna karar verdi.

Öyle ya da böyle, çoktanrıcılık imparatorluğun pagan kültlerinde gelişti ve bu tanrılara istedikleri gibi tapınıldı ­. Lew Teabing'in "Hıristiyanlar ve paganlar arasında çekişme başladı" derken kastettiği, Hıristiyanlar ve paganlar arasındaki ilişkinin özünü anlamak için bunu anlamak önemlidir . Aslında, bu doğru değil. Şiddetli saldırılar gerçekleşti, ancak tarih bunların neredeyse tamamen tek taraflı olduğunu biliyor. Bu putperest çoğunluk, Hıristiyan azınlığa karşı savaşmış, onu yok etmeye çalışmıştır.

Özünde, Hıristiyanlık başlangıcından itibaren zulüm gören bir dindi ¹ . Din aslında ­kurucusu İsa'nın acı çekmesi ve idam edilmesiyle başladı. Ve ölümünden sonra birçok takipçisi aynı kaderi paylaştı ­. İlk Hıristiyanlara bazen Yahudiler tarafından zulmedildi çünkü ­birçok Yahudi inancına göre Hıristiyanlar ­İsa'ya mesih diyerek küfrettiler. Ancak zamanla Romalı putperestler ve onların hükümet yetkilileri bu zulümlerde artan bir rol oynamaya başladılar.

Paganların Hıristiyanlardan nefret etmelerinin nedenleri, putperestlerin tanrılarına karşı tutumlarıyla ilgiliydi. Tanrılar onlara yaşamın nimetlerini sağladı: sağlık, refah, sevgi, barış, doğurganlık vb. Bunu sadece tapınma karşılığında yaptılar ­- bu olay için hayvanları veya diğer yiyecekleri kurban ettiler ve onurlarına övgüler yağdırdılar. Bu tanrılar, dini ayinlerin yalnızca biri veya diğeri adına yapılmasını talep ederek birbirleriyle rekabet etmediler . ­Hepsi tanrıydı ve hepsi saygı görmeyi hak ediyordu. Ancak, artık gerektiği gibi saygı görmediklerinde ne oldu? Sinirlenebilirler ve sonra - sadece ­bekleyin! Tanrılar her türlü " ­doğal" felaketi göndererek intikam alabilirdi: veba, kıtlık, kuraklık, deprem. Bu olduğunda, en basit açıklama, tanrıların onları terk etmesiydi. Ve bunun nedeni onlara yeterince dikkat edilmemesiydi. Ve tanrılara ­gerektiği gibi tapınmayı kim reddetti? Tek Tanrı olduğunu iddia eden Hıristiyanlar , İsa'nın Tanrısı'dır ve yalnızca O'na ibadet edilmelidir2 ^.

İsa'dan sonraki ikinci ve üçüncü yüzyıllarda felaketler şehirlerin, başkentlerin ve tüm bölgelerin başına geldiğinde, suçlunun Hıristiyanlar olduğuna inanmak kolaydı ­. Bu bazen Hıristiyanlara karşı çete şiddetine yol açtı ­. Ve bu tür rahatsızlıklar kontrolden çıktığında, Romalı yetkililer bazen müdahale etmek ve Hristiyanları ­Hristiyan Tanrı'ya olan inançlarından alenen vazgeçmeye ve putperestlerin tanrılarını gerektiği gibi onurlandırmaya zorlamak için resmi baskı yapmak zorunda kaldılar. ­Hıristiyanlar bunu reddettiklerinde, işkence ve infaz da dahil olmak üzere cezalandırıldılar.

İmparatorluktaki Hıristiyanlar ve putperestlerin gerçek durumu buydu . Teabing'in iddia ettiği gibi, ­savaşan iki grup arasındaki bir mücadele değildi . ­Hıristiyan azınlığın pagan çoğunluğunun zulmüydü. Görünüşe göre Hristiyanlara yönelik zulüm, ­Konstantin sahneye çıkmadan hemen önce zirveye ulaştı. Selefi ­, imparatorluğun doğu kısmını yöneten imparator Diocletian, batı kısmı ise eş yöneticisi Maximian'ın yönetimi altındaydı. Diocletian, (o zamanlar görünüşe göre ­imparatorluk nüfusunun yüzde 5-8'ini oluşturan ) Hıristiyanların kesin olarak ortadan kaldırılması gerektiğine karar verdi . Bu nedenle, MS 303'te , Maximian'ın desteğiyle, tüm imparatorlukları kapsayan bir zulüm kampanyası başlattı (daha önce, birinci yüzyıldan başlayarak, zulümler kural olarak tamamen ­yerel nitelikteydi). Hristiyan kitaplarının yakılması, ­Hristiyan kiliselerinin yok edilmesi, Hristiyanların sınıf ayrıcalıklarının kaldırılması ve sonunda Hristiyan rahiplerin tutuklanmasına izin verilmesi çağrısında bulunan birkaç imparatorluk kararnamesi yayınlandı . ­304'te başka bir ferman, Roma İmparatorluğu'nun tüm tebaasının ­tanrılara kurban vermesini gerektirdi ; itaatsizlik ­, ölüm veya zorla çalıştırma anlamına geliyordu. Hıristiyanlar ­elbette inançlarını değiştirmeden itaat edemezlerdi. Bu "büyük zulümler", yaklaşık on yıl boyunca zaman zaman yenilenerek devam etti.

325'te iki ülke arasındaki çatışmalara son veren Konstantin oldu.

putperestler ve Hıristiyanlar. Bu da doğru değil. Konstantin , din değiştirmesinden bir yıl sonra, MS 313'te Hıristiyanlara yönelik zulmü durdurdu . ­Tüm bunların nasıl olduğunu anlamak için, onun din değiştirmesinin kendisini ele almamız gerekiyor ki bu ­hiç de kolay bir iş değildi. Ancak kesin olan bir şey var: Teabing'in iddiasının aksine, Constantine hayatı boyunca sadık bir pagan olarak kalmadı. Kendisi dönüşümünü ­, ortaya çıktığı gibi, ­savaş alanında meydana gelen belirleyici anla ilişkilendirir.

Konstantin'in Dönüşümü

Konstantin inanca döndüğünde ­gerçekten ne olduğuna dair güvenilir bir kanıta sahip değiliz , yalnızca Konstantin'in dini biyografisini yazan ve bazen "kilise tarihinin babası" olarak anılan dördüncü yüzyıl Hıristiyan yazarı Eusebius'un kaydettiği gibi hikayelere sahibiz. ­İsa'nın günlerinden kendi zamanına ­, Konstantin zamanına kadar kilisenin tarihinin ayrıntılı ve kapsamlı bir kaydını bırakan ­ilk Hıristiyan . On ciltlik ­Kilise Tarihi'ne ek olarak , Konstantin hakkında bir biyografi yazdı. ­Tahmin edilmesi kolay olan bu biyografi, ­Eusebius'un Hıristiyanlık hakkındaki kişisel görüşleri ile renklendirilmiştir. Ancak buna rağmen, ­bu olaydan birkaç yıl sonra ünlü din değiştirmesini bizzat Konstantin'den duyduğunu iddia ediyor ³ .

Bu dönüşümün tarihsel koşulları her ­halükarda açıktır. Diocletian ­MS 305'te gönüllü olarak tahttan çekildikten sonra Konstantin onun yerine imparator oldu; Ancak Roma'da ­Maximian, Konstantin onu savaşta yenene kadar imparatorluk tahtına sahip çıktı. Ancak daha sonra bu şehrin kontrolü Maximian'ın oğlu Maxentius tarafından sağlandı. Konstantin, ­imparatorluğun tek hükümdarı olmayı amaçladı ve bu, Maxentius'un görevden alınmasını ve

33

2- İsa'nın Sırları

onun ordusu. Konstantin, Roma'ya bir sefer düzenledi ve orada, Tiber üzerindeki Milvian köprüsünde belirleyici bir savaş gerçekleşti. Daha sonra Konstantin, bu savaştan önce kendisine görünen bir işaretten söz etti, bu işaret ­daha sonra onu Hıristiyanlığı tek ­gerçek din olarak kabul etmeye yöneltti. Ona göre, yaklaşan savaşı ancak ilahi yardımla kazanabileceğini anlamıştı, ancak bunun için hangi tanrıya başvuracağını bilemediği için şaşkına dönmüştü. Ve sonra, güpegündüz, haç şeklinde bir pankart gördü ve üzerinde şu ­sözler yazılıydı: "Bununla üstesinden geleceksin."

Bunun ne anlama geldiğini merak ederek, o gece, Mesih'in kendisine aynı sembolle göründüğü ve ­onu düşmanlara karşı bir savunma olarak kullanmasını söylediği bir rüya gördü. Ertesi ­gün, ustaları bir araya toplayan Konstantin, bu sembolü onlara tarif etti ve onu altın ve değerli taşlardan yeniden ürettiler. Tepesinde iki Yunanca harf olan bir haç şeklindeydi - chi ve rho - Yunanca Mesih'in adının ilk harfleri ­. Eusebius'a göre Konstantin, ­tüm bunların ne anlama geldiğini açıklayabilecek din danışmanlarını bir araya topladı ve ona, Hıristiyan Tanrı'ya tapmaya başlarsa her şeyde koruma alacağını söylediler.

Bu sembolün altında Milvian köprüsünde Maxentius ile bir savaşa girerek, ezici bir zafer kazandı ve ­kendisini batının yüce imparatoru ilan etti (başka bir general ­, Licinius, imparatorluğun doğu kısmının imparatoruydu).

, kendi içindeki pagan her şeyi yok ederek, gayretli ve dindar bir Hıristiyan'a hiç dönüşmediğini söylerken haklıdır . ­İlk olarak, bilim adamları, "dönüşünden" sonra bile güneş tanrısına tapmaya devam ettiğini belirtiyorlar: hükümdarlığı sırasında basılan madeni paralar, ­bundan sonraki dokuz yıl boyunca Sol Invictus'un resmini taşımaya devam etti . Constantine'in zihninde, eski dini, Hıristiyan Tanrı'ya olan yeni inancıyla birleşmiş olabilir. Belki de, onun kuruluşuna göre, Hristiyan Tanrı'ya güneş gününde (güneş - Pazar, Pazar) ibadet edilmesi ­ve İsa'nın Doğuşunun ­kış gündönümü sırasında kutlanması ­tesadüf değildir . Ama yine de, Teabing'in iddiasının aksine, Constantine ­312'nin doruk noktasında bir anlamda kendisini bir Hıristiyan olarak tanımaya başladı .

Ertesi yıl, Konstantin, imparatorluğun doğu bölümünü kontrol eden eş yöneticisi Licinius ile anlaşarak, imparatorluk genelinde Hıristiyanlara yönelik zulmün sona erdiğini duyurdu. Özellikle, imparatorluğun tüm tebaası ­- Hıristiyanlar, putperestler ve Yahudiler - için din özgürlüğünü ve her zamanki şekilde tanrıya (tanrılara) ibadet etmeyi sağlayan ve Milano Fermanı olarak bilinen bir kararname çıkarıldı . ­Putperestler ve Hıristiyanlar arasındaki çatışmaları sona erdiren -on iki yıl sonra toplanan ­İznik Konsili değil- bu oldu .

itibaren , Konstantin kendisini - ve diğerleri onu bir Hıristiyan olarak kabul etti - daha önce de belirttiğim gibi, ­pagan tanrılara eski bağlılığın kalıntıları on yıl daha devam etti. Ancak 320'lerin başlarında, Konstantin ­zaten sıkı bir şekilde Hıristiyan inancına bağlıydı. Lee Teabing, Konstantin'in yalnızca ölüm döşeğinde (337'de ) vaftiz edildiğini doğru bir şekilde not eder , ancak ­Teabing'in ima ettiği gibi, bu onun iradesine aykırı değildi. Aslında Hıristiyanların ­vaftizlerini sonuna kadar ertelemeleri alışılmadık bir durum değildi . Bununla birlikte, bundan çok önce Konstantin, Hıristiyan kilisesine ve din adamlarına ­yirmi yıldan fazla bir süre boyunca yağdırdığı kutsamalar da dahil olmak üzere, Hıristiyanlığa olan bağlılığını ­açıkça gösterdi .­

Soru şu: Konstantin neden Hıristiyan oldu ­? Teabing'in Konstantin'in sadece "favori üzerine bahse girdiğini" söylediğinde bu konuda haklı olup olmadığını söylemek zor . ­Açıkçası , Konstantin ­çok uzun süredir parçalanmış olan imparatorluğu birleştirmeyi amaçladı.­

Diocletian'ın tahta çıkışından elli yıl önce, imparatorluk yirmi farklı imparator görmüştü. Bu ­amaçla bir takım mali ve siyasi tedbirler almıştır. Ve belki de, Hıristiyan Tanrı'nın tanınmasında, imparatorluğun kültürel birliğini sağlamanın bir yolunu gördü: tek bir Tanrı'ya tapan bütünleyici bir imparatorluk haline gelebilir (aksi takdirde baştan sona tapılacak olan çeşitli tanrılar yerine Hıristiyan Tanrı'ya ­) . ­imparatorluk), başında bir imparator ile. . Tek Tanrı, tek inanç, tek imparator, tek imparatorluk.

Kesin olan bir şey var: Konstantin'in din değiştirmesi, ­Batı uygarlığı tarihindeki en dikkate değer olaydır. Hıristiyanlık, ­imparatorlukta zulüm gören ve nefret edilen bir azınlığın dininden imparatorun bizzat tercih ettiği bir dine dönüştürüldü . ­Kilise iyi niyetle yıkandı ­; Hıristiyanlığı kabul etmek ve böylece pagan tanrılardan vazgeçmek çok popüler hale geldi. İnsanlar ­sürüler halinde döndü. Dördüncü yüzyılın sonunda imparatorluk nüfusunun çoğu Hristiyan olmuştu. Konstantin'den bu yana tüm imparatorlar, kısacık bir istisna dışında, Hıristiyan olmuştur. Ölümünden elli yıl sonra, Hıristiyanlık ­imparatorluğun resmi dini oldu. Bir yazarın ifade ettiği gibi, Konstantin'in ihtidası "tarihin bildiği en büyük ikinci entrika" ^{4 idi} .

Ancak 312'deki ihtidası ve 313'teki müsamaha fermanı ­işi bitirmedi. Çünkü Teabing'in kendisinin de belirttiği gibi 325'te önemli bir şey oldu . Teabing, Konstantin'in imparatorluğu Hıristiyanlığın bayrağı altında birleştirmeye o zaman teşebbüs ettiğini söylerken yanılıyor. Bu süreç zaten devam ediyor. Ancak Hristiyanlığın bir birleştirme aracı olarak kullanılmasıyla ilgili bir sorun ortaya çıktı: Hristiyan Kilisesi, teolojik fikirlerinden daha az önemli olmayan bazı temel soruları anlama konusunda ­birlik içinde değildi . Hristiyanlığın imparatorluğu birleştirebilmesi için ­kendisini birleştirmesi gerekiyordu ­. Ve Konstantin'in , Hıristiyanlar arasında iç farklılıklara neden olan sorunlara karar verecek olan bir Hıristiyan piskoposlar konseyi (yaklaşık ­200-250 kişi vardı) toplamasının gerçek nedeni buydu ; Nicaea ­şehrinde gerçekleşti ­, bu yüzden İznik Konseyi olarak adlandırıldı.

İznik Katedrali

Teabing, oturma odasında Sophie ile konuşurken bu katedralden bahseder. Ona İznik Konseyi'nin Konstantin tarafından oylama yoluyla Mesih'in ilahi doğasını kurmak ve böylece imparatorluk gücünün temellerini güçlendirmek için toplandığını açıklar.

-                     İki dinin birleştiği sırada, Konstantin'in yeni Hıristiyan geleneğini güçlendirmesi gerekiyordu ve ünlü Ekümenik Konseyi topladı. Bu toplantıda ­Hristiyanlığın birçok yönü tartışıldı, kabul edildi ve reddedildi ­- Paskalya tarihi, piskoposların rolü, Kilise ayinleri ve tabii ki Mesih'in tanrısı .

-                          Anlamadığım bir şey... İsa'nın tanrısallığı mı?

-                    Canım," diye duyurdu Teabing ciddiyetle, "bu tarihsel ana kadar, takipçileri tarafından İsa ölümlü bir peygamber olarak görülüyordu... bir adam, şüphesiz büyük ­ve güçlü, ama yalnızca bir insan. sadece ölümlü.

-                          Tanrı'nın oğlu değil misin?

-                    Evet, diye sevinçle haykırdı Teabing. - Sadece bu Ekümenik Konseyde Mesih ilan edildi ve resmen ­Tanrı'nın Oğlu olarak tanındı. Oylama sonucunda.

-                    Beklemek. İsa'nın tanrılığının bir oylamanın sonucu olduğunu mu söylemeye çalışıyorsunuz ?­

-                    Üstelik oyların yalnızca küçük bir çoğunluğuyla kazandı ­, - dedi Sir Teabing... - İsa'yı resmen ­Tanrı'nın Oğlu ilan eden Konstantin, böylece ­O'nu, sanki onlar üzerindeki gücü insanların dünyasının dışındaymış gibi var olan bir tanrıya dönüştürdü. sonsuz ve sarsılmaz (.282 ile ).

Teabing'in konuşması bir kez daha gerçeklik ­ve kurgu unsurlarını karıştırıyor. Konstantin gerçekten de İznik ­Konsili'ni topladı ve tartışılan konulardan biri de ­İsa'nın tanrısallığıydı. Ancak Teabing'in iddia ettiği gibi, konsey İsa'nın Tanrı olup olmadığına karar vermek için toplanmadı. Tam tersine: konseydeki tüm katılımcılar - ve aslında ­neredeyse tüm Hıristiyanlar - İsa'nın Tanrı, Tanrı'nın Oğlu olduğu konusunda zaten hemfikirdi. Tartışılan konu, ­İsa'nın da bir insan olduğu gerçeği ışığında ilahiyatının nasıl anlaşılacağıydı . Ve eğer Tanrı bir ise, hem İsa hem de Tanrı nasıl Tanrı olabilir? İznik Konsili'nin tartıştığı şey buydu, kesinlikle İsa'nın tanrısallığı değil. Ve elbette, bu tanrısallığı onaylayacak bir oylama yoktu: Bu, zaten bu dinin doğduğu yıllarda bile yerleşik olan Hıristiyanların ortak bir inancıydı.

Mesih'in İlahi ve İnsani Özleri

Teabing, İsa'nın kutsallığını tartışırken, Sophie'ye oldukça çelişkili bir tablo çiziyor. Bir yandan , 325'teki İznik Konsili'nden önce İsa'nın Tanrı olarak tanınmadığını; Öte yandan, Konstantin'in Kutsal Yazıların kanonuna yalnızca Mesih'in bir tanrı olarak göründüğü İncilleri dahil ettiğini ve O'nu bir insan olarak tasvir eden diğer tüm İncilleri yok ettiğini savunuyor. Ama Hıristiyanlar , İznik Konsili'nden önce (Teebing'in bakış açısı) İsa'nın ­kutsallığını kabul etmemişlerse ­, Matta, Markos, Luka ve Yuhanna İncilleri onu nasıl daha birinci yüzyılda Tanrı olarak tasvir edebilirler (ki bu da Teabing'in görüşüdür). görünüm)?

Bu çelişkiyi hesaba katmasak bile, Teabing'in sunduğu konum ­tüm kilit noktalarda yanlıştır: Hıristiyanlar, ­İznik Konsili'nden önce bile İsa'yı Tanrı olarak kabul ettiler; Yeni Ahit İncillerinde O, ­bir tanrı olduğu kadar bir insan olarak görünür; Yeni Ahit'te yer almayan İnciller, onu insan olduğu kadar, hatta insandan daha fazla ilahi olarak tasvir eder. Bu bölümde , ilk iki noktaya odaklanacağım ve üçüncüsü sonrakilerde ele alınacak.

Teabing'in İznik öncesi Hıristiyanların İsa'yı Tanrı olarak görmedikleri iddiası , Hıristiyan teolojisi tarihi öğrencilerine ­en hafif tabirle saçma geliyor . ­Bildiğimiz en eski Hıristiyan yazar Havari Pavlus'tur; yazılarından bazıları Yeni Ahit'te bulunur. Pavlus, mektuplarını İsa'nın ölümünden yaklaşık yirmi ya da otuz yıl sonra ( İznik Konseyi'nden ­250 yıl önce ) yazdı ve onlardan Pavlus'un İsa Mesih'te bir tür Tanrı gördüğü oldukça açık hale geliyor. İlk mektuplarından biri olan Filipililere Mektup'ta şöyle ­yazar:

Çünkü Mesih İsa'da olan duyguların aynısına sahip olmalısınız: O, Tanrı biçiminde olduğu için, soygunu Tanrı ile eşit saymadı; ama bir uşak biçimini alarak, insanlara benzeyerek ve görünüş olarak bir erkek gibi olarak kendini itibarsızlaştırdı... (Filipililer 2:5-7).

Pavlus için - ve muhtemelen Filipililer için - Mesih, Tanrı'nın "imgesi"ydi ve insan yapılmış olsa bile bir şekilde Tanrı'ya eşitti.

Diğer Yeni Ahit yazılarında da benzer fikirler bulunabilir. Bu yazılarda İsa'nın olağan adlarından biri "Tanrı'nın Oğlu"dur. Bu ­sıfatın, yüz yıl sonra gerçekleşen İznik Konsili'nde dar bir insan çemberinin oylamasına dayanarak Mesih'e verilmiş olması pek olası ­değildir ­! En eski müjde olan Markos, konusunun duyurulmasıyla başlar: "Tanrı'nın Oğlu İsa Mesih'in müjdesinin başlangıcı" (Mk 1:1)\ Kanonik müjdelerin sonuncusu olan Yuhanna'nın müjdesi bile Hz ­. daha kesin Burada İsa sadece Tanrı'nın Oğlu değil - o da öyle olsa da (bkz. Yuhanna 1:18, 3:16, 18) - bir bakıma Tanrı'nın kendisidir.

Bu, bu müjdenin açılış ayetinde şöyle ifade edilir:

Başlangıçta Söz vardı ve Söz Tanrı'yla birlikteydi ve Söz Tanrı'ydı. Başlangıçta Tanrı ileydi. Her şey O'nun aracılığıyla var oldu ve O'ndan başka hiçbir şey var olmadı (Yuhanna 1:1-3).

Ve başlangıçta Tanrı ile birlikte olan ve aslında Tanrı'nın Kendisi olan bu "Söz" Yuhanna için kimdir? Bunda pek şüphe yoktur, çünkü bu ayetin sonunda dediği gibi:

Ve Söz insan oldu ve lütuf ve gerçekle dolu olarak aramızda yaşadı ­; ve Baba'dan biricik olanın izzetini, izzetini gördük . ­... lütuf ve gerçek İsa Mesih aracılığıyla geldi (1:14, 17).

Bu yazara göre, daha birinci yüzyılda, İsa Mesih ­Tanrı'dır ("Söz"), Tanrı'nın aracılığıyla bu dünyayı yarattığı, Tanrı'yı halkına tam olarak ifşa eden, çünkü Kendisi gökten inen Tanrı'dır. ve et giy ­..

Bu yüzden bu müjdede İsa, Tanrı ile kimliğini iddia edebilir. Bir yerde dediği gibi, "Ben ve Baba biriz" (10:30). İşte bu yüzden bu müjdede O'nun ilahi özü, hikayenin sonunda Mesih'in ölümden dirildiğini görünce "Rabbim ve Tanrım!" (20:28)

Bununla birlikte, İsa'nın Tanrı olarak bu vizyonu, Pavlus'un mektupları ve müjdeleriyle sınırlı değildir. Bu , ilk yüzyılların Hıristiyan yazarları arasında ­yaygın bir kavramdır ­. Yeni Ahit'te yer almayan ilk yazarlardan biri olan Hıristiyan şehit Antakyalı Ignatius ­(ö. MS 110 ), bunu kendine özgü şiirsel üslubuyla şöyle ifade etti :

ve doğmamış tek bir hekim vardır . ­Etteki Tanrı, ölümdeki gerçek yaşam, Meryem'den ve Tanrı'dan, önce acıya tabi olan ve sonra acıya maruz kalmayan Rabbimiz İsa Mesih (Ignatius. "Efeslilere" Şiiri, 7.2 ) .

beri - Hıristiyanların bize ulaşan ilk yazılarından yargılayabildiğimiz kadarıyla - İsa'nın bir şekilde bir tanrı olduğu herkes için açıktı. Ancak çoğu Hıristiyan İsa'nın da bir insan olduğunu bildiğinden ­, her zaman kafa karıştırıcı bir engel olmuştur ­. Tanrı olsaydı nasıl insan olabilirdi? Hıristiyanlar yüzyıllardır bu soruyla boğuşuyorlar ve bir bakıma bu, İznik Konsili'nin çözmesi için çağrıldığı soruydu .

Bununla birlikte, bu konseyin toplanmasına neden olan sorunu tartışmadan önce, ilk Hıristiyanların çoğunun Mesih'i hem bir insan hem de Tanrı olarak algıladıkları gerçeğini vurgulamak isterim. Bunun üzerinde durmak zorundayım, çünkü Da Vinci Şifresi'nde Teabing, İznik Konsili'nden önceki tüm Hıristiyanların, Yeni İncil'de yer alan dört İncil'in yazarları dışında, İsa'yı Tanrı olarak değil, bir insan olarak gördüklerini belirtiyor. ­Teabing'e göre O'nun yalnızca Tanrı olarak tasvir edildiği Ahit . Daha önce de belirtildiği gibi, bu her açıdan yanlıştır. Ancak Yeni Ahit İncillerinin İsa'yı bir insan olarak ele almadığı özellikle yanlıştır . ­Tam tersine: İncil'in basit bir okumasından bile anlaşılan bu kitaplarda İsa çok insandır.

Markos'un en eski Yeni Ahit müjdesinde, elbette, İsa'ya Tanrı'nın Oğlu denir. Ancak genel olarak ­, diğer Yahudi peygamberlerden çok da farklı olmayan bir Yahudi peygamber olarak tasvir edilir. Tamamen insani bir yaşam sürüyor ­(tam da bu müjdede mucizevi bir doğumdan söz edilmiyor), yer, içer, sinirlenir, işkence görür, acı çeker, kanar ve sonunda ölür. Bir erkek değilse, burada kim var? Aynı şey , incelenmekte olan İncillerin geri kalanı için, hatta İsa'yı bir tanrı olarak tasvir etmede daha da ileri giden Yuhanna İncili için söylenebilir . ­Burada bile İsa tamamen insandır; kendini ­yorgun, aç, üzgün vb.

Mesih'in İlahi ve İnsani Özlerine İlişkin Tartışmanın Çözümü

İlk kaynaklarımızın İsa'yı hem Tanrı hem de insan olarak tasvir ettiği gerçeğini göz önünde bulundurarak kendimize soralım: bu zorluğun üstesinden nasıl geliyorlar ­? Başka bir deyişle, eğer O da bir insansa, İsa nasıl Tanrı olabilir? Bu sorun Hıristiyanların peşini bırakmadı, çünkü insani olanla ilahi ­olanın tamamen farklı şeyler olduğunu kabul ettiler: Tıpkı bir insanın taş olamayacağı gibi, Tanrı da bir insan olamaz.

Farklı ilk Hıristiyanlar bu sorunu farklı şekillerde ele aldılar ­. Elbette bazıları, İsa'nın o kadar ­insan olduğunu ve gerçekten Tanrı bile olmadığını savunurken, diğerleri O'nun o kadar Tanrı olduğunu ve aslında insan bile olmadığını savundu ­. Bununla birlikte, bu görüşlerin her ikisi de daha ikinci yüzyılda sapkınlık (yani yanlış öğretiler) olarak görülüyordu . Örneğin, ­ilk yaklaşım ­, bilginler tarafından "evlat edinenler" olarak bilinen bir grup ikinci yüzyıl Hıristiyanının karakteristiğiydi. Bu insanlar ­, İsa'nın kelimenin tam anlamıyla bir erkek olduğunu iddia ettiler - doğal olarak Meryem ve Yusuf tarafından doğdu ­, diğerleriyle aynı şekilde doğdu. Bu evlat edinenlere göre İsa'yı diğerlerinden ayıran tek şey ­, O'nun diğerlerinden daha doğru olmasıydı. Ve bu eşsiz doğruluğun bir sonucu olarak, Tanrı ­O'nu “Oğlu” olarak önceden belirledi ­, yani cennetten bir ses “Sen benim Oğlumsun; Bugün seni doğurdum” (bkz. Mez 2:7). Evlat edinmenin bir sonucu olarak Tanrı'nın Oğlu olan bir kişi olarak, Evlat Edinme Hıristiyanlarının görüşüne göre, İsa'ya ölümüyle başkalarının günahlarını kefaret etme ilahi görevi emanet edildi ­. Tanrı'nın emrini sadakatle yerine getirerek yaptı.pasta. Sadakatinin bir ödülü olarak, Rab onu ölümden diriltti ve ­şimdi güç ve görkem içinde yaşadığı, Kıyamet Günü yeryüzüne dönüşünü beklediği sağ eline yükseltti.

Bugünün Hristiyanları böyle bir görüş karşısında şaşkına dönecek ve bu Evlat Edinmiş Hristiyanların inançlarının yanlış olduğunu görmek için neden sadece Yeni Ahit'i okuyamayacaklarını merak edeceklerdi (çünkü İsa kusursuz doğdu ve aslında Tanrı'nın Oğlu idi). Ancak Yeni Ahit'i okumamalarının nedeni açıktır. Henüz Yeni Ahit yoktu . Tabii ki, Yeni Ahit'in tüm kitapları (örneğin, Pavlus'un mektupları ve İnciller) zaten yazılmıştır. Ancak henüz Kutsal Yazıların kanonunda birleşmediler ­ve Yeni Ahit olarak adlandırılmadılar. Kanonun oluşumu , ­ilk yüzyıllarda Mesih'in doğası hakkındaki tartışmalar da dahil olmak üzere tartışmaların sonucuydu .­

İkinci ve üçüncü yüzyıllarda karşıt pozisyonu benimseyen başka Hıristiyanlar da vardı: İsa'nın doğasının tamamen ilahi olduğu ve aslında ­O'nun insan olamayacağı konusunda ısrar ettiler. Bazen bu teorinin savunucularına ­"docets" (Yunanca doke kelimesinden , "görünmek" veya "görünmek" anlamına gelir), çünkü İsa'nın bir insan olmadığını, sadece göründüğünü iddia ettiler. O Tanrı'ydı ve sadece Tanrı'ydı. Bu nedenle, İsa yalnızca insan eti ve kanına, insan duygularına, insan savunmasızlığına ve insanın acı çekme ve ölme kapasitesine sahip görünüyordu . ­Aslında, hepsi sadece bir görünümdü.

Çoğu Hristiyan, hem Evlat Edinmecilerin hem de Docetlerin görüşlerini reddetti ve İsa'nın hem bir insan ­(Evlat Edinmecilerin iddia ettiği gibi) hem de ( Docetlerin iddia ettiği gibi) Tanrı olduğuna kesin olarak inanıyorlardı. Ama nasıl aynı anda ikisi birden olabilirdi? İlk Hıristiyanların farklı grupları arasında en ilginç fikir ayrılıkları bu alandadır ve ­zamanla İznik Konsili'nin toplanmasına yol açan da bu farklılıklardır.

Bundan önce, Mesih'in doğasının ikiliği sorununa ve ilgili soruya birkaç ilginç çözüm vardı: Tanrı Baba Tanrı ise ve yalnızca bir Tanrı varsa ve iki tane olamazsa, O nasıl Tanrı olabilir? . Bu nasıl ­mümkün olabilir? İlk yanıtlardan biri, İsa'nın aslında insan olan Baba Tanrı olduğuydu. Böylece, İsa hem Tanrı hem de bir ­insandı (çünkü O gerçekten bir insan oldu) ve bu nedenle, İsa Tanrı ve Tanrı Tanrı olmasına rağmen tek bir Tanrı vardı, çünkü onlar birdi.

Bununla birlikte, zamanla, bu teori, birkaç nedenden dolayı (Adoptianism ve Docetizm gibi) bir sapkınlık ilan edildi. Muhalifleri, Baba Tanrı'nın her şeyin üzerinde olduğuna ve O'nun bir kişi için ahlak, ıstırap ve ölüm gibi belirlenmiş sınırların üzerinde olduğuna işaret ettiler. Bununla birlikte ­, İsa'nın Baba Tanrı olduğunu söylemek, Baba Tanrı'nın acı çektiğini söylemek olacaktır . Bu teorinin karşıtları buna ataerkillik ("Baba'nın ıstırabı") adını verdiler ve ­onunla alay ettiler. Örneğin, ironi ile not ettiler: İsa dua ederken kendi kendine konuşmadı (bkz. Yuhanna 17).

Ama yine de, O nasıl aynı anda hem insan hem de Tanrı olabilir? Ve eğer tek bir Tanrı varsa, O ve Tanrı (ve Kutsal Ruh) nasıl Tanrı olabilir? Çok az Hristiyan, birden fazla Tanrı olduğunu kabul eder - bu paganizm olur. Öyleyse , Mesih'i Tanrı olarak kabul ederek nasıl tek tanrılı kalabilirler ?­

Arius ve İznik Konseyi

Bu sorunun çözümlerinden biri daha sonra İznik Konseyi'ne götürdü. Dördüncü yüzyılın başında, neredeyse Konstantin'in ihtidasıyla aynı zamanda, popüler papaz Arius ⁶ , Hıristiyan âleminin önemli bir merkezi olan Mısır İskenderiye'de vaaz veriyordu . Arius, başlangıçta yalnızca Baba Tanrı'nın olduğunu öne sürerek Mesih'in doğası sorununu çözmeye çalıştı. Ama sonsuz uzak geçmişte bir noktada ­, Kendisi için bir Oğul yarattı ve ­bu Tanrı'nın Oğlu, Mesih aracılığıyla her şeyi yarattı. Böylece, Mesih'in ilahi bir varlık olduğu ortaya çıktı ­- ama O, O'nun ilk yaratımı olduğu için Baba Tanrı'dan daha düşüktü ­. Ve diğer her şeyi yaratan Mesih'ti. Sonra Meryem Ana'dan doğan insan oldu; İnsanlığın günahlarını kefaret etmek için öldü ­, ölümden dirildi ve O'nun Oğlu olarak cennette Tanrı'yla birlikte olmaya devam ediyor.

Mesih'i tanımlama sorununa yönelik bu çözüm, kısmen, Hıristiyanların Tanrı (yalnızca bir Tanrı vardır; O, Mesih'te bizden önce enkarne olur) ve Mesih (O'na sahiptir) hakkında duymaya alışkın oldukları tüm ifadeleri çok başarılı bir şekilde koruduğu için son derece popülerdi. ilahi bir doğa; O enkarnedir). Ancak bu ifadeleri ciddi şekilde sorgulayan başka Hıristiyanlar da vardı, çünkü onların bakış açısından Mesih, Baba ­Tanrı'ya kıyasla onlarda ikincil bir figür olarak göründü ve tam olarak bir tanrı değildi. Arius'un muhalifleri arasında, o zamanlar İskenderiye Kilisesi'nin genç bir papazı olan ve dördüncü yüzyılda Hıristiyanlık tarihinin en önemli figürlerinden biri haline gelen Athanasius da vardı. Athanasius ve destekçileri, Mesih'in hem Tanrı hem de insan olarak paradoksal bir şekilde anlaşılmasında ısrar ettiler. Mesih her zaman vardı - O, belirli bir anda yaratılmadı - ve O tamamen ilahi bir doğaya sahipti (ve bazı dönüşümlerin bir sonucu olarak bu doğaya sahip değildi). Aslında O, Baba Tanrı ile aynı öze sahipti. Nihayetinde, Tanrı'nın bir olduğu, ancak üç kişide var olduğu Üçlü Birlik dogmasına yol açan bu anlayıştı. Üç hipostaz da aynı töze sahiptir ve eşit derecede ebedidir, ancak üç Tanrı değildirler: Tanrı birdir, üç kişide tezahür eder.

Bütün bu tartışmalar bugün bize oldukça garip gelebilir. Ancak dördüncü yüzyılın başlarında İskenderiye'de ve Hıristiyan âleminin diğer bölgelerinde bu sorular hararetle tartışıldı. Ve bu tartışmaların hararetinde , tartışmalar, münakaşalar ve hatta şiddet eylemleri ­, İsa'nın küçük bir tanrı olarak yaratılmış olsaydı, yalnızca Tanrı gibi olup olmadığı sorusunun üstesinden geldikçe, kilisenin birliği doğdu . ­veya O'nunla "özdeş" ve eşit derecede ebedi. Daha sonra ilahiyatçılar ­geriye dönüp baktıklarında, iki çekişen tarafın konumlarındaki farkın ­birden fazla olmadığına dikkat çekti : bazıları İsa'nın Tanrı gibi olduğunu söylerken (Yunanca homoiousios) , diğerleri O'nun Tanrı ile ortak olduğunu söyledi (Yunanca homoousios) . ) . Ancak o zamanlar gerçekten patlayıcı bir güçle doluydu .

Bütün bunların Constantine ile ne ilgisi var? Gördüğümüz ve Teabing'in de belirttiği gibi, Constantine, Hıristiyanlığın imparatorluğu birleştirmesine yardım etmesini istedi ­. Fakat Hristiyanlık, o zamanlar temel bir soru gibi görünen (bir bakıma temel ­teolojik bir soru) - Tanrı'nın Kendi doğası hakkında - kendi içinde bölünmüşse nasıl birliğe yol açabilir ? İmparatorluğun birliği uğruna kilisenin birliği için çabalayan Konstantin, ­Arius tarafından en keskin şekilde ortaya atılan soruyu çözmek için bir konsey topladı: Mesih, ­Baba'nın ilahi yaratımı mıydı yoksa Kendisi, onunla eş-ebedi ve aynı özden mi oluşuyordu? Tanrı.

İznik Konsili MS 325'te bu konuyu karara bağlamak için toplandı . ⁷ Lew Teabing'in iddiasının aksine, "oylamada" kazanan konum çok da dar olmayan bir insan çevresi tarafından desteklendi. Piskoposların ezici çoğunluğu - 250 kişiden 200'ü - Arius'un görüşlerine karşı çıktı ve sonunda Hıristiyanların çoğunluğunun pozisyonu haline gelen Athanasius'un pozisyonunun yanında yer aldı (tartışma bu konseyden sonra onlarca yıl devam etse de) . Ve daha da önemlisi, Teabing'in aksine, ­oylanan İsa'nın tanrısallığı değildi. Hristiyanlar 250 yıldır Mesih'in Tanrı olduğu konusunda hemfikirdirler . Tek soru, bu tanrısallığın doğasının ne olduğuydu ve bunu çözmek için İznik Konseyi çağrıldı.

Teabing tarafından temsil edilen Konstantin

Teabing'in İmparator Konstantin hakkında daha sonraki bölümlerde ele almamız gereken başka sözleri de var ­. Örneğin, bildiğimiz Hıristiyan İncil'inin - Yeni Ahit'in yirmi yedi kitabının - birleştirici bir güç olarak gördüğü kilisenin birliğini garanti altına almak amacıyla Konstantin tarafından derlendiğini belirtir. onun imparatorluğu. Bu ifade ­, göreceğimiz gibi, temelde yanlıştır; Yeni Ahit kanonunun oluşumu, ­Konstantin'den yüzyıllar önce başlayan ve ­onun ölümünden çok sonra da devam eden uzun ve zorlu bir süreçti. Bu süreçle neredeyse hiçbir ilgisi yoktu . ­Dahası, ­Yeni Ahit'in bir parçası olarak kabul ettiğimiz dört İncil, Konstantin'in din değiştirmesinden çok önce Hıristiyanlar için sağlam kutsal kitap statüsüne sahipken, "diğer" İnciller, Hıristiyan liderler tarafından uzun süredir sapkın olmakla suçlanıyordu - Konstantin yasaklamadı ­. .

Teabing, Konstantin'in Hıristiyanlığı erkekleştirdiğini, dişil olan her şeyi dışladığını ve hatta şeytanlaştırdığını iddia ederek devam eder ­, böylece kutsal dişiyi yücelten gerçek Hıristiyanlık biçimi, Sion Tarikatı gibi küçük gizli topluluklar dışında, gelecek nesiller tarafından kaybedilmiştir. yaşamaya devam ediyor. Göreceğimiz gibi, bunun da tarihsel gerçeklerle hiçbir ilgisi yoktur, yalnızca bir hayal uçuşunun sonucudur, Da Vinci Şifresi romanı için yararlıdır, ancak tarihin gerçek akışıyla hiçbir şekilde bağlantılı değildir.

Ancak bu konulara dönmeden önce, Teabing'in ve daha az ölçüde Robert Langdon'ın The Da Vinci Code'da bahsettiği erken Hıristiyanlık dönemine ait diğer belgeleri ele almak bizim için önemli olacaktır. Bunlar , Hıristiyanlığın gerçek doğasını bize açıklayacak olan, Ölü Deniz Parşömenleri ve Nag Hammadi Kütüphanesi'nin yakın zamanda keşfedilmesiyle tanınan ­belgelerdir . ­Bu, bir sonraki bölümün konusu olacak.

İkinci bölüm

Ölü Deniz Parşömenleri
ve Nag Hammadi Kütüphanesinin Keşfi

Lew Teabing, Sophie'ye oturma odasında Mesih'in "gerçek" doğasını açıklarken, Yeni Ahit müjdelerinin İsa'yı bir insan olarak değil, Tanrı olarak tasvir etmesine rağmen (gördüğümüz gibi, kendi içinde yanlış olan bir görüş), O'nun bir insan olarak tarihsel olarak daha doğru bir resmini veren ­başka erken dönem İncilleri Stian da vardır . Teabing'e göre ­bu İnciller , ­Mısır'da Nag Hammadi yakınlarında yerden çıkarılan Ölü Deniz Parşömenleri ve belgeler arasında nispeten yakın bir zamanda keşfedildi . ­Bunun, İsa hakkında hayatta kalan en eski müjde metinlerinden biri olduğuna dikkat çekiyor, bu sayede ­onun Tanrı olarak kanonik fikrini düzeltebiliriz.

Ölü Deniz Parşömenleri ve Nag Hammadi Kütüphanesi (bununla anılır) hakkındaki bu yargılar doğru mu? Yoksa Da Vinci Şifresi'ndeki kurgunun bir parçası mı?

Teabing'in sözlerini düşünün:

Teabing, "Tarihçilerin şansına," diye devam etti, " ­Konstantin'in yok edilmesini emrettiği bazı İnciller ­hayatta kaldı. Böylece 1950'de Ölü Deniz Parşömenleri Kumran yakınlarındaki bir mağarada bulundu. Ve bundan kısa bir süre önce, 1945'te, Nag Hammadi'de Kıpti parşömenleri bulundu. Bu belgeler sadece Kâse'nin gerçek hikayesini anlatmakla kalmadı , aynı zamanda tamamen laik bir bakış açısıyla Mesih'in pastoral rolünden de bahsetti. ­Ve tabii ki Vatikan, ­en kötü dezenformasyon geleneğinde, bu parşömenlerin tedavülünü durdurmaya çalıştı (s. 284).

Ne yazık ki, Teabing'in ifadesi birçok tarihi yanlışlık içermektedir. 1) Daha sonra göreceğimiz gibi, Konstantin ­önceki İncillerin hiçbirini yok etmeye çalışmadı. 2) Ölü Deniz Parşömenleri arasında Mesih'ten veya Hıristiyanlıktan söz eden tek bir İncil ve hiçbir belge yoktur ; ­onlar Yahudi. 3) İlk olarak 1950'de değil, 1947'de keşfedildiler . 4) Nag Hammadi'den gelen Kıpti ­belgeleri bir kitap biçimindeydi, parşömen değillerdi (ilk ­Hıristiyan kitabının tarihi için önemli bir ayrım). 5) Ne onlarda ne de Ölü Deniz Parşömenlerinde Kâse ^1'in tarihinden söz edilmez . 6) İsa'nın hizmetinden "tamamen dünyevi bir bakış açısından" da bahsetmiyorlar; bu nedenle, Nag Hammadi kaynaklarında Mesih, Yeni Ahit müjdelerinden daha kutsaldır. 7) Vatikan'ın bu keşiflerin hiçbirini örtbas etmekle bir ilgisi yok.

O'nun hakkında anlatılan hikayeleri anlamakla ilgisiz olduğu anlamına gelmez . ­Tam tersine: Her iki keşif de son derece önemlidir, ancak Teabing'in belirttiği nedenlerle değil. Bu buluntuların önemini tam olarak anlayabilmek için, ikisinden daha ünlüsü olan Ölü Deniz Parşömenleri'nden başlayarak onları ayrı ayrı ele almalıyız.

Ölü Deniz Parşömenleri

açılış

zamanımızın en dikkat çekici keşfiydi. ­Keşiflerinin tarihi de ilginç. 1947'nin başlarında , Muhammed ed-Dib ("Kurt Muhammed" anlamına gelir) adlı Bedevi bir çoban, bir koyun ve keçi sürüsünü kuzeyde, Kumran olarak bilinen antik kalıntıların yakınındaki Judean Çölü'ndeki bir su birikintisine sürüyordu. Ölü Deniz'in batı kıyısı, ­Eriha'nın yaklaşık yedi mil güneyinde ve Kudüs'ün on iki mil doğusunda. Hayvanlardan biri sürüden ayrıldı ve çocuk onu aramaya gitti. Kayalık yüzeyde yukarısında bulunan mağarayı kontrol ederek ­içine bir taş attı ve yüksek sesle bir şeye çarptığını duydu. Ertesi gün arkadaşıyla birlikte ­mağarayı incelemek için geri döndü ve içinde ketene sarılmış bozulmamış parşömenler içeren büyük toprak küpler buldu.

Çocuklar bulduklarını yaşlılara anlattıklarında, içindekilerle birlikte kapları aldılar. Bedeviler, bu tür şeylerin paraya mal olması gerektiğini anladılar ve onları satmayı umdular. Gemiler, daha sonra iki parça halinde satılan yedi tam parşömen içeriyordu: bunlardan dördü, Suriye'deki ­St. Kudüs'te Mark ve Kudüs İbrani Üniversitesi'nden bir bilim adamı tarafından üç. Daha sonra ­ilk dördü genç ­İsrail devleti tarafından satın alındı (1955'te ) ve böylece tüm orijinal ­parşömenler İsrail yetkililerinin eline geçti.

antik hazineler varsa ­, o zaman bölgedeki diğerlerinin de onlarla dolu olabileceğini tahmin etti. Ulaşılabilecek yaklaşık üç yüz benzer mağara ve delik vardı ­. 1950'lerde hepsi hem Bedeviler hem de sertifikalı arkeologlar tarafından incelendi ­. Bu mağaralardan on birinin, ilk yedi buluntu gibi bir bütün halinde değil, parçalar halinde el yazması kalıntılarını içerdiği ortaya çıktı . ­Mağara 4 olarak adlandırılan mağaralardan biri ­(çünkü parşömenlerin bulunduğu dördüncü mağaraydı), kelimenin tam anlamıyla ­zamanla yok edilen el yazması artıklarıyla doluydu - orijinalinden kalan yaklaşık on beş bin parça ­, kaba tahminlere göre, altı yüz el yazması. . Tüm bu parçaları bir araya getirmek, çoğu eksik ve geri kalanı rastgele bir araya getirilmiş altı yüz yapbozu bir araya getirmeye benzer bir iştir .­

Ancak böyle bir görev çabaya değerdi. Bu belgeler ­-hem ilk yedi belge hem de ­diğer mağaralarda bulunan el yazmaları ve parçalar- çok eski olduğundan; bunların çoğu, başka kaynaklardan bilinmeyen eski Yahudiliğin belgeleriydi. Aslında, bu el yazmalarının yaklaşık iki bin yıllık olduğu ortaya çıktı. Muhtemelen İsa'nın zamanında mağaraların yakınında yaşamış olan bir Yahudi mezhebi tarafından, şimdi ­Kumran denilen vadilerde bulunan bir yerleşim yerinde yaratılmış ve kullanılmıştır.

Bu bulgu son derece dikkat çekicidir, çünkü ­Hristiyanlık döneminin başlangıcından hemen önceki ve hemen sonrasındaki zamanlarda Yahudiliğin başına gelenlerle ­ilgili önemli bilgileri bizim için korumuştur . ­Teabing'in işaret ettiği gibi, ­İsa'nın müjdelerini içerdiği için değil, çağdaş Yahudilik hakkında bize bilgi verdiği için Hıristiyanlığı anlamak için de büyük önem taşıyor .­

Parşömenlerin İçindekiler

Kumran yakınlarındaki bu on bir mağarada bulunan el yazmaları ne tür metinler içeriyor? Başlamak için, burada herhangi bir Hristiyan belgesiyle uğraşmadığımızın tekrar vurgulanması gerekir: tüm bu metinler Yahudi'dir, Yahudiler tarafından kopyalanmış ve İsa'nın zamanında (yaklaşık MÖ 150 - MS 70) ­yaşayan Yahudiler tarafından kullanılmıştır . ) ³ .

En dikkat çekici Ölü Deniz belgeleri arasında İbranice İncil'in (Hıristiyan Eski Ahit) kopyaları yer alır. Bazıları neredeyse tamamlandı - örneğin, Mağara 1'de bulunan ilk yedi parşömenden biri, Peygamber Yeşaya'nın Kitabının bir listesidir. On bir mağarada bulunan el yazmaları arasında ­Ester Kitabı dışında İbranice İncil'in tüm kitapları vardır. İncil metinlerinin bu keşfi, ondan önce ­İbranice İncil'in bilinen en eski nüshasının MS ­1000 yılına kadar uzanması bakımından da dikkat çekicidir ; Ölü Deniz Parşömenleri arasında bulunan listeler bin yıl veya daha eskidir. Ve böylece , eski İbranice İncil'in metinlerinin yüzyıllar boyunca ­ne kadar dikkatli bir şekilde kopyalandığını artık anlayabiliriz ­. Anlaşıldığı üzere, bu metinlerden bazıları ­(örneğin Yeşaya), ­aslına uygun olarak yüzyıllar boyunca yeniden üretildi; diğerleri (örneğin, Samuel Kitapları dahil) ­zaman içinde çok daha büyük değişikliklere uğradı.

mağaralarda keşfedilen diğer kitapların çoğu ­daha önce bilinmiyordu - daha önce bizim için erişilemeyen gerçek bir İbranice metinler kütüphanesi. Ağırlıklı olarak İbranice (İbrani Kutsal Yazılarının dili), bazıları Aramice (o günün günlük konuşma dili ­) ve çok azı Yunanca (uluslararası ticaret ve kültür dili ­) yazılmıştır . ­Bunların arasında ­, yazarları bu metinleri yorumlayan ve topluluklarının yaşamı için önemini açıklayan İncil metinleri üzerine yorumlar vardır ­. Bu yorumcular , kendi zamanlarında İncil yazarlarının okuyucularına ne söylemek istediklerini açıklamaya ­özellikle hevesli değiller , bunun yerine İncil yazarları tarafından aktarılan kehanetlerin ­, Kumran topluluğuyla ilgili olarak yüzyıllar sonra nasıl gerçekleştiğini göstermeye çalışıyorlar.

, yani topluluğun yaşamıyla ilgili oldukları anlamına gelen ­başka metinler de vardır - bunlar davranış kurallarını, ­topluluğa katılmak isteyenler için gereklilikleri, topluluk normlarını ihlal etmenin cezalarını ve falan filan Akademisyenler genellikle bu topluluğun diğer antik kaynaklardan Esseneler olarak bilinen bir grup Yahudi tarafından kurulduğuna inanıyorlar. Bu metinleri okuduktan sonra ­, bu Essen topluluğunun, ahir zamanda yaşadıklarına inanarak hayatlarını doğruluk arayışına adamış, bekar, iffetli insanlardan oluştuğu ortaya çıkıyor. Çok geçmeden, Tanrı'nın kötü güçleri yenmek ve ­doğrularını ödüllendirmek için tarihe müdahale etmesi gerektiğine inanıyorlardı.

Diğer kitaplar toplu dualar ve mezmurlardı - Eski Ahit'in Mezmurlarını çok anımsatan şiirsel metinler. Kitaplardan bazıları Musa'nın kanunlarının katı bir yorumuna ayrılmıştı; topluluk üyelerinin bu yasaları nasıl anlamaları ve bunlara uymaları gerektiğini açıkladılar.

Diğer metinlerden bazıları özünde kehanet niteliğindeydi ­ve zamanın sonunda (topluluk üyelerinin yanında duran) iyi güçlerin ­kötü güçlerle (Şeytan ve yeryüzündeki temsilcileri) savaşacağı zaman ne olacağına işaret ediyordu. - yani, Roma orduları), yeryüzünde Tanrı'nın krallığını kurmadan önce onları yenmek.

Lew Teabing'in iddialarının aksine, bu metinlerde İsa'nın kendisinden veya öğrencilerinden tek bir söz edilmese bile, genel olarak bu keşif, İsa'nın zamanındaki Yahudiliği anlamak için büyük önem taşımaktadır.

, Yahudi apokaliptizminin İsa'nın çevresinde işgal ettiği merkezi önemi vurgulamalarıdır . ­Kıyamet fikrinin İsa'yı anlamadaki önemi nedeniyle (bu kitabın bir sonraki bölümünün konusu), daha fazla ayrıntıya girmek istiyorum.

Ölü Deniz Parşömenleri ve Nag Hammadi Kütüphanesi'nin keşfi, yaklaşık aynı zamanlardaki Ölü Deniz Parşömenleri ve diğer Yahudi belgelerinin metinlerinden de anlaşılacağı gibi, kıyametçiliğin ne olduğu üzerinde durmak için.

Ölü Deniz Parşömenleri ve Yahudi Alokaliptizmi

Kıyametçilik terimi, modern bilim adamları tarafından eski bir dünya görüşünü belirtmek için kullanılır. Bu terim Yunanca ­apocalypsis kelimesinden gelmektedir. ("vahiy"). Bu dünya görüşünün taraftarları, Tanrı'nın kendilerine dünyevi ­gerçekliğin anlamına nüfuz etmelerine yardımcı olabilecek cennetin sırlarını "ifşa ettiğini" iddia ettiler; özellikle, Tanrı onlara yakın gelecekte ­dünyadaki kötülüğü yok etmek ve Kendi krallığını, iyilik krallığını kurmak için geleceği zaman ne olacağını açıkladı .­

İsa'nın zamanında, Yahudi apokaliptikçiler ­hayatın her kesiminde bulundu. Bazıları Esseniler gibi mezhepsel toplulukların üyeleriydi, diğerleri Ferisilerdi, yine diğerleri peygamberlik figürleri (Vaftizci Yahya gibi) ve onların takipçileriydi ve yine diğerleri herhangi bir grupla bağlantılı olmayan ve sadece bu dünya görüşünü paylaşan Yahudilerdi. (benzer şekilde, bugün bir mezhebe veya diğerine ait olmayan Hıristiyanlar olduğu gibi ).­

"Parti mensubiyetleri" ne olursa olsun, ­kıyamet yanlıları, Ölü Deniz Parşömenlerinde ve diğer İbrani belgelerinde görüldüğü gibi, dört temel ­ilkeyi savundular:

1.            dualizm. Yahudi kıyametçiler, gerçekliğin iki ana bileşenden oluştuğuna inanıyorlardı ­- iyinin güçleri ve kötünün güçleri. İyinin tarafında, elbette, Tanrı'nın kendisi. Ancak kıyametçilere göre, Tanrı'nın kişisel bir düşmanı vardır, Şeytan (kıyametin ortaya çıkmasından önce, İbranice metinler - örneğin, İbranice İncil'in çoğu - Şeytan'dan bahsetmedi ­). Tanrı'nın kendi aracıları, göksel melekleri vardır ve kendi Şeytanları iblislerdir. Tanrı'nın yanında ­doğruluk, yaşam gibi insanüstü güçler vardır; yan tarafta

Şeytan, günahın ve ölümün gücüdür. Kıyametçiler, ­bu güçlerin gerçekten dünyada iş başında olduğuna inanıyorlardı. Günah, bazen yaptığımız kötü bir şey değildir. Kıyametçiler için günah, insanları tuzağa düşürmeye ve onları Tanrı'ya aykırı bir şekilde hareket ettirmeye çalışan, Tanrı'ya yöneltilmiş kozmik bir güçtür . ­Neden bazı insanlar çirkin bir şey yapmaya "direnemiyor"? Çünkü günah onları köleleştirmiştir. Ölüm aynı zamanda nefes almayı bıraktığınızda ve beyin çalışmayı durdurduğunda meydana gelen bir şey değildir ; sizi tuzağa düşürmeye çalışan bu dünyada ­iş başında olan kozmik bir güçtür ­ve bunu başardığında da sizi yok eder.

Yahudi apokaliptikçilere göre, bu dünyadaki her şey ve herkes ­ya iyinin ya da kötünün tarafını tutuyor. Tarafsız bölge yok ­, kimsenin toprağı yok ve bu nedenle herkes bir seçim yapmak zorunda.

Dahası, apokaliptikler için bu kozmik ikilik, bu çağ ile gelecek çağın ­aşılmaz bir bariyerle ayrıldığı ­tarihsel bir senaryoda somutlaşmıştır . ­Bu çağ, kötü güçlerin elindedir. Bu yüzden dünyada bu kadar çok acı ve ıstırap var - açlık, hastalık, savaşlar, doğal afetler, daha sıradan denemelerden bahsetmiyorum bile ­- nefret, yalnızlık ve nihayet ölüm. Ama gelecek çağda tüm bu kötülükler yok edilecek ve geriye yalnızca iyilik kalacak; Artık açlık, acı, acı, ölüm olmayacak ­- yalnızca burada yeryüzünde hüküm süren Tanrı'yı \u200b\u200bmemnun eden şeyler olacak.

2.            Karamsarlık. Apokaliptikçiler bu çağın kötü olduğunu iddia ettikleri için, kaderimizi burada ve şimdi düzeltme olasılığını ummuyorlardı. Şimdiki zaman ­kötü ve Şeytan ve yardakçıları gittikçe daha fazla güç kazandıkça gelecekte daha da kötüleşecek. Refah sistemini iyileştirerek, ­okullara daha fazla öğretmen veya ­sokaklara daha fazla polis ekleyerek işleri düzeltemeyiz . Kötülüğün güçleri güç biriktiriyor ve cehennemin kelimenin tam anlamıyla patlayıp patlayacağı zamanın sonuna kadar bunu yapmaya devam edecek.

3.            İntikam. Ancak zamanın sonu tarihin sonu değildir. İşler olabildiğince kötüye gittiğinde ­, Tanrı devreye girecek ve Kendi tarafındakiler için ayağa kalkacaktır. Son Yargı'da tüm kötü güçleri devirecek, Şeytan'ı ve tüm ordularını yok edecek ve yeryüzünde iyilik krallığını kuracak.

Doğruların Tanrı'nın önündeki bu kurtuluşunun bir kısmı, ­ölülerden diriliş olacaktır. Yani, fiziksel anlamda ölüler dirilip yargılanacakları için, Tanrı'nın yargısı yalnızca yaşayanları değil, tüm insanları, hatta çoktan ölmüş olanları bile yakalayacaktır. Bu nedenle insan, bu hayatta zenginlik ve güç elde etmek için kötü güçlerin safında yer alabileceğini, sonra öldüğünde de yanlarına kalacağını düşünmemelidir. Bundan kurtulamayacaklar , çünkü Allah onları ölümden diriltecek ve yaptıkları kötülükten dolayı onları sonsuz azaba mahkum edecek ve hiçbir iyilik O'nu durduramaz .­

Öte yandan, bu çağda Allah'tan yana olan ve bunun sonucunda ­acı çekenler (ve bu, bu dünyada kötülük hüküm sürdüğü için iyiliğin tarafını tutmalarının bir sonucu olacaktır ­) yeniden dirilecek ve sonsuzluğa kavuşacaklardır. ödüller. mutluluk. Böylece, şimdi acı çeken insanlar, gelecek ­iyilik krallığında intikam almayı dört gözle bekleyebilirler . ­Ama ne zaman olacak?

4.            Yakınlık ve kaçınılmazlık. Yahudi apokaliptikçiler, Kıyamet Günü'nün bu gününün çok yakında geleceğini iddia ettiler. O uzakta değil. O çok yakın. Kıyametçiler, her şeyin neredeyse olabildiğince kötü olduğuna ve Tanrı'nın yakında müdahale edeceğine ve kötülüğün güçlerini yendikten sonra Krallığını ­yeryüzünde kuracağına inanıyorlardı. Bu ne kadar sürede olmalıydı ­? "Size doğrusunu söyleyeyim, burada bulunan ve Tanrı'nın Egemenliği'nin güçle geldiğini görmeden ölümü tatmayacak bazı kişiler var ." ­Bunlar bizzat Mesih'in sözleridir (Markos 9:1). Gördüğünüz gibi, İsa'nın Kendisi bir Yahudi kıyametçiydi ve görüşleri, bu topluluğun bir üyesi olmamasına ve belki de hiçbir şeye sahip olmamasına rağmen, Ölü Deniz Parşömenlerini bırakan topluluktan Essenlilerin görüşlerine yakındı. onunla hiç iletişime geç. Başka bir yerde şöyle der: “Size doğrusunu söyleyeyim, bütün bunlar olana kadar bu nesil geçmeyecek” (Markos 13:30).

Bu nedenle İsa, ­Kumran topluluğunun Essenlerinin kıyamet görüşlerini paylaştı. Ayrıca birçok yönden onlardan farklıydı ­, muhtemelen bu yüzden bilim adamları ­O'nun bu topluluğa ait olmadığı konusunda fikir birliğine varmışlardır. Örneğin Kumranlı Esseniler, ­çevrelerindeki dünyanın kirletici etkilerinden kaçınarak kendilerini saf tutmaya çalıştılar; İsa, tam tersine, ne kendi saflığını ne de Essenlerin çok katı bir şekilde takip ettiği Musa'nın kanunlarına sıkı sıkıya bağlı kalmayı umursamadan, etrafını sürekli olarak "halk görevlileri ve günahkarlar" ile çevreledi ­. Hatta sık sık bu yasaları (örneğin, Şabat yasası) ihlal etmekle suçlandı. Ama derin anlamda, Ölü Deniz Parşömenlerini terk eden topluluk üyelerine yakındır. Aynı zamanda, Tanrı'nın Krallığının yakında kurulacağına (Markos 1:15, 9:1, 13:30) , iyinin ve kötünün güçlerine inanan bir düalisttir (örneğin, sürekli olarak iblislere vururken gösterilir), gelecekteki bir ­ölümden dirilişte vb.

Lew Teabing bu konuda haklı: Ölü Deniz Parşömenleri, ­İsa'nın gerçek doğasına ışık tutuyor. Ancak bunun nedeni, Teabing'in iddia ettiği gibi, belirgin bir şekilde Hıristiyan bir şeyler içermeleri değildir ­. Tamamen Yahudidirler. Yeni Ahit'te yer alanlardan daha doğru olan müjdeleri içermeleri de değildir. Aslında Kumran'da bulunan yüzlerce belge arasında İncil yoktur. Ve bunun nedeni, içerdikleri metinlerin Mesih'i Yeni Ahit müjdelerinden daha insan olarak tasvir etmesi değildir . Parşömenler İsa hakkında hiçbir şey söylemiyor. Mesih'in karakterine ışık tutuyorlar çünkü Mesih'in geldiği ve erken Hıristiyanlığın doğduğu Yahudi ortamı, bu kötülük çağının yakın sonu ve yakın yargıya dair eskatolojik beklentilerle dolu bir ortam hakkında bir fikir veriyorlar ­. Tanrı'nın bu dünyada, ardından O'nun ebedi İyilik Krallığı.

Nag Hammadi Kütüphanesi

Da Vinci Şifresi'nde Lew Teabing, Sophie Neve'yi ilk kanıtlara göre Mesih'in Tanrı'dan daha insan olduğuna ikna etmeye çalışırken ­, ona bazı olgusal kanıtlar sunar. Araştırmasının konusunu tartışırlar ve o, ­dedikleri gibi " ­bazı eski belgelerin büyütülmüş resimlerini" içeren Gnostik İnciller adlı bir kitap çıkarır. Daha sonra Sophie'ye bilgi verir ­: "Bunlar ­Nag Hammadi'den Ölü Deniz ve Kıpti Parşömenlerinin fotokopileri ve ... İlk Hıristiyan kayıtları" (s. 297, 298).

Gördüğümüz gibi, Ölü Deniz Tomarları aslında en eski Hıristiyan yazılı kayıtları arasında değildir. Ayrıca Teabing'in atıfta bulunduğu Gnostik İncillerde eski belgelerin hiçbir fotoğrafının bulunmadığını da not etmeliyim ; ­Bu, popüler yazar Elaine Pagels'in Nag Hammadi metinleri üzerine bir çalışmadır ­(daha önce bahsedilen Dan Verstein'ın Code Secrets kitabında kısmen alıntılanmıştır). Yine de Teabing önemli bir noktaya parmak basıyor: Nag Hammadi kütüphanesi Gnostik metinler içeriyor ­ve bunlardan bazıları erken ­Kilise'nin İsa'yı nasıl temsil ettiğini anlamak için önemli. Ancak, İsa'dan bir kişi olarak hiç bahsetmedikleri ortaya çıktı.

Yine Nag Hammadi kütüphanesinin nasıl keşfedildiğine bakarak başlasak iyi olur. Bu buluntunun ­Ölü Deniz Parşömenlerinden çok Da Vinci Şifresi'ndeki iddialarla ilgisi olduğu için daha fazla ayrıntıya gireceğim. Ölü Deniz Parşömenleri gibi, bu buluntu da açıkça mutlu bir tesadüftü. Ancak bir buçuk yıl önce ve tamamen farklı bir yerde yapıldı ­- Ölü Deniz yakınlarındaki Yahudiye'nin vahşi doğasında değil, ­Nil'den çok uzak olmayan Mısır taşrasında.

Açılış

1945'te yedi fellah sabahh madenciliği yaparken oldu. Yukarı Mısır'da Nil'in kıyısında, Jabal al-Tarif adlı bir tepenin yakınında (azot bakımından zengin gübre) ⁴ . Bu gübreyi, Kahire'nin yaklaşık üç yüz mil güneyinde ve El-Uksur ile El-Uksur Vadisi'nin kırk mil kuzeyinde bulunan bölgedeki en büyük köy olan Nag Hammadi'nin karşı tarafında, küçük Qasr köylerinde mahsul yetiştirmek için kullandılar . ­krallar Bu keşfin onurunu benimseyen ve ardından ayrıntılarını anlatan bu grubun liderine, ­yanlış hatırlamıyorsam, Muhammed Ali deniyordu. Ancak gerçekte keşif, ­Ali'nin küçük erkek kardeşi tarafından yanlışlıkla ­bir goy çapasıyla çamurda sert bir şeye tökezledi. Bir insan iskeleti olduğu ortaya çıktı ⁵ . Biraz kazdıktan sonra, iskeletin yanında ağzı bir çanakla kapatılmış ve asfaltla kapatılmış büyük bir toprak kap (yaklaşık iki fit yüksekliğinde) buldular.

Muhammed Ali ve yoldaşları, kötü bir ruh içerdiğinden korkarak gemiyi açmak için acele etmediler. Bir süre düşündükten sonra içinde altın da olabileceğine karar verdiler ve daha fazla tereddüt etmeden onu çapalarla böldüler ­. Ruh yok, altın yok - sadece okuma yazma bilmeyen fellahlar için tamamen gereksiz olan deri ciltli bir yığın eski kitap.

Ali, herkesin eşit pay alması için defterleri yırtarak buluntuyu paylaştırdı. Ancak, görünüşe göre diğerleri,

Ölü Deniz Parşömenleri ve Nag Hammadi kütüphanesinin açılması kısmen yararsızdı, bu yüzden her şeyi tyur yasağına sardı ­, eve döndü ve kitapları ailesinin sığır beslediği ek binaya koydu. O akşam annesi görünüşe göre akşam yemeği için ateşi yakmak için yırtık pırtık çarşaflar kullandı.

sonra gerçek hayatın araya girmesiyle ama adeta doğaüstü bir şekilde hikayenin kafası karışır ­. Muhammed Ali ve ailesinin komşu bir köyde yaşayan bir aile ile uzun süredir kan davası vardı. Altı ay önce, Almanya'dan ithal edilen bazı sulama makinelerinde gece bekçiliği yapan Ali'nin babasının kaçıran kişiyi vurmasıyla ­başladı . ­Ertesi gün, Ali'nin babası da kaçıranın yakınları tarafından öldürüldü. Kavanozdaki eski kitapların bulunmasından birkaç hafta sonra, Muhammed Ali ve erkek kardeşine babalarının katilinin yol kenarında bir fıçı şeker kamışı pekmezinin yanında uyuduğu söylendi. Çapaları yakaladılar ve düşmanı hala uyurken görünce onu öldüresiye dövdüler. Sonra sandığı açtılar ­, hala sıcak olan kalbi çıkardılar ve yediler - ­kan davasının doruk noktası. Bu hikayenin diğer yüzü - ancak, pek çok farklı yüzü var - kurbanın yerel şerifin oğlu olmasıydı. O zamana kadar Muhammed Ali, buldukları eski kitapların bir değeri olabileceğini çoktan tahmin etmişti ve kendisi ve erkek kardeşi soğukkanlı cinayetin ilk zanlıları oldukları için evde aranmaktan korkuyordu. ­Kitaplardan birini fırtına dinene kadar saklaması için yerel Kıpti rahibe verdi.

, haftada bir evinde kalan ve ­bölgedeki cemaat okullarını gezen gezici İngilizce ve tarih öğretmeni olan bir kayınbiraderi olduğu ortaya çıktı . ­Tarih öğretmeni, bu kitabın olağanüstü bir keşif olabileceğini hemen anladı - ­biraz paraya değecek kadar olağanüstü -

ve onu satmak için Kahire'ye gitti. Çok başarılı bir girişim olmadı: yetkililer kitaba el koydu. Ancak ­daha sonra Kıpti Müzesi'ne satmasına izin verildi.

Paris'te tanıdığı antik çağ uzmanı Jeanne Doress'i ziyaret eden Fransız bilim adamı ile birlikte Bayan Doress'i teklif ettiği için oldukça iyi biliyordu. ­Henüz Bayan Doress olmadığında karısı olan Doress, ­kalan ciltlerin çoğunu bulmayı ve müze için satın almayı başardı.

Toplantının bileşimi

Bu eski kitap koleksiyonu nedir? Kısacası, bu, zamanımızda keşfedilen kayıp Hıristiyan metinlerinin en seçkin koleksiyonudur - çoğu daha önce bilinmeyen toplam kırk altı farklı inceleme ⁶ . Bunların arasında, İsa'nın hayatı hakkında daha önce hiçbir Batılı bilim adamı tarafından görülmemiş birkaç İncil, ­antik çağda varlığı bilinen ancak on beş asırdır kayıp olduğu düşünülen kitaplar, İsa hakkında havarisi ­Philip ( Mecdelli Meryem'in önemli ­rolü hakkında Lew Teabing tarafından aktarılmıştır), ilahi olanın kökenleri ve dünyanın yaratılışı üzerine mistik düşünceler, ­varoluşun anlamı ve Kurtuluş'un kutsaması üzerine metafizik söylemler, önemli dini öğretilerin tanımları ve kuruntuları ve sapkın görüşleri nedeniyle diğer Hıristiyanlara yönelik ­polemik saldırıları ­.

eski Mısır dilinin gelişiminin devamı haline gelen Kıpti dilinde yazılmıştır . ­Ancak her birinin bir Yunan ­orijinaline sahip olduğuna inanmak için iyi nedenler var. Deri ciltli kitapların kendileri ­dördüncü yüzyılın ikinci yarısında yapılmıştır. Bunu biliyoruz çünkü deri ciltlerin dikenleri

341, 346 ve 348'den kalma makbuzlardan alınan kağıt parçalarıyla destekleniyor . Dolayısıyla kitaplar ancak 348'den sonra yapılmış olabilir .

Elbette bir kitabın üretim tarihi, içerdiği belgelerin tarihi değildir ­- örneğin, masamdaki İncil 1998'de yayınlandı , oysa onu oluşturan metinler yaklaşık on dokuz yüzyıl önce yazılmıştı. Nag Hammadi'nin metinleri için de durum aynıdır ­: İlk kez, bu özel kitapların ortaya çıktığı dördüncü yüzyılın sonundan çok önce derlenmişlerdir. Görünüşe göre, çoğu zaten ikinci yüzyıldan önce var olmuştu.

Luksor'un kuzeyindeki Nil'in tam kıvrımının üzerinde bulunan Cebel al-Tarif tepesinin altına ­neden gömüldüğünü bilmiyoruz . ­Dördüncü yüzyılda ünlü Hıristiyan keşiş Aziz Pachomius tarafından kurulan Hıristiyan manastırının bu yerden sadece üç mil uzakta olması dikkat çekicidir ­. ­Alimler, kitapların buraya manastırın kütüphanesinden geldiğini düşünme eğilimindedir; bu aynı zamanda ciltlerindeki kağıt parçalarıyla da doğrulanır. Ama keşişlerin bu kitapları buraya koymasına ne sebep olabilir?

, Yeni Ahit'in oluşum tarihinde önemli bir andır . ­MS 367'de _ daha önceki bir bölümde tanıştığımız ­güçlü İskenderiye Piskoposu Athanasius, yetkisi altındaki tüm Mısır kiliselerine ­, Kutsal Yazıların kanununu açıkça özetlediği bir mesaj gönderdi. Bu, şimdi Kutsal Yazılar olarak bildiğimiz yirmi yedi kitabın ve yalnızca bu yirmi yedi kitabın kanonik olarak kabul edilmesi gerektiğinin ilk yazılı göstergesidir ­. Üstelik Athanasius, diğer ­"sapkın" kitapların okunmaması gerektiğinde ısrar etti. Nag Hammadi yakınlarındaki Pahomia manastırından gelen keşişlerin, yukarıdan gelecek gazaptan korktukları için kitaplıklarını Kutsal Kitap'a uygun olarak temizlemiş olmaları mümkündür.­

kudretli İskenderiye Piskoposu'nu yemek mi? Öyleyse neden kitapları yakıp yerine saklamadılar? Bu kitapları beğenmişler ve tercih dalgası geçene kadar bir süre saklamak istemişler , böylece gelecek nesiller onları bulup kutsal ­metinler kitaplıklarına koyabilsinler mi? ­Bunu asla bilemeyeceğiz.

Nag Hammadi Kütüphanesi ve Erken Hıristiyan Gnostisizm

Da Vinci Şifresi'nde Lew Teabing, Philip İncili'nden ve bu koleksiyondaki diğer kitaplardan "Gnostik İnciller" olarak söz eder. Bu ne anlama gelir?

Gnostisizm terimi, bilginler tarafından Hristiyanlık döneminin ikinci ve üçüncü yüzyıllarında bilinen geniş bir din yelpazesine atıfta bulunmak için kullanılmıştır . Yunanca ­gnosis kelimesinden gelir. ("bilgi"). Bu dinlere Gnostik denildi çünkü kurtuluş için gerçek bilgiye duyulan ihtiyacı vurguladılar ; ­daha doğrusu, kişinin gerçek bilgisi. İnsanlar ancak kendileri hakkında gerçek bir anlayışa ulaştıklarında ­bu dünyanın ahlaksızlıklarından kurtulabilirler . ­Ve bu dünyanın ahlaksızlıkları, ortaya çıktığı gibi, ­maddi varlığımızla bağlantılıdır, çünkü Gnostiklere göre, maddi dünyanın kendisi başlangıçta kısırdır ve (günahkar, maddi) bedenlerimizin içine kapatılmış ruh tarafından aşılması gerekir. . Bu üstesinden gelme, gerçekte kim olduğumuza dair gerçek bir farkındalıkla gelir.

birkaç ­genel ilkeyi paylaşmış görünüyor .

1.            Dünya. Gördüğümüz gibi, Yahudi apokaliptikçiler, gerçekliğin iyi ve kötü olmak üzere iki ana bileşenden oluştuğuna inanan düalistlerdi . ­Gnostikler ­düalizmlerinde daha da ileri giderler; onların görüşlerine göre ­

2.            , iyi olan manevi dünyanın aksine, fiziksel dünyanın kendisi doğası gereği kötüdür.

3.         İlahi varlığın alanı. Dolayısıyla gerçek Tanrı ­bu maddi dünyayı yaratmadı. O kesinlikle manevidir. Gnostikler tarafından anlatılan -bunlardan bazıları ­Nag Hammadi'nin incelemelerinde hayatta kalan- mitlere göre, sonsuz uzak geçmişte, gerçek Tanrı çiftler halinde başka ilahi yavrular doğurdu ve onlar da yavrular üretti ­. Ancak ilahi varlıklardan biri (genellikle ­benimki Sophia olarak anılır, adı "bilgelik" anlamına gelen dişi bir tanrı) diğerlerinden ayrılıp kendiliğinden ­başka bir ilahi varlık ürettiğinde, ilahi alemlerin başına felaket geldi. İlahi varoluş aleminin dışında doğan ikincisi kötüydü. ­Doğan arkadaşlarıyla birlikte ­, düşen (Sophia) için bir hapsedilme yeri olarak maddi dünyayı yarattı.

4.         İnsanlar. Sophia böylece büyülendi ve ­bu maddi dünyaya, insanların bedenlerine hapsedildi. Birçok insanın içinde bu ilahi kıvılcım var. Bu dünyayı terk etmek için can atıyorlar. Diğer insanların içinde o kıvılcım yoktur; diğer hayvanlar gibi ­onlar da öldüklerinde yok olurlar.

5.         kurtarma İnsanlarda bulunan bu kıvılcım, ancak nereden geldiğini, onlarda nasıl son bulduğunu ve nasıl geri dönebileceğini anladığında ilahi varlık âlemine dönebilir . ­Başka bir deyişle, bu maddi kötülük dünyasından kurtuluş, ­ancak bilginin (irfan) salıverilmesiyle mümkündür.

6.         65

7.         Kilise. Pek çok Gnostik, Mesih'e inanan ve iyi işler yapan Hıristiyanların ölümden sonra kısmen kurtuluşa kavuşabileceklerine inanıyordu (diğer insanlardan farklı olarak)

İsa varlığının türleri ). Ancak gerçek ve mutlu bir ölümden sonraki yaşam, yalnızca içlerinde ilahi bir kıvılcım taşıyan ve kurtuluşun gizemlerini tamamen kavramış olan Gnostikleri beklemektedir.

8.            İlahi Kurtarıcı. Ancak bu bilgi, sadece bu dünyayı idrak etmekle elde edilmez . ­Kurtuluş mesajını yukarıdan getirecek olan ilahi bir kurtarıcı aracılığıyla dışarıdan gelmelidir . Hristiyan Gnostiklere ­göre ­(kurtuluşu farklı bir şekilde açıklayan Hristiyan olmayan Gnostikler de vardı ­) Mesih tam da bu mesajı getirmek için yukarıdan gönderilen Kişi'dir. Farklı Gnostiklerin Mesih hakkında farklı fikirleri vardı ­. Bazıları, ­ilahi bir varlık olan Mesih'in dünyaya bir insan şeklinde indiğini, ancak ilahi bir varlık olarak ­, gerçekten etten ve kemikten yapılmadığını belirten belgelerdi. Diğer Gnostikler , İsa'nın vaftizi sırasında İsa adlı bir adamın vücuduna giren ilahi bir varlık olduğuna inanıyorlardı ; ­İsa'nın bedenindeyken öğrencilerine Kurtuluşa götürebilecek gerçeği vaaz etti. Sonra ölümünden önce İsa'yı terk etti . ­Bu nedenle çarmıhta İsa, “Tanrım! Tanrım! Neden beni terk ettin?" Bu Gnostikler için, ilahi unsur gerçekten de İsa'yı çarmıhta bıraktı.

Bu ilkeleri, antik Gnostisizm üzerine bir kitap okumanın herkesin sorumluluğu olduğunu düşündüğüm için değil, Lee Teabing'in Da Vinci Şifresi'nde Nag Hammadi'den gelen sözde Gnostik İncillerin İsa'yı öncelikle bir insan olarak tasvir ettiğini iddia ettiği için belirttim. ve Yeni Ahit İncillerinin aksine Tanrı olarak değil. Umarım Nag Hammadi kütüphanesinin bu incelemesinden sonra iki şey netleşir. Bir yandan ­, Teabing, bu Gnostik belgelerde Mesih'in görülmesinin Yeni Ahit'te bulduğumuzdan farklı olduğunu söylerken haklıdır . Ancak öte yandan, bu farklılığın ­, Mesih'in münhasıran insani özelliklerinin bu metinlerdeki ­tasvirinde yattığını iddia etmekte kesinlikle yanılıyor ­. Tam tersi. Teabing'in alıntı yaptığı Philip İncili ve diğerleri (Da Vinci Şifresi için Nag Hammadi'de değil, başka yerlerde bulunan bir başka önemli Meryem İncili dahil) dahil olmak üzere bu metinler hiç ileri sürülmedi. Mesih'in insan doğasıdır . ­Bu metinlerin bazılarında, Mesih'in insan biçiminde ilahi bir varlık olarak sunulduğu görülmektedir . ­Daha da büyük bir kısmı, İsa'nın kendisini ­, kendi başına önemli olmayan, yalnızca Tanrı Mesih için geçici bir kap olarak, insan durumu hakkındaki gerçeğin mümkün olanlara ifşa edilmesi yoluyla Kurtuluş getiren bir kişi olarak yorumluyor. bu özgürleştirici bilgiyi özümseyin.

Çözüm

Kısacası, Lew Teabing, Ölü Deniz Parşömenleri'nin ve Nag Hammadi kütüphanesinin keşfinin, Mesih hakkındaki ilk Hıristiyan fikirlerinin yeniden inşası için önemli olduğu konusunda haklıdır ­. Eleştirel tarihçiler için bu belgeler, ölümünden sonraki yıllarda Mesih ve O'nun en yakın takipçilerinin etrafındaki ortamı anlamak için değerli başlangıç noktalarıdır . ­Ancak bu ortam hakkında bize tam olarak ne söylediklerini anlamak önemlidir. Eski kaynakları yanlış okumak veya çarpıtmak, onları tamamen kaybetmekten daha az zararlı olamaz. Ve Teabing'in bu modern arkeolojik keşiflerin önemini değerlendirirken birkaç temel hata yaptığı ortaya çıktı . ­Ölü Deniz Parşömenleri Yahudi'dir ­, Hıristiyan değil ve esas olarak bize İsa'nın geldiği çevre hakkında bir fikir vermeleri nedeniyle önemlidir. Bununla birlikte, Mesih'e atıfta bulunmazlar ve buna göre ­O'nun doğasının şu veya bu bileşenini tercih edemezler. Öte yandan, Nag Hammadi belgelerinin bir kısmı Hristiyandır ve derler ki

İsa hakkında mırıltılar. Bu koleksiyonun bir kısmı , ­görünüşe göre Gnostik fikirleri yansıtan ­kanonik olmayan İncillerdir . Bu belgeler, Mesih'in insan doğasını tasvir etmekten çok, O'nun ilahi niteliklerine odaklanır.

Bir sonraki bölümde, bu İncillerden bazılarına, Yeni Ahit'e girmeyen ilk müjde metinlerine bakacağız. Bu değerlendirme, Lew Teabing'in erken Kilise tarafından reddedilen müjdelerin İsa'yı dört kanonik olandan daha insani bir bakış açısıyla sunduğunu iddia ederken ne kadar yanıldığını bir kez daha gösterecektir. Aksine, ­İsa'yı bir insan olarak tasvir eden Yeni Ahit İncilleri iken, diğer İnciller ­onu insanüstü bir ­varlık olarak tasvir etmede çok daha ileri gitmektedir. Bu sadece Nag Hammadi'de bulunan belgeler için değil, zamanımızda yeniden keşfedilen hem Gnostik hem de başka türlü diğer İnciller için de geçerlidir.

Üçüncü bölüm

diğer İnciller

Gördüğümüz gibi, ­Da Vinci Şifresi'nde Lew Teabing tarafından ortaya atılan kilit sorulardan biri eski bir "örtbas etme" ile ilgiliydi. Ona göre, erken Kilise insan İsa'yı ilahi bir karaktere dönüştürmeye çalıştı. Ancak Teabing'e göre, ilk İncillerin çoğunda İsa bir ilah olarak değil, bir insan olarak sunulduğu için, bunun Kilise için zor bir görev olduğu ortaya çıktı. Sorunun çözümü ­açıktı: Teabing'e göre Kilise, İsa'yı Tanrı olarak tasvir eden dört ­İncil Matta, Mark, Luka ve Yuhanna'yı seçti ­ve ­tarihsel olarak daha doğru olan önceki tüm anlatımları yok etti.

Teabing Sophie'nin oturma odasında açıkladığı gibi:

-                    İsa Mesih, büyük etkiye sahip tarihsel bir figürdü ­. Belki de dünyanın gördüğü en esrarengiz ­ve karizmatik lider... Hayatı, dünyanın dört bir yanındaki binlerce takipçi tarafından kaydedildi... Seksenden fazla müjdenin Yeni Ahit'e dahil edilmesi düşünüldü , ancak yalnızca birkaçı onurlandırıldı ­. Matta, Markos, Luka ve Yuhanna da dahil olmak üzere bu kitapta sunulmalıdır (s. 280; orijinal italikler).

Bir süre sonra, Teabing'in ofisinde konuşma devam eder ­, ancak şu İncillerde sunulduğu şekliyle, İsa ile Meryem arasındaki ilişkinin kilit konusuna geçilir:

-                     Daha önce de söylediğim gibi, - Sir Teabing'i açıklamaya başladı, - kilise adamları dünyayı, vaiz İsa Mesih'in basit bir ölümlü, aslında doğası gereği ilahi bir varlık olduğuna ikna etmeye çalıştılar. Bu nedenle, Mesih'in dünyevi bir insan olarak yaşamını anlatan İnciller İncil'e dahil edilmedi . Ancak burada İncil editörleri bir hata yaptı, bu dünyevi temalardan biri hala İncillerde bulunuyor ­. Mecdelli Meryem'in teması. - Ara verdi. — Yani, İsa ile evliliği (s. 296; orijinal italikler).

Teabing'in ifadesi ­aynı anda birkaç tarihi hata içeriyor. Daha sonraki bir bölümde göreceğimiz gibi, İsa'nın sözleri ve eylemleri O'nun dünyevi yaşamı boyunca hiçbir şekilde "binlerce" kişi tarafından kaydedilmemiştir; aksine, ­henüz hayattayken, herhangi birinin hayatının gerçeklerini kaydettiğine dair bir kanıt yoktur. Yeni Ahit'e dahil edilmesi düşünülen seksen İncil bile yoktu. Matta, Markos, Luka ve Yuhanna İncilleri de ­Yeni Ahit'te yer alanlar arasında değildir; sadece onlar dahil edildi.

Teabing'in yorumları ­, bu olgusal hataları bir kenara bırakırsak, ­tartışabileceğimiz bir dizi ilginç tarihsel soruyu gündeme getiriyor. Bugün başka hangi müjdeler (Yeni Ahit'te yer almayan) hala var ­? Mesih'in insan doğasına ilahi olandan daha fazla mı önem veriyorlar ? ­Ve ­Mecdelli Meryem ile evlilik yoluyla akraba olduğuna dair bir işaret içeriyorlar mı?

, bize ulaşan diğer müjdelerden bazılarını ele alacağız . ­Belirttiğim gibi, Teabing seksen İncil'in Yeni Ahit'te yer almak için yarıştığını söylerken yanılıyor. Aslında toplam kaç İncil yazıldığını bile bilmiyoruz ; ve tabii ki, bildiğimiz en az iki düzine olmasına rağmen, seksen tanesi şu anda bizim için mevcut değil. Bu müjdelerin çoğu, 1945'te bulunan Nag Hammadi kütüphanesi gibi nispeten yakın zamanda ve oldukça tesadüfen gün ışığına çıktı . Teabing'in bir konuda haklı olduğu ortaya çıktı: ­Kilise dört İncil'i kanonlaştırdı ve diğerlerinin hepsini dışladı, kullanımlarını yasakladı ve (bazen) onları yok etti, böylece Kilise tarihi boyunca çoğu Hıristiyan yalnızca İncil'e ilişkin bilgilere erişebildi. Kitaplarda yer alan Mesih, Yeni Ahit. Ancak bu, Yeni Ahit'in kapsamı dışında kalan diğer İncillerin ­tarihsel açıdan daha doğru olduğu veya İsa'nın ­onlarda daha insan ve Mecdelli Meryem ile evli olarak tasvir edildiği anlamına gelmez. Tam tersine: önceki bölümde belirtildiği gibi, bu müjdelerin çoğu İsa'nın ilahi niteliklerini dört kanon müjdesinden bile daha fazladır ve kanonik olmayan müjdelerin hiçbiri ­onun bir karısı olduğundan, özellikle de evli olduğundan bahsetmez. öğrencisi Mecdelli Meryem.

Bu soruların çoğuna sonraki bölümlerde geri döneceğiz ­. Bu arada, Mesih'i bir insan ya da bir tanrı olarak nasıl tasvir ettiklerini anlamak için kanon dışı müjdelerden bazılarına kısaca göz atalım. Burada , bize kadar gelen en eski kanonik olmayan müjdeleri kapsamaya çalışmıyorum ; ­başka bir yerde bulunabilirler ­¹ . Kanon dışında ne tür kitapların bulunabileceğine dair sadece kısa örnekler vermek niyetindeyim. İsa'nın çocukluğunu ve daha sonra genç maskaralıklarını anlattığı için, İsa'nın çok insani bir tasviri olması beklenebilecek bir şeyle başlayacağım . ­Ne yazık ki ­Teabing'in argümanı için, bu ilk anlatıcı bile İsa'yı insandan çok insanüstü olarak gösterme eğilimindedir.

Thomas'ın çocukluk müjdesi

Thomas'ın Çocukluk İncili olarak adlandırılan (Nag Hammadi yakınlarında bulunan Thomas'ın Kıpti İncili ile karıştırılmamalıdır ­), bu anlatım, İsa'nın bir çocuk olarak yaşamını anlatıyor ² . Bazı bilim adamları bu kitabı ikinci yüzyılın başına tarihlendiriyor ve bu da onu ­, Yeni Ahit'e girmeyen, bugüne kadar hayatta kalan en eski İnciller arasına yerleştiriyor . ­Bu kaynak, bugün bazı Hıristiyanları meşgul eden soruyu yanıtlamaya çalışan, küçük yaştaki İsa'nın yaptıklarının büyüleyici bir tanımını içerir: "Eğer yetişkin İsa, Tanrı'nın mucizeler yaratan Oğlu idiyse, o halde çocukken nasıl biriydi? " Küçük bir şakacı olmadığı ortaya çıktı.

Hikaye, Şabat günü bir dere kenarında oynayan beş yaşındaki bir İsa ile başlar. Küçük bir baraj yaparak kirli suyun bir kısmını çevreliyor ­ve ardından ­suyun temiz olmasını emrediyor - ve hemen temizleniyor. Sonra derenin kıyısında kilden serçeler yapar. Ama bir Yahudi oradan geçer ve O'nun ne yaptığını görür - bir şeyler yapıyor, böylece Şabat yasasını çiğniyor (çalışmamak). Adam koşarak babası Yusuf'a haber verir. Joseph gelir ve Şabat'a saygısızlık ettiği için İsa'yı azarlar. Ama mazeret bulmak veya günahtan tövbe etmek yerine, İsa çocuğu ellerini çırpar ve serçelere uçmalarını söyler. Canlanırlar ve bir cıvıltı ile uçup giderler, böylece suçun kanıtlarını yok ederler (Thomas 2'den çocukluk İncili ). Zaten çocuklukta olan İsa, hayat verendir ve insani normlara ve sınırlamalara bağlı değildir.

doğaüstü güçlere sahip olan İsa'nın şehirdeki diğer çocuklar için yararlı ve ilginç bir oyun arkadaşı olabileceği düşünülebilir . ­Ama ortaya çıktığı gibi, bu çocuğun bir karakteri var ve yoldan geçmemesi onun için daha iyi. Oynadığı çocuk, bir söğüt dalı koparmaya ve İsa'nın çitle çevirdiği berrak suyu bulandırmaya karar verir. Bu genç İsa'yı üzdü ve şöyle haykırdı ­: "Seni kötü, saygısız aptal! Bu su birikintisi sana ne yaptı? Bak şimdi sen de bu dal gibi kuruyacaksın, yaprak, kök, meyve bulamayacaksın. Ve İsa'nın sözleri tam olarak gerçekleşti: "ve o çocuğun her yeri hemen kurudu" (Thomas 3: 1-3'ten çocukluk İncili). İsa eve döner ve " kurumuş olan ­çocuğun ana babası , gençliğinin yasını tutarak onu alıp ­Yusuf'a getirdiler ve oğlu ­böyle bir şey yaptığı için onu suçlamaya başladılar" (Tomas 3:3'ten çocukluk İncili ) . Modern ­okuyucu için cevap açıktır: Joseph'in henüz öfkesini kontrol etmeyi öğrenmemiş doğaüstü bir çocuğu vardır.

Bunu bir sonraki paragrafta tekrar görüyoruz: sokakta başka bir çocuk yanlışlıkla ona çarptığında, İsa öfkeyle dönüyor ve haykırıyor: "Daha fazla gitmeyeceksin" ­ve çocuk hemen düşüp öldü" (Çocukluk İncili Tomas 4:1). (İsa daha sonra onu ve bir vesileyle lanetlediği başkalarını da diriltir.) Ve İsa'nın öfkesi sadece diğer çocuklara yönelik değildir. Joseph okumayı öğrenmesi için O'nu okula gönderir, ancak İsa ­alfabeyi tekrarlamayı reddeder. Öğretmen, İsa alaycı bir meydan okumayla cevap verene kadar onu herkesle çalışmaya teşvik eder ­: "Eğer gerçekten bir öğretmensen ­ve harfleri iyi biliyorsan, bana alfanın ne anlama geldiğini söyle, ben de sana betanın anlamını söyleyeyim. " Öğretmen, biraz ­çileden çıkmadan, parlak öğretmenlik kariyerindeki tek affedilemez hatayı yaparak, çocuğun kafasının arkasına bir tokat atar ­. Oğlan acı hissetti ve ­ona küfretti, öğretmen cansız bir şekilde yere düştü. Kalbi kırılan Joseph, İsa'nın annesini ciddi şekilde cezalandırır: "Onu kapıdan dışarı çıkarmayın, çünkü O'nun gazabını kışkırtan herkes ölür" (Tomas 14: 1-3'ten çocukluk İncili).

Hikayenin bir noktasında İsa, ünü nedeniyle olan her şey için suçlanmaya başlar. Çocuklarla çatıda oynuyor ve onlardan biri , Zenon adında bir çocuk yanlışlıkla takılıp çatıdan düşüyor ve ölüyor. Çocukların geri kalanı korku içinde kaçar ­; Ancak İsa aşağıya bakmak için çatının kenarına gider ­. Şu anda Zeno'nun ailesi ortaya çıkıyor ve ne düşünmeliler? Çocukları yerde ölü yatıyor ve İsa çatıda onun üzerinde duruyor. Bu doğaüstü ­yetenekli çocuğun yine iş başında olduğunu düşünüyorlar. İsa'yı çocuklarını öldürmekle suçluyorlar ama bu sefer masum! “İsa çatıdan indi, çocuğun cesedinin yanında durdu ve yüksek sesle bağırdı - Zeno - çünkü onun adı buydu - ayağa kalk ve söyle bana, seni kovdum mu ­? Ve hemen ayağa kalktı ve şöyle dedi: Hayır, Tanrım, beni yere indirmedin, kaldırdın ”(Thomas 9: 1-3'ten çocukluk İncili).

Ancak zaman geçtikçe, İsa gücünü iyilik için kullanmaya başlar. Kardeşini ölümcül bir yılan ısırığından kurtarır ­, hastaları iyileştirir, ­bir zamanlar soldurduğu veya öldürdüğü herkese sağlık ve yaşam verir. Ve ev işlerinde ve marangozhanede olağanüstü yetenekli ­hale gelir : Yusuf ­bir tahtayı yanlış bir şekilde böldüğünde, bu onu bir müşteriyi kaybetmekle tehdit ettiğinde, İsa mucizevi bir şekilde hatasını düzeltir. Hikaye, Luka İncili'nin 2. bölümünde anlatıldığı gibi, Yeni Ahit'ten okuyucuların aşina olduğu bir hikaye olan, yazıcılar ve Ferisiler tarafından çevrelenmiş on iki yaşındaki İsa'yı gördüğümüzde, Kudüs tapınağındaki bir bölümle sona erer.

Bu müjde ne kadar ilginç olursa olsun, ilk Hıristiyanlardan birinin, İsa'nın ilk yıllarının tarihsel olarak doğru diyebileceğimiz bir anlatımını verme girişimi değildir. Bu hikayelerin , Mesih'in çocukluğunda ­başına geldiği gibi harfi harfine mi alındığını yoksa hepsinin büyüleyici bir ­hayal gücü mü olduğunu söylemek zor . ­Her durumda tasvir ettikleri İsa sıradan bir çocuk değildir; O, insanüstü güçlere sahip bir dahi çocuktur.

Petrus İncili

İncili adı verilen tamamen farklı bir anlatım, ­İsa'nın gençliğini değil, son saatlerini anlatır ­. Bu İncil'in tam metnine sahip değiliz, sadece 1886'da Yukarı Mısır'da 17. yüzyılda bir Hıristiyan keşişin mezarında bulunan bir parçasına sahibiz. ­Bununla birlikte, bu parça ­çok eskidir, muhtemelen ikinci yüzyılın başından kalmadır ve Petrus İncili'ni, Mesih'in yaşamı (veya daha doğrusu O'nun ölümü ve dirilişi hakkında) hakkında olmayan en eski hikayelerden biri olarak sınıflandırır ­. Yeni Ahit. Yine, bu hikayede çok insan bir Mesih bulmayı umabiliriz ama bunun yerine onun insanüstü niteliklerine daha fazla vurgu var.'­

Elimizdeki bu müjdenin parçası şu sözlerle başlıyor: “Fakat tek bir Yahudi, ne Hirodes ne de yargıçlarından biri ellerini yıkamadı. Abdest almak istemedikleri için Pilatus ayağa kalktı.” Bu, iki nedenden dolayı dikkate değer bir başlangıçtır. Müjde'nin bu parçadan hemen önce Pilatus'un ellerini yıkamasından bahsettiğini ve bu hikayenin Yeni Ahit'te yalnızca Matta İncili'nden bilindiğini kanıtlar. Ve bu başlangıçta, kimsenin ellerini yıkamayı reddetmesi hakkında tek kelime etmeyen Matta'nın tarifinden belirgin bir fark vardır . Burada "Yahudilerin hükümdarı" Herod ve onun Yahudi yargıçları (Roma valisi Pilatus'un aksine), kendilerini İsa'nın kanından masum ilan etmeyi reddediyorlar. Bu, tüm hikayenin önemli bir özelliğini ortaya koyuyor, yani burada Mesih'in ölümünden Romalılardan çok Yahudiler sorumlu. Bu parçalanmış müjde, Yeni Ahit'e girenlerin hepsinden çok daha fazla Yahudi karşıtıdır.

Aşağıda, Yusuf'un (Arimathea'dan) kendisine Mesih'in bedenini verme isteği, İsa'nın alay konusu ve O'nun ­beş ırkı hakkında bilgi verilmektedir (böyle bir olaylar dizisi yazar tarafından verilmektedir ­. - Not, editör}. Bu hikayeler kanonik İncillerde okuduklarımıza hem benzer hem de benzer değil, örneğin, 10. ayette , diğer İncillerde olduğu gibi, İsa'nın iki hırsız arasında çarmıha gerildiğini söylüyor ­, ancak sonra olağandışı ifadeyi buluyoruz: "Sanki hiç acı hissetmiyormuş gibi tek kelime etmedi." Bu ­son ifade pekala doktrinsel bir anlamda alınabilir - belki de İsa'nın acı çekmediği ­, gerçekten acı çekmediği düşünüldüğü için. İsa'nın yaklaşan ölümünün tasvirinde bulduğumuz anahtar ayet; Markos'un anlatımında bulunanlara yakın ama aynı olmayan sözlerle "terk edilme duası" diyor: "Gücüm, gücüm, neden beni terk etti!" ( 19. Karşılaştırın , çarmıhta bırakıldı İsa burada, daha önce gördüğümüz gibi, Gnostik Hıristiyanların fikirlerine uygun olarak, Mesih'in ölümünden önce bedeninden ayrılmasının yasını tutuyor mu?

Kaynak, İsa'nın ölümünden sonra O'nun gömüldüğünü ­ve ardından müritlerinin kederini birinci şahıs ağzından anlatır: "Oruç tuttuk ve Şabat Günü'ne kadar gece gündüz O'nun için yas tuttuk ve yas tuttuk" (ayet 27) . Matta İncili'nde olduğu gibi, Yahudi din bilginleri, Ferisiler ve ihtiyarlar Pilatus'tan mezara muhafızlar yerleştirmesini istediler. Bununla birlikte, bu müjde, ayrıntıların çok daha dikkatli bir şekilde detaylandırılmasıyla karakterize edilir ­. Kıdemli yüzbaşının adı - Petronius; o, diğer gardiyanlarla birlikte tabuta bir taş yuvarlar ve tabutu yedi mühürle mühürler. Sonra çadırlarını kurarlar ve nöbet tutarlar.­

Aşağıda, bu anlatının belki de en çarpıcı bölümü var - aslında, Mesih'in Dirilişi ve O'nun mezardan çıkışının bir açıklaması; bu bilgi ilk İncillerin hiçbirinde bulunmaz. Kalabalık, tabuta bakmak için Kudüs ve çevresinden geliyor. Geceleri korkunç bir ses duyarlar ve göğün açıldığını görürler; iki adam büyük bir parlaklıkla alçalırlar. Taş tabuttan otomatik olarak yuvarlanır ve iki adam içeri girer. Nöbetçi askerler, inanılmaz gösteriyi izlemek için dışarı çıkan yüzbaşıyı uyandırır. Mezardan üç adam çıkar ­; ikisinin başı göğe uzanır. Başı "göklerin üzerinde uzanan" üçüncüyü destekliyorlar ve arkalarında ... haç kendi kendine hareket ediyor . ­Sonra gökten bir ses, "Uyuyanlara vaaz verdin mi?" Haç cevap verir: "Evet" (vv. 41, 42).

Mesih'in insanlığını vurgulayan ölçülü bir anlatı değildir .­

Gardiyanlar Pilatus'a koşar ve ona olan her şeyi anlatır. Yahudi başkâhinler, İsa'yı ölüme mahkûm etmekle ne yaptıklarını anladıklarında Yahudilerin kendilerini taşlayarak öldüreceklerinden korktukları için, olayı bir ­sır olarak saklaması için O'na yalvarırlar. Pilatus, gardiyanlara sessiz olmalarını emreder, ancak ancak baş rahiplere ­Mesih'in çarmıha gerilmesinden suçlu olanların kendisi değil, kendileri olduğunu hatırlattıktan sonra . Ertesi gün ­şafak vakti ­, ne olduğunu bilmeden, Mecdelli Meryem ve arkadaşları, İsa'nın cesedinin daha layık bir cenaze töreniyle ilgilenmek için mezara giderler, ancak onu bilgilendiren cennetin habercisi dışında mezar boştur. Rab ­yükseldi ­ve gitti. (Anlatıda Mecdelli Meryem'den söz edilen tek yer burasıdır; burada ­onun İsa ile "özel" bir ilişkisi olduğunu gösteren hiçbir şey yoktur.) Yuhanna 21:1-14): "Ama ben, Simun Petrus ve Andreas ağabeyim ağlarımızı alıp denize açıldık; ve bizimle Alpheus'un oğlu Devius da vardı (o aynı zamanda Evangelist ve Kutsal Havari Matta'dır), ­Rab'bin kendisine ... ”(ayet 60). El yazması burada kopuyor.

Bu metne tam da bu son satırdan dolayı Petrus İncili adı verilmiştir: Petrus olduğunu iddia eden biri tarafından birinci tekil şahıs ağzından yazılmıştır. Ancak, el yazması ikinci yüzyılın başından kalma olduğu için (daha önce bahsedilen metnin abartılı Yahudi karşıtı eğilimi dolayısıyla), yani Simon Peter'ın elinden gelemeyeceği oldukça açıktır . Peter'ın ölümünden çok sonra ortaya çıktı. Bununla birlikte, bu, Mesih'in dünyevi son günlerinin kanonik olmayan en eski tanımlarından biridir. Ne yazık ki Lew Teabing'in kanıtı, Mesih'in insan doğasını vurgulamıyor ve evlilikleri şöyle dursun, İsa ile Meryem'in yakınlığı hakkında hiçbir şey söylemiyor. ­İsa'nın ölümünden sonra mezara ilk gelen (arkadaşlarıyla birlikte) Meryem'dir - tıpkı Yeni Ahit'te yer alan İncillerde olduğu gibi.

Elbette Lew Teabing, Nag Hammadi kütüphanesinin açılışından önce bilinen Thomas'ın Çocukluğu İncili'ne veya Peter İncili'ne doğrudan atıfta bulunmaz, ancak bu buluntunun içerdiği Gnostik İncillerden bahseder. Nispeten yakın zamanda keşfedilen bu müjdeler , Mecdelli Meryem ile evli olan İsa adamı hakkındaki tezini doğruluyor mu ?­

Peter'ın Kıpti Kıyameti

İsa'nın ölümüyle ilgili en ilginç anlatımlardan biri Nag Hammadi el yazmaları arasındadır, bu metin bir müjde değil, kıyamet (yani bir vahiy) olarak adlandırılır ­; aynı zamanda bir takma ad olmasına rağmen, aynı zamanda Peter'ın eline ait olduğu da iddia ediliyor. Bu metnin en dikkat çekici özelliği, Gnostisizme karşı savaşan Hıristiyanlara, yani Yeni Ahit kanonuna ­hangi kitapların dahil edileceğine sonradan karar verenlere açıkça karşı yazılmış bir Gnostik belge olmasıdır ­. Bununla birlikte, belgenin, Mesih'in yalnızca ilahi bir varlık olduğu fikrine karşı çıkmak yerine, ­Mesih'in bir insan olduğu iddiasına itiraz ettiği ortaya çıktı. Yani bu kitap, Lew Teabing'in, Gnostik İncillerin İsa'yı ­bir Tanrı'dan çok bir insan olarak tasvir ettiği yönündeki iddialarına tamamen karşı çıkıyor.

Bu kitap, Petrus'a birçoğunun "kör ve sağır", gerçeği saptıran ve zararlı olanı vaaz eden sahte peygamberler olacağını bildiren "Kurtarıcı"nın öğretileriyle başlar ⁴ . Peter'a gizli bilgi, yani gnosis verilecek (Kıpti Kıyameti Peter 73). İsa, ­Petrus'a rakiplerinin "anlayışsız" (yani irfandan yoksun) olduklarını söyleyerek devam eder. Neden? Çünkü "ölen kocanın adına bağlılar" ⁵ . Başka bir deyişle, kurtuluş için önemli olanın insan İsa'nın ölümü olduğunu düşünürler. Bu yazar için, bunu söyleyenler "gerçeğe küfrederler ve ­yıkım doktrinini vaaz ederler" (Kıpti Kıyameti Peter 74).

Gerçekten de ölüye inananlar, ­sonsuz yaşam için değil, ölüm için çabalamaktadırlar. Bu ruhlar ölüdür ve ölmek için yaratılmıştır.

Her ruh gerçeğe veya ölümsüzlüğe ait değildir.

Çünkü bu çağın her ruhu ölümü kendi içinde taşır. Bu nedenle ­, o her zaman bir köledir. Var oldukları ve var oldukları arzuları ve onların ebedi yok oluşları için yaratılmıştır. Onlar (ruhlar) kendilerine eşlik eden maddî varlıkları severler. Ölümsüz ruh öyle değildir, ey Petrus. Ama gerçekten, saat gelene kadar, o (ölümsüz ruh) bir ölümlüye benzeyecek (Kıpti Kıyameti Peter 75).

Gnostikler bu dünyada başka bir deyişle, diğer insanlara benzeyebilirler ama farklıdırlar, yaratılana bağlı değildirler, arzularına göre yaşamazlar. Ruhları ölümsüzdür ­, herkes bilmese bile: “Diğerleri, anlamadıkları şeyler hakkında konuşsalar da sırları bilmezler. Buna rağmen ­, gerçeğin sırrının ­yalnızca kendilerine ait olduğuyla övünürler” (Kıpti Apocalypse of Peter 76). Kim onlar - anlayamıyorlar, gerçeği vaaz etmiyorlar mı? "VE

İmparator Konstantin, Yeni Ahit ve diğer İnciller , sayımıza dahil olmayan, sanki yetkilerini Tanrı'dan almış gibi kendilerine "piskopos" ve "diyakoz" diyen diğerleri olacak ... Bu insanlar kuru nehir yataklarıdır ” (Kıpti Kıyameti Peter 79).

Hristiyan Kilisesi'nin liderlerinin, onların bilgi ve bilgelik kaynakları değil, kuru ­nehir yatakları olduklarını duyduklarında gurur duymaları pek olası değildir.

Ancak, maddi olmayan ölümsüz bir ruh için mevcut olan ve Kilise'nin cahil liderleri tarafından yanlış anlaşılan bu ne tür bir bilgidir? Bu, Mesih'in Kendisinin gerçek doğasının ve O'nun çarmıha gerilmesinin gerçek anlamının bilgisidir; bu, ­insanlığın günahlarının kefareti için insanın Mesih tarafından ölümü kabul etmesi olarak yanlış yorumlanır. Gerçekte ­, gerçek Mesih acıyı, ıstırabı veya ölümü deneyimleyemez. O her şeyin üzerindedir. Çarmıha gerilen ­Tanrı Mesih değil, yalnızca O'nun fiziksel kabuğuydu.

Sürükleyici bir bölümde, Peter'a çarmıha gerilmeye tanık olması söylenir ve gördükleri karşısında kafasının karıştığını kabul eder:

Bunu söylediğinde, görünüşe göre [!] O'nu tuttuklarını gördüm. Ve dedim ki, “Ne görüyorum, Tanrım? Sen misin, Kimi yakalarlar?.. Çarmıhta sevinip ­gülen O kimdir? Ellerini ve ayaklarını çiviledikleri diğer kişi bu mu ?”­

çarmıha gerilmenin gerçek anlamının netleştiği şaşırtıcı bir cevap verir :­

Kurtarıcı bana şöyle dedi: “Çarmıhta sevinip güldüğünü gördüğün kişi, yaşayan İsa'dır. Ellerine ve ayaklarına tırnakları takılanın aynısı O'nun ikame olan uzvudur. Kabuğuna saygısızlık ediyorlar. Ama ona ve bana bakın” (Kıpti Kıyameti, ­Peter 81).

Mesih'in Kendisi değil, yalnızca O'nun fiziksel, insani ­kabuğu öldürüldü. Yaşayan İsa ölümün ötesindedir - kelimenin tam anlamıyla çarmıhın ötesindedir - bu yüzden O, O'nun üzerindedir ve O'nu incitebileceklerini düşünenlere, O'nun içindeki ilahi ruhun acı çekip ölebileceğini düşünenlere ­gülüyor ­. İsa'nın ruhu, tıpkı gerçekte kim olduklarını anlayanların ruhu gibi, acı ve ölümün ötesindedir, fiziksel bir kabuğa kapatılmış, ne acıya ne de ölüme tabi olan bir ruh ­. Vizyon devam ediyor:

Ve O'na benzeyen, hatta çarmıhın üzerinde gülen O'nun bize doğru geldiğini gördüm ve O saf ruhla doluydu ve O bir Kurtarıcıydı... Ve bana dedi ki, “Neşeli ol! Çünkü bu sırlar size verildi, öyle ki, çarmıha gerilmiş olanın ilk doğan olduğunu, cinlerin meskeni ve içinde yaşadıkları toprak kap olduğunu, Tanrı'ya ait olduğunu vahiy yoluyla bilesiniz [yani, bu dünyanın Tanrısı] ve yasanın altında olan çarmıha ait. Ama onun yanında duran, ele geçirdikleri kişinin ebedi ve bozulmaz parçası olan yaşayan Kurtarıcı'dır . ­Ve serbest bırakıldı. Durup durur, kendisine eziyet edenlere neşeyle bakar... Bu yüzden onların anlayışsızlığına güler. Aslında, bu nedenle, bu beden bir ikame olduğu için, bir ıstırap kalacaktır. Ama özgürleşen benim içsel ­, ruhsal bedenimdir (Kıpti Kıyameti, Peter 82).

Bu beden sadece bu dünyanın yaratıcısına ait bir kabuktur [= Elohim; Eski Ahit'te Tanrı'nın isimlerinden biri]. Gerçek benlik içimizdedir ve fiziksel acıya tabi değildir ­. Bu, İsa ve O'nun doğru bilgiye sahip olan takipçileri hakkındaki gerçektir . ­Bu gerçek marifetten mahrum olanlar, Hz. İsa'yı öldürebileceklerini zannederler. Bununla birlikte, yaşayan Mesih, onlara küçümseyici bir şekilde gülerek her şeyin üzerinde yükselir. O'nun alay konusu olan gerçekten kimdir ­? İsa adamının ölümünün kurtuluşun anahtarı olduğunu düşünenler. Saçma bir performans, saçma bir ­performans, saçma bir performans. Kurtuluş bu bedende gelmez ; bedeni terk ederek elde edilir . Ölü bir İsa kurtarmaz; İsa'yı canlı kurtarır. Anlamayan ­sözde müminler için İsa'nın ölümü ­hiçbir şey ifade etmez; o onların alay konusu.

Yeni Ahit müjdelerinden daha insan olarak tasvir etmez ; Mesih'in gerçek özü, O'nun insan doğasının çok ötesindedir ­. Nag Hammadi kütüphanesindeki diğer kitaplar, İncil adı verilenler de dahil olmak üzere, ­Lew Teabing'in savunduğu noktayı destekliyor mu?

Thomas'ın Kıpti İncili

Hiç şüphesiz Nag Hammadi kütüphanesindeki en ünlü İncil, ­Thomas'ın Kıpti İncili'dir (yukarıda tartışılan Thomas'ın çocukluk İncili ile karıştırılmamalıdır). Önemini göz önünde bulundurarak, içerdiği mesajın analizine yukarıda tartışılan müjdelerden daha fazla dikkat göstereceğim.

Thomas İncili keşfedildiği andan itibaren önemli tartışmalara konu olmuştur . Tartışılan ana sorulardan biri şudur: Onu ­bir marifet müjdesi olarak anlamak en kolayı mıdır, değil midir? Benim bakış açıma ­göre , Thomas İncili tamamen gnostik sistem çerçevesinde yer almasına ve okuyucuları için çok açık olmasına rağmen, neredeyse 2. bölümde anlattığım gibi bir gnostik sistem ­varsayar . varlık, kişiyi bu kısır maddi dünyadan kurtarabilecek gizli bilgi hakkında bir vahyin taşıyıcısı . Burada sadece bir insan peygamber olarak değil, ­vahiy getiren bir tanrı olarak ­tasvir edilmiştir . ­Bu görüntü, Gnostik dünya anlayışına ve içindeki yerimize dayanmaktadır.

Thomas İncili'nde yer alan doktrini açıklamadan önce ­, bir bütün olarak müjde hakkında biraz fikir vermeliyim ^. Petrus İncili'nin aksine, ­Thomas İncili tam bir metindir: Başı, sonu ve aradaki her şey elimizdedir. Mesih'in 114 sözünü içerir ve neredeyse hiçbir şey içermez: mucize yok, gezinme yok, yargılama yok, ölüm yok, diriliş yok - anlatı yok. Başında basitçe "İsa dedi ki..." olan çoğu ifadeyi, aynı şekilde başlayan başka bir ayet takip eder. Bazı durumlarda, bu, İsa ile havariler arasında bir fikir alışverişidir: İsa'ya bir şey söylerler veya O'na sorarlar ve O cevap verir veya bir şey söyler ve onlar cevap verir. Bu ifadeler derlemesinde net bir plan yoktur; bazıları ortak bir temayla veya ­aynı anahtar kelimelerin kullanımıyla bir araya getirilmiştir, ancak çoğunlukla sıralama ­tamamen rastgele görünmektedir.

Thomas İncili'nde yer alan sözlerin yarısından fazlası Yeni Ahit'te bulunanlara benzer ( bazı sayımlara göre 114'ten 79'u ). Bazı durumlarda bu benzerlik çok yakındır. Bunlar arasında, örneğin, hardal tohumu meseli:

Öğrenciler İsa'ya sordu: "Bana ­Tanrı'nın Krallığının nasıl bir şey olduğunu söyle." Onlara, “Hardal tanesi gibidir. Tüm tohumların en küçüğüdür. Ama sürülmüş toprağa düştüğünde, ondan büyük bir bitki çıkar ve gökteki kuşlara barınak sağlar” (söyleyen 20; karş.: Markos 4: 30-31) ⁷ .

Ve Yeni Ahit'tekinden biraz daha özlü bir biçimde, körün köre yol göstermesiyle ilgili açıklama:

İsa, "Kör köre yol gösterirse ikisi de düşer" dedi.

çukura” ( 34 diyor; bkz. Mt 15:14).

Ancak bu sözlerin çoğu, Yeni Ahit'te Mesih'in ağzından çıkanlara hiç benzemez ­(belirli sabit dönüşler dışında). Oldukça çarpıcı iki örnek verelim:

İsa şöyle dedi: “Bu gök ve onun üzerindeki her şey geçip gidecek ­. Ölüler diri değildir ve diriler de ölmeyecektir. Ölümü yok ettiğiniz günlerde hayatın ne olduğunu anladınız. Işığın içindeyken ne yapacaksın? Bir olduğun gün iki oldun. Ama iki olunca ne yapacaksın?” ( 11 diyor).

Öğrencileri, "Sen bize ne zaman açıklanacaksın ve seni ne zaman göreceğiz?" dediler. İsa, “Utanmadan soyunduğunuzda ­ve giysilerinizi çıkarıp ­çocuklar gibi ayaklarınızın altına alıp çiğnediğiniz zaman, o zaman Diri Allah'ı göreceksiniz ­ve korkmayacaksınız” ( 37 diyor).

Bu sıra dışı ifadelerden ne anlaşılabilir? Ne demek istiyorlar?

Yazarın amacından ve bu sözler derlemesinin anlamını kavrayışından ve birbiriyle bağlantılı olarak sonsuz yaşamın nasıl elde edilebileceğinden bahseden şaşırtıcı açılışına bakarak bu müjdeyi çözmeye başlayabiliriz:

Didymus Judas Thomas'ın yazdığı gizli sözlerdir . ­Ve dedi ki: " ­Bu sözlerin tefsirini elde eden, ölümü tatmayacaktır" ( 1. ayet).

Burada kaydedilen sözler gizli ilan edilir; netlik, düzenleme veya sağduyu ile karakterize edilmezler ­. Onlar karanlık, gizemli, esrarengizdir. İsa ­onları telaffuz eder ve Didymus Judas Thomas (Havari Aziz Thomas) onları yazar. Sonsuz yaşama kavuşmanın yolu da ­onların gerçek anlamlarının yorumlanmasından geçer.

İnsan İsa'nın ölümüne ve diriliş yoluyla kurtuluşa fazla vurgu yapmayan bir müjdedir . ­Ayrıca, Mesih'in ölümü ve dirilişi pratikte burada anlatılmamıştır. Kurtuluş, Mesih'in tutkusuna imanla değil ­, O'nun sözlerinin yorumlanmasıyla gelir.

Bu sözlerin anlamını doğru anlamak, ­sonsuz yaşama kavuşmanın ön şartı ise, bunları nasıl yorumlayacağız? Dediğim gibi, benim açımdan ( görünüşe göre Lew Teabing'in bakış açısıyla örtüşüyor), Thomas İncili bir tür gnostik fikirlere dayanıyor. Thomas'ın bu fikirleri geliştirmeye, mitolojik temellerini ortaya çıkarmaya veya özelliklerini açıklamaya çalıştığı söylenemez ­. Ancak bu müjdede yer alan sözler, bence, onları yazan yazarı çevreleyen Gnostik çevre hakkında bir fikirle en iyi şekilde ele alınır.

Örneğin, 1. ifade , İsa'nın gizli sözlerine bir açıklama bulan kişinin ölümü tatmayacağını söylüyor ­. Buna göre, bu sözler gizlidir (halka açık değildir, ancak bilenlere açıktır) ve açıklamaları ( ­ne anlama geldiklerini bilerek) bu dünyanın ölümünden kurtuluşu getirir. 2 demek arayanlardan ve bulanlardan bahseder. Arayışın konusu bilgidir ve bu dünya hakkında bildiğini sandığın her şeyin bir yalan olduğunu anladığında tedirgin olursun. Ama bu dünya hakkındaki gerçeği anladığınızda hayrete düşüyorsunuz. Ve bu olduğunda, sonunda geldiğiniz ilahi varlık alemine geri dönersiniz ve diğer ilahi varlıklarla birlikte her şeye hükmedersiniz.

Ya da başka bir sözde ifade edildiği gibi: "Bu dünyayı anlayan ancak bir ceset bulmuştur, [bu] cesedi bulan ise bu dünyadan üstündür" (söyleyen 56) . Bu maddi dünya aslında ölüdür - içinde yaşam yoktur. Hayat ruhtadır. Bu dünyanın gerçekte ne olduğunu anladığınızda ­- ölüm - bu dünyadan daha yükseğe çıkarsınız , onun üzerine yükselirsiniz. Onun için bu anlayışa gelen kişi "ölümü tatmaz" ( 1 diyerek).

Bu maddi dünyanın önemsizliğini anlayıp ­ondan kurtulmak, maddi elbiseleri (bedeni) çıkarıp onun sınırlamalarından özgürleşmeye benzer ­. Kurtuluşun muhteşem görüntüsü buradan kaynaklanmaktadır: "Utanmadan soyunduğunuzda ve giysilerinizi çıkarıp çocuklar gibi ayaklarınızın altına koyup onları ezdiğinizde, o zaman Yaşayan Tanrı'yı \u200b\u200bgöreceksiniz ve korkmayacaksınız" ( 37) diyor . Kurtuluş ­bedenden kurtulmak demektir.

Bu müjdeye göre, insan ruhu bu maddi dünyadan değil, yukarıdaki dünyadandır:

İsa dedi ki: "Size ­: "Nereden geldiniz?" sen?", cevap: "Biz onun çocuklarıyız ve biz Yaşayan Baba'nın seçilmişleriyiz" ( 50 diyerek).

Böylece, düşmanlığın, bölünmenin, karanlığın olmadığı yukarıdaki dünyadan, ışık dünyasından geliyoruz; biz kendimiz tek bir Tanrı'nın soyundan geliyoruz ve O'nun seçilmişleriyiz ve O bizim nihai hedefimizdir:

İsa şöyle dedi: “Ne mutlu bireylere ve seçilmişlere, çünkü Krallığı alacaksınız. Çünkü siz ondansınız ve ona döneceksiniz” ( 49. ayet).

Maddi dünyanın ilahi manevi unsurlar için bir hapsedilme yeri olarak var olması gerçekten şaşırtıcıdır, ancak ne kadar şaşırtıcı olursa olsun, bunun tersi kesinlikle imkansızdır ­: insan ruhunun ­bir sonucu olarak var olması. maddenin yaratılışı: “Eğer et, ­ruh vasıtasıyla var oluyorsa, bu bir mucizedir. Ama ruh bedenden çıkıyorsa , bu bir mucizeler mucizesidir. Gerçekten, böylesine büyük bir zenginliğin böyle bir yoksulluğu nasıl evi ­[yani e. maddi dünya, beden]” ( 29 diyerek).

sarhoş, doğru düşünemeyen veya kör olmuş, görme yetisini kaybetmiş insana benzer . ­Bu müjdeye göre İsa, kurtuluş için gerekli olan ayıltıcı bilgiyi veya kusursuz görüşü vermek için yukarıdan inmektedir ve burada hapsedilenlerin buna çaresizce ihtiyacı vardır:

İsa, “Bu dünyanın ortasında yerimi aldım ve onlara bedende göründüm. Hepsinin sarhoş olduğunu gördüm ­; Hiçbirinin susuz olmadığını gördüm. Ve insan oğulları için canım yandı, çünkü onların kalpleri kördü ve göremiyordu... Ama şimdi sarhoşlar. Suçlarından kurtulunca tövbe ederler” ( 28. ayet).

"Ölüler yaşamaz ve yaşayanlar ölmez" ( 11 diyerek) gerçeği nasıl açıklanabilir? Ölülerin sadece madde olduğu gerçeği, çünkü madde değil, ruh olan şey ölüme tabi değildir. “Bir olduğun gün iki oldun” ( 11 diyerek) ne demek? Bir zamanlar tek ruh olduğunuz, ancak bir bedene hapsedilmiş olduğunuz için, bir değil, iki beden ve ruh haline geldiğiniz gerçeği . ­Ruh kendini özgürleştirmeli ve o zaman yeniden bir olacaktır.

bu dünyaya gelmiş bir kurtuluş olmayacak ; bu ­dünyadan kurtuluş olacaktır . Dünyanın kendisi, bu maddi gerçeklik iyi yaratılmadı (Ortodoks Hıristiyanlığın dogmalarının aksine ­). Bu kozmik bir felakettir ve kurtuluş ondan kurtulmaktır . Bu nedenle, Tanrı'nın Krallığı bu dünyaya gelen bir şey değildir, fiziksel bir varlık değildir ve aslında ­burada, bu madde dünyasında var olduğu söylenebilir . Bu manevi, içsel bir şeydir:

edenler , "Bak, mülk gökte!" derse, o zaman gökteki kuşlar sana yetişir. Size denizde olduğunu söylerlerse , balık önünüze geçer. Ama Krallık içinizde ve dışınızda... Kendiniz hakkında bilgi sahibi olduğunuzda... yaşayan Baba'nın oğulları olduğunuzu anlayacaksınız ( 3 diyor).

Madem bu dünya bir kaçış yeridir, kimse mala bağlanmasın: "Sabahtan akşama, akşamdan sabaha ne giyeceksin diye tasa etme"( 36 diyor). Aksine, bu dünyadan kurtulmak için dünyanın sunduğu her şeyin, sağlayabileceği tüm faydaların reddedilmesi gerekir: “Kim kendini bu dünyada bulur ve zengin olursa, bu dünyadan vazgeçsin”. (PO söyleyerek). Öyleyse insan bu dünyada hiçbir şeye bağlanmamalı; bu müjdenin sözlerinin en özlüsünün ­belirttiği gibi, "Yoldan geçenler olun" ( 42 diyor). Bu sözler, insan yaşamının anını -ya da bu nedenle insan İsa'yı- vurgulamak şöyle dursun, ­bu dünyanın insani tuzaklarından kaçınma gereğini vurgular.

Mesih'in getirdiği kurtuluşun anahtarı, özel bilgiye sahip olmaktır - gnosis, gerçekte kim olduğunuzun bilgisi:

Kendiniz hakkında bilgi edindiğinizde, bilgili hale geleceksiniz ve yaşayan Baba'nın oğulları olduğunuzu anlayacaksınız. Ama kendini bilmezsen, yoksulluk içinde [yani maddi dünyada ­/bedende] kalırsın ve bu yoksulluk olursun (3b diyerek).

İsa'nın kendisi bu bilgiyi, insan ruhunun ilahi olduğu, İsa'nın kendisinden daha az ilahi olmadığı ve aslında onunla bir olduğu bilgisini veren kişidir: “Ağzımdan içen benim gibi olacak. Ben kendim o olacağım ve gizli olan ona açıklanacak” ( 108 diyor). İsa, ilahi ruhani unsurların geldikleri ilahi varlık âlemiyle yeniden birleşmesi için gerekli bilgiyi getiren ­kişidir . Bu nedenle İsa "ayıran" değil ( 72 diyor), birleştiricidir.

İçinde ne çatışma ne de bölünmenin olmadığı ilahi varlık âlemiyle yeniden birleşerek bir olmaya yapılan bu vurgu, bu metnin neden tekilliğe, ayrılığa, birliğe bu kadar çok vurgu yaptığını açıklıyor: “Çünkü şimdi birinci olanların çoğu , ­son ve bir ve aynı olacaklar” ( 4 diyerek); "Ne mutlu ­bireylere ve seçilmişlere, çünkü Krallığı siz kazanacaksınız" ( 22 diyor). Ya da, öğrencileri ­O'na “O halde çocuklar olarak Krallığa girecek miyiz?” diye sorduğunda İsa'nın yanıtladığı gibi:

İkisinden biri olduğunuzda ve iç ­sizin için dış, dış iç ve üst alt olduğu zaman ve eril ve dişil sizin için bir ve aynı olduğu zaman ki, eril artık eril değil, dişil dişildir ­. Bir gözün yerine gözleri, bir kolun yerine bir kolu, bir bacağın yerine bir bacağı ve misâlin yerine bir misli koyduğunuz zaman, o zaman melekût'a girersiniz." (22 ) .

Her şeyin, içinde hiçbir parçanın olmadığı, sadece bütünün olduğu, üst ve alt, dış ve iç, erkek ve dişi olmayan orijinal birliğine dönüşü. Ayrılmış, ilahi varlık aleminden düşmüş olanlar için kurtuluş getiren şey budur.

Belki de bu fikir, Thomas İncili'nin belki de en tuhaf ve tabii ki en tartışmalı kısmını, Mecdelli Meryem'in somut bir şekilde göründüğü 114'ü anlamaya yardımcı olacaktır - ­elbette , karısı ve metresi olarak değil. İsa:

Simon Petrus onlara, "Meryem bizi bıraksın, çünkü ­kadınlar yaşamaya değmez" dedi. İsa şöyle dedi: " Onu bir erkek yapması için kendim yöneteceğim ki, o da sizler gibi yaşayan bir ruh olsun. Çünkü kendinden erkek yapan her kadın ­cennetin krallığına girecek.”

Bu söz, özellikle erken dönem Hıristiyanlığın feminist tarihçileri arasında ciddi bir kafa karışıklığına neden oldu ­ve Gnostisizm'in kadınlara ve onların kilisedeki lider rolüne Ortodoks Hıristiyanlığa göre daha elverişli olduğunu ve bunun sebepsiz olmadığını düşünmekten hoşlanıyorlar (bkz. bu kitabın 8. ­bölümü ) . . . Ama bu ayet? Kadınlar (Meryem dahil) cennetin krallığına girmek için erkeğe dönüşmek zorunda mı?!

Bu ayetin ne anlama geldiğini anlamak, bu metnin yazıldığı eski dünyada insanların cinsiyet oranını şimdikinden farklı algıladığını bilmeden neredeyse imkansızdır. Günümüzde kadın ve erkek aynı şeyin iki çeşidi olarak görülmektedir. İnsanlar var ve onlar ya erkek ya da kadın. Antik dünyada cinsiyet kavramı farklıydı. Eskiler için ­kadın ve erkek iki tür erkek değildi; bunlar insan gelişiminin iki aşamasıydı ⁸ .

Tıbbi, felsefi, şiirsel ve diğer yazılı eserlerden bildiğimiz gibi ­, Yunan ve Roma dünyasında kadınlar kusurlu erkekler olarak algılanıyordu. Onlar erkek, ancak tam olarak gelişmemişler. Anne karnında penis oluşturmazlar. Doğumdan sonra tam gelişmeye ulaşmazlar - zayıf ifade edilen kasları vardır, yüzlerinde kıl yoktur ve ince bir sesleri vardır. Kadınlar kelimenin tam anlamıyla zayıf cinsiyettir. Ve güç ve üstünlük ideolojisinin nüfuz ettiği bir dünyada ­, bu kusurluluk kadınları ­erkeklere bağımlı ve kaçınılmaz olarak onlardan aşağı hale getirdi.

Eskiler, tüm dünyayı bir tür mükemmellik sürekliliği olarak görüyorlardı. Cansız doğa onlar için canlıdan daha az mükemmeldi; bitkiler hayvanlardan daha az kusursuzdur ; hayvanlar insanlardan daha az mükemmel; kadınlar ­erkeklerden daha az mükemmel; insanlar ­tanrılardan daha az mükemmel. Kurtuluşa ulaşmak, Tanrı ile birleşmek için insanların kendilerini mükemmelleştirmeleri gerekiyordu. Ancak kadınlar için mükemmellik, önce bu süreklilikteki bir sonraki noktaya ulaşmak, yani erkek olmak anlamına geliyordu9 ^. Benzer şekilde Thomas İncili'nde de ­her şeyin aşağısı yukarısı, içi dışı, dişisi ve erkeği olmayacak şekilde birleştirilmesini içeren kurtuluş, tüm ilahi ruhani unsurların başlangıç yerlerine dönmesini gerektirir. . Ancak ­bir kadının kurtarılabilmesi için önce erkek olması gerektiği açıktır. İsa'nın getirdiği bilgi öyle bir dönüşüme izin veriyor ki, O'nun öğretilerini anlayarak kendini bir erkeğe dönüştüren her kadın ­cennetin krallığına girebilecek.

Bazı Gnostik metinler (göreceğimiz gibi ­) ilahi dişilliği kutsa da, bu metin dişilliğin eril olmak için kendisinin üzerine çıkması gerektiğini vurguluyor gibi görünüyor. Teabing'in buna odaklanmak istemesi pek mümkün değil !­

dünyevi bir vaiz olarak değil, ­hem kadınlar hem de erkekler için kurtuluş için gerekli bilgiyi veren ilahi vahiy taşıyıcısı olarak tasvir edildiği vurgulanmalıdır . ­“Kadından doğmamış olanı [yani Örneğin, sadece bir insan olarak görünen İsa], yüzüstü yere kapanın ve O'na ibadet edin. Bu senin Baban” (Konuşma ­15 ). Ya da bu müjdede daha sonra söylediği gibi: “Ben her şeyin üzerinde olan ışığım. Ben çağrıyım. Her şey Benden başladı ve her şey Benim tarafımdan devam etti. Bir tahta parçasını kır ­ve ben oradayım. Taşı kaldırın, Beni bulacaksınız” (Konuşma ­77 ). İsa her şeydir, bu dünyaya nüfuz eder ve aynı zamanda bu dünyaya, benliği ­elde ederek bu ruhu göksel evine geri döndürmek için insan ruhunu karanlıktan çıkarabilen bu dünyanın ışığı olarak gelir. kurtuluş için gerekli bilinç.

Çözüm

Bu bölümde, Yeni Ahit'in dışında kalan yalnızca en eski dört müjdeyi ele aldık. Daha sonraki bir bölümde, İsa'nın yaşamında ve erken Kilise tarihinde Mecdelli Meryem'in rolünden bahsederken, diğer iki çok önemli İncil'i, Filipus ve Meryem İncillerini ele alacağız. ­Elbette, değinmediğimiz ve değinmeyeceğimiz başka müjdeler de vardı - ancak Lew Teabing, ­İsa hakkında O'nun yaşamı boyunca kaydedilen "binlerce" öyküye dayanarak seksen öykünün varlığından haberdar olduğumuzu söylerken yanılıyor. Bununla birlikte, bu İnciller, çoğunlukla burada ele alınanlardan daha sonra yazılmıştır ­ve daha da efsanevi ve mitolojik görünmektedir ­. Lew Teabing, Yeni Ahit'te yer almayan birçok müjde olduğu konusunda haklıdır ve şu ya da bu zamanda belirli bir Hıristiyan grubu için kutsal olan tüm kitaplardan sadece dört müjde daha sonra kanonik olarak kabul ­edilmiştir ­. Daha sonra diğer İncillerin Hıristiyanlar tarafından kullanılmasının Kilise babaları tarafından yasaklanması konusunda da haklıdır ­. Ancak, bu müjdeler Yeni Ahit'e dahil edilirse, Mesih hakkında daha farklı, daha insani bir görüşe sahip olacağımız iddiası hatalıdır. ­Aslında, işler ­oldukça farklı. Kanonik olmayan İncillerde, ­Mesih'in kutsallığına daha fazla vurgu yapılır.

Ama nasıl oldu da dört müjde - Matta, Markos, Luka ve Yuhanna - Yeni Ahit'e dahil edilirken geri kalanı bunun dışında bırakıldı? Teabing'in öne sürdüğü gibi, bu ­gerçekten Konstantin'in işi miydi? Bu konuyu bir sonraki bölümde ele alacağız.

Bölüm dört

Konstantin ve Yeni Ahit Kanonunun Oluşumu

Gördüğümüz gibi, Lew Teabing, Yeni Ahit'in dört Müjdesi'nin -Matta, Markos, Luka ve Yuhanna- ne O'nun yaşamının orijinal kayıtları ne de ilk Hıristiyanların erişebildiği tek İncil olduğunu söylerken haklıydı ­. Diğer İnciller geniş çapta dağıtıldı ­, ancak Yeni Ahit'e girmedi - ancak Teabing "seksen İncil" ­in kanonda yer aldığını söylerken yanılıyor. ­Ancak Yeni Ahit'te yer alan kitaplar nasıl seçildi? Neden daha sonra sadece dört müjde kanonun bir parçası olurken diğerleri unutuldu? Bu süreç nasıldı? Bu kararları kim aldı? Hangi gerekçeyle? Ve ne zaman?

Teabing için cevap açık: ­Kararları dördüncü yüzyılda hüküm süren İmparator Konstantin verdi. Teabing , oturma odasında Sophie Neveu ile yaptığı bir sohbette doğrudan bundan bahsediyor :­

seksenden fazla İncil dahil edilmesi düşünüldü , ancak bu kitapta sunulmaktan sadece birkaçı onurlandırıldı - Matta, Mark, Luka ve Yuhanna dahil.

-                      Ama hangi müjdenin seçileceğine kim karar verdi? diye sordu.

-                      Aha! Teabing coşku saçıyordu. - İroni burada yatıyor ­! Hıristiyanları inciten de bu! Şimdi bildiğimiz gibi İncil, pagan Roma İmparatoru Büyük Konstantin (s. 280) tarafından çeşitli kaynaklardan derlenmiştir .­

Teabing'in belirttiği gibi, Constantine'in ­İsa'nın insan doğasından çok ilahi doğası hakkındaki görüşüne dair yazılı kanıtlara sahip olması için "yeni" bir İncil yaratması gerekiyordu. Bu, Yeni Ahit'in kanonunun (kutsal kitapların toplanması) oluşumuna ve bu seçimi geçmeyen diğer kutsal kitapların yok edilmesine yol açtı:

-                     Konstantin, bu tarihi ­kitapların yeniden yazılması gerektiğini anladı. O zaman Hıristiyanlık tarihindeki en önemli an ortaya çıktı ... Konstantin, ­Mesih'in insani özelliklerinden bahseden İncilleri değil, O'nun ilahi özünü vurgulayanları içeren yeni bir İncil'in yazılmasını finanse etti. Daha önceki tüm İnciller yasaklandı, sonra toplandı ­ve kazıkta yakıldı (s. 283).

bazı kitapları Yeni Ahit'e dahil etme ve diğerlerini atma sürecinin ­gerçekte nasıl gerçekleştiğini bilen tarihçiler için bu, ­gerçek gerçeklere aşina olmaktan çok kurgunun sonucu gibi görünüyor . ­Tarihsel gerçek ­şu ki, İmparator Konstantin'in Kutsal Yazılar kanonunun oluşumuyla hiçbir ilgisi yoktu: hangi kitapların dahil edilip hangilerinin edilmeyeceğini seçmedi ve kanonik olarak sınıflandırılmayan müjdelerin yok edilmesini emretmedi. (tüm imparatorluk yakmaları yoktu

Konstantin ve Yeni Ahit kitaplarının kanonunun oluşumu). Yeni Ahit kanonunun oluşumu, aksine, Konstantin'den yüzyıllar önce başlayan ve onun ölümünden sonra sona ermeyen uzun ve karmaşık bir süreçti ­. Tarihsel kaynaklardan bildiğimiz kadarıyla imparator bu süreçte yer almamıştır.

Bu bölümde, Hıristiyan Kutsal Yazılarının kanonunun gerçekte nasıl şekillendiğini, bu sürecin ne zaman gerçekleştiğini ve bu süreçte kimlerin yer aldığını anlamak için bu süreci baştan sona takip edeceğiz.

Lew Teabing'in Hıristiyan kanonunun oluşumuna ilişkin görüşü bir noktada kesinlikle doğrudur: Bu kanon gerçekten de İsa'nın ölümünden kısa bir süre sonra gökten indirilmemiştir ­. Teabing, Sophie Neveu'ya yaptığı en unutulmaz sözlerden birinde ­bunu şöyle ifade ediyor:

Teabing gülümsedi.

-                     ...onun [İncil] hakkında bilmeniz gereken her şey, büyük kanon, İlahiyat Doktoru Martin Percy tarafından özetlenmiştir. - Burada Teabing boğazını temizledi ve alıntı yaptı: - "İncil bize cennetten faksla gönderilmedi."

-                          Pardon, anlamadın mı?

-                     Kutsal Kitap insan işidir canım, Tanrı'nın değil. Kutsal Kitap gökten başımıza düşmedi (s. 279).

Kanon, Hıristiyanlara birdenbire eksiksiz ve tam bir biçimde görünmedi , Hıristiyanların yazılı ­kitapları dikkatle inceledikleri ve kutsal kanonlarına hangilerinin dahil edilmesi ­ve hangilerinin ondan çıkarılması gerektiğine karar verdikleri uzun bir sürecin sonucuydu. ­. Bu süreç uzun yıllar - daha doğrusu yüzyıllar sürdü. Kararlar (Teabing'in aksine) tek bir kişi tarafından, hatta bir grup insan tarafından (örneğin, bir kilise konseyi) alınmıyordu; uzun ve bazen kavgacı tartışmaların, tartışmaların ­ve tartışmaların sonucuydu . ­Bu süreç Konstantin döneminden sonra da uzun süre devam etmişse de ondan yüzyıllar önce başlamıştır.

sürecin başlangıcı

Bugün garip gelebilir, ancak eski dünyanın dinleri, ­dogma ve dini uygulama konularında rehber olarak kutsal kitaplara sıkı sıkıya bağlı kalma ile karakterize edilmiyordu. Yahudilik dışında, Roma İmparatorluğu'nun büyük çoğunluğunda kitapları bu şekilde kullanan tek bir din yok gibi görünüyor . ­Bu, bu dinlerin inançları veya uygulamaları olmadığı anlamına gelmez - vardı, ancak ilahi olarak verilmiş bir ­"kurallar" dizisi olarak kabul edilecek ­kutsal metinlere dayanmıyorlardı . Homeros'un İlyada ve Odysseia'sı gibi kültür için temel olan kitaplar bile ­bu şekilde algılanmıyordu . ­Gerçekte oldukları gibi görüldüler: ­tanrıların mitolojik tanımlarıyla dolu ilginç öykülerden oluşan bir koleksiyon. Ancak neye inanılacağı ve nasıl davranılacağı konusunda kılavuz olarak görülmediler.

Bu kuralın tek istisnası - ­eski dinlerde kutsal kitapların olmaması - Yahudilikti. Yahudilerin, inandıkları gibi, Tanrı tarafından kendilerine verilen bir dizi kitabı (kanon) vardı; onlara Tanrı'nın kim olduğunu, tarih boyunca insanlarla (Yahudilerle) nasıl etkileşim kurduğunu ­, Tanrı'yı nasıl onurlandırmaları gerektiğini ve nasıl yaşayacaklarını açıklayan kitaplar vardı. ­genel olarak birlikte ­. İsa'nın günlerinde, Yahudilerin Kutsal Yazılarının kanonu ( ­Hıristiyanlar daha sonra Eski Ahit olarak adlandırdı) henüz tam olarak oluşturulmamıştı: farklı Yahudi grupları, ­farklı kitapları yetkili kabul ediyordu. Ancak kanonun özü neredeyse oybirliğiyle kabul edildi - Tevrat (bu İbranice kelime "yasa", "liderlik" anlamına gelir), şu anda Eski Ahit'in ilk beş kitabını içeren: Yaratılış, Çıkış, Levililer, Sayılar, Tesniye . Bazen Pentateuch olarak adlandırılan bu beş kitap, ­tüm Yahudiler tarafından alınan kutsal vahiy olarak kabul edildi.

Tanrı'dan. Bu kitaplarda, Tanrı'nın bu dünyayı nasıl yarattığı, İsrail halkını nasıl Kendi seçilmiş halkı olmaya çağırdığı, Yahudilerin ataları, ataları ve İbrahim, Sarah dahil inancın ana reisleri ile nasıl etkileşim kurduğu hakkında hikayeler bulabilirsiniz. İshak, Rebekah, Yakup, ­Rahel, Musa vb. Daha da önemlisi, bu kitaplar, ­Tanrı'nın Sina Dağı'nda Musa'ya verdiği yasaları, ­Yahudilere tapınakta O'na kurbanlar sunarak ve ­yemek ve bayramlarla ilgili belirli kurallara uyarak (Subbo ­you dahil) Tanrı'yı nasıl onurlandırmaları gerektiğini söyleyen yasaları içerir. birbirleriyle olan ilişkilerini düzenleyen yasalar ¹ .

Geriye dönüp bakıldığında, Hristiyanların daha sonra bir Kutsal Yazılar kanunu geliştirmeleri neredeyse kaçınılmaz görünüyor , çünkü Hristiyanlık ­, Yahudi Tevrat'ı tanıyan, geleneklerini takip eden, kanunlarına bağlı kalan ve anlamını öğrencilerine yorumlayan Yahudi bir öğretmen olan İsa tarafından kuruldu . ­İsa'nın bu öğrencileri, elbette, ilk Hıristiyanlardı ve sonuç olarak, en başından beri, Hıristiyanlar, onlar tarafından Tanrı tarafından verilen kitaplar olarak tanınan kutsal bir kanona, Yahudi Kutsal Yazılarının kanonuna sahipti. Bu , kitapların genellikle tamamen farklı bir işleve sahip olduğu, ancak benzersiz olmadığı Roma İmparatorluğu'nda ­onları alışılmadık hale getirdi : ­kanonu kabul ederken, Hıristiyanlar sadece Yahudileri takip ettiler.

Ancak Hıristiyanlar Yahudi köklerinden kopacaklar ve bunu yaptıklarında, doğal olarak ­kutsal metinleri ­kendileri toplamaya başlayacaklar ­; ­Yeni Ahit ² .

Yeni Ahit'in kanonuna doğru hareket, ­Yeni Ahit döneminde, yani Hristiyanlık döneminin ilk yüzyılında başladı. Burada kronolojik saatlerimizi karşılaştırmak için birkaç önemli tarih vermek faydalı olabilir.

97

4- İsa'nın Sırları

Nasıralı İsa, görünüşe göre MS 20'li yıllarda pastoral işine başladı. Görünüşe göre MS 30 civarında Romalılar tarafından idam edildi ­. İlk Hristiyan kitabı kısa bir süre sonra yazıldı. İlk Hıristiyanların (yaklaşık MS 50-60 ) bize ulaşan en eski yazıları ­Havari Pavlus'un kalemine aittir. Yeni Ahit İncilleri, muhtemelen MS 70 ile 95 yılları arasında yazılmış , Mesih'in hayatta kalan en eski anlatımlarıdır ­. Yeni Ahit'in geri kalan kitapları aşağı yukarı aynı zamanlarda yazıldı; muhtemelen bunların sonuncusu 2 Peter idi ( MS 120'den önce değil ). Sonuç olarak, Yeni Ahit kitapları ­ve Yeni Ahit'te yer almayan ilk Hıristiyanların diğer bazı yazıları ­yaklaşık MS 50 ile 120 yılları arasında yazılmıştır .

Görünüşe göre, bu dönemde, Hıristiyanlar, ­görünüşte Hıristiyan olan bazı yetkili kaynakları Yahudi İncil'indeki kitaplarla eşdeğer olarak kabul etmeye başladılar. Bunun kanıtı Yeni Ahit'in bazı metinlerinde bulunabilir . İlk ­olarak, en eski zamanlardan beri, İsa'nın sözlerinin ve vaazlarının Kutsal Yazıların metinlerinden daha az yetkili kabul edilmediğine dair öneriler var . Belki de ­İsa'nın kendisi vaaz tarzıyla ­bu algıya katkıda bulunmuştur ­. Matta İncili gibi en eski kanıtlarımızdan bazılarına göre, İsa Musa'nın Yasasını açıkladığında, ­öğretileriyle birlikte her bir buyruğa eşlik eder.' Örneğin Musa şöyle der: "Öldürmeyeceksin." İsa bunu şu şekilde yorumluyor: "Başkasına kızma bile." Musa cezalandırır: "Zina etme." İsa şunu ekliyor: "Yüreğinden bile olsa bir kadınla zina etme." Musa: "Yalan yere yemin etmeyin ­." İsa daha da kararlı: "Hiç küfür etmeyin!" İsa'nın kendi yorumları, öğrencileri tarafından Musa'nın emirlerinden daha az saygı görmeden kabul edildi (bkz. Matta 5:21-48).

, Yeni Ahit'in sonraki döneminde bulunabilir . Havari Pavlus tarafından yazıldığı iddia edilen ­1. Timoteos'ta ­(birçok bilgin bunun Pavlus'un merhum bir takipçisi tarafından onun adına yazıldığına inanır), yazar Hıristiyan okuyucularına yaşlıları ­onurlandırmalarını söyler ve ardından sözlerini desteklemek için "Kutsal Yazılar"dan alıntı yapar. ( 1 Tim 5:18) ⁴ . İlginç bir şekilde, iki pasajdan alıntı yapıyor: biri Musa Kanunundan ve ikincisi - Mesih'in kendisinin sözleri ("İşçi, emeklerinin karşılığını almaya layıktır" - bkz. Luka 10:7 ). Burada Mesih'in sözleri ve Kutsal Yazıların satırları eşdeğerdir.

Aynı şeyi O'nun takipçilerinin yazılarında da buluyoruz. Daha önce de belirttiğim gibi, Yeni Ahit'te en son yazma zamanı Petrus'un İkinci Mektubu idi. İlginç bir şekilde ­, yazarı (görünüşe göre takma ad kullanıyordu, çünkü Petrus yazılmadan çok önce öldü) "Kutsal Yazıların geri kalanı gibi" "Pavlus'un mektuplarını" saptıran sahte öğretmenlerden bahsediyor (2.Petrus 3:16 ) . ). Böylece, bu bilinmeyen Hıristiyan yazarın Pavlus'un mektuplarını "Kutsal Yazılar" olarak algıladığı açıktır .­

Konstantin'den yüzlerce yıl önce, ­birinci yüzyılın sonu ve ikinci yüzyılın başında , Hıristiyanlar zaten ­bazı kitapları kanonik olarak kabul ediyor ve hangi kitapların bu kanona dahil edileceğini seçiyorlardı.

Kitap seçimi motivasyonları

Belirli bir grup kitabı yetkili kanonik kaynaklar olarak kabul etme sürecini hangi güçler itti ­? Yukarıdaki alıntılardan da anlaşılacağı gibi, Hristiyanlar ­hem inanç ilkelerini hem de toplum normlarını oluşturmak için belirli metinlerden alıntı yapmaya alışmaya başladılar. İsa öldükten ve artık havarilere talimat veremedikten sonra, gelecek nesiller için O'nun sözlerinin bir koleksiyonuna ihtiyaç duyuldu ve havarilerin kendileri işe başladıklarında

takip edilmesi gereken gerçek öğretilerin bir deposu olarak yazılarını toplamak gerekiyordu .­

ikinci yüzyılda şüphe götürmez bir şekilde belirginleşen Hıristiyanlığın şaşırtıcı heterojenliği nedeniyle özellikle zor bir görevdi . Modern dünyada Hristiyanlık bize çok çeşitli görünüyor ve bu, kendilerine ­Mesih'in takipçileri diyenler arasında yaygın olan ­inancın geniş yorum yelpazesi göz önüne alındığında doğrudur . Katolikler ve Baptistler, Yunan ­Ortodoksları ve Mormonlar, Yehova'nın Şahitleri ­ve Piskoposlukçular arasındaki farkları hatırlamak yeterlidir . Bugün ­Hıristiyan gruplar arasındaki farklılıklar ­ne kadar önemli olsa da ­, ilk yüzyılların kilisesindeki Hıristiyan gruplar arasındaki bilinen farklılıklarla kıyaslandığında sönük kalıyorlar.

Mesih'in gerçek öğretilerinin takipçisi olduklarını iddia eden ve buna rağmen modern Hıristiyanların çoğunu tamamen saçma bulabilecek şeylere inanan insanlar tanıyoruz . ­Elbette, ­tek Tanrı'ya inanan Hıristiyanlar vardı, ancak diğerleri iki Tanrı (Eski Ahit'in Tanrısı ve İsa'nın Tanrısı) olduğunu söylerken, diğerleri vb. ­12 veya 30 tanrı olduğunu iddia ettiler. veya 365 ! Bu dünyanın tek gerçek Tanrı tarafından yaratıldığına inanan ­Hıristiyanlar vardı , ancak diğerleri onun küçük bir tanrı tarafından yaratıldığını iddia ettiler ­; yine de diğerleri, yaratılışını bir tür kötü güçlerin ürününe bağladı. Mesih'te hem "tamamen" insanı hem de "tamamen" Tanrı'yı gören Hıristiyanlar vardı; başka bir grup, daha önce bahsedildiği gibi, O'nun çok insan olduğu için ilahi olamayacağına, üçüncüsü - "tamamen" ilahi olduğuna ve bu nedenle bir insan olamayacağına ve dördüncüsü, O'nda iki farklı varlığı ayırt ettiğine itiraz etti - insan İsa ­ve Tanrı Mesih. İsa'nın ölümü sayesinde dünyanın kurtulacağına inanan Hıristiyanlar vardı; diğerleri , İsa'nın ölümünün ­dünyanın kurtuluşu ile hiçbir ilgisi olmadığını iddia etti; başka bir grup, İsa'nın hiç ölmediğini iddia etti.

Daha önce de belirttiğim gibi, bu çeşitli Hıristiyan gruplar -özellikle ­de bu öğretilerden daha tuhafını savunanlar- gidip Yeni Ahit'lerini kontrol edip kimin haklı kimin haksız olduğunu göremezlerdi, çünkü Yeni Ahit ­böyle değildi. .

Bu grupların her biri, İsa'nın havarilerinden kalma olduğunu iddia ettikleri kutsal kitaplara sahipti - inciller ­, eylemler, mektuplar, vahiyler - ve her grup bunların, bilmek isteyen diğer Hıristiyanlar tarafından kullanılacak kitaplar olduğunda ısrar etti. neye inanmalı ve nasıl yaşamalı, sorgusuz sualsiz yazılı bir otorite. Kutsal Yazılar için verilen mücadele gerçek bir savaştı - tüm gelecek çağlar için Hristiyanlığın karakterini belirlemek için yola çıkan rakip Hristiyan grupları arasında uzun süreli bir çatışma. Bu savaşı yalnızca bir grup kazandı; Hıristiyan inancının ne olması gerektiğini (İznik Konsili'nde) belirleyen ve hangi kitapların Kutsal Yazılar kanonuna dahil edilmesi gerektiğine karar veren bu gruptu ­. Lew Teabing'in söylediğinin aksine bu karar, İmparator Konstantin'in çabalarının sonucu değildi. Bu, Hıristiyan doktrini ve dini pratiği hakkında bu ilk tartışmayı kazanan ­Hıristiyan liderlerin çabalarının sonucuydu5 ­^.

Serapion ve Petrus İncili

Daha önceki bölümlerden birinde tanıştığımız "kilise tarihinin babası" Eusebius'un anlattığı hikayeyi tanıyarak bu sürecin nasıl gerçekleştiğine dair fikir edinebiliriz. Eusebius, burada belirtildiği gibi ­, Mesih'in günlerinden Eusebius'un kendisinin yaşadığı zamana (Konstantin dönemi) kadar olan dönemi kapsayan, Hıristiyan Kilisesi'nin on ciltlik bir tarihini yazdı. bu kitaplarda

ilk Hıristiyanlar ve onların çatışmaları hakkında, inançlar ve Kutsal Yazılar kanonu hakkındaki tartışmalar da dahil olmak üzere çokça konuşuyor. Böyle bir hikaye, bir bütün olarak kutsal kitap kanonunun oluşumuna ışık tutar.

3. bölümde , bize ulaşan en eski müjdelerden biri olan Petrus İncili'nden söz ettim . Bu müjdenin ­1886'da keşfedilmesinden önce bile , varlığı Eusebius'un Kilise Tarihi'nden biliniyordu. Eusebius, ­ikinci yüzyılın ikinci yarısında yaşamış olan, bir zamanların ünlü Antakya Piskoposu Serapion'dan bahseder. Serapion'un yetkisi altında Suriye'nin her yerinde kiliseler vardı ve zaman zaman pastoral teftiş gezileri yaptı. Bir gün Ross köyündeki bir kiliseyi ziyaret etti ve oradaki Hıristiyanların ­kilise ayinlerinde Petrus'un yazdığı müjdeyi kullandıklarını öğrendi. Serapion bundan hiç utanmadı: Müjdeyi elçi Petrus yazdıysa, şüphesiz kilisede okumak için kabul edilebilir. Ancak seyahatinden Antakya'ya döndüğünde ­, bazı muhbirler ona sözde Petrus İncili'nin yanlış öğreti içerdiğini bildirdi. Dahası, bunun, Mesih'in tamamen insan olarak tasvir edilmediği bir Docet müjdesi olduğunu savundular (Docetism hakkındaki önceki tartışmamıza bakın).

Bunu öğrenen Serapion, bu kitabın bir nüshasını satın aldı ve okuduktan sonra Doketik anlamda yorumlanabilecek birkaç pasaja rastladı. "Peter'ın Sözde İncili Üzerine" adlı küçük bir broşür yazdı ve kitabın artık topluluğun kilise ayinlerinde kullanılmaması emriyle Ross Hıristiyanlarına gönderdi.

Bu ilginç hikaye, Hıristiyanların ­bir kitabın Kutsal Yazıların bir parçası olarak kabul edilip edilmeyeceğine ve kilisenin talimat ve rehberlik olarak kullanılmasının kabul edilip edilmeyeceğine nasıl karar verdiğini gösteriyor. ­Hem Ross Hıristiyanları hem de Serapion aynı fikirdeydi­

Ancak

Demek istediğimiz, havarisel bir kitap - yani Mesih'in en yakın öğrencilerinden biri (veya en azından O'nun öğrencilerinin arkadaşlarından biri) tarafından yazılmış bir kitap - kabul edilebilir. Ancak bunun yanında kitabın "ortodoks" olması, yani Mesih'in öğretilerinin doğru yorumunu içermesi gerekiyordu. Bu gereksinimi karşılamayan bir kitap açıkça apostolik değildi ­, çünkü havarilerin kendilerinin yalnızca Mesih'in gerçek tanımını ve öğretisinin anlamını aktarabileceğine inanılıyordu. Serapion'un bakış açısından sözde Petrus İncili ortodoks değildi; bu nedenle Peter tarafından yazılmış olamaz. Bu nedenle Hristiyan ibadetinde kullanılmaması gerekirdi. Başka bir deyişle, kanondan çıkarılması gerekirdi.

Bütün bunlar Konstantin'den 150 yıl önce oldu.

Irenaeus ve Dört İncil

Lee Teabing'in iddia ettiği gibi, dört İncil'in Yeni Ahit'e dahil edilmesi konusundaki ­nihai karardan nihai olarak Konstantin'in sorumlu olduğu doğru mu ? Konstantin'in Kutsal Yazılar kanonuna dahil etmek için dört tanesini seçtiği çeşitli İnciller dördüncü yüzyılın başında geniş çapta dağıtıldı mı ­?

Bu ifade bile tarihsel olarak yanlıştır. Petrus İncili gibi bazı "sapkın" metinler, ikinci yüzyılın başlarında çoğu Hıristiyan tarafından reddedilmekle kalmadı, aynı zamanda dört İncil -Matta, Markos, Luka ve Yuhanna- kendilerini Konstantin'den çok önce kanonda oluşturdular.

İncil'in kanonlaştırılmasının kökenlerini, ikinci yüzyılın inkar edilemez Hıristiyan yazarlarının eserlerinde bulabiliriz . Bu dönemin en ünlü yazarlarından biri, ikinci yüzyılın ikinci yarısında, Serapion'un ­Ross Hıristiyanlarına mektubunu yazdığı ­sıralarda, Hıristiyanlığı savunduğu için idam edilen, tarihte Justin Martyr olarak tanınan adamdı. Justin'in ­, Hıristiyanlığın aydın muhaliflerine, yaygın inanışın aksine , Hıristiyanlığın ­imparatorluğun birliği için bir tehdit olmadığını ve Hıristiyanların bazen tasvir edildikleri kötü niyetli baş belası olmadığını ­açıklamaya çalıştığı uzun yazılarına sahip olduğumuz için şanslıyız. ­. . Aslında, Hıristiyanlar, der Justin, tek, gerçek dinin, ­tek, doğru Tanrı tarafından verilen temsilcileridir .­

Justin, görüşünü kanıtlamak için bazen İnciller de dahil olmak üzere daha önceki Hıristiyan metinlerinden alıntılar yapar. Ama bu kitaplara asla böyle demez: onlara sadece "havarilerin anıları" der. Ve hiçbir yerde böyle sadece dört kitap olduğunu söylemiyor.

Yaklaşık otuz yıl sonra, MS 180 civarında , bir başka önemli Hıristiyan yazar olan Irenaeus yazdı. Justin ve Irenaeus'u ayıran otuz yıl ­, Hıristiyanlık tarihi için büyük önem taşıyordu, çünkü bu yıllarda çeşitli Gnostik sapkınlıklar (her biri kendi teolojisine sahip) gelişmeye başladı ve ­seçkin Hıristiyan vaiz Marcion'un öğretileri (tarafından ilan edildi) Justin ve Irenaeus, her yere yayıldı. Marcion iki Tanrı olduğunu iddia etti - Yahudilerin Tanrısı ve İsa'yı ­bu dünyaya insanları Yahudilerin kızgın Tanrısından kurtarmak için gönderen (bir hayalet olarak: Marcion bir mafyaydı) İsa'nın Tanrısı ⁶ .

Gnostiklerin ve Marcion'un (ve diğer sözde yanlış öğretilerin) muhalifleri, okuyucuları dinlerinin "gerçeği" konusunda nasıl ikna edebilir? Başka bir deyişle, Hristiyan liderler diğer teolojik inançlara nasıl meydan okuyabilir ­ve kendi görüşlerinin Mesih ve takipçilerininkilerle aynı olduğunu nasıl kanıtlayabilir? Elbette en kolay yol, fikirlerini Mesih'in havarileri tarafından yazılan kitaplarla doğrulamaktı. Gnostikler ve Marcion gibi sapkın sahte öğretmenlerden Justin ve Irenaeus zamanları arasında artan tehdit göz önüne alındığında , Irenaeus'ta hangi kitapların Kutsal Yazılara ait olduğuna dair daha net bir fikir bulmamız şaşırtıcı değil. Iri Ney'e göre ­bunlar sadece dört İncil - Matta, Mark, Luka ve Yuhanna. Dört İncil'den yalnızca birini tercih eden (örneğin, Marcion yalnızca Luka İncili'ni ve bazı Gnostikleri yalnızca Yuhanna'dan kullandı ­) veya bunlara başkalarını ekleyen (örneğin, Petrus İncili veya Thomas İncili), yanılıyor

Irenaeus konumunu nasıl savunuyor? Dünyanın dört köşesi olduğunu, dört rüzgarın estiği, Hıristiyan İncili hakkındaki gerçeği taşıdığını - bu nedenle dört sütun üzerine inşa edilmesi gerektiğini - Matta, Mark, Luka ve Yuhanna olduğunu belirtiyor. Dünyanın dört yönü, ­dört rüzgar ve dört İncil - daha doğal ne olabilir?

Erken Hıristiyan kanonik listeleri

Irenaeus'un yaklaşık olarak zamanı, bizim tarafımızdan bilinen ilk kanonik listeden - ­yazarın (bu durumda isimsiz) ­Hıristiyan kanonuna dahil edilmeyi kabul edilebilir bulduğu kitapların bir listesi. Bu liste, The Canon of Muratori, adını on sekizinci yüzyıl bilgini L.A. Onu Milano kütüphanelerinden birinde * keşfeden Muratori. Bu listeyi içeren el yazması sekizinci yüzyılda oluşturuldu, ancak listenin kendisi ikinci yüzyılın sonlarında Roma'da derlenmiş gibi görünüyor ⁸ .

El yazmasının metninin başlangıcı maalesef kayıptır. Ancak bu parçanın başlama şekli, ­orijinal olarak hangi kitaplarla ilgili olduğu konusunda çok az şüphe bırakıyor ­: “... yine de oradaydı ve bu nedenle [onları anlatısına yerleştirdi]. Bu müjdenin üçüncü kitabı Luka'nınkine ^{karşılık gelir} . Yazar, Luka'nın kim olduğunu anlatarak ve ardından "İncillerin dördüncüsü", "Yuhanna'dan" bahsederek devam ediyor. Başka bir ­deyişle, bu liste, üçüncüsü ve dördüncüsü Luka ve Yuhanna İncili olan dört İncil'in ele alınmasıyla başlar. Kayıp kısımda Matthew ve Mark ile ilgili olduğu ve ikincisi hakkındaki hikayenin yalnızca son cümlesinin sonunun korunduğu oldukça açık.

Böylece, "Muratori Kanonu" daha sonra Yeni Ahit'e giren dört İncil'i içerir, başkalarını içermez. Yuhanna İncili'nden sonra, kanon ­Havarilerin İşlerini, Pavlus'un Mektuplarını içerir - yedi kiliseden dokuz mektuptan bahsedilir (Korintliler, Efesliler, Filipililer, Koloseliler, Galatyalılar, Selanikliler ve Romalılar), bunlardan ikisi ( Korintliler ve Selanikliler) iki kez , sonra özel kişilere dört (Filimon, Titus ve iki Timothy'ye) yazdı . ­Yani, ­on üç Pavlus mektubunun tümü bu kanona dahil edilmiştir. Bununla birlikte, ­"Marcion'un sapkınlığını yaymak için Pavlus adına düzenlenen " "Laodikyalılara" ve "İskenderiyelilere" mektupları şiddetle reddediyor . ­Bu mesajlar, Muratori Kanonu'nda mecazi olarak ifade edildiği gibi, "Katolik Kilisesi tarafından kabul edilemez, çünkü safrayı balla karıştırmak uygun değildir." (Bu kitapların yakılmayacağını unutmayın ­; sadece okunmayacak veya muhtemelen kopyalanmayacaktır ­.)

Kanon ayrıca Yahuda'nın mektuplarını, Yuhanna'nın iki mektubunu, Süleyman'ın Bilgeliği'ni (açıkça Yeni Ahit'in bir parçası olmayan bir kitap), Yuhanna'nın Vahiyini, Petrus'un Vahiyini (Kıpti ile karıştırılmamalıdır) kabul edilebilir olarak listeler. Önceki bölümde tartıştığımız Petrus İncili), bazı Hıristiyanların kilisedeki son haberleri okumak istemedikleri notuyla. Daha sonra listenin yazarı, Hermas'ın "Çoban ­" kitabının kilisede değil okunması gerektiğini belirtiyor, çünkü "Hermas ­[bunu] Roma'da, kardeşi Pius'un bir piskopos olduğu günümüzde yazdı" (satırlar) 73-76). Başka bir deyişle, bu yeni bir eserdir ­(neredeyse "günümüzde" yazılmıştır) ve yazarı bir havari değildir (ancak yeni bir piskoposun erkek kardeşidir). Bu nedenle ­kanona dahil edilemez. Liste, ­reddedilen diğer kitapların bir listesiyle sona eriyor: "Ancak, Asya'da katatrijinin kurucusu Basilides ile birlikte Marcion için yeni bir mezmurlar kitabı derleyen Arsina, Valentinus veya Miltiades tarafından yazılan hiçbir şeyi kabul etmiyoruz..." . Bu liste, başladığı gibi biter - bir cümlenin ortasında.

Özetle, bu ikinci yüzyıl yazarı, ­daha sonra Yeni Ahit'e giren yirmi yedi kitaptan yirmi ikisini veya yirmi üçünü kilise için kabul edilebilir buluyor. İbraniler , Yakup, 1. ve 2. Petrus ve Yuhanna'dan biri ­dahil edilmedi ­(yazar şu anda mevcut olan üç kişiden ikisini tanıyor, ancak hangisinin olduğunu belirtmiyor). Ek olarak, "Süleyman'ın Bilgeliğini" ve şartlı olarak, bazı çekincelerle Petrus'un Vahiyini tanır. Son olarak, sapkın olduğunu düşündüğü kitapları ( Marcion'un İskenderiyelilere ve Laodikyalılara Pauline Mektupları ve Gnostiklere ve Montanistlere atfedilen diğer sahte kitaplar tarafından uydurulmuş) veya ­kanona dahil edilmek için gerekli kriterleri karşılamadığını düşündüğü kitapları reddeder .­

Seçim kriterleri

Neydi bu kriterler? Görünüşe göre bunlar, ikinci ve üçüncü yüzyıllarda çok çeşitli yazarların bağlı kaldığı aynı dört kriter. Yeni Ahit'e girmek için kitabın şu şekilde olması gerekiyordu:

1)            antik. Yetkili bir kutsal yazılı kaynağın, ­Mesih'in yaşadığı zamandan çok da uzak olmayan bir zamana ait olması gerekiyordu. Ve bu nedenle, nispeten yakın zamanlarda yazıldığı için ­bu şartı karşılamayan Hermas'ın "Çobanı" ­bu seçimi geçemedi;

2)            apostolik Yetkili olması için, bir kitabın bir havari ya da en azından havarilerin bir öğrencisi tarafından yazılması gerekiyordu . Bu nedenle, Muratori Kanonu, Luka (Paul'ün bir arkadaşı tarafından yazılmış) ve Yuhanna İncillerini ve ayrıca Pavlus'un yazılarını tanır. Ancak, Marcion'un takipçileri tarafından yazılan sahte Pauline mektuplarını reddediyor. Petrus İncili durumunda da aynı kriterin iş başında olduğunu görüyoruz: ilk başta, havarisel kökeni nedeniyle Ross Hıristiyanları tarafından kabul edildi ­; ancak Petrus'un onu yazamayacağı anlaşılınca müjde terk edildi;

3)            katolik Bir kitabın kanona dahil edilmesi için resmi kiliselerde geniş bir destek görmesi gerekiyordu ­. Başka bir deyişle, "katolik" (Yunan katholikos- genel). Buradan ­, evet - "Muratori Kanonu" nda Petrus'un Vahiyinin durumu hakkında konuşun;

4)            Ortodoks. Ancak, açık ara en önemli kriter içerik kriteriydi. Diğer kriterler bir anlamda onun türevi olarak adlandırılabilir, çünkü bir kitap ortodoks konumlardan yazılmamışsa, o zaman açıkça apostolik değildir (bu yargıyı yapan kişi için "açıkça"), eski değil (sahte olmalı) son zamanlarda), Katolik değil (yukarıdakilerin tümü göz önüne alındığında, diğer ortodoks kiliselerinin hiçbiri bununla bir ilgisi olmasını istemez). Dolayısıyla Serapion'un hikayesi ve Petrus İncili. Onu Peter'ın yazmadığını nasıl bilebilirdi ? Çünkü Docetian Christology'ye benzer bir şey içeriyordu ve Peter elbette böyle bir şey yazamazdı.

Eusebius ve dördüncü yüzyılın başında kanon

Yeni Ahit'in kesin yapısı üzerine şiddetli tartışmalar, ­ikinci yüzyılın sonunda Muratori Kanonu'nun yaratılmasından çok sonra kilise çevrelerinde öfkeyle devam etti. Bununla birlikte, Lew Teabing'in iddialarının aksine, ortodoks kilisesindeki hemen hemen herkes, dört İncil'i, Elçilerin İşleri'ni, Pavlus'un on üç mektubunu, 1. Petrus'u ve 1. Yuhanna'yı içermesi gerektiğine ikna olmuştu. Ancak kitapların geri kalanı hakkında ciddi anlaşmazlıklar vardı.

Bu sorunların Konstantin döneminde bile çözülmediği gerçeği, ­"kilise tarihinin babası" Eusebius'un dördüncü yüzyılın başlarındaki yazılarından açıkça anlaşılmaktadır. kanona adanmış ara söz, bu sorunların ­"Canon Muratori"nin ortaya çıkışından bir buçuk asır sonra bile çözülmesi gerektiğinin tamamen açık olduğu sonucu çıkıyor ­¹⁰ .

Yeni Ahit'in yazılarını özetleme" niyetini beyan eder ("Kilise Tarihi" ­3.25.1). Ancak Eusebius'un belirttiği gibi , önemli konuların çoğu hala tartışıldığından, ­bu zor bir görev olarak ortaya çıkıyor ­. Ve böylece dört kitap kategorisi ayırıyor. İlk kategorideki kitapları "tanınmış" olarak adlandırır, yani ortodoks gelenek tarafından koşulsuz kabul edilirler (şu anda onu ilgilendiren tek kitap): ­bunlar dört İncil, Elçilerin İşleri, Pavlus'un mektuplarıdır (bunlara içinde İbranilere Mektup), Yuhanna'nın Birinci Mektubu, Petrus'un Birinci Mektubu ve "eğer biri bunun ­mümkün olduğunu düşünürse" diyor, Yuhanna'nın Vahiyi. Tanınmış kitapların bile evrensel olarak tanınmadığı açıktır , "bağlantılı olarak zamanı gelince farklı görüşler sunacağımız" bu Vahiy hakkında devam ediyor.­

İkinci kategoride, Eusebius kitapları "tartışmalı" olarak yerleştirir, yani kanonik kabul edilebilirler ­, ancak statüleri bazıları tarafından tartışılır. Bu grup Yakup, Yahuda > Petrus (2.) ve Yuhanna'nın (2. ve 3.) Mektuplarını içerir .

Eusebius daha sonra, genellikle "sahte" anlamına gelen "yanlış" olarak değerlendirdiği kitapları adlandırır ­, ancak bu bağlamda görünüşe göre "gerçek değil, ancak bazen ­kanonik olarak kabul edilir." Bunların arasında Iermas'ın "Çobanı" Pavlus'un İşleri, Petrus'un Vahiyi, Barnaba Mektubu ­, Didache (On İki Havarinin Öğretisi) ve Yahudilerin İncili yer alır. Eusebius'un bu gruba ­, "eğer birileri mümkün olduğunu düşünürse", Yuhanna'nın Vahiy'ini dahil etmesi oldukça ­garip, çünkü onun "yanlış" yerine "tartışmalı" olarak sıralanacağı varsayılabilir.

Son olarak, Eusebius sapkın ve Kilise tarafından kabul edilmeyen kitapların bir listesini verir: Peter, Thomas ve Matta İncilleri ile Andrew ve John'un İşleri.

Elli Hıristiyan İncil için Konstantin siparişi

Matta, Markos, Luka ve Yuhanna İncillerinin kanonik yazılar olduğu konusunda hemfikir olmalarına rağmen, ­kanon Konstantin günlerinde bile tam olarak şekillenmemişti . ­Konstantin'in ­bu kararla hiçbir ilgisi yoktu.

Aslında, eski kaynaklarda Konstantin'in kanonun oluşumunda bir rol oynamış olabileceğine dair tek bir ipucu vardır ­ve Lew Teabing, Sophie Neve'ye "Konstantin yeni kitabın yazımını finanse etti" derken muhtemelen bundan bahsediyor. İncil . " _

Eusebius, Life of Constantine adlı kitabında, 331 yılında imparatorun , başkenti Konstantinopolis'te inşa etmekte olduğu kiliseler için İncil'in elli el yazması kopyasını üretme ­talebiyle Eusebius'a şahsen başvurduğunu anlatır ­. Bu kitaplar "iyi bir parşömen üzerine , net bir el yazısıyla ve uygun bir kompakt biçimde, ­sanatlarında gelişmiş profesyonel kopyacılar tarafından ­yazılacaktı ­" ¹¹ . Eusebius, Mukaddes Kitap için bu emri alır almaz, görünüşe göre, bu el yazmalarının yazışmaları için Caesarea'daki ev kilisesinin yazı salonunu (kitapları elle kopyalamak için bir oda) kullanarak hemen yerine getirdiğini belirtiyor.

hangi İncillerin hariç tutulacağı ( ­Mesih'in insanlığını vurgulayanlar) ve hangilerinin dahil edileceği (yalnızca O'nun ilahiliğini vurgulayan) konusunda herhangi bir talebi ima etmedi ve Teabing'in iddialarının aksine, hiçbir şey bunun yol açtığını göstermez. ­İncillerin geri kalanının yakılmasına . ­Konstantin'in kiliseleri için İncil'e ihtiyacı vardı ­ve onları, ev kilisesi onları tedarik etmek için iyi donanımlı olan Eusebius'tan sipariş etti ­. Hem Constantine hem de Eusebius hangi kitapların bu İncillere dahil edileceğini açıkça bildikleri için içerikleri tartışılmadı : tabii ki, ortodoks Hıristiyanlar arasında zaten evrensel olarak kabul edilen dört İncil ve muhtemelen başka kitaplar da. ­Görünüşe göre, bu döneme ait iki mükemmel Mukaddes Kitap listemiz var: ­Codex Sinaiticus ve Codex Vaticanus. Bazı âlimler ­, bunların Eusebius'un Konstantin'in emriyle hazırladığı nüshalardan ikisi olduğu görüşünü dile getirmişlerdir.

Sonuç: kanon oluşumunun tamamlanması

Gördüğümüz gibi, Lew Teabing "İncil gökten başımıza düşmedi" derken haklıydı. Yeni Ahit, Hıristiyanlar arasındaki uzun süreli anlaşmazlıklar ve anlaşmazlıklar sürecinde uzun bir süre sonra doğdu ­πq içinde yer alan kitapların kompozisyonu hakkında. Bununla birlikte, Teabing'in, ­Konstantin'in bu süreçte bir ilgisi olduğu veya herhangi bir bireyin, hatta bir imparatorun, Hristiyan İncilini bir gecede "yeniden yazabileceği" şeklindeki görüşü son derece yanlıştır. Kanonun oluşumu Konstantin'den çok önce başladı ve Matta, Markos, Luka ve Yuhanna'nın Dört İncili, aslında onun döneminden 150 yıl önce onun içinde sağlam bir şekilde kuruldu.

Öte yandan, Konstantin döneminde bile bu konuda nihai bir kararın olmaması daha az çarpıcı değil - ne Konstantin'in kendisi ne de topladığı (ve pratikte sorunu tartışmayan) İznik Konseyi tarafından. kanonun) . Bu, Eusebius'un bile Kutsal Yazılar kanonunun son versiyonu hakkında hiçbir fikri olmadığı gerçeğiyle kanıtlanmaktadır ­: bazı kitapların durumu hala saldırılardan muaf değildi. Ve bu durum on ­yıllarca devam etti.

Yeni Ahit kitaplarının kendileri yazıldıktan sonra, yirmi yedi kitaptan oluşan kanunumuzun üç yüz yıl veya daha uzun bir süre boyunca kurulamayacağını öğrenmek bazı insanlar için şok edicidir . ­Aslında, (bildiğimiz kadarıyla) tüm bu kitapları (diğerleri değil, bu yirmi yedi kitap) Yeni Ahit'in kitapları olarak listeleyen ilk kişi, dördüncü yüzyılın sonunda, yaklaşık elli yıl yaşamış bir adamdı. Konstantin'in ölümünden sonra. Daha önceki bir bölümde, genç bir adamken İznik Konsili'nde önemli bir rol oynayan Athanasius'tan söz etmiştik . ­Daha sonra İskenderiye Piskoposu oldu ve Hıristiyan âleminde etkili bir şahsiyet oldu. Her yıl yetkisi altındaki Mısır kiliselerine piskoposluk mektupları yazarak Paskalya tarihini ­belirledi (bu tarih, tatil günlerinin yıllar öncesinden hesaplandığı takvimlerden önceydi) ve onlara pastoral ­talimatlar verdi. gerekli görüldü. MS 367'de yazılan bu tür otuz dokuzuncu mektupta Athanasius, diğer talimatların yanı sıra, kilisede kanonik kutsal ­kitap olarak okunması gerektiğini düşündüğü kitapların bir listesini dahil etti. Yeni Ahitimizin yirmi yedi kitabını listeledi - ne eksik ne fazla. Bu mektup, Hıristiyan İncil ­kanonunun tamamlandığını gösterir ­. Bu konudaki tartışma birkaç on yıl devam etti, ancak zamanla ­Hıristiyanların çoğu sonunda Athanasius tarafından sunulan kanonla hemfikir oldular ­, öyle ki bir anlamda hangi kitapların olacağı ve hangilerinin olmayacağı konusundaki tartışmada son sözü o söyledi. Yeni Ahit'in kanonunu oluşturur.

Bölüm iki

İsa ve Mecdelli Meryem

Beşinci Bölüm

İsa ile ilgili tarihi kaynaklar

Gördüğümüz gibi, Da Vinci Şifresi'nin en başında Dan Brown, "kitabın sanat eserlerinin, mimarinin, belgelerin ve ­gizli ritüellerin doğru tanımlarını içerdiğini" bir "gerçek" olarak belirtir. Bu kitapta sanattan ­, mimariden ya da gizli ritüellerden değil, Brown'ın anlattığı belgelerden bahsediyorum. Sorun şu ki, ­okuyucularının çoğu, örneğin Yeni Ahit'te bulunmayan diğer İnciller veya İncil'in derlenmesi ve Konstantin'in bu konudaki rolü hakkında söyleyeceklerini takdir edecek uzmanlığa sahip değil. işlem. Bu nedenle, eleştirel tarihe güvenerek ve ­tarihi gerçekleri kurgudan ayırarak bu durumu olabildiğince düzeltmeyi önemli görüyorum . ­Görünüşe göre, Brown'ın erken Hıristiyan belgeleri hakkında söylediklerinin çoğu - büyük ölçüde Kâse uzmanı Lew Teabing'in ağzından - onun fantastik romanının olay örgüsünün bir parçasından başka bir şey değil ve tarihsel olarak doğru kabul edilemez ­.

Brown, İsa'nın tarihsel figürünü anlamak için bize gelen kaynaklara doğru bir şekilde atıfta bulunur. İsa'nın gerçekte ne olduğu ve gerçekte ne yaptığı - ve en önemlisi, Mecdelli Meryem ile evli olduğu gerçeği hakkında çok sayıda ifade­

Sonucu ­bir çocuğun ortaya çıkması olan yakın ilişkiler, romanın tarihsel arka planını oluşturur. Bu tarihsel referanslar olmadan olay örgüsü temelini kaybederdi ­. İsa hakkındaki bu iddialar muhtemelen ­belgesel kanıtlara dayanmaktadır. Romanın ana fikri, güvenilir olan başka kaynaklar varken, Yeni Ahit'in dört İncilinin İsa'nın hayatı hakkında tarihsel olarak güvenilir bilgiler sağladığı düşünülemez ­. Onların varlığını, İsa'nın çağdaşlarının binlerce tanıklığına borçluyuz. Lew Teabing'in Sophie Neve ile yaptığı bir sohbette söylediğine göre,

-İsa Mesih, büyük etkiye sahip tarihsel bir figürdü ­. Muhtemelen dünyanın gördüğü en esrarengiz ve karizmatik lider... Hayatı , dünya çapında binlerce takipçi tarafından kaydedildi... Seksenden fazla İncil'in ­Yeni Ahit'e dahil edilmesi düşünüldü, ancak bunlardan sadece birkaçı onurlandırıldı. Matta, Mark, Luka, Yuhanna dahil olmak üzere bu kitapta sunulmak üzere .

En az seksen İncil'in Hristiyan İncil'ine girme hakkı için yarıştığı şeklindeki son ifadenin doğru olmadığını zaten gördük . ­Peki ya ilk ifade? İsa'nın çağdaşlarının binlerce tanıklığına ne oldu? Teabing, hemen altında, Konstantin Yeni Ahit'i derlerken hepsinin bir araya toplanıp yok edildiğini belirtir:

Konstantin, Mesih'in statüsünü, ikincisinin ölümünden neredeyse dört yüz yıl sonra yükselttiğinden, büyük bir adamın ­sadece bir ölümlü olarak tanımlandığı hayatının günlükleri, binlerce belge birikmeyi başardı. ­Konstantin , bu tarihi kitapların yeniden yazılması gerektiğini anladı. O zaman Hıristiyanlık tarihindeki en önemli an ortaya çıktı ... Konstantin, Mesih'in insani özelliklerinden bahseden İncilleri içermeyen, ancak O'nun ilahi özünü vurgulayanları içeren yeni bir İncil'in yazılmasını finanse etti ­. Daha önceki tüm İnciller yasaklandı, sonra toplandı ve kazıkta yakıldı (s. 283).

Ancak Teabing'e göre, ilk belgelerin tümünün ­yok edilmediği anlaşılıyor. Sion Tarikatı olarak bilinen gizemli bir tarikat, Mecdelli Meryem'in kalıntılarının yanı sıra yüzyıllar boyunca binlerce tanıklığa ev sahipliği yapmıştır. Bu binlerce ­belge "dört büyük sandıkta" tutuldu ve Purist Belgeleri olarak biliniyor. Teabing'in daha sonra Sophie'ye açıkladığı gibi, bu hazine, ­İsa'nın ilk takipçileri tarafından yazılmış binlerce sayfalık Konstantin öncesi belgeleri içeriyor. ­Orada İsa yaşayan bir kişi, öğretmen ve vaiz olarak görünür. Efsanevi Q belgelerinin , varlığını Vatikan'ın bile tanıdığı bir el yazması olan hazinenin bir parçası olduğuna dair söylentiler de var . İsa'nın vaazlarının kendi eliyle yazılmış olduğu varsayılan bir kitaptır .­

Sophie inanamayarak sorar:

-                     Mesih'in kendisi tarafından mı yazıldı?

-                     Teabing, evet, elbette, - başını salladı. Mesih neden hizmetinin kayıtlarını tutmamalı? O günlerde çoğu insan bunu yaptı (s. 310).

Dan Brown'ın ­belgelere ilişkin yorumunun doğru olduğu yönündeki iddialarına rağmen, burada yine tarihsel gerçekle değil kurguyla uğraşıyoruz. En bariz iddialar hakkında şunları söyleyebilirim : ­(1) İsa'nın çağdaşı olan binlerce takipçisinin, ­onun hayatına dair tanıklıklar bıraktıkları doğru değildir . ­Bildiğimiz kadarıyla kimse bunu yapmadı. Takipçilerinin neredeyse tamamı görünüşe göre okuma yazma bilmiyordu. (2) O günlerde çoğu insanın hayatlarının kaydını tuttuğu da aynı derecede yanlıştır. İnsanların büyük çoğunluğu nasıl yazılacağını bile bilmiyor. (3) Buna göre, İsa'nın hizmetinin kayıtlarını tuttuğuna dair hiçbir kanıt yoktur. Aksine, ­bildiğimiz kadarıyla, İsa hiçbir zaman hiçbir şey yazmadı. (4) Q -belgesi, İsa tarafından yazılmış bir kaynak değildir; bilim adamlarının, İsa'nın ölümünden yaklaşık yirmi yıl sonra konuştuğuna inandıkları ­varsayımsal bir belgedir ­ve Matta ve Luka tarafından (birazdan tartışacağız) müjdeler için bir kaynak olarak kullanılmıştır.

Dan Brown'ın olay örgüsünün bir parçası olarak erken Hıristiyan belgeleri hakkındaki fantezilerine aldırış etmediğimi vurgulamak istiyorum; sorun şu ki, fantezilerini tarihsel olarak güvenilir gerçekler olarak gösteriyor ve ­erken Hıristiyanlık tarihine aşina olmayan okuyucular doğal olarak onun sözüne inanacaklar. Bununla birlikte ­, sadece Da Vinci Şifresi'nin olay örgüsünde değil, aynı zamanda Brown'ın ­İsa ile ilgili erken dönem belgesel kanıtlara ilişkin tartışmasında da kurgu, büyük ölçüde gerçeklerin önüne geçer.­

Bir sonraki bölümde, İsa hakkında gerçekten bildiklerimize - ne söylediğine ve ne yaptığına (örneğin, evli olup olmadığı, Mecdelli Meryem ile yakın bir ilişkisi olup olmadığı ve ondan bir çocuğu olup olmadığı) bakacağız . ­Bu bölümde daha çok bu bilgiyi hangi kaynaklardan elde edebileceğimiz sorusuyla ilgileniyorum. Kendi yaşadığı dönemde İsa hakkında yazılmış tanıklıklar var mıydı? Yeni Ahit'in dışında hayatından gerçekleri anlatabilecek kaynaklar var mı? Ve Yeni Ahit'te yer alan belgeler - ­İsa'nın tarihsel figürü hakkında bilgi arayışımızda bize herhangi bir faydası olacak mı? Örneğin, Yeni Ahit İncilleri tarihsel kanıtlar mı ­- yoksa kurgudan başka bir şey değiller mi ­? İsa'nın tarihsel figürünün hayatını anlatan kaynaklar olarak elimizde olmayanlarla ­başlamamız ve ardından en güvenilir tarihsel tabloyu oluşturmak için mevcut kaynakları gözden geçirmemiz ve eleştirel bir şekilde incelememiz ­daha iyi olur .

Kaynak İhtiyacımız

girişte öne sürdüğüm teze geri ­çekmek gerekiyor : ­İsa hakkında (ve diğer herhangi bir tarihsel figür hakkında) herhangi bir şey söyleyen herkesin bir ­bilgi kaynağı olmalıdır. Bariz bir şey gibi görünüyor - görünüşe göre herkes için değil. İnsanlar her zaman İsa hakkında pek çok şey söylerler - rahipler, televangelistler, tarihçiler, teologlar ­, Pazar okulu öğretmenleri, misyonerler, komşularımız. İsa'nın gerçekte kim olduğu hakkında nasıl bu kadar çok şey biliyorlar ya da bu kadar çeşitli ­görüşlere sahipler? Gerçekte, insanlar bir kaynaktan bilmedikçe İsa hakkında hiçbir şey bilemezler. Aksine, burada iki seçenek olabilir (yine geçmişle ilgili her şey için geçerli): ya bir kaynaktan bir şey öğrendiler ya da onu kendileri icat ettiler.

Sorun, elbette, çoğu insanın İsa hakkındaki ifadelerinde herhangi bir eski tarihsel kaynağa dayanmamasıdır. Pek çok insan bildiklerini veya bildiklerini düşündüklerini başka insanlardan (örneğin bir rahipten veya bir TV programından) duymuştur. Ama bu insanlar bilgilerini nereden aldılar? Genellikle diğer insanlardan. Ve onlar? Yine diğerlerinden. Ve böylece sonsuza kadar.

kaynağa ya da hepsini icat eden kişiye kadar gider . ­Ancak tarihi kaynaklar bile insanlar tarafından yazılmıştır. Bu tarihi kaynakların yazarları bilgilerini nereden aldılar? Aynı seçenekler - başkalarından veya kendi hayal gücünüzden. Kaynağın eski olması, gerçek olması gerektiği anlamına gelmez; sadece bu kaynağın mevcut olanlardan daha eski olduğunu söylüyor ­. Düşünüldüğünde, neredeyse hiç kimse bundan ciddi olarak şüphe duymayacaktır - sadece birçok insan bunu hiç düşünmemiştir ­. Ne de olsa, yapıcı şüphe nedeniyle, İsa'nın bazı zamanlarına yakın eski kaynakların bile bazen icat edilmiş bilgiler sunduğunu (veya onu icat eden kişilerin tanıklıklarına dayandığını) biliyoruz. Aksi takdirde ­, 3. Bölüm'de tartıştığımız tüm hikayeler tarihsel olarak doğru olurdu - hem beş yaşındaki ­İsa'nın oyun arkadaşlarını gerçekten büyüleyebildiği hem de mezardan bir gökdelen kadar yükseldiği ve ardından konuşan haçı takip ettiği. , ­Peter İncili'nin bize söylediği gibi. Ancak herkes bu hikayeleri kurgu olarak kabul eder. Bu, birinin bir zamanlar onları icat ettiği anlamına gelir.

İsa hakkındaki tüm hikayeler nihayetinde ­şu ya da bu kaynağa dayandığından, doğal olarak ­bu kaynaklardan hangisinin tarihsel olarak güvenilir olduğu sorusu ortaya çıkıyor. Hayranlıkla beslenen fantazi uçuşları değil, gerçekten tarihsel bilgiler içeren kaynaklar var mı ? Ve hangi kaynaklara ­güveneceğimizi nasıl bileceğiz ? Bunlar ­, tarihçilerin İsa'nın yaşamına ilişkin gerçekleri ortaya koymaya çalışırken karşılaştıkları sorulardır . ­Bu gerçekler sadece kulaktan dolma bilgilere veya tarihsel hayal gücüne dayandırılamaz. Güvenilir kaynaklara dayanmalıdırlar. Ancak hangi kaynaklara sahibiz ve bunlardan tarihsel bilgileri nasıl elde ederiz?

Yakında göreceğimiz gibi, ­Lew Teabing'in tutkulu güvencelerine rağmen, İsa'nın hayatını anlatmak için elimizdeki en eski ve en iyi kaynaklar, Yeni Ahit'in dört İncil'i, Matta, Markos, Luka ve Yuhanna'dır. Bu sadece, genellikle Yeni Ahit'e ve onun tarihsel doğruluğuna büyük saygı duyan Hıristiyan tarihçilerin görüşü değildir; bu, ikna olmuş evanjelik Hıristiyanlardan müzmin ateistlere kadar antik çağları inceleyen tüm ciddi tarihçilerin görüşüdür. Yani bu görüş, bir avuç naif hayalperestin partizan görüşü değildir; Bu, (Lew Teabing ve yaratıcısı Dan Brown'dan farklı olarak) tarihsel figür İsa'nın hayatında gerçekte ne olduğu sorunuyla ilgilenen yüzlerce (belki de binlerce) bilim adamının her birinin vardığı sonuçtur. İncil'in dilleri olan Yunanca ve İbranice'nin yanı sıra Latince, Süryanice ve Kıpti gibi diğer ilgili diller, eski dillerdeki eski kaynakları okumuş ve onları içten dışa bilen bilim adamları tarafından . ­Daha güvenilir başka kaynak olmadığı için pişmanlık duyulabilir, ancak nihayetinde en eksiksiz ve güvenilir bilgileri içeren kanonik kaynaklardır. Bu kaynakları incelemede herhangi bir sorun olmadığını söylemek ­istemiyorum ­. Aslında sorunlarla dolular ve okuyucu kendi gözleriyle görebilecek. Ancak eleştirel olarak bakıldığında, İsa'nın gerçekte ne söylediği ve yaptığı hakkında önemli bilgiler onlardan toplanabilir.

Ancak İsa'nın hayatıyla ilgili bu tanıklıklara geçmeden önce Yeni Ahit'te yer almayan ve günümüze kadar gelen diğer kaynaklar hakkında ne söyleyebiliriz?

Kanonik olmayan kaynaklar

Ne yazık ki, daha önce de belirttiğim gibi, İsa'nın kendisi tarafından yazılmış tek bir kelimemiz yok. Ve Lew Teabing'in iddialarına rağmen, onun hakkında çağdaşları tarafından yazılmış binlerce belgeye sahip değiliz. Yüzlerce değil, onlarca bile değil. İsa'nın hayatına dair herhangi bir tanık tarafından yazılmış tek bir belgemiz ­yok . Mantıksız görünüyor: Bu kadar önemli biri - bu kadar çok takipçisi, müttefiki ve düşmanı olan, bu kadar inanılmaz şeyler yapan ve bu kadar olağanüstü öğretiler yayan, yüzyıllar boyunca milyonlarca takipçisi olan büyük bir dünya dini yaratan - ­tüm Roma İmparatorluğu'nun dudaklarındaydı. Ve insanlar onun hakkında yazmak zorunda kaldı. Onun günlerinden bir şey bize ulaşmış olmalı !

Ama hayır, ne yazık ki hiçbir şeyimiz yok. Tek bir ­öğrencinin tanıklığı (kısaca Yeni Ahit İncillerine bakacağız), Ferisiler veya Dükler Bahçesi'nden tek bir düşman tanıklığı, ­Ölü Deniz Parşömenlerinde hiçbir şey yok, ­bir Roma vatandaşı veya imparatorluk tarafından yazılmış tek bir kelime bile yok. yetki. Doğumuna dair hiçbir kayıt yok, mucizelerinin görgü tanıklarının kayıtları yok, duruşmasına dair hiçbir kayıt yok, ­ölümüyle ilgili o zamana ait hiçbir kayıt yok. Tüm kaynaklarımız daha yeni.

İsa'nın yaşamıyla ilgili ­bu (daha sonra) kanonik olmayan kaynaklar genellikle pagan (yazarlarının Yunan, Romalı veya Yahudi veya Hıristiyan dışında bir şey olduğunu ima ederek), Yahudi ve Hıristiyan olarak sınıflandırılır ­.

pagan kaynakları

Birçok insan, pagan kaynaklarında İsa'nın söyledikleri ve yaptıkları hakkında bize ulaşan hiçbir şey olmadığını öğrenince şaşırırlar ­. Daha önce de belirttiğim gibi, ­İsa'nın duyuru faaliyeti birinci yüzyılın 20'li yıllarında gerçekleşti. Çalışmamızın kapsamını birinci yüzyılın tamamına, yani İsa'nın yaşamının yaklaşık otuz yılına ve sonraki yetmiş yıla genişlettiğimizi varsayalım. Hayatta kalan pagan kaynakları bize onun hakkında ne söyleyebilir? Görünüşe göre , o dönemin ­en azından onun hakkında bir şeyler söyleyecek tek bir pagan kaynağı yok . Bu, birinci yüzyılın pagan belgelerinin bize ulaşmadığı anlamına gelmez. Aksine, bizde onlardan çok var - tarihçilerin, din uzmanlarının, filozofların, şairlerin, bilim adamlarının, kişilerin,

İsa'nın idari görevlerde bulunduğuna dair tarihi kaynaklar; kişisel mektuplar (yüzlerce); halka açık yerlerde yayınlanan talimatlar. Bu sayısız kaynağın hiçbiri ­İsa'dan bahsetmiyor. Aslında, birinci yüzyılın hiçbir pagan kaynağında onun adından hiç bahsedilmemektedir .­

Bir pagan kaynağında İsa'dan ilk söz MS 112'ye kadar uzanıyor . ve Pliny adlı Roma eyaletlerinden birinin hükümdarının kalemine aittir. Pliny, Roma imparatoru Trajan'a yazdığı bir mektupta ­, kendi eyaletinde yasadışı olarak "Mesih'e Tanrı olarak tapınmak" için toplanan "Hıristiyanlar" olduğuna ­^dikkat çeker1 . Doğrudan İsa hakkında söylediği tek şey bu. Bu, ölümünden seksen yıl sonra yapılan bir pagan kaynağında ondan ilk kez bahsediliyor. Birkaç yıl sonra Romalı tarihçi Tacitus İsa'dan bahseder ve kendisi hakkında bazı gerçeklere işaret eder, yani Yahudiye'de yaşadığı ve barışı bozduğu için Romalı vekil Pontius Pilatus (26'dan itibaren Yahudiye'yi yöneten) tarafından çarmıha gerildiği yer ­. ­MS 36'ya kadar ) .) İmparator Tiberius'un saltanatı sırasında.

Çalışmamızın dönemini İsa'nın hayatından sonraki ilk yüzyılla sınırlarsak , ­mevcut pagan kaynaklarında ona yapılan atıflar sadece bunlardır . ­Açıkçası ­, İsa'nın gerçekten ne söylediğini ve ne yaptığını bilmek istiyorsak buradan başlayacak bir şey yok.

Yahudi kaynakları

Ne de olsa o bir Yahudi olduğu için muhtemelen birinci yüzyılda Hristiyan olmayan Yahudi kaynaklarında İsa'dan daha sık söz edilmesini beklersiniz ­. Ne yazık ki, burada daha fazlası yok. Tabii ki ­, o zamanın Yahudi kaynaklarının çoğu pagan kaynaklar olarak bize ulaşmadı ­, ancak bazıları emrimizde ­. Bunların arasında ünlü Yahudi filozof İskenderiyeli Phil ve Yahudi tarihçi Flavius Josephus'un notları var ­. Phil asla herkes gibi İsa'dan bahsetmez

Joseph hariç o zamanın kaynakları. Joseph, en başından (Adem ve Havva'dan) kendi günlerine, yani Hz. birinci yüzyıl (bu eseri MS 93'te yazdı ) ­. Bu risalede, çağdaşlarından birkaçı (İsa adlı birkaç kişi dahil) dahil olmak üzere, Yahudiliğin önde gelen birkaç şahsiyetini anlatıyor . ­Ve ortaya çıktığı üzere, gerçekten de Nasıralı İsa'dan iki kez bahsediyor. İlk durumda, " mesih denilen İsa'nın kardeşi" olan Yakup adında bir adam hakkında yazıyor . ­Bu sözde onun hakkında söylediği tek şey bu ­. Ancak ikinci durumda, daha fazla bilgi verir: İsa'nın "harika işler" yaptığının bilindiğini, Yunanlılar ve Yahudiler arasında takipçileri olduğunu, Yahudi halkının "liderleri" tarafından Pontius Pilatus'un huzuruna çıkarıldığını. çarmıha gerildiği ­ve risaleyi yazdığı sırada hâlâ müritleri olduğu ² . Ne yazık ki Joseph, ­İsa'nın hayatı hakkında başka bir bilgi vermiyor.

İsa'nın ölümünden bu yana geçen yüz yılda, Hristiyan olmayan kaynaklardan öğrenebileceğimiz tek şey bu. Dolayısıyla, İsa'nın söyledikleri ve yaptıkları hakkında daha fazla şey öğrenmek istiyorsak, kendimizi Hıristiyan kaynaklarıyla yetinmemiz gerekecek.

Hıristiyan kaynakları

İsa'nın yaşamı boyunca üretilen bu tür binlerce kaynak olduğunda ısrar ediyor . ­Eğer var oldularsa, hiçbiri bugüne kadar hayatta kalmadı. Tarihçilerin bu tür kaynakların asla var olmadığına inanmak için iyi nedenleri olmasına rağmen.

Bize ulaşan birkaç kaynaktan bildiğimiz şekliyle, İsa'nın vaaz etme faaliyetinin doğası hakkında bir an için düşünmek gerekiyor . ­İsa bir Celile köyündendi. Takipçileri çoğunlukla alt Yahudi sınıflarından köylülerdi - belki köylüler ( ­tohumlar, bitkiler, ağaçlar ve ürünlerle ilgili tüm karşılaştırmaları hatırlayın), balıkçılar ve benzerleri. Ve bu insanlar onun hayatının kayıtlarını mı tutuyorlardı? Sorun şu ki, tarihçiler, ­İsa'nın zamanındaki nüfusun büyük çoğunluğunun okuma yazma bilmediği, okuma yazma bilmediği sonucuna vardılar. Antik çağda okuryazarlık seviyesini belirlemek ­artık zor , ancak ­Columbia Üniversitesi profesörü William Harris tarafından yapılan en yetkili modern çalışma, antik çağın en iyisinde bile (örneğin ­MÖ 5. yüzyılda Atina'da, ­Sokrates ve Platon) nüfusun sadece yüzde ­10-15'i en azından kısmen okuryazardı ( sözleşmeler gibi basit belgeleri okuyabiliyor ve muhtemelen imzalayabiliyorlardı)'. Modern Batı dünyasında, antik çağda olduğu gibi yüksek bir okuryazarlık düzeyi yoktu - o zaman herkesin okuyup yazabilmesi için gereken önemli kaynakları tahsis etmek hükümet veya özel yapıların aklına gelmedi (evrensel okuryazarlık yalnızca yayılmaya başladı) ­sanayi devrimi ile). Bu, en iyi ­ihtimalle nüfusun %85-90'ının okuma yazma bilmediği anlamına gelir. Okumayı ve muhtemelen yazmayı (daha uzun öğrenmeyi gerektiren) bilen tek insanlar, çocuklarını eğitmek için kaynaklara ve arzuya sahip olan üst sınıflardı. Nüfusun çoğunluğunun ­alfabeyi öğrenmesi gerekmeyen düşük gelirli köylüler, balıkçılar veya zanaatkarlar ^{olduğu Celile köyü gibi yerlerde} okuma yazma oranı daha da düşüktü4 ­.

Peki, İsa'nın takipçileri ne olacak? Okuryazarlıklarının kapsamına ilişkin tek açık referans, ana havarilerden ikisinin, Petrus ve Yuhanna'nın aslında okuma yazma bilmediklerini gösteren Elçilerin İşleri'nde bulunur (Elçilerin İşleri: 13 ­) . Geri kalanı ne olacak? Onlarda her şeyin farklı olduğuna inanmak için hiçbir nedenimiz yok . ­Dolayısıyla, İsa'nın yaşamı boyunca takipçileri tarafından yazılan binlerce tanıklığa sahip olmamakla kalmayıp, ­bu binlerce tanıklığın asla var olmadığına inanmak için iyi nedenlerimiz var - yüzlerce, düzinelerce, hatta tek bir tanık bile değil.

Elimizdeki tüm kanıtlar daha sonraki yazarlardan. Bu yazarların İsa'ya doğrudan yakın takipçiler arasında ­yer almaması dikkat çekicidir . ­Çok yakında ele alacağımız Yeni Ahit'in en azından dört İncilini ele alalım. İsa'nın ölümünden yaklaşık otuz ila altmış yıl sonra, parlak eğitimli yazarlar tarafından Yunanca yazılmıştır. Ve İsa'nın takipçileri ­, Aramice konuşan ve Yunanca'yı neredeyse hiç bilmeyen ve hatta Yunanca anlatıları nasıl oluşturacaklarını (hatta okuyacaklarını) bilmeyen Celileli köylülerdi. Görünüşe göre Yeni Ahit müjdeleri, ­İsa'nın yaşamı boyunca en yakın takipçileri tarafından değil, on yıllar sonra, ­ölümünden sonraki yıllarda sözlü tarihlere dayanan daha eğitimli Hıristiyanlar tarafından yazıldı ­^.

Ancak bu İncillere dönmeden önce, Yeni Ahit'te yer almayan başka hangi Hıristiyan kaynaklarına sahibiz?

En önemlileri, daha önce tartıştıklarımız da dahil olmak üzere diğer İncillerdir - Thomas'a göre bebeklik İncili, Peter'a göre İncil, Thomas'a göre Kıpti İncili gibi metinlerin nispeten erken kopyaları ­. Nispeten "erken" derken, İsa'nın ölümünden yaklaşık iki yüz yıl sonra yazılmış olduklarını kastediyorum . ­Bu, çağdaşlarının kanıtlarına yakın bile değil ­. Onlarca yıl sonra, belki de İsa'nın ölümünden yüz yıl sonra ortaya çıktılar. Ayrıca, gördüğümüz gibi, bu tanıklıklar efsane niteliğindedir ve ­İsa'nın nasıl biri olduğunu, ne söylediğini ve ne yaptığını anlamak için sahip olmak isteyeceğimiz tarihsel bir tasvir değildir. Bu aynı zamanda bir sonraki bölümde tartışacağımız belgeler, İsa'nın Mecdelli Meryem ile ilişkisinden ­bahseden ­, ancak aynı zamanda ikinci (veya üçüncü) yüzyılın daha sonraki eserleri olan ve kayıtlar olmayan Philip ve Meryem İncilleri için de geçerlidir. İsa'nın hayatındaki olayların tanıkları.

Bu nedenle, İsa'nın hayatını inceleyen tarihçiler, büyük ölçüde kaynaklarımızın doğası gereği, kendilerini kanonik olanlarla sınırlamak zorunda kalıyorlar ­. Belki Thomas ve Petrus İncilleri gibi kanonik olmayan birkaç tanıklık da eklenebilir . ­Bir sonraki bölümde, bu kaynakların İsa'nın söylediklerini ve yaptıklarını saptamak için nasıl kullanılabileceğini göreceğiz ­. Ancak bunlara geçmeden önce, Yeni Ahit'e giren kaynaklar hakkında birkaç söz daha söylemeliyiz .­

Kanonik kaynaklar

Doğal bir soru ortaya çıkıyor: Yeni Ahit'in diğer kitapları, İsa'nın yaşamına ilişkin gerçekleri oluşturmak için kullanılabilir mi? Ne de olsa Yeni Ahit'te yirmi yedi kitap var ve bunlardan sadece dördü İncil. Peki ya diğer yirmi üç?

başka nedenlerle ve başka konularda yazıldığı için İsa'nın hayatı hakkında çok az bilgi içermektedir . ­İsa'nın söylediği ve yaptığı şeylere Pavlus tarafından kaleme alınan çok az referans vardır (Yeni Ahit'in on üç mektubu bu isimle imzalanmıştır). Bize İsa'nın bir kadından doğduğunu (bu bizi pek ilgilendirmez çünkü aksini pek düşünemeyiz), on iki takipçisi ve (birinin adı James olan) birkaç erkek kardeşi olduğunu, aralarında güzel faaliyetler vaaz ettiğini ­anlatır . ­Son Akşam Yemeği'ni toplayan Yahudiler yetkililere teslim edildi ve çarmıha gerildi ⁶ . Pavlus ayrıca ­İsa'nın birkaç sözünden de söz eder: biri rahiplere ödeme yapmakla, diğeri boşanmamakla ilgili (1 Korintliler 9:14; 7:11 ). Ancak bunun ötesinde Pavlus, İsa'nın hayatı ve öğretileri hakkında hiçbir şey söylemiyor . Yeni Ahit'in diğer yazarları daha da azını söylüyor: İsa'nın yaşamının ayrıntılarını anlatmayı içermeyen başka görevleri vardı .­

Bu nedenle, hoşumuza gitsin ya da gitmesin, sadık Hıristiyanlar olalım ya da olmayalım, tarihçiler ­, televangelistler, rahipler, Pazar ­okulu öğretmenleri ya da ­İsa'nın yaşamıyla (ve İsa'nın ­iddia edilen evliliği gibi şeylerle) ilgilenen meslekten olmayan insanlar olalım. Mecdelli Meryem), yaşam durumumuz ve kişisel inançlarımız ne olursa olsun, İsa'nın ne söylediğini ve yaptığını bulma girişimimizde pratik olarak Yeni Ahit müjdeleriyle sınırlıyız.

Yeni Ahit İncilleri

Ancak, gördüğümüz gibi, bu kanıt bile gerçekte ne ­olduğunu anlamaya çalışan tarihçiler için sorunsuz değildir. Bu anlamda, Lew Teabing kesinlikle ­haklıdır: Bu müjdeler, basitçe gerçekte ne olduğunu bildiren tarafsız tarihsel kayıtlar değildir. Yeni Ahit İncilleri -İsa'nın yaşamının en eski ve en iyi kayıtları olmalarına rağmen- ­anlattıkları olaylara kendilerinin katkıda bulunmaya çalışan sonraki müritler tarafından yazılmıştır.

Çoğu insan - Da Vinci Şifresi'ni okuyanlar ve diğerleri - bunun farkında değiller, sadece Matta, Markos, Luka ve Yuhanna'nın İsa'nın söylediği ve yaptığı şeylerin tarihsel olarak doğru hesaplarını sunduklarına inanıyorlar ­. Ancak bilginler uzun zamandır durumun böyle olmadığını, bu İncillerin bile tarihsel kaynaklar olarak sorunlu olduğunu (inananlara İsa'nın ­istisnai hayatı hakkında düşünmelerini emreden Kilise'nin teolojik belgeleri kadar sorunlu olmasalar da) uzun zamandır kanıtladılar. ölümünün önemi).

, İsa'nın hayatında anlattıkları olaylarda fiilen bulunan görgü tanıkları tarafından kaydedilmemiş miydi ? ­Belirttiğim gibi, durum böyle görünmüyor. Aksine, bu İncillerin yazarları görgü tanığı olduklarını iddia etmezler.

Elbette bu kitaplara Matta, Markos, Luka ve Yuhanna İncilleri diyoruz. Yüzyıllar boyunca ­Hıristiyanlar, bunların gerçekten de bu adamlar tarafından yazıldığına inandılar: İsa'nın iki havarisi, ­vergi tahsildarı Matta (bkz. Matta 9:9) ve "sevgili öğrenci" Yuhanna (Yuhanna 21:24 ). havarilerin iki arkadaşı olarak - Petrus'tan sonra yazan Mark ve Pavlus'la birlikte seyahat eden Luka ­. Sonuçta, bu kitapların başlıklarında yer alan bu isimlerdir. Ancak pek çok kişinin bilmediği şey, bu unvanların daha sonra, ikinci yüzyıldaki Hıristiyanlar tarafından, ­kitapların yazılmasından onlarca yıl sonra, havarisel kökenlerini öne sürmek için verildiğidir . ­Bu neden yapıldı? Yeni Ahit'in yaratılması hakkında söylediklerimi hatırlayın: ona yalnızca havarisel kitaplar girebilirdi. Öyleyse, herkesin okuduğu ve yetkili kabul ettiği, ancak aslında isimsiz olarak yazılan İncillerle - Yeni Ahit'in dört müjdesinin hepsiyle - ne yapacaktı ­? Kanona dahil edilmeleri için havarilerle ilişkilendirilmeleri gerekiyordu ­, bu yüzden havari isimleriyle imzalandılar.

129

Ancak kitapların kendileri anonimdi (herhangi bir isim tarafından imzalanmamıştı). Şimdi okursanız göreceksiniz. Bu kitapların hiçbir yerinde yazarın "Sonra İsa ve ben Kudüs'e gittik, orada biz ..." gibi bir şeyler söylediği birinci şahıs anlatımı yok. Bu kitaplar, diğer insanların ne yaptığı hakkında her zaman üçüncü şahıs ağzından anlatılır - ­^hatta İsa'nın arkadaşları tarafından yazıldığı varsayılan Matta ve Yuhanna İncilleri7 ­. Ve başlıklar ­açıkça kitapların orijinal içerikleri değildir. İlk İncil'i "Matta tarafından derlenen İncil" olarak adlandıran kişi, açıkça yazar değil, başka bir kişiydi.

5- İsa'nın Sırları

Bize bu kitabı kimin yazdığını düşündüğünü anlatıyor. Yazar kitabına bir isim verecek olsa, kitabın kim tarafından "bestelendiğini" söylemez ; ­buna "İsa Mesih'in Hayatının İncili" gibi bir şey derdi.

Ayrıca, belirttiğim gibi, bu dört yazarın hepsi, İsa'nın müritleri olan Aramice konuşan köylüler değil, birinci yüzyılın sonlarına doğru Yunanca konuşan, yüksek eğitimli Hıristiyanlardır.

Elbette bu, İncillerin güvenilir olmayan bilgiler sunduğu anlamına gelmez. Daha sonra görgü tanığı olmayanlar tarafından yazılmış olabilirler, ancak yine de ­İsa'nın yaşamından tarihsel gerçekler içerirler. Ancak bu kitapların , bir dizi tarihsel gerçek sağlamanın yanı sıra ­, İsa hakkındaki önemli dini iddiaları desteklemek için gerçekleri değiştirdiğine inanmak için ­de iyi nedenler var ­. Ancak şimdilik, bu kitapların İsa'nın arkadaşları tarafından değil, daha sonraki Hıristiyanlar tarafından yazıldığını belirtmekle yetiniyoruz .­

Ve hatta İsa hakkında bilgi içeren kaynaklara sahip olmaları gerektiğinden ­(çünkü ­onun hakkında bir şey söyleyen herkesin ya bir kaynağı vardır ya da onu icat etmiştir), şu soru ortaya çıkar: bilgiyi nereden aldılar ­? Neyse ki, yazarlardan biri olan Luka ( ­bu insanların gerçek kimliklerini belirleyemesek de onlara geleneksel isimleriyle hitap etmeye devam edeceğim), İncil'inin başında hangi kaynakları kullandığını belirtiyor: İsa hakkında daha önce yazılmış tanıklıklar ve Hz. sözlü gelenek ­( Luka 1:1-4). Ne yazık ki, bu eski kaynakların çoğu ortadan kayboldu. Ama iz bırakmadan kaybolmadılar. Akademisyenler , Luka ve Matta'nın kullanabileceği iki kaynak olduğuna inanıyorlar ­⁸ . İlk kaynak, garip bir şekilde, Markos İncili'dir. Dokuzuncu ­yüzyılda, Yeni Ahit bilginleri, ­Markos'un müjdesini ilk olarak muhtemelen MS ­65 veya 70 civarında yazdığını ve on veya on beş yıl sonra yazan Matta ve Luka'nın, İsa hakkındaki birçok öyküsünü anlatırken Markos'un eserini kullandığını tespit ettiler. ­Bu nedenle üç İncil de sıklıkla aynı hikayeleri, bazen de aynı kelimelerle anlatır. İsa'nın bu üç biyografi yazarı arasında nasıl bu kadar zımni bir anlaşma olabilir? İkisi, hikayelerinin bir kısmını yazmak için üçüncüsünü kopyaladı.

Ancak Matta ve Luka'nın, Markos İncili'nde bulunmayan başka ortak hikayeleri vardır. Nereden geldiler? Artık kayıp olan müjde ­Q'nun varlığına ilişkin hipotezin devreye girdiği yer burasıdır . Q , Yeni Ahit bilginleri tarafından , Rab'bin Duası ve Lütuf doktrini de dahil olmak üzere İsa'nın öğretilerinden en önemli pasajları içeren Matta ve Luka'nın (ancak Markos ve Yuhanna'nın elinde olmayan) varsayımsal bir kaynağı belirtmek için ­kullandıkları kestirme bir terimdir. ­, Matta ve Luka'nın bahsettiği, ancak Mark'ın bahsetmediği. (Q , "kaynak" anlamına gelen Almanca QuelU kelimesinin kısaltmasıdır .)

Bu nedenle, Matta, Mark ve Luka'nın hikayeleri çok benzer çünkü aynı kaynaklardan birkaçını kullandılar. Bununla birlikte, hem Matta hem de Luka'nın başka hiçbir müjdede bulunmayan hikayeleri vardır. Bu, bilim adamlarının , bu yazarların her birinin, bize ulaşmamış daha önce yazılmış diğer kaynaklara ­ve ayrıca ­İsa'nın yaşamının sözlü anlatımlarına erişimi olduğunu iddia etmelerine izin verdi . Bu kaynaklar geçici olarak ­M (Matta tarafından kullanılan kaynak) ve L (Luka tarafından kullanılan kaynak) olarak adlandırılır .

Peki ya John? Yuhanna İncili ­diğer üçünden çok farklıdır. Tutkunun ­(İsa'nın çektiği acı ve ölümün) öyküsünü bir kenara bırakırsak, İsa'nın geri kalan eylemlerinin ve sözlerinin çoğunun Yuhanna tarafından ve yalnızca onun tarafından anlatıldığını not edebiliriz ; ­Yuhanna önceki üç İncil'den bahsetmez. Bu nedenle, John, yine mevcut olmayan diğer yazılı ve sözlü kaynakları kullandı ­.

Böylece dört İncil'in temelini oluşturan yazılı kaynaklar hakkındaki düşüncelerimi dile getirdim. Peki bu kayıp kaynaklar neye dayanıyordu? Nihayetinde, eğer İsa'nın arkadaşları hayatı boyunca ­söylediklerini ve yaptıklarını kaydetmediyse , İsa'nın hikayeleri ­sözlü geleneğe geri dönmelidir. Başka bir deyişle, İsa'nın ölümünden sonra (ya da önce) öğrencileri, ­onun hayat hikayelerini hatırladıkları kadarıyla anlattılar; sonra bu hikayeleri anlattıkları insanlar onları başkalarına aktardı, diğerleri de aktardı ve bu böyle devam etti. İsa'nın hayatıyla ilgili sözlü hikayeler, ­birileri onları yazmayı düşünene kadar (Mark veya Q gibi) yıllarca -on yıllarca- devam etti. Bu nedenle, uzun vadede, ­bize ulaşan en eski yazılı kayıtlar ve bunların dayandığı yazılı kaynaklar, her yıl, on yıl sonra ağızdan ağza geçen hikayelere geri döner ­.

İsa'nın hayatında tam olarak neler olduğunu tespit etmeye çalışan ­tarihçiler için ciddi sorunlara neden olan da budur . ­Hayatı boyunca kaydedilen hiçbir tanıklığımız yok, yalnızca daha sonra ­insanlar tarafından uzun yıllardır ağızdan ağza aktarılan sözlü hikayelerden kaydedilen tanıklıklar var. Ancak ­bu durumda hikayelerde ne olur? Siz veya çocuklarınız muhtemelen bozuk bir telefonla oynadınız. Çocuklar bir daire şeklinde oturur, bir çocuk bir hikayeyi komşusuna fısıldar, o da onu diğerine yeniden anlatır ve hikaye ilk çocuğa dönene kadar bir daire içinde böyle devam eder - ve şimdi bu tamamen farklı bir hikaye ­. (Hikaye değişmeseydi, oynamanın bir anlamı olmazdı.)

Şimdi, kırık telefon oyununun bir odada aynı döneme ait ve aynı dili konuşan bir düzine çocuk arasında değil, farklı ülkelerde yaşayan, farklı dilleri konuşan, farklı yaşam koşullarında yaşayan yüzlerce insan arasında geçtiğini hayal edin ­. farklı sorunları ve ihtiyaçları olan ­- ve hepsi kişisel bir dünya görüşü bağlamında hikayeler anlatıyor. Bu hikayelere ne olacak? Bazıları nispeten dokunulmamış kalabilir ­, ancak birçoğu değiştirilecek ve büyük ölçüde değişecektir ­. Ve insanların ara sıra ortaya çıkacakları bir dizi hikaye olacak ve bunlar değiştirilene kadar anlatılacak ve yeniden anlatılacak.

Bu, İsa'nın ölümünden on yıllar sonra, yazıya dökülmeden önce, Roma İmparatorluğu boyunca ağızdan ağza geçen hikayelerinin başına gelmiş olabilir mi? Antik çağın bilginleri ­böyle bir şeyin olabileceğinden emin olmakla kalmıyor, bunun gerçekten olduğuna dair de kanıtları var ­. Bu kanıt, kaydedildiği şekliyle hikayelerin kendilerine dayanmaktadır. Belirttiğim gibi, bazı ­İnciller İsa hakkında kelimesi kelimesine aynı hikayeleri anlatır (çünkü aynı kaynakları kullanırlar). Birçok hikaye farklıdır. Bazı hikayeler ­, bir veya iki ayrıntı değiştirilerek birbirinden yalnızca biraz farklıdır. Ama bazı hikayeler çok farklı. Ve bazı hikayeler uydurma. Herkes bu noktada hemfikirdir ­- aksi takdirde, İsa'nın yoldaşlarını gerçekten sık sık büyülediğini veya gerçekten mezardan yükseldiğini ve aynı zamanda bir gökdelen kadar uzun olduğunu kabul etmek gerekir. Ama durum böyle değildi. Bu hikayeler o zaman nereden geldi? Belli ki yapılmışlar.

Yeni Ahit İncilleri bile ­kökten değiştirilmiş ve hatta icat edilmiş hikayeler içerir ­. Çeşitli İnciller okunduğunda ­ve içlerinde yer alan kıssalar ayrıntılı olarak kıyaslandığında bu açıkça görülür. Böylece İsa doğdu, fakat ailesi Nasıra'dan mı (Luka gibi) yoksa Beytüllahim'den mi (Matta gibi)? Yusuf ve Meryem, onun doğumundan sonra (Matta'daki gibi) Mısır'a mı kaçtılar, yoksa bir ay sonra (Luka'daki gibi) Nasıra'ya mı döndüler ? ­Genel bir nüfus sayımı varsa (Luka'nınki gibi), neden başka hiçbir antik kaynak bundan bahsetmiyor (Matthew dahil)? Ve herkesin kayıt olmak için atalarının yaşadığı bölgeye dönmesi gerektiğinde - böylece ­Yusuf'un atası Davut'un doğduğu Beytüllahim'e geri dönmesi gerektiğinde, nüfus sayımının Luka'nın tanımladığı gibi yapıldığını nasıl hayal edebiliriz? milenyum önce? Bugün böyle bir nüfus sayımı yapılsa ve sizden bin yıl önce yaşamış atalarınızın yurduna dönmek zorunda kalsanız nereye gidersiniz ? Ve İsa'nın ölümüyle ilgili hikayeleri alın! Yuhanna neden ­İsa'nın Fısıh Bayramı'nın hazırlandığı gün öldüğünü belirtirken (Yuhanna 19:14), Markos ise onun Fısıh Bayramı'ndan sonraki gün öldüğünü belirtiyor (Mk ­14:12; 15:25)? Mark , İsa'nın çarmıhını Kireneli Simun'un taşıdığını söylerken (Markos ­15:21), Yuhanna neden İsa'nın tüm yol boyunca haçı kendisinin taşıdığını söyler (Yuhanna 19:27)? Mark neden ­İsa'nın infaz boyunca şoktaymış gibi hiçbir şey söylemediğini ve Luka'nın hem ­çarmıha gerilme yerine giderken ­hem de çarmıhta defalarca sohbete girdiğini yazıyor? Peki ya İsa'nın çobanlık işi? Yuhanna'ya göre İsa , zamanının çoğunu yaptığı halde (Yuhanna 4:54; 20:31) Matta neden İsa'nın kim olduğunu kanıtlamak için alametler yapmayı reddettiğini belirtiyor (Mt 12:38-39) ? Öğrenciler neden Markos İncili'nde İsa'nın kim olduğunu asla anlamazlar da, Yuhanna İncili'nde hemen anlarlar? İsa neden Markos'ta kim olduğunu hiç söylemiyor ve Yuhanna'da neredeyse başka hiçbir şey söylemiyor? İlk üç İncil'e göre İsa neden yaşamının sonunda Tapınağı temizlerken, Yuhanna'da bu, hizmete başladığında tam anlamıyla yaptığı ilk şeydi?

Müjdeler arasındaki farklar hakkında daha fazla konuşabiliriz , ama onu burada bıraksak daha iyi olur ­¹⁰ . Burada vurgulamak istediğim şey, İncillerimiz sözlü geleneklere dayandığından, elimizdeki kanıtların hikayeleri yansıttığı, ­her yıl yeniden anlatıldıkça, ­birinci yüzyılın sonlarında Hıristiyan yazarları onları yazana kadar değişti.

Bu, İsa ve arkadaşları hakkındaki tüm hikayeler için geçerlidir ­- sadece erkekler, on iki havari hakkında değil, aynı zamanda Mecdelli Meryem dahil kadınlar hakkında da. Kaynaklarımızın doğası göz önüne alındığında, İsa'nın başkalarıyla olan ilişkisini nasıl öğrenebiliriz? Örneğin, kadınlara karşı tavrını nasıl öğrenebiliriz? Ya da Mecdelli Meryem ile yakınlığının boyutu hakkında? Ya da hiç evli olup olmadığı hakkında? Ya da hiç seks yapıp yapmadığı ve çocuğu olup olmadığı hakkında? Yeni Ahit müjdelerinin en güvenilir kaynaklarımız olduğu, ancak tarihsel olarak sorunlu oldukları düşünüldüğünde, İsa'nın gerçekte söylediklerini, yaptıklarını ve hayatta yaşadıklarını nasıl tespit edeceğiz?

eğer bu tür kaynaklardan güvenilir bilgi elde edeceksek, bazı kesin tarihsel kriterlere ihtiyacımız var . ­Bir sonraki bölümde, bilim adamlarının İsa'nın yaşamıyla ilgili gerçekleri belirlemek için hangi kriterleri geliştirdiklerini açıklayacağım ve yedinci bölümde, ­bu gerçekleri, İsa'nın takipçileriyle yakın olduğu şeklindeki Da Vinci Şifresi'ndeki iddialarla karşılaştıracağım. ­Mary, evli olduğu ve bir çocuğu olduğu iddia edilen Magdalina.

Altıncı Bölüm

Kaynaklarımızdaki İsa
figürü

Da Vinci Şifresi boyunca, İsa'nın tarihsel figürü hakkında iddialarda bulunulur - o ölümlü bir peygamberdi, Mecdelli Meryem ile evliydi, ondan bir çocuğu oldu, İsa'nın ölümünden sonra Kilise'yi nasıl yöneteceğine dair talimatlar verdi vb ­.

Teabing'in oturma odasındaki konuşmalarının başında Sophie'ye bildirdiği gibi: -

-                    Canım," diye duyurdu Teabing ciddiyetle, "bu tarihsel ana kadar, takipçileri tarafından İsa ölümlü bir peygamber olarak görülüyordu ­... bir adam, şüphesiz büyük ve güçlü, ama yalnızca bir insan. sadece ölümlü.

-                          Tanrı'nın oğlu değil misin?

-                    Evet! Teabing mutlu bir şekilde haykırdı. - İsa'nın Tanrı'nın oğlu olduğu ancak İznik Konsili'nde ilan edildi ve resmen tanındı. Oylama sonucunda (s. 282).

Daha sonra, İsa'nın sadece fani bir peygamber olmadığına, kelimenin tam anlamıyla, en önemlisi Meryem ile olan ilişkisi olan ciddi insan ilişkileri olan bir adam olduğuna işaret eder.

yazarların bu gerçeği saklama çabalarına rağmen :­

-                    Söylediğim gibi, Sir Teabing açıklamaya başladı, din adamları ­dünyayı sadece bir ölümlü olan vaiz İsa Mesih'in aslında doğası gereği ilahi ­bir varlık olduğuna ikna etmeye çalıştılar. Bu nedenle, Mesih'in dünyevi bir insan olarak yaşamının bir tanımıyla İncil İncil'ine girmediler . Ama sonra İncil'in editörleri bir hata yaptı, bu dünyevi temalardan biri hala İncil'de bulunuyor. Mecdelli Meryem'in teması. - Ara verdi. - Yani: İsa ile evliliği (s. 296).

Harvard sembololoğu Robert Langdon da İsa'nın görünüşe göre evli olduğu inancını paylaşıyor ­:

-                    , alıştığımız bekar İsa'nın standart İncil imajından çok daha fazla anlam ve anlamla donatılmıştır .­

-                          Neden? Sophie şaşırmıştı.

-                    Langdon, "İsa bir Yahudi olduğu için," diye yanıtladı... "Ve zamanın konuşulmayan sosyal yasaları, bir Yahudi erkeğin bekar olmasını yasaklıyordu. Yahudi geleneğine göre ­bekarlık teşvik edilmiyordu, her saygın Yahudi'nin görevi kendisine bir erkek çocuk doğuracak bir eş bulmaktı. İsa evli olmasaydı, ­İncil'deki İncillerden en az biri bu gerçeği belirtmeli ve ayrıca İsa'nın neden bekar kaldığına dair bir açıklama sağlamalıdır (s. 297).

Teabing ve Langdon'a göre, İsa sadece Mecdelli Meryem ile evli değildi, aynı zamanda onun ölümünden sonra Hıristiyan Kilisesi'ne Petrus'un değil, onun liderlik etmesini planlıyordu. Teabing, kanonik olmayan İncillerden birinin anahtar paragrafını şu şekilde yorumlar:

Pek çok müjde, İsa'nın yakında tutuklanıp çarmıhta çarmıha gerileceğinden o anda şüphelendiğini söyler ­. Ve Meryem'e, O gittikten sonra Kilisesini nasıl yöneteceğini öğretir. ... Tüm bu orijinal İncillere göre ­, Mesih'ten Kilise'nin inşası için talimat veren Petrus değildi. Ve Mecdelli Meryem (s. 300).

İsa'nın soyunu koruyan da oydu . ­Çocuğunu taşıdığı iddia edildiği için:

-                    Teabing, Tarikata göre, İsa çarmıha gerildiğinde Mecdelli Meryem hamileydi, diye devam etti. İsa'nın doğmamış çocuğunu kurtarmak için Kutsal ­Toprakları terk etti (s. 309).

bu iddialarda herhangi bir tarihsel gerçek var mı ­, yoksa Da Vinci Şifresi kurgusunun bir parçası mı ­? Bu sorunu çözmenin tek yolu şu soruyu sormaktır: İsa'nın tarihsel figürü hakkında nasıl herhangi bir şey bilebiliriz?

Önceki bölümde öğrendiğimiz gibi, ­İsa ya da geçmişten herhangi biri hakkında herhangi bir şey öğrenmenin tek yolu, bilgi kaynaklarını incelemektir. Gördüğümüz gibi, bu vakadaki ana kaynaklar Yeni Ahit İncilleri ve muhtemelen onun hayatı hakkında değerli bilgiler de içerebilecek ­bazı kanonik olmayan İncillerdir. ­Ancak bu kaynaklar eleştirisiz incelenemez, çünkü gördüğümüz gibi, ­en eski kaynaklar bile (örneğin, Markos ve varsayımsal Q ­belgesi ) anlattıkları olaylardan onlarca yıl sonra yazılmıştı ve bunlar ­, yıllar içinde aktarılan sözlü geleneğe dayanıyordu. İsa'nın hayatından hikayeleri çarpıtan insanlar tarafından. Bu, sahip olduğumuz tüm kaynaklara sağlıklı bir şüphecilikle yaklaşılması gerektiği anlamına gelir . Güvenilir bilgi elde edeceksek, onlara dikkatli ve metodik bir şekilde yaklaşmalıyız. Ne de olsa, İsa'nın hayatı hakkında değiştirilmiş tanıklıklara değil, orijinal bilgilere ihtiyacımız var : İsa'nın gerçekte ne söylediği, yaptığı ve hayatında deneyimlediği.

Lew Teabing, Robert Langdon ­(ya da Dan Brown ya da İsa'nın tarihsel figürü hakkında iddiada bulunmaya çalışan herhangi biri) tarafından öne sürülen iddiaları değerlendirmek için bu tür bilgilere nasıl ulaşabiliriz ? ­Ne de olsa, tüm hayatlarını İsa'nın hayatında neler olduğunu anlamaya adamış bilim adamları var. Bunlar, orijinal ­dillerdeki (Yunanca, Aramice, Latince vb.) tüm kaynakları okumuş yüksek eğitimli bilim adamlarıdır . ­Eski kaynaklarda İsa'dan söz edilen her şeyin farkındalar. Ve neyin tarihsel olarak doğru neyin yanlış olduğunu belirlemek için ­tüm bilgileri değerlendirmek için yöntemler geliştirdiler ­. Teorilerinin çoğu bizi ilgilendirmiyor. Ama vardıkları sonuçlar bizim için son derece önemli. Burada bilim adamlarının İsa'nın hayatından olayları yeniden inşa etmek için geliştirdikleri yöntemleri erişilebilir bir biçimde sunmaya çalışacağım ve okuyucuya tüm bunların arkasında aynı bilim adamlarının titiz çalışmalarının yattığını hatırlatacağım.­

İsa'nın Hayatını Yeniden İnşa Etme Yöntemleri

, İsa'nın hayatında neler olduğunu anlamak istiyorsak, kaynaklarımıza uygulanması gereken ­bir dizi kriter üzerinde oybirliği ile hemfikirdir . ­Aşağıdaki dört kriter en önemlileri arasındadır ¹ .

en erken

Mecdelli Meryem ve diğerleriyle olan ilişkisini ­anlatanlar da dahil olmak üzere - ­kendi inançları ve dünya görüşleri olan insanlar tarafından yeniden anlatıldıkça değiştirildi , bu nedenle önceki kaynaklar sonrakilere göre daha az değiştirilmiş bilgi içeriyor. Nedeni ­açıktır: İlk kaynaklar yazılmadan önce, ­olayları değiştirmek için sonraki kaynaklar yazılmadan öncesine göre daha az zaman vardı. Bu nedenle, İsa'nın yaşamıyla ilgili bilginler, Markos ve Q İncillerini Yuhanna ve Tomas İncillerinden daha çok kullanırlar. Son ikisi, ilk ikisinden onlarca yıl sonra oluşturuldu, bu nedenle güvenilir bilgi içerme olasılıkları azalır.

Bununla birlikte, kaynaklarımızın tümü görece yeni olduğundan (yani, İsa'nın yaşamı boyunca yazılmamış olduğundan), söylediklerini tarihsel olarak doğru bilgiler olarak kabul edemeyiz. Ve yeniden anlatma sürecinde değiştirilmiş hikayeleri var. Bu nedenle ek kriterlere ihtiyacımız var.

Mutabık Kanıtlara Dayalı

İsa'nın hayatındaki olayları yeniden inşa eden bilim adamlarına, aynı bilgiyi bağımsız olarak sunan eski kaynakları keşfettiklerinde çok yardımcı oluyorlar. ­İki veya daha fazla ilgisiz ­kaynak, İsa'nın yaşamı hakkında aynı ­tanıklıkları içeriyorsa, bu, bilgiyi yazarlardan hiçbirinin icat etmediğini gösterir - bu durumda, ­daha da eski bir kaynaktan, belki de ­İsa'nın yaşamının çağdaş bir anlatımından gelmiş olmalıdır. Bununla birlikte, bu kriterin uygulanmasının kaynakların birbirinden bağımsız olmasını gerektirdiğini not etmek çok önemlidir . ­Örneğin Matta, Markos ve Luka ­aynı olayları anlatıyorsa, Matta ve Luka hikayelerini Markos'tan ödünç aldıkları için bu, üç kaynak tarafından bağımsız olarak açıklanan bilgi değildir . Bu durumda , bu olayları açıklayan tek ­bir kaynağımız var , birkaç değil. Ancak tarih, diyelim ki birbirinden bağımsız Mark, Q ve Thomas tarafından anlatılıyorsa, o zaman tarihin ­hepsinin erişebildiği daha eski bir kaynaktan ödünç alındığı sonucuna varabiliriz.

Size bir iki örnek vereyim. (1) Bağımsız kaynaklar—Pavlus, Markos, Yuhanna ve hatta Joseph—İsa'nın erkek kardeşleri olduğunu söylüyor. Çözüm? Görünüşe göre İsa'nın erkek kardeşleri vardı. (2) İsa, Qh , Markos'ta Vaftizci Yahya ile ilişkilidir. John. Böylece, İsa'nın gerçekten de Yahya ile ilişkili olduğu anlaşılıyor. (3) Mark, L (Luka tarafından kullanılan kaynak), John ve Thomas, ­İsa'nın kadınlarla herkesin önünde etkileşim kurduğunu söylüyor. Çözüm?

çelişkili

, onları yazan insanların inançları, dünya görüşleri ve ilgi alanları tarafından açıkça değiştirilmiştir . Peki, kaynaklarımızda yer alan ­ve aynı inanç, dünya görüşü ve ilgi alanlarına kökten aykırı olan bilgilerle nasıl başa çıkabiliriz ? Hıristiyanların İsa hakkında söylemek istedikleriyle çelişiyor gibi görünen bu tür hadislerin icat edilmediği açıktır. Bu nedenle, bu tür gelenekler ­icat edilmedikleri için özellikle değerlidir, ancak görünüşe göre ­İsa'nın hayatından gerçek olayları gerçekten yansıtmaktadır.

Örneğin, bağımsız kaynaklar, İsa'nın Nasıra'dan (Mark, John) olduğunu belirtir. Ve bu , Hıristiyanların onun hakkında söylemek istediklerine ­aykırıdır , çünkü mesihin ­Beytüllahim'den gelmesi gerekiyordu (bazı kaynakların onun orada doğduğunu iddia etmesinin nedeni budur ). ­Ama Hıristiyanlar neden onun Nasıra'dan geldiğini söylesinler? Hıristiyanlıktan önce Nasıra, ­çok az kişinin adını duyduğu, küçük, ücra bir kasabaydı. İsa'nın Celile'nin arka bahçelerindeki ­bu kadar küçük, bilinmeyen ve önemsiz bir yerden geldiğini iddia ederek onun ­hakkında hikayeler anlatan ­Hıristiyanlara hiçbir faydası yoktu ­. Bu nedenle, onu oraya yerleştiren hikayeler görünüşte gerçek - o gerçekten oradandı. Veya İsa'nın Yahya tarafından vaftiz edilmesini ele alalım: İlk ­Hıristiyanlar, vaftiz töreninde vaftiz eden kişinin ruhen vaftiz ettiğinden üstün olduğunu anladılar ­. O halde Hristiyanlar neden İsa'nın başka biri tarafından vaftiz edildiğini hayal etsinler? Yuhanna'nın İsa'dan üstün olduğu açık değil miydi ? ­Hıristiyanlar böyle bir şeyi pek tasavvur edemeyeceklerine göre, bu olaylar büyük bir ihtimalle olmuştur.

Bağlam - (neredeyse) her şey

tarihsel şahsiyetinin ­tüm öğrencilerinin üzerinde hemfikir olduğu sonucu çok ciddiye alıyorlar : İsa birinci yüzyılda Filistin'de yaşayan bir Yahudi idi. İsa'nın söylediklerinin ve yapmadıklarının açıklamaları bu bağlama uymuyorsa, ­tarihsel olarak güvenilmez olarak kabul edilirler. (Sonuçta Langdon'ın kendisi, ­İsa'nın bekâr bir Yahudi olamayacağını öne sürerken bu tarihsel kriteri bir argüman olarak kullanır.) İsa'nın hayatındaki olayların başka bir bağlama daha çok uyan tanımları, görünüşe göre bu diğerinden geliyor. bağlam ve İsa'nın kendisinin hayatından değil.

Örneğin, Thomas'ın Kıpti İncili'nde ve Nag Hammadi kütüphanesindeki diğer parşömenlerde yer alan bazı İsa sözleri, ­belli bir Gnostisizm izi taşır. Sorun şu ki, Gnostisizmin birinci yüzyılın ilk yirmi yılında - özellikle Celile kırsalında - yayılmış olabileceğine inanmak için hiçbir nedenimiz yok ­. Bu Gnostik sözler, ­sözde İsa'nın ağzından, ancak yalnızca farklı bir bağlamda (örneğin, ikinci yüzyılda, Mısır veya Suriye'de bir yerde) daha sonraki eklemeler olmalıdır .­

Bu, Thomas'ın tüm ifadelerinin göz ardı edilmesi gerektiği anlamına gelmez. Bu müjdede bile, örneğin İsa ­hardal tohumu benzetmesini anlatır - aynı benzetme ­(ondan bağımsız olarak) Markos tarafından anlatılır. Bu hikaye hakkında Gnostik hiçbir şey yok ve ­biri çok eski olan iki bağımsız kaynakta geçiyor. Sonuç: İsa bu benzetmeyi anlatmış olmalı.

İsa'nın hayatı hakkında elimizdeki ilk kaynakları incelemek için kullandıkları ana kriterlerdir . ­Onun ne söylediğini ve ne yaptığını anlamak istiyorsak, bir başkasının iman hakkındaki yorumunu basitçe kabul edemeyiz ya da müjde kaynaklarında onun hakkında söylenen her şeyi kabul edemeyiz ­. İsa'nın her sözü, yaptığı iddia edilen her şey ­, onun hakkında söylenen her şey (örneğin evli olduğu dahil), hayatının tarihsel koşullarına karşılık gelip gelmediğini anlamak için bu kriterlere bağlanmalıdır. . İsa'nın bu kriterlere uymayan ­sözleri ve eylemleri ­tarihsel olarak doğru kabul edilemez. Kısacası, ­İsa'nın yaşamının yeniden inşası bir tahmin oyunu, verimli bir hayal gücü uygulaması, hüsnükuruntu için bir mazeret değildir ­. Bu, kaynakların eleştirel bir incelemesidir.

Mecdelli Meryem ile yakın bir ilişkisi olduğu ve onun Kilisesi'ni yönetmesini istediği iddialarına bakacağız . ­Ancak bu soruya dönmeden önce, İsa'nın hayatı hakkında bildiklerimizi daha geniş bir şekilde özetlemek gerekiyor, çünkü bir bütün olarak hayatının karakteri, ayrıntıları belirlememiz için çok önemli olacaktır.

Kıyamet peygamberi olarak İsa

, Yeni Ahit İncillerinin onu ilahi olarak tasvir etmesine rağmen ­, Konstantin'den önce İsa'nın "ölümlü bir peygamber" olarak kabul edildiğini defalarca iddia ediyor ­. Gördüğümüz gibi, Teabing biraz yanlış. Yanlış bir şekilde, ­Yeni Ahit'in İsa'yı yalnızca ilahi olarak tasvir ettiğine inanırken, bazı durumlarda İsa ­burada ölümlü olarak tasvir edilmiştir. Ve yanlışlıkla, İsa'nın orijinal ­algısının Konstantin'in etkisi altında değiştiğine inanıyor: Konstantin'in, ­İsa'nın insan olmanın yanı sıra ilahi bir doğaya sahip olduğuna dair gelişen duyguyla pek ilgisi yoktu. Bu, Konstantin'den yüzyıllar önce oldu. Ancak Teabing bir kilit noktada haklı ­: En eski ve en iyi kaynaklarımız ­aslında İsa'yı ölümlü bir peygamber olarak tasvir ediyor ­. Dahası, onlar içinde belirli bir dizi tahminde bulunan bir peygamber olarak kabul edilir. İsa, Tanrı'nın bu dünyadaki kötü güçleri yok etmek ve dünyada artık acı ve ıstırabın olmayacağı yeni bir krallık kurmak için yakında tarihin akışına müdahale etmesi gerektiğini anlayan ­kıyamet yanlısı bir Yahudiydi. İsa'nın bu kıyamet imgesi ­, biraz sonra göstereceğim , bize ulaşan en eski kaynakların ­dikkatli bir şekilde incelenmesinin sonucudur . Ve kilit nokta, ­Da Vinci Şifresi'ndeki bir dizi ifadeyi değerlendirmektir - örneğin, İsa'nın evli olduğu ve kadınlarla yakın ilişkileri olduğu ­.

Yahudi apokaliptik dünya görüşünün özelliklerinden bahsettim . Ona ­bağlı Yahudiler, ­varoluşun iki temel unsuru olduğuna inanıyorlardı: iyinin güçleri ve kötünün güçleri, bir yanda Tanrı ve melekleri, diğer yanda şeytan ve onun cinleri. Bu düalizmden, modern kötülük çağının yerini, Tanrı'nın kendi krallığını yaratacağı ve kendisinin yöneteceği bir iyilik çağına bırakacağı tarihsel şema ortaya çıktı. Bu çağın gelişinden ­önce, Tanrı'nın yargı sürecinde kötülüğün güçlerini yok edeceği bir felaket gelecek ve insanlar da ­bu zalim çağda Tanrı'nın yanında mı yoksa kötülüğün güçlerinin yanında mı olduklarına bağlı olarak yargılanacaklar. ­Üstelik bu teoriyi paylaşan Yahudiler, tüm bunların çok yakında olacağına inanıyorlardı.

Yirminci yüzyılın başından ­beri , çoğu bilim insanı bunun İsa'nın kendisinin dünya görüşü olduğunu kabul etti ­. Bunun kanıtı , bahsettiğim kriterlere göre incelenirse, erken dönem kaynaklarında ­- hayatta kalan Hıristiyan İncillerinde - bulunabilir2 ­^{. İsa, en eski kaynaklarda - Markos'ta,} Q, M ve L kaynaklarında , birbirinden bağımsız olarak kıyamet peygamberi olarak tanımlanır (gerçi Yuhanna ve Thomas gibi daha sonraki kaynaklarda bu gelenek çoktan ortadan kalkmaktadır). Bu geleneğe göre İsa, yakında Tanrı'nın Cennetten bir yargıç göndereceğini önceden bildirir - ­gizemli adı "İnsanoğlu" dediği, ­kötülüğün güçlerine saldıracak, Tanrı'ya düşman olan her şeyi yok edecek ve ­onları alıp götürecek bir yargıç. bu kötülük çağında, Tanrı'nın iyilik krallığında Tanrı ile birlikte olan. İsa'nın en eski (bağımsız) kaynaklarda ne söylediğine bakalım ­:

“Çünkü bu zinacı ve günahkâr kuşakta kim benden ve sözlerimden utanırsa , İnsanoğlu da ­Babasının görkemi içinde kutsal meleklerle birlikte geldiğinde ­ondan utanacaktır ­... Size doğrusunu söyleyeyim, Tanrı'nın krallığının güçle geldiğini görmeden ölümü tatmayacak olanlar burada duruyor” (Markos 8:38-9:1).

“Fakat o günlerde, o sıkıntıdan sonra güneş kararacak, ay ışığını vermeyecek, yıldızlar gökten düşecek ve göklerin güçleri sarsılacak. O zaman İnsanoğlu'nun büyük bir güç ve görkemle bulutların içinde geldiğini görecekler. Ve sonra meleklerini gönderecek ve O'nun seçtiklerini yerin bir ucundan göğün bir ucuna kadar dört rüzgardan toplayacak... Doğrusu size söylüyorum, tüm bunlar olana kadar bu nesil geçmeyecek. ” (Markos 13:24-27, 30) .

“Çünkü göğün bir yanından çakan şimşek ­göğün diğer yanında nasıl parlıyorsa, İnsanoğlu da Kendi gününde öyle olacak... Nuh'un günlerinde nasılsa, Ahirette de öyle olacak. İnsanoğlu'nun günleri: Nuh'un gemiye bindiği güne kadar yediler, içtiler, evlendiler, evlendiler ve tufan gelip yok etti

herkes. İnsanoğlu'nun göründüğü gün böyle olacak."

(Q, Luka 17:24; 26-27, 30'dan alıntı yaptı ; Matta 24:27, 37-39 ile karşılaştırın).

"Sen de hazır ol, çünkü İnsanoğlu'nun bir saatte geleceğini düşünmüyorsun" (Q, Luka 12:40'tan alıntı ; Mt 24:44).

“Bu nedenle, yabani otlar nasıl toplanıp ateşle yakılırsa, bu çağın sonunda da öyle olacak: İnsanoğlu meleklerini gönderecek ve onlar O'nun Krallığından tüm tökezleri ve kötülük yapanları toplayacaklar. onları ateşli fırına atın; ağlayış ve diş gıcırtısı olacak; o zaman doğrular Babalarının krallığında güneş gibi parlayacak” (M, Mt 13:40-43'ten alıntılanmıştır).

“Kendinize dikkat edin, ta ki, kalpleriniz aşırı yeme, sarhoşluk ve dünyevi kaygılarla ağırlaşmasın ­ve o gün üzerinize ansızın gelmesin; Bu nedenle, ­her zaman uyanık olun ve ­gelecekteki tüm bu felaketlerden kurtulma ve İnsanoğlu'nun önünde durma şansına sahip olabilmeniz için dua edin” (L, Luka 21:34-36'dan alıntılanmıştır ).

Bu tür birçok ifade var - burada sadece birkaç örnek verdim. İsa'nın bu apokaliptik sözlerinin ­birbirinden bağımsız olarak en eski kaynaklarda yer aldığını, ayrıca bağlama mükemmel bir şekilde uyduğunu (benzer görüşler İsa'nın yaşamı sırasında yazılan Ölü Deniz Parşömenlerine de yansıdığını) vurgulamak istiyorum . ­Dahası, İsa'nın kıyametle ilgili sözlerinden bazıları, ilk Hıristiyanların dünya görüşüyle çelişiyordu ­. Q'dan aşağıdaki ifadeyi göz önünde bulundurun :

“Size doğrusunu söyleyeyim, sonsuz yaşamda Beni izlemiş olan sizler, İnsanoğlu kendi görkeminin tahtına oturduğunda, siz de İsrail'in on iki oymağını yargılamak için on iki tahta oturacaksınız” (Matta 19: 28; Luka 22:30 ile karşılaştırın ) .

Neden sonraki Hıristiyanların bu sözü söylemediğini varsayıyoruz? İsa'nın on iki havarisinin tümüne hitap ettiğine ve hepsinin gelecekteki krallıkta yönetici olacaklarını belirttiğine dikkat edin ­. Ancak Hıristiyanlar, İsa'nın öğrencilerinden biri olan Yahuda İskariyot'un ona ihanet ettiğini bildiklerinden, sonraki Hıristiyanların İsa'nın ölümüyle ilgili olaylardan sonra on iki havariden söz etmesi pek olası değildir. Ve ne, bu Yahuda gelecekteki krallığın yöneticilerinden biri mi olacak? Elbette Hristiyanlar ­öyle düşünmüyordu. O halde neden İsa'nın böyle olacağına dair sözünü tuttular ? ­Açıkçası, İsa bunu gerçekten söyledi ve ­kendi dünya görüşlerinin etkisi altında değiştirmeden ifadesini olduğu gibi tuttular .­

İsa'nın kıyamet öğretisinin özellikleri

Biraz sonra, İsa'nın kıyamet öğretisinin Da Vinci Şifresi'nde onun hakkında öne sürülen iddialarla nasıl bağlantılı olduğuna bakacağız. Ve şimdi, bilim adamlarının onun öğretisi hakkında neler kurduklarını biraz daha ayrıntılı olarak ele almamız bizim için önemli. İncillerde İsa hakkında söylenen her şeyi özetlemediğimi bir kez daha hatırlatırım. Müjde yazarları , yazıya dökülmeden on yıllar önce ağızdan ağza geçen hikayelere dayandıkları için biraz çarpıtılmış bir İsa imajı yarattılar . İsa'nın gerçekte ne söylediği ve yaptığıyla ilgileniyorum ve bunu yaparken, ­bahsettiğim ölçütleri kullanarak en eski kaynakların ­eleştirel bir incelemesine dayanıyorum . Yuhanna ­İncili'ndeki İsa'nın kendisini ilahi olarak adlandırdığı ifadesi gibi daha sonraki kaynaklarda ­bulunan gelenekler , ­en eski kaynaklarda yer almaz ­ve ilk Hıristiyanların onun hakkında söylemek istedikleriyle çelişmez. Bu nedenle, tarihsel olarak güvenilir değildirler. Ancak kaynaklarımızda güvenilir bilgiler var. Burada özetlemek istediğim şey bu.

İsa'nın Tanrı'nın gelmekte olan krallığından bahsettiği açıktır. Öğretisi, en eski İncillerden biri olan Markos'ta bir cümleyle özetlenmiştir ­:

"Zaman doldu ve Tanrı'nın Egemenliği yakındır: tövbe edin ve Müjde'ye inanın" (Markos 1:15).

İsa, Tanrı'nın yaklaşmakta olan krallığından bahsettiğinde ­, kendisine güvenle atfedilebilecek bu ve diğer sözlerde ­, ruhsal krallıktan ­(ya da ölümden sonra cennete gideceğimizden değil) değil, gerçek, fiziksel krallıktan bahsediyor. bir. Tanrı'nın yeryüzündeki varlığı. İşte Q'da saklanan ifadesi şöyle diyor:

“İbrahim'i, İshak'ı, Yakup'u ve Tanrı'nın Egemenliği'ndeki bütün peygamberleri ve senin kovulduğunu gördüğün zaman, ağlayış ve diş gıcırtısı olacak. Ve doğudan ve batıdan, kuzeyden ­ve güneyden gelecekler ve Tanrı'nın krallığında uzanacaklar” (Q, Luka 13:28-29'dan alıntılanmıştır ; Mt 8:11-12 ile karşılaştırın).

İsa'nın ilk tanıklıklarında bulunur . ­Kıyamete inanan diğer düşünürler gibi, ondan önce ve sonra, görünüşe göre İsa, Tanrı'nın gücünü yalnızca ­göklerin krallığına değil, aynı zamanda yeryüzüne de yayacağına inanıyordu. Burada gerçek, fiziksel bir krallık olacak ­, Tanrı'nın kendisine sadık insanları yöneteceği, yiyecek, içecek ve sohbetlerin olacağı, insanların-yöneticilerin tahtlara oturacağı (on iki ­havari) ve insanların- denekler leziz yemeklerin keyfine varacaklar. .

Matta ve Tomas'ta biraz farklı biçimlerde bulunan bu mesel de dahil olmak üzere, İsa'nın bazı benzetmelerinde söylediği gibi, ­gelecek krallığın gelişi yeryüzünde büyük bir yargı gerektirecektir :­

“Cennetin Krallığı, denize atılan ve her türden balığı yakalayan, dolduğunda onu karaya sürükleyen ve oturan, iyiyi kaplarda toplayan ve kötüyü dışarı atan bir ağ gibidir. Böylece çağın sonunda olacak: melekler çıkacak ve kötüleri doğruların arasından ayıracak ve ­onları kızgın fırına atacaklar: ağlayış ve diş gıcırtısı olacak” (Mt 13:47-50).

Matthew'un erişebildiği kaynak olan M'de bulduğumuz başka bir seçenek:

“Deliceler nasıl toplanıp ateşle yakılırsa, bu çağın sonunda da öyle olacak: İnsanoğlu meleklerini gönderecek ve onlar, O'nun Krallığından tüm engelleri ve kötülük yapanları toplayıp atacaklar. ateşli bir fırına; ağlayış ve diş gıcırtısı olacak; o zaman doğrular, Babalarının krallığında güneş gibi parlayacak” (Mt 13:40-43).

İsa'nın İnsanoğlu dediği şey tarafından meydana getirilen kozmik boyutlarda bir olay olacaktır :­

“Fakat o günlerde, o sıkıntıdan sonra güneş kararacak, ay ışığını vermeyecek, yıldızlar gökten düşecek ve göklerin güçleri sarsılacak. O zaman İnsanoğlu'nun ­büyük bir güç ve görkemle bulutların içinde geldiğini görecekler. Sonra meleklerini gönderecek ve seçtiği kullarını yerin bir ucundan göğün bir ucuna kadar dört bir yandan toplayacak” (Markos 13:24-27).

yeni krallığa girecek seçilmiş kişiler kimler ? ­Kötü bir çağda yaşadığımızdan ve kötü güçler dümende olduğundan, şimdi yüce ve güçlü olan insanlar, İnsanoğlu'nun gelişiyle yargılanacaklar. Ve fakirler ve ezilmişler, ­yaklaşan iyilik krallığını takip ediyor. Çünkü Tanrı , kendisine sadık olanlardan, yani ­bu dünyayı yöneten kötü güçler tarafından küçük düşürülenlerden yana değildir . ­İsa diyor ki:

“Ve doğudan ve batıdan, kuzeyden ve güneyden gelecekler ve Tanrı'nın krallığında uzanacaklar. Ve işte, birinci olacak sonuncular var ve sonuncu olacak ilkler var” (Luka 13:29-30; belki Q- bkz. Mt 20:16).

Bu nedenle İsa, çobanlık işi sırasında toplumdan dışlananları korudu. Tanrı'nın krallığı geldiğinde miras alacak olanlar onlardı. Bu zenginlerin ve güçlülerin değil, fakirlerin ve mazlumların dünyasıdır. Bu nedenle İsa, takipçilerini zenginlik ve nüfuz peşinde koşmamaya, hayatlarını başkalarının hizmetine ­adamaya çağırdı , çünkü ­gelecek krallığı alacak olanlar alt düzeydekilerdir. Bu nedenle, eski kaynaklarımız İsa'nın şunları söylediğini kaydeder:

"İlk olmak isteyen, herkesin sonuncusu ve herkesin hizmetkarı olsun" (Markos 9:35).

Ve ilerisi:

“Ulusların prensleri olarak saygı duyulanların ­onlara hükmettiğini ve onların soylularının onlara hükmettiğini biliyorsunuz. Ama aranızda böyle olmasın; ama aranızda kim büyük olmak isterse, kulunuz olsun; Ve aranızda kim birinci olmak isterse, hepinizin kölesi olsun” (Markos 10:42-44).

Bir sonraki bölümde İsa'nın kadınlara karşı tutumunu incelerken bu ifadeler işimize yarayacaktır ­. İsa döneminde kadınlar tam da aşağılananlar arasında oldukları için, o dünyada tek güç sahibi olan erkeklere (babalara veya kocalara) itaat etmek zorunda kalan ikinci sınıf insanlar olarak görülüyorlardı. Ancak İsa, krallığı takip edecek olanların zayıf ve aşağılanmışlar olduğuna inanıyordu .­

Her şeyin alt üst olduğu fikri, ­İsa'nın pek çok iyi bilinen sözlerinde kırmızı bir iplik gibi akıyor . ­Bu, ne yazık ki, ondan alıntı yapan insanlar tarafından sıklıkla bağlamından koparılan lütuf doktrini için de geçerlidir. Lütuf Doktrini, ­kaynaklarımızın çoğu tarafından İsa'ya atfedilen ve İsa'nın belirli insan gruplarını kutsadığı sözler koleksiyonudur. Bu sözlerin en ünlüsü Matta tarafından şöyle başlayan Dağdaki Vaaz'da verilmektedir:

“Ne mutlu ruhta fakir olanlara, çünkü onlarınki cennetin krallığıdır ­. Ne mutlu yas tutanlara, çünkü onlar teselli edilecekler. Ne mutlu uysallara, çünkü onlar dünyayı miras alacaklar. Ne mutlu doğruluğa acıkıp susayanlara, çünkü onlar doyacaktır” (Mt 5:3-6).

İlginçtir ki birçok okuyucu ­bu ifadelerde fiillerin zamanlarına dikkat etmemektedir. Belirli insan gruplarının şu anda neler yaşadıklarını ve gelecekte neler yaşayacaklarını anlatıyorlar . ­deneyimleyecekler mi ? Ne zaman? Belli belirsiz, uzak ve bilinmeyen bir anda değil . ­Bu krallık geldiğinde olacak. Şimdi zayıf, fakir ve aşağılanmış olanlar mükâfatlarını o zaman alacaklardır.

Matta'daki bu ifadelerin birçoğu Q'dan ödünç alınmıştır . İlginç bir şekilde, Luka'ya göre, bunlar ruhsal acıdan çok fiziksel acıyı daha fazla vurgulamaktadır. Örneğin, Luka'da İsa "ruhen fakirleri" değil, sadece "yoksulları" kutsar. İsa, Luka'da "doğruluğa acıkanlar ve susayanlar"dan bahsetmek yerine, basitçe "aç olanlar"dan söz eder. Bu durumlarda Luka'nın anlattıklarının İsa'nın kendisinin söyleyebileceklerine daha yakın olduğuna inanmak için iyi nedenlerimiz var. Başlangıç olarak, bağımsız ­Thomas İncili'nde şu ifadeleri çok benzer bir biçimde buluyoruz:

"Ne mutlu fakirlere, çünkü sizinki Tanrı'nın Krallığıdır" (Tomas İncili 54).

“Şimdi aç olanlara ne mutlu, çünkü susanın karnı doyacaktır” (Tomas İncili 69).

“Nefret edilen ve zulme uğrayanlara ne mutlu; artık zulüm görmeyeceksiniz” (Tomas İncili 68).

İlginç bir şekilde, Luke'a göre, bu kıyamet kutsamalarına karşıtları olan ­kıyamet lanetleri eşlik ediyor:

“Aksine, vay halinize zengin! çünkü tesellinizi çoktan aldınız. Vay haline, şimdi tok olan sana! çünkü ağlayacaksın. Şimdi gülenlerin vay haline! çünkü ağlayıp feryat edeceksin. Bütün insanlar senin hakkında iyi konuştuğunda vay haline! çünkü onların ataları da sahte peygamberlere böyle yaptı” (Luka 6:24-26).

Bu apokaliptik kınama, bağımsız kaynaklar tarafından desteklenmiyor , ancak ­bu bölümde ele aldığımız ana temalarla açık bir şekilde tutarlı . ­İsa, her şeyi kökten değiştirecek olan İnsanoğlu'nun gelişiyle birlikte yargı gününün geleceğini öğretti: şimdi başarılı olanlar yargılanacak ve acı çekenler kutsanacak. Bu kıyamet mesajı aynı zamanda ­, İsa'nın sözlerine kulak asmayan ve Tanrı'ya istediği gibi dönmeyen herkesin kaçınılmaz olarak yok edileceğine dair bir uyarı da içeriyordu .­

Ama bu ne zaman olacak? İnsanoğlu ne zaman gelecek ­? Bu krallık ne zaman gelecek? Uzak bir gelecekte, yıllar, on yıllar, yüzyıllar veya bin yıl sonra ­mı olacak ­? Hayır, tam tersine, ­zamanının diğer birçok kıyamet peygamberi gibi, İsa da Tanrı'nın krallığının gelmek üzere olduğuna inanıyordu ­. İlk İncillerde diyor ki:

“Çünkü bu zinacı ve günahkâr kuşakta benden ve sözlerimden kim utanırsa ­, İnsanoğlu da Babasının ­görkemi içinde kutsal meleklerle birlikte geldiğinde ondan utanacaktır ­. Size doğrusunu söyleyeyim, burada bulunanlar arasında Tanrı'nın krallığının güçle geldiğini görmeden ölümü tatmayacak olanlar var” (Markos 8:38-9:1; vurgular eklenmiştir).

bütün bunlar olana kadar bu nesil geçmeyecek ” (Markos 13:30; vurgular eklenmiştir).

“Bak, izle, dua et, çünkü o zamanın ne zaman geleceğini bilmiyorsun. Sanki bir kimse, sefere çıkıp evinden çıkarken, kullarına ve her birine kendi işine yetki vermiş ve bekçiye nöbet tutmasını emretmiş gibidir. Bu nedenle dikkatli ­olun, çünkü evin efendisinin ne zaman geleceğini bilemezsiniz: akşam mı, gece yarısı mı, horoz öttüğünde mi, sabah mı; aniden gelip seni uyurken bulmasın diye. Ama size ne söylersem, herkese söylüyorum, izleyin” (Markos 13:33-37).

Ya da sözleri Q'da yazıldığı gibi :

“Biliyorsunuz ki ev sahibi hırsızın hangi saatte geleceğini bilseydi uyanık olurdu ve ­evinin kazılmasına izin vermezdi. Ayrıca hazır olun, çünkü İnsanoğlu'nun bir saatte geleceğini düşünmüyorsunuz” (Luka 12:39-40; Matta 24:43-44).

Çağın sonunun kaçınılmazlığı fikri, İsa'nın aile ve evlilik algısı da dahil olmak üzere şimdiki sosyal ilişkiler anlayışını nasıl etkilediğine bakacağımız bir sonraki bölümde bizim için önemli olacak. Ayrıca , İsa'nın kendisinin yaşamına ve onun evli olduğu ve kadınlarla yakın ilişkilere sahip olduğunun varsayılıp varsayılamayacağı sorusuna da bakacağız .­

Özetlemek gerekirse, en eski kaynakların eleştirel bir incelemesine dayanarak ­, İsa, kendisinden önce Ölü Deniz Tomarlarını yaratan topluluğun üyeleri gibi ­(ve burada kimliğini ele almadığımız Vaftizci Yahya gibi), bir peygamberdi. Tanrı'nın yakında tarihin akışına, ­kendisine karşı yükselen tüm kötülükleri yok edecek ve yeryüzünde parlak bir ütopya krallığı kuracak bir yargılama eylemiyle müdahale edeceğini öngören kıyamet.

Çözüm

, birinci yüzyılın ikinci yarısından itibaren İsa'nın takipçileri tarafından yazıya dökülmeye başlamadan önce bu hikayeleri anlatan Hıristiyanlar tarafından değiştirilenleri bir kenara bırakarak, tarihçilerin elimizdeki kaynaklardan nasıl güvenilir bilgiler çıkardıklarını açıklamaya ayırdım. ­ikinci nesil Okuyucunun ana noktamı anlaması önemlidir: İsa hakkında bilgi, varsayımların veya zengin bir hayal gücünün eseri değildir. Herkes İsa hakkında spekülatif veya sansasyonel bir açıklama yapabilir: İsa evliydi! İsa'nın çocukları oldu! İsa bir sihirbazdı! İsa bir Marksistti! İsa silahlı bir devrimciydi! İsa eşcinseldi! ³ Ve insanların, sansasyonel ya da ihtiyatlı olsun, İsa hakkında istediklerini söyleme hakkını inkar etmiyorum ­. Ancak tarihçilerin bir iddiayı kabul etmek için kanıtlara ihtiyacı vardır ­. Güvenebileceğimiz tek kanıt en eski kaynaklardadır ve bunu sadece inanarak kabul edemeyiz ya da kaynakları istediğimiz gibi seslendirmek için satır aralarını okuyamayız. Mevcut kriterler ve tarihsel ilkeler dikkate alınarak eleştirel bir şekilde ele alınmalıdır.

İsa'nın tarihsel kişiliğini, sözleri, eylemleri ve deneyimleri ­kendi döneminin çerçevesine oturduğunda anlayacağız . ­Kişiliğini zamanımızın çerçevesine sığdırmaya çalışmayın . Gözümüze gelecek tablo ­modern insana garip gelebilir. Ne de olsa İsa, ­neslinin yaşamı boyunca kötülük çağının sonunu tahmin eden Yahudi kıyamet peygamberi olarak karşımıza çıkıyor. ­Belki de Pazar okulunda bize öğretilen İsa bu değildir. Belki de imajı, sansasyonel iddialara dayanan edebiyat ve sinema eserlerinin yarattığı şeye uymuyor . ­Ama bu İsa gerçekte neyse oydu.

İsa'nın bu tarihsel tasvirini Lew Teabing ve Robert Langdon'ın Da Vinci Şifresi'ndeki iddialarıyla uzlaştırmaya çalışacağım . ­İsa'nın sadece kadın takipçileri olmadığına dair ­ifadelerle ­- iddiaya göre, infazından sonra ondan bir çocuk doğuran bir karısı ve metresi olan Mecdelli Meryem vardı.

Yedinci Bölüm

İsa, Mecdelli Meryem
ve evlilik

Da Vinci Şifresi'ndeki en önemli tarihsel karakterlerden biri, İsa'nın bir takipçisi olan Mecdelli Meryem'dir. Arsaya göre, Meryem sadece İsa'nın takipçilerinden biri değildi - ailesinin temelini atan bir çocuğu doğuran karısı ve metresiydi ve İsa'nın torunları bugüne kadar hayatta ve tarafından korunuyor. ­gizli bir topluluk, Sion Tarikatı. Mecdelli Meryem ile İsa arasındaki ilişkiye dair bu anlayışın ­Dan Brown'ın orijinal icadı olmadığını vurgulamak istiyorum . ­Brown, "bilgisinin" çoğunu 1980'lerin en çok satan kitabı olan ­The Holy Blood, the Holy Grail adlı kitaptan aldı ve Brown, romanında açıkça bahsettiği ­, ancak Mary hikayesinin birincil kaynağı olduğunu kabul etmese de Magdalene (ve Sion Tarikatı hakkında)'. Bununla birlikte, her iki kitaba da aşina olan herkes, ­aralarında güçlü bir benzerlik olduğunu fark edecektir. Kutsal Kan, Kutsal Kâse, antik çağ veya Orta Çağ ­bilim adamları tarafından değil , ­sansasyonel ama tarihsel olarak doğrulanmamış Meryem, İsa hipotezini ortaya atan bağımsız bilim adamları Michael Baigent, Richard Lee ve Henry Lincoln tarafından yazılmıştır .

işte, Kâse ve Sion Tarikatı ² . Bu kitaptaki odak noktam ­esas olarak Da Vinci Şifresi ve teorisi üzerine olduğundan, ­Dan Brown'ın fikirlerinin çoğunu arama hakkında bir olay örgüsü oluşturmak için ödünç aldığını belirtmek dışında, Kutsal Kan ­, Kutsal Kâse ile doğrudan ilgilenmeyeceğim. Kâse için Robert Langdon ve Sophie Neve tarafından.

296) ile ilgilidir . Bu evliliğin kanıtı olarak ­, İngiliz aristokrat ve Kâse arayıcısı ­Lew Teabing, Yeni Ahit'te yer almayan bir müjdeye, Nag Hammadi'den Philip İncili olarak bilinen bir broşüre başvurur. Diyor ki: "Ve ­Kurtarıcı'nın arkadaşı Mecdelli Meryem'dir." Ve Teabing, "Herhangi bir Aramice bilgin size o günlerde 'arkadaş' kelimesinin kelimenin tam anlamıyla 'eş' anlamına geldiğini söyleyecektir" (s. 298).

İsa'nın gerçeği Meryem'e açıklayıp açıklamadığı konusunda tartıştıkları , kanonik olmayan başka bir Gnostik ­İncil'den, Meryem İncili'nden alıntı yaparak devam eder. ­Teabing'in açıklaması şu şekilde:

Pek çok müjde, İsa'nın yakında tutuklanıp çarmıhta çarmıha gerileceğinden o anda şüphelendiğini söyler ­. Ve O gittikten sonra Kilisesini yönetmesi için Meryem'i cezalandırıyor... Tüm bu orijinal İncillere göre, Mesih'e kendi Kilisesini inşa etmesi için talimat veren Petrus değildi. Ve Mecdelli Meryem (s. 300).

, Meryem'in Hıristiyan kilisesinin tarihindeki önemini vurgulamak için ­Sophie Neva'ya ­Yahudi "Benjamin soyunun" soy ağacını gösterir. Orada Mecdelli Meryem'in adını görür ve şaşırdığını ifade eder: "Yani Benjamin'in evinden mi?" "Kesinlikle," diyor Teabing, "Mecdelli Meryem kraliyet soyundan bir kadındır ­" (s. 301). Ve bu, onun mantığına göre, Mesih ve Mecdelli Meryem'in çocuğunun yalnızca en saf kraliyet kanından olabileceği anlamına gelir. Bu nedenle kilise ­liderleri onun İsa ile olan ilişkisini saklamaya çalıştı:

Mecdelli Meryem'in erken Hıristiyanlık döneminin din adamlarına yönelttiği tehdit ­gülünecek bir şey değildi. O sadece Mesih'in Kilisesi'nin yaratılmasını emanet ettiği kadın değildi, onun varlığı ­Kilise'nin, herhangi bir ­ölümlü gibi Mesih'in de çocukları olabileceği konusunda sessiz kaldığını kanıtladı. Dahası, Kilise, kendisini Mecdelli Meryem'in gücünden koruma çabasıyla, onu bir fahişe ilan etti ve Mesih'in Meryem ile evliliğine dair tüm kanıtları gömerek, Mesih'in çocuğu fikrini ve tarihsel kanıtları tomurcukta boğdu. O'nun ilahi değil dünyevi kökeninden (s. 307) .

Ancak Kilise her şeyi yok edemedi - geleneğin gizemli ­Sion Tarikatı tarafından yüzyıllarca korunduğu iddia ediliyor:

Teabing, Tarikata göre, İsa çarmıha gerildiğinde Mecdelli Meryem hamileydi, diye devam etti. İsa'nın doğmamış çocuğunu kurtarmak için ­Kutsal Toprakları terk etti, başka seçeneği yoktu. İsa'nın amcası, Arimathea'lı sadık Joseph'in yardımıyla Mecdelli Meryem gizlice o zamanlar Galya olarak bilinen Fransa'ya kaçtı . Orada Yahudi cemaatine sığındı. Orada, Fransa'da bir kız çocuğu dünyaya getirdi. Kızın adı Sarah'tı (s. 309).

Şifresi'nin bu iddiaları tıpkı diğerleri gibi: tarihsel gerçeklerden çok kurgu ­. Ve bazıları düpedüz yanlış. En bariz örneği ele alırsak, Filip İncili'nde Meryem'den söz edilen Aramice "yoldaş" kelimesinin "eş" anlamına geldiğini söylemek yanlıştır. Birincisi, bu kelime Aramice değil. Philip İncili Kıpti dilinde yazılmıştır. Ve ciltte kullanılan kelime ­başka bir dilden alınmış olsa da bu dil Aramice değil, Yunancadır ­. Yani Aramicenin bu tabirle hiçbir ilgisi yoktur. Ve kullanılan Yunanca kelime (koinδnos) aslında "eş" (veya "sevgili") anlamına gelmez ­, yalnızca "arkadaş" (arkadaşlar ve yoldaşlara atıfta bulunmak için kullanılır) anlamına gelir.

Teabing'in geri kalan iddiaları da aynı derecede hatalı veya en azından tarihsel bir temeli yok. Ancak bu çok çeşitli soruları gündeme getiriyor. Tarihsel gerçekleri inceleyerek İsa'nın kadınlarla ilişkisi hakkında ne söyleyebiliriz ? ­Evli miydi? Mary Magdalene onun karısı mıydı? Eğer öyleyse, onunla cinsel ilişkiye girdi mi? Çocukları var mıydı?

Bu soruları cevaplamak için edebi kurgu alanını bir kenara bırakmalı ve ­tarihsel gerçeklere bağlı kalmalıyız, yani sansasyonel ­iddialar yerine tarihsel metodolojiye dönmeliyiz ­. Önceki bölümde gördüğümüz gibi, ­olayları İsa'nın hayatından yeniden oluşturmak son derece zordur. Şu veya bu müjdeden rasgele seçilen satırları basitçe alıntılayıp bunun tarihsel olarak güvenilir bilgi olduğunu ilan edemezsiniz ­. Tarih bilimi çok daha karmaşıktır. Gerçeği kurgudan ayırmak için kaynaklarımızın doğasını dikkate almak ve onlara katı kriterler uygulamak gerekir. Yani, ilk kaynaklarımız İsa ve Meryem'in sevgili ve/veya evli olduklarını söyleseler bile, bunun doğru olup olmadığını öğrenmek için biraz araştırma yapmamız gerekirdi . ­Ancak ortaya çıktığı üzere, Teabing'in güvencelerine rağmen, kadim kaynakların hiçbiri, bırakın Mecdelli Meryem'in karısı olduğunu, İsa'nın evli olduğunu bile göstermiyor. Tüm bu ifadeler, ­doğrudan kaynaklarda doğrulanmayan, İsa'nın yaşamının fantastik bir yeniden inşasına yönelik modern bir girişimdir . Kaynaklara tarihsel yaklaşım, İsa hakkındaki fantastik iddialar kadar etkileyici ve sansasyonel değildir (bir metresi vardı ­! Seks yaptı! Çocukları vardı!), ama gerçekte ne olduğunu anlamak için gereken tam da bu yaklaşımdır. romanlarda anlatıldığı kadar heyecan verici değilse .­

İsa hakkında genelden özele giderek cevaplamamız gereken ­bir dizi soru formüle ettim : Genel olarak kadınlara nasıl davrandı ­? Takipçileri arasında nasıl bir rol oynadılar? Herhangi biriyle yakın bir ilişkisi var mıydı? Evli olduğu varsayılabilir mi? Mecdelli Meryem ile ilişkisi tam olarak neydi? Evli olduklarına dair tarihsel bir kanıt var mı? Yakın bir ilişkileri olduğunu mu?

İsa'nın Takipçileri: erkekler

İsa'nın takipçilerinin, özellikle de en yakın takipçilerinin büyük çoğunluğunun erkek olduğu anlaşılmaktadır . İsa hakkındaki ­hikayelerin çoğu ­, hem tarihsel olarak gerçek denebilecek olanlar ­hem de hakkında şüpheler bulunanlar, onun erkeklerle olan ilişkisini ele alır. Bu şaşırtıcı değil ­: Birinci yüzyılda kadınlara erkekler -babalar ve/veya kocalar- egemendi ve ­evde yapacak bu kadar çok şey varken: yemek pişirmek, dikiş dikmek ve dikmek gibi - gezici bir öğretmenle tarlalarda dolaşmasına pek izin verilmezdi. kıyafetleri tamir et ­, çocuklara bak ¹ . Bu kadınların uğraşıydı; evin dışındaki erkeklerin çok daha belirgin bir sosyal rolü vardı. Bir kadın, kural olarak, ancak bir erkeğin (baba veya koca) otoritesi altında değilse, örneğin yalnız ve yaşlı olduğu için veya bir aileye aitse, evin dışında aktif olabilir.­

İsa, Mecdelli Meryem ve evliliği üst sınıfa aitti ve onun ev işleri köle gibi başkaları tarafından devralınmıştı. Ve İsa'nın birkaç bireysel ­takipçisi pekâlâ üst sınıf olabilirken - ve göreceğimiz gibi muhtemelen öyleydiler ­- büyük çoğunluk köylülerdi. Celile'nin köylü kadınları da zamanlarının çoğunu ­ev işi yaparak geçiriyorlardı; vaaz dinlemeye gitmek gibi boş zaman etkinlikleri için zamanları yoktu.

İsa'nın takipçilerinin çoğunluğunun muhtemelen ­zamanlarının çoğunu evden uzakta geçiren erkekler olması şaşırtıcı değildir . ­Ayrıca kaynaklarımız, İsa'nın en yakın takipçilerinin hepsinin erkek olduğunu belirtiyor. Cinsiyetleri pek sorgulanamayan ­bu on iki havari, ­İsa'yı çevreleyen daha büyük bir topluluktan seçilmiş on iki erkektir ve yine ağırlıklı olarak erkektir. Bu sadece ­İsa'yı çevreleyen gerçeklik değil , aynı zamanda görünüşe göre kendisinin tasarladığı ideal bir durumdur. Ne de olsa, daha önce gördüğümüz gibi, İsa'nın öğretisinin ana fikirlerinden biri, ­Tanrı'nın tebaasını insan aracılar aracılığıyla yöneteceği Tanrı'nın krallığının yakında gelişinin beklentisiydi . ­Peki bu arabulucular kim olacak? İsa'nın Q'daki ifadesini hatırlayalım , bu bizim sahihlik ölçütlerimizi karşılayan bir ifadedir: "Doğrusu size derim ki, sonsuz yaşamda Beni izlemiş olan sizler, İnsanoğlu kendi görkeminin tahtına oturduğunda, ayrıca İsrail'in on iki oymağına hükmetmek için on iki tahta oturacaksınız. ­” (Matta 19:28; Luka 22:30 ile karşılaştırın). Ve Tanrı'nın tebaasının gelecekteki yöneticileri de elbette erkek olacaktı.

İsa'nın Takipçileri: kadınlar

Bu, İsa'nın takipçileri olmadığı anlamına gelmez. Aksine, ­İsa hikâyelerindeki kadın karakterler, erkekler kadar net bir şekilde tanımlanmasa da,

161

6- İsa'nın Sırları

Birinci yüzyılda kadınların sosyal faaliyetlerini sınırlayan ataerkil toplum göz önüne alındığında, düzenli olarak, beklenenden çok daha sık görünürler . ­Görünüşe göre ­İsa, Yahudi olanlar da dahil olmak üzere diğer öğretmenlerden daha fazla kadınları pastoral işine çekiyordu ­. Böyle bir sonuç, bir önceki bölümde ele aldığım kriterleri kullanarak kaynaklarımızı dikkatli bir şekilde inceleyerek çıkarılabilir .­

Tüm bu materyali özetleyerek şunları söyleyebilirim ­4 İki bağımsız erken dönem ^kaynağında , Mark ve L'de (Luka'nın kullandığı kaynak), İsa'nın gezintileri sırasında kadınların ona eşlik ettiği ­belirtilmektedir ­(Markos 15:40-41; Luka 8:1). -3). Aynı gelenek , yine bağımsız olarak , Thomas İncili'nde ( örn . 21-29). Mark ve L ayrıca kadınların İsa'nın pastoral kariyeri boyunca ona mali destek sağladığına ve görünüşe göre patronlarının rolünü oynadığına dikkat çekiyor (Mk 15:40-41; Lk 8:1-3). Diğer bir deyişle, İsa'nın bu dönemde herhangi bir gelir kaynağı olmadığından, bu kadınlar (ki bunlardan biri Mecdelli Meryem'dir) fiilen ona ve öğrencilerine destek olmuştur. Bunlar belli ki evde kalıp ev işleriyle ilgilenmek zorunda olmayan varlıklı kadınlardı ­. Belki de Mecdelli Meryem de dahil olmak üzere bu kadınların bazıları bekardı, ama kesinlikle hepsi değil. Bunlardan birinin adı "Hirodes'in kâhyası Chuza'nın karısı Yuhanna"dır (Luka 8:2). Diğerinin adı Susanna ama Mary örneğinde olduğu gibi onun medeni durumunu belirleyemiyoruz. Luka, " mallarıyla O'na hizmet eden daha pek çok kişi" olduğunu söylüyor . ­Mark'ın adını verdiği diğerleri arasında ­Salome adında bir kadın ve "Küçük Yakup ve Yoşiya'nın annesi" olarak tanımlanan başka bir Meryem yer alır. Bunun , daha önce belirtildiği gibi (Markos 6:3) Yakup ve Yoşiya adında iki oğlu olan İsa'nın annesinden başkası olmaması ­mümkündür ­. Her halükarda, İsa'ya seyahatlerinde sadece on iki erkek havarinin değil ­, kadınların da eşlik ettiği ve bazılarının ona maddi yardımda bulunduğu açıktır .­

Kadınlar sadece İsa'ya eşlik edenler değildi ­, aynı zamanda çobanlık işi sırasında yöneldiği kişilerdi. Mark ve Yuhanna'da İsa, ­yakın takipçilerinden olmayan kadınlarla topluluk önünde sohbet eder ve tartışır (Yuhanna 4:1-42; Markos 7:24-30). Her iki müjde de birbirinden bağımsız olarak, İsa'nın ­kendisini herkesin önünde merhemle yıkayan bir kadınla fiziksel temas kurduğunu da kaydeder (Markos 14:3-9; Yuhanna 12:1-8). Mark'a göre, bu, ­Simon adlı bir cüzamlının evindeki isimsiz bir kadındır (biraz farklı bir varyasyonla aynı hikaye, görünüşe göre onu Mark'tan ödünç alan, ancak birkaç önemli noktada değiştiren Luke'da da bulunur. ; bkz. Luka 7 : 36-50); Yuhanna'ya göre bu, Martha ve Lazarus'un kız kardeşi Bethany'li Meryem'dir ve eylem onun evinde gerçekleşir. Ayrıca, İsa'nın ihtiyacı olan kadınlara birkaç kez yardım sağladığına dair kanıtlar vardır (örn. Mt 15:21-29).

Dört kanonik İncil'in tümü, hayatının son haftasında Celile'den Yeruşalim'e giderken İsa'ya eşlik eden kadınların idamında hazır bulunduğunu söyler (Mt 27:55; Markos 15:40-41; Luk 23:49; Yuhanna 19 ) : 25). En eski versiyon olan Mark'a göre, yalnızca sonuna kadar ona sadık kaldılar : tüm erkek takipçileri kaçtı. ­Ayrıca, kanonik olmayan Petrus İncili'nin yanı sıra dört kanonik İncil'den de açıktır ki, İsa'nın bedeninin artık mezarda olmadığına ilk inananlar kadın takipçilerdi (Mt 28:1-10) . ; Markos 16:1-8; Luk 23:55-24:10; Yuhanna 20:1-2; İbraniler, Petrus 50-57). Doğru, bu kaynaklar boş mezardaki kadınların sayısıyla ilgili farklı açıklamalar veriyor : ­Yuhanna'nın iddia ettiği gibi Mecdelli Meryem orada yalnız mıydı? Yoksa diğer İncillerin dediği gibi Mecdelli Meryem ve diğer kadınlar orada mıydı? Ve başka kadınlar varsa, tam olarak kim? Bahsettiğiniz kaynağa bağlıdır. Her halükarda, İsa'nın diriltildiğini ilk açıklayanlar bu kadınlardı. Bazı feminist tarihçilerin iddia ettiği gibi, mezardaki bu kadın fikrinin önemi fazla tahmin edilemez : bu kadınlar olmadan diriliş asla bilinemezdi ve bu nedenle Hristiyanlık olmazdı.­

İsa'nın kadınlarla olan temaslarına dair başka ilginç anlatımlar da vardır, ancak bunlar yalnızca bir veya diğer İncil'de yer alır ­ve bu nedenle, tekrar tekrar tekrarlanan hikayelerin gerçek olarak kabul edilme olasılığının daha yüksek olduğu kriterimizi karşılamaz. Bunlar arasında, yalnızca Luka İncili'nde bulunan, İsa'nın, kendisini tamamen geleneksel "kadın" ev işlerine adamak yerine öğretilerine dönme kararında arkadaşı Bethany'li Meryem'i desteklediğinin unutulmaz öyküsü yer alır (Lk 10: 38-42 ­) . ).

Bu hikayelerin tarihsel bağlamla - birinci yüzyıl Filistin'iyle - ilgisi hakkında ne söyleyebiliriz? Antik dünyada kadınların genel olarak erkeklere göre ikinci sınıf insan olarak algılandığı doğrudur. Ancak istisnalar vardı: Epikurosçular ve Kinikler gibi Yunan felsefe okulları kadın ve erkek eşitliğini savundu. Tabii ki, İsa'nın Filistin'deki yakın çevresinde ­çok az Epikürcü veya Kinik vardı ve birkaç kaynağımız, kadınların ­kamusal hayata katılma fırsatları açısından imparatorluğun kırsal kesiminde ­genel olarak daha da kısıtlı olduğunu söylüyor. ­evde ve babalarının veya kocalarının gücünün dışında. Yahudi bir öğretmen onları bunu yapmaya teşvik etmiş olabilir mi ?­

O zamanın diğer Yahudi vaizlerinin halefleri olduğunu varsaymak için ciddi bir nedenimiz yok .­

tişörtü Ancak, Ferisilerin Büyük Kral Herod'un sarayındaki nüfuzlu kadınların desteğini ve himayesini aldıklarını biliyoruz. Ne yazık ki, birkaç kaynağımızda, ­toplumda onları babalarından veya kocalarından bağımsız kılacak zenginliğe ve konuma sahip olmayan alt sınıf ­kadınlarına dair neredeyse hiçbir veri yoktur .­

Bununla birlikte, İsa'nın yanında vaaz etme faaliyetleri sırasında onu takip eden kadınların olabileceğini doğrulayan bir düşünce var. Bu, ­Tanrı'nın krallığının gelişiyle ilgili öngörüsünün özel doğasıyla bağlantılıdır. Hatırlayalım: İsa, Tanrı'nın tarihin akışına müdahale edeceğini ve kaderleri değiştireceğini söylemişti. İlki son ­, sonuncusu da ilk. Zengin fakir ­, fakir zengin olacak. Şimdi başarılı olanlar aşağılanacak ­ve aşağılananlar refaha kavuşacak. Bu mesajın doruk noktası, İsa'nın, görünüşe göre gelecekteki krallığın ­onlar gibilere ait olacağına dair öngörüsünü vurgulamak isteyerek, öncelikle dışlanmışlara ve marjinalleştirilmişlere konuşmasıdır . ­Ve toplumdaki her şeye hükmeden erkeklerin kadınları ikinci sınıf vatandaş olarak gördüklerini düşündüğünüzde ­, İsa'nın kadınlarla özgürce ilişki kurması ve gelecek krallık kehanetinden en çok etkilenenlerin onlar olması gerçeği artık öyle görünmüyor. inanılmaz."

Bazı yirminci yüzyıl bilim adamları daha da ileri giderek, İsa'nın çok daha fazlasını yaptığını öne sürdüler: "radikal olarak eşitlikçi bir toplum" vaaz verdi ­- yani, ­erkeklerin olduğu bir topluluk oluşturan sosyal ilişkiler için yeni kurallar geliştirerek toplumu reforme etmeye karar verdi. ve kadınlara ­eşit ­muamele ^edilecektir . Bununla birlikte, bu büyük olasılıkla bir abartı, İsa'nın bu kötülük çağında herhangi bir temel sosyal reform yapmak istediğini varsaymak için hiçbir nedenimiz yok. İnsanoğlu ­yargılamak için gökten yeryüzüne indiğinde , modern toplumun tüm gelenekleriyle yakında yok olacağına inanıyordu . İsa kesinlikle toplumu içeriden dönüştürmeyi amaçlamadı ­- insanları toplumu yok etmeye hazırlıyordu. Yalnızca ­Tanrı'nın krallığının gelişiyle birlikte ­, ana yasanın barış, eşitlik ve adalet olacağı tamamen yeni bir dünya düzeni kurulacaktır. Ancak bu krallık yeni toplumsal reform programlarıyla kurulamaz. Bu dünyanın kötü ve baskıcı güçlerini yok edecek olan kozmik yargıç İnsanoğlu ile birlikte gelecek .­

ölçüde vurguluyorum ), İsa toplumsal bir devrim çağrısı yapmasa da , ­mesajında gerçekten önemli devrimci imalar vardı . Takipçilerini ­bu alt metni hayata geçirmeye ­çağırabilirdi (dolayısıyla kadınlarla olan ilişkisi ­). Ancak her halükarda, mesajının bazı insanlar için diğerlerinden daha çekici olduğunu anlamalıyız ­- özellikle kendilerini aşağılanmış olarak gören ve gelecekteki krallıkta bir ödül bekleyenler için çekiciydi. Bu şekilde hisseden kadınların olduğunu varsayarsak ve ­yaşadıkları toplumun ataerkil yapısı göz önüne alındığında, İsa'nın kıyamet mesajının ve bunun getirdiği gelecek krallıkta mutlu bir yaşam umudunun bu kadar çekici olması şaşırtıcı değildir. onlara.

İsa evli miydi?

Şimdi, İsa'nın kendisinin evli olup olmadığı gibi kötü şöhretli soruya geçebiliriz. Hem Robert Langdon hem de Lew Teabing, ­İsa'nın medeni durumu hakkında güvenle konuştuklarından , Da Vinci Şifresi'nde bu sorgulanmaz .­

Teabing, Sophie Neva'ya şunları söyler:

-                    , alıştığımız bekar İsa'nın standart İncil imajından çok daha fazla anlam ve anlamla donatılmıştır .­

-                          Neden? diye sordu.

-                     Langdon, "İsa bir Yahudi olduğu için," diye yanıtladı... "Ve zamanın konuşulmayan sosyal yasaları, bir Yahudi erkeğin bekar olmasını yasaklıyordu. Oğluna uygun bir eş bulmak her Yahudi babanın göreviydi. İsa evli olmasaydı, İncil'deki İncillerden en az biri bu gerçeği belirtmeli ve ayrıca İsa'nın neden bekar kaldığını açıklamalıdır (s. 297 ).

tarihsel gerçeklerden çok sansasyonel fantezilerle karşı karşıyayız . ­Yahudi erkeklerin her zaman evli olup olmadığı ve bekarlığın "yasak" olup olmadığı gibi kilit soruya kısaca değineceğim. Ama önce tarihçilerin İsa'nın medeni durumu hakkında ne söylediği sorusuna cevap vereceğiz.

olasılığının son derece yüksek olduğunu iddia eden (yazarlar veya "bağımsız bilginler" değil) ­birkaç tarihçi olmuştur ­^. Ancak Yeni Ahit'i ve erken dönem Hıristiyanlığı inceleyen bilginlerin büyük çoğunluğu tam ­tersi bir sonuca varmıştır. Bunun için bir dizi iyi nedenleri vardı.

, göz ardı edilemeyecek veya abartılamayacak bir gerçektir : ­İlk Hıristiyan kaynaklarının ­hiçbiri İsa'nın veya karısının evliliğinden bahsetmez. Bu sadece Matta, Markos, Luka ve Yuhanna'nın ­kanonik müjdeleri için değil, diğer tüm müjdeler ve diğer erken Hıristiyan belgeleri için geçerlidir ­. Pavlus mektuplarında, Petrus İncili'nde, Filipus İncili'nde, Meryem İncili'nde, Nasıralı İncili'nde, Mısırlıların İncili'nde, ­Yahudilerin İncili'nde ve diğer kaynaklarda İsa'dan tek bir söz bile edilmez. evli bir adam olarak

eğer gerçekten evliyse, bu yazarlardan her birinin İsa'nın evliliğinden veya karısından bahsetmek zorunda kalacağı kaç vaka olduğunu bir düşünün . ­Bu belgeler, İsa'nın annesi, "babası" (Yusuf), erkek ve kız kardeşlerinden bahseder. O zaman neden karısı ­bundan bir kez bile bahsetmedi? Bahsedilenler onun müritleri ve diğer takipçileriydi (kadınlar dahil). Neden karısı - asla? Ayrıca ­müritlerinin eşlerinden birkaç kez bahsedilmektedir. Ve bir yerde havarilerin eşlerinden ve ­İsa'nın dünyevi kardeşlerinden bahsedilir (Kop 9:5). O halde neden İsa'nın karısından bahsetmiyorsunuz? (Bunun sadece gerçeklerin gizlenmesi olmadığı gerçeği şimdi bizim için netleşecek.)

Daha da ilginci Mecdelli Meryem'in durumu: Eğer İsa gerçekten onunla evliyse, bundan neden hiç söz edilmiyor? Kanonik İncillerin hiçbirinde neden ­özel bir yer tutmaz ? Neden ­, bu şekilde bakarsanız, diğer kadınlarla (Yuhanna , Susanna ve birkaç isimsiz) adıyla anıldığı Luka İncili ­8:1-3 dışında , pastoral faaliyeti sırasında ondan hiç bahsedilmiyor, ve buna rağmen artık İsa ile özel bir ilişkisi olduğunu söylemiyor mu? Bu İncillerdeki İsa hikayelerinin hiçbirinde neden görünmüyor? Ve özel bir yere sahip olduğu İncillerde bile, örneğin Meryem İncili'nde, neden İsa'nın evli olduğu değil de önemli bir itirafta bulunduğu kişidir?

Daha da ilginç olanı, neden bu şekilde Mecdelli Meryem olarak tanımlandığı sorusudur. Akademisyenler ­, İsa'nın annesi Meryem ve Marta ile Lazarus'un ­kız kardeşi Bethany Meryem de dahil olmak üzere Yeni Ahit'te bahsedilen diğer Meryemlerden ayırt etmek için ona Magdalene denildiği konusunda oybirliğiyle hemfikirdirler . ­Magdalene takma adı, Celile Denizi kıyısında bir balıkçı köyü olan doğum yeri olan Magdala'yı ­ifade eder . ­Ama bu Meryem'i diğer Meryem'lerden ayırmak gerekiyorsa, nereden geldiğini söylemek yerine neden İsa'nın evli olduğu kişi olduğunu belirtmiyorsunuz? Dahası, eğer evliyseler , nasıl oluyor da kaynaklara göre ­İsa çobanlık işine başlamadan önce memleketinden hiç ayrılmadı ve bu kadın başka bir şehirden (Nasıra değil, Magdala)?

Bunlar, İsa'nın Mecdelli Meryem ile evli olup olmadığı bir yana, evli olup olmadığı sorusunu yanıtlamaya çalışan bilim adamlarının çoğu için aşılmaz zorluklardır. İsa'nın öyküsünün en sonunda, o ve diğer kadınların gömülmeden önce İsa'nın vücudunu meshetmek için geldikleri zamanlar dışında, ilk kaynaklarımızda neredeyse hiç görünmüyor. Ve daha önce vurguladığım gibi, Philip İncili gibi daha sonraki İnciller bile evli olduklarını söylemez (bu İnciller bir ­sonraki bölümde daha ayrıntılı olarak tartışılacaktır).

Fakat İsa gerçekten evli değilse, bunu nasıl açıklayabiliriz? Robert Langdon, Yahudi erkeklerin evlenmek zorunda olduğunu ve bekarlığın kınandığını iddia etmekte haklı mı ?

hiçbir tarihsel temeli olmayan (veya belki de çok daha sonraki ­Yahudi kaynaklarının önyargılı çalışmasına dayanan) başka bir uçuşudur . Aslında, İsa'nın zamanında aynı bölgede ­yaşayan Yahudi erkek bekarların ­kayıtlarına sahibiz ­ve bunun için mahkum edilmedikleri oldukça açık. Ve en ilginç şey, bu bekar kalma geleneğinin, İsa'nın ait olduğu çevrenin özelliği olmasıdır - birinci yüzyılın kıyamet peygamberleri için, içinde yaşadıkları dünyanın yakında Tanrı müdahale ettiğinde yok olacağına inananlar için. tarihte kötü güçleri yok etmek ve bir iyilik krallığı kurmak.

Aynı dönem ve yöreye ait olan ve kıyamete inanan Yahudi mezheplerinden biri hakkında elimizde veri bulunmaktadır ­. Bu, Ölü Deniz Parşömenlerini yaratan Essenes mezhebidir. Eski kaynaklara göre, bu Esseniler ağırlıklı olarak ­evli olmayan erkeklerdi. Bu , bir yandan o dönemin Yahudi kaynaklarında ifade edilir ­: "Hiçbir Essenli kadınla evlenmez" diyen birinci yüzyılın filozofu Phil ve ayrıca Essenlilerin evlendiğine dikkat çeken tarihçi Joseph. evlenmemek Aynı bilgi Yahudi olmayan kaynaklarca da doğrulanmaktadır ­: örneğin, Romalı düşünür Yaşlı Pliny, Essenlerin cinselliği reddettiklerini ve "kadınsız" yaşadıklarını belirtir.

Modern bilim adamları, İsa'nın kendisinin bir Deneme olduğuna inanmazlar ­. Ama onlara çarpıcı derecede benzer bir kıyamet dünya görüşü vardı . ­Bu nedenle, onun da evli olmaması hiç de şaşırtıcı değil. Ve aslında, öğretisi bize onun bekar olduğuna inanmamız için sebep veriyor. İlk müjdelerimizden biri, İsa'nın, gelecek krallıkta öbür dünyaya inanmayan, ancak ölümün varoluşun tamamen sona ermesini beraberinde getirdiği konusunda ısrar eden, iktidardaki Yahudi fraksiyonu Sadukiler ile nasıl tartışmaya girdiğini anlatır. İsa onları yanıldıklarına, krallık geldiğinde hayatta olanların ve hatta çoktan ölmüş olanların yaşamının devam edeceğine ikna etmeye çalıştı. Ancak hayatın farklı olacağını ve mevcut hayattan en az bir şekilde farklı olacağını savunuyor: insanlar "ne evlenecek ne de evlenecek, cennetteki melekler gibi olacaklar" (Mk 12:25) .

Ancak bu diriliş fikrinin şimdiki, dünyevi ­yaşamla nasıl bir bağlantısı var? Bu sadece gelecek krallıkta işlerin nasıl olacağının bir açıklaması değil mi ? Burada, İsa'nın öğretisinin önemli bir kısmının, krallığın ideallerinin burada ve şimdi gerçekleşmeye başlaması gerektiği inancı olduğu vurgulanmalıdır. Krallıkta nefret olmayacak , bu yüzden insanlar şimdi birbirlerini sevmeli; ­krallıkta ıstırap olmayacak, bu yüzden insanlar şimdi ıstırabı dindirmeye çalışmalı; krallıkta kıtlık olmayacak, bu yüzden ­halk şimdi açları doyurmalı; krallıkta savaş olmayacak, bu yüzden insanlar şimdi barış için savaşmalı; diyarda kötü güçler olmayacak, bu yüzden insanlar ­kötülüğe şimdi direnmeli (örneğin, iblisleri kovarak); krallıkta hastalık olmayacak , bu yüzden insanlar hastaları şimdi iyileştirmeli. Bu nedenle İsa, Tanrı'nın krallığını, ­ne kadar küçük olursa olsun, ekildiğinde güçlenince kocaman bir bitkiye dönüşen bir "hardal tohumuna" benzetti ­(bkz. Markos 4:30-32). Krallık bu tohumla karşılaştırılır, ­çünkü insanlar şimdi krallığın standartlarını uygulamaya yeni başlıyorlar, ancak İnsanoğlu ­dünyayı yargılamak için geldiğinde, kötünün güçlerini yok ettiğinde ve ­Tanrı'nın krallığını kurduğunda, bu küçük başlangıç büyük meyve verecek ve krallık tam güce kavuşacak.

İsa, krallığın ideallerinin ­şu anda gerçekleştirilmesi gerektiğine inanıyordu. Ve krallıkta evlilik ve cinsel ilişki olmayacağına inanıyordu. Kıyametteki yoldaşları Esseniler de öyle. Dünya görüşleri, ­evlenmedikleri gerçeğiyle ifade edildi. İsa'nın da aynısını yapmış olması mantıksız değil ­-hatta son derece muhtemel diyebilirim-.

İsa'nın ölümünden sonra takipçilerinin kayıtlarında buna dair daha fazla kanıt buluyoruz. İlk Hıristiyan yazarımız , İsa'nın on iki havarisinden biri olmayan, ancak İsa'nın ölümünden sonra kurulan bir hareket olan Hıristiyanlığın lideri olan havari Pavlus'tur . ­İsa (ve ondan önceki Essenliler) gibi, Pavlus da işe Yahudi apokaliptizmiyle başladı. Mesih'e imana dönerek, kıyamet dünya görüşünü terk etmedi, ancak İsa'nın ölümü ve dirilişiyle birlikte çağın sonunun çoktan geldiği inancının etkisiyle onu değiştirdi. Pavlus, yaşamı boyunca bile İsa'nın gökten dönüp yargılayacağını ve Tanrı'nın krallığının kurulacağını umuyordu (bkz. 1 Sel. 4:13-18; IKop 15:50-57). Başka bir deyişle, kıyametin bir Hıristiyan peygamberiydi.­

Evliliğe nasıl baktı? İsa gibi: Kaçınılmaz sonun ışığında, bir kişi ­kendini tamamen gelecek krallığa adamalı ve evlilik ve ­cinsel ilişkilerle dikkati dağılmamalıdır. Pavlus, Korint kentindeki Hıristiyanlara evlilik ve cinsel ilişkiler konusunda öğüt verirken şöyle der: "Bekarlara ve dullara, 'Benim gibi kalmaları iyi olur' diyorum" ( ­Kop 7:8). Ve neden? Pavlus'a göre sebep, ­"mevcut ihtiyaç"ta (IKop 7:26) - başka bir deyişle, her şeyin yaklaşan sonundadır. Bu nedenle evli olanlar boşanmaya, evli olmayanlar da evlenmeye çalışmamalıdır (7:27). Bunun yerine, tüm insanlar kendilerini mevcut sosyal düzenin yaklaşan yıkımına ve İsa'nın sözleriyle " ne evlenebilecekleri ne de evlenebilecekleri " Tanrı'nın krallığının kurulmasına hazırlamak için başkalarını Mesih'e döndürmeye adamalıdır ­. ­evlenmek.”

Kıyamet mesajının ışığında bu nedenle bekar kalması şaşırtıcı değil ­. Zamanının Esseneleri ve takipçisi Paul'ün aldığı pozisyon tam da buydu - hepsi kıyamete olan inançla birleşmişti. İsa'nın bırakın Mecdelli Meryem'le evli olduğuna dair hiçbir kanıt olmadığı gerçeği göz önüne alındığında, makul bir sonuç çıkarılabilir: Vahiy peygamberi İsa bekardı.

İsa ve Mecdelli Meryem

İsa'nın görünüşte bekar olduğu gerçeğinin ışığında, Mecdelli Meryem ile ilişkisi hakkında ne söyleyebiliriz? Yıllar boyunca bu ilişkiler hakkında çok şey yapıldı ve sadece Da Vinci Şifresi gibi romanlarda veya Holy Blood, Holy Grail gibi sansasyonel eserlerde değil, aynı zamanda filmlerde de - örneğin Scorsese'nin The Last Temptation of Christ (İsa'nın Son Günaha) adlı filminde İsa'nın Mecdelli Meryem'le evli olarak gösterildiği Kazancakis romanı, ­beni bağışlayın ve onunla düzenli olarak cinsel ilişkide bulunur. İsa'nın Mecdelli Meryem ile özellikle yakın bir ilişkisi olduğuna dair bu görüşün kökleri, daha önce bahsettiğim ve bir sonraki bölümde daha ayrıntılı olarak tartışacağım Filipus ve Meryem İncilleri gibi bazı ikinci ve üçüncü yüzyıl kaynaklarına dayanmaktadır. ­ancak bu kaynakların bile İsa'nın Mecdelli Meryem ile evli olduğunu veya onunla hiç cinsel ilişkiye girdiğini söylemediği vurgulanmalıdır). Ama burada tarihsel durumla ilgileniyorum ­ve bu sonraki efsanelerin bununla hiçbir ilgisi yok. Soru, ilk kaynaklarımızdan Mecdelli Meryem hakkında ne öğrenebileceğimizdir.

Daha önce de belirttiğim gibi, Meryem İncillerimizde çok sık geçmez: Yeni Ahit'te onun adı yalnızca on üç kez geçer (örneğin, Petrus'tan dokuz yüzden fazla kez bahsedilir) ve çoğu zaman paralel paragraflarda (örn ­. , örneğin, Matthew ve Mark, Matthew'un Mark'tan ödünç aldığı hikayede onun hakkında aynı şeyi söylüyor). Birden fazla bağımsız kaynakta yer alan hikayelere dayanarak (tekrarlanan ­hikayelerin gerçek olma ihtimalinin daha yüksek olduğunu hatırlayın), Mecdelli Meryem hakkında şunları söyleyebiliriz. "Magdalene" adı, daha önce de belirttiğim gibi ­, onu İsa'nın annesi ve tanıdığı Bethany Meryem (Martha'nın kız kardeşi) dahil olmak üzere diğer Meryemlerden ayırmak için kullanılır. İki bağımsız kayıt, İsa'nın Celile'deki seyahatlerinde ona eşlik ettiğini (Markos 15:41; Luka 8:1-3) ve ­(bazılarının ­adı verilmeyen diğer kadınlarla birlikte) pastoral çalışmaları için mali kaynaklar sağladığını belirtmektedir. ­. En eski üç müjde, Matta, Mark ve Luka, onun (diğer kadınlarla birlikte) yaşamının son haftasında İsa ile birlikte Yeruşalim'e geldiğini ve çarmıha gerilmesi ve gömülmesinde hazır bulunduğunu belirtir (Mt 27:56, 61; Markos 15 ) . :40, 47; Luka 23:55). Ve dört kanonik İncil'in hepsinde ve Petrus İncili'nde, İsa'nın boş mezarını keşfedenin ve kaynağa bağlı olarak, orada bulunan kişiden, bir melekten veya ondan öğrendiği belirtilir. iki melek - dirildiğini. Kaynaklardan birine göre ( ­Yuhanna İncili) bunu tek başına öğrenir, diğerlerine göre kadınlar eşliğinde mezara gelir, bazılarına bazen isimleri verilir. O (ve diğerleri) daha sonra ­boş mezardan bahsetti ve böylece ­dirilişin ilk tanıkları oldular. Bazı kaynaklara göre ­, dirilişten sonra İsa, öğrencilerinin önünde ona görünür.

Korkarım onun hakkında kaynaklarımızdan öğrenebileceğimiz tek şey bu. Tabii ki, keşke daha fazla bilgi olsaydı ve orada olmayan bir şey ­bulmanın cazibesi her zaman vardır (İsa onunla evliydi! İsa ­onunla seks yaptı! İsa'nın ondan bir çocuğu oldu!). Ancak tarihçiler yalnızca mevcut kanıtlara güvenebilirler ­; tarihsel gerçekleri icat etmemeleri gerekir. Onun "Benjamin soyundan" olduğuna (Lew Teabing'in iddia ettiği gibi) inanmak için hiçbir nedenimiz yok ve öyle olsa bile, bu onun kraliyet kanını göstermez (birçok kişi Benjamin soyundandı, resul Pavlus da dahil). ; Flp 3:5). İsa'nın kilisesini ona emanet ettiğine (bu, ­Meryem İncili'nde bile belirtilmemiştir), onunla evlendiğine, onunla seks yaptığına ya da onun Fransa'da bulunduğuna inanmak için hiçbir neden yoktur .­

Mecdelli Meryem'e yalnızca bir kaynakta yer alan başka referanslar da vardır. Örneğin Luka, İsa'nın ondan "yedi iblis" kovduğunu belirten tek kişidir. Ne yazık ki, Luke'un haklı olduğunu varsayarsak, onun şeytani varlığının doğasını bilmiyoruz. Bu iblislerin onu fuhuş yoluna ittiği fikri büyük bir abartıdır; İncillerde yer alan cinlerin çoğu ­insanların konuşmasını engellemekte, onları hasta etmekte ­veya ateşe veya suya atarak zarar vermeye çalışmaktadır . Dahası, ona yapılan atıfların hiçbiri - Luka tarafından bile - Meryem'in bir fahişe olduğunu göstermez. Bu fikir, İncillerin yazılmasından yaklaşık ­500 yıl sonra, Papa Büyük Gregory, Mecdelli Meryem'in Luka'nın bahsettiği kötü şöhretli kadından başkası olmadığını söylediği bir vaaz verdiğinde ortaya çıktı ( ­7:36-50). Ancak modern bilim adamları böyle bir tanımlamayı güvenilir olarak kabul etmiyorlar ­. Luke, ­isimsiz bir kadının İsa'nın ayaklarına nasıl yağ sürdüğünü anlatır; Luke bu hikayeyi Mark'tan ödünç aldı ve biraz değiştirdi. Mark'ta bu kadın Mecdelli Meryem ile bağlantılı değildir ve itibarı şüpheli bir kadın olarak adlandırılmaz ­. Luka'da bu kadın Mecdelli Meryem de değildir, çünkü ikincisinden doğrudan bir sonraki hikayede bahsedilir ve Luka onun adını söyleyerek anlatıya yeni bir karakter katar (Luka 8: 2). İlginç bir şekilde, Yuhanna İncili'nde ­İsa'nın meshedilmesiyle ilgili benzer bir hikaye vardır (ancak bu ­, Luka'da olduğu gibi Celile'de değil, Yahudi Bethany'de geçse de); ancak Yuhanna, Ferisi Simun'un evinde (Luka'da olduğu gibi) değil, İsa'yı evinde merhemle mesheden isimsiz kadından (Mecdelli Meryem'den değil) değil, Beytanyalı Meryem'den bahsediyor . ­Her halükarda, Bethany'li Meryem ve Mecdelli Meryem farklı şehirlerdendi ve ­aynı kişi olarak tanımlanamazlar.

Çözüm

Kısacası, en eski ve tarihsel olarak güvenilir kaynaklarımızdan Mecdelli Meryem hakkında çok az şey öğrenebiliriz. İsa hakkındaki hikayeleri değiştiren ve bazen yenilerini icat eden ikinci ve üçüncü yüzyılların meraklı Hıristiyanlarının, verimli hayal güçlerini İsa'ya eşlik eden bu isimli kadına uygulamalarına ve onun hakkında tarihsel olarak güvenilmez şeyler söylemeye başlaması şaşırtıcı değildir. ­Ve doğal olarak, bu uydurulmuş hikayeler, Mecdelli Meryem hakkında mümkün olandan daha fazla şey öğrenmek isteyen modern okuyucular arasında yankı uyandırdı. Ve yine, İsa ile evli olduğu, onunla düzenli yakın ilişkilere girdiği ve ondan bir çocuk doğurduğu efsanesi de dahil olmak üzere, onun hakkında modern efsanelerin yaratılmaya devam etmesi şaşırtıcı değil . ­Bu, Da Vinci Şifresi'ni yazmak için Dan Brown tarafından neredeyse hiç değişmeden ödünç alınan, çok satan "Kutsal Kan, Kutsal Kâse" efsanesidir.

Sekizinci Bölüm

Erken Hristiyanlıkta Kadınlık

Da Vinci Şifresi'nde gündeme getirilen kilit konulardan biri, kadınların Hıristiyanlıktaki rolüyle ilgilidir. Lew Teabing ve Robert Langdon'a göre, ­Sion Tarikatı olarak bilinen gizli cemiyet, doğru bir şekilde, Hıristiyanlığın aslen hem insani hem de ilahi olan kadınları öven ve kadının adına tapınmak için ritüeller içeren bir din olduğuna doğru bir şekilde inanıyordu. Bu teori, Langdon tarafından Sophie Neva'ya sunulmuş ve Sion Tarikatı'nın ­bugüne kadar gerçekleştirmeye devam ettiği ritüellerin özel doğasını açıklamıştır:­

Langdon, "Gerçek şu ki, Sophie," dedi. Konstantin ve onun erkek soyundan gelen halefleri, ­dünyayı pagan anaerkillikten uzaklaştırmayı ­ve ataerkil Hıristiyanlığı yerleştirmeyi başardılar. Ve bunu, kutsal dişiyi şeytanlaştıran ve tanrıçanın modern dinden kaybolmasına yol açan ­bir propaganda kampanyası başlatarak yaptılar (s. ­151-152).

Daha sonra romandan, Tarikatın tanrıçaya tapınma yollarından birinin ­Xuepoc gamos ritüelinde - kelimenin tam anlamıyla "kutsal evlilik" olduğunu öğreniyoruz - burada toplananlar, erkek ve kadın liderlerinin kutsal bir cinsel eylemde birleşmesini izliyor. Sophie farkında olmadan on yıl önce gizemli bir ritüele tanık olur: Louvre'un küratörü olan büyükbabası Jacques Sauniere, kır evlerinin bodrum katında, ritüel ­kıyafetleri ve maskeler içinde ilahiler söyleyen erkekler ve kadınlarla çevrili olarak sevişir. Bu ritüelin ne olduğunu bilmeden en kötüsünü düşündü ve onunla tüm ilişkilerini kesti ­. Ancak Robert Langdon ve Lew Teabing'den tanık olduğu şeyin ­eksantrik bir seks kültü olmadığını, ­kadınlığın gerçek anlamını ve kadınla erkeğin gerçek olanı kavramak için birleşmesi gerektiğini anlayan insanların kutsal gizemi olduğunu öğrenir. evrenin ilahi özü.­

Langdon ve Teabing, bu ritüelin çok eski olduğunu, ilk Hıristiyanların ­dişil ilkeyi anlamayı ve ona tapınmayı vurguladıklarını öne sürerler. ­Ve ancak dördüncü yüzyılda ataerkil imparator Konstantin'in iktidara gelmesiyle, dişil Hıristiyanlık tarafından şeytanlaştırılmaya başlandı, o zamandan beri kadınlar ikincil roller oynamaya başladı ve hem insan hem de ilahi eril kesinlikle baskın ve kutsal hale ­geldi ­.

Bu, Konstantin öncesi Hıristiyanlığın nesnel bir tasviri mi? İlk Hıristiyan kiliselerinde kadınlara başroller verildi mi ? ­Erkekler ve kadınlar gerçekten ilahi ilkeyi onurlandırdılar mı ve tanrının dişil yönüne taptılar mı? Bu tapınma gizli cinsel ritüelleri içeriyor muydu? Kadının Konstantin ve din adamları tarafından şeytanlaştırıldığı doğru mu?

Bu soruların bazılarını cevaplamak zordur. Konunun pratik yönüne bakarak başlayabiliriz: Erken Hıristiyanlıkta kadınların önemli bir rolü var mıydı ­ve İmparator Konstantin zamanına kadar yüksek mevkilerde (ve hatta iktidarda) bulunmaya devam ettiler mi ­?

Erken Hıristiyanlıkta kadının rolü

Gerçekten de, kadınlar erken dönem Hıristiyan kilisesinde bir bütün olarak toplumdan daha büyük bir rol oynamış görünmektedir. Gördüğümüz gibi, İsa'nın kendisi kadınlarla çok fazla etkileşimde bulundu. Pastoral seyahatlerine sponsor olan Mecdelli Meryem de dahil olmak üzere kadınlar vardı. İsa alenen ­kadınlarla sohbetlere ve tartışmalara girdi. Halkın önünde kadınları iyileştirdi ­. Takipçileri vardı ve bazıları hayatının son haftasında ona ve öğrencilerine İllilei'den Yeruşalim'e yaptıkları yolculukta eşlik etti. Erkek müritleri kaçarken çarmıha gerildiğinde kadınlar ­vardı, sonra cenazesinde de hazır bulundular ­. Ve en eski kaynakların hepsine göre, üçüncü gün mezarının boş olduğunu keşfeden ve onun dirildiğini ilk duyuranlar kadınlardı. Yani kadınlar, ­İsa'nın yaşamı boyunca ve ölümünden sonra açıkça önemli bir rol oynadılar.

Ve ölümünden sonra ortaya çıkan ve onun adını taşıyan kiliseler hakkında ne söyleyebiliriz? Gerçekte, insanlar İsa'nın yaşamı boyunca en önemli rolleri oynadıkları gibi, ölümünden sonra da bu rolleri oynamaya devam ettiler. Yeruşalim'deki ilk Hıristiyan topluluğunun liderleri esasen havarileriydi - özellikle havari Petrus ve İsa'nın çarmıha gerilmesinden kısa bir süre sonra İsa'ya dönen kardeşlerinden biri olan Yakup ( IKop 15:7) . Kiliselerin fiilen dikilmesinde erkekler başı çekiyordu ­(Elçilerin İşleri 6). Elçilerin İşleri gibi kaynaklardan tanıdığımız ­ilk Hıristiyan misyonerlerin çoğu ­erkekti: Barnabas (Josias, soyadı Barnabas), Philip ve kısa süre önce din değiştirmiş Tapcalı Saul (Elçilerin İşleri 8-9). Romalı yüzbaşı Kornelius (Elçilerin İşleri 10-11) gibi erkeklerin din değiştirmesine en büyük dikkat gösterilir . Ve yeni kilisenin karşı karşıya olduğu ­kilit konuyu ele almak için çağrılan toplantıda ­-Yahudi olmayanların ­İsa'nın takipçileri olarak kabul edilmeleri için Yahudi yasalarına uymaları gerekip gerekmediği- erkekler ana konuşmacılardı (Elçilerin İşleri 15). Bunun gibi birçok örnek var.

Erkek ilkesine yönelik bu yönelim, Elçilerin İşleri'nin yazarının tercihlerinin etkisiyle tahrif edilebilir ­ve tarihsel gerçekleri yansıtmayabilir mi? Büyük olasılıkla hayır: Luka İncili'ni de yazan bu yazar, aksine, sürekli olarak kadınların İsa'nın yaşamındaki rolünü diğer İncillerin yazarlarından daha fazla vurgulamaktadır. Bu nedenle, görünüşe göre, Elçilerin İşleri'nde yarattığı tablo güvenilirdir (veya en azından, ataerkinin kasıtlı bir propagandası değildir). Bununla birlikte, birinci yüzyılda ortaya çıkan Hıristiyan topluluklarında kadınların önemli bir rol oynadığına dair göstergeler var ­. Bu belirtileri , kiliselere çeşitli sorunları tartışan ve çözen bir dizi mektup yazan ilk Hıristiyan yazar olan elçi Pavlus'ta buluyoruz . ­Pavlus'un yazılarından, cemaatlerde erkekler kadar öne çıkmasalar da kadınların ara sıra güç ve otorite pozisyonlarında bulundukları açıktır.

Paul Kiliselerindeki Kadınlar

En çarpıcı örnek Pavlus'un Romalılara Mektup'unda bulunur ¹ . Pavlus burada cemaatin bazı üyelerini isimleriyle selamlıyor ve bu selamlaşmanın büyük bir bölümünü kadınların oluşturduğunu görünce şaşırıyoruz. Pavlus kadın isimlerinden çok erkek isimleri vermesine rağmen, bu toplulukta erkekler kadınlardan üstün olarak sunulmamaktadır . Paul, ­Pavlus'un kişisel koruyucusu olan ve Mektubu'nu Romalılara ileteceğine güvendiği, Cenchreae kilisesinin ­diyakozu (veya üstü) Phoebe'nin adını verir ­(16:1-2). Kocası Aquila gibi, Pavlus'un görevinde onunla birlikte çalışan ve bir ev kilisesi işleten Priskilla'dan söz eder (16:3-4; ondan kocasından önce bahsedildiğine dikkat edin). Romalılar arasında kendisiyle aynı işi yapan Miryam'ı selamlar ( ­16:6). Pavlus'un Rab'bin hizmetinde arkadaşları olarak bahsettiği Trifena, Trifos ve Pereida'dan ­söz eder (16:12). Ayrıca Julia'dan, annesi Rufus'tan ve kız kardeşi Nireus'tan da bahsediyor - hepsi açıkça toplulukta yüksek bir konuma sahipti (16:13, 15). Ancak en etkileyici olanı ­, "Havariler arasında itibarlı" dediği Junia'dan bahsetmesidir (16:7). Yani, havarilerin çemberi, çoğu insan tarafından bilinen on iki kişiden açıkça daha geniş ve çeşitliydi.

Pavlus'un diğer yazılarından, kadınların Hıristiyan kiliselerinin yaşamına aktif katılımı da anlaşılabilir ­. Örneğin, Korintliler'e yazdığı mektupta, diğer şeylerin yanı sıra topluma ilahi kehanetleri iletmelerini sağlayan "ruhsal armağanlarını" kullanarak kilise ayinlerine aktif olarak katılan kadınların olduğunu öğreniyoruz (IKop 11:4-6) . Ve Filipililere Mektup'ta Pavlus, toplulukların yalnızca iki üyesinin adını verir - ve bunlar, görünüşe göre toplulukta işgal ettikleri ­yüksek konum nedeniyle, muhalefetleri havarileri biraz rahatsız eden iki kadın, Euodia ve Syntychia'dır (Filipililer 4 :2).

Bazılarının iddia ettiği gibi, Hıristiyanlık tamamen erkeksi bir din olsaydı, Pavlus'un kiliselerinde kadınların neden bu kadar önemli bir rol oynadığına dair bir açıklama bulmak zor olurdu. Fakat Pavlus'un erkekler ve kadınlar hakkındaki öğretisinin ışığında bu durumu nasıl açıklayabiliriz? İsa örneğinde, kadınların ­bir apokaliptik mesajla onun takipçisi olmaya itildiğini gördük ­: gelecek olan krallıkta talih tersine dönecek ­, ezilenler yüceltilecek. Kadınlar doğal olarak bu öğretide umut duyuyorlardı - özellikle de eski ataerkil toplumda ailelerinin erkeklerine mutlak boyun eğmiş ­olanlar ­. Gördüğümüz gibi, Pavlus da kıyamet doktrinini paylaştı. Belki de bu, kadınların kiliselerinde ­oynadıkları önemli rolü bir kez daha açıklayabilir - krallığın ideallerini burada ve şimdi bir dereceye kadar somutlaştırmaya başlamış olmaları, ­toplumun ataerkil temellerini değiştirmeleri ve erkeklerle eşit bir konuma sahip olmaları ­. küçük kilise topluluklarında mı?

Pavlus'un kadınlara bakış açısını anlamak için kilit ayet ­, "Mesih'e vaftiz edilen" her Hristiyan'ın çağımızın toplumsal eşitsizliklerinden çoktan özgürleşmeye başladığını belirttiği Galatyalılar 3:28'dir: "Ne Yahudi ne de Gentile vardır ; ­ne köle var ne de özgür; Ne erkek ne de dişi vardır; çünkü hepiniz Mesih İsa'da birsiniz." Bu ayete dayanarak, Hıristiyan topluluklarında sosyal konum veya statüye dayalı bir sosyal eşitsizlik olmadığı sonucuna varabiliriz: tüm insanlar "Mesih'te" eşittir. Yine de ­Pavlus'un diğer yazılarından, İsa gibi, sosyal eşitsizlikleri ortadan kaldıracak ­ve daha iyi bir toplum kuracak bir sosyal devrim çağrısında bulunmadığı sonucu çıkıyor. Örneğin Pavlus asla köleliğin kaldırılmasını istemez ­; o ise tam tersine, bu dünya var olduğu sürece sosyal bir kurum olarak var olmaya devam edeceğine inanır (bkz. Philemon'a Mektup). Ve "Mesih'te ­... erkek ya da kadın" olmamasına rağmen, gerçekte Hıristiyanlar da dahil olmak üzere insanlar krallık gelene kadar bu dünyada yaşamaya devam ediyor. Bu nedenle, ­Pavlus'un sonunda cinsiyetler arasında bir ayrım olmayacağını ifade etmesine rağmen, günümüzde de varlığını sürdürmektedir.

Pavlus'un Korintli kadınlara kilisede dua edip peygamberlik ederken ­başlarını örtmeleri gerektiğini söylemesinin nedeni budur (Kop 11:2-16). Cemaatteki bazı kadınlar görünüşe ­göre İsa'da cinsiyetler arasında hiçbir fark olmayacağına dair sözlerini ciddiye aldılar ve başları açık olarak toplum içine çıkmaya başladılar ( ­o ­zamanın bir kadını için sosyal bir meydan okuma). Öte yandan Paul, sonunda ortadan kalksalar bile farklılıkların şu anda var olmaya devam ettiği konusunda ısrar ediyor. Bu nedenle kadınlar ­erkek gibi giyinmemeli veya davranmamalı; başları ­örtülmelidir (erkeklerin aksine).

Pavlus'tan sonra kilise topluluğunda kadınların rolü

Pavlus'un kadınlarla ilgili konumu, modern okuyucuya en azından ikircikli görünebilir: kadınlar ve erkekler Mesih'te teorik olarak eşittir, ancak gerçekte değildir. Erkekler erkek gibi , kadınlar da kadın gibi davranmalıdır . ­Merakla, ­çeşitli kilise liderleri daha sonra Pavlus'un ikircikli konumunun bir tarafını veya diğer tarafını vurguladılar. Örneğin, kadınlar için eşitliği vurgulayan ve kadınların ­Hıristiyan topluluklarında ve misyonlarında erkekler kadar aktif olması gerektiğine inanan daha sonraki Pauline Hıristiyanlarını biliyoruz. Bu fikir ­en açık şekilde ­Pavlus'un Thekla adlı sözde öğrencisi hakkındaki efsanelerde izlenebilir.­

Thekla hakkındaki hikayeler, ikinci ve üçüncü yüzyıllardaki Hıristiyanlar arasında yaygındı. Onlardan Thekla'nın Pavlus'un vaazını duyan nişanlı bir pagan olduğunu öğreniyoruz. Efsaneye göre bu vaazda Pavlus, hem erkek hem de kadın tüm insanların mutlak iffet içinde yaşaması gerektiğini söyledi. Evli olanlar seks yapmamalı; evli olmayanlar öyle kalmalıdır. İffetli bir kişi, Tanrı'nın krallığını miras alacaktır.

Thekla bu öğretiden etkilenir ve nişanı bozar, bu da eski nişanlısının öfkesine ve öfkesine neden olur ve o da kederinden onu cezayı hak eden bir Hıristiyan olarak Romalı yetkililere teslim eder ­. Birkaç hareketli ve heyecan verici ­bölümde, Thekla vahşi hayvanlara atıldığında ve neredeyse kazıkta yakıldığında doğaüstü koruma alır. Sonunda Paul'e katılmayı başarır ve hayatının geri kalanında onun iffet öğretisinin savunucusu olarak kalır ­. Kendisi, iyi haberi yaymak ve başkalarını Pavlus inancına dönüştürmek için bir Hıristiyan misyonuna liderlik ediyor.

Bu hikayelerde ne kadar tarihsel gerçek olduğunu belirlemek zor, ancak ­pek çok okuyucuda yankı uyandırdığı açık. Bazı akademisyenler, görünüşe göre okuyucuların çoğunluğunun ­kadın olduğuna ve iffetin onlar tarafından özgürlükle eşanlamlı olarak algılandığına inanıyor - bir kadının ­kocasının iradesine ve kaprislerine tabi olduğu ataerkil evliliğin kısıtlamalarından özgürlük ­. Bu nedenle Pavlus'un öğretilerine dönmek, erkek egemenliği dünyasında özgürleşmek anlamına gelebilir. Ve doğal olarak, ikinci ve üçüncü yüzyıllardaki birçok Hıristiyan, Pavlus'un kadınlar için istediği kurtuluşun bu olduğuna inanıyordu.­

Ancak diğer Hıristiyanlar, Pavlus'u tam ­tersi şekilde, ­hem evlilikte hem de kilise topluluğunda kadınların boyun eğdirilmesini destekleyen bir adam olarak algıladılar ­. Pavlus'un sözlerinin bu yorumu Yeni Ahit'in kendisinde zaten bulunabilir. Yeni Ahit'in Pavlus adına imzalanmış on üç mektup içerdiğinden daha önce bahsetmiştim. Ancak on dokuzuncu yüzyıldan başlayarak bilim adamları, bu mektuplardan bazılarının Pavlus tarafından değil, daha sonraki takipçileri tarafından onun adına yazıldığına dair güçlü kanıtlar sunmaya başladılar . ­Özellikle çoğu bilgin, Pavlus'un 1. ve 2. Timoteos ve Titus ­^3. bölümleri yazmadığı konusunda hemfikirdir . Bu mektuplarda Pavlus'un sözlerinin Thekla hakkındaki efsanelerin versiyonunun tersi şekilde yorumlanması ­ilginçtir . ­Onlarda ­kiliselere erkekler önderlik edecek; Kadınlar her konuda erkeklere itaat etmelidir . Bu mektupların belki de en rezil pasajında, "Paul" (yani, ­Pavlus'un adına yazan isimsiz yazar) şunları söyler:

Eşinin tüm alçakgönüllülükle sessizce çalışmasına izin verin; ama bir kadının öğretmesine, kocasına hükmetmesine değil, sessizce olmasına izin veriyorum. Çünkü önce Adem yaratıldı, sonra Havva; Adem de aldanmaz; ama aldatılan karısı bir suça karıştı ­; ancak iman, sevgi ve kutsallıkta iffetle yaşamaya devam ederse, çocuk doğurma yoluyla kurtulacaktır (Jim 2:11-15).

Thekla ile ilgili daha sonraki efsanelerde olduğu gibi bizzat Pavlus tarafından yazılan mektuplarda, kadınların ­topluluk yaşamında aktif bir rol aldığından bahsedilir: dua ederler, peygamberlik ederler ve öğretirler (ve örneğin Thekla hakkındaki hikayelerde, hatta vaftiz etmek). Ancak 1 Timoteos'tan bu pasaja göre ­tüm bunlar yasaklanmıştır. Kadınlar susmalı ­ve itaat etmeli; ancak çocuk doğurarak kurtulabilirler ⁴ .

Burada iki kilit noktayı vurgulamalıyım: (1) Hıristiyan cemaatinde daha önemli bir rol oynamak isteyen kadınlar ile ⅛τo6bi kadınlarını isteyen erkekler (ve muhtemelen kadınlar) arasındaki mücadelede nihai olarak galip gelen bu görüştü. ve (2) kadınların rolü üzerindeki bu kısıtlama ­Konstantin ­zamanında ortaya çıkmadı, ondan yüzyıllar önce zaten vardı. Bu, Yeni Ahit'in kendisinde zaten yer alan şeylerin bir görünümüdür.

Ama nasıl oldu da Galatyalılar 3:28'de Mesih'te cinsiyetlerin eşitliği hakkında yazan Pavlus, ­Timoteos ve Titus'ta erkeklerin üstünlüğü hakkında yazan "Pavlus" oldu? Birçok bilim adamı bunun şu şekilde olduğuna inanıyor. İlk kiliselerde kıyamet ateşi vardı: herkes dünyanın yakın sonunu bekliyordu. Ve gelecek krallıkta mutlak eşitlik olacak ­ve bu eşitlik kendisini bir dereceye kadar burada ve şimdi, yeni bir dünya düzeninin eşiğinde göstermelidir. Ancak krallık gelmedi ve kiliseler uzun süre beklemeye hazırlandı. Bu, Hıristiyanların toplumda uzun süredir yerleşik olan kalıplara göre sıradan yaşamlarına dönmeleriyle sonuçlandı - bu, diğer şeylerin yanı sıra, kadınların prestijli konumlardan uzaklaştırılması ve yeniden erkeklere tabi kılınması anlamına geliyordu. ­Krallık gelmediği için din zamanla ataerkil hale geldi. ­Bu nispeten hızlı oldu, öyle ki ikinci yüzyılın çoğu Hıristiyan kilisesinde ­kadınlar artık önemli roller oynamadı. Yine, bu Konstantin'in kararı değildi; onun zamanında bu karar zaten uzun bir geçmişti.

kadınların rolünü reddettikleri anlamına gelmez . ­Aksine, Thekla ve onun gibilerle ilgili hikayeler ­çok popülerdi çünkü birçok yerde güçlü karşı hareketler vardı. Burada bu tür iki hareketi adlandırabilirim.

İontanist harekette kadınlar

Montanist hareket, adını, Tanrı'nın krallığının yakında gelişini önceden bildiren ­(Hıristiyanlıktaki kıyamet hareketi ­hiçbir zaman tamamen ortadan kalkmadı - aslında bugüne kadar devam ediyor) ve ­Hristiyanları hayatlarını hazırlayarak kutsamaları konusunda uyaran ikinci yüzyılın sonlarındaki peygamber Montanus'tan alıyor. bunun için katı ahlaki ilkelere uymak. Montanus, neredeyse kariyerinin başında, Kutsal Ruh'tan ilham aldığı iddia edilen, aktardıkları ilahi vahiyler nedeniyle erkekler kadar önemli kabul edilen Maximilla ve Priscilla adlı iki kadın peygamberi takipçisi olarak kabul ­etti ­. Görünüşe göre bu kadınlar ­kendilerini yaklaşan ­kıyamet senaryosunda kilit figürler olarak görüyorlardı. Maximilla'nın önceden söylediği gibi ­: "Benden sonra kehanet olmayacak ­, sadece Son olacak" ⁵ .

Bu kadınların hareket içindeki merkezi konumu göz önüne alındığında , ­Montanist çevrelerde en azından bir tür cinsiyet eşitliği olması gerektiğini varsaymak mantıklıdır . Ancak ortaya çıktığı gibi, toplumsal gerçeklik ­(kadın peygamberler) ile ideolojik vurgu (ikinci sınıf kadınlar) arasında hiçbir bağlantı yoktur . ­Montanist inancına geçen en ünlü kişi, ­antik çağın en büyük kadın düşmanı olan ünlü Hıristiyan savunucusu, polemikçi ve kafir avcısı ­Kartacalı Tertullianus'tur (MS 160-225 ). Tertullian, kilise lideri olabileceklerini sanan kadınlara yönelik saldırısında acımasızdı ­. Genel olarak kadınlara bakış açısı, kadınların ­çekici görünmek için (çünkü Rab'bin katında böyle değillerdi) kendilerini güzel giysiler veya mücevherlerle süslemelerini yasaklamak için yazdığı bir risalenin başında açıkça ifade edilmiştir. ­Burada, her kadının Havva'nın soyundan geldiğini ve her birinin, atası gibi ­, erkeğe (yani tüm erkeklere) eziyet etmek için dünyaya salınan tüm günahlar için kişisel suçluluk taşıdığını not eder:

Her birinizin Havva olduğunuzu bilmiyor musunuz? Tanrı'nın ­cinsiyetiniz hakkındaki hükmü hâlâ yürürlüktedir: Suçluluk duygusu da yürürlükte olmalıdır. Sen şeytanın kapılarısın: yasak meyveyi kopardın : ilahi kanundan ilk ayrılan sensin : şeytanın ­yaklaşmaya cesaret edemediği onu (yani Adem'i) ikna eden sensin ­. Adam olan Rab'bin suretini ve suretini o kadar kolay yok ettin ki . ­Tam da bir mürted olduğun için -yani ölümü uyandırdığın için- Tanrı'nın Oğlu bile ölmek zorunda kaldı ­. Hala kendini dekore etmeyi düşünüyor musun? ⁶

Çok liberal değil. İnanıyorum ki, dinde önemli bir rol oynayan kadınlar olsa bile, bu, kadınlara kadın oldukları için saygı duyulduğu veya önde gelen kadınların olduğu yerlerde birinin kutsal dişilliğe taptığı anlamına gelmez. Çoğu ­zaman tam tersi olmuştur.

Gnostisizm'de Kadınlar

Konstantin'den yüzyıllar önce, Hıristiyanlığın belki de kadınların önemli bir rol oynadığı tek kolu, tüm dallarıyla Gnostisizmdi ­. Bu konuyu zaten ele aldık, ancak Gnostisizm'in tek bir şey olmadığını, birkaç kilit noktayı paylaşan bir dizi farklı din olduğunu tekrar vurgulamak istiyorum . Örneğin, maddi dünyamızın kötü ve manevi alemin iyi olduğuna dair düalist inanç veya yalnızca ilahi olarak ­aktarılan bilginin (gnosis) kişiyi kötülük içinde var olmaktan kurtarabileceği fikri . ­Bazı Gnostik dallarda kadınlar önemli bir rol oynadı ve bir dereceye kadar kutsal dişil tapınma vardı. Da Vinci Şifresi'nde anlatılan Hieros oyunlarına benzer ritüeller gerçekleştirdiğine dair kanıtlar bile var. Ancak bu ­kanıt çoğu durumda belirsizdir ve yorumlanması zordur.

çalışmaları daha sonra ortodoks ilan edilen Kilise Babalarıydı7 ­^{. Bu yazarlar bazen Gnostiklere} , tek bir gerçek Tanrı'nın değil, hem erkek hem de dişi çok sayıda tanrının yaşadığı ­ilahi alemin garip (ortodoks) anlayışları nedeniyle saldırdılar ­. Dahası, kadınların kendi topluluklarında önemli, lider konumlarda yer almalarına izin verdiği için Gnostiklere saldırdılar. Bize kadar ulaşan Gnostik parşömenlerde bile, ara sıra kadınların önemine ­ve dişil ilkeye imalar vardır. Gördüğümüz gibi, bu elyazmalarından bazılarına, özellikle yanlış bir şekilde en erken kabul edilen iki İncil'e ­, Meryem İncili ve Philip İncili'ne Da Vinci Şifresi'nde atıfta bulunulmuştur. Burada bu el yazmalarına daha yakından bakmalıyız.

Meryem'den Müjde

Meryem İncili görünüşe göre ikinci yüzyılda (geç mi?) yazılmıştı ⁸ . Tam metne sahip olmasak da, ­diğer şeylerin yanı sıra Mecdelli Meryem'e ­İsa'nın havarileri arasında yüksek bir statü kazandırdığından, açıkça ilginç bir müjdeydi. Aslında, metnin sonunda resul Levi arkadaşlarına ­İsa'nın onu "bizden daha çok sevdiğini" itiraf eder. Meryem'in İsa'yla olan özel ilişkisi, her şeyden önce, ­Meryem'in bir görümde, havarilerden gizlenen şeylerin doğasına ilişkin bir açıklamayı ona tek başına ifşa etmesinden bellidir.

Müjde iki bölüme ayrılmıştır. İlk bölümde, İsa dirilişinden sonra tüm havarilerine günahın doğasını açıklar, onu son kez kutsar, son ­veda sözlerini verir, onları Müjde'yi vaaz etmeleri için gönderir ve ayrılır. Gidişine üzülürler ama Mary onları teselli eder ve sözleri üzerinde düşünmeye teşvik eder. Petrus daha sonra ­ondan İsa'nın kendisine söylediklerini doğrudan kendisine anlatmasını ister. Müjdenin ikinci bölümünde kendisine gönderilen bir görümü anlatır. Ne yazık ki, el yazmasının dört sayfası kayboldu ve biz sadece açıklamasının başlangıcını ve sonunu biliyoruz ­. Ama görünüşe göre vizyon, ­onun insan ruhunun ebedi sığınak bulmak için dünyanın dört yönetici unsurunu nasıl atlayabileceğini anlattığı İsa ile konuşmasını içeriyordu. Ruhun kaderinin bu tarifi, diğer Gnostik metinlerde yer alan kurtuluş hikayeleriyle ilişkilidir ­.

Ayrıca, Müjde'nin olay örgüsüne göre, iki havari - Andrew ve Peter - Meryem'in vizyonuna ve ona sahip olduğu iddiasına itiraz ediyor. Ancak tartışma, Levey tarafından İsa'nın en sevdiği öğrencisi olduğunu ve onun emrettiği gibi müjdeyi vaaz etmek için dışarı çıkmaları gerektiğini söyleyerek durdurulur. Müjdenin ­bittiği yer olan tam da bunu yaparlar ⁹ .

Mesih'in kurtuluşu nasıl elde edeceğini açıkladığı kadın olan Meryem'in önemini vurgulayan bir metnimiz var . ­Muhtemelen Lew Teabing'in Da Vinci Şifresi'ndeki bu metni şu sözlerle tamamen yanlış yorumladığını belirtmeliyim:

Pek çok müjde, İsa'nın yakında tutuklanıp çarmıhta çarmıha gerileceğinden o anda şüphelendiğini söyler ­. Ve O gittikten sonra Meryem'e Kilisesini nasıl yöneteceğini öğretiyor... Tüm bu orijinal İncillere göre, Mesih'e Kilisenin nasıl inşa edileceğine dair talimatları veren ­Petrus değildi . Ve Mecdelli Meryem (s. 300).

Aslında bu yanlış bir tanımdır. Meryem İncili'nde kaydedilen konuşma, İsa'nın ­çarmıha gerilmesinden ­önce değil, sonra gerçekleşti ve Meryem'e verilen vahiy, O'nun Kilisesini nasıl yöneteceği ile ilgili değil, bir canın nasıl kurtarılacağıyla ilgili. Bununla birlikte, kadına özel bir rol verilen en az bir Gnostik metnimiz var. Aynı zamanda bu özel rolün yadsınamaz olmadığını ­ve iki şekilde algılandığını da vurgulamalıyım . ­Açıkça söylemek gerekirse, kitabın çoğu, bir kadına verildiği için Mary'nin vizyonuna güvenilip güvenilemeyeceği hakkındadır. Açıkçası, bu parşömeni yaratan Gnostik topluluğun bazı üyeleri ­bu soruya olumlu, diğerleri olumsuz yanıt verdi.

PHILIP'TEN İNCİL

Da Vinci Şifresi'nin olay örgüsünün üzerine inşa edildiği ikinci Gnostik metin, Philip İncili'dir ¹⁰ . Bu kitap, Nag Hammadi kütüphanesindeki diğer belgelerin yanı sıra yalnızca ­1945'te keşfedildi . Muhtemelen üçüncü yüzyılın başlarından kalma bir Gnostik eser olarak tanımlamak kolay olsa da ­, ayrıntılı olarak anlamak çok zordur. Bu kısmen bestelenme biçiminden kaynaklanmaktadır: ­İsa'nın öğrencisi Philip'in adıyla imzalanmış, önceden var olan vaazlardan, incelemelerden ve teolojik tartışmalardan alınan mistik düşüncelerin bir koleksiyonudur. ­Ve bu yansımalar, herhangi bir bağlamsal olay örgüsü olmaksızın, birbirlerinden nispeten izole olduklarından, yorumlanmaları çok ^zordur'1 .

Metnin en açık vurgularından biri, anlayanlar ile anlayamayanlar arasındaki, (herkesin erişebileceği) ekzoterik bilgi ile ezoterik (seçkin bir azınlığın erişebileceği) bilgi arasındaki, hazırlıksız cemaatçiler (sıradan Hıristiyanlar, "Yahudiler" olarak adlandırılır) arasındaki karşıtlık üzerinedir. " ­) ve eğitimli ustalar tarafından ("Yahudi olmayanlar" olarak adlandırılan Gnostikler), anlamayanlar ­, yalnızca dışsal bilgiye sahip olan sıradan cemaatçiler, ­yargılarının çoğunda yanılıyorlar ­- örneğin, bakire doğum gibi kavramları tam anlamıyla alıyorlar (17. ayet ) veya İsa'nın dirilişi ­( 21. ayet), bunlar gerçekten tarihsel gerçekler değil ­, derin gerçeklerin sembolik ifadesidir ­.

Metin boyunca, Hıristiyan ayinleri görünür. Beş ayin açıkça adlandırılmıştır: vaftiz, mesh, Efkaristiya, kurtuluş ve evlilik (ayet 68). Bu ritüellerin yazar için ne kadar derin anlamı olduğunu anlamak zor . ­Ancak, düğünün kutsallığı özellikle ilgi çekicidir. Belki de bu , Da Vinci Şifresi'nde anlatılan Xuepoc gamos'ta olduğu gibi, bir erkek ve bir kadın arasındaki bir tür birliğin, topluluk üyelerinin katıldığı bir cinsel ilişki ritüel töreninin bir göstergesidir ? ­Bilim adamları bu konuda bölünmüş durumda. Müjde'nin kendisinde ­bu ayinle ilgili herhangi bir açıklamadan yoksun olduğu göz önüne alındığında, onun ne hakkında olduğunu kesin olarak söyleyemeyiz.

Da Vinci Şifresi'nde Philip İncili'nden iki pasaj alıntılanmıştır. Daha önce bahsettiğim biri:

Rab'be her zaman üç kişi eşlik etti: annesi Meryem ve kız kardeşi ve arkadaşı olarak adlandırılan Magdalene. Kız kardeşine, annesine ve arkadaşına Meryem denirdi.

Lew Teabing, Aramice "arkadaş" kelimesinin aslında "eş" anlamına geldiğini ve burada İsa ile Mecdelli Meryem'in evli olduğunu göstermek için kullanıldığını savunuyor. Ancak, daha önce gördüğümüz gibi, metin Aramice değil, Kıpti dilinde yazılmıştır ve "refakatçi" ­(koinδnos, Yunancadan ödünç alınmıştır) kelimesi gerçekten "eş" anlamına gelmez, yalnızca "arkadaş", "arkadaş" anlamına gelir. , "yoldaş".

İkinci pasaj daha da ilginç, ancak alıntı yapmadan önce bahsetmem gereken bir sorun var ­. Filip İncili'nin yazılı olduğu parşömen yer yer yırtılmış ve birçok kelimenin yerinde delikler bulunmaktadır. Bir pasaj özellikle etkilendi:

Refakatçi (parşömen hasarı) Mecdelli Meryem ( ­parşömen hasarı) öğrencilerden (parşömen hasarı) daha fazla ( ­parşömen hasarı) onu öptü (parşömen hasarı) (parşömen hasarı).

İsa'nın Meryem'i bir yerde öptüğü açıktır - ama nerede olduğunu ­söylemek imkansızdır. Müjde , erkek havariler arasında İsa'nın Meryem'i neden onlardan daha çok sevdiğine dair bir tartışma da dahil olmak üzere, Meryem İncili'nde anlatılanların çoğunu açıklamaya devam eder :­

Ona, "Neden onu hepimizden daha çok seviyorsun?" dediler. Kurtarıcı cevap verdi ve "Neden seni onun gibi sevmiyorum?" dedi.

Meryem'e olan sevgisinin doğası gereği erkek havarilere olan sevgisinden farklı olduğunu varsaymak yanlış olur (yani, bu romantik aşk değildir); ­aşkın farklı derecelerinden bahsediyoruz .

Her halükarda, ataerkil bir dini savunan ve Tanrı'nın kendisini bir "baba" (örneğin bir baba ve anne olarak değil) olarak gören ortodoks Kilise Babalarının, Gnostiklerin neden çok ileri gittiğini düşündükleri anlaşılabilir ­. erkek ve dişi bir dizi tanrıdan oluşan ve hareketinde kadınların rolünün yüceltilmesinde ilahi krallık vizyonları. Ama en önemlisi, dişil ilkeye yapılan bu vurgunun , Konstantin'in gelişinden önce genel olarak Hıristiyanlığın doğasında var olduğunu söylemek ( ­Lew Teabing ve Robert Langdon'ın The Da Vinci Code'da iddia ettiği gibi) temelde yanlıştır ; ­bu vurgu, Hıristiyanlığın yalnızca bir kolunda - "gnostisizm" adıyla birleşen birkaç yönde ­- mevcuttu ve her yerde değil. Ve bu görüşler, Konstantin'in tarihi arenaya çıkmasından yıllar önce hiçe indirildi ­. Hristiyanlıktaki kutsal dişil prensibi şeytanlaştırmaktan sorumlu tutulamaz.

Ancak bu bizi yeni sorulara yönlendiriyor: ­Erken Hıristiyan Kilisesi'nde kadınların tartışmalı rolünü bir kenara bırakırsak, kutsal dişilliğe bir zamanlar tapınıldığına veya Hıristiyanların kutsal ­Xuepoc gamos ritüelini yerine getirdiklerine dair kanıtımız var mı ?

Erken Hıristiyanlıkta kadınlığın ilkeleri

Bu aynı zamanda cevaplanması zor bir soru çünkü kaynaklarımız çok kıt ve belirsiz.

Başlangıç olarak, ilk Hıristiyanların çoğunun kutsal dişiye taptığı varsayılamaz. İlk kaynaklarımızın belirttiği gibi, İsa'nın kendisi Tanrı'ya "baba" adını verdi ve ona bu şekilde tapındı. Kanonik İncillerde, İsa

193

7- İsa'nın Sırları

sürekli "baba" sıfatını kullanır ( ­örneğin yalnızca Matta'da kırk beş kez); Tanrı'dan asla "anne", "kız kardeş" veya başka bir dişi varlık olarak bahsetmez . ­Ve bu şaşırtıcı değil: İsa bir Yahudiydi, bir kıyamet peygamberiydi, gelecek krallıkta ne evlilik ne de seks olmayacağına inanan bir adamdı. İsa , sonunda ortadan kalkacağına inandığı için cinsiyetler arasındaki farka dikkat etmedi .­

Gnostikler tarafından çok sevilen Paul için de durum aynıdır. Pavlus, Mesih'te ne erkek ne de kadın olmayacağına inanıyordu. Ona göre yeni yüzyılda cinsiyet ayrımı ortadan kalkacaktır. Belki de, Tanrı'nın insanı yarattığı, ancak henüz erkeği dişiden ayırmadığı ( ­daha sonra Havva'yı Adem'in kaburga kemiğinden yarattığı zaman) tüm insanların orijinal durumuna geri döneceğine inanıyordu. Başka bir deyişle ­, insanlar eşcinsel olacak. Burada da dişil ilkeye tapınma yoktur, yalnızca ­kadın cinsinin (erkeğin yanı sıra) ortadan kaldırılması beklentisi vardır.

Aynı vurgu, genel olarak kadınlara daha önemli bir rol verilen Gnostik kaynaklarda bile bulunabilir ­- sonuçta, Gnostikler, örneğin, ilahi alemin her iki cinsiyetten tanrılardan oluştuğuna ve ayrıca ilahi kıvılcımın olduğuna inanıyorlardı. bazı insanlarda aslında bu boş dünyaya hapsolmuş olan tanrıça Sophia'nın bir parçasıdır (ikinci bölümdeki mantığıma bakın ­). Ancak burada bile dişil ilkenin bu şekilde övülmesi söz konusu değildir. Thomas'ın Gnostik İncili'ndeki şu sözü hatırlayalım:

Simon Peter onlara, "Mary bizi bıraksın, çünkü kadınlar yaşamayı hak etmiyor" dedi.

İsa cevap verdi, "Ben kendim onu bir erkek olmaya yönlendireceğim ­ve o zaman o da sizler gibi yaşayan bir ruh olabilir ­. Kendini erkek yapan her kadın için Cennetin Krallığına girebilecek ”(Thomas İncili 114).

Burada (yine) kadınların kurtuluştaki rolüyle ilgili tartışmalarla karşı karşıyayız, ancak burada daha da fazlası, dişinin yüceltilmesi değil, onu yok etme arzusu var: krallığa yalnızca erkekler girebilir (bkz. benim tartışmam) üçüncü bölümde).

Ya da Thomas İncili'nden Pavlus'un sonunda ne erkek ne de kadın olmayacağına, yalnızca bütün bir insan olacağına dair inancını yansıtan başka bir alıntı alın:

İsa onlara şöyle dedi: “İkiyi bir yaptığınız, içi dışı, dışı da içi gibi yaptığınız ­ve erkekle dişiyi ­bir tuttuğunuz, böylece erkek yok olduğu zaman. artık bir erkek ­ve bir kadın bir kadın ... o zaman krallığa gireceksiniz ”(Thomas İncili 22).

dişil olanı övdü , ancak bu ­^{metinlerin nasıl okunacağı konusunda akademik görüş güçlü bir şekilde bölünmüş durumda} . Tanrıçaların varlığı ve kadınların yüksek statüleri ­bir tanrıçaya tapıldığını mı gösterir? Kadınların yüksek konumunun dişil ilkenin önemi anlamına gelmediği Montanizm gibi Hıristiyan akımlarından örnekler göz ardı edilmemelidir .­

Tanrıçaya ritüel ibadet

Xuepoc gamos ritüelinin antik eşdeğerleri gibi ritüel tanrıça tapınmaları var mıydı ? Filippa İncili'ni yaratan toplulukta ­, evlilik ayininin gerçekleştirildiği bu tür bazı ritüellerin var olabileceğini gördük . ­Bununla birlikte, böyle bir ritüelden en açık şekilde bahsetmek, dişil prensibi övmez ­, ancak açıkça onu gözden düşürür. Ne yazık ki, bu referans, esas olarak Gnostisizm de dahil olmak üzere "sapkınlıklara" karşı savaşan Epiphanius adlı Ortodoks bir dördüncü yüzyıl kilisesi babasının çalışmasında yer aldığından, ­sağlıklı bir şüphecilik dozu ile alınmalıdır .

Epiphanius, Gnostik Fibionite mezheplerinden birinin (başka isimlerle de anılır) ­uygulamalarının uzunca kınanması sırasında , bazı açılardan ­Sophie Neve'in mahzende tanık olduklarına çok benzeyen bir cinsel ritüeli ayrıntılı olarak anlatır. ­kendi ^evinden . Epiphanius'un yazdığı gibi, geceleri ve yalnızca tarikatın taraftarları için yapılan gizli bir ayin sırasında, Fibionitler bir eş seçerler (eşlerini değil) ve ritüel sekste birleşirler ­; ama orgazm anında erkek kadından çıkar ­ve menisini ellerinde toplarlar. Daha sonra, "Bu Mesih'in bedenidir" diyerek birlikte tüketirler. Mümkün olduğunda ­kadının adet kanını da toplarlar ve "Bu Mesih'in kanıdır" sözleriyle birlikte tüketirler. Bir kadın yanlışlıkla hamile kalırsa ( ilişki ­kesilemezken ), kürtaj yapılır ve fetüs ­"Kusursuz Fısıh" dedikleri ortak bir yemekte yenir.

Epiphanius, ritüel seksle çiftleşen bu kişilerin bunu, göksel alemde meydana gelen olayları kopyalamak ve böylece ­geldikleri ve ölümlü bedenlere hapsoldukları göksel evlerine dönebilmek için yaptıklarını savunuyor. Bu betimlemede ilginç olan şey, Sion Tarikatı ritüelinde yapılması gerektiği gibi dişil olanı kutlamak yerine, bu ritüelin ­onu alçaltmasıdır. Bir kadın için cinsel ilişkinin ­anlamı hamile kalmamak ve çocuklar doğmamalıdır . Bu nedenle, bir kadının cinsel ilişkideki rolü, onları kadın yapan şey değildir (tabii, adet görmeleri gerçeğini hesaba katmazsanız).

kan); Şaşırtıcı olmayan bir şekilde, Epiphanius ayrıca en kıdemli liderlerinden bazılarının (hepsi erkekti) ­odalarının sessizliğinde Mesih'in bedenini paylaşmak için ritüel mastürbasyon yaptıklarına işaret ediyor.

ritüel hakkında söylediklerine inanmak zor - bazı bilim adamları genellikle bunun için herhangi bir tarihsel temel olup olmadığından şüphe ediyor14 ^. Bu tür ayrıntıları nereden aldığı belli değil - sonuçta bunlar, ustalar için gizli ritüeller ve halkın görmesi için değil: ve hatta (Epiphanius'a göre okuduğu) tarikatın kitapları bile pek eylem talimatı değildi ­. Bu ritüellere benzer bir şeyin gerçekleşmiş olması mümkündür - ancak bunun yalnızca Epiphanius'un hayal gücünün bir ürünü olması ve oldukça sapkın olması da mümkündür.­

Çözüm

, erken Hıristiyanlıkta kadınların rolünü ve "dişil ilke"nin önemini takdir etmesi çok zordur . ­Ama kesin olarak söyleyebileceğimiz bazı şeyler var. Hıristiyan hareketinin başlangıcında kadınlar daha sonra olduğundan daha önemli bir rol oynadılar. İsa'nın takipçileri arasında ve Pavlus'un zamanının ilk Hıristiyan topluluklarında geniş çapta temsil ediliyorlardı . ­Ama sonunda Hıristiyanlıkta ataerkil güçler akla geldi ve zaten sahte Pavlus'un mektuplarında kadınlar ­erkeklere itaat etmeleri için cezalandırılıyor. Bununla birlikte, Thekla efsanelerinde, Montanist harekette ve ikinci ve üçüncü yüzyılların bazı Gnostik mezheplerinde ifadesini bulduğu gibi, bu yazılı emirler bile tüm Hıristiyan kadınları susturmadı.

yüksek bir mevkide bulunduğu yerlerde dişil ilkeye de çok değer verildiğini söylemek yanlıştır . ­Tertullian ve Montanistler için durumun böyle olmadığını gördük. Görünüşe göre kadınlar, yalnızca tanrının kadın yönünün mevcut olduğu çeşitli Gnostik mezheplerde en yüksek konumu işgal etmeye devam ettiler . Ancak burada bile, tüm Gnostiklerin dişil olanı ­bu şekilde övüp övmediği veya kadınların dişil özlerini bırakıp erkekler gibi olmaları ­veya erkek ile dişi arasında hiçbir farkın olmayacağı bir duruma ulaşmaları gerektiğine inanıp inanmadıkları belirsizliğini koruyor . Her halükarda, ­böyle bir dişil anlayışının nasıl tapınmaya dönüşebileceği ve gerçek kadınlarda ifade edilen tanrıçaya mı yoksa dişilliğe mi adanmış ritüellerin olup olmadığı açık ­değildir ­.

Kesin olan tek bir şey var: Konstantin'den önce Hıristiyanlık anaerkil bir dindi , ancak Roma imparatorunun müdahalesinden sonra ataerkil bir din haline geldi . ­Da Vinci Şifresi'nin iddialarına ­rağmen , ataerkillik ­dördüncü yüzyılın başından çok önce Hıristiyanların çoğunluğu arasında hüküm sürüyordu ve Konstantin'in kişisel olarak bununla hiçbir ilgisi yoktu ­.

sonsöz

Bu kitabı başladığım gibi, kişisel bir notla bitirmek istiyorum. 1988'de Chapel Hill'deki North Carolina Üniversitesi'nde kürsümü aldığımda , ilk dersim Mit, Gelenek ve Tarihte İsa idi. Şans eseri, ­Martin Scorsese'nin The Last Temptation of Christ'ı dönemin başında yayınlandı. Bir dakikanızı ayırıp öğrencilerimi bu filmi izlemeye ve derslerimden öğrendiklerine dayalı eleştiriler yazmaya davet etmek istedim. Bunun gibi bir görev ­, geldiğim ve ­New Jersey'deki Rutgers Üniversitesi'nde ders verdiğim ülkenin kuzeydoğusunda sorun yaratmaz . ­Ama güneyde, İncil öğretiminin beşiğinde olduğumu hesaba katmadım. Öğrenciler atamamı protesto etmek için küçük bir ayaklanma düzenlediler çünkü en ­muhafazakar dini görüşlere sahip bazı öğrenciler ­bu filmi izlemeyi küfür olarak değerlendirdiler. Rotamı daha erken terk edeceklerini ima ederek gitmeyi reddettiler.

Buna inanamadım. Bir kitabı okumadan, bir dersi dinlemeden eleştiremeyeceğiniz gibi, izlemeden bir filmi de eleştiremeyeceğinizi anlamış olan genç ama yine de yetişkinlerdi. Ama filmi şiddetle eleştirdiler ve ­gitmeyi reddettiler. Sonunda bu görevi iptal ettim (karar vererek

onları dini inançlarına aykırı bir şey yapmaya zorlamanın ­şu ya da bu anayasal hakkın ihlali olacağı), bunu gönüllü kılmak: isteyenler benimle gelip filmi pizza yerken tartışabilir.

Doğru, filmi ilk sahneden itibaren beğenmedim (gerçi daha sonra daha ilginç hale geldi ve birkaç kez izledikten sonra ­ona karşı daha sıcak hissetmeye başladım). Oradaki birçok öğrencim ­de bundan hoşlanmadı. Onlar için sorun, İsa ile Mecdelli Meryem arasındaki yakın ilişkiydi (William Dafoe ve Barbara Hershey tarafından canlandırılıyor; hala onun Magdalene'sinin şimdiye kadar oynanan en iyi şey olduğunu düşünüyorum) ve bunun biraz fazla olduğunu düşündüler. Beni o kadar rahatsız etmedi - İsa ve Meryem'in gerçekten seks yaptığını düşündüğüm için değil, bunun komplonun bir parçası olduğunu anladığım için. Kim olduğunu hiçbir şekilde belirleyemeyen, ­şimdi kendisinin mesih olduğuna, İnsanoğlu olduğuna ve başka bir zamanda Tanrı'nın Oğlu olduğuna vb. inanan İsa'nın genel portresi bende çok daha fazla öfke uyandırdı. vb. Bana , İsa'nın kim olduğuna karar veremeyen Scorsese (ya da romanı yazan Kazancakis) gibi geldi ve bu nedenle belirsizliğini kahramanın omuzlarına kaydırdı. Bu filmi izleyecek insanların, İsa'nın gerçekten ­böyle olduğuna - kendi "ben"inde tamamen kafası karışmış - karar vereceğini hissettim, oysa ben onu tamamen farklı bir insan, onun kim olduğunu en başından beri bilen bir insan olarak gördüm. .­

Sonra Monty Python'un Life of Bria'sına ­ilk çıktığında verdiğim tepkiyi hatırladım. Yer yer çok komik olduğunu düşündüm - yine de haça asılı ­herkesin "Hayatın her zaman iyi tarafından bak" şarkısını söylediği son çarmıha gerilme sahnesine güldüğümde kendimi çok suçlu hissettiğimi itiraf etmeliyim. Ama benim için daha da tatsız olan, her biri dünyanın yaklaşan sonuyla ilgili kendi senaryosunu tahmin eden çılgın Yahudi kıyamet peygamberleriyle ­dolu birinci yüzyıldaki Filistin tablosuydu . ­Daha sonra, bu filmi izleyen insanların bunun böyle olduğunu düşünebileceklerini ve bunun yine İsa hakkındaki algılarını etkileyebileceğini düşündüm.

Sanırım artık daha yaşlı ve daha akıllıyım çünkü The Last Temptation of Christ ve The Life of Brian'ı neredeyse çekinmeden zevk almaya ve onları ara sıra öğrencilerime göstermeye başladım (her nedense artık daha az itiraz alıyorum). Ama birkaç ay önce Mel Gibson'ın The Passion of the Christ'ı beni yine aynı nedenle hayrete düşürdü . İsa'nın sözde temel mesajına ­öfkelendim ­, "ne kadar çok acı, o kadar iyi" gibi bir şey. Yani, insanların çılgınca ­günahları var ve İsa hepsini kefaret etmeye çalışıyor, bu yüzden gözlerimizin önünde kanlı bir karmaşa haline getiriliyor. Ve neden? Çünkü o bunun için geldi. Ne kadar acıtırsa bizim için o kadar iyi. Bence bu, müjdelerin İsa'nın son saatlerini tarif etme şekliyle çelişiyor ve bu versiyonu iğrenç bulmadan edemiyorum. Yine de zamanla bu filme de daha olumlu bakacağımı düşünüyorum .­

filmlerden geçmiş hakkında yanlış fikirlere kapılmadıklarını gösterdi . ­Belki de bir tarihçi olarak benim için bu paradoksal geliyor. Ama aslında tarihi filmler, insanların geçmişi öğrenmesinin ana yollarından biridir ­. İtiraf etmeliyim ki, uzmanlık alanım ­erken Roma İmparatorluğu tarihini derinlemesine bilmek olsa da ­, BBC filmi Claudius I'den kendim için pek çok ilginç şey öğrendim. Ve Colin McCulloch'un (“Roma'nın İlk Adamı” vb.) Romanlarından Marius, Sulla ve Julius Caesar zamanlarının Roma Cumhuriyeti hakkında bir şeyler öğrendim. Meslek olarak tarihçi olmama rağmen geçmişe bakışım bile izlediğim filmlerden ve okuduğum kitaplardan etkileniyor. Bu etki, mesleği tarihle bağlantılı olmayan, Antik Dünya olaylarıyla yalnızca ara sıra karşılaşan ve antik çağ tarihçilerinin ve uzmanlarının eserlerinde değil, kitaplarda ve filmlerde karşılaşan insanlar üzerinde ne kadar güçlü olmalıdır !­

Bazen kendi kendime biz tarihçilerin tuhaf insanlar olduğumuzu hatırlatırım. Birkaç ölü dil öğreniyoruz (benim durumum tipik: Yunanca, Latince, Süryanice, İbranice, Kıpti ­); Yeni Ahit'te yer alanlar veya Kilise Babalarının el yazmaları gibi metinleri ayrıntılı olarak inceliyoruz ; ­diğer tarihçilerin bu belgeler üzerindeki yazılarını incelemek için uzun saatler harcıyoruz . ­Açıkçası, ­çoğu insan bunu yapmaz. En iyi ihtimalle, antik dünyayla sadece biraz ilgileniyorlar ve bu ilgi, ­kaynakların ciddi bir şekilde incelenmesinden değil ­, gişe rekorları kıran bir filmi izlemekten veya çok satan bir kitabı okumaktan geliyor.

Şimdiye kadar gördüğüm tüm diğer kitaplardan daha iyi olan Da Vinci Şifresi, bu tür bir ilgi yaratmayı başardı. Romanın olay örgüsü kendi içinde büyüleyici. Ve geçmişi - özellikle erken Hıristiyanlığı - tartışan ­tarihi anlar ­, o kadar ustaca işlenmiştir ki, okuyucunun İsa, Mecdelli Meryem, İmparator Konstantin, Hıristiyan İncilinin yaratılışı ve kanonik olmayan müjdeler hakkında bilgi alması için hiçbir çaba harcaması gerekmez. ­. Tarih öğrenmenin ne harika, harika bir şekilde kolay yolu ­!

Sorun şu ki, bu tür kitapları okuyan insanlar tarihsel gerçeği edebi kurgudan ayırt edemezler. Yazarın kendisi size hangi tarihsel ifadelerin romanın karakterleri ve olay örgüsü kadar edebi bir uydurma olduğunu söylese bile, bunun duruma yardımcı olması pek olası değildir. Ve çoğu durumda kendisi de bilmiyor. O bir yazar, tarihçi değil.

Başladığım yere geri dönüyorum, bu yüzden bu kitabı yazmaya karar verdim. Sadece hataları düzeltmek ­ve ardından Dan Brown'a iyi bir eleştiri vermek için değil. Ve birisi sonunda her şeyi düzeltmezse inananların inançlarını kaybedeceklerinden korktuğum için değil. Ve tabii ki romanın prestijini kırmak için değil. Aslında onu bir sanat eseri olarak seviyorum ve arkadaşlarıma tavsiye ettim (yaklaşık sekiz milyon ­insan gibi).

Amacım daha mütevazıydı. Da Vinci Şifresi, profesyonel tarihçilerin başarısız olduğu yerde başarılı oldu: insanları erken Hıristiyanlık hakkında bir dizi tarihsel soruyla ilgilenmeye başladı. Ben de ­bununla ilgileniyorum. Ve Da Vinci Şifresi'nden bahsetmişken, bu tarihi meseleler hakkında konuşabildim. Benim için ilginçler, ­çünkü sadece ilginçler. Bazı insanların geçmişte pek çok ilginç şey olduğunu anlamak için Da Vinci Şifresi'ni okuması gerekir - ölü dillerdeki kaynakları okuyan sıkıcı profesörler değil, İsa, Mecdelli Meryem, İmparator Konstantin hakkında bir şeyler öğrenmekle aniden ilgilenmeye başlayan sıradan ­insanlar ­. veya Yeni Ahit dediğimiz kitapları nasıl aldığımız.

Dan Brown tüm tarihsel gerçekleri doğru bir şekilde anlatmış olsaydı, bu kitabı yazmak için hiçbir nedenim kalmazdı. Ama onları yanlış tarif etti. Bazıları, tarihsel hatalardan dolayı onun suçlanması gerektiğine inanıyor : O zaman ­, Ölü Deniz Parşömenleri arasında Hristiyan belgelerinin bulunmadığını veya Filip İncili'nin Aramice yazılmadığını öğrenmek için çok fazla zaman (birkaç saat) harcamak gerekmeyecekti. ­. , ya da yaşamı boyunca İsa hakkında yazılan binlerce tanıklık olmadığını. Ama öte yandan, Dan Brown'ın edebi bir eser yazdığını tekrar hatırlatırım . "Belgelerin ... açıklamalarının ... doğru olduğunu" iddia etse de, bunlar doğru değil. Bu aynı zamanda hikayenin sadece bir parçası.

Roman daha ilginç hale geliyor - ve tarihsel gerçekliğe daha az yaklaşıyor. Ancak artık Kâse arayışının edebi tasvirine değil , tarihsel kanıtlara dayanarak geçmişle ilgilenmeye başlayan insanlara kapıyı aralıyor .­

Ve bazılarımız için tarihsel kanıtlar önemlidir ­, çünkü belki de bir hikaye diğer ilginç hikayeler gibidir. Sık sık kendimizi bağladığımız karakterler ve olaylarla dolu, anlatıp tekrar anlattığımız bir hikaye ­. Geçmiş, içinde yaşadığımız ve bize şimdiki hayatımız hakkında bilgi verebilecek olan tarihtir. Bu , kendimizi ve bu dünyadaki yerimizi tanımamıza yardımcı olan gerçek bir hikaye . ­Ve sırf bu nedenle, geçmişte gerçekte ne olduğunu bilmek çok önemlidir. İronik bir şekilde, bu tarih görüşü ­Da Vinci Şifresi'ndeki karakterler tarafından da paylaşılıyor. Bu, versiyonlarının ­tarihsel olarak doğru olup olmadığını, ifadelerinin doğru olup olmadığını veya bunun sadece bir edebi fantezi uçuşu olup olmadığını araştırmak için başka bir nedendir.

notlar

birinci bölüm

1.   İlk Hıristiyanlara yönelik zulüm hakkında daha fazla bilgi için bkz. Bart D. Ehrman. Yeni Ahit'ten Sonra: Erken Hıristiyanlıkta Bir Okuyucu. New York: Oxford University Press, 1999. Böl. 3; Bart D. Ehrman ₁ Andrew S. Jacobs. Geç Antik Çağda Hristiyanlık MS 300-450: Bir Okuyucu. New York: Oxford University Press, 2004. Böl. 2

2.    Yahudiler de elbette pagan tanrılara tapmıyorlardı, ancak kültleri çok eski ve eskiye dayanan olduğundan ve başkalarının tanrılarıyla olan ilişkilerine karışmadıklarından, kabul edilebilir bir istisna olarak görülüyorlardı.

3.    Bu hikaye için bkz. Ehrman ve Jacobs. Geç Antik Çağda Hıristiyanlık . S.30-43.

4.    James Carroll. Konstantin'in Kılıcı ^: Kilise ve Yahudiler. Boston: Houghton Mifflin, 2001. S. 171.

5.    Mark'ın kendisi, "Tanrı'nın Oğlu" olarak İsa'nın kendisinin bir tanrı olduğunu düşünmemiş olabilir. Ancak bu şüphesiz Markos'un sonraki yüzyıllarda nasıl anlaşıldığıdır . Bakınız: Bart D. Ehrman. Yeni Ahit: Erken Hıristiyan Yazılarına Tarihsel Bir Giriş 1 ₃ r ^{^} ed . New York: Oxford University Press, 2004. S. 69-70

6.    Bakınız: Ehrman ve Jacobs. Geç Antik Çağda Hıristiyanlık. S.155-156.

7.    Bakınız: Ehrman ve Jacobs. Geç Antik Çağda Hıristiyanlık . S.251-255.

İkinci bölüm

1.   Lee Teabing için elbette Mecdelli Meryem "Kâse"dir ve Nag Hammadi el yazmaları ondan bahseder . Ama içlerinde onun İsa'nın soyunu taşıdığına dair hiçbir şey yok. Ve Ölü Deniz Parşömenleri bundan bahsetmiyor bile.

2.    Ölü Deniz Parşömenleri hakkındaki bilgilere çok faydalı bir genel bakış için bakınız: Joseph A. Fitzmyer. Dead Sea Scrolls ile ilgili IOl Sorularına Yanıtlar . New York: Paulist Press, 1982. En son büyük çalışma James Vanderkam'dır. Ölü Deniz Parşömenlerinin Anlamı : ­İncil'i, Yahudiliği, İsa'yı ve Hıristiyanlığı Anlamak İçin Önemi . San Francisco: HarperSanFrancisco, 2002. Bu keşfin arkeolojik yönleri için bkz. BiJodi Magness ­. Kumran Arkeolojisi ve Ölü Deniz Parşömenleri. Grand Rapids: Eerdmans, 2002.

3.    7. Mağara'da bulunan belgeler arasında Yeni Ahit'in parçaları olduğunu iddia etseler ­de hemen hemen hiçbir uzmanı ikna edememişlerdir ­. CMjJoseph A. Fitzmyer. Ölü Deniz Parşömenleri Üzerine 101 Soruya Yanıtlar . New York: Paulist Press, 1982. S. 16, 104-110.

4.    Bu bilgiyi, kitabımdan yalnızca küçük başyazı değişiklikleriyle aktarıyorum: Lost Christianities: The Battles for Scripture and the Faiths We Never Knew. New York: Oxford University Press, 2004. s. 52-55. Ayrıntıları kitabın girişinden aldım : ­James A. Robinson. İngilizce Nag Hammadi Kütüphanesi. 4t ^{^} rev. ed. Leiden: Brill, 1996.

5.    İskeletle ilgili bilgiler genellikle yayınlanan raporlarda bulunmaz ­; burada , daha sonra Nag Hammadi yakınlarındaki bir alanı araştıran bir arkeolog ekibine liderlik eden Bastian van Elderen tarafından yazılı kaynaklar üzerine bir konferansta (Hereford, İngiltere, Mayıs 1998 ) kişisel olarak bana verilen bilgilere güveniyorum .

6.    Yetkili bir inceleme için, kitabın girişine bakın: James A. Robinson. İngilizce Nag Hammadi Kütüphanesi. 4'h ^rev . ed. Leiden: Brill, 1996. Bu belgeler üzerine yapılan pek çok çalışmadan ­belki de en popüler ve en önemli olanı Elaine Pagles'tır. Gnostik İnciller. New York: Rastgele Ev, 1979.

7.    Bu mektubun çevirisi için bakınız: Bart D. Ehrman ₁ Andrew S. Jacobs. Geç Antik Çağda Hristiyanlık MS 300-450 : Bir Okuyucu. New York: Oxford University Press, 2004. S. 422-427.

Üçüncü bölüm

1.    Örneğin, kitabımdaki şu koleksiyona bakın: Kayıp Kutsal Yazılar: Yeni Ahit'e Girmeyen Kitaplar. New York: Oxford University Press, 2004.

2.    Lost Christianities: The Battles for Scripture and the Faiths We Never Knew adlı kitabımdan geliyor . New York: Oxford University Press, 2004. S. 204-205.

3.    Cm: Kayıp Hristiyanlıklar. S. 18-20.

4.    Bakınız: Kayıp Hristiyanlıklar. S. 185-187.

5.    Birger Pearson'ın Peter'ın Kıpti Vahiy çevirisine güveniyorum; bakınız: Nag Hammadi Codex VIL Ed. Birger Pearson. Leiden: Brill ₁ 1996.

6.    Bakınız: Kayıp Hristiyanlıklar. 55-64 .

7.    Thomas Lambden'ın çevirisine güveniyorum (Thomas Lamb ­din) in: İngilizce Nag Hammadi Kütüphanesi. 4t ^{^} rev. ed. Ed. James A. Robinson. Leiden: Brill ₁ 1996.

8.    İsim: Bart D. Ehrman. Yeni Ahit: Erken Hıristiyan Yazılarına Tarihsel Giriş, 3 rc ^{^} ed. New York: Oxford University Press, 2004. Böl. 24.

9.    evlenmek birinci yüzyılda yaşamış Yahudi filozof Philo'nun sözleriyle ­: "Çünkü ilerleme, dişil olanın eril olana dönüştürülerek reddedilmesinden başka bir şey değildir, çünkü dişil ­maddi, edilgen, bedensel ve duyusaldır; eril ise aktif, akılcıdır. , ruhen ve akla ve düşünceye daha yakın” ( Exodus'taki Sorular, I. 8). Ayrıca bakınız: Dale B. Martin. Korint Gövdesi. New Haven: Yale University Press, 1995. S. 33.

Bölüm dört

1.    İsa da dahil olmak üzere bazı Yahudiler, ­peygamberlerin kitapları ve Zebur gibi diğer kitapları kutsal kabul ettiler.

2.    Yeni Ahit kanonunun oluşumu hakkında daha ayrıntılı bir tartışma için bkz. ­Bart D. Ehrman. Kayıp Hristiyanlıklar: Kutsal Yazılar İçin Savaşlar ve Asla Bilmediğimiz İnançlar. New York: Oxford University Press, 2004. Böl. on bir.

3.    Özellikle Dağdaki Vaaz, Mt 5-7'ye bakın .

4.    Bu konuda bkz: Bart D. Ehrman. Yeni Ahit: Erken Hıristiyan Yazılarına Tarihsel Bir Giriş, 3 ^rc ^ ed. New York: Oxford University Press, 2004. Böl. 23.

5.    Bu anlaşmazlıklar hakkında daha fazla bilgi için kitabıma bakın: Lost Christianities. Çatlak. 11 .

6.0 Marchione ve görüşleri hakkında daha fazla bilgi için, bakınız: Lost Christianities. Çatlak. 5.

7.    Irenaeus. Sapkınlıklara karşı, 3. 11.7.

8.    Bakınız: Kayıp Hristiyanlıklar. 240-244 .

9.    Çeviren: Bruce M. Metzger: The Canon of the New Testament ­: Kökeni, Gelişimi ve Önemi.

10.   konuşmasında (potansiyel olarak ­) kutsal kitapların kategorilerini ayırarak kafası karışır (veya kafası karışır) . Metzger'a ­bakın . kanon. 201-207 .

11.    Eusebios. Life of Constantine, 4. 36. Bakınız: M. Metzger, Bart D. Ehrman. Yeni Ahit'in Metni: Aktarımı ­, Bozulması ve Restorasyonu. 4t ^{^ 1} _ ed. New York: Oxford University Press, 2004.

Beşinci Bölüm

1.   Bu ve kanonik olmayan diğer kaynaklar hakkında daha fazla bilgi için bkz. Bart D. Ehrman, Jesus: Apocalyptic Prophet of the New Millenium (NewYork: Oxford University Press, 1999), bölüm. 4.

2.    Bununla ilgili daha fazla bilgi için, önceki nottaki çalışmaya bakın.

3.    William V. Harris, Antik Okuryazarlık (Cambridge, MA: Harvard ­University Press, 1989).

4.    Birinci yüzyılda Yahudi okuryazarlığı hakkında daha fazla bilgi için bkz. Catherine ­Hezser, Jewish Literacy in Roman Filistin (Tuebingen: Mohr Siebeck, 2001).

5.    Görmek EhrmanJesus: Kıyamet Peygamberi, bölüm. 3.

6.    Bir kadından doğdu (Gal 4:4), on iki takipçisi (IKop 15:5) ve birkaç erkek kardeşi (IKop 9:5) vardı , ­bunlardan birinin adı Jacob (Gal 1:19), Yahudiler arasında vaaz verdi ­(Rom 15:8), Son Akşam Yemeği'ni düzenledi (İKop 11:22-24), yetkililere teslim edildi (İKop 11:22) ve çarmıha gerildi (İKop 2:2).

7.    Bu, Yuhanna 21:24 için bile geçerlidir : Yazar, ­"buna tanıklık eden" kişiden söz eder, ancak ondan kendisi hakkında söz etmez. "Ve tanıklığının doğru olduğunu biliyoruz" demeye devam ettiğine dikkat edin. Kendisinin tanık olduğunu iddia etmez, yalnızca bir tanığın sözlerini aktaran bir yazardır.

8.    Bu kaynaklar ve onların varlığına dair kanıtlar hakkında daha fazla bilgi için bkz. Bart D. Ehrman, The New Testament: A Historical Introduction to the Early Christian Writings, 3 ^r ^ ed. (New York: Oxford University Press, 2004), bölüm. 6.

9.    Bkz. Bart D. Ehrman, Yeni Ahit: Tarihsel Bir Giriş ­, bölüm . 10.

10.    Bkz. EhrmanJesus: Apocalyptic Prophet, bölüm. 2.

Altıncı Bölüm

1.   Bu kriterler hakkında daha fazla bilgi için bkz. Bart D. EhrmanJesus: Apocalyptic Prophet of the New Millenium (New York: Oxford University Press, 1999), bölüm. 6.

2.    Ayrıntılar için bkz. EhrmanJesus: Kıyamet Peygamberi, bölümler. 8-11.

3.    Tüm bu ifadeler, İsa'nın tarihsel figürünü inceleyen bilim adamlarından (ve bilim adamı olmayanlardan) gelmektedir. Kitabıma bakın Jesus: Apocalyptic Prophet ₁ rr. 21-22.

Yedinci Bölüm

1.    Michael Baigent, Richard Leigh ve Henry Lincoln, Holy Blood, Holy Grail (NewYork: Delta, 1982).

2.    Şahsen tanıdığım yüzlerce profesyonel Yeni Ahit tarihçisinden - hayatları boyunca bu metinleri inceleyen, gerekli eski dilleri bilen insanlar - hiçbiri bu kitapta yapılan açıklamaların tarihsel olarak güvenilir olduğunu düşünmüyor.

3.    Erken Hıristiyanlık döneminde kadının rolüne dair pek çok literatür var . ­En popüler eser , Ross Kraemer, Her Share of the Blessings: Women ^, s Religions Between Pagans, Jewish, and Christians in the Greco-Romen World (New York: Oxford University Press, 1992). Ayrıca bkz . Ross Kraemer ve Mary Rose DAngelo ₁ Women and Christian Origins (NewYork: Oxford University Press, 1999).

4.    The New Testament ­: A Historical Introduction to the Early Christian Writings ₁ 3. ^baskı kitabımdan alınmıştır . (NewYork: Oxford University Press, 2004), bölüm. 24

5.    Bu konudaki en önemli çalışma Eliz ­abeth Schuessler Fiorenza, In Memory of Her: A Feminist Theological Reconstruction of Christian Origins (New York: Crossroad, 1983).

6.    Daha fazla bilgi için bkz. William E. Phipps, İsa Evliydi: Hristiyan Geleneğinde Cinselliğin Bozulması ( Lanham, MD: University Press of America, 1986 ) .

7.    Anchor İncil Sözlüğü'nde John Collins'in Essenes hakkındaki ­makalelerine bakın , ed. David Noel Freedman (New York: Doubleday, 1992), cilt. 2, s. 619-26.

Sekizinci Bölüm

1.   См. мою книгу Yeni Ahit: А Early Christian Writings'e Tarihsel Giriş , ­З ^г< ^ ed. (New York: Oxford University Press, 2004), bölüm. 24.

2.    Подробнее см. Bart D. Ehrman Lost Christianities: The Battles for Scripture and the Faiths We Never Knew (New York: Oxford University Press, 2004), bölüm. 2. Not: Bart D. Ehrman Kayıp Kutsal Yazılar: Yeni Ahit'e Girmeyen Kitaplar (New York: Oxford UniversityPress, 2004), s. 113-2

3.    Santimetre. Bart D. Ehrman, Yeni Ahit: Erken Hıristiyan Yazılarına Tarihsel Bir Giriş ­, 3 r ^{^} ed . (New York: Oxford University Press, 2004), bölüm. 23.

4.    1. Timoteos'taki ayetler, Pavlus'un kendisi tarafından yazılmış gibi görünen 1. Korintliler'deki ayetlere oldukça benzer. Ancak, Pavlus'un 1. Korintliler ­14:34-35'i yazmadığına ve bunların ­1. Timoteos 2:11-15'ten etkilenerek sonradan eklenenler olduğuna inanmak için nedenler var. Bkz. Ehrman, The New Testament: A Historical Introduction, s. 402.

5.    Ayrıntılar için bkz. Bart D. EhrmanJesus: Apocalyptic Prophet of the New Millennium (New York: Oxford University Press, 1999), s. 16-17 ve beraberindeki bibliyografya.

6.    Ante-Nicene Christian Library'de S. Thelwall tarafından İngilizce çevirisi , eds. Alexander Roberts ve James Don ­Aldson, cilt. 11 (Edinburgh, T. & T. Clark, 1869), s. 304-5.

7.    Gnostisizm ve Gnostik kaynaklar üzerine ­klasik bir çalışma - Kurt Rudolf, Gnosis: The Nature and History of Gnostisism, çev ve ed. RM Wilson (San Francisco ­: Harper & Row, 1984); daha özlü bir özet için , Ehrman, Lost Christianities, böl. 6.

8.    Scriptures'daki yorumlarıma bakın , s. 35.

9.    İngilizce çevirisi George MacRae ve R. McL tarafından yapılmıştır. Wilson ­, The Nag Hammadi Library in English , ed. James A. Robinson, s. 524-27.

10.    Scriptures'daki yorumlarıma bakın , s . 38.

11.    İngilizce çevirisi , James A. Robinson, Nag Hammadi Library in English, 4 ^t ^ rev. Ed. (Leiden: Brill ₁ 1996).

12.    Görüşlerin çeşitliliği, Karen King tarafından düzenlenen derlenmiş çalışmalarda gösterilmektedir , Images of the Feminine and Gnostisism, 2. ^baskı . (Harrisburg, RA: Trinity Press ­International, 2000).

13.    . Lost Christianities, s. 198-201.

14.    Kayıp Hristiyanlıklara Bakın ₁ rr. 198-201.

Işaretçi

İncil'e ait, Hristiyan metinleri Dizin'de italik olarak gösterilmiştir (örn. [Pavlus'un] Titus'a Mektup); cesur - ­Dan Brown'ın The Da Vinci Code'undaki aktörler ve organizasyonlar (örn. Lew Tubing); kalın ve italik - bir yazarın bir grup metni (örneğin, Havari Pavlus'un Mektupları).

 

A

İbrahim, ata, Yahudilerin atası, İshak'ın babası 97

Akil, Elçi Pavlus'un Sahabesi 181

İskenderiye Kilisesi 45

İskenderiye Mısır 45, 46

Andrew, Aziz Havari 77, 189

Peter Kıyameti (Kıpti) 79-81

Apec (Mars), Yunan/Roma savaş tanrısı 30

Arius, İskenderiye papazı 45, 46

İskenderiyeli Athanasius, İskenderiye Kilisesi'nin papazı, Arius'un rakibi 45, 46, 63, 112

Athena (Minerva), Yunan/Roma bilgelik, adalet ve adil savaş tanrıçası 30

B

Baigent, Michael, Orta Çağ araştırmacısı ve

Eski Eserler 156

Kahverengi, Dan 11-14, 16, 17, 20, 115, 117, 118, 121, 139, 156, 157, 159, 176, 203

Yapı 96

İÇİNDE

Valentine, İskenderiye vaizi, Gnostik 107

Basilides, filozof, Gnostik 107

Vatikan Yasası, Hıristiyan kanonunun temelini oluşturan metin III

Washington, George, ­Amerika Birleşik Devletleri 1. Başkanı 22, 23

Eski Ahit 53, 54, 96, 100

Yuhanna'nın İkinci Mektubu 109

Petrus'un İkinci Mektubu 98, 99, 109

[Pavlus'un] İkinci Mektubu

timothy 184, 185

Tesniye 96

G

Hermas, The Shepherd 106, 107, PO kitabının yazarı

Gibson, Mel, Amerikalı sinema oyuncusu 16, 201

Büyük Gregory, Papa 175

Gutenberg, Johann, Avrupa'daki baskı yöntemini yaratan Alman mucit, Avrupa'daki ilk yazıcı 24

D

Havari Andrew Yasası 110

Elçi Yuhanna Yasası 110

Elçi Pavlus'un İşleri 110

Havarilerin İşleri 106, 109, 125, 180

Didache (12 Havarinin Öğretimi) AMA

Diocletian, Doğu Roma İmparatorluğu İmparatoru 32, 33, 36

Krallar Vadisi 60

Thomas İncili (Kıpti) 72, 82.83, 85, 89.91, 105, PO, 126, 127, 140, 142, 152, 162, 194, 195

Thomas'a göre çocukluk İncili 72-74, 78, 82, 126

Yahudilerin İncili PO, 167

Mısırlıların İncili 167

Nasıralı İncili 167

Yuhanna İncili 38-40, 42, 43, 69, 70, 92, 93, 103, 105, 106, 108, PO, 111, 116, 121, 129, 131, 140, 147, 167, 175

Luka İncili 38, 43, 69, 70, 74, 92, 93, 103, 105, 106, 108,

GB, 111, 116, 121, 164, 167, 168, 180

Meryem İncili 23, 67, 92, 126, 157, 167.173, 174, 189, 190, 193

Mark İncili 22, 38, 39, 41, 43, 69, 79, 92, 93, 103, 105, 110, 111, 116, 121, 130, 131, 140, 148.167

Matta İncili 38, 43, 69, 70, 75, 76, 92, 93, 98, 103, 105, PO, 111, 116, 120, 129, 167, 194

Petrus İncili 75, 77, 78, 83, 102, 103, 105, 106, 108, PO, 111, 120,126,127, 163, 167,173

Philip İncili 23, 64, 67, 92, 126, 157-159, 167, 169, 173, 189, 190, 192, 195, 203

Eusebius, I. Konstantin'in biyografisini yazan 33, 34, 101, 102, 109, PO

Epiphanius, Kilise Babası, düşünür 196, 197

VE

Brian'ın Hayatı, Monty Python filmi 200, 201

3

Musa Kanunu 98, 99

Zeus (Jüpiter), Yunan/Roma gök gürültüsü tanrısı, göğün efendisi, hukuk ve adalet koruyucusu 30

Zeno, Mesih tarafından diriltilen çocuk (İbraniler Thomas'tan) 74

VE

Yakup, iki ikiz oğlu İshak ve Rebeka'dan küçüğü; ile kavga ettikten sonra

Tanrı ikinci bir isim aldı - İsrail 97

Yakup, Kutsal Havari, İsa'nın kardeşi 127, 163,179

Antakyalı Ignatius, Hıristiyan şehit 40, 41

Elişa 51

Kudüs 51, 76

İsa Mesih 11-20 22-24 27-29 31 33 34 37-44 46 47 49 50 52 54 55 58 59 61.62 65-89 91.92, 94-104, 107, 111, 115-128, 130-176, 179- 183, 189-194, 197, 200-202

İlahiyatçı Yuhanna, Aziz Havari 16, 40, 77, 105, 125, 128, 129, 131-134, 141, 145, 163, 164, 175

Vaftizci Yahya, selefi

Mesih'in gelişini önceden bildiren İsa Mesih 55, 141, 142, 154

Joanna, takipçi

Mesih 162, 168

Arimathea'lı Joseph, Mesih'in takipçisi 75, 158

Josephus, Yahudi tarihçi 123, 124, 170

Yusuf, İsa'nın babası 42, 72, 73, 134, 168

Barnaba lakaplı Yoşiya, Kutsal Havari, İsa'nın kardeşi 163, 180

Irenaeus, Kilise Babası, Lyon Piskoposu 104, 105

Büyük Herod, Yahudiye kralı 75, 164

İbrahim'in oğlu İshak, üç Yahudi atasından biri 97

Çıkış 96

Judas Iscariot, Aziz Havari 147

Yahudi Çölü 51

Yahuda 60, 75, 123, 144

İLE

Canon Mypamopu ( 2. yüzyılın sonları)

105, 106, 108, 109

Ester Kitabı 53

Samuel Kitabı 53

Yeşaya Kitapları 53

Büyük Konstantin , Doğu Roma İmparatorluğu İmparatoru 115-117, 143, 144, 177-179, 185.186, 188, 193, 198

Qumran, Yahudiye Çölü'ndeki bir manastırın kalıntıları 51-53, 58

L

Levvey (Thaddeus veya Yahuda), Yakup'un oğlu veya erkek kardeşi 157, 189, 190

Seviye 96

Leonardo da Vinci, ünlü İtalyan ressam, heykeltıraş ve bilim adamı 12, 19, 20

Lee, Richard, Ortaçağ ve Antik Çağ Araştırmacısı 156

Lincoln, Henry, Ortaçağ ve Antik Çağ Araştırmacısı 156

Licinius, Doğu Roma İmparatoru 34

Luka, Aziz Havari 15, 16, 105, 118, 128-131, 134, 140, 141, 151, 152, 161, 163, 173-175

Luksör 60.63

Langdon Robert, profesör

I ѣ University of Rvard, dini semboller üzerine 17-19, 27, 48,137,139, 142, 155,157,166,167,169,177, 178, 193

M

Maxentius, Batı Roma İmparatorluğu İmparatoru 33, 34

Maximian, Batı Roma İmparatorluğu İmparatoru 32, 33

Maximilla, peygamber, Montana'nın takipçisi 186, 187

Bethany'li Meryem, Martha ve Lazarus'un kız kardeşi 163, 164, 168, 173, 175

Mür taşıyan kadınlardan Mecdelli Meryem 11, 15, 17-20, 22-24, 27, 62, 70, 71, 77, 78, 89, 90, 92. 155-160, 162-164, 168, 169, 172-176, 179, 189, 190, 192-194, 202, 203

Meryem Aziz Bakire 18, 41, 42, 45, 134, 162, 168, 173, 192

İsa'nın kız kardeşi Meryem 192 Mark, Kutsal Havari 16, 22, 76, 105, 106, 128-131, 133, 134,

138, 140, 141, 143, 145,162, 163,'173, 175

Marcion, Hıristiyan vaiz 104-108

Matta (Alpheus oğlu Levi), Aziz Havari 15, 16, 75, 77, 105, 106, 118, 128-131, 134, 140, 148, 149, 151, 173

Ölü Deniz Parşömenleri 14, 15, 48-51, 53-55, 58-60, 67, 122, 146, 154, 169, 203

Milano Fermanı (313) 35

Milvian Köprüsü, Savaş (312) 34

Miltiades, Roma Piskoposu 107

Musa, peygamber, İsrail kabilelerinin lideri, yasa koyucu 97, 98

Montanus, Hıristiyan peygamberlerden biri 186

Nag Hammadi elyazmalarını bulan köylülerden biri olan Muhammed Ali 60, 61

Muratori, Luigi Antonio, bilim adamı, 18. yüzyılın arkeologu. 105

Ölü Deniz Parşömenlerini bulan çoban Muhammed ed-Dib 51

H

Dağdaki Vaaz 151

Nag Hammadi Kütüphanesi 14, 48-50, 59, 60, 63, 65-68, 71, 78, 82, 142, 157, 190

Neveu Sophie, Polis Memuru 17-19, 27-29, 37, 38, 49, 59, 69, 93-95, PO, 116, 117, 136, 157.166, 167.177, 178, 196

İznik Konseyi (325) 14, 28, 35, 37-39, 41.44, 101, 111, 112, 136

Yeni Ahit 11, 13, 18, 20, 23, 38-40, 43, 47, 49, 50, 58, 59, 63, 66-72, 74, 75, 78, 82-84, 92-95, 97-99, 101,106-109, 111, 112, 115, 116,118-122, 126-131, 133, 135, 138, 143, 144, 157, 158, 173, 184, 185, 202, 203

HAKKINDA

Opus Dei, Katolik

sipariş 18, 20

Yuhanna'nın Vahiyi 106, 109, AÇIK

Petrus'un Vahiyi 106, 108, GB

P

Paul, Aziz Havari 39, 98, 99,

106, 127, 129, 141, 171, 172,

174, 180-185, 194, 195, 197

Çoban 106, 107, AÇIK

Pachomius St., Hristiyan

keşiş 63

[Pavlus'un] İlk Mektubu

timothy 99, 184, 185

Havari Yuhanna'nın İlk Mektubu 109

Havari Petrus'un İlk Mektubu 109

Percy Martin, İlahiyat Doktoru 95

Persis, Havari Pavlus'un Arkadaşı 181

Peter (Simon Peter), Aziz Havari

Pius, Roma Piskoposu 106

Pilatus, Yahudiye Savcısı 75-77, 123.124

Platon, Yunan Filozofu 125

Genç Pliny, filozof, tarihçi 123, 170

[Pavlus'un] Tumy'ye Mektup 184 , 185

[Pavlus'un] İskenderiyelilere Mektubu 107, 108

[Pavlus'un] Galatyalılara Mektubu 182, 185

Yahudilere [Pavlus'un] mektubu 107, 109

[Pavlus'un] Laodikyalılara Mektubu 107, 108

[Pavlus'un] Filimon'a Mektubu 182

[Pavlus'un] Filipililere Mektubu 39, 181

Havari Barnabas'ın Mektubu 110

Havari James'in Mektubu 107, 109

Havari Yahuda'nın mesajı 106, 109

Havari Yuhanna'nın Mektupları 106

Havari Pavlus'un Mektupları 40, 43, 106, 109, 167

Havari Petrus'un Mektupları 107

"Son Günaha

Mesih”, M. Scorsese'nin filmi 172, 199, 200

Süleyman'ın Hikmeti 106, 107

Siyon Tarikatı, gizli dini örgüt 17-20, 47, 117, 156, 157,165, 177,178, 196

Priskilla, Elçi Pavlus'un Arkadaşı 181

Priscilla, peygamber, peygamber Montana'nın takipçisi 186

P

Yusuf ve Benyamin'in annesi Yakup'un ikinci eşi Rachel; önce temsilci

Yahudi halkı için Tanrı 97

Rebeka, İshak'ın karısı 97

C

Silas, albino keşiş 27

Salome, Mesih'in takipçisi 162

İsa ve Mecdelli Meryem'in kızı Sara 158

İbrahim'in karısı Sara 97

kutsal incil 17, 20, 38,

63, 94-98, 101-103, 105, 112

Serapion, Piskopos

Antakya 102-104, 108

İsa'nın Golgota yolunda haçı taşımasına yardım eden Cyrene'li Simon 134

İsa'nın evinde yaşadığı cüzamlı Ferisi Simun 163, 175

Codex Sinaiticus Hastası

Scorsese, Martin, Amerikalı film yönetmeni 172, 199, 200

Sokrates, antik Yunan filozofu 125

Saunière Jacques, Louvre'un küratörü

17, 18, 178

Ayasofya (İlahi Bilgelik), antik kültürün sembolü ve daha sonra

'Genel olarak Hıristiyan ve Avrupa kültürü 65

"Mesih'in Tutkusu", film 16, 201

Susanna, takipçi

Mesih 162, 168

T

Son Akşam Yemeği, fresk

Leonardo da Vinci19

Kartacalı Tertullian, Hristiyan savunucu, polemikçi ve sapkınlığın rakibi 187, 197

Tiberius Claudius Nero, Roma İmperatoru 123

Teabing Lew, ilahiyatçı, bilgin 18, 19, 27-30, 32-38.41, 46-50, 52, 54, 58, 59, 62, 64, 66-71.101 103, 108, 111 , 115-117 , 120 , 121, 124, 131, 136-139, 143, 144, 155, 157, 159, 166, 174, 177, 178,190,192, 193

Tevrat (Pentateuch) 96, 97

Trajan Mark Ulpius, Roma İmparatoru 123

Yuhanna'nın Üçüncü Mektubu 109

Havari Pavlus'un Arkadaşı Tryphena 181

Trifosa, Havari Pavlus'un arkadaşı 181

F

27 Başkanı Fash Bezu

Thekla, Havari Pavlus'un yardımcısı 183-186, 197

Thebe, Kenkhrei Kilisesi'nin diyakozu, Havari Pavlus'un yardımcısı 181

İskenderiyeli Phil, Filozof 123

Philip, Aziz Havari 62.180.191

Thomas, Aziz Havari (Didim Yahuda Thomas) 40, 84, 85, 141, 143, 145, 148

X

Harris, William, profesör

Columbia Üniversitesi, Filolog 125

C

Caesar Gaius Julius, Romalı devlet adamı ve politikacı, general 22, 23

H

Sayılar 96

Yu

Julia, Havari Pavlus'un Arkadaşı 181

Junia, Elçi Pavlus'un Arkadaşı 181

Justin Martyr, özür dileyenlerden ve Kilise Babalarından biri 103-105

 

 

Not: Bazen Büyük Dosyaları tarayıcı açmayabilir...İndirerek okumaya Çalışınız.

Benzer Yazılar