SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM/ Yusuf el-KARDAVİ
Sünneti Anlamada Yöntem adıyla Türkçe'ye
kazandırdığımız bu değerli kitabından bir yıl sonra Prof. Dr. Yusuf el-KARDAVİ'nin
sünnet ile ilgili başka bir kitabı daha yayınlandı: el-Medhal li
Dirâseti's-Sünneti'n-Nebeviyye (Sünnet Çalışmalarına Giriş) adıyla, 1991
Mektebetu Vehbe tarafından Kahire'de neşredilen kitabı görür görmez heyecanla
alıp inceledim. Neticede yazar bu yeni kitabında, bizim Sünneti Anlamada
Yöntem adıyla terceme ettiğimiz kitabın sadece bir kısmını çıkartıp, başına
sünnete giriş mahiyetinde seksen sekiz sayfalık yeni bir bölüm koyduğunu
gördüm. İki kitap arasındaki yegane farkı oluşturan bu yeni bölümü zevkle
okuduktan sonra onu da terceme etmeyi düşündüm. Böylece bir yandan hemen hemen
aynı kitabın, kapak ismindeki değişikliğinden
dolayın ikinci kez terceme edilmesinin Önlenmesini de amaçlarken, öte
yandan oldukça faydalı gördüğümüz bu farklı girişi de çevirerek Sünneti
Anlamada Yöntem adlı tercememizin başında neşretmek suretiyle iki kitabı
bir araya getirmeyi, böylece de okuyucuya daha yararlı olmayı hedefledim. Bu ilave
ile kitabın daha da bütünleştiğine inanıyorum.
- Tercemede, yazarın kaynağını zikretmediği hadîslerin kaynaklarını,
hadîslerin bab veya hadîs numaralarını ya da yerlerini gösterdim. Bazen hadîsin
zikredildiği başka kaynaklara da işaret ettim.
- Yazarın zaman zaman metin içerisinde zikrettiği kaynakların araştırma
teknikleri açısından dipnotlarda verilmesinin daha doğru olacağını düşünerek
dipnotlarda verdim.
- Hadîsi yazarın işaret ettiği kaynaklarda, işaret ettiği yerde
bulamamışsak, kaynaktan sonra <?) işareti koydum.
- Bazen metinde eksik verilen hadîs metinlerini dipnotlarda tamamladım.
- Yazarın zikrettiği hadislerin lafızlarında ve kaynaklara göndermelerinde
rastladığımız yanlışlıkları, dizgi hatalarını vb düzeltmeye çalıştım.
- Bazı yerlere tamamlayıcı bilgileri vermek üzere dipnotlar düştüm.
- Yazarın dipnotlarını seri rakamlarla verdim. Ancak bu dipnotlara
yukarıdaki katkılarımı da ilave ettim.
- Kendi dipnotlarımı ise harflerle gösterdim. Gayret bizden, tevfik
Allah'tandır.
12
Takdim / Tâhâ Câbir el-
Alvânî
Hamd, âlemlerin Rabbi olan Allah'a mahsustur. O, bize, din olarak İslâm'ı,
peygamber, rehber ve resul olarak Hz. Mu-hammed'i (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
seçmiştir. O'nu bütün insanlara Hakk ile müjdeleyici ve uyarıcı; resullerin
gönderilmeyip, sapıklığın yayıldığı fetret dönemini aydınlatıcı bir nur olarak
gönderdi. Bunun üzerine O (salla’llâhü aleyhi ve sellem), Allah'ın emrini
aldığı gibi değiştirmeden, risaleti tebliğ ve emaneti eda etti. İnsanlara
indirileni, onlara beyan etti; Allah'ın hükümlerini açıkladı, farzlarını
yerine getirdi ve böylece onların dini kemale erdi. Onlara gönderilen nimet
tamamlandı ve onlar için din olarak Allah, yeryüzüne ve içindekilere varis
oluncaya kadar devamlı ve sabit olan, nuru sönmeyecek, işaretleri
kaybolmayacak, hükümleri iptal edilmeyecek İslâm'dan razı oldu.
13
Bu risalet nurunun yayılması ve kıyamete kadar bayrağının dalgalanması
için Allah Teâlâ gerek Resûlullah'ın (salla'llâhü aleyhi ve sellem) sağlığında
ve gerekse vefatından sonra nurun ve hidayetin kaynaklarını açıklamıştır. Ta ki
söz çelişmesin, kalpler bulanıklaşmasın: "Allah'a itaat ediniz, Resûl'e
itaat ediniz ve sizden olan emir sahiplerine de..." (Nisa:59)
Ayette zikredilen ulu'l-emr'den kastedilen ise; "...halbuki onu
Resûl'e ve aralarındaki yetkili kişilere götürselerdi, içlerinden işin iç
yüzünü araştırıp çıkaranlar, onun ne olduğunu bilirlerdi..." (Nisa:83)
ayetinin işaretiyle hüküm çıkarmaya gücü yeten âlimler ile ümmet tarafından
kendilerine Allah'ın hükümlerini uygulama yetkisi verilen ve buna sıkıca
sarılıp ondan asla ayrılmayan yöneticilerdir.
Allah'a itaat; O'nun yüce kitabına itaat; O'nun muhkem ayetlerine tamamen
sarılma, emirlerine uyma, yasaklarından kaçınma, müteşabih ayetlerine teslim
olma, verdiği haberlere itibar edip, çizdiği yolda yürümekle gerçekleşir. Allah
Resûlü'ne itaat ise; O'nun sağlığında emirlerine kusursuz itaat etme,
vefatından sonra ise O'nun sünnetlerine harfiyen uyma şeklinde tezahür eder.
İslam'ın zuhurundan beri, Resûlullah'ın sünnetiyle ihticâc {delil getirme),
Allah'ın kitabıyla ihticâc gibi algılanmış ve kabul görmüş ve bu, Müslümanların
imam ve müctehid-lerinin tespit etmiş oldukları kurallara uygun olarak yapılmıştır.
Bilindiği gibi sünnet; Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) tebliğ, teşri
ve beyana taalluk eden söz, fiil ve takrirlerinden oluşmaktadır. Ve bütün
Müslümanlar, işte bu anlayış içerisinde sünnet ile ihticâcı, aklî ve fıtrî
melekelerin tabii bir sonucu olarak Allah'ın dininin bir gereği olduğunu
bilirler. Bu durumda Allah'a ve Resulüne inanan birisinin bunun aksini söyle-
14
mesi caiz değildir. Sünnet, Kur'an'ın mücmelini beyan, mü-beyyenini tafsil,
ayetlerini tavzih, beyanlarını tefsir, hükümlerini tatbik eder. Bazen zahiren
umum ifade edeni tahsis, zahiren mutlak olanı da takyid edebilir. İşte bu
konumuyla sünnet, her zaman Kur'an ile iç içe olduğu halde Müslüman olan birisi
bundan başka bir görüşü nasıl kabul edebilir?
Bundan dolayı, sünnetin hüccet (delil) oluşu; bu ümmetin seleff olan
Müslumanlarından başka hiç kimsenin tartışmadığı dini bir esastır. Daha sonra
ise anlayışı kıt, cahil ve türedi (toy) bir nesil yetişti. Onlar Resûlu
İlah'tan kafi olarak gelen sabit bir sünnet ile, geçmiş tekilerin haber ve
sünnetleri arasında fark gözetmediler. Önceki (nesil)lerden nakledilenlerle
ne denli ihticâc edilebileceğini, onunla ihticacın sınırlarının ve beşeri
bilgi araçları arasındaki yerinin ne olduğunu fark edemediler. Aynı şekilde
onlar, bunun his ve akıl ile çelişmesi halinde desteklenip-desteklenmeyeceğini
de ayırt edemediler. Ve bu türediler, söz konusu metodolojik problem hakkındaki
münakaşanın, bizatihi Nebevi sünnetin hucciyeti hakkında yapılan bir tartışma
olduğu yanılgısına düştüler. Bu metodolojik tartışmayı, sünnetin hadîslerden
oluştuğunu, hadîslerin ise haber vermeden ibaret olduğunu; dolayısıyla, bütün tartışmanın
haberler üzerinde olduğunu kabul ederek, tartışmayı sünnet dairesine
kaydırdılar. Bizzat sünnet oluşu cihetiyle nebevî sünnet ile, öbür taraftaki
onun nakil yolları ve haberler arasındaki Önemli farklara dikkat etmediler.
Aynı şekilde Resûlullah'tan yapılan nakillerde kullanılan yöntemlerle,
başkalarından yapılan nakil yöntemleri arasındaki farklara bakmadılar. Bu
tartışmanın neticesi olarak bu acayip tartışma bizzat sünnetin hucciyeti
etrafında da yayılıp, Usûl ilmi ve Hadîs alanında yapılan ilmî çalışma-
15
larda geniş yer kapladı. Oysa bu çalışmaların, sünneti anlama yöntemleri,
onu anlama yolları, ondan alınabilecek ders ve ibretlerden istifade
metodlarının beyanı gibi sahalara tahsis edilmesi mümkündü.
Bu gibi çalışmalar, her halükârda Müslümanların düşünce, tasavvur ve
kültürlerinin, sosyal yaşantılarının sünnet ve ondan elde edilen prensipler
ışığında nasıl bina edebileceklerini kolaylaştıran çalışmalardandır.
Gerçekten, genel olarak bütün haberlerin hucciyeti, özelde de âhâd haberlerin
hucciyetî etrafındaki bu yapay kavgaların bunlardan başka, Müslümanlar
arasındaki anlaşmazlıkların oluşması ve fırkaların çoğalması, zaman zaman
ekseriyetle olumlu bir netice doğurmayan teorik tartışmalar gibi konuların,
sünnet hakkındaki İslâmî araştırma ve çalışmaların yön değiştirmesinde olumsuz
ve tehlikeli tesirleri olmuştur. Misal olarak, Sünnetin Kur'an'a göre yeri
meselesi, Sünnetin Kitapla, Ki tap'in Sünnetle neshi meselesi, İslâm
âlimlerinin, tevsik (râviyi güvenilir görme), rivayet, isnâdların tashih ve
tenkidi gibi konularda bir benzerinin gerçekleştirilemeyeceği kadar gayret
göstermelerini verebiliriz. Gerçekten tenkîd çalışmaları ve tahlil metodlarına
baktığımızda; isnâd tenkidi sahasında harcanan sınırlı gayretler arasında büyük
bir mesafe olduğunu görmekteyiz. Aynı şey metin tenkidini öğrenip, çalışma ve
tahlili için ilmî ölçüler ve mo-todlar koymada ve çeşitli hadîslerin zaman,
mekan ve vakıa ile alâkalarını ortaya çıkarmada da söz konusudur.
Nitekim, fukaha (r.a.) teşriî sahasında takdire şayan pek çok gayretler
göstermiştir. Bu gayretler eğer sünnetin bütün yönlerini ve diğer çeşitlerini
de kapsamış olsaydı, sünnetin anlaşılmasında maksadın hasıl olması ve ihtiyacın
gideril-
mesi mümkün olacaktı. Fakat onlar daha çok tesrii sünnete önem verdiler ve
bu sahadaki rivayetlere uygun bir yöntem İzlediler.
Sünnet Resul ullah'm yaşadığı dönemdeki açıklama ve uygulamalardan ibaret
olup, aynı zamanda, İslâm'ın içtimaî, iktisadî ve fikrî karakteristiklerini
yansıtmaktadır. Bu nedenle anlama metodlarını öğrenip çalışmanın, en önemli ve
zorunlu çalışmalardan olduğu kabul edilmelidir. Gerçekten de bu merhale,
Allah'ın yeryüzünde olmasını istediği yöntemin somut bir örneğini teşkil
etmektedir. Nitekim yüce Kur'an, pratikte olması gereken yöntemin hayata
aktarılması ve uygulanması hareketini bizzat kendisi yönetmekte, yöntemine
uygunluk arz etmesi için bu hareketin bütün yönlerini gözetip-kollamakta, ebedî
olarak insanlığın kendisine başvurması için meramını en kamil bir şekilde
ifade etmektedir. Hatta Kur'an'in ayet-i kerimeleri çok defa uygulamadaki bir
hatayı düzeltme, onu tenkîd, tahlil veya tasvip etmek, doğruya yönlendirmek ya
da eksikleri tamamlamak üzere iniyordu. Nitekim bu husus, Al-i imran, Enfal vb.
sûrelerin bir çok ayetlerinde açıkça ve canlı olarak gözükmektedir.
Gerçekten
el-Ma'hedu'l-Âlenü Jİ'I-Fikri'I
İslâ-mî=MilIetlerarası İslâmî Düşünce Enstitüsü, sünnetin anlaşılması
meselesini, onu Öğrenip çalışma metodunu, onun diğer boyutlarının bilinmesini,
İslâmî kültür, bilgi ve medeniyet için onun ne şekilde kaynak edinileceğini,
Müslüman düşünürlerin en fazla özen göstermesi gereken en önemli düşünce
problemlerinden biri saymaktadır. Çünkü İslâm'ın asılları ve kaynaklarının
tanınması, problemlerinin açıklanması ve onu anlama metodları İslâm
düşüncesinin oluşu-
17
munda ve istikamet bulmasında, İslâm ümmetinin ilmî, kültürel ve medeni
sistemlerinin yeniden inşasında en önemli esas olarak kabul edilmektedir.
İşte bunu gerçekleştirebilmek için. Enstitümüz bu alandaki çalışmalarına
aşağıda Özetlenen şekilde bir taslak çizmiştir:
1- Hadîs ve Usûl çalışmalarındaki gerekli titizliğin, ele alınmış tarihî
problemlerden, henüz ele alınmamış problemlere kaydırılması yönüne gitmek.
Mesela enstitümüz, sünnetin hucciyeti problemini, üzerinde yeterince durulmuş
bir konu olarak kabul ediyor. Zaten Allah ve Resulüne iman eden bir Müslüman
sünnetin hüccet oluşunu inkar edemez. İşte Enstitümüz bu konuda, sünnetin
hucciyeti hakkında en önemli ve kapsamlı bir usûl çalışması kabul edilen
gerçekten ilmî değeri haiz bir çalışma yayınladı. Bu da, büyük ilim adamı
merhum Şeyh Abdülgâni Abdülhâlık'm Hucciyetu's-Sünne=Sünnetin Delil Oluşu adlı
kitabıdır. Enstitümüz adı geçen eseri, bu alanda yapılabilecek en yeterli ve
ayrıntılı çalışma olarak görmektedir. Dolayısıyla araştırmacıların, başka
konulara yönelmeleri gerekmektedir.
2- Çeşitli branşlardaki ilim adamı ve araştırmacıların, sünneti
kolayca öğrenmelerine yardımcı olmak için, sünnet alanında araştırma yapan
araştırmacıları bu alanda bilgisayardan faydalandırmaya yönlendirmek. Nitekim
enstitümüz bu amacı gerçekleştirmek için bu alandaki çalışmalardan bir çoğunu
desteklemektedir.
3- Konularına göre sünneti tasnife özen göstermek. Sünneti yalnızca
fıkhî bilgi için bir kaynak edinmekle yetinmeyip, onu bütün çeşitleriyle
insanî ve içtimaî bilgiler için
18
de kaynak olarak ele alma hedeflerimizi gerçekleştirmek üzere bu meyandaki
faydalı ilmî metodlardan istifade etmek.
4- Sünnet ve İslâm medeniyetinin yeniden inşasında ve İslâm ümmetini geri
kalmışlıktan kurtarmada sünnetin rolü ile ilgili önemli konuları ele alan
eserler vermelerini büyük âlimlerden istemek. Bu çerçevede büyük ilim adamı
Mu-hammed el-Gazzalî'den bir kitap yazması istenmiş, o da es-Sünnetü Bq/ne
Ehli'l-Fıkhî ve Ehli'l Hadîs- fıkıhçılar ve Hadîs-çiler Arasında Sünnet adıyla
bilinen eserini yazmıştır. Yazar bu eserinde, sünnetin kavranma ve anlaşılma
çabası içerisinde, isnâd şekilciliği ve rivayet kalıpları içinde boğulan kimseler
ile, haberleri kavrama, ibret ve dersler çıkarmaya yönelik özen gösterenler
arasındaki farkı belirtmeye çalışmıştır. Tabi ki büyük üstad, -enstitümüzün
gözünde- kendisi için bir çerçeve çizilemeyecek veya kendisine nasıl yazacağı
söylenemeyecek veyahut kitabı yayınlanmazdan önce gözden geçirilemeyecek kadar
büyüktür. Ardından ise Şeyh Gazza-Iî'nin delil getirmiş olduğu bazı misaller
veya ayrıntılar etrafında hâlâ devam etmekte olan bir gürültü koptu ve neredeyse
bu detaylar etrafında çıkan gürültü arasında kitabın esas mesajı kayboldu.
Gerçekte kitabın mesajı, Öncelikle ne şer'î ilimden, ne de ilmî kimlikten
ve ne de hadîsi doğru bir şekilde anlamayı mümkün kılacak, yeterli tarih,
siyer, fıkıh ve lügat bilgisinden nasipleri olmayan toy kimseleredir. Çünkü
onlar, herhangi bir hadîs kitabına bakıp; orada, hakikatini, boyutlarını,
vürûd sebeplerini bilmedikleri, öncesini ve sonrasını idrak edemedikleri bir
hadîse rastlıyorlar ve kıt bir anlayışla onu ele alıp, insanlar arasında da
öylece yayıyorlar, Kendilerine "Sizin bu anlayışınız Allah Tealâ'nın
ayetiyle çelişmektedir" denildiğinde, onlar: "Sünnet, Kur'an'a
kâdî'dir. (Kur'an'dan önce ele alınmalıdır) ve onu neshedicidir" derler.
Yine kendilerine "Bu rivayet, daha sahih başka bir rivayetle
çelişmektedir" denildiğinde ise, çelişkinin mahiyetini, tercih yollarını,
anlayış, üslûp, kural ve yöntemlerini de bilmezler.
Yine bu kitabın mesajı, o âlimleri, araştırmacıları ve sünnet
hizmetçilerini ikaz ederek, gayretlerinden bir kısmını da sünneti anlama
problemleri ve kavrama metodlarına doğru yöneltmelerini istemekteydi. Çünkü, ne
fıkhın süzgecinden geçmeyen sünnet anlayışı ve ne de sünnete dayanmayan bir
fıkıh anlayışından hareketle İslâm medeniyeti ve İslâm kültürü oluşturulamaz.
5- Enstitümüz, Şeyh Gazzalî' nin kitabı etrafında oluşan ve onun esas mesaj
ve muhtevasının anlaşılmasına engel teşkil eden bu kargaşayı görünce, değerli
ilim adamı Yusuf el-Kardavî'den Sünneti Anlama Yöntemleri hakkında geniş bir
kitap ile Bilginin Kaynağı Olarak Sünnet şeklinde de benzer bir kitap
hazırlamasını rica etti. Değerli âlimimiz bu isteğimizi yerine getirdi ve her
iki kitabı da hazırladı. Enstitümüz birincisini yayınlamakla bahtiyardır,
İnşallah diğerlerini de yakında yayınlayacaktır.
Yine sünnet sahasındaki araştırma ve çalışmaları, sünneti anlama
problemine yönlendirme girişimi çerçevesinde Enstitümüz, Amman'daki, Kraliyet
Akademisi İslâm Medeniyeti Araştırmaları Enstitüsü ile yardımlaşarak
milletlerarası bir toplantı düzenledi. Bu da Kraliyet Akademisi Medeniyet
Araştırmaları Yedinci Genel Kongresi çerçevesinde gerçekleşti. Toplantıya 126
ilim adamı ve araştırmacı katıldı.
20
Çalışmalar 15 Zu'l-Kade 1409 = 22 Haziran 1989 Perşembe günü sona erdi.
İsmi Bilgi ve Medeniyetin inşasında Nebevi Sünnetin Metodları şeklindeydi.
Her üç oturumda yer alan diğer kıymetli araştırmalara ilaveten, orada
tartışılan en Önemli konulardan biri de Gazzalî'nin kitabı ile Doktor Yusuf
el-Kardavî'nin araştırmasıydı.
Enstitümüz, sünnetin anlaşılması ve bunun için takip edilecek metodların
belirlenmesi; metin tenkidinde esas alınacak ölçülerin saptanması, vb. sünneti
İslâmî kültür, bilgi ve medeniyet için bir kaynak edinmeye yardımcı olacak meseleleri,
en önemli konular olarak görmektedir. Bu meseleler o kadar büyük Öneme sahiptir
ki; çağdaş İslâmî hayatın yapılanmasında, sünnetin yeniden olumlu ve etkin
rolünü üstleNebilmesi için, bir çok ilmî çabaya, ciddi çalışma ve ilmî
toplantılara ihtiyaç duyulmaktadır.
Yine İslâmî üniversite, fakülte ve enstitülerdeki hadîs dersleri
programlarının bu problemlere ilişkin olmasına ve bunların, üzerinde yeterince
durulmuş ve tekrar araştırmaya gerek kalmamış olan konuların yerlerini
almasına çok fazla İhtiyaç olduğu anlaşılmaktadır.
Bu değerli kitabın, okuyucuların ellerine ulaşıp, onlar tarafından anlaşılmasından
sonra Müslümanların ihtimamının şu hususlarda kat kat artacağını ümit ediyoruz.
Sünnetin anlaşılması meselesi, onu anlama kurallarının iyice öğretilip
yayılması, bunun kaide ve şartlarının belirlenmesi, anlayışların farklı ve
bazen de birbirleriyle çelişkili olmasının sebepleri ve bunların açıklanması.
Yine, sünneti anlayış problemi nasıl ortaya çıkmıştır? Bunun etkileri
nelerdir? Anlama problemlerine götüren, sünnet ile ilgili sonradan gündeme
gelen ve ön plana çıkartılan tâli meseleler nasıl çozümlene-
21
çektir? Anlayış probleminin, sünnetin hucciyeti meselesinde tartışmaların
ortaya çıkmasındaki etkisi nedir?
Bu noktada, fazlasıyla araştırılmasına ihtiyaç duyulan ve sünnetin
anlaşılması problemiyle ilgisi bulunan bazı meseleler şunlardır:
1- Anlamanın Şartları
Sünnetin etrafındaki problem, anlayış problemi olunca, tarih boyunca, zaman
zaman anlayışların farklılığı ile birbirleriyle çelişmelerinin sebepleri
nelerdir?
Sünneti anlamaya ve onu en güzel bir şekilde pratize etmeye gücü yeten bir
aklın ayırt edici özellikleri nelerdir? Bu anlayışın İslâm'a bağlılık ile
ilgisi nedir ve dar ve kısır bakış açılarının üstesinden.nasıl gelinecektir?
Anlayış problemi, ona tesir eden diğer problemlerle birlikte nasıl çözümlenecektir?
Sonradan ortaya atılan ve anlayış probleminin karmaşıklığına sebep olan
problemler nasıl çözülecektir? Ki bu anlayış problemi -birçok araştırmacıya
göre- küllî veya cüz'î olarak sünnetin hucciyeti meselesinin öne çıkması ve
bunun tartışma ve mücadelelere dönüşmesiyle kendini göstermiştir. Halbuki bu,
-bilindiği gibi- daha önceki hiçbir Müslüman'a göre tartışma konusu değildi.
2- İhtilaflar, Ayrılıklar vb. Tetkik İçin Öngörülen İlmî Meseleler
İslâmî fırkalar nasıl ortaya çıkmıştır? Ayrılma ve bölünme sebepleri
nelerdir? Bu sebeplerden - anlayış, hucciyet, dirayet ve rivayet olarak-
sünnet ve ondaki ihtilafın yeri nedir? Sünnet İslâmî fırkalar arasında
birbirlerine karşı nasıl bîr silah olarak kullanılmıştır? Uydurma meselesi,
parçacı yakla-
22
şım ve hukukî akımlar nasıl ortaya çıktı ve bunların ortaya çıkışlarının
etkileri nelerdir? Dirayet ve rivayet ilimlerinde ihtisas isteyen teknik
meselelerden çoğunun ortaya çıkışında ihtilafın rolü nedir? Mesela; sünnetin
hucciyeti, sünnetin Kitaba göre konumu, Kitabın sünnet ile nesh edilmesi,
onunia tahsis veya takyid edilmesi, Rasûlullah'ın içtihadı ve bu husustaki
tartışma, kavlî sünnetin Kur'an-ı Kerim nasslarıyla aynı konuları ele alması,
bu mesleklerden birçoğunda her iki nassa dayalı ortak hükümlerin çıkarılması
gibi hususlarda ihtilafın rolü nedir? Düşünce ve eğitim açısından İslâm düşüncesinde
bunun tesiri nedir? Bu meseleleri doğuran tarihî şartlar nelerdir? Çağdaş
sünnet çalışmalarında bu meseleleri içeren en iyi yol hangisidir ve bunun için
kararlaştırılan program nasıl olmalıdır? Müslümanların birlik ve bütünlüğü,
ümmetin tekrar yapılanması meselelerinde, İslâmî görüşün net olarak ortaya
çıkarılmasına yardım edecek yöntem ne olmalıdır? Yine ümmetin üretken, aktif,
medenî rolüne doğru yönlendirilmesi nasıl başarılacaktır? İşte bütün bunlar,
tetkik için Öngörülen ilmî meselelerdir.
3- Zaman ve Mekan ile İlgili Boyutlar ve Sünnnetin Anlaşılması
Gerek Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) fiil ve takrirlerinin ve
gerekse insan olarak tecrübeye dayalı bazı fiillerinin sünnet sayılıp sayılmayacağı
probleminde, zaman ve mekan ile ilgili boyutlarda çeşitli merhale ve
durumların Özelliklerinin göz Önünde bulundurulması, hicri birinci
asırdakilerce olduğu gibi, usûlcülerce de açıkça bilinen bir husustu. Nitekim
onlar, bunun için bir takım kurallar koymuşlardır. Şu halde, bu sahadaki
ihtisas sahiplerinin, Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) çeşitli
sözlerinde
23
de bu durumları ele alan bazı kuralları belirlemesi mümkün müdür? Şayet
mümkünse bu nasıl olacaktır? Yine bu kuralların ortaya konulup, birer asıl
yapılmasında çağdaş hadîs çalışmalarının üzerine düşen rol nedir?
Fakihin çözümleyeceği İctihadla ilgili fer'î mesele ile, düşünür,
filozof ve kelamcıların çözümleyeceği fikri problem ve sosyologun çözümleyeceği
sosyal olay arasındaki Öze dayanan ihtilaflar; sünneti anlama ve onunla
yaşamada çeşitli me-todlar icad etmeyi zorunlu kılmaktadır. Mesela fakihin ilgi
alanına giren cüz'i bir mesele ile alakalı bir hadîsle, anlaşılabilmesi için
sosyolog tarafından bütün yönlerinin tahlil edilerek ele alınması gereken,
genel sosyolojik bir olay ile ilgili hadîs birbirinden farklılık arz
eder. Yine herhangi bir şeyin lehinde veya aleyhinde çeşitli hadîslerin
kullanılması sebebiyle ortaya çıkan ayrılık ve bölünmeden doğan müzmin tarihî
hastalıktan kurtuluş nasıl mümkün olacaktır? Çünkü her fırka sadece kendi
lehindeki hadîslere sarılmaktadır. Durum böyle olunca İslâm düşüncesinde,
teorik, genel ve maksatlarla ilgili kaideler yeniden nasıl oluşturulacaktır?
Özellikle sünnet ve râvileri bir araya toplamanın kolaylaşması, ilmi
araştırma ve çalışmaların, karşılıklı diyalog ve ilmî toplantıların yapılmasından
sonra, bu çemberden nasıl çıkılacaktır?
4- Ümmetin Sorunlarını Çözmede Sünnetin Rolü
Genelde İslâm dünyasında, özelde Arap dünyasında çağdaş İslâm düşüncesi ile
ilgili problemin bu yönünü teşkil eden bir takım olumsuzluklar baş
göstermiştir. Bunlar çeşitli şekillerde ortaya çıkmakta olup, bazıları
şunlardır:
- Ümmetin çeşitli birimleri arasındaki bağların çözülmesi, siyasî arenaya
ilâveten, fikir, toplum, grup ve mezhep-
ler gibi çeşitli hâlâ boğuşma ruhunun hakim olması, ümmeti parçalayan
çeşitli fikirlerin bir ihtiyaçmış gibi canlandırılıp, gündeme getirilmesi.
- Toplumsal ve bölgesel dengelerden geride kalanların da çökmesi ve
bencillik veya tarafgirlik ruhunun gaîip olması. Gelecekten endişe ve korku,
yaşanılan hayattan bezginlik, herhangi bir olumlu durum karşısında bile
cesaretin kaybedilip, sahte tevekkül ve ihmal duygularının egemen olması,
çalışma ve başkalarına tesir etme görevinin terk edilmesi, gruplar
arasındaki diyalog ortamlarının, tam anlamıyla kavga ve çekişme ortamlarına
dönüşmesi.
- Ümmetin içtimaî sorunlarının gerçek nedeni üzerine olaylara uygun
bir şuurun ve bu şuurun tarihle ilgisinin kaybolması. Parçacı, yüzeysel,
duygusal ve mesnedsiz nutuklar şeklindeki yaklaşımların artması yanında,
ümmetin problemlerinin tahlil ve ta'lili ile Ügili bütüncül yaklaşımların
zayıflaması. İslâm âlimlerinin, herhangi bir şeyin illetini araştırmaksızın
veya gerçek illetinden başka bir illet ile ta'lil ederek onu kabule açık olması
gibi fakat tek tek sayılması zor olan şeyler.
Şu halde sünnetin sağlıklı bir şekilde ele alınmasıyla birlikte ümmetin
gidişatını düzeltmedeki rolünün belirginleşmesi ile bütün bu problemlere ikna
edici bir açıklama getirmeye yardım edecek açık bir görüş, doğru bir tasavvur
nasıl getirilebilir? Halbuki Müslüman bireyde, eylem iradesi; Müslüman
toplumda da sosyal kuvvetleri seferber etme ve onları, kendisinde hayat ve
amelin dirileceği İslâmî gayeler etrafında birleştirme kudreti bulunmalıdır. Bu
kuvvetler, kendisine aslî hüviyetini iade edecek kültürel bir alternatif,
içtimaî, fikrî ve amelî bir planı ortaya koyması için ümmeti
25
çalışmaya sevk edecek ve böylece bu güçlerde; köklü, yüce bir tarih ve
medeniyete yetişme şuuru iyice gelişecektir.
5- Sünneti, Lügatî Olarak Anlama Tehlikesi
Risalet asrında insanlar, sünneti, bütün yönleriyle yaşıyorlardı. Yüce
Kur'an'ı da, doğrudan doğruya, açık ve derin bir anlayışla yine bu yaşam
çerçevesinde anlıyorlardı. İşte bu surette, vasat (ifrat ve tefritten uzak) ve
insanlar için örnek olan, tamamen haya ile vakfedilen, tüm meydan okumalara
karşı güçlü, bütün yokuşları aşabilen bir ümmetin oluşumunda Kur'an'm muciz
tesiri, bariz bir şekilde görülmüştür. İnsanlar ile risalet arasındaki zaman
uzayınca, diğer anlayış ve izah unsurlarının ve vasıtalarının yanı sıra lügat
dönemi başladı. Bu lügat dönemi o kadar gelişti ki, bazılarının nazarında
diğer anlayış vasıtalarını da geçip, anlama ve açıklamada yegâne bir araç
haline geldi. Böylece lügate dayalı la-fızcı düşünce doğdu ve gelişti. Hatta,
zaman, mekan, tarih ve hayatın akışı çerçevesi dışında amel eden bir takım
etkin akımlar yetişti. Onlardan bazısı ümmetin uyanışını engelleyen kavga ve
kargaşa vb. hususları daha da artırdı. Bütünüyle İslâm'ı, tarihî şekilcilikte
aramaya başladılar. Birçok düşünce ve tezlerini, vukuu imkânsız şeyler üzerine
bina ettiler. Bütün öğeleriyle bir sünnetin bütün zaman ve mekanlarda aynen
tatbikini denemek gibi bir yanılgıya düştüler. Oysa bu, değişen dünya hayatında
imkânsızdır. Şu halde çağdaş sünnet çalışmaları bu problemlere nasıl çözüm getirecek,
İslâm düşüncesini kendisine karşı olan tehlikeli unsurlardan nasıl
uzaklaştıracak, İslâm'ı, kültürel ve medeni içeriğinden neredeyse soyutlamaya
çalışan mihrakların tasallutundan nasıl kurtaracaktır? Çünkü, onlar İslâm'ı
bir
26
toplum, bir ümmet ve bir medeniyet meydana getirmesi mümkün olmayan lügavi
ve lafzı kalıplara ve bireysel davranış biçimlerine ve şekilciliğe
indirgediler.
6- Sünnet ve Ümmetin Uyanış Projesi
Şüphesiz, ümmetimizin, kendisini yeniden üstün ve adil bir medeniyet
seviyesine yükseltecek kapsamlı bir projeye bugün her zamankinden daha çok
ihtiyacı vardır. Ancak, Müslüman toplumlar gerekli olan şartlara kavuşmadıkça
bu amacın gerçekleşmesi mümkün değildir .Bu şartların başında ise, bu ümmetin
fikrî ve kültürel nizamının inşası ve teşkili gelmektedir.
Bugün ümmetimiz, eğitim ve öğretim gören kitlelerini şu iki kültürden
birisiyle beslemektedir: Birisi; her çağ ve toplumun kendine özgü öteden beri
gelen tarihî kültürü. İkincisi de; ister tercüme olsun, ister olmasın dışarıdan
alınan kültür. Bu iki kültürün önünde ise çağdaş İslâm düşüncesi, etkilenmiş
ve kültürel dağınıklığa uğramış bir konumdadır. Eylemden aciz, etkilenmeye
açık, kültürel üretkenlikten yoksun, tüketimle yetinen bir düşüncenin bir
devlet, bir ümmet veya bir medeniyet meydana getirmesi söz konusu olamaz.
Şüphesiz toplumsal değişim için amaçlanan hedef ve vasıtalar ile, ümmetin
dini ve akidesi arasında gereken bağın kurulması, ümmet için gerekli olan
medeniyet, kültür ve fikri taşıyacak olanların oluşumu için, ümmetin bütün
güçlerini seferber etmesine katkıda bulunacaktır. Dolayısıyla seferber olan
bu güçler, kültür taşıyıcılarının yüklenmeyi istediği büyük yükleri bile
omuzlayacaktır.
İslâm düşüncesinin şu anda karşı karşıya bulunduğu bu problemi aşıp,
ümmetin fikrî ve kültürel sistemlerini yeniden
27
inşa etmesi ve sağlam bir bakış açısı, kudret ve verimlilik aşamasına
kavuşması ve bu aşamanın gereklerine cevap verebilmesi için yapılması gereken
şey: Kitap ve Sünnet şeklindeki İslâm'ın temel kaynaklarının yeniden
yorumlanmasıdır. Bunun ise ince bir anlayış, engin bir şuur ve çağdaş İslâmî
bir bakış açısı ile yapılması gerekir. Bu da söz konusu etkilerin gayelerini
sezebilmek için, her türlü etkileri bütün boyutlarıyla değerlendirmeye muktedir
bir bakış açısı ve bu aşamada karşılaşılacak problemlere İslâmî cevapların verilmesi
ve ümmeti güçlendirecek yapının yeniden kurulması için gerekli metod ve
genel prensiplerin ele alınmasıyla gerçekleşecektir. Şüphesiz yüce Kur'an,
seleflerimizi, hakikatlerin iç yüzünü ortaya koymaya, toplum ve milletlerin
değişimlerini anlayıp-analiz etmeye, vakıalara dayanmak suretiyle büyük medeni
değişime yol açan özel kanunlar ortaya koymaya muktedir fikrî bîr metodla
beslenmiştir. Yalnız bu metodun vakıalara dayanmasında ve uygunluğunda, ilmî
oluşunda ve toplumlarda görülen iç çelişkileri, bu çelişkilerin medeniyetlerde
ortaya çıkış nedenleri ve gelişme keyfiyetlerini ortaya koymaya muktedir
oluşunda şüpheye mahal kalmamalıdır. Bununla birlikte bu metod tarih
içerisindeki bütün gelişmeleri tam bir açıklıkla ortaya koymalıdır.
Gerçekten Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) sünnet ve sîreti,
gerek O'nun ve gerekse ilk dönemdeki ashabının yaşam biçimi, bu fikrî yöntemin,
vakıaya uygun ve ilmî olarak hayata aktarılmasını sembolize eder. Çağdaş
Müslüman düşünürler, insanın eşya ile uyum içerisinde olacağı bir hayat tarzı
için, bağlayıcı bir yönteme kavuşturacak genel prensip ve gayeleri
araştırarak, Kur'an'ı sağlıklı çağdaş bir anlayış ve düşünce ile ele aldıkları
zaman karmaşık düşünce problemlerin üstesinden gelebilirler.
28
Buna Resûlullah'ın ilâhî vahyi uygularken gözetmiş olduğu gayeleri ve bunu
hayata geçirmesini her yönüyle ihata eden bir sünnet anlayışı da ilave edildiği
zaman, bu ümmetin önündeki cehalet, kin, kavga ve tefrika engeli Allah'ın
izniyle silinip gidecektir. Böylece Müslüman fert, kişisel engelleri aşarak,
çağdaş insanın kültüre! ve fikri sorunlarını çözmekle onu ikna etmeye,
aynı zamanda sabit olan değerleri değişkenlerinden ayırt etmek, maksatları
kavramak ve gayeleri belirlemek suretiyle İslâm'ın genel prensipleri ışığında
onu hidayet ve kurtuluşa götürmeye muktedir olacaktır.
İşte -Allah'ın izniyle- elinizdeki bu kitap, sünneti anlama metodunu
oluşturmada temel dayanaklardan bir dayanak olacak, bu konuyla ilgili bir çok
soruya cevap verecektir. Yine dikkatleri Nebevi sünnetten istifadede önemli
yönlerden biri olan metod meselesine çevirecektir. Oysa bu metod konusuna ne
diyalog seviyesinde, ne ilmî araştırma ve te'lif seviyesinde ve ne de ders ve
Öğrenim seviyesinde gereken önem verilmiştir.
Umulur ki bu kitap, sünneti anlama problemleri ve bunun etrafında konuşulan
konuların, ilmî araştırma ve çalışma çevrelerinin gündemine de girmesini
sağlayacak ve ümmetin, İçerisinde bulunduğu bu kısır münakaşalardan kurtulmasına
yardımcı olacaktır.
Yüce Allah'tan, kitabın müellifine bol ecir vermesini, Müslümanların ondan
faydalanmasını ve bu eseri, yazarın hasenatından kılmasını. Milletlerarası
İslâmi Düşünce Ensti-tüsü'nÜ de İslâm ümmetini hizmet ve düşünce problemlerinin
çözümüne yönelik hedeflerini gerçekleştirmede muvaffak kılmasını diliyoruz.
Şüphesiz Allah, işiten ve icabet edendir.
29
Hamd, Yüce Allah'a, salât ve selam Resûlullah'a, O'nun ehli ve ashabına ve
O'nun rehberliğine uyanlara olsun.
Gerek VVashington'daki Milletlerarası İslâmi Düşünce Enstitüsü ve gerekse
Ürdün'deki Kraliyet Akademisi İslâm Medeniyeti Araştırmaları Enstitüsü,
Kur'an-Kerim'den sonra İslâm'ın İkinci kaynağı oluşu itibarıyla
sünnetin, fıkıh, yasama, yargı, tebliğ, eğitim ve rehberîik açılarından ne
şekilde ele alınması gerektiğine dair bir araştırma veya bir kitap hazırlamamı
istedi. -Yüce Allah'ın yardımıyla- nispeten uzamış olan bu araştırmayı yazmaya
muvaffak oldum. Aslında bu konu, oldukça önem arz etmesi ve kendisine ihtiyaç
duyulması bakımından daha etraflıca ele alınması gereken bir konudur.
31
Bu araştırmamda, sünnetin sübûtu ve hüccet oluşu üzerinde durmadım. Çünkü
bu başka bir bahis olup, o hususlarda başkaları da güzel eserler yazdığı gibi,
ben de yazdım. Bu eserimde ben, daha çok, ister fıkıhçılar olarak, ister
davetçi-ler olarak, sünneti ele alırken uymamız gereken temel prensiplerle,
sünneti sahih olarak anlayabilmemiz için gerekli kural ve işaretlerin beyanı
üzerinde durdum. Bunu yaparken; hadîsleri, zahirleri üzere dondurup, lafzın
arkasında yatan maksatlardan gafil olan, sünnetin dış yapısına sarıldığı halde,
ruhunu ihmal etmek suretiyle harfi hareket eden kimselerin bu şekildeki dar
yaklaşımlarından uzak kalmaya çalıştım. Aynı şekilde evlere kapılarından başka
yerlerden giren, iyi yapamayacağı şeylere burunlarını sokan, Allah ve Resulü
hakkında bilmedikleri şeyleri söyleyen âlim taslakları ve (sünneti)
küçümseyenlerin sulandırmasından da uzak kalarak ele aldım. Araştırmamın ilmî
ve güvenilir olmasına, her sözü sahibine isnâd etmeye, her iddiayı deliliyle
te'yid etmeye çalıştım. Sadece sahih ve hasen hadîslerle delil getirmeye
gayret ettim ki başkalarına karşı çıktığım duruma kendim düşmüş olmayayım.
Nurlarıyla aydınlanmak ve metod-larından faydalanmak için, Özellikle en hayırlı
nesiller başta olmak üzere ümmetin âlimlerine de başvurdum. Gerçi masum olan
Nebî'den (salla’llâhü aleyhi ve sellem) başka her İnsanın görüşü alınabildiği
gibi atılabilir de. Bunun içindir ki, ancak Kur'an ve sünnetin muhkem nassları
ile, teker teker nasslar ve sayısız hükümlerinden çıkartılmış şeriatın, maksat
ve kaidelerine bağlanmayı prensip edindim. Bunu yaparken de, sünneti, gerek
azgın düşmanlarından gerekse - iyi niyet ve ihlaslarına rağmen - iyi
yaptıklarını sanan, gerçekte ise, ufuklarının darlığı nedeniyle, sünnete karşı
kötülük yapan sünnet taraftarları-
32
nın da yanlış tutumlarından kurtarıp, insaflı ve adil olmaya gayret ettim.
Aynı şekilde, işlediğim konularda, okuyucunun meseleyi iyice anlayabilmesi
ve meselenin iyice aydınlatılması için bir çok misaller verdim. Umarım hem arzu
ettiğimi, hem de benden isteneni yerine getirmiş veya buna yaklaşmışımdır.
Belki bu yazdığım eserle, azgınların tahrifini, bozguncuların sokuşturmalarını
ve cahillerin te'vilini nübüvvet ilminden uzaklaştıran 'adaletli halef zümresi
içerisinde bulunurum. Belki bununla peygamberlerin sonuncusu, resullerin
efendisi Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) şefaatine nail olurum.
Hamd olsun Allah'a ki bütün salih ameller O'nun yardımıyla tamamlanmak
tadır. Yine 'Ham dolsun Allah'a ki, bunun için bize yol gösterdi. Eğer Allah,
bize yol gösterme-seydi, biz kendi başımıza yol bulamazdık.' (Araf, 43)
33
BİRİNCİ
BÖLÜM
1 - SÜNNETİN TANIMI VE
KAPSAMI
Sünnet, lügatte; ister iyi olsun, ister kötü olsun uyulan ve alışılmış yol
demektir- İyi veya kötü olarak o, ya bir sıfat ya da bir tamlama şeklinde
kullanılır.
Sıfata misal olarak Müslim'in Sahih'inde Cerîr ibn Ab-dillah (r.a.)'dan
rivayet ettiği şu hadîsi zikredebiliriz: "Kim İslâm'da iyi bir çığır
(sünnet) açar da sonra onunla amel edilirse, ecirlerinden hiçbir şey
eksilmeksizin, onlarınki kadar ona da yazılır. Kim de İslâm'da kötü bir çığır
(sünnet) açar, ondan sonra onunla amel edilirse, onu işleyenlerin günahlarından
hiçbir şey eksilmeksizin, onların günahı kadar da ona yazılır."a
Müslim, Zekat 69, İlim 15
37
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Tamlama olarak gelen sünnet kelimesi ise tamlanana göre övme veya yerme
işlevi görür. Nitekim hadîs-i şerifte: 'Size, sünnetime ve benden sonra yol
gösterici raşid halifelerin sünnetine sarılmanızı tavsiye ederim.''
buyrulmaktadır ki, buradaki sünnet, iyi ve Övülmüş sünnettir.
Başka bir hadiste ise: "(Allah'ın nefret ettiği üç sınıf insandan
biri de) Müslümanlıktan sonra Cahiliyye sünnetini (yolunu, âdetini)
isteyendir."2 buyrulmuştur. Burada ise sünnet kötü ve
yerilmiştir.
Buharı ve Müslim'de Ebu Saîd'in rivayet ettiği şu hadîs de böyledir:
"Sizden öncekilerin sünnetlerine3 (gidişatlarına) karış karış,
kulaç kulaç mutlaka uyacaksınız. Hatta onlar bir bit deliğine girseler, oraya mutlaka siz de
gireceksiniz." Sahâbe "Onlar Yahudiler ve Hıristiyanlar
mı?" diye sorunca resulullah) "Ya kim olacak" buyurdular.3
linç Şafiî'nin naklettiği Abdullah İbn Amr hadîsinde de: "Sizden
öncekilerin sünnetine (yoluna), tatlısıyla-acısıyla mutlaka siz de katılacaksınız!"4
buyrulmaktadır.
'■ Irb.ıd ibn Sariye hadîsinden bir bölümdür. Ebu Davud, (Siiııııe 5),
İbn Mâce, (Mukaddime 6) ve Timüzi (ilim 16) rivayet etmiş,
'hasen-sa-hihtir' demiştir. Hadîs Nevevî'nin seçmiş olduğu kırk hadîsten birisidir.
(Ayrıca hadîs; Darimi, Mukaddime 16, Müsned, c. 4, s.
126-127" de de mevcuttur.)
2' Buhârî, (Dıı/ntj'da İbn Abbas hadîsinden bir bölümdür. Hadîs şöyledir:
"Allah'ın en çok buğzettiği insanlar şu üç kimsedir, a) (Mekke) Harem'de
ma'siyet işleyen, b) (Müslüman olduktan sonra hala) cahiliyye sünnetini
isteyen, c) Haksız yere kanını akıtmak üzere bir insanın kanını isteyip duran."
3" Sin harfinin fethasıyla rivayet edildiğinde yol anlamındadır.
Ötreli olduğunda ise sünnet kelimesinin çoğuludur.
a" Buhârî, Enbiya 50, frisam
14, Müslim, İlim 6, İbn Mâce, fiten 17; Ah-med,
Müsned, c.2, s.450
4" Hafız İbn Hacer, Fethu'i-Bârf c.
13, s. 301'de senedinin sahih olduğunu söylemiştir. Darıt'l-Fikir Baskısı.
38
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Kur'an'da ise sünnet kelimesi, tekil, çoğul, belirsiz veya tamlama
şeklinde; genellikle değişmez kanunlara delâlet için kullanılmıştır. Devam
edegelen bir yol olması itibariyle Allah, yaratılmışların düzenini, o kanunlar
üzerine kurmuştur; ki genel olarak yaratılmışları yönetmede, özel olarak da
azgınları ve yalancıları cezalandırmada ilahî kader bu kanunlara göre cereyan
eder.
Nitekim yüce Allah şöyle buyurmaktadır: "Sizden önce de nice olaylar
<=sünen) gelip geçti. Yeryüzünde dolaşın da yalancıların sonunun nasıl
olduğunu görün." (Al-i İmran, 137)
"Onlar öncekilerin kanunundan (=siînnetü'l-ewelin) başkasını mı
bekliyorlar? Allah'ın kanununda (sünnetullah) bir değişme bulamazsın. Yine
Allah'ın kanununda bir sapma bulamazsın." (Fâtır, 43)
"Sizden önce geçenler arasında da Allah'ın âdeti (sünnetullah) böyle
idi. Allah'ın emri, olup bitmiş bir kaderdir." (Ahzâb, 38)
"Bu, Allah'ın önceden geçen (millet)ler arasında (uygulanan)
kanunudur (sünnetullah). Allah'ın kanununda bir değişme bulamazsın."
(Ahzâb, 62)
Sünnet kelimesi, sahabe ve selefin dilinde tekil ve elif-lâm takısıyla
marife (belirli) olarak söylenildiğinde ise, bu. Nebi (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) için. kullanılır ve onunla yüce Allah'ın göndermiş olduğu hak dini
tebliğ ve ona tevdi etmiş olduğu insanlığa rehber olma vazifesini ifa için
Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) seçmiş olduğu yol kastedilir. Diğer
bir ifade İle sünnet, Allah'ın dinini anlama ve onu hayattaki bütün işlere
uygulamada teorik ve pratik olarak Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
getirmiş olduğu nebevi me-tod demektir. Ashabından zühd ve ibadet hususlarında
aşırı giden bazılarını ikaz ettiğinde, Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem),
onlara yüz
39
SÜNMETİ ANLAMADA YÖNTEM
çevirmelerinden sakındırdığı şey de odur (tarif edilen sünnettir):
"Gerçekten Allah'tan en çok korkanınız ve en fazla sakınanınız benim.
Lakin ben hem (gece namaza) kalkarım, hem uyurum; bazen oruç tutarım, bazen
tutmam. Kadınlarla da evlenirim. Her kim benim sünnetimden yüz çevirirse, o
benden değildir."3
Yine, Nebî <salla’llâhü aleyhi ve sellem), Abdullah ibn Amr İbnu'l-As'ın
oruç tutma, geceleri ihya etme ve hanımları terk hususunda aşırılığa doğru
gittiğini görünce şöyle buyurmuşlardır: "Her amel için bir gayretlilik
vardır. Her gayretin arkasında ise zayıflık vardır. Kimin zayıflığı benim
sünnetime yönelirse o, yolu bulmuş olur. Kimin zayıflığı da sünnetimden başka
bir şeye yonelirse o helak olur."5
Bilindiği gibi, Allah'ın Kur'an'da indirdiklerini tebliğ ve ayetlerini
okumasının yanı sıra Nebî'nin {salla’llâhü aleyhi ve sellem) bir görevi de
mü'minleri tezkiye etmekti. Tezkiye ise, temizlik ve yetiştirme anlamlarını
içeren bir kelimedir, ki Resul (salla’llâhü aleyhi ve sellem) onları şirkten
ve çeşitli rezaletlerden temizliyor ve onları tev-hid ve faziletlerle
yetiştiriyordu. Diğer bir ifade ile O (salla’llâhü aleyhi ve sellem), onları
dini en güzel bir şekilde anlamayı ve ona inanmayı
a~ Buhârî, Nikâh 1; Müslim, Nikdh
5; Nesaİ, Nikah 4; Darimi, Nikâh 3; Miisned, c.2, s.
158, e.3, s.241,259,285)
5- Münziri, et-Terğîb ve'l-Terhib, et-Terğib fi't-tibai'1-Kitabi
ıv's-Sünne= Kitap ve sünnete uymaya teşvik hakkında zikretmiştir. (Eserin
Mustafa Muhammed Amare ta'hklı, Daru'I-HadîS-1987 basımında ise hadîs
et-Terhib min Terki's-Sünneti ve'rtikabil-Bidai ve'l-Envai= Sünneti terkten ve
bidatlere düşmekten sakındırma başlığı altında zikredilmiştir, c. 1, s. 87,
no: 14. Hadîsi İbn Ebi Asım ve Snftöı'inde İbn Hıbban da zikretmiştir. Ahmed
ibn Hanbel be Mıisned'de şu lafızlarla rivayet etmiştin" Her abidin
bir gayretliliği vardır. Her gayretin ardında ise bir zayıflık vardır. Bu
zayıflık ise ya sünnete ya da bid'ate dönüşür. Kimin zayıflığı..." (c.
", s. 158, 165, 188; c. 5, s. 409) Şeyh Şakır Müs-ned'âe yaptığı
tahririnde hadîsin isnadını sahih görmüştür. (Nu: 6477)
40
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
içeren, olgun, uygulamalı bir terbiye ile yetiştirdi. Öyle bir iman ki,
sahibini onunla ve onun için yaşamaya sevk etmektedir. Bu da O'nun gibi güzel
bir örnekle gerçekleşir.
Bu uygulamalı tezkiye ile birlikte O (s.a.v,), onlara; indirilmiş ilahi
kitabı öğretme, ayetlerinin anlamlarını, yaşama gayelerini, yönlendirme
sırlarını anlatma, Kur'an'dan onlara kapalı gelen yerleri açıklama, Kur'an'ın
emir, yasak ve haberlerinden mücmel olan yerlerini detaylandırma görevini de
yerine getirmektedir ki, Kur'an'ı anlama ve O'na uymada mü'minler
şaşırmasınlar.
Aynı şekilde onlara Kitap'Ia birlikte teorik ve pratik hikmeti de
öğretmektedir. Burada teorikle, hükümlerin sırları ve amaçlarıyla ilgili ve
amele sevk edici ilim kastedilir-ken, pratikle de çalışma, davet ve cihadda en
güzel yollara ve en üstün faziletlere uyma kastedilmektedir. Nitekim ayet-i
kerimede "Kime de hikmet verilmişse, ona bol hayır verilmiştir."
(Bakara, 269) buyrulmaktadır.
Daha sonra O (s.a.v!) gerek bireyler olarak ve gerekse topluluklar olarak,
hem din işlerinde, hem günlük yaşantılarında onların olgunlaşmalarını
sağlayacak bilmedikleri şeyleri de Öğretti.
Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) görevlerinden bu dört husus; yüce
Allah'ın dinini anlama, uygulama ve Rabb'inin emrettiği gibi dine 'hikmet ve
güzel Öğütle' (Nahl, 125) davet etmede, O'nun sünnetini, yolunu veya metodunu
oluşturur.
Yine, Kur'an'ın Bakara Suresi'nde zikrettiği şu ayette sözü edilen husus da
odur: "Nitekim kendi içinizden, size ayetlerimizi okuyan, sizi temizleyen,
size Kitabı, hikmeti ve bilmediklerinizi öğreten bir Resul gönderdik."
(Bakara, 151) Bu anlamda başka üç ayet daha vardır ki bunlardan birisi de:
41
SÜNNET! ANLAMADA YÖNTEM
"And olsun ki Allah mü'minlere büyük lütufta bulundu: Zira daha önce
açık bir sapıklık içinde bulunuyorlarken onlara, kendi içlerinden kendilerine
Allah'ın ayetlerini okuyan, onları temizleyen ve kendilerine Kitap ve hikmeti
öğreten bir elçi gönderdi." ayetidir. (Al-i İmran, 164)
İşte sünnet -veya metod- bu anlamıyla, amel ve uygulama ile birlikte
İslâm'ın tanınması için KuT'an'ın yanında (ikinci) kaynak oldu. Nitekim bu,
bizzat Nebi (salla’llâhü aleyhi ve sellem) hayatta iken İslâm'a giren herkes
tarafından açıkça bilinen bir husustu.
Sünnetin, Kur'an ile beraber olması ve hemen onu izlemesi itibariyle
Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) döneminde öğrenildiğine delâlet eden
haberlerden Müslim'in Enes ibn Malik'den rivayet ettiği şu hadîsi
zikredebiliriz: "Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem)'e bazı insanlar
gelerek: 'Bize Kur'an ve sünneti öğretecek bazı adamlar gön-derseniz' dediler.
O da onlara, Ensar'dan kendilerine kurra denilen yetmiş adam gönderdi."6
Nitekim Buhâri ve Müslim'in rivayet ettikleri Huzeyfe hadîsinde olduğu gibi
Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem) de Sünnet kelimesini Kur'an ile beraber,
O'nun ardından kullanmıştır: "Emanet (önce) kişilerin kalplerinin içine
inmiş, sonra Kur'an'dan, sonra da sünnetten öğrenmişlerdir."3
İbn Abbas hadîsinde ise şöyle geçmektedir: "Resûlullah veda haccında
insanlara hitab ederek şöyle buyurdu: 'Şeytan sizin topraklarınızda kendisine
kulluk etmenizden ümidini kesmiştir. Ancak, bunun dışında, küçük gördüğünüz
amellerinizde kendisine itaat etmenize razı kalmıştır ki ondan sa-
6~ Müslim, İmare, 147
a" Buhârî, Rikak 35, Filen 13,
İ'limm 2; Müslim, îman 230; Tirmizi, Filen
17; İbn Mâce, Filen 27; Müsned, c.5, s. 383
42
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
kınınız! Gerçekten ben size iki şey bıraktım ki onlara sarıldıkça asla
sapıtmayacaksınız, onlar: Allah'ın kitabı ve Nebisi'nin sünnetidir.'"?
Ramazan ayından bahsederken de şöyle buyurmaktadır: "O, öyle bir
aydır ki Allah size orucunu (Kur'an'da) farz kıldı. Ben de (teravihle geceleri)
ihyasını sünnet kıldım."a
Sahabede bu husus şu şekilde yerleşmiştir: Şeriatın bir kısmı yüce
Kur'an'ın getirdiklerinden, bir kısmı da yüce Resûl’ün koymuş
olduğu sünnetten oluşmaktadır.
İmrân İbn Husayn şöyle demiştir: "Kur'an indi, Allah Resulü de
sünnetler koydu."b
Ömer İbnu'I-Hattab da şöyle der: "Size bir takım insanlar Kur'an'ın
müteşabih ayetleriyle mücadele etmeye gelecekler. Siz de onlara karşı
sünnetleri ele alarak karşı koyun. Çünkü sünnetlere sahip olanlar Allah'ın
kitabını en iyi bilendir."c
Yine Fatıma binti Kays hadîsinde Ömer (r.a.) şöyle demiştir:
"(Ezberleyip-unuttuğunu veya doğru söyleyip - söylemediğini bilmediğimiz)
bir kadının sözü için Rabbimizin kitabını, Peygamberimiz sünnetini terk
etöeyiz."d
İbn Mes'ud (r.a.) da şöyle demektedir: "Allah'ın kitabından
bildiğimiz bir şeyi sorduğunuzda, onu size haber ve-
'" Hakim, Miistedrek el, s.93'te rivayet etmiş ve 'isnadı
sahihtir' demiştir. Zehebi de Miistedrek'in Tethis'inde ona muvafakat
etmiştir. Ayrıca Hakim Ebu Hureyre'den merfu olarak rivayet ettiği bir hadîsi
de ona şahid gösterilmiştir. Nitekim Münziri de et-Teığtb ve'l-Terhib (c.
I, s. 8U, nu: 6)'de el-Tergibfi'l-tibai'l-Kihıbi ve's-Sünne başlığı
altında vermiş ve onu onaylamıştır.
a" Müsned, ol, s.191, 195;
Nesaî, Sıyatn 4U; ibn Mâce, İkame, 173. b~ Müsned, c.4,
s.445 c' D.irimî, Mukaddime 17
"' Buhârİ (?) ve başkaları rivayet etmiştir. (Müslim, Talak 46;-Ebu
Da-viıd, Talak 39; Tirmizi, Talak S) .
43
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
ririz veya Allah'ın Nebîsi'nin herhangi bir sünnetinden sorarsanız onu da
haber veririz. Ama sizin sonradan ortaya çıkardığınız şeylere gelince bizim
onlara gücümüz yetmez."a
İbn Abbas'ın mevlâsı İkrime ise şöyle der: "İbn Abbas ayaklarıma ipi
bağlar ve bana Kur'an ve sünneti öğretirdi."b
el-Mu'cemu'l- Müfehres li Elfazi't-Hadîsi'n-NebevSy adlı eserde, sünnet kelimesi ve onunla ilgili diğer maddelerde zikredilen
haberleri okuyan birisi, onun Arapça ve İslâm'a ait bir kelime olduğunu açıkça
görür. Ve onun Tevrat'ı açıklayan İsrailî mişttâ kelimesinden
alınmadığını ve müsteşriklerin iddia ettikleri gibi, Müslümanların onu sünnet
kelimesi şeklinde Arapçalaştırmadıklarını da öğrenmiş olur. Ki bu, tartışmaya
değmez batıl bir iddiadır.8
Usûlcüler, İslâm'ın ilk dönemlerindeki bu yaygın kullanımından hareketle
sünnet kavramını, yasama için Kitap'tan hemen sonra gelen bir kaynak olarak ele
almışlar ve onu şu şekilde tarif etmişlerdir: Sünnet; Nebî'den (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) sâdır olup gelen söz, fiil ve onaylardır ki bunlardan her
biri Allah'in dinini anlama ve uygulamada Nebfnin (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) yolunu gösterir.
Tarifi tahlile ve örnek vermeye geçmeden önce burada, sünnet kelimesinin
bundan başka, iki anlam için daha kullanıldığına işaret etmek istiyoruz.
a" Darimi, Mukaddime 17 Darimi,
Mukaddime 46
^ Bu iddiaya Şeyh Mahmut Şeltut el-İslâm, Akide ve Şeria kitabında
cevap vermiştir.
44
SÜNNETİ ANLAM AO A YÖNTEM
Fakihler sünneti, farzın ve -kabul edenlere göre- vacibin karşılığı olarak
kullanmışlardır ki mendup ve müstehab anlamındadır. Bu, şeriatın kesin
olmaksızın istedikleri olup, yapılmasına karşılık sevap verilir ama terk
edilmesinden dolayı ceza verilmez. Örneğin şöyle derler; "Sabah namazından
önce iki rekat namaz kılmak sünnettir. -Ramazan Bayramından sonra- Şevval
ayında altı gün oruç tutmak sünnettir. Erkeklerin namazı cemaatle kılmaları
konusunda ihtilaf ederler: Acaba bu sünnet mi? Yoksa farz-ı kifaye ya da farz-ı
ayn mı? Yine vitr namazı sünnet mi? Yoksa vacib mi? vb." Şu halde sünnet,
usûlcülere göre, şer'î hükümlerin delillerinden bir delildir. Fakihler
arasında ise, bu delil ile herhangi bir fiilini sabit olduğu şer'î bir
hükümdür. Yani fakihlere göre o, beş şer'î hükümden bir tanesidir.
Başka bir konumda ise sünnet, bid'atin karşılığı olarak kullanılmaktadır.
Irbâd İbn Sariye'nin rivayet ettiği şu hadîs buna işaret etmektedir:
"Yaşayanlarınız birçok ihtilaf görecekler. O zaman siz benim sünnetimle,
benden sonraki raşid halifelerin sünnetine yapışınız. Ona dişlerinizle sımsıkı
sarılınız. Aman, sonradan ortaya çıkan durumlardan sakınınız. Çünkü her bid'at
sapıklıktır,"3
İbn Mes'ud (r.a.) şöyle der: "Sünnet (sınırları) içinde orta yollu
davranmak, bid'at içerisinde çaba sarf etmekten daha hayırlıdır. "h
Yine bazı haberlerde şöyle denilmiştir: "Bir topluluk, herhangi bir
bid'at ortaya koysun da, sünnetten onun bir benzerini yitirmiş olmasınlar.'^
a' Bi«: 1 numaralı dipnol
^ Darimi, Mukaddime 23
e "Benzer bir haber için bkz: Müsned,
c.4, s.105
45
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Aynı şekilde fakihler arasında 'sünnet üzere boşama' ve bid'at üzere
boşama' ifadeleri de meşhurdur.
Mahiyetini daha iyi ortaya koyabilmek için tekrar, hadiscilere gore
sünnetin tarifine dönelim. Onlara göre sünnet; Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) sözlerini, fiillerini, onaylannı; gerek ahlâkî ve gerekse yaratılışı
ile ilgili özelliklerini ve O'nun siretini kapsamaktadır. Şimdi bu beş kısmın
her birinden ayrı ayrı bahsedeceğiz.
I- Nebî'nin (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) Sözleri
- Her sözde olduğu gibi- Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) sözleri de
haber ve (istek anlamına gelen) inşa oimak üzere ikiye ayrılır. Nebî'nin (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) haberleri bazen yüce Allah, O'nun isimleri, sıfatları ve
fiilleri hakkında olabilir.
Ebu Hureyre'nin (r.a.) rivayet ettiği şu hadîste olduğu gibi: "Yüce
Allah'ın doksan dokuz ismi vardır. Kim onları sayarsa cennete girer."3
Yüce Allah "mahlûkâtı yarattığında, kendi eliyle kendisine şunu yazdı:
'Rahmetim gazabıma üstün gelecektir'11 hadisi gibi.
Yine Selman'ın (r.a.) rivayet ettiği hadîs de böyledir: "Yüce Allah
gökleri ve yeri yarattığı gün yüz rahmet yaratmıştır. Onlardan her bir rahmet,
gök ile yer arasını kaplayacak kadardır. Allah onlardan bir tanesini yere
indirmiştir. İşte bir anne, çocuğuna bununla şefkat göstermekte, yabani
hayvanlar ve kuşlar kendi aralarında onunla yumuşak davranmaktadır. Yüce Allah
(bu yüz rahmetten) doksan doku-
a" Müttefekun aleyh (Bk2: el-lu'lüü
ve'lMeram, h. Nu: 7714)
b" Tirmizî, Deavöi 99; İbn
Mace, Mukaddime 13, Zühd 35; Musned c.2, s.
381
46
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
zunu ise sonraya bırakmıştır. Kıyamet günü olduğunda ise o rahmetini
bununla tamamlayacaktır."3
Kudsî hadîsler de bu kategoriye girmektedir. Çünkü onlar da yüce Allah'tan
gelmektedir. Tercih edilen görüş ise onun anlamının yüce Allah'tan, sözlerinin
ise Nebiden (salla’llâhü aleyhi ve sellem) olduğudur. Müslim'in rivayet ettiği,
Ebu Zerr'in (r.a.) şu hadîsi gibi: Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem), aziz ve
yüce Rabbinin şöyle buyurduğunu haber verir: "Ey kullarım! Ben zulmü
kendime haram ettim ve onu sizin aranızda da haram kıldım. Şu halde
birbirinize zulmetmeyiniz...'"°
Melekler, cinler, arş, kürsü vb. gibi beşer ilmine ve duyulara dayalı;
idrak dairesinin dışında kalan, gayb âleminden vermiş olduğu haberler de bu
kategoridendir.
Müslim'in rivayet ettiği şu hadîste olduğu gibi: "Melekler nurdan
yaratılmış, cinler ise ateşten yaratılmıştır."c
Yine O'nun, berzah hayatından, ahiret yurdundan ve oradaki çeşitli haller,
korkunç durumlar, sevap-ceza, cennet-cehennemden zikrettikleri de bu
cümledendir. Kabir suali, kabir azabı veya nimetleri, dirilme, mahşerde
toplanma ve durma, şefaat, hesap, mizan, sırat, cennetteki nimet çeşitleri île
cehennemdeki azap çeşitleri hakkında vermiş olduğu bilgiler gibi.
Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) haberlerinden bir kısmı İse, geçmiş
peygamberlerin hayatlarından, sözlerinden, salih insanlardan ve onların
hallerinden bize anlattıklarıdır. İbrahim-İsmail ve Musa Peygamberlerin (a.s.)
kıssaları, mağaradaki-
a~ Müslim, Tevbe 21; İbn Mâce, Zühd
35
k" Müslim, Bin 55
c-Müsilm,Zü/ıi60
d" Bkz: Buhâri, Enbiya 9;
Müslim, Fedai! 154
*■ Bkz: Buhâri, Enbiya 27-31; Müslim, Fedai! 155-160
47
SÜNNETİ AVLAMADA YÖNTEM
lerin kıssası;*1 kör, alacaklı ve kel kıssasıb,
doksan dokuz kişiyi Öldüren adamın kıssası, vb.e akıl ve
benliklerde bırakacağı güçlü etkilerden dolayı davetçiler ile eğitimcilerin
ihtiyaç duyduğu çeşitli kıssalar gibi.
Yine Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) haberleri kapsamına, Yüce Allah'ın
O'nu haberdar ederek, geleceğe dair zikretmiş olduğu şeyler de girer. Zira iyi
veya kötü, ister ümmetin, isterse bütün insanların başlarına gelecek gaybî
konulardan ancak Allah'ın kendisine bildirdiklerini bilebilir.9
Çünkü O, inanan toplum için uyarıcı ve müjdeleyicidir. Bu grup haberlere
'fi-ten hadîsleri' ve 'kıyamet alametleri' de girmektedir. Nebî'nin (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) gelecekteki olaylara dair verdikleri haberlerden birçoğu
gerçekleşmiştir. Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) Ammar için 'Seni azgın
bir topluluk öldürecek'1* buyurması; Hz. Hasan hakkında ise 'Bu
oğlum efendidir. Allah aracılığıyla Müslümanlardan iki grubun arasını
düzeltecektir'e buyurmasında olduğu gibi.
Bazıları ise asırlar sonra gerçekleşmiştir. Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) müjdeleyip de Abdullah İbn Amr'ın rivayet ettiği 'İstanbul'un fethi' gibi.10
Bkz: Buhârî, Enbiya
k" Bkz: Buhârî, Enbiya 51, Müslim, Zühd 10 c~
Bkz: Buhârî, Enbiya 54, Müslim, Tevbe 46,47
Nitekim Yüce Rabbimiz, Kur'an'da şöyle buyurmaktadır: "O (Al-lahi
gaybı bilendir. Görülmez bilgisini kimseye göstermez. Ancak razı olduğu
elçilere gösterir..." (Cin, 26-27) d" Bkz: Müslim, Filen
72-73
.: Buhârî, Sulh 9, Menakıb 25; Ebu Davut, Sürme 12 Abdullah
İbn Amr şöyle demektedir: "Bir defasında Resûlulİah'ın (salla’llâhü aleyhi
ve sellem) çevresinde (hadîs vb.) yazıyorduk. Derken Allah Resulüne "iki
şehirden hangisi (daha) önce fethedilecek? İstanbul mu. Roma mı?" diye
soruldu. Resülullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem} da - İstanbul'u
kastederek-"Herakl(ius}'ın şehri önce fethedilecek" buyurdu. Müsned
c.2, s. 176;
48
SÜNNETİ ANLAMADA VÜNTEM
Bazıları da hal-i hazırda gerçekleşmekte olup, gözlerimizle görmekte,
ellerimizle onlara dokunmaktayız. Müslim'deki Ebu Hureyre'nin şu hadîsi gibi:
"Cehennem halkından iki sınıf var ki, ben onları görmedim. 1-) Yanlarında
bulunan, sığır kuyruğu gibi kırbaç (cop)larla insanları döven bir topluluk,
2-) Başları (saçları) deve hörgücü gibi olan, cazibeli, giyinik oldukları
halde çıplak kadıniar. Ki bunlar cennete giremeyecekleri gibi onun kokusunu
bile alamayacaklardır. Oysa cennetin kokusu nice uzak mesafeden alınır."a
Görüldüğü gibi hadîs, insanları kendilerine boyun eğmeleri için cellatlar
istihdam eden politik baskı ile ahlâkî çözülmeyi bir arada zikretmiştir. Bu
ahlâkî çözülmede 'giyinik çıplak' kadınlar, şehvetleri tahrikte ve toplumları
ulvi davalarla uğraşmaktan alıkoyup oyalamada birer araç olarak kullanılmaktadır.
Ahmet İbn Hanbel ve Ebu Davud'un rivayet ettiği Sev-ban Hadîsi de böyledir:
'"Çeşitli milletlerin, tıpkı oburların çanağa çullaştıkları gibi (her
taraftan gelip) üzerinize üşüşmeleri yakındır.' Sahabe 'Bizim azlığımızdan
dolayı mı ey Allah'ın Resulü?' diye sorunca; 'Aksine o gün sizler çoksunuz,
fakat selin sürüklediği çer-çöp gibisiniz. Gerçekten Allah, düşmanlarınızın
kalplerinden sİzİn korkunuzu atacak, sizin kalplerinize ise vehn salacaktır.'
buyurdu. Sahabe 'Vehn nedir ey Allah'ın Resulü?' dediler. O da: 'Dünya sevgisi
ve ölümden hoşlanmama' buyurdular."bqqqqqqqqqqqqqqqqq”
Darimi, Mukaddime 43; İbn Ebi Şeybe, Musannej adlı eserinde
(?); Hakim, Müstcdrek c. 4, s. 555'de rivayet etmiş ve sahih olduğunu
belirtmiş, Zehebi de ona muvafakat etmiştir. Elbâni de es-Sahiha'ds 4
numarayla zikretmiştir. a~ Müslime, Cenne 52 a"
Müsned, c.5, s. 278; Ebu Davut, Melnhiın S
49
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Hadîs, günümüzde ayrıntılarına tanık olduğumuz evrensel bir birleşmeye
işaret ediyor. Öyle ki, çeşitli milletler Müslümanları çökertmek için bir araya
gelmişlerdir. Böylece, sayılarının çokluğuna rağmen selin çer-çöp misali bir
çokluk olduğundan, Müslümanlar lezzetli bir lokma gibi yenecektir. Bu hadîste
Müslümanlar çer-çöpe benzetilmişlerdir, çünkü hafiflik, gelip-geçirilik ve
yüzeysellik gibi özelliklerinin neticesi olarak kendi aralarında ne bir birlik
ve gaye, ne de akıp gidecekleri belli bir yer vardır. Aynı şekilde hadîs,
İslâmî mukavemetin zayıflığının arkasında gizli hastalığı da açığı
çıkarmaktadır ki bu niceliğe değil, niteliğe dönüktür...O her şeyden önce
kişisel ve ahlâkî zayıflığa dönüktür. İşte bu 'dünya sevgisi ve ölümden
hoşlanmama' halidir.
Yine Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) kıyametin büyük ve küçük alametlerinden
zikrettiği şeyler de böyledir. Ki bunlaRIn büyük bir kısmı bilfİİl
gerçekleşmiştir. Cibril hadîsinde geçen şu alametlerde olduğu gibi:
"Cariyenin efendisini doğurması, başı açık, yalın ayak yoksul koyun
çobanlarının uzun uzun binalar yükselttiklerini görmen..."a Bu
hadîs de bazı toplumların hayatında ortaya çıkan korkunç değişikliğe işaret
etmektedir. Anne ve babalara iyiliğin yerini, onlara cefa ve isyan alacaktır.
Öyle ki sanki kadIN oğlunu değil, efendisini doğuracaktır. Yine aynı şekilde
toplum, birdenbire köy hayatından, şehir hayatına, darlıktan bolluğa,
çadırlarda yaşamaktan kıvanç verici ev ve saraylarda oturmaya, yayalıktan veya
binek kullanmaktan, lüks otomobillere binmeye... vb. dönüşmüştür. Buda
herhangi bir zahmet ve gayret sarf etmeksizin, çok hızlı bir şekilde servetlere
kavuşmanın bir sonucudur. Bugün bazı petrol ülkelerinde gördüğümüz
a' d-Lü'luu ve'l Mercan, H.Nu: 5
50
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
gibi...Bundan dolayı insanların çoğu dengelerini yitirmişler, kendilerini
unutmuşlar ve hızla tarihi kimliklerini tanımaz hale gelmişlerdir.
Kıyamet alametlerinden bir kısmı ise hâlâ beklenmektedir. Buharı ve
Müslim'in rivayet ettikleri "Elli kadına, işlerini gören bir erkek
düşecek' kadar erkeklerin (azalıp) gitmesi, kadınların ise (çoğalarak)
kalması"3 hadîsi gibi.
Bir de kıyametin büyük alametleri vardır. Hadîslerde tevatür yoluyla
geldiği üzere1' Mesih Meryem oğlu İsa'nın İslâm şeriatıyla hükmetmek
ve Deccal'ı öldürmek üzere inmesi gibi. Buhârî ve Müslim'in rivayet ettikleri
Ebu Hureyre hadîsinde ifade edildiği gibi: "Meryem oğlu (İsa) mutlaka adil
bir hüküm (yönetim)le inecektir."1* Aynı şekilde Dab-be'nin
çıkacağını ve güneşin batıdan doğacağını haber veren hadislerde olduğu gibi.11
Yine bazı eşyalar, kavramlar ve işlerin gerçek yönlerini açıklamak, onların
değer ve derecelerini ve onlardan kaynaklanan sevap veya cezayı açıklamak
üzere Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) zikretmiş oldukları sözler de
aynı haber dairesi içerisine girmektedir.
Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) meşhur Cibril hadîsinde buyurduğu
gibi: "İslâm; Allah'a kulluk etmen ve O'na hiçbir şeyi ortak
a" Buhâri, İlim 21; Müslim, İtim
9
"'" Bu konuda Hindistan'ın büyük âlimlerinden
Şeyh Enver el Keş-
miri bir kitap yazmış ve ona et-Tasrih biniti Tevatera fi
Nüzuli'i-Mesih-
{Isa (Mesih 'in İneceğinin Mütevatir
Hadîslerle Açıklanması ismini
vermiştir. Kitabı Şeyh Abdülfetlah Ebu Gudde tahkik etmiş ve çeşitli
dipnotlar düşmüştür. Kitapta kırktan fazla snhih ve hasen hadis ile
bunlardan başka zayıf hadîsler de mevcuttur.
b' Müslim, iman, 243; MUsıted, C-2,
s.494
c" Müslim, İtam, 249, Filen
39-40-118-129; Ebu Davud, Melahim, 11-12,
Tirmizi, Filen 21; İbn Mâce, Fileti 28; Müsned
c.2, s.164)
51
SÜNNETİ AMLAMADA YÖNTEM
koşmaman, namazı dosdoğru kılman... dır. İman da; Allah'a, meleklerine,
kitaplarına, Resullerine...inanmandır. İhsan ise; Allah'a O'nu
görüyormuşçasına kulîuk etmendir. Sen O'nu görmesen de muhakkak O seni
görmektedir. "a
"Müslüman dilinden ve elinden diğer Müslümanların güvende olduğu
kimsedir."1"
"Muhacir Allah'ın yasakladıklarından göç edip uzaklaşandır. "c
"(Kişi) güreşle (kas gücüyle) güçlü olmaz. Gerçek güçlü, gazap
esnasında nefsine hakim olandır."d
"Yedi sınıf insan vardır ki, hiçbir gölgenin olmayıp, sadece Allah'ın
gölgesinin bulunduğu günde Allah onları kendi gölgesinde
gölgelendirecektir..."6
"Cihad edenler için, Allah cennette yüz derece hazırlamıştır. İki
derece arası gök ile yer arası kadardır."1
"Kim inanarak ve ecrini yalnızca Allah'tan umarak Ramazan orucunu
tutarsa, önceden işlediği günahları bağışlanır. Kim inanarak ve ecrini
yalnızca Allah'tan umarak Ramazan gecelerini (teravih vb.) ile değerlendirirse
önceden işlemiş olduğu günahları bağışlanır."E
a" El-Lu'luu ve'l-Mercan, H. Nu:
5
"" Yazar, 'İbn Ömer'den müftefekun aleyhtir' diyorsa da doğrusu
bu
lafzıyla hadîs; Buhirî, İman 4'de İbn Amr'den; Müslim, İman 65'de
ise
Cabir'den rivayet edilmektedir.
c" Buhârî, İman 4; Ebu Davud, Cihad
2; Nesaî, İman 8-9-1 l'de İbn
Amr'den rivayet etmişlerdir.
"' El-Lu'luu ve'l-Mercan, H. Nu: 1676 Ebu Hureyre
rivayet etmiştir.
^ El-Lu'luu ve'l-Mercan, H. Nu: 610 Ebu Hureyre'de'n. Ayrıca Müslim,
Zekat 91'de Ebu Hureyre ve Ebu Said el-Hudri'den
rivayet etmiştir.
*~ Miisned, c.2, s.335-339; Buhârî, Cihad 4'de Ebu
Hureyre'den rivayet
etmişlerdir.
S" Buhâri, Savm 6; Müslim, Müsafirin 175'de Ebu
Hureyre'den rivayet
etmişlerdir.
52
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Gördüğümüz gibi bu hadîsler, hem hayır ve Allah'a itaate teşviki, hem de
şerden ve Allah'a isyandan sakındırmak üzere, bazı dini yönlendirmeleri,
ahlâkî irşadları içermektedir.
Haber tarzında olmasına rağmen, bu hadîslerden bir kısmı ise, hem Müslüman
bireyi, hem de Müslüman toplumu bağlayıcı bazı yasamaları içerir. Şu
hadîslerde olduğu gibi: "(Fazla sevap almak için) Şu üç mescitten başka
hiçbir mescide yolculuk yapılmaz: Mescid-i Haram (Kabe), benim bu mescidim ve
Mescid-i Aksa."a
"Zarar görmek de zarar vermek de yoktur."b
"Bir kadın halasıyla veya teyzesiyle (aynı kocanın Nikâhı altında)
bir araya getirilemez. "c
"Nesebinden dolayı (evliliği) haram kılan (akrabalıklar, emişmeden
dolayı da haram kılar."1'
"Kafir, Müslümana, Müslüman da kafire mirasçı ola-
Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) sözlerinden -istek anlamındaki-
inşa kısmına girenler ise emir, yasak, dua ve bu anlamdaki şeyleri içerir
Emre örnek olarak şunları verebiliriz: "Her yerde ve her
a" el-Lü'luu ve'l-Mercan, H.
Nu; 882, Ebu Hureyre ve Ebu Said'den, İbn Mâce (?) İbn Amr'den rivayet
etmiştir.
b"Mûsned, c.5, s. 327; İbn Mâce, Ahkam İ7'de İbn
Abbas'tan, İbn Mâce aynı yerde Ubade'den rivayet etmiştir.' c- el-lü'luu
ve'l-Mercan, H. Nu: 890
"~ el-Lü'luu ve'l-Mercan, H. Nu: 919 Aişe'den muttefekun
aleyhtir. (Doğrusu (bn Abbas'tandır -Çev.)
^ Buhârî, Hac 44; Müslim, Feraiz 1; Ebu Davut. Fersiz 10,
Tirmizi, Fe-raiz 15; İbn Mesut, Feraiz 6, Darimi, Ferah 29,
Muvalta, Ferah 10, Usa-me'den rivayet etmişlerdir.
53
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
zaman Allah'tan sakın, kötülüğün ardından iyilik yap ki onu imha etsin,
insanlara karşı güzel ahlâklı ol."a
"Beni namaz kılarken gördüğünüz gibi namaz kılınız."b "(Hilâli)
Görünce oruç tutunuz. Onu (tekrar) gördüğünüzde ise orucu bırakınız. Eğer hava
bulutlu olursa Şaban ayının sayısını otuza tamamlayınız."17 "Hacc
menasikinizi benden alınız."d "Sana şüphe vereni bırak,
şüphe vermeyene (bak)."e Yasaklara örnek olarak da şunları
verebiliriz: "Zandan sakının. Çünkü zann, sözün en yalın olanıdır.
Birbirinizin eksikliğini görmeye ve işitmeye çalışmayınız. Özel hayatınızı
araştırmayınız. Alıcıyı zarara sokmak için, almayacağınız bir malın fiyatını
artırmayınız. Birbirinize haset de etmeyiniz, birbirinize sırt
çevirmeyiniz.,."f
"Hıristiyanların Meryem oğlu İsa'yı (yüceltmede) aşırı gittikleri
gibi, siz de benim hakkımda aşırılığa düşmeyin. Lakin 'Allah'ın kulu ve Resulü'
deyin!"S
Dualara örnek olarak da şunlar verilebilir:
a" Müsned, c. 5, s. 153-158,
Tirtnizi, Bin 55; Hakim (?) Muaz'dan rivayet etmişler ve Hakim Ebu
Zeri* den gelen hadîsin Buhârî ve Müslim'in şartlarına göre sahih olduğunu
söylemiştir. îbn Asakir (?) ize Enes'ten rivayet etmiştir. b"
Buhârî, Ezan 18
°~ el-Lü'lııu vc'UMercan, H. Nu: 656 Ebu
Hureyre'den Nesaî, Siyam 12'de Ibn Abbas'tan rivayet etmişlerdir. d~
Buhârî (?) rivayet etmİştir.(Müsıiftl, c. 3, s, 366 * Müsned, c.6,
s.153; Tirmizi, Kıyame 60; Nesaî, Kudal 11; tbn Jiıbban, ef-thsan
c.2, s.498 H. Nu: 722'de Hasan îbn Ali'den, aynca Ahmed, Enes'ten,
Taberani, Vabisa ve başkalarından rivayet etmişlerdir. Hadîs bütün
tarikleriyle sahihtir. *~ cl-Lii'htu ve'l-Mercaıt, H. Nu:166Q
S" Buhârî, Enbiya 48, Müslim, (?) rivayet etmişlerdir. (Darimi,
Rikak 68;Mı<sııeıfc.l,s.23
54
SCJMNETİ ANLAMADA YÖNTEM
"Allah'ım! Dinimi bana düzgün eyle ki o, işimin muhafazasıdır.
Dünyamı düzgün eyle ki, geçimim oradadır. Ahi-retimi de düzgün eyle ki dönüşüm
orayadır. Benim için hayatı, her çeşit hayırda bereketli kıl. Ölümü de bana,
her türlü şerden rahatlama kıl."a
Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) duaları arasında istiaze( Allah'a
sığın-ma)ler vardır. Mesela: "Yarattıklarının şerrinden, Allah'ın mükemmel
kelimelerine sığınırı m. "b
"Allah'ım! Yanıltmaktan veya yanıltılmaktan, saptırmaktan veya
saptırılmaktan, zulmetmekten veya zulmedilmekten, cahilce davranmaktan veya
davramlmaktan Sana sığınırım. "c
Bu ve bunlara benzer sığınışlar şekil itibariyle haber, anlam itibariyle
ise inşa (istek) dır. Çünkü bunlar, istenilmeyen şeylerden Allah'a sığınmak
suretiyle O'ndan bir isteği içerirler.
Bazen bir hadîs, hem haber, hem de -ister emir olsun, ister yasak olsun-
talebi birlikte içerebilir. Ebu Hureyre'den merfû olarak gelen şu hadîste
olduğu gibi: "Güçlü mü'min, zayıf mü'minden daha hayırlı ve Allah'a daha
sevimlidir. Ama hepsinde hayır vardır. Sana fayda verecek şeylere karşı hırslı
ol ve Allah'tan yardım iste! Acizlenme! 'Keşke şöyle yapsaydım, şöyle olurdu'
deme! Lakin 'Allah takdir etti ve dilediğini yaptı' de! Çünkü 'keşke' şeytanın
işini kolaylaştı-
rır.
a" Müslim, Zikr 71
b- Buhârî, Enbiya 10; Müslim, Zikr 54-55
c- İbn Mâce, Dua 18, Ebu Davud, Edeb.
103; Tirmizi, Deavat 28; Nesaî,
İstiaze 30-65; Müsned, c.6, s.306-318
d' Müslim, Kader 34
55
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) kavli hadîslerinden bir kısmı
kısa-öz olup, tek bir cümleden oluşur. "Kızma"* sözünde olduğu gibi.
Bazıları da sayfalar tutabilecek kadar uzundur. Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) önceki (ümmet)Ierin kıssaları veya kıyametin halleri veya gördüğü
rüyalarından hareketle anlattığı, olmuş veya olacaklarla ilgili hadîslerinde
gördüğümüz gibi.
Bazı hadîsler, insanlara dinleri hakkında bilmeleri gereken bir hususu
öğretmek için yapılmış bir ilk çalışma şeklindedir. Şu hadîslerde olduğu gibi:
"Size büyük günahların en büyüğünü haber vereyim mi?..."b "Size
namaz, oruç ve sadakanın derecesinden daha faziletlisini göstereyim mi?
Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) Cuma ve bayram hutbeleri de
böyledir.
Bazen kendisine sorulan bir soruya verilmiş cevap olabilir. Cebrail'in
(a.s) İslâm, iman, ihsan ve kıyamet hakkında sorduğu sorulara vermiş olduğu
cevaplarını ifade eden meşhur hadîsinde olduğu gibi.
Yine, "Ey Allah'ın Resulü! Bana İslâm hakkında öyle bir söz söyle ki,
o hususta senden sonra kimseye bir şey sormayayım" diyen adama O'nun:
"Allah'a inandım de, sonra dosdoğru ol..."d buyurması
gibi.
Aynı şekilde "Kıyamet ne zaman kopacak?" diye sorana:
"Emanetin yitirildiği zaman kıyameti bekle!" buyurması ve "Onun
yitirilmesi nasıl olacak?" sorusuna da "Yönetim,
a" Buhâri, Edep 76; Tirmizi, Bin
73; Müsned, c.2, s. 175 k" el-Lü'lutı ve'l-Meram, H. Nu:
54 (Bunlar: 1- Allah'a şirk koşma, 2-Ana-babaya isyan, 3- Yalana şahitliktir.)
c~ Benzeri için Bkz: Ebu
Davud, Edeb, 58; Tirmizi, Kıyame 56 (Hadîsteki bu faziletli is,
iki Müslümamn arasını düzeltmektir. d' Müsned, c.3, s.413;
Müslim, İman 62; Nesaî, (?); İbn Mâce, Filen 12, Süfyan İbn
Abdillah es-Sekafi'den rivayet etmişlerdir.
56
SÜNNETİ ANLAMADA VÖNTEM
ehil olmayana teslim edildiğinde artık kıyameti bekle!"3
şeklinde cevaplaması gibi.
Bazen de Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) gördüğü bir şey veya
işittiği bir söz ile ilgili olarak söylenmiş olabilir. Mescide işeyen bedevî
kıssasında olduğu gibi. Onu gören sahabe hemen harekete geçmiş, ancak Nebi (salla’llâhü
aleyhi ve sellem): "İşemesini kesmeyin! İşediği yere bir kova su dökün.
Siz kolaylaştırıcılar olarak gönde-rildiniz, zorlaştırıcılar olarak
gönderilmediniz," buyurdular,1" Oğlu İbrahim'in vefat
ettiği gün, güneşin tutulması üzerine, bazı insanlar: "ibrahim'in
Ölümünden dolayı güneş tutuldu." dediler. Bunu duyan Nebi (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) ise "Güneş ve ay, Allah'ın ayetlerinden iki ayettirler.
Hiç kimsenin ölümünden veya yaşamasından dolayı da tutulmazlar" buyurduk
Uzunuyla, kısasıyla sahih olarak Nebiden (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
nakledilen sözler, söyleniş, anlam, kapsam, şekil, fikir ve üslûp olarak
insanlığa ait olan beyan ve belagatın zirvesini temsil eder. Çünkü onlar,
kapsamlı ilimleri, özlü hikmetleri, bilginin gerçeklerini, yasama
güzelliklerini, eşsiz yönlendirmeleri, ilginç meseleleri ve ender teşbihleri
içerirler. Öyle ki belâğatlı ve hikmetli hiçbir söz, bunları böylesine kolay,
bu kadar tatlı ve güzel bir şekilde, bu denli canlı olarak ihtiva etmemiştir.
Oysa tıpkı yaş bitki dallarını sıkarak yağını süzen kimsenin yaptığı gibi.
Nebevi sözlerin kelimelerinden de bir ruh süzülmüştür. Ve bu sözler
"(Allah tarafından) indirilenlerden (hareketle yapılmış) bir çıkarım, a"
Tirmizi, Tahare 1I2'de bu lafızlarla (doğrusu benzer lafızlarla) rivâyet
etmiştir. Hadîsin aslı Buharı, Edep 35; Müslim, Tahare 98-99-100^
vardır. Hadisi yazarın verdiği lafızlarla bulamadım. Çev. k" el-Lü'luu
ve'l-Mercan, H. Nu: 527 c- Mustafa Sadık er-Rafii, a.g.e., s,
422,424
57
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Hakim ve Zikir (olan Kur'an'ın) nurundan bir alıntı" şeklinde
vasıflandırılmaya daha layıktır. Nitekim bu, çeşitli asırlarda yaşamış olan
büyük edebiyatçı ve belâğatçıların da takdir ettikleri bir husustur.
Şimdi, d-Beyân ve't-Tebyîn adlı eserinde Nebî'nin (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) sözlerini vasfeden Câhız'a kulak verelim: "O (Nebi’ye (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) ait olan) sözün harflerinin sayısı az, anlamları çok, sanat
açısından üstün, zahmetten uzaktır. O, açılması gereken yerde geniş, kısa
tutulması gereken yerde ise kısa bir üslûp kullanmıştır. Yabancı, garip
kelimeleri terk etmiş, çarşıya ait melez (argo, amiyane) ifadelerden yüz
çevirmiştir. O, ancak bir hikmet mirasından konuşmuştur.
O, ancak Allah'ın kendisine verdiği İsmet sıfatıyla süslenmiş, ilahî
destekle güçlenmiş, ilahî muvaffakiyetle kolaylaştırılmış bir üslûpla konuşmaktaydı
Bu, Allah'ın sevgiyle beslediği, kabul ile bürüdüğü bir sözdür. Ve O, sertlik
ile tatlılığı ve güzelce anlatma ile söz sayısının azlığını bir arada
toplamıştır. Tekrardan müstağni olmasına ve tekrarlamasına olan ihtiyacın
azlığına rağmen herhangi bir kelime düşüklüğü olmamış, dili sürçmemiştir. Onu
ne bir delil çürütebilmiş, ne karşısına bir hasım çıkabilmiş ve ne de O'nu bir
hatip sus-turabilmiştir. Büakis O, uzun hutbelerini, kısa sözler ile akıcı
hale getiriyordu. Hasmını ancak onun bildikleriyle susturmaya kalkışıyor,
ancak doğrularla delil getiriyor, zaferi12 ancak hak ile talep
ediyordu. Aldatmaya baş vurmaz, hile yolunu kullanmaz, arkadan konuşmaz,
ayıplamaz; ne gecikir, ne de acele eder, ne uzatır ve ne de kısa tutardı. Sonra
insanlar Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) sözünden daha yararlı, daha
doğru, da-
•*" Buradaki fek kelimesi: Basan ve zafer demektir.
58
ha ölçülü, daha güzel, daha cömert, daha iyi, daha kolay, anlamı daha
açık, içeriği daha belirgin başka bir söz işitmemişlerdir."i3
Asrımızın İslâm ve Arap Dili Edebiyatçısı Mustafa Sadık er-Râfii, İ'câzu'l-Kur'an
adlı kitabında şöyle der: "Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
sözlerinden sahih olarak nakledilenlere lügat ve beyan sanatları açısından
baktığın zaman onu öncelikle lafzı düzgün, söylenişi sağlam, terkibi güçlü,
kelimelerin diziminde aralarında uygunluk, cümlelerin gayet değerli olduğunu,
gerek lafız ile mânâ arasında ve gerekse lafız ve kullanımının dizim ve
tertibinde aralarındaki ilişkinin açık olduğunu görürsün. Sonra, onda karışık
bir harf, farklı anlamları çağrıştıran bir lafız veya zorlama göremeyeceğin
gibİ, kendisine yüklenen anlamı vermede, istediğini ifade etmede ondan daha
mükemmel hiçbir kelime de bulamazsın. Onun en güzel bir şekilde arz edildiğini,
cümlelerinin gayet açık, detaylı, sınırlı ve en güzel bir şekilde olduğunu,
anlamının da güçlü olduğunu görürsün. Kelime türetiminde oldukça rahat,
çeşitli konulara işaret etmede eşsiz, bakış açısının ilginç, beyanının net
olduğunu görürsün. Yine O'nun sözlerinde kıvırtma, zorlama, karmaşa,
düzensizlik, acizlikten dolayı bir yardım arayışı, darlıktan dolayı
alabildiğine yayılma ve hiçbir şekilde herhangi bir zayıflık da göremezsin."3
Sahasında otorite olan büyük edib ve lügatçi Üstad Mahmud Muhammed Şakir deb
bir makalesinde şöyle demektedir: "Bu zamanda, fikrin genişliği, kolay
anlaşılırlığı
"' Cahiz, ei-Beyaıı ıv'i-Tebym.c. ", s. 14-15 a"
Mustafa Sadık er-Rafii, a.g.c, s. 422,424 k" et-Muktetaf Dergisi,
1943-Haziran Sayısı, s. 114-115
59
SÜNNETİ ANLAMADA VÖNTEM
ve ondaki yüce felsefenin konumunun gizliliği, felsefî bakış açısının bu
kainattaki canlı hakikatin derinliklerine dalıp gitmesi, asnmızdaki eşsiz büyük
edebiyatçı ve belâğatçıla-rın seçkin oluş nedenlerinin başında gelir. Bu ise,
Arap'in ancak şairlerinden pek azında, hatta o şairlerin şiirlerinden pek
azında gördüğü bir türdür. Bu türden, Arapça'da sadece iki eşsiz (mucize)
vardır: Birisi; Kur'an, diğeri ise Resûlul-lah'dan (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) sahih olarak gelen hadîsler. Düşünce sadece bu ikisinde zirveye
ulaşmıştır. İfade ve lafızlarıyla, sarmış olduğu bütün gerçeklerin anlamlarını
kuşatmasıyla, lafız ve kelimelerinde seher vaktindeki güzel kokuyu
estirmesiyle, bütün bunların da ötesinde, tüm bu anlamlar arasındaki kolaylık,
rahatlık, karşılıklı yakınlık ve kaynaşma karşısında diyoruz ki: İşte bütün
bunlar, güzellik ve hoşluk bakımından cennet rüzgârına benzer bir dereceye
ulaşmakta, usturaların kalplerin bağlarını kesmesi gibi bir durum oluşmakta,
yine ondan adeta yanıp-tutuşan bir ateş doğmakta, engin, anlayışlı insanlık
binasını tanzim eden hususlar gerçekleşmekte ve o, zelzelenin yeryüzünü
salladığı gibi kişiyi sarsmaktadır.
İşte Kur’an böylesine eşsiz (muciz)dir. O'nun ne önünden, ne de
ardından batıl herhangi bir şey gelmez. Resûlul-Iah'ın (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) hadîsleri de tıpkı O'nun gibidir. O da beşeriyet belagatının zirvesidir
ve bundan ötesi de insanların boyunu
aşar
"14
Biz, burada kavli sünnetler hakkında sözü biraz uzattık. Çünkü sözlü
hadîsler, gerçekte,
**■ Şeyh Ahmed Muhammet! Şakir'in Miftahu Künuzi's-Sünne adlı kitaba
yazmış olduğu mukaddimeden alınmıştır.
60
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
sünnetin çoğunluğunu temsil eder. Yönlendirme ve yasama onlarla ifade
edilir. Nebevi beyan, onlarla ortaya konulur. Onlar en güzel şekliyle Muhammedi
belagatı temsil eder. Yüce Allah'ın Resullerin sonuncusuna Özgü vermiş olduğu cevâmiu'l-kelim
denilen, az lafızla çok anlam ifade eden özlü sözler de bu hadîslerdedir.
Oysa asrımızda bazıları, kavli hadîsleri reddedip, sadece fiilî sünnetleri
kabul edebileceğini iddia ederek baz] görüşler ileri sürmüşlerdir.
Gerçekte bu iddianın sahibi böyle yapmakla sünnetin hepsini reddetmiş olur.
Çünkü fiilî sünnet, sünnet koleksiyonlarının içerdiği hadîslerin ancak cüz'î
bir kısmını oluşturmaktadır.
Çünkü mücerret olarak Nebî'nin {salla’llâhü aleyhi ve sellem} fiilleri en
fazla o fiilîn caiz olduğunu gösterir. Oysa fiilîn sünnet veya vadp olduğunun
belirlenmesi için Nebî'nin (s.a.v,) sözünün buna delâlet etmesi gerekir.
Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) namazmdaki fiiller hakkında:
"Beni namaz kılarken gördüğünüz gibi namaz kılın."a Hacc
fiilleri hakkında da: "Hacc ile ilgili ibadetlerinizi benden
alıp-Öğre-niniz."b
II- Nebî'nin (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) Fiilleri
Sünnetin ikinci kısmını da Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) fiilleri
oluşturmaktadır. Yani O'nun Özel ve tüzel; dinî ve dünyevî hayatındaki pratik
uygulamalarından oluşmaktadır. O'nun ev içindeki hayatından, eşleriyle
ilişkilerindeki en özel durumlara varıncaya kadar her şey nakledilmiştir.
a' Buhârî, Ezan 18
■*" MUS'ted, c.3,s.366) şeklindeki hadîslerinde olduğu gidi.
61
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Büyüklerin bazılarının özel hayatlarında, ancak dostlarının bildiği
çeşitli açıklar ve kusurlar bulunması sebebiyle gizli bazı yönleri vardır ki
onların anlatılmalarını istemezler.
Resûlullah ise hanımlarından veya ashabından herhangi birinin, gördüğü
veya işittiği bir şeyi nakletmesine engel olmamıştır. Bu sebepledir ki, uykulu
ve uyanık hali, yalnızlığı, dolaşması, girip-çıkması, yeme-içmesi, giyinmesi,
bineğe binmesi, gülmesi, ağlaması, yerleşik ve yolculuk hali, savaşı ve
barışı...vb. günlük hayatının detayları dahi rivayet edilmiştir. Çünkü bunların
her birinde Ona uyulabÜecek birer örneklik vardır. O'nun bu hususlardaki
rehberliği ise, en hayırlı ve en mükemmel rehberliktir.
Bu yüzdendir ki fiilî sünnetlerden bir kısmının ibadetle-riyle ilgili
olduğunu görmekteyiz. Mesela taharet ile ilgili Hz. Aişe'nin şu sözünü
zikredebiliriz: "Nebi (salla’llâhü aleyhi ve sellem) cünüp iken uyumak
istediğinde, ayıp yerini yıkar ve namaz için aldığı gibi abdest alırdı."3
Namaz hakkında Hz. Enes'in şu sözünü zikredebiliriz: "Nebî (salla’llâhü
aleyhi ve sellem), çok soğuk olduğunda, namazı erken (vakitte) kılar, çok sıcak
olduğunda ise (sıcağın geçmesini bekleyip) geciktirerek kılardı."b
Oruçla ilgili olarak Ebu Hureyre'nin şu sözünde olduğu gibi: "O (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) pazartesi ve perşembeleri oruç tutardı."c
Sadaka hakkında Hz. Enes'in şu sözünü zikredebiliriz: "Nebî'den (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) bir şey istendiğinde onu ya verirdi, ya da susardı."**
a" ei-Uî'lu\ı ve'i- Meram, H.
Nu: 176
°" Buhârî, Cum'n 17; Müslim (?) Yazar müttefekun aleyh diyor
(?)
c" îbn Mâce, Sıvam 42
a~ Hakim (?) rivayet
etmiştir.
62
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Hacc hakkında Hz, Aişe'nin şu sözünü zikredebiliriz: "Nebî (s,a.v.)
ihrama bürünmek istediğinde, bulduğu en güzel koku ile kokulanırdı."a
Zikir ile ilgili olarak Ubâde ibn Ahsar'ın şu sözünde olduğu gibi:
"Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem) yarağına vardığında Kâfirun suresini
okurdu."1'
Yeme-içme, giyim, uyku vb. normal hayat ile ilgili fiilî hadîslerden ise
şunları zikredebiliriz: Hz. Enes'in şu sözünde olduğu gibi: "Nebî (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) yemek yediği zaman üç parmağını yalardı. "c
"(Su vb.) içtiği zaman üç nefeste içerdi ve şöyle derdi: 'Çünkü bu,
daha hoş, daha lezzetli ve daha iyidir.'"d
Hz. Ali'nin: "Resûlullah'ı ayakta (su) içerken gördüm."1-'
sözü,
Ibn Ömer'in: "Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem) sarık kullandığında,
sarığını omzuna dek uzatırdı"* sözü,
Ebu Said'in: "Peygamber (salla’llâhü aleyhi ve sellem) oturduğunda,
dizlerini dikerek elleriyle tutardı."8 sözü,
Hz. Aişe'nin: "Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem) evine girdiğinde,
önce misvak kullanırdı"11 ve yine "O, herhangi bir
rahatsızlık hissettiğinde, çeşitli istiazelerle Allah'a sığınarak nefesini
üfürür ve onu eliyle (ağrıyan yere) sürerdi"1 sözleri,
a~ Müslim, Hacc 7
°~ Taberanî (?) rivayet etmiştir.
c" Müsned, c. 3, s. 290^54;
Müslim, Eşribe 136
d" Buhâri (?); Müslim, Eşribe 123,
Yazar müttefekun aleyh diyor (?)
Tinnizi, Eşribe 13; Ebu Davud, Eşribe 19; Müsned, c.
3, s. 211-400
e" Müsned, c. 1, s. 101
'" Tinnizi, Libas 12
S- Ebu Davud, Edeb 72
"' Müslim, Tahare 43-44
'" Buhâri, Meğazi 83; Müslim, Selam 51 (Müttefekun
aleyhtir) el-Ui'luu H. Nu: 1415
63
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Hz. Hafsa'nın: "Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem) uyumak istediğinde,
sağ elini yanağının altına koyar ve 'Allah'ım, kullarını dirilttiğin gün beni
azabından koru.. .'diye dua ederdi"3 sözünde olduğu gibi.
Ev hayatı ve eşleriyle ilişkisi hakkındaki hadîslerden de şunları
sıralayabiliriz:
Hz. Meymune şöyle der: "Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
hanımlarından hayızh birine dokunmak istediğinde izar (uzun entari) giymesini
emreder, sonra ona dokunurdu."b
Hz. Aişe şöyle der: "Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem) gece veya
gündüz hanımlarını bir saatte dolaşırdı."c
"Eşlerinden bazılarıyla öpüşür, sonra (tekrar) abdest almaksızın
namaz kılardı."d
"Oruçlu iken {de hanımlarını) öperdi..."e
"Yolculuğa çıkmak istediğinde hanımları arasında kur'a çeker, kur'a
kime çıkarsa, yolculuğa onunla birlikte çıkardı."'
"Cinsel ilişkide sünnet edilen kısmın girmesi (guslü gerektirmesi)
sebebiyle yıkanırdı."8
İçtimaî, askeri ve siyasî ilişkileri ile ilgili şu fiilî hadîsleri
sayabiliriz:
a~ Ebu Davud, Edeb 98
^ Buhârî, Hayz 5
0 Buhâri, Gusl 12
d" Müsııed, c. 6, s. 62; Ebu
Davud (?) (Aslında bu lafız Nesaî, Tahare ■
121'dedir.
e" Buhâri, Savın 23; Müslim,
Siyan? 62-70-71; Ebu Davud, Savın 33; İbn
Mâce, Siyam 189; Muvatta, Siyam 13-18; Tirmizi, Savm 31; Müsned,
c. 6,
s. 40-42
f" d-Lü'luu ve'l-Mercan H. Nu:
1763)
8" Müsned, c. 6, s. 123; Tahavî (Şenpu Meâni'l AsSr, c.
1, 5. 55 Beyrut-
1987
64
SÜNNETİ ANLAMACA YÖNTEM
Seril ibn Huneyf şöyle demiştir: "Nebi (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
Müslümanların düşkünlerine gelir, onları ve hastalarını ziyaret eder,
cenazelerinde de bulunurdu."a
Abdullah ibn Cafer şöyle der: "O (salla’llâhü aleyhi ve sellem),
yolculuktan döndüğünde evindeki çocukları tarafından karşılanırdı."11
Ka'b ibn Malik şöyle demiştir: "Herhangi bir gazveye çıkmak
istediğinde, o, bunu başkasına belli etmezdi."c
Abdullah ibn Büsr şöyle der: "O, herhangi birinin kapısına
vardığında, kapının tam karşısında durmaz, kapının sağ veya sol köşesine geçer
ve 'esselamu aleyküm, esselamu aîeyküm' diye seslenirdi,"d
Avf ibn Malik şöyle demiştir: "Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
ganimeti getirdiği gün taksim eder, evliye iki, bekâra ise bir hisse verirdi."^
Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) lafzı olmaksızın O'ndan rivayet
edilen hüküm ve yargıları da O'nun fiilleri kapsamına girer:
İbn Abbas'ın şu hadîsinde olduğu gibi: "Resûlullah bir şahid ve yemin
ile hüküm verdi."' Yani Resûlullah bazı durumlarda yemini, ikinci
şahit yerine koydu.
Behz ibn Hak im'in, babasından, dedesinden naklettiği şu hadîs gibi:
"Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bir töhmetten dolayı birisini tutukladı.'^
a~Abt!urre2zak, Musannaf'(?); Taberanî,
d- Mu'cemu'l- Kebir, c. 6, s. 84,
H. Nu: 5586; Hakim, el-Mûstedrck, c. 2, s. 466'da rivayet etmişlerdir.
**"Müsned, o 4, s. 5; Müslim, Fedaüu's-SaMiıc 66; Ebu
Davud, Cihnd 60
c- Ebu Davud, Cihad 101;
Nesaî (?) (Buhâri, Cihnd 103; Müslim, Tei'be 54
d~ Müsned, ç. 4, s. 190-191; Ebu Davud, Eıieb 13*, H. Nu: 5186
lI" Ebu Davud, Haraç 14; Hakim, el-Müstedrek,
c, 2, s. 140
"~ Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem)'in bu fiillerini bildiren
haberleri alırken Elbânî'nin $a-
hihu'l-Caıııii'f-Sağir ve Ziyndehıh adlı
eserine dayandık.
f~ Müslim, Akziyc 3;
Ebu Davud. Akziye 21
8" Ebu Davud, Akziye 29; Timıizi, Diyal 20; Nesaî, Surat
2
65
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Ebu Hureyre'nin şu hadîsinde olduğu gibi: "Resûlullah (dövüştükleri
için) Lihyan oğullarından bir kadının düşürdüğü cenin hakkında (diyet olarak)
bir köle veya cariye verilmesini hükmetti. Sonra hakkında bir köle diyeti
hükmü verilen kadın vefat etti. Bunun üzerine Resûlullah onun mirasını
çocuklarına ve kocasına verdi, diyeti ise baba tarafı akrabalarına yükledi.
"d
Nitekim bazı âlimler, Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) hüküm ve
yargıları hakkında kitaplar yazmıştır- Allâme İbnu'l-Kayyim el-Cevziyye de Zâdu'l-Meâd
adlı kitabında bu hususa geniş bir bölüm ayırmıştır.
Yine Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) fiillerine, O'nun lafzıyla
gelmeyen emir ve yasaklarının girmesi mümkündür.
Berâ ibn Azib'in "Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bize yedi
şeyi emretti ve yedi şeyi yasakladı..."b hadîsi gibi.
Rubeyyi binti Muavviz'in rivayet ettiği şu hadîs gibi: "Nebi (salla’llâhü
aleyhi ve sellem), Sabit ibn Kays ibn Şemmas'ın karısına -kocasıyla ihtilafa
düşmesi sebebiyle- bir hayz müddeti bekleyip, sonra ailesine katılmasını
emretti."c
Ebu Hureyre'nin rivayet ettiği; "Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve
sellem), hileli satışı yasakladı"*1 hadîsi gibi.
Ebu Cuhayfe'nin rivayet ettiği: "Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem),
köpek ve kan (satış) parasını ve fahişe kazancını yasakladı" hadîsi gibi.
Cabir'in rivayet ettiği: "Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem),
eğitilmiş köpek dışında, köpek parasını yasakladık hadîsi gibi.
a- Buhari, Diyar 26
"~ Buharı, Cenaiz 2; Müslim, Libas 2;
Tirmizi, Edeb 45
•=■ Nesaf Talak 53
d" Müslim, Buyu' 4
e- Müsned, c. 3, s. 316; Nesaî, Sayd 16
66
SÜNMETİ ANLAMADA YÖNTEM
Nitekim Hafız Suyutî Camiu's- Sağir adlı eserinde bu şekilde pek
çok yasaklama hadîsleri zikretmiştir. Yina Allâme Elbâni de Sahihu'l-Camü's-Sağir
ve Ziyadetuh onlardan sahih ve hasen olanları zikretmiş ve bunlar 173
hadîse ulaşmıştır. Buradakilerin çoğunu da oradan naklettik.
Burada, Nebî'ye (s.a,v.) ait fiillerden bir kısmının O'nun yaratılış ve
mizacından kaynaklandığı da göz Önünde bulundurulmalıdır. Mesela sahih olarak
gelen "O (salla’llâhü aleyhi ve sellem), kabağı severdi"a
yine "O, (koyun vs) kol etinden hoşlanırdı"15 şeklindeki
haberlerde olduğu gibi.
O'nun fiillerinden bir kısmı, ise, adetten kaynaklanmaktadır. Sarık
sarması ve onu omuzları arasına uzatması gibi.c Onlardan bir kısmı
ise, kurbet ciheti'yle yani Yüce Allah'a yaklaşma kastıyla yaptıklarıdır.
Namazdaki, hacc ve umre ibadetlerindeki fiilleri, O'nun zikirleri ve duaları
vb.
Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bir fiili; onun farz, sünnet veya
mubah olduğunu gösteren bir söz veya durum ya da başka bir karine olmadıkça, o
fiilin yapılanmasına mutlak olarak izin verildiğine delâlet eder.
Usûlcüler bu konuda dört farklı görüş benimsemişlerdir. Burada benim
tercihim ise şudur: Allah'a yaklaşma kastıyla yapılanlar sünnet, bunun
dışındakiler ise mubahtır.
Sahabe O'nun Allah'a yaklaşma kastıyla yaptığına kanaat getirdikleri
konularda O'na uyma konusunda gayet haris davranmışlardır.
a- Bfcz: Buhârî, Elime, 33-35-38; Müslim, Eşr&K 145; Müsned,
c. 3, s. 153-377-206-225...
*>■ Bkz: Buhârî, Enbiya 3; Müslim, İman
327-238; Ebu Davud, Et'tme 20 e" Bkz: Müslim, Hacc
451-454, Bin 13; İbn Mâce, Libas 15; Tirmizi, Libas \2
67
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Bu yüzdendir ki biz, Hz. Ömer'in (r.a.) Haceru'l-Esved'i öperken şöyle
dediğini görmekteyiz: "Ey taş! Senin ne fayda, ne de zarar vermeyeceğini
bildiğim halde seni öpüyorum. Eğer Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
seni öptüğünü görmeseydim seni öpmezdim.'"8
Bazen Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem} kendilerini, merhamet ettiğinden
dolayı nehyettiği kanaatine varmışlarsa, yapmalarını yasaklamasına rağmen O'na
uyuyorlardı. Visal orucunda yaptıkları gibi. Çünkü O (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) kendisi visal orucu tutarken onları bundan nehyetmişti. Bunun üzerine
onlar: "Visal orucu tuttuğun halde, bizi ondan niçin nehyediyorsun?"
diye sordular. O da şöyle buyurdu: "Hanginiz benim gibidir? Ben
geceliyorum (ama) beni Rabbim doyurup-suluyor."b
Onlardan kimisi ise, Nebî'ye (salla’llâhü aleyhi ve sellem) olan üstün
sevgisinden ve her işinde O'na uymaya olan aşırı hırsından dolayı, Allah'a
yaklaşma ciheti olmasa dahi O'nun bütün fiillerine uymaktaydı. İşte onlardan
birisi Abdullah ibn Ömer'dir.
Mücahid'in şöyle dediği nakledilmektedir: "İbn Ömer (Ra.} ile birlikte bir yolculuktaydık.
Derken bir yere vardı ve biraz kavis yaptı. Kendisine 'niçin böyle yaptın?'
diye soruldu, o şöyle dedi: 'Resûlullah'in (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
böyle yaptığını gördüm, onun için ben de yaptım ."c
Zeyd İbn Eslem'in şöyle söylediği rivayet edilir: "ibn Ömer'i,
düğmeleri çözük bir şekilde namaz kılarken gördüm ve bunun sebebini sordum:
'Resûlullah'ı (salla’llâhü aleyhi ve sellem) böyle yaparken gördüm de...' diye
cevap verdi.d
a" Buhâri, Hacc 50-57; Müslim, Hncc
248, 251; Muvatla. Hacc 115 vb.
k~ Buhâri, Savm 20; Müslim, Siyam 57-58; Muvatla, Siyam 58
vb.
c" Müsııcd, c. 2, s. 32 ve
Bsvzar (?) iyi bir senedle rivayet etmişlerdir.
Bk7: Heysemî, Mecmtııt'z-Zevaid, c. 1, s. 174
d~ İbn Hıızeymen, Sahih,
c. 1, s.382, H.Nu: 779; Beyhâki, Sünen, c. 2, s.
24Ü Bkz: Heysemi, Mecmau'z-Zeaûd, c.l, s. 175
68
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Yine İbn Ömer Mekke ile Medine arasındaki bir ağaca gelir ve altında biraz
uyur ve Resûlullah'in (salla’llâhü aleyhi ve sellem) böyle yaptığını
söylerdi."3
ibn Sîrîn'in de şöyle dediği rivayet edilir: "Arafata İbn Ömer ile
beraberdim. O gittikçe, onunla ben de gittim. Nihayet imama yetişerek, birlikte
öğle ve ikindi namazını kıldı. Sonra o, ben ve arkadaşlarım (orada vakfe için)
durduk. İmam hareket edince biz de onunia birlikte ilerledik. Me'zemin'e
varmadan, boğaza gelince hayvanı çökertti, biz de çökerttik. Biz onun namaz
kılacağını sanıyorduk. Hayvanı tutan kölesi şöyle dedi: 'O namaz kılmak
istediğinden değil, Resûl'ün buraya geldiğinde tuvalet ihtiyacını giderdiğini
hatırladı (da onun için durdu). Şimdi o da orada ihtiyacını gidermek istiyor. '"b
Bu haberleri el-Terğib ve't- Terhib16 adlı
kitabında Hafız e!-Münzirî de zikretmiş, sonra şöyle demiştir: "Nebî'ye (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) uyma ve sünnetini izlemeleri hususunda ashâbtan gelen
haberler gerçekten çoktur."
Yine Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) fiilierine, O'nun terk ettiği
şeyler de girmektedir. Zira terk, kişinin bir fiili yapmaktan el çekmesidir.
Bunun içindir ki bir grup usûlcüler bu el çekmenin de bir fiil olduğu görüşüne
vardılar. Buna göre Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bir işi terk edince o
işin terki de sünnet olur. Bundan dolayı onların şöyle söylediğini de görmekteyiz:
"Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) yaptığı da sünnettir, terk ettiği
de sünnettir."
a' Bezzar (?) rivayet etmiştir, isnadında
beis yoktur. Bkz: Heysemi, aynı yer.
MÜsttai, c. 2, s. 131. Hadîsin râvileri, Sahih'te
rivayetlerini: itibar edilen râvilerdir.
16~ Uünzin, el-Terğib vet-Terhib, (c.
1, s. 82-83) et-Terğibfi't-tibai f'HS-labi ve's-) SUnııcf başlığı
altında zikretmiştir.
69
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Bu husus ibadetlerle ilgili durumlarda gayet açıktır. Yapması için imkânlar
olduğu, herhangi bir engel de bulunmadığı halde O'nun (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) terk etmiş olduğu şeyleri terk etmek de sünnettendir. Bayram namazını
(dışarıda musallada kılıp) mescitte kılmamasıyla, ondan Önce ve sonra namaz
kılmayı terk etmesinde olduğu gibi.
İşte, Hz. Ömer, Kur'an'ın ilk defa Mushaf şeklinde bir araya getirilmesini
istediğinde, "Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) yapmadığı bir
işi ben nasıl yaparım?" diyerek Hz. Ebubekir'i duraklatan husus budur. Hz.
Ömer bu isteğinde o kadar ısrar etti ki, nihayet Hz. Ebubekir de ikna oldu ve
bu işin İslâm ve Müslümanlar için hayırlı olacağını anladı.3
Şüphesiz, Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) kendi döneminde bu işi
yapmasına şöyle bir engel vardı: Kur'an'ın inişi tamamlanmamıştı. Çünkü
Kur'an Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) peygamberliği süresince ortaya
çıkan çeşitli olaylara göre parça parça inmekteydi. Bu nedenle indirilişi
tamamlanmadan önce iki kapak arasında toplanması mümkün değildi.
Hz. Osman da, bütün Müslümanları bir imam-mushaf üzerine toplarken, bunu
gerek Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem) ve gerekse Ebubekir ve Ömer
dönemlerinde olmayan bazı sebepler ve gerekliliklerin bulunması sebebiyle
yaptı.
Yine Nebi (salla’llâhü aleyhi ve sellem) Ramazanda birkaç gece, mescitte cemaatle
teravih namazı kılmış, ancak Müslümanlara farz kılınıverir de, onlara zor gelir
endişesiyle bu namazı terk etmiştir.
Bunun içindir ki Nebî'nin (.salla’llâhü aleyhi ve sellem) vefatından sonra
farz kılma korkusu şeklindeki bu engel ortadan kalkıp, yapılma
a" Bkz: Buharî, Fedailu'l-Kur'an 3)
70
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
imkânları görülünce Hz. Ömer bunu yapmış ve.Müslümanları mescitte bir imam
arkasında toplamıştır.3
Bundan hareketle sahabe, Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) fiilerini
nakletmede haris oldukları gibi O'nun kastını kavradıkları zaman, terk ettiği
şeyleri de aynı titizlikle aktarıyorlardı. Bu hususta şu misalleri verebiliriz:
Cabir ibn Semure'nin hadîsi: "O (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bayram
namazları için ezan okutmazdı."b
Yine Cabir'in rivayet ettiği bir hadîs: "O (salla’llâhü aleyhi ve
sellem), Cuma günü vaazı uzatmazdı."11
Hz. Aişe'nin hadîsi: "O (s.a,v.), gusülden sonra (yeniden) abdest
almazdı. "d
Abdullah ibn Amr'ın hadîsi: "O (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
yaslanarak yemezdi. "e
Bunlara benzer daha birçok misaller vardır.
III- Nebî'nin (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) Takrirleri
Sünnetin üçüncü çeşidi de takrirdir. Takrirden kast edilen ise; Nebî'nin (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) bir fiili gördüğü veya bir sözü işittiği ya da bir şeyi
bildiği halde, buna karşı çıkma imkânı olmasına rağmen, karşı çıkmayıp,
onaylama sidir. Tabiî ki O (salla’llâhü aleyhi ve sellem) batıl olan bir şeyi
onaylamaz, çirkin olan bir şey karşısında sessiz kalamaz. O'nun onaylaması, o
hususta hiçbir sakınca olmadığına delâlet eder. Bunun sebebi ise İbn Hazm'ın da
dediği gibi: "Çünkü yüce Allah Nebisine tebliği
R- Bkz: Buhlrî, Salatu't-
Teravih 1; Müslim, Müsafirîn 177-8 *>" Müslim, Ideyıı 5-6-7;
Ebu Davud, Salat 250; Tirmizî, Salat 384 (Yukarıdaki lafızlarla
değil
c- Ebu Davud, Salat 231; Hakim, Müslcdrek,
c. 1, s. 2S9 d" Müsned, c. 6, s. 28-192-253-258;
Tirmizî, Tahâre 79 e- Müsned, c. 2, s. 165-167; Ebu
Davud, Ei'ıme 17. (Farklı la/ıslarla.)
71
SONNCTİ ANLAMADA VÖNTEM
farz kıldı. O'nu insanlardan koruyacağını haber verdi, kendilerine
indirileni insanlara açıklama görevini de C^na yükledi. Nebinin {salla’llâhü
aleyhi ve sellem) bir kötülüğü bildiği halde ona karşı çıkmadığını iddia eden
kişi kafir olur. Çünkü bu kişi, Ne-bî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
emrolunduğu gibi tebliğ etmiş olmasını inkar etmiştir. O'nu Rabbinin
nitelediğinden başka bir şekilde nitelemiştir. Nebî (salla’llâhü aleyhi ve
sellem): 'Allahım, tebliğ ettim mi?' buyurduğunda, insanlar 'evet' deyince,
'Allahım, şahid ol!' şeklindeki sözlerini yalanlamıştır. Nebî (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) bu sözlerini Veda Hacc'ında söylemiştir."17
Bazen Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bir fiile onayı yalnızca
susma ve karşı çıkmama seklinde olabilir. Sermaye artı işgücü şeklindeki
müdârebe denilen ortaklığı onaylamasında olduğu gibi. İnsanlar gerek cahiliyye
döneminde ve gerekse İslâm'dan sonra bu tür ortaklıklar yapıyorlardı. Sahabeden
de bunu yapanlar oldu, ama Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem) onlara karşı
çıkmadı. Buradan hareketle bütün mezhepler bunun meşru olduğunda ic-ma
etmişlerdir.18 Yine Beni Kurayza'da ikindi namazı meselesinde de
durum böyledir. Ahzab savaşından sonra da Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
sahabeye şöyle buyurmuştu: "Her biriniz ikindi-namazını ancak Beni
Kurayza'da kılsın!" Bazıları yoldayken ikindi vakti girdi. Bunun üzerine
bir kısım; "Beni Kuray-za'ya varmadıkça namaz kılmayız." derken,
bazıları ise "Bilakis namazı kılarız, çünkü Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi
ve sellem) bizden istediği şey bu değildi." dediler. (Ve iki şekilde
hareket ettiler.) Sonra bu durum Nebî'ye (salla’llâhü aleyhi ve sellem) haber
verildi de O, onlardan hiçbirini kınamadı.*1 Böylece ictihadları farklı
oldu. (İkinci)
17-16-
İbnHazm, d-İkkam fi Usııii'i-Ahkam, c. 1, s. 139 İbn Hazm, ei-Muhalla,
c. 8, s. 285, Mesele; 1367 Buharı, Megazî 30
72
grup yaptıkları anlaşmayı ihlal eden Kurayza Oğullarına gereken dersi
vermek üzere giderken, sağda solda oyalanmadan, süratle ilerlemeyi
kastettiğini anlamışlardır. Diğerleri ise sadece nassın (emrin) zahirini
almakta diretmişler veya Müslim'in rivayet ettiği gibi şöyle demişlerdir:
"Vakit çıksa dahi ancak Resûlullah'ın emrettiği yerde kılarız" 19
Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem) ise iki grubun yaptığını da onaylamış,
hiçbirine karşı çıkmamıştır^ Nitekim âlimlerin geneli; elinden gelen tüm
gayreti göstererek içtihad eden birisinin hata etse bile günaha girmeyeceğine
bunu delil göstermişlerdir.20
Bazen de onay, susmadan da öte tebessüm ve sevinç vb. göstermek ile olur.
Çok soğuk bir gece cünüb olduğu halde, gusletmeden, teyemmümle yetinerek
arkadaşlarına namaz kıldıran Amr ibn el-As kıssasında olduğu gibi döndüklerinde,
Nebî'ye {salla’llâhü aleyhi ve sellem) onu şikayet ettiler. O, bunu sorduğunda
Amr: "Yüce Allah'ın şu ayetini hatırladım: 'Ve kendinizi de Öldürmeyin,
Çünkü Allah, size çok merhametlidir' (Nisa, 29). (Buna dayanarak) teyemmüm edip
sonra da namaz kıldım." dedi. Bunu duyunca Nebî (s.a.v,) güldü. 2İ
Bazen ise onay bundan da fazla bir şeyle gerçekleşir. Bayram günü
Habeşlilerin, mescitte mızraklarıyla oynamalarını onaylamasında olduğu gibi.
İşte, O'nun onlara "Alın
' İbn Ömer rivayetinde hadîs muttefehun aleyhtir. Buhârî, Meğazi {30)'da;
Müslim ise Cilıaıi 69 da rivayet etmiştir. Müslim'de "İkindi
fJamazı" yerine "Öğle Namazı" deıulmektektedir,
20- Bfcz: İbn Hacer, Fethu't-Bâri, c. 8, s. 413 Halebi Baskısı.
21- Müsned, t.4, s.203-204; Ebu Davud, Taitare 126; Miiııtekn'da
denildiği gibi Darekutni, (Sünen, c. 1, s. 178) rivayet etmişlerdir.
Şevkânî ise Neylu'l-Evlar (c. 1, s. 258)'de hadisi, Buhârî'nin {Teyemmüm
?)'de ta'lik olarak, İbn Hıbban (ct-İhsau, o 4, s. 142-3) ve Hakim (Müstedrek,
c. 1,'s. 177) rivayet ettiklerini söylemiştir.
73
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
ey Ernde Oğulları!" demesi ve Hz. Aişe'nin onlara bakmasına izin
vermesi de3 böyledir.
IV- Nebî'nİn (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) Sıfatları
Hadîs âlimlerine göre, Nebî'nİn (salla’llâhü aleyhi ve sellem) gerek ahlâk
ve gerekse yaratılışı ile ilgili sıfatları da sünnettendir. Yaratılış
sıfatlarına misal olarak Ebu Said'in şu sözünü zikredebiliriz:
" Nebî'nİn (salla’llâhü aleyhi ve sellem) sırtındaki nübüvvet mührü
şişkin bir et parçası (şeklinde) idi."b
Yine CabİT Ibn Semure şöyle anlatır: "Nebî'nİn (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) mührü, güvercin yumurtası kadar kırmızı bir şişkinlilk şeklindeydi.'^
Hz. Enes de şöyle söylemektedir: "Nebi'nİn (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) başı, elleri ve ayakları büyüktü."d "Diğer
insanlara gÖre orta uzunluktaydı. Ne çok uzun, ne de kısaydı. Parlak renkli
olup, ne fazla beyaz, ne de esmerdi."e
Hz. Ali ise "Nebî'nİn (salla’llâhü aleyhi ve sellem) başı büyük,
sakalı çoktu."f demektedir.
Hz. Aişe'de şöyle der: "Nebî'nİn (salla’llâhü aleyhi ve sellem) saçı,
omuzlarının üstünde, kulak memelerinin altında idi."s
a" Bkz: Buhâri, Ida/n 2, 25;
Müslim, ldeyn 19; Nesaî, ideyi 35)
k- Tirmizi, (?)
c" Müslim, FatctS 110; Tirmizi,
Menahb 11 (Benzer lafızlarla.
"" Buhârî, Libas 68 (Buradaki rivâyelte "başı"
zikredilmiyor.
^ Bkz: Buhârî, Menahb 23; Müslim, Fedail 113; Tirmizi, Menahb
4
f~ Müsned, c. 1, s. 116-117, 134, 151, Ibn Sa'd, Tabakat.ç. 1, s. 410-411.
(Yakın lafızlarla); İbn Hıbban (?) ve Beyhâkî (?) de rivayet etmişlerdir
8" Tirmizi, Lite 21'deki Hz. Aişe'nin iki rivayeti de: "Ve kine
lehu
şa'run fevka'i- cümmeti ve dune'l- vefrati" şeklindedir. Ve biz buna
uygun olarak tercüme ettik. Oysa, yazarın zikrettiği rivayet ise: "Ka-
ne faruhtı dune'l-cümmeti ve fevka'l-vefrati" şeklinde tam tersinedir.
Tirmiîi'nin rivayet ettiğini söylemesine rağmen, bu tezat, bir dizgi
hatası mı, yoksa yazarın bir sehvi mi bilemiyoruz.)
74
SOPJNETİ ANLAMADA YÖNTEM
İbn Ömer ise şöyle anlatır: "Nebî'nİn (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
saçında yirmi kadar beyaz kıl vardı."3
Ka'b İbn Malik de şöyle söylemektedir: "Nebi (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) sevinçli olduğunda yüzü sanki ay parçası gibi parlardı."1"
Ahlâk ile ilgili sıfatları ise şöyle anlatılmaktadır:
Hz. Aişe şöyle der: "Nebî'nİn (salla’llâhü aleyhi ve sellem) ahlâkı
Kur'an idi"^
Ebu Said de şöyle der: "Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem),
haremlikteki bakire kızdan daha çok haya sahibi idi."d
Enes (r.a.) ise şu şekilde anlatmaktadır: "O (salla’llâhü aleyhi ve
sellem), insanların en iyisi, en sevimlisi ve en cesuruydu."e
Nebî'nİn (salla’llâhü aleyhi ve sellem) fiilerinden ve sözlerinden oluşan
bu nitelikleri O'nun şemailini oluşturmaktadır ki bu hususta İmam Tirmizi
müstakil bir eser yazmış ve gerek şerh yazanlar ve ne de gerekse Nebevi sîret
yazarları ona oldukça önem vermişlerdir.
Sünnet; Nebf nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) söz, fiil, onay ve
sıfatlarına ilaveten bu dört kısmına girmeyen hayatını da kapsamaktadır. Buna
Peygamber olarak gönderilişinden öncesi de dahildir.
Nebî'nİn (salla’llâhü aleyhi ve sellem) doğumu, süt emme dönemi, yetişmesi,
peygamber olarak gönderilişi vb. O'nun sözleri aracılığıyla
a~ Müsned, e. 2, s. 90;
Tirmizi, Şemail (?); İbn Mâce, Libas 35 "" Müttefekurı
aleyhtir. Buhârî, Menahb 23, Meğazi 79; Müslim, Tente 53i
c~ Müsned, c. 6, s. 54, 111,; Müslim, Müsafiritı 139; Ebu Davud, Sakı
316. H. Nu: 1342
d' Müsned, c. 3, s. 77, 79, 88, 91, 92; Buhârî, Menahb 23, Edeb 72, 77;
Müslim, Fedait 67)
e" Müttefekun aleyhdir. Buhârî, Ohad
82, Edeb 39; Müslim, Fedait 48
75
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
bilinmeyen hususlar bu cümledendir. Aynı şekilde vefatı, teçhiz edilip
toprağa verilişi de bunun gibidir. Anam, babam O'na feda olsun. Bunun
misallerinden Hz. Aişe'nin hadîsi şöyledir: "Nebî'ye (salla’llâhü aleyhi
ve sellem) gelen vahyin ilk başlangıcı sadık rüyalar şeklindeydi. O (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) hiçbir rüya görmezdi ki o, sabah aydınlığı gibi
çıkmasın."3
Yine (kral) Heraklius ile Ebu Süfyan kıssasını anlatan İbn Abbas'm uzunca
hadîsi de böyledir.b
Hz. Ali şöyle der: "O'nun (salla’llâhü aleyhi ve sellem), dört adamın
taşıyabildiği 'el-Garra' denilen bir karavana kazanı vardı."c
İbn Ömer hadîsi şöyledir: "Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) iki
müezzini vardı: Bilal ve âmâ olan İbn Ümmü Mektum."d
Yine Hz. Aİşe şu hadîsi nakleder: "Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) geceleyin başını koyup uyuduğu yastık deridendi ve lifle doluydu.'^
Bir başka hadîsinde de şöyle der: "İki ay içerisinde peş peşe tam üç
hilâl (üç x on beş gün) geçerdi de Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem)'in
evlerinde ateş yanmaz (ocakta yemek pişmez)dı Urve: "Peki, ne ile
yaşıyordunuz ey teyze?" diye sorunca Hz. Aişe: "Şu iki siyah şeyle:
Hurma ve su" dedi.f
Bunlar ve benzeri hadîsler Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) fiil ve
sıfatlarına girmezler. Ancak geniş bir cihetle ele alınırsa o başka.
a" Buhârî, Bed'ıt'I-Vahtf 3
b" BuhM, Bedul-Vahy 6 c~ Ebu Davud, Ef W 18 d"
Müslim, Salal 7, Sıvam 38
^ Mihned c. 6, s. 48,56,73; Ebu Davud, Libas 45;
Tirmizi, Libas 27; İbn MÂce.Zühıi 11)
f* Buhârî, Hibe 1, El'ımc 41
ve başkaları (Müslim, Ziiiıd 2H, 30,31; Mıis-ıW,c6, s. 71,73-..)
76
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Lakin bunlar O'nun sîretindendir. Ve sîreti de O'nun sünne-tindendir.
Bundan dolayıdır ki, Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) doğumundan vefatına
kadar hayatına, hadîs kitaplarında geniş yer verilmiştir. Bilhassa
peygamberlikten sonra ve özellikle de hicretten sonrasına daha çok yer
verilmiştir. Çünkü bu dönem, İslâm toplumunun oluştuğu kendi şeriatıyla
hükmeden, O'nun yolunda cihad eden ve O'nun çağrısını bütün âlemlere tebliğ
edecek olan devletinin kurulduğu bir dönemdir.
D- Sünnetin Hepsi Haktır
ve Onda Bâtıla Yer Yoktur
Şüphesiz Nebî'nin (s.a,v.) sünneti asla herhangi bir bâtılı içermez. Çünkü,
sünnet ister kavlî olsun, ister fiilî veya takriri olsun, Allah, Resulünü
bundan korumuştur. Zira, onların hepsi insanlar için bir Örneklik ve ittiba
konusudur. Nitekim yüce Allah şöyle buyurmuştur: "Gerçekten, sîzin için
Allah Resulünde güzel bir örnek vardır." (Ahzab, 21)
Bir başka âyette ise: "De ki: Eğer siz Allah'ı seviyorsanız bana
uyunuz ki Allah da sîzi sevsin ve günahlarınızı bağışlasın"
buyurmaktadır. (Al-i İmran, 31)
Allah, kullarını sapıtacak değil ki bâtılı örnek almayı ve sapıklığa uymayı
meşru kılsın!
Nitekim Abdullah İbn Amr İbn el-As (r.a,), Nebfden (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) işittiği her şeyi yazıyordu ki Kureyş(liler) ona bunu yasaklayarak
şöyle dediler: "Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem) de kızgınlık ve
hoşnutluk hallerinde konuşan bir insan iken, O'ndan işittiğin her şeyi
yazıyorsun, öyle mi?!" Bunun üzerine Abdullah yazmaktan el çekti ve
durumu Nebî'ye (salla’llâhü aleyhi ve sellem} sordu. O (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) da ağzına işaret ederek şöyle buyurdu: "Yaz! Nefsim
77
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
elinde olan (Allah)'a yemin ederim ki buradan haktan başka bîr şey
çıkmaz."3
Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem) haktan başka bir şey söylemeyince,
ancak güzel olanı yapar, yalnızca meşru olan bir durumu onaylar. O'nun herhangi
bir haramı veya mekruhu ne işlemesi ve ne de onaylaması düşünülebilir.
Ama O'nun, Bedir esirleri hadisesinde13 ve Zeynep kıssası vb.
bazı durumlarda Allah tarafından itab edilmesi (kînanarak düzeltilmesi) ne
gelince, bunun sebebi; O'nun, evlâ olanın hilafını yapmasıdır. Bu ise,
"İyilerin iyilikleri, (Allah'a) yakın olanların (neredeyse) kötülükleri
(mesabesinde) dir." cümlesindendir. Şüphesiz sünnetin bir kısmı, Allah tarafından
Resulüne, gizli veya açık, uykuda veya uyanık iken vahiy yoluyla gelmiştir.
Yüce Allah'tan, meleklerinden, peygamberlerinden ve bunlardan başka gayb
konularından bahseden hadîslerde olduğu gibi. Yine Allah Teâlâ şunu farz kıldı,
bunu helâl kıldı veya şunu haram kıldı ya da bunu kerih gördü gibi Allah'tan
vermiş olduğu haberler de bu cümledendir ki bunlar da ancak vahiyle olur.
Iyaz İbn Hımar'ın şu hadisinde olduğu gibi, bu husus bazı hadîslerde açıkça
ifade edilmiştir: "Allah bana sizin alçakgönüllü olmanızı vahyetti. Ta ki
kimse kimseye karşı gururlanmasın ve kimse kimseye karşı azgınlık
yapma-sın!"d
Yine Ebu Umame'nin rivayet ettiği şu hadîs de böyledir: "Ruhu'l Kudüs
kalbime şunu üfürdü:' Ecelini tamamla-
a~Masturi,c. 2, s. 162,192; Ebu
Davud. ilim Tle s.ılıih bir isnâdla rivayet etmiştir.)
*>" Bkz: Enfal 67. âyeti ve tefsiri c~ Bkz: Ahzab
37-40 âyetleri ve tefsirleri d" Müslim, Cenne 64; Ebu
Davud, Edeb 48; İbn MSce, Zühd 16
78
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
madıkça, rızkını elde etmedikçe hiçbir nefis ölmeyecektir. Şu halde
Allah'tan sakının ve güzellikle isteyin.'"a
Yine Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: "Dikkat
ediniz, bana kitap ve onunla birlikte bir misli verildi."h Bu
nedenledir ki âlimler, Kur'an'ı 'vahy-i metluv'= Okunan vahiy; sünneti ise
'vahy-i gayri metluv'= okunmayan vahiy diye isimlendirmişlerdir.
Sünnetin bir kısmı ise Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) ictihadlarıyla
sabit olmuştur. Bu hususta; şer'î hükümleri ve dinî emirleri göz önünde
bulundurarak bazı usûlcüler ihtilaf etse de, dünya maslahatları, savaş idaresi
vb. hususlardaki içtihadlarının varlığı icma ile sabittir.
- Şevkani'nin de dediği gibi- Cumhur; bu hususta yüce Allah'ın Nebisine,
tıpkı kullarına hitap ettiği gibi hitap ettiğini, O'na çeşitli misaller
verdiğini, düşünmesini ve ibret almasını emretmesini delil göstermiştir. Ve O
(salla’llâhü aleyhi ve sellem) Allah'ın âyetleri hakkında düşünenlerin en
yücesi, ibret alanların en büyüğüdür.
Hataya maruz olabilmelerine rağmen ümmetin içtihad etmesi caiz olunca,
hatadan masum olanın içtihad etmesi evveliyetle caiz olur.
Gerçekten Nebî'den (salla’llâhü aleyhi ve sellem) rivayet edilen haberler
şahitlik etmektedir ki O (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bir çok durumlar ve
olaylar hakkında kıyas, bir şeyin miktarını tayin etme, maslahatlara riâyet
etme vb. yollarla içtihad etmiştir. Kendisine soru soranlardan bazılarına:
"Babanın ödemesi gereken borcu
a" Ebu Nuaym, Hüyetu'l-Evliya c. 10,
s. 27 (Ayrıca hadîsin diğer varyantları, kaynaklan ve rical tenkidi için Ahmet
Muhammed Şakir'in Şafiî'nin Risalesi'ne yaptığ; tahkik ve şerhe bakılabilir; s.
93-103 Çev.) °~ Ebu Davud, Sünııe 6; Beyhâkî, Sünen, c. 9,
s. 332
79
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
olsaydı ne yapardın?"3 "Şayet ağzına su alıp ağzını
yıka-saydın, ne olurdu dersin?"15 demesiyle yine Hz. Abbas'a
söylediği: "İzhir hariç..."c sözü, "Eğer bu şiiri onu
öldürmezden önce işitseydim, onu öldürmezdim."*1 hadîsinde olduğu
gibi.
Ne bunlardan birisinde, ne de sorulan soruların çoğunda vahiy
beklememiştir. Şu kadar var ki, esirlerden fidye almak ve benzeri konularda
Allah'ın O'nu kınaması açıkça göstermektedir ki, bu O'nun içtihadıyla
gerçekleşmiştir. Şayet bu vahiy ile olsaydı, Allah, O'nu kınamazdı. Nebî'nin (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) şu sözü de böyledir: "Başıma gelen bu durumu önceden
bilseydim, kurbanlıkları getirmezdim."*1 vb.72
Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) içtihad ettiği hususlarda hata
etmesi ihtimaline gelince, böyle bir şey olması halinde, Müslümanlar o konuda
O'na uymasın diye Yüce Allah O'nun hatasını onaylamayacaktır. Mutlaka O'na
doğruyu açıklaması gerekir. Nasıl olmasın ki. Nebi (salla’llâhü aleyhi ve
sellem), kendisi hakkında "Evlâ olanın hilafına" sayılan bir şey
yaptığında Allah, okunan Kur'an inmişken, hata ettiğinde nasıl müdahale etmez?!
Sahih olarak gelen bir haberde adamın birisi O'na şunu sordu; "Eğer
Allah yolunda öldürülürsem, günahlarım silinir mi? Ne buyurursunuz?" Nebi
(salla’llâhü aleyhi ve sellem) "Eğer sabırla, ecrini sadece Allah'tan
umarak, kaçarken değil, ilerlerken Allah yolunda öldürülürsen evet!" diye
cevap verdi. Sonra Allah
a- Miisned, c. 4, s. 5; Nesaî, Hacc 11
b- Miisned, c. l,s. 21; Ebu Davud, Savm 33; Darimi, Sanın 21
e- Buharı, Cenah 77; Müslim, Hacc 445,447-8; Müsııed, c.
1, s. 203,209,
c. 2, s. 238
d- Elimdeki kaynaklarda bulamadım. Çev.
e- Buhüri, Hacc 81, Umre 6; Müslim, Hacc 130,141; Miisned,
o 1, s. 235
22- Şevkânî, İrşadu'i-Fuhul, s. 338, es-Seade Baskısı.
80
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
resûlü şöyle sordu: "Nasıl demiştin?" Adam sözünü tekrarlayınca
Nebî {salla’llâhü aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu; "Eğer borç hariç, sabırla,
ecrini sadece Allah'tan umarak, kaçarken değil de ilerlerken öldürülürsen,
evet! Cebrail bana böyle söyledi."a
Nebî'nin {salla’llâhü aleyhi ve sellem), soru sorana Önce verdiği cevabı düzeltmek
üzere yapmış olduğu bu tamamlanan eksikliği O'na Cebrail yetiştirmişti.
Yüce Allah'ın "O hevadan konuşmaz. O'nun konuştuğu kendisine
vahyedilen vahiyden başka bir şey değildir." (Necm, 3,4) âyetini delil
göstererek Nebî'nin {salla’llâhü aleyhi ve sellem) içtihadı olamayacağını söyleyenlere
gelince; deriz ki: Burada kastedilen Kur'an'dır.
Çünkü müşrikler "Gerçekten O'na
(Kur'an'ı) bir insan öğretiyor" {Nahl, 103) diyorlardı. Bu sebeple bu
âyetlerin peşinden "O'nu müthiş kuvvetleri olan biri öğretti" (Necm,
5) âyeti gelmiştir. Şayet buradaki vahiyden kastedilenin yalnızca Kur'an
olmadığını kabul etsek bile bu yine de Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
içtihadının olamayacağına delâlet etmez- Çünkü O'nun taabbudî hükümlerde
içtihad edebilmesi için kendisine verilen izin de aynı şekilde vahiy yoluyla
gelmiş olup, hevadan bir konuşmaya dayalı değildi.23
a~ Müslim, İmart'\\7; Tirmizi, Cihad33;
Nesaî, Cihad 32; Mü$ned, c- 5, s. 304, 308
"' Aynı Kaynak (Şevkânî, Irşadu'l-Fultui, s. 256)
81
2 - SÜNNETİN ÖNEMİ VE
DELİL OLUŞU
Sünnet; Kur'an-ı Kerim'den sonra İslâm'ın ikinci kaynağıdır. Kur'an da;
-inançları, ibadetleri, ahlâkı, muamelatı ve edeb-leri île- İslâm'ın temel
kaidelerini ve esaslarını içeren anayasadır. Sünnet ise; bütün bu konularda
Kur'an'ın teorik olarak açıklaması, pratik olarak uygulamasıdır.
Bundan dolayıdır ki sünnete uymak ve onun getirmiş olduğu hükümler ve
yönlendirmeler ile amel etmek gerekir. Tebliğ ettiği Kur'an âyetlerine itaat
olunduğu gibi, bu hususlarda Resul'e itaat etmek de vaciptir. Bu duruma gerek
Kur'an ve sünnetin kendisi, gerekse ümmetin içtima ve akıl-görüş delâlet
etmektedir.
Kur'an, Müslümanlara, Allah'a itaatin yanı sıra, Resûl'e itaati de vacip
görmektedir. Yüce Allah şöyle buyurmaktadır: "Ey
83
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
inananlar, Allah'a itaat edin ve Resûl'e de itaat edin." (Nisa, 59)
Kur'an, Nebî'ye (salla’llâhü aleyhi ve sellem) itaat etmeyi, Allah'a itaat
saymıştır. "Resûl'e itaat eden (neticede) Allah'a itaat etmiş olur."
(Nisa, 80) O, Nebî'ye (salla’llâhü aleyhi ve sellem) itaatin meyvesini, hidâyet
üzere olma diye belirlemiştir: "Eğer O'na itaat ederseniz, doğru yolu
bulursunuz." (Nur, 54) Yine O'na uyma konusunda da durum böyledir.
"Ve O'na uyun ki doğru yolu bulasınız." (Araf, 358) Aynı şekilde
Kur'an, O'na uymayı, Allah'ı sevme ve O'nun mağfiretini kazanmanın bir delilli
saymıştır: "De ki: Eğer siz Allah'ı seviyorsanız bana uyun ki Allah da
sizi sevsin ve günahlarınızı bağışlasın." (Al-i İmran, 31).
Yine Allah (c.c.) Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) emrettiği ve
yasak koyduğu hususlarda O'na uymayı Müslümanlara emretmiştir: "Peygamber
size ne verdiyse onu alın, size neyi yasakla- ■ dıysa ondan sakının."
(Haşr, 7)
O, onlara, Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) davetine icabet etmeyi
emretmiş, O'nun davet ettiği hususu 'hayat' olarak değerlendirmiştir:
"Ey inananlar! Sizi hayat verecek şeylere çağırdıkları zaman Allah'ın ve
Resulünün çağrısına koşun!" (Enfal, 24).
Yüce Allah mü'minleri O'nun emrine muhalefet etmeden sakındırmış tır:
"O'nun emrine aykırı davrananlar, kendilerine bir belânın çarpmasından,
yahut onlara acı bir azabın uğramasından sakınsınlar." SNur, 63)
Yine Allah, herhangi bir anlaşmazlık olduğunda O'na başvurmayı vacip
kılmıştır: "Eğer herhangi bir şeyde anlaşmazlığa düşerseniz, - Allah'a ve
ahiret gününe inanıyorsanız-, onu Allah'a ve Resulüne götürün." {Nisa,
59).
O, O'nun hükmünü kabul edip etmemede, erkek veya kadın hiçbir mü'mine seçme
hakkı vermemiştir: "Allah ve Resulü, bir işte hüküm verdiği zaman, artık
inanmış bir er-
84
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
kek ve kadının, o işi kendi isteklerine göre seçme hakkı yoktur. Kim
Allah'a ve Resûlü'ne karşı gelirse, apaçık bir sapıklığa düşmüş olur."
(Ahzab, 36).
Yine Allah, O'nu hakem olarak kabulden yüz çevirenin veya O'nun hükmünü
rıza ve teslimiyetle kabul etmeyenin imanı olamayacağı üzerine yemin etmiştir;
"Hayır, Rabbin hakkı için onlar aralarında çıkan çekişmeli işlerde seni hakem
yapıp, sonra da senin verdiğin hükme karşı içlerinde bir burukluk duymadan tam
anlamıyla teslim olmadıkça inanmış olmazlar." (Nisa, 65)
Allah, Peygamber'in hükmünü kabulü veya O'ndan yüz çevirmeyi, imanı
nifaktan ayırt eden bir sınır taşı kabul etmiştir: "'Allah'a ve Resûl'e
inandık ve itaat ettik' diyorlar. Sonra onlardan bir grup, bunun ardından
dönüyor. Bunlar inanmış değillerdir. Onlar aralarında hükmetmesi için Allah'a
ve Resulüne çağrıldıkları zaman hemen onlardan bir grup yüz çevirir...
Aralarında hükmetmesi için Allah'a ve Resulüne çağrıldıkları zaman inananların
sözü ancak: 'İşittik ve itaat ettik' demeleridir. İşte umduklarına erenler
bunlardır, bunlar." (Nur, 47-48-51)
Yine Yüce Allah, O'na uymaya rağbet ettirmiştir: "Andolsun Allah'ın
elçisinde sizin için Allah'ı ve ahireti arzu eden ve Allah'ı çok anan kimseler
için (uyulacak) en güzel bir örnek vardır." (Ahzab, 21).
Sünnete gelince, birçok hadîs Nebî'ye (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
uymanın ve O'na itaatin vacip olduğuna delâlet etmektedir:
Ebu Hureyre'nin rivayet ettiği şu hadîs bu cümledendir: "Ümmetimin
hepsi cennete girecek, ancak direten müs-
85
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
tesna." Kendisine: "Direten kimdir ey Allah'ın Resulü?" denilince
O (salla’llâhü aleyhi ve sellem): "Kim bana itaat ederse cennete gider.
Bana isyan eden ise diretmiş olur."* buyurdular.
Irbad ibn Sariye'nin rivayet ettiği şu hadîs de böyledir: Dedi ki:
"(Bir gün) Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem) öyle bir va'z-u
nasihat etti ki o(nun tesiri)nden kalpler korkup titredi, gözler yaşardı.
Bunun üzerine biz: 'Ey Allah'ın Resulü! Sanki bu, veda eden kimsenin (son)
nasihati gibi! Bize biraz daha tavsiyelerde bulun!' deyince şöyle buyurdular:
'Size Allah'tan korkmanızı, yöneticiniz bir köle bile olsa onu dinleyip, itaat
etmenizi tavsiye ediyorum. Sizden (biraz uzun süre) yaşayacak olanlar birçok
ihtilaflar görecektir. Aman benim sünnetime ve doğru yolu gösteren raşid
halifelerin sünnetlerine sımsıkı sarılın. Aman sonradan ortaya çıkan
(bid'adlardan da sakının! Çünkü her bid'at dalalettir.1"
Yine Nebî'nin (s.a.-v.) onlara Veda Haccı'ndaki tavsiyesi de bunun
gibidir. Ibn Abbas Hazretlerinin rivayet ettiği gibi, Hakim'in sahih görüp,
Zehebî'nin de onayladığı ve bizim daha önce zikrettiğimiz hadîs şöyledir:
"Size öyle bir şey bıraktım ki onlara sarıldığınız sürece asla
sapıtmayacaksınız! Onlar; Allah'ın kitabı ve Nebisinin sünnetidir."c
Hz. Muaviye'nin rivayet ettiği şu hadîs de meşhur hadîslerdendir:
"Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bir gün kalktı ve şöyle buyurdu:
'Dikkat edin, sizden önce Kitap ehli yetmiş iki millete ayrıldı, bu ümmet ise
yetmiş üç fırkaya ayrılacaktır. On-
a" Buhârî, j'lisanı 2
b" Mümeâ, c.4, s. 126,127; Ebu Davud, Sitene S; İbn
Hıbban, (el-İhsan, c. 1, s. 179 H. Nu: 5); Tirmizi, İlim 16'da
rivayet etmiş, "Hasen-Sahih bir hadîstir." demiştir. Hadîs,
Nevevî'nin (derlediği) kırk hadîsten birisidir. c Bk/: Hakim, d-Müstedrek
c. 1, S.93
86
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
lardan yetmiş ikisi cehenneme, biri ise cennete girecektir ki, o da
cemaattir.'"^ Bu hadîsin bazı varyantlarında ise: "Nebi'ye (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) hidâyet üzere olup, kurtulacak bu fırka sorulduğunda şöyle
buyurdular: 'Benim ve ashabımın üzerinde bulunduğumuz yola uyanlardır."'b
Görüldüğü üzere Hz. Peygamber (salla’llâhü aleyhi ve sellem), kurtuluş
bera-atini, kendi metoduna ve O'nun ocağında yetişip, O'nun medresesini bitiren
o güzide insanların metoduna uyanlara vermektedir.
Burada şu hususu belirtmemiz gerekmektedir: Zengin servet sahiplerinden bir
azınlığın durumunda olduğu gibi, sünnete ihtiyaç duymaksızın sadece Kur'an ile
yetinme iddiasından sakındıran hadîslerde, Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) gayb ötesinden, sanki onları gözleri ile görüyormuşçasına üzerindeki
örtüyü açtığını görmekteyiz.
Bu da Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) şu sözünde ifadesini bulmaktadır:
"Dikkat edin! Bana kitap ve onunla birlikte bir benzeri daha verildi.
Dikkat edin! Bana Kur'an ve bir benzeri verildi. Dikkatli olun! Karnı tok bir
adamın koltuğuna yaslanarak şöyle söylemesi yakındır; ' Siz Kur'an'a sarılın.
Onda helâl bulduğunuzu helâl, haram bulduğunuzu da haram kılın,"'c
Tirmizi ise bu hadîsi şu lafızlarla rivayet etmektedir: "Dikkatli
olun! Koltuğuna yaslanmış bir adama benden bir hadîs ulaştığında belki de O
şöyle söyleyecektir: 'Aramızda Allah'ın kitabı var. Onda helâl bulduğumuzu helâl,
haram
a' Miîsned, c. 4, s. 102; Ebu Davud,
Sünıte 1, H. Nu: 4596-97; Tirmizi,
İman 18, H. Nu: 2640,2641; İbn Mâce, Filen 17,
H. Nu: 3991
b' Tirmizi, İman 18, H. Nu: 2641
c' Müsned, c. 4, s. 130-131; Ebu
Davud, Sünne 6, H. Nu: 4604
87
SCNNUTİ ANLAMADA YÖNTEM
bulduğumuzu da haram sayarız.' Oysa Resûlullah'ın haram kıldığı da tıpkı
Allah'ın haram kıldığı gibidir."3
Yine Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem) şöyle buyurmaktadır:
"Kendisine benim emrettiğim ya da yasakladığım herhangi bir emir geldiğinde
sizden birinizi, koltuğuna yaslanmış olarak şöyle söylediğini görmeyeyim:
'Bilmiyoruz biz Allah'ın kitabında bulduğumuza uyarız.'"b
Şu meşhur hadîste olduğu gibi, Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
sünneti tebliğ etmeye ve onu yaymaya teşvik etmesinde şaşınlacak bir durum
yoktur: "Bizden bir hadîsi işitip, onu öylece belleyen ve o şekilde
başkasına ulaştıran kimsenin Allah (yüzünü) ağartsın. Çünkü nice fıkıh yüklü
insanlar vardır ki, yükünü kendisinden daha fakir olana ulaştırır. Nice
fıkıh taşıyanlar vardır ki, fâkih değildir."c
Bir başka.rivayette ise şöyle buyurmuştur: "Bizden bir şey işitip, onu
işittiği gibi başkalarına ulaştıran kişinin Allah (yüzünü) ağartsın. Çünkü
kendisine ulaştırılan niceleri vardır ki (bizzat) işitenden daha
anlayışlıdır."*1
Veda Haccı'nda da şöyle buyurmuşlardır: "Burada bulunanlar,
bulunmayanlara ulaştırsın. Kim bilir burada bulunan, belki de kendisinden daha
anlayışlı birisine ulaştırmış
oluTr"e
Gerçekten sahabe (r.a.) Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem) hayatta iken de
sünnetin kıymetini ve onun Allah'ın Kitabından sonra kendileri için ikinci
kaynak olduğunu bilmekteydiler. Meşhur
a" Timizi, tO» 10, H. Nu: 2664
b" M&med, c.6, s.8;
Ebu Davud, Sünne 6, H. Nu: 4605;Tirmizi, ilim 10,
H. Nu; 2663
e- Tirmizi, İlim 7, H. Nu: 2656
d- Tirmizi, İlim 7, H. Nu: 2657
e-BvıhârUİmı9,c.1,s.23-24
88
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Muaz hadîsinde olduğu gibi Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem) de onların
bu halini onaylamıştır: Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem) Muaz'ı Yemen'e
gönderirken ona "Sana herhangi bir dava sorulduğunda ne yaparsın?"
diye sordu. O, "Allah'ın ki tabında kilerle hükmederim" dedi. Nebî (salla’llâhü
aleyhi ve sellem): "Eğer Allah'ın kitabında yoksa?" diye sordu. O,
"O zaman Resûlullah'ın sünnetiyle" dedi. Nebî (salla’llâhü aleyhi ve
sellem):
"Resûlullah'ın sünnetinde de yoksa?" diye sorunca o "Kendi
görüşümle ictihad etmekten geri kalmam" diye cevap verdi. Muaz diyor ki:
"Bunun üzerine Allah Resulü göğsüme vurdu ve şöyle buyurdu: 'Allah'ın
elçisinin elçisini, Allah'ın elçisinin hoşnut olduğu şeye muvaffak kılan Allah'a
hamd olsun.'"24
C- Sahabe ve Onlardan
Sonra Ümmetin İcmaı
Gerçekten Resûlullah'ın ashabı, sünnete başvurulması ve onun Kur'an'la
birlikte şer'î hükümler için bir kaynak olarak itibar edilmesi hususlarında
icma etmişlerdir. Gerek raşid halifelerin ve gerekse onlardan sonra gelenlerin
söz ve amel olarak uygulamaları da bu şekilde olmuştur.
Abd ibn Humeyd, Nesaî, İbn Mâce, İbn Hıbban ve Bey-hâkî, Halid İbn
Üseyd'in, Abdullah İbn Ömer'e şöyle dediğini rivayet ederler: "Biz
Kur'an'da, normal ikamet halindeki (Hazar) namazı ve korku namazını buluyoruz
ama sefer na-
24~ Müsned, c. 1, s. 37, c. 5, s. 230, 242; Ebu Davud, Ekdıyye 11; Tirmizi, Ahkam
3, Darimi, Mukaddime 20; Beyhâki, Sünen, c. 10 s. 114;
Taya-lasi (?) ve başkaları rivâyel etmişlerdir. Hadîsi bazı âlimler zayıf saymışlardır,
ibn Kayyim, I'lamu'i-Muvak'iıı'de bu hadîsi müdafaa etmiş, İbn Kesir,
tefsirinde (?), tbn Teymiyye Feleva'smda (?), Zehebi, Telhi-su'i-lleli'l-Mutenahiife'sinde
ve daha başkaları hadîsin isnadının İyi olduğunu belirtmişlerdir.
89
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
mazını bulamıyoruz!" Ibn Ömer dedi ki: "Ey kardeşimin oğlu! Biz
hiçbir şey bilmez iken Allah bize Muhammed (salla’llâhü aleyhi ve sellem)'i
gönderdi. Biz ancak O'ndan gördüğümüz şeyleri yapıyoruz. Namazın yolculukta
kısaltılması da O'nun koymuş olduğu bir sünnettir."3
Hz. Ebu Bekir'in halifeliği döneminde, bir nine gelerek vefat eden
torununun mirasından paymı almak istedi. Hz. Ebu Bekir ona şöyle dedi:
"Senin için Allah'ın Kitabında bir-şey bulamadığım gibi, senin (gibiler)
hakkında Resülullah'ın da birşey söylediğini bilmiyorum." Sonra (konuyu
oradaki) insanlara sordu. Bunun üzerine Muğire îbn Şu'be ayağa kalktı ve şöyle
dedi: "Resülullah'ın onun gibi bir nineye altıda bir verdiğini
işittim." Hz. Ebu Bekir: "Peki seninle birlikte başka biri var
mıydı?" diye sorunca, Muhammed İbn Mes-leme de aynı hususa şahitlik etti,
Ebu Bekir de bu hükmü uyguladı.11
İşte Allah'ın Kitabında açık bir hüküm bulunmadığında Hz. Ebu Bekir ve Hz.
Ömer'in takip ettikleri yol bu idi. Eğer biliyorlarsa sünnetle hüküm
veriyorlardı. Şayet kendilerinde o konuda sünnetten herhangi bir bilgi yoksa
Müslümanlara sorarlardı. Darimî ve Beyhâkî, Meymun İbn Mihran'ın şöyle
dediğini rivayet ederler:c "Hz. Ebu Bekir'e bir dava geldiğinde
o önce Allah'ın kitabına bakardı. Kur'an'da o hususta verilebilecek bir hüküm
bulursa, aralarında onunla
a~ Bkz: Nesaî, Taksirus-Saiat
1; İbn M3ce, tkametti's-Satat Ti, H, Nu: 1066; İbn Hibban, el-İkstm,
c. 4, s. 301, H. Nu: 1451; Beyhâkî, 9ütKn c. 3, s.
136. Hadîsi Suyuii de ed-Dumt'l-Msnsur adh eserinde (?] zikretmiştir.
'*' Bkz: Muvatta, Feraiz 8; Ebu Davud, Feraiz 5; Tirmizi, Feraiz 10; İbn
Mâce, Feraiz 4; Beyhâki, Sünen, c. 6, s. 234
c" Darimi, Mukaddime 20;
Beyhâkî, Sünen, c- 10,s, 114
90
SÜNNETİ ANJ.AMADA YÖNTEM
hükmederdi. Eğer Kur'an'da bulunmazsa acaba Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) bu hususta bir sünneti var mı diye ona bakardı. Eğer biliyorsa onunla
hükmederdi, bilmiyorsa çıkar ve Müslümanlara şöyle sorardı: 'Bana şöyle şöyle
bir dava geldi... Allah'ın Kitabına ve Resûlü'nün sünnetine baktım. Bu hususta
ben bir şey bulamadım. Acaba siz bu konuda Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) herhangi bir hükümle hükmettiğini biliyor musunuz?' Bazen birkaç kişi
kalkar ve 'Evet, bu hususta şöyle şöyle hükmetti' der, Ebu Bekir de
Resülullah'ın hükmünü alır ve o esnada şöyle derdi: 'İçimizde Nebî'den (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) (O'nun sünnetlerini) belleyenleri bulunduran Allah'a hamd
olsun.'" Eğer onlardan da herhangi bir şey bulamazsa, Müslümanların ileri
gelenlerini ve âlimlerini çağırır ve onlarla istişare ederdi. Belli bir
hususta görüş birliğine varılırsa, onunla hüküm verirdi.
Yine Hz. Ömer, Küfe kadılığına tayin ettiğinde Şu-rayh'a şöyle yazdı:
"Önce Allah'ın kitabında açıkça bir hüküm var mı, ona bak ve kimseye bir
şey sorma! Kur'an'da açıkça bir hüküm bulamazsan o hususta Resûluîlah'ın sünnetini
izle! Eğer sünnette de açık bir hüküm bulamazsan, kendi görüşünle içtihad et!
Alim ve salih insanlarla da istişare et."25
İşte ibadetlerde, muamelelerde ve diğer hükümlerde helâl ve haram
açısından, Allah'ın, kullarından istemiş olduğu, kulluğun Öğrenilmesi
hususunda Kur'an'dan sonra sünnete başvurma tarzı, gerek sahabede ve gerekse
onlara güzellikle uyan (tâbiin)larda böylece devam etti.
25- Bkz: Suyutî, Mifiahu'l-Cenne fi'1-İlıticati bi's-Sürme, s. 77,
Tahkik: Muşlara Aşur,Mektcbetu'l-Kur'an baskısı; İbn Kayyim, {lanm'l-Musak-ktin,
e. I, s. 52
91
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Sahabe ve tâbiundan sonra da çeşitli bölgelerdeki fâkih-ler, kendilerine
uyulan mezheplerin imamları, ileri gelenleri ve talebeleri de bu usûlü
sürdürdü. Böylece sünnet herkes için bütün fıkıh bölümleri hakkında oldukça
zengin bir kaynak haline geldi.
D- Fıkıhtaki Hükümlerin
Çoğunun Kaynağı Sünnettir
Şüphe edilmez bir gerçektir ki çeşitli muteber mezheplerde, fıkıh
konularındaki hükümlerin çoğu sünnetle sabit olmuştur. Fıkıh kitaplarını
inceleyenler için bu gerçek, bütün açıklığıyla görünür. Şayet fıkıh
kültürümüzdeki sünnetlerle, onlardan doğan, onlardan alınarak detaylandırılmış
hükümleri bir an için ortadan kaldıracak olursak, elimizde fıkıh denilecek
bir şey kalmaz!!
Bundan dolayıdır ki - Kur'an'dan sonra ikinci delil olması itibariyle-
sünnet konusu, gerek bütün fıkıh usûlü kitaplarında ve gerekse bütün muteber
mezhepler nezdinde oldukça geniş ve uzun bir konudur, Bu sahalarda çalışanların
da bildiği gibi, bu kaynaklardaki sünnet konusu; onun delil oluşu, sabit
oluşu, kabul şartları, delâleti, sünnetin kısımları vb. birçok konulan
içermektedir.
Söylediğim bu husus, kıyas ve ta'lili (hükmün gerekçesine itibarı) inkar
eden Davud ve İbn Hazm'ın Zahirî mezhebinden, İslâm fıkıh tarihinde Rey
Ekolü diye bilinen Ebu Ha-nife ve ashabına kadar bütün mezhepler için
geçerlidir.
Evet, Rey Ekoîü'nün imamı Ebu Hanİfe'nin mezhebi hiçbir zaman sünnetten yüz
çevirmemiştir. Ekolün diğer imamları da daima sünneti delil olarak kullanmışlar
ve hükümlerini
92
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
onlar üzerine bina etmişlerdir. Mezhebin birçok kitaplarında görüleceği
gibi meselelerden birçoğu hadîs ve eserlere dayanmıştır.
Hadîslerle dolu bir hazine bulabilmen için, Merginâ-nî'nin el-Hidaye kitabı
ile Hanefi muhakkik ve müctehid Ke-maluddin ibn-Hümâm'ın onun üzerine yazdığı Fethu't-Kadir
adlı şerhini ele almamız yeterlidir. Bu Hidaye kitabının hadîslerini,
Hafız Cemalüddin ez-Zeylai (H. 762) Nasbu'r-Râye li-Ehâdisi'l-Hidaye adlı
meşhur kitabında tahric etmiştir ki bu kitaba, o asırlardaki en büyük
tahric kitaplarından birisi olarak itibar edilir. Nitekim İbn Hacer de onu -
bazı ilmî faide-ler ilave ederek- ed-Dirâye fi Tahrîri Eltâdisi'l- Hidâye adını
verdiği kitabında ihtisar etmiştir. .
Asrımızda (hâlâ) Ebu Hanİfe'nin yanında sadece on yedi hadîsin sahih
olduğunu iddia eden yazarlar var. Bu ise mezhebin fiilen ancak rey üzerine kaim
olduğu anlamına gelmektedir. Bunu da onlar, İbn Haldun'un Mukaddime''sinden
nakletmektedirler.
Bu, birçok araştırmacıda görülen, incelemeden söylenmiş bir sözdür. Oysa
İbn Haldun'un yazdığına bakacak olursak, onun bunu zayıf bir siyga ile
söylediğini, bu görüşü benimsemediğini görürüz. Hatta az sonrasında bu iddiayı
reddeden şeyler zikreder. "Hadîs İlimleri" bölümündeki ifadesine
göre o, şöyle der2"- "Müctehid imamlar, rivayetin azlığı
ve çokluğu açısından aynı değildirler. Nitekim Ebu Hanife (r.a.) hakkında
denildi ki (-kile): Onun rivayet ettiği hadîs sayısı ancak on yedi veya
(elliye) yakındır. Malik'in (r.a.) Muvatta kitabında ona göre, sahih
olan hadîsler ise üç yüz
26~ tbıı Haldun, Mukaddime,
c. 3, s. 1143-1745; Uicnelu'l-Beyani'l-Am-bi, 2. baskı, tahkik: Ali
Ahdülvahid Vnfi.
93
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
küsur hadîse ulaşmıştır. Ahmed b. Hanbel'in (r.a.) Müsned'inde ise
otuz bin hadîs vardır. Bu konuda her birisi kendi ictihadıyle sıhhatine kânı
olduğu hadîsleri toplamıştır.
Bazı basiretsiz taassup sahipleri, 'Onlardan (imamlardan) hadîs sermayesi
az olanlar vardır" diyebilir. Onun içindir ki ben 'hadîsleri' değil,
'rivayeti' dedim. Çünkü büyük imamlar hakkında böyle düşünülemez. Zira, şeriat
ancak Kitap ve sünnetten alınır. Dolayısıyla hadîs sermayesi az olan kimsenin
bir an evvel hadîsleri tahsil edip rivayet etmesi bir vecibe olur. Tâ ki dini
sahih asıllarından alabilsin, hükümleri Allah'tan alıp tebliğ eden (şeriat)
sahibinden (salla’llâhü aleyhi ve sellem) almış olsun. Bu hususta onlardan
(sermayesi) en az olanı, rivayeti az olandır. Bu da rivayetlerde ta'nedilen
kusurlar, isnâdlarda meydana çıkan illetler ve çoğunluk yanında cerhin daha
önce gelmesinden kaynaklanmaktadır. Dolayısıyla onun içtihadı, hadîslerden
isnâd yollarında böylesi bir durum söz konusu olanları almamaya sevk ediyor ve
buna çok defa rastladığından ve ona göre isnâd yollarının zayıflığı yüzünden
rivayeti azalıyor. Bununla birlikte Hicazlıların hadîs rivayeti, İraklılardan
daha çoktur. Çünkü Medine hicret yurdudur ve sahabenin barındığı yerdir.
(Medinelilerden) İrak'a gidenlerse daha çok cihad ile meşgul idi. Ebu
Hani-fe'nin rivayeti İse, ancak onun (hadîs) rivayeti ve alıp aktarma
şartlarında sıkı davranmasından, hadîsin kafi ve aklî bir delil ile
çeliştiğinde onu zayıf saymasından ve böylece (işi) zorlaştırmasından dolayı
azalmıştır. Bu yüzden rivayeti, dolayısıyla da hadîsi azalmıştır. Yoksa Allah
saklasın o, hadîs rivayetini kasten terk etmiş değildir. Diğerleri arasında
onun mezhebine de itimad edilmesi, ona güven duyulması, red veya kabul ile de
olsa dikkate alınıp-itibar edilmesi, onun
94
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
hadîs ilminde de müctehidlerin büyüklerinden olduğuna delâlet eder. Ama
onun dışındaki, cumhuru oluşturan mu-haddisler ise, şartlarda genişlik
gösterdiler, böylece hadîsleri çok oldu. Ancak Ebu Hanife'nin ashabı da ondan
sonra şartlarda genişlik gösterdi ve böylece onların rivayeti de çoğaldı.
Tahâvî rivayetini çoğalttı ve Müsned'ini yazdı ki o, Sa-kiheyn'e denk
olmamakla birlikte oldukça kıymetlidir. Çünkü, Buhârî ve Müslim'in
kitaplarında esas aldıkları şartlar üzerinde ise ittifak yoktur. Durumu
bilinmeyen (mestûru'l-hâl) vb. gibilerden rivayet etme durumunda olduğu
gibi." Mukaddime'den alıntıladığımız bu ifadeler; insaflı, birçok
şeyden haberdar olan, tarihçi, Allâme ibn Haldun'un Ebu Hanife ve mezhebi
hakkında söylemiş olduğu sözlerdir,
Burada belirtmemiz gerekir ki Hanefilerin muhaddis ve hafızı sadece bir tek
Ebu Cafer er-Tahâvî değildir. Bilakis Hanefilerde de çok sayıda büyük hafızlar
ve büyük muhad-disler mevcuttur. Nitekim Allâme Şeyh Muhammed Zahid el-Kevserî,
Nasbu'r-Râye adlı kitaba yazmış olduğu mukaddimesinde onlardan yüz
küsur kadar hadisçi zikretmiştir. Onlara AİIame Muhammed Yusuf el-Bennurî
sadece Hind âlimlerinden otuz üç isim daha ilave etmiştir. Daha sonra bu
mukaddimeyi Fıkhu Ehli'l-Irak ve Hadîsuhûm3 başlığı altında
müstakil bir kitap halinde neşrettiği vakit arkadaşımız Alla-me Şeyh
Abdulfettah Ebu Gudde de onlardan başka yedi kişi daha ilave etmiştir.
Kevseri Te'nîbu'l-Hatîb adlı kitabında şöyle der: "Ebu Hanife
nezdinden (ondan rivayet edilen) Müsnedlerle metni tekrarlanmaksızın ve bir hadîsin
çeşitli tarikleri verilmeksizin ri-
a- Kitap, Abdiilkadir Şener ve M. Cemal Sofuoğlu larafından Hanefi
Fıkhının Esasları adıyla Türkçe'ye kazandırılmıştır. (Ankara -1982)
95
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
vâyet edilen büyük miktarda ahkâm hadîsleri mevcuttur. Bizzat kendi
rivayetlerinden almadıkları hadîsler de göz Önünde bulundurularak İmam Malik ve
Şafii nezdindeki hadîslerin miktarını bilenler Ebu Hanife'ninkileri
azımsayamaz."a
Hasan ibn Ziyad ise şöyle demiştir: "Ebu Hanife, iki bini (şeyh)
Hammad'dan, iki bini de diğer şeyhlerden olmak üzere dört bin hadîsi rivayet
ediyordu."b
Bunlar ise o ilmî çevre ve zaman içerisinde eşyanın tabiatına uygun ve
makul görünmektedir. Herkes tarafından tanınan imam Ebu Hanife'nin müstakil ve
mutlak ictihad mevkiine layık olan da budur.
Kaldı ki Ebu Hanife, büyük fakih sahabi Abdullah İbn Mes'ud'un tesis ettiği
Küfe Fıkıh Medresesi mezunudur. Ki bu medreseden Alkame, Esved ibn Yezid,
Mesruk ibnu'1-Ec-da' ve onların tabakasından onlar gibi daha nice büyük
fa-kihler yetişmiştir. Öyle ki Ali ibn Ebi Talib Kûfe'ye intikal ettiğinde
fukahanın çokluğundan dolayı sevinerek şöyle demiştir: "Allah ibn Ümmi
Abd'e (yani ibn Mes'ud'a) rahmet eylesin. Bu kasabayı ilimle doldurumuş!"
Şüphesiz ibn Mes'ud ve daha sonra Hz. Ali'ye yetişmemiş bir tabaka geldi.
Fakat onlar da bu iki sahabinin arkadaşlarının fıkhı ile yetiştiler.
Çeşitli merkezlerin ilimleriyle kendi ilimlerini birleştirdiler. Ümmetin büyük
âlimi Abdullah ibn Abbas'ın ilmiyle kendi ilmini bir araya getiren Said ibn Cübeyr
onlardan birisidir.
Mes'udiye medresesinin (İbn Mes'ud'un başını çektiği Küfe Ekolünün) ilmine
bu tabakadan sonra, fıkıh ile rivâye-
a~A.g- <■■ S. 222 (Beyrut-1981)
b~ el- Muvafık el-Mekkf, Meııakıbu EbîHanife adlı eserinde (?)
zikretmiştir.
96
SÛNKETİ ANUAMADA YÖNTEM
ti birleştiren büyük tabii İbrahim ibn Yezid en-Nehaî (ö. H. 95) varis
oldu. Onun öldüğü gün İmam Şa'bi onun fıkhı hakkında: "İnsanların en
fakihini defnettiniz!" demiştir. Sika (güvenilir) büyük hafızlardan birisi
olan A'meş, onun rivayeti hakkmda şöyle der: "ibrahim'e her ne zaman bir
hadîs arz etmişsen), o hadîs hakkında onda birtakım malûmat buldum." Yine
o şöyle diyor: "ibrahim hadîs sarrafıydı. Bazı arkadaşlarımızdan, hadîs
işittiğim zaman, hadîsi ona arz ederdim." İbrahim şöyle derdi: "Rey
ancak rivayetle, rivayet ise ancak rey ile düzgün olur."
İbrahim'in fıkhı üzerine Ebu Hanife'nin hocası Ham-mad ibn Ebi Süleyman
yetişti. Nitekim İbrahim'e: "Senden sonra biz kime soralım?" diye
sorduklarında o: "Ham-mad'a" demiştir. Hammad ise H. 120 senesinde
vefat etmiştir. Hammad'ın fıkhıyla da Ebu Hanife yetişti, hem onun, hem
İbrahim'in ve hem de Küfe Medresesi'nin2? ilmine varis oldu. Tabi
bir de cevap verme, hüküm çıkarma, kıyas ve tercih gücünü de fıkhına ilave
etti.
F- Fıkıh İmamlarının
Bazı Sünnetlerle Amel Etmeyişlerindeki Mazeretleri
İttifakla kabul edilen sünnetin ikinci kaynak oluşu şeklindeki bu esasa
binaen, fıkıhlarında, sıhhati sabit, hükme delâleti açık ve muarızı olmayan
bir hadîsi kasten terk eden ne fıkhı bir mezhebin ve ne de müçtehid bir imamın
bulunması düşünülebilir. Burada kastedilen, hadîsin onun yanında sahih olması,
hükme delâletinin onun nezdinde açık oluşudur, yoksa başkalarına göre sahih ve
açık olması değildir,
27- Bu hususta Bkz: Zahid el-Kevseri, Fıkhıt Ehii'l-Irak iv Hadlsuhum, Tahkik:
Abdulfettalı Ebu Gudde, Tercümesi Hanefi Fıkhmın Esasları.
97
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
İşte bu, Şeyhû'l-İslâm ibn Teymiye'nin, te'lif etmiş olduğu Raf'u'i-
Melâm ani'i-Eimmeti'l-A'iâm adlı veciz ve de değerli kitabmda açıklamaya
özen gösterdiği husustur. O, bu kitabında fıkıh imamlarını, hadîse muhalefet ve
sünneti terk ile itham eden bazı lafızcılar ve acelecilere karşı müdafaa etmiştir.
O, kitabının mukaddimesinde şunları söylemektedir: "Kur'an'da da ifade
edildiği gibi Müslümanların - Allah'ı ve Rasulünü velî edindikten sonra
-mü'minleri de veli edinmeleri gerekir. Özellikle de Hz. Peygamberin varisleri
olan, Allah'ın kendilerini karada ve denizdeki karanlıklarda kendileriyle yol
bulunan yıldızlar gibi vasfettiği âlimleri! Nitekim Müslümanlar onların yol
göstericiliği ve (ilmî) dirayetleri hakkında icma etmişlerdir. Onlar, ümmeti
içerisinde Resûl'ün halifeleri ve ölen sünnetlerini canlandıranlardır. Kitap
onlarla ayakta kalmış, onlar da kitapla ayakta kalmışlardır. Kitap onlardan
bahsetmiş, onlar da Kitap'tan bahsetmişlerdir. Sonra o şöyle demiştir:
"Şu da bilinmelidir ki, ümmet tarafından genel bir kabul görmüş imamlardan
hiçbiri, kasten Resûlullah'ın küçük veya büyük herhangi bir sünnetine aykırı
hareket etmez. Çünkü onlar, her türlü şüphe ve tereddütten uzak olan şu
hususlarda ittifak etmişlerdir:
- Resûlullah'a uymak gereklidir.
- Resûlullah'dan başka, her insanın sözü alınır da, terk edilir de. Fakat,
bu imamlardan birinin sahih hadîse aykırı bir sözü bulunursa, o hadîsi terk
etmesinin mutlaka bir ma-zereti olacaktır.
Bu mazeretlerin hepsini ise üç kısımda toplayabiliriz:
1- Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) o sözü söylediğine
inanması.
2- Bu sözle, söz konusu meseleyi kastetmiş olduğuna inanması.
98
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
3- Bu hükmün neshed
ildiği ne İnanması.
Bu üç kısımdan ise birçok mazeret sebepleri doğmaktadır:
Birinci sebep: Hadîsin müctehide ulaşmaması. Kendisine hadîs ulaşmayan
müctehid ise onun gereğini bilmekle mükellef değildir. Hadîs kendisine
ulaşmayınca da, onunla ilgili meselede ya bir ayetin zahirî anlamıyla, ya başka
bir hadîsle, ya kıyas gereğince yahut da istishaba göre hükmedecektir. Bu
hüküm de ilgili hadîse bazen uygun, bazen de aykırı olabilir. İşte bu sebep,
selefin hadîslere aykırı sözlerinin çoğunda rastlanan sebeptir. Çünkü
Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bütün hadîslerini, nezdinde
toplayabilmek hiçbir imama nasip olmamıştır.
Bir kimse çıkıp da: 'Hadîsler yazılmış ve kitaplarda toplanmıştır. Bu
durumda onların bir müçtehide gizli kalması uzak bir ihtimaldir' diyemez.
Çünkü:
- Meşhur hadîs kitapları, kendilerine uyulan imamların vefatlarından sonra
meydana getirilmiştir.
- Bununla birlikte, Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bütün
hadîslerinin belli hadîs kitaplarında toplanmış olduğunu iddia etmek caiz
değildir.
- Bu doğru olsa bile, bir âlim o kitaplarda bulunan her şeyi bilemez. Bu
neredeyse hiçbir kimse için hasıl olmamıştır. Hatta bir âlimin yanında birçok
hadîs kitapları olduğu halde, kendisi onların içindekileri bile (tamamen) ihata
edemiyor. Bilakis, bu hadîs kitaplarının tedvini devrinden önce yaşamış
olanlar, sonra gelenlerden daha geniş bir sünnet bilgisine sahiptirler. Çünkü
onlara ulaşan ve onlar nezdinde sahih olan hadîslerden çoğu, bize hiç ulaşmamış
olabilir. Onların kitapları, bu kitaptakilerin kat kat fazlasını ihtiva
99
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
eden engin hafızaları idi ki bu, meseleyi bilen birisinin hiç şüphe
etmeyeceği bir husustur.
Yine biri de çıkıp: 'Hadîslerin hepsini bilmeyen müçtehid olamaz' demesin.
Zira müçtehidin, Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) hükümlerle ilgili
bütün söz ve fiillerini bilmesi şart koşulur-sa, buna göre bu ümmet içerisinde
tek bir müçtehid bile olamaz. Alimin varabileceği derece bunların büyük
çoğunluğunu bilmesidir. Öyle ki o ancak tafsilatla ilgili bazı hadîslerden
habersiz olabilir. İşte o, kendisine ulaşmayan bu az miktardaki tafsilatla
ilgili hadîslere aykırı bir hüküm vermiş olabilir.
İkinci Sebep: Hadîs müçtehide ulaşmıştır ancak; onun nezdinde sabit (ve
sahih) değildir. Bunun da çeşitli sebepleri vardır:
- Hadîsi kendisine nakleden veya bir önceki râvi yahut isnâddaki râvilerden
başka birisi o müçtehid tarafından tanınmaz, yani meçhuldür veya yalancılıkla
itham edilen birisidir ya da hafızası sağlam olmayan biridir.
- Hadîs muttasıl bir senetle değil de, munkatı (râviler arasında
kopukluk bulunan) bir senetle rivayet edilmiştir.
- Yahut hadîsin lafzı (Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
ağzından çıktığı gibi) zapt edilememiştir. Oysa bu hadîsi, bir başkasına göre
sika olan râviler, muttasıl bir isnâd ile rivayet etmişlerdir.
Bu sebepledir ki birçok imamın sözlerinde, hadîsin gereğince verdiği
hükmün, hadîsin sahih olmasına bağlı olduğunu ifade eden şu sözlere
rastlanmaktadır. 'Bu meselede benim görüşüm şudur. Bu hususta şöyle bir hadîs
de rivayet ediliyor. Eğer o hadîs sahih ise benim görüşüm de o hadîsteki
gibidir../
100
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Üçüncü Sebep: Müetehid içtihadıyla, diğer tariklerine bakmaksızın bir
hadîsin zayıf olduğuna inanırken, başka müçtehidler ise onun aksine (yani sahih
olduğuna) inanırlar. 'Her müçtehid isabet eder' diyenlere göre ister o haklı
olsun, ister diğerleri ve hatta hepsi de haklı olsun mesele değişmez. Bunun da
birkaç sebebi vardır:
- Hadîs rivayet edenlerden birini, bir müçtehid sika, diğeri ise zayıf
görmektedir. Rical ilmi ise geniş bir ilim dalıdır.
- Müctehidlerden biri, kendisine rivayette buluna mu-haddisin, hadîsi
üstadından duymadığına, diğeri ise duyduğuna kani olabilir. Bunun da bilinen
sebepleri vardır."
İbn Teymiye bunlardan başka üç sebep daha zikretmiştir...
"Dördüncü Sebep: Hafızası ve adaleti ile bilinen bir tek kişinin
haberini kabul hususunda başkalarından farklı şartlar ileri sürmesi. Mesela:
- Bazıları böyle bir hadîsi kabul edebilmek için onun Kitap ve Sünnete arz
edilmesini şart koşar.
- Bazıları, hadîs, fıkıh usûlü veya umumî kaidelerin veya kıyasa aykırı
olduğunda, râvinin-fakih olmasını şart koşar.
- Bazıları ise, herkesi ilgilendiren bir konu hakkındaki bir hadîsin,
tek kişi tarafından rivayet edilmesi yerine, onun yaygın olmasını şart
koşarlar. Bu konularla ilgili yerlerde, bunlardan başka şartlar da vardır...
Beşinci Sebep: Hadîs, müçtehide ulaşmış ve onun nezdinde sabit
görülmüştür, ancak o bunu daha sonra unutmuştur. Bu husus, hem Kitap ve hem de
sünnet hakkında vârid olmuştur. (Yani bazıları, Öğrendiği bazı ayet ve hadîsleri
unutabilmiştir.)
101
SÜNMETİ ANLAMADA YÖNTEM
Altıncı Sebep: Müctehidin, hadîsin söz konusu hükme delâlet ettiğini
bilmesi. Bunun da çeşitli sebepleri vardır:
- Bazen hadîsteki hükümle ilgili kelime, müctehide göre garip olur. Şu
merfu hadîste olduğu gibi: İğlak halinde yapılan boşama ve azad etmenin hükmü
yoktur.'3 Bazı âlimler buradaki iğlak kelimesini ikrah = zorlama
şeklinde açıklamışlardır. Başka şekilde anlayanlar ise, bu anlamı bilmiyor
demektir.
- Bazen müçtehid, hadîsteki bir kelimeyi kendi lügat ve örfünde kullanılan
anlamda alır. Oysa onun Resûlullah'ın {salla’llâhü aleyhi ve sellem)
lügatindeki anlamı başkadır. Fakat o, kelimenin lügat anlamını korumanın asıl
olduğunu düşünerek, kelimeye kendi lügatmdaki anlamı yükler.
- Bazen müşterek (birden fazla anlama gelen) veya mücmel (mânâsı kapalı),
ya da hem hakikat, hem de mecaz anlama gelebilen bir kelimeyi, müçtehid
kendine göre en yakın anlamıyla alır, oysa ondan başka bir anlam kastedilmiş
olabilir.
- Bazen de nassın delâleti müçtehid için hafî (gizli) olabilir. Çünkü
sözlerin çeşitli anlamlara delâlet biçimleri çok geniştir ve insanlar onları
anlayabilmede birbirlerinden farklılık arz ederler.
Yedinci Sebep: Müctehidin, hadîste, ilgili meseleye delâletin
bulunmadığına kanaat getirmesi. Bununla, önceki sebep arasındaki fark şudur:
Öncekinde, sözün kastedilen anlama delâlet tarzını anlayamamıştı. İkincisinde
ise delâlet tarzını anladı ama, ister doğru, ister yanlış olsun ona göre,
usûldeki bazı esasların bu delâleti reddetmesi sebebiyle söz konusu delâlet
doğru değildir. Mesela: Tahsis edilmiş âm-
a* Müsned, c.2, s. 276; İbn Mâce, Talak 16
102
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
mın delil olmadığına, mefhumiu muhalefetin delil olmadığına, bir sebep
üzerine gelmiş bulunan umûmi bir hükmün, yalnız o sebebe ait olduğuna, tek
başına emir siygasının ne varipliği ne de fevriliği gerektirmediğine,
başında elif-lam bulunan marifertin umum ifade etmediğine, menfi fiillerin
kendi zatlarını veya bütün hükümleri menfileştirmediğine, muktezanın umumiliği
olmadığına, zamirler ve mânâlarda umumilik iddia edilmeyeceğine inanması gibi.
Daha buna benzer birçok husus zikredilebilir....
Sekizinci Sebep: Bu delâletin karşısında, onun kastedilmediğini gösteren
bir başka delilin onunla çeliştiğine inanması. Mesela, ânımın hâs ile,
mutlak'in mukayyed ile, mutlak emrin, vücubu ortadan kaldıran delil ile,
hakikatin mecaza delâlet eden lafızlarla çelişmeleri ve tearuz çeşitlerinde olduğu
gibi. Yine bu kısım da oldukça geniştir. Çünkü sözlerin delâletlerinin
birbirleriyle çelişmeleri ve bunlardan birini diğerine tercih mevzuu geniş bir
derya gibidir.
Dokuzuncu Sebep: Müçtehid bir hadîsin, ya zayıf olduğunu, ya mensuh
olduğunu, yahut te'vil götürürse te'vil edildiğini gösteren ve ittifakla muarız
olabilecek bir ayet, başka bir hadîs veya icma gibi kuvvetli bir delil ile
çeliştiğine inanır.
Onuncu Sebep: Bir müçtehid, hadîsin ya zayıf olduğunu, ya mensuh olduğunu
ya da te'vil edildiğini gösteren başka bir delil ile çeliştiğine inanırken
başkaları bu kanaatte değildir. Çünkü bazen (hadîs değil de) onun cinsi
çelişik olurken bazen de hakikatte çoklarınca kabul edilebilecek çelişen bir
delil bulunmayabilir. Mesela Kûfeli âlimlerin çoğu sahih hadîsin Kur'an'ın
zahiriyle çelişebileceğini kabul eder. Onlar, umumî vb. olan Kur'an'ın zahirinin
hadisin nassına tak-
103
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
dim edilmesi gerektiğine inanırlar. Bazen de zahir olmayan bir ayetin zahir
olduğuna inanmış olabilirler. Çünkü sözlerin manâya delâletlerinin birçok
çeşidi vardır. İşte bu sebeple onlar, 'Bir şahit ve yeminle hükmetme'3
konusundaki hadîsi kabul etmemişlerdir. Halbuki başkalarına göre Kur'an-ı Kerim'de
bir şahit ve yeminle hüküm vermeyi men eden açık bir ayet yoktur. Eğer böyle
bir ayet bulunsaydı, onlara göre sünnet, ayeti tefsir etmiş sayılacak (ve yine
çelişki görülmeyecek) ti."
Sonra İbn Teymiye şöyle demektedir: "İşte bu on sebep açıktır. Hadîslerin
birçoğunda, bir âlimin belli bir hadîsle amel etmeyi terk ederken, orada bizim
kavrayamadığımız bir delili bulunabilir. Şüphesiz ilmin dereceleri (çok fazla)
geniştİr. Ve bizler âlimlerin iç âlemlerindeki her şeye muttali olamayız.
Yine âlim, dayandığı delili bazen açıklar, bazen de açıklamaz. Açıklasa
bile bu bize bazen ulaşır, bazen de ulaşamaz. Ulaştığında ise, delil
haddizatında ister doğru olsun ister yanlış olsun, onun delil getiriş tarzını
bazen anlarken bazen de anlamayabiliriz."28
Ayrıca burada şu sebepleri de zikredebiliriz: Fakihin terk etmiş olduğu
sünnetin onun nazarında teşriî olmaması. Mesela Resûîullah'dan (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) mizaç ve âdet üzere sâdır olan bazı fiiller gibi. Yahut da
onunla genel bir teşriî kastedilmemiş, bilakis O'ndan, Yüce Allah'tan tebliğ
veya fetva vermesi sıfatıyla değil de yöneticilik, devlet başkanlığı veya hakimlik
sıfatıyla sâdır olmuştur. Resûlullah'm (salla’llâhü aleyhi ve sellem) şu ha-
a- Müslim, Akziye 3: Ebu Davud, Akztye 21; İbn Mice, Ahkam
31, c. I, s. 248
28-- Bkz. İbn Tcymiyye, Rafııl-Mdaııı, s. 1-31 (el-Mektebu'I-lslâmi,
2.Baskı)
104
dîslerinde olduğu gibi; "Kim ölü bir araziyi (ekip-biçerek)
canlandırırsa, orası onundur."29 "Kim (savaşta düşmandan)
birini öldürürse, ölünün üzerindeki (silah, elbise vb.) şeyler onudur."30
İşte bunlara benzer hadîslerin ifade ettikleri hükümlerde fakihler,
Peygamberimiz'in hangi sıfatıyla hükmettiği hususundaki ihtilaflarından dolayı
görüş ayrılıklarına düşmüşlerdir.31 Bu ise özel bir bahiste
incelenmeye muhtaçtır. Başka bir münasebetle ileride bu konuya tekrar döneceğiz.
Bu konuyu, hadîsin delâletleri ve bu husustaki ihtilaflar (başlığı) altına
sokmamız mümkündür.
G- Sünnet Tasavvuf için
de Bir Kaynaktır
Sünnete dayanıp, ona teşriîve hüküm çıkarmada ikinci kaynak olarak itibar
edenler sadece fakihler değildir. Ümmetin bütün âlimleri de aynı şekilde ona
dayanmışlardır. Fakihler teşriîkaynağı olarak, sufiler ise (tasavvufî)
yönlendirmede ona yönelmişlerdir. Bazı sufilerden, sünnet ilminden veya bütün
ilimlerden uzaklaştıran ve bunlara ihtiyaç olmadığına işaret eden bir takım
sözler nakledilmektedir. Mesela bazıları şöyle demiştir: "Sufiyi ahberana
ve haddesena (şeklinde hadîs rivayeti) ile meşgul olurken görürsen derhal ondan
uzaklaş!"
"" Müsned, c 3, s. 303, 304; Ebu Davud, İtaate
37; Tirnıizi, Ahkam 38'de Said İbn Zeyd'den rivayet etmiş ve
'Hasen ve garip' bir hadîstir demiştir.
n/i
JU" Ebu Katade'den muttefekuıı
aieyhdir. Buhârî, Humus 18; Müs-fim, Cihad 42, Müsned. c.
S, s. 12, 295, 306; Ebu Davud, OW 136, Enes'ten (r.a,) rivayet etmiştir.
■"" Bu hususta geniş bilgi için bk?. Şah VeJîyullah ed-Dehlevi,
Hucce-tu'liahi'l-Baliğa (Karafi) e\-İlıkımtfi Temyizi'!-
Feteva ani'I-Ahkam; Şeltut, d-İslfiın; Akide ve Şerit'.
105
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Bir diğeri şöyle diyor: "Kendisine 'Musannaf sahibi büyük muhaddis
Abdürrezzak'tan hadîs dinlemeye gitmiyor musun?7 denildiğinde o
şöyle cevap vermiştir: 'Hallak (-Ya-ratıcO'dan dinleyen kimse, Abdürrezzak'tan
(hadîs) dinlemekle ne yapacak ki?!'"
Bir başkası ise şöyle diyor: "Siz ilminizi yaşayıp ölenden
alıyorsunuz. Biz ise ilmimizi Diri Olan ve Ölmeyen (Allah)'den alıyoruz!"
Yani onlar, -keşif yoluyla- (ilmi) direkt olarak Allah'tan alıyorlar. Nitekim
onlardan kimileri şöyle der: "Kalbim bana Rabbimden haber verdi
ki..!"
Ancak bu sözler ve meseller; onların ne hepsi, ne çoğunluğu ve ne de
muhakkıkları tarafından ifade edilmiştir. Böyle bir sözü söyleyenin en güzel
mazereti -Allame İbnu'l-Kayyim'in de dediği gibi- ya cahilliği mazur görülecek
kadar cahil olması, yahut da şatahatını itiraf eden bir şatahatçı olmasıdır.32
Büyük sufilerden bazılarının. Kitap ve Sünnet ilmine ihtiyaç
hissetmediklerini iddia eden bu yoldan çıkmış insanların ilgili iddialarına
karşı çıktığını görmemizde şaşıracak bir şey yoktur.
Biz burada Ibnu'l Kayyim'in Medaricu'sSalikîn adlı kitabında
mutedil büyük şeyhlerden naklettiği şu sözleri zikredeceğiz.
Bu taifenin önde gelen şeyhlerinden Cürteyd İbn Mu-hammed (r.a.) şöyle der:
"Bütün tarikatler, Resûl'ün (salla’llâhü aleyhi ve sellem) haberlerine
uyanlar dışında halka kapalıdır. Bu hususta Kur'an'ı ezberlemeyen, hadîs
yazmayan kimselere uyulmaz. Çünkü bizim ilmimiz Kitap ve Sünnetle
sınıflandırılmıştır."
32' İbnu'l-Kayyim, Medariaı's-Salikin, c.
2, s. 468 (TahkikıŞeyh Mu-hammed Hamid el-Faki es-Sürmetu'1-M.uhammediye baskısı.
106
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
"Bizim bu gidişatımız Kitap ve Sünnetteki esaslarla sınırlandırılmıştır."
Ebu Hafs (r.a.) şöyle der: "Yapıp ettiklerini her an Kitap ve Sünnetle
Ölçmeyen, havâtır (kalbine düşen ilham vb.Man kuşkulanmayan kimseler erler
divanında (erler arasında) sayılmaz."
Ebu Süleyman ed-Darani (r.a.) şöyle diyor: "Bazen günlerce kalbime
(şu sufi) topluluğun nüktelerine benzer bir nükte düşüyor da, onu ancak iki
adil şahidin şahitliğiyle kabul ediyorum: Onlar da Kitap ve Sünnettir."
Ebu Yezid ise şöyle demiştir: "Otuz sene cihadda bulundum. İlim ve
ona uymaktan daha güç bir şey görmedim."
O, bir defasında hizmetçisine şöyle demiştir: "Kalk, nefsini ıslah
etmesiyle meşhur şu adamı ziyaret edelim." Mescide doğru vardıklarında o
adam kıbleye doğru tükürdü. (Onlar bunu görünce) selam vermeden döndüler ve
şöyle dedi: "Bu adam Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
edeblerinden bir edebi bile yapmazken nasıl olur da iddia ettiği (bu salihlik)
hususunda kendisine güvenilebilir?"
O şöyle demiştir: "Yüce Allah'tan beni, kadınları arzulamaktan
kurtarmayı istemeyi düşünmüştüm, sonra kendi kendime Resûiullah (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) bile bunu istememiş iken, benim bunu Allah'tan istemem nasıl
caiz olabilir? dedim ve bunu istemedim. Ama daha sonra Allah beni bundan
kurtardı. Öyle ki bir kadınla mı yoksa bir duvarla mı karşılaştım, aldırış
etmez hale geldim."
Yine o şöyle demektedir: "Bir adama, havada yükselmeye varıncaya dek
çeşitli kerametler verildiğini görseniz bile, emir ve nehy, hadlerin (İslâmî
yasalar ve cezaların) ko-
107
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
runmasi ve? şeriatın yaşanması
hususlarında nasıl davrandığını görmedikçe ona uymayınız!"
Ahmed Ibn Ebi'l-Hıvarî (r.a.) ise şöyle demektedir: "Sünnete
uymaksızın amel eden kimsenin ameli bâtıldır."33 Ancak burada
tasavvuf erbabı, pek çok zayıf ve münker hadîslerin onların nezdinde revaç
bulması açısından eleştirilebilir. Hatta onların hadîs ilmindeki
sermayelerinin azlığından ve sahihi ile zayıfını fazla ayırt edemediklerinden
dolayı çok uydurma ve asılsız hadîsler bile kültürlerine girmiştir. Bu ise,
onların -bir noktaya kadar- ilim ehlinden diğer taifelerle müşterek oldukları
bir durumdur. Hatta bizzat fıkıh kitapları bile bu durumdan korunamamıştır.
Nitekim "et-Tahkik", "et-Tenkih",
"Nasbu'r-Raye", "Telhisu'l-Habir" ve bunlar gibi diğer
tahric kitapları buna tanıklık etmektedir.
Burada hadisçilere düşen mühim görev ise, bu taifelerin kitaplarını tenkit
süzgecinden geçirmeleri, makbul ile mer-dud olanları, özellikle de uydurma ve
asılsız olanları ayırt etmeleridir. Çünkü birçok âlimin de gösterdiği
gibi zayıf hadîs -birtakım şartlarla- vaaz, rekaik vb. konularda kabul edilebilir.
İşte İmam Gazzali'nin İhyau Ulumİ'd- Din adlı kitabı üzerine Hafız
Zeynuddin el-Irakî'nin yapmış olduğu tahric, böyle bir çalışmadır. O, îhya'nın
hadîslerini iki kitapta tahric etmiştir. Büyük olanı henüz basılmamıştır.
Küçük olanı İse, "İhya ile beraber, haşiyesinde basılmış olan el-Muğni
an Hamii'l-Esfâr adlı kitaptır. Bu kitabın oldukça büyük bir hizmet
gördüğünde şüphe yoktur.
Onların eleştirecek diğer bir yönleri de, hadîs imamları, hadîsin senedini
zayıf görseler veya "aslı yoktur" ya da "uy-
■"- tbnu'l-Kayyim, Medaricu's-Salikin, ç. 2, s. 464-5
108
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
durma bir hadîstir" deseler bile, Sufilerin böyle bir hadîsi keşf ve
ilham yoluyla sahih görebilme iddialarıdır. Nitekim onlardan bazıları (Yüce
Allah buyurdu ki): "Gizli bir hazine idim ve beni tanımaları için
mahlûkatı yarattım."34 şeklindeki (sözde) "kutsi
hadîs" hakkında şöyle demişlerdir: "İsnad bakımından sahih değilse de
o, keşif cihetinden bizim nezdi-mizde sahihtir!!"
Bu ise ümmetin âlimlerinin icmaı ile reddedilmiş bir sözdür. Çünkü hadîsin
kabul veya reddi için {âlimlerin) koydukları ölçüler, hadîsin senedi ve
metniyle ilgili konulara mahsus ölçülerdir. Keşf ise, sırf şahsî bir ölçüdür.
Sadıklar nezdinde bile keşfin doğruluğundan emin olunamazken, bu (keşf erbabı
olduklarını) iddia edenlerinkine nasıl güvenilebilir!? Şayet bu kapı
açılsaydı, keşif iddiasıyla insanlar, Allah izin vermediği halde, din konusunda
(kendilerine göre) yasalar koyar, Allah'ın haram kıldığını helâl, helâl
kıldığını haram kılarlardı.
Nitekim, tabii fâkihlerden İmam Muhammed ibn Şîrîn şöyle demiştir:
"İsnâd dindendir. Eğer isnâd olmasaydı, dileyen dilediğini
söylerdi."3
Şeyh Ebu'l-Hasen eş-Şazeli ise şöyle demiştir: "Bizim için keşifte
(yanlışlardan) korunma garantisi verilmedi. Bu korunma garantisi bize ancak
Kitap ve Sünnet hakkında verildi."
34' Oysa Talak suresini sonundaki Yüce
Allah'ın şu ayeti böyle bir habere ihtiyaç bırakmamaktadır: "Allah O'dur
ki yedi göğü ve yerden de onlar kadarını yarattı. Allah'ın her şeye kadir
olduğunu ve Allah'ın her şeyi ilimle kuşattığını bilmeniz için Allah'ın emri
bunlar arasında İner durur." (Talak, 12) (Görüldüğü gibi ayet) mahlukatın
yaratılış gayesini, Allah'ın isimlerini ve sıfatlarını öğrenmeleri olarak
belirlemektedir. (Bu uydurma söz için Bkz: Sehavi, el-Makasıdu'l-Ha-sene, s.
327; Acluni, Keşfu'l-Hafa, c.2, s. 173) a" Müslittı, Mukaddime
5
109
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
H- Sünnet, İslâmî Hayat
İçin Teferruatlı Bir Yöntem Verir
Sünnet, bünyesindeki Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) söz, fiil,
takrir ve sıfatlarıyla, Müslüman fert, Müslüman aile, Müslüman toplum ve
Müslüman devletteki İslâmî hayat için teferruatlı bir yöntem vermektedir.
Kur'an'ı-Kerim, genel kaideler, külli prensipler koyar, genel bir çerçeve
çizer ve gerekli cüz'i hükümlere bazı örnekler verir. Sünnet ise, Kur'an-ı
Kerim'in mücmeline tafsilat getirir, müphemini açıklar ve yönlendirme
açısından uygulamalı örnekler ortaya koyar.
Yani Kur'an anayasa konumunda, sünnet ise onu açıklayıp yorumlayan kanun
ve yönetmelikler pozisyonundadır.
Bu cihetledir ki biz sünnetle. Yüce Allah'a, meleklerine, kitaplarına,
Resullerine, Ahiret gününe, hayrı ve şerriyle kadere imanın tafsilatını da
bulmaktayız.
Mükelleflerin ölümünden sonra kabirlerinde karşılaşacağı sual ve
imtihandan itibaren, nimetler, azap, diriliş ve yeniden verilen hayatın korkunç
yönleri, büyük şefaatteki durum, ilahi hesap ve bunu izleyen amel defterinin
alınıp açılması, mizanların konulması, sıratın kurulması, Allah'ın kendisine
itaat edenlere cennette hiçbir gözün görmediği, hiçbir kulağın işitmediği ve
hiçbir insanın kalbine (hatırına) gelemeyecek nimetler hazırlamasından,
kendisine isyan edenlere ise cehennemde hissî ve manevî azap çeşitleri hazırlamasına
kadar bütün Berzah hayatı hakkında sünnet adeta gözle görmüşçesine detayb
bilgiler vermiştir.
Ve Müslümanlar, bunlar gibi gabya veya sem'iyata= (Allah ve Resulünün
haberlerine) dayalı benzer akidevî konularda Resûlullah'dan (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) sabit olmuş sünnetlerle delil getirme hususunda ihtilaf
etmezler.
110
SÜMNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Hevasmdan konuşmayan ve masum olan Nebî'den (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
gelen bir hadîsin sahih olduğu kanaatine varan her Müslüman, hadîsin konusu
ister akide olsun, ister amel olsun, onun içeriğine inanır, inanması da
gerekir.
İhtilaf ise, İslâm'a giren herkesin inanması istenen ve inkar edenin kafir
olacağına hükmedilen inanç esaslarının neler olduğu hakkındadır. Çünkü böylesi
esasların, Kur'an ve mütevatir sünnet gibi, delâletleri kat'i te'vil götürmeyen
kesin olarak sabit olmuş bir nass ile tespit edilmesi gerekir. Bundan dolayıdır
ki Ehl-i Sünnetin çoğunluğu, Mu'tezi-le, Haricîler ve diğer fırkalar hakkında
her ne kadar onların sahabe ve onlara güzellikle tabi olanların metodundan
ayrıldıklarına ve bid'atlere düştüklerine hükmetmişlerse de, Ehl-i Sünnet
tarafından sahih hadîslerle tespit edilmiş akide ile ilgili bazı konuları inkar
etmelerine rağmen (Ehl-i Sünnetin çoğunluğu) bu fırkaları tekfir etmemişlerdir.
Sünnette, namaz, zekat, oruç ve hacc gibi dinî uygulamaların özünü temsil
eden dört büyük ibadetin tafsilatını buluyoruz. Bunlar ister kesin farz olsun;
günlük beş vakit namaz, her hafta Cuma namazı, her yıl ve her üründen verilmesi
farz olan zekat, her yıl Ramazan orucu ve yol bulup, gücü yetene ömründe bir
defa Kabe'yi haccetmek gibi, isterse bunlara ilaveten nafile ibadetler olsun.
(Sünnet hepsinin tafsilatını ortaya koymuştur.)
Mesela namaz gibi bir farz ibadete baktığımız zaman, sünnetin onunla ilgili
kitap ve bablarının pek çok hadîsle dolu olduğunu görürüz. Namaz öncesi
yapılacak olan taharet, abdest, gusül, teyemmüm; mestler üzerine meshetmek vb.
birçok şeylerden; namazın beraberindeki ezan, kamet, cemaat ve imamlık, namaz
vakitleri, rekat sayıları, nasıl ya-
111
sünneti anlamada yöntem
pılacakları, rükünleri, sünnetleri ve onu bozan şeylerin açıklanması, bunlardan
farz olan türleriyle; revatib sünnetler*. vitr gibi müekkeda
olanlar ve geceleri kalkıp geceyi ihya etmek, kuşluk namazı gibi müekked
olmayan sünnet türlerinin açıklanması, yine onlardan cemaatle kılınanlar ile,
kılınmayanların, Bayram namazları gibi senede bir veya iki defa eda
edilenlerin, güneş tutulması, yağmur isteme gibi bazı tarihi sebepler veya
istihare namazı gibi özel sebepler dolayısıyla kılınan namazların
(açıklanmasına kadar hepsinin detayını sünnet beyan etmiştir).
Yine zekata baktığımız zaman, zekat verilmesi farz olan malların
nisablarının ve her birinden verilmesi farz olan miktarlarının, ne zaman ve
kimlere farz olacağının beyanını da sünnetin getirmiş olduğunu buluruz.
Aynı şey oruç, hacc ve umre için de söylenilecektir. İşte sünnet bunlarm
hepsinin hükümlerini detaylı olarak tek tek ortaya koymuştur.
Bu ibadetler, sünnet kitaplarında oldukça büyük yer kaplamaktadır. Öyle ki
mesela Buhârî'nin el-Camiu's-Saluh'i gibi bir kitapta bu ibadetler
yaklaşık dörtte bir kadar yer tutmaktadır.
Bunlara, zikirler, dualar ve Kur’an okuma ile ilgili olanlarını
da ekleyecek olursak -zira şüphesiz onlar ela ibadetlerdendir- yine bu da,
bize sünnetin onlarla ne kadar dolu ol-
a" Sünnet-i Mikkkede (Kuvvetli
Sünnet): Peygamber Efendimiz'in devam edip de, pek az yapmadıkları
ibadetlerdir. Sabah, öğle ve akşam namazlarının sünnetleri gibi. Sünnet-i
Gayri Müekkede (Müekked oima^ yan sünnet): Peygamber
Efendimiz'in ibadet maksadıyla bazen yapmış oldu klan şeylerdir. Yatsı ve
ikindi namazlarının ilk sünnetleri gibi...)
112
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
duğunu gösterir. Nitekim Buhârî el-Cami' adlı eserini böylesi bir
hadîs ile tamamlamıştır,35
Ayni şekilde sünnette, detaylı bir şekilde İslâm ahlâkının
yönlendirmelerini bulmaktayız. O ahlâk ki; Allah, Resulünü onu tamamlamak için
göndermiştir. Ve O, faziletli bir hayatın ancak kendisiyle gerçekleşeceği
insanî ahlakı içermektedir. Nitekim sünnet
onu imanın şubelerinden, mü'minlerin faziletlerinden
sayarken, onun zıddı olan davranışları da, münafıklık alametlerinden ve
münafıkların re-' zilliklerinden saymaktadır. Bu (insanî ahlâk);
doğruluk, güvenirlîk, cömertlik, cesurluk, vefakârlık, haya, incelik,
esir-geyip-acıma, adalet, iyi ve güzel davranma, alçak gönüllülük, sabır, öfke
anında sakinlik, güçlülük halinde affedebil-me, ana-babaya iyilik, akrabalarla
ilişkileri devam ettirme, komşuya ikram etme, yetimi, yoksulu ve yolda kalmışı
gözetme gibi birçok faziletlerden oluşur.
İslâm ahlâkı, ruhsal hayatı oluşturan Rabbani ahlâk diye i simlend
irebileceğimiz şu faziletleri de içermektedir: Yüce Allah'ı sevme, O'na
yönelme, O'na tevekkül etme, O'na karşı ihlas, rahmetini umma, azabından
korkma, hükmüne rıza gösterme, çeşitli musibetlerle imtihanına sabretme, nimetlerine
şükretme, Allah için sevip Allah için buğzetme, O'nun dostlarını dost,
düşmanlarını düşman edinme, haramlardan el çekme, insanların yanındaki
(dünyalık vb.)ler-den kaçınıp, Allah katındaki (ecir ve faziletlere rağbet etme
vb. sadık tasavvuf adamlarının özen gösterdiği ahlâk ve ma-
■"" Ebu Hureyre'nirt rivayet ettiği bu son hadîs şudur;
"Rahman'm sevdiği iki söz vardık ki, bunlar, dilde hafif ama mizanda
ağırdırlar Subhanellahi ve bihamdihi, sübhanellahil Azim=YüceIer yücesi
Al-iah'a hamdolsun, Büyük Allah her türlü eksiklikten münezzehtir."
(Buhârî, Tenhid 58
113
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
kamlara kadar daha birçok hasletler... Hatta onlar şöyle demişlerdir:
"Tasavvuf, işte bu ahlâklardan oluşmaktadır. Bu hususlarda seni kim
geliştirirse, tasavvufta senin ilerlemeni sağlamış olur."
Yine aynı şekilde sünnette, Müslüman insanın günlük hayatıyla ilgili İslâmî
edeblerin tafsilatını bulmaktayız ki İslâm ümmetinin ortak zevk ve ortak edebi
bunlardan oluşmaktadır.
Bunlar da; yeme-içme, oturma-yürüme, selamlaşma, ziyaret, eve girmek için
izin isteme, uyuma-uyanma, giyim-kuşam, konuşma ve susma, toplanma ve ayrılma
âdabı gibi (çeşitli edeblerdir).
Mesela, Müslüman Yüce Allah'ın ismiyle yer-içer, sağ eliyle yer ve içer, önünden
yer, aşırı yemez, yemeğini yedikten sonra da Allah'a hamd eder.
Aynı şekilde sünnetin Müslümanın günlük yaşantısı hakkında detayına kadar
belirlenmiş birçok edepler ortaya koyduğunu görüyoruz. Müslüman toplumu, diğer
toplumlardan farklı kılan Müslümanların ortak âdetleri bu edebler-den doğar.
Yine, Müslüman ferde, görünüşte ve tecrübede başkalarına asimile olmayı
zorlaştıracak, farklı ve bağımsız bir kişiliği de bunlar kazandırmaktadır.36
^°" Hidayete erip, İslâm'ı seçen Avusturyalı Müslüman Muhammed Esed'in
et-lslâımı ala Müfteraki't-Tarik adlı kitabında kıymetli bir bölüm
vardır. O, burada sünnetin İslâmi hayattaki önemi, Müslümanın kişiliğinde ve
ümmetin üstünlüğündeki rolünü sağlam bir ilmi mantık çerçevesinde
açıklamıştır. O, bununla özgürlük tellallarına cevap vermektedir. Ki onlar
bugün şöyle diyebiliyorlar: "İnsanın sağ ve sol eliyle yemesini ve kişinin
sağ veya sola öncelik vermesinin ne değeri var ki?!" Allah onlara hidayet
versin (Adı geçen kitap Yolların Ayrılış Noktasında İslam adıyla Hayreddin
Karaman tarafından Türkçe'ye çevrilmiştir. İstanbul, 1982)
114
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Yine bunun gibi sünnette, aile hayatının sağlam bir temele kurulması için
çeşitli tafsilat bulmaktayız: Karı-koca arasındaki ilişkilerin düzenlenmesi,
ailenin devamının sağlanması, onun, bozacak ve yıkacak etkenlere karşı korunması,
muhafazası için gerekli vesilelere yöneltilmesi, uyuşmazlık ve boşanma vuku
bulduğunda her iki tarafa gereken şeyler... Yine sünnette eşlerin en güzel bir
şekilde seçilmesine, dünürlük ve hükümlerine, evlilik ve âdabına, karının koca
üzerindeki haklarıyla, kocanın kadın üzerindeki haklarına, boşanma (birinci ya
da ikinci boşanmadan sonra evliliğe) geri dönme, iddet, ilâ, zihar8
ve nafakalara, çocukların anne babaları üzerindeki hakları, evlenilmesi haram
olanlar ile baba tarafından akrabalarına karşı haklarından, "Aile
hukuku" veya "Ahvali Şahsiyye" ya da "İslâm Şeriatı"
denilen diğer haklara kadar hepsine fevkalâde Önem verdiğini görüyoruz.
Yine aynı şekilde sünnette, Müslümanların birbirleriyle olan sosyal
ilişkiler ve muamelelerle ilgili birçok hüküm bulmaktayız.
"Muamelât" fıkhının dayanmış olduğu alış-veriş, hibe, borç verme,
ticarî ve ziraî ortaklar, kira, emanet, kefalet, havale, rehn, şuf'a, vakıf,
vasiyet, haddler, kısas, şahitlikler vb. hükümlerinde olduğu gibi.
Yine sünnette; yönetim, mahkeme, malî vb. işlerde, yönetenlerle,
yönetilenler arasındaki İlişkileri düzenleyen hükümler vardır. İşte es-Siyasetü'ş-Şer'iyye,
el-Emval ve el-Harac gibi kitaplar, kaynağını onlardan almışlardır.
Keza sünnette İslâm Devleti ile diğerleri arasındaki ilişkileri
düzenleyen, barışta ve savaşta Müslümanlarla Müslü-
a" Yemin ederek hanımından uzaklaşma
anlamına gelen, boşanmaya yakın bir uygulama olan ila için Bakara, 226-7, Zihar
için Mücadele, 2-4 âyetleri ve tefsirlerine bakınız.
115
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
man olmayanların ilişkilerinin çerçevesini çizen hükümler vardır. İşte
"Siyer" veya "Cihad" fıkıhları da bunlar üzerine bina
edilmişlerdir.
İslâm Âlimi, Şah Veliyullah Dehlevî ismiyle bilinen Hindistanlı Ahmed İbn
Abdurrahim (H.1176) Huccetullahi'l-Baliğei7 adlı eşsiz
kitabında sünnetin bütün yönlerinin esrarını açıklamaya özen göstermiştir.
I- Sünnetin Getirdiği
Tafsilatın Miktarı, Konulara Göre Değişiklik Arz Eder
Zikrettiğimiz bütün bu yönlerde sünnetin getirmiş olduğu tafsilat aynı
miktarda değildir. Mesela ibadetler hususundaki tafsilat, muamelâttaki gibi
değildir. Aile ile ilgili işler de, devlet işleri, devlet işleri gibi değildir.
İnsan hayatının özü ile ilgili ibadetler, ahlâk, edepler ve aile meseleleri
gibi sabitlik ve devamlılık özelliği olan hususlarda sünnetin getirmiş olduğu
tafsilat daha çoktur. Ta ki insanların hevaları onlarla oyalanıp, eğlenmesin
ve her an değişim rüzgârlarının esintisine kapılmasınlar.
Ama yönetim, siyaset, yargı, icra vb. değişiklik ve elastikilik özelliği
olan hususlardaki tafsilatı ise daha azdır. Bu hususlardaki boş alan daha
büyüktür. Ta ki insanlar, Allah'ın kendilerine genişlik verdiği ve hiçbir
güçlük kılmadığı bu konularda, onları sıkıştırabilecek herhangi bir suretle ve
uygulamalarla zorunlu kılınmış olmasınlar. Bu ise Ne-bî'nin (salla’llâhü aleyhi
ve sellem) af diye isimlendirdiği alandır. Bu husustaki ha-dîs-i şerif
şöyledir: "Allah kitabında neyi helâl kılmışsa o he-
37- Tahkik edilmesi, hadîslerin tahrici, kapalı olan kelimelerin açıklanma
vb. hizmet edilmesi gereken kitapların en önemlilerindendir.
116
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
lal, neyi de haram kılmışsa, o da haramdır. O'nun sükût edip herhangi bir
şey söylemedikleri ise af (dairesi) dir. Öyleyse Allah'ın bu afiyetini (=hoŞgörü
ve serbest bırakmasın.) O’ndan kabul ediniz. Şüphesiz Allah hiçbir şeyi unutmaz
" Sonra Nebi (salla’llâhü aleyhi ve sellem) şu âyeti okudu: "Ve
Rabbin unutkan de-ğildir."3^
**" Hadîsi Hakim, Ebu'd-Derd^'dan rivayet etmiş, Zehebi de onu sahih
ve muvafık görmüştür. Mhstedrek, c. 2, s. 375) Heysemi de onu Mecmau'z-Zevaid'de
zikretmiştir, (c. 1, s. 171) Yine onu Bezzar ve d-Mıt'cemu'l-Kebir'de Taberani
de rivayet etmişlerdir. Hadîsin isnâdv hasendir, ricali ise güvenilir
görülmüştür. Ayet: Meryem, 64.
117
Kur'an-ı Kerim, şeriatın esası ve güvencesidir. Sünnet ise Onun
açıklayıcısıdır. Bunun için ona, İslâm'ın ikinci kaynağı olarak itibar
edilmiştir. Sünnetin mertebesi Kur'an'ın mertebesinden sonra gelir. Çünkü
açıklamanın mertebesi, açıklanandan sonradır. Bir başka sebep de, Kur'an'ın
hepsi, hiç şüphe edilmeyecek kesinlikte tevatür ile sabit olmuştur. Sünnet ise
böyle değildir. Zira onun bir kısmı tevatür ile, büyük çoğunluğu ise âhâd
haberlerle sabit olmuştur.
Gerek Muaz hadîsi ve gerekse Raşid Halifelerin uygulamaları göstermektedir
ki herhangi şer'î bir hüküm önce Kur'an'da aranır, şayet onda bulunmazsa bu
defa sünnete bakılır.
Bu ancak, Kur'an'da delâleti açık olan hükümlerde böyle olur. Mesela,
kocanın karısından, karının da kocasından
118
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
alacağı miras, hayzdan ve evlilikten ümidini kesmiş kadın ile henüz
ergenlik çağına girmemiş küçük hanımın boşanmaları halinde iddetleri, kocası
ölen ama hamile olmayan hanımın iddeti vb. Eğer bunlar gibi açıkça ifade
edilmiyorsa, o zaman sünnete başvurulur. Çünkü sünnet, hükümleri açıklar ve
detaylarını verir. Mesela, ninenin ve baba tarafından akrabaların mirası,
kocası ölmüş hamile kadının iddeti vb.
Sünnet kitaplarını dolduran bu hadîslere bakan bir kimse, onların üç kısma
ayrıldığını görür:
1- Herhangi bir açıklama ve detay
vermeksizin, Kur'an'ın getirdiği hükümleri destekleyip pekiştiren hadîsler:
Mesela, anne-babaya iyilik etmeye çağırıp onlara karşı gelmekten sakındıran,
akraba ilişkilerini sürdürmeye çağırıp, ilişkileri koparmaktan sakındıran,
komşuya ikram etmeye çağırıp, onu rahatsız etmekten sakındıran hadîslerde olduğu
gibi. Zira bunlar daha çok, Kur'an'ın getirmiş olduğu hükümleri onaylayıp,
pekiştirmekten başka bir şey getirmiş değildir.
Tergîb ve terhib, mev'iza ve kıssaları ifade eden hadîslerden çoğu bu
kısma girer.
2- Kur'an'ı açıklayan hadîsler: Bu da ya Kur'an'd a ki mücmeli
tafsil, ya umumu tahsis, ya da mutlakı takyid etmesi vb. şeklinde olur.
Mücmelin tafsili: (Yani Kur'an'daki kapalı ifadelere sünnetin açıklık ve
detay getirmesi.) Mesela, her gün kılınacak namazın miktarının, vakitlerinin,
rekat sayısının ne olduğunun ve namazın nasıl kılınacağının açıklanması gibi.
Bütün bunlar, Yüce Allah'ın "Namazı (dosdoğru) kılınız" şeklindeki
buyruğu için birer açıklama sayılır.
Yine zekatın nisabları, zekat verilecek malların neler ol-
120
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
duğu, verilmesi farz olan miktarlar ve ne zaman farz olacağı gibi
hususların beyanı da, Yüce Allah'ın "Zekatı da veriniz" buyruğunun
açıklanmasıdır.
Benzer şeyler oruç, hacc, hadler, alış-veriş, emişme vb. hukuklar hakkında
da söylenebilir.
Umumun Tahsisi: (Sünnetin Kur'an'daki genel bir ifadenin kapsamından
bazılarnı,, hükmün dışında tutması, özel bir durum vermesi.) Mesela Nebinin (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) "Katile miras yoktur"3 gibi.
Mutlakın Takyidi: (Kayıtsız şartsız bir
hükme sünnetin bellİ sınırlar getirmesi.) Mesela; Yüce Allah'ın "Birinize
ölüm geldiği zaman eğer bir hayır (mal) bırakacaksa, anaya, babaya, yakın akrabalara
uygun bir biçimde vasiyet etmek, Allah'tan korkanlar üzerine bir
borçtur." (Bakara, 180) ayetindekı (mutlak) vasiyete Nebî'nin (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) "üçte biri (vasiyet et) hatta üçte bir çok (bile)"*
hadîsiyle üçte bir oranında sınır ge-tirmesinde olduğu gibi.
3- Kur'an'ın kabul veya reddetmeyip, herhangi bir şey söylemediği bir
hususta (yeni) hüküm getiren hadîsler. "Hayızlı kadın orucu kaza
eder ama namazı kaza etmez."' hadîsi gibi. Yine kişinin hanımının üzerine
onun hala veya teyzesini de nikâhlamasının haram kılınması, nine ve baba tara-
a; Değişik buzlarla bkz: Müsned, c. 1,
t 49; MuvatU,, Ukûl 10; Tirmi-zı, Fermz 7; n>n Mâce, Diyat
14, Ftraiz 8; Darimi, Fenaz 41) hadîsi ile, mlraSı
Allah m talabmda zikrettiği miraslardan yalmzca katilin dı-^ndakılere tahsis
etmesi (katili mirastan mahrum etmesi.)
Buhar. Cenasz 36, Vasaya 2, 3; Müslim, Vastyye 5, 7,
8, 10; Muratta.
c" Bkz: BuMüHayz 20; Müslim,
feçz 68; Ebu Davud, T&m 104; Ne-%?
^^ "^ Darİmİ' Vuâu 102; Müsned-
c- 6' s-
121
SÜNNETİ AVLAMADA YÖNTEM
fından akrabalarına düşecek miras, şuf'a ile ilgili hükümler, nesebden
dolayı (evlenilmesi) haram olanların, emişmeden dolayı haram olması, ehli
merkeblerin, her türlü yırtıcı-pen-çeli havyarlarla, yırtıcı-tırnaklı kuşların
etlerinin haram kılınması, altın ve gümüş kapların hem erkeklere hem de kadınlara
haram kılınması, ziynet olarak altın ve ipeğin ise sadece erkeklere haram kılınması,
kabirleri mescit edinmenin yasaklanması, dövme yapana, yaptırana, peruk takana,
tak-tırana, (güzelleşmek için) kaş, kıl vb. aldırana lanet edilmesi ve
bunlardan başka gerek ibadetler ve gerekse muamelat konularında gelen
hadîslerdeki yeni hükümlerde olduğu gibi. Allame Ibnu'l-Kayyim'in dediği gibi
bu üçüncü kısım hiçbir şekilde Kur'an ile çelişmez. Çünkü bunlar iîk olarak
Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem) tarafından ortaya konulmuş birer teşrî
(=yasama)dir ve bu konularda O'na itaat etmek farz, karşı gelmek de haramdır.
Yine bu, sünnetin Kur'an'ın önüne geçirilmesi de değildir. Bilakis bu, Allah'ın
Resulü'ne itaat edilmesi emrini yerine getirmektir. Eğer Nebî'ye (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) bu kısımda itaat olunmazsa, O'na itaatin bir anlamı kalmaz ve
O'na mahsus olan itaat düşmüş olurdu. O'na itaat, Kur'an'a ziyade olarak
getirdiği hükümlerde değil de, Kur'an'a uygun olan hususlarda farzdır
denilecek olursa orada, O'na mahsus özel bir itaat bulunmaz. Nitekim yüce Allah
"Resule itaat eden, Allah'a itaat etmiş olur" (Nisa, 80) buyurmaktadır.
Alimlerden bazıları, bunu, sünnetine yasamada Kur'an'dan müstakil oluşu
şeklinde görmemişler, aksine Kur'an'ın hükmüne kıyas veya onun kaideleri altına
sokma vb. herhangi bir cihetle Kur'an'a döndürmüşlerdir. Mesela kişinin,
hanımının hala veya teyzesini de nikâhlamasının haram kılınması; sadece,
Kur'an'ın zikrettiği iki kız kardeşi
122
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
nikâhı altına almanın haram kılınmasından yapılmış bir kıyastır.
Yine annenin olmaması halinde nineye miras verilmesi, ninenin anneye kıyas
edilmesi sebebiyledir.
Yırtıcı, pençeli hayvan ve kuşların (yenilmesinin) haram kılınması ise Yüce
Allah'ın "O (salla’llâhü aleyhi ve sellem) onlara pis şeyleri de haram
kılar" (A'raf, 157) ayetinin (kapsamı) içerisine girer.
Altın ve gümüş kapların haram kılınması da Kur'an'ın kötülemiş olduğu lüks
ve konforlu hayatın içerisine girer... vb.
Yalnız burada şu husus önemlidir: Âlimlerin hepsi, sünnetin bazı şeyleri
helal, bazı şeyleri haram kılabileceği, bazı hususları farz kılabileceği, bazı
şeyleri ise devre dışı bırakabileceği görüşünde birleşmişlerdir. Buna ister,
bazılarının açıkça ifade ettikleri gibi sünnete Kur'an'dan müstakil (olarak
başlı başına) bir yasama denilsin, isterse diğerlerinin yaptığı gibi ona
müstakil denmesin (netice itibariyle durum aynıdır.)39
A- "Kur'an Varken
Sünnete Lüzum Yoktur" İddiası
Yukarıdan beri söylenilenlerin hepsi açıkça ortaya koymaktadır ki, bazı
insanların, yüce Allah'ın "Biz sana Kitabı her şeyi açıklayan...olarak
indirdik." (Nahl, 89) ayetine dayanarak iddia ettikleri 'Kur'an varken
sünnete ihtiyaç yoktur' görüşü, bizzat Kur'an'ın da reddettiği batıl bir iddia,
reddedilmiş bir davadır. Çünkü Kur'an, şu ayet-i kerime ile, Resûl'ün, Al-
'*■ Bkz: Sıbai Mustafa, es-Sürmetü ve Mekanetıthufa fi't-Teşri't-İslâmi,
s. 281, el-Meklcbu'l-İstâtni, ikinci baskı. (Ayrıca daha geniş bilgi
için Ankara Ilahiya! Fakültesinde hazırlamış olduğum Sünnetin Kur'an Dışında
Hükümler Getirmesi Meselesi adlı basılmamış yüksek lisans tezime bakılabilir.
Çev.)
123
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
lah'ın indirdiklerinin açıklayıcısı olduğunu beyan ediyor. "Sana da bu
zikri (Kur'an'ı) indirdik ki, kendilerine indirileni insanlara
açıklayasın..." (Nahl, 44). Aynı şekilde Kur"an. Resul'e itaatin de
farz olduğunu, çünkü onun da Yüce Allah'a itaatten olduğunu açıklamıştır.
Yine daha önce açıkladığımız gibi bu iddiayı sünnet ve icma da
reddetmektedir: Beyhâki, senediyle Eyyub es-Sahti-yanî'nin şöyle dediğini
rivayet eder: "Bir adam Muttarif İbn Abdullah'a: 'Bize hadîs nakledip
durmayın, ancak Kur'an'dan bahsedin!' deyince Muttarif şöyle cevap verdi:
"Vallahi biz bunlarla Kur* an'in yerine bir bedel arama peşinde değiliz.
Lakin biz -Resûlullah'ı kastederek- Kur'an'ı bizden daha iyi bilenin bildiklerini)
istemekteyiz."
Yine Eyyub diyor ki: "Bir adama, herhangi bir sünneti haber verdiğinde
o: 'Bırak bunu, sen bize Kur'an'dan haber ver!' derse bil ki o sapıktır."40
Sözün özü, merhum davetçi, allâme Prof. Mustafa Sibai’nin dediği gibi*1:
"Allah'ın dinini ve şeriatın hükümlerini tam anlamıyla bilen bir Müslüman
gerçeğe karşı koyarak, sünnetin delil oluşunu inkar edip, İslâm'ın yalnızca
Kur'an olduğunu benimseyemez. Çünkü, şeriat hükümlerinin çoğu sünnet ile sabit
olmuştur. Kur'an'daki hükümler ise genellikle mücmel ve külli kaideler
şeklindedir. Aksi takdirde biz beş vakit namazı, namazın rekatlarını, zekat
miktarlarını, hacc menâsikinin tafsilatını, muamelat ve ibadetlerin diğer
hükümlerini Kur’an'm neresinde buluruz?"
İbn Hazm (r.a.) ise şöyle demektedir: "Bu batıl sözü söyleyene
soruyoruz; öğlenin dört rekat, akşamın üç rekat
^Suyutî, Miftahu'l-Cenne, s. 35-36 41' Sibai, a.ge, s.
165
124
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
olduğunu, rükûnun şu şekilde, secdenin bu şekilde olduğunu, (namazda)
okuma ve selam vermenin nasıl olacağını, oruçta kafi miktarın beyanını; altın,
gümüş, koyun, deve ve sığırların zekatının nasıl olduğunun beyanını, hangi tür
mallardan zekat alındığını ve alınan zekatın miktarını; Arafat'ta vakfe
vaktini, Müzdelife'de namazın nasıl kılındığını, şeytan taşlamanın nasıl
yapıldığını, ihramın nasıl olduğunu ve ihramda iken sakınılacak şeyleri,
hırsızın elinin nasıl kesileceğini, haram kılan emişmenin nasıl olduğunu,
yiyeceklerden nelerin haram olduğunu, kurbanlar ve diğer hayvanların kesilme
şekillerini, hadlerle ilgili hükümleri, boşamanın ne şekilde vuku bulduğunu,
alış-verişle ilgili hükümleri, faiz, mahkeme davaları, bir şeyin kendisine ait
olduğunu iddia etme, yeminler, vakıflar, ölünceye kadar geçerli olmak şartıyla
yapılan ömürlük akit, sadakalar ve fıkhın diğer türlerinin beyanını bu adam
Kur'an'ın neresinde bulabilmiştir. Şüphesiz Kur’an'da öyle cümleler vardır ki,
onlan kendi halleriyle almış olsak, o konuda nasıl amel edeceğimizi bilemeyiz.
İşte böylesi konuların hepsinde, kendisine başvurulacak merci, ancak Nebî'den (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) (hadîs ve sünnetlerin ifadesi olarak) yapılan nakildir. İcma
da böyledir. Ancak az sayıdaki meseleler üzerinde icma olduğu için, zaruri
olarak hadîse başvurulması gerekir. Eğer bir kimse: 'Biz ancak Kur'an'da
bulduğumuzu alırız' dese, ümmetin icmaı ile kafir olur. Artık o kimsenin,
güneşin (ufukta aşağı) kayması ile, gecenin kararmasına kadar ki zaman arasında
bir rekat ve bir rekat da sabah vaktinde (olmak üzere yalnızca iki rekat) namaz
kılması gerekirdi.42 Çünkü bu bir rekat, namaz denilebilecek
ibadetin en az miktarıdır ve onun fazlası için bir sınır da
*" Yüce Allah'ın şu ayetine işaret ediyor: "Güneşin (ufukla
aşağı) kaymasından, gecenin kararmasına kadar namaz kıl ve sabahın
125
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
yoktur. Dolayısıyla bu sözü söyleyen, kanı ve malı helal olan bir kafir
müşriktir. Bu görüşü ancak, ümmetin, kafir olduklarında icma ettiği bazı aşırı
Rafiziler benimsemişlerdir.
Yine şayet bir kimse, yalnızca ümmetin icma ettiği hususları alıp,
hakkında nassların geldiği ama ümmetin ihtilaf ettiği her hususu terk etse,
ümmetin icmaı ile fasık olur,
İşte bu iki öncül, nakli (sünnet ve hadîsleri) almayı zaruri
kılmaktadır." 13
B- Güvenirliği Açısından
Sünnet
Sahabe (r.a.) döneminden beri Müslümanlar gerek yasama ve gerekse
yönlendirme açısından sünnetin hayatîanndaki yerini ve değerini bilmişler, bu
nedenle onu bellemeye ve başkalarına tebliğ etmeye çok özen göstermişler ve
birbirlerine nakletmişlerdir. Zaten Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem) de
onları buna teşvik etmişti: "Allah, benim sözümü işitip belleyen, sonra
da orıu işittiği gibi başkasına tebliğ eden kimsenin yüzünü ağartsın. Nice
kendisine tebliğ edilen kimseler vardır ki (sözümü bizzat) işitenden daha
anlayışlıdır."8
Sahabe ilk zamanlarda ezberlemeye itibar ediyordu. Çünkü onlar hafıza
güçleriyle temayüz etmişlerdi. En güzel bir şekilde ezberleyip bellemeye
çağıran dinî saikin yanı sıra, aralarında yazının da az bilinmesinden dolayı
onlar bu ezberciliği şiir ve başka şeyleri rivayet geleneğinden devraldılar.
Nitekim Ebu Said el-Hudri'nin de rivayet ettiği gibib
Kur'an'ını da (unutma). Çünkü sabah (namazı.) Kur'an'ı (melekler tarafından)
görülür." (İsra, 78) 43- İbn Hazm, el-İhkam. o 2, s.
79-80
a" Müsned, c. 1, s. 437; Ebu
Davut, İtim 10; Tirmizi, İlim 7; İbn Mâce, Mukaddime 18 b'
Bkz: Müsned, c. 3, s. 12, 21; Müslim, Zühd 72;Darimi, Mukaddime
18
126
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
başlangıçta sevgili Peygamberimiz onlara Kur'an'dan başka her şeyin
yazılmasını yasaklamıştı. Bunun sebebi ise, Kur'an hakkında, her türlü
şaibelere karşı fevkalâde ihtiyatlı olun-masıydı. Ta ki bu iki söz arasındaki
farkı ayırt edebilen ile edemeyenler için Kur'an'a başka bir şey karışmasın.
Buna ilaveten, katipler az olduğu gibi, yazı araç-gereçleri de kolay
bulunmuyordu. Bu sebeplerden dolayı o merhalede bütün gayretlerin Kur'an
yazımına yöneltilmesi daha uygundu.
Daha sonra Resul (salla’llâhü aleyhi ve sellem) kendisinden İşittiklerini
yazmaları için onlara izin verdi. Bunun üzerine Abdullah ibn Amr, es-Sadıka
adlı sahifesini yazdı. Yine Yemen'den Ebu Şah adında bir adama, hutbesini
yazmasına izin verdi.a
Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bizzat kendisi birçok yazılar yazdırdı.
Onlardan bir tanesi de Ensar, Muhacirler ve Yahudilerden onların sözleşmesi
altına giren Medine sakinleri arasındaki ilişkilerin sınırlarını ihtiva eden
(Medine Sözleşmesi diye bilinen) meşhur "vesika" dır.
Yine çeşitli devletlerin yöneticilerinden Kisra, Kayser, Necaşi, Mukavkıs..
.ve başkalarına göndermiş olduğu (İslâm'a davet) mektupları da böyledir.
Zekatlar, diyetler, feraiz ve sünnetlerin beyanı hakkında Amr İbn Hazm'ın
yazmış olduğu (sahifeler) da böyledir. Ebubekir (r.a.), Enes ibn Malik'e,
Resûl'un (salla’llâhü aleyhi ve sellem) koymuş olduğu zekat farizalarını
yazıp, göndermiştir.
Ömer (r.a.) de Utbe İbn Ferkad'a bazı sünnetleri yazmıştır. Yine kılıcının
kınında, otlaklara salınmış hayvanların zekatları yazılmış bir sahife
bulunmuştu.
Ali'nin (r.a.) yanında da bazı hükümlerin yazılı olduğu bir sahife vardı.
~ Buharı, Lukala 7, Diyat 8; Müslim, Hacc
447-8; Müsned, c. 2, s. 238
127
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
-Yukarıda adı geçen üç halife de dahil olmak üzere- sahabeden bazılarının
hadîs yazımını yasaklamalarına dair haberlere gelince; bu onların, o ilk
dönemde Kur" an'a karşı çok özen göstermelerinden ve önceki ümmetlerin
yaptığı gibi, insanların hadîslerle meşgul olmaları sebebiyle Allah'ın Kitabını
yitirmelerinden korktukları içindir.
Daha sonra ise Hz. Aişe, Ebu Hureyre, İbn Ömer, İbn Abbas, İbn Amr, Enes,
Bera ibn Azib, Hasan ibn Ali, Muavi-ye ve diğerlerinden rivayet edildiği üzere,
sahabe hadîslerin yazılmasının caiz olduğunda ittifak etmişlerdir.
Bundan sonra (hadîs) yazımının çerçevesi genişlemiş ve tedvin dönemi
gelmiştir. Artık, sünnet kitaplarından bazıları, müsnedler yani, konuları
değişik olsa bile, her bir sahabenin rivayet ettiği hadîslerin hepsinin bir
araya getirilmesi şeklinde tedvin etmiştir. Mesela Ebu Davud et-Tayalisi (ö.
203)'nin Müsned'i, Humeydi'nin (ö. 219) Müsned'i ve İmam Ahmed
İbn Hanbel'in (ö. 241)'in Müsned'i vb. gibi. Bazıları ise, akaid,
ibadetler, muamelat, âdâb, tefsir, sire, rekaik vb. belli bablar ve konulara
göre tasnif edilmiş olan Camiler ve Sünen'ler şeklindedir. Abbasi
halifelerinden Ebu Cafer el-Mansur'un isteği ile hicret yurdu (Medine’nin imamı
Malik İbn Enes'in (ö. 179) tedvin etmiş olduğu Muvatta adlı kitabı ve
Müslümanlar arasında "Kütübü Sitte" diye meşhur olan şu altı
kitap bu türdendir. Bunlardan ikisi "Sahihayn" diye bilinirler:
(Birincisi): İmam Muhammed İbn İsmail (el-Buhârî)'in-(ö. 256) Sahih'idir
ki Kur'an'dan sonra en sahih kitaptır. (İkincisi ise): imam Müslim [bn
Haccac'ın (ö. 261) Sahih'idir ve bu da sıhhat açısından Buhâri'ninkine
yakındır. Diğerleri ise dört sünendir ve sahipleri şunlardır:
128
275)
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
1- Ebu Davud Süleyman İbnu'I-Eş'as es-Sicistanî (ö.
2- Ebu İsa Muhammed İbn İsa et-Tirmizî (ö. 279)
3- Ebu Abdurrahman Ahmed İbn Şuayb en-Nesaî (ö. 303)
4- Ebu Abdullah Muhammed İbn Yezid (ö. 275)'dir ki kendisi İbn Mâce
ismiyle meşhurdur.
Ümmet içerisinde pek çok âlim Muvatta ile birlikte bu altı kitaba
çok özen göstermişlerdir. Onlar üzerine birçok şerhler, ta'likler yazmışlar,
bazılarının içinden bir takım hadîsleri seçerek derleme veya muhtasarlar
yapmışlar veya bazı kitapları bir araya getirmişler; yine bazı kitaplar
üzerine Zevait hazırlamışlar, gerek isnâdlan ve gerekse metinleri
üzerine birçok araştırma yapmışlardır.
C- Sünnet ve Hadîsleri
Elde Etmek İçin Yapılan Yolculuklar
Tarihte İslâm Ümmeti gibi ilim elde etmek için (bu denli) yolculuk yapmış
hiçbir ümmet bilinmemektedir. Bu hususta Özellikle de hadîs âlimleri takdire
şayandır. Çünkü onlar, ya ezberleyen bir kimseden veya kendinden daha üstün,
yaşayan bir kaynaktan sadece tek bir hadîsi dinleme arzusuyla, deve
sırtlarında veya yaya olarak sahraları kat etmede en güzel örnekleri
sergilemişlerdir.
Nitekim bu tür yolculuklar sahabe (r.a.) döneminden itibaren başlamıştır.
a' Hadîs Edebiyatı içinde, bir kitabın, bir
başka hadîs eseri ile karşılaştırılıp, birincinin ikinciden fazla olarak
ihtiva ettiği hadîslerden bir araya getirilmesi sonucu oluşan yeni eserlere
"Zevaid Kitapları" denir.
129
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Mesela Cabir İbn Abdullah, Şam'da bulunan Abdullah İbn Üneys'in yanına
gitmiş, kendisinin, Nebî'den (salla’llâhü aleyhi ve sellem) duymadığı tek bir
hadîsi ondan dinlemek üzere yaptığı bu yolculuğu, tam bir ay sürmüştür. Ebu
Eyyub el-Ensari de Mısır'daki Ukbe İbn Amir1 in yanına gitmiş ve
karşılaştığında ona şöyle demiştir: "Bize, Müslüman aybının gizlenmesi1*
hakkında Resûlullah'dan (salla’llâhü aleyhi ve sellem) işittiğini naklet! Çünkü
onu benimle senden başka işitmiş kimse kalmadı." (Ukbe) ona hadîsi
nakledince, devesinin palanını dahi indirmeden tekrar bineğine bindi ve derhal
Medine'ye döndü!! **
Yine sahabeden bir adam Mısır'daki Fudale İbn Ubeyd'in yanına gitti ve ona
yaklaşınca şöyle dedi: "Ben seni ziyaret etmek üzere gelmedim. Ben ve sen
Resûlullah'dan (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bir hadîs işitmiştik. O hadîs
hakkında senin bilginin olabileceğini ümit ederek geldim." 4S
Abdullah ibn Mes'ud da şöyle demiştir: "Devenin ulaşabileceği
(herhangi bir yerde) Allah'ın Kitabını benden daha iyi bilen birisinin
olduğunu öğrensem, derhal ona giderdim." te
Zikredilen bu vakıalardan anlaşılmaktadır ki, sahabenin bu tür yolculuk
yapmalarının sebebi, ya o sahabenin Resûlullah'dan (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) işitmediği bir hadîsi işitmek, ya da kendi ezberlediği bir hadîsi,
bulunduğu beldede ezberlemiş başka birisi olmadığı için, ezberlediği bu
hadîsten tam emin ola-
a" Hadîs şöyledir; "Kim dünyada
bir Mü'minin {yayıp ifşa etmediği) bir aybım örterse, Allah da onu kıyamel
gününde örter." Bkz: Müs-ned, c. 4, s. 153, 159
¥-- ibn Abdilberr, Camiu
Beyani'l-İlm ve Fadlih, c. 1, s. 93,94 45' Darimi, Mukaddime 47
(c. 1,4142); Hatib, er-Rıhle, s. 75 (s. 125 Tahkik: Nureddin Ur,
Beyrut-1975) 46" Halib, el-Kifaye, s. 402
130
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
bilmek içindir. Bu sebeple o, bir aylık bir mesafede bile olsa, hadîsi
ezberlemiş (diğer sahabinin) yanına kadar yolculuk yapmıştır.
Sahabeden sonra, tabiîlerden olan öğrencileri de hadîs elde etmek üzere
yolculukta onların izinden gittiler. Belki de onlardan daha fazlasını yaptılar.
Çünkü sahabe, çeşitli bölgelere dağılınca, sahip oldukları ilimleri de oralara
götürmüş oldular. Dolayısıyla, bir kimsenin, bu bölgelere seyahat ve oralara
dağılmış sahabe ile görüşme yapmaksızın, Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) (birçok) hadîslerini öğrenmesi mümkün değildi.
Tabiîlerin büyüklerinden birisi olan Said İbnu'l- Müseyyeb (Ö.94) şöyle
demektedir: "Gerçekten tek bir hadîsi elde etmek için geceli gündüzlü
günlerce yolculuk yapıyordum."47
Tek bir mesele hakkında, Hasan el-Basri (Ö.110) Basra'dan Kûfe'ye yolculuk
yapmış,İS Ebu Kılabe ise, bir hadîsi rivayet eden birisinin
gelmesini beklemekten başka hiçbir işi olmadan Medine'de üç gün kalıp onu
beklemiş ve adam gelince de ona o hadîsi sormuştur,49
Şa'bi de adamın birisine bir hadîs rivayet eftikten sonra şöyle demiştir:
"Onu, herhangi bir şey almaksızın sana verdik. Halbuki bundan daha azı
için ta Medine'ye gidiliyordu."™
Ebu'l-Aliye er-Rayahi ise şöyle demişti: "Biz Basra'da .
Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) ashabından (nakledilen) bir
rivayeti işi-
4?- İtrn Abdilberr, Q.g.e,
c. 1, s. 94; Hatib, cl-Kifaye, s. 402 48" Hatib, a.g.e,
s. 402 i9~ Darimi, Mukaddime 47, o 1, s. 140 5°-Buhârî,i7ifN311
c. l,s-33
131
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
tiyorduk ama ta Medine'ye kadar gidip bizzat onların ağızlarından
duyuncaya kadar gönlümüz razı olmuyordu." 51
Tabiiler neslinde onları hadîs aramak için seyahat yapmaya sevk eden yeni
bir etken daha ortaya çıkti. Bu da muttasıl bir isnâdla gelen hadîsin
tariklerinin en kısası olan Ali İsnâd elde etmek idi.
Bu sebeple bir tabii, hadîsi, kendisi gibi başka bir tabiiden almak
yerine, hadîsi bizzat sahabiden almak üzere o sa-hâbinin bulunduğu yere kadar
gider ve aldığı hadîsi ondan direkt olarak kendisi rivayet etmiş olurdu.
Kimse, o dönemlerde hadîs rivayet eden bu insanların, "Re-sûlullah (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu" diyen herkesten hadîs aldıklarını
sanmasın. Zira onlar da, çeşitli etkenlerden dolayı, ortada Resûlullah (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) adına yalan söyleyenlerin olabileceğini -biliyordu. Onlar bu
etkenleri kitaplarında açıklamışlar ve yalan uyduran bu deccallerin peşine
düşmüşler, onların bu durumlarını ortaya çıkarmışlardır.
Nitekim İmam Abdullah İbn Mübarek'e: "Bu uydurma hadîslerine
olacak)?!" denildiğinde O: "(Hadîs ilminde) otoriteler onlar için
yaşamaktadırlar!" diye cevap vermiştir.
Evet... Gerçekten o âlimler birçok kaideler koymuşlar, usûlü oluşturan
çeşitli esaslar belirlemişlerdir ki, bu, zamanla birçok ilimlerden oluşan en
üst düzeyde bir ilim haline gelmiştir. İşte bu "Hadîs ilimleri"
denilen ilimdir. Nitekim İbnu's Salah, meşhur Mukaddime adh kitabında
onlardan 65 ilim veya nevi saymış, daha sonra, Nevevî, Irakî ve İbn Ha-cer gibi
âlimler bunları ondan nakletmişlerdir. Daha sonra
51" Hatib, a.g.e, s. 402-403;
Darimi, Mukaddime 47
132
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Suyuti ise, Nevevî'nin Takrib adh kitabı üzerine yazdığı şerhinde
başka neviler de ilave etmiş ve onları 93 neve ulaştırmıştır. 52
Bu kaidelerden ilki; isnâdsız hiçbir hadîsi kabul etmemeleriydi. Nebfyi (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) gören ve O'ndan hadîs dinleyen bir sahabi olması dışında,
"Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu" diyen
kimseden nakledeceği bu hadîs kabul edilemez.53
Çünkü bu sahabilerin hepsi adildir. Onların adaletli olduğunu bizzat yüce
Allah Kitabmda belirlemiş ve Kur'an'da birkaç surede onları övmüştür. Fetih
suresinin sonunda olduğu gibi.
Orada Rabbimiz Özel olarak Muhacirleri, Ensarı ve Rıdvan Bey'atına
katılanları övmüştür. 5+
Aynı şekilde Allah Resulü (salla’llâhü aleyhi ve sellem) de birçok
hadîslerinde onların adil olduklarını vurgulamıştır. 55
Onların kendi yaşantıları da adil (güvenilir) olduklarını göstermektedir.
Yine tarih de şahitlik etmektedir ki Kur'an ve Sünneti ezberleyip, onları
ümmete nakleden ve Allah'ın
52~ Bkz: Suyutî, Tedribu'r-Râvifi Şerh-i
Takribi'n-Nevevî, c. 2, s. 386 vd. Tahkik: Abdulvehhab Abduilatif, Kahire-
H. 1385/M. 1966, Malba-atu's-Seade, 2. Baskı.
"' Sahabinin tarifi hakkında Bkz: Hatib el-Bağdadi, el-Kifayefi
İtmi'r-Rivaye, s. 49-52, Haydarabad baskısı, İbnu's-Salah'ın Mukaddime'sinden
39. nevi ile onun furuuna bkz. 54- Bkz: Fetih, 18-29;
Teobe, 100; Hoşt, 8-9.
•**■ Misal olarak şu meşhur hadîsi zikretmemiz yeterlidir: "İnsanların
en hayırlıları, benim asnmdakiler, sonra bunların peşinden geienler, sonra da
onların peşinden gelenler." Hadîs, İbn Mesud ve tmran ibn Hvısayn'dan
birbirine yakın lafızlarla rivayet edilmesiyle muttefekun alehtir. Buhârî, Fedaiiıt
Ashabi'n-Nebi 1; Müslim, Fedailu's-Sahâbe 210, 211, 212 .(İbn Mes'ud'dan)
214, 215 (İmran'dan) 213 (Ebo Hurey-re'den) 216 (Hz. Aişe'den) rivayet
etmiştir. Tirmizi, Fiten 45, Şehadel 4, Menakıb 56; Hakim, el
Müstedrek, c. 3, s. 471 (İmran'dan) c, 3, s. 191
133
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
dinini yeryüzünün her yanına yayanlar onîardır. Onlar günümüze kadar
insanlığın tanıdığı en faziletli nesillerdir.
Tarih, Muhammed'in {salla’llâhü aleyhi ve sellem) Ashabının tanıdığı kadar,
hiçbir peygamber ashabının böylesine ciddi durumlarını, güzel
kahramanlıklarını, yüce ahlâklarını ve takva makamlarını muhafaza etmemiştir.
^
Sahabeden sonra gelenlerin ise, hadîsi bir sahabiye isnâd etmeleri ve
sahabiye varıncaya kadar hadîsi almış olduğu diğer râvileri de belirtmeleri
gerekir.
Yine râvi halkalarının birleşik olması gerekir. Öyle ki onlardan her biri,
rivayet ettiği şahıstan direkt kendisi almış olmalıdır. Şayet bu râvi
zincirinin başından veya ortasından ya da sonundan tek bir halka dahi düşmüş
olsa bu râvi zinciri kabul edilmez.
İşte râvilerden oluşan halkaları birleşik bu zincire İslâm âlimleri isnâd
veya sened adı vermişlerdir ve bu hususta ilk dönemlerden beri oldukça titiz
davranmışlardır. Bu dönemi belirleyecek oiursak, Hz. Osman (r.a.) dönemindeki
fitne dönemi başlangıcından ve çeşitli bid'at ve gruplaşmanın ortaya
çıkmasından itibaren diyebiliriz.
(Ca'de İbn Hubeyre'den); Taberani, d-Mıı'cemu'l-Kebir, c.2, s. 285,
H. Nu: 2187-8 (Ca'de İbn Hubeyre'den) rivayet etmişlerdir. Bunun içindir ki
Suyutî: "Bu hadîs, miitevatire benziyor" demiştir. Bkz: el-Mii-navi,
Feydu'l-Kadir Şerhu'I-Camü's-Sağir, c. 3, s. 478-9, (Beyrut-H. 1391/M.
1972], Daru'l-Marife baskısı. Yine Bkz: Sahihu'l-Cansii's-Sağir ve
Ziyatietuh, c. 3, hd nu: 32&İ, 3289, 3290, 3296, 3312), Tahkik:
Mu-hammed Nasuriddin el-Elbânî, Beyrut, el-Mektebetıı'1-İslâmi baskısı.
■"'" Bu hususta özel olarak yalnızca Sahabe hakkında telif edilmiş kitaplara
başvurulabilir. Mesela; İbn Abdilberr'in (ö. 453) el-İstiab'ı, İb-nu'i-Esir
Ebu'l-Hasen Ali İbn Muhammed'in (ö. 630) Usdü'l-Gabe'si, Hafız ibn
Hacer'in (ö. 852) e!-!sabe'si gibi. Yine İbn Sa'd'ın (v. 230) Ta-Imkat'ma
da bakılabilir. Sahabenin adil oluşu hakkında yine Bkz: Ha-tib, el-Kifaye,
s. 46-49.
134
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Bu hususta, büyük bir Tabii57, fâkih, muhaddis olan İmam
Muhammed İbn Şîrîn şöyle diyor: "(İlk dönem hadîs rivayetinde) onlar isnâd
sormuyorlardı. Ama fitne ortaya çıkınca: 'Bize hadîs aldığınız kimselerin
isimlerini söyleyin!' dediler. Artık bakılırdı: Eğer sünnet ehli birisi ise,
onların hadîsleri alınırdı. Ama bid'at ehli ise onların hadîslerinden
sakınılırdı." 5B
İmam Abdullah İbn Mübarek (Ö. 181) de şöyle demişti: "İsnâd dindendir.
Eğer isnâd olmasaydı, dileyen dilediğini söylerdi." 59
Yine İbn Şîrîn ve başkaları ise şöyle söylemişlerdir: "Gerçekten bu
hadîsler dindir. Şu halde dininizi kimlerden aldığınıza (iyi) bakınız."60
Bazı rivayetlerde de İbn Sîrîn'in şöyle dediği rivayet edilmiştir:
"Önceleri şöyle söyleniyordu: 'Gerçekten bu hadîsler dindir'... "61
Bu ibare ise, bu sözün İbn Sirîn'den önce, yani sahabe asrında yaygın olduğunu gösterir.
İbn Hazm, İbn Teymiyye ve başkalarının da dediği gibi, milletler ve dinler
tarihi öğrenimi yapmış olan ilim ehli çok iyi bilirler ki, dinî ilimlerin ve
"nübüvvet ilmi"nin naklindeki sahih ve muttasıl (bitişik) isnadın
şart koşulması, ümmetler arasında yalnızca İslâm ümmetinin kendine has bir
özelliğidir.
-1'" Tabii'den maksat, sahabeye öğrencilik yapmış ve
onlardan ilim almış kimselerdir. Yüce Allah'ın 've onlara (sahabeye)
güzellikle uyanlar' ayetinde tabiilere işaret edilmiştir. {Tevbe, 100) 58"
Müslim, Mukaddime 5 (c. 1, s. 15), Tirmizi, Ikl, c. 5, s. 740. 59~
İbn Ebi Hatim er-Razi (ö. 327), Kilabu1-CcTh ve't-Ta'dit, c.2, Kasım 1,
s. 16 Haydarabad H. 1371/m. 1952 baskısı (Tirmizi, Ikl, c. 5, s. 740)
""■ A.g.e, s. 15. Orada bu sözü İbn Şirin ve
başkalarına isnâd ederek zikretmiştir.
135
#.f, a.y.
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Burada, Islâmî kültürden uzak olan okuyucu, onların kendilerine söylenilen
her isnadı kabul ettiklerini ve onlardan herhangi birisinin hadîsi
Resûlullah'tan (salla’llâhü aleyhi ve sellem) işitip sa-habiye varıncaya kadar
güvenilir râvilerin isimlerinden oluşan bir isnâd zinciri oluşturabilme
imkanının bulunduğunu sanmasın. Çünkü onlar isnadı ancak gerekli birçok şart
bir araya geldiği zaman kabul ediyorlardı
a) Râvilerinden her birisi "ma'lumu'1-ayn ve'l-hal"
(=KimIiği ve durumu belli) olmalıdır. Diğer bir ifade ile gerek kişiliği ve
gerekse hayatı bilinmelidir. Bu nedenledir ki ismi zikredilmeksizin, "Bize
filan, filan adamdan veya şu kabilenin filan şeyhinden veya güvenilir
birisinden hadîs rivayet etti" şeklindeki bir senet kabul edilmez.
Yine içerisinde kim olduğu, nereli olduğu, şeyhlerinin ve talebelerinin
kimler olduğu, nerede, ne zaman yaşadığı ve nerede, ne zaman vefat ettiği
bilinmeyen bir râvinm bulunduğu bir sened de kabul edilmez. Alimler böylesi
râvile-re "Meçhulü'1-ayn" (durumu bilinmeyen) veya
"el-mesrur" (=kapalı) demektedirler.
b) "Adalet" vasfına sahip olmalıdır. Buradaki adalet, râ-vinin
dini, ahlâkı ve rivayet ettiği, naklettiği hususlarda güvenirliği ile
ilgilidir. Öyle ki râvinin gerek sözleri ve gerekse işleri onun Yüce Allah'tan
korkan, O'nun hesabından çekinen, yalan söylemeyi, hadîse kendisinden bir
şeyler ilave etmeyi veya tahrif etmeyi mubah görmeyen birisi olduğunu ifade
edebilmelidir.
Gerçekten hadîs âlimleri bu konuda fevkalâde ihtiyatlı davranmışlardır.
Hatta onlar, hadîsi, nakledenin şahsî hayatındaki en küçük bir şüpheden dolayı
bile reddediyorlardı. Şayet onun herhangi bir sözünde yalan söylediği
öğrenilirse
136
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
derhal rivayetini terk ederlerdi. Onun hadîs rivayetinde yalanını
bilmeseler dahi rivayet ettiği hadîsine "mevzu" (=uy-durma) veya
"mekzub" (=yalan) derlerdi. Onlar yalancının da bazen doğru
söyleyeceğini bilmelerine rağmen, böylesine ihtiyatlı idiler.
Yine âlimler adalet vasfını 'fasıklıktan ve mürüvvete aykırı
şeylerden uzak olmak' şeklinde açıklamışlardır. Bu adalet vasfının bazı
göstergeleri şunlardır: Râvinin büyük günah işlediğinin görülmemesi, küçük
günahlarda ise ısrar etmemesi. Hatta daha da ileri giderek takva ile birlikte mürüvvet
şartını da getirmişlerdir. Buradaki mürüvveti de kişiyi alçak düşürücü ve
insanlar nezdinde hoş görülmeyen şeylerden sakınmak diye açıklamışlardır.
Yolda bir şeyler yemek veya bu âlimlerin dönemlerinde başı açık yürümek gibi.
Görüldüğü gibi onlar râvinin yalnızca şeriatın çirkin gördüğü şeylerden
kaçınmasıyla yetinmemişler, buna örfün kötü gördüğü şeylerden kaçınmasını da
ilave etmişlerdir. Ta ki böylece râvi hem Allah nezdinde, hem de insanlar
nezdinde kabul görmüş bir insan olsun.
Burada "İnsanlardan bazıları, Allah'ı ve inananları aldatmaya çalışan
münafıkların durumunda olduğu gibi açığa vurmadığı çeşitli şeyleri gizleyen,
yapmayacağı şeyleri söyleyen, içleri harap olmuş, kalpleri çeşitli heva ve
heveslerle dolmuş oldukları halde yapmacık bir mürüvvet ve göstermelik bir
adalet sergileyebilirler" denilemez. Çünkü gerçekler şunu göstermektedir:
Örtü mutlaka açılacaktır. Aynı şekilde münafıklık da mutlaka ortaya
çıkacaktır. Nitekim Ali (k.s.) şöyle demiştir: "Kalplerin aldatması, yüz
hatlarında ve dil yalpalamalarında ortaya çıkar." Hatta bir şair şöyle söylemiştir:
137
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Gösterecektir içindekileri riya elbisen Sanki çıplaksın sen, şayet onu
giyersen
Bu şairden daha önceleri Zübeyr, Ka'be'ye asılan bir şiirinde şöyle
demektedir:
Yapmacık her ne huy bulunsa bir kimsede Bilinir, hali onu insanlardan
gizlese de.
c) Yine herhangi bir râvi yalnızca adalet ve takva sahibi oluşuyla
güvenilir ve makbul bir kimse olamaz. Bilakis adalet ve güvenilirliğine zabt
(= Öğrendiğini karıştırmadan muhafaza edebilme) özelliğinin de eklenmesi
gerekir.
Çünkü bir râvi Allah'ın en muttaki kullarından, Allah korkusu ve
dürüstlükte en üstünlerinden olabilir ama; rivayet ettiği hadîsi iyice
belleyemez de birçok hatalara düşebilir veya unutarak bir hadîsi diğeriyle
karıştırabilir.
Bundan dolayıdır ki ister hafıza gücüyle ezbere, bellemeye dayanan 'göğüs
zabtı' olsun, isterse yazıya güvenerek yazı yardımıyla gerçekleşen 'yazı zabtı'
olsun. Mutlaka hadîsin en iyi bir şekilde zabt edilmesi, kaydedilip korunması
gerekmektedir.
Burada hadîsçiler, sahih hadîs için, râvisinin ezberleme ve en iyi bir
şekilde bellemesinden mutmain olunacak kadar en üst derecelerde bir zapt sahibi
ve başarılı olmasını şart koşmaktadırlar. Bunu da, onun rivayetlerini bir araya
getirerek, hafız ve güvenilir olan başka râvilerin rivâyetleriyle karşılaştırarak
öğrenmektedirler.
Yine çok defa, râvizapt sahibi, hafız ve başarılı birisi iken yaşlandığı
için hafızası zayıflar ve öğrendiği şeyleri ka-
138
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
rıştırmaya başlar ve bu yüzden de hadîsçiler artık onu da zayıf bir râvi
sayar ve hakkında: "Hayatının sonlarında (bellediklerini) karıştırmıştır"
derler. Artık onlar, ondan rivayet eden râvileri çeşitli işaret ve deliller
vasıtasıyla sınıflandırarak şöyle derler: "Bu, ondan, karıştırma
döneminden sonra rivayet etmiştir, yahut da ondan ne zaman rivayet ettiği bilinmemektedir."
İşte bu yüzden reddedilir.
d- İsnâd zincirindeki halkaların hepsi, senedin başından sonuna kadar
bitişik, birbirine bağlı olmalıdır. İsnâd zincirinin başından veya ortasından
ya da sonundan tek bir halka düştüğü zaman, seneddeki râvilerin adalet ve zapt
bakımından mertebeleri ne olursa olsun, hadîs zayıf sayılır ve reddedilir.
Hatta, Hasan el-Basri, Atâ, Zühri vb. onların yüzü suyu hürmetiyle yağmur
duası yapılan ve kendilerinden ilim alabilmek için yoluna nice develer feda
edilen bazı tabiî imamları dahi olsa, hadîsi Resûlullah'dan (s.a-v.) işiten
saha-biyi zikretmeksizin, yalnızca "Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) şöyle buyurdu" demeleriyle hadîsi kabul edilmez. Çünkü hadîsi başka
bir tabiîden, o tabiînin ise bir başka tabiîden işitmiş.. .olması ihtimali
vardır. İşte aradaki vasıta bilinmediği zaman hadîs kabul edilmez, Her ne kadar
bazı fakihler böylesi hadîsleri bazı özel şartlarla kabul ediyorlarsa da,
hadîsçiler bu tür hadîslere mürsel ismini vermektedirler.
Bütün bunlar ise şu anlama gelmektedir: Her râvi, hadîsi bir üstündeki
râviden görüşerek, bizzat kendisi aracısız olarak almalıdır. Râvinin, kendi
nezdinde güvenilir olmasından hareketle aradaki vasıtayı zikretmeyip-düşürmesi
caiz değildir. Çünkü bazen ona göre güvenilir olan şahıs, başkasına göre
cerhedilmiş- kusurlu görülebilir. Hatta sırf aracının hazfedilmesi, ismi
zikredilmeyen bu şahıs hakkında şüpheye düşürür.
139
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Genel olarak adalet sahibi ve kabul görmüş bazı râvile-rin halinden, zaman
zaman bazı vasi ta lan düşürüp fûlan'dan gibi ihtimalli bir lafız zikrettiği
anlaşıldığında hadîs-çiler buna da tedlîs adını vermektedirler ve onun
hadîslerinden ancak "filan bana hadîs rivayet etti, filan haber verdi veya
falandan işittim vb." diye rivayet ettiklerini kabul etmektedirler.
Nitekim meşhur Siret sahibi Muhammed İbn İshak hakkında dedikleri gibi.
Ama "filandan" dediği zaman, hadîsi artık zayıftır. Çünkü 'an'
(=den, dan) edatı, doğrudan alma ihtimalini taşıdığı gibi hadîsi birisi
vasıtasıyla da alabilme ihtimalini taşır. İşte sadece böyle bir ihtimal bile
hadîsin zayıf sayılması için yeterlidir.
e- Hadîs şâz olmamalıdır. Onlara göre şazın anlamı: "Güvenilir bir
râvinin, kendisinden daha güvenilir olan kimselerin rivayetine aykırı bir
şekilde rivayet etmesidir. Mesela, güvenilir bir râvinin hadîsi belli bir siyga
ile veya belli bir fazlalıkla rivayet ettiği halde, daha sonra ondan daha
güçlü ve daha güvenilir başka bir râvinin başka bir siyga ile ve bu ziyade
olmaksızın rivayet etmesi gibi. Yine bir râvinin rivayet ettiği bir hadîsi,
iki veya daha çok bir cemaatin başka bir ifade ile rivayet etmeleri de
böyledir. Burada daha güvenilir olanın hadîsi kabul edilir ve buna mahfuz
denilir. Râvisi güvenilir ve makbul olmasına rağmen muhalif ola-nınki
reddedilir ve buna da şâz adı verilir.
i- Hadîsin, gerek senedinde ve gerekse
metninde, kendisini içten yıkıp-kemirici bir illeti barındırmaması.
Bunu ise ancak hayatı hadîslerle geçen, sened ve metinlerden haberdar olan
bu sahanın imamları bilebilir. Hatta hadîs dış görünüşüyle, üzerine toz
kondurulmayacak kadar
140
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
makbul gözükse de bu tenkîdçi sarraflar ona bakar bakmaz, hadîsin
bünyesinde taşıdığı ve zayıflığını gerektirecek bu bozukluğu derhal ortaya
çıkarırlar. İşte buradan. Bel ilmi denilen geniş bîr ilim doğmuştur. 52
Yine buradan anlamaktayız ki bu ilimden uzak olan bazı kimselerin ortaya
attıkları şu kuşkulara asla yer yoktur: (Güya), "Bazı insanların oldukça
sahih bir isnâd düzerek, peşinden dilediği bir hususu helal veya haram kılan
yahut farz kılan ya da yükümlülükten düşüren bir hadîs oluşturarak onu
fakihlere veya hadîsçile-re getirmeleri ve onların da bu hadîsi
düşünüp-taşınmadan öylece kabul etmeleri mümkündür." Gerçekten bu, hayal
içerisine batmış, hatta cehaletin tam ortasına saplanmış bir kimsenin sözüdür.
Çünkü o, bildiğini zannettiği halde aslında cahildir.
™~ Bu hususta Dr. Hemma Abdurrahim Said'in tklu'l-Hadis
adlı kitabına bakınız. Bu, İbn Receb'in İlelu't-Tirmizi adlı kitabı
üzerine yapılmış metodik bir çalışma olup, onu Amman'da Daru'l-Adevt yayınlamıştır.
141
İKİNCİ
BÖLÜM
Sünnet; Kur'an'ın yaşanmış bir tefsiri, İslâm'ın ise amelî ve örnek bir
tatbikidir. Öyle ki Nebi, tefsir olunmuş bir Kur'an ve yaşayan bir İslâm idi.
Nitekim mü'minlerin annesi Aişe (r.a.) fıkhı, basireti ve Resûlullah ile
yaşamasıyla bu mânâyı anlamış ve Resûlul-lah'ın ahlâkından sorulduğunda net ve
beliğ bir ifade ile "O'nun ahlâkı Kur'an'dı"1 diye cevap
vermiştir.
Öyleyse kim, özellikleriyle, rükünleriyle İslâm'ın amelî şeklini öğrenmek
isterse, onu tafsil edilmiş ve yaşanmış olarak, kavlî, amelî ve takriri
sünnetten öğrensin.
1- Müslim, Müsafirun 139; Ahmed b. Hanbel, Mtisaed, c. 6, s.
54,111; Ebu Davud, Snfa/3I6;Nesaî, Kıyamü'l-leyI2; İbn Kesir,
Kalem suresinin tefsiri.
145
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Bu, uzunluk, genişlik ve derinlik olarak insan hayatının hepsini kaplaması
ile temeyyüz eden bir metoddur. Uzunlukla; insanın doğumundan ölümüne dek,
hatta ceninlik döneminden, ölümden sonrasına kadar bütün hayatını kapsayan, zaman
dilimini kastediyoruz.
Genişlik ile de; evde, çarşıda, mescitte, yolda, işte, Allah ile olan
ilişkide, kişi, aile, Müslüman veya gayri Müslimler, hatta, insan, hayvan ve
bitkiler ile olan ilişkilerde dahi, kişinin daima sünnetin rehberliğinde
yürümesiyle hayatın her sahasını kuşatan genişliği kastediyoruz.
Derinlikten kastımız ise; insan hayatının iç yapısındaki derinliktir ki, bu
da; vücut, akıl ve ruhu kapsar, zahir ve batını içine alır; söz, amel ve
niyeti de kuşatır.
Bu da denge ile temeyyüz eden bir usûldür ki; ruh ile beden, akıl ile kalp,
dünya ile ahiret, misal ile gerçek, teori ile pratik, gayb ile şehadet,
hürriyet ile yükümlülük, birey ile toplum, (Kitap-Sünnete) ittiba ile bid'ate
uyma gibi unsurların arasındaki dengeyi sağlar.
Bu; ifrat ile tefrit arasındaki vasat olan bu ümmet için, kabul edilebilir
bir metoddur.
Bundan dolayıdır ki Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem) ashabından bazılarının
ifrata veya tefrite meylettiğini görür görmez, onları, var gücüyle vasata çevirmiş,
onları fazlalık ve eksikliğin sonuçlarından sakındırmıştır.
Bunun içindir ki, Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) ashabından sorup,
adeta onu azımsayan, ibadete olan aşırı rağbetleri yüzünden, birisi hiç
yemeyerek ömür boyu oruç tutmaya, diğeri
146
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
hiç uyumayıp geceleri ibadetle geçirmeye, bir diğeri ise, kadınlardan
uzaklaşıp hiç evlenmemeye azmeden üç kişinin sözlerini işittiğinde şöyle
buyurmuştur: "Şüphesiz ben sizin, Allah'tan en fazla korkanınız, O'ndan en
fazla sakınanınızım, Lakin ben bazen oruç tutarım, bazen tutmam. Bazen uyurum,
bazen namaza kalkarım. Kadınlarla da evlenirim. Kim benim sünnetimden yüz
çevirirse benden değildir."2
Yine Abdullah b. Amr'ın oruç, gece namazı ve (Kur'an) okumada aşırılığını
gördüğünde, şöyle buyurarak onu itidale çağırmıştı: "Bedenin senin
üzerinde (dinlenme) hakkı vardır, gözünün (uyku) hakkı vardır, ailenin
(faydalanma ve sevgi) hakkı vardır, ziyaretçilerinin (kendilerine katılma ve
ikram etme) hakkı vardır. Şu halde her hak sahibine hakkını ver."3
Bu usûlün özelliği ise, kolaylık, kolaylaştırma ve müsamaha ile temayüz
etmesidir. Nitekim, Resûl'ün (salla’llâhü aleyhi ve sellem) evvelki kitaplardan
Tevrat ve İncil'deki vasıfları şöyledir: "Onlara, iyiliği emredip,
kötülükten nehyeder, temiz şeyleri helal, çirkin şeyleri ise haram kılar,
üzerlerindeki ağırlıkları, sırtlarındaki zincirleri kaldırıp atar..."
(A'raf, 157)
Bu peygamberin sünnetinde, insanlara dinlerinde zor gelecek, dünyalarında
kendilerini sıkıntıya düşürecek, herhangi bir husus yoktur. Aksine O (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) kendisi hakkmda; "Ben ancak rahmet ve hidayet
rehberiyim."4 buyururken
2~Buhârî, Nikâhl.
3" Buhâri, Savm 55, Tehecaid20;
Müslim, Siyam 181-193. *" İbn Sa'd ve el-Hakim et-Tirmizi Ebi SaÜh'den
mürsel olarak, Hakim ise ondan, o da Ebıı Hureyre'dert mevsul olarak rivayet
etmiş ve Buhârî ile Müslim'in şartlarına göre sahih olduğunu belirtmiş.
147
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Yüce Allah'ın; "Biz seni ancak âlemlere rahmet olarak gönderdik."
(Enbiya 107) ayetini yorumluyordu. Yine O <s,a.v.) şöyle buyurmaktadır:
"Allah beni zorlayıcı ve zora sürükleyici olarak göndermedi. Bilakis beni
öğretici ve kolaylaştırıcı olarak gönderdi."5
Ebu Mûsâ ve Muaz'ı Yemen'e gönderirken de onlara şu özlü ve kapsamlı
tavsiyeyi yapmıştır: "Kolaylaştırınız, zorlaştırmayınız; müjdeleyiniz,
nefret ettirmeyiniz; birbirinizle anlaşınız, ihtilaf etmeyiniz."6
Yine ümmetinin bir öğretmeni olarak şöyle buyuruyor: "Kolaylaştırınız,
zorlaştırmayınız; müjdeleyiniz, nefret ettirmeyiniz."7
Keza, risaleti hakkında da: "Ben hoşgörülü hanîf diniyle
gönderildim."8 buyurmaktadır.
Zehebi de ona muvafakat etmiştir. Yine Elbânî de bizim "e!-Hehl
ve'l-Haram" kitabımızın tahririnde sahih olduğunu belirtmiştir. Bkz:
Hadîs nu: 1 ^ Müslim, Talak 29.
"* Muttefekun Aieyh'tir, Ebu Musa ve Muaz'm hadîsidir. et-Ui'ljiii
ve'l-Mercan nu: 1130.
7" Mııttefekun Aieyh'tir. Enes'in
hadîsidir. el-Lü'lüü ve'l-Mercan, nu: 1131.
"* Taberani Ebu Ümaırte'den rivayet etmiştir. Mecmuu'z-Zevaid (IV,
302)'de de olduğu gibi senedinde zayıf bir râvivardır. Hatib ve başkaları onu
Cabir'den zayıf bir isnâdla rivayet etmişlerdir, Feyzu'1-Ka-dir'de şöyle
denilmektedir: "Fakat onun üç isnadı vardır, bu sebeple hasen derecesinden
aşağı İnmez." Bkz: Elbânfnin Gayetti'I-Meram'ı, hadîs nu: 8, Hafız
(İbn Haceı*) Fethu'l-Bârf II. 444'de Ebu'Z-Zinad-Ur-ve-Aişe yoluyla
Serrac'dan Habeşlilerin mescide oynamaları kıssasında zikredilmiştir ki
şöyledir: "Yahudiler bilsinler ki bizim dinimizde genişlik vardır. Ben
hoşgörülü Haııif diniyle gönderildim." Heysemi der ki: "Onu Ahmed ve el-Kebir
ve e!-Evsal'da Taberani ve Bezzar rivayet etmiştir." Bu isnada ise
İbn İshak vardır ve müdellistir. Hadîs rivayet edip-etmed iğini açıklamamıştır.
(!. 60) Buhârî de Sahih'inde ona ta'lîk ederek rivayette bulunmuştur.
148
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
ile asil ahlâkî mânâları bilmeleri Müslümanların görevlerindendir.
Bu ise, bir sünneti en güzel bir şekilde nasıl anlayacaklarını, bu ümmetin
en hayırlı nesilleri olan sahabe ve onlara güzel bir şekilde uyanların sünnetle
amel ettikleri gibi, gerek fıkıh, gerekse ahlâk olarak onu ne şekilde ele
alacaklarını bilmelerini gerektirir.
Şüphesiz bu asırda Müslümanların en önde gelen problemi, düşünce problemidir
ve kanaatimce bu, ahlâk probleminden de Önce gelmektedir
Düşünce problemini en açık şekilde sünneti anlama ve onunla yaşamada
görmekteyiz. Özellikle de kendilerine gözlerin çevrildiği, gönüllerin ümitle
bağlandığı, doğuda ve batıda ümmetin kafalarını kaldırıp baktığı İslâmî uyanış
akımlarının yaklaşımlarında (daha iyi görülmektedir). Bu da çok defa onların
sünneti iyi anlayamamalarından kaynaklanmaktadır.
Resul'den (salla’llâhü aleyhi ve sellem), nübüvvet ilminin ve
risalet mirasının, aşırılar, bozguncular ve cahiller elinde maruz
kalacağı hususlara işaret eden bir haber rivayet edilmiştir.
İbn Cerir, Fevaid adlı eserinde Temmam, Ibn Adiyy ve başkalarının
Nebî'den (salla’llâhü aleyhi ve sellem) rivayet ettiği bir haberde Nebî (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: "Bu ilmi, her nesilde adaletli
olanlar yüklenir ve ondan aşırıların tahrifini, bozguncuların sokuşturmalarını
ve cahillerin tevillerini defederler." 9
'* Hadisi İbnu'l-Kayyim, Miftahu Darî's-Seade, c. 1, s. 163-4
(Beyrut, Danı't-Külübi'l-İlmiyye baskısı)'de zikretmiş, çeşidi
isnâdlardan geldiği için onu kuvvetli görmüştür. Aynı şekilde onun sahih veya
hasen olduğunu destekleyen Allame Ibnu'l-Vezir de, mülalaalannı genişli-
150
SÜNNETİ ANLAMADA VÖfJTEM
Bunlardan her birisi Nebevî mirasa karşı, yıkıcı üç tehlikeyi temsil eder.
î- Aşırıların Tahrifi
Burada "tahrif"; haddi aşma, aşırılık ve bu dinin ayırt edici
özelliklerinden olan "orta yolda olma", hanif dininin özelliği olan
"müsamahalı olma", bu şeriatın yükümlülüklerinin belirgin özelliği
olan "kolaylık" dan kaçınma gibi yollardan gelen bir durumdur.
Bu, akidede olsun, ibadette olsun bizden öncekilerden kitap ehlinin
helakına yol açan aşırılıktır. Nitekim Kur'an onların bu durumunu şöyle izah
etmiştir: "Ey kitap ehli! Haksız olarak dininizde taşkınlık etmeyin. Daha
önce sapıtan, çoğunu saptıran ve doğru yoldan ayıran bir milletin heveslerine
uymayın! de." (Maide, 77)
Bu hususta İbn Abbas, Nebi'den (salla’llâhü aleyhi ve sellem) şu hadîsi
rivayet etmektedir: "Aman dinde aşırılıktan sakınınız! Zira sizden
öncekiler dinde aşırılık sebebiyle helak oldu."10
Yine İbn Mes'ud rivayet etmiştir: Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem) üç
defa "Haddi aşanlar helak oldu" buyurmuştur.11 2-
Bozguncuların Sokuşturması
Burada da, Nebevî metodda olmayan şeyleri ona sokmaya, onun tabiatının
reddettiği, inanç ve şeriatının karşı
ği ve emin oluşlarıyla gerek İmam Ahmı'd ile Hafız Ibn Hacer ibn
Ab-dilberr'in onu sahih görmeleri ve gerekse isnadından ötürü Ukey-li'nin
tercihi yönünde nakledilenlerden dolayı hadîsi kuvvetli görmektedir. Bk?: er-Ravzu't-Btısiııı
fi- 'z-Zebbi an Sünneti Ebı'l-Kasım, I. 21-23, Daru'i-Ma'rife, Beynıt.
Yinebkzu'r-Rnvzu'l-BisaınfiTnhrici Feva* id'i Temmam,
10- Mûsned, Ibn Abbas'fan (1. 215,347), Nesaî, Menasik 217;
İbn Mâce, Mena$ik 63; Hakim, İbn Huzeyme ve İbn Hıbban rivayet
etmişlerdir, Bkz: Sahihu'i-Camiıs-Sağır ve Ziyadetuh (2680)
11- Müslim, İtim 7.
151
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
çıktığı ve kendisinden usûl ve furûunun nefret ettiği, sonradan ortaya
çıkan şeyleri ve bid'atleri ona katmaya çalışmaları şeklinde bir sokuşturma
söz konusudur.
Onlar sâdır ve satırlarda muhafaza edilen, dillerde okunup duran Kur'an'a
herhangi bir şey ilave etmekten aciz kalınca, herhangi bir delil
göstermeksizin yalnızca "Resûlullah şöyle buyurdu" deyivermeleriyle
sünnete bir takım şeyler sokuşturma yolunun kolay olduğunu zannettiler.
Lakin bu ümmetin otoriter âlimleri ve sünnetin koruyucuları onların
sokabilecekleri intihallerine karşı her türlü kapıları kapatıp, gelebilecekleri
her yerde onları hazır beklediler.
Bu sebeple onlar, senedsiz bir hadîsi kabul etmedikleri gibi, teker teker
râvilerin bizzat kimler olduğunu, doğumundan ölümüne kadar talebelerinin
kimler olduğunu, emin oluşu ve takvası, hıfz ve zabtı, meşhur güvenilir
râvilere muvafakati İle garip haberlerle infirâd etmesinin boyutlarının ne
olduğunu bilip açıklamadıkça da senedi kabul etmediler.
Bunun içindir ki: "îsnad dindendir. Eğer isnâd olmasaydı, herkes her
dilediğini söylerdi."a "İsnadsız ilim talep eden, gece
odun toplayan gibidir." demişlerdir.1" Onlar hadîsten
ancak, senedi başından sonuna kadar, adil olan ve zabtı iyi olan güvenilir
râvilerin, gizli veya açık bir kopukluk olmaksızın muttasıl bir senedle gelmiş
olanlarını kabul ettiler. Aynı zamanda onlar hadîsin şâz olmaktan ve illetten
uzak olmasını zaruri gördüler.
*■ Müslim, Mukaddime 5 (I. s. 15) Çağn Yay. İst.)
b" Benzer haberler için Bkz: El-Hatip
el-Bağdadî, Şerefti Ashabi'l-Hadîm
79. ve 80. haberler. S- 42 Tahkik: M- S. Hatiboğlu, Ank., 1971.
152
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Şartları ve kayıtlarıyla isnâd talebindeki bu tetkik, İslâm ümmetinin
özelliklerindendir. İslâm, bununla, tarih ilminin metodlarını ve esaslarını
koymada çağdaş ve medeni milletleri geçmiştir.
3- Cahillerin Te'vili
Burada ise; kendisiyle İslâm gerçeğinin kötülendiği, kavramların bağlam
dışı kullanıldığı, İslâm'ın dar bir çerçeveye hapsedilerek onun temel
amaçlarından uzaklaştırıldığı, tıpkı bâtıl ehlinin, İslâmî olmayan bir şeyi
İslâmîymiş gibi göstermesi, Öncelemesi gereken şeyi erteleyip, talî olanları
öncelemeleri gibi bir "yanlış te'vil" vardır.
Bu yanlış te'vil ve çarpık anlayış, dini bilmeyen ve onun temel esprisinden
habersiz cahillerin özelliklerindendir. Bu tür kimselerin; anlayışta haktan
uzak olmamalarını sağlayacak muhkem ayetlerden yüz çevirip, heva ve heveslerine
uyarak onları kendi arzularına uygun bir şekilde te'vil etmek için, müteşâbih
ayetlere uymaktan kendilerini alıkoyacak ne ilmî yeterlilikleri, ne de hakka
ulaşma çabaları vardır.
Onlar, ister ulemâ kisvelerine bürünsünler, ister hikmet ehlinin
lakaplarıyla destek görsünler, yine de bu, cahillerin te'villerinden başka bir
şey değildir.
İşte bu, dikkat edilmesi, sakınılması ve aynı duruma düşülmemesi için
zorunlu kurallar konulması gereken bir konudur.
Gerek helak olan fırkaların, gerek ümmetten ve onun akidesi ve şeriatından
kopan toplulukların ve gerekse doğru yoldan sapan grupların büyük bir kısmını
şüphesiz yanlış te'vil helak etmiştir.
153
SÜNNETİ AKLAMADA YÖNTEM
Burada Resûlullah'dan (salla’llâhü aleyhi ve sellem) gelen haberleri iyi
anlamanın zaruretini açıklayan İmam İbnu'l-Kayyim'in er-Ruh adlı
kitabından konuyla ilgili şu pasajı naklediyoruz. Diyor ki:
"Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) ne kastettiğinin
herhangi bir eksiklik veya fazlalık olmaksızın iyice anlaşılması gerekir. Dolayısıyla
O'nun sözünün, muhtemel olmayan mânâya ham-ledilmesi, onunla, O'nun muradından,
hidayet ve beyandan kastetmiş olduğu şeylerden herhangi bir şey eksiltememesi
gerekir.
Bunun ihmali ve bundan yüz çevrilmesi neticesinde ortaya çıkan doğrudan
sapmanın haddini ve hesabını ancak Allah bilir. Hatta Allah ve Resulünden
gelenleri yanlış anlama; İslâm'da neş'et eden her bid'at ve sapıklığın
aslıdır. Dahası bu usûl ve fürûdaki bütün hataların da kaynağıdır. Özellikle
de ona, art niyet ilave edildiğinde (durum daha da vahimleşmektedir). Niyetinin
iyi olmasına rağmen kendisine tâbi olunanda görülen bazı şeyleri yanlış anlama
ile, tâbi olandan kaynaklanan art niyet bir araya gelirse dinin ve ehlinin vay
haline! Artık Allah yardımcımız olsun. Kaderiyye, Mürcie, Hariciler, Mu'tezile,
Cehmiyye, Rafiziler ve bid'at ehli diğer taifeleri, bu bid'atlerine sadece
Allah ve Resulünden gelenleri yanlış anlamaları düşürmedi mi? Öyle ki, insanların
çoğuna göre din, bu anlayışların gerektirdiği şeyler oldu. Neticede Sahabe
(r.a.) ve Tabiûn'un Allah ve Resulünden aldıklarına iltifat edilmeyip,
ilgisizliğe terk edildi... Öyle ki bir kitaba başından sonuna kadar bakarsın
da sahibinin Allah ve Resulünün muradını gereği gibi anladığı tek bir konu
bulamazsın. Bu hususu, ancak, insanlardaki mâlûmâ-tı bilen ve onu Resûlullah'ın
(salla’llâhü aleyhi ve sellem) getirdiği şeyleri, inandı-
154
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
ğı ve benimsediği hususlara arz eder ve hüsnü zan beslediği kimseleri
taklit eder ki, artık ona hiçbir söz fayda vermez. Artık bırak onu ve kendisi
için seçtiğini! Dilediği tarafa gitsin. Onun başına gelen bu beladan seni
koruyan (Allah)'a hamd et!"3
a" İbnu'l-Kayyim el-Cevziyye, er-Rûh,
s. 98-99, Mısır, 1979
155
3- SÜNNETİ ELE ALMADA
TEMEL ESASLAR
Burada, sünneti ele alacak kimselerin ondan bozguncuların sokuşturmasini,
azgınların tahrifini ve cahillerin te'vilini defedebilmesi için bir takım
esaslara yönelip sarılması gerekir ki, bunlar bu meyanda temel esaslar olarak
kabul edilmektedir.
1- İster kavli, ister fiilî, isterse takriri olsun, sünnetin bu ümmetin
adalet ve zabt yönünden en güvenilir (esbat) imamlarının koymuş olduğu hassas
ilmî ölçülere göre sened ve metin açısından sıhhatinin, güvenilir
olup-olmadığının tesbit edilmesi. Burada araştırmacı, kendisini, bu sahadaki
ilim ve tecrübe ehline müracaattan müstağni göremez. Çünkü onlar, hadîs
sarrafları olup, ömürlerini hadîs tahsili ve öğretimiyle, onun sahihini
zayıfından, makbulünü merdû-dundan ayırt etmekle geçirmişlerdir. Nitekim ayette
de "Sa-
157
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
na (her şeyden) haberdar olan gibi kimse haber vermez." (Fatır 14)
buyurulmuştur.
İşte bu topluluk, hadîsler için köklü ve de yüksek bir ilim ortaya
koymuşlardır. Ki bu, hadîs ilmi için, fıkha nisbet-le fıkıh usûl ilmi
mesabesindedir ve birçok ilimden oluşmuştur. Allâme Ibnu's-Salah onu altmış
beş çeşide ulaştırmış, ondan sonra Suyutî ise, onun üzerine ziyadeler yaparak Tetiri-bu'r-Râvialâ
Takribi'n-Nevev?de doksan üç nev'e çıkartmıştır.
2- Nebevi nassın; lügavî delâletine uygun olarak,
hadî- 1 sin siyak ve vürûd sebebinin
ışığında, Kur'anî ve diğer Ne-bevî nasslann gölgesinde, İslâm'ın genel maksat
ve prensipleri çerçevesinde, doğru bir şekilde anlaşılması. Tabii ki burada
Nebevi nasslardan, risaleti tebliğ cihetiyle gelenler ile,
bu şekilde gelmeyenleri birbirinden ayırt etmek zarureti vardır. Diğer bir
ifadeyle; sünnetin teşriîamaçlı olanı ile teşriî amacı olmayanları, teşriî
amaçlı olanlardan umum ve devamlılık özelliği olanlar ile husus (Özel) veya
muvakkat (geçicilik) Özelliği olanlar arasını ayırt etmek gerekir. Çünkü
sünneti anlamada düşülen en büyük yanlışlardan birisi de bu iki kısmı birbirine
karıştırmaktır.
3- Nassın, kendisinden daha kuvvetli bir muarız (çelişen) ile, mesela Kur’an
ile veya sayıca daha fazla, sübut açısından daha sahih, asıllara daha yakın,
teşriî hikmetine daha uygun olan diğer hadîsler ile veya kat'iyet sıfatı
kazanmış şeriatın genel mafesatlarıyla muârazadan (çelişkiden) salim olmasının
pekiştirilmesi. Çünkü hükümler bir veya iki nasstan alınmaz. Bilakis -bir araya
getirilmek suretiyle- sübûtuy-la yakinlik ve kesinlik ifade eden nasslar ve
hükümler topluluğundan alınır.
158
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
A- Yasama ve İdarede
Müracaat Edilen Sünnet
Sünnet yasama ve yönetmede, İslâm'ın ikinci kaynağıdır. Davetçi ve
eğitimci, ondan mülhem mânâları, yönlendirici değerleri, engin hikmetleri,
hayra yönlendirici, şerden sakındırıcı üslûpları ortaya çıkarmak için ona
başvurduğu gibi, fakih de hükümler çıkarmada ona müracaat eder. Fakat bu Önemli
işlemin hakkıyla yerine getirilebilmesi için sünnetin Resulullah'dan (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) sübûtunun ağır basması gerekir. Bu ise, hadîs ilminde delil
gösterilecek hadîsin sahih veya hasen olması şeklinde ifade edilir.
(Mısır'daki) üniversite not değerlendirmesine göre; sahih, mümtaz (takdirlik)
veya pekiyi derecesine benzerken, hasen de iyi veya makbul (=orta) dereceye
benzer. Dolayısıyla hasenin en üstü sahihe, en aşağısı da zayıfa yakındır.
Bu ümmetin âlimleri, fıkıh ilminin direği, haram ve helalin esası olan,
şer'î-amelî hükümlerde ihticac edilebilecek hadîslerde bu şartın aranması
hususunda görüş birliğinde-dirler. Fakat onlar, amellerin faziletleri,
zikirler, rekâika, terğibb ve terhibe vb.
açıkça teşri kısmına girmeyen hadîsler hakkında ihtilaf etmişlerdir. Selef
âlimlerinden bazıları bunların rivayetinde tolerans göstermiş ve onları
rivayet etmede bir sakınca görmemiştir.
Tabi bu, mutlak bir tolerans olmayıp, onun belli bir alanı ve şartları
vardır. Fakat çokları, onu kötü bir şekilde kullanmış, onunla doğru yoldan
saptırmış ve İslâm'ın tertemiz kaynağını kirletmişlerdir. Nitekim vaaz, rekaik
ve tasavvuf
a" İnsanlan nezaket ve inceliğe,
duyarlılık ve duygusallığa teşvik eden haberler.
°" İyi ve güzel amellere teşvik eden
haberler. c" Kötülüklerden sakındıran haberler
159
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
kitapları bu çeşit hadîslerle doludur. Tefsir kitaplarından çoğu da aynı
şekildedir. Hatta onlardan bir kısmı. Kur’an surelerinin
faziletleri hakkındaki meşhur uydurma hadîsleri vermeyi gerekli görmüşlerdir.
Halbuki hafız imamlar, bunun yanlış olduğunu ortaya koymuşlar ve bâtıl olduğunu
beyan etmişlerdir. Dolayısıyla ne onu rivayet eden için, ne de kitabının
sayfalarını onunla karalayan kimseler için herhangi bir özür bulunmamaktadır.
Lakin Zemahşerî, Sa'lebî, Beyzavî, İsmail Hakkı ve diğerleri kitaplarında
mevzu haberlere yer vermekte ısrar etmişlerdir.
Dahası Rûhu'l-Beyân sahibi İsmail Hakkı gibi bir müfes-sirin,
böylesi hadîsleri zikretmeyi doğru'bulduğunu ve bunu savunan bir avukat
konumunda bulunduğunu görüyoruz. Hatta, Tevbe Suresi tefsirinin sonunda,
yadırganacak bir cür'etle şöyle diyor: "Bil ki, bu surenin sonlarında
Keşşaf sahibinin ve ona uyarak büyük tefsircilerden Kadî Beyzavî ve Ebu's-Suûd
Efendinin de zikrettiği bu hadîsler hakkında âlimler ileri geri çok
konuşmuşlardır. Onları bazıları kabul ederken, uydurma olduğu iddialarına
binaen, İmam es-Sa-ğanî ve başkaları ise olumsuz kanaat bildirmişlerdir."
"Kadir olan Allah affetsin, bu fakir kula zahir olan, bu hadîsler ya
sahihtir -sağlamdır, ya sakimdir- zayıftır, yahut da mevzudur -uydurmadır.
Şayet sahih-sağlam iseler, onlar hakkında konuşulacak bir şey yok. Eğer
isnâdları zayıf ise, muhaddisler sadece terğib ve terhibde zayıf hadîs ile
amelin caiz oluşunda ittifak etmişlerdir. en-Nevevî'nin el-Ezkâr, Ali
Ibn Burhanüddin el-Halebî'nin Însanu'l-Uyûtı ve İbn Fah-ruddİn
er-Rumî'nin d-EsraTu'!-Muhammediyye adlı kitabı ve diğer kitaplarda
olduğu gibi. Eğer mevzu iseler; Hâkim ve
160
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
başkaları zikretmiştir ki: Zahidlerden bir adam, Kur'an ve surelerinin
fazileti hakkında hadîs uydurma yoluna girmiş. Ona 'Bunu niye yaptın?'diye
sorulduğunda. 'İnsanların Kur'an'dan koptuklarını görünce buna engel olmak
istedim' demiş. Bu defa kendisine; 'Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem): 'Her
kim benim üzerime (aleyye) kasten yalan söylerse cehennemdeki yerini hazırlasın'
buyurdu' denildiğinde ise o: 'Ama ben O'nun aleyhine değil, lehine yalan
söyledim!!..' demiştir."11
O şunu kastetmektedir: O'nun {salla’llâhü aleyhi ve sellem) aleyhine yalan
düzmek, İslâm'ın esaslarını yıkmaya, şeriatı ve hükümleri bozmaya yol açar. Ama
O'nun (salla’llâhü aleyhi ve sellem) lehine yalan ise böyle değildir. Çünkü bu,
O'nun şeraitine uymaya, O'nun yolunda O'nu takip etmeye teşvik içindir. Şeyh
İzzüddin İbn Ab-düsselam der ki: "Söz, maksatlara götüren bir araçtır.
Oğütülmüş-güzel görünmüş maksada hem doğru, hem de yalan söz ile ulaşılması
mümkün ise orada yalan haramdır. Şayet ona doğru ile değil de yalnızca yalanla
ulaşılıyorsa, eğer elde edilen bu maksud mubah ise, orada mubah, vacip ise, yalan
da vacip olur. Bu onun kuralıdır."12
Burada "La havle vela kuvvete illa billahi'I-Aliyyi'I-Azim"
çekmekten ve "İnna lillahi ve inna ileyhi raciun" demekten kendimizi
alamıyoruz. Sonra insan, böylesi bir sözün, kendisini Allah'ın kitabını tefsir
edenler arasına katan ve bazılarının fakih ve usûlcü dedikleri bir âlimden
sâdır olmasına şaşırmadan edemiyor! Tahkik ehli âlimler tarafından Öncelikle
bilinmesi gerekenleri dahi bilmeyen birisinde hangi fıkıh vardır acaba?!
a" Bkz: A.g.e, c.2, $. 977-8)
Şeyh Abdülfeltah Ebu Gudde, Leknevi'nin d-Ecvibetü'l-Fadıla'sı-na
yaptığı ta'likında (Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) lehine hadîs
uydurmayı caiz gören guriişü) reddedip-ayıplayarak nakletmiştir. (s, 133-4, 2.
bs. Kahire 1984)
161
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Sufi meşrepli bu şeyh bilmiyor ki Allah bizim için dinini kemale erdirmiş,
bizim üzerimize nimetini tamamlamıştır. Dolayısıyla, birisinin kendi uydurduğu
hadîslerle bizim dinimizi tamamlamasına ihtiyacımız yoktur. Sanki o, (haşa)
Allah Teâlâ'nın eksiklerini telafi ediyor, Muhammed'e (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) (güya) yaptığı iyiliği hatırlatarak şöyle diyor: "Ben senin noksan
olan dinini tamamlamak, ondaki açıklıkları kapatmak için uydurduğum hadîslerle
senin lehine yalan söylüyorum!"
İmam İzzüddin ibn Abdisselam'ın. sözüne gelince, o bundan başka bir konuyla
alâkalı olup, savaş arabuluculuk, kendisini kovalayan bir zâlimden kaçan bir
suçsuzu kurtarma ve bunun gibi yerlerde yalana ruhsat veren hadîslerle ilgilidir
ki benzeri sözler, bu konuların bulunabileceği yerlerde de zikrolunan
şeylerdir.
Kaldı kî, İbn Abdisselam'ın aynı sözü, bu iddia sahibinin iddiasını
reddediyor. Çünkü o, iyi görülen maksada hem doğru, hem de yanlış ile ulaşması
mümkün ise orada yalanın haram olduğunu zikretmiştir. Öyleyse burada şunu rahatlıkla
söyleyebiliriz: Yalan hadîslerin rağbet ettirdiği bütün faziletlere,
korkutup-sakındırdığı tüm rezaletlere dair gayelere sahih ve hasen hadîslerle
de ulaşmak şüphesiz mümkündür. Öyleyse yalan (uydurma) kesin olarak haramdır,
hatta büyük günahların en başındadır.
B- Sahih Hadisleri
Reddetmek, Zayıf Hadisleri Kabul Gibidir
Mevzu (uydurma) ve bâtıl hadîsleri kabul etmek, onları Resûlullah'a nisbet
etmek ne kadar hatalı, yanlış ve tehlikeli ise; heva, heves, kendi (fikri)ni
beğenme, Allah ve Resulü'ne
162
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
karşı bilgiçlik taslamak, bu ümmet ve onun âlimleri, imamları ve en
faziletli nesilleriyle en hayırlı asırları hakkında su-i zann beslemek
suretiyle sahih olan hadîsleri reddetmek de o kadar bâtıldır.
Çünkü yalan hadîsleri kabul etmek, dinde olmayan şeyleri ona sokar. Sahih
hadîsleri reddetmek ise dinden olan şeyleri ondan çıkarır. Şüphe yok ki gerek
bâtılın kabulü ve gerekse hakkın reddi, ikisi de zemmedilip, reddedilmiştir.
Yoldan çıkanların ve bid'atçıların eskiden beri bazı şüphe ve iddiaları
vardır ki âlimler ve muhakkıklar söz konusu şüphe ve iddiaları, çürütüp-iptal
etmek suretiyle reddetmişlerdir.
İmam Şatıbî der ki:
"Bid'atçı türedilerden bir topluluk, hadîsleri reddetmek üzere, çok
defa hadîslerin zan ifade ettiğini, zannın ise Allah Teâlâ'nın şu âyetlerinde
olduğu gibi Kur'an'da zemmedildi-ğini ileri sürmüşlerdi: 'Onlar sadece zanna ve
canlarının isteğine uymaktadırlar.' (Necm, 23) ve 'Onlar sadece zanna
uymaktadırlar. Oysa zan haktan bir şey kazandırmaz.' (Necm, 28) Ve bu mânâda
gelen âyetler. Öyle ki onlar nass olarak Kur'an'da haramlığı olmadığı halde,
Allah Teâlâ'nın, Mebîsinin lisanıyla haram kıldığı şeyleri helâl saydılar. Onlar
bununla ancak akıllarınca güzel gördükleri şeyleri kendileri için sabit
kılmayı amaçlamışlardır. Âyet ve hadîslerde kast olunan zan da iddia
ettiklerinden başkadır ki biz o zan-nı üç şekilde anlamaktayız:
(Birincisi) Din esasları hakkında zandır. Zan ile hareket eden insanlar
yanında, bunun zıddının da olma ihtimalinden dolayı, âlimlerce o bir şey ifade
etmez. Bunun aksine fert meselelerde ise, onunla amele delâlet eden delillerden
163
SÖN KETİ ANLAMADA YÖNTEM
ötürü, şeriat ehline göre onunla amel edilir. Dolayısıyla fer-î meseleler
dışında zann zemmedilmiştir. Bu doğru olup, bunu âlimler bu sahada
zikretmişlerdir.
(İkincisi) Burada zann, tercih unsuru bir delil olmaksızın, çelişkili iki
şeyden birisini diğerine tercih etmektir. Şüphesiz burada da (nefsî) hüküm
verme söz konusu olduğu için bu da zemmedilmiştir. Bunun içindir ki âyette
'Nefse uyma' hemen peşinden gelmiştir: 'Onlar ancak zanna ve canlarının
istediğine uymaktadırlar.' (Necm, 23) buyrulmuştur. Sanki onlar, herhangi bir
hususa sırf belli bir garaz ve heves ile meylediyorlar. Bunun için, zannın
kötülendiği sabittir. Herhangi bir delilin tercih ettiği zann ise bunun tersinedir
ve genel itibariyle zemmedilmiş değildir. Çünkü bu, hevaya uymanın dışındadır.
Bu nedenledir ki ispat edilmiş, furû gibi benzeriyle amelin uygun olduğu yerde
gereğince de amel edilmiştir.
(Üçüncüsü): Zann iki çeşittir: Birincisi katî bir asla dayanan zann ki her
nerede olursa olsun şeriatta bu zannla amel edilmiştir. Çünkü o, belirli bir
asla dayanmıştır ve cinsi bilinen kabildendir. Diğeri ise kat'î bir asla
dayanmayan zanndır. Daha doğrusu, ya herhangi bir asıldan başka bir şeye
dayanmıştır ki yukarıda belirtildiği gibi mezmumdur, veya kendisi gibi bir
zanna dayanmıştır. Şayet bu zann aynı şekilde katî bir asla dayanıyorsa, durum birincideki
gibidir. Yahut başka bir şeye dayanıyordur ki, o da mezmumdur. Her halÜKârda
senedi sahih olan bir haber-i vahidin, şeriatta katî bir asla dayanması gerekir
ki kabulü vacip olsun. İşte buradan hareketle onu mutlak olarak kabul ettik.
Ama herhangi bir asla dayanmadığı için kafirlerin zannlarının reddedilmesi,
onlara itibar edilmemesi gerekir. (Elhamdülillah)
164
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Bu son cevap, el-Muvaftıkat kitabında genişçe ele alınan bir asıldan
faydalanılarak verilmiştir.3
Bazı sapıklar hadîsleri reddetmede haddi aşmışlar, ona itimat edenlerin
görüşlerini reddetmişlerdir. Böylesi bir görüşü akla aykırı, görüş sahiplerini
ise mecnunlardan saymışlardır. Nitekim Ebu Bekir İbn Arabi Doğu'da
karşılaştığı ve Allah'ın görüleceğini inkar eden bazılarından şunu anlatır:
Onlardan birine: "Yüce Allah'ın görüleceğini benimseyen bir kimse tekfir
edilir mi-edilmez mi?" denildiğinde, o: "Hayır, çünkü o, bunu makul
olmayan (zannî hadîsler) ile söylemiştir. Makul olmayan bir delile dayanan ise
kafir olmaz!" İbn Arabi diyor ki: "İşte onların yanında bizim
yerimiz! Artık başarabilen, hevese uymayı sağlayan hususları düşünüp, ders
alsın. Allah fazl-u Keremiyle bizi bundan korusun."13
İmam İbn Kuteybe, "Te'vilü Muhtelifi'l-Hadîs" adlı kitabında
sünnet düşmanlarının ileri sürdüğü cüz'î ve külli şeylerden çoğunu zikretmiş,
sonra bu şüpheleri tek tek iptal et- -miş, onların ateşini küle çevirip
(söndürmüştür).
Asrımızda ise sünnete karşı yeni düşmanlar ortaya çıkmıştır. Bazıları
bizim diyarımız dışındandır, müsteşrikler ve misyonerler gibi. Bazıları ise
diyarımızdan olup, onlara öğrencilik yapmış, dolaylı veya dolaysız bir şekilde
onlardan etkilenmişlerdir.
Bu yeni gelenler, eski hasımların silahlarını kullandıkları gibi, onlara,
asrın kültürünün ilham ettiği yeni silahları da ilave ettiler. Böylece, eskiler
ve yeniler, yayasıyla-süvarisiy-le, sünnete, sünnet kitaplarına, âlimlere ve
metodlarına karşı koymak üzere bir araya geldiler. Bunun için bir takım güç
a" Bkz: eş-Şatıbi, el-Muvafakat, c.3,
s. 15-26 13" Şatıbi, d-hisam I, 234-237
165
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
ve entrika sahipleri ve müesseseler de onları destekledi, Fakat Allah
Teâlâ, sünnet için, şüphe sahiplerinin şüphelerine karşı, oldukça isabetli
delillerle ve bayağı insanların bâtıl iddialarına karşı onları kahreden
gerçeklerle mukavemet eden asrın dahîlerini hazırlayıp-güçlendirdi. "Böylece
Hakk gerçekleşti ve onların yaptıkları bâtıl oldu. Orada yenildiler ve küçük
düştüler." (Araf, 118-119)
Bunlardan büyük ilim adamı Mustafa Es-Sibaî'yi Sünnet ve İslâmî
Yasamadaki Yeri3 adlı değerli ve faydalı kitabını zikretmemiz
yeter.14 Allah ona rahmet eylesin ve onu mizanında hasenat ve
katında yüksek dereceler için vesile kılsın. Ancak bizim burada
değineceğimiz husus, ihtisas ve araştırma sahibi olmayan birisinin zihnine
takılan hatalı anlayışlara binâen sünnet ve sahih hadîslerin reddedilmesidir.
Sünneti anlamada teenni ile hareket etmenin, en iyisini araştırıp-ortaya
koymaya çalışmanın, kaynaklara ve sünnet ehline müracaat etmenin zaruretine
inanıyoruz. Bu da ilerideki sayfalarda üzerinde duracağımız husustur.
a~ Edip Gönenç tarafından oldukça bozuk bir
tercüme ile Türçe'ye çevrilip, 1981 yılında Evs Yayıncılık tarafından "İslâm
Hukukunda Sünnet" adıyla yayınlanan bu kıymetli eserin tercümesi
hakkındaki tenkidimiz için bkz; İslâmî Araştırmalar Dergisi, c. 3,
s.2.2, (Nisan, 1989)
*" Yine bu âlimlerden; müsteşrik Schach'a cevap veren Dr. Muham-med
Mustafa el-Al'zami'yi, d-Envaru'l-Kaşife sahibi Şeyh Abdurrah-man b.
Yahya el-Muallimi'yi, Zuliımatu Ebi Rnyye Ebu Şehbe"yi (Bu eser,
1990'da Mehmet Görmez ve M. Emin Özafşar tarafınadan Türkçe'ye çevrilmiş ve
Rehber Yayıncılık tarafından "Sünnet Müdafaa" adıyla iki cilt
halinde yayınlanmıştır.) ve es-Sünne Knbk't-Tedvin ile Ebu Hureyre
hakkındaki Ebu Hureyre, Râviyetu'l İslâm adlı eserlerin sahibi Dr. Accac
el-Hatib ve burada zikredemeyeceğimiz daha başka-iannı saymak mümkündür.
166
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
I- Yanlış Anlayış
Sebebiyle Sahih Hadîslerin Reddedilmesi
Sünnetin maruz kaldığı afetlerden birisi, aceleci bazı insanların bir
hadîsi okuyunca, mânâsını anlamada yanılgıya düşüp, hadîsi bu yanlış anlayışla
tefsir etmeleridir. Dolayısıyla bu mânâ, ona göre makbul değildir. İşte, o
kimse kabul edemeyeceği bîr mânâyı içerdiğini sandığı için, derhal hadîsi
reddetmeye kalkışır.
Eğer insaflı davranarak, biraz düşünüp araştırsaydı, hadîsin anlamının
anladığı gibi olmadığını mutlaka bilecekti. Oysa o, kendisine göre öyle bir
mânâ vermiştir ki onu ne Kur"an ve sünnet getirmiştir, ne Arapça o mânâyı
gerektirmiştir ve ne de kendisinden önce onu muteber bir âlim söylemiştir.
"Allahım Beni Miskin Olarak Yaşat..." Hadîsi
İbn Mâce'nin Ebu Said el-Hudrî'den, Taberanî'nin Uba-de İbn Sabit ten
rivayet ettiği "Allah'ım beni miskin olarak yaşat, miskin olarak öldür ve
miskinler zümresinde hasret"15 hadîsini bazıları okuyup,
buradaki miskinlikten fakirlik ve insanlara muhtaç olmayı anladılar. Bu ise
Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) fakirlik fitnesinden Allah'a sığınması16
ve Allah'tan iffetli olup, başkalarına muhtaç etmemesini istemesi17,
15- Tirmizi, Zühi 37; İbn M5ce, Zühd
7; ayrıca Bkz: Sahihıı'l-Camii's-
$"pr (1261), bazıları hadîsin zayıf olduğunu
iddia etmişlerdir. Hz.
Aişe tarikından böyledir, ama zikredilen iki isnâdla gelenler zayıf
değildir.
^' Buhâri ve Müslim Hz. Aişe'den rivayet etmiştir. Bkz; el-Lü'liiü
ve'1-Mercan, nu: 1731, Sakihu'l-Camii's-Sağir (1288)
i7~ Müslim, Zikr 72;
Tirmizi, Dcavat 72; İbn Mâce, Dua 2, Mttsned, c. 1,
s- 389'da İbn Mes'ud'dan rivayet etmişlerdir. Bkz: Sakihu'l-Camii's-Sa-
ğir (1275).
167
SÜNTJETİ ANLAMADA YÖNTEM
Sa'd'a (r.a.) "Allah takva sahibi, ibadetleri gizli yapan (gösterişsiz)
zengini sever"18 buyurması, Amr İbn el-As'a ise: "Salih
bir kimse için (helâl) bir mal ne güzeldir"19 buyurma-sıyla bir
çelişki arz eder.
Bu çelişki yüzünden bazıları zikredilen hadîsi reddetmiştir. Gerçekte ise,
burada miskinlikle fakirlik kastedilmiyor. Nasıl kastetmiş olsun ki, bizzat
kendisi fakirlikten Allah'a sığınmış ve onu küfürle beraber zikretmiştir:
"Allah'ım, küfür ve fakirlikten sana sığınırım."20 Rabbi
ise O'na zenginlik lütfetmiş ve şöyle buyurmuştur: "Seni fakir buldu da,
zengin etmedi mi?" (Duha, 8)
Halbuki, burada miskinlikten murad, tevazu ve alçakgönüllü olmaktır.
Nitekim Allâme İbn Kesir: "Onunla, tevazu ve alçakgönüllülüğü, zorba ve
büyüklük tarslayanlardan olmamayı murad etmiştir" demektedir.
O (salla’llâhü aleyhi ve sellem) şeklen ve sûretâ bile olsa müstekbirlerin
hayatından uzak bir hayat yaşamıştır. Köleler ve fakirler gibi oturmuş,
onların yediği gibi yemiştir. Hatta bir yabancı gelir ve O'nu ashabından ayırt
edemezdi. Çünkü O, onların yanında, onlardan birisi gibiydi. Evinde kendi
eliyle terliğini tamir eder, elbisesini yamar, koyununu sağar, cariye ve uşakla
beraber değirmen ile un vb.) öğütürdü.
Bir defasında Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) yanına bir adam
girmiş. O'na saygısından eli-ayağı birbirine dolaşmıştı da bunun
18" Müslim, Zühd 11; Müsned c.
1, s. 168-177'de Sa'd İbn Ebi Vak-
kas'tan riviyet etmiştir. Bkz: Sahihu'l-Camü's-Sağir (1882).
19' Müsned, c. 4, s. 197-202; Hakim, el-Müstedrek
(II.2)'de rivayet edip
sahih görmüş, Zehebi de ona muvafakat etmiştir. Bkz: "Müşkiletu'l-
Fafcr" kitabımıza yapılan tahricdeki ilk hadîs.
20" Hakim, el-Müstedrek, c. 1, s. 252; Beyhâki, es-Sünenul-Kübra,
c. 7, s.
12. Bkz: Sahihu'i-Cami (1285).
168
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
üzerine O, ona: "Kendine sahip ol, ben kral değilim. Ben Mekke'de
kurutulmuş et yiyen Kureyş'ten bir kadının oğluyum" buyurmuştur. a
;
Dini Yenileme (Hadîsi)
Bazıları da Ebu Davud ve Hakim'in21, Ebu Hureyre'den merfû
olarak rivayet ettikleri ve birçok kimsenin sahih saydığı: "Allah bu
ümmete her (yüz)b senenin başında, o (ümmetin) dinini yenileyecek
birini gönderir" hadîsini okuyup buradaki yenilikten, dinin gelişmesi ve
zamana uyum sağlamasını anladılar ve şöyle dediler: Din yenilenmez, din sabittir
ve değişmez. Dinin gelişmeye uyum sağlaması gerekmez ama, gelişmenin üzerine
düşen, dine uyum sağlamaktır.
Çünkü dinin yenilenmesi iddiası, onun ilke ve öğretilerini ıslah ederek,
insanların ihtiyaçlarını karşılayacak, gelişmeleri taşıyabilecek şekilde her
asırda ortaya yeni bir tabiat koymamız demektir.
Burada yenileme ile murad, şayet o kimsenin tefsir ettiği gibi ise, bunu
söyleyen şahsın dediği doğrudur.
Ama -bir açıklamamda da açıkladığım gibi- yenilemeyle murad, onu anlama,
ona iman ve onunla amelde yeniliktir. Bir şeyin yenilenmesi, onun inşa edilip,
ortaya çıktığı günkü gibi, eski olmasına rağmen sanki yeniymiş gibi eski
a~ İbn Mâce, El'ıme 30
21" Ebu Davud, Melahim \ (H.ntı:
4291); Hakim, el-Müstedrek, c. 4, s. 522; Beyhâki, Ma'rifetu's-Sünert
ve't-Asafdi rivayet etmişlerdir. Fayd'ul-Kadir (II.282)'de olduğu
gibi el-Iraki ve es-Suyutî onu sahih görmüşlerdir.
°~ Hadîsteki 'yüz' rakamı sanırım bir dizgi
hatası olarak düşmüş olmalı. Kaynaklardaki aslına uygun olarak yerine
yerleştirdik, (ç.n.))
169
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
haline döndürmeye çalışmaktır. Bu ise onun ilk şekline en yakın hale
gelinceye kadar, zayıflayan yerinin takviye edilmesi, yıkılan yerinin
onarılması ve yarılan yerin birleştirilmesiyle olur.
Yenilenmenin mânâsı onun eski halinin değişmesi veya eskimesiyle alâkası
olmayan diğer yeni bir şeyle değiştirilmesi değildir. Bu, herhangi bir şeyde
yenilik sayılmaz.
Bu konuyu somut bir misal ile açıklayalım: Tarihî değeri olan bir binanın
yenilenmesini kastettiğimizde, buradaki yenilenme onun aslının, şeklinin ve
belirgin alâmetlerinin aynı özellikleriyle kalması, doğal tesirlerden dolayı
bozulan yerlerinin onarılması, ona bitişik yerlerin, girişlerin güzelleştirilip,
ona giden yolun düzenlenmesi ve onun bilinir hale getirilmesi vb... demektir.
Yoksa yenilemeden maksat onu yıkıp yerine modern bir tarzda büyük bir bina
dikmek değildir.
Din de böyledir. Yenilikle, ona yeni bir biçim kazandırmak kastedilmeyip,
Resûlullah, sahabesi ve onlara en iyi bir şekilde uyan tâbiun dönemindeki
haline döndürülmesi kastedilmektedir.22
İslâm Beş Şey Üzerine Bina Edilmiştir... (hadîsi)
Hadîsin eksik anlayışla reddi yönünden asrımızda işittiğim en acayip
şeylerden biri de, Müslümanların büyük-kü-
"■' Katar Üniversitesi'nde (1987) çıkan "Sünnet
ve Siret Araştırmaları" dergisinin 2. sayısındaki (s. 11-144) "Sünnet
Işığında Dinin Yenilenmesi" adlı araştırmamıza bakınız. (s29) Aynca
bu yazı, Beyrut'daki el-Mektebetü'l-İslâmi'nin yayınladğı "Min Edİ
Sahvelin Rafide" adlı bir kitapta yayınlandı.
170
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
çük, özel-genel hepsinin ezberlediği en meşhur bir hadîsin reddidir. O da,
İbn Ömer ve başkalarının rivayet ettiği: "İslâm beş şey üzerine
kurulmuştur. Allah'tan başka ilah olmadığına, Muhammed'in (salla’llâhü aleyhi
ve sellem) Allah'ın Resulü olduğuna şe-hadet etmek, namaz kılmak, zekat vermek,
Ramazan orucunu tutmak ve gücü yetenlere Beyt'i haccetmek"3
hadîsidir.
Bu cesur cahilin delili ise, hadîs, İslâm'daki ehemmiyetine rağmen, cihadı
zikretmemiştİr. Bu da onun uydurma olduğuna bir delildir.
Bu kişi, cihadın insanların hepsine değil, ancak bazısına vacip olduğunu,
özel şartlar ve belirli durumlar dışında herkes için farz-ı ayn olmadığını da
bilmemektedir. Bu ise, üzerine İslâm'ın bina edildiği bütün insanlar için
geçerli olan beş esastan farklıdır.1"
Bu şahsın mantığı doğru ise; mü'minlerden, takva sahiplerinden, Rahman'ın
kullarından, iyilerden, ihsan sahip lerinden, akıl sahiplerinden vb. Allah
Teâlâ, kitabında övgüyle bahsedip, onlara büyük mükafatlar vadettiği halde,
vasıfları arasında cihadı zikretmediği için bu Kur'an âyetlerini de reddetmesi
gerekirdi.
Bu hususta, takva sahiplerinin vasıflarını (Bakara, 2-5), iyiler ve
doğrularınkini (Bakara, 177), mü'minlerin vasıflarını (Mü'minun 1-10),
Rahman'ın kullarının vasıflarını (Fur-kan, 63-77), takva ve ihsan sahiplerinin
vasıflarını (Zariyat, 15-23), Allah'ın cennetlerinde ikram olunanların
vasıflarını
a~ Buhârî, İman 1,2; Müslim, İman
19,22; Tirmizi, İman 3; Nesat, İman 13 b~ Kanaatimizce yazar,
bu cevabıyla kendi içerisinde çelişmektedir. Çünkü aynı şeyler zekat ve hacc
için de geçerlidir. Oysa bu beş esasın, mükemmel bir bina olan İslâm'ın,
sadece temelleri olduğunu, evin temelsiz olamayacağı gibi. yalnızca temele de
ev denilemeyece-ğini söyleyen Merhum Said Havva'nın cevabı daha isabetlidir.
(Bkz: Said Havva, İslâm, Mukaddime kısmı.)
171
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
(Mearic, 22-35) oku! Yüce Allah'ın kitabındaki bu ve benzeri yerler cihadı
zikretmemiştir. Bu durumda her şeye uzanıp, burnunu sokan bu kara cahil. Yüce
Allah'ın kitabındaki bu âyetleri de reddedecek mi?!
Şeyh'ül-îslâm İbn Teymiyye, İslâm'ın zikredilen bu beş şeye hasredilip
cihad, ana-babaya iyilik, sıla-i rahim vb. esaslı görevlerin zikredilmemesinin
sebebini açıklarken şöyle demektedir:
"Sorulan sorulardan biri de, Allah'ın vacip kıldığı zahirî ameller bu
beş şeyden çok olduğu halde O, niçin "İslâm bu beş şeydir"
buyurmuştur? Bazı insanlar, bunların İslâm şeâi-rinin en zahiri ve en büyükleri
olduğu, kulun bunları yerine getirmesiyle İslâm'ın tamamlayacağı, terkiyle ise
ona olan bağının çözüldüğünün anlaşılacağı şeklinde cevap vermiştir.
Meseleyi tahkik ettiğimizde görürüz ki: Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
kulunun mutlak olarak Rabbine teslim olacağı ve Allah için mahza ibadet olarak
her şahsa vacip olan, dini yalnız Allah'a has kılarak O’na kulluğa gücü yeten
herkesin üzerine düşeni, yani bu beş esası zikretmiştir. Bunların dışındakiler
ise çeşitli maslahatlar sebebiyle vacip olur ve vacipliği bütün insanlara
şamil olmaz.
Bilakis cihad, iyiliği emir-kötülükten nehiy ve yönetimden buna bağlı olan
durumlar, hüküm, fetva, okutma ve hadîs rivayet etme gibi ya farz-ı kifaye
olur, ya da kul hakkı sebebiyle vacip olur ki bu, kendisine hakkı geçen
kimseye karşı vacip olan özel bir durumdur. Bu hakkın düşmesiyle vü-cubiyet de
düşer. Uzlaşıldığında veya borcun kapatıldığında, borçların ödenmesi,
gaspedilen şeylerin, emanetlerin, başkalarına bırakılan şeylerin geri verilmesi;
kan, mal ve ırz gibi konulardaki haksızlıklarda hakkın alınması gibi kul
172
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
hakları, insanların karşılıklı haklarından başka bir şey değildir. Onlar
bunlardan beri olduklarında bu vücubiyet düşer. Böylece bunlar kimine vacip
olur, kimine olmaz; yine bazı hallerde vacip olur, bazı durumlarda ise olmaz.
Bunlar gücü yeten her kul üzerine Allah için mahza bir ibadet olarak vacip
olmamıştır. Bunun içindir ki buna Müslümanlarla birlikte Yahudi ve
Hıristiyanlar da iştirak eder ki beş esas bunun aksine olup, sadece
Müslümanların özelliklerindendir.
Aynı şekilde sıla-i rahm, karı-koca, çocuklar, komşular ve ortakların
haklarından vacip olan (haklar), şehadetler, fetva, mahkeme, yönetim, iyiliği
emir, kötülükten nehiy ve cihad, bunların hepsi bir takım arızî sebeplerle
faydaları te'min- zararları ise defetmek için insanlardan sadece bazısına
vacip olur. Eğer onlar insan fiili olmaksızın hasıl olmasaydı, vacip
olmayacaktı. Eğer bu, ortak-genel bir husus ise farz-ı kifaye'dir. Şayet bu
özel ise, A şahsına değil de, B şahsına vacip olur. Bu beş şeyin dışında
insanlardan gücü yeten herkes, bizzat bir amelin vacipliği konusunda müşterek
değildir. Mesela A şahsının hanımı ve akrabaları, B şahsının hanımı ve
akrabaları değildir. Ramazan orucu, Beyt'i haccetmek, beş vakit namaz ile zekat
ise bunun tersinedir. Zekat her ne kadar malî bir hak ise de Allah için yapılan
bir vecibedir. (Tevbe 60'da işaret edilen) sekiz sınıf ise, onun dağıtılacağı
yerlerdir. Bunun için orada niyet vaciptir. Ve birisinin izni olmaksızın onun
adına yerine getirirse, zimmetinden kurtulmuş olur. Aynı zamanda kafirlerden
de istenir. a
"* İbn Teymiyye'nin, Mecmau'l-Fcleva'sı içerisindeki et-İman
kitabından, c. 7, s. 314-6
173
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
II- Mânâ Karışık da Olsa
Sahih Bir Hadîsi Çabucak Reddetmek Pervasızlıktır
Gerçekten -sahih ve sabit olmasına rağmen- mânâsı bize karışık gelen bir
hadîsi çabucak reddedivermek pervasızlıktır ki, köklü ilim sahipleri böyle bir
şeyi yapmaya cesaret edemez. Zira bu ilim sahipleri, ümmetin selefine hüsnü
zann beslerler. Onların bu hadîsi kabul ettiği, onu muteber bir imamın da inkar
etmediği sabit olunca, netice olarak bu durum, onların herhangi bir söz veya
sıhhatini sarsacak bir illetten dolayı hadîsin ta'nedilecek bir yerini
görmemiş olmalarını gerektirir.
İnsaflı bir âlime gereken, hadîsin üzerinde durması, ona ya ma'kul bir
mânâ, ya da uygun bir te'vil bulmaya çalışmasıdır.
İşte bu meyanda, Mu'tezile ile Ehl-i Sünnet arasındaki fark budur.
Mu'tezile, ilmi ve dini prensipleriyle çelişik gördükleri her müşkil hadîsi
derhal red cihetine giderken, Ehl-i Sünnet onu te'vilde, ihtilaftan cem'etmede,
zahirinde tearuz olanlar arasında uygunluk sağlamada akıllarını kullanıp
uzlaştırmaya çalışmaktadırlar.
Bundan dolayı İmam Ebu Muhammed İbn Kuteybe (ö. 267) Kur'an'a veya akla
muarız olduğunu, bizzat müşahede nin yalanladığını veya diğer hadîslerle
tenakuz teşkil ettiğini iddia ettikleri bazı hadîsler etrafında Mu'tezile'nin
koparmış olduğu fırtınalara karşı cevap olarak meşhur Te'vilu Muhtelifi'!-
Hadîs3 adlı kitabını yazmıştır.
a~ Sözü edilen kitap, 'Hadîs Müdafaası' adıyla
M. Hayri Kırbaşoğlu tarafından terceme edilmiş, 1979 yılında yayınlanmıştır.
174
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Ondan sonra ise Hanefi muhaddis, İmam Ebu Cafer et-Tahavi (Ö.321) gelmiş,
dört ciltlik* Müşkilu'I-Asâr adlı kitabını te'Iif etmiş ve bu müşkil
hadîsler için kabul edilecek te'vil ve ma'kul yönler bulmaya çalışmıştır.
Bu arada, hadîsin Resûlullah'tan (salla’llâhü aleyhi ve sellem) sahih
olarak geldiği sabit olunca, onu anlamak için iyice incelemek, sırf akla aykırı
geldiği gerekçesiyle onu reddetmekten ciddi bir şekilde sakınmak gerekir. Çünkü
hata hadîste değil de bizzat kişinin akla aykırı görüşünde gizli olabilir.
Bunun en açık misali ise, mü'minlerin annesi Aişe'den (r.a.) gelen bazı
haberlerdir.
Çünkü Hz. Aişe (r.a.), doğruluk ve hadîsleri zapt etmelerinde şüphe
olmayan bazı ashabın rivayet ettiği bazı hadîsleri mânâları sahih olduğu
halde, ya Kur'an'a ya da İslâm'ın bazı temel prensiplerine vb. muhalif
zannederek reddetmiştir.1*
Mesela, Ölünceye dek azap edilen kedi yüzünden gelen ukubeti anlatan, kedi
hakkındaki hadîsi ele alalım: İmam Ahmed Alkame'den rivayet etmiştir, diyor ki:
"Aişe'nin yanında idik. Derken Ebu Hureyre içeri girdi. Onu görünce Hz.
Aişe (r.a.) dedi ki: 'Bir kadın, bağlayıp, doyurmadığı ve sulamadığı kediden
dolayı azap gördü' diye hadîs rivayet
a" Yazarın bahsettiği dört dit, Hint
baskısı olup, asıl kitabın ancak yarıya yakınıdır ve birçok hatalarla doludur.
Metin tenkidinde ve hadîsleri te'vil ve uzlaştırmada fevkalade önemli olan bu
büyük eser, Şuayb Arnavut1 un tahkik, tahric ve ta'lıkıyla
Müessesetü'r-Risale tarafından modern bir tarzda basılmaya başlanmıştır. 1,
cildi Beyrut I987'de yayınlanan bu şaheserin tahkiki tamamlanmış son cildi
fihrist olmak üzere 16 cilt halinde yayınlanmıştır.
k'Aişe'nm (r.a,) bu tür itiraz ve tashihlerine dair bir çok haberi, Bed'
ruddin ez-Zerkeşi, "el- İcabe Fİme's Teıİrakelhu Aişe Ale's-
Sahabe" adlı kitabında toplamıştır.
175
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
eden sen misin?' O (Ebu Hureyre): 'Onu, Candan yani Nebî'den (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) duydum' dedi. Bunun üzerine Hz. Aişe (r.a.): 'Sen o kadının
kirn olduğunu biliyor musun? O kadın öyle yaparken, aym zamanda kafir idi.
Çünkü mü'min Yüce Allah'a göre bir kediden dolayı azap edilmeyecek kadar kerim
(sevimli)dir. Onun için Resûlulİah'dan (salla’llâhü aleyhi ve sellem) hadîs
rivayet ederken nasıl rivayet ettiğine (iyice) bak!'"24
. Mü'minlerin annesi Aişe, hadîsin bu siygasıyla rivayetini, Ebu
Hureyre'nin Nebî'den işittiğinde, lafzını iyice beîleyemediği zannı ile
reddetti.
Hz. Aişe'nin delili ise, bir kedi yüzünden mü'min bir insana azap
edilmesini çok görmesidir. Çünkü Allah yanında mü'min, konuşmayan bir hayvan
yüzünden cehenneme atılmayacak kadar değerlidir.
Allah Hz. Aişe'yi bağışlasın, burada çok önemli bir şeyden gafil
davranmıştır ki, o da yapılan işin delâlet ettiği husustur. Çünkü açlıktan
ölünceye kadar kedinin hapsedilmesi, o kadının kalbinin donukluğuna, Allah'ın
zayıf yaratıklarına karşı katılığına, merhamet ışıklarının kalbine girmediğine
dair en açık bir delildir. Cennete ise ancak merhametli olanlar girer. Allah,
ancak merhametlilere merhamet eder. Eğer o kadın yerdekilere merhamet etseydi.
Yüce Allah da ona merhamet ederdi. Şüphesiz bu ve benzeri hadîsler, insani
değerler açısından İslâm için övünç kaynağı sayılmaktadır. Öyle ki her canlı
mahlûka hizmet ediliyor, her yaş ciğer taşıyan canlıyı gözetmekten dolayı ecir
veriliyor.
2*" Heysemi, Mecmeu'z-Zevmd (c.10,
s. 190)'de vermiş ve demiştir ki: "Onu İmam Ahmed, (Mtisned, II,
159, 188'de) rivâyel etmiş olup, râ-vileri sahihtir. Kadının kediyi hapsi
yüzünden cehenneme girişini ise Buhâri (F.zan 90, Mtisakal 9, Enbiya
54), Müslim, Ebu Hureyre (ve baş-kalannjden (Selam 151-2, Bin 133-4),
(Nesaî, Küsuf 14, 20)de rivayet etmişlerdir. Bkz: Sahihu't-Camii's-Sağir
(3374).
176
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Buhârî'nin rivayet ettiği diğer bir hadîs de bu mânâyı tamamlamaktadır:
"Bir adam, (oldukça susamış) bir köpeği suladı. Allah ona şükranla
karşılık verdi ve onu bağışladı."a
"Zaniye bir kadın (susamış) bir köpeği suladı da Allah onu
bağışladı."1»
Diğer bir husus ise, Ebu Hureyre bu hadîsin rivayetinde tek kalmamıştır
ki, lafızlarını iyi belleyemediği zannedilsin. Mutlak olarak sahabenin en iyi
ezberleyeni o olduğu halde, (onun hadîsleri iyi ezberleyemediği) nasıl
zannedilir?
Yine Ahmet, Buhâri ve Müslim, Ibn Ömer'den Resûlul-lah'ın (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) şöyle buyurduğunu nakletmişlerdir: "Bir kadın, bir kedi
yüzünden azap gördü. Zira açlıktan Ölünceye kadar onu hapsetti. Bu yüzden de
cehenneme girdi. Allah ona şöyle buyurdu: 'Kediyi hapsettiğinde onu ne
doyurdun, ne suladın, ne de saldın. (Bari salsaydın) yeryüzündeki (yılan,
çeşitli canlılar, kuşlar vb.) haşerelerden yerdi (de ölmezdi).'" w
İmam Ahmed, Cabir'in Resûlullah'tan (salla’llâhü aleyhi ve sellem) şöyle buyurduğunu
rivayet eder: "Ölünceye kadar bağladığı bir kediden dolayı bir kadın azap
gördü. Onu salmadı ki yeryüzündeki canlılardan yeseydi." M
Sonra, Ebu Hureyre bu hadîsi rivayetinde yalnız değildir (ki onun iyi
ezberleyememe ihtimali olsun). Kaldı ki, yalnız kalsa bile bu, hadîse hiçbir
şekilde zarar vermez.
a" Buhâri, Şurb 9, Mezâlim 23, Edeb
27.)
b" Buhârî, Enbiya 54)
25- Bııhân, Ezan 90, Müsakal 9, Enbiya 54;
Müslim, Bin 133, İbn Mâce,
İkame 152; Müstted, c. 4, s. 351)
26" Müsned, c. 3, s. 335-6 Bkz: Sahihu'l-Camii's-Sağir
(3995 ve 3996)
numaralı iki hadîs.
177
ÜÇÜNCÜ
BÖLÜM
1- HUKUK VE YASAMA
ALANINDA SÜNNET
Sünnet, hukuk ve yasama için, Allah'ın kitabından sonra ikinci kaynaktır.
Bundan dolayı -şer" i hükümler için delil ve kaynak oluşu bakımından
-sünnet bahsinin bütün fıkıh usulü kitaplarında geniş bir yer kapladığını,
bütün mezheplerin konuyu enine boyuna ele aldığını görmekteyiz.
Hatta İmam el-Evzai (Ö.157): "Kitabın sünnete olan ihtiyacı, sünnetin
kitaba olan ihtiyacından daha fazladır."1 demiştir.
Çünkü sünnet, Kur'an'ın beyanıdır. O, Kur'an'ın mücmelini tafsil, mu t
lakını takyid, umumunu tahsis eder.
İşte bazılarının, sünnetin Kur'an'da kastedilen mânâla-
Şevkânİ, Irşadü't-Fuhııl, s. 33 (Mustafa el-Halebi baskısı)
181
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
rı açıkladığını ifade etmek üzere: "Sünnet kitaba kâdidir"2 yargısına
varmalarının sebebi bu yaklaşımdır.
Lakin, İmam Ahmed, bu ibareden rahatsız olmuş ve şöyle demiştir: "Ben
bunu söylemeye cesaret edemem. Ama, sünnet, Kur'an'ı beyan edicidir
derim." 3
Bu hususta isabetli olan yaklaşım da budur. Çünkü sünnet bir yandan kitabı
beyan ederken, diğer yandan Kitabın yörüngesinde döner ve ondan dışarı çıkmaz.
İbadet ve muamelelerde fert, aile, toplum ve devlet için sünnetin bir
yasama kaynağı oluşunda herhangi bir tartışma yoktur.
Nitekim İmam eş-Şevkânî şöyle demiştir: "Velhasıl, sünnetin hüccet
oluşu, hükümlerin teşriînde müstakil oluşu, dini bir zarurettir ki, İslâm
dininden nasibi olmayandan başka kimse buna muhalefet etmez."4
Hangi mezhep olursa olsun, fıkıh kitaplarını okuyan kişi fukahanın vardığı
fıkhı sonuçlarda, kavli, fiili ve takriri sünnetle istidlallerde bulunduklarını
görecektir.
Hatta bu açıdan, fıkıh tarihinde Hadîs Ekolü ve Re'y Ekolü isimleriyle
bilinen mezhepler arasında bile fark yoktur.
Çünkü esas olarak sünnet, her iki tarafça da kabul edilmiştir. İhtilaf,
hadîs kabul şartlanndaki ve onunla amel konusundaki ihtilaflarının bir sonucu
olarak, ayrıntı ve uygulama ile ilgilidir.
Re'y Ekolünü temsil eden Hanefi mezhebinin kitaplarını okuyan birisi, bu
kitapların, âlimleri tarafından istidlal edilmiş hadîslerle dolu olduğunu
görecektir.
2~ A.g.e, Şevkânî, bu sözü, Yahya İbn Kesir'e nispet etmiştir. İbn Ab-dilberr de Canııi'ıide
zikretmiştir.
3- İbn Abdilberr, Camıu Beyani'l-İlm ve Fadlih'de zikretmiştir. (H,
191-2) 4" Şevkânî, a.g.e, s .33
182
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Mesela Hanefi olan İbn Mes'ud el-Mavsiîi (ö. 683)'nin, Ezher'e bağlı
liselerde bile (yani Hanefi talebelere) zorunlu ders kitabı olan el-İhtîyar
Şerhtı'l-Muhtar5 adlı kitaptaki veya el-Merginani'nin, Ezher
Şeriat Fakültesi, Hanefi talebelerine zorunlu olan el-Hidaye ve Hanefi
Muhakkik Kemalüddin İbn Hümam'ın ona yazdığı şerhi Fethul-Kadir adlı
kitaplardaki hadîslere şöyle bir göz atılması, bu gerçeği te'kid için yeterlidir.
Bu ise, Re'y ehlinin de tıpkı Eser (=hadîs) ehli gibi sünnete dayanmış
oldukları gerçeğidir.
Buna rağmen asrımızda bazı insanlar çıkıp: "Ebu Hani-fe'nin yanında
ancak on yedi hadîs sahihtir..!" diyebilmektedir.
Bu söz, o asrın ilim merkezlerinin yapısını ve oralardaki âlimlerin
yetişme tarzını bilen insaflı bir insanın kabul edemeyeceği bir sözdür. Ebu
Hanife, büyük sahabi Abdullah İbn Mes'ud'un (r.a.) tesis ettiğinden beri,
mü'minlerin emiri Ali b. Ebi Talip'in (r.a.) varmasıyla, ilmi ve fazileti daha
da artan ve kendisinde fıkıh ve hadîsin toplandığı ilmiyle meşhur Küfe
Medresesi mezunudur. İbn Mes'ud hakkında: "Allah, İbn Ümmi Abd'e {İbn
Mes'ud'a) rahmet eylesin. Bu şehri (Küfe'yi) ilimle doldurmuş" diyen de
Hz. Ali'dir.
A- Fukahanın Hepsi Hüküm
Verirken Sünnete Müracaat Etmektedir
Burada şunu kesin olarak söyleyebiliriz: Mezhebi ister yaşasın, ister
tarihe karışsın, tâbi olunsun veya olunmasın, çeşitli ekollerden, farklı
bölgelerden Müslüman fakihlerin hepsi delil oîarak sünneti almayı ve hükümlerde
ona müracaat et-
*■ (Kitapta 6 olarak geçiyor ama yanlış yazılmış olmalı) Suyutî, Mifta-fıut-Cenm,
s. 49-50
183
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
meyi; Allah'ın dininden vazgeçilmez bir parça olarak görüyorlar, onun emri
dışına çıkamıyorlardı. Bu hususta Re'y Ekolüne mensup olan ile Hadîs Ekoiüne
bağlı olanların durumu aynıydı.
Beyhakî, Osman ibn Ömer'in şöyle dediğini rivayet etmiştir: "Bir adam
Malik'e gelip bir mesele sordu. Malik ona: 'Resûiullah şöyle şöyle buyurdu'
dedi. Bu defa adam; 'Senin görüşün nedir?' deyince. Malik: 'O (Resûl)'nun
emrine muhalefet edenler, kendilerine bir fitnenin gelmesinden, yahut acıklı
bir azabın isabet etmesinden sakınsınlar.' (Nur, 63) ayetiyle cevap
verdi." Yine Beyhakî'nin İbn Vehb'den rivayet ettiğine göre Malik şöyle
demiştir: "Alimlere 'Niçin böyle dedin' denilmesi önceki insanların
sorduğu şeylerden değildi. Çünkü o zamanlar onlar, rivayetle yetiniyorlar ve
ona razı oluyorlardı."
Yine Beyhakî, Yahya b. Durays'ın şöyle dediğini rivayet etmiştir:
"Süfyan'm yanındaydım, ona bir adam geldi ve dedi ki: 'Ebu Hanife'yi
yadırgamıyor musun?' (Süfyan); 'Ne olmuş ona?' dedi. Adam; 'Onu şöyle derken
işittim: (Herhangi bir hükmü) Önce Allah'ın kitabından alırım, eğer onda
bulamazsam, Resûlullah'ın sünnetinden, Allah'ın kitabı ve Resulü'nün sünnetinde
de bulamazsam O'nun ashabının görüşünü alırım. Onlardan ise dilediğiminkini
alır, dilediği-minkini bırakırım. Yalnız onların sözünden başkasının sözüne
bakmam. Amma, iş, ibrahim eş-Şa'bi'nin, İbn Şîrîn, el-Ha-sen, Atâ ve İbn'l
Müseyyeb'e - daha başka âlim isimleri de saydı- gelince onlar ictihad eden bir
topluluktur ve onlar gibi ben de ictihad ederim.'"
Yine Rabi'nin şöyle dediğini rivayet eder: "Şafii bir gün bir hadîs
rivayet etmişti. Bir adam ona: 'Ey Ebu Abdillah, bu
184
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
hadîsi alıyor musun?' dedi. Bunun üzerine o: 'Ben ne zaman Resûiullah'tan (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) sahih bir hadîs rivayet eder de onu almazsam, sizi şahit
kılarım ki aklım gitmiştir.'"
Yine Rabi, Şafiî'den şöyle dediğini rivayet etmiştir: "Kitabımda
Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) sünnetine aykırı bir şey bulduğunuzda,
Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) sünnetini alıp-kabul ediniz ve
benim söylediğimi terk ediniz." 6
B- Hadîs ile Fıkhı
Birleştirmenin Zarureti
Sünnet, fıkhın köklü bir kaynağı olunca, hadîsçilerin fıkıh ilmini iyi
bilmeleri gerektiği gibi, fakihlerin de hadîs ilminde derinleşmeleri gerekir.
Kapatılması gereken ilmî açıklardan birisi, fıkıh ile uğraşanlarla, hadîsle
uğraşanlar arasındaki açıklıktır ki bu, benim uzun yıllardır üzerinde durduğum
bir husustur.
Çoğunlukla fıkıhla uğraşanlar, hadîs ilminin dallarını iyi bilmezler; Özellikle
cerh ve ta'dil ilmi ve râvileri sika veya zayıf sayma gibi hadîs ilmi
dallarında derinleşmemişler-dir. Bunun içindir ki, hadîs sarrafları olan bu
ilmin imamları yanında sabit olmayan hadîsler, fıkıhçılar yanında rağbet
görür. Buna rağmen onlara kitaplarında yer verirler ve ister helal veya haram,
isterse vaciplik veya mübahlık derecesinde olsun verdikleri hükümlerde onları
delil gösterirler.
Dahası bazen kitaplarda zikredilen öyle hadîslerle delil gösteriyorlar ki
bunların ne ipi var, ne halkası, ne aslı biliniyor, nede senedi!
Hadîsle uğraşanlar ise genelde, fıkıh ve usulünü bilmeyi, ondan
hazinelerini ve inceliklerini çıkarabilme gücünü
6" Bu konuda bkz: "Fıkhu'z-Zekat" adlı kitabımızın
Risale baskısının s. 966-7'deki 3 ve 4 no'lu dipnotlar, (c. 2, s. 972, 8.
dipnot, M. Vehbe)
185
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
elde etmeyi ihmal ederek, imamların görüşlerine vakıf olmamakta, onların
farklılık ve ihtilaf yollarını, ihtilaflarının sebeplerini, ictihadlarının
çeşitliliğini iyi kavrayamamaktadırlar.
Halbuki her grup, kendisindekini tamamlayabilmesi için diğerinin ilmine
muhtaçtır. Fakihe hadîs gereklidir, çünkü fıkıh hükümlerinin çoğu sünnet ile
sabittir. Hadîsçiye de fıkıh gereklidir, ta ki taşıdığını kavrayabilsin, sadece
nakilci olmasın veya onu mânâsından başka bir şekilde anlamasın.
Bu durumu, geçmiş âlimlerimiz de anlamışlar ve onu ihmal edenleri şiddetle
ayıplamışlardır. Hatta Süfyan ibn Uyeyne gibi bazı âlimlerden rivayet
edilmektedir ki onlar şöyle demiştir: "Eğer yönetim bizim elimizde olsaydı,
gerçekten fıkıhla uğraşmayan her hadîsçiyi ve hadîsle uğraşmayan her
fıkıhçıyı hurma dalıyla döverdik."
Ne gariptir ki hükümlerde zayıf hadîsle amel edilmeyeceği üzerine ittifak
edilmesine rağmen, fıkıh kitaplarında birçok zayıf hadîs bulunmaktadır.
Çoğunluk ise, zayıf hadîsleri, sadece faziletler, terğib ve terhibde kabul
etmiştir.
Dahası, fıkıh kitaplarında çokça zayıf, uydurma ve hiçbir aslı-astarı
olmayan haberler bile bulunmaktadır.
İşte büyük hadîsçilerden bazılarını fakihlerin istişhâd ettikleri
hadîslerin tahrici için kitaplar te'lif etmeye sevk eden de budur.
İbn'ül-Cevzî'nin et-Tahkik fi Tahrici't-Tealik adlı kitapta yaptığı
gibi ki, İbn Abdilhadi onu Tenkihu't-Tahkik kitabında hülâsa etmiştir.
Yine bazı hafızlar, bazı meşhur kitapların hadîslerini tahric etmişlerdir.
Mesela Hafız Cemalüddin ez-Zeylai'nin (Ö.762) el-Hidaye kitabının
hadîsleri için te'lif ettiği Nasbu'r-
186
SÜKNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Raye li Ehadîsi'l-Hidaye kitabı gibi -ki dört
cilt halinde defalarca basılmıştır-. Nitekim ibn Hacer de ona bazı ilmî
faide-ler ilave ederek ed~Diraye fi Tahrici Ehadî$i'l-Hidaye kitabında
ihtisar etmiş ve bir cilt halinde neşretmiştir.
Buna benzer bir çalışma, yine İbn Hacer'in Fethu'l-Aziz fi Şerhi'l-Veciz
adlı kitaba yaptığı tahric kitabıdır. Bu kitap, Gazzali'nin el-Veciz adlı
kitabına, er-Rafii'nin yapmış olduğu eŞ-Şerhu'l-Kebir adlı şerhtir. İbn
Hacer Telhisti't-Habir adlı meşhur kitabıyla başta olmak üzere, bir çok
kişi onun tahririni yapmıştır.
Fakihlerden bazıları da, bazı hadîsleri kitaplarında delil göstermişler,
ancak sonradan gelen âlimler bu hadîslerin zayıf olduğunu tespit etmişlerdir.
Önceki fakihler, bilmeyerek yaptıkları bu istidlallerinde mazurdurlar. Fakat
zayıf olduklarını sonradan öğrenen âlimlerin, hâlâ böylesi hadîsleri delil
göstermelerinde ise kabul edilebilecek bir mazeret yoktur. Şayet o, şeriat
nasslarından başka bir delile, yahut genel kaideler ve külli maksatlardan
birisine dayanmıyorsa, o hadîsten çıkarılan hükmün terk edilmesi gerekir.
Her kim, tâbi olunan mezheplerin meşhur fıkıh kitapları üzerine yapılan bu
işaret ettiğimiz tahric kitaplarını okursa, bu hususu bütün açıklığıyla
kavrar. Nitekim bu;
- ez-Zeylai'nin Nasbu'r-Raye li Ehadîsi'l-Hidaye,
- ibn Hacer'in Teihİsu'l-Habir fi Tahrici
Ehadîsi Şerhi'r-Ra-fiiyyi'} Kebir,
- Elbânî'nin İrvau'l-Ğalil fi Tahrici Menari's-SebİI ve
- Ahmed ibn es-Sıddik el-Gımari'nin, İbn Rüşd'ün el-Bi-daye'si üzerine
yapmış olduğu, el-Hidaye fi Tahrici Ehadîsi'l Bidaye adlı eserlerde de
açıkça ortaya çıkar.
187
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Zekat fıkhını incelerken, hadîs imamlarınca cerh edildiği halde, tâbi
olunan mezheblerin istidlal ettiği birçok hadîs olduğunu mülâhaza ettim.
Mesela:
"Sebzelerde zekat yoktur."
"Üzerinden bir yıl geçmedikçe bir malda zekat yoktur."
"Öşür ile haraç (Müslümanın arazisinden ikisi birden alınmak
suretiyle) birleştirilemez."
"Malda zekattan başka bir hak yoktur."
Bu son hadîs fakihlerin yanında şöhret kazanmıştır. Onu büyük fakihlerden
el-Maverdi e\-Ahkamü's-Sultamyye'de, eş-Şirazi, el-Mühezzeb'de ve
ibn Kudame el-Muğni'de zikretmişlerdir.
Halbuki Nevevî et-Mecmu'da bu hadîs hakkında: "Cidden
bilinmeyen, zayıf bir hadîstir." demiştir.a
Ondan önce el-Beyhâki ise es-Sünen'de: "Ashabımız, ta'lıklarda
onu zikrediyor ama ona ait hiçbir isnâd ezberlemiş değilim" demektedir.b
Tirmizi'deS İbn Mâce'de, Taberi'nin tefsirinde11 hadîsin aslı:
"Malda zekattan başka hak da vardır" şeklindedir. Sonra İbn Mâce'nin
bazı nüshalarında eski bir hata yapıldı ve hadîsin başına
"leyse=yoktur" kelimesi ilave edildi ve hata bu şekilde yapılıp-devam
edegeldi. Nitekim buna Tarhu't-Tesrib fi Şerhi'l-Takrib c.4, s, 18'de
Hafız Zeyneddin el-Ira-ki'nin oğlu Hafız Ebu Zur'a da işaret etmiştir. Yine
AHâme Ahmed Sakir ise Taberi tefsirine yaptığı tahricinde bunu beyan etmiş 7
ve sadra şifa verecek kadar delil göstermiştir.
a" Bkz: a.g£, c. 5, s. 332
b" Bkz: a.g.e, c.4, s. 83-84
<■ Bkz: Tirmizî, Zekât 27.
d" Bkz: c. 3, s. 343-344
7" Bkz: Muhakkik es-Seyyid Ahmed
Şakİr'in "Ma'rifetu's'Sanen ve'l-
188
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Fıkıh kitaplarının ve babların çoğunda hadîslerin bir çoğu bu türdendir,
hafızlarca onun senedi bilinmez. Bu Hafız ez-Zeylai'nin Nasbu'r-Raye'de "garip"
dediği şeydir. Bu ona has bir ıstılah olup, onun hadîsin senedini bulamadığını
ifade eder. Hafız- ibn Hacer ise ed-Diraye'de böylesi durumlarda
"onu bulamadım" veya "onu merfu görmüyorum" gibi lafızlarla
ilave eder.
Bu, bazı bablarda ise dikkat çekecek kadar çok olur.
ed-Diraye'Ğe\si "Kitabu'z-Zebaih" bölümünün hadîslerini mütalaa ediyordum. Orada bazısı sahih, bazısı zayıf,
bazısı ise hafızın bilmediği veya bulamadığı yirmiden fazla hadîs buldum.
Bunlardan birkaçını zikredelim:
- "(Mecûsilere) ehl-i kitap muamelesi yapın, ancak kadınlarıyla
evlenmeyin, kestiklerini de yemeyin." (ibn Hacer) dedi ki "Onu bu
lafızla bulamadım."3
- "Allah'ın ismini ansın veya anmasın, Müslüman Allah'ın ismi
üzerine keser" hadîsine de o, "Onu bu lafızla bulamadım"
demektedir.1"
Asar"a yazdığı Mukaddime, s. 19-24,
Medisu't-A'la li'ş Şuuni'1-İslâ-miyye baskısı, Kahire.
a" Bkz. İbn Hacer, ed-Diraye, c.2,
s. 205. İbn Hacer orada şöyle demektedir: "Onu bu lafızlarla bulamadım.
Ama Abdürrezzak ve İbn Ebi Şeybe Musanneflerinde Hasan İbn Muhammet) İbnu'l
Hanefiyye'den başka bir lafızla rivayet etmişlerdir. Ve o, isnadı iyi olan
mürsel bir haberdir. "■ A.g£., c, 1, s. 206. İbn Hacer her ne
kadar, o lafızla bulamadığını söylemişse de, değişik lafızlarla buna yakın
anlamda başka hadîsler rivayet etmiştir. Mesela Hz. Aişe'nin şu rivayeti bu
hususta hüccettir. "Bir grup, Nebi (salla’llâhü aleyhi ve sellem)'e
gelerek: "Bazı insanlar bize et getiriyorlar ve biz onların bu hayvanları
keserken Allah'ın adını zîkredip-zikretme-diklerini bilmiyoruz <ne
buyurursun?) diye sordular. Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem) onlara:
"(Onu yemeden önce) siz besmele çekin ve yiyin!" buyurdu. (Buhârî, Buyu
5, Zebaih 21
189
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
- İbn Hacer, "Yalnızca besmele çekiniz" şeklindeki İbn Mes'ud
hadîsine de "Onu bulamadım" dedi.fl
- "Boğazlama, boyun çukuru ile, iki çene kemiği arasın-da(n
yapılır)" hadîsi hakkında o, "Onu bulamadım" dedi.b
- (Hayvanın boynundaki) boru ve damadan (evdac) dilediğin şeyle kes!"
hadîsi için de "Onu bulamadım" demiştir.^
- "Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem) koyunun can damarına
kadar kesilmesinden nehyettİ." Musannif dedi ki: "Yani bıçağı ta can
damarına kadar vardırmaktan (nehyetti)." Hahz ibn Hacer ise "Onu
bulamadım" dedi.d
- "O (salla’llâhü aleyhi ve sellem), Hz. Aişe kelerden sorduğunda onu
yemekten nehyetti" hadîsi için de o "Onu bulamadım" dedi.e
- "O (salla’llâhü aleyhi ve sellem), yengeç satışını yasakladı" hadîsi
için de ibn Hacer "Onu bulamadım" dedi. Bu durumda olan daha başka
hadîsler de vardır.s
a Merginani, Hidaye c. 4, s. 64'de
bu haberi İbn Mes'ud'un sözü olarak zikretmiştir.
"" İbn Hacer, Abdürrezzak'ın başka lafızlarla, buna yakın anlamda
bir haberi Hz. Ömer ve İbn Abbas'tan mevkuf rivayet ettiğini belirtmiştir.
e" Her ne kadar Zeylaİ ve İbn Hacer
tahriderinde işaret etmemişlerse de, gerek Bulıâri, Zebüih 24'de zikredilen
İbn Cureyc'in Ata'dan naklettiği "Kesim, boyundaki evdac (denilen boru ve
damarlar)ın kesilmesidir" sözü, gerek İmam Malik'in Muvatta, Zebaih 6'da
naklettiği İbn Abbas'ın "Boyundaki boru ve damarları (evdac) kesilen hayvanı
yiyin!" sözü ve gerekse Ebu Davud'un, Edahi iTde Resûlul-lah'ııi (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) yasakladığı şeytan kesimi hadîsi, İmam Mergînani'nin
Soruşunu desteklemektedir. " Ancak hem Zeylai, hem de İbn Hacer aynı
anlamdaki Taberanİ'nin Mu 'ceminde rivayet ettiği İbn Abbas hadîsini
kaydetmişlerdir. e" Bkz: Ebu Davud, Et'imi, 28. Hattabı,
isnadını iyi görmemiştir. 8" Bkz. İbn Hacer, ed-Dimye fi
Tahrici'l-Hidaye (Haşim el-Yemani'nin ta'likıyla) c. 2, s. 205-213 arası.
Ayrıca karşılaştırınız: Zeylai, Nasbu'r-Raye li Ehadisıl-Hidaye, c. 4,
s. 181-201 arası. (ÇCv.)
190
SÜ\NETİ ANLAMADA YÖNTEM
Her ne kadar, oranı, mezhepten mezhebe değişse de bu sadece
-isimlendirdikleri gibi- Re'y ehlinin kitaplarına özgü olmayıp, aksine diğer
mezheplerin kitaplarına da şamildir ve onlarda da zayıf olan ve aynı şekilde
aslı olmayan haberler bulunmaktadır.
Rafii'nin, Gazzali'nin - ki ikisi de Şafii imamîardandır-Veciz adlı
kitabına yaptığı şerhindeki hadîsleri tahrir eden Hafız ibn Hacer'in Telhisu'l-Habifine
bakan kimse bunun doğruluğunu orada açıkça görür. O İbn Hacer de Şafii olmasına
rağmen, kitapta delil olarak gösterilen hadîslerin bir çoğuna zayıf demiştir.
Çünkü hakk, uyulmaya daha layıktır.
Yine bu hususta Hafız Ebu Bekir Ahmed ibn el-Huseyn el-Beyhâki (Ö.458),
İmamü'I-Harameyn'in babası, İmam Ebi Muhammed Abdullah b. Yusuf el-Cüveynî (ö.
438)'ye, onun el-Muhit adlı kitabında bulunan bazı hadîs hatalarını
edepli bir şekilde tenkîd ederek ona yazmıştır. Mesela, kitaptaki ilk hadîs
"Güneşte ısınmış su ile yıkanmaktan nehy"dir ki bu sahih olmayan bir
hadîstir.3
Beyhâki'nin insafındandır ki; o, ashabından Şafii hadîs-çileri, kendisiyle
ihticacın sahih olduğu haberlerle, sahih olmayanları birbirinden ayırma ve
zayıf ya da meçhul kimselerden rivayet konusunda gevşek davranmalarını
ayıplayarak, onları bundan nehyeder. O bunu er-Rasinetu'r-Rakine adlı
risalesinde söylemektedir. 9
Bundan, daha garibi ise bizzat fıkıh usûlü kitaplarının bile zayıf, uydurma
ve asılsız haberlerden hâli olmamasıdır.
a~ Bkz. Îbnu'l-Cevzi, a.g.e., c. 2,
s. 78-80; Suyutî, el-Lealiu'l-Masnus, c. 2, s. 5-6)
9" Onu, el-Mektebetü'l-İslâmi
Beyruft’da bastı. Mektebetü't-Terbiyye !i'd-Düveli'l-Ha!ic'de neşretti.
191
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Mesela:
-"Ashabım yıldızlar gibidir, hangisine uysanız hidayete
ulaşırsınız."3
- "Müslümanların güzel gördüğü şey Allah katında da güzeldir."b
- "Ümmetimin ihtilali rahmettir."c vb.
araştırmacılarca bilinen usûl kitaplarını okuyanların bulabileceği hadîslerdendir.
2- TEBLİĞ VE REHBERLİK
ALANINDA SÜNNET
a" Bkz: Zeyraiddin e!-lraki, Tahricu
Ehadîsi Muhtasari'l-Minhac, nu; 55 ve bu eseri tahkik eden Suphi el-Bedri
el-Samerrai'nin dipnotta gösterdiği kaynaklar: Sehavi, el-Mekasidü'l-Hasene,
s. 26-27, nu: 39; Adu-ni, Keşfu'l-Hâfâ, c. 1, s, 66, nu: 153
k" Ahmed ibn Hanbel, Müsned, c. 1, s. 379, Heysemi, Mecmeu'z-Zevaid,
c. 1, s, 177-8 Ricalin güvenilir görüldüğünü söylemiştir. Sehavi, a.g.e,
s. 367, nu: 959; Aeluni a.g.t>, c.2, s. 245, nu: 2214
°" Zeynuddin el-Iraki, a.g.e, nu: 60 ve dipnotları. Sehavi, a.gs,
s.26-27, nu: 39; Aduni, a.g.e, s. 66-68, nu: 153)
192
Sünnet; bir davetçinin okuyacağı hutbesinde, yapacağı va-azmda, vereceği
dersinde Kur'an'dan sonra sarılacağı kurumayan bir kaynak, tükenmeyen bir
hazinedir.
Onda, katılaşmış kalpleri yumuşatacak, kuru gayretleri yönlendirecek,
gafilleri uyaracak aydınlatıcı yaklaşımlar, te'sirli deliller, engin hikmetler,
özlü sözler, etkileyici vaazlar, ibret verici meseller, eğitici kıssalar,
çeşitli emir ve nehy-ler, vaad ve vaid, terğib ve terhib vardır. Ve o, insanın
iç unsurlarının hepsine, aklına ve kalbine- hitap ederken Kur'an çizgisinde
seyreder. Ve yine o, uyanık bir zekâya, temiz bir kalbe ve kuvvetli bir vücuda
sahip olgun bir Müslüman şahsiyetin oluşturulmasına çalışır.
Başarabilen bir davetçi için sünnet kitaplarında engin bir servet vardır.
O, azığını bundan edinir, kabım (bilgi da-
193
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
ğarcığını) ondan doldurur, davet ve önderlik için esas mahsulünü Kur'anî
bilgisiyle birlikte sünnetten devşirir.
Davetçinin itimad edip, doyasıya istifade etmesi gereken sünnet
kitaplarının başında, ümmetin kabulünü görmüş iki Sahih kitabı vardır ki
bunlar; Buhârî'nin Sahih'i ile Müslim'in Sahih'idir. Bu iki
sahihin ancak sayılı bazı hadîsleri tenkîd edilmiş olup, onların çoğu
hakkındaki tenkid; şeklî ve teknik durumlarla ilgilidir.* Sonra, Ebu Davud,
Tirmizi, Ne-saî ve Ibn Mâce'nin Sünen kitapları başta olmak üzere. Malik'in
Muvatta'ı, Ahmed'in Müsned'i, Darimi'nin SUnen'i, Ibn Hüzeyme
ve İbn Hıbban'ın Sahihleri, Hakim'in Müstedrek' i, Ebu Ya'lâ ve
Bezzar'ın Müsnedleri ve Taberani'nin Mu'cem-leri vb. tenkîdçi
hafızların hadîslerinin sahih-hasen olduğunu ifade ettikleri diğer sünnet
kitaplarındandır. Bunun yanı sıra o, maalesef hatiplerle, dini mürşitlerden
çoğunun sermayesi olan, zayıf, münker ve uydurma hadîslere itimat da
etmemelidir.
Allah Teâlâ'nın fazhndandır ki, temel sünnet kitaplarından bir kısmına
hizmet yapılıp, tahkik edildi. Malik'in Muvatta'ı, Müslim'in Sahih'i
ve İbn Mâce'nin Sünen'i, sünnetin hizmetçisi Muhammed Fuad
Abdülbaki'nin (r.a.) bir hizmeti olarak tahkik edilmiş, rakamlanmış ve
fihristi çıkartılmış olarak basılırken, aynı şekilde Ebu Davud'un Sünen'i ile
Tir-mizi'nin Sünen'i de tahkikli, rakamlı ve fihristli bir şekilde
kardeşimiz üstad De'as'in hizmeti olarak yayınlandı.
Bundan daha büyük bir hizmet ise; hadîslerin tahricinin yapılması, hadîsin
derecesinin beyanı ve onun sahihinin za-
* Bu konuda "Müslüman Alimlerin Buharı ve Müslim'e Yönelik Eleştirileri"
isimli değerli bir makale için Bkz: M. S. Hatiboğlu, İstâmîAraştırmalar
Dergisi, Hadîs-Sünnet Özel Sayısı, 1997)
194
SÜNNET) ANLAMADA YÖNTEM
yıfından ayrılmasıydı. Nitekim, hadîsçi Şeyh Nasıruddin El-bânî'nin10,
Sahihu İbn Mâce (İbn Mâce'nin Sünenindeki Sahih Hadîsler), Sahihu't-Tirmizi
ve Sahihu'n-Nesaf adlı çalışmaları yayınlandı. Sahihu Ebu Davud ise
yine onun bir çalışması olarak yakında çıkacaktır. Yine Şeyh Şuayb
el-Arnavut'un11 tahkik ve tahriciyle Sahihu İbn Hıbban'ın ciltleri
de tamamlanmak üzeredir. Bilindiği gibi bundan önce de Dr. Muhammed Mustafa
el-Azami'nin tahkiki ve Elbâni’nin tahriciyle İbn Huzeyme'nin Sahih'i yayınlanmıştı.
Yine bundan önce AUâme Ahmet Muhammed Şakir'in tahkik ve tahriciyle Ahmed
b. Hanbel'in Müsned'inden on beş cilt çıktı ki bu, kitabın üçte birine
yakındır. Bundan daha önce ise Şeyh Ahmed Abdurrahman el-Benna, Müsned'i mevzularına
göre tertip edip, onu şerhetmiş ve eser yirmi üç cilt olarak çıkmıştır. Keza
Şeyh Şakir, Hafız İbn Kesir'in tefsirinden bir öz, hülâsa çıkarmaya çalışmış,
onu Umdetu't-Tef-sir diye isimlendirmiş ve ondan on beş cilt yayınlamış,
ancak onu da tamamlayamamıştır.
Aynı şekilde yine o ve onun edebiyatçı ve muhakkik kardeşi Mahmud Muhammed
Şakir, İmam Taberi'nin (Ö. 310) tefsirinden tahkik ve eserlerin tahriciyle on
küsur cilt yayınlamışlar, sonra büyük kardeş Şeyh Ahmet vefat etmiş, ondan sonra
üstad Mahmud iki cilt daha çıkarmış, daha sonra ise, bu büyük ilmî çalışma
durmuştur.
'"" Beyrut'taki er-Risale Müessesesi neşretti.
"' Çünkü bu, Ali ibn Yezid el-İlhani'nin
rivâyetindedir. Buhârî onun hakkında "Münkeru'l-Hadîs" der. Nesaî
onun sika olmadığını söyler. Darekutni ise metruktür der. O da Kasım Ebi
Abdurrahman'dan rivayet etmiştir- Ahmed ibn Hanbel onun hakkında "Ali ibn
Yezdi ondan acaib şeyler rivayet etmiştir" demiştir. Ibn Hıbban ise şöyle
der: "Sahabeden mu'dal haberler rivayet eder, sika kimselerden mak-lub
rivayet getirirdi."
195
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Yine, Abdürrezzak es-San'ani'nin (Ö. 211) Kitabu'i- Musannefi Hindli
hadîsçi Şeyh Habiburrahman el-Azami'nin tahkiki ile on bir cilt halinde
çıkmıştır.
Aynı şekilde bazı mühim 'derleme' kitapları da tahkik edilmiştir. Mesela,
Elbânî'nin tahkik edip kısaca hadîslerini tahric ettiği el-Hatip et-Tebrizi'nin
{ö. 737 H.) Mişkatü'l-Me-sabihi ve Elbânî'nin sahihini zayıfından
ayırarak, Suyutî'nin el-Camiu's-Sağir'i üzerine yaptığı Sahihu'I-Camii's-Sağir
ve Zi-yadetuh kitabı gibi.
Yine Abdülkadir el-Arnavut'un tahkik ve tahric ettiği, İbnu'l-Esir'in (ö.
606) Camiu'l-UsûI'ü yayınlanmıştır. Daha önce ise -tahkik edilmiş olmasa
da- Nureddin el-Heysemi'nin (ö. 807) Mecmau'z-Zevaid adlı kitabı çıkmıştır.
Onun özelliği ise hadîslerin sahih veya zayıf olduğuna hükmetme-sidir. Kitap,
Ahmed, Bezzar ve Ebi Ya'lâ'nın Müsnedlen ile Taberani'nin üç Mu'ceminin
hadîslerinden Kütüb-i Sitte'ye ziyade olanlarını vermektedir.
Hakim'in (ö. 405) MüstedreVi ve Zehebi'nin onun üzerine yaptığı (ö.
738) Teihis'i ise defalarca basıldığı halde, henüz tahric ve tahkik
edilmemiş önemli kitaplardandır.
Yine îbn Kayyim'in (ö. 751) Zâdü'LMeâd'i gibi önemli kitaplar tahkik
edilmiş, tahrici yapılmıştır. Onu Şuayb Arnavut tahkik etmiş ve Risale
(Müessesesi) beş cilt halinde, ayrı-ca bir cilt de fihrist hazırlayıp
neşretmiştir.
Yine oldukça faydalı ve bereketli bir kitap olan Neve-vî'nin (ö. 576) Riyazu
s-Salih'm adlı kitabını Elbânî ve Şuayb Arnavut tahric ve tahkik
etmişlerdir.
Öte yandan faydalanılması ve başvurulması gereken eski tahricler de vardır.
Hafız Zeynuddin el-Iraki'nin (ö. 806), Gazzali'nin (Ö. 505) îhytf sıma hadîslerini
tahric ettiği ve
196
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
el-Muğni an Hamli'1-Esfar fi Tahric-i ma fi'İ-lhyai mine'l-Ahbar diye isimlendirdiği kitabı gibi ki, İhya'nın dipnotlarında basılmıştır.
İhya'yı okuyan kimse, Gazzali'nin istişhad ettiği hadîslerin derecesini
öğrenmek için ona müracaattan müstağni olamaz. Çünkü İhya'da nice zayıf
hadîsler, nice asılsız ve uydurma olduğuna hükmedilmiş haberler vardır! Keza,
Hafız İbn Hacer el-Askalani'nin Keşşaf Tefsiri'nin hadîslerine tahrîri
gibi, ki bu da tefsîrciler arasında dolaşan ve birbirinden naklettikleri
hadîslerin birçoğuna bakma açısından faydalıdır.
Diğer yandan bilinen bazı kitapların şerhleri vardır. Bunların en
büyüğü İbn Hacer'in Fethu'l-Bari fi Şerhi'I-Buhâ-n~sidir ki Şevkânı onun
hakkında: "Fetihden sonra hicret yoktur" demiştir.a Gerçi
bunun yanı sıra gerek ondan önce, gerek onunla muasır ve gerekse ondan sonra
yazılmış ve her birisinden istifade edilmesi gereken diğer şerhler de vardır:
Kirmani'nin (ö- 676) el-Kevakibud-Derari, el-Ayni'nin (ö. 852) Umdetu'İ-Kari
ve el-Kastalani'nin (ö. 923) İrşadü's-Sari serleri gibi...
Yine Nevevî Şerhi, (Kadı) İyaz, Übbî ve Senusî'nin şerhleri gibi Müslim
şerhleri de vardır.
Ebu'l Velid el-Bâcî'nin (ö. 474) ei-Münketa'sı ve es-Suyu-tî'nin Tenairu'l-Havatik
şerhi gibi Muvatta şerhleri de vardır.
Yine Ebu Davud şerhleri vardır ki en değerlileri, İmam Hattabfnin (ö. 388) Meâlimü's-Sünem
ve İbn Kayyim'in Tez-hibu Süneni-i Ebi Davud diye isimlendirilen
talikidir.
a" Burada Şevkâni: Hz. Peygamber'in
"Mekke'nin fethinden sonra hicret yoktur" hadîsine telmih yaparak,
bu şerhin başka bir şerhe, bakmaya gerek kalmayacak kadar yeterli olduğunu
söylemek istemiştir.
197
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Hind âlimlerine ait yeni şerhlerden ise ed-Diyanevs (el-Azimabadi'nin)
Avnu'l-Ma'bud'u, es-Seharenfuri'nin (ö. 1346) Bezlu'l-Mechıtd fi Halli
Ebi Davud'u (Şeyhu'I-Hadîs el-Kandehlevi'nin ta'lıkı ve es-Seyyid
Ebi'l-Hasen en-Ned-vi'nin takdimi ile), el-Cem'iyyetü'ş-Şer'iyye'nin kurucusu
Şeyh Mahmud Hattab es-Subkfnin el-Menhelu'l Azbu'l-Mev-rad'ı vardır ki
bu doyurucu bir şerh olup, on cilt çıkmış ve müellif onu tamamlayamamıştır.
Tirmizi şerhlerinden ise, eskilerden en büyüğü ünam Ebu Bekr
İbrahimü'l-Arabi'nin (ö. 543) Aridatü'l-Ahvezi'si, yenilerden ise
el-Mübarekfuri'nin Tuhfetü'l-Ahvezi'si mevcuttur.
Nesaî ise, Ebu Davud ve Tirmizi gibi şerh edilmemiştir. Ancak onun üzerine
Suyutî'nin ve bir de Sindî'nin (ö. 1139) haşiyeleri mevcut olup, ikisi de
onunla beraber basılmışlardır.
Mişkatü'l-Mesabih'in de şerhleri vardır. En
meşhuru ise Aliyyü'l-Kari'nin (ö. 1014) Mirkatü'l- Mefatih adlı şerhidir
ve beş cilt halinde basılmışlardır.
Aynı şekilde Hind âlimlerinden Ubeydullah el-Mübarekirî'ye ait Mir'atü'l-Mefatih
adlı, doyurucu yeni bir şerh daha vardır.
Riyazü's-Salihin'in de tanınmış bir şerhi
vardır. O da Ibn Allân'a (Ö. 1057^ ait Delilü'l-Fâlihin olup sekiz cilt
halinde basılmıştır.
Onun yeni şerhlerinden ise merhum Dr. Suphi es-Sa-lih'in Menhelü'UVâridin'i
ile Dr. Mustafa el-Hmn ve arkadaşlarına ait olan Nüzhetü'l-Müttekitt'i zikredebiliriz.
Yine Nevevî'nin el-Ezkâr adlı kitabına Ibn Allân'a ait el-Fütuhatü'r-Rabbaniyye
adlı yedi ciltlik bir şerh vardır.
198
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Aynı şekilde onun küçük ama meşhur el-Erbain en-Nevevîyye'sine de
birçok şerhler yazılmıştır. Fakat onların en iyisi, en genişi ve en faydalısı
İbn Receb el-Hanbeli'ye ait (ö. 795) Camiu'l-Ulûm ve'l-Hikeın adlı
şerhtir. Müellif kırk hadîsi elliye tamamlamıştır. Henüz tamamlamamışsa da, onu
Dr. Muhammed el-Ahmedî Ebu'n-Nûr tahkik etmektedir.
Yine faydalı kitaplardan, hadîslerin ardında yatan dinî-içtimaî sır ve
hikmetleri açıklayan ed-Dehlevî'nin (ö. 1176) Hüccetü'l-Baliğa adlı
kitabını zikredebiliriz.
Basiretli bir davetçi, hadîs kaynaklarında en fazla ihtiyaç duyduğu
kitapları ve babları bilir.
Her ne kadar ufku geniş olan, güçlü bir davetçi, hadîs bablarının hepsinden
istifade ederse de, şüphesiz, iman, tev-hid, ibadetler, ilim, edep, zühd,
rikak, zikr, Kur'an, dua, iyilik ve (eş-dost) ilişkileri, ahiret,
cennet-cehennem halleri, siyer ve meğâzi, kıssalar ve tarih vb. kitap ve bablar
davetçi-nin dikkatini direkt hükümlerle ilgili hadîslerden daha çok çeker.
A- Delil Gösterilecek
Hadîsin Sıhhatinin Araştırılması
Burada, davetçiler için önemli olan husus, herhangi bir mânâ, herhangi bir
değer veya herhangi bir durum üzerine bir hadîs ile delil getirirken güvenilir
kaynaklara dayanmaları, kültürlerini zayıf, münker, uydurma ve aslı olmayan
hadîslerden kurtarmalarıdır. Gerçekte bu, bütün ilim ehlinin görevidir.
Bunlar öylesi haberlerdir ki, dinî kültürde yazılan kitapların çoğunun içi
bunlarla şişirilmekte, makbul ve mer-dûd sınıflar arasında fark gözetilmeksizin
sahih ve hasen hadîslerle karıştırılmaktadır. Hadîsin insanlar arasında şöhret
kazanması, kitaplarda veya dillerde yaygın olması bazı in-
199
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
sanları aldatmaktadır. Bu da, o insanların böylesi haberlere güvenmelerine
ve geçiş izni verip-kabul etmelerine yetmektedir.
Araştırmacı larca bilindiği gibi, hadîs bazen dillerde meşhur olabilir.
Oldukça zayıf, hatta belki de aslı olmayan veya uydurma bir hadîs olduğu halde
insanlar onu birbirlerinden nakleder dururlar.
İşte birçok âlimin, insanların dilinde meşhur olan hadîslerin sıhhat
derecesini beyan için özel kitaplar yazmalarının sebebi budur. Mesela
bunlardan; Zerkeşî'nin (ö. 794) et-Tez-kira bi'l-Ehadîsi'i-Müşlehim adlı
kitabını, İbnu'd-Deyba'nm Temyizü't-Tüyyîb mitte't-Hobis fima
Yedûrü ala Elsineti'n-Nâsi tnine'l-Hadîs adlı kitabını, Hafız İbn Hacer'in
(ö. 852) ei-Le-âliu'l-Mansûra fi'l-Ehadîsi't-Meşhûra adlı kitabını,
Suyutî'nin (Ö. 911) ed-Deruru'İ-Miinteşira fi'l-Ehadîsi'l-Müştehira adlı
kitabını, Sehâvî'nin (ö. 902) e!-Mekâsidu'l-Hasene fîmâ'ştehera
mine'l-Hadîsiaie'S-EIsine adlı kitabını ve Zurkanî'nin (1122) ona yapmış
olduğu Muhtasar'ını zikredebiliriz.
Onların en kapsamlısı ise Aclûnî'nin (Ö.1162) Keşfu'i-Hafâ ve Müzilü't-îlbâs
amma'ştehera mine'I-Hadîsi alâ Elsine-ti'n-hlâs kitabıdır.
Aynı şekilde İbnu'l-Cevzîa, Suyutîb, Kâric
veya et-Mev-zûatu'l-Kübrâ. (Ayrıca "et-Mevzûatu'l-Suğra"
adlı eseri Ab-dülfettah Ebu Gudde'nin tahkik ve ta'hklarıyla 1959 ve 1978
-Beyrut'da iki kez basılmıştır.), Şevkânid, Leknevî^,
a" İbnu'l-Cevzî, d-Mevzûât
Suyutî, d-Leâliu İ-Masmıa fi'l-Elıâdısı't-Meozûa c~ Aliyyu'1-Kâri,
et-Esrâru'l-Merfûa ffi'l-Ahbâri'l-Meuzûa *"" Şevkini, el-Fevâidi'l-Mecmûa
fi'l-Ehadisi't-Mevzûa e" Leknevi, el-Asâm'l-Merfûa
fı'l-Ehodbi'l-Meozûa
200
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
İbn Arrâk1, Elbânîs; ve başkalarının11 sırf uydurma
hadîsleri beyan etmek için yazdıkları müstakil kitaplar da bu sahada önemlidir.
Tasavvuf, vaaz ve rekâik kitaplarında da' bu tür hadîsler çoktur ve
okuyucuları onlardan sakınmalıdır.
Tefsir kitapları da böyledir. Özellikle de surelerin faziletleri,
peygamberler ve salih kimselerin kıssaları ve nüzul sebebiyle ilgili
haberlerden ancak bir kısmı sahihtir.'
Yakınlarda yapılan bir konferansta araştırmacılardan birisi, Sa'lebe İbn
Hatibi kıssasını delil olarak zikretti. Tefsir-ciler bu kıssayı Tevbe
süresindeki şu ayetin nüzul sebebi ola-
** İbn Arak, Teıızihu'f-Şeriali'i-Merfûa atıi'l-Ahbâri'ş-Şaûiıli't-Mevzihı
&~ Elbânî, S'hüetu'l-Ehadîsi'i Mevzua
h"Aynca, mesela: Sağanî'nin d-Mcvzûat'mt,
İbn Kayyım el-Cevziy-ye'nin d-Menânu'l-Mümp's-Sahihi vez-Zaifirn zikredebiliriz
ki onu hem Ebu Gudde, hem de Muhammed es-Sebbağ tahkik etmiştir. '"
Bu hususta da İbn Teymiyye'nin Etıadîsıt'l-Kııssâs'ı ile Suyutî'nin Tazluru't-Hgvâs
min Ekazı'l-Kussâs'ını zikredebiliriz. '" Bu konuyla ilgili geniş
değerlendirme için Abdülfetah Ebu Gudde'nin, Leknevfnin et-Ecvibeiii'l-Fâdık
ii'l-Es'üeti'i-AşereH'l-Mmik adlı eserine yapmış olduğu kıymetli (alıklarına
bakınız. S. ] 32-138. Ebu Gudde, orada Zemahşerî, Beyzavî, Ebu's-Suud,
Kurtubî ve İsmail Hakkı'nın tefsirlerini bu yönüyle ciddi bir şekilde
eleştirmiştir. y Sa'iebe kendisine mal verilmesi için Peygamberimiz'd en
ısrarla Allah'a dua etmesini isteyen, zengin olduğunda hak sahiplerine hakkını
ödeyeceğini vadeden, ancak duanın ve isteğinin gerçekleşip, malı çoğalınca
sırayla cemaati, vakit namazlannı, cumayı, zekatı terk eden meşhur kıssanın
kahramanıdır. Onun önce Hz. Peygamber'in zekat memurlarının istediğini, cizyeye
benzeterek vermediği, sonra onun durumunu bildiren bu ayetlerin inmesiyle
pişman olarak zekatını takdim etmesine rağmen Hz. Peygamber'in ve O'na uyarak
dönemlerinde Ebu Bekr, Ömer ve Osman'ın (r.a.) onun zekatını almadıkları ve
Hz. Osman'ın döneminde helak olduğu uzunca anlatılır. (Bkz: (İb-nu'l- Esir; Üsdü'l-Gâbe
1., s. 283, nu: 590, Kahire, Şa'b baskısı, Kurhıbi Tefsiri VIII.
209 lîeyrut, Daru'ş-Şam]
201
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
rak zikrederler: "Onlardan kimi de 'Eğer Allah, lütuf ve kereminden
bize verirse elbette sadaka vereceğiz ve faydalı insanlardan olacağız' diye
Allah'a and içtiler. Fakat Allah onlara fazl u kereminden verince onda
cimrilik edip (sözlerinden) döndüler. Zaten onlar (dönek) insanlardır.
Kendisine verdikleri sözden döndüklerinden ve yalan söylediklerinden dolayı,
kendisiyle karşılaşacakları güne kadar Allah, onların kalplerine iki yüzlülük
sokmuştur." (Tevbe: 75-77)
Oysa Hafız Ibn Hacer'in Keşşaf tahririnde dediği gibi kıssanın
senedi cidden zayıftır.12
Birçok İslâm beldesinde bulunan mescidlerdeki hatip ve vaizlerin çoğunun
afeti, onların geceleyin odun (ile birlikte yılanları da) toplayanlar gibi
olmalarıdır. Onların düşüncesi, sahih veya hasen bir senedi olmasa da, halkı
harekete sevk edecek hadîsleri almaktır. Öyle ki, neredeyse bulunduğum her Cuma
hutbesinde veya her vaaz dersinde zayıf hadîslerden, hatta çok zayıflarından,
bazen de uydurmalardan bir demet işitmişimdir.
Sanırım "Nebevi Sîret" münasebeti ile bulunduğum bir beldede
Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) şahsiyeti, suretinin temizliği,
şeklinin güzelliği, ahlâkının büyüklüğü etrafında dönen bir hutbeye şahit
oldum. Bu konu ise, apaçık Kur'an ve sahih sünnetten sabit olmuş gerçeklerle
dolu, zengin bir konudur.
Fakat hatib, bilgi dağarcığından zayıf, münker veya uydurma yahut
âlimlerin 'ne ipi var, ne de sapı' dedikleri aslı bilinmeyen birçok hadîsler
boşaltırken, sahih veya hasen ha-
12- El-Feteva el-Hadîsiyye, s. 32-44, Daru'l-Marife
baskısı, Lübnan.
202
dislerden sadece iki veya üç tane zikretti. Şimdi bu hadîslerden
bazılarını zikrediyorum:
"Allah'ın ilk yarattığı şey, Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
ruhudur."3
"Allah Hz. Peygamber için anne-babasına hayat verdi ve O'nun eliyle
Müslüman oldular."b
"Kim Muhammed ismiyle şereflenirse ona şefaat vacib olur."11
"Ve Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) doğumunda meydana gelen
olağanüstü olayları anlatan hadîsler.. "d
Ondan duyduğum garip şeylerden biri de O'nun ümmetinin fazileti hakkındaki
şu hadîstir: "Ümmetin âlimleri, İsrail oğullarının Nebileri gibidir."e
Hadîs meşhur uydurmalardan olup, âlimler, ıstılah kitaplarında onun yalan
olduğunu ifade etmişlerdir.
Mezkur hatip, zikrettiği bir hikayeyi de hadîsin sahih olduğuna delil
getirdi. Hikayenin içeriği ise İmam Ebu Ha-mid Gazzali rüyada veya ruhlar
âleminde efendimiz Musa (a.s.) ile karşılaştı. Allah'ın kelimesi Hz. Musa ona
"İsmin ne?" diye sordu. O: "Muhammed b. Muhammed b. Muhammed
el-Gazzali et-Tûsî..."dedi. Hz. Musa dedi ki: "Sana ismini sordum,
nesebini sormadım." O ise "Sen de, Allah sana 'sağ elindeki nedir?'
diye sorduğunda, O'na 'Asadır' deyip susmadın! Ve 'O benim asamdır. Onun
üzerine dayanı-
a" Bkz: Acİûnî, Keffu'l-Hâfâ, c. 1,
s. 311-2, nu: 827
b" Bkz. İbnu'l-Cevzi, ei-Mevzûat, c.
1, s. 283-4
c" Bkz. İbnu'l-Cevzi, e]-Mevzûal, c.
1, s.154-8; Suyutî, et-LeStiu'l-Masûa,
c. 2, s. 102-106)
d- Bkz. İbn Sa'd, et-Tabakâtü'i-Mbra, c. 1,
s. 150-168; Taberi, Tarih, c. 2,
s. 166-7)
e" Sehavî, el-Mekasidü'I-Hasene, s.
286, nu: 702; Aclûnî, Keşfu'l-Hafâ, e.
1, s. 83, mı: 1744
203
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
rım. Onunla davarlarıma dal koparırım ve benim için onda daha başka
ihtiyaçlar da vardır.' (Tâhâ, 17-18) diye cevap verdin?!.."
Hatib; "Böylece Gazzali, Hz. Musa'ya (a.s.) diliyle üstün
geldi." dedi. Hatip bununla yalan hadîsin doğruluğunu ispat etmiş oldu.
Böylece o, sahih ve hasen hadîslerden oluşan sermayenin yokluğuyla, garip
hikayelerden, rüyalardan ve isrâiliyyâttan oluşan kesat malı revaca çıkarttı.
İktisatçıların dediği gibi 'âdi para, iyi parayı defeder.'
Aslında bu, eski bir âfettir. Hatta, hadîs rivayetinde bazı müteşeddid
(sıkı kurallarla hareket eden) güvenilir ilim ehli kimseler bile vaaz konularını
te'lif ederlerken, oldukça gevşek davranmışlardır. Nitekim, e!-Mevzûâl ile
el-İlelu'l-Mütenâhiye vb. kitaplarındaki sıkılığa rağmen, Ebu'l-Ferec
İbnu'l-Cevzî'nin (ö. 597) Zemmu'l-Hevâ gibi vaaz kitaplarında bile aynı
şeyi görmekteyiz.
Bunun gibi, Hafız, Tenkitçi Şemsüddin ez-Zehebî dahi vaaz mahiyetindeki el-Kebâir
adlı kitabında çok müsamahakâr davranmıştır.
Aynı şekilde Hafız el-Münzirî de et-Tergîb ve't-Terhîb adlı kapsamlı
kitabında -kendisini (r.a.) müstağni kılacak sağlam haberler varken, zayıf,
münker ve hatta uydurma hadîslerden büyük oranda zikretmiştir. Lakin,
özellikle asrımız okuyucusu gafil olsa da el-Münzirî, Mukaddime'sinde
zikretmiş olduğu bazı işaretler ve ıstılahlarla bu hususa tenbih etmiş ve
böylece sorumluluktan kurtulmuştur.
İşte beni, Katar'da Sünnet ve.Sîret Araştırmaları Merkezİ'nde iki
cilt halinde çıkan, onun sahih ve hasen hadîslerini tahric ettiğim Müntekâ
adlı çalışmaya sevk eden âmil budur.
204
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
C- İbn Hacer
el-Heysemî'nin Fetvası
Meşhur Şafiî fâkih, Allâme İbn Hacer el-Heysemî, zamanın yöneticilerinden
naklettiği hadîslerin râvisini açıklamayan, sahih haberleri batıl haberlerle
karıştıran her hatibi, hitabetten men etmelerini, ısrarla istemesiyle
gerçekten isabetli bir iş yapmıştır.
Nitekim, el-Fetevâ el-Hadisiyye'sinde şöyle demekte: Kendisine
"Her Cuma minbere çıkan ve ne hadîsi aldığı kitabı, ne de râvilerini
açıklamadan konuşmasında birçok hadîs zikreden hatibin hakkında gereken
nedir?" diye sorulunca, şöyle cevap verdi:
"Hadîste ehil olmak şartıyla, hutbelerinde hadîslerin râvilerini veya
onları zikredenleri belirtmeksizin hadîs okuması veya müellifi hadîste otorite
olan bir kitaptan nakletmesi caizdir. Ancak, müellifi hadîs ehlinden olmayan
bir kitaptan, hadîste ehil olmayan bir hatibin, konuşmasında, sadece kitaptan
okumasına dayanarak hadîs zikretmesi caiz değildir. Bu şekilde davrananlar
şiddetli bir ta'zir cezasına çarptırılır. İşte birçok hatibin durumu böyledir.
Çünkü onlar, rastladıkları kitaptaki hadîsleri, onların aslı olup-olma-dığına
bakmaksızın ezberleyip onlarla hutbe okuyorlar. Dolayısıyla her belde yöneticilerine
hatiplerini bu şekilde davranmaktan sakındırması düşer. Eğer durumunu
düzelt-memekte ısrar ederse, o yöneticilerin yapması gereken şey, hatibi bu
şekilde hitabetten alıkoyması, görevden uzaklaş-tırmasıdır." Devamla:
"Bu durumda hatibe düşen ise, eğer hadîsin sahih bir isnadı varsa,
-kendisine itiraz olmaması için- rivayetinde hadîsin isnadını açıklamasıdır.
Aksi taktirde itiraz edilebilir. Hatta, yöneticinin, hatibin haksız yere
böylesi yüce bir mertebeye karşı cüretkâr davranmasına
205
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
son vererek, onu hatiblik görevinden alması bile caiz olur."13
Keşke bu hüküm, günümüzdeki hatiblere de uygulansa. Bu durumda, hadîsleri
bilmediklerinden ve kabul gören hadîs ile reddedilmesi gereken hadîsleri
birbirine karıştırdıklarından dolayı, çoğu hatip görevden alınırdı.
Tergîb ve Terkibe Dair Zayıf Hadîs Rivayeti Bence bu tür zayıf, münker ve uydurma hadîslere bütün hatip ve va'z-u
nasihat edenlerin ilgi duymalarının nedeni; helal, haram, mekruh, vacip ve
mubahtan oluşan beş hükümden herhangi bir seri hükümle alâkalı olmayan,
amellerin faziletleri, rekâik, zühd, tergîb, terhîb ve kıssalar gibi konularda
âlimlerin çoğunluğunun zayıf hadîs rivayetini mutlak olarak caiz görmeleridir.
Bu hususta İmam Münzirî et-Tergîb ve't-Terhib adlı kitabının
mukaddimesinde şöyle demektedir: "Alimler tergîb ve terhib çeşitlerinde
müsamahalı olmaya müsaade etmişlerdir. Hatta onlardan çoğu, sıhhat derecesini
bildirmeden uydurma haberleri dahi zikretmişlerdir!"
Hâkim de Müstedrek1İnde Dua kitabının başında
benzeri şeyler söylemiştir: "Allah'ın izniyle, Dualar kitabında
Şey-heyn'den (Buhârî ve Müslim'den) sakıt olan haberleri kabul ederken, Ebu
Said Abdurrahman İbn Mehdfnin (H. 138-198) mezhebine göre aktaracağım."
Sonra ona varan senediyle Abdurrahman İbn Mehdfnin şu sözünü nakletti.
"Bize Nebfden (salla’llâhü aleyhi ve sellem) helal, haram ve hükümler
hakkında bir haber rivayet edildiğinde senedlerde titiz davrandık, adamları
tenkide tâbi tuttuk. Ama, amellerinin faziletle-
13-" Hakim, el-Müstedrek, I.,
490.
206
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
ri, sevap, ikâb, mubahlar ve dualar gibi konularda rivayet edildiğinde ise
isnâdlarla gevşek davrandık." u
el-Hatip de el-Kifâye'sinde senediyle Ahmed'in şöyle dediğini
rivayet eder:
"Bize Resûlullah'dan (salla’llâhü aleyhi ve sellem) helal, haram,
sünnetler ve hükümlerle ilgili bir hadîs rivayet edildiğinde senedlerde titiz
davrandık. Ama amellerin faziletleri, herhangi bir hüküm
getirmeyen-kaldırmayan konularda Nebî'den bir şey rivayet olunduğunda ise
isnâdlarda gevşeklik gösterdik."
Yine ona göre: "(İnsanları iyiliğe, inceliğe, yumuşaklık ve nezakete
çağıran) rikâk hadîslerinde, içerisinde hüküm bile olsa gevşeklik
gösterebilir."
Ebû Zekeriyya el-Anberî ise şöyle der: "Gelen haber, helali haram,
haramı helal kılmıyorsa, bir hükmü vacip kılmıyorsa, terğîb, terhib, titizlik
veya ruhsat gibi konularda ise ona göz yummak ve rivayetinde müsamaha göstermek
gerekir." «
Lakin isnâdlardaki bu göz yumma ve müsamahanın sınırı nereye kadardır?
Bazı insanlar bu gibi yaklaşımlardan hareketle, zayıf hadîsin râvisi
hataları cihetinden tek kalsa, veya (rivayet ettiği) münker (Hadîs)leri çok
olsa da, yahut yalanla itham edilse bile terğîb ve terhibe dair hadîsin kabul
edileceğini anladılar.
■ Dahası, bazı cahil sofiler, hayra rağbet ettirdiği, şerden sakındırdığı
müddetçe uydurma, düzme, yapmacık haberlerin rivayetinin bile caiz olduğu
anlayışını benimsediler.
**" Hatib, el-Kifaye, s. 134, el-Mektebetü'1-İlmiyye
MedLnetu'l-Münev-
vere'de neşretti.
15~ İbn RSceb, Şerhu Heli't-Tirmâi 1,72-74,
Tahkik: Nureddin el-Itr.
207
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Hatta bazıları bu gaye ile Kur'an sûrelerinin faziletlerine dair veya bazı
hayırlı işler hakkında bizzat hadîs uydurma yoluna gittiler. Kendilerine
"Her kim benim üzerime kasten yalan söylerse, cehennemdeki yerine
hazırlansın." şeklindeki mütevâtir bir hadîs hatırlatıldığında onlar,
bütün küstah-lıklarıyla "Biz O'nun aleyhine değil, lehine yalan
söyledik" demişlerdir! Ki onların özürleri kabahatlerinden daha büyük!
Çünkü onların bu sözleri, O'nun dininin eksik olduğunu ve onların bu eksikliği
giderdikleri anlamına gelir. Halbuki Allah Teâlâ: "Bugün sizin için
dininizi kemale erdir-dim." (Maide:3) buyurmuştur.
Kaldı ki muhakkik âlimler isnâdlarındaki bu gevşekliğin nedenini şöyle
açıklamışlardır:
"Yalnızca itham olunanlardan veya gaflet ve hatasının çokluğundan
dolayı zayıf kabul edilen râvilerden gelen bir hadîs, başkalarınca
bilinmiyorsa, onunla ihticâc edilmez." şeklindeki (Tirmizi'nin) sözünü,
İbrt Recep el-Hanbeli Şerhu İlleti't-Tirmizi'âe açıklarken diyor ki:
"Tirmizi'nin zikrettiğine gelince... Her ne kadar onlardan
bazılarının hadîsi rekaik, terğîb ve terhibde rivayet edilebilirse de, onun
bundan muradı, şer'i hükümlerde ve amel ile ilgili durumlarda hüccet
getirilemeyeceğidir. Çünkü imamlardan çoğu zayıf râvilerden rikâk vb.
hadîslerin rivayetine ruhsat vermiştir. İbn Mehdî ve Ahmed b. Hanbel onlardandır."
Ravvâd İbn el-Cerrâh dedi ki: "Süfyan es-Sevrî'yi şöyle derken
işittim: 'Helal ve haram konusunda, bu ilmi ancak eksiği fazlayı bilen, ilimle
şöhret kazanmış ileri gelen meşhurlardan alınız. Bunun dışındaki konularda ise
diğer âlimlerden almanızda sakınca yoktur.'"
208
SÜNNETİ ANLAM AB A YÖNTEM
ibn Ebî Hatim der ki: "Babamın bize rivayet ettiğine göre Abede ibn
Süleyman el-Merzevî şöyle dedi: 'Adamm birinden bir hadîs rivayet ettiğinde
İbnu'l-Mübarek'e: 'Bu zayıf bir adamdır!' denildi. O dedi ki: 'Yalnız bu kadar
veya buna benzer şeyler ondan rivayet edilebilir.' Abede'ye 'Hangi şeyler gibi
olursa?' dedim: 'Edeb, vaaz ve zühd konularında' dedi."
ibn Maîn, meşhur bir abid olmasına rağmen, rivayette zayıf olan Musa İbn
er-Rebezî hakkında: "Rekâik türünden hadîsleri yazılabilir" dedi.
İbn Uyeyne ise: "Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) sünnetine
dair olduğu müddetçe Bakiyye'den yani Bakiye İbn Velid'den hadîs dinlemeyin.
Ama sevap vb. diğer konularda olursa dinleyebilirsiniz." demektedir.
Ahmed b. Hanbel, meşhur Sîret sahibi Muhammed İbn Ishak hakkında:
"Ondan ancak gazveler (meğâzî) ve benzeri şeyler yazılır." dedi.
Yine İbn Main, Ziyad el-Bekkâî hakkında: "Gazveler hakkında ondan
rivayette bir beis yoktur, ama diğer konularda hayır! (alınamaz)" dedi.
İbn Receb dedi ki: "Terğîb, terhib, zühd ve edeb gibi konularında
yalan ile itham edilemeyen gaflet ehlinin hadîsleri rivayet edilir. Amma
yalanla itham edilenlerin ise hadîsleri reddedilir. İbn Ebi Hatim ve başkaları
da bu görüştendir."^
Bu ve benzeri sözlerden anlıyoruz ki hadîs imamlarından hiçbiri,
bilinmeyen, itham edilen veya çok hatalı olsalar bile, terğîb ve terhib
hadîslerinin her gelip-geçenden rivayet edilebileceğini söylememiştir.
16~ Suyutİ, Tedıibur-ftâvMa
Ttıkribi'n-Nevevt, c. I, s. 298-9. Tahkik: Ab-dulvahhab Abdullatif
Kahire'deki Daru'l-Kütübi'I-Hadîse neşretti.
209
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Onlar ancak, hıfzında biraz gevşeklik veya zayıflık olan bazı râvilerin
rivayetini caiz görmüşlerdir. Hatta İmam es-Servî'nin dediği gibi onlar şayet
'hadîslerdeki eksik ve fazlalığı bilen, ilimleriyle meşhur olmuş ileri
gelenlerden' olmasalar bile (hadîsîeri alınabilir).
Çünkü onlarm doğruluk ve adaletlerinde hiçbir şüphe yoktur. Şüphe ancak
onların hıfz, uyanıklık ve itkân (itina)larındadır.
Bunun için Hafız Ibn Hacer, rekâik ve tergîb konularında zayıf haberin
kabulü için üç şart ileri sürmüştür ki Hafız Suyutî Tedribu'r-Râvi'de bunu
ondan nakletmektedir.
Birincisi: İttifakla kabul edilen bir şarttır ki o da
rivayetin çok fazla zayıf olmamasıdır. Bununla yalancılar, yalanla itham
edilenler ve hatası çok olanlardan rivayetinde infirâd edenler (tek kalanlar)
tarifin dışına çıkar.
ikincisi: Rivayetin genel bir aslın altına girmiş
olması. Bununla da kesinlikle bir aslı olmamaları yüzünden düzülen haberler
tariften dışarı çıkar.
Üçüncüsü: Amel esnasında, Nebî'nin (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) söylemediği bir şeyi O'na nisbet etmiş olmamak için, bunun
ondan sabit olduğuna inanmayıp, ihtiyatla almak.
Dedi ki: Son iki şart İbn Abdüsselam'dan ve arkadaşı Ibn Dakîk
el-Iyd'dendir. Birincisi hakkında ise Alâî, alimle-rin ittifakını
nakletmektedir.I7
D- Tembih Edilmesi
Gereken Gerçekler
Burada, bu konuyu aydınlatacak bazı gerçekler üzerinde durmak istiyorum.
Çünkü bu konuyu birçokları iyi anlayamamakta, hatta, hâlâ Müslümanların büyük
kitlelerini yön-
17-Ibn Receb, Şerhu ileli't-Tirmizi, 74, Tahkik: Nureddin el-Itr.
210
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
lendirmekte olan pek çoklarmın dahi dinî kültürleri bu sebeple
bulunmaktadır.
I- Tergîb ve Terhibde
de. Bazı Âlimlerin
Zayıf Hadîsi Terki-
Gerek eski ve gerekse yeni âlimlerden bir kısmı; terğîb, terhib, rekâik,
zühd vb. konuların hadîsleriyle, hüküm bildiren hadîsleri aynı seviyede
görmüşler, dolayısıyla ancak sahih veya hasen hadîsi kabul etmişlerdir.
Şerhu'l-HeVde İbn Receb şöyle der:
"Müslim'in (Ö. 260) Mukaddimesinde zikrettiği malûmatın
zahiri, terğîb ve terhib hadîslerinin de ancak kendilerinden hükümlerle ilgili
hadîslerin rivayet edilebildiği kimselerden rivayeti gerektirmektedir.18
Nitekim o, Sahih'inin mukaddimesinde zayıf hadîslerle, münker
rivayetlerin râvilerini kötülemiştir."19
ı°" Müslim, Sahih'inin Mukaddimesinde şöyle demektedir: "Kendilerini
hadisçi sayan birçoklarında bile şu kötü durumu görmekteyiz. Onlar, zayıf
hadîslerle, münker rivayetleri ortaya koyarken, doğruluk ve emanetleriyle
bilinen sika (güvenilir) râvilerin naklettiği meşhur sahih hadîslerle
yetinmemektedir. Üstelik onlar bilmekte ve dilleriyle de itiraf etmektedirler
ki, gafil insanlara rivayet ettikleri haberlerin çoğu ya münkerdir, ya da hadîs
ehli imamlar tarafından kendilerinden hadis rivayet edilmesi iyi görülmeyen,
kendilerinden hoşnut olunmayan insanlardan nakledilmiştir. İşte gördüğünüz bu
kötü durumlar olmasaydı hadîslerin sahihini zayıfından ayırma ve bunları
toplama şeklindeki isteğini yerine getirmek bizim için pek kolay olmazdı.
Lakin bir topluluğun zayıf ve meçhul isnâdlarla münker haberleri yaymasından
ve bu haberlerin ayıplarını bilmeyen avama da vermelerinden sonra bildiklerimiz
sebebiyle isteğine cevap vermek, kalbimize kolay (hafif) geldi. (Bkz. Müslim, Mukaddime,
I, c.8, Çağrı Yayınları) i9" Suyutî, Tedribu'r-RSvi, c. 1,
s. 298-9
211
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Anlaşılan o ki, İmam Buhârî de (ö. 256) bu görüştedir. Cerh ve ta'dil imamı
Yahya b. Maîn'in (ö. 233) görüşü de budur. Müteahhirînden ise; Zahirîlerden
Ibn Hazm (ö 456), Malikîlerden Kâdi İbnu'l-Arabî (ö. 543) ve Şafiîlerden Ebu
Şâme de aynı görüştedirler.20
Muasırlardan ise Şeyh Ahmet Muhammed Şakir ile Şeyh Muhammed Nâsıruddin
Elbânî'nin de görüşleri bu merkezdedir.
Allâme Şâkir, İbn Kesirin İhtirasa Ulumi'l-Hadis'ine yazdığı şerh
olan ESisu'l-Hasis kitabında, zayıf haberleri zikrettiğimiz şartlarıyla
zayıflığını beyan etmeksizin rivayete bazılarının cevaz verdiklerini
zikrettikten sonra diyor ki:
"Kanaatime göre, zayıf hadîsteki zayıflığın beyanı her halükârda
vaciptir. Çünkü bunun açıklanmaması, hadîsi okuyana onun sahih bir hadîs olduğu
vehmini verir. Özellikle de hadîsi nakleden, bu sahada kendisine başvurulan
hadîs âiimlerinden ise... Gerçekten zayıf rivayetin alınmamasından, hükümler
ile amellerin faziletleri vb. arasında fark yoktur. Bilakis, Resûiullah'dan (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) sahih olarak sabit olan sahih veya hasen hadîsten başka,
kimsenin gösterebileceği bir hücceti yoktur. Amma Ahmed b. Hanbel, İbn Mehdi
ve İbnu'I-Mübarek'in:'... faziletler vb. hususlarda bize hadîs rivayet edilince
müsamaha gösterdik' demelerine gelince, onlar -Allah bilir, benim tercihime
göre- sahih derecesine ulaşmayan hasen hadîsi almayı murad ediyorlar. Çünkü sahih
ile hasen arasındaki gözetilen ıstılah farkı onların asrında açıkça
yerleşmemişti. Bilakis mütekaddimin âlimlerin çoğu, hadîsi sadece sahihlik ya
da zayıflıkla vasıflıyordu".21
"" İbn Kesir, el-Baisu'!-Hasi$ Şahit İhtisar-i
Ulumi'l-Hadîs. 21" İbnu's-Salah, Mukaddime, İbnu's-Salah
ve Mehasimt'l-Istıiah, s. 217,
212
SCMNETİ ANLAMADA YÖNTEM
İbn Teymiyye ve İbnu'i-Kayyim'in de bu anlamda sözleri vardır. Nitekim
onlar da, İmam Ahmed'den rivayet edilen, onun zayıf hadîsi alıp, rey ve kıyasa
takdim ettiği şeklindeki görüşünü tefsir edip, onun zayıfla muradının hasen olduğunu
ifade etmişlerdir. Çünkü bilindiği gibi İlk kez bu taksimle meşhur olan
Tirmizi'dir.
Şeyh Elbâni'ye gelince o, özellikle Sahihu'l-Câmîi's-Sağir ve Ziyadetuh ve
Sahihu't- Terğib ve't-Terhib'de ve diğer bazı kitaplarının
mukaddimelerinde bu konuyu serpiştirmiş tir.
II- Cumhurun Ortaya Koymuş Olduğu Şartlara Riâyet Edilmemesi
Tergîb, terhib, rekaik vb. konularda zayıf hadîs rivayetini caiz
görenlerin koymuş olduğu üç şarta - maalesef- ilmî açıdan riayet edilmemiştir.
Zühd ve rekaik hadîsleriyle meşgul olanların çoğu, zayıf ile çok zayıfın
arasındaki farkı görmüyorlar, hadîsin Kur'an'la veya sahih sünnetle sabit,
şer'i bir asla ters düşüp-düşmediğine bakmıyorlar. Bilakis - önce de
söylediğimiz gibi- bazen, oldukça münker veya üzerinde uydurma alametleri
görülen bir hadîsi, çarpıcı ve yeni bir şeyi ilk defa aktarmış olmanın verdiği
cazibeye kapılarak nakletmede bir sakınca görmüyorlar.
III- Cezm (Kesinlik) Siygasıyla Rivayetin Menedilmesi
Burada âlimler önemli bir uyarıda bulunmuşlardır. O
da zayıf hadîs rivayetinde "Resûlullah şöyle buyurdu" diye kafi
ve kesin bir siyga söylenilmemesidir.
İbnu's-Salâh, Ulûmu l-Hadîs kitabının yirmi ikinci babında şöyle
der:
Tahkik: Aişe Abdurrahman, et-Hey'etu'1-Mısnyye el-Amme li'i-Kitab.
213
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
"Zayıf hadîsi rivayet etmek istediğinde 'Resûlullah şöyle buyurdu'
veya buna benzer kesinlik ifade eden lafızlarla onu Resûlullah'ın buyurduğunu
söyleme! Böylesi durumlarda ancak; 'Resûlullah'tan şöyle rivayet edildi' veya
'Ondan bize şöyle şöyle (bir haber) ulaştı' veya 'O'ndan vâ-rid oldu ki' veya
'O'ndan geldi ki' yahut 'Bazıları rivayet ettiler' gibi ifadeler
kullanabilirsin.
Sahihlik ve zayıflığında şüphe ettiğin haberlerde de hüküm böyledir. Bu
durumda 'daha önce açıkladığımız gibi sahih olduğu sana açık olan haberde
Resûlullah şöyle buyurdu' dersin. En iyisini Allah bilir."23
İbnu's-Salâh'ın söylediğini, Nevevî, İbn Kesîr, Irâkî, İbn Hacer ve hadîs
ıstılahlarıyla ilgili kitap yazan herkes uygun
görmüştür.
Fakat, hatipler, vaizler ve zayıf hadîs rivayet eden yazarlar bu tembihe
aldırış etmeyip, hadîslerini devamlı 'Resûlullah şöyle buyurdu' diye
naklediyorlar.
IV- Yeteri Kadar Sahih ve Hasen Hadîs Vardır
Bir konuda elimizde sahih veya hasen sınıfından bir veya daha fazla hadîs,
zayıf hadîs sınıfından da bir veya daha fazla hadîs olduğunda, bize düşen,
ikinci gruptakilere ihtiyaç duymayıp, elimizde olan birinci sınıftaki
hadîslerle yetinmektir. Zayıf haberleri hafızalarımıza doldurmaya hiç gerek
yok.:/ Çünkü bu, kesinlikle sahih hadîsin aleyhine olacaktır.
Bunun içindir ki sahabenin bazısından şöyle vârid olmuştur: "Bir
topluluk, bir bid'at doğrultusunda çalışsın da sünnetten onun mislini
kaybetmesin." Bu ise müşahede edilen bir durumdur.
22-Hatib,ef-Kf/itye,5.133.
214
Burada el-Hatib, el-Kifâye'de, İmam İbn Mehdî'nin şöyle dediğini
rivayet eder: "Kişinin zayıf hadîsleri yazmakla meşgul olmasına gerek
yoktur. Çünkü bundan kaybedeceği en az şey, zayıf kimselerin hadîslerinden
yazdığı kadar, güvenilir kimselerin hadîslerinden mahrum kalmasıdır." 23
Ezberleme, hatırlama, alıp hazmetme gibi hususlarda insanın gücü sınırlı
olunca -ki öyle olması gerekir-, şu halde o, bunları en layık ve evla olana
harcasın. Şüphesiz bu güçlerin zayıftan çok, sahih hadîse yöneltilmesinin,
bütün gayret ve vakitlerin bu doğrultuda harcanmasının evlâ olduğunda hiç
kimse ihtilaf etmez.
V- Ameller Arasındaki
Nispetlerin Bozulmasından Sakındırma
Rekâik, tergîb ve terhib hadîslerin -her ne kadar helal veya haram kılan
herhangi bir hükmü kapsamasa da biz onların- hem önemli, hem de tehlikeli
başka bir şeye şâmil olduklarını görmekteyiz. Geçmiş imamlarımızın pek iltifat
ettiği bir husus olmasa da bu, Hakim olan Şâri'in (Kanun koyucunun)
yükümlülükler ve ameller için koymuş olduğu "nispetler'in bozulmasından
doğan bir durumdur. Çünkü Şâri' nazarında -ister emredilen, ister yasaklanan
olsun- her bir amelin diğer amellere oranla bir ölçüsü, belli bir değeri
vardır. Şâri'in onun için çizmiş olduğu sınırı aşmamız, onu bulunduğu yerden
indirmemiz, yahut değerinden yüksek bir mertebeye kaldırmamız caiz değildir.
Çok tehlikeli durumlardan birisi de, bazı salih amellere, ondaki sevabı
büyütmek suretiyle, hacminden büyük ve hak
"" Çeşitli yolları olmasına rağmen, hadîsin onun yanında zayıf
olduğuna işaret ediyor.
215
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
ettiğinden çok kıymet verilmesi, hatta, din nazarında daha önemli ve daha
yüksek derecedeki amellerin haddini bile aşma sidir.
Bunun karşısında ise bazı mahzurlu amellere önem verilmesi, diğerlerini
sönük bırakacak derecede ondaki cezanın büyütülmesi vardır.
Sevap vaat edilmesi ve ceza ile korkutulmasındaki bu korkunç hal ve
mübalağalar, psikolojik çalkantılara yol açmıştır. Bu mübalağacılar çok defa
insanların Rabbini insanlara buğzettirmiş, onları O'ndan nefret ettirmiş ve
onları O'nun rahmetinin genişliğinden uzaklaştırmıştır.
Şu halde yapılması gereken, bizi ya ifrata, ya da tefrite çeken bu
mübalağacıların ağına düşmeksizin, amelleri şer"i mertebesinde
bırakmamızdır. Nitekim Ali ibn Ebi Talib (r.a.) şöyle demiştir: "Siz haddi
aşanın (yani mübalağacının) ona döneceği, sonradan gelenin ise ona katılacağı
orta yola sarılınız."
VI- Amellerin
Faziletlerinde Zayıf Hadîslerin Rivayeti, Onunla Bir Hükmün İspatı Mânâsına
Gelmez
Bu şartlar ve öncekilerin izahıyla zayıf hadîs rivayetine cevaz veren
âlimlerden bir kısmı râvilerin isnâdlarında müsamaha göstermişlerdir. Onlar
bununla ancak, muteber şer"i delillerle doğruluğu sabit olmuş sahih amele
teşviki veya sert delillerle kötülüğü sabit olmuş kötü amellerden nehyet-meyi
kastetmişlerdir. Yoksa, zayıf hadîs ile, bir işin iyi veya kötü olduğunu ispat
etmeyi amaçlamamışlardır. Fakat genel olarak insanların çoğu -hatta bazı
hadîsçiler bile- zayıf hadîsin bu şartlarla rivayetine cevaz verilmesiyle,
onunla bir amelin ispatı arasındaki ayrımı yapmamışlardır.
216
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Bunun içindir ki Müslüman beldelerin çoğunda Şaban ayının yarısına rast
gelen gecenin kutlandığını görüyoruz. Ali'den (r.a.) merfû olarak rivayet
edilen şu hadîse binaen onlar, bu geceyi ibadet, gündüzünü ise oruçlu
geçiriyorlar: "Şaban ayının yarısına rast gelen gece olduğunda- geceyi ibadetle,
gündüzü ise oruçla geçirin. Çünkü Allah Teâlâ, o gece batımında dünya semasına
iner ve şöyle buyurur; "Var mı bağışlanmak isteyen,
bağışlayayım...'" Bunu İbn Mâce rivayet etmiş, el-Münzirî onun zayıf
olduğuna işaret etmiş, aynı şekilde Zevâidu İbn Mâce'de el-Bûsîyrî de
onu zayıf saymıştır.
Yine aynı şekilde Müslüman beldelerin çoğunda Aşûrâ gününün kutlandığını
görüyoruz. Onlar, zayıf - hatta İbn Teymiyye ve başkalarına göre uydurma olan-
bir hadîse itimat ederek kurban keserler, ona bir bayram veya bir toplantı
vesilesi olarak itimat ederler ve eşe-dosta (hediye vb.) ikram ederler.
Dillerde meşhur olan hadîs ise şudur: "Kim Aşûrâ gününde eşine-dostuna
(hediye vb.) ikram ederse, Allah da senesinin kalanında onu bolca
rızıklandırır." Münzirî dedi ki: "Onu Beyhâki ve başkaları, sahabeden
bir cemaatten (değişik) yollardan rivayet etmişlerdir."
Beyhâki şöyle demiştir: "Bu isnâdlar her ne kadar zayıf ise de
birbirine katınca onlar kuvvet kazanmıştır. Allah en iyi bilendir."
Ancak bu görüş tartışma götürür.
İbnu'l-Cevzî ve Minhâcü's-Sünne'de ibn Teymiyye ve başkaları bu
hadîsin kesinlikle uydurma olduğunu söylerken, iraki ve başkaları ise onu
müdafaa etmeye ve onun ha-sen ligayrihî bir hadîs olduğunu ispatlamaya
çalışmışlardır. Müteahhirin âlimlerinden çoğuna da, hadîsin uydurma olduğuna
hükmettikleri nispet edilir!
217
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Bana öyle geliyor ki hadîs, Şia'nın Aşûrâ gününü hüzün ve matem günü yapma
şeklindeki mübalağalarını reddetmek üzere Ehl-i Sünnetten bazı cahillerin
uydurdukları hadîslerdendir. Dolayısıyla onlar da bu günü süslenip-temiz-lenme
ve aileler arasında bolca izzet-ikram etme günü yapmışlardır.
Müslümanların pek çoğu arasında görülen yanlış anlayışların ve yaygın
bid'atlerin çoğu, gerileme asırlarında revaç bulup, akıllarına ve kalplerine
yerleşen zayıf hadîslerden kaynaklanmıştır. Ve bunlar Şâtıbi’nin de el-î'tisam'da
açıkladığı gibi, Kur'an-ı Kerim'in yanında anlayış ve hayatın temeli olması
gereken sahih hadîslerin de üzerine çıkmışlardır.
Alimlerin "Amellerin faziletleri veya tergîb ve terhib konularında
zayıf hadîsle amel edilir" şeklindeki sözlerinden ne kastettikleri
hakkmda Şeyhû'l-İslâm İbn Teymiy-ye'nin (r.a.) çok net bir açıklaması vardır
ki, o şöyle demiştir:
''...Amellerin faziletleri konusunda âlimlerin 'zayıf hadîsle amel
edilebilir' şeklindeki sözleri, kendisiyle ihticac edilmeyen zayıf hadîsle
müstehabların ortaya konulması anlamına gelmez. Çünkü müstehab da şer’i bir
hükümdür ve ancak şer'i bir delille sabit olur. Şer'İ bir delil olmaksızın her
kim, Allah'tan, O'nun herhangi bir ameli sevdiğini haber verirse, Allah izin
vermediği halde dinde yasa koymuş olur. Nitekim bu, herhangi bir vücubiyet ve
haramlılığı ispat etmesine benzer. Bunun içindır ki âlimler diğer teklifi
hükümlerde ihtilaf ettikleri gibi, müstehabda da ihtilafa düşmüşlerdir. Sanıldığının
aksine, müstehab da, dinin meşru bir esasıdır.
Onların bundan muradı, nass veya icma ile Allah'ın sevdiği veya kerih
gördüğü sabit olan, Kur'an okuma, tes-
218
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
bih, dua, sadaka, köle azat etme, insanlara iyilik etme ve yalanın,
hainliğin vb. kötülüğü gibi hususlarda amel edilmesidir. Müstehab olan bazı
amellerin fazileti ve sevabı veya bazı amellerin kötülüğü ve cezası, sevap ve
cezanın ölçüleri ve çeşitleri hakkında bir hadîs rivayet edildiğinde, şayet bu
hadîsin uydurma olduğunu bilmiyorsak, zikredilen konularda onun rivayetinin
ve onunla amelin caiz olması, nefsin bu sevabı umduğu veya böylesi bir cezadan
korktuğu manasınadır. Bu da ticaretin kazanç getirdiğini bilen bir adamın şu
durumu gibidir: Ona ticaretin çok kâr getireceği bildirildiğinde eğer bu doğru
çıkarsa faydalanır. Yalan çıkarsa da ona zararı dokunmaz.
Bunun misali ise, israiliyyat, rüyalar, selefin ve âlimlerin sözleri ve
âlimlerin karşılaştıkları bazı olaylar vb. kendisiyle şer"! bir hükmün, ya
da müstehab ve başka şeylerin ispatı caiz olmayan hususlarda tergîb ve terhib
edilmesidir. Fakat bunların tergîb ve terhib ile ümitlendirme ve korkutma konularında
zikredilmesi caiz olur.
Uydurma olduğunu bilmediğimiz bir rivayetin delâlet ettiği anlamın iyi veya
kötü olduğu şer'î delillerle biliniyorsa, bu rivayetin faydası olur, zararı
olmaz. Bu rivayet, gerçekte batıl veya sahih olsun bir şey fark etmez. Amma
batıl, uydurma olduğu bilinen haberlere gelince, onlara yönelmek caiz değildir.
Çünkü yalanın hiçbir şeye faydası olmaz. Haberin sahih olduğu sabitse onunla
hükümler ortaya konulur. Ama iki duruma da muhtemel ^se. onun doğruluğu mümkün
olduğundan ve yalan olması halinde ise zararı olmadığından rivayet edilir.
İmam Ahmed ancak şunu söylemiştir: "Tergîb ve terhib geldiğinde ise
îsnâdlarda gevşeklik gösterdik." Bunun anlamı ise: Bu konuda biz ancak
isnâdlanyla ri-
219
SÜIVNETİ ANLAMADA VÜNTEM
vâyet ederiz. Onları rivayet edenler, kendileriyle ihticac edilen
güvenilir (sika) kimselerden olmasa da, yine aynı şekilde "Zayıf hadîsle,
amellerin faziletleri hakkında amel edilir" diyenin sözünden de
anlaşılan, Kur'an okuma, zikir gibi salih amellerle, kendisinden hoşlanılmayıp
sakınılan kötü ameller konularında bu tür hadîslerle amel edilmesidir.
Ama zayıf olan bu tür fazilet hadîsleri; mesela, belirli bir vakitte,
belirli bir okuyuşla, belli bir şekil üzere bir namaz gibi, ölçü ve sınırları
içeriyorsa bu caiz değildir. Çünkü belirli şekil üzere müstehab oluşu şer'i
delillerle sabit değildir. Ancak: "Kim çarşıya girer ve Lâ ilahe
illallah... derse ona şu şu mükafat vardır.. ."24 şeklînde bir
hadîs rivayet edilirse durum bunun tersinedir. Çünkü gafiller arasında Allah'ın
zikri cümlesinden sayılacağından çarşıda Allah'ı zikretmek müstehabtır.
Nitekim bu çoklarınca bilinen şu hadîste de gelmiştir: "Gafiller arasında
Allah'ı zikreden, kuru ağaçlar arasındaki yaş (yeşil) ağaç gibidir."25
Ondaki rivayet edilen sevabın miktarına gelince, onun sabit olup olmaması
zarar vermez.
Velhasıl bu babda böylesi hadîsler rivayet edilir. Ve onunla müstehablıkta
değil de tergîb ve terhibde amel edilir. Sonra onun gerektirdiği sevap ve
cezanın miktarlarına inanma ise şer'î delile bırakılır.36
Bu açıklamaya rağmen biz, çoklarının zayıf hadîsle sınırlar ve miktarlar
tespit ettiklerini görmekteyiz.
2*~ Ebu Nuavm'ııı "el-HsIye" de İbn Ömer'den rivayet
ettiği bir hadîsten bir bölümdür ki Iraki onun zayıf olduğunu söylemiştir. Feydu'i-Kadir'Ae
de böyledir. CM, s. 559.
25" Mecmua Feteva Şeyhi'l-İslâm, c. 18, s. 65. Riyad Baskısı.
2^ Bk7: Münziri, et-Terğib, H. Nu: 4576, Tahkik. M-Muhyiddin
Ab-dulhamid, c. 4, s. 140.
220
SÜNMETİ AM.AMADA VÖNTEM
VII- Zayıf Hadîs
Rivayetinin Kabulü İçin İki Mükemmel Şart
Tergîb ve terhib konularında zayıf hadîs rivayetinin cevazı hakkında
Cumhur’un zikrettiği üç şartla, onların görüşlerini alırken, Sekâfetu'd-Dâiye
kitabında zikrettiğim şu mükemmel iki şartı da eklememiz gerektiği
kanaatindeyim:
1) Aklın, şeriatın veya dilin kabul etmediği mübalağalara ve korkutmalara
şamil olmaması.
nitekim uydurma haberin ya râvideki ya da rivayetteki karinelerle
bilineceğini bizzat hadîs imamları beyan etmişlerdir.
Rivayetteki karinelerden, hatta uydurma olduğuna delâlet eden şeyler
cümlesinden; te'vil kabul etmeyecek derecede akla muhalif olması ve hissin,
müşahedenin kabul etmediği bir şey getirmesini zikredebiliriz.
Yahut böyle bir rivayetin Kitab'ın ve mütevâtir sünnetin kafi delâletine
veya kafi icmaya, aralarını cem etme mümkün olmayacak kadar ters düşmesi. (Ama
cem etme imkânı olan muârazada ise durum böyle değildir.) Veya çoğunluğun
huzurunda olması sebebiyle, değişik vesilelerle bir çoklarınca nakledilmesi
düşünülen büyük bir işten bahseden bir haberi onlardan ancak birisinin nakletmesi!
Yine bunlardan birisi de: Küçük bir işe şiddetli azap ile ifrat; ya da
basit bir iş için büyük bir müjde verilmesidir ki bu, kıssacıların hadîslerinde
çoktur.
Maalesef tergîb ve terhib vb. konularda rivayet ettiklerinde de
hadîsçilerin çoğu bu kaideleri tatbik etmiyorlar. Belki onların, asırlarının
tabiatından kaynaklanan Özürleri olabilir. Amma asrımızın akılcılığı
mübalâğaları kabul etmez, onları hazmetmez. Belki de böylesi hadîslerle
karşılaştığında bizzat dinin kendisini itham eder.
221
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTSM
Dilin kabul etmediği haberlere gelince, bazı kıssacıların rivayet ettiği
hadîslerden çoğu böyledir. Derrâc Ebu's-Samh'ın Kur'an-ı Kerim'deki bazı
kelimelerin tefsirinde yaptığı gibi. Bu kelimelerin dilde açıkça delâlet ettiği
şeyler varken o, onların delâletinden uzak, oldukça garip tefsirler rivayet
etmiştir.
Mesela; Derrâc'm Ebi'l-Heysem'den, onun Ebu Sa-id'den (r.a.) merfû olarak
rivayet ettiği hadîslerden biri şöyledir: "Veyl, cehennemde bir vadidir
ki kafir dibine ulaşmadan kırk sene iner." Benzerini Ahmed ve Tirmizi de
rivayet etmiştir.a Ancak, Derrâc "yetmiş sene" demiştir.
Halbuki "veyl" İslâm'dan Önce de sonra da bilinen ve helak ile korkutmak
için kullanılan bir kelimedir.
Bunun bir benzeri de, Taberâni ve Beyhakî'deki, Ibn Mesud'dan (r.a.) gelen
Yüce Allah'ın "Azgınlıklarının cezasına uğrayacaklardır." (Meryem,
59) ayetindeki "el-gayy" tefsiridir ki, Derrâc, onun "cehennemde
bir vadi" diğer bir rivayette ise "cehennemde bir nehir"
olduğunu söylemiştir.
Yine onun, "Biz onların aralarına tehlikeli bir uçurum (Mevbikan)
koyduk." (Kehf, 52) ayet-i kelimesindeki "mev-bik" hakkında
Beyhakî ve başkalarının Enes b. Malik'ten, onun "irin ve kandan bir
vadidir" dediğini rivâyet etmesi de böyledir.
Bundan daha garibi ise Ibn Ebi'd-Dünya'nın Şefi b. Malik'ten rivayet
ettiği şu hadîstir: "Cehennemde 'esâm' denilen bir vadi vardır ki onda
yılanlar, akrepler.. .vardır." (Güya) o. Yüce Allah'ın şu ayetine işaret
ediyor: "Kim bunları
a" Ahmed, Müsned c. 3, s. 75;
Tirmizi, Tefsir 22, Nu: 3164. Buradaki "harif" sonbahar
anlamındadır. Ancak 40 sonbahar, 40 sene ve bu sürelik mesafe demektir.
222
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
(şirk, haksız yere adam Öldürme, zina vb.) yaparsa günahının cezasını) 'esâmen'
bulur." (Furkan, 68)
Maalesef bu hadîsleri İmam Münzirî (r.a.) et-Tergîb ve't-Terhîb kitabında
zikretmiştir.11
Bunun için biz el-Müıüekâ mine't- Tergtb ve't-Terhtb adlı
kitabımızda o tür haberlerden yüz çevirip, almadık.
2) Kendisinden daha kuvvetli diğer bir şer'î delil ile çelişmemesi. Bunun
misali de, Abdurrahman b. Avf hakkında rivayet edilen ve onun zenginliği
sebebiyle cennete emekleyerek gireceğini ifade eden zayıf hadîslerdir.
Burada "Bu tür hadîsler mal fitnesinden ve zenginliğin azgınlığından
sakındırma şeklindeki aslın altına girer" denilebilir. Fakat
hatırlatmamız gerekmektedir ki gerek sabit olan çeşitli olaylar, gerek onun
Müslümanların hayırlılarından, takva sahiplerinin büyüklerinden olduğunu ve
gerçekten şükreden bir zengini temsil ettiğini ortaya koyan müsta-fiz
(meşhur-yaygın) rivayetler bir yana, bu zayıf rivayetler Abdurrahman b. Avf i
cennetle müjdelenen on kişiden sayan hadîslerle de çelişmektedir. Bunun
içindir ki o, Resûlul-lah kendisinden razı olduğu halde vefat etmiştir. Ömer
(r.a.) ise onu altı kişilik şûraya katıp, oyların eşit gelmesi halinde onun
oyunu diğerleri üzerine bir tercih unsuru olarak tayin etmiştir.
Bu yüzdendir ki Hafız el-Münzirî, bir grup sahabeden bir çok isnâd ile
Nebî'den vârid olan Abdurrahman b. Avf in, malının çokluğundan dolayı cennete
emekleyerek gireceğini bildiren bir hadîsi reddetmiş ve şöyle demiştir:
"Bir grup sahabeden, birden fazla isnâd ile nakledilmiş olan bir
hadîste Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem} şöyle buyurduğu vârid ol-
a- Bkz: El-Münziri, et-Tergib, c.
4, s. 465,470
223
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
muştur: 'Abdurrahman b. Avf (r.a.), malının çokluğundan dolayı cennete
emekleyerek girecektir.' Bu rivayetlerin en iyisi dahi tenkîdten hâli değildir.
Ve- infiradı sebebiyle onlardan hiçbiri hasen derecesine ulaşamaz. Halbuki
onun malı, Resûlullah'ın zikrettiği şu vasıftaydı: 'Salih bir kişi için, (helalinden
kazanılmış) salih mal ne güzeldir.' Şu halde onun derecesi ahirette neden
noksanlaşsın, veya bu, neden ümmetin zenginlerinden başkasına değil de sadece
ona hasredilsin? Kaldı ki bu başkası hakkında bile vârid olmamıştır. Bu konuda
ancak, mutlak olarak, bu ümmetin fakirlerinin, zenginlerini geçeceği hususu
sahih olarak gelmiştir. En iyisini Allah bilir."27
E- Davetçide Olması
Gereken İnce Kavrayış
Başarılı bir davetçinin yapması gereken, sahih bile olsa bildiği her
hadîsi insanlara haber vermemesidir. Nitekim Allame Kasımı Kavaidu't-Tahdis'de
şöyle demiştir:
"Her sahih hadîs, herkese haber verilmez. Bunun delili ise, Seyhan'ın
{Buhârî, Müslim) Muâz'dan rivayet etlikleri şu haberdir: "O der ki:
Allah Resulü bir gün bana, 'Ey Muâz! Allah'ın kulları üzerindeki hakkıyla,
kulların Allah üzerin-
*** Uraniler, Nebî'ye (salla’llâhü aleyhi ve sellem) gelip Müslüman olan
bir gruptur. Onları Medine'nin havası çarpıp hastalanınca. Nebi (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) onlara zekat develerini getirip onların süt ve bevlinden
içmelerini emretti. Onlar da bunu yaptılar ve iyileştiler. Ancak daha
sonra irtidad edip, develerin çobanlarını öldürdüler, develeri paylaştılar.
Bunun üzerine Nebi (salla’llâhü aleyhi ve sellem) peşlerinden adamlar
gönderip, onları getirtti. Sonra onların ellerini ve yakalarını kesti,
gözlerini oydu ve ölünceye kadar onları tedavi etmedi ve öldüler. Hadis, Buhârî
ve Müslim'in Sahih'lermde ve başka kitaplarda mevcuttur. (Bkz: Fetkut-Btıt,
c. 12, s. 98); (Bkz: Bu-. hârî, Diyar 22;
Müslim, Kasame 9, 11, 13)
224
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
deki hakkı nedir, bilir misin?' diye sorunca ben: 'Allah ve Resulü en
iyisini bilir' dedim. Bunun üzerine o, 'Allah'ın kulları üzerindeki hakkı, Ona
kulluk etmeleri ve ona hiçbir şeyi ortak koşmamalarıdır. Kulların Allah
üzerindeki hakkı ise hiçbir şeyi kendisine ortak koşmayana azap etmemesidir.'
buyurdu. Ben; 'Ey Allah'ın Resulü, bunu insanlara müjdeleyeyim mi?' dedim. O;
"Müjdeleme! Yoksa gevşeyiverir-ler' buyurdu."3
Yine Buharı ile Müslim'in, Enes'ten rivayet ettikleri bir hadîste Nebî (salla’llâhü
aleyhi ve sellem), bineğinin arkasına binmiş olan Muâz'a buyurdular ki:
"Allah'tan başka ilah olmadığına ve Muham-med'in Allah Resulü olduğuna
kalbinden sıdk ile şehadet eden hiçbir kimse yoktur ki Allah ona cehennemi
haram kılmasın." Muâz dedi ki; "Ey Allah'ın Resulü, bunu insanlara
haber versem de bu müjdeyle sevinseler ya!" deyince O (salla’llâhü aleyhi
ve sellem): "O zaman gevşeyiverirler" buyurdular. Nihayet Muâz
gizlemiş olmanın günahı korkusuyla bunu ölümünden önce haber vermiştir. Yine
Buhârî ta'lik olarak Hz. Ali'den (r.a.) şunu rivayet eder: "insanlara
kavrayabilecekleri şeyleri haber verin! Allah ve Resûlü'nün yalanlanmasını
ister mi-siniz?"b Bunun bir benzeri de İbn Mes'ud'un şu
sözüdür: "İnsanların akıllarının ermeyeceği bir hadîsi onlara rivayet
edersen, bu onlardan bazıları için fitne olacaktır." Bunu Müslim rivayet
etmiştir.c
Hafız ibn Hacer der ki: "Bazı hadîsleri rivayet etmeyi kerih
görenlerden; zahirleri yöneticiye karşı çıkmayı ifade eden hadîslerde Ahmed'i,
sıfatlar hakkındaki hadîslerde
a' Buhârî, Cihad 46; Müslim, İman
49
^ Bkz: Buhâri, İlim 49
c" Müslim, Mukaddime 3,1.11
225
SÜNNETİ ANLAMADA VÖNTEM
Malik'i, gaib ile ilgili haberlerde Ebu Yusuf'u, onlardan önce ise
kendisinden ancak iki kap dolusu hadîsin rivayet edildiği Ebu Hureyre'yi
(tabii rivayet etmediklerinden murad, insanları fitneye düşürebilecek
olanlarıdır) zikredebiliriz ki benzeri Huzeyfe'den (de rivayet edilmiştir).
Yine Hasan (el-Basri), Enes'in Uranîlerin kıssasını28, Haccac'a
rivayet etmesini iyi görmemiştir. Çünkü o, bu haberi kötü bir şekilde te'vil
ederek aşırı kan dökme hırsına bir gerekçe olarak kullanılabilirdi.
Bu konuda kural; aslında hadîsin zahiri kastedilmediği halde, zahirinin
herhangi bir bid'ati kuvvetlendiriyor olmasıdır. Böylesi bir haberin, zahirini
alacağından korkulanlar yanında rivayet edilmemesi arzulanır.
Hz. Peygamber'in (salla’llâhü aleyhi ve sellem) nehyi, haramlık için değil
de, insanların maslahatı için olunca Muâz, bu haberi tebliğ ile ilgili ayetin
genel anlamından hareketle vefatından önce haber vermiştir.
Bazıları ise şöyle demiştir: "Hz. Peygamber'in (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) sözündeki 'Onlara müjdeleme!' şeklindeki bu yasak, insanların bazısına
mahsustur. Nitekim Buhârî, bir âlimin, ilmini başka insanların anlayamamalarını
kerih görerek bazı insanlara tahsis edebileceğine bu haberi delil olarak
göstermiştir.3 Zira kötü niyetli, aptal29 ve birçok şeyi
mubah gören30 kim-
"" (Arapçada) Birisi bir batıl getirince "ebtale"
denir. "el-Betale"ise; sihirbazlar ve şeytanlar demektir. Ahmed, Müsned
<c,5, s. 249, 255)'de Ebıi Umame hadîsinde şöyle der: "Bakara
suresini okuyunuz. Zira onu alıp-okumak bereket, terk etmek ise esef
(hasret)tir. Ve ona büyücülerin (el-Betşle) gücü yetmez" Bunu Müslim Salat
(Mü-Safirun 252l'da rivayet etmiştir. *- Bkz: Buhâri, İlim
49)
2'' Asılda böyledir. Belki de doğrusu el-İbahiyye'dir. 3"" Muğire
ibn Şube'nın hadîsinden Seyhan, Tirmizi ve Nesaî rivayet etmiştir. (d-Lü'lüü
ne'l-Mercan, H. Nu: 1795)
226
seler bu ve benzeri hadîsleri sorumlulukları terk etmek ve hükümleri
ortadan kaldırmak için birer vesile yaparlar ki bu da onların hem dünyalarını,
hem de ahiretlerini heba etmelerine yol açar. Nerede müjdelendiklerinde
kulluklarında ki ciddiyetleri daha da artacak olan o insanlar? Nitekim, Nebi’ye
(salla’llâhü aleyhi ve sellem): "Allah seni (gelmiş ve geleceğini)
bağışladığı halde geceyi ibadetle mi geçiriyorsun?" denildiğinde, (O) (salla’llâhü
aleyhi ve sellem): "Şükreden bir kul olmayayım mı?" buyurmuştur.31
Bu nedenledir ki: "Sineğin yemeğe (düştüğünde) batırılması!"
hadîsini veyaa veya, 'Hz. Musa'nın ölüm meleğini tokatlaması!"11
hadîsini, veya "Babam nerede?" diye sorana cevap olarak "Benim
babam da, senin baban da cehennemdedir" hadisini veya gerek selefin,
gerekse halefin, hakkında ihtilaf ettikleri, Allah'a ait haberi ve fiilî
sıfatlar hakkındaki hadîsleri, yahut, zahirleri her türlü ıslahtan ümidi kesme
veya her türlü fesada karşı yapılabilecek herhangi bir işten el çekme gerektiği
yanılgısına düşüren fiten (fitneler ile alâkalı) hadîsleri veya, insanların
çoğunun kavrayamayacağı ince mânâları içeren ve onlara ihtiyaçlarının da
olmadığı, üzerlerine herhangi bir hükmün de terettüb etmediği ve ömürleri
boyunca onları duymasalar da, onların dininden hardal tanesi kadar bir şey
eksiltmeyeceği daha başka hadîsleri hâlâ insanlara zikredip duran davetçilerin
durumunu oldukça yadırgamaktayım!
Ama, davetçi herhangi bir sebeple böylesi hadîslerden birisine ihtiyaç
duyarsa, onun üzerine düşen, onu sahih bir
31" ibn Hacer, Fethu'l-BM, c.
16, s. 228, Haiebi baskısı.
*■ Buhâri, Bed'ui-Halk 17, Tıbb 58; Ebu Davud, Et1
ime 48; Nesaî, Feri 11, ■
İbn Mâce, Tıbb 31; Darimi, Et'um 12; Müsned, c. 2, s.
229-246)
•>" et-lü'lüü ve'l-Mercan, H. Nu: 1533
c~ Buhâri,' Fiten 6;
Müsned, c. 3, s. 132, 177
227
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
çerçevede ele alması, çeşitli izah ve açıklamalar yardımıyla mânâsını iyice
aydınlatması ve ondaki şüphe ve problemleri gidermeye çalışmasıdır.
Bunun için de, hâlâ insanların yanlış anladıkları ve bu anlayışlarının
neticesi üzerine önemli hususların oluştuğu meşhur bir hadîsi örnek verelim. Bu
da Enes'in aşağıda zikredilen hadîsidir:
Buhârî, Zübeyr b. Adiyy'e varan senediyle onun şöyle dediğini rivayet eder:
"Enes b. Malik'e vardık ve ona Hac-cac'dan gördüğümüz kötü durumları
şikayet ettik. Bunun üzerine o şöyle dedi: 'Sabrediniz, çünkü Rabbinize kavuşuncaya
dek sizin üzerinize hiçbir zaman gelmez ki sonrası ondan daha kötü olmasın.
Bunu sizin Nebinizden işittim.'"
Bazı insanlar, devamlı çöküntü durumlarına, sürekli bir düşüşe, peş peşe,
bir mertebeden daha kötü bir mertebeye inişe delâlet eden bu hadîsi,
çalışmadan, ıslah ve kurtarma çabalarından el çekmeye bir dayanak yapmaktadır.
Öyle ki o, ta kıyamet, insanların en şerlileri üzerine kopuncaya ve insanlar
Rabb'lerine kavuşuncaya kadar, ancak, bir kötülükten daha kötüsüne, ondan ise
çok daha kötüsüne intikal etmekteki r.
Diğer bir kısım insanlar ise hadîsi kabulde duraksamakta, hatta bazıları
da acele ederek belki de reddetmektedirler. Çünkü hadis, onun zannına göre:
1- Ye'se ve ümitsizliğe,
2- Yoldan çıkan azgın yöneticiler karşısında olumsuz bir pozisyona
düşmeye çağırıyor.
3- Kainat ve hayat nizamının üzerine kâim olduğu "gelişme"
fikriyle çelişiyor.
4- Müslümanların tarih anlayışına ters düşüyor.
228
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
5- Yeryüzünü adaletle dolduracak olan (ve Mehdi ismiyle tanınan) halifenin
ortaya çıkması3, Isa ibn Meryem'in inmesi ve islâm devletini ikâme
edip, mesajını tüm dünyada yüceltmesi1' hakkındaki genel hadîslerle
de çelişiyor.
Burada şunu söylememiz üzerimize düşen bir görevdir. Geçmiş âlimlerimiz, bu
hadîsteki mânânın mutlak olup-ol-madığı problemine takılarak yorumdan
kaçınmışlardır. Mânânın mutlak olması durumunda onları, bu hadîsten, her zamanın
öncesinden daha kötü olduğu şeklinde bir anlayışı kastediyorlar. Oysa bazı
zamanlarda şer, öncesine nisbetle daha az olabilmektedir. Bu hususta sadece
Ömer b. Abdüla-ziz'in zamanının bulunması yeter. Velev ki bu hususta sadece
Ömer b. Abdülaziz'in zamanı olsun. Ki bu, kendisinden herkesin şikayet ettiği
Haccac'ın zamanından bir müddet sonradır. Nitekim Ömer b. Abdülaziz dönemindeki
hayr meşhur olmuştur. Hatta, öncesinden daha kötü demek şöyle dursun, onun
zamanında şer tamamen yok oldu denilse yeridir.
Bazıları bu hususta farklı cevaplar vermişlerdir. Bunlardan:
a) İmam Hasan el-Basri, hadîsi ekseriyete, genelliğe hamletmiştir.
Haccac'dan sonra Ömer b. Abdülaziz'in geldiği sorulduğunda ise;
"İnsanlara bir ferahlama gereklidir" demiştir.
b) İbn Mes'ud'un (r.a.) ise şöyle söylediği rivayet edilmiştir "Sizin
üzerinize hiçbir zaman gelmez ki, öncesinden
a~ Mehdi'nin çıkması ile ilgili rivayetler
için bkz: Tirmizi, Filen 52-3, İbn Mâce, Filen 34; Müsned, c.
3, s. 21, c. 5, s. 277 b- Bkz: Müslim, Filen 9, nu: 34,13, nu; 39,23,
nurllö; Tirmizi, Filen 54, İbn Mâce, Filen 33, nu: 4077.)
229
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
daha kötü olmasın. Bununla ben, bir yöneticinin bir yöneticiden, bir ayın
diğer bir aydan daha hayırlı olduğunu demek İstemiyorum. Lakin âlimlerimiz ve fakihlerimiz
gidiyorlar, sonra siz onların yerine (gerçek) halef bulamayacaksınız."
"Bir kavim gelir ve kendi görüşleriyle fetva verirler." Diğer bir
rivayette ise "İslâm'da gedik açarlar ve onu yıkarlar." Buradaki
hayır ve şer mânâsı için Hafız ibn Hacer "Bu, uyulmaya daha
uygundur." diyerek Fethu'l-Bârî"de İbn Mes'ud'un bu tefsirini
kabul etmiştir.
Lakin o, gerçekte problemi kökünden kaldırmıyor. Çünkü nasslar delâlet
etmektedir ki bizce bilinmeyen çeşitli zamanlarda İslâm'ın bayrağının
dalgalanacağı, mesajının yayılacağı devirler vardır. Eğer hiç olmasa bile ahır
zamanda Mehdi ve Mesih'in zamanı yeterlidir.
Yİne tarih tespit ediyor ki; bu âlemde sönüklük ve donukluk dönemlerini
takip eden hareket ve yenilenme zamanları gelmiştir. Misal olarak, İslâmi halifeliğin
çöküp, statükonun sarsıldığı yedinci asırdan sonra, sekizinci asırda ortaya
çıkan âlimlerden ve yenileyicilerden Şeyhu'l-İslâm İbn Teymiyye'yi, öğrencisi
Ibnü'l-Kayyim'i, Şam'daki diğer öğrencilerini, Endülüs'te Şânbryi, Mağrib'de
İbn Haldun'u ve İbn Hacer"in ed-Dürent'l-Kâmine, fi
A'yâni'l-Mieli's-Samine adlı kitabında hayatlarından bahsettiği diğerlerini
zikretmemiz yeterlidir.
Takip eden asırlarda ise Mısır'da İbn Hacer ve Suyu-tî'yi, Yemen'de
İbnu'l-Vezir'i, Şevkânî ve San'ani'yi, Hindistan'da Dehlevî'yi, Necid'de İbn
Abdülvehhab'ı ve büyük müctehid âlimleri ve yenileyici imamları bulmaktayız.
İşte Suliftinde İbn Hıbban'ı, yeryüzü zulümle dolduktan sonra onu adaletle
dolduracak Mehdi hakkında gelen hadîsleri
230
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
delil göstererek Enes hadîsinin umum olmadığı görüşüne sevk eden budur. 32
c) Bunun için, bu hadîsin yorumları arasında en tercih edilenin Fethu'l-BârVdeki
İbn Hacer'in zikrettiği şu sözleri olduğu görüşündeyim: "Hadîste
zikredilen zamanla murad, onunla muhatab olmalarına binâen sahabe zamanı olması
muhtemeldir ki böylece hüküm onlara has olmuş olsun. Amma onlardan sonrakiler
İse, zikredilen haberde hasredil-memiştir. Fakat sahabe bundan genellik
(ta'mim) anlamıştır. Bu yüzden kendisine Haccac'dan şikayet edenlere - ki onların
hepsi veya büyük bir kısmı tâbiîndendi- böyle cevap verdi ve onlara sabrı
emretti.
Bu yoruma göre, İbn Mes'ud'un sözü, aynı şekilde onun, sahabe ve tabiînden
hitap ettiği kimselerin zamanına has olduğuna da hamledilebilir. Nitekim o,
Osman (r.a.) döneminde vefat etmiştir.
Amma, hadîsin, zulüm karşısında susmaya, tasallut ve güç karşısında sabra,
münker ve fesada rıza göstermeye daveti içerdiğini, yeryüzünde üstünlük
taslayan azgınlar karşısında olumsuzluğu desteklediğini iddia edenlerin
iddiasına gelince...
Buna birkaç yönden cevap verilebilir:
1) "Sabredin!" diyen Enes'in (r.a.) kendisidir. Yoksa bu (Hz.
Peygamber'den (salla’llâhü aleyhi ve sellem) nakledilen) merfu hadîs değildir.
O, sadece bundan hüküm çıkarmıştır. Masum olan Ne-bî'nin (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) dışında, herkesin sözü alınabileceği gibi terk edilebilir de.
2) Hz. Enes onlara zulüm ve fesada "razı olmayı" emretmeyip,
"sabrı" emretmiştir. Bu iki hal arasındaki fark ise "'Aynı yer.
231
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
büyüktür. Çünkü, küfre rıza, küfür; münkere rıza da mün-kerdir. Sabra
gelince, ondan çok az kişi müstağni olabilir. Kişi, kerih gördüğü ve
değiştirmeye çalıştığı halde de herhangi bir şeye karşı sabredebilir.
3) Şayet zulme ve ezici güce karşı koymaya gücü yetmiyorsa, hazırlık
yapmaya ve sebepleri kollamaya çalışmalıdır. Bunun için, fikrini taşıyan
herkese destek olarak ve Hakk'ın kuvveti ile, batılın kuvvetine, adaletin
yardımcıları ile zulmün yardımcılarına karşı koymak için yerinde olan her
fırsatı değerlendirerek sabır ve teenniye sarılmaktan başka yapılabilecek bir
şey yoktur.
Nitekim Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem) Mekke'de putlara ve
tapıcılarına karşı on üç yıl sabretti. Öyle ki O, içinde ve çevresinde 360 put
bulunan Mescid-i Haram'da namaz kılıyor, Kabe'yi tavaf ediyordu. Hatta,
Hicretin yedinci senesinde, kaza umresinde o putları gördüğü halde ashâbıyla
beraber tavaf etmiş, ama dua okunmamış tır. Ta ki Mekke'nin fetih günü, münasip
vakit gelmiş ve o zaman onları kırmıştır.
Bunun için âlimlerimiz şu sonuca varmışlardır: Bir kötülüğü gidermek, ondan
daha büyük bir kötülüğü getirecekse böylesi durumlar değişinceye kadar ona
karşı susmak vacip olur.
Buna göre sabırla tavsiyeden, zulme ve azgınlığa teslim olma isteği
anlaşılmamalı, bilakis Allah hükmedinceye kadar gözetleme ve kollama
anlaşılmalıdır. Şüphesiz O, hükmedenlerin en hayırlısıdır.
4) Sabır, ilahlaşan tağutlar karşısında, hak söz söylemeye, iyiliği
emretmeye ve kötülükten nehyetmeye engel değildir. Her ne kadar (bunlar),
kendisi, ailesi ve çevresindekiler hakkında korkan kimse için vacip değilse de.
Nitekim hadîs-
232
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
te şöyle gelmiştir: "Cihadın en faziletlisi, zâlim bir hükümdarın
yanında hak sözü söylemektir."- "Şehidlerin efendisi, Hamza b.
Abdulmuttalib ve bir yöneticinin karşısında dikilip, ona (iyiliği) emreden ve
(kötülüğü) yasaklayan ve bu yüzden (yöneticinin) Öldürdüğü bir
adamdır.""
a- Ebu Davud, Mekhim 17; Tirmizi, Filen
13; Nesaî, Bey'a 37- tbn Mâ-ce, Filen 20; Miisned, c. 3,
s. 19)
Heyserni, Mecmeuz-Zevaid, c. 7, s. 272, c. 9, s. 268. (Isnâdmdaki
za-yıt bir şahıstan dolayı zayıf olduğunu söylemiştir.)
233
DÖRDÜNCÜ
BÖLÜM
Sünneti İyî Anlayabilmek İçin İlkeler ve Ölçül
1- SÜNNETİN KUR'AN-I
KERİM IŞIĞINDA ANLAŞILMASI
Sünnetin tahrif, istismar ve yanlış te'vilden uzak olarak, doğru bir
şekilde anlaşılabilmesi için yapılması gereken şeylerden biri de; haber
verdiğinde doğruluğu, hükmettiğinde İse adaleti kafi olan Kur'an ışığında ve
onun Rabbani çerçevesinde anlaşılmasıdır. Yüce Allah şöyle buyuruyor: "Rabbi-nin
sözü hem doğrulukça, hem de adaletçe tamamlanmıştır. O"nun sözlerini
değiştirebilecek hiç kimse yoktur, O işiten-dir, bilendir." (En'am, 115)
Çünkü Kur'an, Islâmî oluşun ruhu, binasının temelidir. O, İslâm'daki.her kanun
için kendisine başvurulan bir anayasa mesabesinde olup, onların anası ve
dayanağıdır.
237
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Nebevî sünnet ise, bu anayasanın yorumu ve daha detaylı şeklidir. O,
Kur'an'in teorik bir beyanıdır, pratik bir tatbikidir. Resûl'ün görevi ise,
insanlara indirilenleri onlara beyan etmektir.
Ne beyanın, beyan edilenle çelişkiye düşmesi ve ne de fer'in asıla ters
olma durumu vardır. Zira Nebevî beyan, devamlı bir şekilde yüce Kitabın
yörüngesinde döner durur da ondan dışarı çıkmaz.
Bunun içindir ki, Kur'an'in muhkem ayetlerine ve açık belgelerine muarız
olan sahih ve sabit hiçbir sünnet yoktur.
Şayet bazı insanlar bunun var olduğunu sanıyorlarsa bu durumda ya sünnetin
sahih olmaması, ya bizim anlayışımızın doğru olmaması veya çelişkinin hakiki
değil, vehme dayanmış olması gerekir. İşte sünnetin Kur’an ışığında
anlaşılmasının anlamı budur.
Bunun içindir ki iddia edilen Garanik hadîsi şüphesiz merdud (reddedilmiş)
bir hadîstir. Çünkü Kur’an'a ters düşmektedir. Ve Kur'an'ın, o
değersiz ilahları ayıplayıp-rezil ettiği bir siyak içerisinde (onlara Övgünün)
gelmesi tasavvur edilemez. Nitekim yüce Allah şöyle buyuruyor: "Gördünüz
mü, o Lat ve Uzza'yı? Ve üçüncüleri olan o Menat’ı? Demek erkek sizin de dişi
Allah'ın mı? Öyleyse bu haksız bir paylaşma! Onlar, sizin ve babalarınızın
(tanrı diye) isimlendirdiğiniz (boş) isimlerden başka bir şey değildir. Allah
onları destekleyen bir delil indirmemiştir. Onlar, ancak, zanna ve canlarının
istediğine uymaktadırlar. Halbuki onlara Rableri tarafından yol gösterici
gelmiştir." (Necm, 19-23)
Putları inkar edip ayıplayan bu ayetlerin akışı içerisine, onları öven ve
"Bunlar yüce garanik (kuğular) di. Ve onların
238
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
şefaatleri umulur."1 diyen kelimelerin girmesini akıl nasıl
kabul eder?
Yine kadınlar hakkındaki "Onlarla istişare edip, onlara muhalefet
edin."a hadîsi de batıl ve yalandır. Çünkü o anne-babanın
süt çocukları hakkındaki yüce Allah'ın şu ayetine ters düşmektedir:
"Ana-baba aralarında danışarak ve anlaşarak (çocuklarını) sütten kesmek
isterlerse, ikisine de sorumluluk yoktur." (Bakara, 233)
Sünnetlerden hüküm çıkarmada fukahanın ve sarihlerin anlayışları ihtilaflı
olduğunda bunların en evlası ve en doğrusu Kur'an'ın desteklediği görüştür.
Mesela Allah Teâlâ'nın şu ayetine bakın: "Çardaklı ve çardaksız
bağları inşa eden Allah'tır. Tadları çeşitli ekin ve hurmaları, zeytin ve narı
-birbirine benzer ve benzemez şekilde- yaratan O'dur. Ürün verdiği zaman
ürününden yiyin, devşirildiği ve biçildiği gün de hakkmı verin..." (Enam,
141) Mekke'de inen bu ayet-i kerime, icmâlen ve tafsilen yeryüzünde biten
istisnasız her şeyde, her birinde belli bir hak olduğunu ve bunun verilmesini
emretmiştir. Bu ayette mücmel olarak emrolunan hak, daha sonra Kur'an ve
sünnetin "zekat' başhğı altında tafsil ettiği haktır.
Bununla beraber biz, fukahadan bazılarının, zekatı, Allah'ın yerden
çıkardığı hububat ve meyvelerden, normal hayat şartlarmda besin olarak
yedikleri, kurutulabilen, ölçülebilen ve ihtiyaç zamanı için saklanabilen dört
sınıfa hasret-
1" Garanik masalının iptali için Allame Muhammed Sadık el-Ur-cun'un
(r.a.) "Muhammedun Eesülullah' kitabında "Garanik kıssası ahmakça ve
zındıkça düzülmüş bir yalandır" başlığı altında yazdığı geniş bir
araştırmaya bkz: c. 2, s. 30-100.
a~ Sehavî, Mekasidu't-Hasene,
s. 248, mı: 585; Adûnî, Keşfu'l-Hajâ, c. 2, s. 4, nu: 1529
239
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
tiklerini görüyoruz. Ama onlar, sahiplerine binler hatta milyonlar
kazandıran diğer meyveleri, sebzeleri, kahve ve çay tarlalarını, elma ve mango
bahçelerini, pamuk ve şeker kamışını vb. vacip olan hak dairesinden
çıkardılar. Hatta bazı Asya ülkelerini ziyaretimden birinde duydum ki: Komünistler,
İslâm fıkhı yahut Islâmî yasamayı, zekat yükünü mısır, buğday ve arpa eken
küçük ziraatçılar üzerine yüklüyor -ki bu kimseler belki de arazinin sahibi
değil, kiralayanlardır-ve Hindistan cevizi, çay ve kauçuk vb. tarlaların
sahiplerini bundan muaf tutuyor diye itham ediyorlarmış!
Burada, yaşadığı asırda Malikilerin başı olan, İmam Bekr Ibn Arabi'nin
beğendiğimiz bir görüşü üzerinde durmak istiyoruz. O, Ahkâmu'l- Kur'an adlı
kitabmda bu ayeti şerh etmiş ve yeryüzündeki bitkilerden zekat verilmesi
gere-kip-gerekmeyenler hakkında Malik, Şafii ve Ahmed olmak üzere üç fakihin
görüşlerini beyan etmiştir. Bunlardan birisi de kendi mezhebi olan İmam
Malik'in görüşüdür. Ama o, insafı ve ilmindeki derinliğinden dolayı hepsini
zayıf görmüş ve şöyle demiştir: "Amma Ebu Hanife'ye gelince, o, ilgili
ayeti kendisine bir ayna yapmış ve böylece hakkı görmüş, neticede besin için
olsun veya olmasın yenilen şeylerin hepsinde zekatı vacip kılmıştır."
Nebi (salla’llâhü aleyhi ve sellem) ise bunu "Göğün (yağmurun)
suladığı mahsullerde onda bir (oranında zekat) vardır."3
hadîsinin umumu içerisinde beyan etmiştir.
imam Ahmed'in görüşüne gelince, "Beş vask'dan az olan mahsul için
zekat yoktur."b şeklindeki Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve
sellem)
a" Buhâıî, Zekat 55; Müslim, Zekat
7; Muvatta, Zekat 33; Tirmizi; Zekat
14;Nesaî, Zekat 25...
b" Buhâri, Zekat 4; Müslim, Zekat 1-6; Y. el-
Kardavi'nin Fıfchü'z- Zekat
adlı kitabında 5 vask, toplam 647 kg. olarak belirtilmiştir. Bkz: c. 1, s.
377
240
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
hadîsinden dolayı ona göre Öşür, ölçülebilen mahsullerdedir, fakat bu
görüş zayıftır. Çünkü hadîsin zahirinin gerektirdiği, nisabm meyve ve
hububatta muteber olmasıdır. Zekat hakkının bunların dışındakilerden düşmesi
de kuvvetli bir görüş değildir. Amma ihtiyaç dolayısıyla yenilen azıklara
bağlanan Şafiilerin görüşüne gelince, o da, müracaat edilecek bir aslı olmayan
bir iddia ve ifadedir. Halbuki "Kıyas" kitabında da beyan
ettiğimiz üzere, mânâlar ancak belli asılları varsa hükümlere dönüşür.
Yine Yüce Allah, gerek taze, kuru vb. çeşitli hallerde olan üzüm ve hurmada
ve gerekse ekin gibi cinsi değişenlerde olsun, genel olarak besin ve
meyvelerdeki nimetleri nasıl zikredip bunların hepsinden verilmesi gereken
hakkı nasıl vacip kılıyor? Hatta azığa ilaveten karanlıkta nimetlerinden
hakkıyla istifade edilebilmesi için, kendisiyle eşyadaki nimetin tamamlandığı
görme zevkini sağlayan aydınlatmaya (ve bunun için yarattığı gaz, yağ, oil,
yakıtlar vb.) kadar çeşitli nimetlerini nasıl zikrediyor?a
Sonra İbnu'l-Arabi diyor ki: "Eğer Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) ne Medine'nin ve ne de Hayber'in sebzelerinden zekat aldığı niçin nakledilmemiştir
denilirse; deriz ki: Bizim (mezhep) âlimlerimiz de buna dayanmıştır. Bunun
tahkiki (işin gerçeği) ise, bu hususta delilin olmaması, onlar için bir delil
değildir. Şayet, 'Eğer olsaydı bu, mutlaka nakledilirdi' denilirse, deriz ki:
Nakline ne gerek var ki, onun için Kur'an yeterlidir?!" 2
Nebi'den (salla’llâhü aleyhi ve sellem) rivayet edilen '"Yeşil
sebzelerde sadaka yoktur." hadîsine gelince, isnadı zayıftır. Bu gibi
hadîsler-
a"Bkz: K. K. 78/13-16, 80/24-32...
*" İbnu'l-Arabi, Ahkamu'l-Kıır'an, İsa el-Halebi baskısı, 2.
kısım, s.
749, 752.
241
SLINKETİ ANLAMADA YÖNTEM
le Kur'an'ın ve meşhur hadîslerin umumunu tahsis etmek şöyle dursun, onunla
ihticac bile edilmez.
Nitekim onu Tirmizi rivayet etmiş, sonra da şöyle demiştir: "Bu
hadîsin isnadı sahih değildir. Nebî'den (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bu babda
sahih hiçbir haber gelmemiştir." 3
Herhangi bir hadîsin Kur'an'ın muhkem ayetlerine muarız düştüğünü gören
bir Müslümanın, ona iyi bir te'vil bulamadığında yapması gereken şey, tevakkuf
edip (hüküm vermeksizin) beklemesidir.
Mesela ben, Ebu Davud ve başkalarının rivayet ettiği; "Kız çocuğunu
diri diri gömen kadın ve gömülen kız cehennemdedir."4
şeklindeki hadîste tevakkuf ettim. Hadîsi okuduğumda göğsüm daraldı (içim
sıkıldı) ve "Belki hadîs zayıftır. Bu sahanın ehlinin bildiği gibi Ebu
Davud'un Sünemde her rivayet ettiği, sahih değildir" dedim. Ama açıkça
onun sahih olduğuna hükmedenleri buldum.
Ona benzer bir hadîs şöyledir: "Kızı diri diri gömen kadın ve gömülen
kız cehennemdedir. Şu istisnayla ki gömen İslâm'a yetişsin de Müslüman
olsun."3 Yani gömen kadının cehennemden kurtulma fırsatı var
ama gömülenin hiç fırsatı yok!
Burada, daha önce de sahabenin Nebî'den (salla’llâhü aleyhi ve sellem):
"İki Müslüman, kılıçlarıyla karşılaştıklarında, öldüren de öldürülen de
cehennemdedir."8 haberini duyduklarında sorduk-
*" Bkz: Tirmizi, Zekat (13), sebzelerin zekatı hakkında gelen
haberler babı ve Sahihu't-Tirmai bi Şerhi İbni'l-Arabi, (III, 132-3).
4" Ebu Davud, Sürme 18, H. Nu: 47I7'de tbn Mes'ud'dan
rivayet etmiştir. İbn Hıbban ve Taberani de. Heysem ifcm Küleyb'den rivayet
etmiştir. Heysenıi, onun ricalinin sahih olduğunu söylüyor. {Feyz, c.
4, s. 371) 5" Ahmed, (Müsned, z. 3, s. 478) ve Nesaî
(?!, Seleme ibn Yezid el-Ca'fi rivayet etmiştir. Sahihu'l-Camii's-Sağir'de olduğu
gibi. *' Nesai, Tahrim 29; İbn Mâce, Filen II.
242
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTBM
ları gibi ben de sordum. Nitekim onlar: "Haydi bu katil, peki
öldürülenin hali nedir?" dediler. Buyurdular ki: "Çünkü o da
arkadaşını öldürmeye hırslıydı" Böylece onlara onun cehennemi hak etme yönünün,
"Arkadaşını öldürme niyetiyle çıkması" şeklinde tefsir etti.
Burada ben de diyorum ki: Hadi, kızı gömen cehennemde, peki gömülenin
durumu nedir? Halbuki onun da cehennemde olduğuna hükmetmek Allah Teâlâ'nın:
"Kız çocuğunun hangi suçtan dolayı öldürüldüğü kendisine sorulduğu
zaman..." (Tekvir, 8-9) şeklindeki ayetine ters düşmektedir.
Hadîsi hangi yönde anladıklarını ve şerh'edenlerin ne dediklerini görmek
için şerhlere başvurdum, fakat sadra şifa veren (susuzluğu gideren) hiçbir şey
bulamadım.
Benzeri bir hadîs de Müslim'in Enes'ten rivayet ettiği ve Nebî'ye (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) babasının nerede olduğunu soran bir adama cevap olarak
"Babam da, baban da cehennemdedir."6 hadîsidir.
Kendi kendime dedim ki: "Fetret ehlinden olduğu ve sahih olan görüşe
göre kurtulmuş oldukları halde, Abdül-muttalib'in oğlu Abdullah'ın günahı nedir
ki cehennemde olsun?"
"Benim babam" sözünden muradın, dedesi Abdülmut-talib'in
vefatından sonra O'nun sorumluluğunu üzerine alıp, O'na bakan, esirgeyip
kollayan amcası Ebu Talip olması ihtimali, gerek lügatta, gerekse Kur'an'da
amcasının baba olarak ifade edilmesi hatırıma geldi. Mesela Yüce Allah
Ya-kup'un (a.5) oğullarının diliyle buyurduğu gibi: "Dediler ki: 'Biz tek
ilah olan, senin ilahına, babaların İbrahim, İsmail ve 6" Müslim, İman 88,
nu: 347'de rivayet etmiştir.
243
SÜNNETİ AKLAMADA YÖNTEM
İshak'ın ilahına kulluk edeceğiz. Ve biz O'na teslim olanlarız.'"
(Bakara, 133) Hz. İsmail, Yakup'un (a.s) amcası olmasına rağmen, Kur"an
onu baba olarak ifade etti.
Hayatının son anında kelîme-i tevhidi söylemeyi reddetmesinden sonra, Ebu
Talib'in cehennem ehlinden olmasında şaşılacak bir şey yoktur. Nitekim onun
cehennem ehlinin en az azap göreni olduğunu haber veren bir grup sahih hadîs
gelmiştir.1*
Lakin bir yandan onun akla ilk gelen düşünceye aykırılığı, öbür yandan ise
"Soran adamın babasının ne günahı olduğu" sorusu bendeki bu ihtimali
zayıflattı. Çünkü zahirinden anlaşılan adamın babası da İslâm'dan önce ölmüştür.
Bunun için ben, sadra şifa veren bir şey buluncaya kadar hadîste tevakkuf
ettim.
Ama şeyhimiz Muhammed Gazzali'ye gelince, o, hadîsi açıkça reddetmiştir.
Çünkü bu. Yüce Allah'ın şu ayetlerine ters düşmektedir:
"Biz peygamber göndermedikçe kimseye azap etmeyiz." (İsra, 15)
"Eğer onları Muhammed'den önce bir azaba uğratarak yok etseydik,
'Rabbimiz! Bize peygamber gönderseydin de, böyle alçak ve rezil olmadan önce
Senin ayetlerine uysaydık' derlerdi." (Taha, 134)
"Ey Kitap ehli! Peygamberlerin arası kesildiğinde, 'Bize müjdeci ve
uyarıcı gelmedi' dersiniz diye, size açıkça anlatacak peygamberimiz geldi.
Şüphesiz O, size müjdeci ve uyarıcı olarak gelmiştir." (Maide, 19)
a- Müslim, İman 357, 360
244
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Araplara da peygamber gönderilmemiş, Muhammed'den (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) önce onlara uyarıcı gelmemiştir. Nitekim bunu Allah'ın kitabındaki bir
takım ayetler açıklamaktadır:
"Babaları uyarılmamış, bu yüzden kendileri de gaflet içerisinde kalmış
bir toplumu uyarman için (seni gönderdik)." (Yasin, 6)
"Hayır, Ey Muhammed! O, senden önce peygamber gönderilmemiş olan
milleti uyarman için sana Rabbinden gelen bir gerçektir. Belki artık doğru
yolu bulurlar." (Secde, 3)
"Senden önce de onlara bir uyarıcı göndermemiştik." (Sebe, 44)
Lakin ben, henüz bizim İçin kapalı bir mânâsı olabilir korkusuyla, böylesi
haberleri mutlak olarak reddetmeksizin sahih hadîsler üzerinde tevakkuf etmeyi
tercih ediyorum.
Tevafuka bakın ki Nevevî'den başka Müslim'in sarihlerinden birer allâme
olan Ubbî ve Senusi’nin de dediklerine bakmak nasip oldu ve onların bu hadîsin
zahirini muhafaza ettiklerini gördüm. Ama İmam Nevevî'ye gelince o, hadîs
üzerine şu açıklamayı yapmıştır: "Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
bunu, güzel ahlâkın gereği, adamı teselli için, musibetini paylaşmak için
söylemiştir. Yine hadîste şu mânâ vardır. Kafir olarak ölen cehennemdedir. Yine
ona yakınlarının yakınlığı fayda vermez."
Ubbî der ki: "Şu mutlakçılığa bak!" Halbuki Süheylî şöyle
demiştir: "Biz böyle bir şey söylemeyiz. Çünkü Nebî (salla’llâhü aleyhi ve
sellem): 'ölülere sövmekle dirilere eziyet etmeyiniz.'3 buyurmuştur."
Yüce Allah ise: "Allah'ı ve Peygamberini incitenlere Allah, dünyada da
ahirette de lanet eder ve onlara alçaltı-A' Heysemi, Mecmeu'z-Zevaid, c. 8, s,
76)
245
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
cı bir azap hazırlar." (Ahzab, 57) buyurmuştur. Nebî (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) ise bunu adama teselli olarak söylemiştir. Adam gelip 'Peki
senin baban nerede?' deyince ona bunu söylemiştir.
Nevevî dedi ki: "Bu hadîste, fetret döneminde, Araplar-da olduğu üzere
putlara taparak ölenin cehennemde olduğu mânâsı vardır. Yalnız bu, davet
ulaşmadan önce azap etme cümlesinden değildir- Çünkü onlara İbrahim ve diğer
peygamberlerin daveti ulaşmıştır."11
Übbî diyor ki: "Onun bu sözündeki çelişkiyi düşün! Çünkü kendilerine
zaten davet ulaşanlar zaten fetret ehli değildir. Bunu iyice dinlemek
suretiyle kavrayabilsin. Oysa fetret ehli; kendilerine birinci peygamber
gönderilmemiş, ikincisine ise yetişemeyen, böylesi iki peygamberin zamanları
arasında olan ümmetlerdir."
Mesela, kendilerine İsa'nın (a.s) gönderilmediği ve Ne-bî'ye (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) de yetişemeyen Araplarda olduğu gibi. Bu tefsirde fetret,
her iki peygamber arasını kapsar.
lakin fakihler fetret hakkında konuştuklarında, bundan İsa (a.s) ile Nebî (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) arasını kastediyorlar. Buhârî, Sel-man'dan o dönemin altı yüz
sene olduğunu zikretmektedir.1' Kafi nasslar, hüccet kaim oluncaya
kadar azap etmenin olmayacağına delâlet edince, onlara azap edilmeyeceğini öğrenmiş
oluruz.
Şayet bu hadîs ve "Amr Ibn Luhayrı cehennemde bağırsaklarını7
sürüklerken gördüm."8 hadîsinde olduğu gibi
a" Nevevî, Minhac 3.cüz, s. 79)
k* Buhârî, Menâkıbu'l-Ensar 53) '" Ktısb: Bağırsaklar anlamındadır.
°~ Muttefekun aleyhtir. Ebu Hureyre'den
gelmiştir. El-Lü'lüÜ ve'l-Meram, nu. Î816. Devamı. "Çünkü İlk şaibe
bid'atını çıkaran (ve bunu din haline getiren) odur. (Açıklama için el-Lü'liiü
ve't-Mercan nu: 1816 - Dipnot)
246
SÜNNETİ ANIAMADA YÖNTEM
fetret ehlinin bazılarının azap göreceği ile ilgili sahih hadîsler
gelmiştir dersen, derim ki:
Ukayl Ibn Ebi Talib buna üç şekilde cevap vermiştir: "1- Bunlar âhâd
haberlerdir ve kafi nasslarla çelişki teşkil edemezler.
2- Azaplandırmanın sadece onlara hasredilmesidir ki sebebini en iyi Allah
bilir.
3-Bu hadîslerde zikredilen azaplandırmanm, fetret ehlinden dinini,
gidişatını değiştiren kimselere hasredilmesidir.* Bu da onların sapıklıktan
dolayı bu değişiklikle mazur olmayacaklarından dolayıdır."5
A- Hadîslerin Kur'an'a
Muarız Olması İddiası Hakkında Bir İnceleme
Burada, sahih bir esas olmaksızın, ikide bir hadîsin Kur'an ile çeliştiğini
iddia etmekten de sakınmamız gerekmektedir. Nitekim, Mu'tezile, ahirette Resul
{salla’llâhü aleyhi ve sellem) ve diğer peygamber kardeşleri, melekler ve
salih müzminlerin, günahkâr tevhid ehli hakkındaki şefaatleriyle ilgili, Yüce
Allah'ın fazlı, rahmeti ve şefaatçilerin şefaati ile onlara ikram edeceği ve
böylece onların ya asla cehenneme girmeyecekleri veya girip, bir müddet sonra
oradan çıkacakları ve varacakları yerin cennet olacağı hakkındaki yaygın sahih
hadîsleria reddetme cesaretini gösterdiklerinde Ölçüyü
kaçırmışlardır.
Halbuki bu, rahmet yanı, adalet yanından daha yüksek olan Yüce Allah'ın
kullarına bir cömertliğidir. Yine O, iyili-* Çünkü kişinin öz kızını diri diri
gömmesi ve bunun gibi şeyler, akıllı olan herkes ve bütün din
mensuplarınca bilinen şeylerdendir. 9" Bkz. Şerhu'i-Ubbı
ve'$-$enusi ala Müslim, C. 1, s. 363-3^, a" Bkz: Buhârî, Tevhid
24; Müslim, İman 302; İbn Mâce, Zühd 37
247
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
ğin karşılığını on mislinden yedi yüz ve daha fazlasını çıkarırken,
kötülüğün karşılığını ise ya ancak bir misli yapmış, ya da affetmiştir.a
Yine Yüce Allah beş vakit namazı, Cuma namazını. Ramazan orucunu, teravih
namazını, zekat ve sadakaları, hacc ve umreyi, tesbihi, kelime-i tevhidi,
tekbir ve hamdetme vb. dua ve zikirleri, Müslümanların başına gelen bir kötülük
veya hastalığı, gam, üzüntü veya batan bir diken de olsa eza veren
şeyleri...kötülüklere birer kefaret kılmıştır. İşte bunların her biriyle
Allah, kulunun hatalarını örterB..
Yine ailesinden olsun veya olmasın, mü'minlerin duasını, vefatından sonra
kabirde Müslümana faydalı kıldı.c Şu halde Allah'ın seçilmiş,
hayırlı kullarına ikram edip onların da Tevhid kelimesi üzerine ölenlerden
dilediklerine şefaat etmeleri uzak bir ihtimal değildir ki Bu, hakkında birçok
hadîsin vârid olduğu bir konudur:
"Cehennemden bir topluluk, Muhammed'in (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
şefaatiyle çıkar ve cennete girer. Ve onlar 'cehennemlikler' diye
isimlendirilirler."10
"Cehennemden şefaatle bir topluluk çıkar ki onlar seârir
gibidirler."11 (Seârir= Kuşkonmaz= Asparagus, heleyon gibi bir
bitkidir.)
a" Bkz: Buhârî, Rikak 31;
Müslim, İmarı 203-207; Müsned, c. 4, s. 14, c. 5, s. 155.
'*" Bu hadîsin kaynaklardaki yeri için bkz: el-Mu'cemu'l-Müfekres, "Keffera"
ve "Keffire" maddeleri.)
c" Mesela bkz: Ebu Davud, Cemiz 60;
İbn Mâce, Cenaiz 23.) 10" Buhâri, Rekaik 51; Müsned,
c. 1, s. 454, c. 3, s. 125-126, Ebu Davud, Sünnet 21, İrnran ibn
Hüseyin'den rivayet etmiştir. Sahihu'l-Cimii's-Sağifde (8055) olduğu
gibi,
1 '■ Mutfefekun aleyh olup (?) Cabiı"dendir.
A.g.e (8058). (Buharı, Kıta* 51; Müsned, c. 3, s. 326-379)
248
SÜNNETİ ANLAMADA VÖNTEM
"Ümmetimden bir adamın şefaatıyla cennete Temim Oğullarından daha çok
insan girer."12
"Şehid, ev halkından yetmiş kişiye şefaat eder."'3 "Kıyamet
gününde şefaatime en layık olan; kalbinden halis bir şekilde 'Allah'tan başka
ilah yoktur' diyen kimsedir."1*
"Her Nebinin bir duası vardır. Ben ise ümmetime kıyamet günü şefaat
etmek üzere duamı geciktirmek istiyorum inşallah."15
"Her Nebî bir istek istemiştir. Veya her Nebînin bir duası vardır ve
onunla dua edip, duası kabul edilmiştir. Ben ise duamı kıyamet günü için
ümmetime şefaat olarak bıraktım."16
Seyhan (Buhârî, Müslim)'daki Ebi Said hadîsine gelince: "Nebiler,
melekler ve mü'minler şefaat eder. Bundan sonra Cebbar olan Allah: 'Geriye
benim şefaatim kaldı' der ve cehennemden bir avuç alır ve böylece orada yanmış
olan bazı toplulukları çıkarır. Sonra onlar cennetin önlerindeki hayat suyu
denilen bîr ırmağa bırakılırlar." I7
"Her Nebînin kabul olmuş bir duası vardır. Ve her Nebî duasını
yapmıştır. Ben ise duamı, kıyamet günü ümmetime şefaat etmek üzere
geciktirdim. Ve o şefaat inşallah üm-
I2" Tirmizi, Sıfatu'l-Kıyamt 12;
Hakim, Müstedrek, c. 3, s. 408. Abdullah ibn Ebi'I-Ced'a'dan rivayet
edilmiştir. A,g.e. (8069)
'3' Ebu Davud, Cihad 28, Ebu Derda'dan rivayet
edilmiştir. A.g.e (8093)
14" Buhârî, İlim 33; Ebu Hureyre
rivayet etmiştir. A.g.e (967)
**■ Multefekun aleyhtir. Ebu Hureyre rivayet etmiştir. EILü'Iüü w7-
Mercan, nu: 121.
'"" Muftefekun aleyhtir. Enes rivayet etmiştir. A.g.e., nu. 122. '"'
Mutte/ekun aleyhtir. Ebu Said rivayet etmiştir. A.g.e, nu: 115.
249
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
metimden Allah'a hiçbir şeyi şirk koşmadan ölenlere ulaşacaktır."18
İşte Mu'tezile; vaid'i va'd'e, adalet'i rahmet'e, aklı nakle üstün
tuttukları için, sübutlarının kuvvetli ve delâletlerinin açık olmasına rağmen
bu hadîslerden yüz çevirmişlerdir.
Onların bu hadîsleri reddederken şüpheleri ise; bu haberlerin şefaat
edenlerin şefaatini nehyeden Kur'an ile çelişmeleridir.
Halbuki Kur'an'ı okuyan bir kimse, onda, sadece Araplardan müşriklerin ve
diğer dinlerden sapıkların inanmış olduğu şirk şefaatinin nefyedilmiş olduğunu
bulur.
Müşrikler, Allah'tan başka veya Allah'la beraber taptıkları ilahlarınm
Allah yanında kendilerine şefaat edeceklerini ve kendilerinden azabı
savacaklarını iddia etmişlerdir. Nitekim Yüce Allah şöyle buyurmuştur:
"Onlar Allah'ı bırakarak, kendilerine fayda da, zarar da vermeyen putlara
taparlar. Ve "bunlar Allah katında bizim şefaatçilerimizdir derler."
(Yunus, 18)
Fakat Kur'an ilahlarının onlara hiçbir fayda vermeyeceğini bildirerek
iddia edilen bu şefaati iptal etmiştir. Yüce Allah şöyle buyurmaktadır:
"Yoksa putperestler Allah'tan başka şefaatçiler mi edindiler? De ki:
Onlar, bir şeye sahip olmadıkları, akıl da edemedikleri halde mi şefaat
edecekler? De ki: Bütün şefaat Allah'ın iznine bağlıdır, Göklerin ve yerin
hükümranlığı O'nundur. Sonra O'na döneceksiniz." (Zümer, 43, 44) "Onlar
kendilerine kuvvet ve şeref kazandırsın diye Allah'ı bira-
18' MüsJim, İman 86, nu: 338,
Tİnnizi, Deaval 1 131; İbn Mâee, Ziihd 37; Ebu Hureyre'den
rivayet etmişlerdir, Sahihu'l-Cami' 5176.
250
sCmvietİ anlamada yöntem
karak tanrılar edindiler. Hayır, tanrıları onların ibadetlerini inkar
edecekler ve onlara düşman olacaklardır." (Meryem, 81-82)
Evet, Kur'an bu değersiz tanrıların şefaatinin olmadığını, hem de
müşriklerin itaat olunacak şefaatçilerinin bulunmadığını söylemiştir. Nitekim
Yüce Allah: "Zâlimlerin ne bir dostu, ne de itaat edilen bir şefaatçileri
vardır." (Gafir, 18) buyurmaktadır. Bilindiği gibi Kur'an şirkten zulüm,
müşriklerden ise zâlimler diye bahseder. Çünkü şirk büyük bir zulümdür.3
Ancak Kur'an, şefaatin varlığını iki şartla ortaya koymuştur:
1- Şefaatçinin şefaatinin, Allah'ın izninden sonra olması. Çünkü kim
olursa olsun, Allah'a bir şeyi vacip kılma yetkisine sahip değildir. Nitekim
Yüce Allah, Ayete'l-kürsi'de "O'nun izni olmadan, O'nun katında şefaat
edecek de kimdir?" (Bakara, 255) buyurmaktadır.
2- Şefaatin tevhid ehline olması. Yüce Allah'ın melekler hakkında:
"Onlar Allah'ın hoşnut olduğu kimseden başkasına şefaat edemezler,"
(Enbiya, 28) ve kıyamet gününü yalanlayanlar hakkında ise; "Artık onlara
şefaatçilerin şefaatleri fayda vermez." (Müddesİr, 48) şeklindeki yüce
buyruklarında olduğu gibi.
Tabi ki bu ayetlerin mefhumu orada şefaatçilerin varlığını ve onlardan
başkalarına şefaatçilerin şefaatinin fayda vereceğini ifade eder ki onlar da
iman üzere ölenlerdir.
Öyleyse iddia edildiği gibi, Kur'an şefaati mutlak olarak reddetmemiş,
aksine, müşriklerin ve sapıkların iddia et-
a" Bkz: K. K. 31/13, 3/151,2/165...)
251
SÜNNETİ ANLAMADA YONTUM
tiği, çeşitli din mensuplarının birçok fesatlarına sebep olan şefaatin
olmadığını söylemiştir. Ki onlar dünyada zâlim yönetici ve hakimlerin yaptığı
gibi, şefaatçilerinin ve aracılarının kendilerinden cezayı kaldıracaklarına
hükmederek helak edici günahlar işlemektedirler.
2- BİR KONUDA GELEN
BÜTÜN HADÎSLERİN TOPLANMASI
252
Sünnetin doğru bir şekilde anlaşılabilmesi için yapılması gereken
şeylerden birisi de, müteşabih'i muhkem'e çevrilecek, mutlak'ı mukayyed'e
hamlolunacak ve âmm'ı hass'ıyla tefsir olunacak şekilde bir konudaki bütün
sahih hadîslerin toplanma sidir. Çünkü ondan kastedilen mânâ ancak Öyle
anlaşılır ve böylece birbirleriyle çelişmezler.
Sünnetin Kur'an-ı Kerim'i tefsir ve beyan ettiği, yani onun mücmelini
tafsil, müphemini tefsir, umumunu tahsis ve mutlakını takyid ettiği bir
gerçektir. Aynı hususlar, sünnetin kendi içinde de varolduğundan, hadîslerin
de bir arada riâyet edilmesi en evla olanıdır.
Misal olarak elbiseyi uzatma ve bu husustaki şiddetli vaid içeren hadîsleri
ele alalım. Bunlar, birçok heyecanlı gen-
253
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
cin, elbiselerini topuklarının yukarısında olacak şekilde kı-saltmayanlara
şiddetli karşı çıkışlarında dayandıkları hadîslerdir. Bu konuda o kadar aşırı
gittiler ki, neredeyse elbiseyi kısa giymeyi İslâm'ın şiarından ve büyük
farzlarından sayı-verecekler. Hatta elbisesini onların yaptığı gibi kısaltmayan
bir âlim veya davetçi gördüklerinde bazen içlerinden, bazen de açık bir şekilde
ona fazla dindar olmama yaftasını yapıştırmaktadırlar.
Şayet onlar normal hayat işlerinde mükelleflerin üzerindeki İslâm'ın
maksatlarına geniş bir bakış açısından, bu mesele ile ilgili muttasıl
hadîslerin tümüne müracaat edip, onları birbirleriyle karşılaştırsalardı, bu
makamdaki hadîslerden ne kastedildiğini mutlaka anlayacaklar, aşırılıklarını
hafifletecekler, ölçüyü de kaçırmayacaklar, dolayısıyla da Allah'ın kendilerine
genişlik verdiği bir hususta insanları sıkıştırmamış olacaklardı.
A- Elbisenin Uzatılması
ile İlgili Hadîsler
Mesela, Müslim'in Ebu Zerr'den (r.a.), onun da NeWden (salla’llâhü aleyhi
ve sellem) rivayet ettiği şu hadîse bakın: "Üç kişi vardır ki, kıyamet
gününde Allah onlarla konuşmaz:
1) Verdiğini ancak başa kakmak için verip, başa kakan kişi,
2) Yalan yeminle malına revaç sağlamaya çalışan kişi19,
3) Ve elbisesini uzatan kişi.". 2°
Yine Ebu Zerr'den gelen başka bir rivayette ise: "Üç kişi vardır ki
kıyamet gününde Allah onlarla konuşmaz, onlara bakmaz, onları temize çıkarmaz
ve onlar için acıklı bir
19~ d-Müneffık; malı rivaca çıkarmaya
çalışan, onu payelendiren demektir. 2"~ Müslim, İman 46, nu; 171
254
sDpjnetİ anlamada yöntem
azap vardır." Resûlulİah (s.av.) bunu üç defa okudu. Ebu Zerr dedi ki:
"Rezil rüsva oldular, kim bunlar ey Allah'ın Resulü?" Buyurdular ki:
"Elbisesini uzatan, sık sık başa kakan ve yalan yeminle malına revaç
sağlamaya çalışan." 21 Peki buradaki elbisesini uzatandan murad
nedir? Acaba o, kast-ı kibir ve kendini beğenmek olmaksızın, kendi toplumunda
olduğu üzere âdet olarak da olsa, elbisesini uzatan herkes midir?
Belki Sahih-i BuhârPde gelen Ebu Hureyre hadîsi de bu hadîse
tanıklık etmektedir: "Elbiseden topukların altına uzananı
cehennemdedir." ^ Nesaî'de ise şu lafızla zikredilmiştir: "Elbisenin
topuklarından altı cehennemdedir." 23
Mânâ ise: "Uzun elbise sahibinin ayağının topuğundan aşağı olan
cehennemdedir. Yaptığına bir ceza olarak elbise ile, onu giyenin bedeni kinaye
edilmiştir." 2*
Fakat bu konuda gelen tüm hadîsleri okuyan bir kişi meselenin Nevevî, ibn
Hacer ve başkalarının tercih ettiği şekilde olduğunu anlar: "Buradaki
mutlaklık, onda vârid olan kibirlilik kaydına hamledilmiş tir. Kibirlilik ise,
hakkında ittifakla vaîd vârid olan bir haldir."25
Burada Sahih-i Buhâri’de bu hadîslerden gelenleri okuyalım: Buhârî
Kibir olmaksızın elbisesini sürüyen kimse babında Nebî'den (salla’llâhü aleyhi
ve sellem) Abdullah ibn Ömer hadîsini rivayet
21" Müslim, İman 46, nu: 171
"■' Buhârî, libas i- "Babu ma
esfele mine'I-Ka'beyni fehüve fi'Nesaî-
Nar" (Fetbu'l-Bârî, Hadis nu. 5787)
"~ Nesaî, Zine I03="Babu ma
esfele mine'1-Ka'beyniminel-izar", c. 8, s. 207.
24~ İbn Hacer, Fethu'!-Bârî, c. 10,
s. 257, Selefiyye'den fotokopi olarak Dar'ul-Fikir baskısı. "~ A.g.e,
aynı yer.
255
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
etmiştir. O, şöyle buyuruyor: "Kim elbisesini kibirle sürürse,
Allah kıyamet günü ona bakmaz." Hz. Ebubekir dedi ki: "Ey Allah'ın
Resulü! Elbisemin iki eteğinden biri sarkıyor, ancak onu kaldırıyorum (ne
dersin?)" Bunun üzerine Nebi (salla’llâhü aleyhi ve sellem) "Sen onu
kibir olarak yapanlardan değilsin" buyurdu.26
Yine Buhârî aynı babda Ebubekir hadîsini rivayet etmiştir: "Dedi ki;
'Biz Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) yanındayken güneş tutuldu. Bunun
üzerine O, acele bir şekilde kalkıp elbisesini sürüyerek ta mescide kadar
geldi...'"27
. "Elbisesini kibirle sürüyen babı"nda ise Ebu Hureyre,
Resûiullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) şöyle buyurduğunu rivayet etti:
"Allah kibirle elbisesini sürüyene bakmaz."38
Yine Ebu Hureyre'den: Dedi ki: "Nebi veya Ebu'l-Ka-sim (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) buyurdu ki; 'Bir defasında, saçlarını güzelce tarayıp,
kendini beğenen bir adam, yeni ve güzel bir elbise İçinde yürüyordu. Ansızın
Allah onu yere batırdı ve o, kıyamet gününe kadar, çırpınarak bağırıp
duracaktır.'"29
Yine Ibn Ömer'den ve bir benzeri de Ebu Hureyre'den gelmiştir: "Bir
defasında bir adam elbisesini sürüyordu. Bu sebeple ansızın yere batırıldı.
Artık o, kıyamet gününe kadar orada çırpınarak bağırıp duracaktır."30
Müslim de Ebu Hureyre'nin bu hadîsini ve Öncekini rivayet etmiş, İbn
Ömer'in hadîsini ise bütün isnâdlanyla rivayet etmiştir. Onlardan birisi;
"Resûlullah'ı (salla’llâhü aleyhi ve sellem) şu ku-
26" A.g.e., s. 254, H. Nu. 5784
(Buharı, Libas 2) 27~ A.g.e., aynı yer, h. Nu: 2785 (Buhârî, Libas
2) 2S~ A.g.e, h. Nu: 5788 "el-Batar":
Kibirlilik ve azgınlık "yetecelce-lu"nun mânâsı ise yere batıp
şiddetli ısiırapla urdan oraya çırpınmaktır.
29" H. Nu: 5789 (Buhârî, liims 5)
M- H. Nu. 5790 (Buhârî, Libas 5)
256
SÜNNETİ ANLAMAPA YÖNTEM
laklarımla, şöyle buyururken işittim; 'Kim elbisesini sürür ve bununla
sadece kibirlenmeyi isterse Allah kıyamet gününde ona bakmaz.'"31
Bu rivayette 'bununla sadece kibirlenmeyi isterse' şeklindeki açıkça hasretme
yoluyla 'kibirlenme' kaydı zikredilmiştir ki bu başka türlü bir te'vile imkân
bırakmamıştır,
İmam Nevevî tolerans ile itham olunmayan bir âlimdir. Bilakis o, bu sahada
çalışanların bildiği gibi azimetleri ve ihtiyatlısını almaya daha meyillidir.
"Elbisesini uzatan" hadîsinin şerhinde diyor ki32; O'nun
(salla’llâhü aleyhi ve sellem) "elbisesini uzatan" sözünün mânâsı;
"onu geniş-bol yapıp aşağı salan, kibirlenerek bir tarafını
sürükleyen" demektir. Elbisenin kibirle sürünmesi şeklindeki bu takyid
"elbisesini sürüyen" umum ifadesini tahsis ediyor. Şu halde vaidle
murad, onu kibirle sürükleyen kişidir. Nitekim Nebî (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) bu hususta Ebubekir es-Sıddık'a (r.a.) ruhsat vermiş ve ona "Sen
onlardan değilsin" buyurmuştur. Çünkü o, kibirden başka bir gaye (haya
vs.) için sürüyordu.
Hafız İbn Hacer ise izan uzatma ve elbiseyi sürüme üzerine terettüb edecek
vaîd hakkında Buhârî'nin rivayet ettiği hadîslerin şerhinde şöyle demektedir:
"Bu hadîslerde kibir için elbiseyi uzatma, büyük bir günahtır. Kibir
olmaksızın uzatmaya gelince, hadîslerin zahirinden onun da haram olduğu
anlaşılıyor. Fakat onun bu hadîslerde kibirle takyidinin yanı sıra, elbiseyi
uzatmanın zem-mi hakkında gelen sakındırmadaki mutlaklığın mukayyed
31 ■ Sahih-t Müslim bi Şerhi'n-Nevevî, Şa'b baskısı, c. 4, s, 795, BabÜ Tah-rinıi Cerri's-Sevbi Heyulaca (Müslim, Libas
9, ho. 45) 32~ Aynı kaynak, c. I, s. 305.
257
SUİNİYETİ ANLAMADA YÖNTEM
üzere hamlolunması ile delil gösterildi. Dolayısıyla kibirden emin
olunduğunda elbiseyi sürüme ve uzatma haram olmaz. Hafız, fakih İbn Abdilberr
ise şöyle demektedir: "Mefhumundan, kibir dışında elbiseyi sürümeye
vaîdin dahil olmadığı anlaşılmaktadır. Şu kadar var ki elbiseden gömlek vs.
sürünmesi her durumda kötülenmiştir."33
Hakkında vaîdin geldiği, elbisenin kibir kastıyla uzatılması kaydındaki bu
şekildeki anlayışı şu da desteklemektedir: Hadîslerde zikredilen vaîd,
şiddetli bir vaîddir. O kadar ki elbisesini uzatan, (Allah'ın kıyamet gününde
konuşmayacağı, ona bakmayacağı, temize çıkarmayacağı, kendilerine acıklı bir
azabın varolduğu) üç sınıf insandan biri olarak zikredilmiştir. Hatta Nebî (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) bu vaîdi üç defa tekrarlayınca Ebu Zerr bu vaîdin korkusundan
"Rezil rüsva oldular, kim onlar ey Allah'ın Resulü?" demekten kendini
alamamıştır. Bütün bunlar delâlet ediyor ki onların yaptıkları, sahibini helak
eden günahlardan ve haramların büyüklerindendir. Bu ise, ancak, şeriatın ikame
etmek ve korumak üzere geldiği din, can, akıl, ırz-neseb ve maldaki zaruri
maksatların gerektirdiği şeylerde olur. Bunlar ise İslâm şeriatının temel
maksatlarıdır.
İzar veya elbisenin mücerred olarak kısaltılması, kendisiyle hayatın
güzelleştiği, zevklerin artırıldığı ve güzel ahlâkın derinleştiği edepler ve
tamamlayıcı unsurlarla (el-mükemmilat) ilgili olan güzellikler (et-tahsiniyyat)
babına dahildir.
Ama herhangi kötü bir kastı olmaksızın sürünmesi, uzatılması ise tenzihi
mekruhlar kısmına daha uygundur.
Burada, dinin mühim gördüğü ve en fazla önem verdiği şey, zahiri gidişatın
arkasındaki niyetler ve öze ait mânâ-
33- İbn Hacer, Fethul-Bâri, c. 10, s.
263.
258
SÜNNETf ANLAMADA YÖNTEM
lardır. Burada dinin karşı konulma'sına Önem verdiği şey, kalbinde zerre
miktarı dahi bulunan kimsenin cennete giremeyeceği, kalp hastalıklarından ve
ruhsal afetlerden böbürlenme, kendini beğenme, kibir, övünme ve başkalarını
be-ğenmemezlik gibi şeylerdir.
Bu ise diğer hadîslerin delâlet ettiği gibi elbiseyi uzatmada gelen
şiddetli vaîd takyidinin, kibirlenmeyi kasteden hakkında olduğunu tamamen
destekleyen şeylerdendir.
Söylediklerimize ilave edilebilecek diğer bir mânâ da şudur Elbise durumu
gerek keyfiyetiyle, gerekse şekliyle insanların Örf ve adetlerine bağlıdır.
Öyle ki bazen sıcaklık-so-ğukluk, bazen fakirlik-zenginlik, bazen
güçlülük-acizlik ya da iş türü, yaşam seviyesi ve bunlar gibi tesiri olan
hususların değişmesiyle değişir.
Şâri burada insanlardan çeşitli kayıtları kaldırarak hafifletiyor. Zahirde
israf ve şımarıklığın ortaya konulmasına, batında ise (başkalarını) beğenmezlik
ve kibîr kastedilmesi-ne mani olmak için ancak belirli sınırlar içerisinde
müdahale ediyor ki bu gibi şeyler kendi yerlerinde detaylı olarak
açıklanmıştır.34
Bunun içindir ki İmam Buhârî, Sahih'inde?5 Kitabu'l-Libas'ın başına
"Allah Teâlâ'nın: 'De ki: Kulları için çıkardığı Allah'ın ziynetlerini
haram kılan da kimdir?' (Araf, 32) buyruğu babı" şeklinde başlık atmış ve
orada şu iki haberi nak-letmiştir: "Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem):
'İsraf ve kibir olmaksızın yiyiniz, içiniz, giyininiz, sadaka veriniz,'36
buyurmuştur."
3^~ Bkz. "d-Hetai ve'İ-Haram" kilabımızın
"Giysi ve Ziynet Bölümü", s. 79-92.
35" Bkz: Fethu't-Bûri, c. 10, s.
252 (Buhârî, tîtas 1)
3°" Buhârî bunu cezm sigasıyla muallak olarak zikretmiş, Haftz İbn
Hacer ise onun bunu başka bir yerde mevsul bir senedle nakletmedi-
259
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
İbn Abbas ise şöyle demiştir: "Şu iki şey seni hataya düşürmedikçe
dilediğini ye ve dilediğini giy; israf ve kibir."37
Yine İbn Hacer, hocası Hafız Irakî'nin Tirmizi şerhinde şöyle dediğini
nakletnıiştir: "Elbiseden kibirle yere değenin haramlığında şüphe yoktur.
Eğer alışılmıştan fazla uzatılanın da haramlığı söylenirse bu, doğruluktan
uzak olmaz. Fakat daha sonra elbiseyi uzatmak insanlar arasında alışılagelmiş
bir hale geldi ve çeşitli insanların onunla tanındığı bir alamet oldu. Ama her
ne zaman kibir gayesiyle giyilirse, bunun haramlığında şüphe yoktur. Adet
olarak uzatılanda ise - yasak olan elbise eteği sürüme şekline varmadıkça-
haram-lık yoktur."
Kâdî İyâz da, âlimlerden, elbisedeki her uzunluk ve genişlikten âdetten
fazla ve alışılmışın dışında olanın mekruh olduğu şeklindeki görüşlerini
kaydetmiştir.38
Burada, Hafız Irakî'nin de dediği gibi, âdetin bir hükmü, toplumdaki
yaygın anlayışın da bir te'siri vardır. Bazen âdetin dışına çıkmak, sahibini
şöhret zanlısı yapar. Şöhret elbisesi ise şeriatta da zemmedilmiş tir. Hayırlı
olanı ise, orta yoldur.
ğini söylemiştir. Ama, et-Tayaİisi ve el-Haris ibn Ebi Üsame müsned-lerinde
bunu Amı b. Şuayb'den, o, babasından, o da dedesinden gelen bir senedle mevsul
olarak rivayet etmişlerdir. et-Tayalisi'nin rivayetinde 'israf ve kibir
olmaksızın" kısmı, el-Haris'înkinde de de 'sadaka veriniz' ifadesi
yoktur. İbn Ebi'd-Dünya ise onu Kitabu'ş-Şükfde tamamıyla mevsul olarak
nakletmiştir. Bkz. (Hafız ibn Hacer, Fethu'l-Barî, c 10, s. 253)
3 Hafız İbn Hacer, ibn Ebi Şeybe'nin Musannifinde bunu
mevsul olarak rivayet ettiğini söylüyor. Bkz: Aynı kaynak. (Bkz. İbn Ebi
Şey-be, el-Musannef, h. Nu: 24878 {c.5, s. 171)
Müessesetü'1-Kitabi's-Seka-fiyye, Beyrut 1989). 3S İbn Hacer, Fethul-BM,
c. 10, s. 262.
260
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Şu kadar var ki, kim sünnete uyarak, kibir ile giyme zannından uzaklaşarak
ve âlimlerin ihtilafından kurtulmak üzere, ihtiyatlı olanı almak için
elbisesini kısaltmayı kastetmişse, o inşallah bunun ecrini alır. Ancak bunu,
bütün insanları bağlayıcı olarak görmemeli ve zikrettiğimiz hak üzere olan
sarihlerden ve İmamlardan birinin görüşüyle ikna olup da bunu terk edene aşırı
bir şekilde karşı çıkmamalıdır. Çünkü her mücte-hidin bir nasibi ve her
kimsenin de niyet ettiği şey vardır.
Şu halde diğer hadîslere ve konuyla ilgili diğer nasslara bakmaksızın, bir
hadîsin zahiriyle yetinmek, kişiyi çok defa hataya düşürür, doğru yoldan ve
hadîsin söylediği maksattan uzaklaştırır.
Yine Buhârî'nin Sahih'mde, Kitabu'l-Muzaraa'da. Ebu
Ümame el-Bahili'den rivayet ettiği şu hadîse bakın! O, bir tarım aleti (pulluk,
saban vs.) gördüğünde dedi ki: "Resûlullah'ı (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
şöyle buyururken işittim: 'Bu (alet) bir kavmin evine girsin de Allah oraya
zelillik sokmasın."'39
Şüphesiz bu hadîsin zahiri, çalışanlarını hor görülmeye ve hakirliğe
götüren tarım ve ziraattan, Resûlullah'ın (s.av.) hoşlanmadığını ifade ediyor.
Nitekim bazı müsteşrikler, İslâm'da ziraatın konumunu kötü göstermek için bu
hadîsi istismar etmeye çalışmışlardır.
Şu halde hadîsten murad, zahirinden anlaşılan mânâ mıdır? İslâm, ziraatı ve
ağaç dikmeyi kerih mi görmektedir?
İşte bu; mânâsı gayet açık ve sahih olan diğer nasslarla çelişen bir
haberdir.
39-
Buhârî, Muzaraa 2
261
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Ensar ziraatçı ve ağaç yetiştiren kimseler olmasına rağmen Nebî (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) onlara ziraatçılıktan ve ağaç dikmekten vazgeçmelerini
emretmedi. Aksine, sünnet; ziraat, sulama, ölü arazileri kullanma ve bunlarla
ilgili hak ve görevleri beyan ederken, İslâm fıkhı da bunların her birisini
detaylı bir şekilde açıkladı.
Mesela Seyhan (Buhârî ve Müslim) ile başkaları Ne-bî'den (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) şöyle rivayet etmişlerdir: "Ağaç diken veya ekin eken
bir Müslümanın bu ekip-diktiğinden herhangi bir kuş veya insan veya hayvan
yesin de, bu onun için bir sadaka olmasın (mutlaka olur)."40
Müslim onu, Cabir'den şu lafızlarla rivayet eder: "Müslümanın
diktiğinden yenilen, onun için bir sadaka olur. Ondan çalınan onun için bir
sadakadır. Yırtıcı-pençeli hayvanların yediği onun İçin bir sadakadır.
Kuşların yediği onun için bir sadakadır. Birisinin verdiği zarar
(alıp-eksilttiği) yine onun için bir sadakadır.'"11
Yine Cabir'den; "Nebi <salla’llâhü aleyhi ve sellem) Ümmü Ma'bed'in
bahçesine girdi ve şöyle buyurdu; 'Ey Ümmü Ma'bed! Bu hurmaları kim dikti?
Müslüman mı, yoksa kafir mi?' Dedi ki; 'Hayır, Müslüman dikti.' Bunun üzerine
O; 'Bir Müslüman bir ağaç diksin de, ondan insan, hayvan veya kuş yesin de, bu
onun için kıyamet gününe dek (devamlı) bir sadaka olma-
"42
sın.
Öyle anlaşılıyor ki o adamm herhangi bir niyeti olmasa bile, pençeli
hayvanların, kuşların yediği, hırsızın çaldığı, kendisine izin verilmeksizin
alıp-eksiltenin zarar verdiğinde
*'" Muttefekun aieyhtir. Cabir'den (r.a.) gelmiştir. El-Lü'liiü
ve'l-Mer-
can, lı.Nu. 1001.
**' Müslim, Musakat 2= "Babıı Fadİi'l-Carsi
ve'z-Zer'i", nu. 7".
*'" A.g.e, aynı yer.
262
SUNNITl ANLAMADA YÖNTEM
olduğu gibi, diktiği ağaçların meyvelerinden almana karşılık olmak üzere o,
Allah katında sadaka sevabıyla mükafatlandırılmıştır.
Ve o, dikilen ve ekilenden faydalanan canlılar var olduğu müddetçe kalıcı,
devamlı, kesilmeyen bir sadakadır.
Bundan daha büyük hangi fazilet vardır? Ve hangi teşvik unsuru, ziraatı
böylesine teşvik edebilir?
İşte eskiden bazı âlimlere: "Ziraat kazançların en fazi-letlisidir."
dedirten budur.
Ekip-dikmeye teşvik eden en çarpıcı hadîs ise Ah-med'in Müsned'inde, Buhârî'nin
Edebü'i-Müfred'inde Hz. Enes'ten rivayet ettikleri şu hadîstir:
"Birinizin elinde bir fidan (hurma vb.) varken kıyamet kopmak üzere olsa
ve kıyamet kopmadan onu dikebilecekse onu derhal diksin."4^ Kanaatimce
bu, haddizatında, dünyayı mamur kılmak için yapılan çalışmanın güzel
görülmesidir. Hatta onu dikenin ve ondan sonra bir başkasının bunun ardında
herhangi bir menfaati olmasa bile bu böyledir. Çünkü kıyamet koparken ağaç
diken birisinin bu diktiğinden fayda ümit etmesi söz konusu bile değildir!
Hayat devam ettiği müddetçe dikmeye ve mahsul yetiştirmeye bundan daha
fazla teşvik olamaz. Zira insan önce Allah'a kulluk için, sonra da çalışmak ve
yeryüzünü imar için yaratılmıştır. Şu halde o, dünyanın son anlarına dek hem
kul, hem de çalışan biri olarak yaşamalıdır.
43" Ahmed, Müsned, c. 3, s.
183-4, 191; Buhirî, el-Edebü'l-Miifred, s. 168, nu: 479, 480'de rivayet
etmişlerdir. Elbânî önu Müslim'in jarfı üzere sahih kabul etmiştir. (es-Sahiha,
nu: 9) Heysemi onu Mecmau'z-Zemitfde muhtasar olarak nakletmiş ve
şöyle demiştir: "Onu Bezzar rivâyef etmiş olup, râvileri esbet ve
sikadırlar, (c. 4, s. 63)" Onu Ahmed ibn Hanbel'e nispet etmeyi ihmal
etmiştir.
263
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
İşte ta ilk asırlarda sahabenin ve Müslümanların anladığı ve onları ziraat
ve Ölü arazileri ihya etmekle yeryüzünü mamur etmeye sevk eden şey budur.
Ibn Cerİr, Ammara İbn Huzeyme İbn Sabit'ten onun şöyle dediğini rivayet
eder: "Ömer ibn el-Hattab'm babama şöyle dediğini işittim: 'Toprağına ağaç
dikmeme engel olan nedir?' Babam ona dedi ki: 'Ben yaşlı bir adamım ve yarın
öleceğim!' Bu defa Ömer ona: 'Sana emrediyorum, oraya mutlaka ağaç dikeceksin'
dedi. Sonra Ömer ibn Hattab'ı babamla birlikte onları kendi elleriyle dikerken
gördüm." **
Yine İmam Ahmed, Ebu'd-Derda'dan rivayet ediyor: "O Dımaşk'da ağaç
dikerken kendisine bir adam uğradı ve ona dedi ki: 'Resûlullah'ın (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) bir sahabisi olduğun halde sen de mi bunu yapıyorsun?' Bunun
üzerine o; 'Hakkımda acele hüküm verme! Ben Resûlullah'ın şöyle buyurduğunu
işittim: 'Bir kimse ağaç diksin ve ondan insan veya Allah'ın yarattıklarından
herhangi biri yesin de, bu onun için bir sadaka olmasın.' dedi."45
Şu halde Buhârî'nin rivayet ettiği Ebu Ümame hadîsi ne şekilde
yorumlanacaktır?
Onu İmam Suhârî "Ziraat aletiyle meşgul olmanın ve emrolunan sınırın
aşılmasının akıbetlerinden sakındıran haberler" babında zikretmiştir.*
Hafız Ibn Hacer Fethu'l-Bâri'de şöyle der: "Buhârî bu başlıkla
Ebu Ümame hadîsiyle, ekip-dİkrnenin fazileti hak-
44~ Suyutî, el-Camiu'l-Kcbir, Bfcz:
Elbâni, es-Sakiha, c. 1, s. 12.
Heyserni, Mecmau'z-Zevaid'de naklelmiş ve şöyle demiştir: Bunu,
Ahmed ve el-Mu'cemu'l-Kebir'de Taberani rivayet etmiştir. Râvileri
güvenilir görülmüştür. Onlar hakkında bazı şeyler soylenmişse de, zararsızdır,
(c. 4, s. 67-68) a" Buhâri, Hars 2
264
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTKM
kında geçen hadîs arasını cem etmeye işaret etmiştir. Bu ise şu iki
durumdan birisi ile olur: Bu ya böylesi zemmin neticeye hamledilmesi şeklinde
olur. Yani ziraatla meşgul olup, bu sebeple yapmakla emrolunduğu bir vecibeyi
yapmamış, mesela farz olan cihad görevini terk etmiş olabilir. Ya da böyle
herhangi bir görevi ihmal etmemişse, onun tarladaki sınırı geçtiğine
hamledilir.
Bazı sarihler ise şöyle der: Bu, düşmana yakın olan kimseler içindir.
Çünkü o, tarımla uğraşırsa, binicilikle uğraşamaz. Ve düşman ona karşı aslan
kesilir. Dolayısıyla onların vazifesi binicilikle uğraşmak, başkalarına düşen
ise, onların ihtiyaç duydukları şeylerle onlara yardım etmeleridir."46
Hadîsten kastedilen mânânın bu olduğuna ışık tutan haberlerden birisi de
Ahmed ve Ebu Davut’un merfu olarak Ibn Ömer'den rivayet ettikleri şu hadîstir: "İyne
tarzı*7 ile alış-veriş yaptığınızda, sığır kuyruklarına yapışıp,
ziraata dalarak cihadı terk ettiğinizde, Allah size zelilliği musallat eder ve
dininize dönünceye kadar onu sizden kaldırmaz."48 İşte bu
hadîs, ümmetin- dini görevler karşısında gevşekliğe düşmesine ve dünyadaki
görevlerinden olup da riayet etmesi gerekenleri ihmaline uygun bir ceza
olarak, kendisine musallat olan zelilliğin sebeplerini açıkça ortaya koymaktadır.
Yine İyne ihe alış-veriş, Allah'ın haram kıldığı ve
46' İbn Hacer, a.g.e, c. 5, s. 402.
el-Iynetu: Kişinin malını başkasına vade ile satıp, mah müşteriye teslim
etmesi, sonra malın bedelini almadan önce aynı malı, aynı adamdan önceki
bedelinden daha az bir nakille satın almasıdır. Bu ise faiz yemek için
başvurulan hile (çözüm) şekillerindendir. ™" Elbânî, bu hadisin bütün
isnâdlarını sahih görmüştür. cs-Sahiha 1], hususta,
"Bey'u'l-Mürabahati li'j-Amiri bi'ş-Şirai" adlı kitabımızda biraz
söz ettik.
265
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
şiddetli azabını göstermiş olduğu ve onu yapanın Allah'a ve Resulüne savaş
ilan etmiş olduğunu bildirdiği hususta -yani faizde- ümmetin küçük düştüğüne
ve zahiri helal gibi gözüken ama, batını şüphesiz haram olan çeşitli
suretlerde yaptıkları muamelelerle onu yeme çarelerine (hilelere) başvurduğuna
delâlet ediyor.
Nitekim, sığır kuyruklarını izlemek ve tarımdan hoşnut olmak, ziraate ve
özel işlerde devamlılığa ve özellikle de askerî alanlarla ilgili olanlar başta
olmak üzere çeşitli sanatların ihmaline delâlet ediyor.b
Cihadın terkine gelince, bu da yukarıda geçen hususun mantıksal b ir
sonucudur.
İşte bütün bu sebeplerle, ümmet dinine dönmedikçe, horluk ve hakirlik
onları çepeçevre kuşatır.
a" İbn Hacer, a.g,e, c, 5, s.
402)
"* Tarım ülkesi denilerek sadece tarım ve ziraatla yetinip, her türlü
sanayi ve teknolojik çabaları ihmal eden bir çok Müslüman beldelerde görülen
ve gittikçe büyüyen gerilemeler ve çoğalan problemler, hadîsin hedeflediği
mânâyı ne kadar da desteklemektedir.
266
3- MUHTEÜFU'L-HADÎS
ARASINDA UZLAŞTIRMA VE TERCİH
Sabit olmuş şer'î nasslarda asıl olan, birbirleriyle çelişmeme-leridir.
Çünkü hak, hak ile çelişmez. Şayet çelişkinin varlığı farz edilirse, bunun
ancak zahirinde olup, hakikatte ve pratikte böyle olmadığı görülür. Bizim
üzerimize düşen ise, iddia edilen bu çelişkiyi gidermektir.
Herhangi bir zorlama ve saptırma olmaksızın, her ikisiyle birlikte amel
edilecek şekilde iki nass arasını cem ve tevfik (birbirine uygun hale getirme)
İle çelişkinin giderilmesi mümkün olursa, bu, ikisinden birini tercih yoluna
gitmekten daha evladır. Çünkü tercih, iki nassdan birinin ihmali, diğerinin
onun üzerine takdim edilmesi demektir.
267
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
A- Uzlaştırma, Tercihten
Önce Gelir
Zahirleri çelişen -ilk bakışta- metinlerin mânâları ihtilaflı olan sahih hadîslerin
arasını uzlaştırma, aralarını cem etme, uyum sağlanıp ihtilaf etmeyecek ve
bütünlük sağlanıp çelişmeyecek şekilde her birisini doğru olan yerine koyma da
sünnetin iyi anlaşılabilmesi için Önemli hususlardandır.
Burada "sahih hadîsler" dedik- Çünkü zayıf hadîsler bu sahaya
girmez. Zayıf hadîslerle, sahihler çeliştiğinde bizden onların arasını cem
etmemiz istenmez. Ancak zayıf olduğu halde, sahihmiş gibi almak suretiyle
olursa o başka.49
Bunun içindir ki muhakkik âlimler Ebu Davud ve Tir-mizi'deki, erkek âmâ da
olsa kadının ona bakmasını haram kılan "İkiniz de mi amasınız?"
şeklindeki Ummü Seleme hadîsini, mü'minlerin annesi Aişe ile Fatıma binti
Kays'ın rivayet ettikleri hadîse dayanarak reddettiler ki bunların ikisi de Sah
ih 'dedir.
Ümmü Seleme (r.a.) dedi ki: "Resûlullah'ın yanındaydım. Yanında
Meymune de vardı. Derken Ibn Ümmi Mek-tum çıkageldi. Bu hadîse örtü ile
emrolunmanuzdan sonra idi. (Onu görünce) Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem): 'Örtünün!'
buyurdu. Biz: "Ey Allah'ın Resulü! O, âmâ değil mi? Bizi ne görebilir,
ne de bilebilir!' dedik. Bunun üzerine Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem):
'Siz de mi âmâsınız? Siz onu görmüyor musunuz?' buyurdu." Bunu Ebu Davud
ve Tirmizi rivayet etmiş ve "hasen-sahih hadîstir" demişlerdir. x
Her ne kadar Tirmizi onu sahih görse de hadîsin senedinde Ummü Seleme'nin
mevlası Nebehan vardır ki kendisi
"- Asılları ve senedleri olmayan veya uydurma haberlere gelince, bu
sahada onların yalan, batıl ve kitaba, sünnete ters düştüğünü açıklama dışında
onlarla uğraşmaya gerek yoktur. 50- Ebu Davud, Libas 37, nu: 4112;
Tirmizi, Edeb 29, nu: 2778.
268
SÛNMETİ ANLAMADA YÖNTEM
meçhul olup, onu Ibn Hıbban'dan başkası sika görmemiştir. Bunun içindir ki
Zehebi onu el-Muğni'de zayıf râviler arasında zikretmiştir.
Bu hadîs, kadının yabancı erkeklere bakmasının caiz olduğuna delâlet eden Sahihayn
(Buhârî, Müslim)'da gelen bazı haberlerle çelişmektedir. Mesela Aişe şöyle
anlatır: "Ben, mescitte (savaş oyunları) oynayan Habeşiîere bakarken, Nebî
(salla’llâhü aleyhi ve sellem) cübbesiyle beni örtüyordu."51
Kâdî İyâz der ki: "Bunda kadınların, yabancı erkeklerin yaptıklarına
bakmasına cevaz vardır. Ancak erkeklerin güzel yönlerine bakmaları ve bununla
zevk almayı arzulamaları kadınlara da mekruh olur."
Buhârî'nin bu hadîs için koymuş olduğu bab başlıklarından birisi:
"Başkalarını suizanna düşürmeksizin, kadının, Habeşlilere vb. bakması
babı" şeklindedir. 52
Bunu yine Buhârî'nin Fatıma binti Kays'tan rivayet ettiği şu hadîs
desteklemektedir: "Kocası onu üç talakla boşadı-ğında, Nebî (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) ona buyurdular ki: '(Git) İbn Ümmi Mek-tum'un evinde İddet
bekle! Çünkü o âmâ bir adamdır. Olur ki elbiseni çıkarırsın ve o seni
göremez.'" Daha önce Ümmi Şerik'in evinde iddet beklemesini işaret etmiş,
sonra da şöyle buyurmuştur: "O, ashabımın yanına girip çıktığı bir kadındır.
Sen, İbn Ümmi Mektum'un evinde iddet bekle..."3 Netice olarak,
bu sahih hadîsler varken, zayıflığı sebebiyle Ümmi Seleme hadîsine itibar
edilemez.
"" Hadîs muttefekun aleyhtir. Onu Seyhan ile başkaları da çeşitli
lafızlarla rivayet etmişlerdir. Genel mânâsı ise birdir. Bkz: el-lii'tüü
vel-Mercan, nu: 533 ve Fethu'1-Barî ile birlikte Buhârî, Nikâh 114,
nu: 950.
52' Fethu'1-BârÎ, c. 2, s. 445. (Buhârî, Nikâh 114)
a" Buhârî (?), Müslim, Talak 6,
nu: 2.36-38; Muvalta, Talak 67; Ebu Davud, Talak 39)
269
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Şu kadar var ki, bu vacip değilse de - bir an için zayıf delili sahih
farzetme babından - zayıf hadîs ile sahih hadis arasını uzlaştırmaya
çalışmak da caiz olur.
Bunun içindir ki İmam Kurtubi ve başkaları, zikredilen Ümmü Seleme hadîsi
hakkında şöyle demiştir: "Sahih olduğu takdirde ise bu, Nebî'den (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) hanımların örtüsünde titiz olduğu gibi, onların
mahremliğinde de haris olmasından kaynaklanmaktadır. Nitekim buna imamlardan
Ebu Davud ve başkaları da işaret etmiştir. "a
Geriye Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) Fatıma bt. Kays'a, Ümmü
Şe-rik'in evinde iddet beklemesini emreden sabit ve sahih olan bu hadîsin
mânâsı kalıyor. Sonra O (salla’llâhü aleyhi ve sellem) buyurdular ki: "O,
ashabımın yanına girip-çıktığı bir kadındır. Sen İbn Üm-mi Mektum'un evinde
iddet bekle! Çünkü o, âmâ bir adamdır. Elbiseni çıkarırsın da seni
göremez."
Kurtubi: "Bazı âlimler bu hadîsi, erkeğin, bir kadının baş ve kulak
memesi gibi uzuvlannı görmeyeceğine, fakat kadının, erkeğin bu uzuvlarını
görmesinin caiz olduğuna delil getirdiler."b demiştir. Ama
avret yerleri ise tabiki caiz değildir.
O (salla’llâhü aleyhi ve sellem), Fatıma'nın Ümmü Şerik'in evinden İbn Ümmi
Mektum'un evine taşınmasını emretti. Çünkü bu onun Ümmü Şerik'in evinde
kalmasından daha evla idi. Zira, Ümmü Şerik, evine girip-çıkanın çokluğuyla
tanınmaktaydı, dolayısıyla orada onu gören çok olacaktı. Ama, İbn Ümmi
Mektum'un evinde ise onu kimse görmeyecekti. Dolayısıyla Fatıma'nın gözünü
ondan çekivermesi daha kolay ve daha
a- Ebu Davud, Libas 37,)
°~ Kurtubi'deki "Mâ'lS yecüzü"
ifadesinde bulunan "lâ" dizgi hatası
olarak düşmüş olmalı.)
270
SÜNNETİ ANLAMADA VÖNTEM
evla idi. Bu yüzden O (salla’llâhü aleyhi ve sellem) buna ruhsat verdi. En
iyisini Allah bilir. ^
I- Kadınların Kabirleri
Ziyareti ile İlgili Hadîsler
Kadınları kabirleri ziyaretten men eden hadîslerden biri, Ebu Hureyre'nin
şu hadîsidir: "Nebi (salla’llâhü aleyhi ve sellem) kabirleri ziyaret eden
kadınlara lanet etti." Bunu Ahmed, İbn Mâce ve Tir-mizi rivayet etmiş ve
"hasen-sahihtir" demişlerdir. Yine onu İbn Hıbban da Sahih'inde rivayet
etmiştir. 5*
Aynı şekilde bu, "Kabirleri ziyaret eden kadınlar" lafzı ile İbn
Abbas ve Hassan b. Sabit'ten de rivayet edilmiştir. SS Bunu, kadınların cenazeyi
takip etmelerini yasaklayan hadîsler de3 desteklemektedir. Bu
hükümden hareketle kadınların kabir ziyaretinden men edildiği hükmüne
varılabilir. Bu hadîslerin karşısında ise, erkekler gibi, kadınların ziyaretine
de izin verildiği anlaşılan diğer hadîsler vardır. Bunlardan birisi, Nebî'nin
(salla’llâhü aleyhi ve sellem) şu buyruğudur: "Sizi kabirleri ziyaretten
yasaklamıştım. Artık onları ziyaret edebilirsiniz."56
"Kabirleri ziyaret edin, çünkü o, ölümü hatırlatır." ^7
53~ Tefsiru'l-Kurtubi {Ahkamul-Kur'an) c.
12, s. 228, Darü'l-Kütübi'l-Mısriyye bas k ısı.
5** Tirmizi, Cenah 61, nu: 1056; İbn Mâce; Cemiz 49, nu:
1576; Ahmed, Müsned, c. 2, s. 337; Heysemi, Mevâridü'z-Zamatı 789;
Beyhâki, es-Sü-nenü'l-Kübm, c. 4, s. 78; (el-ihsan fi Takribi Sahih-i
İbn Hıbban, Cenah. 18, nu: 3179, c. 7, s. 452)
55~ Hadîsin tahriri için
bkî: Elbâni, İrvau'l-Ğalü, 761 ve 774 numaralı hadîsler.
a- d-Lü'lüü ve'l-Mercan, nu: 543; Ebu
Davud, Cemiz 40; İbn Mâce, Ce-naiz 50)
-*" Ahmed, Müsned, c. 3, s. 38; Hakim, Müstedrek, e. 1,
s. 376. Enes'ten rivayet etmişlerdir. Camii's-Sağir, 4584. 57~
Müslim, Cemiz 36, nu: 976-977.
271
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Dolayısıyla kadınlar da bu genel ziyaret izni içine girer.
Onlardan birisi de: Müslim, Nesaî, Ahmed'in Hz. Ai-şe'den rivayet ettiği şu
hadîstir: "Ey Allah'ın Resulü, (kabirleri ziyaret ettiğimde) onlara ne
diyeyim?" Buyurdular ki: 'Allah'ın selamı, mü'minlerden ve Müslümanlardan
bu diyar ahalisinin üzerine olsun. Allah bizden önce gidenlere de, sonraya
kalanlara da rahmet eylesin. İnşallah bizler de sizlere katılacağız.'
de."58
O hadîslerden biri de: "Buhârî ve Müslim'in Hz. Enes'den rivayet
ettikleri şu hadîstir: "Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem), bir kabrin
yanında ağlayan bir kadına rastladı ve ona şöyle buyurdu: 'Allah'tan kork ve
sabret!' Bunun üzerine kadın O'nu tanımayarak; 'Bana karışma! Beni kendi
hâlime bırak! Çünkü benim başıma gelen, senin başına gelmedi...' dedi."59
Görüldüğü gibi O (salla’llâhü aleyhi ve sellem), kadının sabretmeyi sine
karşı çıktı da, ziyaretine bir şey demedi.
Onlardan birisi de Hakim'in rivayet ettiği şu haberdir: "Resûlullah'ın
(salla’llâhü aleyhi ve sellem) kızı Fatıma, amcası Hamza'mn kabrini her Cuma
ziyaret eder, dua eder ve kabrinin yanında ağlardı."60
Kabir ziyaretine izin veren hadîsler, onu men eden hadîslerden daha çok
olmakla birlikte aralarının cem edilmesi ve uzlaştırılması mümkündür. Bu ise,
hadîste zikredilen lanetin -Kurtubi'nin dediği gibi- mübalâğa sığasında olan
"zevvarat" kelimesinin gerektirdiği bir mânâ olan sık sık ziyaret
eden kadınlar üzerine hamledilmek suretiyle olur.
58" Müslim, Cenah 35, nıt: 974;
Nesai, Cemiz 103, c. 4, s. 93; Ahmed,
Müsned, c. 6, s. 221.
"" Muttefekun aleyhtir. El-Lü'liiü ve'l-Mcrcan, h. Nu:
533.
*°" Şevkânî, a.g.e, c. 4, s. 166. <Bkz; Hakim, a.g.e,
c. 1, s. 377).
272
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Kurtubi der ki: "Belki buna götüren sebep de kocanın hakkının yerine
getirilmemesi, açılıp-saçılması ve bağırıp-çağırmadan kaynaklanan şeyler vb.
olabilir. Şu halde denilebilir ki; kadınlar bütün bunlardan emin olunca, onlar
için izne bir engel yoktur. Çünkü ölümü hatırlamaya erkekler de, kadınlar da
ihtiyaç duyar."
Şevkânî der ki: "Bu sözler, zahirde çelişik olan bu hadîslerin
cem'inde itimat ediîmesi gereken sözlerdir." 61
Zahirleri çelişik iki veya daha fazla hadîs arasında cem etmek mümkün
olmadığında onlar arasında tercihe gidilir ve âlimlerin zikrettiği tercih unsurlarından
biriyle, birisi diğerine tercih olunur. Bu unsurları Hafız Suyutî, Tedribu'r-Râ-viaia
Takribi'n-Nevevî adlı kitabında saymış ve sayıları yüzü geçmiştir.3
Tearuz ve tercih edilen bu konu, hem fıkıh usûlü, hem hadîs usûlü ve hem de
Kur'an ilimleri sahalarına giren önemli konulardandır.
Örnek olarak azl, yani hanım hamile kalmasın diye erkeğin eşiyle birleşme
esnasında meniyi fercin dışına boşaltması hakkında gelen hadîsleri ele alalım:
Burada Ebu'l-Berekat İbn Teymiyye (Ibn Teymiyye'nin dedesi)'nin el-Müntekâ
min Abrâri'l-Mustafa adlı meşhur kitabının (Azl hakkında gelen hadîsler
babı) zikrettiği hadîslere bakalım.
Cabir (r.a.) dedi ki: "Kur'an vahyinin inmeye devam ettiği Resûlullah
zamanında biz azl yapıyorduk (Ama bundan nehy edilmedik) .b
bl" Şevkânî, aynı yer.
s~ Bkz: Suyutî, Tedrib, c.
2, s. 198-202
b" Hadîs muttefekun aleyh'dir. Buhârî,
Nikâh 96; Müslim, NifcSh 136.
273
sOnnet! anlamada vöntem
Müslim'in rivayeti ise şöyledir: "Biz Resûlullah (s.a-v.) zamanında
azl yapıyorduk. O, bunu duydu da, bizi bundan nehyetmedi."a
Yine Cabir (r.a.)'den, bir adam Resûlullah'a geldi ve dedi ki: "Benim
bir cariyem var. O bizim hem hizmetçimiz, hem de hurma (bahçesinde) sucumuzdur.
Bazen ona uğru-yorum, ama hamile kalmasını da istemiyorum. Bunun üzerine O (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) buyurdular ki: 'İstersen azl yap! Ama şüphesiz onun için
takdir tecelli edecektir.'"b
Ebu Said'den (r.a.), dedi ki: "Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) ile birlikte Benî Mustalık savaşına çıkmıştık ve Araplardan biraz esir
almıştık. Hanımlardan ayrı kalmak bize zor geldi. Bunun üzerine (esirlerle
birleşip) azl yapmak istedik. Bunu Resûlullah'a (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
sorduk: 'Yapmanızda bir beis yoktur, çünkü Allah kıyamete kadar
yaratacaklarını yazmıştır.' buyurdu. "c
Yine Ebu Said'den, dedi ki: "Yahudiler 'azl, kız çocuğunu diri diri
toprağa gömmenin küçüğüdür' demişlerdi. Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) ise şöyle buyurdu: 'Yahudiler yalan söylediler. Zira Allah şayet bir
şey yaratmak isterse buna engel olmaya kimsenin gücü yetmez.'"d
Ebu Davud'un lafzı ise: "Bir adam geldi ve ' Ey Allah'ın Resulü, benim bir
cariyem var ve ona azl yapıyorum. Diğer erkekler gibi ben de beraber olmayı
arzuladığım halde hamile kalmasını istemiyorum. Yahudiler ise azlin
...olduğunu söylüyorlar.'"e
a" Müslim, Nifatt 138
b" Müslim, Nikâh 134; Müsned c. 3, s. 312,386; Ebu
Davud, Nikâh 49
c' Hadîs müttefekun aleyhtir, el-hü'iüü
ve't Mercan, mı: 9)3
d" Müsned, o 3, s. 33, 49,51
<^ Ebu Davud, Nikâh 49
274
SÜNNETİ ANLAMADA YÖMTEM
Zâdü'l-Meâd'da İbnü'l-Kayyim şöyle demiştir:
"Hadîsin sıhhati açısından sana bu isnâd yeter. Çünkü râvilerin hepsi sika
ve hafızdırlar."8
Usame ibn Zeyd'den rivayet edilmiştir: "Bir adam Resûlullah'a geldi
ve dedi ki: 'Ben eşime azl yapıyorum.' Resûlullah ona 'Bunu niçin yapıyorsun?'
dîye sordu. Adam: 'Sütüne zarar verip çocuğunu veya çocuklarını etkilemesinden
korkuyorum' dedi. Bunun üzerine Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem) buyurdular
ki: 'Eğer bu zararlı bir şey olsaydı, İranlılar ve Bizanslılara zarar
verirdi.'"b
Yine Cüdâme62 binti Vehb el-Esediyye'den rivayet edilmiştir.
Şöyle demiştir: "Bazı insanlarla beraber Resûlullah'ın huzuruna vardım O
şöyle diyordu: 'Çocuk emziren kadınlarla birleşmeyi yasaklamayı düşünmüştüm.
Sonra baktım ki Bizanslılar ve İranlılar bunu yapıyorlar ve bu, çocuklarına bir
zarar vermiyor (ben de yasaklamaktan vazgeçtim).' Sonra O'na azilden sordular:
Bunun üzerine Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem) buyurdular ki: 'Bu,
çocuğu diri diri gömmenin gizlisidir ve o, diri diri gömülen kız çocuğu (hangi
günahı yüzünden Öldürüldü? diye) sorulduğu zaman' (şeklindeki ayetin" hükmüne
girer.)" {Tekvir- 8,9)c
a" İbn Kayyim, Zâdü'l-Meâd,
c. 5, s. 144 b" Müettti, c. 5, s. 203;
Müslim, Nikâh 24, nu: 143 "*" Darekutni der ki: "Cudame;
cim ve noktasız dal harfiyledir. Zel harfiyle hata etmektedir. Hafız,
Askeri'nin de böyle söylediğini söyler. Bir cemaatten onun noktalı zel
harfiyle olduğu da nakledilmiştir. Taberi, Cüdâme binti Cendel der. Hadîsçiler
ise, İbnetü Vehb der. Tercih olunanı onun ibnetü Cendel el-Esediyye olduğudur.
ilk dönemde Mekke'de Müslüman olmuş, beyat etmiş ve kavmi ile birlikte
Medine'ye hicret etmiştir. Bkz: Tel&ibu't-Tehzıb, c. 12, s. 405-406.
c" Müslim, Nikâh 141
275
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Yine Ömer İbn el-Hattab'dan, onun şöyle dediği rivayet edilmiştir:
"Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem), hür kadına, izni olmaksızın
azl yapılmasını yasakladı." Ahmed ve İbn Mâce'nin rivayet ettiği bu
hadîsina isnadı o kadar iyi değildir. Ben derim ki; "Çünkü
isnadında, İbn Lehfa vardır ki hakkında söylenilenler bellidir. Ancak, Abdü'l-Berrb,
Ahmed ve Bey-hâki'nind İbn Abbas'tan rivayet ettikleri şu hadîs ona
şahitlik etmektedir: "O (salla’llâhü aleyhi ve sellem), hür kadının izni
olmaksızın azl yapılmasından nehyetti." Nitekim bu, Neylu'l-Evtâr'da da
vardır.e
Zikredilen bu hadîslerin hepsinin zahirleri, azlin mubah olduğuna delâlet
etmektedir. Bu da cumhur fukahanın varmış oldukları görüştür. Fakat, hür
kadının çocuk isteme hakkı olduğundan, ancak onun izni ve rızası ile azl
yapılabilir.
Lakin bu da, yukarıda zikredilen Cüdâme binti Vehb hadîsinde "Azlin
çocuğu diri diri gömmenin gizlisi olduğu" açıkça ifade edilen ikinci
kısımla çelişmektedir.
Alimlerden bazısı bu hadîsle ondan öncekiler arasını cem etmiş ve bunu
tenzihe (mekruha) hamletmiştir ki bu, Bey hâki'nin görüşüdür.f
Bazıları ise, sayıca daha çok isnâdla gelen hadîslerle çelişkisinden
dolayı bu Cüdâme hadîsini zayıf saymışlardır.
a" Müsned, c 1, s. 31; İbn
Mâce, Nikâh 30, mı: 1928
Şevkânî, a.g.e de: "Abdürrezzak ve Beyhâki'nin İbn Abbas'tan rivayet
etlikleri..." demektedir. Ic. 6, s. 197) Abdürrezzak yerine dizgi hatası
olarak mı Abdü'1-Berr denilmiştir, yoksa, müellifimiz ayrıca ibn Abdû'l-Berr'e
mi işaret etmiştir, bilmiyoruz. c' Ahmed, Müstted'de
-el-Muccmu'1-Müfehres'm gösterdiği kadarıyla -sadece Hz. Ömer'in haberini
vermektedir. d' Beyhâki, es-Sünenti'l-Kübra, e. 7, s.
231 ^~ Şevkânî, a.g.e, e.6, s. 197 f" Beyhâki, a.g.e, c.
7, s. 231,232
276
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Hafız İbn Hacer ise şöyle demektedir: "Bu; sahih hadîsleri, zann
(revehhüm) ile defetmektir. Şüphesiz hadîs sahihtir ve cem etme
mümkündür."
Bazıları ise onun mensuh olduğunu iddia etmişlerdir. Ancak tarihinin
bilinmemesi sebebiyle bu da reddedilmiştir.
Tahavi der ki: "Cüdâme hadîsindeki Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi
ve sellem) durumunda, kendisine vahiy indirilmemiş bir konuda başlangıçta
ehl-i kitaba uygun olmasından dolayı kabul etmiş olması ihtimali vardır. Sonra
Allah O'na hükmü bildirmiş ve O da bu hususta Yahudileri yalanlamıştır."
İbn Rüşd ve îbn Arabi ise, Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
Yahudilere uyarak bir şeyi haram kılamayacağını ve sonra da bu konuda onların
yalan söylediklerini açıklayamayacağı gerekçesiyle, Ta havi'yi
eleştirmişlerdir.
Onlardan bir kısmı ise Sahih'de sabit olması hasebiyle Cüdâme
hadîsini tercih etmiş, isnâdmdaki ihtilaf ve ıstırap sebebiyle karşısrndakileri
ise zayıf saymışlardır. Hafız der ki: "Bu onun bir hadîste zayıf
görülebileceği, ancak birbirlerini destekleyen hadîslerde ise bu durumun söz
konusu olamayacağı, aksine onunla amel edileceği gerekçesiyle reddedilmiştir
ki burada da böyledir. Ve cem etmek mümkündür."
İbn H..İ.HI ise diğer hadîslerin mübahlık aslına uygun olması, Cüdâme
hadîsinin ise yasaklamaya delâlet etmesi gerekçesiyle Cüdâme hadîsiyle ameli
tercih etti ve dedi ki: "Her kim, onun men edildikten sonra mubah
kılındığını iddia ederse açıklaması gerekir."
Fakat buradaki Cüdâme hadîsinin yasaklamada açık olmadığı, çünkü, teşbih
yoluyla "Çocuğu diri olarak gömme" şeklinde isimlendirilmesin in onun
haram olmasını gerektirmeyeceği gerekçesiyle o da eleştirilmiştir.
277
SÜNNETİ ANtAMADA YÖNTEM
İbnu'l-Kayyim de bunları cem etti ve dedi ki: "Resûlullah'ın (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) Yahudileri yalanladığı şey onların azl ile birlikte asla
hamileliğin tasavvur edilemeyeceği iddialarıdır. Çünkü onlar bunu diri olarak
gömme gibi nesli kesmek mesabesinde gördüler. O da bu yüzden onları yalanladı
ve 'Allah'ın yaratmayı istemesi halinde hamileliğe engel olunamayacağını'
haber verdi. O, yaratmayı dilemediği zaman ise bu hakikatten 'dirice gömmek'
olmaz. Nebi onu Cüdâme hadîsinde 'gizli defnetme' olarak isimlendirdi. Çünkü
kişi, eşinin hamile kalmasından kaçarak azletmiş, dolayısıyla onun kastı,
çocuğu diri diri defnetme cihetine kaymıştır. Fakat ikisi arasındaki fark
gayet açıktır: Canlıca defnetmede kasıt ve fiil bir araya gelirken, azl ise sadece
kasıtla alâkalıdır. Bunun için onu gizli defnetme şekliyle vasfetti." Bu
cem ise kuvvetlidir. Aynı şekilde Cüdâme hadîsi, senedinin sonundaki ziyadeden
dolayı da zayıf sayılmıştır. Şöyle ki: Said İbıı Ebi Ey-yub, Ebi'l-Esved'den
rivayetinde tek kalmıştır. Halbuki onu, Malik ve Yahya Ibn Eyyub da
Ebi'î-Esved'den rivayet etmişler, fakat bu ikisi, o fazlalığı
zikretmemişlerdir. Nitekim bu babdaki hadîslerin hepsiyle çelişmesi sebebiyle
dört Sitemin sahipleri bu ziyadeyi hazfetmişlerdir.63
Hafız Beyhâki de es-Sümnü'l-Kübra'smda azlin mubah olduğuna hükmeden
bir çok hadîs ve eser nakletmiştir. Sonra azli kerih görenler ve bu hususta
kendisinden ihtilaflı rivayetler gelen kimseler ve azlin kerahiyeti hakkında
rivayet ettiği haberler için özel bir bab tahsis etmiş ve orada Müslim'in
tahric ettiği Cüdâme binti Vehb hadîsini de zikretmiştir. Sonra Beyhâki şöyle
demektedir: "Bize Resûlullah'dan
63" Ebu'i-Berekat İbn Teymiyye, el-MUnteka,
c.Z, s. 561-4, Beyrut-Da-ru'1-Marife basımı.
278
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
(salla’llâhü aleyhi ve sellem) bunun aksi de rivayet edilmiştir. Mubah
olduğunu rivayet edenlerse daha fazla ve hıfz açısından daha kuvvetlidir.
Sahabeden, isimlerini saydıklarımız yani Sa'd bin Ebi Vakkas, Zeyd ibn Sabit,
Cabir İbn Abdullah, İbn Abbas, Ebu Eyyub el-Ensari ve başkaları) onu mubah
görmüştür. Dolayısıyla bu daha evlâdır. Onlardan bazılarının bunu kerih
görmesi ise haramlıhğa değil de tenziheûı mekruhluğa) hamledilir. En iyisini
Allah bilir.64
Hadîsler arasındaki çelişki konusuyla ilgili meselelerden birisi de nesh
veya hadîste nâsih-mensuh meselesidir.
Nesh meselesinin Kur'an ilimleri ile ilgisi olduğu gibi hadîs ilimleri ile
de ilgisi vardır. Müfessirlerden bazıları, Kur'an-ı Kerîm'de nesh iddiasında
aşırı gitmiş, hatta onlardan bazıları, sadece "kılıç ayeti" diye
isimlendirdikleri bu ayetin tek başına Allah'ın kitabından yüz ayetten
fazlasını neshettiğini iddia etmişler, bununla birlikte "kılıç
ayeti"nin hangisi olduğunda görüş birliğine varamamışlardır?!
Hadîste de, birbirleriyle çelişip iki hadîs arasını cem etmek güç
olduğunda ve sonra varit olanı bilindiğinde bazı hadîsçiler de nesh görüşüne
sığınmaktadırlar.
Gerçekte, hadîsde nesh iddiası, Kur'an'daki nesh iddiasından daha az bir
yer tutmaktadır. Oysa, durum bunun tam aksini gerektirir. Çünkü Kur'an'da
aslolaıı onun umum için ve ebedi olmasıdır. Amma sünnete gelince, ondan bazısı
Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) ümmetinin lideri sıfat) ile
ümmetin günlük işlerini yönetmesi sebebiyle, cüz'î davalara ve geçici
M" Şevkânî, a.g.e, c. 6, s. 346,350, Daru'l-Cey!
(t 6, s. 195-198, Darii't-Turas baskısı).
279
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
hallere çözüm getiren hükümlerdir. Ancak hakkında nesh iddia edilen
hadîslerin çoğunun iyice araştırıldığında men-suh olmadığı ortaya çıkar. Bazen
hadîslerden kimisi ile azimet murad edilirken, bazısıyla da ruhsat murad
edilir. Dolayısıyla her iki hüküm de kendi yerlerinde geçerli olur.
Bazı hadîsler bir hal ile, diğer bazıları da başka bir hal ile alâkalı
olabilir. Bu durumların başka başka oluşu ise nesh anlamına gelmez. Nitekim
kurban etlerinin üç günden sonrası için saklanmasının yasaklanması ve sonra
onun mubah kılınması hakkında denildiği gibi. Halbuki bu nesh değildir. Bu
konunun ilgili yerinde de açıkladığımız gibi, yasak, bir durum hakkında iken,
mübahlık ise başka bir durum hakkındadır.
Burada Hafız Beyhâki'nin Ma'rifetus-Sünen ve'l-Asâr adlı kitabından,
İmam Şafii'den (r.a.) gelen bir isnâdla naklet* tiklerini zikretmem iyi
olacaktır: "İki hadîsin birlikte kullanılması ihtimali bulunduğunda, her
ikisiyle de amel edilir, birisi için diğeri terk edilmez. Fakat iki hadîs
arasında ihtilaftan başka bir ihtimal olmazsa, bu ihtilaf için iki yol vardır:
1-Bunlardan birisi nâsih, diğeri mensuhtur. Dolayısıyla nâ-sihle amel edilir,
mensuh terk edilir.
2- İkisinin çelişmesi, hangisinin nâsih ve hangisinin mensuh olduğuna dair
herhangi bir delâletin olmaması. Burada benimseyeceğimiz hadîsin, terk
ettiğimizden daha kuvvetli olduğuna delâlet eden bir sebep olmadıkça birisini
bırakıp, Ötekini benimseyemeyiz. Bu, ya iki hadîsten birinin sübutu-nun
diğerinden daha kuvvetli olması hali ile olur ki daha sabit olanını
benimseriz, veya ikisinden birisinin Allah'ın kitabına veya Resûlü'nün
sünnetine daha uygun olması, ya da ilim ehlinin bildiğine daha yakın olması, yahut
da Resûlul-
280
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
lah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) ashabından çoğunun benimsediği görüşü
yansıtması ile olur."
Yine (Beyhâki'nin Şafii'ye varan isnâdıyla) Şafii dedi ki: "Bunun
sonucu olarak, nasıl ancak adil olduğu bilinen şahitlerin şahitliği kabul
edilirse, hadîslerden de ancak sabit olanı kabul edilir. Ama, hadîs bilinmeyen
meçhul bir hadîs olursa, veya onu nakledenler, kendilerinden yüz çevirilmiş
kimselerden olursa, sanki o hiç gelmemiş gibi sayılır. Çünkü o, sabit
değildir."
Beyhâki dedi ki: "Bu kitaba başvuranların, onda zikredilen Ebu
Abdullah'ın, Muhammed ibn İsmail el-Buhârî olduğunu, Ebu'l-Hüseyin'in Müslim
İbnü'l-Haccac el-Nişabu-rî (r.a.) olduğunu da bilmesi gerekir. İkisi de, tamamı
sahih olan hadîsleri toplayan birer kitap yazmıştır."
Geriye ise, her birisinin sıhhat konusunda tayin etmiş oldukları dereceden
düşük olmaları sebebiyle kitaplarında nakletmedikleri sahih hadîsler
kalmaktadır. Onlardan bazısını Ebu Davud: Süleyman İbnü'l-Eş'aş es-Sicistanî
bazısını Ebu İsa: Muhammed İbn İsa et-Tirmizi; bazısını Ebu Abdurrah-man: Ahmed
ibn Şuayb en-Nesaî; bazısını Ebu Bekr: Muhammed ibn İshak ibn Huzeyme (r.a.)
rivayet etmiştir. Onlardan her birisi, kitabında, kendi içtihadının öngörmüş
olduğu (şartlar ve imkânlar doğrultusunda) rivayetleri toplamıştır.
Rivayet edilen hadîsler üç çeşittir:
Onlardan bir kısmı, hadîs âlimlerinin, sıhhatleri üzere ittifak ettikleri
sahih hadîslerdir. Ki mensuh olmadıkça kimse böylesi hadîslerin hilafına
hareket edemez.
Bir kısmı ise hadîsçilerin zayıflıkları üzere ittifak ettikleri zayıf
hadîslerdir. Bunlara da hiç kimse itimad edemez.
281
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Diğer bir kısmı ise onların, sübutları hakkında ihtilaf ettikleri
haberlerdir. Onlardan kimisi, hadîsin bazı râvilerinde görmüş olduğu cerh
sebebiyle bir hadîsi zayıf sayarken, başkası bu cerh sebebini görememiştir.
Yahut birisi, haberinin kabulünü gerektirecek kadar râvinin haline vakıf
değilken, başkası buna vakıftır. Veya onun cerh gerekçesi olarak gördüğü
hususu, başkası cerh olarak görmez. Yahut haberin senedinin kopuk (münkatı')
veya bazı lafızlarının düşmüş olduğunu, veya râvilerin kimisinin, bazı
râvilerin sözünü hadîsin metnine soktuğunu ya da bir hadîsin senedini başka
bir hadîsin senedine kattığını (müdrec) kimisi bilir de, bunlar başkasına
gizli kalır.
Bunlardan sonra hadîs ilmiyle uğraşanların yapması gereken şey; âlimlerin
ihtilaflarını göz önünde bulundurmak, onların bir hadîsi red veya kabul
ederken gözettikleri hususları dikkate almak ve sonra da onların görüşlerinden
en sahih olanı seçmek olacaktır. Başarı Allah'tandır. ffi
65-
Beyhâki, a.g.e, c. 7, s. 328,332.
282
4- HADÎSLERİN (VÂRİD
OLDUĞU) SEBEPLER, ŞARTLAR VE MAKSATLAR IŞIĞINDA ANLAŞILMASI
Nebevi sünnetin en güzel ve doğru bir şekilde anlaşılması için yapılması
gerekenlerden birisi de hadîslerin, üzerine bina edildikleri özel sebeplere ve
belirli bir illete (gerekçe) bağlı olup-olmadığına bakılmasıdır. Bu ise bazen
hadîste açıkça ifade edilirken, bazen de hadîsteki ifadeden çıkartılır ya da
hadîste anlatılan olayın akışından anlaşılır.
Hadîsleri inceleyen iyi bir araştırmacı, onlardan kimisinin, muteber bir
maslahatı gerçekleştirmek veya belirli zararlı şeyleri gidermek, ya da, o
zaman mevcut olan bir probleme çözüm bulmak için, belirli bir zamanın
şartlarının gözetildiğini ve onlar üzerine bina edildiğini görür.
Bunun mânâsı ise şudur: Hadîsin taşımış olduğu hükmün, umumî ve devamlı
olduğu gözükebilir. Fakat iyice dü-
283
sünnet! anlamada yöntem
şünüldüğündeyse, varlığıyla hükmün var olacağı, yoklu-ğuyla da yine hükmün
de kalkacağı bir illet üzerine bina edildiği görülecektir.
Bu ise; -Önceki âlimlerin yazıp da nesilden nesile aktara geldiklerine ters
düşse bile- hakkı açıkça söyleyebilmek için edebî bir cesaret ve psikolojik bir
kuvvet ile beraber, derin bir fıkha (kavrayışa), hassas bir bakış açısına, tüm
nassları kapsayan ilmî bir çalışmaya, şeriatın maksatlarına ve dinin hakikatine
iyice nüfuz eden bir idrake ihtiyaç duymaktadır. Bu da kolay bir şey değildir.
Nitekim bu Özelliklere sahip olmak, Şeyhü'l-İslâm Ibn Teymiyye'ye, zamanın
âlimlerinin çoğunun düşmanlığını kazanmasına mal olmuştur. Öyle ki onlar ona
karşı çeşitli entrikalar düzenlemişler ve nihayet birkaç defa hapse atılmış ve
orada Ölmüştür. Allah ondan razı olsun. Hadîslerin sağlıklı bir şekilde
anlaşılabilmesi için, nassın serdedildiği şartlarla, onları açıklamak üzere ve
o durumlara çözüm olarak gelen ilgili hususların da bilinmesi gerekir. Ta ki
hadîsten ne murad edildiği dikkatli bir şekilde belirlensin ve zanna dayanarak
akla gelen her şey söylenmesin, ondan kastedilmeyen yüzeysel bir mânânın ardına
düşülmesin.
Herkes tarafından açıkça bilinen bir husustur ki âlimlerimiz, Kur'an'ın
iyice anlaşılmasına yardımcı olan esaslardan birinin de nüzul (ayetlerin iniş)
sebeplerini bilmek olduğunu zikretmişlerdir. Ta ki Haricîler ve diğer bazı
insanların düşmüş oldukları hatalara düşülmesin! Nitekim onlar, müşrikler
hakkında inen ayetleri alıp, onları Müslümanlara tatbik ettiler. Bunun içindir
ki Ibn Ömer, Allah'ın kitabının inmiş olduğu hususları değiştirmeleri
sebebiyle onları yaratıkların en şerlisi olarak görmektedir. &>
f*~ Beyhâki, Ma'rifelu's-Sünen ve'l-AsaT, c.
1, s. 101-103. Tahkik: Seyyid Ahmed Sakr, Kahire'deki el-Mecİisu'1-A'la
li'ş-Şuımi'1-İslâmiyye baskısı.
284
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Kur'an'ı anlamaya çalışan veya onu tefsir eden kimse için nüzul sebeplerini
bilmesi gerekince, hadîslerin vürud (söyleniş) sebeplerinin bilinmesi daha da
fazla gereklidir.
Bunun sebebi ise Kur'an'ın, tabiatıyla umumî ve ebedî olmasıdır. Bazı
esaslar ve ibretler alınması dışında, cüz'î şeyleri, detayları ve geçici
şeyleri arz etmesi onun şanından değildir.
Sünnete gelince, o çok defa bölgesel, cüz'î ve anlık problemlere çözüm
getirir. Yine onda Kur'an'da bulunmayan hususlar ve detaylar vardır.
Bu yüzden neyin nass, neyin âmm, neyin geçici ve neyin kalıcı ve neyin cuz%
neyin külli olduğunu ayırt etmek gerekir. Çünkü onlardan her birinin ayrı
hükmü vardır. Netice olarak hadîsin siyakına, ilgili hususlara ve sebeplere
bakmak, Allah'ın muvaffak kıldığı bir kimsenin sünneti dosdoğru anlamasına
yardım eder.
"Sİz Dünya İşini Daha İyi Bilirsiniz." Bunun misali; iktisadî, siyasî ve sosyal alanlarda Şeri'atın hükümlerinden
kaçmak için bazı insanların dayanmış oldukları "Siz dünyanızın işlerini
daha iyi bilirsiniz" ö7 hadîsidir. Çünkü -onların iddia
ettikleri gibi- bu alanlar, bizim dünyamızın işlerindendir ve biz onları daha
iyi biliyoruz. Zaten Resûlullah onları bize bırakmıştır!!
Acaba hadîs-i şerifin kastettiği bu mudur? Asla! Çünkü insanlar için adalet
kural ve ölçülerini koymak, dünyadaki haklar ve görevler ile ilgili esasları
bildirmek, Allah'ın, Resullerini gönderme sebeplerindendir. Ta ki ölçüleri
karıştırmasın ve onlar sebebiyle yollar ayrılmasın. 67~ Skz.
Salibi, a.g.e, c. 3, s. 347-350.
285
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Nitekim Yüce Allah şöyle buyuruyor: "Andolsun ki peygamberlerimizi
belgelerle gönderdik. İnsanların doğru hareket etmeleri için peygamberlere
kitap ve ölçü indirdik." (Ha-did, 25)
Bundan dolayı, alış-veriş muamelelerini, ortaklık, rehin, kira, borç vb.
işleri düzenleyen kitap ve sünnet nassları gelmiştir. Nitekim Allah'ın
kitabındaki en uzun ayet "borçların" düzenli bir şekilde yazılması
hakkında inen şu ayettir: "Ey inananlar! Birbirinize belirli bir süre için
borçlandığınız zaman onu yazınız. İçinizden bir katip doğru olarak
yazsın-.." {Bakara, 282)
"Siz dünyanızın işlerini daha iyi bilirsiniz" hadîsini, onun
vürud sebebi açıklamaktadır. Bu ise hurmaları aşılama kıssasında Hz.
Peygamberin onlara aşılama hakkında, zan-na dayanan görüşüyle işaret etmesidir.
O {salla’llâhü aleyhi ve sellem), ziraat erbabından değildir, ziraat olmayan
bir vadide yetişmiştir. Ensar ise, bunu vahiy veya dinî bir emir sanmış ve
aşılamayı terk etmiştir. Meyveler üzerinde bunun kötü tesiri olunca şöyle
buyurmuştur: "Ben ancak zannım ile (daha iyi olacağını) sandım.
Dolayısıyla beni zannım sebebiyle eleştirmeyin..."3 Sonunda da
"Siz dünyanızın işlerini daha iyi bilirsiniz" buyurmuştur. İşte
hadîs böyle bir durumda söylenmiştir.
"Ben Müşrikler Arasında Oturan Her Müslümam uzağım."
"Ben, müşrikler arasmda oturan her Müslümandan
uzağım. Çünkü birbirlerinin ateşlerini göremezler." ^ hadî-
siyle başka bir misal verelim: Özellikle âlemin birbirine yak-
3' Müslim, Fedail 139-141)
^ Müslim, Fedail 38, nu: 141-2363 (Hz. Aişe ve Enes'ten rivayet edilmiştir.)
286
SÜNNETİ AMLAMADA YÖNTEM
laşıp -ediplerden birisini de dediği gibi- sanki büyük bir şehir
olmasından sonra, öğrenim, tedavi, iş, ticaret, seyahat vb: asrımızda ortaya
çıkan birçok ihtiyaca rağmen, bazıları bu hadîsten, genel itibarıyla Müslüman
için, Müslüman olmayanların beldesinde oturmasının haram olduğunu anlayabilir.
Halbuki hadîs -AHâme Keşid Rıza'nın da dediği gibi-Nebî'ye (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) yardım etmeleri için Mekke'deki Müslümanların müşriklerin
yanından hicret etmelerinin vacipliği hakkında vârid olmuştur. Bunu Sünen sahipleri
rivayet etmişlerdir. Ama Ebu Davud'a gelince o, onu Cerir İbn Abdullah hadîsinden
rivayet etmiş ve bir topluluğun da Cerir'i zikretmediklerini yani onu mürsel
olarak rivayet ettiklerini söylemiştir. Nesaî de bununla yetinmiştir. Yine
Tirmizi de bunu mürsel olarak rivayet etmiş ve "En sahihi budur"
demiştir. Buharı1 nin de bu mürseli sahih gördüğünü nakletmiştir.
Lakin Buhârî, onu Sahihinde rivayet etmediği gibi, hadîs onun şartına
da uygun değildir. Mürsel haberlerin delil olarak kullanılması hususunda usûl
ilminde meşhur ihtilaflar vardır. Hadîsin lafzı ise şöyledir: "Nebî (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) Hassan denilen yere bir öncü birlik (seriyye) gönderdi.
Onlardan bazı insanlar secdeye kapandılarsa da bunu nazar-ı itibara almaksızın
derhal onları öldürdüler. Bu durum Nebî'ye (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
ulaşınca, O, bundan dolayı onlara yarım diyet vermelerini emretti ve şöyle
buyurdu: 'Ben müşriklerin arasında oturan her Müslümandan uzağım.' 'Niçin ey
Allah'ın Resulü?' dediler. 'Çünkü, birbirlerinin ateşlerini göremezler.'
buyurdular,"3
a" Burada ateşlerinin gözükmemesi; iki
zümre arasındaki ikili ilişkilerin, haberleşmenin, yardımlaşma ve
dayanışmanın, birbirlerine karşı güvensizliği ifade etmektedir.)
287
SÜNMETİ ANLAMADA YÖNTEM
Onlar Müslüman oldukları halde, Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
haklarında yarım diyet emretti. Çünkü onlar, Allah ve Resulüne karşı savaşan
müşriklerin arasında yaşamaları sebebiyle kendileri, kendi aleyhlerine yardım
ettiler ve böylece bütün olan haklarının yarısını düşürmüş oldular.69
Yine Allah ve Resulüne yardımdan geri kalmayı doğuran böylesi ikametlere
{Kur'an'da da) şiddetle karşı çıkılmıştır. Nitekim Yüce Allah böyleleri
hakkında şöyle buyurmuştur: "İnanıp da hicret etmeyen (müşrikler arasında
yaşayan)lere gelince, onlar hicret edinceye kadar onların velayetinden size bir
şey yoktur. Fakat onlar dinde yardım isterlerse (onlara) yardım etmeniz
gerekir. Yalnız, aranızda antlaşma bulunan bir topluma karşı yardım etmeniz
olmaz." (Enfal, 72)
Görüldüğü gibi burada Yüce Allah, hicret vacip olduktan70
sonra, hicret etmeyenlerle dostluğu ve yönetim sorumluluklarını ortadan
kaldırmıştır. Dolayısıyla Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) "Ben müşrikler
arasında oturan her Müslümandan uzağım" sözünün mânâsı, 'öldürüldüğü zaman
kanından beriyim (sorumlu değilim)' demektir. Çünkü böyle birisi İslâm devletine
karşı savaşanlar arasında ikamet etmekle kendisini buna arz etmiş demektir.
Bu misalden çıkarılan netice ise: Hakkında nassta ifade edilen şartların
değişip, istenilen maslahatın, defedilen mef-
69~ Ebu Davud, Cihad 105, nu: 2645;
Tirmizi, Siyer 42, nu: 1604, Nesaî, Kasame 27.
"*" Diyetin yanya düşürülmesinin illeti hakkında İmam
Hattabi şöyle demektedir: Çünkü onlar kafirler arasında oturmalanyla kendi
aleyhlerine yardımcı oldular. Böylece tıpkı, başkasıyla ortaklaşarak kendi
canına kıymasıyla helak olan kimse gibi oldular ve diyetten kendi cinayetinin
payı düştü. (Bkz. Ebu Davud, Cihad 105, nu: 4645 ve dipnotlar.)
288
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
sedetin ardında yattığı hissedilen illetin yok olmasıyla, bu nass ile daha
önce sabit olan hükmün de ortadan kalktığı anlaşılır. Zira hüküm, illetin
varlığıyla var, yokluğuyla da yok olur.
"Kadının Mahremiyle Beraber Yolculuk Yapması."
Bu konu ile ilgili olarak vereceğimiz misallerden birisi de Sahihat/n'da
İbn Abbas ve başkalarından merfu olarak gelen şu hadîstir: "Bir kadın,
ancak beraberinde (kocası veya kendisine nikâh düşmeyen) mahremi olduğu
halde yolculuk yapabilir."71
Bu yasağın arkasındaki illet; yolculuğun deve, katır ve eşek üzerinde
yapılıp, genellikle de neredeyse yerleşim merkezleri ve yaşayanların pek
bulunmadığı sahra ve çöllerin aşıldığı bir zamanda kocasız ve mahremsiz
yolculuğundan dolayı kadın hakkındaki korkudur. Böylesi bir yolculukta kadının
kendisine bir kötülük yapılmasa dahi en azından hakkında kötü şeyler şüyu
bulabilirdi.
Fakat -asrımızda olduğu gibi- durum değişip, yolculuğun en az yüz veya
daha fazla yolcunun bindiği uçak, yahut yüzlerce yolcu taşıyan bir trende
yapılması halinde ise, yalnız başına yolculuk yapan kadın hakkında korkmaya
gerek yoktur. Dolayısıyla bu hususta şer'an kadın hakkında bir günah (güçlük)
yoktur ve bu, hadîse muhalefet de sayılmaz. Bilakis bunu, Buhârfdeki Adiyy İbn Hatim'in
merfu olarak rivayet ettiği şu hadîs destekleyebilir: "Bir kadının
Hira denilen yerden çıkıp, kocası olmaksızın tâ Beyt'e (Kabe'ye) kadar
gelmesi yakındır." n
71
Müellif yukarıda rakam koyduğu halde, dipnotu herhalde unutmuş
olmalı, ikinci baskısında da aynı durum söz konusu. '2' Muttefekun
aleyhtir. Bkz: ei-Lii'lüii ve'i-Mercan, 850 ııo'lu hadîs ve ondan önceki
üç hadîs S47-849.
289
sünneti anlamada yöntem
Hadîs, İslâm'ın zuhurunu, onun nurunun âlemlerde yükselmesini ve yeryüzünde
güvenliğin yayılmasını methetmek üzere söylenmiştir ki bu aynı zamanda böylesi
yolculuğun caiz olduğuna delâlet etmektedir. Nitekim bu hususta İbn Hazm da
bu hadîsi delil göstermiştir.
Yine bu konuda bazı imamların, bir kadının mahremi ve kocası olmaksızın
güvenilir kadınlarla birlikte veya kendilerine güvenilen bir cemaat ile hacc
yapmasını caiz gördüklerini bulmamızda şaşılacak bir şey yoktur. Nitekim Hz.
Ömer döneminde Hz. Aişe ve mü'minlerin annelerinden bir grup, yanlarında
mahremleri olmaksızın haccetmişlerdir. Hatta Buhâri’nin Sahih'inde olduğu
gibi Osman İbn Affan ve Abdurrahman ibn Avf onlara arkadaşlık etmişlerdir.
Dahası imamlardan bazısı "güvenilir bir kadın yeter" demektedir.
Bazıları ise yol güvenilir olduğunda kadın tek başına yolculuk yapabilir
demektedir ki bunu Şafiilerden Mühezzeb sahibi de doğru bulmaktadır.
Bu, hacc ve umre yolculuğundadır. Şah'îlerin bazıları ise bunu bütün
seferler için gerekli görmüştür. ^
"İmamlar Kureyş'tendir."
Yine bu cümleden olarak "İmamlar Kureyş'tendir" 74 hadîsini
zikredebiliriz.a İbn Haldun bunu, Nebî (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) yaşadığı dönemde Kureyş'in sahip olduğu ve halifelik ile krallığın
üzerine kurulacağı kuvvet ve asabiyeti dikkate aldığı
73' Buharı, Meıiakıh 25.
'*" Fethu'I-Bâri, c. 4, s. 446 ve devamı, Halefai baskıcı.
a' Bu konuda ilmî geniş bir tetkik için
Bkz: Hatipoğlu, Mehmet Said,
Hilafetin Kureyşlilıği, A. Ü. İ. F. Dergisi,
jodll. 1-93 Ankara- 1978
290
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
şeklinde tefsir etmiştir. O, şöyle demektedir: "Kureyşlilik şartının,
sadece onlarda bulunan asabiyet ve üstünlük sebebiyle çekişmelerini defetmek
için olduğu sabit olunca, bunun Kureyş'in bizzat kendisinin değil ancak ondaki
yeterlilik olduğunu kavradık ve bu şartı ona gönderip, illeti Ku-reyşlilikten
kastedilen şeye şamil kıldık ki o da asabiyetin bulunmasıdır. Bu yüzden
Müslümanların başına geçecek yöneticilere başka kavimlerin de uymaları ve iyi
bir himaye gerçekleştirebilmeleri için aynı asırda ve bir arada yaşayan
insanlara karşı güçlü bir asabiyet sahibi bir kavimden olmalarını şart
koştuk..."75
Nassların İlletlerini ve Bağlamlarını Göz Önünde Tutmak Hususunda Sahabe
veTabiunun metodları
Hadîslerin bağlamlarını ve illetlerini göz önünde bulundurma metodunu ilk
uygulayanlar, sahabe ve onlara güzelce uyan tabiilerdir. Onlar, bazı
hadîslerin Resûlullah devrindeki belli bir durumu ele aldığını ve sonradan bu
durumun değiştiğini görür görmez bu tür hadîslerin zahiriyle ameli terk etmişlerdir.
Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) Hayber'i, fetheden ashabı arasında
taksim etmesine rağmen, Hz. Ömer'in Irak arazisini taksim etmeyip Müslüman
nesiller için devamlı bir güç kaynağı olsun
75~ Ahmed, Müsned, c.
3, s. 129, 183'de Enes'ten rivayet etmiş olup, Heysemi'nin Mecıttau'z-Zevaid,
c. 5, s. 192'de dediği gibi râviler sikadır. El-Münziri, et-Terğib
ve't-Terhıb'de isnadı (ceyyid) iyiidr der. Bkz: Münlef-a adlı
kitabımızın 1299 no'lu hadîsi. İmam Ahmed: "Yöneticiler
Kureyş'tendir" lafzıyla başka bir hadîs rivayet etmiştir, c. 4, s. 421-4.
Heysemi diyor ki: "Sükeyn ibn Abdülaziz hariç- ki o da sikadır- hadîsin
râvileri, Sahih'in râvileridir." Münziri de "râviler sikadır"
diyor. Bkz: Miintaka, 1300.
291
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
diye orayı sahiplerinin elinde bırakmayı ve araziye vergi (haraç) koymayı
daha uygun görmesi de bu tür durumlardandır. Bu durumda İbn Kudame şöyle
demektedir: "Nebi" nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) Hayber'i
taksimi İslâm'ın başlangıcında ihtiyacın çok olduğu bir zamandaydı ve bunda
ümmetin maslahatı vardı. Daha sonra ise bu maslahat, arazinin, sahiplerinin
ellerinde bırakılması şeklinde belirginleşti ve bunun yapılması vacip
oldu."76
Hz. Osman'ın Yitik Develer Hakkındaki Tavrı
Bunun bir başka misali de şudur: Nebî'ye (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
yitik develerden sorulunca. O, onların alınıp-toplanılmasını yasaklayarak
şöyle der: "Ondan sana ne? Onun güçlü ayakları ve bünyesinde de suyu
vardır. Sahibi buluncaya dek suyunu içer ve ağaçlardan yer."77
Hz. Peygamber zamanında ve Ebu Bekir'le Ömer (r.a.) devirlerinde bu uygulama
böylece devam etti. Yani yitik develer, Resûlullah'ın emrine uyularak,
kendilerini koruyabildikleri ve çölleri aşmaya dayanıklı ayakları sayesinde
çöllerde yiyecek ot ve içecek su bulup, işkembelerinde depo edebildikleri
sürece, sahipleri tarafından bulununcaya kadar kendi hallerine bırakılır,
onları kimse alıkoymazdı.
Sonra Osman İbn Affan dönemi geldi. Muvatta'da rivayet ettiğine
göre İmam Malik, Ibn Şihab ez-Zührî'nin şöyle dediğini işitmiştir: "Ömer
İbn Hattab zamanında yitik develer o kadar çoğalmıştı ki, sağda solda
yavrularlardı da kimse onlara dokunmazdı. Hz. Osman halife olunca bunların
7^~ Bkz. İbn Haldun, Mukaddime,
c. 2, s. 586, Lecnetu'l-Beyani'I-Ara-bi'nin ikinci baskısı. Dr. Ali
Abdülvehhab Vafi'nin tahkikiyle. "* İbn Kudame, Muğni, c. 2, s.
598, Neşru'l-Sekafetu'l-tslâmiyye matbaası, Mısır.
292
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
toplanıp ilan edilmesini, sahipleri çıkmazsa satılıp sonradan sahipleri
bulunduğunda paralarının verilmesini emretti."^
Hz. Osman'dan sonra, durum biraz daha değişti. Şöyle ki, Hz. Ali yitik
develerin, sahipleri adına korunmak üzere tutulmalarında Hz. Osman'ın fikrini
kabul etmekle beraber, bunların satılarak paralarının verilmesinin, sahiplerini
zarara sokabileceği görüşündeydi. Çünkü, devenin bedeli bizzat devenin yerini
tutamaz ve sağladığı faydayı sağlayamazdı. İşte bu yüzden Ali bin Ebu Talip
develerin toplanılarak Bey-tü'l-Mal tarafından bakılmalarına ve sahipleri
çıkınca da teslim edilmelerine karar verdi.
Hz. Osman ve Ali'nin bu yaptıkları, Peygamberin (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) hükmüne muhalefet değildi. Bilakis onlar bu emrin maksadını göz önünde
bulundurmuşlardı. Çünkü insanların ahlâkı bozulmuş, hak-hukuk anlayışı
zayıflamış ve bir takım kimseler harama el uzatır olmuşlardı. Böyle bir yerde
yitik deve ve sığırları kendi hallerine terk etmek, onları zayi etmek ve
sahiplerine bir daha dönmemelerine sebep olmak olurdu. Bu ise Hz. Peygamber'in
onları toplama yasağıyla katiyyen kastetmediği bir şeydi. Binaenaleyh, bu
mahzurun ortadan kaldırılması icap ediyordu.
Değişen Bir Örf Üzerine Bina Edilmiş Nasslar
Yukarıya ilâve edilebilecek hususlardan birisi de nassların, peygamberlik
asrında varken daha sonraki asırlarda değişmiş olan, o döneme ait örf üzerine
bina edilip-edilme-diğine bakılmasîdır. Böylesi bir durumda, hadîsin lafzına
harfiyen bağlanmayıp, nassdan kastolunan şeye bakmamızda bir sakınca yoktur.
7&- Şevkânî, Nq/lü'l-£viar,
c. 5, s. 33S, muttefekun aleyh o!an bir hadîstir. (Bkz: e\-lü'İüü
ve'l-Mercan, tıu: 1123)
293
SÜNNETİ ANLAMADA VÖNTEM
"Buğday ile buğday, aynı şekilde arpa, hurma ve tuz, ölçeği ölçeğine,
misli misline, altın ve gümüş ise tartısı tartısına (fazlalık alınmaksızın
değişirilir)." mealindeki hadîste sözü geçen ribevî {faiz olabilecek) bu
sınıf mallarla ilgili olarak İmam Ebu Yusuf'un görüşünü fıkıh âlimleri
bilirler. Ebu Yusuf'a göre hadîsde geçen sınıflarda ölçüye mi, yoksa tartıya
mı itibar edileceği, örfe bağlı bir husustur. Bu bakımdan, Örf değişirse,
mesela -asrımızda olduğu gibi- hurma ile hız tartı ile alınır-satılır hale
gelse, muamelenin yeni örfe göre yapılması icap eder; dolayısıyla hurmanın
hurmayla, tuzun tuzla -ölçü olarak farklı bile olsa- tartıyla eşit olarak
satışları caiz olur.
Bu ise, İmam Ebu Hanife'nin ve Hanefi kitaplarının şu görüşüne muhaliftir:
"Peygamber'in (salla’llâhü aleyhi ve sellem), hakkında ölçek itibarıyla
fazlalığı haram kıldığı mallarda ebediyen ölçeğe itibar edeceklerdir, hatta
insanlar bu mallarda ölçek kullanmayı terk etseler bile. Yine Resûlullah'ın
haklarında tartı ile fazlalığı haram kıldığı mallarda, daima tartıya itibar
edilecektir; hatta insanlar bu mallarda tartı kullanmayı bıraksalar bile."
İşte bu görüşe göre hurma, tuz, buğday ve arpanın kıyamet gününe kadar
ölçekle alınıp -verilmesi gerekir. Bu ise insanlar için bir zorlaştırmadır;
halbuki bu hükmü koyanın böyle bir maksadı yoktur. Şu halde doğru olan, Ebu Yusuf'un
söylediğidir.
Nassm bilâhare değişikliğe uğrayan bir örfe bağlı olarak vârid
olabildiğinin en açık örneklerinden biri de, Pey-gamber'in nakitlerin
zekatınında, biri gümüşten ikiyüz dirhem (595 gr.) diğeri de altından 20
miskal (85 gr.) olmak üzere iki çeşit nisab takdir etmiş olmasıdır. Çünkü o
zaman bir dinar on dirheme müsavi bulunuyordu.
Fıkhu'z-Zekat adlı kitabımda da açıkladığım gibi, haki-
294
katte Peygamber (salla’llâhü aleyhi ve sellem), zekat için iki ayrı nisab
koymayı kastetmiş değildir. Aksine onun kastı tek bir nisabdır. Bu nisaba kim
malikse o, zengindir ve zekat vermesi gerekir. O nisab ise, nübüvvet asrında
tedavülde bulunan iki para cinsiyle (altın ve gümüşle) takdir edilmiştir.
Dolayısıyla bu konudaki nass, o gün geçerli olan örf ve teamüle göre vârid olmuş
ve zekat nisabını, birbirine tamamen eşit iki meblağa göre belirtmiştir.
Günümüzde ise durum tamamen değişmiş ve gümüş fiyatları altına göre korkunç bir
düşüş göstermiştir. Bu durumda zekat nisabını, birbirinden oldukça farklı
değerler ifade eden iki meblağ üzerinden taktir etmemiz, mesela "85 gr.
altın veya 595 gr. gümüşe muadil parası olan kimse zekat verecektir."
dememiz caiz değildir. Çünkü bu durumda altın nisabının kıymeti, güm üşün
kinden on misli kadar fazladır. Böyle olunca, mesela bir miktar Ürdün dinarına
veya Mısır cüneyhine sahip olan bir kimse, "paranın nisabını gümüş
üzerinden hesaplarsak sen zenginsin, zekat vermen gerekir," deyip de,
bundan kat kat fazla parası olan birine de "paranın nisabını altın
üzerinden hesaplarsak sen fakirsin" dememiz de makul olmaz.
Günümüzde bu durumdan kurtulmanın yolu paralarda zekatı gerektiren şer'î
zenginliğin asgarî haddini ifade eden bir tek nisabın belirlenmesidir. Allah
rahmet eylesin, büyük Üstad Şeyh Muhammed Ebu Zehra ve merhum meslektaşları
Şeyh Abdülvehhab Hallaf ile Şeyh Abdurrahman Hasen, 1952'de Şam'da verdikleri
zekat konferansında bu görüşe kail olmuşlar ve zekat nisabının, yalnızca altın
üzerinden hesap edilmesine karar vermişlerdir. Zekat hakkındaki araştırmamda
benimde tercih ve teyid ettiğim görüş bu olmuştur.79
79' Bkz: Fıkhrz-Zektıt, c.
1, s. 261-265.
295
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Âkile'nin Hz. Ömer (r.a.) Döneminde Değişmesi
Peygamber'in hata ile ve şibh-i amd (kasta benzer) öldürmelerde diyeti
katilin akrabaları olan âkilesine yüklemesi de zamanın sonradan değişen örfüne
bağlı olan nasslar-dandır. Fukahadan bazıları Peygamber'in verdiği bu hükmün
zahirine tutunarak âkilenin daima katilin erkek akrabaları olması gerektiğine
hükmetmişlerdir de Asr-ı Saadette, kişinin en büyük yardımcısı ve destekçileri
erkek akrabaları olduğu için, Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
diyeti onlara yüklediğini göz önünde bulundurmamışlardır. Hanefiler ve diğer
bazıları ise bu görüşte olan fukahaya muhalefet ederek, Hz. Ömer'in (r.a.)
kendi döneminde diyeti divan ehline yüklemiş olmasını delil göstermişlerdir.
İbn Teymiyye, bu konuyu Feteva'sında ele almış ve şöyle demiştir:
"Peygamber (salla’llâhü aleyhi ve sellem), diyeti âkileye yüklemiştir.
Âkile kişiye yardım eden ve ona destek olan kimselerdir. Resûlullah'ın (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) devrinde, kişinin erkek akrabaları idi. Hz. Ömer (r.a.) ise
kendi kendi döneminde diyeti divan ehline yükledi. Bu sebepten diyetin kime
ait olacağı hususunda fukaha ihtilaf etti ve şöyle denildi: "Burada esas
olan, acaba âkile; şeriatça tahdid ve tayin edilmiş belli kimseler midir?
Yoksa herhangi bir tayin söz konusu olmaksızın kişinin yardımcı ve
destekçileri midir?"
Fukahadan birinci görüşü esas alanlar; "Diyet ancak akrabaya
düşer" demişlerdir. Çünkü akrabalar, Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) devrinde âkile idi, İkinci görüşü esas alanlar ise demişlerdir ki;
"Yerine ve zamanına göre kişiye kimler yardım ediyor ve kolluyorlarsa
âkile onlardır. Peygamber devrinde kişinin yardımcı ve arka çıkanları
akrabaları idi. Bundan dolayı da âkile onlardı. Çünkü Resûlullah (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) zamanında divan ve atiyye (maaş vs.) diye bir sistem yoktu.
Hz. Ömer
296
(r.a.), kendi döneminde divan sistemini kurunca, her birliğe bağlı bulunan
askerlerin akraba olmasalar dahi birbirlerine yardım edecekleri ve birbirlerini
kollayacakları belliydi. Dolayısıyla âkile de onlardı." Sahih olan bu
ikinci görüştür. Yani hallerin değişmesiyle âkile olacaklar da değişir. Yoksa,
batıda oturan bir adam düşünün, yardımcı ve destekçileri oradadır. Bu durumda
nasıl olur da âkilesi doğuda bir memlekette oturan kimseler olabilir? Hatta
belki de onun doğuda oturan akrabalarıyla hiçbir ilgisi kalmamış ve herhangi
bir haberleşmesi yokken! Bir kimsenin mirasını orada bulunmayan gaib veresesi
için muhafaza etmesi mümkündür. Çünkü Resûlullah (s.a,v.), katil bir kadının
diyetini asabesine, mirasını ise kocasına ve oğullarına verdirmiştir. Yani bu
varis başka, âkile başka bir şeydir. **
Fitir Sadakası
Sabit olan hususlardandır ki, Resûlullah (sav.)
fıtır sadakasını veriyor ve onun bayram günü sabah namazından sonra,
bayram namazından önce verilmesini emrediyordu.11
Toplumun hacminin küçük olması, halkın birbirini tanıması, ihtiyaç
sahiplerinin bilinmesi ve evlerinin yakın olması gibi sebeplerle ona müstehak
olan kimselere çıkarıp ulaş-tırmak için bu vakit yeterli idi ve bunda herhangi
bir problem de yoktu.
Fakat daha sahabe asrında, toplum genişleyip, evler uzaklaşıp, fertler
çoğalıp da araya yeni unsurlar girince fıtır sadakasını verebilmek için sabah
namazıyla bayram namazı arasındaki bu vakit yeterli gelmemeye başladı. İşte
sahabe-
60" İbrt Teymiyye, Mecmuu Feteoa, e. 19, s. 255,
256. a" İbn Teymiyye, Mecmuu Tetevâ, c. 9, s. 255, 256)
297
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
nin fıkhı (ince kavrayışı) neticesindedir ki, onu bayramdan bir veya iki
gün önce vermeye başlamışlardır.
Müctehid fakihlerden kendilerine uyulan imamlar devrinde ise toplum daha
da genişledi ve zorluklar biraz daha artmış oldu. Bu sebeple Hanbeli mezhebinde
olduğu gibi Ramazan'ın yarısından, hatta Şafiî mezhebinde olduğu gibi,
Ramazan'ın başından itibaren verilmesini caiz gördüler.
Yine sünnette belirtilen yiyecekler üzerinde kalmayıp, her bölgenin
genelinde yediklerini onlar üzerine kıyas ettiler (ve onlardan da vermeyi caiz
gördüler).
Dahası onlardan bazıları, özellikle fakir için daha faydalı olduğunda
sadaka yerine onun kıymetini verilmesinin caiz olduğunu da ilave ettiler.
Bunlar ise Ebu Hanife ve ashabıdır. Çünkü sadakadan maksat böylesi kutsal bir
günde fakirleri ihtiyaçtan kurtarmaktır. Bu ise yiyecekle gerçekleşebildiği
gibi, onun kıymetini,ödemekle de gerçekleşir.
Belki, özellikle asrımızda, kıymetin ödenmesi onların yiyecek ihtiyacını
gidermekten daha faydalıdır. Ve bunda Nebevî nassta kastedilen şeye riayet,
onun ruhunun tatbiki vardır ki, gerçek fıkıh da işte budur.
lafız ile Ruh ya da Zahirler ile Maksatlar Arasında Sünnet
Sünnete harfiyen sarılmak, dış görünüşüyle, ona sarılmak gibi olsa da,
bazen sünnetin ruhunu ve ondan kastolunanı yerine getirmek olmayacağı gibi,
hatta tam onun zıddı bile olabilir.
Mesela Ebu Hanife ve ashabının mezhebinde olduğu gibi fıtır sadakasının
kıymetinin nakit olarak verilmesine şiddetle karşı çıkanları örnek alaiım. Ki
bu aynı zamanda Ömer ibn Abdülaziz ve daha başka selef fakihlerinin de
görüşüdür.
298
SÜNNETİ ANLAMA[JA YÖNTEM
Buna şiddetle karşı çıkanların delilleri: Nebî (salla’llâhü aleyhi ve
sellem), onun, hurma, kuru üzüm, buğday ve arpa olmak üzere yiyeceklerin
belirli sınıflarından verilmesini vacip kılmıştır.a Şu halde bize
gereken, Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) belirlediği hususlarda
durup, re'y (görüş)imizle sünnete ters düşmememizdir.
Halbuki bu kardeşler, bu iş üzerinde gerektiği gibi düşünmüş olsalar,
-zahirde Nebî'ye (salla’llâhü aleyhi ve sellem) tâbi olsalar da- hakikatte
kendilerini ona muhalefet ettiklerini göreceklerdir. Yani bununla onların
sünnetin cismine önem verip, ruhunu ihmal ettiklerini kastediyorum.
Aslında Resûîullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem) çevre ve zamanın
şartlarına riayet etmiş ve böylece fıtr sadakasını, insanların, ellerinde
bulunan yiyeceklerden vermelerini vacip kılmıştı. Çünkü bu verene daha
kolay, alan için daha faydalıydı.
Altın ve gümüş şeklindeki nakitler ise Araplar ve özellikle de çöl halkı
arasında ender idi. Yiyecek vermeleri onlar için daha kolaydı. Yoksullar da ona
muhtaç idiler. Bunun için sadaka, onlara kolay gelen şeylerden farz kılındı.
Hatta O (salla’llâhü aleyhi ve sellem) deve, koyun ve sığır sahibi olan
köylülerin daima ellerinde bulunması ve vermeleri kolay olması hasebiyle fıtır
sadakasını yağı alınan sütten süzülüp, katı hale getirilen "ekıt
(çökelek, keş, peynir vb.)"ten vermelerine bile müsade etmiştir.1"
Ama durum değişip de, paralar daha bol, yiyecekler ise azaldığında, fakirin
bayramda o yiyeceklere değil de gerek kendisi ve gerekse ailesi için başka
şeylere ihtiyaç duyduğunda, sadaka değerinin nakit olarak verilmesi, verene
da-a- Bkz: ei-Lü'lüü ve'l-Meram, nu: 57°" 573
"' Nitekim bunu Sahabede görmekteyiz. Bkz: el-Lü'hiü
ve'1-Mercan, no: 572
299
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
ha kolay, alana da daha faydalı hale geldi. Bu da Nebevi yaklaşımın ruhuyla
ve ondan kastolunan ile yapılmış bir amel oldu.
Mesela, Kahire gibi on milyondan fazla Müslümanın yaşadığı bir şehri, on
milyon sa' buğday veya arpa veya hurma ya da kuru üzüm vermeleriyle mükellef
kılsan, onlar bunu nerede bulacaklar? Bunun hepsini veya bir kısmını elde
edebilmek için köy köy buluncaya dek arayıp tararken kim-bilir ne gibi
zorluklarla, güçlüklerle karşılaşacaklardır! Halbuki Allah, dinden güçlüğü
kaldırmış, kulları için güçlüğü değil, kolaylığı istemiştir.
Haydi onu kolaylıkla bulduklarını farz edelim, şayet fakir, onu
öğütemiyor, hamur yapıp ekmek pişiremiyor da ekmeği fırından hazır olarak
satın alıyorsa, bundan nasıl istifade edecek?
Biz ona buğday vb. verdiğimiz zaman, aslında ona, aldıktan sonra tekrar
satması gibi bir yük yüklemiş oluruz. Peki çevresindeki insanların hiçbiri
tahıla ihtiyaç duymuyorsa bunu ondan kim satın alacak?
Nitekim, âlimlerinin bunların kıymetlerini yasakladığı bazı ülkelerden bazı
kardeşler bana anlattılar ki; mesela, zekat veren kişi bir sa' hurma veya
pirinci on riyala alıyor ve fakire teslim ediyor, fakir ise aynı anda onu, aynı
tüccara sattığından, bir veya iki riyal daha ucuza satıyor.
Böylece bu bir sa' birkaç defa alınıp-satılıyor. Hakikatte ise, burada
fakir yine yiyecek değil, para almıştır. Üstelik zekat verenin direkt olarak
vermesi halinden daha eksiğiyle. Dolayısıyla zekat verenin tüccardan satın
aldığı fiyatla, fakirin ona sattığı fiyat arasındaki farkın zararını çeken
yine o fakirdir. Şu halde şeriat, fakirlerin maslahatı için mi, yoksa bunun
zıddı için mi geldi? Yoksa şeriat bu kadar şekilci mi?
300
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Tüm insanlara karşı bu konuda şiddetle karşı çıkış, gerçekte sünnete uymak
mıdır? Yoksa devamlı ilkesi "kolaylaştırın, zorlaştırmayın" olan
sünnetin ruhuna muhalefet midir?
Sonra fıtır sadakasında, kıymetinin verilmesini caiz görmeyenler, bir
beldede en çok bulunan ama hadîste belirtilmeyen yiyecek çeşitlerinden
verilmesini nasıl caiz gördüler?
Bu, bir çeşit sünnet yorumu veya mevcut bir nass üzerini kıyas yapmakrtır.
Onlar orada herhangi bir güçlük gör-meksizin imamlarını taklit etmişlerdir. Bu
ise - bizim görüşümüze göre- sahih bir kıyas ve kabul olunan bir yorumdur.
Öyleyse fıtır sadakasında, onunla kastolunan; böylesi bir günde yoksulları
dilenip-dolaşmaktan kurtarmak olmasına rağmen, kıymet olarak ödenmesi fikrini
bu kadar şiddetle reddetme niçindir? Belki de bu, bizzat yiyeceklerin ödenmesinden
daha çok, kıymetin ödenmesiyle gerçekleşecektir.
301
5-
HADISDEKİ ARAÇ İLE AMACIN BİRBİRİNDEN
AYIRT EDİLMESİ
Sünneti anlamada hataya düşme sebeplerinden birisi de bazı İnsanların
sünnetin gerçekleştirmeye çalıştığı amaçlarla, istenilen bu amaçlara ulaşmada
bazen ona yardım eden anlık ve çevresel etkenleri birbirine karıştırmalarıdır.
Bu yüzden onların, sanki bu vesileler bizzat kastolunan şeyermiş-çesine var
güçleriyle düşüncelerini bu vesileler üzerine odaklaştırdıklannı görürsün.
Halbuki sünneti ve onun sırlarını anlamada derinleşen kişinin gayet net olarak
bildiği gibi, Önemli olan hedeftir ve o da sabit ve devamlıdır. Vesileler ise
çevre, asır veya örf vb. te'sir eden unsurların farklılığı ile değişir.
Bundan hareketle sünnet sahasında çalışıp Nebevi tıbba önem verenlerin bir
çoğunu, araştırma ve ihtimamlarını
302
303
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bedenî bazı hastalık ve dertlerin
tedavisinde, tedavi için vasfetmiş olduğu ilaç, gıda, ot, daneler vb. şeyler
üzerine odaklaştırdıklarını görürsün.
Bu cümleden olarak, mesela onlar, bilinen şu hadîsleri zikrediyorlar:
"Tedavi olduğunuz şeylerin en hayırlısı hacamattır."3
Bunu Ahmed, Taberani ve Hakim rivayet etmiş ve onun Semure'den gelen rivayetini
sahih görmüş ve Elbânî de onu Sahihu'l-Camii's-Sağir'de zikretmiştir.
"Tedavi olduğunuz şeylerin en hayırlısı; hacamat ve buhur
köküdür."b Bunu Enes'ten Ahmet ve Nesaî rivayet etmiş ve
Elbânî onu Sahihu'l-Camii's-Sağir'inde zikretmiştir.
"Sîze şu Hind ağacını tavsiye ederim. Çünkü onda, yedi şifa
vardır..."81
"Size şu kara daneyi (çörekotu) tavsiye ederim. Çünkü sâm hariç, onda
her derde deva vardır. Sâm ise, ölüm demektir."0
"Çörekotunda, ölüm hariç her derde deva vardır."93
"İsmid -antimuvan- ile sürmelenin. Çünkü o, görmeyi güçlendirir,
saçlara dinçlik verir."84
Kanaatime göre bu ve benzeri vasıflar Nebevi tıbbın ruhu değildir. Bilakis
onun ruhu; insanın sağlığını ve yaşamını, vücudunun sağlamlığını, gücünü,
yorulduğunda rahatlama, acıktığında doyma, hastalandığında tedavi olma hakkını
korumaktır. Tedavi ne kadere imanla; ne de Allah Te-âlâ'ya tevekkül etmekle
çelişir. Her derdin bir devası vardır.
a" Miistıed, c. 3, s. 107,182;
Hakim, a.g.e, e. 4, s. 208
°~ Aynı yerler, Nesaî (?) Bkz: et-Lu'lM
ve'l-Mercan, nu: 1015)
81" Buhârî, Tıbb 10, 21; Müslim,
Selam 28, nu: S6-7, Ümmü Kays'ian.
82" İbn Mâce, Ttbb 6; Tirmizi, Tıbb
5; Ahmed, Müsned, c. 6, s. 138.
™" Muttefekıın aleyhtir. Bkz: el-Lü'lüü ve'l-Mercan, nu: 1430.
*™~ Tirmizi, Libas 23, nu: 1757'de İbn Abbas'tan rivayet etmiş ve
hadîs
hakkında "hasen-garip" demiştir.
304
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Hastalığın bulaşmasında Allah'ın sünnetinin ikrarı, karantinanın meşru
oluşu, insan, ev ve yol temizliğine önem verilmesi, su ve yeryüzünün
kirletilmesinin yasaklanması, tedaviden Önce korumaya önem verilmesi, alınması
insana zarar veren her türlü sarhoş edici veya uyuşturucu maddenin veya
zararlı gıdanın veya bozuk içeceğin haram kılınması, Yüce Allah'a kullukta
dahi olsa, insan cisminin güç yetiremeye-ceği şeyi yüklenmesinin haramlığı,
bedeni korumak için ruhsatların yasallaştırılması, cesedin sağlığı yanında
ruhsal sağlığın da korunması ve daha başka şeyler, her halükârda geçerli olan
gerçek Nebevi tıbbı temsil eden yaklaşımlardır.
Vesileler ise. asırdan asıra, çevreden çevreye değişir ve hatta değişmesi
gerekir. Dolayısıyla hadîs, onlardan herhangi bir şeyi tayin etmişse, bu,
onunla bizi bağlamak, onun karşısında bizi dondurmak için değil; ancak o zaman
ve mekanda olan vakıanın beyanı içindir.
Hatta Kur'an'ın kendisi, belli bir zaman ve mekana uygun bir vesileyi
tayin etmiş olsa, bu, onun karşısında duraklamamız ve zaman ve mekanın
gelişmesiyle daha başka gelişmiş vesileler hakkında düşünmememiz anlamına gelmez.
Nitekim Kur'an-ı Kerim'de "Ey insanlar! Onlara karşı gücünüzün yettiği
kadar -Allah'ın düşmanı ve sizin de düşmanınızı ve bunların dışında Allah'ı
bilip, sizin bilmediklerinizi yıldırmak üzere- kuvvet ve savaş atları
hazırlayın." (Enfal, 6) buyrulmamış mıdır?
Bununla birlikte hiç kimse buradaki düşman karşısında kuvvet hazırlamayı,
sadece Kur'an'ın ifade ettiği gibi atlarla olacak şeklinde anlamamıştır.
Bilakis lügati ve şeriatı bilen ve aklı olan herkes, asrın atlarının, tanklar,
zırhlılar vb. asrın silahları olduğunu anlamıştır.
305
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
At yetiştirip -bulundurmanın fazileti ve ondaki büyük ecir hakkında gelen
"At, perçemleriyle kıyamete dek hayra bağlıdır ki onlar da; ganimet ve
ecirdir."3 hadîsi vb. hadîslerin ise daha sonra keşfedilecek,
atın yerine geçen veya ondan kat kat üstün olan her araç hakkında da tatbik
edilmesi gerekir.
Yine "Allah yolunda kim bir ok atarsa ona şu, şu... vardır."13
şeklinde ok atmanın fazileti hakkında gelen hadîs de böyledir. Dolayısıyla
buradaki ok atma da tüfek, top veya füze gibi gayb zamirinin içerdiği diğer
bütün araçlara tatbik edilir.
Ben, dişlerin temizlenmesinde misvağın tayin edilmesinin de bu babdan
olduğuna inanıyorum. Çünkü hedef ağzın temizlenmesidir, ta ki Rabb hoşnut
olsun. Nitekim hadîste; "Misvak, ağzı temizleyici, Rabb'ı da hoşnut
edicidir."c buyu-rulmuştur.
Fakat burada kastolunan bizzat misvağın kendisi midir? Yoksa bu Arap
Yarımadasında uygun ve kolay bir araç olması hasebiyle, Nebî'nin (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) onlar için zor olmayan, ama hedefe ulaştıran bu aleti onlara
belirtmesi midir?
Bu misvağın, ağacının kolayca bulunamadığı diğer toplumlarda, "diş
fırçası" gibi bolca yapılması mümkün olan ve yüz milyonlarca insana
yetecek başka bir aletle değişmesinde bir sakınca yoktur. Nitekim bazı
fakihler buna benzer şeyler söylemişlerdir.
Hanbelî fıkıh kitaplarından Hidayetu'r-Rağıb müellifi diyor ki:
"Dişlerin temizliğinde kullanılacak ağaç dalı; diş ve
a" Buhârî, Cihad 43; Müslim, İmare
96
*•" Nesaî, Cihad 26; Ahmed, Müsned, c. 4, s. 386
c" Buhârî, Sayın 26; Nesaî, Takan 4;
İbn Mâce, Tahare 7; Darimi, Vüdu 19
306
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
damakları yaralayıp, zarar vermeyen, kırıp kuvvetini gider-meyen misvak
ağacından, kuru hurma dalından, zeytin vb. dalmdan olur. Ama nar, fesleğen,
ılgın vb. yaralayıp-zarar veren, kırıp zayıflatan şeylerle misvaklamak ise
mekruh olur. Ağaç dalından başka bir şeyle misvaklayan (temizleyen) ise
sünneti yerine getirmiş olamaz." Kitabı hülâsa eden Şeyh Abdullah el-
Bessam ise Nevevî'den şunu nakleder: "Ağızdaki koku vb. değişikliği
giderebilecek, bez parçası, parmaklar gibi herhangi bir şeyle temizlendiğinde
misvak kullanma (temizleme) hasıl olur. Bu da, delillerin umum olmasına
dayanan Ebu Hanife'nin görüşüdür."
El-Muğni adlı kitapta ise: "Kişi
temizleyebildiği kadarıyla sünneti yerine getirmiş olur. Çünkü çoğunu yapmaktan
adz olmasından dolayı azını da terk etmez." Doğru olanın da bu olduğunu
söylemiştir.85
işte buradan öğrenmekteyiz ki diş fırçası veya macunun asrımızda,
özellikle de evde yemekten sonra misvak ağacı yerine geçmesi mümkün olur.
Yine sofra edebiyle ilgili, tabağın, parmakların vb. yalanmasının fazileti
hakkında gelen hadîsler de bu kısma girer.
Nitekim Nevevî Riyazu's-Sahhin'de onlardan bir grup hadîsi
zikretmiştir. Bunlardan birisi Buhârî ve Müslim'in İbn Abbas'dan (r.a.) rivayet
ettikleri şu hadîstir: "Dedi ki: Resûlul-lah (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
şöyle buyurmuştur: 'Sizden birisi yemek yediğinde, parmaklarını yalamadıkça
veya yalatmadıkça silmesin.'"86
Müslim ise Ka'b ibn Malik'in şöyle dediğini rivayet eder:
"Resûlullah'ı (salla’llâhü aleyhi ve sellem) üç parmağıyla yerken gördüm.
Bitirdiğinde ise onları yaladı."87
85" Şeyh Abdullah el-Bessam, Neylu'i-Mearib,
c. 1, s. 40. 86" Muttefekun aleyhtir. el-Lü'iüu ve'l-Mercan, nu:
1320. &7- Müslim, Eşribe 18, nu: 131.
307
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Yine Cabir, Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) parmakları ve
tabağı yalamayı emredip şöyle buyurduğunu rivayet etti: "Siz, bereketin
yemeğinizin neresinde olduğunu bilemezsiniz."88
Aynı şekilde Enes (r.a.) şöyle demiştir: "Resûîullah (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) yemek yediğinde üç parmağını yalardı ve şöyle derdi: 'Sizden
birinin, bir lokması düştüğünde onu alsın, temizleyip yesin, şeytana
bırakmasın.' Keza o bize tabağı sıyırmamızı da emretti ve 'Siz, bereketin
yemeğinizin neresinde olduğunu bilemezsiniz.' buyurdu."
Şüphesiz bu hadîslerin sadece lafızlarına bakan birisi onlardan ancak üç
parmakla yenilmesinin, yenildikten sonra yalanmasının, tabağın
yalanıp-sıyrılıp temizlenmesinin bir sünnet olduğunu anlar. Belki de kaşıkla
yiyen birisine nefret ve inkar gözüyle bakar. Çünkü ona göre o, sünnete
muhalefet etmekte ve kafirlere benzemektedir!
Hakikaten bu hadîslerdan alınacak sünnetin ruhu ise Nebî'nin (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) mütevazı oluşu, Yüce Allah'ın yemekteki nimetini takdiri,
ondan hiçbir şeyin faydasız yere kaybolmaması için gösterdiği titizliğidir.
Mesela bir kimsenin tabakta bırakılan yemek artıklarını veya bazı insanlardan
düşen bir lokmayı kibirlenerek, muhtaç olmayıp, zengin olduğunu izhar ederek
ve bir ekmek lokması bile olsa küçük şeylere haris olan fakirlere ve
muhtaçlara benzemekten uzaklaşmak için düşen lokmayı almaması gibi.
Halbuki yüce Resul, terk edilen lokmanın, ancak şeytana terk edildiğini
ifade ediyor. Şüphesiz bu, aynı zamanda psikolojik, ahlâkî ve iktisadî bir
terbiyedir. Eğer Müslümanlar bununla amel etseler, her gün, hatta her öğün çöp
sepetlerine atılan artıkları görmeyecektik. Eğer bunu, bütün
8S" Müslim, Eşribe 18, nu: 132.
308
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Müslüman ümmet bazında hesaplasan, onun iktisadî değeri her gün milyonları
bulur. Peki ya bir ay veya bir yılda ne tutar?
İşte hadîsin arkasında gizlenen bu ruhtur. Oysa yere oturarak,
parmaklarıyla yiyen ve onları -sünnetin lafzına uyarak- yalayan nice insan
vardır ki, tevazu ahlâkından, şükür ahlâkından ve bu edeplerin arkasından
beklenen gaye olan nimetleri kullanma da İktisatlı olma) ahlâkından uzaktır.
Bazı âlimlerden duyduğum acaib şeylerden birisi de şudur: O âlimlerden birisi,
Müslüman Asya ülkelerinden bazılarını ziyaret etmiş ve onların tuvaletlerinde,
kenarlarına yığılmış küçük taşları görmüş ve onlara bunun sırrını sorduğunda
demişler ki: "Biz sünneti ihya etmek için onlarla taharetleniyoruz
!"»
Şu halde onların sünnete uyarak mescitlerine çakıl taşları yaymaları,
sünnete uyarak köpeklerin bile girip-çıkabile-ceği şekilde mescitleri sağlam
kapıları olmaksızın öylece açık bırakmaları, tavanlarına hurma dallarıyla
gölgelik yapmaları ve yine sünnete uyarak onları, yağ lamlalarıyla aydınlatmaları
gerekir! Halbuki onların mescitleri süslü-de-korlu, halılarla, seccadelerle
döşenmiş ve elektrik avizeleriyle aydınlatılmıştır!
Mekke'nin Tartısı ve Medine'nin Ölçüsü
Şu hadîs de bu cümledendir: "Tartı Mekkelilerin tartısıdır, ölçü ise
Medinelilerin ölçüsüdür."89 Bu hadîs -çağdaşların dilini
kullandığımızda- Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) içinde yaşadığı
a" Halbuki Nebî {salla’llâhü aleyhi ve
sellem) su ile taharetleniyordu. Bkz: el-Lu'lıiü ve'l-Mercan, nu:
153,154
89~ Ebu Davud, Büyü 8, nu: 3340;
Nesaî, Büyü 54, c. 7, s. 284; İbn Hıb-ban, el- Mevârid, 1105;
Tahavi, Müşkslu'l-Asar, c. 2, s. 99; Beyhâki, es-Sünen.c.b, s.
31. İbn Ömer'den rivayet etmişlerdir. Onu İbn Hıbban,
309
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
asra göre Nebî'ye ait ileri görüşlü bir Öğretiyi içermektedir. Bu öğretinin
hedefi ise, insanların alış-verişlerinde, diğer muamelelerinde,
değiş-tokuşlarında kullanacakları Ölçü ve birimlerin birleştirilmesi ve bu
hususta bildikleri en dakik ölçü birimlerine başvurulmasıdır.
Mekkeliler ticaret ehli olduklarından, alış-verişlerinde madeni paralarla
muamele ediyorlardı Burada esas, okka, miskal, dirhem ve danik (1/6 dirhem) vb.
birimler idi. Gayeleri ise, bu ölçülerin katlarını ve küçük birimlerini iyice
korumaya yönelikti. Dolayısıyla onların bu ayarlarının, tartışma anında hüküm
verilirken kendisine başvuracakları bir Ölçü ve itimad edilen ayarlar olmasında
şaşılacak bir şey yoktur. İşte bu esas üzerine "tartının Mekkelilerin
tartısı" olduğunu kabul eden bir hadîs geldi.
Medineliler ise ekip-diken ziraatçiler, hububat ve meyve sahipleri
olduklarından ürünlerini, hurma ve üzümlerini pazarlamadaki ihtiyaçlarından
dolayı müdd, sa' ve başka ölçüleri iyi tutmaya özen gösterdiler. Dolayısıyla
Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) onların Ölçüsünü birim olarak esas
almasında yine şaşılacak bir şey yoktur.
Burada belirtmek istediğimiz şey ise; hadîs-i şerifin Mekkelilerin
tartısını ve Medinelilerin ölçüsünü tayinin, za-man-mekan ve halin değişmesiyle
değişebilen vesileler babından olduğudur. Yoksa o, üzerinde durulup asla
geçilmeyen taabbudi bir emir değildir.
Hadîsin hedefine gelince, basiret sahibine gizli kalmayacağı gibi, o;
yukarıda da zikrettiğimiz üzere, bu sahada.
Darekutni, Nevevî ve Ebu'l-Feth el-Kuşeyri sahih görmüşlerdir. Hafız Jbrt
Hacer et-Telhis, c. 2, s. 175'de zikretmiştir. (Mısır baskısı), yine
Elbânî de onu Sahihinde, ol, s. 165'de zikretmiştir.
310
SÜNNETİ ANtAMADA VÖNTEM
insanların, bildikleri en ince ölçülere varıncaya dek ölçülerini
birleştirmeleridir.
Bunun içindir ki bugün Müslüman, kilogramı, onun küçük birimleri ile
katlarında ondalık ölçüleri kullanmada herhangi bir güçlükle karşılaşmıyor.
Çünkü bu, hem da-kikliğiyle, hem de hesap kolaylığıyla diğerlerinden farklılık
arz etmektedir. Bu ise hiçbir halde hadîse muhalefet sayılmaz. Bundan dolayı
çağdaş Müslümanlar birçok ülkede kg. birimleri kullanmakta ve kimse de buna
karşı çıkmamaktadır.
Yine aynı şekilde uzunluktaki metre ölçüleri de böyledir. Madem ki hedef
dakikliğe ve birliğe ulaşmaktır, öyleyse hikmet mü'minin yitiğidir ve onu
nerede bulursa alır ve o, buna bütün insanlardan fazlasıyla layıktır.
Ayın Tespiti tçin Hilâlin Gözetlenmesi
Bu kısma girebilecek haberlerden birisi de şu sahih ve meşhur hadîste
gelen: "Hilâli gördüğünüzde oruç tutunuz, onu gördüğünüzde orucu bırakınız
(bayram ediniz). Şayet hava bulutlu olursa onu takdir ediniz." Bir başka
lafızda ise "Eğer size kapalı gelirse Şaban ayının sayısını otuza tamamlayınız."3
şeklindeki Nebevi buyruktur.
Burada fakih şöyle söyleyebilir: "Hadîs-i şerif bir hedefe işaret
etmiş ve bir vesile tayin etmiştir." Hadîsteki hedefe gelince, o gayet
açık olup, Ramazan ayının tamammda oruç tutulması, ondan bir gün dahi olsa zayi
edilmemesi, veya Şaban ya da Şevval ayları gibi Ramazan'dan başka aylardan birinde
oruç tutulmuş olunmamasıdır. Ki bu da, insanların çoğu için mümkün olan ve
dinlerinde onları herhangi bir me-
a" el-Lu'iüü vel-Mercan, nu:
656, 653,654
311
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
şakkat ve güçlüğe sokmayan, aya girilip-çıkıldığını kolayca
Öğrenebilecekleri bir vesile ile ispatlamak suretiyle olur.
Hilâlin gözlerle gözlenmesi o asırda insanların geneli için yapılabilen
kolay bir vesile olduğu için hadîs-i şerif onlara bunu tayin etmiştir. Eğer
astronomik hesap gibi başka bir vesile ile sorumlu kılsaydı; ümmet o zaman
yazma ve hesap bilmeyen ümmî bir toplum olduğundan işleri zorlaşacaktı. Halbuki
Allah, Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) ümmetine kolaylığı istiyor,
zorluğu istemiyordu. Nitekim Nebi (salla’llâhü aleyhi ve sellem) kendisinden
bahsederek şöyle buyuruyordu: "Allah beni öğretici ve kolaylaştırıcı
olarak gönderdi. Zora düşürücü olarak göndermedi."90
Beşer ilminin, kendisini aya yükseltip, ayın sathına inmesini ve onun
yüzünde dolaşmasını onun taş ve topraklarından örnekler almasını mümkün
kılacak kadar ileri bir seviyeye ulaştıktan sonra ve İslâm ümmeti içerisinde
de uzay, jeoloji ve feza sahalarında dünya çapında ihtisas sahibi âlim ve
bilginler varolduktan sonra, hadîsin hedefini daha iyi gerçekleştirecek, ayın
girişini tespitte, hata, yanılma ve yalan ihtimalinden daha uzak başka bir
vesile bulunmuşsa, -haddi zatmda kastedilen hedef olmadığı halde- hükmü, niçin
sadece hilâlin görünmesi şeklindeki vesile üzerinde donduralım da hadîsin
istemiş olduğu hedeften gafil kalalım?
Hadîs, ayın girişini, ümmetin seviyesi için mümkün ve kolay bir vesile
olması hasebiyle, bir veya iki kişinin çıplak gözle gördüklerini iddia
ettikleri haberleriyle sabit kılarken; hata, vehm ve yalanın girmediği bu
vesilenin reddedilmesi nasıl tasavvur edilebilir? Öyle bir vesile ki yakin ve
katiyyet derecesine ulaşmıştır. İslâm ümmetinin doğusunda ve
9İ)- Müslim, Talak 4, nıı: 29;
Tirmizi, Tefsir 66, c. 3, s. 328.
312
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
batısında onun üzerine birleşmeleri ve oruçta, oruca başlama ve bitirmede,
bayramlarda farklı beldeler arasında üç günlük fark bulunacak kadar devamlı
süregelen tartışma91 ve farklılığın giderilmesi mümkündür. Böylesi
bir farklılık ise aklın almadığı gibi ne ilim mantığının, ne de din mantığının
kabul ettiği şeylerdendir. Kesin olarak bilinmektedir ki; onlardan sadece
birisi doğru, diğerleri ise tartışmasız hatalıdır.
Bugün kameri ayların girip-çıktığını ispat için kafi hesabı esas alıp,
onunla amel etmek, "kıyas-ı evlâ" babından öncelikle kabul edilmesi
gereken bir vesiledir. Yani, -rü'yet gibi- kendisinde şüphe ve ihtimal bulunan
en basit bir vesileyi alıp-amel etmeyi bize meşru kılan sünnet; kafi hesap gibi,
maksudu gerçekleştirmede, orucun başlangıcı, birimi ve kurbanı ta'yinde ümmeti
şiddetle ihtilaftan çıkarıp, ümmetin dininin en Özel hususlarıyla ilişkili,
onun hayatında ve ruhî varlığıyla birleşmiş çeşitli şeair ve ibadetleri
hakkında arzu edilen vahdeti sağlayabilecek daha yüksek, daha mükemmel ve daha
uygun olan bir vesileyi reddetmez.
Ancak büyük hadîs âlimi, Şeyh Ahmed Şakir (r.a.), bu meseleyi başka bir
yönden ele almıştır: O, hükümde rü'yete itibar edilmesinin bizzat hadîste
belirtilen illet ile illetlenmiş olmasına binaen kameri ayların girişini
astronomi hesabıyla ■ispat cihetine gitti. Ona göre bu illet ortadan
kalkmıştır, bu yüzden illetli (ma'lul)nin de kalkması gerekir. Çünkü karar
9'" Bu sene (H. 1409) Ramazan ayının girişi; Suudi Arabistan, Kuveyt,
Katar, Bahreyn, Tunus vb. yerlerde 6 Nisan 1989 Perşembe günü, Su-ud'un görmesi
(İddiası) ile olmuştur. Mısır, Ürdün, Irak, Cezair ve Mağrib'de ise Cuma günü
olmuştur, Pakistan, Hindistan, Amman, Türkiye ve İran'da ise Cumartesi oruç
(uttular. (Böylece üç gün fark etti.)
313
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
kılınan hususlardandır ki, hüküm, varlığında da yokluğunda da illetiyle
beraber dönüp-dolaşır.
Güçlülüğü ve netliğinden dolayı, burada onun şu ifadelerini metniyle
nakletmemizin güzel olacağı kanaatindeyiz: O (r.a.), Arap Aylarının
Başlangıçları adlı risalesinde şöyle demektedir:
"Hiç şüphe yok ki, gerek İslâm'dan önce ve gerek İslâm'ın
başlangıcında Araplar uzay ilimlerini, kesin ilmi bir bilgi ile bilmiyorlardı.
Onlar, yazmayan ve hesap bilmeyen ümmî bir topluluktular. Bu konuda bir şeyler
bilenler de ancak yüzeysel ve sathî bazı şeyleri biliyorlardı. Onlar bunları
ise, matematiksel kurallara dayanmayan, kesin öncüllere dayalı, kat'î
burhanlar üzerine bina edilmeyen bir takım mülâhazalar izleme, işitme ve haber
alma yoluyla Öğrenmişlerdir. Bunun içindir ki Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) onların ibadeti için ayın tespitinde başvuracakları şeyi, her birisinin
veya çoğunun gücü-imkânı dahilinde müşahade edilebilecek kat'î bir durum kıldı
ki bu da yalnızca çıplak gözle hilâlin görülmesidir. Zira bu, onların şeair ve
ibadetlerinin vakitleri için daha sağlam ve daha iyidir. Yine bu, onların
güçleri dahilinde, kendisinde yakin ve güvenin birleştiği bir durumdur. Allah
da nefsi ancak gücü nisbetİnde sorumlu tutar.
Bu insanlara ayları tespit etmeleri için hesap ve astronomiyi tayin etmesi
şârîin hikmetine uygun olmazdı. Çünkü onlar yaşadıkları bu yerlerde bir şey
bilmiyorlardı. Hatta onlardan çoğu, çeşitli dönemler hariç kendilerine
şehirlerin haberleri dahi ulaşmayan bedevilerdi. Şayet, bunu hesap ve
astronomi olarak tayin etseydi, mutlaka onlan güçlüğe düşürecekti. Yine bunu
onlardan çöllerde sadece birkaç kişi, ancak eğer kendilerine bir şey ulaştıysa,
duyarak, şehir hal-
314
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
ki ise; ancak hesap ehlini taklit ederek öğrenmişlerdir ki onların çoğu
veya hepsi Ehl-i Kitaptandı.
Daha sonra Müslümanlar dünyayı fethettiler, ilimleri ellerine geçirdiler ve
her ilim dalında ilerlediler, öncekilerin ilimlerini de tercüme edip, bu
sahalarda ilerlediler ve birçok gizli şeyleri keşfettiler. Onları kendilerinden
sonra gelenler için muhafaza ettiler ki astronomi, kozmografya ve yıîdız
hesapları bunlardandır.
Fakihlerin ve hadişçilerin çoğu astronomi ilimlerini bilmiyorlardı veya
ancak bazı esaslarını biliyorlardı. Onların bazısı veya çoğu onu bilenlere ya
güvenmiyor ya da onunla mutmain olmuyordu. Hatta onlardan bazıları, bu
ilimlerin ehli onunla gaybı bilme iddiasına kalkışır zannıyla onunla
uğraşanları sapıklık ve bid'at çıkarmak ile suçluyorlardı. Öyle ki, bazıları
bunu fiilen iddia ediyor, böylece hem kendisine, hem de ilmine kötülük
ediyordu. Burada fakihlerin mazeretleri vardır. Fakihlerden ve âlimlerden bu
ilimleri bilenler ise, dine ve fıkha göre onun doğru bir konumunu tahdit edemiyorlar,
aksine ona ancak korku ile işaret edebiliyorlardı.
Onların durumu işte böyleydi. Çünkü tabiî ilimler dinî vb. ilimler kadar
yaygın olmadığı gibi, âlimler yanında onun kaidelerinin de sübutu kat'î
değildi.
Yüce Allah, dünya hayatının sonunu ilan edinceye kadar bu yüce şeriat
kalıcıdır. Dolayısıyla o, her ümmet ve her asır için bir yasamadır. Bu sebeple
Kitap ve Sünnetin nassla-rında, sonradan meydana gelecek bir takım işlere ince
işaretler görürüz. Her ne kadar, öncekiler (mütekaddimun) onu, hakikatinden
başka bir şekilde tefsir etseler bile, bu işareti tasdik eden bir husus
geldiğinde, doğru bir şekilde tefsir edilecek ve bilinecektir.
315
SÜNNETİ AMAM ADA YÖNTEM
Şu anda üzerinde durduğumuz hususa da sahih sünnette işaret edilmiştir.
Nitekim, Buhârî, İbn Ömer'in hadîsinde onun Nebrnin (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) şöyle buyurduğunu rivayet etmiştir: "Biz ümmî bir topluluğuz.
Yazma ve hesap bilmeyiz, ay şöyle şöyledir...Yani bazen yirmi dokuz, bazen de
otuzdur,"92 Onu Muvatta'da Malik,93
Söfti/derinde Buhârî, Müslim ve başkaları şu lafızla rivayet etmiştir:
"Ay yirmi dokuzdur, hilâli görünceye kadar oruç tutmayın. Onu görünceye
dek orucu bitirip (bayram etmeyin), eğer hava kapalı olursa onu takdir
edin."
Allah kendilerine rahmet eylesin, önceki âlimlerimiz hadîsin açıklamasında
isabet etmişler, ancak onun yorumunda hata etmişlerdir. Bu hususta onların
görüşünü en kapsamlı olarak yansitan İbn Hacer'in94 şu sözleridir:
"Burada hesaptan kasıt, yıldız hesabı ve yıldızların gezinmeleridir.
Önceki âlimler ise, bundan çok az şeyler biliyorlardı. Bu yüzden yıldızların
hareketlerini izlemenin getireceği güçlüğü kaldırmak için, oruç ve diğer
ibadetler hakkında verilecek hüküm, hilâlin görünmesine bağlanmıştı, Onlardan
sonra bunları bilenler ortaya çıkmışsa da oruçtaki bu hüküm devam
edegeLmiştir. Aslında hadîsin siyakının zahiri, hükmün hesaba bağlanmasını
kesin olarak nefyediyor. Bunu Ne-bî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) geçen
hadîsteki şu sözü açıklıyor: "Eğer hava kapalı olursa, sayıyı otuza
tamamlayın", "Hesap ehline sorun" demedi. Kapalılık halinde
böyle bir sayının olmasındaki hikmet ise orada sorumluların eşit olmaları ve
onlardan ihtilaf ve çekişmenin kaldırılmasıdır. Fakat bir grup da bu
92~ Buhârî, Savm 13.
"" Malik, Muvatta, Siyam 1; el-LU'lüü ve'!-Mercan, nu:
653
94~ Hafız İbn Hacer, Fethu'1-Bârt, c.
4, s, 108-109.
316
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
konuda gezegenler ve hareketlerini inceleyen bilim adamlarına
başvurulmasını benimsedi. Bunlar da Rafizilerdir.95 Yine bazı
fakihlerin de onların görüşüne katıldıkları nakledildi, Bâcî der ki:
"Selef-i salihin icma'ı onların aleyhine bir delildir." İbn Bezize
ise şöyle der: "Bu batıl bir görüştür. Nitekim şeriat ilm-i nücûma
dalmaktan nehyetmiştir. Çünkü o sezgi ve tahmin olup, onda ne kesinlik ne de
zann-ı galip vardır. Kaldı ki buna bağımlı kılınırsa insanlar sıkıntıya düşer.
Zira onu ancak azınlık bilir..."
Bu hesabın değil, rü'yetin muteber olması hakkında doğru bir açıklamadır.
Ama sonradan bilenler çıksa bile oruçtaki "sadece görmenin muteber olması
hükmü devam eder", şeklindeki yorum ise yanlıştır. Çünkü yalnızca görmeye
itimad edilmesi durumu, rnassta belirtilen bir illet ile illetlenmiştir. O da,
ümmetin yazma ve hesap bilmeyen, ümmî bir topluluk oluşudur. İllet ise,
varlıkta da yoklukta da ma'lul ile birlikte olur. Dolayısıyla ümmet,
ümmîliğinden çıkıp da yazan ve hesap eden bir ümmet olunca, yani içerisinden
bu ilimleri bilenler yetişince, ezeliyle geneliyle insanlar ayın evvelini
hesaplamada yakîn ve kesinlik derecesine ulaşma imkânı bulunca ve hesaba,
rü'yete güvendikleri gibi hatta daha fazla güven sağlanıp da cemaatteki
herkesin durumu böyle olunca ve ümmilik illeti gidince, sabit olan yakine
müracaat etmeleri ve ayların ispatında sadece hesabı almaları vacip olur.
Rü'yete ise ancak, hesap ehlinden kendilerine
*•*- Haiu İbn Hacer'in Rafıziierle kimleri
kastettiğini bilemiyoruz. Eğer Şii İmamiyye'yi kastediyorsa, bildiğimiz
kadarıyla onlara göre hesabı almak caiz değildir. Yok eğer, başkalarını
kastediyorsa, onların kim olduğunu bilemiyoruz.'! Afamed Şakir "Ben derim
ki: Onlardan murad İslâmiyyedir. Nilekim onların böyle söyledikleri
nakledil-nıiytir."
317
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
sabit ve sahih haberlerin ulaşmadığı, insanların çöl veya köylerde
bulunması halinde olduğu gibi, hesabı bilmeleri zor olan zamanlarda müracaat
etmeleri gerekir.
Onu kıyaslayan illetin kalkmasıyla sadece hesaba başvurma vacip olunca,
aynı şekilde rü'yetin mümkün olup-ol-madığını tesbit için de gerçek hesaba
başvurmak vacip olur.
Nihayet, gerçek ayın evveli, hilâlin bir anlık bile olsa gözüküp, güneş
battıktan sonra kaybolduğu gece olur.90
Mükelleflerin hallerinin değişmesiyle hükmün de değişeceği şeklindeki bu
sözüm (aslı olmayan, sonradan çıkmış) bid'at sözlerden değildir. Gerçekten bu
durumlar şeriatte çoktur ve bunu ilim ehli ve başkaları bilir. Bu meselemiz
hakkında verilebilecek misallerden birisi de şu hadîstir: "Eğer hava
kapalı olursa onu takdir edin." Bu başka lafızlarla da gelmiştir. Mesela
bazılarında "Şayet hava kapalı olursa sayıyı otuza tamamlayın"
şeklindedir. Bunun üzerine âlimler "takdir edin" şeklindeki mücmel
rivayeti "sayıyı (otuza) tamamlayın" şeklindeki müfesser (açıklanmış)
rivayetle açıkladılar. Fakat zamanında Şafiîlerin en büyük imamı olan
Ebu'l-Abbas Ahmed Ibn Ömer Ibn Süreye97 bunu iki farklı
™" Tercih edilen görüş, ayın, güneşin batışından sonra çıplak
gözle görülebilecek kadar, ortaya çıkması mümkün olacak bir süre kalmasıdır ki
bu, ihtisas sahiplerine göre 15 veya 20 dakikadır. (Yusuf el-Kardavi)
"'" Süreye (sin ötreli ve sonu cim'dir). Bası lan kitapların
hatalı olarak Şurayh şeklinde (şın ve ha) ile yazılır ki bu tashif (yanlışlıkla
harf de-ğiştirmek)tir. 8u Ebu'l-Abbas H. 306'da vefat etmiştir. Sumu sahibi
Ebu Davud'un öğrencisidir. Hakkında, Ebu İshak eş-Şirazi Tabakalu'l-Fukalıa'da
(s.89) şöyle der: "Şafiîlerin büyüklerinden, Müslümanların
imamlarmdandı. Şaliilerin hepsinden hatta el-Muzeni'den de üstün sayılıyordu.
Hatib'in Tarihu Bağdad' kitabında (c. 4, s. 278-290) ve İbnıı's-Subki'nin "Tabakatu'ş-Şafiyye"
kitabında (c. 2, s. 67-96) hakkında iyi bir hal tercümesi vardır.
318
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
hal kabul ederek, iki rivayet arasını cem etmiştir. "Onu takdir
edin" buyruğunun mânâsı, onu menzillere göre takdir edin demektir ve bu
Allah'ın bu ilimlerle seçkin kıldığı kimselere bir hitaptır. "Sayıyı
tamamlayın" buyruğu ise genel olarak bütün insanlara bir hitaptır.98
Görüldüğü gibi benim görüşüm, hemen hemen Ibn Sü-reyc'in görüşüne benziyor.
Şu kadar var ki o, bunu hava bulutlu olması sebebiyle ayı görenler olmadığı
zamana has kılarken; hesap ile amel etme hükmünü de kendi zamanında bunu
bilenlerin sayısının azlığı, onların sözlerine ve hesaplarına güvenilmemesi,
bazı yerlerde ayın görüldüğü sabit olduğunda bu haberlerin diğer bölgelere geç
ulaşması gibi gerekçelere binâen azınlığa has kıldı. Benim görüşüm İse: Dakik
ve kendisine güvenilir olan, hesabı alıp onunla amel etmenin umum olması ve bu
günlerde haberlerin çabukça ulaşıp, yayılmasının kolaylığı sebebiyle bunun
bütün insanlar için umum (genel) olduğuna hükmetmektir. Rü'yete itimat etme
ise, kendilerine haberlerin ulaşmadığı, astronomi, güneş ve ayın menzilleri
hakkında kendisine güvenilen ilim sahibi bulamayan nadir bir azınlık için
geçerli kalmaktadır.
Bu görüşümün, görüşlerin en doğrusu, selim fıkha ve bu babda gelen
hadîsleri doğru bir şekilde anlamaya en yakını olduğu kanaatindeyim.99
Bunlar Allâme A. Şakir'in yarım asırdan daha fazla bir zamandır yazmış
olduğu görüşleridir. (H. 1357 Zi'l-Hic-ce=M. 1939 Ocak)
™" Kadi ve Ebu Bekir İbnu'l-Arabi'nin Tirmizi üzerine yaptığı şerhi
(c. 3, s. 207-208) ve (Zeynuddin el-Iraki ve oğlunun) Tarlıu'i-Tesrib'i (c.
4, s. 11-113) ve (İbn Hacer'in) Fethu'l-Bâri (c. 4, s. 104).
"" "Evailu'ş-Şuhuri'l-Arabîyye" risalesi, s. 7-17.
Mektebefu İbn Tey-miyye neşri.
319
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
O zamanlar astronomi ilmi, insanın uzayda savaşması, aya çıkması gibi bugün
kadir olduğu İlerlemelere ulaşabilmiş değildi. Şimdi ise, bu ilim en İnce
detaylarına kadar en son dereceye ulaştı. Öyle ki ondaki hata ihtimali saniyede
yüzbinde bir oranındadır.
Şeyh Şakir, her şeyden Önce bir hadîsçi olduğu halde bunları yazmıştır,
Allah ona rahmet eylesin, hayatı boyunca hadîse hizmet ve Nebevî sünnete yardım
etmek için yaşadı Ve kendisi, halis bir Selefi olup, ittiba eden (nasslara
uyan) birisidir, bid'at çıkaran bir adam değildir. Fakat o, Selefîliği, bizden
önceki Selefin dediklerini dondurmak (ne dedilerse sadece onu almak) şeklinde
anlamadı Bilakis onun anlayıp-arzuladığı gerçek Selefîlik onların metoduyla
metodlanmamız, onlann ruhunu özümsememiz, onlar kendi zamanlarında nasıl
ictihad etmişlerse, bizim de kendi zamanımızda ictihad edip, bizim karşılaştığımız
olayları, onlann akıllarıyla değil, kendi akıllarımızla çözümlememiz ve sadece
şeraitin kat'î hükümlerine ve onun muhkem nasslarına ve küllî maksatlarına
bağlı kalmamızdır.
Durum böyleyken bu sene (H. 1409) Ramazan ayında, değerli şeyhlerden birisinin100
uzunca bir makalesini okudum. Orada o, "Biz, ümmî bir ümmetiz, yazma ve
hesap bilmeyiz" şeklindeki sahih Nebevî hadîsin, hesabı nefyettiğini,
ümmetin yanında ona itibar edilmemesini içerdiğine işaret etti. Eğer bu
söylediği doğru kabul edilse, hadîs; yazı yazmanın da nefyedildiğine, ona da
itibar edilmemesine delâlet ederdi. Çünkü hadîs, ümmetin ümmî oluşuna delâlet
eden
1UO q suutj;
Arabistan'daki Muhammed el-Lahidan'dır. Makalesini Suudi Arabistan'daki günlük
gazetelerden el-Ukaz ve başkalarında 21 Ramazan 1409 tarihinde
yayınlamıştır.
320
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
iki hususu içermektedir ki bunlar da yazı yazma ve hesaplamadır.
Halbuki ne eskiden, ne de yakınlarda hiçbir kimse, yazının kötü bir şey
olduğunu, ümmetin ondan yüz çevirmesi gereken bir şey olduğunu söylemiştir.
Aksine Kur’an, sünnet ve icma'ın delâlet ettiği üzere yazı, istenilen bir
husustur. Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) hayatında -bilindiği üzere,
mesela Bedir esirleri hakkındaki uygulamasında- görüldüğü gibi, yazıyı yaymaya
ilk başlayan bizzat O'dur (salla’llâhü aleyhi ve sellem). Bu noktada söylenilenlerden
birisi de şudur: "Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem) hesapla ameli
bizim için meşru kılmadı, bize, ona itibar etmemizi emretmedi. Ayların
tesbitinde bize ancak rü'yete itibar etmemizi ve onunla amel etmemizi emretti."
Bu sözlerde şu iki şeyden dolayı biraz hata ve safsata vardır.
1) Ümmetin, yazmayan, hesap bilmeyen ümmî olduğu bir dönemde Resûlullah'ın
(salla’llâhü aleyhi ve sellem) hesapla saymayı emretmesi makul olmaz. Bu
yüzden, O (salla’llâhü aleyhi ve sellem), onlara zaman-me-kan bakımından uygun
olan ve insanların çoğunun, bulundukları asırda güç yetirebilecekleri bir
vesileyi meşru kıldı ki, o da rü'yettir. Ama, daha dakik, daha hassas, hata ve
vehmden daha uzak bir vesile bulunursa, sünnette buna itibar etmeye bir engel
yoktur.
2) Sünnet, havanın bulutlu-kapalı olması halinde bil-fi-il hesaba itibar
edilmesine işaret etmiştir. Bu da Buhârfnin Camiu's-Sahih'imi\ Kitabu's-Savm
yani oruç ile ilgili kısmında Malik'in Nafi'den, onun İbn Ömer'den, onun
Resulullah'tan (salla’llâhü aleyhi ve sellem) oluşan "altın silsile" ile
rivayet ettiği şu hadîstir: "Re-sûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
Ramazan'dan bahsetti de şöyle buyurdu: 'Hilâli görünceye kadar oruç tutmayın,
yine onu görünceye
321
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
kadar oruca son vermeyin. Eğer hava kapalı olursa onu takdir edin.'" ım
İşte hadîste emredilen "onun takdir edilmesi" veya miktarı
ifadesi içerisine, hesabı iyi bilen ve onu herkesin doğruluğundan mutmain
olacağı bir dereceye ulaştırabîlen kimseler için, hesaba itibar edilmesi de
girer. Artık bu asrımızda kafî kesin bilgiler mertebesine çıktı. Nitekim bu,
asrın ilimleri hakkında ve Rabbimin kendisine bilmediklerini öğrettiği insanın
bu ilimlerde ne kadar ilerlediği hususunda en az bilgisi olan herkes tarafından
dahi bilinip kabul gören bir konudur.
Her yıl orucun ve Ramazan bayramının başlangıcında ortaya çıkan ve çeşitli
İslâm beldeleri arasında üç günlük fark açılmasına dek varan yaygın ihtilafı
azaltmak üzere, senelerden beri -en azından- hilâlin görüldüğünü değilse de
hiç olmazsa görülmediğini ispatta olsun kesin astronomi hesabını alıp, onunla
amel etmeye çağırdım. Hilâlin görülemeyeceğini tespitte hesabı almanın mânâsı
ise, asrımızdaki fikıhçıların çoğunun görüşüne uygun olarak, hilâlin rü'yet
(gözle görme) ile ispatına devam etmemiz, ama, hesap, hilâlin görünme imkânını
nefyeder de, "Bu mümkün değildir; çünkü hilâl, İslâm âleminin hiçbir
yerinde asla doğmamıştır" derse, o zaman hiçbir halde şahitlerin
şahitliklerinin ka*-bul edilmemesi gerekir. Çünkü, kesin matematiksel bilginin
ortaya koyduğu gerçek, onları yalanlamaktadır. Aslında bu durumda, insanlardan,
hilâli gözetlemeleri de asla istenmez,
löl" Kadera-yakduru veya yakdiru, kaddera= takdir etti mânâsında-dır.
Nitekim Yüce Allah'ın şu ayetinde: "Biz, ölçüp biçtik, ne güzel
takdir edenleriz" (Mûrselat, 20) buyurmaktadır. (Hadîs için Bkz:
Bu-hâri, Savm 11)
322
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
şer'î mahkemeler, fetva veya diyanet işleri daireleri, hilâlin görüldüğünü
iddia etmek suretiyle şahitlik yapmak isteyenlere kapılarını dahi açmaz.
Bu benim, çeşitli fetvalar, dersler, konferanslar ve programlarda söyleyip
durduğum, varmış olduğum kanaatim-dir. Daha sonra ise Allah'ın dilemesiyle bu
görüşün büyük Şafiî fakihlerinden birisi tarafından detaylı bir şekilde açıklandığını
tespit ettim. Bu fakih de, ictihad mertebesine ulaştığı söylenen İmam
Takıyuddin es-SubkTdir. (Ö. 756)
Nitekim Subkî de Fetvalarında, hesabın gözle görme imkânını
nefyetmesi halinde, hakimin, şahitlerin şahitliğini reddetmesi gerektiğini
zikretmiş ve şöyle demiştir: "Çünkü hesap kati; şahitlik ve haber ise
zannîdirler. Zarının ise, katî oian bir delilin önüne geçmesi şöyle dursun,
onunla çelişkili olduğu dahi söylenemez." (Çünkü birbirine denk değildir
ki çelişsin.)
Yine o, hangi dava olursa olsun, hakimin, yanındaki şahidin şahitliğine
bakması gerektiğini, ama şayet his veya dış görüntünün bu şahitliği
yalanladığını anlarsa, onu reddedip, ona itibar etmemesinin onun salâhiyeti
dahilinde olduğunu zikretmiş ve şöyle demiştir: "Delilin kabul edilme şartı
ise, şahitlik yaptığı hususun hiss, akıl ve şeriat açısından mümkün olmasıdır.
Katî olan hesabın delâleti, görmenin imkânsızlığını kesin bir şekilde ortaya
koyunca, şahitlik yapılan şeyin imkânsız oluşundan dolayı şer'ân görüldüğünü
söylemek de imkânsız olur. Şeriat ise imkânsız olan hükümler getirmez."102
Şahitlerin şahitliği ise onların vehimli, hatalı ve yalan söylemiş
olabileceğine hamledilerek kabul edilmez.
102~ Sübki, d-Feleua, c. 1,
s. 219-220, Mektebu'l-Kudüs neşri. Kahire.
323
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTÎM
Ya, Subkî asrımıza kadar yaşayıp, astronomi veya koz-mografya diye
isimlendirdikleri ilimlerin bu kadar ilerlemesini görseydi, işaret ettiğimiz
bu hususlar karşısında tavrı nasıl olurdu?!
Aynı şekilde Şeyh Şakir de araştırmasında, zamanında meşhur bir Ezher Şeyhi
olan büyük Üstad Şeyh Muhammed Mustafa el-Merağî'nin -yüksek şer'î mahkeme
başkanı iken-hesabın hilâlin görünme imkânını nefyetmesi halinde şahitlerin
şahitliğinin reddedilmesi şeklindeki Subkfnin görüşüne yakm bir görüşü
benimsediğinden bahsetmektedir. Şeyh Şakir şöyle der: "Ben ve bazı
kardeşlerim büyük üstadın bu görüşüne muhalefet eden kimselerden idik. Ama
şimdi ben onun görüşünün doğru olduğunu açıkça söylüyor ve buna hesabı bilmesi
zor olanlar hariç, hilâllerin her halükârda hesap ile tespit edilmesinin vacip
olduğunu ilâve ediyorum.103
Ahmed Şakir, "Evaliu'ş-Şuhıtri'l-ANibh/ye" risalesi,
s. 15. Burada şunu da söyleyelim: Asrımızda bu görüşü benimseyenlerden birisi
de büyüK fakih, üstad. Şeyh Mustafa Zerka'dır. Her ne kadar diğer üyelerden
istenilen çoğunluğu oluşturacak kadar kendisine yardım eden bulamamışsa da,
benimsediği bu görüşü İslâmi Fıkıh Kurumunda ilan etmiş ve savunmuştur.
324
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
6- HADÎSİ ANLAMADA
HAKİKAT İLE MECAZIN AYIRT EDİLMESİ
Arapça, içerisinde bol miktarda mecaz, bulunan bir dildir. Mecaz ise,
belagat ilimlerinde de kabul edildiği gibi hakikatten daha beliğ (beyanı daha
güzeldir. Yüce Resul de "dat" harfini konuşan (Arap)ların lisanı en
fasih (güzel ve açık) olanıdır. O'nun (salla’llâhü aleyhi ve sellem) sözü
Allah'tan inen vahiyden esinlenmektedir. Dolayısıyla onun birçok hadîslerinde
maksadı en güzel bir şekilde ifade eden mecazların bulunmasında şaşılacak bir
şey yoktur.
Burada mecazdan kastedilen şey: Lügavî ve aklî mecazı, istiareyi,
kinayeyi, temsilî istiareyi ve lafız veya cümle ile onu aslına uygun olan
delâletinden dışarı çıkaran her şeyi içermektedir.
Bir sözdeki mecaz; ya sözlü, ya da halde mevcut olan ve onun mecaz olduğuna
delâlet eden karineler vasıtasıyla bilinir.
325
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
İşte, hayvanlara, kuşlara, cansızlara ve çeşitli kavramlara nispet edilen
söz ve konuşmalar bu cümledendir.
Şu sözlerde olduğu gibi: "Yağa; 'nereye gidiyorsun' denildi. O:
'eğrilikleri doğrultmaya. Yani zayıflıktan ortaya çıkan bedendeki ayıpları
kapatmaya' dedi."
Kereste, çiviye: "Beni niçin yarıyorsun?" dedi. O da: "Beni
çakana sor" dedi.
Bunların hepsi, tasvir ve temsil babından olup, bu, haberlerdeki yalandan
sayılmaz. İmam Râğıb Isfahanı, ez-Zeria ila Mekarimi'ş-Şeria adlı
değerli kitabında şöyle der:
"Şunu bil ki; bir söz haber vermek kastıyla değil de ibret alınması
için mesel olarak söylenirse, bu, hakikat karşısında yalan değildir. Bunun
içindir ki yalandan sakınanlar, bunları konuşmaktan kaçınmazlar. Buna arslan,
kurt ve tilkinin ortaklaşa yapmış oldukları meşhur av kıssası misal olarak
verilebilir. Onlar bir avda bir eşek, bir ceylan ve bir tavşan avlarlar. Arslan
kurda: 'Paylaştır!' der. O da 'Zaten paylaşılmıştır: Eşek senin, ceylan benim,
tavşan da tilkinindir1 diye cevap verir. Bunun üzerine arslan ona
bir çarpar ve onu kanlar içerisinde bırakır. Sonra tilkiye: 'Sen paylaştır1
der. O da; 'O, pay edilmiştir: Eşek kahvaltınız için, ceylan öğleliğiniz
için, tavşan da akşam yemeğiniz içindir' der. Bunun üzerine arslan; 'Bu
taksimi sana kim öğretti?' diye sorar. Tilki: "Kurdun kana bulanmış postu'
cevabını verir."
Isfahanı der ki: "Yüce Allah'ın şu sözü de, böyle bir duruma
hamledilir: 'İşte bu kardeşim, onun doksan dokuz koyunu, benimse bir koyunum
var'". (Sa'd, 23)
Yüce Allah'ın şu sözü hakkında tefsircilerin çoğunun söylediği şey de bunun
gibidir: "Doğrusu Biz, sorumluluğu göklere, yere, dağlara sunmuşuzdur da
onlar bunu yüklen-
326
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
mekten çekinmişler ve ondan korkup titremişlerdir. Pek zâlim ve çok cahil
olan insan ise onu yüklenmiştir." (Ahzab, 72)
Bazı zamanlar sözün mecaza hamledilmesi kaçınılmaz olur. Aksi takdirde ayak
kayar ve insan büyük hataya düşer.
Mesela Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem), mü'minlerin anneleri olan
hanımlarına: "Bana en çabuk kavuşacak olanınız, sizden kolu en uzun
olanınızdır" buyurduğunda onlar bunu gerçek olarak anlaşılan kol
uzunluğuna hamlettiler. Nitekim Hz. Aişe: "Allah onlardan razı olsun, bunu
duyar duymaz hangisinin kolu uzun olduğunu ölçmeye koyuldular" demektedir.
Hatta bazı hadîslerde onların, hangisinin kolunun uzun olduğunu ölçmek için
bir kamış parçası alıp ölçtüklerini zik-redebilmektedir! Resûlullah (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) ise bunu kastetmemiştir. O, bundan ancak hayırda ve iyilik
yapmadaki kol uzunluğunu kastetmiştir.
Vakıanın doğrulamış olduğu da budur. Ona vefatından sonra hanımlarından
ilk önce kavuşan Zeynep binti Cahş'dı. Çünkü o, çok hünerli bir kadındı, eliyle
çeşitli işler yapıyor ve kazancını sadaka olarak dağıtıyordu.1M
Bu durum, sünnette vuku bulduğu gibi, Kur'an'da da vuku bulur. Nitekim oruç
hakkındaki Yüce Allah'ın şu ayetini anlamada Adiyy b. Hatim bu tür bir hataya
düşmüştür: "Artık (Ramazan gecelerinde hanımlara) yaklaşabilirsiniz.
Allah'ın sizin için takdir ettiğini dileyin. Tan yerinde, beyaz iplik siyah
iplikten sizce ayırt edilinceye kadar yiyin, için, sonra orucu geceye kadar
tamamlayın." (Bakara, 187)
Hadîsler için bkz: Müslim, Fedailu's-Sahâbe 17, nu: 101;
Buhâri, Zekat II. Buhârfde kolu en uzun ve en Önce kavuşacak olanın
Şevde (r.a.) olduğu bir vehm vuku bulmuslur. Bu ise ba/ı râvilerden kaynaklanan
ve İbmı']-Cevzi'nin şiddetle eleştirdiği bir hatadır, Bkz: Ze-hebi, Siyeru
A'tamin-NUMa, c. 2, s. 213, Risale baskısı, Beyrut.
327
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Buhârî, Adiyy b. Hatim'den onun şöyle dediğini rivayet etmektedir:
"'...Beyaz iplik, siyah iplikten sizce ayırt edilinceye kadar yiyin,
için...' şeklindeki bu ayet inince, biri siyah, diğeri beyaz iki parça ip alıp,
yastığımın altına koydum. İkisine bakmaya başladım. Beyazı siyahtan ayırt
edince yiyip-içmeyi bırakıp oruca başladım. Sabahleyin Resûlullah'a (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) vanp yaptığımı haber verince, O: 'Öyleyse yastığın bir hayli
geniş! Bu, ancak gecenin siyahlığından, gündüzün beyazlığının
ayrılmasıdır" buyurdu."a "Öyleyse yastığın bir hayli
geniş" ifadesinin anlamı; ayetten kastedilen siyah ve beyaz iplikleri onun
yastığının altına koyması, bunun batı ile doğu genişliğinde olmasını
gerektirir. Çünkü bunlardan gündüzün beyazlığı ile, gecenin siyahlığı kastedilmiştir!105
Herkesçe bilinen şu kutsi hadîsdeki Yüce Allah'ın sözü de bunun gibidir:
"Eğer kulum bana bir karış yaklaşırsa ben ona bir dirsek boyu yaklaşırım.
Eğer o bana bir dirsek boyu yaklaşırsa ben ona bir kulaç yaklaşırım. Eğer kulum
bana yürüyerek gelirse ben ona koşarak gelirim." ll*
Mu'tczile, böyle bir metni rivayet etmeleri ve bunu Allah'a nispet
etmeleri sebebiyle Ehl-i Hadîse sataşmıştır. Çünkü bu, Allah'ın, maddî
yakınlık, yürüme ve koşma gibi hususlarda, yaratıklara benzediği yanılgısına
sebep olmaktadır ki, bu onun uluhiyyetinin kemaline yakışmaz.
Daha sonra İmam İbn Kutaybe Te'vilu Muhtelifi'l-Hadîs adlı kitabında
onlara şöyle cevap vermiştir: "Bu, sadece temsil ve teşbihtir. Bundan
ancak şunu kastetmiştir: Kim bana sür'atle, İtaat ederek gelirse, ben ona sevap
vermekte ondan
Buhârî, Savın 16)
105-
Bkz. ibn Kesir Tefsiri, o 1, s. 221.
Muttefekun aleyhtir. Bkz: d-Lü'lüü ve'l-Mercaıi, nu: 1721, 1746.
daha hızlı davranırım. İşte, yürüme ve koşmayı da bundan kinaye etmiştir.
Nitekim Allah Teâlâ'nın şu ayeti de böyledir: 'Ayetlerimiz hakkında
{onları tesirsiz bırakmak için) birbirlerini aciz bırakırcasına yarışanlara
(Sa'y edenlere) gelince, işte bunlar, cehennem dostlarıdır." (Hacc, 51)
Buradaki sa'y=hızb yürümek demektir. Bundan onların devamlı yürüyüp durdukları
kastedilmemektedir. Allah daha iyisini bilir ya, buradan ancak, onların
niyetleri ve amelleriyle hızlı oldukları kastediliyor."107
Yine bazı hadîslerde, özellikle çağdaş bir kültürde yetişenler açısından
bir takım problemlere rastlamaktayız. Bu da, lafızların asıl delâletlerimle
ifade ettikleri anlamların, hakikat anlamına hamledildiğinde ortaya
çıkmaktadır. Ama, mecazi anlama hamledildiğinde ise problem gitmekte ve
kastedilen mânânın gerçek yüzü açığa çıkmaktadır.
Bunun için, Ebu Hureyre'nin Nebfden rivayet ettiği Buhârî ve Müslim'deki şu
hadîsi misal olarak ele alalım: Buyurdular:
"Cehennem Rabbine şikayet etti ve dedi ki: 'Bir tarafım, bir tarafımı
yedi gitti!' Bunun üzerine Allah ona bir nefes kışın, bir nefes de yazın olmak
üzere iki nefes ile müsaade etti. İşte bu da karşılaştığınız en şiddetli sıcak
ile, karşılaştığınız en şiddetli soğuktur."108
Halbuki asrımızdaki okul öğrencileri, coğrafyada mevsimlerin değişme
sebeplerini, yaz ile kışın, sıcak ile soğuğun ortaya çıkış sebeplerini
Öğreniyorlar ki bu, tabiat kanunları
328
I07' İbn Kuteybe, Te'viiuMuhteüfu'l-tiatSrs,
s. 224, Daru'l-Ceyl, Beyrut. 108" Bkz: et-Lü'lüü
ve'l-Mercatı, nu: 359.
329
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
na ve yine bu sahada öğrenim görenlerin bildiği sebeplere dayanmaktadır.
Nitekim herkesçe bilinmekte ve görülmektedir kî yerkürenin bir kısmı kışın
şiddetli soğuk olurken, diğer kısmı çok fazla sıcak olmaktadır. Mesela ben 1988
yazında Avustralya'yı ziyaret ettim ve orada çok şiddetli bir soğukla karşılaştım.
1989 kışında ise Güney Amerika'ya gittim, orada da sıcak bir yaz ile
karşılaştım.
Dolayısıyla hadîsin mecaza; şiddetli sıcağı cehennem nefeslerinden bir
nefes, şiddetli soğuğu da nefeslerinden başka bir nefes olarak tasvir eden bir edebî
tasvire hamledil-mesi gerekir. Şu halde cehennem çok şiddetli soğuk ve çok
şiddetli sıcak gibi çeşitli azap türlerini içermektedir.
Ebu Hureyre'nin Resûlullah'tan (salla’llâhü aleyhi ve sellem) rivayet
ettiği, Sahihayn'daki şu hadîs de yine böyledir: "Buyurdular ki: Allah,
yaratıkları yaratıp da yaratma işini tamamlayınca 'rahm (akrabalık)' dedi:
'Burası (akrabalık ilişkilerini) kesmekten sana sığınanın makamıdır!' (Yüce
Allah): 'Evet, seninle bağını devam ettirenle, bağ kurmama; ilişkilerini
koparanla da bağımı koparmama razı olmaz mısın?' buyurdu. O, 'Olurum ey
Rabbim!' dedi. Bunun üzerine Allah: 'Bu sana verilmiştir' buyurdu. Sonra
Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem); 'İsterseniz şu ayeti okuyun!'
buyurdu: 'Demek sizler iş başına gelecek olursanız, yeryüzünde bozgunculuk
yapacak, akrabalık bağlarını da koparacaksınız, öyle mi...'" (Muhammed,
22)109
Acaba burada rahmin, yani akrabalığın sözü hakikî midir? Yoksa mecazî
midir? Sarihler ihtilaf etmişlerdir.
Ama Kâdî İyaz, hadîsi mecaza hamletmiş, onun darb-ı mesel babından olduğunu
söylemiştir,
l09-A.g.e, nu:1655.
330
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Yine İbn Ebi Cemre, Buhârî Muhtasarı Şerhinde "akrabalık
bağlarını devam ettirene Allah Teâlâ'nın da bağ kurması-nı"nı açıklarken
şöyle demektedir: "Buradaki Allah'ın vas-h=bağı devam ettirmesi O'nun
ihsanının büyüklüğünden bir kinayedir. Burada, O, sadece insanların anlayacağı
şekilde konuşmuştur. Sevgilinin, sevenine verebileceği en büyük şey; bağı devam
ettirmek ve ona yakın olmak, istediğini yerine getirmek, onun hoşlanacağı
şeylerde ona yardımcı olmak olunca ve bunların hakikî anlamı yüce Allah
hakkında imkânsız olunca; bunun O'nun kuluna olan büyük ihsanından bir kinaye
olduğu anlaşılır. 'Bağların koparılması' hakkında da söylenilebilecek şey
böyledir. Bu da, ihsanını kesmesinden bir kinayedir."
Kurtubi de şöyle der: "Akrabalığa nisbet edilen bu sözün mecaz veya
hakikat üzere, isterse takdir ve temsil cihe-tiyle denildiğini söyleyelim,
neticede sanki mânâ: 'Şayet akrabalık akledebilen, konuşabilen bir varlık
olsaydı, mutlaka şöyle derdi' şeklindedir. Bunun bir benzeri de Yüce Allah'ın
'Eğer biz bu Kur'an'ı bir dağa indirseydik, O (dağ)nun mutlaka boyun eğdiğini
görürdün...' şeklindeki ayetidir ki sonunda: 'Bu misalleri insanlara
düşünsünler diye veriyoruz.' (Haşr, 21) buyurulmaktadır."
Şu halde bu sözden kastolunan şey; sıla-i rahim emrinin çok Önemli olduğu,
Allah Teâiâ'nın onu kendisiyle komşu olmak isteyeni kendisine komşu
edip-himayesine aldığı kimsenin mertebesinde gördüğünü, böyle olunca da Allah'ın
komşusunun yardımsız ve terk edilmiş olamayacağını haber vermektedir. Nitekim
Nebî (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bir başka hadîslerinde şöyle
buyurmaktadır: "Her kim sabah namazını kılarsa o, Allah'ın zimmetinde,
emamndadır. Allah kimi ahdi-
331
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
ni yerine getirmediğinden dolayı muaheze etmek üzere zimmetinden mahrum
etmek isterse, onu yapar. Sonra da onu cehennem ateşinde yüzünün üzerine
çarpar."a
Hadîsin mecaza hamliyle yapüan bu çeşit te'vilin, hiçbir şekiide dini
sıkıntıya sokmayacağına inanıyorum. Tabi ki bu, te'vilin kabul edilebilecek
şekilde olması, körü körüne ve zorlama bir te'vil olmaması, orada te'vili ve
hakikatten mecaza çıkmayı gerektirecek bir durumun olması halindedir. Yine bir
anlamda, açıkça akıl ve şeriatın sahih bir emri veya ilmin kat'î verileri yahut
tekit ettiği şeyler açısından bir engelin bulunması, hakikî mânâyı istemeye
engel olur.
Burada gerçek bir engelin olup olmayacağı hususunda ihtilaf çıkabilir.
Çünkü bir insan veya bir gruba göre aklen imkânsız kabul edilen bir şeyi
diğerleri mümkün görebilir. İşte bu, iyice incelenmesi gereken bir husustur.
Aklî, şer'î, ilmî veya pratik hayattan herhangi bir engelin bulunmasıyla
bir sözün hakikatte hamlinin terk edildiği gibi, caiz olmayan veya zorlama
şeklindeki bir te'vil de kabul edilemez.
Burada, mecaza sığınmanın terki; İslâm'da nakledilen sahih nasslar ile
ma'kul görülen açık gerçekler arasında çelişki yoktur diye öğreten akılcı
insanlar için bir fitne kapısı olabilir.
Şimdi de Buharı ve Müslim'in ibn Ömer'den (r.a.) rivayet ettikleri şu
hadîsi okuyalım: Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem) buyurdular ki:
"Cennetlikler cennete, cehennemlikler de cehenneme varınca, ölüm getirilip
cennet ile cehennem arasına konulur ve sonra' kesilir! Sonra bir çağırıcı: 'Ey
cennetlikler artık a" Müslim, Mcsacid 262
332
SÜKNETt ANLAMADA
VÖHTEM
. ■
ölüm yok, ey cehennemlikler artık ölüm yok' diye seslenir. Bunun üzerine
cennetliklerin sevinci daha da artar. Cehennemliklerin ise hüznü daha da
çoğalır."110
Yine Buhârî ve Müslim'in ve başkalarının rivayet ettiği Ebi Said hadîsinde
de: "Ölüm, çok güzel bir koç şeklinde getirilir..."111
denilmektedir.
Acaba bu hadîsten ne anlaşılır? Ölüm nasıl kesilir? Veya ölüm nasıl ölür?
Nitekim Kâdî Ebu Bekir İbnu'l-Arabi bu hadîs üzerinde durmuş ve şöyle
demiştir: "Bu hadîs, aklın açık gerçeklerine ters düştüğü için
karışıklığa yol açmıştır. Çünkü ölüm bir arazdır ve araz, cisme dönüşmez. Şu
halde nasıl kurban edilsin?"
Bundan dolayı bir taife, hadîsin sahih olduğunu inkar edip onu reddetti.
Bir taife de te'vil ederek, bunun bir temsil olduğunu ve ortada gerçek bir
kesme işi olmadığını söyledi. Başka bir taife ise şöyle demiştir: "Bilakis
kesme işi, hakikat üzeredir. Kesilen de ölüm işini üstlenen ölüm meleğidir ve
Onların her birinin ruhunu alma işini üstlendiği için, onların hepsi onu
tanır."
Fethu'l-Bâr?de Hafız İbn Hacer: "Müteahhirinden bazı
âlimler bunu benimsediler" der ve Mazirî'den onun şu sözünü nakleder:
"Bize göre ölüm arazlardan bir arazdır. Mute-zile'ye göre ise o, bir mânâ
değildir. Şu halde iki mezhebe göre de ölümün koç veya herhangi bir cisme
dönüşmesi doğru olmaz. Öyleyse bundan murad, temsil ve teşbihtir."' Sonra
şöyle der: "Ama Allah bu cismi önce yaratıp, sonra kesebilir ve bunu
cennetlikler için artık ölümün gelmeyeceğine dair bir misal kılabilir."
110-111-
el-Lü'lM ve't-Mercatı, nu: 1812. A.g.e,nu:1811
333
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Kurtubi de et-Tezkire adlı kitabında buna benzer şeyler söylemiştir.
İşte bütün bu te'viller; İbnu'l-Arabi'nin de dediği gibi, bir sözü aklın
açık gerçeklerine ters düşen lügatteki hakikat mânâsına hamletmekten bir
kaçıştır.
Bu şekilde mecaza hamletmek ise, hadîsi inkar etip defetmekten daha
iyidir. Nitekim bu hadîs birçok sahabeden, çeşitli sahih isnâdlarla sabit
olmuştur. Şu halde bu şekilde te'vil imkânı varken, onu reddetmek
pervasızlıktır.
Şu kadar var ki Hafız Ibn Hacer kim olduğunu belirtmediği bir âlimin şöyle
dediğini de nakletmiştir: "Allah'ın cisimlerinden arazlar yaratıp, sonra
da onlara madde vermesinde bir engel de yoktur. Müslim'in Sahıh'indeki şu ve
benzeri hadîslerde oludğu gibi: "Bakara ve Al-i İmran (sureleri ahirette)
sanki iki bulut gibi gelirler."112
Allâme Şeyh Ahmed Muhammed Şakir de Ahmed İbn Hanbel'in kitabı Müsned'e yapmış
olduğu tahricinde buna yönelmiştir. Fethu'l-Bârî" den Ibn Arabi'nin
bu hadîs hakkındaki karışık görüşünü ve onu te'vil etmeye çabaladığını naklettikten
sonra şöyle demektedir:
"Bunların hepsi bizden istenmeyen bir meşakkati üstlenmek ve
Allah'ın, bilgisini sadece kendisine has kıldığı gaybın üzerine gitmektir. Bize
düşen ise, ancak, ona geldiği gibi inanıp, ne inkar ve ne de te'vil
etmemizdir. Hadîs sahihtir. Aynı şekilde mânâsı BuhârTdeki Ebu Said hadîsinde,
İbn Mâce ve İbn Hıbban'daki Ebu Hureyre hadîsinde de sabit olmuştur.3 Madde
arkasındaki gayb âlemini, bu yeryüzündeki cisimlere
112~ Bu görüşler için bfcz: Hafız İtm Hacer, Fethu'l-Bâri,
c. 11, s. 421;
Hadîs için Bkz: Müslim, Müsafirun 42, nu: 252-3.
a- Buharı, Tefsir, Sure 19,1, Rikak,
51; İbn Mâce, Zühd3S; İbn Hıbban,?
334
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
bağlı olan akıllar idrak edemez. Hatta akıllar, idrak kapasitesi
içerisinde olan birçok maddî gerçekleri dahi idrakten aciz kalmışken, güç ve
kuvvet çerçevesinden çıkan gaybî konular vb. hakkında hüküm vermeye nasıl
kalkışabilir?! İşte bizler, asrımızda maddenin kuvvete dönüşümünü idrak ettik.
Yine sanayi ve çalışma ile, ne onun ne de bunun hakikatini bilmeksizin
kuvvetin de maddeye dönüştüğünü idrak edebiliriz. Daha sonra neler olacağını da
bilmiyoruz. Bildiğimiz şu ki; insan aklı, aciz ve noksandır. Madde, kuvvet,
araz ve cevher; ancak gerçeklere yaklaştırmak için konulmuş birer
ıstılahtırlar. İnsan için en hayırlı olanı öylece iman edip, dürüstçe amel
etmesi, sonra da gayb hakkındaki şeyleri gayb âlemine bırakmasıdır. Belki bu
şekilde kıyamet gününde kurtuluruz. "De ki: Rabbimin sözleri için, derya,
mürekkep olsa ve bir o kadar da ilâve getirsek dahi, Rabbimin sözleri
bitmeden önce deniz tükenir." (Kehf, 109)113
Allah kendisine rahmet etsin Şeyhin bu sözü; gaybî işler hakkında muhkem
nassların te'vilini terk etmenin illetini ortaya koymada sağlam, ikna edici bir
mantık üzerine oturmuştur.
Fakat bu; özellikle böyle bir konumda kabullenilmemez. Burada te'vilden
kaçmanın kabul edilir iyi-doğru bir yönü yoktur. Aklın ve naklin ittifak ettiği
çok iyi bilinen bir husustur ki r insanın hayattan ayrılması demek olan- Ölüm,
bir koç veya öküz ya da diğer hayvanlardan bir hayvan değildir.
Aksine o, mânâlardan bir mânâ, yahut öncekilerin ifadesiyle arazlardan bir
arazdır. Mânâlar ise, mânâları ve soyut şeyleri somutlaştıran temsil ve teşbih
dışında cisimlere
113~ İbn Hanbel, Müstıed, c.
8, s. 240-1. Hadîs tahric nu: 5993, Maarif baskısı.
335
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
veya hayvanlara dönüşmez. İşte bu, asrımızın aklına hitab etmede daha
uygundur. En iyisini Allah bilir.
Mecaz yukarıdaki gibi çeşitli haberler ile ilgili hadîslerde olduğu gibi,
ahkâm (hüküm bildiren) hadîslerde de olabilir. Bu konuda fâkihlerin kendilerin
dikkat etmeleri kadar, başkalarını da uyarmaları gerekir. Bundan dolayıdır ki
âlimler, müctehid hakkında, onun nübüvvet ve sahabe asrında tıpkı halis bir
Arap'ın anladığı gibi, Arapçayı çeşitli delâletlerini anlama imkânını verecek
kadar bilmiş olmasını şart koşmuşlardır. Her ne kadar, Arap, bunu yaratılıştan
(beri konuşarak) biliyorsa da, öteki de bunu öğretimle bilmektedir. Nitekim
bir a'râbî şöyle demiştir:
"Dilini geveleyip duran bir rtahivri değilim Ama ana dilim Arapça,
söyler ve i'râb ederim!"
İşte mecaz ile hakikatin arasını ayırt etmekten gafil davranmak çok defa
hataya düşürür. Nitekim bunu, asrımızda fetvaya koşup, onu haram, şunu vacip
kılan, falanı bid'atçilikle, diğerini fasıklıkla itham edenlerde bütün
açıklığıyla görmekteyiz. Bazen de sabitliği ve sıhhati kabul edilse bile,
açıkça delâleti kabul edilemeyecek bazı nasslarda tekfir etmeye bile
kalkışırlar.
Günümüzde bazı kimselerin, erkeğin kadınla musafaha etmesinin haram
olduğuna dair delil olarak gösterdikleri Ta-beranî'nin rivayet etmiş olduğu şu
hadîsi misal olarak ele alalım: "Birinizin, demirden bir iğne ile
dürtüklenmesi, kendisine helâl olmayan bir kadına dokunmasından daha hayır-hdır.""*_________
l'4' El-Heysemi, Mecrnauz-Zevaid, c.4, s. 326'da rivayet
etmiş ve şöyle demiştir. Bunu Taberani, Ma'kal İbn Yesar'dan rivayet etmiştir.
Ri-caü sahihtir.
336
SÜNNETİ AN I. AMADA YÖNTEM
Elbânî, gerek bizim el-Helâl ve'l-Haram kitabımıza yaptığı
tahricinde ve gerekse Sahihu't-Camii's-Sağır'de, bu hadîsin
"hasen" olduğunu söylemiştir. -Hadîsin, Sahabe ve onların talebeleri
asrında meşhur olmamasına rağmen- Elbâninin onu hasen görmesini kabul etsek
bile, hadîsin erkeğin kadınla musafahasının haramlığı hakkında bir nass
(delil) olmadığı anlaşılmaktadır. Çünkü Kur'an ve sünnet dilinde mess=dokunma,
mücerred olarak derinin deriye dokunması anlamına değildir. Burada dokunmanın
anlamı Kur'an'ın tercümanı Ibn Abbas'ın şu sözünün delâlet ettiği anlamdadır:
"Kur'an'daki el-mess, el-lems ve el-mülamese (dokunma) ifadeleri cinsi
birleşmeden birer kinayedir. Çünkü Allah, haya sahibi ve kerimdir, düediğini
dilediği şeyle kinaye etmektedir."
İşte, Yüce Allah'ın şu ayetinden bundan başka bir şey anlaşılmaz: "Ey
iman edenler! Mü'min kadınları nikahlayıp da, henüz onlara dokunmadan
boşanırsanız, onları iddet müddetince bekletmeniz gerekmez..." (Ahzab, 49)
-Zahirîler de dahil olmak üzere- tefsirciler ve fâkihlerin hepsi buradaki
el-mess(dokunma) fiilini cinsi birleşme olarak tefsir etmişlerdir. Bazen buna,
sahih halveti (helâl olmayan kadınla-erkeğin baş başa kalmatan halini) de
dahil edebiliyorlar. Çünkü bu, cinsî birleşmenin mümkün olduğu sanılan bir
haldir. Bakara süresindeki "dokunmadan önce" yani "cinsî
birleşmeden önce boşama" hakkındaki ayetler de bunun gibidir. (Bakara,
236-7) Yine yüce Kur'an'ın, Meryem'in <a.s) diliyle söylediği şu sözde de
bu mânâyı desteklemektedir: "Bana hiçbir insan dokunmamişken, benim nasıl
çocuğum olabilir!?" (Al-i- imran, 47)
337
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Bu hususta Kur'an ve sünnette deliller çoktur." Şu halde, bu hadîste,
şehvetle olmayan ve arkasından fitne çıkmasından korkulmayan mücerret bir
tokalaşmanın haramlığına delâlet eden bir şey yoktur. Özellikle de, yolculuktan
dönüş, hastalığın iyileşmesi veya herhangi bir sıkıntı-belâdan kurtulma vb.
insanların başına gelen haller ile yakınların birbirini öperek tebrik etmeleri
gibi ihtiyaç hissedilen haller söz konusu olursa...
Bunu destekleyen bir delil de İmam Ahmed'in, Müs- Enes'den (r.a.)
rivayet ettiği şu haberdir: "Medine
a" Kanaatimizce gerek dokunma hadîsini
kadınlarla tokalaşmanın ha-ramlığına delil olarak gösterenler, gerekse
hadîsteki dokunmanın cinsel ilişkiden kinaye olduğu görüşüne katılan yazarımız
yanılmaktadır. Çünkü anlaşıldığı kadarıyla hadîsle söz konusu edilen,
helâl olmayan bir kadına şehvetle dokunma ve okşamadır ki, bu tür hareketler
sahibini zinaya sürükleyebilir. Nitekim bazı hadîslerde "Eller de zina
eder, o da dokunmaktır" şeklinde ifade edilen dokunma da böyledir. (Bkz: Miisned,
c. 1, s. 412; c. 2, s, 343,344,349,372,411,528,535, 536) Kadınlarla
tokalaşma konusunda Peygamber efendimizin bey'at esnasında "Ben kadınlarla
musa/aha etmem" buyurarak kendi hanımlarından başka hiçbir hanıma eliyle
beyat etmediğini (Bkr Muval-ta, Bey'at 2; Nesaî, Bey'al 18; İbn
Mâce, Cikad 43; Müsned v. 6, s. 357, 454,459, c. 2, s. 213;
Buhârî, Talak, 20) cumhurun delil gösterdiğini hatırlattığımız yazar,
bize gönderdiği cevabında şunları söylemektedir: "Kadınlarla tokalaşma
konusunda cumhurun delilini zikretmeyişime gelince; ben orada bu meseleyi
irdelemeye çalışmadım. O hadîsi, sadece yeri geldiği için misal olarak
zikrettim. Ama bu tokalaşma meselesi hakkında benim geniş bir araştırmam var
ve Allah'ın izniyle t>elki o konu, Fetava Muasıra- Çağdaş Fetvalar
adlı kitabınım ikinci Cildinde bahsedilecektir. Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) bey'at sırasında kadınlarla musa/aha etmeyişi de, onun haram oluşuna
delâlet elmez. Ancak O^nun bunu, haram olduğundan dolayı terk ettiği sabit
olursa o başka. Oysa O (salla’llâhü aleyhi ve sellem), haram olan şeyleri terk
etmenin yanında bazı mekruhları, evlâ olan husulara aykın gelen bazı şeyleri ve
hatta bazı mubahları bile terk ediyordu.
338
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
cariyelerinden bir cariye de olsa, Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) elinden tutar, O da (salla’llâhü aleyhi ve sellem) cariye onu istediği
yere götürünce-ye kadar cariyenin elini bırakmazdı."3
Buhârî ise bunu şu lafızlarla rivayet etmiştir:11 "Medine
cariyelerinden herhangi bir cariye de olsa, Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi
ve sellem) elinden tutar ve O'mı (salla’llâhü aleyhi ve sellem) istediği yere
kadar götürürdü."
Hadîs, Nebî'nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bir cariye karşısında bile
teva-zusu, edebi ve inceliğinin ne denli olduğuna delâlet etmektedir. Öyle ki
cariye O'nun elinden tutup, bazı ihtiyaçlarını gidermek için O'nu Medine
sokaklarına uğratmakta, O (salla’llâhü aleyhi ve sellem) da hayasının
fazlalığından, ahlâkının büyüklüğünden dolayı, elini onun elinden çekmek
suretiyle onu kovmayı, duygularını yaralamayı istememekte, aksine onun ihtiyacı
görülünceye dek onunla bu halde yürümeye devam etmektedir.
Buhârî'deki hadîsin şerhinde Hafız ibn Hacer şöyle demektedir: "Elden
tutmaktan maksat, bunun gerektirdiği incelik ve yumuşaklıktır. Hadîs, erkeği
değil de kadını, hür kadını değil de cariyeyi,' 'cariyeler' şeklinde genelleme
ile de herhangi bir cariyeyi, 'istediği yere' sözüyle de herhangi bir yeri
ifade ettiğinden tevazu hakkında bir takım mübalâğa çeşitlerini kapsamaktadır.
'Elden tutma' ifadesi ise, tasarrufu tamamen cariyeye verdiğine bir işarettir.
Öyle ki onun ihtiyacı şayet Medine dışında olsa ve O'ndan bu ihtiyacı için
kendisine yardım etmesini istese, mutlaka buna da yardım ederdi. Bu da Nebî'nin
(salla’llâhü aleyhi ve sellem) fazlaca mütavazı olduğuna ve kibrin bütün
çeşitlerinden uzak olduğuna bir delildir."115
a* Ahmed, Miisned, c. 3, s. 174
**" Buhârİ, Fleb 61
1 i5- İbn Hacer, Fethu'l-BSri,
c, 13, s. (?), (c. 10, s. 506, Reyyan Baskısı.)
339
SÜNNETİ ANLAMADA VÖNTEM
Hafız İbn Hacer'in zikrettiği bu şeyler, bütünü içerisinde kabule
şayandır. Fakat onun 'elden tutma'yı muhtevasından hareketle zahirî anlamından
çıkarıp incelik ve yumuşaklığa yorması kabul edilemez. Çünkü burada her ikisi
birden kastedilmektedir. Bir sözde asıl olan, onun belirli bir delil veya
karine bulunmadıkça, zahirine hamledilmesidir. Burada buna engel olacak bir şey
göremiyorum. Bilakis İmanı Ahmed'in rivâyetindeki "Cariye onu dilediği
yere götürünceye dek elini onun elinden çekip almaz" ifadesi açıkça bundan
mutlaka zahirin murad edildiğine delâlet etmektedir. Bundan dışarı çıkmak ise,
zorlama ve saptırma kabilindendir.
Hadîslerin anlaşılmasında mecaz kapısının kapanması, nassm aslî ve harfi
mânâsında durulması, çağdaş kültür ile yetişenlerin çoğuna sünneti anlamaktan,
hatta İslâm'ı anlatmaktan yüz çevirtmektedir. Yine onlar mecazda kendilerini
tatmin eden, kültürlerine uygun olan anlamı bulduklarında sözü ne dilin
mantığına ve ne de dinin prensiplerine arz etmeksizin, tamamen zahirine göre
aldıkları zaman, bu, çağdaşları hadîsin sıhhati hakkında şüpheye
düşürmektedir.
Hatta bazı İslâm düşmanları da çok defa (mecaza hamledilmeyen) bu esas
mânâları, İslâmî kavramlar ve onların modern ilme ve çağdaş düşünceye ters
düşmeleriyle alay etmek için bir dayanak yapmaktadırlar.
Yıllardan beri, Hıristiyanlık propagandası yapanlardan biri yazdığı
yazılarda, Buhârî ve başkalarının rivayet etmiş olduğu şu ve benzer hadîslere
dayanarak, bilim ve aydınlık asrında İslâm düşüncesinin hâlâ hurafelere inandığını
söyleyerek ona hücum ediyordu: "Humma (sıtma)
340
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
hastalığı, cehennem ateşindendir, onu su ile soğutunuz."116 hadîsinden
sonra diyor ki: "Humma hastalığı cehennem ateşinden değil, yeryüzünün
ateşindendir. Ve onda mikropların üremesine yardım eden bazı pislikler
vardır."
Ahmak veya ahmak gibi gözüken bu yazar, ya hadîsten murad edilen ve Arapça'nın
zevkine varan herkesin anlayacağı mecazî anlamı bilmiyor ya da bilmezden
geliyor. Hatta biz bile çok sıcak gün hakkında "Sanki cehennemden çıkmış
bir gün" deriz. Ve söyleyen de, bunu işiten de sözden kastedileni anlar.
Yine kendisini İslâm'dan sayanlardan birisi de "Haceru'l-Esved
cennettendir."11? hadîsi ile "Acve (hurması) cennettendir"118
hadîsîyle alay eden bir üslûpla yazı yazmıştır.
Onlar bu ve benzeri ibarelerden, mesela "Biliniz ki cennet kılıçların
gölgesi altındadır."119 şeklindeki hem Buhâ-rfnin, hem de
Müslim'in rivayet ettiği (müttefekun aleyh) hadîste kastedilen anlamdan
gafildirler. Hiç kimse, Allah'ın takva sahipleri için hazırladığı ve enini sema
ve yerin eni kadar geniş kıldığı cennetin gerçekten kılıçların gölgesi altında
olduğu şeklinde anlamaz, böyle tasavvur etmez. Bundan ancak, Allah yolunda
cihadın -ki sembolü kılıçtır- özellikle de Allah bu cihadda ona şehid olmayı
yazmışsa bunun cennete en yakın yol olduğunu anlar. Nebî'nin (salla’llâhü
aleyhi ve sellem), arkasından
''"" İbn Ömer, Aişe, Rafi ibn Hadic ve Esma binti Ebi Bekir'den
gelen senedlerle muttefekun aleyhtir. Buhârî, İbn Abbas'tan da rivayet edilmiştir.
Bkz: Camii's-Sağİr, 3191; el-Lü'lüü ve'l-Meram, nu:
1424,1426. '"■ Ahmed, Enes'ten, Nesaî de İbn Abbas'tan rivayet etmiştir. Camii's-Sağir,
3174'de olduğu gibi.
118" Müsned, c. 2, s. 301, 305, e. 3, s.
48; Tirmizt, Tıbb 22; İbn Mâce, Tıbb 8; Nesaî, (?) Bkz: Camii's-Sağir,
4126.
*'*" Abdullah ibn Ebi Evfa hadisinden müttefekun aleyhtir. tt-Ui'lüü
ve'i-Metcan, nu: U37.
341
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
bakıma muhtaç olan annesini bırakıp, cihad etmek üzere O'na bey'at etmek
isteyene söylemiş olduğu şu sözü de böyledir: "Sen ona bak! Çünkü cennet
onun ayaklarının altındadır."1^
Kardeşleri bundan onun, Yüce Allah'ın sevabını ve cennetini arzu ederek,
annesinin hizmeti ve bakımında olmasından başka bir şey anlamadılar.
Bana Üstad Mustafa ez-Zerka anlatmıştı: Mısır'da, hatta Arap âleminde
çağdaş hukukçulardan büyük bir üstad, ona birgün, Sahİh-i Buhâri kitabını
satın aldığını, sonra açıp baktığında gözünün şu hadîse iliştiğini söylemiş:
"Nil, Fırat, Seyhan ve Ceyhan cennet ırmaklarındandır."3
Üstad bunun gerçeğe ters düştüğünü görünce, Buhârî'nin kitabının hepsinden yüz
çevirmiş. Çünkü okuyan herkesçe bu ırmakların doğuş yerleri bilinmektedir ve
bunlar cennetten değil yerden çıkmaktadır. Kafasında oluşan bu yanılgının
sonucunda ise bu şekilde mücerred olarak reddedişi hakkında da daha sonra hiç
düşünmemiştir.
Eğer bu adam biraz alçakgönüllü olsaydı ve Buhâri şerhlerinden birisine
başvursaydı veya çağdaşlarından güçlü bir âlime sorsaydı, gözleri olana sabahın
aydınlandığı gibi, bu gerçek mutlaka onun için de aydınlanacaktı. Fakat kibir,
gerçeklerin görünmesine engel olan unsurların en büyüğüdür.
* Ahmed, <?); Nesaî, (?); Cahime'den rivayet etmiştir. Bkz: Camü's-Sağir,
nu: 1249.
a" Buhâri, Bed'ul-Halk 6, Menakıbu'l-Ensar
42, Eşrıbe XI. Teohid 37'de sadece Nil ve Fıratm cennet
nehirlerinden olduğunu zikretmiştir. Müslim, Cenne 26 ve Müsned, c.
2, s. 261, 289'da ise Seyhan, Ceyhan, Fırat ve Nil ırmaklarının hepsinin cennet
ırmaklarından olduğu ifade edilmiştir. Müellifin vermiş olduğu Seyhan, Ceyhan
nehirlerini ne Buhâri'de, ne de Mu'cemu'l-Müfehres de bulabildim.
342
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Burada kültürümüzün oluşumunda değerli katkısı olan imamlardan bir imamın
bu hadîsin anlamı ve açıklaması hakkında görüşünü aktarmam benim için yeterli
olacaktır. O da, İbn Hazm'dır. İbn Hazm'ı seçmemin sebebi ise, bilindiği gibi
o, nassların harfîliğine ve illet ve bağlamlara bakmaksızın onların zahirlerini
alıp (ona göre amel etmeye) inanan Zahirî bir fâkihtir. Şu kadar var ki o,
Arapça'nın içerisinde, hakikat ve mecaz olan bir dil olduğuna inanmaktadır.
Şimdi onun bu hadîs hakkında ne dediğine bakalım: İbn Hazm burada
"Seyhan, Ceyhan, Nil ve Fırat'ın her biri cennet nehirlerindendir."
şeklindeki sahih hadîs ile, "Evim ile minberim arası, cennet bahçelerinden
bir bahçe-dir."a hadîsini zikreder ve şöyle der: "Bu iki
hadîs, bazı cahillerin zannettikleri gibi Havza'nın cennetten bir parça olduğu
ve bu nehirlerin de cennetten doğup-indikleri anlamına gelmez. Bu, batıl ve
yalandır." Sonra ibn Hazm, burasının cennetten bir bahçe oluşunun
anlamının, oranın faziletinden ve orada kılınan namazın cennete götürdüğünden
dolayı olduğunu zikreder. Bu nehirler ise, onların bereketinden dolayı
cennete izafe edilmiştir. Nitekim iyi bir gün hakkında "Bu cennet
günlerinden bir gün" dersin. Yine koyun hakkında "O, cennet
hayvanlarındandır" denildiği gibi...Nebî'nİn (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
"Cennet kılıçların gölgesi altındadır" buyurduğu gibi. Buna benzer
bir hadîs de, "Haceru'l-Esved cennettendir" hadîsidir.
İbn Hazm bu haberler hakkında şöyle der: "Gerek Kur'an, gerekse hissin
zaruri olarak ortaya koyduğu yargı, bunların zahirleri üzere
olmadıklarıdır."121
a" Malik, Muvaita, Kıble 10-11;
Buhârî, Rikak 53, İ'iisam 16; Tinniîi, Me-«ahb 67; Nesaî, Mesacid
7; Müsned c. 2, s. 236, s. 4 !21" İbn Hazm, Muhalla, c.
7, s. 230-1, Mesele 919.
343
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
İşte, zahirîliği ve nasslara donukluk derecesinde harfi harfine
bağlılığıyla bilinen İbn Hazm'ın konumu budur. Buna rağmen o dahi, bu
nassların zahirlerine hamledilmesini caiz görmemiştir. Onun dediği gibi bunu
ancak cahiller böyle zanneder!!
Fazla Mecazi Te'villerden Sakınılması
Burada hadîslerin -ve genel olarak nassların- te'vilinin ve onları
zahirlerinden dolayı dışarı çıkarmanın da bir tehlike kapısı olduğunu ve
bundan sakınılması gerektiğini söylemek istiyorum. Akıl veya nakilden bunu
gerektiren bir durum olmadıkça Müslüman âlimin bu kapıdan içeriye girmemesi
gerekir.
Çok defa hadîsler, kişilere, belirli zamanlara ve mekanlara itibar
edilerek te'vil edilirler. Ama sonra tetkik edebilen bir araştırmacı, onun
zahiri üzerine bırakılıp o şekilde anlaşılmasının daha uygun olduğunu ortaya
koyar. Buna misal olarak şu hadîsi zikredebilirim: "Kim bir (sidre) ağacı
keserse, Allah onun başını cehennemden aşağı sarkıtır."122 Bu
hadîs birkaç şekilde rivayet edilmiştir. Baradaki 'sidre' kelimesi şart
cümlesi içerisinde nekra olmasına rağmen bazı sarihler bundan muradın Haram
bölgesinin ağacı olduğu şeklinde onu te'vil etmişlerdir. Onlar ağaç kesenin
şiddetli azap ile korkutulduğunu görünce bunu Haram bölgesi ağacına hasretmişlerdir.
Benim meylettiğim şey ise, hadîsin, insanlara, gafil oldukları önemli bir
hususu tembih etmesidir. O da, özellikle sahrada, insanların hem gölgesinden,
hem de meyvesinden yararlandığı ağacın -hususen Arap ülkelerinde
122' Ebu Davud, Edeb 171, nu: 5329,
Beyhâki, Sünen, c- 6, s. 139'da, ES-bânî'de Camii'de zikretmiştir.
344
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
sidre ağacının- ehemmiyetidir. Dolayısıyla bu ağacın kesilmesi, insanların
hepsini birçok hayırdan men edecektir- İşte bu, şimdilerde çağdaş dünyanın
"yeşili ve çevreyi koruma" diye isimlendirdikleri faaliyete girmektedir.
Öyle ki bu çevrecilik, sırf onun için birçok grupların ve partilerin oluşturulduğu,
hakkında birçok toplantılar ve konferansların düzenlendiği önemli bir husus
haline gelmiştir.
Daha sonra Ebu Davud'un Sünen'ine müracaat ettim ve onda şunu
buldum: Ebu Davud'a bu hadîs soruldu da o şöyle dedi: "Bu hadîs,
muhtasardır ve şunu demek istiyor; 'Her kim bir yolcunun veya hayvanların
gölgelendiği çöldeki bir ağacı boş yere, zalimliğinden dolayı haksız yere
keserse Allah da onun başını cehenneme sarkıtır."3
Allah'a hamdolsun, sadece benim böyle anladığımı sandığım bu husus ile
İmam Ebu Davud'un yorumu birbirine uygundur.
Kabul Edilemeyecek Te'viller
Reddedilmesi gereken te'villerden bir kısmı da, ne ibarede, ne de metnin
akışı içerisinde herhangi bir delil olmaksızın yapılan bâtınî te'villerdir.
Mesela onlardan birisinin "Sahur yapınız! Çünkü sahurda bereket
vardır."123 hadîsin-deki sahur ile muradın istiğfar olduğunu
söylemesinde olduğu gibi. Şüphesiz sahurlarda istiğfar, Kur'an ve sünnetin
teşvik ettiği en büyük amellerdendir. Lakin sahurdan muradın istiğfar olduğunu
söyleyenin bu sözü, körü körüne bir te'vil olduğundan kabul edilemez.
Ebu Davud, Edeb 173, nu: 5239, c. 5 s. 404 "~ Muttefekun
aleyhtir. Bkz: el-Lü'lüü ve'l-Mercan, nu: 665.
345
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Özellikle bundan ne kastedildiğini kesin olarak açıklığa kavuşturan başka
hadîsler de gelmiştir: "Hurma ne güzel bir sahurluktur."124
Yine; "Sahurun hepsia berekettir. Onun için, -sizden biriniz
bir yudum su içmekle de olsa- sahuru terk etmeyin,"125
hadîsinde olduğu gibi.
Aynı zamanda her namazda fitnesinin şerrinden Allah'a sığınmakla
emrolunduğumuz Deccal hakkında vârid olan hadîslerin de bugünkü karanlık Batı
medeniyetini simgelediği şeklindeki te'viller de böyledir. Çünkü o, Deccal'in kör
olarak vasfedildiği gibi kör bir medeniyettir. Çünkü o, hayata ve insana tek
bir göz ile bakıyor ki o da sadece maddedir ve bundan başkasını görmez. Öyle
ki sanki ona göre ne insanın ruhu, ne kainatın bir ilahı ve ne de bu dünya hayatından
sonra ahiret vardır.
Bu te'vil ise, pek çok hadîslerde sabit olduğu üzere Deccal'in gelen-giden,
gİrip-çıkan, propaganda yapan, tahrik edip bozgunculuk çıkaran, tehdit
eden..,bir fert, şahıs veya insan olduğu şeklindeki tarif ve tavsifine
aykırıdır. Bu konuda o kadar sahih hadîsler gelmiştir ki tevatür derecesine
varmıştır.b
Yine batıl te'villerin birisi de bazı çağdaş Müslüman yazarların, kıyamete
yakın bir zamanda İsa Mesih'in inmesiyle ilgili hadîslerin - ki birçok imam ve
hafızın açıkladığı gibi
124~ teyhâki, Sünen, c. 4, s. 237.
Yine İbn Hibban, Ebu Nuaym Hılye-tü'l-Evliya'da; Elbânî, Camii'de zikretmiştir.
(?)
a' Metinde ve Müsııed'den nakledilen
et-Terğib'de "kulluhu=hepsi" şeklindedir. Ama Müsned'de "ekluhu=(sahurun)
yenilmesi berekelli-dir" şeklindedir ve asıi olan budur.
125" Ahmed, Müsned, c. 3, s. 12,
44; Münziri, Terğib, c. 2, s. 139'da isnadının kavi olduğunu
söylemiştir. b" Deccal hadîsleri. Bkz: el-Lu'lüü, nu:
1851,1860
346
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTKM
bunlar da tevatür derecesine ulaşmıştır126 -barış ve güvenliğin
egemen olacağı bir asrı simgelediği şeklindeki te'viller-dir. Nitekim insanlar
arasında Isa Mesih'in, beşer içerisinde barış ve hoşgörü davetçisi olduğu
görüşü yaygındır.
Yazar, bu te'vilin, İsa Mesih'in inişi ve onun bunun aksine olarak
vasfedildiği sahih hadîslerin delâlet ettiği hususlarda, tamamen çeliştiğini
unutmaktadır: "Meryem oğlu mutlaka adil bir hüküm indirecek, haçı kıracak,
domuzu Öldürecek ve cizye koyacaktır"127 ve ancak
İslâm'ı kabul edecektir. Bunlar ise zikredilen te'vil ile tamamen
çelişkilidir. Kaldı ki bu te'vil, İslâm'ın kılıç dini, Hıristiyanlığın ise yegâne
barış dini (!) olduğunu iddia eden zâlim misyonerlik ve şarkiyatçılık
progagandasına güç vermektedir.
İbn Teymiyye ve Mecazın İnkarı
Ben Şeyhü'l-İslâm ibn Teymiyye' nin umumiyetle Kur'an, hadîs ve dildeki
mecazı inkar ettiğini biliyorum. O, bu görüşünü çeşitli deliller ve itibar
ettiği hususlarla desteklemiştir. Ve yine onu bu görüşe iten etkenleri de
biliyorum. O, bununla Yüce Allah'ın sıfatlarını te'vilde aşırılığa düşen
insanların önündeki bu te'vil kapısını kapatmak istiyor. Onlar da
"Muattile"a başta olmak üzere Mu'tezile, hatta İslâm
126- gu hususta Bkz: Aflame Enver el-Keşmiri'nin, et-Tasrih
bima Te-vatere fi Nüzuli'İ-Mesih adh kitabı. Tahkik: A. Ebu Gudde. Aslında
daha fazla olmasına rağmen kitapta sahih ve hasen hadîslerden 40 hadîs
toplanmıştır.
1?'~ Birbirine yakın lafızlarla Ebu
Hureyre'nin hadîsinden muttefe-kun aleyhtir. el-Lü'lüii ve'l-Meram, nu.
95, Camii's-Sağit, 7077. a" Muattile: "Kıdem
mefhumunu sadece Zat-ı Bari'ye tahsis etmek ve Allah'ın birliğini (tevhid) tam
manâsıyla ispat etmek gerekçesiyle CenaB-[ Hakk'ın sıfatlarından tenzih
(ta'til) edenler. Ma'bed el-Cu-heni (ö. 80/699) ile Cehm İbn Safvan (ö. 128/754
347
SÜNNETİ ANLAMADA VÖNTEM
filozofları Muattile'den sayılır.) diye isimlendirilen kimselerdir.
Onların nazarında Allah Teâlâ'nın sıfatları neredeyse yok mesabesinde olup,
onlar söz konusu sıfatları kabul etmemişlerdir.
O, ümmetin selefinin görüşünü canlandırmak, Allah Teâlâ'nın kendisi için
Kitabında ve Resûlü'nün dilinde ispat ettiklerini ispat, Kur'an ve sünnetin
nefyettiklerini de nefyetmek istemiştir.
Fakat o, bu konuda, dilin bütününde mecaz diye bir şeyin olmadığını
savunacak kadar ileri gitmiştir.
imam Ibn Teymiyye, ümmetin âlimleri içerisinde sevdiklerimden - belki de
en sevimlisi- ve benim aklıma en yakınıdır. Fakat onun kendisinden önceki
imamlara muhalefet ettiği gibi, ben de burada ona muhalefet ediyorum. Nitekim,
düşünmemizi, taklit etmemizi, şahıslara değil, delile uymamızı, hakkı
insanlarla değil, insanları hak ile tanımamızı bize o öğretmiştir. Bu yüzden
ben İbn Teymiyye'yi seviyorum ama Teymiyyeci değilim! Nitekim Hafız Zehebî
şöyle demiştir: "Şeyhü'l-İslâm (İbn Teymiyye)'ı severiz ama hakkı ondan
daha çok severiz."
Evet, ben, Yüce Allah'ın sıfatlarıyla ilgili, gayb âlemi ve ahiret
hayatıyla ilgili bütün konularda Şeyhü'l-İslâm ile beraberim. Evlâ olanı,
delil olmaksızın bunların te'viline dalmayıp, onu bilenine bırakmamız, bilmediğimiz
bir ilmi üst-lenmeyip, ilimde derinlik sahiplerinin dediği gibi: "Ona
inandık ve hepsi Rabbimiz katındandır" (Al-i İmran, 7) de-memizdir.
İşte bu, gelecek bölümde aydınlatmayı arzuladığım, şeydir.
348
7- GAYBÎ OLAN ÎLE
OLMAYAN HUSUSLARI BİRBİRİNDEN AYIRT ETMEK
Sünnet, gayb âlemi ile ilgili konulara da değinmiştir. Bunlardan bazısı
Yüce Allah'ın kendilerine çeşitli görevler verdiği ve "Rabbinin
askerlerini ancak kendisi bilir" (Müddessir, 31) buyurduğu meleklerdir.
Bazısı, bizler gibi mükellef olan, bizim onları görmediğimiz halde, onların
bizi gördüğü, yeryüzü sakinlerinden olan cinlerdir. Bazısı da Allah Teâlâ'nın
huzurunda bizleri azdırmak, batıl ve şerri bize süslü göstermek için yemin
eden "Senin izzet ve şerefine andolsun ki onlardan ihlâslı kulların
hariç, onların hepsini azdıracağım." (Sa'd, 82,83) diyen İblis'in
askerleri olan şeytanlardır.
Yine Arş, Kürsü, Levh-i Mahfuz ve Kalem de böyledir.
Bu gaybî konulardan bazısı, kıyametin kopmasından önce, ölümden sonraki
kabir suali, onun saadeti veya azabıyla iç
349
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
içe bir hayat olan berzah hayatıyla ilgilidir. Diğer bazısı ise, diriliş,
haşr (toplanma) ve bekleme, Kıyamet gününün korkunç yönleri, büyük şefaat,
mizan (terazi), hesap, sırat, cennet ve oradaki maddî ve ruhî açıdan çeşitli
nimetler, oradaki insanların dereceleri, cehennem ve oradaki hissî ve manevî
açıdan azap çeşitleriyle onların düştükleri alt tabakaların varolduğu ahiret
hayatıyla ilgilidir.
Bu hususların hepsi veya çoğu Kur'an-ı Kerim'in de üzerinde durduğu
konulardandır. Lakin, sünnet, Kur'an'ın icmali olarak kısaca bahsettiği
hususları genişletip tafsil etmiştir.
Burada hemen işaret etmemiz gerekir ki bu husus vârid olan hadîslerden
bazısı sahihlik mertebesine ulaşmadığı için onlara iltifat etmeye gerek yoktur.
Burada sadece Peygamberimizin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) hadîslerinden
sabit ve sahih olanları hakkında söz edeceğiz.
Bu noktada, Müslüman bir âlime düşen, ilim ehlinin ve kendilerine uyulan
ümmetin selefinin kaidelerine göre onlardan sahih bir şekilde sabit olanlarını
kabul etmesidir. Bunların sırf yaşadığımız hayata ters düşmesinden veya
normalde imkânsız görsek faile, aklen vukuu imkân dahilinde olduğu müddetçe,
vukuunun uzak sayılmasından dolayı reddedilmesi caiz değildir. Nitekim bugün insan,
kendisine verilen ilim vasıtasıyla, normalde imkânsız hükmünde olan öyle şeyler
yapmıştır ki bunlar önceki insanlardan birisine anlatılsa, o, anlatanı
delilikle itham ederdi. Şu halde akla uzak gibi gözüken bu gaybî hususlar, ne
yerde ve ne gökte hiçbir şeyden aciz olmayan Allah Teâlâ'nın kudretiyle neden
olmasın? Bunun içindir ki âlimlerimiz dinin, aklın hayrete düşeceği bazı şeyler
getirebileceğini, ama aklın imkânsız gö-
350
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
receği şeyleri getirmesinin mümkün olmadığını ifade etmişlerdir. Bu
yüzden, nakledilen sahih nasslar ile akledilen açık veriler hiçbir şekilde
çelişkiye düşmez.
İkisi arasında çelişkinin olduğu sanılan hususlarda, bir hatanın vuku
bulmuş olması gerekir ki bu, ya nakledilen nassın sahih olmaması ya da aklın
sarih olmamasından kaynaklanmıştır. Yani bu noktada ya insanın din zannettiği
şey dinden değildir, ya da ilim ve akıl (verileri) zannettiği şey gerçekte ilim
ve akıldan kaynaklanmamaktadır.
Gerçekten Mutezile gibi bazı İslâmi fırka ve ekoller, akıllarının uzak
gördüğü bazı sahih hadîsleri reddetme hususunda haddi aşmışlardır. Nitekim
bazılarının kabirde iki meleğin sorusundan ve ondan sonraki saadet ve azaptan
bahseden hadîsleri reddetme durumlarını görmekteyiz.
Onların, sırat ve mizan hadîsleri, mü'minlerin cennette Allah'ı görmeleri,
cinler ve cinlerin insanoğluyla alâkasından bahseden hadîsler karşısında
konumları da yine böyledir.
Nitekim İmam Şâtıbî, kıymetli kitabı el-İ'tisam'da şunu
zikretmektedir: "Bid'atçi ve sapıkların özelliklerinden bir tanesi de
kendi gaye ve mezheplerine uymayan hadîsleri reddetmeleridir. Onlar bunların
akla muhalif olduğunu ve delil olmaya elverişli olmadıkları için onların
reddedilmesi gerektiğini iddia ederler. Kabir azabını, sıratı, mizanı,
ahirette Allah'ın görülmesini, aynı şekilde sinek hadîsini ve sineğin bir
kanadında zehir ve diğerinde ise panzehir olduğunu ve önce zehirli kanadını
soktuğunu, (dolayısıyla panzehiri için) diğerinin batırılmasını ve kardeşinin
karnı ağrıyana Nebi’nin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bal
içirmesini emrettiğini anlatan hadîs ve adil râviler tarafından nakledilen
sahih hadîsleri inkar edenlerin inkarında olduğu gibi.
351
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Hatta onlar zaman zaman, hadîs imamlarının adalet ve imamlıklarında ittifak
ettikleri şahısları -ve Allah saklasın sahabe ve tabiundan olan râvileri- dahi
kötüleyerek cerhetmiş-lerdir, Bütün bunlar ise, mezheplerin muhalif olan
hususlara cevap verebilmeleri içindir. Bazen de onlar selefin fetvalarını
reddedip, ümmetin sünnet ve ehline uymaktan nefret etmeleri için kamuoyuna
karşı bu fetvaları körüklenıişlerdir.
Sırat, mizan ve havuzun varlığını söylemeyi, aklın almayacağı bir şeyi
söylemek olarak gördüler. Hatta onlardan kimisine: 'Ahirette yaratıcıları olan
Allah'ın görüleceğini söyleyen kafir olur mu?' diye sorulduğunda o; 'Hayır,
kafir olmaz, çünkü o aklın almayacağı bir şeyi söylemiştir. Akıl almayan
şeyleri söyleyen kişi ise kafir değildir!' demiştir.
Bir taife ise ahad haberlerin hepsini nefyedip, Kur’an anlayışı
doğrultusunda akıllarının güzel gördükleriyle yetinmişlerdir. Öyle ki onlar
yüce Allah'ın 'İnanıp iyi işler yapanlara yediklerinden dolayı bir günah
yoktur" (Maide, 93) ayetiyle içkiyi mubah görmüşlerdir.
İşte onlar ve benzerleri için Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
şöyle buyurmuştur: 'Sizden birinizi koltuğa yaslanmış olarak, kendisine benim
emrettiğim veya yasakladığım herhangi bir emrim geldiğinde şöyle derken
bulmayayım: 'Bilemem, biz Allah'ın kitabında bulduğumuz şeye uyarız."123
Bu nehyin İçerdiği şiddetli bir vaid olup, sünneti reddeden kimseyi hükmü
içerisine alır."129
Yine çağdaş reformistlerden bazılarının şu sahih hadîsi akla uzak bulmaları
da böyledir: "Şüphesiz cennette öyle bir
128- Ebu Davud, Sünne 6, nu: 4605;
Tirmizi, İlim 10, nu: 2664; Ahmed, Müsned, c. 6, s. 8.
129" Şatıbi, el-İ'tisam, c. 1, s.
231-2, Metabiu Şirketi'1-İ'lan a t eş-Şarkjy-ye baskısı.
352
SÜNNETİ AÇILAMADA YÖNTEM
ağaç vardır ki, süvari onun gölgesinde yüz sene gider de (gölgesini)
katedemez."130 Bu hadîs mütrefekun aleyh olup, Buhârî ve Müslim
onu, Sehl ibn Enes'ten rivayet etmiştir, Bunun için İbn Kesir, Allah Teâlâ'nın:
"Ve uzamış gölge..." (Vakıa, 30) ayetinin tefsirinde şöyle demiştir:
"Bu Resûlullah'dan {salla’llâhü aleyhi ve sellem) sabit olmuş, hatta hadîs
imamlarına göre sıhhati kat'î olan mütevatır bir hadîstir."
Zahir olan buradaki yüz senenin dünya senelerinden oluşudur. Nitekim Ebu
Said'in rivayetinde "Çok iyi, rahvan, hızlı bir bİnekli"
denilmektedir. Dünyamızdaki zaman ile Allah katındaki zaman arasındaki oranı
ancak Allah bilir. Kur'an'da: "Rabbinin yanında bir gün sizin saydıklarınızdan
bin yıl gibidir." {Hacc, 47) buyurulmaktadır. Hadîs sahih olunca biz,
ahiretin, bu dünyanın kanunlarına uymayan özel kanunları olduğunun bilinciyle,
can-ü gönülden "İnandık, tasdik ettik" demekten başka bir şey
yapamayız. Hatta ibn Abbas: "Cennette, dünyadan ancak isimler
vardır!" demektedir.
Yine cehennemde küfür ehlinin azabı hakkındaki, kafirin dişinin (Uhud Dağı
kadar) büyüklüğü, iki omzu arasının uzaklığı, derisinin kalınlığı hakkında
gelen hadîs de böyledir.3 Buna teslim olmak en sağlıklı yoldur.
Tafsilatını araştırmak ise gereksizdir. Kaldı ki başarılı bir davetçi,
bilinmesi halinde bile dinî düzelmeyi ve dünyevî mutluluğu sağlamayacak, hatta
çağdaş kafalarda çeşitli problemlere yol açacak bu tür hadîslerle, okuyucusunun
veya dinleyicisinin zihinlerini meşgul etmez, onları ancak gerektiğinde
münasebeti çerçevesinde zikreder.
33O- Bkz: el-Lİİ'lüü m'i-Mercan, nu:
1799-1801, hadîsler.
a" Bkz: Müslim, Ceme 13,
nu: 44; Timim, Cehennem 3; İbn Mâce, Zühd
38; Müsned, c. 2, s. 26, 328,334, c. 3, s. 29
353
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Müslümanın bizzat meşgul olması en uygun olan şey; Allah'tan cenneti ve
kendisini ona yaklaştıran söz ve ameli istemesi, cehennemden ve ona yaklaştıran
söz ve fiilden Allah'a sığınması, cennet ehlinin girdiği yola girmesi, kendisini
cehennem ashabının yoluna girmekten uzaklaştırmasıdır. İman mantığının
kabullendiği, akıl mantığının da reddetmediği en sağlıklı konum; taabbudî olan
her hususta gelen haberlere "işittik ve itaat ettik" dediğimiz gibi,
dinin gayb ile ilgili hususlardan ispat ettiği her şeye de inandık, tasdik
ettik dememizdir.
Evet, nassın getirdiği şeylere inanırız. Onun hakikatinden, nasıl
olduğundan sormayız, detayını araştırmayız. Çünkü çok defa bizim akıllarımız
bu tür gaybî durumları almaktan aciz kalır. Zira insanı yaratan Allah, onu
böylesi durumları idrak etmeye elverişli kılmamıştır. Çünkü o, yeryüzündeki
hilafet görevini yerine getirirken buna ihtiyaç duymaz.
Şayet Mu'tezilenin temsil ettiği akılcı kelamı ekol, bu gerçeği idrak edip,
kabul etseydi, mü'minlerin ahirette Allah Teâlâ'yı göreceğini ortaya koyan
sahih hadîsleri inkar ihtiyacı hissetmezdi. Bu habere göre mü'minler Rablerini
ayın on-dördü gecesindeki (dolunay) gibi göreceklerdir.a Buradaki
teşbih (benzetme) görmenin (dolunayı görmede olduğu gibi) açık-seçik olacağını
ifade için yapılmıştır, yoksa görülecek olan Allah'ın aya benzemesi vb. için
yapılmamıştır. Onlar, te'vilinde saptırdıkları şu Kur'an ayetinin zahirine de
bağlanarak bu hadîsi kabul edip, inkar etmeyebilirlerdi; "Yüzler var ki o
gün ışıl ışıl parlar, Rabbine bakar." (Kıyame, 22-23)
a" Bfcz. Buhâri, Mevaht Î6, Ezan
129; Ebu Davud, Sünen 20; Tirmizi, Cenne 16
354
sünnet! anlamada yöntem
Onların düşmüş oldukları asıl hata; gaib olanı şahid olana, ahireti de
dünyaya kıyas etmeleridir. Halbuki bu kıyas maa'l- farıktır (birbirlerine
kıyas edilemeyecek iki ayrı şey). Çünkü her dünyanın kendine özgü kanunları
vardır. Bu nedenledir ki, bizim normal görmemiz gibi olamayacağı noktasında
onlarla aynı fikirde olmalarına rağmen Ehl-i Sünnet rü'yetin (Mü'minlerin
ahirette Allah'ı görmesinin) varlığını kabul etti. Dahası o, -İmam Muhammed
Abduh'un da dediği gibi- keyfiyeti ve tarifi olmayan bir görmedir. Böyle bir
görme, ancak Allah'ın ahiret yurdundakilere has kıldığı bir bakışla veya dünya
hayatındaki bilenen görme duygusunun değişmesiyle meydana gelebilir. Bu ise
haberin sahih olarak geldiğinde, vuku bulacağını tasdik etsek de, mahiyetini
bilemeyeceğimiz bir husustur.131
Seyyid Reşid Rıza da ahirette Allah'ın görülmesi konusunda hocasının
sözleri üzerine şu ilavelerde bulunmuştur: "Orada, hakikatte idrak
edebilme, ruha aittir. Duygular sadece onun için birer araçtır. Nitekim bu
asırda, doğu ve batı âlimlerinin yanında kat'î tecrübelerle sabit olmuştur ki;
gözleri kapalı olduğu halde gören ve okuyan insanlar -ki buna düşüncelerin
okunması diyorlar- uykuda, rüyada bazı şeyler hariç, bir takım şeyleri
görenler vardır.
Yine insanlardan kimisi, aradaki bir çok engellere ve fevkalâde uzaklığa
rağmen bir şeyi görebilmektedir. Mesela Mısır (Kahire)'daki birisinin,
İskenderiyye'de evinden durağa çıkan akrabasını görmesi gibi."
Bu durum, şu âlemde görme hususunda bütün insanlar için alışılmışın aksine
sabit olunca, akıllı bir insana, bu âlem-
131" Muhanutîed Abdulı, Risûtetu'İ-Tevhid,
s. 187-8
355
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
den daha garip, alışılmıştan daha da uzak olan cennetteki görme hadisesini
bir problem yapması yakışır mı? O cennet, âdetleri ve kanunları şehadet
âleminden farklı olan gayb âle-mindendir. Şu halde, rü'yeti inkar edenlerin,
bunu karışık bir problem olarak görmelerinin sebebi, görme ve görülen hususunda
gayb âlemini, dünya âlemine kıyas etmelerinden başka ne olabilir? Halbuki bu,
batıl bir kıyastır. Batıl oluşu, görülen Allah hakkında daha açıktır. ™
132-
A.g.e.
356
8- HADİS LAFIZLARININ
DELALET ETTIGI ŞEYLERİN İYİ TESBİT EDİLMESİ
Sünnetin doğru olarak anlaşılması için cidden önemli olan şeylerden birisi
de sünnetin getirmiş olduğu lafızların neye delâlet ettiğini iyice tesbit etmektir.
Çünkü lafızların delâlet ettiği şeyler asırdan aşıra, çevreden çevreye
değişebilir. Bu dillerin ve lafızların gelişmesi ve bu noktada zaman ve mekan
faktörlerinin etkisi okuyanlarca bilinen bir husustur.
İnsanlar bazen belli mânâlara delâlet'etmek üzere bazı lafızlar üzerinde
anlaşabilirler ki bu ıstılah üzerinde artık tartışılmaz. Fakat burada korkulan
şey, sünnetle gelen lafızların sonradan çıkan bir ıstılaha hamledilmesidir ki
bu durum Kur'an lafızları için de söz konusudur. İşte karışıklıklar ve
ayakların kayması buradan çıkmaktadır.
Nitekim İmam Gazzali, bazı ilim isimlerinin ve birtakım mânâların, selef
dönemlerindeki delâletlerinin daha
357
sünneti anlamada yontîvi
sonralan değişmesi hususunda tembihatta bulunmuş, bu kavramların tarif ve
sınırlarında derinleşmeyenlerin anlayışlarını, sapma ve kargaşa tehlikesinden
sakındırmıştır. Bu hususta İhya adlı eserinin "Kitabu'l-İlm"
kısmında kıymetli bir bölüm ayırmış ve orada şöyle demiştir:
"Bil ki zemmedilmiş ilimlerin, sert ilimlerle karışmasının menşei,
övülen isimlerin, tahrif edilip değiştirilmesi ve bozuk maksatlarla selef-i
salih ve ilk asrın murad ettiği mânâlardan başkasına nakledilmesidir. Bunlar
ise şu beş lafızdır: Fıkıh, ilim, tevhid, tezkir ve hikmet.' Aslında bunlar
Övülmüş (ilim) isimleridir. Bu isimlerle vasfedilenler dinde çeşitli makamların
sahipleriydiler. Ama şimdi bunlar zemmedilmiş mânâlara nakledildiler. Ve bu
zemmedilmiş mânâlara ıtlak edilmesinin daha da yaygınlaşmasından dolayı, kalpler
bu mânâlarla vasfedilenlerin kötülüğünden nefret eder hale geldi."133
Allah kendisine rahmet etsin, Gazzali bu hususu sayfalarca açıklamıştır.
İlim sahasında Gazzali'nin değiştiğini mülâhaza ettiği bu beş lafız böyle
olunca, sayılamayacak kadar farklı sahalarda, bu şekilde değişen birçok lafzın
bulunduğu açıktır. Sonra bu değişiklik, zaman ve mekanın değişmesi, insanın
ilerlemesi sebebiyle, lafzın aslî şer'î delaletiyle sonradan ortaya çıkan örfî
ve ıstılahı delâleti arasındaki açıklık gittikçe büyüyüp-genişlemektedir. İşte
buradan da kasıtlı tahrif ve inhirafın doğduğu gibi, kasıtsız büyük hatalar ve
yanlış anlamalar da doğmaktadır. İşte bu; ümmetin gerçek ilim ehli ve otorite
olan âlimlerinin sakındırdığı, asırların geçmesi üzerine, şer'î lafızların,
sonradan çıkan ıstılahlara indirgenmesi hadisesidir.
133-
Gazzali, İhya, c. 1, s. 31-32, Danı'i-Marife Beyrut baskısı.
358
sünneti anlamada yö\tem
Asrımızda gördüğümüz gibi bu kaideye riayet etmeyenler bir çok hatalara
düşecektir.
Mesela, müttefekun aleyh olan sahih hadîslerde geçen "tasvir"
kelimesini ele alalım: En şiddetli azap ile korkutulan bu hadîslerdeki
tasvirden murad acaba nedir?3
Hadîs ve fıkıhla uğraşanların çoğu asrımızda "kamera" adı verilen
ve "fotoğraf" denilen "şekli" veren bu alet ile çalışan
"fotoğrafçı" diye isimlendirdiğimiz kimseleri da bu azap
vaidinin hükmü altına sokuyorlar. Halbuki kamera sahibinin fotoğrafçı, yaptığı
işin de tasvir (fotoğrafçılık) diye isimlendirilmesi îügavî bir isimlendirme
değil midir? Hiç kimse, Arap'ın bu kelimeyi v az'ettiğinde, akıllarında
canla-nan hususun bu olabileceğini iddia edemez. Öyleyse bu, lügavî bir
isimlendirmedir. Yine hiç kimse bu isimlendirmenin, şer'î bir isimlendirme
olduğunu da iddia, edemez. Çünkü bu sanat çeşidi teşriî (yasama) asrında
bilinmemekteydi. Dolayısıyla olmayan bir fotoğrafçı lafzının buna dahil edilmesi
düşünülemez.
Şu halde onu "fotoğrafçı", işini de "tasvir" diye
isimlendiren kimdir? Şüphesiz bu, sonradan ortaya çıkan örftür, biziz, ya da
zamanlarında bu sanatın ortaya çıktığında ona "tasvir" =fotoğrafçıhk
diye isim veren dedelerimizdir. Halbuki onların bir araya gelip başka bir ad
ile isimlendirmeleri mümkündü. Mesela Katar ve Haliç halkının dediği gibi fotoğrafa
"akis=yansıma"/ bu işi yapana da "ak kas=yansı
tan" diye isim vermeleri mümkündü. Mesela oralardan birisi yansıtana
(=fotoğrafçıya) gidiyor ve ona; "Beni yansıtmanı istiyorum" diyor,
"Senden akisleri (fotoğrafları) ne zaman
°" Bkz: el-Lü'lüü, nu: J366-137U aası hadisler.
359
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
alabilirim?" diye soruyor. Onların bu sözleri bu işin gerçeğine daha
yakındır. Çünkü bu, tıpkı şeklin aynada yansıdığı gibi, belirli araçlarla
şeklin yansımasından başka bir şey değildir. Nitekim zamanın Mısır Ülke Müftüsü
Aliâmle Şeyh Muhammed Buhayt el-Mutiî'nİn de söylediği budur. Bu da onun el-Cevabu'l~Kafi
fi İbahatıt-Tasviri'l-Fotoğrafi adlı risale-sindedir.
Asrımız, fotoğraf yansımasını tasvir diye isimlendirdiği gibi, cisimli
tasvire de naht (yontmacılık-oymacılık yani heykeltıraşlık) adını vermiştir.
Bu da selef âlimlerinin "gölgesi olan" şeklinde tabir ettiği ve
-çocukların oyuncakları hariç-haram olduğunda icma ettikleri şeydir.
Peki bu çeşit tasvirin naht (heykeltıraşlık) diye isimlendirilmesi, onu
tasvir ve tasvirciler hakkındaki azap vaidini ifade eden nasslar dairesinden
çıkarır mı? Cevap kesinlikle olumsuz olacaktır. Çünkü bu tür tasvir
(heykeltıraşlık) hem lügat olarak, hem de şer"an tasvir lafzına en uygun
olanıdır.
360
BEŞİNCİ
BÖLÜM -EK-
GİRİŞ
Sünnet, Batı düşüncesinin yıkıcı etkisine kapılan kişilerin birçoğunun
insafsız ve izansız eleştirilerine maruz kalmıştır. Söz konusu taife, sahip
oldukları bütün imkânları kullanırken dürüstlüğe aldırmadan, türlü hilelerle
onu yok etme ya da en azından onu etkisiz kılmaya çalışmışlardır.
Kimileri insanları sünnetin sübutu hakkında şüpheye düşürme gayretine
yönelmiştir. Bu çabalar ise, ya sünnetin hepsinde özellikle sözlü sünnetlerde
şüpheye düşürme (sünnetin büyük kısmı sözlü sünnetten oluşmaktadır) ya âtıad
haberler ya Buhâri'nin Sahih'i gibi mutemet kitaplar, ya da Ebu Hureyre
gibi meşhur râviler hakkında şüpheye düşürmek ve kaynaklara -olan güveni
sarsmaya yönelik olmuştur.
365
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Bazıları da, İslâmî yasama ve yönetmede sünnetin delil ve kaynak oluşuna
karşı ta'n sancağını yüklenip Kur’an varken, sünnete ihtiyaçları olmadığını
iddia etmişlerdir. Onlardan bir kısmı ise, sünneti bizzat sünnet ile yıkmaya
çalışmıştır. Bu ise, bazı hadîsleri alıp, mânâlarını sündürerek, bağlamından
koparıp, delâlet etmediği bir hususta onun delil getirilmesi şeklinde
olmaktadır.
Yukarıda işaret ettiğimiz şekilde yanlış kullanılan hadîslerden birisi,
Müslim'in Sahih'inde hurma aşılama meselesi ile ilgili olarak
rivayet ettiği meşhur hadîstir. Bazı rivayetlere göre Hz. Peygamber (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) bu hususta "Siz dünyanızın işini daha iyi
bilirsiniz"1 buyurmuştur. Bazıları sadece bu hadîse dayanarak
islâm'dan siyasî nizamı bütünüyle dışlamak istemişlerdir. Çünkü -onlara göre-
siyaset işleri, usûl ve rurû ile bizim dünyamızın işi olup, biz bunu ondan daha
iyi biliyoruz. Dolayısıyla vahyin yasama ve yönetme konusuna girmesi gerekmez.
Zira onlar nezdinde İslâm, devletsiz bir din ve şeriatsız bir akideden
ibarettir. Diğer bazıları ise, yalnız bu hadîsi delil göstererek İslâm'dan
bütün iktisat nizamını çıkartmak istemişlerdir.
Nitekim, neredeyse çeyrek asırdan beri arkadaşlık yaptığım eski bir
dostum, yasama, yürütme ve düzenleme bakımlarından İslâm'ın iktisadî
ilkelerinin olmayacağını iddia ederek bu hususlarda benimle uzun uzadıya
tartıştı. Onun ileri sürdüğü delillerin en sağlam olanı da bu hadîs idi. Ben bu
tartışmayı kaydettim ve başka bir yerde bu arkadaşın delillerini - doğrusu
şüphelerini- hatırlatıp, bunlara cevap verdim.
'' Müslim, Fedai!.
366
SÜNNETİ A MAMADA YÖNTEM
Daha da önemlisi, bazı insanlar, yalnızca bu hadîse dayanarak, alış-veriş,
muamelat, içtimaî, iktisadî ve siyasî konularla ilgili pek çok hadîs ihtiva
eden sünnet kaynaklarını yıkmak istemektedirler. Sanki Resûlullah (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) bu hadîsiy-le, sünneti teşkil eden diğer bütün söz, amel ve
takrirlerini neshetmiştir.
İşte insanlardan bazılarının bu denli aşırılığa düşmesi sebebiyledir ki,
büyük hadîs bilgini Şeyh Ahmet Muham-med Şakir, İmam Ahmed b. Hanbel'in Müsned'indeki2
bu hadîs üzerine şu değerlendirmeyi yapar:
"Bu hadîs, misyonerlerin Öğrencileri ve müsteşriklerin bendelerinden,
Avrupa'da yetişmiş Mısır mülhitlerinin tantana ettikleri hadîslerdendir. Onlar
bu hadîsi, sünnet ehline ve taraftarlarına, şeriatın hizmetçileri ve hamilerine
karşı delil getirdikleri bir asıl olarak kabul etmişlerdir. Onlar, sünnette
bir şeyi nefyetmek, muamelat ve içtimaî işlerde İslâm şeriatından bir hususu
inkar etmek istediklerinde, bunun dünya işlerinden olduğunu iddia ederek, Hz.
Enes'in "Siz dünyanızın işlerini daha iyi bilirsiniz" rivayetine
sarılmışlardır. Halbuki Allah biliyor ki onlar, ne dinin aslına, ne ulühiyete,
ne risalete inanıyorlar; ne de can-u gönülden Kur'an'ı tasdik ediyorlar.
Onlardan iman eden, ancak lisanı ile zahiren iman etmekte, kalbi ise, güvenerek
ve mutmain olarak değil, aksine taklit ederek ve korkarak karıştırdığı şeye
inanmaktadır. İş onun nezdinde daha da büyüyerek ciddiyet kazanıp da, şeriatın
kaynakları olan Kitap ve Sünnet, onun Mısır'da veya Avrupa'da aldığı eğitimle
çelişince, o bu eğitimi üstün görmede tereddüt etmez, hatta onu tercihten geri
kalmaz, efendilerinden almış olduğu bilgileri üstün görür ve kalplerine
Ahmed b. Hanbel, Müsned, nu: 1395,
367
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
kadar sinmiş olan bu malûmatı tercih ederler. Bütün bunlardan sonra da,
kendilerini iyi Müslüman kabul edip, insanların da bu şekilde algılamalarını
utanmadan isterler!
Oysa hadîs gayet açıktır ve herhangi bir nass ile çelişmediği gibi, yasama
ve yönetme gibi alanlarda sünnet ile delil getirilemeyeceğine de delâlet
etmemektedir. Hurma aşılama kıssasında Hz. Peygamber yalnızca "Bunun bir
fayda vereceğini zannetmiyorum" buyurmuş, ne onlara emretmiş, ne de
onları nehyetmiştir. Peygamber, onlara Allah'tan bir şey haber vermediği gibi,
bu konuda herhangi bir sünnet de koymamıştır ki, konu yasamanın bir aslı olan
sünnetin yıkılmasına kadar ileri gitsin.
"Siz Dünyanızın İşlerini Daha İyi Bilirsiniz" Hadîsinin Anlamı:
Şu halde, "Siz dünyanızın işlerini daha iyi bilirsiniz" hadîsinin
anlamı nedir?
Aslında bunun anlamı gayet açıktır ve herhangi bir karışıklık yoktur. Bu
mânâ, dinin, dünyevî maksat ve ihtiyaçlara götüren beşer işlerine müdahale
etmemesidir. Ancak, ifrat, tefrit veya sapma gibi durumlar olursa o başka.
Nitekim din, Rabbani yüce hedefler ve ideal ahlâkî değerler sebebiyle insanın
-maksatlı veya maksatsız normal davranışlar da dahil- bütün hareketlerine
müdahale eder ve sonra bu işleri yerine getirmede, kendisini dilsiz
hayvanlardan ayırt edecek üstün insanî edepleri ortaya koyar. Burada dünyaya
ait bazı - işlerle, İslâm'ın bu husustaki durumunu belirtecek bazı misaller
verelim-
1- Savaş:
İslâm, savaşın hedeflerine birtakım sınırlar getirmiş,, ona hazırlanmayı,
düşmana karşı tedbirli olmayı gücü nis-
368
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
betinde kuvvet hazırlamayı emretmiştir. Yüce Allah şöyle buyurmuştur:
"Ey inananlar, (uyanık bulunup) korunma tedbirlerinizi alın, bölük
bölük ya da hep birlikte savaşa gidin." (Nisa, 71)
"Onlara karşı gücünüz yettiği kadar kuvvet ve cihad için bağlanıp
beslenen atlar hazırlayın. Bununla Allah'ın düşmanını, sizin düşmanınızı ve
onlardan başka sizin bilmediğiniz, Allah'ın bildiği (düşman) kimseleri
korkutursunuz." (EnFal, 60)
"İnkar edenler istediler ki, siz silahlarınızdan ve eşyanızdan gaflet
etseniz de, birden size bir baskın yapsalar." (Nisa, 102)
Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem) ise şöyle buyurmaktadır:
"Haberiniz olsun ki, kuvvet atıştır."3
"Kim atışı öğrenir de, sonra onu unutursa, o bu nimete karşı nankörlük
etmiş olur."4
"Kim Allah'ın mesajı en yüce olsun diye savaşırsa, işte o Allah
yolundadır." (Bakara, 190)
Yine, savaş için uyulması gereken edepler dahi konulmuştur. Kur'an-ı
Kerim'de;
"Sizinle savaşanlarla Allah yolunda savaşın, fakat haksız yere
saldırmayın; çünkü Allah haksız yere saldıranları sevmez."5
buyrulmaktadır.
Hadîs-i Şerifte ise:
3" Müslim, İman, mı: 1917.
*" Ebu Davud, Nesaî, Hakim rivayet etmiş ve onu sahih görmüş, Ze-
hebi de ona muvafakat etmiştir. Bkz: Müstedrek II, nu: 95; el-Müntekg,
mme't-Tergib ve'l-Terhıb, 1,361-2
- Sunarı" ve Müslim'in ittifak ettiği hadîslerdendir. Bkz: M.
Fuat Ab-
dulbaki, d-Liı'lUii w'I-Mercan f'ima İllefeka Aleyhi'ş-Şeyhtın, nu:
1243-4
369
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
"(Ganimetleri elde etmek için) hainlik yapmayın, (aranızdaki)
anlaşmayı bozmayın, (düşmanın size yaptığı gibi cesetleri kesip parçalayarak)
misilleme yapmayın, çocukları öldürmeyin..."6 buyrulmaktadır.
Fakat savaşta kullanılacak silah çeşitleri, onları yapım tarzı, onlarla
eğitim vb. hususlar ise dinin belirlediği hususlardan değildir. Bu ancak.
Savunma Bakanlığı ile Silahlı Kuvvetler Komutanlığı'nın belirleyeceği bir
iştir.
Silah; bir asırda kılıç, mızrak, ok, mancınık, başka bir asırda tüfek, top,
bomba veya füze olabilir. Savaşanlar, bir dönem atları, filleri, başka bir
dönemde ise, tankları veya uçakları ya da uzay gemilerini kullanabilirler.
Atların kullanıldığı bir asırda dinin, inananları savaşa göre atlara yönlendirmesi
ne ise, uzay gemilerinin bulunduğu asırda da onları yönlendirmesi aynıdır.
Hedef, aynı hedef olup, "Allah'ın mesajının en yüce olması"dır. Edep,
aynı edep olup "(Aranızdaki) anlaşmayı bozmayın, misilleme yapmayın",
"Haksız yere saldırmayın, çünkü Allah haksız yere saldıranları
sevmez" şeklindeki kurallardır- Güç yettiğince kuvvet hazırlama, gerekli
tedbirleri alma, ümmetin eğitilmesi, eskiden de bugün de aynen geçerlidir. Her
ne kadar aletler,* araçlar ve etkinlikleri değişiyorsa da, prensipler ve
amaçlar sabit ve kalıcıdırlar.
2- Ziraat:
İslâm, ziraata teşvik eder ve ziraatçılara Allah katında en üstün
mükafatları vaad eder. Nitekim Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem) şöyle
buyurur:
k' Müslim, Cihad, nu:
1331.
370
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
"Ziraat yapan veya ağaç diken bir Müslüman yoktur ki, herhangi bir kuş
veya insan ya da hayvan, ekip-diktiğinden yesin de, bu onun için bir sadaka
olmasın."7
Fakat din, insanlara nasıl ziraat yapacaklarını, neler ekeceklerini, ne zaman
ekeceklerini ve ne ile ekeceklerini, kova, tulumba, saka ile ya da mekanik
aletlerle mi veya geleneksel sulama tarzlarıyla ya da yukarıdan serpme yahut
yağmurlama vb. sistemlerle mi sulayacaklarını öğretmek üzere müdahale etmez-
Dinin bu hususta herhangi bir dahli yoktur, zira bu onun ihtisas alanına değil,
Tarım Bakanlığı vb. müesseselerin ihtisas alanına girmektedir.
Öküzlerin çektiği kara sabanlardan, mekanik pulluklara kadar, tarım
aletlerinin gelişmesi, sulama usûllerinin ve kovalarla sakaların yerini modern
mekanik aletlerin alması, suyu bolca salıverme yerine yukarıdan serpme yahut
yağmurlama sistemlerinin kullanılması bu hususlardaki dinin tavrını ve baştan
beri ortaya koyduğu engin yönlendirmelerini değiştirmez.
3- Tedavi:
Konuya daha fazla açıklık getirebilmek açısından üçüncü bir misal olarak da
tedaviyi ele alalım. Eskiden bazı insanlar hastalığın, Allah'ın insana takdir
ettiği bir şey olduğunu ve Allah'ın takdir ettiği şeyin ise hiç şüphesiz
gerçekleşeceğini anlamışlar ve neticede tedavinin ne yararı olabilir ki
demişlerdir. Bu durumu gören Hz. Peygamber, insanlara hastalığın da Allah'dan,
devanın da Allah'dan olduğunu bildirmiş ve şöyle buyurmuştur
7" Buhârî, Muzaraa; Müslim, Müsakal;
bkz: M.Fuat Abdulbakî, e\-Lü'lüü ve'l-Mercan, II, nu: 1001.
371
SÜNNETİ ANLAMADA YÖHJTEM
"Ey Allah'ın kulları tedavi olun. Allah hiçbir dert vermemiştir ki,
devasını da vermiş olmasın. Yalnız bir dert hariç, o da ihtiyarlıktır." 8
"Allah her ne dert indirmişse, mutlaka onun devasını da
indirmiştir-"9
"Allah, haram kıldığı şeylerde sizin için şifa yaratmadı."' o
Bir defasanda Maçların, Allah'ın kaderinden herhangi bir şeyi geri çevirip
çevirmediği sorulduğunda Hz. Peygamber, "O da Allah'ın
kaderindendir"n buyurdular.
Bütün bunlardan anlaşılıyor ki, O (salla’llâhü aleyhi ve sellem), vücudu zararlı
her şeye karşı korumayı, muhafaza etmeyi tavsiye etmektedir. Çünkü bu,
mü'minin hem cihada katılması, hem de, Rabbine, nefsine, ailesine ve bütün
insanlara karşı görevlerini yerine getirebilmesi için (zorunlu) bir
hazırlıktır. Fakat ilaçların mahiyetine, nasıl yapıldıklarına, hangi maddelerden
ve ne oranda üretildiklerine vb. gelince bunlar da dinin ilgilendiği işlerden
değildir. Bunlar da ancak, Sağlık Bakanlığı vb. kurumların bileceği
işlerdendir.
Ama, helâl olan tedavi yöntemleriyle tedaviye teşvik etmesi, haram ile
tedavinin olmaması ve bedenin hakkına ri-
°~ Ahmed, Sünen sahipieri İbn Hıbban Hakim
rivayet etmişlerdir, iikz: Elbânî, Sahihu'l-Camii's-Sağir.
"" Buhâri, İbn Mâce, Elbâfıî, Sahihu'l-Camii's-Sağir, nu:
5558 1"~ Buhâri, Tıbb'da İbn Mes'ud'dan mevkuf ve muallak olarak
rivayet etmiştir. İbn Ebİ Şeybe ise bunu mevsol olarak rivayet etmiştir
ve senedi sahihtir.
U~ Tirmizi, Tıbb, nu: 2666, Kader, nu: 2149, Tirmizi hadîs
için "Hasen-Sahih" demektedir. İbn Mâce. Tıbb 3437; Ahmed, IH.
421; Hakim, Müstedrek, IV, 199-402, Hakim hadîsi sahih görmektedir.
Elbânî ise, bizim Müşkiletu't-Fakr adlı eserimiz üzerine yaptığı tahriç
çalışmasında onu hasen olarak nitelendirmektedir, Nu. 11.
372
SÜNNETİ AIHLAMADA YÖNTEM
ayet edilmesi gibi dinin ilk yönlendirmeleri, yürürlükten kaldıRIlMaksızın
ve değiştirilmeksizin geçerliliğini korumaktadır.
İşte "Siz, dünyaNIzIN işlerini kendiniz daha iyi bilirsiniz"
hadîsinden anlaşılması gereken budur, yoksa onun anlamı, dinin, hayattan
çekilmesi demek değildir.
Sünnetin Teşriî Yönünün
Olmadığı İtirazı
Dr. Abdulmun'im en-Nemr, es-Sunnetu ve't-Teşri' diye isimlendirdiği
bir çalışmasını yayınlamış ve orada, "Sünnet kitaplarında her ne varsa,
bunların hepsi teşri' içindir" deyip aşırılığa düşenlere karşı çıkarken,
KaraRI, Dehlevî ve Şel-tut'un bu konuda yazmış oldukları hususlara dayanmıştı.
Bu araştırmasında onun faydalı görüşleri ve tahlilleri mevcuttur. Ancak o, bu
iddiasında o kadar ileri gitmiştir ki, muamelat ve medenî hukuk ile ilgili hükümlerin
hepsini neredeyse teşriî sünnet dairesinden çıkartmaktadır.12 Hatta
bu yaklaşım onu, Nebevi sünnetin helâl kıldığı, -bütün mezhepler ve fıkhı
ekolleriyle- Müslümanların da helaL olduğunda icma ettikleri bir hususu kendi
görüşüyle haram kılmaya kadar götürmüştür. Bu da, Hz. Peygamber'in, insanların
ihtiyacını görünce, aldatma ve tartışmaları bertaraf edecek gerekli kuralları
koyduktan sonra yapılmasına ruhsat verdiği bey'u's-selem veya bazılarının
isimLendirmesiyle de
™" Nemr, Resül'un muamelat ile ilgili emir ve yasaklarından çoğunun
temelinin vahiy değil, Onun içtihadı olduğunu tekid etmiştir. Halbuki bu onun
iddiasına herhangi bir yarar sağlamaz. Zira, Hz. Peygamber'e ait bir iÇtihad,
Allah tarafından onaylanmışsa artık o, vahiy mesabesindedir. Çünkü usulde
belirtildiği üzere, Hz. Peygamber hata ÜZere bırakılmaz.
373
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
es-selem denilen (para peşin, mal veresiye şeklindeki) alış-ve-riş
tarzıdır. Bu hususta hadîs vârid olmuş, ondört asırdan beri ümmet bununla amel
edegelnıiştir. Nitekim birçok kaynak, İbn Abbas'tan şu hadîsi rivayet
etmişlerdir:
"Hz. Peygamber Medine'ye geldiğinde, Medineliler meyvelerde bir ve iki
yıllığına selem tarzı satış yapıyorlardı. Bunun üzerine O (salla’llâhü aleyhi
ve sellem) şöyle buyurdu: 'Her kim selem akdi yapacaksa, belirli Ölçüde,
belirli tartıda ve belirli bir zamana kadar yapsın.'"13
Dahası İbn Abbas, "Ben şahitlik ederim ki, belli bir süre ile
sınırlandırılmış olan selem akdini yüce Allah Kitabında da helâl kılmış ve ona
izin vermiştir." dedikten sonra şu ayeti okumuştur:
"Ey inananlar, belirli bir süreye kadar birbirinize borç verdiğiniz
zaman onu yazın." (Bakara, 282)
Rivayetteki İbn Abbas'ın "ben şahitlik ederim ki" sözü, yemin
mesabesindedir. İşte bu, "Kur'an'ın Tercümanı" olarak bilinen İbn
Abbas'ın görüşüdür.14
Fakat Şeyh en-Nemr selem satışı hakkında şöyle demiştir: "O, olmayan
bir şeyin vasfedilerek satılması, zimmete geçirilmesidir. Köylerdeki halkın
çoğu bu şekilde hareket ederler ve ziraatçılar bazı ihtiyaçlarını kötü de olsa
bu şekilde giderirler. İşte bundan dolayı biz onun haram olduğu görüşüne
meylederiz."15
Oysa burada Şeyh en-Nemr'e yakışan, zulüm ve sömürünün haram olduğunu
söylemekle yetinmesi ve sünnet ve
13" Şevkânî, Neytü'I-Evtttr, V.
342-3. (Buhârt, Selem 1, 2, 7; Müslim, Mıısnkai 128; Ebu
Davud, Büyü' 55; Tirmizi, Buyu' 68; İbn Mâce, Ticaret 59;
Ahmed, 1,217) u" Şevkânî, a.y. ™~ Nemr Abdulmun'ım, es-Sünnetü
ve't-Tefri, s. 42-3
374
SÜNNETİ ANLAMADA VÖNTEM
icma ile sabit bir muamelenin aslını haram kılmaya çalışmaması idi. İşte
bu, "Siz dünyanızın işlerini daha İyi bilirsiniz" şeklindeki sahih
hadîsin söyleniş sebebine ve ondan kastedilene aykırı olarak istismarında bir
aşırılık veya tahriftir. Fakat bizce bu, ona karşı çıkma adına, hadîsin içeriğinin
ilgâsı demek olan uygulamanın reddini aşırılık olarak görmek, sünnette teşriî
olmayan bazı hususların da sâdır olduğunu da inkar etmemizi gerektirmez. İşte
bu tavır. Dr. Muhammed Selim el-Avva'nın "es-Sünnetü't-Teşriıyye ve
Gayru't-Teşrüyye" adlı makalesine karşı Dr. Fethi Abdülkerim'in
yazdığı "es-Sünuetü Teşriun Lâzimun Dâimun" adlı reddiyesinde
ve Dr. Abdulmun'ım en-Nemr'e karşı. Dr. Musa Lasın ve Dr. Ali el-Karadaî'nin
Katar Üniversitesi Yayınları arasında çıkan Sünnet ve Siret Araştırmaları
Merkezi Dergisi'nin ikinci sayısındaki reddiyelerinde olduğu gibi, bazı
hamasetli yazarların yenik düştükleri bir durumdur.
Oysa bu problemin çözümünde gerekli olan şey, Kur'an ve sünnetteki muhkem
nasslann ışığında, şeriatın maksatları ve kaideleri ışığında ve İslâm
ümmetinin en fâkihleri olmaları hasebiyle selefin rehberliği ve anlayışı
doğrultusunda İtidal, denge ve meseleye derinlemesine, insafla ve
ifrat-tef-ritten soyutlanarak bakmaktır.
İşte bu hususlar, yıllardır beni meşgul etmekte ve ben bugün takdim ettiğim
bu görüşlerin yolumuzu aydınlatmasını diliyorum.
İfrat ve Tefrite
Düşenler Arasında Teşriî Sünnet (Sünnetin Bağlayıcılığı)
Burada en Önemli konu, insanların bağlanmak ve gereğince amel etmekle
mükellef oldukları teşrîî sünnet ile, teşriî ve
375
sCnnetİ anlamada, vöntem
teklif babından olmayan sünnetin nasıl değerlendirileceğinin beyanıdır.
Yine, kıyamet gününe dek, bütün insanlar için genel ve devamlı olan bir teşriî
ile, ortaya çıkan şartlar veya belirli hallere has kılınan sünnetin de ayrıca
değerlendirilmesi gerekecektir.
Asrımızdaki vakıa ise, İslâm'a mensup kimselerin iki grup halinde birbirine
zıt iki tarafa ayrılmış olmalarıdır. Onlardan bir grup, sünnetten vârid olan
her şeyi, her-zaman, her yerde, her durumda bütün insanlar için bağlayıcı bir
teşriî kılmak istemektedir. Halbuki özellikle Hz. Peygamber'in (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) fiillerine bakıldığı zaman, onlar içerisinde, cibilli (yaratılıştan)
olarak sâdır olanlar var, âdet olarak sâdır olanlar var, çevrenin bilgi ve
tecrübesinden sâdır olanlar var, kasıtlı olarak değil de, tevafuken sâdır
olanlar var. Bundan dolayıdır ki, usûl âlimlerinden bazı muhakkıklar, Allah'a
yaklaşma kastı ortaya çıkmadığı müddetçe bu fiillerin, en fazla o hususların
mubah ve meşru olduklarını göstereceği kana-atindedirler-
Fakat asrımızda biz, minberin üç basamaklı olmasını sünnet, fazla basamaklı
olmasını ise sünnete aykırı bulan ve bunu zemmedilmeyi gerektirecek bir durum
gibi algılayan kimseleri görmekteyiz! Halbuki Hz. Peygamber'in (salla’llâhü
aleyhi ve sellem), daha önce üzerinde hutbe okuduğu hurma kütüğünü bırakıp
edinmiş olduğu bu minberi, gayet açık bir gelişme olduğu halde, üç basamaklı
minberin sünnet olduğunu söyleyen şahıs, buna fazlalığı veya eksikliği men eden
herhangi bir delil de getirememektedir.
Aynı şekilde, ihtiyacı olmadığı gibi kavminin âdetinden de olmadığı halde,
elinde baston taşımayı sünnet addeden kimseleri görmekteyiz. Üstelik onu
taşıması, yapmacık ve
376
SÜNNETİ ANLAMADA VÖNTEM
zorlama olup, o ne ona dayanmaktadır, ne onunla davarına dal kırmaktadır ve
ne de onda onun için başka ihtiyaçlar vardır!
Yine minberlere ellerinde âsâ olmaksızın çıkan ve cemaatlere hitap eden
çağımızdaki hatiplere itiraz eden bazı sofuları görmekteyiz. Zira onlar bunda
sünneti hafife alma gibi bir durum görmektedirler! Nitekim onlardan biri bundan
dolayı beni ayıpladığında ben ona:
-"Ben hayatımda asla baston kullanmamışken, sadece hutbe için onu
nasıl taşırım!" dedim. Bu bana, yakın zamanlara kadar Müslüman bölgelerin
önemli bir kısmında Cuma hutbelerinin vazgeçilmez unsurlarından biri olan tahta
kılıcı hatırlattı. Sonra insanlar bundan kurtuldu- Çünkü, bütün insanların
kılıçları demirden iken, yalnızca Müslüman hatibin kılıcının tahtadan olması
başlı başına bir aiay konusuydu!
Diğer bir grup ise, sünneti, hayatın bütün pratiklerinden; âdetlerinden,
muamelâtından, iktisadî, idarî, harp vb. işlerinden ayırt etmek istiyordu.
Sünnet emredici veya nehyedici olarak, başlayıcı veya yol gösterici olarak da
olsa bu sahalara girmemeliydi ve bu saha insanlara terk edilmemeliydi. Onların
bu konudaki delilleri ise kendinden böyle bir şey kastolunmadığı halde, onların
te'vil ettikleri ve daha önce beyan edilen "Siz dünyanızın işlerini daha
iyi bilirsiniz" hadîsidir. Hadîs, Müslim'in Sahih'inde, hurma aşılama
kıssasında zikredilmiştir. Ondan neyin kast edildiğini açıkça anlayabilmek
için, burada bunun farklı rivayetlerini vermemiz faydalı olacaktır.
Talha hadîsine göre o şöyle demiştir: "Resûlullah '(s-a-v.) ile
birlikte hurma ağaçlarının arasında dolaşan bir topluluğa uğradık. Hz.
Peygamber;
377
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
- 'Onlar ne yapıyorlar?' diye sorunca,
- 'Erkeğini, dişisi ile bir araya getirerek aşılama yapıyorlar.' diye
cevap verdiler. Bunun üzerine O,
- 'Bunun bir yarar sağlayacağını sanmıyorum' buyurdu. Bu söz kendilerine
ulaşınca, onlar bu işi yapmaktan vazgeçtiler. Sonra bu Hz. Peygamber'e haber
verilince,
- 'Onlara faydalı geliyorsa bunu yapsınlar. Ben sadece bir zanda
bulundum ve beni zannımdan dolayı kınamayın! Fakat Allah'tan bir şey haber
verdiğim zaman onu yapınız. Zira ben Allah adına yalan söylemem!'
buyurdu."
Rafi' b. Hadic ise hadîsinde şöyle demektedir: "Hz. Peygamber
Medine'ye gelmişti. Medine halkı ise hurmaları aşılamaktaydılar. O onlara:
- 'Ne yapıyorsunuz?' diye sorunca, onlar;
- 'Biz bu işi yapıyorduk' dediler. Hz. Peygamber:
- 'Siz bunu yapmasanız belki de daha hayırlı olur1 buyurunca,
onlar derhal aşılamayı bıraktılar. Fakat hurmalar döküldü ve eksik oldu. Bu
durumu ona zikrettiklerinde Hz. Peygamber:
- 'Ben ancak bir beşerim. Size dininizden bir şey emrettiğim zaman hemen
onu alın, fakat size re'yimden bir şey emrettiğim zaman ise, ben ancak bir
beşerim.' buyurdu."
Hz. Aişe ve Enes hadîslerinde şöyle anlatmaktadır: "Hz. Peygamber
hurma aşılamakta olan bir topluluğa uğramıştı. Onlara:
- 'Şayet bunu yapmasanız, daha iyi olur' buyurdu. Fakat hurmalar o yıl
zayıf çıktı. Bir ara onlara tekrar uğradığında,
- 'Hurmalarınıza ne oldu?' diye sordu. Onlar da:
- 'Sen şöyle şöyle buyurdun, (netice böyle oldu)' deyince Hz. Peygamber:
378
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
- 'Siz dünyanızın işlerini daha iyi bilirsiniz' buyurdular."
Hadîs bütün rivâyetleriyle, Hz. Peygamber'in tecrübesi olmayan dünya
işlerinden biri hakkında zannına dayanarak bir görüş izhar ettiğini
göstermektedir. Kendisi ekip dikmeyle iştigal etmemiş Mekke halkından idi.
Çünkü onlar, ziraatı olmayan bir vadide oturmaktaydılar. (Medineli) ashabı
ise, onun bu görüşünü uyulması gereken bir din, itaat edilmesi gereken bir
şeriat sandılar. Neticede meyveler istenilen şekilde olmadı. Hz. Peygamber'in
onlara söylediği bu sözler, dinî olmayan bir hususta serdettiği bir zandan
başka bir şey değildi. Zira bu tamamen teknik bir konuydu ve onlar bu hususta
ondan daha tecrübelilerdi ve bu işi daha iyi bilmekteydiler. Bunun içindir ki
o, "Siz dünyanızın işlerini daha iyi bilirsiniz" buyurdular.
İşte, ziraat, sanatkârlık ve tıp vb. dünya işlerinden normal tecrübe
gerektiren teknik konular da bu kabildendir ve bu hususlarda uyulması gereken
teşriî bir sünnet yoktur.
Bu nedenledir ki İmam Nevevî bu hadîsi "Resûlullah'ın (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) re'yi yoluyla dünya işleri hakkında açıkladıklarını değil de,
şer'an buyurduklarını yapmanın vücubiyyeti" şeklinde bir babın altında
zikretmiştir.
Risaletin ruhaniliği iddiasıyla, bu hadîsin sünnetin dışlanmasına, hatta
bütün dinin hayattan çıkarılmasına ve toplumun işlerinden uzaklaştırılmasına
dayanak yapılmasına gelince, bunu hem sünnet, hem Kur'an ve hem de İslâm reddetmektedir.
Halbuki İslâm- Kur'an ve sünnetiyle- ruh ile maddeyi karıştırarak, dünya
ile ahireti birleştirerek ve hayatın bütün akışını Allah'ın şeriatına
bağlayarak kamil bir hayat tarzı getirmiştir. Bunun içindir ki, O'nun
getirdiği yasama ve tavsiyeler, yeme-içme, giyim-kuşam, alış-veriş,
evlenme-boşanma,
379
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
vasiyet-miras, suçlar ve cezalar, savaş-barış, halifelik-yöneticilik vb.
hayatın her alanına şâmildir. Hadîs, tefsir, ahkâm ve ahlâk kitapları, bu
hususlardaki pek çok hadîsle doludur. Burada borcun yazılması gibi tamamen
dünya ile ilgili bir işi tanzim eden Allah'ın kitabındaki en uzun ayeti
hatırlamamız bize yeter."
İşte kargaşaya, yanlış anlamaya düşülmesi ve sünnetlerden teşriî olan ile
-ki genellikle böyledir- kendisinden teşriî kastolunmayanların; kendisinden
umum kastolunanlar ile, husus kastolunanların aralarında belli bir ayrıma gidilmemesi
şeklindeki bu problem, düşünülen en önemli problemlerden addedilmektedir. Bu
noktada biz, -devamlı âdetimiz olduğu üzere- birçoklarının ifrat veya tefrite
düşüp durduklarını görmekteyiz.
Nitekim ben yemek yeme sünnetleri ve edepleri çerçevesinde bunlardan iki
grup arasında gerçekleşen hararetli bir tartışmaya tanık oldum. Onlardan bir
grup, masada yemek yemeyi, çatal ve kaşık kullanmayı reddetmekte ve Hz.
Peygamberin yaptığına uyarak yere oturmada, el ile yemede ve yedikten sonra
parmakları yalamada ısrar etmekte ve bunu yapmayanları da sünnete muhalefet
etmekle suçlamaktaydı.
Diğer bir grup ise, yeme ve içmenin hayatın değişmeye ve gelişmeye açık
işlerinden olduğunu, çevre ve zamanın değişmesiyle değişebileceğini; dinin
insanlara ne şekilde yiyip içeceklerini öğretmek üzere gelmediğini ve
insanların elleriyle mi, yoksa kaşık vb. bir aletle mi yediklerini Önemsemediğini,
ya da sağ eliyle mi, sol eliyle mi yedikleri ile ilgilenmediğini iddia
etmekteydi.
380
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Bu iki grubun tavrına baktığımız zaman, birinci grubun tabiiliği, tevazuyu,
kanaati, yaldızlı dünya hayatında zühdü ve aristokratlara ve zorbalara
benzemekten uzaklaşmayı temsil eden Sevgili Peygamberimizin her hal ve
davranışına uyma hırsıyla hareket ettiklerini görürüz. Şüphesiz bu insanlar,
sahâbe-i kiramdan İbn Ömer ve başkalarının yaptığı gibi, Hz. Peygamber’e
tam anlamıyla uyma niyet ve hırslarından dolayı takdir edilecekler ve ecir
alacaklardır. Fakat onlar, şartlara ve durumlara riayet etmeksizin bu şekilde
hareket etmeyi, dinden ve sünnetten bir parça addetme ve bunu terk edene karşı
çıkma ve hak etmedikleri halde başkalarına meydan okuma aşırılığına
düştüklerinde hata etmişlerdir. Oysa onların sünnet saydıkları şeylerin çoğu,
çevre ve zamanına uygun olan Arap âdetlerinden başka bir şey değildir.
Diğer gruba gelince, onlar da dinin önem verdiği şeylerle, önemsemediği
şeyleri birbirine karıştırmışlardır. Zira her ne kadar din, yerde veya
masada/sofrada yenilmesini, el ile ya da, çatal-kaşık ile yenilmesini
önemsemiyorsa da, sol ile değil de, sağ el ile yemeye, sağ elle içmeye önem
vermektedir. Bu sadece Hz. Peygamberin (salla’llâhü aleyhi ve sellem) her
şeyde sağdan başlamayı sevmesinden ibaret değildir. Bilakis, O'nun bu husustaki
bütün yönlendirmelerinde apaçık emir ve yasakları mevcuttur. Nitekim O şöyle
buyurur:
" Allah'ın adıyla (yemeğe başla), sağ elinle ye ve Önünden ye!"16
" Sol elinizle yemeyin, çünkü, şeytan sol eliyle yer."17 "Sizden
biri yemek yediğinde sağ eliyle yesin, bir şeyler
*6- Cabir'den rivayet edilmiştir. Muttefekun
aleyhtir. Bkz: M. Fuat
Abdulbaki, el-Lü'lüü ve'l-Meram, nu: 1313.
î7' Müslim, Eşrıbe, nu:
2019. (Eşnbe 104, II, 1598)
381
S ÜN KETİ ANLAMADA YÖNTEM
içtiğinde sağ eliyle içsin. Çünkü şeytan sol eliyle yer, sol eliyle
içer."18 Diğer bir rivayette ise:
" Sizden biri sol eliyle yemesin, onunla içmesin. Çünkü şeytan sol
eliyle yer, onunla içer."19 buyurmaktadır.
Seleme b. Ekva' rivayet etmektedir: "Bir adam, Resûlullah'ın <salla’llâhü
aleyhi ve sellem> yanında sol eliyle yedi. Bunu görünce O:
- 'Sağ elinle ye!' buyurdu. Adam:
- "Yapamıyorum' deyince, O (salla’llâhü aleyhi ve sellem):
- yapamayası! Ona ancak kibir engel oluyor!' buyurdu. Ve o bir daha elini
ağzına kaldıramadı."20
İşte bu emreden, yasaklayan ve men eden hadîsler, sağ el ile yemenin
kastolunduğu, Müslüman birey, Müslüman toplum ve hayatın sıradan işlerinde dahi
kendine has ayrıcalığı ve bağımsızlığı olmasını isteyen asil ümmetler için
ayırt edici edeplerden bir edep olduğunu göstermektedir. Nitekim, Üstad
Muhammed Esed'in "el-İslâmu ala Müftera-kı't-Turuk=Yollarm Ayrılış
Noktasında İslâm" adlı kitabında sünnetin hayattaki işler ve
insanların âdetleri ile alâkalı olarak getirdiği edep ve gelenekler ile,
bunların Müslüman şahsiyetin ayrıcalığındaki etkisinden bahseden, okunması,
ders alınması ve istifade edilmesi gereken kıymetli bir tahlil vardır. 21
Zikrettiğimiz birbiriyle çelişen bu iki gruptan doğru olanı; mutedil ve
orta yol konumundaki uyulması gereken
18" Müslim, Eşrıbe, nu: 2020. (Eşrıbe
105, II, 1598)
19-
A.g.e.
20" Müslim, Eşrıbe, nu. 2021. (Eşrtbe,
107, II, 1599) *•" Esed, Muhammed, cl-tslâmu ala Müfierakt'I-Turuk,
son iki bölüm. (Ter. Karaman, Hayreddin, Yolların Ayrılış Noktasında
İslâm, Nesil Yay., İstanbul-1986, s. 93-122)
382
teşriî sünnet ile, teşriî olmayanı; genel ve devamlı olan ile bu özellikte
olmayan arasında ayrım gözetmiş olanıdır. Bu ise, Allah'ın kitabını ve
Resûlü'nün sünnetini iyice incelemeye ve kavramaya (fıkhetmeye) ihtiyaç
duymaktadır.
Tahkik Edilmesi Gereken Büyük Bir Problem
Şüphesiz hakkında en çok konuşulan ve hâlâ asrımızda da konuşulmaya devam
edilen, tahkik ve tahlil edilmesi gereken problemlerden birisi, sünnetin
teşriî olan ve teşriî olmayan diye taksim edilmesi ile, taksimin esası, alanı
ve uygulamadaki rolü problemidir. Bu konu, Hadîs Usûlünü ilgilendirmekten
çok, Fıkıh Usûlünü ilgilendirmektedir. Ancak, her iki ilim de, diğerinden
müstağni kalamaz.
Bu konuyu, bu başlıkla veya daha açık bir ifade ile, sünnetin teşriî olan
ile teşriî olmayan taksimi, sünnetten genel ve devamlı olanı ile, "Ftkhu'l-Kur'an
ve's-Sünne: el-Kısas" adlı eserinde ele alan eski Ezher Şeyhi
merhum Mahmud Şel-tut'dur. Bu kitabın aslı, onun 1930'lu yıllarda Kahire Hukuk
Fakültesindeki Yüksek İslâm öğrencilerine vermiş olduğu konferanslar idi. Ama
sonra o, onu "et-İslâm: Akide ve Şeria" diye bilinen kitabına
dahil etmiştir.
Daha sonra, sünnet ve onun teşrii olan ve olmayan şeklindeki taksimi
hakkında yazan çağdaş yazarlardan birçoğu, (bu kavramı) Şeyh Şeltut’dan
almıştır. Ben bununla onların yalnızca bu başlık ve kavramı aldıklarını demek
istiyorum. Muhtevaya gelince, daha önce yenilerden, Allâıme Reşid Rıza, Menar
adlı tefsirinde; ondan çok önce, H. XII. asırda Şah Veliyullah ed-Dehlevî
(ö. 1176) diye bilinen İslâm hakimi Ahmed b. Abdurrahim bu hususta söz
etmişlerdir.
383
SÜNNETİ ANLAMADA VÖNTEM
Yine İmam Ebu'l-Abbas Şihabuddin el-Karafi (ö. 684), özellikle sünnetin
teşriî yönü üzerinde durmuş ve bu hususta tafsilatlı bilgiler vermiştir ki
bunların hepsini biraz sonra zikredeceğiz. Yine eski-yeni fâkihlerden ve
usûlcülerden başkaları da farklı münasebetlerle ve çeşitli başlıklar altında bu
konuya değinmişler, hatta ileride değinileceği gibi, sahabe döneminde dahi bu
husus deşelenmiştir.
İmam İbn Kuteybe'nin
Sünnetler Hakkındaki İfadeleri
Kitap yazan önceki âlimlerimiz içerisinde, sünnetin getirmiş olduğu
hususların, çeşitli kategorilerde olduğuna ilk dikkat çeken kimse olarak
-bildiğim kadarıyla - Mutezile'nin Cahız'ı gibi, Ehl-i sünnetin savunucusu
olan, ansiklopedik büyük âlim, İmam Ebu Muhammed b. Kuteybe'yi (ö. 276) görmekteyiz.
O, bu konuyu "Te'vüu Muhtelifil-Hadfs" adlı kitabında ele
almıştır. Fakat, özellikle onun ansiklopedicilik yönü, ihtisas yönüne daha çok
galebe çaldığı için, meseleyi kâfi derecede tahkik edememiştir. Hatta bu
sebeple bazıları onu, "edebiyatçıların fâkihi ve fukâhanın
edebiyatçısı" diye nitelendirmişlerdir!
Ebu Muhammed, yani îbn Kuteybe bu hususta şöyle demiştir: "Bizim
nezdimizde sünnetler üç çeşittir:
1- Cebrail'in Yüce Allah'tan getirdiği sünnetler: Hz. Peygamber'in:
'Bir kadın, halası ve teyzesi üzerine nikâh lanamaz.'22,
'Neseb bakımından haram olan, süt kardeşlikten dolayı da haramdır.'33.
*" Ebu Hureyre rivayet etmiştir, muttefekun aleyhtir. Bkz: M. Fuat
Abdulbaki, el-Lü'lüü ve'l-Meraın, mı: 890.
3" İbn Abbas rivayet etmiş, muttefekun
aleyhtir. Bkz: M. Fuat Abdulbaki, a.g.e., nu: 919.
384
sünneti anlamada yöntem
'Bir veya iki defa emme, haram kılmaz.'24,
'Diyet, akile'ye (baba tarafından akrabalara) düşer.'25 ve buna
benzer esas teşkil eden hadîsleri böyledir.
2- Allah'ın Peygamberine sünnet koymasını mubah kıldığı ve o hususlarda
kendi re'yini kullanmasını emrettiği, Hz. Peygamber'in de illet ve mazerete
göre dilediği kimseye ruhsat verdiği sünnetler: Hz. Peygamber'in ipek giymeyi
erkeklere haram kıldığı halde, Abdurrahman b. Avf'a, bir hastalıktan dolayı
izin vermesinde olduğu gibi.
Hz. Peygamber'in Mekke hakkında; 'Oranın yaş dalı koparılmaz, ağacı kesilmez.'
buyurduğunda, Abbas b. Ab-dülmuttalib:
- 'Ey Allah'ın Resulü, izhir otu26 hariç olsun, çünkü o bizim
evlerimiz için gereklidir.' deyince, Hz. Peygamber:
- 'Peki, izhir otu hariç' buyurmuştur.2' Eğer Yüce Allah
Mekke'nin bütün ağaçlarını haram kılmış olsaydı, Hz. Abbas genel hükümden
izhir otunu İstisna etmesi gibi böyle bir talepte bulunamazdı. Ama Allah Hz.
Peygambere uygun gördüğünü serbest bırakma yetkisi vermiş, O da onların
menfaatini düşünerek izhir otunu serbest bırakmıştır.
Hz. Peygamber umre hakkında 'Eğer şimdi yaptığım işi, yeniden yapacak
olsaydım, umre için de ihrama girerdim'28 buyurmştur.
24~ Ahmed, Müslim, Sünen sahipleri,
Hz. Aişe'detı, Nesaî ve İbn Hıb-ban ise Zübeyr'den rivayet etmişlerdir. Bkz:
Elbânî, Sahiku'l-Camii's-
"- Buhârî, Müslim, Sünen sahipleri Ebu
Hureyre'den rivayet etmişlerdir: "Hz. Peygamber, diyetin akıleye ait
olduğuna hükmetmiştir." Bkz: Elbânî, lrvav'1-AHİ, nu: 2205.
26" Güzel kokusuyla bilinen bir bilki, Mekke'nin "Alfa" otu.
"' İbn Abbas ve başka la rında-1" rivâye<
edilmiştir. Muttefekun aleyhtir. Bkz; M. Fuat Aiıdulbaki, a.g.e., nu: 859
28" Cabir rivayet elmiş, muttefekun aleyhtir, Bkz: M. Fuat Abdulbaki,
385
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Yine yatsı namazı hakkında O: 'Ümmetime meşakkat verecek olmasaydım, bu
namazın vaktini bu (gece en geç) vakit olarak tayin ederdim' buyurmuştur.29
Keza O, kurban etlerini üç günden fazla biriktirmekten, kabirleri ziyaret
etmekten ve kaplar içindeki nebîzden neh-yetmiş ve şöyle buyurmuştur: 'Size
kurban etlerini üç günden fazlası için biriktirmeyi yasaklamıştım, sonra
anladım ki, insanlar onu misafirlerine ikram ediyorlar, hazır bulunmayanlara
ayırıyorlar. Artık yiyin, dilediğinizi de biriktirin. Size kabirleri ziyaret
etmeyi yasaklamıştım, artık onları ziyaret edin, fakat yanlış şeyler
söylemeyin. Çünkü bana Öyle geliyor ki, kabir ziyareti kalpleri yumuşatır.
Yine sizi kaplar içindeki nebîzden nehyetmiştim, artık için, ama sarhoş edici
olan bir şey içmeyin! '"30
Ebu Muhammed (İbn Kuteybe) dedi ki: "Bu şeyler sana göstermektedir ki,
Yüce Allah, Hz. Peygamber'e bazı hususları sakındırma ve sakındırdıktan sonra
da bazı şeyleri dilediği kimselere müsaade etme serbestisi vermiştir. Şayet bu
işlerde O'nun böyle davranması caiz olmasaydı, tıpkı, kocası hakkında mücadele
eden ve zıhardan soran kadın geldiğinde ona hiçbir cevap veremeyip, 'Bu
hususta hükmü Yüce Allah verecektir'3' buyurarak durakladığı gibi, o
noktada duraklardı.
d-Lü'iüü ve'l-Mercan, nu: 763.
"~ Buhârî, İbn Abbas'tan, Müslim, İbn Ömer ve
Hz. Aişe'den rivayet etmiştir, likz: Elbânî, Sahihtı'i-Cnmii's-Sağİr, nu:
5314. *■ Müslim, Cemiz, nu: 877'de Bürde'den; Hakim ve Ahmed ise
Enes'ten rivayet etmiştir. Bkz: Elbânî, a.g.e., 4584. '''Mücadele eden buhanım
ite ilgili hadîsi, Ahmed ve Buhârî muallak olarak, Nesaî, ibn Mâce, İbn Ebi
Hatim ve İbn Cerir gibi musanniflerden bazısı muhtasar olarak, bazısı da uzun
bir şeklide rivayet etmişlerdir, bkz. İbn Kesir, Tefsir, (Mücadele
suresi)
386
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTÎM
Yine, ihrama girdiği halde üzerinde güzel koku eseri bulunan yün cübbe
giymiş bir bedevi gelip durumunu sorduğunda, Hz. Peygamber ona cevap vermemiş,
sonra elbisesine bürünmüş, hatta boğa hırıltısı gibi sesler çıkarmış, daha
sonra açılarak ona cevap vermiştir.33
3- Hz. Peygamber'in (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bize edep olarak belirlediği
ve şayet yaparsak, faziletli olan, yapmamamız halinde ise, inşallah üzerimize
bir günah tereddüp etmeyecek sünnetler: Sarığın ucunu çene altına dolamayı
emretmesi33, pislik yiyen hayvan etlerini34 ve hacamat
yapan (kan alan) kimsenin ücret almasını nehy etmesi35 gibi."36
Hicrî VII. asırda ise, Hz. Peygamber'in yöneticilik, hakimlik, müftülük ve
mübelliğlik vasıfları arasında değişen çeşitli söz ve tasarruflarını, bunun
hükmün umum-husus olmasm-daki ve mutlak veya mukayyed olmasındaki rolünü inceleyen
ve bu konuyu ilk defa bu kadar tafsilatlıca anlatan Mı-32~ Müslim,
Hacc, nu: 1080
**~ Telahlıi, sarığın çene allına dol? ....jsi
demektir. ■**~ Ebu D.i"ud, Tirmizi, İbn Mâce, Hakim, İbn Ömer'den
"Hz. Pey-e^^bür, pislik yiyen hayvanın et ve sütünü nehyetti."
Şeklinde rivayet etmişlerdir. Bkz: tlbânî, a.g.e, nu: 6855. Celale:
"Pislik yiyen deve ve sığır elemektir ki, bu onların et ve sütünü
etkilemektedir."İbn Kutey-be'nin buradaki nehyi, tenzihen mekruha
hamtedişi anlaşılmaktadır. 3-*~ İbn M3ce, Ebu Mes'ud'dan rivayet etmiştir. Sünen,
nu; 2165, Muhakkik, Zevaid'de Busiri'deıı onun isnadının sahih,
Buhüri'nin şartına göre ricalinin sika olduğunu nakletmektedir. Buradaki nehyin
de ten-zihen mekruh olduğu anlaşılmaktadır. Halbuki Hz. Peygamber (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) hacamat yapan kimseye kendisi ücret vermiştir ve bunu Buhâri,
Bü-Va'da, Müslim İ5e Musahıt'ta ve ayıtça başkaları da rivayet
etmiştir. *" İbn Kuteybe, Te'i'ilu Muhtelifi'l-Hadis, s. 196-8.
387
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
sırlı Mâlikî Allâme İmam Şihabuddin el-Karafi’yi görmekteyiz.
O, bu konuyu el-İhkam fi Temyizi'l-Fetava mine'l-Ahkâmı adl iki
eşsiz-asil kitabında ele almıştır. Biz burada, onun "el-Furûkî" adlı
kitabınmın, 39. farkı oluşturan "Hz. Peygamber'in hakimlik ve fetvr.
tasarrufu ile -ki bu ikisi tebliğdir- yöneticilik tasarrufu kaideleri
arasındaki farkı" zikretmekle yetineceğiz:
"Bil ki, Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem) en büyük yönetici,
en dirayetli hakim ve en bilgili müftüdür. O (salla’llâhü aleyhi ve sellem),
bütün yöneticilerin lideri, hakimlerin hakimi ve âlimlerin âlimidir. Yüce Allah
bütün dinî makamları O'nun risaletine vermiştir. Ve O, kıyamete kadar bu
makamlara geçen herkesten daha büyüktür. Dinî her ne makam varsa, O bu makamın
en yüksek mertebesinde addedilir. Şu kadar var ki, Onun tebliğ tasarrufu ağır
basmaktadır, çünkü, risalet vasfı O'nda daha ağırlıklı bir vasıftır. Daha
sonra O'nun diğer tasarrufları gelir. Onlardan bir kısmında tebliğ ve fetva bir
arada olur. Bir kısmında da insanlar, O'nun hakimlik veya yöneticilik tasarrufu
üzerinde icma etmişlerdir. Diğer bir kısmında ise âlimler, ilgili tasarrufun bu
tasarruflar arasından hangisine ait olduğu tereddüdü sebebiyle ihtilaf
etmişlerdir. Onlardan bazısı üzerine bu vasfı, bazısı üzerine ise diğer bir
vasfı ağır basabilmektedir.
Sonra, Hz. Peygamber'in bu farklı tasarruflarının şeriattaki etkisi de
farklı olmuştur. Hz. Peygamber'in tebliğ cihe-tiyle söylediği veya yaptığı her
şey, kıyamete kadar ins ve cin için genel bir hüküm teşkil eder. Şayet bu,
emrolunan bir hüküm ise, herkes bunu yapmaya yönelir, durum, mubahta da
böyledir. Eğer bu, nehyolunan bir hüküm ise, bundan da herkes kaçınır,
388
SÜNMETİ ANLAMADA YÖNTEM
Fakat Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) yöneticilik vasfıyla
yaptığı tasarruflarına gelince, - O'na (salla’llâhü aleyhi ve sellem) uyarak da
olsa- hiç kimsenin yöneticinin izni olmaksızın bu tasarrufa teşebbüs etmesi
caiz değildir. Çünkü, Hz- Peygamber'in o tasarrufunun sebebi, O'nun bunu
gerekli kılacak tebliğ sıfatı değil, yöneticilik sıfatıdır.
Yine, Hz. Peygamber'in hakim sıfatıyla yapmış olduğu bir tasarrufa - O'na (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) uyarak da olsa- hakimin izni olmaksızın hiç kimsenin
yönelmesi de caiz değildir. Çünkü, Hz. Peygamber'in o tasarrufunun sebebi olan
hakimlik vasfı bunu gerekli kılar. İşte bu üç kaide arasındaki farklar bunlardır
ve bu, aşağıdaki dört mesele ile tahkik edilecektir;
Kafirlere ve savaşılması uygun görülen isyancılara karşı orduların
gönderilmesi, Beytü'l-Mâl'ın mallarının bu yollarda harcanması ve çeşitli
yerlerden bu malların toplanması, hakim ve valilerin atanması, ganimetlerin
taksim edilmesi, kafirlere zimmet veya sulh akitlerinin yapılması gibi işler,
halifenin, en üst yöneticinin işidir. Her ne zaman Hz. Peygamber, bu işlerden
bir hususta bir şey yapsa, biz biliriz ki O bunu yöneticilik sıfatıyla
yapmıştır, başka bir sıfatla değil. •. Her ne zaman Resûluîlah (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) mal ile ilgili davalarda veya bedenleriyle ilgili vb.
hükümlerde deliller, yeminler veya cezalar vb. ile iki kişinin arasını bulsa, yine
biz buradan anlarız ki, O (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bu hususta da, ancak
hakimlik vasfıyla tasarruf etmiştir, genel yöneticilik vb. sıfatıyla değil.
Zira bu, hakimliğin ve hakimlerin işidir.
Ama, Hz. Peygamber'in sözüyle veya fiiliyle yapmış olduğu ibadetlerle ilgili
tasarruflar veya dinî bir soruya vermiş olduğu cevaplara gelince, bunlar fetva
ve tebliğ sıfatı ile ortaya koyduğu tasarruflardır. Bütün bunlar gizli-kapalı
olmayan
389
5ÜMNETİ ANLAMADA YÖNTEM
açık meselelerdir. Asıl gizlilik ve tereddüdün olduğu yerler şu gelen
meselelerde ortaya çıkmaktadır.
Mesela Hz. Peygamber "Kim ölü bir toprağı işleyerek ihya ederse, o
toprak onundur." buyurmuştur.37 Alimler, bu söz hakkında
ihtilaf etmişlerdir: Bu, fetva sıfatıyla vârid olan bir tasarruf mudur? Eğer
böyle ise, yönetici toprağın ihya edilmesine izin verse de, vermese de,
herhangi bir kimsenin o toprağı işlemesi caiz olur. Bu, İmam Malik ve Şafii’nin
görüşüdür. Yahut bu, Hz. Peygamber'den yönetici sıfatıyla sâdır olmuş bir
tasarruftur. Dolayısıyla yöneticinin izni olmaksızın kimsenin ölü toprağı ihya
etmesi caiz değildir. Bu da, İmam Ebu Hanife'nin görüşüdür.
İmam Malik'in, yerleşim merkezine yakın olan ve ancak yöneticinin izniyle
ihya edilebilecek yerler ile, onun izni olmaksızın ihya edilebilecek uzak olan
yerler arasında ayrım gözetmesine gelince, bu tartıştığımız kaide cümlesinden
değil, başka bir kaideden dolayıdır. O da, yerleşim merkezine yakın olan
yerleri ihya etme, insanlar arasında husumete, fitneye ve zarara sebep
olabilir. Dolayısıyla daha önce zikrettiğimiz gibi bu durumlara düşmemek için
buna yöneticilerin bakması gerekir. Fakat yerleşim merkezinden uzak olan yerler
hakkında böylesi durumlar söz konusu olmadığı için, buraların ihyası caiz
olur.
■"" Ebu Davüd, Sünen, nu: 3073; Tirmİzi, nu: 1378,
"haseıı-garip" der; Ftyzu'I-Kadir1de el-Münavİ'niıı
belirttiğine göre Ahmed ve Ziya eJ-Muhtara'da, Suyuti el-Catniu's-Sağir'de,
Nesaî, hepsi, Said b. Zeyd'den rivayet etmişlerdir, aynca Tirmizi, nu:
1379'da Cabir'den rivayet etmiş, "hasen-sahıh" demiştir ki bu Ahmed
III, 363,381'de de mevcuttur. Buhârî onu Sahih'inde bu lafızla muzaraa
babında mevkuf olarak Hz. Ömer'den, Kitabu'l-Umra ve'r-Rukba'da da
"İ'men a'mera ardan leyset li ahadin fehuve ehakku= Herhangi bir kimseye
ait olmayan bir yeri imar eden bir kişi, orada herkesten daha fazla hak
sahibidir." Lafzıyla da Hz. Aişe'den rivayet etmiştir.
390
Şu halde, toprağı işletme konusunda İmam Malik ve Şafiî mezhebi tercihe
daha şayandır.38 Zira Hz. Peygamber'in tasarruflarında fetva ve
tebliğ sıfatı galiptir. Kaideye göre de, galip ile nadir arasında dönen bir
şeyin galip olana ni; -pet edilmesi daha evlâdır.
Hint bt. Utbe, Hz. Peygamber/e:
-"Ebu Süfyan cimri birisidir, ne bana, ne de çocuğuma yetecek bir
şeyler veriyor" deyince, O (salla’llâhü aleyhi ve sellem),
- "Örfe uygun bir şekilde, sana ve çocuğuna yetecek miktarı al!"39
buyurmuştur.
Âlimler bu meselede ve Hz. Peygamber'in bu tasarrufunda da ihtilaf
etmişlerdir.
Acaba bu, fetva yoluyla mı söylenmiştir? Dolayısıyla her hakkı vb. kazanan
birinin, bunu hasmının bilgisi olmadan alması caiz midir?
İmam Malik'in meşhur olan görüşü bunun aksidir. Hatta bu, İmam Şafiî'nin
görüşüdür.
Yoksa bu, hüküm verme ile mi ilgilidir? Dolayısıyla bir kimse borçludan
alacağını almakta zorlandığında, hakkının bedelini ancak hakimin hükmü ile mi
alabilir?
Hattabî, bu hadîs hakkında âlimlerden iki görüş anlatmıştır: "Hüküm
yoluyla verilmiştir" diyenlerin delili, "Bu muayyen bir şahsın
malıdır, dolayısıyla o hüküm kapsamına girer, zira fetva genele
yöneliktir" şeklindedir. "Fetva yoluy-
38" Aksine benini görebildiğim kadarıyla Ebu Hanife'nin görüşü tercihe
daha şayandır. "Zira kamu yararı, devletin boş arazilerin mülkiyetini ve
onların tanzimini zaptetmesini gerektirmektedir. Çünkü, orada askeri mıntıkalar
veya buna müsait bölgeler vardır, tarihi eserlerin bulunduğu bölgeler vardır
ki, devlet bunların işletilmesine müsaade etmez. Nitekim işletilmesi için
belli şartlar veya belli şuurlar konulmuştur.
39- Ha. Aişe rivayet etmiş, muttefekun aleyhtir. Bkz: M. Fuat Abdul-baki, el-Lü'lüti
ve'l-Mercan, nu: 1115.x
391
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
la verilmiştir" diyenlerin delili ise, rivayete göre, Ebu Süfyan
Medine'de idi. Duyurmadan, ilan etmeden sadece hazır bulunanlara hükmetmek caiz
değildir. Dolayısıyla bunun fetva olduğu ortaya çıkmaktadır. Bu da hadîsin
zahirî kısmıdır.
Hz. Peygamber: "Kim bir düşman askerini öldürürse, üzerindeki eşyalar
onun olur"'10 buyurmuştur. Alimler bu hadîs hakkında da ihtilaf
etmişlerdir.
- Hz. Peygamber bu hususta yöneticilik vasfıyla mı tasarrufta bulunmuştur?
Dolayısıyla yöneticinin sözü dışında, kimse öldürülen düşman askerinin
üzerindekileri alamaz mı?
Bu, İmam Mâlik'in görüşüdür. Ama Mâlik, ölü toprakları işletmede zikrettiği
"Hz. Peygamber'in (salla’llâhü aleyhi ve sellem) tasarruflarının çoğunun
fetva cihetiyle olması hasebiyle çoğunluğa bakarak fetvaya hamledilmesi
gerekir" şeklindeki dayanağına burada muhalefet etmiştir. Onun bu
dayanağına muhalefet etmesinin çeşitli sebepleri vardır: .
Bunlardan birisi. Yüce Allah'ın şu buyruğuna göre ganimetlerin aslı
ganimeti elde edenlerindir: "Biliniz ki, ganimet olarak her ne elde
ettiyseniz onun beşte biri Allah'ındır." (Enfal-41)
Dolayısıyla askerin üzerindekileri almayı bundan çıkarmak, bu ayetin
zahirine muhalefettir.
İkinci bir husus ise, belki bu, mücahitlerin ihlâsmı bozar ve artık İslâm
davasına yardım için değil de, bu eşyalar için savaşmaya kalkışabilirler.
■*"' Buhârî onu Sahih'inin birkaç yerinde, Müslim ise Sahih'inin
Cihad, nu: 1571; Ebu Davud, mı: 2717; Tirmizi, nu: 1562; Malik, Muvatta,
s, 454; Ahmed V, 295, 306'da her biri, Ebu Katade'den rivayet etmişlerdir
ve tamamı şöyledir: "Kim bir düşman askerini öldürür ve buna dair delili
olursa, üzerindeki eşyaları onun olur." Bkz: M. Fuat Abdul-baki, ei-Uİ'lüü<
ve'l-Mercan, nu: 3114.
392
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Diğer bir husus da, bu durum, üzerinde belli eşyalar olmayanı bırakıp,
sadece eşyaları olan düşmanları öldürmeye sevkedebilir. Bu da, ordu içerisinde
askerin birbiriyle yardımlaşmasına yol açabilir. Neticede belki de, bu az
miktardaki eşyalar, Müslümanların ağır bir yenilgiye uğramasına sebebiyet
verebilir. İşte İmam Mâlik bu sebeplerden dolayı, bu aslı terk etmiştir.
İşte bu kanun ve farklar muvacehesinde, bu babta gelen hususlar, Hz.
Peygamber'in tasarruflarından çıkartılır ki, bu da, şeriatın usulünd endir.*1
Zadu'l-Mead adlı eserinde Huneyn Gazvesini anlatırken
İmam Ibnu'l-Kayyim de bu konuya değinmiş ve şöyle demiştir: "Bu gazvede
Hz. Peygamber: 'Kim bir düşman askerini öldürür ve buna dair delili olursa,
üzerindeki eşyalar onun olur'42 buyurmuştur. Hz. Peygamber bunu, ondan
önceki bir gazvede de söylemişti. Fâkihler, bu eşyaların alınmasının şer'an
mı, yoksa belli şartlara bağlı olarak mı hak edildiği şeklinde iki farklı görüş
üzere ihtilaf etmişlerdir. Ahmet b. Hanbei'den bu iki görüş de rivayet edilmiştir:
1- Yönetici böyle bir şart ileri sürse de, bu şer'an elde edilmiş bir
haktır ki o, aynı zamanda İmam Şafiî'nin de görüşüdür.
2- Ancak yöneticinin ileri sürdüğü şarta binâen bunu hak edebilir ki,
bu da İmam Ebu Hanife'nin görüşüdür.
41* Karafi, Furuk, 1, 205-209; el-Ihkam
fi Temyizi'l-Feteva mine'l-Ahkam ve Tasarrufutil-Kodi, 25. Sual, s. 86-109.
42" Bkz: 45. dipnot.
393
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
imam Mâlik'e göre ise, savaştan sonra ancak yöneticinin ileri sürdüğü
şarta binâen bunu hak edebilir, bu talimatı savaştan önce verse, bu caiz olmaz.
İmam Mâlik diyor ki: 'Bana Hz. Peygamberin bunu ancak Huneyn günü söylediği ve
O'nun (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bu şekilde ganimet teminine, ancak savaşın
hızı kesildikten sonra müsaade ettiği ulaştı.'43
Bu hususta tartışmaların çıkış sebebi ise, Hz. Peygamber (salla’llâhü
aleyhi ve sellem), hem yönetici, hem hakim (yani kadi) ve müftü ve hem de Resul
idi. O bazen bir hükmü, risalet makamından verebiliyor ve bu, kıyamet gününe
dek genel şer'î bir hüküm olabiliyordu. O'nun: 'Bizim bu (din) işimizde, her
kim olmayan bir şeyi ihdas ederse, o reddedilir.'44
'Her kim izinleri olmaksızın bir kavmin arazisine tahıl ekerse, harcadığı
dışında, o ziraatten onun alacağı bir şey yoktur*45 buyruklarında;
şahit ve yemin ile hükmetmesinde46; taksim edilmemiş yerlerde şuf'a
hakkını vermesinde *7 olduğu gibi.
Hz. Peygamber, bazen de fetva makamıyla buyurabili-yordu. Ebu Süfyan'ın
karısı Hint bt. Utbe, kocasının cimrili-
"" Yani Hz. Peygamber bunu, çarpışmanın kesilmesinden sonra, savaşanları
gayrete getirmek, teşvik etmek üzere söylemiştir ki, sanki O (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) bu hal içerisindeyken bir müşrik öldüren için onu bir ödül
olarak belirlemiştir.
"^ Buhârî (İbn Hacer, Felhu't-Bârî, V, 221); Müslim, nu: 1718.
Hz. Ai-şe'den rivayet etmişlerdir.
45" Ahmed, ili, 415, IV, 141; Ebu
Davud, nu: 3403; İbn Mâce, nu: 2466'da (Ruhun 12, II, 824) Rafii
bin Hadic'den rivayet etmişlerdir. Senedinde ise, şerik vardır ve o, hıfzı
kötü olan birisidir. *"■ Müslim, Aksiye, nu: 1712, Yemin ve şahit
ile hüküm verme babında, İbn Abbas'tan rivayet etmiştir.
47~ Buhârî, (ibn Hacer, Fethıı'l-Bâri, IV,
339); Ebu Davud, nu: 3514, Ca-bir bin Abdullah'tan rivayet edilmiştir.
394
sCnnetİ anlamada yöntem
ğinden, onun kendisine yetecek nafakayı vermediğinden şikayet ettiğinde
ona:
- 'Örfe uygun bir şekilde, sana ve çocuğuna yetecek miktarı al!'48
buyurmasında olduğu gibi. Bu ise, hüküm değil, bir fetvadır. Çünkü, Hz.
Peygamber, Ebu Süfyan'ı çağırmadığı, ona bu iddiadan sormadığı gibi, Hind'den
de delil istememiştir.
Hz. Peygamber bazen de yöneticilik makamıyla buyurmuştur ve bu o zaman, o
mekan ve o hal için ümmetin maslahatına uygundur. Tabi ki, O'ndan sonraki
yöneticiler de Hz. Peygamber'in zaman, mekan ve hal olarak gözettiği bu
maslahata riayet edip sarılmışlardır. İşte bu noktada Hz, Peygamber'in talimatı
bulunan birçok konuda imamlar ihtilaf etmişlerdir.
- Hz. Peygamber, 'Kim bir düşman askerini öldürürse, üzerindeki eşyalar
onun olur1 buyruğunu, acaba yöneticilik makamıyla mı söylemiştir?
Eğer öyle ise, bu hususta hüküm verme, yöneticilerle ilgilidir. Yoksa O
(s.a.v,) bunu genel bir yasama olacak şekilde risalet makamıyla mı buyurmuştur?
- Aynı şekilde O'nun (salla’llâhü aleyhi ve sellem) 'Kim ölü bir toprağı işleyerek
ihya ederse, o toprak onundur/49 buyruğu; yöneticinin izin verip
vermemesine bakılmaksızın, herkes için genel bir yasama mıdır, yoksa,
yöneticilere baş vurulacak bir husus olup, Ölü toprakları işletme yetkisi,
yöneticinin iznine mi bağlıdır? Bu konuda iki görüş vardır:
Birinci görüş, Şafiî ve Ahmed'in mezheplerinden anlaşılan görüştür.
İkinci görüş de, Ebu Hanife'nin görüşüdür.
48~ Buhârî, Nafokaf; Müslim, Akziye,
nu: t714. *■ Tahrici daha önce verildi.
395
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
İmam Malik ise, geniş çöller ve insanların haris olmadıkları yerler ile
haris oldukları yerler arasında ayırım gözetmiş, birincisini değil, ikincisini
yöneticinin iznine tâbi kılmıştır...50
Görüldüğü gibi Ibnu'l-Kayyim burada, Karafî'nin taksim yöntemine yönelmektedir.
Fakat her ikisi de, vârid olan Nebevi sünnetler içerisinde, asıl olarak teşriî
babından olanlarından söz etmemektedirler. Söz ettikleri bu şeyler ise,
ci-biliiyet, âdet ve çevreden elde edilen tecrübe ile ilgili olup, vahiy ya da
bağlayıcı bir yasama ile alâkası olmayan hususlardır. Gerçi, Allâme
Ibnu'l-Kayyim, başka münasebetlerle, bazı kitaplarında bu konuya temas etmiştir
ve onun Miftahu Dari's-Soade adlı kitabında yazdığı şeylerden bir
kısmını ileride nakledeceğiz.
Şah Veliyullah
ed-Dehlevî'nin Vârid Olan Sünnetler Hakkındaki Taksimi
Bu konuyu bütün kapsam ve açıklığıyla ilk defa dile getiren, onu
kendisinden sonra gelenlerin istifade edeceği şekilde güzelce taksim eden
kimse. Şah Veliyullah ed-Dehlevî ismiyle bilinen Hindistan bölgesinde yaşayıp,
H,1176'da vefat eden İslâm mütefekkiri Ahmed b. Abdurrahim'dir. O, sünnetten
yasal olan ile yasal olmayanlar üzerinde durmuş, kendi ifadesiyle
"risaleti tebliğ yoluyla olanlar ile risaleti tebliğ babından
olmayanlar" ayırımına gitmiştir. Bu da onun eşsiz kitabı Huccetullahi'l-Baliğa''da
ele alınmaktadır O şöyle demektedir:
"Bil ki, Hz. Peygamber'den rivayet edilen ve hadîs kitaplarında
tedvin edilen hadîsler iki kısımdır:
5°- İbnu'l-Kayyim, Zadul-Mead, IH, 489
396
1- Risaleti Tebliğ Yoluyla Vârid Olanlar:
Bunlardan birincisi, risaleti tebliğ yoluyla vârid olanlardır ki, Yüce
Allah bu konuda 'Resul size neyi verirse onu alın, sizi neden de nehyederse
ondan sakının!' buyurmuştur. _ (Haşr-7) Ahiret ile ilgili, melekût ile ilgili
acayip bilgiler bu cümleden olup, hepsi vahye dayalıdır.51 Şer'î
hükümler, ibadetlerin yapılış tarzı ve bu hususta daha önce zikredilen farklı
şekillerin dayanakları da bu cümledendir. Ancak bunların bir kısmı vahye,
diğer bir kısmı da içtihada dayalıdır. Hz. Peygamber'in içtihadı ise vahiy
mertebesindedir. Çünkü Yüce Allah onu görüşünde hatalı kalmaktan korumuştur.
Zannedildiği gibi, O'nun içtihadının nasslardan istinbat edilmiş olması gerekli
değildir. Bilakis, bunların çoğu, Yüce Allah'ın kendisine şeriatın
maksatlarını, yasama kanununu, kolaylaştırma prensibini ve hükümler vaz etmeyi
öğretmiş olmasına dayanmaktadır ki, O, vahiy vasıtasıyla elde ettiği
maksatları, bu kanunlar ile beyan etmiştir.
Hz. Peygamber'in zaman ve sınırların belirlemediği mutlak ve mürsel
maslahatlarının hükmü de bu cümledendir.52 Salih ahlâk ile uygunsuz
davranışların beyanında olduğu gibi. Bunların dayanağı da, genellikle53
ictihaddır. Yani, Yüce Allah O'na dayanakların kanunu öğretmiş, O da, onlardan
bu tür hükümleri çıkararak bir takım külli kaideler ortaya koymuştur. Amellerin
faziletleri ile, bu amelleri ya-
"' Yani, bunlar gayb âlemi ile ilgili
durumlardan olduğu için, bu hususlara ictihad giremez. Bunun içindir ki, akaid
âlimleri bu hususları dayanağı işitme ve vahiyden başka bir şey
değildir mânâsında "sem'ıyyat" diye isimlendirmektedirler. "-
Yani, Risaleti tebliğ yoluyla vârid olanlardandır. ^~ Aynı şekilde
bazısı vahye dayandığı için devamlı değil, genellikle böyledir.
397
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
panlarla ilgili menkıbeler de bu cümledendir. (Ben bunların da, bazısının
vahye, bazısının da içtihada dayandığı kanaatindeyim. Nitekim bu kanunların
açıklanması daha önce (Dehlevi'nin kitabında) geçmişti.) İşte bu, şerhedilmesi,
mânâlarının açıklanması kasdolunan kısımdır.
2- Risaleti Tebliğ Babından Olmayanlar:
İkincisi ise, risaleti tebliğ babından olmayanlardır. Hz. Peygamber'in:
'Ben ancak bir beşerim. Size dininizden bir şey emrettiğim zaman onu derhal
alın, ama size kendi re'yimden bir şey emrettiğimde ise, ben ancak bir
beşerim.' sözü ile; hurma aşılama kıssasında Hz. Peygamber'in 'Ben sadece
zannımı dile getirdim, bu zannımdan dolayı beni muahaze etmeyin. Ama size
Allah'tan bir şey haber verirsem, derhal onu alın, çünkü ben Allah'a yalan
izafe etmem.' 54 buyurması böyledir. Tıp ile ilgili hadîsler de
böyledir. Yine Hz. Peygamber'in 'Size siyah ve alnında azıcık beyazı olan
atları tavsiye ederim'55 sözünde olduğu gibi, dayanağı tecrübe olan
hususlar da böyledir.
■**" Daha önce geçtiği gibi her iki hadîsi de Müslim rivayet etmiştir.
-"" Ahmed, Müsned, V. 3O0'de Ebu Katade'den rivayet etmiştir.
Tirrai-zi, Cilıadaa: 1696,1697'de rivayet etmiş ve
"hasetı-garip-sahih" demiştir. İbn Mâce, nu: 2789'da rivayet
etmiştir ki, hepsinin lafzı: "Atların en hayırlısı, siyah ve alnında
azıcık beyazı olan, burun ve dudakları d.i beyaz olanlarıdır..."
şeklindedir. Hadîste geçen edhem: çok siyah olan at "akrah": sakar
kadar olmaksızın, atın alnındaki hafif beyazlık, ersem: bumu ve dudağı beyaz
olan at demektir. Ahmed, (V. 345; Ebu Da\ ud, ho: 25434 {Cihad 44, III.
47]; Nesaî, Hnyl; Danmi, OWda "Size kırmı-zı-alnı sakar- ayaklan
beyaz veya koyu kırmızı -alnı sakar- ayaklan beyaz ya da siyah -alnı sakar-
ayaklan beyaz olan atları tavsiye ederim" şeklindedir. Bu hadîsteki
kümeyi: el-Feresu fi Lebbetihi Humratun= Gerdanlığında kırmızılık olan at
(Levnuhu=Rengi kırmızı olan at, Bkz: Ebu Davud, III, 47,3. dipnot.), Eşarr:
alnında beyazlık olan at, muhac-cel: ayaklannın hepsinde veya üçünde veya
üçünde beyazlık olan al demektir. Bu Ebu Vehb el-Cuşemmi'den rivayet
edilmiştir.
398
SÜNNETİ ANLAMADA VÖNTEM
'^ Hz. Peygamber'in ibadet cihetiyle değil de, âdet üzere yaptıkları,
kasten değil de, rastgele yaptıkları da böyledir?6
Kavminin zikrettiği gibi, Hz. Peygamber'in de zikrettiği İmmü Zer' hadîsi
ve Hurafe hadîsi gibi hadîslerdir ki, o da bir grup Zeyd b. Sabit'in yanına
gelip;
-'Bize Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) hadîslerinden haber
ver!' dediklerinde onun söylediği şu sözlerdir:
-'Ben O'nun komşusuydum. Vahiy geldiği zaman bana haber gönderir ve ben de
gider onu yazardım. Sair zamanlarda biz dünyadan söz ettiğimizde, bizimle
beraber O da söz ederdi. Biz ahireti andığımız zaman, bizimle beraber O da
anardı. Biz yemekten bahsedersek, bizimle beraber O da bahsederdi. Bütün
bunların hepsini size haber mi vereyim?'^
Aynı şekilde o gün için cüz'î bir maslahatın kastedildiği ve bütün ümmet
için gerekli olmayan hususlar da böyledir. Mesela halifenin seferberlik ilan
etmesi, parolayı belirlemesi 58 gibi. Nitekim Hz. Ömer (r.a.),
"Bizim (hacdaki) remel ile ne ilgimiz kaldı ki?! O zamanlar Allah'ın helak
ettiği o (müşrik) kavme gösteriş yapıyorduk!" 59 dedikten
sonra bunun bir
**" Mesela, Tirmizi'nin nu: 2049'da İbn Abbas'tan rivayet ettiği ve
"hasen-garip" dediği "Kullandığınız sürmelerin en hayırlısı,
ismid= antimuvandır. Çünkü o, görmeyi güçlendirir" ve mı; 6757'deki
"is-mid ile sürmelenin, zira o görmeyi güçlendirir" hadîsleri gibi,
"" Yani bütün bunlardan söz etmeye gücüm yetmez. Buradaki ifade,
"efe küllü haza=bütıin bunları da mı..." şeklinde istifham-ı
inkardır. Hadîsi Heysemi, Mecmau'z-Zevaid, IX, 17'de zikretmiş, şöyle
demiştir. -*"" Birlikte savaşanlarla, muhalif olanlann birbirini
tanımaları için, belirlenmiş bir alamet.
■**" Yani, "Biz müşrikleri görüyorduk ve onlann iddia ettikleri
gibi, bizi Medine sıtmasının zayıf düşürmediğini, onlara güçlü olduğumuzu
gösterebilmek için böyle yapıyorduk." Remel: Küçük küçük adımlarla hızlı
hızlı yürümek demektir.
399
SÜNNETİ ANLAMADA-YÖMTEM
başka sebebi olmasından korkmuş...(ve remeli terk etmemiştir.) Şu halde
hükümlerden birçoğu işte buna (cüz'î maslahata) hamledilmiştir. Hz.
Peygamberin "Kim bir düşman askerini öldürürse, üzerindeki eşyalar onun
olur"60 buyruğunda olduğu gibi.
Özel hüküm ve yargılar da böyledir. Zira o konuda bazı delillere ve
yeminlere tâbi olunur. Hz. Peygamberin Hz. Ali'ye söylediği, "Şahid olan,
orada bulunmayanın göremeyeceği şeyi görür"61 hadîsinde olduğu
gibi."62
Muhammed Resi d Rıza'nın
İttiba Meselesini İncelemesi
Hz. Peygamber'e ittiba konusunu ve bu husustaki yanlış anlayışları
incelerken Müceddid-AIIâme Muhammed Reşid Rıza da, bu meseleyi ele almıştır. O
buna Yüce Allah'ın "Ve O'na uyun ki, hidayete erişebilesiniz" (A'raf-
158) ayetinin tefsirinde değinmiş ve şöyle demiştir: "Yüce Allah'ın buradaki
'O'na uyun' sözü, bir önceki ayette bulunan 'Onunla birlikte inen Nur'a uyun'
sözünden daha genel bir ifadedir. Zira bu, özellikle Kur'an'a ittiba iken;
diğeri, Hz. Peygamber'e kendi içtihadıyla teşri kıldığı hükümlerde de ittibayı
içermektedir. Çünkü malûm görüşe göre, Yüce Allah O'na, bu yetki ve izni
verdiği gibi; gerek içtihadıyla, gerekse
™* Daha Önce geçtiği gibi, Buhâri ve Müslim rivayet etmiştir. (Bkz:
55. dipnot)
"" Ahmed, Hz. Ali Müsned'inde rivayet etmiştir, nu: 628.
İsnâdında-ki inkıtadan dolayı Şeyh Şakır onun zayıf olduğunu söylemiştir. Onu
Ebu Nuaym, Hılye'de, Buhâri Tarih'de, Ibn Mende Marifetli's-Sahâbe"de
muttasıl, iyi bir isnâd ile rivayet etmişlerdir. Yine onun Kudai'nin Şİ-hab'da
rivayet ettiği Enes'ten bir şahidi vardır. Bunun içindir ki, Elbâ-nî onu Sahihu'l-Camii's-Sağır'de
1904 numarayla zikretmiştir. &2" DehJevi, Hüccetullahi'l-Baliğa,
1.128,129.
400
Kur'an'dan hüküm çıkararak, hükümler vaz ettiğinde kendisine ittiba
edilmesi hususiyetini vermiştir. Kur'an'da belirtilen iki kızkardeşi bir arada
nikâh altına alma ile (Nisa- 23); bir hanımın, halası veya teyzesi ile bir
arada nikâh altına alınmasının Hz. Peygamber tarafından haram kılınmasında
olduğu gibi.
Hz. Peygamberin âdet kabilinden olan söz ve davranışları ise, söz konusu
ittiba alanına girmez- "Zeytin yağı yiyin, onunla yağlanın, çünkü o hoş ve
mübarektir" hadîsi gibi ki bunu Ahmed ve Ibn Mâce Ebu Hureyre'den rivayet
etmiş, ayrıca rivayet eden Hakim de onu sahih görmüştür. Onu bu ikisinden
başkaları da, başka lafızlarla rivayet etmişlerse de, isnâdları zayıftır.63
Yine "Taze hurmayı kuru hurma ile yiyin..." şeklindeki Nesaî, İbn
Mâce ve Hakim'in Hz. Aişe'den rivayet edip sahih gördükleri64 hadîs
de bu kabildendir. İşte
™" İbn Mâce, nu: 3320 Zivaid'de şöyle d emin1
ektedir: İsnadında Abdullah b. Said el-Muğiri vardır ki metruktür. Hakim onun
sahih olduğunu söylemişse de, Zehebi Abdullah'm zayıf bir râviolduğunu söyleyerek
bunu reddetmiştir. Aynı şekilde Iraki de, onun f-eydu'l-Kadir (V.43)'de
zayıf olduğunu belirtmiştir. Tirmizi hem Hz, Ömer'den, hem de Ahmed ve Hakim
ile birlikte Ebu Said'den şu hadîsi rivayet etmiştir. "Zeytin yağı yiyin,
onunla yaşlanın, çünkü o mübarek bir ağaçtandır." Hatim buna sahih demiş,
Zehebi de onu onaylamıştır. Ibn Abdilberr ise "İki tarikten gelen
senedinde de ısdırap vardır" demiştir. (Bkz: Fethu'l-Kadir, V. 43)
Elbâni ise onu Sahihti'l-Camii's-Sağir, nu: 4374'de zikretmiştir. Onu
Nesaî, İbn Mâce ve Hakim Hz. Aişe'den rivayet etmişlerdir. Ama bildiğim
kadarıyla onlardan hiçbiri onu sahih görmemiştir. Münavİ, Feydu'l-Kadifde onun
bütün tariltleriyle Ebu Zekeriyya'ya dayandığını, İbn Hıbban'ın "onunla
ihticac edilmez" dediğini, onnu bu hadîsi riv&yet ettiğini, ama bunun
aslı olmadığını söylemiştir. Ukayli de, "Onu destekleyecek mütabı haber
yoktur, bu ancak onnu vasıtasıyla bilinmektedir" demiştir. Mizan'da ise
(Zehebi) "Bu münker bir hadîstir. Onu Hakim rivayet etmiş, tashihte
gevşekliğine rağmen, bunu sahih görmemiştir. Bundan dolayıdır ki,
401
SÜNNETİ AKLAMADA YÖNTEM
bunlar, Allah'a yaklaştırma ve teşriyi gerektirecek hukukun olmadığı,
normal adetlerle ilgili işlerdendir.
Ama, Ahmet ve Hakim'in Ebu Said ve Katade b. Nu'man'dan rivayet ettikleri,
senedi sahih olan "Kurban etlerini yiyin ve biriktirin"65
hadîsinde ise durum bunun tersinedir. Hz. Peygamber'in kurban kesenlere
yönelik bu emri, nedb içindir. Onları biriktirmek de caizdir. Şayet bu
emir olmasaydı, bayram ile alâkasından ve bayram günlerinde Yüce Allah'ın
Mü'minler için bir ziyafeti oluşundan dolayı onun haram veya mekruh olduğu
zannedilebilirdi.
Teşri'; ya, vacip veya mendup olarak kendisiyle Yüce Allah'a yaklaşmakla
emroîunduğumuz bir ibadettir; ya da, insanlara hiçbir yardımı dokunmayacağı
halde, Allah'tan başkasına tapınmak, Allah'tan başkası adına kesilen etlerden
yemek, hayvanları keserken veya yemin ederken nasıl Allah'ın adı anılarak
yüceltiliyorsa, Allah'tan başkasını da öylece yüceltmek gibi dine, akla,
bedene, mala, ırza veya kamu yararına zararından sakınmak üzere nehyolunmuş
bir mefsedeftir.
Yahut teşri'; miraslar, nafakalar, eşlerin maruf bir şekilde geçimleri
gibi ehline tevdi etmekle emrolunduğumuz veya akitleri yerine getirme gibi
muamelelerin muhafazası için
İbnu'l-Cevzi onu Mevzutıt'ma almıştır. (Bkz: Feydi'l-Kadir, V.
44) Elbâ-ni de onu mevzu olarak Daifıt'l-Camii's-Sağir, nu: 4204'de
zikretmiştir. Reşid Rıza bu hataya, Suyutî'nin el-Camii's-Sağir'dçki rumuzlara
fazlaca güvenmesinden dolayı düşmüştür. Oysa orada neler var, neler...!
"*■ Müellif rakam eklediği halde dipnot belirtmemiştir. "■ Reşid
Rıza, hadîslerin tahricinde Suyııtî'ye itimad etmiştir, oysa onda belli
kusurlar vardır. Halbuki onu, Müslim, Ebu Said, Cabîr ve Aişe'den; Buhârî ise
Seleme b, el-Ekva'dart rivayet etmiştir. (Elbânî, Sahihu 'I-Cam
îfs-Sağîr)
402
sCknetİ anlamada yöntem
bağlanmakla emrolunduğumuz maddî veya manevî haklardır. Oysa, müstehap ve
tenzihen mekruh olan hükümleri, teşri' kapsamına sokmakla, az sonra
anlaşılacağı üzere âdetlerle ilgili işler de O'nun hükümlerini genişletecektir.
Âdetler, zanaatlar, ziraat, tecrübe ve araştırmaya dayalı bilimler ile
teknik dallar gibi, Yüce Allah'ın veya insanların hukuku ile ilgisi olmayan,
herhangi bir maslahatı celbet-meyen, herhangi bir mefsedeti defetmeyen şeyler
ise, yapılması gereken emir, sakınılması gereken nehiyler şeklindeki teşri'
cümlesinden değildir. Bu hususlarda gelen emir ve ne-hiyleri âlimler teşriî
olarak değil, irşad diye isimlendirmişlerdir. Ancak, ipek giymede olduğu gibi,
hakkında nehy ve vaid terettüp etmiş olan şeyler müstesnadır.
Nitekim sahabeden bazıları Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
hurma aşılama gibi, tecrübeye dayalı bazı dünyevî işlere karşı çıkmasını
teşriî zannettiler ve bundan el çektiler. Ancak meyveler zayıf ve kuru
çıkınca, derhal O'na baş vurdular- O da onlara, bunu teşriî kabilinden değil,
zan ve re'y kabilinden söylediğini haber vererek, "Siz dünyanızın
işlerini daha iyi bilirsiniz" buyurdu. Bilindiği gibi bu. hadîs,
Müslim'in Sahih'in-de rivayet edilmektedir. Bunun hikmeti ise; bu gibi
dünyevî işlerle, ziraat ve zanaat gibi maişet işlerinin, hususî teşriî ile
alâkalarının bulunmadığını, bilakis onların insanların bilgi ve tecrübelerine
bırakıldığını insanlara tembih etmektedir.
Yine sahabe, Hz. Peygamber'in kişisel görüşü ve dünyevî bir içtihadı mı;
yoksa Yüce Allah'tan gelen bir emir mi - ki şayet böyle değilse, teşri'
olmayacak- kendilerine karışık gelen konularda O'na müracaat ediyorlardı. Hubab
b. el-Münzir'in Bedir günü Hz. Peygamber'in seçmiş olduğu konaklama yeri
hakkında: "Burası seni Allah'ın konaklattığı,
403
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
dolayısıyla bizim ileri veya geri gidemeyeceğimiz bir yer mi, yoksa bu bir
re'y, harp ve taktik mi?" diye sormasında olduğu gibi. Nitekim Hz.
Peygamber, bunun vahiy değil de re'y olduğu, bunun sebebinin maslahat ve harp
stratejisi olduğu şeklinde cevap vermesi üzerine, Hubab başka bir yer göstermiş,
O da (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bunu muvafık görmüştür.
Bu gibi bazı konular sahabeden bazılarına bile karışık gelebilmişse,
bunların başkalarına daha çok karışık gelmesi gayet tabiîdir. Karıştırdıkları
şeyleri onlara Hz. Peygamber açıklıyordu, peki daha sonraki insanlara bunları
kim açıklayacak?
Eğer insanlar Hz. Peygamberden sonraki bir içtihadı, uyulması gereken bir
din edinmeselerdi, iş kolay olacaktı. Ama onun din addedilmesi, zorlukları
artırdı ve Müslümanlar Hz. Peygambere ittibanın zayıfladığı zamanlarda büyük
güçlüklere düştüler. Neticede, devralınan miras onlara ağır geldi. Ve
kendilerine ağır gelen şeyleri terk etmeye başladılar. Bu sebeple onlar, kat'î
olarak meşru kılınan ve herhangi bir güçlük ve zorluk olmayan hususları dahi
terk etme cüretini gösterdiler- Hatta daha sonra bu, bazılarının dini tamamen
terk edip, başkalarını da buna davet etmelerine kadar götürdü! Fâkihlerin
ictihadlarına sımsıkı sarılıp, ümmete dini bu şekilde yaşamalarını ilzam eden
fıkıh mukallitlerinden donuk <kafalı)lar, bu kötü akıbeti anlamadıkları
gibi, ıslahatçılar kendilerine anlattıklarında da buna aldırış etmediler!
Reşid Rıza, onlardan bazılarının beyaz saçları siyaha boyama konusundaki
aşırılıklarını misal verdi. Halbuki bu, mubah olan zinet ile ilgili normal
işlerdendir. Çünkü bunda herhangi bir taabbud olmadığı gibi, Allah'ın veya
insanların hukuku da söz konusu değildir. Ancak, yapılması veya terk
404
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
edilmesi halinde sadece kafirlere has olan bir moda vb. durumlara
düşebilecekse, Müslümanlardan bazıları bunu onlara benzemek için yapacaksa
veya yaptıklarında onlardan sayılacak şekilde onlara benzeyeceklerse, tabii ki
burada sosyoloji kanunlarını araştıranlar nezdinde bilinen manevî ve siyasî
zararlar mevcuttur ki buna göre, herhangi bir kavme benzeyen kimse, o kavmi
nefsinde yüceltirken, kendi kavmine ve millerine olan bağı zayıflar. Beyaz
saçları boyama konusunda, bir kısmı taabbudî olarak değil de, âdet olarak -siyah
ile de olsa- bunun müstehap olduğuna delâlet eden çeşitli haberler ve eserler
gelmiştir. Âlimlerden bazıları, bu haberlerden, onun şer’an
müstehap olduğunu anlarken; diğer bazıları da mekruh olduğunu anlamışlardır.
Hatta onlardan daha da aşırı gidenler bunun haram olduğunu söylemişlerdir.
Dolayısıyla onları taklit edenler, bunu yapana karşı çıkarak onu Yüce Allah'a
isyankâr saymışlardır. Tabii ki bunu yaparken onlar, selefin bu meseledeki
yoluna da, ihtilaf bulunan ictihadî meselelerde kimseye karşı çıkılmaması
şeklindeki genel kaideye de muhalefet etmişlerdir.
Şeyh Reşid Rıza saçları boyama meselesinde ve bununla ilgili meselelerde
sözü bir hayli uzatmış ve şöyle demiştir: "Hz. Peygamber'in, bazı ibadetler
esnasında yapmış olduğu Arafat'ta ve Müzdelife'deki konumunda olduğu gibi, bazı
amellerde bile teşriî kastetmeyişi hususuna ümmetinin dikkatini çektiği de
doğrudur. O bu uyarıyı, ümmetinin bunlara din adına sarılmamaları ve Allah
izin vermediği halde, din adına hükümler vaz etmemeleri için yapmıştır.
Şu kadar var ki, her kim, Hz. Peygambere olan muhabbetinden dolayı, O'nun
şerefli hayatını hatırlayarak, ama bunun dinden olduğuna inanmaksızın ve
insanları böyle bir
405
SÜNNET! ANLAMADA YÖNTEM
vehme de düşürmeksizin, şer'an maruz kalınması rnübah olmayan bir zarar
yüklenmeksizin ve yine şer'an mezmum. sayılan şöhret sebebi olmaksızın bazı
âdetlerine uymaya gayret etse; bu ittibaı onun imanındaki kemalini artıracak
takdire şâyân bir tavır olup, bu araştırması sebebiyle o, Hz. Fey-gamber'i
daha çok hatırlayacak, O'na olan sevgisini daha da güçlendirecektir.
Nitekim sahabeden Ibn Ömer (r.a.), Hz. Peygamber'in amellerine, âdetlerine,
O'nun seferdeki hal ve hareketlerine, özellikle de Veda Haccı yolculuğun d a ki
hareketlerine aynen uyması ve bütün bu hususlarda O'na ittiba arayışı
içerisinde olmasıyla tek kalmıştır. Diğer sahabiler ise, insanların bunu teşriî
sanmamaları için böyle yapmamışlardır. Çünkü bu, din adına cinayet olurdu. Zira
dine bir şeyi ilâve etme, dinden bir şeyi çıkarma gibidir ki bu da, Yüce
Allah'ın "Bugün size dininizi kemale erdirdim" ayetini
yalanlamak anlamına gelecektir.61'
Şeyh Şeltut'un, Sünneti
'Teşriî ve Teşriî Olmayan' Şeklinde Taksimi
Asrımızda bu hususun beyanı ile ilgilenen ve -konunun başında da
söylediğimiz gibi- şu an kullanılan başlığı veren Şeyh Muhammed Şeltut'tur. O,
Dehlevî, Reşid Rıza, Karafi ve başkalarının yazdıklarından yararlanmış ve onu
güzel bir şekiide taksim etmiştir ki, burada onu naklediyoruz. O şöyle demektedir:
"Hz. Peygamber'den vârid olan ve O'nun söz, fiil ve takrirlerinden
hadîs kitaplarında tedvin edilen her şeyin şu kısımlara ayrıldığını göz önünde
bulundurmalıyız.
^ Reşid Rıza, Tefsiru'l-Mernar, IX. 317, ayet: 5, Maide: 3.
406
SÜNNETİ AM.AMADA YÖNTEM
1- Yeme-içme, uyuma, yürüme, dolaşma, Örfî yollarla iki kişi arasını
bulma, aracılık ve alış-verişte pazarlık gibi, beşerî ihtiyaçlar yoluyla
yapılanlar,
2- Tecrübe, kişisel veya toplumsal alışkanlıklar yoluyla yapılanlar, ziraat
işleri, tıp ve elbisenin uzun veya kısa olması hakkında vârid olan şeylerde
olduğu gibi.
3- Özel şartlardan hareketle alınan insanî tedbirler yoluyla yapılanlar,
savaş alanlarına orduların dağıtılması, bu yerlerde safların, gizlenme, hücum
etme ve kaçma yerlerinin tanzim edilmesi, konaklanacak yerlerin seçilmesi vb.
şartlar ve Özel eğitime dayanan uygulamalar.
Bu üç hususta nakledilenlerden hiçbiri, yapılması veya terk edilmesi
istenen şer'î bir durum değildir.67 Bunlar ancak, Resûlullah'ın (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) teşriî cihetine girmediği, teşriî kaynağı da olmayan beşerî
işlerdendir.
Umumî ve Hususî Teşriî
İtibariyle Sünnet
4- Teşriî yoluyla vârid olanlar ki, bunlar da çeşitli kısımlara
ayrılmaktadır:
a) Resûlullah'tan {salla’llâhü aleyhi ve sellem) tebliğ yönüyle ve Resul
sıfatıyla sâdır olanlar. Kitabın mücmelini beyan etmesi, umumunu tahsis
etmesi, mutlakmı takyid etmesi veya ibadetlerden, helâl ve haramdan, akaid ve
ahlâktan veya zikredilen şeylerle ilgili bazı şeyleri beyan etmesi gibi. Bu
çeşit beyanlar, kıyamete kadar genel teşriî ifade ederler. Şayet bunlardan
nehyedilmişse, ondan her insan nefsini sakındırır, bu hususta onu bilme ve onu
yerine getirmekten başka bir şey yapamaz.
Şeyh Şeltut'un bu husustaki sözü üzerine değerlendirmemi!z az sonra
gelecektir.
407
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
b) Resûlullah'tan (salla’llâhü aleyhi ve sellem) yöneticilik ve Müslüman cemaatin
genel başkanlığı vasfıyla sâdır olanlar; savaş için orduları göndermesi,
Beytü'l-Mâl'ın mallarını uygun görülen yerlere sarfetmesi, alınması gereken
yerlerden toplaması, hakim ve valileri ataması, ganimetleri taksim etmesi,
antlaşmalar yapması vb. yöneticilik ve genel kamu yararını temin etme ile
ilgili işler.
Bunlar, genel teşriî hükmünde olmadığı gibi, yöneticinin izni olmaksızın
onları yapmak da caiz değildir. Hz. Peygamber bunu yaptı veya iptal etti diye
hiç kimsenin kendiliğinden böyle bir şey yapma hakkı yoktur.
c) Hz. Peygamber'den hakimlik vasfıyla sâdır olanlar. Çünkü, Rabbinden
hükümleri tebliğ eden bir Resul, Müslümanların işlerini tanzim eden,
siyasetiyle onları idare eden bir genel başkan olduğu gibi, O (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) aynı zamanda deliller, yeminler ve çeşitli cezalarla
davalara bakan bir hakimdi.
Bunlar da, bir öncekinde olduğu gibi, genel teşriî hükmünde değildir. Öyle
ki, herhangi bir insanın, Hz. Peygam-ber'in aralarında hükmettiği kimselere
verdiği böylesi bir hükmüne, o husustaki belli bir uygulamasına binâen aynen
hüküm vermesi caiz değildir. Bilakis mükellef, o konuda, hakimin kendisi
hakkında vereceği hükümle yükümlüdür. Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) bu cihetten hakimlik vasfıyla yapmış olduğu bir tasarruf mükellefi
benzer bir hükümle ilzam etmez. Kimin bir başkasında hakkı var da, o bunu
inkar ediyorsa; onun da bu hususta delili varsa, o kimsenin bu hakkını
hakimin hükmü dışında alabilme hakkı yoktur. Çünkü Resul (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) döneminde karşılıklı ihkar durumunda hakların alınması da, ancak böyle
gerçekleşmekteydi.
408
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Hz. Peygamber'in tasarruflarının hangi cihetten sâdır olduğunun bilinmesi,
cidden çok faydalıdır. Çoğu zaman, O'ndan nakledilenlerde bu, açığa çıkmamakta,
O'nun fiil, söz ve takrirlerine sadece O'nun Resul olması cihetiyle bakılmaktadır.
İşte burada biz, O'ndan (salla’llâhü aleyhi ve sellem) teşriî veya din, sünnet
veya mendup şeklinde nakledilenlerden çoğunun, gerçekte asıl olarak teşriî
cihetiyle sâdır olmadığını bulmaktayız. Nitekim, O'ndan beşer vasfıyla sâdır
olan veya âdet veya tecrübeye dayalı davranışlarında bu durum daha çok
görülmektedir. -
Yine O'nun yönetici veya hakim vasfıyla sâdır olan tasarrufları da genel
teşriî olarak alınabilmektedir ki, bundan dolayı hükümler ve meselelere
yaklaşımlar karışabilmektedir.
Bazen nakledilen haberlerde, bu cihet bütün açıklığıyla belli olabilmekte
ve her fiil, sâdır olduğu cihete bağlanabilmektedir. Bazen de, o fiilin O'ndan
hangi vasıfla sâdır olduğu, araştıranlara karışık gelebilmekte, bu durumda,
teşriîn sâdır olduğu ciheti hususundaki ihtilafa bağlı olarak, söz konusu
teşriî niteliği hakkında da âlimler arasında ihtilaf çıkabilmektedir. Bu nevi
tasarrufların anlaşılması için bazı misaller verelim:
1- Hz. Peygamber'in "Kim ölü bir toprağı işleyerek ihya ederse, o
toprak onundur" buyurduğu sahihtir. Ama âlimler bu konuda ihtilaf
etmişlerdir. Acaba bu, genel bir hüküm olması için, O'ndan, tebliğ ve fetva
yoluyla mı sâdır olmuştur? Ki bu d urumd» yönetici izin versin veya vermesin,
bir araziyi işleyen, oraya sahip olur ve kimsenin artık orada hakkı olamaz.
Yoksa/O'ndan yöneticiliği ve başkanlığı itibariyle mi sâdır olmuştur? Bu
durumda da, genel bir hüküm olmaz ve yöneticinin izni olmaksızın, söz konusu arazinin
409
SÜNNETİ ANLAMACA YÖNTEM
işletilmesi kimseye caiz olmaz. Nitekim, fâkihlerin çoğu, birinci görüşü,
Ebu Hanife ise ikinci görüşü benimsemiştir.68
2- Hind bt. Utbe'nin, Hz. Peygamberce:
-"Ebu Süfyan cimri birisidir, ne bana, ne de çocuğuma yetecek bir
şeyler veriyor" demesi üzerine, O'nun (salla’llâhü aleyhi ve sellem),
-" Örfe uygun bir şekilde, sana ve çocuğuna yetecek miktarı al!"09
buyurduğu sahihtir.
Âlimler bu meselede de ihtilaf etmişlerdir. Acaba bu, fetva ve tebliğ
yoluyla mı söylenmiştir? Dolayısıyla her hakkı vb. kazanan birinin, bunu
hasmının bilgisi olmadan alması caiz midir? Yoksa bu hüküm verme ile mi
ilgilidir? Dolayısıyla, bir kimse, borçludan alacağını almakta zorlandığında,
hakkının bedelini ancak hakimin hükmüyle mi alabilir? Bu mesele, fukaha
nezdinde mes'eletü'z-zafer "> diye bilinmektedir ve bu konuda onların
birçok görüşleri ve tercihleri vardır.71
3- Hz. Peygamber'in "Kim bir düşman askerini öldürürse,
üzerindeki eşyalar onun olur" buyurduğu da sahihtir.
6**~ Bu mesele, Hanefi kitaplarında Ihyau'l-Meyat=öliı
arazilerin işletilmesi ile ilgili kısımlarda zikredilmiştir. Bu konuda
Zeyiai'nin şerh ve değerlendirmelerine bakınız: (Naabu'r-Raye, (V.
228-293) 6**" Buhârî bu hadîsi Sahih'ilân muhtelif
yerlerinde Hz. Aise'den rivayet etmiş, ayn: şekilde onu Müslim de rivayet
etmiştir ki, daha önce zikredildi.
™" Bunun anlamı şudur: bir insanın başkasında hakkı olursa, onu da
aynen veya onun malından buna eşit miktarda almaya kadir ise, onun bu
hakkın: bu şekilde alması caiz midir? Değil midir? Bu hususta fa-kihler ihtilaf
etmişler, bir kısmı, fitne vfe rezalete meydan vermemek şartıyla, alman ister
aynı malın cinsinden olsun, ister olmasın, o bunu isler bilsin, ister bilmesin
bu hususu, caiz görmüşierdfr. Bir kısmı da bunu men eimişlerdir. Diğer bir
kısmı ise, daha detaya girmiştir. ™'~ Bu meseleyi, İbnu'l-Kayyim, İğuselu'I-Leheııan
adlı eserinde, San'ani ise Siibülü's-Selttm Babu'l-Ariye'de geniş
olarak incelemişlerdir.
410
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Hadîsteki selb, öldürülen düşmanın üzerindeki elbiseler ve eşyalar
demektir. Alimler aynı şekilde bu hadîs hakkında da ihtilaf etmişlerdir.
Onlardan bazıları Hz. Peygamber'in bu tasarrufunun yöneticilik vasfıyla sâdır
olduğunu, dolayısıyla ancak yönetici savaş meydanında söylerse, Ölünün üzerindekilere
hak kazanabileceği kanaatini dile getirirken; bir kısmı da bunu tebliğ olarak
görmekte ve yönetici ilan etsin veya etmesin, düşman askerlerini öldüren her
kişinin, onun üzerindekilere hak kazanacağı kanaatini savunmaktadırlar.
KemaKudin İbn Humam) diyor ki: "Hz. Peygamber'in bunu söylediğinden
hiç şüphe yoktur. Tartışma ise acaba bu hal, her hal ve zamanda genel olarak
vaz edilmiş şer'î bir hüküm mü, yoksa belli hadiselere has olarak sırf teşvik
için söylediği bir söz müdür? Şafiî nezdinde bu, şer'î bir belirlemedir, çünkü
O'nun sözünde asıl olan budur ve O (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bunun için
gönderilmiştir,..Mesele Fethu'i-Kadir adlı kitabın dördüncü cildinin
renfil bölümünde bu şekilde devam etmektedir.
Nitekim bu meseleyi, genel bir şekilde İmam Karafi, el-Furûk adlı
kitabında (I. 205-209), İmam İbnu'l-Kayyün el-Cevziyye Zadu'l-Mead adlı
kitabında Huneyn Gazvesi'nden bahsederken (İli. 489) ele almışlardır. Aynı
şekilde, fâkihler-den birçoğu, Resûl'den (salla’llâhü aleyhi ve sellem) sâdır
olan tasarrufların hangi cihetten geldiği hususundaki ihtilafa binâen imamlar
arasında tartışmalı olan cüz'î meselelerden söz ederken bu meseleye de
değinmişlerdir.
İşte burada görüyoruz ki, fâkihlerin hepsi, Hz. Peygamber'in
tasarruflarının kaynağının iki ciheti olduğunu bir prensip olarak onaylamada
icma halindedirler ve bu onlar tarafından ikrar edilmiştir. n
' Şeltut Mahmud,'e/-Js/flm, Akide
ve-Şeriai, s. 427-431
411
SÜNNETİ ANLAMADA VÖNTEM
Burada Şeltut hocamızın bazı sozleri hakkında, özellikle de sünneti teşriî
olarak görmediği birinci kısımla ilgili bazı değerlendirmeler yapmadan
geçemeyeceğim. Ben derim ki:
Yeme-içme, uyuma, yürüme, oturma, dolaşma vb. ilgili her şey beşerî
ihtiyaçtan kaynaklanan davranışlar değildir. Bilakis burada Resûlullah'ın (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) fiiliyle sabit olan davranışlarla, sözüyle sabit olandan
birbirinden ayırmamız gerekmektedir. Çünkü daha önce de zikrettiğimiz gibi
fiil, o işin meşru oluşundan başka bir şeye delâlet etmez. El ile yeme
meselesinde vb. olduğu gibi o, vacip veya müstehap olduğuna delâlet etmez.
Fakat her kim bunları Resûlullah'a (salla’llâhü aleyhi ve sellem) benzeyerek ve
O'ndan sâdır olan her şeyi severek yaparsa, daha önce belirttiğimiz gibi, o
güzel bir iş yapmıştır ve niyeti sebebiyle ecir alacaktır. Aynı şekilde Reşid
Rıza da bahsinde buna ve zikrettiği hususlar çerçevesinde bunun kişinin
nefsindeki güzel tesirine işaret etmiştir. İbn Ömer'in davranış tarzlarında
olduğu gibi.
Bu husustaki sözlere gelince, Menar sahibinin dediği ve usûl
âlimlerinin de dikkat çektiği gibi, bu bazen irşada, bazen de emirde
müstehaphğa delâlet edebilir. Yine o, emirde kesinlik, nehiyde de vaid gibi
karinelere bağlı olarak, emirde vücubiyete, nehiyde ise haramlığa delâlet
edebilir. Sol el ile yeme, ipek giyme, altın, gümüş kaplardan yeme vb. delillerin
haram olduğuna delâlet ettiği meselelerde olduğu gibi.
Benzer şeyler, tecrübe ve alışkanlıklar yoluyla öğrenilen hususlar için de
söylenebilir. Tıp ile ilgili hususlarda, elbisenin uzunluk veya kısalığa
hakkında vârid olan hususlarda olduğu gibi. Tıp konusunda vârid olan haberlerin
bazısı, bilfiil tecrübeye dayalı olduğuna hamledilir. Bu sebepledir ki, o
412
SÜNNETİ ANLAMADA VÖNTEM
herkes için ve her halükârda uygulanması gereken genel bir hüküm konumunda
değildir. Nitekim muhakkik İbnu'l-Kayyim Zadu'l-Mead adlı eserinde buna
işaret etmiştir ki, bu konuyla İlgili bahis gelecektir.
Onlardan bazıları da teşriî ve yönlendirme Özelliğine hamledilir. Mesela:
"Ey Allah'ın kulları, tedavi olun, çünkü Yüce Allah hiçbir hastalık
yaratmamıştır ki, ona şifa vermiş olmasın. Yalnız bir hastalık hariç, o da
yaşlılık."73
" Tedavi olun, ama haram ile tedavi olmayın." 74 hadîslerinde
olduğu gibi-
Elbise konusu da buna benzemektedir. Nitekim, erkeklerin ipek elbise
giymesini -aynı şekilde altın kullanmasını-yasaklayan haberler vârid olmuştur.
Tıpkı, hakkında şiddetli vaid gelen elbiseyi uzatma ve sürükleme hakkındaki hadîslerin
tümünde olduğu gibi, bazısı kibirlilik kastına bağlı -ki bu da çoktur-, bazısı
ise mutlaktır. Dolayısıyla burada mutlak olan, mukayyed olana hamledilir. Şu
kadar var ki, her kim Hz. Peygamberce uyarak elbisesini kısaltmış olsa,
dediğimiz gibi o bundan dolayı ecir alır.
Yeme-içmede olduğu gibi, elbise konusunda da, İslâm'ın dinî, ahlâkî,
içtimaî, iktisadî ve ihmal etmememiz gereken siyaset ile ilgili belli
hedefleri olan, ayırt edici edepleri vardır. Belki de biz bir başka münasebetle
buna değineceğiz.
'■'" Alımed ve Sünen sahipleri rivayet etmiştir, ibn Hıbban ve
Hakim İsame'den rivayet etmişlerdir. Bkz: Elbânî, Sahihu't-Camii's-Sağir, nu:
7934. Daha önce de geçti.
'*' Ebu Davud'un Süneıı'inde rivayet
ettiği hadisten bir parça olup, Babu't-Tıp'la Ebu'd-Derda'dan rivayet
edilmiştir.
413
SÜNNETİ AVLAMADA YÖNTEM
Asrımızda bu husus ile ilgilenen, onu açıklayan, detaylı bir şekilde
inceleyen ve misallendiren âlimlerden birisi de, Tunus âlimlerinin şeyhi,
Allâme Muhammed Tahir b. Aşur'-dur. O, Mekâsıdu'ş-Şeriati'I-klâmiyye adlı
kitabında, özet olarak Karaffnin el-Furûk'taki sözlerini naklettikten
sonra, ardından şu değerlendirmeyi yapıyor:
"Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem), bazı sıfat ve halleri
vardır ki, kendisinden sâdır olan söz ve fiiller onlara dayanmaktadır. Öyleyse
bizim burada hâlâ halkı sıkıntıya sokan ve onları üzen çeşitli problemleri
aydınlatacak bir ışık yakmamız gerekmektedir. Nitekim, sahabe Resûlullah'ın (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) emirlerinden teşrîî makamında söyledikleri ile, teşriî
makamında olmayanlarını ayırt ediyorlar, herhangi bir güçlükle karşılaştıklarında
da O'na soruyorlardı.
Mesela sahih hadîste anlatıldığına göre, sahibi azad ettiğinde Berîre,
Muğis adlı bir kölenin karısıydı. Hürriyete kavuşunca, yetkisini kullanarak
kocasından ayrıldı Oysa Muğis onu çok seviyor, o ise Muğis'ten hoşlanmıyordu.
Neticede Muğis Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem) ile görüştü, O da bu
konuda Berîre ile konuştu ve ona kocasına dönmesini söyledi, Berîre;
-"Bu bana emir mi, ey Allah'ın Resulü?" diye sorunca, O (salla’llâhü
aleyhi ve sellem):
-"Hayır, fakat aracılık ediyorum" buyurdu. Bunu duyan Berîre,
kocasına dönmeyi kabul etmedi, ama, onu Resûlullah da (salla’llâhü aleyhi ve
sellem), Müslümanlar da kınamadılar...
Buhârî'nin Sahih'inde Cabir b. Abdullah'dan şu hadîs rivayet
edilmektedir: Cabir'in babası Abdullah b. Amr b. Hizam borçlu olarak vefat
etmişti. Cabir, babasının alacaklılarının bu borçlardan vazgeçmeleri hususunu
görüşmesi için
414
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Resûlullah'a (salla’llâhü aleyhi ve sellem) başvurdu. Resûlullah da {salla’llâhü
aleyhi ve sellem) onlardan bunu istedi, fakat onlar alacaklarından vazgeçmeyi
kabul etmediler. Cabir, "Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bu
hususu konuşunca, onlar adeta bana kin tuttular." demektedir. Fakat
Müslümanlar, bundan dolayı onları kınamamıştır. Buna benzer misaller
gelecektir.
Şu kadar var ki, Fıkıh Usûlü âlimleri. Nebevi sünnet meseleleri içerisinde,
Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem), teşriî alanına girmeyen cibillî
fiillerini ele almışlardır. Onlar bunu işlerken, Resûlullah'ın (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) yaratılışının, O'nun teşriî ve irşad alanına girmeyen
çeşitli hallerinde rolü olduğu hususunu ihmal etmemişlerdir. Fakat onlar, deve
üzerinde haccetmesi gibi cibillî veya teşriî olması muhtemel olan fiillerde ise
tereddüt etmişlerdir. Bazı âlimler ise, Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) bazı tasarruflarının hangi sebeple sâdır olduğunu tespit etmeksizin,
onları kıyas için birer asıl gibi görmekle hataya düşmüşlerdir.
Devamla Tahir b. Aşur şöyle demektedir: "Ben Resûlullah'ın (s.a.v,)
söz ve fiillerinden oluşan tasarruflarının, on iki ayrı halde sâdır olduğunu
tesbit ettim. Bunlardan bir kısmı, Karafî'nin açıklamasında geçmişse de, diğer
bazılarını o zik-retmememiştir. Bu durumları şöyle sıralayabiliriz: Teşri, fetva,
hakimlik, yöneticilik, rehberlik, arabuluculuk, danışmanlık, nasihat, nefis
terbiyesi, yüce gerçekleri öğretme, terbiye (te'dib) ve irşad ile alâkası
olmayan durumlar.
Şeyh Tahir b. Aşur bu durumların hepsini açıklamış ve bazısını
onayladığımız, bir kısmını ise uygun görmediğimiz bazı misaller zikretmiş, bir
hayli uzun malûmat vermiştir ki, dileyen oraya baksın. Fakat neticede o da,
bizim sünnetten bir kısmının genel ve devamlı bir teşriî olduğunu, bir kısmının
ise asla teşriî alanına girmediğini söyleyen zikrettiğimiz
415
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
âlimlerle birleşmektedir. Burada, onun saydığı bu durumlardan sonuncusunu
yani irşad ile alâkası olmayan haller hakkında söylediklerini nakletmekle
yetineceğim:
İrşad ile alâkası olmayan tasarruflara gelince, bunlar; teşriî, dinî
hususlar, nefis terbiyesi ve toplum düzeni ile ilgili durumlar değildir.
Bunlar, cibillî ve maddî hayatın gerektirdiği bazı işlere dönük olup, bu hususta
herhangi bir karışıklık söz konusu değildir. Çünkü Resûlullah'ın (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) ev işlerinde ve günlük hayatında çalıştığı diğer işlerde, ne
teşri, ne de izinden gidilmesi talebi gibi bir hedefi vardı- Fıkıh Usûlünde
kabul edildiği gibi, Hz. Peygamber'in cibillî fiillerinin benzerinin ümmetten
de yapılmasının istenmesi söz konusu değildir. Bilakis herkes kendi haline
uygun yolu benimseyebilir. Bunlar, yemek, giyim, yatma, yürüme, binme vb.
tarzı gibidir ki, bu davranışlar, ister yolculukta yolda yürümek veya
Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem) yaşlanıp şişmanlayınca yaptığını
kabul eden - Ebu Hanife'ye göre- secdeye inerken ellerini bacaklarından önce
koymak gibi dinî işlere dahil olsun, netice aynıdır.
Aynı şekilde Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) Veda Haccı'nda
Kinaneoğulları düzlüğü olan Muhassab veya Ebtah denilen yerde konaklamasıyla
ilgili rivayet de böyledir. Hz. Peygamber orada öğle, ikindi, akşam ve yatsı
namazlarını kıldı, sonra biraz uyudu, ardından beraberindekilerle birlikte veda
tavafı yapmak üzere Mekke'ye hareket etti. İbn Ömer hac esnasında burada
konaklamayı terk etmiyor, bunu sünnet kabul ediyor, Resûlullah'ın (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) yaptığını aynen yapıyordu.
Oysa Buhârî'de rivayet edildiğine göre Hz. Aişe; "Muhassab'da
konaklamak (uyulması gerekli) bir şey değildir.
416
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Orası sadece Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) Medine'ye yola
çıkması için daha elverişli olması hasebiyle konakladığı bir yerdir."
demektedir. Hz. Aişe bu sözüyle, orasının insanların toplandığı geniş bir yer
olduğunu söylemek istiyor. Nitekim İbn Abbas ve Malik b. Enes de bu görüş
benimsemişlerdir.
Yine sabah namazından sonra sağ yanı üzerine uzanmak da böyledir.
Şu halde fâkihe düşen, bu durumları araştırmak ve Hz. Peygamber'in
tasarruflarını çevreleyen işaretleri iyice belirlemektir. Resûlullah'ın (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) bir konuyu herkese bildirmeye özen göstermesi, onu
uygulamada ısrarlı olması, "Dikkat edin, mirasçıya vasiyet yoktur",
"Velâ, ancak azad edene aittir" hadîslerinde olduğu gibi, bir hükmü
bildirip onu küllî kaide şeklinde ortaya koyması, bu tasarrufların teşriî olduğunu
gösteren karinelerdir.
Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) vefat hastalıgındayken
"Bana (kâğıt-kâlem vb.) getirin de size bir yazı yazayım ki, ondan sonra
sapıtmayasınız." hadîsinde olduğu gibi, bir işin uygulamasında ısrar
etmemesi de, o tasarrufun teşriî olmadığını gösteren alametlerdendir,
İbn Abbas diyor ki: "Bu hususta ashab ihtilafa düştü. Bir kısmı
'Allah'ın kitabı bize yeter' derken; bazıları da O’na istediği şeyi takdim edin
de, sizin için onu yazsın. Hz. Peygamber'in yanında çekişmek doğru olmaz'
dediler. Onların bu anlaşmazlığını gören Hz. Peygamber 'Beni kendi hâlime
bırakınız, içinde bulunduğum durum daha iyidir' buyurdu.
Bilinmelidir ki, zikrettiğimiz bu durumlardan, Resûlul-lah'a (s-a.v.) en
fazla özgü olanı, teşriî durumudur. Çünkü Yüce Allah O'nun bu hallerini
"Muhammed, sadece bir elçidir" ayetinde özetlemiştir. Bundan
dolayıdır ki, ümmetin karşılaştıkları çeşitli durumlarla ilgili Resûlullah'tan
(salla’llâhü aleyhi ve sellem)
417
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
sâdır olan söz ve fiillerine, aksini gösteren bir karine olmadıkça, teşriî
kaynaklı tasarruflar olarak itibar etmek gerekir. Nitekim âlimler Sa'd b. Ebi
Vakkas'ın rivayet ettiği şu haberi kabul hususunda icma etmişlerdir: O, Hz.
Peygamber'e malının ne kadarını vasiyet edebileceğini sorduğunda, Resû-lullah (salla’llâhü
aleyhi ve sellem); "Üçte birini, hatta üçte biri bile çoktur" buyurmuştu.
Bu sebeple âlimler, varislerin onaylaması hariç, üçte birden fazla vasiyeti
reddetmişlerdir. Hz. Peygamber'in "Senin mirasçıları nı, zengin olarak
bırakman, insanlara el açan yoksullar olarak bırakmandan daha hayırlıdır"
sözü, bu hükmün danışana fikir verme ve nasihat etme şeklindeki tasarruflarına
hamledilmesine elverişli ise de, onlar buna ham-letmemişlerdir. Her ne kadar bu
dialog, Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem) ile Sa'd arasında geçmişse
de, Hz, Peygamber Özellikle Sa'd ve vârislerinin hallerine, onların aşırı
yoksulluklarına bakarak buna izin vermiştir. Oysa ne Resûlullah {salla’llâhü
aleyhi ve sellem) böyle yapmıştır, ne de Sa'd'ın böyle yaptığını rivayet
etmişlerdir. Bu durumda bir fâkih, ilim ehlinden hiç kimse söylemediği halde,
vârisleri zengin olan kimselerin, üçte birden fazlasını vasiyet etmesine izin
verebilir. Yahut, o kişinin vârisi yoksa da fazlasına izin verebilir. Nitekim
îbn Hazm'ın belirttiğine göre İbn Mes'ud Ubeyde es-Selmani ve bir grup âlim bu
görüşü benimsemişlerdir. Bu ise, çoğunluğun görüşüne aykırı (şâz)dır. 75
Konunun
Tartışılması-Değerlendirilmesi
Bu nakillerden sonra burada, böylesine önemli usûl problemleri karşısında
bir nebze durarak, bu sözlere başvurup görüşleri tartışmamız gerekmektedir.
Bunu yaparken nass-
7$~ Tahir b. Aşur, Mekakisu'ş-Şeria
el-i$!âmit/ye, s. 30-39.
418
SÜMNETİ ANLAMADA YÖNTEM
lar, kaideler ve maksatların ışığında değerlendirmeye ve oradan bir görüş
ortaya çıkarmaya çalışıyor. Yüce Allah'tan bize doğruyu ilham etmesini, bizi
ecirden mahrum etmemesini, nefislerimizi taassup, taklid, hevaya uyma ve
başkalarına su-i zanda bulunma esaretinden kurtarmasını diliyoruz.
Tartışılmaması Gereken
İki Gerçek
Burada bu konuyu tahkik ederken, sanıyorum görüş ayrılığının olmadığı veya
olmaması gereken iki gerçeği ortaya koymam lazım gelmektedir ki onlar:
1- İster söz, ister fiil ve isterse takrirlerden oluşsun, sünnetin çoğu
teşriî içindir ve bu hususlarda Yüce Allah'ın "O'na uyun ki, hidayete
eresiniz." (A'raf, 158) ayetiyle hidayeti kendisine ittibaya bağladığı
Hz. Peygamber'e uyulması istenmektedir.
2- Sünnetten bir kısmında ise teşriî söz konusu olmadığı gibi, sırf dünya
işlerinden olması hasebiyle bu hususda O'na itaat da vacip değildir. Mesela,
daha önce sözü edilen hurma aşılama hakkında vârid olan "Siz kendi dünyanızın
işlerini daha iyi bilirsiniz" şeklindeki sahih hadîste olduğu gibi.
Bu iki hakikat üzerinde ittifak edildikten sonra, sadece bu prensibin bazı
hadîslere veya bazı alanlara uygulanmasında ihtilaf söz konusu olabilir.
Mesela, yeme-içme, giyim, ziynet, sürmelenme, tıp, belli ilaçların nitelikleri
vb. ile ilgili hadîsler; acaba bize bırakılmış bizim daha iyi bilebileceğimiz
dünyamız ile ilgili işlerden midir? Çünkü vahiy bu hususta insanları bağlayacak
emreder-yasaklar bîr sorumluluk getirmemiştir; yoksa, bütün bunlar, vahiyden
almamız gereken
419
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
ve bu hususlarda da itaat etmemiz lazım gelen dinimizle ilgili işlerden
midir?
Bunu Resûlullah'dan (sa.v.) sâdır olan diğer teşriler tamamlamaktadır.
Ancak bunlarda genellik ve devamlılık niteliği söz konusu değildir. Bilakis
Hz. Peygamber bunlarla belirli şartlarda, belirli çözümler getirmeyi
hedeflemiştir. İşte, "Yöneticilik, başkanlık ve hakimlik vasfıyla sâdır
oldu" diye nitelendirilen husus budur. Bunun aslında ittifak edilmiştir,
ancak çeşitli cüz'î meselelere uygulanmasında ihtilaf vardır.
Çağda| problemlerimizin ekserisinde -özellikle de fikrî problemlerde-
sergilediğimiz alışkanlığımızda olduğu gibi, bu büyük problemde de ifrat ve
tefrit olmak üzere iki uçta durmaktayız.
Bizden Öyleleri var ki, gerek söz konusu işler, gerekse bu dünyadaki diğer
muameleler hakkında olsun, "Siz kendi dünyanızın işlerini daha iyi
bilirsiniz" şeklinde zikredilen hadîse dayanarak sünnetten teşriî
elbisesini çıkarıp atmak istiyor.
Öyleleri de var kî, Peygamberimizin (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
sünnetine uymakla emrolunduğumuza dayanarak, sünnetten teşriî dışında bir
şeyin olabileceğini inkar etmektedirler. Onlara göre, O'na ittiba nasslarla ve
icma ile sabit olduktan sonra, ortada ittiba edilmeyecek bir sünnetten nasıl
söz edilebilir?
Sahabe ve Selef Nezdinde
"Sünnet" Mefhumu
Sahabe ve onları güzellikle izleyen tabii âlimlerin de bu problemden gafil
olmadıklarını, bilakis bu- hususu bilfiil
420
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
araştırdıklarını burada söylemek istiyorum. Fakat onlar bunu sünnete
"teşri" veya "teşriî olmayan" şeklindeki, başlıklar altında
işlememişlerdir. Bilakis onların nezdinde bu konu, başka bir başlık altında
ortaya çıkmaktadır: Resûlullah'tan (s.a.v,) sabit olan bu amel, sünnet midir,
yoksa sünnet değil midir? Bu ise, iki şeyi gayet önemli kılmaktadır:
1- Sünnet olarak görülen husus, ittiba edilmesi istenilen husustur.
2~ Resûlullah'dan (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) gelen bazı şeyler, sünnet değildir. İşte, çağdaş âlimlerin
"teşriî değil" diye ifade ettikleri husus budur.
Bunun sırrı ise şudur: "Sünnet" kavramı, -İslâmî ilimlerin kabul
ve tescil ettiği üzere- Hz. Peygamberden söz, fiil veya takrirleri olarak
rivayet edilen şeylerdir. Bu, onun Iüga-vî anlamından daha genel olup, sahabe
bu lafız kullanıldığında ondan bunu anlamaktaydı ve Resûlullah'tan (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) sabit olan ve uyulup örnek alınacak davranışları bu tabirle
ifade ediyorlardı. Bunun sebebi ise, "sünnet" kelimesinin sözlük
anlamı -yani bu hususun aslı olan anlamı- uyulan yoldur ve bu da, ancak teşriî
ve ittibanın kastedildiği durumlarda söz konusudur. Ama daha sonra ilim
ehlinin ıstı-lahlaştırdığı gibi- ki ıstılahlarda tartışma olmaz- onun anlamı,
Hz, Peygamber'den söz, fiil, takrir, sıfat ve siret olarak nakledilen her şeye
intikal edince, sünnete genelde mevcut olan teşriî şeylerle birlikte, az da
olsa bulunan teşriî olmayan hususlar da girmiştir.
İlim sahasında en tehlikeli işlerden birisi de, çoğu zaman araştırmacıları
şaşırtan şey, öncekilerin tabirlerini, son dönemdekilerin ıstılahına
hamletmeleridir. Mesela, öncekiler "nesh" kelimesini, sonrakilerin
kastetmediği anlamda kullanmışlardır ki, "sünnet" kelimesi de böyledir.
421
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Tekrar konuya dönüyor ve diyorum ki, sahabe bugün konuştuğumuz bu konuyu,
teşriî veya teşriî olmayan şeklinde bir başlık altında değil,
"sünnet" veya "sünnet değil" başlıkları altında
araştırıyordu.
Nitekim biz bunu bütün açıklığıyla Ahmed b. Han-bel'in Müsned'inde rivayet
ettiği şu hadîste bulmaktayız: O şöyle demektedir:
-"Bize Süreye ve Yunus rivayet ettiler ve dediler ki, bize Hammâd
yani İbn Seleme İbn Asım el-Şanevî'den, o da Ebu't- Tufeyl'den rivayet etti ve
dedi ki: 'Ibn Abbas'a:
- 'Senin kavmin, Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) Kabe'yi
tavaf ederken remel yaptığını ve bunun da sünnet olduğunu iddia ediyor, ne
dersin?' dedim. İbn Abbas:
- 'Hem doğru, hem yanlış söylüyorlar1 cevabını verdi. Ona:
-' Hem doğru, hem yanlış söylüyorlar ne demek?' deyince Ibn Abbas:
- 'Doğru söylediler çünkü Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
tavafta heybetli yürüdü, yanlış söylediler, zira bu sünnet değildir. Hudeybiye
esnasında Kureyş müşrikleri Muhammed ve ashabını bırakın, devenin burnundaki
kurdun öldüğü gibi ölsünler' demişlerdi. Sonra gelecek yıl gelmeleri ve sadece
üç gün kalmaları koşuluyla anlaşma yaptılar. Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) umre ziyaretine geldi. Müşrikler ise Kuaykan tepesi cihetinde idi.
Bunun üzerine Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem) ashabına:
- 'Kabe'yi üç defa remel yaparak tavaf edin' buyurdu, ama bu sünnet
değildir.
Sonra ona,
- "Kavmin, Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) Safa ile
Merve arasını
422
devesinin üzerinde tavaf ettiğini ve bunun sünnet olduğunu iddia ediyor,
buna ne dersin?' diye sorunca İbn Abbas yine:
- 'Hem doğru, hem yanlış söylediler" diye cevap verdi. Ona:
-' Hem doğru, hem yanlış söylüyorlar ne demek?' diye sorunca, İbn Abbas
şöyle dedi:
- 'Doğru söylediler, gerçekten Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
Safa ile Merve arasında deve üzerinde tavaf etti; yanlış söylediler, çünkü bu
da sünnet değildir. Zira sahabe Hz. Peygamber'i koruma altına almıyorlardı ve
yaklaşmak isteyen insanlar kovulmadığından, işte hem O'na uzanan ellerin
önlenmesi, hem de O'nun sözünü işitebilmeleri için deve üzerinde tavaf etti.'76
Ona;
- 'Kavmin Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) Safa İle Merve
arasında say ettiğini ve bunun sünnet olduğunu iddia ediyor, buna ne dersin?'
diye sorunca İbn Abbas yine:
- 'Doğru söylediler, çünkü Hz. İbrahim hac menasiki ile emrolununca, say
yapılan yerde şeytan karşısına çıktı ve onu geçti, bunun üzerine o da onu
geçti. Sonra Cibriİ onu Akabe Cemresine görürdü, şeytan yine karşısına çıktı.
Bunun üzerine girmesi için ona yedi taş attı. Sonra (kurbanlık oğlunu) yanı
üzerine yatırdı.' demiştir. İsmail'in üzerinde ise beyaz bir gömlek vardı. Ve
dedi ki:
- 'Ey babacığım, benim bundan başka kefen olabilecek elbisem yoktur.
Üzerimdekini çıkar ki, beni onunla kefenle-yebilesin.' Bunun üzerine o, derhal,
o elbiseyi çıkarmaya başlamıştı ki arkasından bir ses işitti:
7b' Müslim, Hacc 237,
I. 921-2; Efau Davud, Menasik 51, mı: 1885, 11, 444-5; Ahmed, I. 297, 372-3.
423
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
- 'Ey İbrahim sen rüyanı tasdik ettin' denildi. Hz. İbrahim bir de ne
görsün, boynuzlu, kocaman beyaz bir koç gelmektedir..."^
Burada, ümmetin bilgini İbn Abbas'ın, sabit olmasına rağmen Hz. Peygamberin
hacdaki söz konusu fiillerinden bazısını itaat ve ittiba edilmesi gerekli
sünnet olarak görürken, bazısının da sünnet olmadığı kanaatini paylaştığını
görmekteyiz.
Oysa, bilindiği gibi, hac fillerinde taabudî boya üstün gelir. Bununla
birlikte Hz. Peygamber'in bazı hac ile ilgili fiilleri, acaba sünnetten ve hac
menasikinden mi addedilmeli, yoksa bu şekilde değerlendirilmemeli mi diye
sahabenin bile ihtilaf ettiklerini görmekteyiz.
Mesela Mina'dan hareket edilen gece Muhassab'da konaklamak böyledir. Ebtah
da denilen bu Muhassab, Mina ile
7?- Ahmed b. Hanbel, Mügned,
1297, nu: 2707. Şeyh A. M. Şakır şöyle demektedir: "İsnadı sahihtir.
Ebu Asım el-Anevi sika olup, onu İbn Main güvenilir görmüş, Buhârî ise el-Küna
adlı eserinde nu: 527'de onun biyografisine yer vermiş ve detaylara işaret etme
adetinde olduğu üzere bu hadîse de işaret etmiş, sonra şöyle demiştir: "Ebu
Asım, İbn Abbas'tan, ez-Zebih dedi ki, Haccac b. Minhal dedi ki, Hammade b.
Seleme'den gelen bir senedle rivayet edilmiştir. Hadîsi, Hafız ibn Kesir, Tefsir"
inde {VII. 149) nakletmisrir ki, evveli "Hz.İbrahim Hac menasiki ile
emrolununca" şeklinde, sonu ise buradaki gibidir. Heysemi de Mecmuu'z-Zevaid,
III. 200-1'de böyle yapmış, "İbn Abbas'a dedim ki: ' Kavmin,
Resulullah'ııı (salla’llâhü aleyhi ve sellem) Safa ile Merve arasında sa'y
ettiğini ve bunun sünnet olduğunu iddia ediyor...'" sözünün evvelinden
nakletmiş, ilk kısımda "Onu Ahmed ve et'Kebir'de Taberani rivayet
etmiştir ve ricalinin, Ebu Asım el-Şanevi dışında -ki o da sikadır- Sahih'in
ricali olduğunu söylemiştir. Aynı şekilde Suyutî de bu hadîsten bir kısmını
ed-Dürrü'1-MensuT V. 280'de zikretmiş ve onu İbn Cerir, ibn Ebi Hatim,
İbn Merduveytı ve Şuabul-İman'da Beyhlki'ye, Müsned, nu: 2029,
2077, 2688, 2783'üe Ahmed b. Hanbel'e ve Müslim'in Kiiabu'l-Hac, (237,
I. 921-2> nu: 1264'de el-Camius- Sahih!ine nisbet etmiştir.
Mekke arasında, düz ve geniş bir yerdir. Nafi', İbn Ömer'in Muhassab'da
konaklamayı sünnet olarak gördüğünü, Hz. Ömer'in de (r.a.) bunu yaptığını
rivayet etmektedir. Bunu Buhârî ve Müslim rivayet etmiştir, ibn Ömer'in delili
ise, Hz. Peygamber Muhassab'da konaklamış, orada öğle, ikindi, akşam ve yatsı
namazlarını kılmıştır.
Hz. Aîşe ile İbn Abbas'ın görüşleri farklıdır. Buhârî, İbn Abbas'ın şöyle
dediğini rivayet eder: "Muhassab'da konaklama bir şey değildir. Orası
sadece ResûlulLah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) konaklamış olduğu bir
yerdir." Buradaki "bir şey değildir" sözünün anlamı ise, yani
"uyulacak bir sünnet değildir" demektir.
Hz. Aişe'nin de şöyle dediği rivayet edilmiştir: 'Orası sadece Hz.
Peygamber'in yola çıkmasına daha elverişli olduğu için konakladığı bir
konaklama yeriydi." Müslim ise onun şu sözünü rivayet eder: "Ebtah'a
inme sünnet değildir, O'nun (salla’llâhü aleyhi ve sellem) iniş sebebi,
ancak...'
Nitekim Hz. Aişe, Ahmed bin Hanbel'in kendisinden rivayet ettiği bir başka
hadîste Hz. Peygamber'in Muhassab'da konaklamasının sebebini de açıklamakta ve
şöyle demektedir: "Allah'a yemin ederim ki, O (salla’llâhü aleyhi ve
sellem), oraya ancak benim için indi." Bunu Hafız ibn Hacer Fethu'l-Bâri’de
zikretmiştir.78 Zâdu'l-Mead''da ise İbnu'l-Kayyim şöyle
demektedir:
'Selef, Muhassab'da konaklamanın sünnet mi, yoksa rastgele konaklanılan bir
yer mi olduğu konusunda iki görüşe ayrılmıştır. Bir grup onu haccın
sünnetlerinden saymıştır. Çünkü, Ebu Hureyre'nin Sahihayn'da naklettiğine
göre, Mina'dan hareket etmek istediğinde Resûlullah'ın (s,a.v.) şöyle dediği
geçmektedir: 'Biz yarın müşriklerin bir zamanlar kü-
7S" İbn Hacer, Fethu't-Bârî, III. 591
424
425
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
für üzere yeminleştikleri Kinaneoğulları düzlüğünde konaklayacağız.'79
O bununla Muhassab'ı kastediyordu. Çünkü Kureyş, Kinaneoğulları, Haşimoğulları
ile Abdulmuttaliboğullarına karşı onlarla nikâh yapmamak, Resûiullah'ı {salla’llâhü
aleyhi ve sellem) kendilerine teslim edinceye dek, aralarında herhangi bir alışveriş
vb. yapmamak üzere orada yeminleşmişlerdi. Dolayısıyla Hz. Peygamber, geçmişte
küfrün sembollerini, Allah'a ve Resûlü'ne düşmanlıklarını izhar ettikleri bu
mekanda İslâm'ın sembollerini izhar etmeyi kastetmiştir. Bu, Lat ve Uzza'nın
yerlerine Taif mescidini yapmasında olduğu gibi, küfrün ve şirkin bulunduğu
yerlerde, tevhidin sembollerini ikame etme O'nun (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
âdetiydi.
Onlar diyorlar ki: Müslim'in Sahih'inde İbn Ömer'den Hz. Peygamber,
Hz. Ebu Bekir ve Hz. Ömer'in (r.a.) orada konakladıkları rivayet edilmiştir.
Yine Müslim'in bir rivayetine göre o, Muhassab'da konaklamayı sünnet olarak
görüyordu.80
Buhârî ise, Ibn Ömer'in öğle, ikindi, akşam ve yatsı namazlarını orada
kılıp, uyuduğunu ve Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) da böyle
yaptığını söylediğini rivayet etmektedir.81
Hz. Aişe ve Ibn Abbas gibi diğer sahabiler ise, orasının rastgele
konaklanılan bir yer olduğunu savunarak, bunun sünnet olmadığı görüşünü
benimsediler. Nitekim Sahi-hayn'da İbn Abbas'ın şöyle dediği rivayet
edilmiştir: 'Muhassab'da konaklama bir şey değildir. Orası sadece Hz.
Pey-gamber'in yola çıkmasına daha elverişli olduğu için konakladığı bir
konaklama yeridir.'82
79~ Buharı, Hac III. 361, Mekke;
Müslim, Hac, nu: 1314.
8°- Müslim, Sahih, nu:
310,337 ve 338.
81' Buhârî, Hac, III. 472.
82" Buhârî, Hac, İH. 471;
Müslim, Hac, nu: 1312.
426
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Yine Müslim'in Sdhik'inde Ebu Rafii'nin şöyle dediği rivayet
edilmiştir: 'Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bana ve
beraberimde-kilere Ebtah'da konaklamamızı emretmedi. Fakat ben önceden gelip
O'nun çadırını oraya kurdum ve O da gelip orada konakladı. Neticede O'nun: 'Biz
yarın müşriklerin bir zamanlar küfür üzere yeminleştikleri Kinaneoğulları
düzlüğünde konaklayacağız' sözünü tasdik ederek, O'nun azmettiğini
gerçekleştirerek ve Allah O'nu oraya tevfikiyle indirmiş oldu. Yani bu, Allah
ile Resulü arasındaki bir tevafukun sonucuydu.'83
Tavaf esnasında remel uygulaması da buna benzemektedir. Remel, Kudüm
tavafında, ilk üç şavtta biraz hızlıca yürümektedir. Hz. Peygamber bunu yapıp
emrettiği için Cumhur bunun sünnet olduğu kanaatindedir. İbn Abbas . ise, -
daha Önce Müsned'den naklettiğimiz gibi- onun sünnet olmadığını
söylemektedir. Dileyen remel yapar, dileyen de yapmaz.84
Ibn Abbas, Buhâri'nin rivayet ettiği şu hadîste Hz. Pey-gamber'in remeli
emretmesinin sebebini şöyle açıklıyor: "Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) ve ashabı, (Mekke'ye) gelmişlerdi. Müşrikler: 'Yesrib (Medine)'in
sıcağının zayıflatığı kimseler gelecek' demişlerdi ki, (bunu işiten) Hz.
Peygamber onlara üç şavtta remel yapmalarını, iki köşe arasında da yürümelerini
emretmiş, onlara bütün şavtlarda remel yapmalarını ancak öylece kalıverir
endişesiyle emretmiştir."85
Nitekim Hz. Ömer (r.a.) bir an remeli terk etmeyi düşünmüş, fakat sonra bu
düşüncesinden vazgeçmiştir. Buhâ-
S3- Müslim, Hac, nu:
1313.
M- İbnu'l-Kayyim, Zadu'l-Mead,
III, 294-5.
^ İbn Hacer, Fetkıt'l-BSri, IH, 294-5
427
SÜNNETİ ANLAMADA VÖNTEM
rî'de rivayet edildiğine göre o (Hacerü'I-Esved) köşesine seslenerek.
-"Vallahi, çok iyi biliyorum ki sen bir taşsın, ne zarar verirsin, ne
de fayda verirsin. Şayet ben Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
selamladığını görmüş olmasaydım, seni selamlamazdım" dedi ve onu
selamladı. Sonra,
-"Bizim artık remel ile ne işimİz var ki?. Biz o zamanlar onunla
müşriklere (güçlü) görünmek istemiştik, ama Allah onları helak etti!"
dedi. Bunun akabinde ise:
-" Fakat Hz, Peygamber'in yaptığını terk etmek istemeyiz" dedi.86
Hadîsten anlaşılan -Fethu'l-Bârfde denildiği gibi- Hz. Ömer (r.a.)
remelin yapılış sebebini ve onun artık geçip gittiğini bildiği için önce
tavafta remeli terk etmeyi düşünmüş, sebebin yok olması sebebiyle bunun terk
edilmesi (gerektiğini anlamıştı Fakat daha sonra, bunda kendisinin bilmediği
bir hikmetin bulunabileceği ihtimalinden dolayı bu görüşünden dönmüştü.
Neticede o, bu mânâ cihetinden ittibanın daha evlâ olduğu kanaatine vardı. Ve o
(İbn Hacer) şöyle demektedir: "Yine o buna etki eden sebepleri
hatırlayınca, Allah'ın İslâm'ı ve ehlini şereflendirmek üzere gönderdiği nimetlerini
düşünerek böyle yaptı."
Müşriklere karşı yapmış oldukları güç gösterisinde sahabe, müşriklerin o
tarafta bulunmaları sebebiyle sadece Şam tarafındaki köşelerden yana
uğradıklarında acele etmekle yetinirken, İbn Abbas hadîsinde açıklandığı üzere
Yemen tarafındaki köşelere uğradıklarında ise; normal şekilde yürümüşlerdir ki
bu da, Hz. Ömer'in (r.a.) bu düşüncesini d es teklemektedir.
429
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Biz, Resûlullah'a (salla’llâhü aleyhi ve sellem) itaat ve onun sünnetine
ittiba etmelerine rağmen sahabenin, zaman zaman, O'nun emir ve yasaklarının
kesinlik ve bağlayıcılık ifade etmediğini veya bunun dünya işlerinden O'nunla
tartışılabilecek, O'na muhalefet edilebilecek bir re'y veya ictihad olduğunu
anladıklarında, ya da Candan ümmet ve devlet için yöneticilik ve reislik
vasfıyla sâdır olup da, bunun kıyamete kadar her ümmet için genel ve devamlı
bir teşriî vasfına hamledilmemesi halinde O'nun bazı emirlerine muhalefet
ettiklerini, yasakladıklarını ise yaptıklarını görmekteyiz. Hz. Peygamber'in
onları visal orucundan nehyetmesi buna bir misaldir. Bununla birlikte onlar,
Hz. Peygamber'in bu nehyinin -Allâme Reşid Rıza'nın sözünde zikredildiği gibi-
onlara acıma babından olduğunu zannettiklerinden dolayı hem oruç tuttular, hem
de namaz kıldılar.
Bazen de onlar, bazı konu{m)lardaki zanlarında hataya düşebilmektedirler.
Meşakkat olmasına rağmen, bazılarının yolculukta oruç tutmakta ısrar etmesi ve
Hz. Peygamber'in onlar hakkında "Onlar asidirler"87
buyurmasında olduğu gibi.
Mesela, Medine hurmasının üçte birini almaları ve ordularıyla Medine'yi
muhasaradan vazgeçmeleri karşılığında Hz. Peygamber, Gatafan kabilesiyle
anlaşmak istediğinde, O'na muhalefet etmişler, iki Sa'd (Sa'd b. Muaz ve Sa'd
b. Ubade) bu hususta diretmişlerdir.88
Yine Yahudi ve Hıristiyanlara muhalefet ederek,89 be-yazlaşan
saç-sakalları boyatmakla ilgili Nebevi emir gelmiş-
™' Müslim, Siyam, nu: J14,
8&- Bkz. İbnu'l-Kayyim, Zaâul-Meûd,
01,273.
®' Burada Tahudiler ve Hıristiyanlar boyamazlar, öyleyse siz onlara
muhalefet edin' hadîsine bir işaret vardır.
429
SÜNNETİ AVLAMADA YÖNTEM
tir. Bununla birlikte, sahih olarak gelen haberlere göre, sahabeden birçok
kimseler beyazlaşan saç-sakallarını boyamamaktaydılar. Onlar, Hz. Peygamber
hayattayken böyle bir tasarrufun vahiyle olup-olmadığını; o hususta
bağlayıcılık olup olmadığını O'na soruyorlardı. Tıpkı Bedir Gazvesi'nde Hu-bab
b. el-Münzir'in - "Ey Allah'ın Resûlü! Burası seni Allah'ın indirdiği bir
yer mi, yoksa, bu bir re'y, savaş veya tuzak mı?"90 sorusunda
olduğu gibi. Yine, daha önce bahsedilen Berîre ile Muğis'in durumunda olduğu
gibi.
Aynı şekilde ümmetin bilgini, Kur'an'ın tercümanı Ibn Abbas'ın (r.a.) ehl-i
merkebin etlerinin yenilmesine dair Hz. Peygamber'den Hayber günü sâdır olan
nehyi, o vakit için kastettiği belli bir maslahata hamlettiğini görmekteyiz. O
'® Hadîs İbn Hişam'ın Sireninde bulunmakta
ve İbn İshak'tan nakledilmektedir: "SelemeoğuHarından bazı adamlar ban.i
haber verdiler ve zikrettiler ki Hubab..." demektedir. Elbânî,
Gazzali'nitı Fskhu's-Si-re adlı kitabına yapmış olduğu tahrişinde bu
hadîsin talıricinde şöyle demektedir: "Bu hadîs, isnâdındaki, Selemeoğullanndan
bazı adamlar ile, (ki bu adamların kimler olduğu meçhuldür ve Hubab ile çağdaş
olup olmadıkları da belirsizdir.) İbn İshal: arasında bulunan râvi-ler
sebebiyle vasıtanın bilinmemesinden dolayı zayıftır. Hakim bu haberi MiîsledreSfiadi
(ili. 427) mutfasıl olarak rivayet etmiştir, ancak onu sahih
görmemiştir. 'Zehebi de karşı çıkmıştır. Fakat, İbn Hacer el-tsabe'de
([. 427) İbn İshak'ın Sire'deki tankından onu muttasıl olarak nakletmiş ve
şöyle demiştir: "Bana Yezid b. Mervan, Urve'den ve Bedir kıssasındaki
birden çok kimseden rivayet etti ve Hubab'ı zikretti..."Urve'ye varan bu
isnâd sahihtir. Çünkü Hubab, Hz. Ömer'in halifeliği döneminde vefat etmiş,
Urve ise onun döneminin sonlarında doğmuş, dolayısıyla onunla görülememiştir,
Fakat, kıssanın Urve'ye yetişen sahabe arasında -ki onlar gazve haberlerini
oğullarına haber vermektedirler- çoktur. Meşhur olması onu takviye etmektedir.
Yine bu hadîsin İbn Şahin ve ibn Hacer'in el-İsabe'sinde zayıf bir isnâd ile
gelen şahidi vardır. Siret kitapları da Hubab'ın haberini nakletmiş ve ümmet
bunu kabul ile karşılamıştır.
430
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
maslahat da, binek olarak ihtiyaçtan olduğu halde, kesilip yenilme cihetine
gidilerek tüketilmekten merkepleri korumaktadır. Dolayısıyla bu da, genel bir
yasak, daimi bir teşriî değildir. İşte, âlimler ve muhakkakların, "Bu
tasarruf, Hz. Peygamberden yöneticilik ve reislik vasfıyla sâdır olmuştur.
Fetva veya yüce Allah'tan tebliğ etme vasfıyla sâdır olmamıştır" gibi
ifadelerle kastettikleri şey budur.
Nitekim Bunâıi, İbn Abbas'ın şöyle dediğini rivayet etmiştir:
"Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem) ehl-i merkepleri, insanların
bineklere olan ihtiyaçlarını göz önünde bulundurarak, bineklerin yok olmasını
istemediği için mi nehyetti, yoksa, Hayber günü etlerini haram mı kıldı
bilmiyorum."91
Buhâri"nin Enes b, Malik'ten rivayet ettiği şu haber, birinci
ihtimale delâlet etmektedir; "Resûlullah'a (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
bir kişi geldi ve:
- 'Merkepler yenilmekte (ne buyuruyorsunuz)?' dedi, O (salla’llâhü aleyhi
ve sellem) sustu. Sonra ikinci bir şahıs geldi ve:
- 'Merkepler yenilmekte (ne buyuruyorsunuz)?' dedi, O (salla’llâhü aleyhi
ve sellem) yine sustu. Daha sonra üçüncü bir kişi geldi ve o da:
- 'Merkepler tüketilmekte!' dedi. Bunun üzerine O (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) bir tellâla insanlara şu duyuruyu yapmasını emretti:
- 'Allah ve Resulü size ehl-i merkepleri yemenizi yasaklıyor.' Bunun
üzerine onlar, içlerinde etler kaynamakta ol-dukları halde, derhal kazanları
devirip-döktüler/'^
Yine Buhârî, Amr b. Dinar'dan gelen bir isnâd ile şu haberi rivayet
etmiştir: O (Amr) Cabir b. Zeyd Ebi'ş-Şa'sa'ya:
-"Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) ehl-i merkepleri
yasakladığını iddia ediyorlar (ne dersin)?" diye soranca, o şöyle cevap
verdi:
91" İbn Hacer, Fetku'l-Bârî, VII.
482, nu: 4227. 92~ A.g.e, VII, 467, nu: 4199.
431
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
-" el-Hakem b. Amr el-Gıfarî Basra'da bizim yanımızda böyle
söylüyordu, fakat el-Bahr (büyük âlim) olan İbn Abbas buna karşı çıktı ve şu
ayeti okudu: "De ki: Bana vahyolunan-larda, (bu haram dediklerinizi) yiyen
kimse için haram edilmiş bir şey bulamıyorum. Ancak leş yahut akıtılmış kan,
yahut domuz eti - ki pistir-, ya da Allah'tan başkası adına kesilmiş bir fısk
(hayvan) olursa o başka..."93
İbn Abbas'ın bu itirazı, nehyîn vuku bulduğuna değildir. Çünkü o bunun Hz.
Peygamber’den sâdır olduğunu itiraf etmektedir. Fakat o, bunun
O'ndan umumîliği ve devamlılığı gerektiren tebliği cihetiyle sâdır olduğunu
söylememektedir. O bunu, insanların maslahatını gerçekleştirmek, belirli bir
vakitte onlardan belli bir mefsedeti defetmek ile alâkalı yöneticilik
emirlerinden, riyaset kararlarından bir karar olarak görmektedir. Onun bakış
açısına göre buradaki maslahat, Müslümanların bineklerinin çokça kesilerek tüketilmesinden
korunmasında yatmaktadır. Biz İbn Abbas'ın ehl-i merkeplerin etlerinin haram
olmadığı yolundaki görüşüne ister katılalım, ister katılmayalım, bu konuda
mezheplerin fâkihleri, onların cumhuru ihtilaf etmişlerdir. Burada bizi
ilgilendiren ise, Ibn Abbas'ın Hz. Peygamber'in bazı yasaklarını umumî ve
ebedî yasaklar olarak görmeyip, bunu yalnızca o anki maslahatı gerçekleştirmek
üzere ortaya atılan yöneticinin (veliyyü'l-emr) kararlarından bir karar olarak
görmesidir. Ben, Fıkhu'z-Zekat adlı kitabımda, Hz. Pey-gamber'den fetva,
tebliğ ve nübüvvet vasfıyla değil de, yöneticilik ve riyaset vasfıyla sâdır
olan birçok hususa değindim ve zekat, zekat nisap ve miktarları ile, bazı
mallardan zekatın affedilmesi yani alınmaması gibi konularda gelen
93- A.g.e, IX. 654, nu: 5529, ayet: 6,
En'am, 145.
432
SÜNNETİ ANLAMADA VÖNTEM
muhtelif rivâyetlerdeki birçok problemi çözmede bu ayrımı bir çözüm yolu
olarak gördüm. Bu meselede en çok üzerinde durduğum konular da, hayvanların
zekatı İle ilgili hususlardır. Çünkü hayvancılık, nübüvvet asrında Arap'ın en
büyük servet kaynağı idi. Bundan dolayıdır ki, zekat ile ilgili hüküm ve
prensiplerin çoğu buradan alınmıştır. Zekat hadîsleriyle alâkalı üç konu
etrafında zikrettiğim bazı mütalâalarımı burada zikretmekte bir sakınca
görmemekteyim, Hz. Peygamberden sâdır olan bu emir ve yasakların en fazla O'nun
yöneticilik ve riyaset vasfıyla alâkalı olması hasebiyle, bu ayrıma itibar
etmenin birçok problemi çözecek en iyi çözüm yolu olduğu kanaatindeyim. Bu
konular;
1- Zekatın tanımı konusunda rivayet kitaplarında yer alan ihtilaf ile
alakalı,
2- Sığırların nisabı ile ilgili,
3- Atların zekatı ile ilgilidir.
Zekat Kitaplarında
Görülen İhtilafın Yorumu
Burada hadîs kitaplarında Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem) ve
raşid halifelerden gelen zekat hakkındaki bazı rivayetler üzerinde bir nebze
durmamız gerekmektedir. Çünkü biz onlar arasında az da olsa ihtilaflar
görmekteyiz. Burada rivayetlerle, makbul bir senedle gelen haberleri
kastediyor, (zayıf ve merdud olanlarla meşgul olmuyoruz.) Hz. Ali'nin zekatla
ilgili yazılı rivâyetindeki "Sadaka toplayan görevli, hayvanlardan bir yaş
büyüğünü alacak olursa, on dirhem geri verir" emrinde olduğu gibi.
Resülullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) zekat farizası ile ilgili
belirlediği Hz. Enes'ten rivayet edilen hadîste geçtiği üzere, Hz. Ebu Bekir'in
gönderdiği yazılı talimatta gelen, O'nun (zekat ve-
433
SÜNNETİ ANLAMADA VÖNTEM
ren şahsın beş yaşında bir deve vermesi gerekirken, elinde bulunmadığı için
onun yerine dört yaşında bir deve vermesi halinde, aradaki farkı telafi için)
iki koyun veya yirmi dirhem vermesini bildiren haberde olduğu gibi.
Aynı şekilde Hz. Ali'den gelen zekat talimatnamesinde, Hz. Ebu Bekir ve Hz.
Ömer'den gelen talimatnamelere muhalif hususlar vardır ve Hz. Ali'nin bu
yazılı belgesinin Hz. Peygamber'e ait olmadığı doğrudur; zira doğru olan onun
mevkuf olduğudur. Fakat, {öyle de olsa) Hz. Ali, Hz. Pey-gamber'in belirlediği
bir talimata muhalefeti acaba nasıl caiz görebilmiştir? Acaba burada biz
birkaç sahih kanaldan gelen Hz. Ebu Bekir ve Hz. Ömer'in yazılı talimatlarını
mı eleştireceğiz? Yoksa, "Hz. Ali diğer yazılı talimatların
neshedil-diğini bilmekteydi ve nâsih de onun nezdinde idi" mi diyeceğiz?
Şayet böyle dersek, peki o bunları niçin Hz. Ebu Bekir ve Hz. Ömer dönemlerinde
ortaya atmadı? Bütün bunlar kabul edilemeyecek ihtimallerdir.
Benim anlayabildiğim ise şudur. Hz. Peygamber bu miktarları, nübüvvet
sıfatıyla değil de, o dönemdeki ümmetinin bir yöneticisi ve reisi sıfatıyla
tayin etmiştir. Yöneticilik sıfatı da, içinde bulunulan toplum için, zaman,
mekan ve belirli hallerde en faydalı olanına itibar eder. O, nübüvvet sıfatının
aksine, böyle bir ortamda bunu emrederken; zaman, mekan ve durumlar değişince,
daha başka bir şey emredebilir, hatta tamamen değiştirebilir. Nübüvvet
sıfatıyla sâdır olanlar ise, her yer ve her zamanda, bütün ümmet için bağlayıcı
bir teşriî niteliği arzeder.
Yine bana göre, zekat olarak verilecek hayvanların yaş farkını telafi için
belirlenen iki koyun veya yirmi dirhem tahdidi de bu cümleye dahildir. Zira,
bu durumlardaki fark,
434
dondurulmuş tek bir kıymet ile sabit kılınamaz. Çünkü, koyun ile deve
arasındaki oran sabit kalsa bile, iki koyuna bedel olarak belirlenen yirmi
dirhem sabit kalamaz, Mesela, koyunların kıymeti artabileceği gibi, dirhemin
alım gücü de düşebilir. Veya şimdilerde herkesin bildiği ve şahit olduğu gibi,
bunun tam aksi de olabilir. Dolayısıyla, Hz. Peygamber bir koyunu yirmi dirhem
ile takdir ederken, o günkü fiyatlar uyarınca ve yönetici vasfıyla
belirlemiştir. Şu halde, kıymet ve fiyatların değişmesine uygun olarak bizim de
söz konusu farkı, başka bir miktar olarak belirlememize hiçbir engel yoktur.
İşte Hz. Ali'nin iki yaş arasındaki fark için, iki koyun veya on dirhem
şeklindeki takdiri, bu esasa binâen gelmiştir. Bu ise koyunun onun döneminde
ucuzladığını, dolayısıyla bu hususta Nebevî emre muhalefet edilmediğini
göstermektedir.
Bu yazılı zekat talimatları arasındaki bir kısım detaylar-daki ihtilafları
bu şekilde yorumlamak ve böyle bir gerekçe ile izah etmek, senedini ve sübutunu
eleştirerek tamamen reddetmekten daha evlâdır. Nitekim İmam Yahya b. Main,
develerin yaşları ve sayılarıyla ilgili belirlenen nisapları, sığırların vb.
nisaplarını kastederek "Zekat miktarlarını belirleyen sahih hiçbir hadîs
yoktur" derken böyle yapmıştır. Bu yüzden de Ibn Hazm ona çok sert bir
şekilde karşı çıkmış ve onun bu sözünün delilsiz bir iddiadan ibaret olduğunu
ve reddedilip atılması gereken bir söz olduğunu söylemiştir. Yine Schacaht gibi
bir müsteşriğin, zekat nizamı ile ilgili Resûlullah'tan Csalla’llâhü aleyhi ve
sellem) gelen birçok sarih-sahih hadîs hakkında şüphe oluşturmaya çalışması da
bundandır. *
94" Kardavi, Yusuf, Fıkhu'z-Zekat, I,
189-191.
435
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Ele alacağımız ikinci konu ise, sığırların nisabı ile ilgilidir. Acaba bu
nisap, meşhur olduğu üzere otuz mudur, yoksa seleften bazılarının benimsediği
gibi on ya da beş midir?
Bana öyle geliyor ki, Resûlutlah (salla’llâhü aleyhi ve sellem), Müslüman
yöneticilere imkân tanımak ve böylece kendi toplumları için, zaman, mekan ve
hale en uygun olanını seçmeleri için, zekatların nisapları ve miktarları ile
ilgili bazı hususları kesin bir şekilde tahdit etmeksizin kasten terk etmiştir.
Mesela, bazı dönemlerde, bazı yöneticiler, asrımızda dünyanın çeşitli
bölgelerinde bulunan ve bilinen bazı sığır cinslerinde olduğu gibi, sığırı,
deveden daha çok değerli, daha çok yararlı ve daha bol süt veren, daha çok
üreyen bir hayvan olarak görebilirler. Dolayısıyla burada onlar bu nisabı beş
deve olarak belirleyebilirler ve buna bir koyun, on de-' veye iki koyun, yirmi
deveye dört koyun alınır ve bundan sonrası, Muaz hadîsinde olduğu gibi alınır.
Bu sığır cinsinin sahipleri, ileri gelen zenginlerden olursa, söz konusu görüş
tercih edilebilir. Yine nisaba on sığır olarak itibar eden Şehr b. Havşeb'in
görüşünü almak da mümkündür.
Fakat, bazı beldelerde sığırın beş-on tanesine sahip olanların bile zengin
sayılamayacağı kadar kıymeti de faydası da az ise, oralarda makul olan meşhur
görüşte olduğu üzere nisabın otuz olmasıdır. İşte bu, İmam Zührî'nin nisabın
otuz olarak takdir edilmesi hakkındaki "Bu Yemenliler için bir hafifletme
idi" şeklindeki sözünü açıklamak tadır.
Eğer Zührfnin dediği sahih ise, daha sonra ıstılahlaşan anlamıyla ortada
bir nesih yok demektir. Bu durumda Hz, Peygamber bunu, değişebilen ve dolayısıyla
ona bağlı olarak hükmü de değişebilecek olan dönemin maslahatına uygun olarak,
onlar hakkındaki hükümleri idare eden Müslüman-
436
SÜNNETİ ANLAMADA VÖNTEM
Iarın bir yöneticisi vasfıyla yapmıştır. Resûlullah'ın (s.a.v,) yöneticilik
ve reislik vasfıyla yaptıklarına ve söylediklerine gelince bunlar, O'nun
nübüvvet (veya Allah'tan tebliğ etme) vasfıyla yapıp-söylediklerinden
farklıdır ve ikisi arasında büyük mesafe vardır, 9S
Sonra bu konuya, atların zekatı ile onun farz olup olmadığı etrafında
imamlar arasındaki ihtilaflara adı geçen bahsin sonunda tekrar döndüm.
"Sizden atların zekatını affettim" hadîsini zikrettikten sonra orada
şöyle dedim:
"Burada tercih ettiğim görüşü daha Önce, sığırların nisabının
tahdidinde olduğu gibi, zekat ile ilgili yazılı talimatlarla da gelen küçük
bir ihtilaf hakkındaki değerlendirmemde de söyledim, bu husustaki ihtilaf
şudur: Hz. Peygamber, bunu ümmete ve yöneticilerine ...genişlik olsun diye
kasten terk etmiştir. Ve O (s.a,v.) bunu ancak, ümmetin ve milletin o dönemdeki
maslahatının gereğine uyarak emreden-yasak-layan, bağlayıcı kılan-affeden bir
yönetici sıfatıyla söylemiştir. Nitekim o dönem, atların zekattan muaf
tutulmasını gerektirmiştir. Peki Hz. Peygamber'in nübüvvet vasfıyla söyledikleri
ile, yöneticilik vasfıyla söylediklerini ayırt etmenin yolu nedir?
Bunun tahkiki ve birbirinden ayırt edilebilmesi ancak, ilgili durumların
karinelerinin bilinmesiyle olur. Hadîsin konusunun, devletin siyasî, iktisadî,
askerî, idarî vb. işleriyle ilgili, maslahata dayalı bir durum olmasıyla
bilinebilir. Yine yöneticilik vasfıyla sâdır olduğunu gösteren hususlardan biri
de, yer, zaman ve hallerin değişikliği sebebiyle, zikredilen bir nassa muhalif
bir başka nassın, hatta birkaç nassın daha
95" Kardavi, Yusuf, a.g.e, 1,203.
437
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
bulunmasıdır. Bundan o hususta belirli bir zamanda, geçici cüz'î bir
maslahata riayet edildiği, onunla ebedî ve umumî bir teşriî kastedilmediği
anlaşılır. "Sonra, İmam Karafî ve İmam Dehlevî'nin (daha önce
naklettiğimiz) sözlerini de delil olarak zikrettim, ardından da şöyle dedim:
* Benim kanaatime göre Hz. Peygamber'in atların zekatını affetmesi, -
şayet sahih ise- işte bu kısma girmektedir. O (salla’llâhü aleyhi ve sellem), o
dönemdeki cüz'î maslahatı - ki o da cihad için at edinmeye ve binmeye
teşviktir- kastetmiştir. Nitekim, Hz. Peygamber'in "Sizin için
affettim" ifadesi de buna delâlet etmektedir. Şayet atlar, zekat
verilmesi gereken mallar kapsamında olmasaydı, O (salla’llâhü aleyhi ve sellem),
"Sizin için affettim" demezdi. Çünkü bir şeyin affı veya bir şeyden
geçilmesi, ancak o şeyin istenilmeye layık olmasından sonra olur. Burada bazı
âlimlerin de dediği gibi, bu işin Hz. Peygamber'e bırakıldığına bir ima
vardır. Aynı şekilde, O'ndan sonraki adil yöneticilerin de, kamu yararının
gerektirdiği duruma bakarak, atlardan zekatı alma ve affetme yetkileri vardır.
Şayet bazı memleketlerde atlar, sahipleri tarafından ticarî maksatlarla
üretilip yetiştirüiyorsa ve (belki de) bu haliyle develerden daha büyük ve
önemli bir servet haline gelmişse, bazısından alıp, bazısını terk ederek
zenginler arasında hiçbir fark gözetmeksizin, atlardan da zekat almak yöneticinin
hakkı, hatta görevidir. İşte, Hz. Peygamber'in atlardan zekat almayı affettiği
eğer sahih ise, daha sonra Hz. Ömer'in atlardan zekat almasının kabul
edilebilecek bir yorumu yoktur. En doğrusunu Allah bilir.96
96" Kardavi, Yusuf, a.g.e.. I, 230-233.
438
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Sık Sık Nesih Görüşüne
Sığınmaya Hacet Yoktur
Sünnete tahkik ehli âlimlerin bu açıklamaları ışığında bakılması, deliller
arasındaki çelişkiden kaçmak için âlimlerimizden birçoğunun benimsediği nesh
kanaatine sığınmaktan bizi kurtaracaktır.
Oysa nesh, ihtimal ile sabit olmaz, iki nasstan birinin diğerini
neshettiğini söyleyebilmek için, o ikisinden hangisinin önce, hangisinin sonra
sâdır olduğunun bilinmesi gerekmektedir. Halbuki, hakkında mensuh denilen
hususlardan birçoğu gerçekte mensuh değildir. Bilakis, bu konudaki iki nass,
muayyen bir konumda, belirli sebepler ve şartlarda sâdır olan Nebevi şer'î
siyaseti temsil eder. Hükmü gerektiren sebepler değişince, neticesi olan hüküm
de değişir.
İşte kurban etlerinin biriktirilmesinin yasaklanmasından sonra tekrar
mubah kılınmasının nesh olmadığına dair bazı imamların söyledikleri de bu
kabildendir. Şer'atu'l-İslâ-mi adlı kitabımda açıkladığım gibi, Hz.
Peygamber (salla’llâhü aleyhi ve sellem), kurban bayramını takip eden üç günden
sonra kurban etlerini biriktirmeden men etmişti. Çünkü, hem o günlerde insanlar
sıkıntı içerisindeydiler ve ete ihtiyaçları vardı, hem de dışarıdan muhtaç olan
heyetler gelmişlerdi. Bunun üzerine Hz. Peygamber toplumun lideri ve devletin
başkanı sıfatıyla etleri biriktirmekten men etme emrini çıkardı.
Buhârî, Selem b. Ekva'nın şöyle dediğini rivayet etmektedir: "Hz.
Peygamber,
- 'Sizden her kim kurban kesmişse, üç günden sonra evinde ondan bir
şey bırakmasın!' buyurmuştu. Ertesi yıl olunca, sahabe:
- 'Ey Allah'ın Resulü, yine geçen yıl yaptığımız gibi mi yapacağız?'
deyince, O (salla’llâhü aleyhi ve sellem):
439
sunnetİ anlamada vöntem
- 'Yiyin, yedirin ve biriktirin! Çünkü geçen yıl böyle yapmamızın sebebi,
insanlar o zaman sıkıntı -açlık ve meşakkat- içerisindeydi ve ben bununla
sizin onlara yardım etmenizi istemiştim.' buyurdu." Bazı hadîslerde ise,
"Ben sizi gelen misafirlerden (yani Medine dışından gelen kimselerden)
dolayı nehyetmiştim" buyurmuştur. İşte bu hadîs ile önceki hadîs, söz
konusu nehyin illetini açıklamaktadır. Anlaşılan o ki, bu, geçici -şartların
çözümüne yöneliktir ve illet kaybolunca hüküm de yok olmuştur. Nitekim bunun
açıkça mubah olduğunu ifade eden bir hadîs de gelmiştir: "Sizi kurbanların
etlerinden biriktirmekten nehyetmiştim, artık yiyin, yedirin ve
biriktirin!"
Fakihlerden çoğu, bu mübahlığı, önceki nehy için bir nesh sanmışlardır ki,
öyle değildir. Araştırıldığında görülecektir ki, bu nesh babından değildir.
İmam Kurtubi'nin tefsirinde açıklayarak söylediği gibi, "Aksine o mensuh
olduğu için değil, illetinin kalkması sebebiyle kalkan bir hükümdür.
Neshedilerek kalkan hüküm ile, illetinin kalkmasından dolayı kalkan hüküm
arasında fark vardır. Çünkü, nesh ile kalkan bir hüküm ile ebediyen
hükmedilmez- Oysa, illetin kalkmasıyla kalkan hüküm ise, illetinin dönmesiyle
yine döner. Şayet bir belde halkına kurban zamanında muhtaç insanlar gelse, bu
belde halkının da onların ihtiyaçlarını kurbanların dışında gidermeye imkanları
olmasa, onların da tıpkı Hz. Peygamberin yaptığı gibi üç günden fazla
bekletmemeleri gerekir.97 Aynı şekilde İmam Şafiî de, Risat’e'de,
illetleriyle ilgili babın sonundaki hadîste, kesin olarak ifade etmese dv,
nehyin dışarıdan gelenlerle alâkalı olduğuna dikkat çekmiştir.98
97~ Kurhıbi, el-Cami', XTI. 47-48. 98~
Şafii, Risale, s. 239.
440
Hz. Ali'nin bir bayram günü, namazı kıldırıp insanlara hitap ettiğinde Hz.
Peygamberin nehyini hatırlatarak etleri üç günden fazla biriktirmekten
nehyetmesi de, bu görüşü desteklemektedir. Nesh kanaatinde olanlar Hz. Ali'nin
bu uygulaması karşısında şaşırmışlar ve bazıları "Belki de nesh ile ilgili
haber ona ulaşmamıştır" demişlerdir. Oysa, İmam Ahmed ona mübahlığın ve
ruhsatın ulaştığına delâlet eden haberler nakletmiştir. Dolayısıyla, tercih
edilmesi gereken, onun bunu insanların ihtiyacına binâen söylemiş olmasıdır.
Nitekim Fethu-l-Bârfde zikredildiği üzere İbn Hazm da bu kanaattedir.
Hafız (İbn Hacer) ise şöyle demektedir: "Üç gün sınırlaması, o günkü hal
ile ilgili bir vakıadır. Aksi takdirde, şayet ihtiyaç bütün etlerin
damıtılmasıyla giderilecek olsa hiç bekletilmemesi gerekirdi."99
Rafiî, bazı Şafiîlerin şöyle dediklerini anlatmaktadır: "Haramlılık
bir illete mebni idi. İllet kaybolunca, hüküm de kayboldu. Fakat illetin geri
dönmesi, hükmün de geri dönmesini gerektirmez. İbn Hacer Fethu'l-Bâri'de desteklese
de, onlar bu görüşü uzak bir ihtimal olarak görmektedirler."'™
Şayet onlar bu konudaki Nebevi nehyi, raiyyesinden sorumlu olan bir
yöneticinin tasarruflarından ve o günkü şartlarla ilgili seri siyasetin
gereklerinden olarak görebilselerdi, hepsi rahatlayacaklardı. Çünkü bu bir
mubahı sınırlamaktan, şartların gerektirdiği bir yardımı gerekli kılmaktan
farklı bir şey değildi. Dolayısıyla Allah'a hamdolsun burada da bir problem
yoktur. ı°ı
Nitekim bu hususta İmam Şafiî'nin Risale'de ve Ihtila-fu'l-Hadîs'de
nehiyden sonra kurban etlerini biriktirmenin
99- İbn Hacer, Feth^i-Bârî, XII. 120-125
10°- A.g.e.
im~ Kurtubi, el-Cami1,
XII. 47-48.
441
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
mübahlığı hakkında zikrettiklerinin akabinden, AUâme Ah-med Muhammed
Şakimin aydınlatıcı değerlendirmelerini buldum. O şöyle demektedir:
"Gördüğün gibi Şafiî, bu husustaki görüşünde, bu şekilde tereddüt
etmiştir. O bazen neshe kail olmakta, bazen de nehyin farz değil, ihtiyarî
olduğunu söylemekte, bazen de bu nehyin (özel) bir anlamı bulunduğunu, onun
bulunması halinde nehyin sabit olacağını söylemektedir. Oysa benim nezdimde
tercihe şâyan olan husus şudur: ' Etleri üç günden fazla biriktirmeden nehy,
ancak Hz. Peygamber'in dışarıdan gelenleri göz önünde bulundurarak buyurduğu
bir tasarruftur. Bu O'ndan, umumî işlerdeki teşriî yoluyla değil, insanların
maslahatını gözeten bir yönetici ve devlet başkanı sıfatıyla sâdır olan bir
tasarruftur. Dolayısıyla buradan, bir yöneticinin bu gibi durumlarda emretme
veya yasaklama yetkisinin bulunduğu ve onun bu emrinde itaatin vacip olduğu,
kimsenin kendisine muhalefet edemeyeceği neticesi çıkartılabilir. Bunun delili
ise, sahabeden söz konusu sıkıntı gidince onların (ertesi yıl gelip bazı
kimselerin kurban etlerini biriktirdiklerini) sorduklarında Hz. Peygamber'in
"Bunda ne var?" buyurmasıdır. Onlar Hz. Peygam-ber'e bu husustaki
nehyini hatırlatınca, O onlara nehyin illet ve sebebini açıkladı. Eğer bu nehy,
teşriî olsaydı, onlara böyle bir hükmün var olduğunu, ancak sonra
neshedildiğini mutlaka zikrederdi. Oysa O'nun sadece nehydeki illeti açıklaması,
O'nun bununla, bu gibi meselelerin, yöneticinin gördüğü maslahata göre
çözüldüğünü ve böylesi durumlarda ona itaatin vacip olduğunu öğretmeyi
kastettiğini gösterir. Dolayısıyla buradan öğreniyoruz ki, bu husustaki emir,
ihti-yarilik değil fariziyer ifade eder. Ancak o, belli bir zamanla
sınırlı, özel bir mânâsı olan, yöneticinin göz Önünde bulundurduğu
maslahattan Öteye geçmeyen bir farzdır.
Bu ise, düşünmeye, geniş bir bakış açısına, Kitap ile sünneti ve ihtiva
ettikleri mânâları oldukça geniş bir şekilde mütalâa etmeyi gerektiren gayet
güzel, ince bir mânâ olduğu kadar, Allah'ın kendilerine hidayet ettiği
kimselerden başkaları için birçok meselede de tatbiki zor olan bir husustur.103
Hz. Peygamberin (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) İctihadları
Müslüman usûl ve kelam âlimleri, Hz. Peygamberin ictihad etmesi hakkında
görüş ayrılığına düşmüşlerdir. Onlardan bazıları, Hz. Peygamber'in şer'î
hususlarda içtihadının olamayacağını, çünkü O'nun vahiy almaya kadir olduğunu,
dolayısıyla dûnundaki içtihada başvurarak daha üstün bir kaynak olan vahiyden
veya zanna başvurarak yakın (kesin bilgi)den müstağni kalamayacağını
belirtmişlerdir. Onlar, yüce Allah'ın şu ayetlerini de delil
getirmişlerdir: "O, heva-smdan konuşmaz, o ancak kendisine vahyedilen bir
vahiydir." (Necm, 3-5) Bu ayet, O'nun ancak vahye dayanarak konuştuğunu
haber vermektedir. O'nun içtihadından sâdır olan hüküm ise vahiy olmaz ve
dolayısıyla buradaki nefyin kapsamına da girmez.
Diğer âlimler ise buna Kur'an, sünnet ve aklî delillerle cevap verdiler ve
şöyle dediler: "Onların delil getirdikleri ayet onların lehine bir delil
olmaz, çünkü o, Kur'an'dan bahsetmektedir. Anlamı ise Katade'den rivayet
edildiği üzere söyledin "Kur'an'da O'nun hevasından sâdır olan bir şey
yoktur, bilakis o, Allah tarafından kendisine gönderilmiş bir vahiydir."
Bunu Kurtubi, Tefsirinde zikretmiştir.103
102-Kurtubi,a.g.e. 103
442
443
sCnneti anlamada yöntem
Şevkanî ise, "O hevasından konuşmaz..." ayetini delil getirenlere
cevaben şöyle demektedir: "Burada kastedilen Kur'an'dır. Çünkü müşrikler
"Onu bir beşer öğretiyor..." diyorlardı Şayet onların dedikleri bir
an için doğru kabul edilse bile, bu onun içtihadının olamayacağına delalet
etmez. Çünkü O, ictihad ve vahiy ile taabbüd ederken, hevasından konuşuyor
değildi, aksine yine vahye dayanmaktaydı,"104
Bu âlimler içtihadın olamayacağını söyleyenlere Hz. Peygamber'in
içtihadının sabit olduğu vakılardan bazılarıyla cevap vermişlerdir. Mesela
O'nun:
-" Peki, babanın borcu olsaydı, bu hususta ne derdin?", Hz.
Ömer'e.
-" Mazmaza yapmış olsan, ne olacaktı?", Hz. Abbas'a da:
-" İzhir otu hariç olsun" ve,
-" Bu şiiri onu öldürmezden evvel duymuş olsaydık, onu
öldürmezdik" sözlerinde olduğu gibi.
İşte bundan dolayı âlimlerin çoğu, Hz. Peygamber'in ictihad etmesinin caiz
olduğu ve birçok davada bilfiil vuku bulduğu kanaatini benimsemişlerdir. Onlara
göre Hz. Peygamber, ictihad ettiği gibi, bazen hata da edebilir ve ardından
O'nun hatasını tashih etmek üzere vahiy gelir ve O'na doğru olanı açıklar.
Böylece O, asla hata üzere bırakılmaz. Bu da O'nun diğer müctehitlerden
ayrıcalıklı bir yönüdür. Bundan dolayıdır ki. Usûl âlimleri, ictihad yoluyla
gelen hükümleri, "vahy-i bâtın" diye isimlendirmişlerdir ki o, her
ne kadar vahiy değilse de, vahye benzemektedir.
Fakat söz konusu ictihad sırf dünya işleri ile ilgili olduğu zaman, iki
fırka arasındaki görüş ayrılığı daha da belirginleşmektedir. Nitekim Keşfu'l-Esrar'da
Hz. Peygamber'in
104' İbn Hacer, Fetkul-Bârî, XII.
120-125.
444
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
içtihadı ile ilgili ihtilaf zikredildikten sonra şöyle denilmiştir:
"Âlimlerin hepsi O'nun savaşlar ve dünya işleri hakkında..., kendi
re'yiyle amel etmesinin caiz olduğu konusunda görüş birliği içindedirler. Aynı
şekilde onlar, savaş vb. gibi işlerde O'nun ictihad ve re'y ileri sürmesinin
caiz olduğunda ittifak ettikleri gibi, böylesi konularda O'na muhalefet etmenin
de caiz olduğu hususunda da ittifak etmişlerdir. Nitekim, Hendek Savaşı'nda
Hz. Peygamber'in Gatafan Kabilesi'ne savaştan vazgeçmeleri karşılığında Medine
hurmalarının 1/3'ünü vermek istediğinde iki Sa'd (b. Muaz b. Ubade) O'na muhalefet
etmişlerdir. Bedir günü de konaklanılan yer konusunda Hubab b. El-Münzir O'na
muhalefet etmiştir."™5
Yine azad edilmesinden sonra Berire de Hz. Peygamber'in köle konumunda
bulunan kocası Muğis'e dönmesi yolundaki arabuluculuğuna da muhalefet etmiştir.
Halbuki kocası ona çok bağlıydı O ise, ondan hiç hoşlanmıyordu. Hz. Peygamber,
onunla kocasına dönme konusunu görüşüp, kendisinin bir aracı olduğunu ona
anlatınca, Berîre:
- "Benim ona ihtiyacım yok" demiştir. Bu haber Sa-hih'lerde sabittir.
Sünnetten İrşad Yoluyla
Gelen Emir ve Yasaklar
Burada bilmemiz gereken önemli bir husus da, Hz. Peygamber'den gelen bazı
konular, Allah'tan sevap almak ve O'nun hoşnutluğunu kazanmak arzusuyla yapılması
veya el çekilmesi istenilen dinî konulardan değildir. Hatta bu taleplerinden
bir kısmı, emir ve nehiy sigasında olsalar bile durum böyledir. Usûl âlimleri
bunu, emr-i irşad veya nehy-i irşad
105" Abdulaziz el-Buhâri, Keşfu'I-Esrar
aya Usuli'I-İmam el-Peıdevi, II. 626.
445
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
diye isimlendirmektedirler. Onlar emirdeki irşada, Yüce Allah'ın borçlanma
ayetindeki "Alış-veriş yaptığınız zaman, buna şahit tutun" (Bakara-
282) emrini; nehiydeki irşada ise O'nun "Ey inananlar, açıklandığı zaman
hoşunuza gitmeyecek şeyleri sormayın!" (Maide, 101) buyruğunu misal
göstermektedirler. Halbuki onların bu hususu, hadîslerdeki irşad daha açık ve
bariz olduğu için bazı hadîslerle misallendir-meleri daha uygun olurdu. Çünkü, nedb
veya irşad ifade etmesi itibariyle Kur'an'ın emirleri; mekruhluk veya irşad ifade
etmesiyle de nehiyleri tartışılabilir.
Yine onlar, nedb ile irşad arasında da fark gözetmişler ve şöyle
demişlerdir: "Nedb iîe irşad arasında da farka gelince; nedb, ahiret
sevabına yöneliktir, irşad ise dünya menfaatiyle alâkalıdır. Borçlanmalarda
şahit tutmayı terk etmekle ahiret sevabı eksilmeyeceği gibi, bunun yerine"
getirilmesiy-le de sevap artmaz."106
İşte bu bize, Hz. Peygamberin bazı emirlerinin vaciplik veya müstehaplık
ifade etmediklerini, bunun, ictihad etmeleri hatta o konuda başka bir reye
başvurmaları caiz olan dünyevî maslahatlara irşad anlamında olduklarını gördüklerinde,
sahabenin böylesi emirleri nasıl terk edebildiklerini açıklamaktadır.
Bunun bir misali, Hz. Peygamberin "Yahudiler ve Hıristiyanlar
(saç-sakallarını) boyamıyorlar, siz onlara muhalefet edin"107
şeklindeki ağaran saç ve sakalların boyanmasıyla
106- Abdulaziz el-Buhârf, a.g.e-, I 107;
Şevkânî, İrşadu'l-Fııhul'da bunu Razi'nİn Mnhsu/'ünden naklederek
zikretmektedir. Bkz: ei-Mohsul, II. Böiüra, I. 58; Amidi, el-îhkam fi
Usuli'l-Ahkam, II. 207.
107- Buhâri, Libas, Ebu Hureyre'den, (İbn
Hacer, Fethu'l-Bârî, X. 354, no: 5899); Müslim de rivâyel etmiştir. M.
Fuad Abdulbaki, el-Lü'lüü ne'l-Meram, no: 1362.
446
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
ilgili emridir. Oysa Hafız İbn Hacer'in Fethu'l-Bârİ'de dediği gibi,
sahabeden boyamayanlar mevcuttur. Mesela, Ali b. Ebi Talib, Ubey b. Ka'b,
Seleme b. el-Ekva', Enes b. Malik ve birçokları boyamayı terk edenler
arasındadır.108
Hafız İbn Hacer, orada selefin kına ile boya hakkındaki ihtilaf ve terk
etmelerini de zikretmiş ve şöyle demiştir: "Fakat mutlak olarak kına
kullanılması daha evlâdır. Çünkü onda, Ehl-i Kitaba muhalefet etme emrine de
imtisal vardır. Ayrıca onda, saçları toz vb. şeylere karşı koruma da söz konusudur.
Fakat bir beldenin saç boyamama gibi bir âdeti varsa o başka. Çünkü böyle bir
durumda toplumdan ayrı hareket eden kimse, şöhret makamında gibi olur ki, onun
hakkında bunu terk etmesi daha iyidir."109
Asrımızda kendilerini sünnete ittibaya nispet eden bazı aşırı gidenlerin
yaptıklarının aksine Hafız ibn Hacer, bu işi beldelerin âdetine bırakmakla
oldukça insaflı davranmıştır.
Yine "Oğlunu, Rabah, Yesar, Eflah ve Nafi' diye isimlendirme"110
hadîside böyledir. Bununla birlikte sahabe asrından beri Müslümanlar, bu
isimleri koymaktadırlar. Şayet bunda dinî bir mekruhluk olsaydı, onlar
çocuklarını bu isimlerle isimlendirmezlerdi.
Kanaatime göre tıbbî nitelikli ve buna benzer, mesela belli bir tür
sürmeye, ya da belirli türden yiyeceklere veya giyeceklere vb. teşvik eden
hadîsler de bu cümledendir, yani terk edilmesiyle sevabı eksilmeyen,
yapılmasıyla da artmayan ir-
108' İbn Hacer, Fethu'I-Bürî, X- 355.
109-
A.g.e.
no" Müslim, Sahih, Semure'den,
no; 2136. (II. 1685)
447
SÜNNET) ANLAMADA YÖNTEM
şad hatundandır.
Hadîste geldiği üzere, Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem) siyatik
hastalığına yakalanan kimseye, Arap koyunun kuyruğunu tavsif etmişse, bu,
yapanın sevap kazanacağı, terk edenin ise kınanacağı dinî işlerden değil, Arap
toplumunun tecrübesine bağlı dünyevî bir İş için irşad kabilindendir. Bu
sebeple Müslüman, bugün onu terk edebilir, mütehassıs bir doktora gidip onun
yanında tedavi görebilir, onun görüşünü alabilir, ama buna rağmen sünnete de
muhalif olmaz.
Hz. Feygamber'in "Uyuyacağınız zaman size ismid (antimuvan) tavsiye
ederim. Çünkü o, görmeyi güçlendirir, saçı büyütür"112 sözü de
böyledir.
Hz. Peygamber'in "Size ismidi tavsiye ederim, çünkü o saçı bitirir,
çapağı giderir ve görmeyi netleştirir"1 i3 vb. ismid
İle sürmelenmeye çağıran hadîslerinin hepsi de irşad yolludur. Dolayısıyla
Müslümanın artık göz doktorunun talimatını izlemesinde hiçbir günah yoktur.
Şayet güvenilir bir doktor ona, "İsmid sana uygun değil, sana bir yararı
yok" dese, onun ondan uzak durması gerekir ve o, bununla sünnete muhalefet
etmiş olmaz. Bilakis o, her sahada zikr ve tecrübe ehline başvurmanın vacipliği
şeklindeki İslâm'ın rehberliğine ve aynı şekilde "Zarar verme de, ona
zararla
'"* İbn Mâce, Tıbb, no: 3464; Busiri onu sahih görmüştür.
Hakkındaki değerlendirme fbn Kayyim'in sözünden sonra gelecektir. "*J
ibn Mâce, Cabir ve İbn Ömer'den; Hakim, İbn Ömer'den; Ebu Nuaym, Hıtye'de İbn
Abbas'tan rivayet etmişlerdir. Hadîs, Sakîhu'l-Cnmii's-Sağir'de no:
4054,4056'da zikredümişfir. ' *3" Taberani ve Ebu Nuaym onu Hz. Ali'den
rivayet etmişlerdir. Na-sıruddin el-Elbânl, onu Sahihu'l-Caınii's-Sağifde no:
3934'de zikrelmif ve hasen olduğunu söylemiştir.
"^ Ahmed ve İbn Mâce, İbn Abbas'tan, İbn Mâce, Ubade'den rivayet
etmiştir ki, bütün tarikleri ile sahihtir. Nasıruddin el-Elbânî, onu
448
karşılık verme de yoktur"'14 şeklindeki Resûlullah'ın (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) sözüne ittiba etmiş olur. Çünkü Resûlullah (s.a.v,)
bedenlerin tıbbı ile gönderilmemiştir, onun ayrıca ehli vardır. O (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) ancak, kalplerin, akılların ve nefislerin tıbbı ile
gönderilmiştir.
İşte asrımızda bir hayli tartışma ve çarpışmaların yapıldığı, herhangi bir
kaba düşen sineğin batırılması ile ilgili hadîse bu bakış açısından
bakıldığında hem biz rahatlayacağız, hem de başkalarını rahatlatacağız.
Şu halde hadîs, dünyevî bir işte, besin maddeleri sınırlı ve az olan
belirli bir çevrede irşadı temsil eder. Dolayısıyla özellikle evlâtlarını
sadelik içerisinde ve sert hayat şartlarında yetiştiren ve onları cihad
hayatına hazırlayan bir toplumda içerisine sinek düşen bütün yemeği dökmek
gerekmez.
Fakat, hadîsin ihtiva ettiği "Sineğin bir kanadında zehir, diğer
kanadında da panzehir olduğunu" haber vermesi, çevre tecrübesinin, Arap
tecrübesinin de üzerinde bir şeydir. Bu yüzden bu durumu yadırgayarak reddetme
veya yalanlama ile karşılamamamız gerekmektedir.
Alimlerin "Nebevi tıp" diye isimlendirdikleri şeyle ne kadar
şeref duyarsak duyalım, ittifakla kabul edilen bir husustur ki Hz. Peygamber
tıbbı bildiğini iddia etmediği gibi, bunun için de gönderilmemiştir.
Bildiğim kadarıyla, muteber âlimlerden hiçbirisi, sahih hadîslerde tavsif
edilen belirli tedavi şekillerinin genel ve mutlak olduğunu söylememiştir.
Aksine, her ne kadar onlar, bazı zamanlar genel lafızlarla vârid olmuşsa da,
söylenmiş
Sakihu'l-Camu's-Sağir'ûe no: 7517dezikretmiştir.
Birçok cüz'i riasslar-dan ve hükümlerden alman mânâsı ise kafidir. Bundan
dolayıdır ki o ittifakla telaffuz edilen kat'i, şer1! bir kaide
haline gelmiştir.
449
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
olduğu zaman, mekan ve durumlara mahsustur.
İbnul-Kayyim'in Nebevi
Tıp Yorumu
Kendi ilmi ve asrının ilmi ölçüsünde Nebevi tıbba bir hayli Önem vermiş
olmasına rağmen, Zâdtt'l-Meâd fi tîeydi Hayri't-Ibâd adlı kitabında
Muhakkik İbnu'l-Kayyim'in, dikkatleri şu hususa çektiğini görmekteyiz: "Bu
sahadaki, Nebevi emir ve yönlendirmelerin çoğu, bütün insanlar, bütün toplum ve
durumlar için genel olmayıp, aksine onların söylenildiği böylesi bir çevreye
mahsustur."
Bu hususta Hz. Peygamber'in siyatik ile ilgili tedavisini misal olarak
alalım. Ibn Mâce Sünen'inde Muhammed bin Şîrîn, Enes b. Malik'ten onun
şöyle dediğini nakletmiştir. "Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
şöyle buyurduğunu işittim: 'Siyatiğin tedavisi, yaşlı çöl koyununun
kuyruğımdadır. Kuyruk üç parçaya bölünür, sonra her gün katıksız olarak bir
parça içilir. '""5
Ibnü’l-Kayyim şöyle demektedir:
" Siyatik, uyluk mafsalında başlayan bir ağrı olup, uyluğun arka
tarafından, hatta bazen topuğa kadar iner. Süresi uzadıkça, inmesi de artar ve
onunla birlikte ayak ve diz zayıflar. Bu hadîste, hem lügavî, hem de tıbbî
anlam vardır. Lügavî anlamı, bu isimlendirmeye karşı çıkanların aksine o, bu
hastalığın 'ırku'n-nesa' şeklindeki siyatik olarak isimlen-dirilmesinin caiz
olduğuna delildir. Bir kimse şöyle diyebilir: 'Nesa ile ırk, ikisi de aynı
şekilde damar anlamına gelmektedir ve bir şeyin kendisine izafe edilmesi demek
olur ki, bu kabul edilemez.'
' '*" İbn Mâce, Tıbb, Siyatiğin Tedavisi babı, no: 3463, ricali
sikadır. £1-Busiri Zevaid'ittde {i. 216) isnadının sahih olduğunu
söylemektedir.
Bunu söyleyene iki şekilde cevap verebiliriz.
\~ Irk, nesadan daha büyüktür, dolayısıyla bu,
genelin Özele izafesi babından olur. 'Dirhemlerin hepsi veya bazısı'
kullanımında olduğu gibi.
2- Nesa, damarda bulunan bir hastalıktır. Dolayısıyla böyle bir izafe, bir
şeyin yer ve mahalline izafe babından olur. Bu şekilde isimlendirilmesinin
sebebi ise, onun sancısının diğer ağrıları unutturmasındandır. Bu damar, uyluk
mafsalında başlar, ayak kemiği ile siniri arasmda bulunan sağ taraftaki
topuğun arkasından, ayak arkasına kadar uzanır.
Tıbbî anlama gelince, daha önce zikredildiği gibi, Resûlullah'ın (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) sözleri iki türlüdür:
a) Zaman, mekan, şahıs ve durumlara göre genel olanlar.
b) Bu hususlara veya bunlardan bazılarına göre özel olanlar. İşte bu
siyatik konusu da bu kısma girer. Zira bu, Arap'a, Hicaz ehline ve
çevresindekilere, özellikle de çöl bedevilerine yöneltilmiş bir hitaptır.
Çünkü bu, onlar için en yararlı tedavi yöntemleridir. Bu hastalık, kurumadan
dolayı ortaya çıkmaktadır. Bazen de kalın elastiki maddeden ortaya
çıkabilmektedir. Tedavisi de, yumuşatmaktır. Koyun kuyruğunun ise iki özelliği
vardır: Pişirme ve yumuşatma. Yani ondan hem pişirme/olgunlaştırma, hem de
(hastalığı dışarıya) çıkarma mevcuttur. İşte bu hastalığm tedavisi, bu iki
duruma ihtiyaç duymaktadır. Çöl koyununun tayin edilmesinin sebebi ise, onun
(pislik vb.) atıklarının azlığı, cüssesinin küçüklüğü, özünün yumuşaklığı ve
otlağının özelliği şeklinde sıralanabilir. Çünkü o, yavşan ve marsuma vb.
sıcak bölge ikliminde görülen otlardan otlamaktadır. Bir hayvan bu bitkileri
ot-ladığı zaman, etinde bu otların tabiî özellikleri oluşur ve böylece
özellikle de kuyruk olmak üzere daha yumuşak bir hale dönüşür. Bu bitkilerin
hayvanların sütlerine fiili tesirleri, et-
450
451
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
lerine yaptıkları tesirden daha kuvvetlidir. Fakat kuyruktaki pişirme ve
yumuşatma Özelliği, sütte bulunmaz. İşte daha önce zikredildiği üzere, çeşitli
milletlerin ve bedevilerin genel ilaçları bunun gibi, terkipsiz ilaçlardır ve
Hint doktorlarının uygulamaları da böyledir.
Bizans ve Yunan ise, birkaç maddeden oluşan ilaçlar yazmaktadır. Onların
hepsi, şu hususta görüş birliği içerisindedir: Bir doktorun mahareti,
öncelikle diyetle tedavi etmekten geçer, şayet o, bu tedavide aciz kalmışsa,
terkipsiz tek bir madde ile tedavi eder, bundan da aciz kalmışsa, en az
ter-kipli olanı tercih eder.
Daha önce söz edildiği gibi, Araplar ve çöl bedevileri, genellikle
basit hastalıklar ile bunlara uygun basit ilaçlara alışkındılar. Bu aynı
zamanda onların besinlerinin de basitliğinden kaynaklanıyordu.
Bileşik/kompleks hastalıklara gelince, bu da genellikle çeşit çeşit gıdaların
birleşmesinden meydana gelmekteydi ki, bu hastalıklar için de kompleks ilaçlar
tercih ediliyordu. En iyisini Yüce Allah bilir." i16
İbnü'l-Kayyim bu metodunu Medine hurmasından söz ederken de sürdürür. Sahihayn'da,
Sa'd b. Ebi Vakkas'tan gelen hadîse göre, Resûlullah (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur
"Kim sabahları, Medine çevresindeki hurmalardan yedi hurma yerse, o
gün ona zehir de, sihir de bir zarar vermez." Diğer bir lafız ise
şöyledir:
"Sabahladığı zaman kim Medine'nin iki kara taşlığı117
u6~ İbnu'l-Kayyim, Zadul-Mead.
IV. 71-72.
ü ^" Labeteyha; Medine'yi iki tarafından çeviren kara taşlar İle
krater
taşları arasıdır. Labe'nin tesniyesidir. Abe veznindedir.
11 $- Buhâri, B'ıme, Acve
babı, IX. 493; Müslim, Epîbe, Babu Fadli
Temri't-Medine. no: 2047; M. Foad Abdulbaki, el-Lü'iüü
ve'l-Mercan,
no: 1327.
452
arasındakilerden yedi hurma yerse, akşama kadar ona zehir zarar
vermez."118 İbnü'l-Kayyim, - kendi ilmi ve asrının ilmi
muvacehesinde- hurmanın, özellikle de Medinelilerin en güçlü geçim kaynakları
ve besin maddesi olan Medine hurmasının faydalarından bahsettikten sonra,
şöyle demektedir:
"Bu hadîs, Medine halkı ve çevresindekiler olmak üzere kendisiyle hâs
murad edilen hitap tarzlarındandır. Şüphesiz, çeşitli bölgelerin başka
yerlerde bulunmayan, kendilerine has çok yararlı üaçları vardır. Bu bölgede
geliştirilen bir ilaç, oradaki hastalığı tedavi ederken; başka bir bölgede geliştirildiğinde
toprağın veya havanın ya da her ikisinin etkisi sebebiyle, aynı faydayı
sağlamayabilir. Zira, insanların tabiatlarının farklı farklı olması gibi,
toprağın da Özellikleri, tabiatı farklıdır. Birçok bitki, bazı beldelerde
yenilen gıda iken, bazı beldelerde Öldürücü zehir olabilmektedir. Bir toplum
için ilaç olan nice maddeler, başkaları için gıdadır. Yine nice toplulukların
çeşitli hastalıklar için geliştirdikleri ilaçlar vardır ki, onlar, başka
toplumların farklı hastalıkları için kullandıkları ilaçlardır. Hatta bir
beldenin ilaçları, başka bir beldeye uygun düşmeyeceği gibi, yarar da
sağlamaz.
Dolayısıyla zikrolunan hurma bazı zehirlere faydalı olabilir. Böyle olunca
hadîs, tahsis edilmiş âmm kabilinden olur ve sadece bu beldeye has, her türlü
zehirlere karşı faydalı olabilir. Burada açıklamamız gereken diğer bir husus
da şudur: Bir ilacın hastaya faydalı olabilmesi için, onun o ilacı kabul
etmesi, faydalı olacağına inanması, karakterinin de kabullenmesi ve böylece bu
hastalığı savabilmesi için ondan yardım umması şarttır. Öyle ki, tedavilerin
birçoğu, itikat, güzelce kabullenme, mükemmel bir ümit sebebiyle yararlı
olmaktadır. Nitekim insanların bu hususta çok acayip gözlemleri vardır. Çünkü
insan tabiatı, onu aşırı bir şekilde ka-
453
SÜNNETİ ANLAMADA VÖNTEM
bul etmek ister, onunla sevinmek ister, böylece kendisine bir güç gelir ve
tabiatını güçlendirir, iç güdüyü harekete geçirir ve neticede bütün bunlar,
rahatsızlığı savmaya yardımcı olur, Bunun aksi durumlarda ise, belli bir
hastalığa çok faydalı ve etkili olan bir ilaç, hastanın bu hususta inancının
bozuk olması, mizacının onu kabullenmemesi sebebiyle işi bozar ve ona hiçbir
şey veremez.""9
Görüldüğü gibi, İbnü'l-Kayyim burada psikolojik yöne ve onun tedavide ve
şifanın bir an evvel elde edilmesindeki önemine dikkat çekiyor ki, bu modern
tıbbın da var gücüyle onayladığı bîr yöndür,
İbnü'l-Kayyim'in Zâdu'l-Meâd adlı eserinde değişik münasebetlerle
birkaç defa tekrarladığı sözlerinden dikkat edilmesi gereken diğer bir yön de
şudur: Ona göre tıp vb. ile ilgili olarak vârid olan hadîslerden çoğu genel ve
mutlak olarak alınamaz, bunlar çoğu defa, belli şartlar, belli mekanlar ve
belli durumlarla ilgili oldukları için, başka durumlar hakkında geçerli
olamazlar. Bilakis onun Miftahu Dâri's-Saâde adlı kitabında zikrettiği
ve bizim de ileride nakledeceğimiz gibi onlar, Hz. Peygamber'in mahza beşerî
görüş ve tecrübesinden sâdır olmuştur.
Şimdi şu hadîse bakalım: "Size inek sürünü ve yağını tavsiye ederim,
çünkü sütü deva, yağı şifadır. Ama etinden sakının, zira eti hastalıktır."
Bunu, Hakim, İbnu's-Sinnî ve Ebu Nuaym İbn Mes'ud'dan rivayet etmiş, Hakim onu
sahih görmüş, Zehebî de onu onaylamış, Elbânî de Sahihu'l-Ca-mü's-Sağir'de zikretmiştir.
Bunun bir benzeri de Suheyb'den gelmiştir: "Size inek sütünü ve yağını
tavsiye ederim, çünkü sütü şifa, yağı deva-
n9~ Ibnu'l-Kayyim, Zadu'l-Mead, IV.98-99.
dır. Eti ise hastalıktır." Bunu, İbnu's-Sinnî ve Ebu Nuaym rivayet
etmiş, aynı şekilde Elbânî de onu sahih görmüştür.
Diğer bir rivayet de şöyledir: "İneğin sütü şifa, yağı deva, eti ise
hastalıktır," Bunu Taberanî, e!-Kebİr'de Müleyke binti Amr'dan
rivayet etmiştir ve bu da aynı şekilde Sohıhu'l-Camii's-Sağir'de mevcuttur.120
Acaba bu hadîs, hevasından konuşmayan Hz. Peygamber'in, ineklerin
etlerinin hastalık olduğunu haber vermesi gibi bir hadîs, dinî ve teşriî
nitelikli bir hadîs midir ve bu haber, vakıaya uygun mudur?
Eğer bu hadîs dinden olsaydı, her yönüyle vakıaya uygun olması gerekirdi.
Bu gibi haberlerin, teşriî olması ve bunun üzerine sorumluluğun terettüp
etmesi lazım gelirdi. İnek eti hastalık olunca, zararından sakınmak için
yenilmesi de haram veya en azından tahrimen mekruh olurdu. Çünkü, zarar vermek
de, zarara zararla karşılık vermek de yoktur. Nitekim bu az önce zikredilen îbn
Mes'ud hadîsinde "Sizi inek etinden sakındırırım" ifadesiyle açıkça
nehyedilmiştir.
Oysa, vakıa olarak, inek eti, içerisinde İslâm âlemi de olmak üzere bütün
dünyada yenilmektedir. Müslümanlar geçmiş asırlar boyunca bu etleri yemişler,
yenilmesinde hiçbir sakınca ve günah görmedikleri gibi, onda herhangi bir hastalık
görmemişlerdir. Hatta sahih olarak gelen hadîslere göre bizzat Hz. Peygamber,
ailesi adına inek kurban etmiştir. Aynı şekilde O (salla’llâhü aleyhi ve sellem)
hac ve kurbanda inek kesmeyi meşru kılmış, ineği yedi kişi için yeterli
görmüştür. Şu halde, şayet bunları, İbnü'l-Kayyim'in Zâdu'l-Meâd ve Miftah adlı
eserlerinde dediklerine hamletmezsek, bunun gibi hadîsler hak-
120- Elbânî, Sahihul-Camii's-Sağir, no: 1233, 3929; Münavi, Feyzu'i-Ka-âir
Şerhu'i-Caınii's-Sağir, IV. 348.
454
455
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
kında yorumumuz ne olacaktır?
Tıp İle İlgili Hadîsler
Hakkında İbn Haldun'un Görüşü
Benim kanaatime göre Allâme ibn Haldun şöyle söylerken doğrudan sapmış
değildir:
"Şer'î" kaynaklarda nakledilen - yani sünnetten nakledilen- tıp
da bu kabildendir, (Yani Dehlevî'nin ifade ettiği gibi, risaleti tebliğ
babından değildir.) O, ancak, âdet ve yaratılış üzere cereyan eden şeyler
cümlesindendir." O, devamla meşhur Mukaddime'sinde şöyle
demektedir:
"Çöl sakinleri de, genellikle bazı şahıslara ve sınırlı tecrübelere
dayalı, kabile şeyhleri ile kocakarılardan devraldıkları bir tür tıbba
sahiptirler. Bu tıbbın bir kısmı doğru olsa da, o, tabiî kanunlara dayanmadığı
gibi, insan mizacına da uygun değildir. Araplar arasında bu tür tıp çok
yaygındı ve aralarında Hadîs b. Kelede vb. meşhur doktorlar vardı.
Şer'î kaynaklarda nakledilen tıp da bu kabildendir. Bu hususta
vahiyden kaynaklanan bir şey olmayıp, o, Arap'ın mutad olarak uyguladığı bir
şeydir. Hz. Peygamber'in âdetleri ve tabiî hayatı türünden bazı hususlar
anlatılırken, O'nun bu konu ile ilgili bazı durumları da anlatılmışsa da,
onlar, bunların meşruiyeti veya aynı şekilde uygulanması cihetinden
nakledilmemişlerdir. Çünkü O (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bize şer'î bilgileri
öğretmek için gönderilmiştir; tıbbı veya diğer tabiî ilimleri öğretmek için
gönderilmemiştir. Nitekim hurma aşılama işinde başından geçen olaydan sonra,
"Siz kendi dünyanızın işlerini daha iyi bilirsiniz" demiştir. Şu
halde, nakledilen sahih hadîslerde gelen tıp ile ilgili şeyleri, meşru (yani
emrolunmuş) şeylere hamletmemiz gerekmez. Zaten buna
456
delâlet eden bir şey de yoktur. Ancak teberrük cihetiyle veya iman akdini
tasdik kabilinden kullanılırsa, işte o zaman etkisi büyük ve faydalı
olur. Fakat bu, tabiî tıpta yoktur. O, ancak iman mesajının eserleridir. Mesela
karnı ağrıyan bir kimseye balı önermesinde olduğu gibi. Allah en doğruya
gönderecektir ve O'ndan başka Rab yoktur."121
Hz. Peygamber'in Beşeriyeti
Gereği Tasarrufları
Şüphesiz ki, Hz. Peygamber, bir melek değil, insanlardan bir beşerdi. O'nun
risaleti, beşeriyetini ilga etmedi. O'nun söz ve fiillerinden bazıları, sırf
beşer oluşunun gereği olarak sâdır olmuştur ve bunlarda herhangi bir teşriî
Özellik yoktur. Mesela O'nun koyununun kol etini sevmesi, kabağı sevmesi
rivayetlerinde olduğu gibi, bu ve buna benzer durumlar, insanın tabiatıyla
ilgili bir durum olup, insanların mizaçlarının farklılığına göre değişir. Şayet
bir Müslüman kol etini değil de, sırt veya baldır etini sevse, bunun ona bir
zararı olmaz. Aynı şekilde, kabak sevmeyip de, diğer sebzelerden başka türleri
sevse yine durum böyledir. Yine Hz. Peygamber, beşeriyeti gereği, hoşnut
olduğu gibi, bazen de kızabiliyordu. Gazap halinde O'ndan bazı insanlara karşı
kastetmediği bazı sözler veya dualar sâdır olabiliyordu. İşte ilim erbabının
buna riayet etmeleri ve bu alanı, teşriî ve hüküm çıkarma alanına geçirmemeleri
gerekir.
Alimlerden bir grup, Müslim, Ahmed b. Hanbel ve başkalarının naklettiği ve
İbn Abbas'ın rivayet ettiği, Hz. Peygamber'in Muaviye hakkında "Allah
onun karnını doyurmasın!" hadîsini bu esas üzere açıklamışlardır.
121 İbn Haldun, Mukaddime,
III, 1143,1444.
457
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Müslim'in rivayet ettiğine göre Ibn Abbas'ın hadîsi anlatımı şöyledir:
-"Ben çocuklarla beraber oynuyordum. Ansızın Resû-lullah (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) çıkageldi. Bunun üzerine ben kapının arkasına saklandım.
Fakat Hz. Peygamber gelip sırtıma vurarak,122
- 'Git bana Muaviye'yi çağır!' buyurdu. Ben gidip geldim ve;
- 'O yemek yiyor' dedim. O (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bana tekrar:
- 'Git bana Muaviye'yi çağır!' buyurdu. Ben yine gidip geldim ve;
- 'O yemek yiyor' dedim. Bunun üzerine O (salla’llâhü aleyhi ve sellem): -'
Allah onun karnını doyurmasın!' buyurdu."123 Alimlerden bazıları
"O'ndan sâdır olan bu bed(dua),
kasten söylenmiş bir söz değil, Arap'ın âdeti olduğu üzere söz arasında
kullandıkları ifadelerdendir. O'nun hanımlarından bazılarına "Allah
boğazını ağrıtsın!/Uğursuz, kısır!" demesi, çok sevmesine rağmen Muaz b. Cebel'e
"Seni annen dü-şürseydi ya ey Muaz!" buyurması ve "Sen dindar
olan eş seç ki, iki elin toprak görsün!" vb. buyurmasında olduğu gibi.
Burada şeyh Muhaddis Nasıruddin el-Elbânî'nin bu hadîs için getirdiği124
başka bir te'vil vardır. O şöyle der: "Bunu birçok mütevatir hadîslerinde
olduğu gibi Hz. Peygamber'in beşer oluşu hasebiyle söylemiş olması mümkündür.
Bunlardan bir tanesi de Hz. Aişe'nin şu hadîsidir: 'Resûlul-lah'ın (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) huzuruna iki adam girdi ve O'nu kızdırdılar.
122" Buradaki ifadeyi râvilerden birisi,
"Elin açık vaziyette omuzların arasına vurulması" şeklinde açıkladı.
123- Müslim, no: 2604.
124" Elbânî, Silsiktu'l-Ahadîsi's-Sahıha,
I. 121 vd. 82 no'lu Muaviye'yi kastederek "Allah onun [camını
doyurmasın" hadisi üzerine değerlendirmesi.
458
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Bunun üzerine O, onlara lanet etti, sövdü. Onlar yanından çıkınca O'na:
-' Ey Allah'ın Resulü! Bu ikisinin kavuştuğu hayra acaba kim ulaşabilir
ki?' dedim. O (salla’llâhü aleyhi ve sellem): -' Ne var ki?' dedi. Ben de:
- İkisine de lanet edip, sövdün' dedim. Cevaben O:
-' Sen bilmez misin ki ben Rabbime şöyle bir şart koştum: 'Allahım, ben
ancak bir beşerim. Hangi bir Müslümana lanet etmişsem veya sövmüşsem, bunu onun
için bir arınma ve ecir kaynağı kıl!' buyurdu."
Müslim bu ve bundan önceki hadîsi "hak etmediği halde, Hz.
Peygamber'in lanetlediği veya sövdüğü kimseler için bunun bir arınma ve ecir
vesilesi olduğu babı" şeklindeki aynı babda rivayet etmiştir. Sonra da
Enes b. Malik'in rivayet ettiği şu hadîsi nakletmiştir:
"Ümmü Süleym'in - ki o, Enes'in annesidir125- nezdinde bir
yetim vardı. Birgün Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bu yetimi
görünce:
- 'O yetim sen misin? Kendin büyümüşsün, yaşın büyümesin!' buyurdu. Bunun
üzerine yetim kız ağlayarak Ümmü Süleym'in yanına döndü. Ümmü Süleym:
- 'Ey kızcağızım, neyin var?' diye sordu. Cariye.
- 'Hz. Peygamber, ebediyen yaşımın büyümemesi için (bed)dua etti.
Veya 'çağın büyümemesi' dedi.' Bunu duyan Ümmü Süleym, eşarbını başına
alelacele dolayarak çıktı120 ve Hz. Peygamber'e yetişti. Resûlullah (salla’llâhü
aleyhi ve sellem) ona:
- 'Ey Ümmü Süleym, neyin var?' diye sorunca, o;
_ 'Ey Allah'ın Nebîsi, yetim kızcağızıma (bed)dua mı ettin?' diye sordu.
O:
125-
Yani, Ümmıi Süleym, Enes'in annesidir. ' Yani, başörtüsünü başına dolayarak
demektir.
459
sünneti anlamada yöntem
- 'Bunda ne var Ümmü Süleym?' diye sordu. Ümmü Süleym:
- 'O, yaşının büyümemesi veya çağının büyümemesi için senin dua
ettiğini iddia ediyor' dedi. Bunun üzerine Resûlullah (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) güldü ve sonra şöyle buyurdu:
- 'Ey Ümmü Süleym! Sen benim: 'Ben ancak bir beşerim, beşerin hoşnut
olduğu gibi hoşnut olur, beşerin kızdığı gibi de kızarım. Ümmetimden hak
etmediği halde her kime beddua etmişsem, bunu onun için bir temizlenme, arınma
ve Kıyamet günü onu bir yaklaşma vesilesi kıl!' diye Rabbime şart koştuğumu
bilmiyor musun?'"
Sonra İmam Müslim aynı anlamda olduklarına ve aynı babdan olduklarına
işaret ederek bu hadîsin peşinden Mua-viye hadîsini rivayet ederek babı
noktaladı.127 Yani nasıl yetim kıza yaptığı dua ona zarar
vermeyecekse, hatta onun için bir arınma ve yakınlaşma vesilesi olacaksa, O'nun
Muavi-ye'ye yapmış olduğu dua da aynı şekildedir. Nitekim İmam Nevevî, Müslim
üzerine yazmış olduğu şerhinde şöyle demektedir: "Hz. Feygamber'in
Muaviye'ye yapmış olduğu dua hakkında iki şekilde cevap verilebilir:
1- Bu, kasıt olmaksızın O'nun ağzından kaçmıştır.
2- Gecikmesinden dolayı bu, onun için bir cezadır. Müslim, bu hadîsten
Muaviye'nin bu duaya müstehak olmadığını anlamış ve bundan dolayı onu bu baba
koymuştur. Başkaları ise bunu Muaviye'nin menkıbeleri babına koymuştur. Çünkü
bu, hakikatte onun lehine yapılmış bir dua haline gelecektir."
Zehebî de bu ikinci mânâya işaret etmiş ve Siyeru A'Ia-mi'n-Nübelâ adlı
kitabında şöyle demiştir: "Ben derim ki: Bel-
327~ Müslim, no: 2600 vd.
460
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
ki bu, Hz. Peygamber'in 'Allahım, kime lanet etmişsem veya sövmüşsem, bunu
onun için bir arınma ve rahmet vesilesi kıl!' sözünden dolayı, Muaviye lehine
bir menkıbedir denilebilir. Şunu bil ki, Hz. Peygamber'in bu hadislerdeki 'Ben
ancak bir beşerim, beşerin hoşnut olduğu gibi hoşnut olur, beşerin kızdığı gibi
de kızarım...' şeklindeki sözleri, sadece Yüce Allah'ın 'De ki: 'Ben ancak,
sizin gibi bir beşerim, ancak bana vahyolunuyor...' (Kehf-110) buyruğunun
açıklan-masıdır."128
Bazı heva ve heyecan sahibi kimseler, Hz. Peygamber'i ta'zim ve böyle bir
şeyi söylemekten tenzih etmek zannıyla bunun gibi bir hadîsi hemencecik inkar
etmeye kalkışabilir. Böyle bir hadîsi inkar etmeye imkân yoktur. Zira hadîs sahihtir,
hatta mütevatirdir. Çünkü zikrettiğimiz gibi, hadîsi Müslim, Hz. Aişe ve Ümmü
Seleme'den rivayet etmiş; hadîs ayrıca, Ebu Hureyre, Cabir, Selman, Enes, Sem
üre, Ebu't-Tu-feyl, Ebu Said ve başkalarından da rivayet edilmiştir.129
Hz. Peygamber'e yapılan ta'zimin, meşru bir ta'zim olması, ancak O'nun
getirdiği sahih ve sabit olan her şeye iman ile olur. Bu ise, ifrat ve tefrite
düşmeksizin, O'nun hem kul, hem de Resul olduğuna imanı bir araya getirir.
Kitap ve sünnet şahitlik etmektedir ki, O (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bir
beşerdir, ama hem sahih hadîslerin mutlak ifadelerinin, hem de O'nun hayatının
gösterdiği kadarıyla O, beşerin efendisi ve en faziletlisidir. Yine yüce
Allah'ın O'na bahşetmiş olduğu O'ndan başka hiçbir beşerde tekamül etmemiş
ahlâkî güzellikler, övgüye layık hasletler de bunu göstermektedir. Nitekim
Yüce
12&" Zehebi, Siyeru Alami'n-Nübek, IX.
171. 129' Hindi, Kenzu'l-Umtnal, II. 124.
461
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
Allah O'na "Şüphesiz sen büyük bir ahlâk üzeresin" (Nun-4)
şeklinde değer vererek hitap ederken doğru söylemiştir.
Bunlar da gösteriyor ki, Hz. Peygamber’den rivayet edilenlerin
bir kısmı; O'na Allah'tan gelmiş vahiyler olmadığı gibi, O'nun Rabbinden tebliğ
kastıyla söylediği şeyler de değildir. Bilakis O bunları, vahyin herhangi bir
müdahelesi olmaksızın, beşer sıfatıyla söylemiş veya yapmıştır.
Hz. Peygamberin Verdiği
Haberlerden Bazısı Vahiy Değildir
Sözünü ettiğimiz konu, sadece hükümlerle alâkalı olan emir ve nehyler
etrafında dönmemekte, aynı şekilde haberleri de içine almaktadır.
Hz. Peygamber bazen bir şey hakkında vahiyden değil de, kendi görüşü,
beşeri bilgisi ve içinde yaşadığı çevrenin tecrübesiyle haber verebilir. Hurma
aşılama konusunda olduğu gibi böyle bir haber gerçek duruma uygun düşmediği
gibi, gerçekle örtüşmesi de zaruri değildir. Nitekim, O (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) sonra bunun kendi zannı olduğunu, Yüce Allah'ın muvafakatmdan
kaynaklanan bir şey olmadığını açıklamıştır.
Hz. Peygamber'in hastalığın bulaşması ile ilgili verdiği haberleri de
böyledir. Bu hususta O, (salla’llâhü aleyhi ve sellem) önce "Hastalığın
bulaşması yoktur" ve "deveye hastalığı ilk bulaştıran kimdir?"130
buyurmuştur, daha sonra bunu diğer hadîslerle sa-
" Enes ve Ebu Hureyre'den gelen "La edva" hadîsi muttefekun
aleyhtir. "Femen a'da'l-Evvele?" şeklindeki Ebu Hureyre hadîsi de,
muttefekun aleyhtir. M. Fuad Abdulbaki, el-LU'luü ve'l-Mercan, no:
1435-6.
"'■ Buhârî, Ebu Hureyre'den rivayet etmiştir.
462
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
bitleştirmiş ve şöyle buyurmuştur: "Meczumdan, arslandan kaçar gibi
kaç!"131, "Develeri hastalıklı bir kimse, develeri
sağlıklı olan kimsenin yanına yaklaşmasın!"132 Yine taun
hastalığı bulunan bir beldeye girilmesini yasaklaması133 vb. Sahihayn
veya ikisinden birisinin rivayet ettiği bütün hadîsler de böyledir.
Eskiden beri âlimler bu babdaki hadîslerin arasını uzlaştırmak için
çeşitli yollara başvurmuşlardır. Onlardan bazıları şöyle demiştir:
"Hastalığın bulaşıcılığının varlığını dile getiren hadîsler, böyle bir
şeyin olmadığını söyleyen hadîsleri neshetmiştir. Zira varlığını söyleyen
hadîsler daha sonra vârid olmuştur ve sonraki evvelkini nesheder."
Oysa bu ilk haberler haber babındandır ve haberler birbirini neshetmezler,
zira haberler ya doğru olur, ya da yalan olur. Muhakkik İbnü'l-Kayyim Miftahu
Dâri's-Saâde adlı kitabında bu hadîslerin zahirleri arasındaki çelişkiyi
uzlaştıra-bilmek için âlimlerin başvurduğu bütün çıkış yollarını zikretmiştir.
Burada bizi ilgilendiren ise onun şu sözleridir:
"Onlardan bir kısmı ise başka bir yola başvurmuş ve şöyle demiştir:
'Hz. Peygamber'in verdiği haberler iki türlüdür:
1- Vahiyden verdiği haberler: Bu haberler, hem zihin, hem de zihin dışında
olmak üzere bütün yönlerden haber verene uygun olup, masum (hatasız) bir
haberdir.
2- O'nun dünya işleriyle ilgili olarak zannından verdiği haberler ki, diğer
insanlar bu konularda O'ndan daha bilgi-
"*" Ebu Hureyre rivayet etmiştir, mutlefekun aleyhtir. M. Fuad Abdulbaki,
a.g.e-, no; 1436. hadîsdeki "el-mümrizu, uyuz hastalığına yakalanmış deve
sahibi, el-musihhu ise, sağlıklı deve sahibi" demektir. 133- Abdurrahman
b. Avf rivayet etmiştir. Muttefekun aleyhtir. M. Fuad Abdulbaki, a.g.e., no:
1432.
463
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
İldirler. Bu haberler birinci türdeki haberlerin derecesinde olmadıkları
gibi, bunlarla hükümler de sabit olmaz.'
Nitekim, O (salla’llâhü aleyhi ve sellem) bu iki çeşit arasında ayrım
yaparak kendi değerli konumunu haber vermiştir. İnsanların hurmalarını
aşılarken seslerini duyunca:
- 'Bu nedir?' diye sormuş, onların hurmalarını aşıladıkları haber
verilince de:
- 'Şayet onlar bunu bıraksalar, bunun onlara bir zarar vereceği kanaatinde
değilim.' buyurmuştur. Bunun üzerine onlar, aşılamayı bırakmışlardı. Ancak,
meyveler zayıf oldu. Bunun üzerine Hz. Peygamber,
- 'Ben size zannımdan haber verdim. Siz ise kendi dünyanızın işlerini daha
iyi bilirsiniz. Fakat ben Allah'tan haber verirsem (siz onu derhal yerine
getirin).'
Söz konusu hadîs sahih ve meşhur olup, nübüvvetin delillerinden,
alametlerindendir. Zira, -bu hususta, Yüce Allah'ın âdeti olduğu üzere böylesi
dünya işlerini bilmeyen birisi, daha sonra bir beşerin muttali olması
kesinlikle imkânsız bazı ilimlerden haber veriyorsa, bu ancak Allah'tan gelen
bir vahiyledir. Âlemdeki mahlûkatın yaratılışından, cennetliklerin cennete,
cehennemliklerin cehenneme yerleş inceye kadar, olmuş, olan ve olacak şeyler;
yer ve göklerdeki gayb ile ilgili şeyler; insanların matematik, mühendislik,
sanat, yeryüzünün imarı ve yazmada daha bilgin oldukları dünya ve dünyevî işler
ile, onları elde etme yolları ve tamamlama yönleri hakkındaki bilgileri, O'nun
bilgisinden daha çok olmasına rağmen, dünya ve ahiret saadetine veya
bedbahtlığına ulaştıran büyük küçük her türlü sebepler, dünya ve ahiret
maslahatları ve sebepleri hakkında verdiği haberler de böyledir.
464
sünnet) anlamada yöntem
Eğer O'nun getirdiği bu hususlar. Öğrenme, düşünme, basiret vb. insanların
da başvurabileceği yollarla ulaşılabilecek şeyler olsaydı, diğer insanlar bunu
öncelikle gerçekleştirebilirler ve Onu geçerlerdi. Çünkü onlar fikir, yazı,
hesap, basiret ve çeşitli sanatlara sahiptiler. İşte bu O'nun peygamberliğini
gösteren en güçlü delillerdendir. Yine onu, O'nun getirdiği haberlerde asla
beşerin bir dahli olmadığını ve bunların çalışıp çabalayarak, düşünüp
taşınarak elde edilen hususlar olmadığını tasdikleyen ayetler vardır.
'O, ancak kendisine vahyedilmiş bir vahiydir. O'na güçlü kuvvetli {bir
melek olan Cibril) öğretmiştir.' (Necm-5) O (Cibril ki), yer ve göklerdeki
sırları bilir ve O'nu razı olduğu elçiler dışında kimseye gaybı izhar etmeyen,
gaybı bilen yüce Allah O'nu indirmiştir.
Bazı âlimler dediler ki: Hastalığın bulaşmasının söz konusu olmadığını
söyleyen haberi de, tıpkı, hurma aşılamanın etkisi olmayacağına dair verdiği
haberde olduğu gibi, O'nun zannına dayanmaktadır. Özellikle bu ikisi birbirine
yakın bablarda, hatta aynı babtadırlar. Çünkü, hurma filizlerinden erkeğin
dişisiyle birleştirilmesi ve bunun tesiri, tıpkı, hastalığı bulaştıran ile
hastalığın bulaştığı kimse ile bunun ona tesiri gibidir. Şüphesiz her ikisi de
şer'î İmani bir hükümle alakası olmayan dünya işlerindendir. Ve bu haberler,
Yüce Allah'ın sıfatlarından, isimlerinden ve hükümlerinden bahseden haberler
gibi değildir.
Yüce Allah'ın âdetine uygun olarak, birbirleriyle ilgili bu sebepler
muvacehesinde, meyvelerin iyi yetişmesinde aşılamanın tesirini, develeri hasta
olanın, develeri sağlam olanın yanına gelmesini yasakladı.
Yine onlar şöyle dediler: 'Şayet bu itibarla, söz konusu
465
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
hadîsler hakkında 'nesh' adı verilmişse, bu mânâ ortaya çıktıktan sonra, isimlendirme
üzerinde tartışmaya hacet yoktur.' Bunun içindir kî, hadîsin râvisi olan Ebu
Seleme b. Ab-durrahman:
- 'Acaba Ebu Hureyre mi unuttu, yoksa iki hadîsten birisini diğerine mi
neshetti bilmiyorum...' demiştir. Şu halde Ebu Seleme, haber olmasına rağmen bu
hususta neshi caiz görmektedir. Bu ise söylediğimiz itibarladır." Sonuçta
İb-nu'MCayyim "Bu yaklaşım ise güzeldir..." demektedir.134
Bu araştırmamız neticesinde ortaya çıktı ki, bize nakledilen Nebevi
sünnetten teşriî babına girmeyenler de vardır. Bu da, idaresi ve tanzimi bizim
akıl ve ictihadlarımıza bırakılmış sırf dünyamızla ilgili işleridir ki biz bu
işleri, daha iyi bilmekteyiz. Sünnetten bir kısmı ise, her yer ve zamandaki bütün
insanlara hitap eden, devamlı ve genel bir teşriî sıfatını taşımamakta, bilakis
O bununla belirli şartlardaki cüz'î halleri kastetmiş olmaktadır. Bu da O'nun
yöneticilik ve reislik sıfatıyla söyleyip yaptıklarıdır. Çünkü O, aynı zamanda
Müslümanların yöneticisi, devletin başkanı, onların siyası lideri, yasama,
yürütme ve yargılama yetkisi elinde bulunan bir kimse konumundadır.
Sünnete bu hassas bakış açısıyla bakmak, geniş fıkıh kültürümüzdeki
problemlerimizi çözecektir. Bunun misali, Hz. Peygamber, Hayber'i savaşanlar
arasında taksim ettiği halde, Hz. Ömer Irak arazisini taksim etmeyip, haracıyla
mücahitlerin ve İslâm devletinin bekçilerinin ve başkalarının mal-mülk sahibi
olacakları arazinin kontrolünü gelecek İs-
134" İlmu'î-Kayyim, Miftahu Dari's-Sande,
II. 267-8.
466
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
lâm nesillerin menfaatine bırakma görüşünü benimsemiştir. Bunun içindir ki
o şöyle demiştir: "Hem evvelki Müslümanlar, hem de sonrakiler için
kolaylık olacak bir iş yapmak istedim." Bu ise, Muaz b. Cebel'in işaret
ettiği görüştür.135
Tabii ki bu, Hz. Peygamber'e muhalefet olarak değerlendirilemez. Çünkü
Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) kendi zamanında yaptığı uygulamada
da aynı şekilde hayr ve Müslümanların maslahatı vardı. İşte İmam Ibn Kudame'nin
el-Muğni adh eserinde "Savaş yoluyla fethedilen topraklar,
sahabenin ittifakıyla, bizzat o istila ile vakıf olur. Hz. Peygamber'in Hayber'i
taksim etmesi, İslâm'ın başlangıcında ve ihtiyacın çok olduğu maslahat,
arazinin, sahiplerinin ellerinde bırakılması şeklinde belirginleşti ve
yapılması gereken de bu idi."136
Bunun bir benzeri de, Ahmed b. Hanbel, Tirmizi ve Nesai’nin Muaz b,
Cebel'den rivayet ettiği şu haberdir: "Hz. Peygamber onu Yemen'e vali
olarak gönderdiğinde, buluğ çağına erişmiş her ergenden bir dinar veya bunun
muadili Yemen elbisesi almasını emretmişti." Yine biz Hz. Ömer'i kendi
döneminde cizyeyi başka bîr ölçüde takdir ettiğini, cizye vermesi gereken
kimseleri, malî güçlerine göre üç kısma ayırdığını görmekteyiz: Ebu Ubeyd ve
Beyhâki'nin rivayet ettiklerine göre o, zenginlere senede 48 dirhem, orta
hallilere 24 dirhem, gelirleri sınırlı olanlara ise 12 dirhem cizye koydu.137
Bu da Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve sellem) sünnetine muhalefet
demek değildir, bilakis o, zamanının durumunu gözetmiştir. Şamlılarla, Iraklıların
durumları, Yemenlilerin durumu gibi değil, daha farklıydı. İşte Hz. Ömer
(r.a.), bu farklılığı gözetti ve bu
135~ Kaniavj, Yusuf, Fûhu'z-Zekıt, 1. 407-418.
136* İbn Kııdame, Muğni, II. 598.
137' Şevkânî, Na/tfi'1-Eotar, VIII.
217, vd
467
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
şekilde bir hüküm verdi.
Buna dair, Buhârî, İbn Ebi Nüceyh'den onun şöyle dediğini rivayet
etmektedir: Mücahit'e:
-"Şamlılara 4 dinar cizye konulurken, Yemenlilere 1 dinar
konulmasının hikmeti nedir?" diye sordum. O, şöyle cevap verdi:
-" O, bunu zenginlik cihetinden böyle yaptı."
İmam Şevkânı diyor ki: "Belki de Hz, Ömer (r.a.) ve diğer sahabilerin
bir dinardan fazla cizye almalarının sebebi; onların meseleyi, Hz. Peygamber'in
cizye konusunda belirli bir meblağ tayin etmediği, az Önce zikredilen Muaz
hadîsinin genel olmayıp, özel bir durum olduğu, cizyenin ise bir tür sulh
olduğu şeklinde anlamalarıdır."138
Yine şöyle demek de mümkündür: Bu, Resûlullah'ın (salla’llâhü aleyhi ve
sellem) ümmetin yöneticisi ve reisi olması hasebiyle ortaya koyduğu siyasî
tasarruflar türündendir. O dönemde, o şartlar içerisinde genel maslahat bunu
gerektirmiştir. Dolayısıyla O’ndan sonra gelen yönetici de kendi dönemindeki
maslahatın gereğince uygulama yapar ve bunu yapmakla Hz. Peygamber'e muhalefet
etmiş olmaz. Bilakis, zamana, mekana ve insanların durumuna göre maslahata
riayet ettiği için Hz, Peygamber'in rehberliğine uymuş olur.
"Zina eden bekar erkek ile, bakire kıza, yüz sopa ve bir yıl
sürgün" cezasını Öngören hadîs karşısında, zina cezası hakkında Ku’an'ın
koyduğu zina cezası olan celde ile birlikte, sürgün edilemeyeceğini benimseyen
Hanefilerin konumu da böyledir. Onlar, Hz. Peygamber'in sürgün uygulamasını
ise, zaman, mekan, şahıslar ve şartların değişmesiyle değişe-
- Şevkânİ, a.g.e., VHI. 217. vd.
bilecek tazir ve siyaset babından olduğu şeklinde yorumluyorlar. Yönetici,
gerek zinada ve gerekse başka hususlarda tazir açısından bunu uygulayabilir.
Mesela, Hz. Ömer, kadınları fitneye düşürdüğünü duyunca Nasr b. Haccac'ı sürmüştür.
Ayrıca Hanefiler bu görüşlerini Hz. Ali'den gelen şu söz ile de
desteklemektedirler: "Bir kimseye fitne olarak sürgün yeter!" Yine
Hz. Ömer içki içen birisini, ceza olarak Hayber'e sürgün edince adam,
Hıristiyan olmuş ve Hirakl'a katılmıştır. Bunun üzerine Hz. Ömer: "Vallahi,
bir daha hiçbir Müslümanı sürgün etmeyeceğim." demiştir.139
Bu araştırmanın sonunda, tembih etmemiz ve dikkat çekmemiz gereken husus
şudur: Sünnetten teşriî olan ile teşriî olmayanı, genel, mutlak ve devamlı
olan ile olmayanı, yönetici ve reis sıfatıyla sâdır olanlarla, bu sıfat
dışında sâdır olanları birbirinden ayırt edebilmek için iyice tetkik edilmesi,
güzelce araştırılması zarureti vardır.
Bu çalışmamızda görüşlerini naklettiğimiz eski ve yeni araştırmacıların
zikrettikleri söz konusu taksim prensibini ispatladıktan sonra, geriye onun
sünnette mevcut olan tasarruflara sağlıklı bir şekilde tatbik edilmesi
kalmaktadır. İşte burası, ayakların kayabileceği, ifrat ve tefrite düşülebilecek
bir sahadır. Bu iki uç durumdan, Allah'ın kendisine basiret, şeriatın
maksatları ile onun küllî ve cüz'î kaideleri arasındaki irtibatı anlayacak
derin kavrayış verdiği kimseler kurtulabilir. Bu ise, netsin ve başkalarının
arzularına uymaktan azade olmakla, nasslara muttali olma ve araştırmada
gereken
139' İbn Humam, Fethul-Kadir, İV.
135-6; İbn Abidin, Hafiye, III 147.
468
469
sOnnetİ anlamada yöntem
gayreti göstermekle, hakka ulaşma arzusuyla hadislerden sahih ile sakim
olanları tanımakla gerçekleşecektir. Hz. Pey-gamber'in buyurduğu gibi:
"Allah, kimin hakkında hayr murat ederse, onu dinde fâkih kılar."
Allahım, bizi karanlıkları aydınlatacak bir nur ile nzıklan-dır, karışık
meseleleri birbirinden ayırt etme yeteneği bahşet, bize hem ictihad etme, hem
de hakka isabet etme olmak üzere iki ecir ver, düşünce ve kalemimizden husule
gelen sürçmelerimizden dolayı bizi bağışla, bizi göz açıp kapayıncaya kadar,
hatta daha da az bile olsa nefsimize yenik düşürme! Amin, dualarımızı kabul et
Allahım!
470
Bu araştırmanın sonunda tekrar te'kid etmemiz gerekir ki: -Müslümanların
hidayeti için ikinci masum (korunmuş) kaynak ve gerek yasama, yargı ve fıkıh
sahalarında ve gerekse davet, terbiye ve rehberlik alanlarında Allah'ın
kitabından sonra gelen merci olan- Nebevi sünnet; sahip olduğu konumuna ve 15.
Hicrî asrın başlarında, 21. Miladî asrın arefesin-de İslâm ümmetinin şanına
layık bir hizmete ihtiyaç duymaktadır. Bu, üzerinde bütün İslâmî ve ilmî
müesseselerin karşılıklı yardımlaşmaları gereken bir hizmettir, ta ki bütün
âlem için hoş yiyecekler, olgun meyveler ve koyu gölgeler çıksın.
Sünnet konusunda bütün râviieri içine alacak, uydurmacılar ve yalancılar
da dahil olmak üzere her birinin vasfı, tanıtılması, sika ve zayıf görülmesi
hakkında söylenilenleri
471
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
kapsayacak kapsamlı bir hadîs ricali ansiklopedisine ihtiyaç duyulmaktadır.
Muhtaç olduğumuz bir başka ansiklopedi ise isnâdları ve bütün tarikleriyle,
Hicrî 5. asrın ikinci üçte birinin sonuna dek, ister basılmış, isterse el
yazması olsun, içinde sünnetlerin bulunması mümkün olan her kaynaktan sünnetler
ve Resul'e (salla’llâhü aleyhi ve sellem) nispet edilen her rivayeti içine alan
bir hadîs metinleri ansiklopedisidir. Bu iki ansiklopedi, bu büyük çalışmanın
ardında yatan ve arzu edilen hedef olan üçüncü bir ansiklopediyi
hazırlayacaktır. Bu da, ümmetin geçmiş âlimlerinden zi*.r (ilm) ve
ihtisas" ehli tarafından da onaylanması gereken dakik ilmî ölçülere uygun
olarak, kapsamlı ansiklopediden seçilmiş sahih ve hasen ansiklope-disidir. Bu seçilmiş
ansiklopedinin daha kapsamlı şekilde yeniden bablara ayrılarak
sınıflandırılması, geniş bir fihristinin çıkarılması, dinî, insanî, içtimaî
bütün ilimlere ve sünnetin değindiği diğer ilimlere hizmet edecek, çeşitli
sahalardaki araştırmacılara faydalı olacak bir tasnif ile de tasnif edilmesi
gerekir.
Bütün bunlara yardımcı olacak şeylerin başında ise; Allah'ın insana bu
asırda Öğrettiği ve onun emrine amade kıldığı çeşitli aletlerin ve gelişmiş
cihazların kullanılması gelir ki, bu cihazların en önde geleni, kardeşlerimizin
birinin isimlendirilmesiyle "asrımızın hafızı" olan şu 'computer' veya
bilgisayardır.
Gerçek şu ki o, hafızdan daha çok iş görmektedir. Çünkü -eğer istifade
etmesini bilebilirsek- öncekilerin yüklene-meyeceği veya hatırlarına dahi
gelmeyecek çeşitli, dakik ve büyük ilmî hizmetler verebilir.
Ben, Katar'daki Sünnet ve Siret Araştırmaları Merke-zi'nin benzeri
müesseler ve merkezlerle de karşılıklı yardım-
472
SÜNNETİ ANLAMADA YÖNTEM
laşmaları suretiyle, bu meyanda kendisinden beklenilen rolü yerine
getireceğini ümit ediyorum. Sonra sünnetin, olayları yorumlayacak, kapalı olan
yerleri aydınlatacak, anlayışları doğrultacak, şüpheler ve batıllara cevap
verecek, bu asrın insanlarına gerekli açıklamalar yapabilmek için onların dili
ve mantığı ile yazılmış yeni şerhlere ihtiyaç vardır.
Asrımızda Kur'an; O'nun tefsirine, nimet ve cevherlerinin gün yüzüne
çıkarılmasına yönelen ve kendilerine verilen ve onları en geniş kapılardan
akıllara ve kalplere sokan bilgi ve kültürüyle modern akla hitap edebilen büyük
âlimlere kavuşmuştur ve bu O'nun hakkıdır da.
Bunu, Muhammed Reşid Rıza, Cemalleddin el-Kasımî, Tahir ibn Aşur, Ebu'l-Alâ
el-Mevdudî, Seyit Kutup, Mah-mud Şeltut ve başkalarının tefsirlerinde gördük.
Ama sünnet kitapları- özellikle de Buhârî ve Müslim'in Sahih’i onlar
gibi asalet (gelenek) ile moderni (eski ile yeniyi) birleştiren büyük
âlimlerden nasiplerini almamışlardır. Burada meşhur dört Sünen kitaplarının
şerhi hususunda Hind ve Pakistan âlimlerinden bazı kardeşlerimizin takdire
şâyân gayretleri vardır. Fakat bu şerhlerde nakilcilik ve taklitçilik ağır
basmaktadır. Bu ise kültürlü, çağdaş bir insana hitap etmemektedir. Umulur ki
Allah, büyük davetçilerden bazısını: Buhârî ve Müslim'in Sahih'leri için
ilim ve çağdaş bir şerhe muvaffak kılar da bununla Islâmî kültüre üstün bir
hizmet edilmiş olur. Son duamız, hamdın âlemlerin Rabbi olan Allah'a ait
olduğu şeklindedir.
473
Not: Bazen Büyük Dosyaları tarayıcı açmayabilir...İndirerek okumaya Çalışınız.
Yorumlar