At’ın İp’in Sahibi

 

At çayırda

bağlanmıştı bir kazığa,

Otlanıp duruyordu.

Her taraf yemyeşil,

akan suyun sesi

Zevkine zevk katıyordu.

Ne güzel diyordu.

Gezdikçe geziyor

Hazzını ölçemiyordu.

Sahibi

bağlamıştı bir kazığa

ipini epeyce uzun bırakmıştı.

**

Uzun ip

Kendine göre çok uzundu.

Çayırın her yerine varıyordu.

Koşan at, uçan at,

Kişneyen at,

Bir kararda duramayan at.

“Sıktı artık”,

Deyip koşmaya  başladı.

Koşmak koşmak

Uzaklara, ta uzaklara

Ulaşmak istiyordu.

Gözünün ulaştığı ufka

**

Bir hürriyet aşkıyla

At koştu,

Dikildi,

şaha kalktı.

Bir acı onu durdurmuştu.

Canı yanıyordu.

Meğer unuttuğu bir şey vardı

Kazıklı ipi

kana bulamıştı boynunu

Unutmuştu.

İpi hala

Boynunda duruyordu.

“Niye unuttum ki ipi”

Dedi.

“Çayıra bağlayan

Uzun bırakınca ipimi

Hürriyet verdi sanmışım”

**

Ey at,

Özgür mü sandın

Senin ve ipin

sahibi bir olunca

Koşma özgürlüğü

İpin kadar kaldı.

Kabullenemiyorum

İsmail Hakkı Altuntaş

Not: Bazen Büyük Dosyaları tarayıcı açmayabilir...İndirerek okumaya Çalışınız.

Benzer Yazılar