Kıyamete Dek Canımızsın Bizim

CCLXXXV

Ber-i men nîstî yârâ kucâyî

Be her câyî ki hestî con-fezâyî

Kucağımda değilsin, neredesin öyleyse a sevgili? Nerdeysen orda cana canlar katarsın sen.

Bana kızar, öfkelenirsen de adam olmayan herkesle uyuşur, uzlaşırsın; benim inadıma her ateşe atılır, dalarsın.

Beni görür de görmezlikten gelirsin; vefa böyle midir, bildik, tanıdık oluş böyle midir?

Üstün biriydim, aşkınla hor, hakir oldum; fakat bu horlukta bir de Tanrı ululuğunu seyret.

Ayrılığın kokusunu bile duymayayım diye senin yüzünden bütün dünyadan ayrıldım gitti.

Â tez canlı, yüzünü astın; yâni vefasızlıkta bulunacağım demek istiyorsun.

Gönlünde cefalarda bulunma isteği var, yapadur, kıyamete dek canımızsın bizim.

A doğurup duran gök; böyle bir Ay doğuramazsın, doğuramazsın, doğuramazsın.

Tebrizli Şemseddin’in Kafdağı’nda bir devlet kuşusun sen, bir devlet kuşusun, bir devlet kuşu.

Not: Bazen Büyük Dosyaları tarayıcı açmayabilir...İndirerek okumaya Çalışınız.

İsmail Hakkı Altuntaş