Aşkına

Aşkımda, ayrılığım da, hepsi mahzun…

Her zaman öpücüklere boğarak

Bastırsan da yüreğine beni…

Kalbime sormadın bir kere...  gözlerimden yaşlar nasıl  boşalırdı?

Sanırsın kanlı bıçaklı zorla ayrılanlar gibi.

Zalim miydi bu kader, başımıza sarılmış.

Çok mu iyiydi ki, o seni benden koparmış.

Ey Yüce Gönül, kırgınım…

Neden kırgınsın deme…

Yok muydu başkası dünyada, birileri kalmamış gibi.

Işığım, Gülpembe’m!

Ömrümün tek açılan kapısı, sen bana kilitli olacaktın.

Her gelen gün ve yıkıldığım akşamlar.

Ve ümitlerim...

İçmeden sarhoş eden hasretim.

Zaman ne bırakacak bende

Şiir mi, aşk mı, beklenti mi?

Acını duyumsatırken.

Ve seni başkasının kollarında bilmek

Çok zamanda sen beni

Mahkum edildiğimiz bu kedere

İlâhi  neden izin verdi ki?

…

Ey kervan…sevdam aşkına

Beni götürün bilinmezliğime

Sürekli kararan bu gönlümle

Yine tek başıma

Durmak istemiyorum.

Hani...hayalin sonunu böyle olmayacaktı

Boşuna beklemek mi bu...bitmeyecek mi

Karanlığın gölgesinde kime sarılayım

Söylesin taşlar ve kara toprak

Sessizlik bitmeli...söz verilmeli

Tamam denilmeliydi

Öl denecek kadar kararlı...

Sonsuz sevdamın gözyaşları!

Sakın kurumayın,

Sesim çıkmaz, mum gibi titriyor olsam da

Acımayan çıkmasa da...kim değil

Sen duy, bari beni

....

İsmail Hakkı Altuntaş

Not: Bazen Büyük Dosyaları tarayıcı açmayabilir...İndirerek okumaya Çalışınız.

Benzer Yazılar