Print Friendly and PDF

Ay Karardıysa Korkup Titreme…Ay’a Bir Zarar Gelmez… Yalnız Sen Titremenle Kalırsın

Bunlarada Bakarsınız

 

 


XXXI

Temâşâ merov neh temâşâ tuyî
Cehân-o nehân-o hoveydâ tuyî

Seyre seyrana gitme... işte sana seyir seyran; seyir de sensin, seyran da sen. dünya da sensin, gizli de sen, görünen de sen.

Ne diye şuraya, buraya gidersin? Burdan da maksat sensin, ordan da.

Ayrılığı, buluşmayı yarına bırakma. Bugünün buyruk ıssı da sensin, yarının buyruk ıssı da sen.

Yoksa ayrılığa düştüm mü diyorsun? Ulaşan da sensin, ayrılığa düştüğünü sanan da sen.

Havva, Adem den meydana geldi de Adem de sensin dedi; Havva da sen.

Hurma, fidanından doğdu da hurmanın geliri de sensin dedi fidanına, gideri de sensin.

* Kendinden dışarda bir Leylâ, bir Mecnun olma. Râmîn de sensin, güzelim Vîs de sen.

Gamların ilacını dışarda arama... gamların panzehiri de sensin, ilacı da sen.

Ay karardıysa cilâsı gene senden. bizim ay yüzlümüz sensin, ay yüzümüzü cilâlarsın.

Ay karardıysa korkup titreme. Ay’a bir zarar gelmez; yalnız sen titremenle kalırsın.

Zahmeti arttıran her şeyde bir artış ara. çünkü hem cansın, hem cana rahat, huzur verensin sen.

Öyle bir topluluksun ki topluluklara aldırış bile etmezsin. çünkü toplulukta da sen varsın, topluluk olmasa da, y alnız olsan da var olan hep sensin.

O kutlu kanadını bir açıver; çünkü hem arı duru göksün sen, hem Kafdağı’sın, hem Zümrüdüanka’sın.

Başın ağrımıyor; başını bağlama. kavga gününün fitne başı sensin, sen.

Bütün bir düny a bizi inkâr etse gam yok bize. gene de bizimsin çünkü.

Alta gitme, bizi yüce tutma. Aşağılarda oturma; yüce sensin, sen.

Beni-bizi bırak, horlanmadan korkma... bizimle olunca da padişah sensin, biz olmayınca da padişah sensin.

Yüzünü yu da kendi yüzünü seyret. o güzel yüzlü Yusuf sensin.

Yanlış; Yusuf sensin ama Yakub da sensin; korkma, söyle: Zelîhâ da sensin.

Hani şüpheye düşüyorsun ya. sanıyorum ki bu tam inançla şüphe de sensin gibi.

Şu balçık kıyıdan geç. inciye doğru yol al; çünkü deniz sensin.

Yusuf gibi çık şu varlık kuyusundan. çünkü bağ bahçe de sensin, güllük gülistanlık da; ova da sensin, kır da.

Kıyamete dek senden söz açsam sonu gelmez. baş da sensin, son da sen.

 

Kaynak: Cilt 7-2

Mevlânâ Celâleddin-Divân-ı Kebîr-Hazırlayan : Abdülbâkiy GÖLPINARLI

Not: Bazen Büyük Dosyaları tarayıcı açmayabilir...İndirerek okumaya Çalışınız.

Benzer Yazılar

Yorumlar