Rus Aşkı Yankee Joe...Iona Andronov

 

Anı hikayeleri

Stalin'in oğlu nasıl öldü?

 Iona Andronov'un anılarının ikinci bölümünde belgelenmiştir .

Resimde:

Kıdemli Teğmen Yakov Dzhugashvili

Alman esaretinde. Temmuz 1941.

Sevgilime adanmış

Iona Andronov

Rus Aşkı Yankee Joe

Anı hikayeleri

Moskova

2011

 

Andronov I.   Rus Aşkı Yankee Joe / Anı Hikayeleri. - M .: LLC "İz

yayınevi "Spor ve Kültür - 2000" 2011 - 208 s.

 

Gazeteci Iona Andronov'un bu kitabı, anılarının bir koleksiyonudur. Kitap, kitlesel okuyucuya yöneliktir. Kitapta yayınlanan tüm gerçekler ve olaylar. isimler gerçek

İlk bölüm, New York'tan bir Amerikalı  ile Moskova bölgesinden bir Rus kızının Soğuk Savaş'ın piçlerinde trajik aşk hikayesidir Г pava, Nazi Abwehr ve SS şefi Gimmleoa'nın cinayetle ilgili kupa belgelerinin ikinci yayını I.V.'nin en büyük oğlunun Alman esaretindeki Stalin'in geri kalan bölümleri, Amerika Birleşik Devletleri'ndeki çağdaşlarımızın ve benim Rusya'daki çağdaşlarımızın komik hikayelerine üzücü.

 

İÇERİK

VLADIMIR TROFIMOV'UN ÖNSÖZÜ  7

RUS AŞK JOSEPH MAURY  15

Cherchez la (emme  26

Rusya'ya dönüş  ....  42

22 bok sonra  .  51

Ek ..  -  59

STALIN'İN OĞLU NASIL ÖLÜYOR

"Kasa Ne T-176"  .  65

İlk sorgulama  —  —  -  68

"Biz düşmanız"   70

Toplama kampına giden yol  71

Dikenli tellerin arkasında  73

Genel Karbyshev Konseyi  76

"Kaçmaya çalışırken"  .  78

Kılık değiştirmiş cinayet  81

Yarı yasak konu  ....  ..  84

AFGAN'IN YANKIŞI ....  .  89

SEVGİLİ KAR ADAMIM   .  .   127

Laos'un Amerika bölgesinde  133

Himalaya Yeti  139

gizemli   mumya  .  150

Vahşi Adam ve NKVD  152

TAG NEHRİ ÜZERİNDEKİ KÖPRÜ 

Volkan için Köprü  " 164

Gerçekte nasıldı  174

Masal filminin devamı  ..  179

Sürgün  -  186

Hollywood Mutlu Son  193

sonsöz  _  198

ÖNSÖZ

VLADIMIR TROFIMOV

Iona Ionovich Andronov ile ilk kez gıyaben tanıştım. Sonra, geçen yüzyılın uzak yetmişlerinde hala acemi bir diplomattım. Ülkedeki siparişler aynı değildi. yamyamlık için, ama genellikle sert. Sadece. açık basında siyasi olayların gerçek değerlendirmelerini bulmak zordu . Yine de taşındığım çevrede genel olarak böyle bir kısıtlama yoktu. Hem SSCB'nin dış politikasını hem de şu veya bu yüksek siyasi figürün özelliklerini özgürce ve açıkça tartıştık . En sert ifadeler için herhangi bir ihbar ve kovuşturma durumu yoktu. Belki bir ihbar oldu ama kimse bize karşı hiçbir şekilde önlem almadı, evet aksi olmamalı. Dış politika departmanında ifade özgürlüğü açısından kısıtlamalar olsa bile , uluslararası ilişkilerde kesinlikle iyi bir şey beklemiyorsunuz.

Nitekim benim için ifade özgürlüğü enstitüde başladı . Zaten orada, yüksek bölümlerden öğretmenler gelecekteki çalışmalara oldukça pragmatik bir yaklaşım ilham verdiler. Hatta alaycı ve pragmatik diyebilirim. Tüm. Ülkenizin nüfusu için yararlı olan nedir ? bu çalışacak. Ve uluslararası dostluk, işbirliği, karşılıklı yardımlaşma, eşitlik ve diğer güzel sözler hakkındaki genel tartışmalar resmi platforma bırakılmalıydı. Konuşulmaları gerekiyordu ama öncelikle kendi devletlerinin ve halklarının yararına olacak şekilde yönlendirilmeleri gerekiyordu. En azından üniversitede bana böyle öğretildi.

Ve o sırada Edebiyat Gazetesi'nin bir sayısıyla karşılaştım . Bu yayının, her türlü siyasi konuda az çok insan materyali yayınlayan tek değilse bile birkaç yayından biri olduğu söylenmelidir. Uluslararası olanlar dahil . Dürüst olmak gerekirse, siyasetin gerçek dokusunu kendi halkımızdan saklamanın neden gerekli olduğunu şimdi bile anlamıyorum. İlk önce. istenirse, radyoda veya bazı yarı bilimsel yayınlarda az çok doğru bir şeyler bulunabilir. İkincisi, insanların kendileri o kadar başsız değildi . Bu bağlamda, ülke liderliğinin kendi halkını, doğruyu söylersek çıldıracakları bir tür yarı aptallar topluluğu olarak gördüğü duygusu beni sürekli rahatsız ediyordu . Görünüşe göre bizim zamanımızda burada pek bir şey değişmemiş.

Ama gazeteye geri dönelim. Bir sonraki sayıyı açarken, uluslararası bir konuda "Ben Andronov" imzalı bir makale gördüm . Ve bir kuşun uçarken görülebileceğini söylemeleri boşuna değil. Makale çok uzun olmasa da, kişinin ne hakkında yazdığını bildiği hemen belli oldu. Ve bu yabancı kişiye içtenlikle saygı duydum.

Bağımlılık farklıdır. Genellikle hoş olmayan, istenmeyen bir bağımlılıktan bahsederiz, ancak bunun tersi de olur. Bazı insanlar zekice düşünceler ifade eder ve aniden ruha nüfuz eder. Tekrar tekrar dinlemek istiyorum. Bunda utanç verici veya nahoş bir şey yok. Bunu söyleyen sadece başka biri. kendi düşünceleriniz ve inançlarınızla rezonansa giren . Bu tam olarak bana olan şeydi.

Kısacası uzun süre yurt dışına ve çok uzaklara gittim. Gazetelerimiz oraya çok geç gitti, bu nedenle Moskova'dan arkadaşlar her hafta Literaturka'nın bir sayfasına uluslararası eleştirileri serpiştirdiler ve ben de olağanüstü bir hevesle okudum. Ancak o zamanlar kaderin bir gün beni kişisel olarak getireceğini henüz bilmiyordum üstelik oldukça kritik koşullar altında Iona Andronov'a.

Ancak, bu bir kez oldu. Zaten saygıdeğer bir diplomattım ve bir zamanlar BDT içinde devlet başkanları düzeyinde müzakerelere katılmak da dahil olmak üzere ciddi olaylara katıldım Yeltsin bizdendi. Tabii benim gibi “Şerpalar” başkanlarla değil, canlı yayının yapıldığı yan odada oturuyordu. Diplomatların yanı sıra askeri ve sınır muhafızları da vardı. Sınır mülkü için askeri mülkün bölünmesi sorunları ve bazı sınır sorunları çözüldü.

Başkanımızın en hafif tabirle tuhaf olduğunu elbette biliyordum . Ama bu. Gördüğüm şey kesinlikle düşünülemezdi. Hepimiz çalışma düzeyinde konularımıza ilişkin pozisyonlar hazırladık . tarafımızdan hazırlanan notlar, sözde notlar. Notlarımızı "beş" üzerine yazdığımıza dikkat edilmelidir. Onların yardımıyla, ortalama zihinsel yeteneklere sahip bir kişi bile ülkesinin çıkarlarını savunabilir. Her şey onlarda yazılıydı . zihinsel engellilere gelince: “Şunu söyleseler. o zaman böyle cevap vermelisin ve eğer farklı söylerlerse, o zaman böyle cevap vermelisiniz.

Ancak notlar hiçbir işe yaramadı. Kozyrev onlarla birlikte Yeltsin'in arkasına oturdu, bir top gibi kıvrıldı. Ve o, büyük bir beyefendinin ustaca havasıyla, devlet mallarımızı sağa ve sola dağıtıyordu . Aynı zamanda böyle bir "iyiliğe" gerek yoktu, zaten çalışma düzeyinde yabancı ortaklarımızla neyi ve nasıl paylaşacağımız konusunda önceden anlaştık.

Ama Boris öyle değildi! Basitçe taşındı. O. elimi sallayarak yüksek sesle eline gelen her şeyi dağıtmakla uğraştı Sıra şu ya da bu soruya geldiğinde odamızı görmeliydin. Cumhurbaşkanı'nın sonraki sözlerinden sonra ya ordu ya da sınır muhafızları istemsizce koltuklarından fırladı. İnsanlar yerlerinde duramadılar, ayağa fırladılar ve hatta bir şeyler bağırdılar . Ve milyarlarca dolardan bahsediyorduk. Sıra yabancı mülkümüze geldi . Borya'sı da ayrım gözetmeksizin her ikisine de dağıtmaya başladı. Ama sonra özel bir bölüm vardı. Kırgız cumhurbaşkanı karşı çıktı . bir şeyler ona doğru gelmiyordu. Ve meselenin karara bağlanmasının bir ay ertelenmesini teklif etti , sonra geri kalan tüm başkanlar şöyle bir şey söyleyerek onunla yarışmaya başladılar: “Şimdi tüm bunları bize Yeltsin veriyor ama bir ay içinde ne olacağı henüz bilinmiyor. , yani demir sıcakken vurmamız gerekiyor.” Diplomatik dilden tercüme edildiğinde bu, masada bir aptalın oturduğu ve kişinin verdiği her şeyi gecikmeden ve pazarlık yapmadan alması gerektiği anlamına geliyordu.

Bütün bunlar doğrudan Yeltsin'in yüzüne karşı ve iyi bir Rusça ile söylendi.Bu noktada liderimizin yanlış bir şey yaptığını anlayacağını umuyordum. ve soruyu bir kenara bırakmayı kabul edin. Ancak Yeltsin kaşlarını çatarak oturdu ve önünde olup bitenlerin farkında olup olmadığı bile belli değildi.

Kısacası bu gösteri benim gibi korkaklara göre değildi. Birkaç gün sonra kendi özgür irademle bir açıklama yazdım ve Yüksek Sovyet'te çalışmaya gittim. Neyse ki beni oraya çağırdılar, başkaları da davet edildi, ancak milletvekillerinin, bir şey için bir şeyler fırlatabilen çılgın başkana rağmen ülkeyi kurtarmaya çalıştıkları açıktı . Geçiş riskliydi ve buna karar veren Dışişleri Bakanlığı'nın tek çalışanı oldum.

Tam orada. Andronov ile Yüksek Sovyet'te tanıştım. Daha sonra Uluslararası İlişkiler Komitesi Başkan Yardımcılığı yaptı. Kendisiyle oldukça uzun bir süre omuz omuza çalışmak zorunda kaldım , belirtmek gerekir ki, milletvekilleri arasında içtenlikle halkına geçmiş olsun diyenler de çoktu. Ancak bunların büyük çoğunluğu, iyi bir mesleki eğitim almamış rastgele insanlardı . Belirli hedeflere ulaşmanın hangi yollarla mümkün olduğunu bilmiyorlardı.Ion Andronov, mesleki nitelikleri açısından diğerlerinden daha yüksekti, o değil. kafada ne var, ama üç kafada da. Birçok bakımdan, uluslararası sorunların çözümü onun aracılığıyla ilerledi . Elbette. Hemen ilk etapta ona yardım etmeye başladım. Ve hemen hemen her şeyi söylemeliyim. Yüksek Konseyin uluslararası ilişkilerde yapmayı başardığı şey, büyük ölçüde kişisel olarak Iona Ionovich'in erdemiydi.

Tabii fazla vaktimiz olmadı. Örneğin, Yüksek Konsey konutunun zırhlı atışından kısa bir süre önce, Almanya'daki ordunun mülkiyeti ile ilgili anlaşmalar konusunu yeniden canlandırmak ve tam yasal temelde ülkeye multimilyar meblağı iade etmek mümkün hale geldi. Gorbaçov bir zamanlar Almanlara bağışta bulunmuştu. Ancak bunun için bize süre verilmedi. Darbeciler zaten bir askeri darbe hazırlığı içindeydiler.

Kuşatılmış Beyaz Saray'da sonuna kadar oturdum, elimden geleni yaptım ve Andronov Uluslararası İlişkiler Komitesi'nin başkanıydı, kazansaydık ülke bir dışişleri bakanı alacaktı. sonsuza dek gurur duymak. Ancak kader başka türlü karar verdi. Saldırıdan birkaç saat önce, orada bir kıyma makinesi olacağı benim için netleşti . Ve ayrıldım ki bu son derece zor bir karardı . ki bu hala bana eziyet ediyor. Ama bu durumda, hayatımın fedakarlığı boşuna olurdu. Ancak Andronov kaldı. Ve sonuna kadar savaştı. Beyaz Saray savunucularının hayatları dahil. Bundan şüphem yok. Iona Ionovich'in eylemleri olmasaydı, çok daha fazla kurban olurdu. Zaten gereğinden fazla olmasına rağmen, resmi versiyona göre bir buçuk yüz kişi ne gürültü!

Andronov'un biyografisine göre, ellili yıllardan başlayarak Sovyetler Birliği'nin tarihi incelenebilir. Bu sadece bir gazeteci değil. Bu büyük harfli bir gazetecinin, çok büyük bir harfle fısıldamasına şaşmamalı . Andronov adının aslında her şeye gücü yeten KGB şefi Andropov'un takma adı olduğunu. Bu tür söylentiler için, itiraf etmeliyim ki ... sebepler vardı ve buradaki mesele soyadlarının benzerliği değil. Andronov'un yayınlarının doğası öyleydi ki, onlarda büyük bir devlet adamının zekası görülebiliyordu. Sunumun farkındalığı ve kalitesi hafife alınmamasına rağmen. O yıllarda SSCB'yi ilgilendiren birçok uluslararası sorunun onun kalemi sayesinde başarıyla çözüldüğünü söylemek abartılı olmaz . Basındaki doğru baskı, genellikle sonunda olumlu sonuçlara yol açan süreçleri başlattı.

Ayrıca Iona Andronov'un o zamanki Genel Sekreter Brejnev'i kişisel olarak iyi tanıdığı da söylendi . Söylentiye göre anılarını Leonid Ilyich'e yazdığı iddia ediliyor. Elbette bu saçmalık; Andronov, Brejnev'in anılarından hiçbirini yazmadı. Ama Brejnev ile gerçekten iyiydi, bir şeyde, hatta belki de dostane ilişkiler içindeydi, öyle oldu, kader onları bir araya getirdi ve Genel Sekreter, ona hakkını vermeliyiz, bir gazeteci ve politikacının yeteneğini takdir etti.

I. Andronov'un hayatında ayrı bir dönem ABD'de Literaturka için özel muhabir olarak çalışmaktı. Elbette bunlar parlak raporlar , etkili politikacılarla yapılan toplantılar, unutulmaz röportajlardı . Birçok kişi onun "İntikamsız Cinayet" kitabını hatırlıyor. Ama bu yabancı hayatın başka bir parçası daha vardı. Bölümlerden biri bu kitapta yer alan "Joseph Maury'nin Rus Aşkı" öyküsüne yansımıştır. Akıl almaz gazetecilik yeteneği sayesinde. Iona Ionovich, bu adamı Amerikan kalabalığının tam ortasında "avladı" diyebilir . Seçim alışılmadık derecede başarılı oldu. Maury daha sonra ABD'ye karşı propaganda savaşında önemli bir rol oynadı. kötü şöhretli The Man from Fifth Avenue filmi sayesinde . Ama hikaye bununla ilgili değil. John Maury'nin o yıllarda Sovyetler Birliği'nden bir kızla ilişkisi olduğunu ve bu ilişkinin akıl almaz bir maceraya dönüştüğünü çok az kişi bilir . ve hatta bazı açılardan, Hollywood film yapımcılarının böyle bir olay örgüsünden kıskançlıkla yeşile döneceğini söyledikleri melodram bile .

Bu hikayeyi bir aşk hikayesinden daha fazlası olarak görüyorum . Andronov, dedikleri gibi, daha yüksek güçlerin dikkatinden etkilenen insanlardan biridir. Ve mesele, Iona Ionovich'te dini inançların varlığı veya yokluğu bile değil. Durum farklı, bana öyle geliyor ki, tüm bu hikaye sadece bir dizi akıl almaz tesadüf olamaz. Ve onlardan çok fazla var. Bu kazaların arkasında makul bir plan görünme olasılığı daha yüksektir.Bu konuda bazı gazeteciler aceleyle Maury'nin aslında bir CIA süper casusu olduğunu ilan ettiler. ve tüm tesadüfler kurnaz Amerikan istihbarat görevlileri tarafından ayarlandı .

Ah. Her şeyi yabancı casusların entrikalarıyla açıklamak bu kadar kolay olsaydı . Tanınmış bir gazetecinin gözüne girmek için mi ? Hayır, başka türlü göremiyorum Evet. aslında, bu olaylara katılanların hepsinin makul bir plan dahilinde hareket ettiği göz ardı edilmemiştir. Ama tabii. Amerikan istihbarat planı değil. Daha çok, Chance A lordunun bir planıydı , belki de başka bir maddenin bizimle bir oyun oynamasıydı ve bu sadece onun anlayabileceği bir şeydi. Ve bizden birini seç. en akıl almaz olay ve durumların merkezine koymak. Burada. Andronov'un kaderin böyle bir parmağından seçilmiş kişi olduğu konusunda derin inancım var .

yer alan diğer öykülerde de bir tür kaderin parmağı görülebilir , iç içe geçen tesadüfler ve olaylar, akıl almaz kombinasyonlar halinde iç içe geçer, sonra parçalanır ve bir tür uyum ve paradoks dansında yeniden birleşir. Sadece kendi kendine olmuyor.

Iona Andronov'un hayatının ayrı bir parçası Afganistan'daki savaş... Sonuçta, bu dönemde Andronov'un askeri adli tıp görevlisiydi ve oraya gitmek istiyordu ve oraya gitmek zorundaydı. Adil olmak gerekirse, Andronov'un Afgan savaşıyla ilgili gözlemlerinin ve kayıtlarının insani gerçekleri ve ... zulmü ile hayrete düşürdüğüne dikkat edilmelidir.Biz genellikle bu olayları ya süsler, idealleştiririz ya da tam tersine her şeyi siyaha boyarız. Aslında, oradaki her şey genellikle sadece siyaha değil, barut siyahına da boyanmıştı, ancak bunun yanında insan asaleti bir arada var oldu . özveri, özveri, samimiyet ve sadakat. Ve gerçekte, bu iki kutupsal öz , bir cehennem fıçısında ne kadar kaynatılırsa kaynatılsın çok fazla içmedi, karışmadı .

Birçok kişi yazabilir. Gerçek bir sanatçının yeteneği, bunu bir veya iki vuruşla aktarabilmesinde yatar. başkalarının yeterince kitabı olmayacağı Iona Ionovich Andronov tam olarak budur.Onu okurken, bir yazar ve gazetecinin yeteneğine hayran kalmaktan asla bıkmazsınız, gözlerinizin önünde geçmiş günlerin resimleri canlanır, politikacılar ve askerler uzun zamandır perde arkasından kaybolan yokluk Ve performans canlanıyor, Hayatın kendisi sahnelemekten bıkmıyor

Koca Ayak hakkındaki hikayesinde oldukça fazla insan mizahı görüyorum . Kuyu. belki biraz alaycılıkla tatlandırılmış. Gözlemci bir eleştirmen, parlak bir yazar , bu göz ardı edilemez.Ancak, hikayeyi okumaya başladığınızda, bir aşamada, bu özel hikayenin neden yazarın dikkatini çektiğini anlıyorsunuz.Bu sadece eğlenceli değil, aynı zamanda zaman eğitici macera. okuyucunun yakında görecekleri

Ayrı bir konu, Stalin'in oğlu Yakov'un kaderidir. Şimdi açıkça o dönemi basitçe yargılıyoruz Ya da Stalin'i kalkana yükseltiyoruz. sanki bunu ima ediyormuş gibi . Şimdi dirilseydi bu oligarkların, dolandırıcıların, alçakların kökünü kazırdı bir demir yumrukla... Iona Andronov, pek çoğunun, hatta pek çoğunun katıldığı bu basitleştirilmiş değerlendirmelerin üzerinde duruyor Çok az kişinin karşılayabileceğini kendine veriyor - o dönem hakkında doğruyu söylüyor Evet, Stalin bir tirandı ve elleri masum kurbanların kanında Ama onun oğlum Alman esaretinde yönetildi, kendinle gurur duyabilirsin ya da olamazsın, ama muhtemelen bilmen gerekiyor

Bu arada Yakov Dzhugashvili'nin hayatının son günlerinden bahsediyoruz. Andronov, Depot'un ender tarihi belgelerini, Stalin'in en büyük oğlunun esaret altında kalmasıyla ilgili materyallerin, onları Sovyetler Birliği'ne devretmemeye karar veren Amerikalıların eline geçtiği konusunda duyuruyor. Ve bunun önemli nedenleri vardı - İngiliz savaş esirlerinin Stalin'in oğluna bile uygunsuz davrandığını takip eden belgelerden

Ancak, zamanımızda Andronov'un yaptığı bu belgelerle tanışmak mümkün hale geldi. Muhtemelen herhangi bir dürüst gazetecinin görevi bir şeyler yayınlamaktır. uzun yıllardır bir sır olarak kalan ve Sovyetler Birliği tarihindeki önemli meseleleri ilgilendiren.

Ve yine Amerika'ya dönüyoruz. Amerika Birleşik Devletleri'nin hinterlandından sıradan Amerikalılar, resmi Washington onlara sırtını döndükten sonra, bir doğal afetin sonuçlarının üstesinden gelmeye yardım etme talebiyle SSCB'ye dönüyor . O sırada soğuk bir uluma olduğunu kendimize not edelim , ne yazık ki bu hikaye Amerika'daki ve hatta buradaki çoğu insan tarafından bilinmiyordu. Sovyetler Birliği'nde Iona Ionovich, her zaman olduğu gibi, saygıdeğer bir gazetecinin parlaklığıyla açıklıyor Hikaye sadece ilginç değil. o bilgili. Okuyucu, sıradan Amerikalıların dünyasını keşfedecek . her zaman aynı şekilde hissetmeyen. Ülkenin yetkilileri olarak .

Andronov, ülkemizin yaşamında bir çağdır, bu çağın oğludur ve aynı zamanda, en yüksek takdirin iradesiyle, yaratıcısıdır. Yaratıcılardan biri Yetenekli ve gözlemci, sert ve duygusal . Onun kitaplarını okurken, böyle yaparak bu harika insanın kişiliğindeki tarihe dokunduğunuzu anlıyorsunuz.

V. N. Trofimov,

Rusya Doğa Bilimleri Akademisi'nin tam üyesi, Hukuk Doktoru

Rus Aşkı

JOSEPH MAURY

Arka arkaya on beş yıldır, bir Amerikalı olan eski dostum her yıl beni ziyarete geliyor. Kalabalık New York'un eski modacısı oradaydı. İşin garibi, o kadar yalnız ki, ona yakın olan tek ailesi kaldı - karım Valentina, benimle birlikte.

Fakir bir emekli olan misafirimiz, bizi görmek ve iki ya da üç hafta bizde kalmak için her yıl azar azar, turizm sezonları arasında indirimli fiyatla en ucuz uçak biletini almaya yetecek kadar para biriktiriyor .

Joseph orta derecede Rusça konuşuyor, New York'ta göçmen gazetesi Novoe Russkoye Slovo'yu okuyor ve Moskova'da her gün en az bir düzine gazete satın alıyor ve ardından en dikkat çekici makaleleri bana yeniden anlatıyor.

Uzun süre kitapçıları dolaşır, yüz kişilik Yazarlar Evi'ndeki tartışmalara katılır ve genellikle Eski Arbat ve Tverskaya Caddesi boyunca Moskovalı kalabalığın arasında dolaşmayı sever . Manezhnaya Meydanı, daha önce, 2000'lerin ortalarında, Joseph'i gören birçok kasaba halkının onu selamladığı yer. etrafını sardı, elini sıktı, imza istedi Sonra yüzü televizyon ekranlarımızda parladı, milyonlarca sayfa "Pravda", "İzvestia". "Trud" ve diğer gazete ve dergiler.

Ama şimdi, görünüşte çok az değişmiş olmasına rağmen, daha önce tanınmış Yankee'yi kimse tanımıyor.

Muhtemelen peygamberlik atasözü işe yaradı: "Gözden ırak, akıldan ırak." Ayrıca vatanımın yüreğinin yerini artık kalpsiz bir şey almıştır.

Bununla birlikte, tamamen kişisel tahminlerimi durdurarak, Joseph'in olağandışı kaderinin sahteliğine geri döneceğim. Onunla 1985 sonbaharında, Amerika Birleşik Devletleri'nde Moskova Edebiyat Gazetesi muhabiriyken tanıştım .

New York'a yerleştikten sonra, her şeyden önce Litgazeta bürosu için yer aramaya başladım. Gazetecinin ihtiyaç duyduğu yerel iş, siyaset ve basın merkezlerinin toplanmasının merkez üssü olan Manhattan'da bir daire kiralamak gerekiyordu .

Bu bölgenin kuzeyinde, herhangi bir beyaz yabancı için ölümcül olan Negro Harlem hakimdi. Ve o günlerde Harlem'in bitişiğinde gece gündüz suç işleyen geniş gecekondu mahalleleri vardı. Manhattan'ın güneyi, oradaki uyuşturucu bağımlılarının, yoksul lümpenlerin, İtalyan ve Çin mafyasının çetelerinin bolluğu nedeniyle de çok suçluydu.

En müreffeh olanı şehrin doğu kısmıydı - Doğu Yakası. Ama oradaki süper pahalı konut benim için çok pahalıydı.

Sonunda, yoksulların harap evlerinin ve sözde "orta sınıf" için yeni gökdelenlerin bir karışımı olan Batı Batı Yakası'nı seçtim. Orada o yıllarda “soylulaştırma” gerçekleşti. yani "aristokratlaşma" - fakir kiracıların daha sonra onarılan çevredeki binalardan sistematik olarak tahliye edilmesi . iyileştirildi ve zengin kiracılara daha yüksek bir fiyatla sunuldu . En az paraya üç odalı bir gazete ofisi kurmayı umarak bu konutlardan bir düzine inceledim - ofisim, yatak odam ve ziyaretçiler için küçük bir kabul odası.

Sonunda, tüm seçenekler arasında en düşük ofis kirası ayda üç bin dolardı! Bana o zaman utanmaz bir soygun gibi geldi. Ne de olsa Moskova'da o günlerde üç odalı dairemiz için ayda 20 ruble ödedik ve on buçuk yıl sonra evimizde gelecekteki "konut reformunun" meşrulaşacağını öngöremedik. New York çizgisinde çılgın spekülasyonlar .

Ve o uzak 1985'te, Litgazeta'nın Amerikan muhabirliği yine de pahalı bir ev buldu çünkü yazı işleri ekibim umutsuzca çatal atmak zorunda kaldı.

New York ve Moskova'nın kentsel yaşamı arasındaki eski barınma ve para zıtlığı, gazete haberimin konusu oldu ve 70. Cadde'deki büro mahallesinde tesadüfen dikkatimi çeken bir bölüme yer verdim. Üzerinde yürümek. Yoldan geçenlere broşür dağıtmaya çalışan birkaç yaşlı Amerikalı kadın gördüm . Ancak neredeyse tüm yayalar onları el salladı. Ve meraktan aldım.

Broşürün üzerine üreticisinin adı basılmıştı - kamu ve hayır kurumu Konut İşleri Kent Konseyi.Metin şu şekildeydi:

"Durmak! Durmak! Lütfen kiracısı Joseph Maury'nin insanlık dışı tahliyesini durdurmak için ev sahibi Denise Sobel'e verdiğimiz dilekçeyi okuyun ve imzalayın . 70. Cadde 35 numarada beşinci katta küçük bir oda kiralıyor . Bu ev Bayan Sobel tarafından satın alındı. İki binası daha var.Yetersiz geliri nedeniyle yaşayacak başka yeri olmamasına rağmen mahkemeyi Bay Mowry'yi tahliye etmesi için ikna etti.Yine de, odası için düzenli olarak ayda 98 dolar ödüyor. Neden Joseph Mowry'yi evsiz bırakıyorsunuz? Böyle bir duyarsızlığa tahammül edilemez. Denise Sobel'den Joseph Maury'nin haksız yere tahliyesini durdurmasını isteyin!"

içinde belirtilen 35 numaralı evin hemen önünde bana teslim edildiğini keşfettim , beş katlı eski bir tuğla binaydı. Oldukça sağlam, ancak soyulan bir cepheye sahip. Bu tür evler kötü şöhretli “soylulaştırmaya” tabi tutuldu. Kurbanları buradan sadece mahkemelerin kararıyla ihraç edilmedi.

, çaresiz misafirlerin hücrelerini zorla işgal eden ve onları döven fedai çeteleri tuttu . mobilyaları parçaladı, elektrik kablolarını söktü, ateş yaktı ve korkmuş zavallıları sokağa attı.

Nedense 35 numaralı evin ön kapısı kilitli değildi ve kasvetli, ıssız salona engelsiz girdim. Sahibinin önünde gazaptan kaçınmak . Beşinci kata çıkan merdivenlerden sessizce çıktım. Orada sahanlıkta dört oda kapısı gördü, kulağını birer birer onlara dayadı ve birinden boğuk hışırtılar duydu, kapıyı çaldı ve kapıyı uzun boylu, geniş omuzlu ve acı verecek kadar zayıf bir adam açtı. yıpranmış kareli gömlek ve eşit derecede eskimiş koyu gri pantolon.

Elli yaşlarında görünüyordu, ona sordum:

- Senin gibi. pardon, adın ne?

- Joe Maury sen kimsin?

- Moskova'da yayınlanan Literaturnaya Gazeta'nın Sovyetler Birliği muhabiri. Benim soyadım Andronov.

Bana şaşkınlık ve inanamayarak baktı. İngilizce olarak resmi kimliğimi ve aldığım dilekçeyi ev hanımına göstermek zorunda kaldı . Söyledim:

- Gelip seninle konuşabilir miyim?

"İçeri gel," diye yanıtladı.

Odasının büyüklüğü 7 metrekareyi geçmedi. Tüm iç dekorasyon, yerdeki bir şilte ve bazı küçük hurdalarla birlikte bir selofan çantadan oluşuyordu. Şaşırmıştım:

- Sandalyen ve masan bile yok mu?

- İki sandalye, komodin, yatak, duvar aynası ve iki yüz kitaplık raflar vardı. Ama icra memurları her saat gelip beni eşyalarımla birlikte kaldırıma atabilirler, çöplüklere giderler. Bu nedenle, onları önceden sokağa çıkardım ve yoldan geçen yabancılara dağıttım.

Yüzünü buruşturdu ve arkasını döndü. Durdurdu. Sonra dedi ki:

-Kitaplarımı dağıtırken gözyaşlarına boğuldu.

Onu bir şekilde teselli etmek istedim.

- Ya bir dilekçe savunmanıza yardımcı olacaksa?

• Bu iyi, ama yararsız zageya. itiraz etti. - Evi alan milyoner benim gibilerden şimdiden 22 odayı boşalttı Kaçınılmaz ve sıra bende. Açgözlü zengin kadın evin içini yeniden inşa edecek ve yenilenmiş daireleri süper karlı para çantalarına kiralayacak.

, deneyimli bir gazetecinin diğer insanların talihsizliklerinden profesyonel olarak uzaklaşmasını birdenbire etkiledi . Ve dedim

• Tahliye sırasında yardım için arayacak kimseniz yoksa, yakınımdaki 67. Cadde'den benimle iletişime geçin. İşte adresim ve telefon numaram.

Kartvizitimi aldı ve ilk kez gülümsedi. Utangaç, eğlenceli değil. ama arkadaş canlısı

Birkaç gün sonra Joe Mowry beni aradı ve kendisini tehdit etmesine rağmen henüz tahliye edilmediğini söyledi. Ve Joe'yu beni ziyaret etmeye davet ettim ve onunla evimin koridorunda buluşacağımı ekledim. Aksi takdirde orada. Korktuğum gibi, nöbetçi kapıcı , serseri gibi görünen, dilenci kıyafetleri içindeki bitkin bir yabancıyı kesinlikle gözaltına alırdı .

Litgazta ofisinin bulunduğu 40 katlı bir gökdelen. Nüfus ağırlıklı olarak varlıklı - banka çalışanlarıydı . başarılı avukatlar ve doktorlar, borsacılar, belediye bürokratları. Bu "ortalama Amerikalılar" arasında tek bir zenci veya sarı tenli yoktu. Bu evde artık boş ev kalmamış gibi görünen sahte bahaneyle bu tür insanlardan kurtuldular ve Amerika Birleşik Devletleri'nin her yerinde, vitrin eşitliklerinin ve politik doğruluklarının böylesine konuşulmayan bir geçmişi kök saldı.

Joe evimin fuayesine girdiğinde ve ben meydan okurcasına elini sıktığımda, üniformalı kapıcı ona hâlâ aşağılayıcı ve öfkeli bir şekilde bakıyordu.Uzun Joe içgüdüsel olarak eğildi ve kamburlaştı . utanmış. Ona fısıldadım:

- Hadi, çeneni düzelt ve kiralık bir uşağın önünde takılma.

Ancak Joe doğruldu ve kolordu eşiğinin hemen ötesinde olduğu gibi çözüldü . Karım onu çok nazikçe karşıladığında onu kanepeye oturttu, ona çay ve sandviç ısmarladı. Üçümüz New York ve Moskova'daki çeşitli olayları tartışarak, yavaş yavaş konuşarak, şakalaşarak birkaç saat geçirdik.

Joe'nun New York Times gazetesinin matbaasında yükleyici olarak çalıştığını ve gençliğinde fabrika işçisi, ardından kolordu bale dansçısı ve daha sonra çeşitli spor kulüplerinde beden eğitimi koçu olduğunu böyle öğrendim . Uzak geçmişte evlendi, boşandı, çocuğu olmadı, bekar oldu. Ve hiç arkadaş edinmedi . Beş parasız bir fasulye gibi yaşıyor. Ayrıca, New York'ta yine "soylulaştırmaya" tabi tutulan evlerden iki kez tahliye edilmişti.

Joe'nun benimle bir nedenle tanıştığı da ortaya çıktı. Om, Rusya hakkında pek çok kitap okudu, özellikle II. Dünya Savaşı'ndaki Sovyet ordusunun birçok muharebesi hakkında bilgili olduğu ortaya çıktı , ülkemin modern yaşamıyla ilgilendi ve bunun için Moscow News gazetesinin İngilizce baskısına abone oldu. 60'ların başında Joe, Sovyetler Birliği'nde bir turistti ve o zamandan beri kendi kendine öğreterek Rus dilinde ustalaşmaya devam etti.

Onun için beklenmedik bir şekilde, onu görmüş ve hakkında okumuş, Rus sosyalizmi dünyasının çekici bir yerlisi olarak göründüm. Joe, Sovyet sistemini aşırı derecede idealleştirmedi, ama aynı zamanda, büyük para eksikliği gibi utanmaz bir nedenle evlerinden hiçbir yere sürülmeyen fakir insanlara vesayet etmemize iyi bir şekilde imrendi.

Genel olarak, zavallı Joe bana hoş, zeki ve haksız yere mutsuz bir insan gibi göründü.

Litgazeta, onun hakkında oldukça idareli bir şekilde, küçük harflerle yalnızca sekiz kısa paragraf yayınladı . Ve bu olur. New York'taki Sovyet diplomatik misyonu beni acil bir mesele için telefonla onu ziyaret etmeye davet etmeseydi, muhtemelen tüm bunlar sona erecekti .

Daha sonra anlaşıldığı üzere, çağrı çok üst düzey bir diplomat tarafından yapılmıştı. aslında KGB gizli ikametgahının liderlerinden biriydi Muhatapım, Litgwzeta'dan onun hakkında hiçbir şey öğrenmemiş olmasına rağmen, benimle Joe Maury hakkında konuştu. Bana duyurdu. Devlet Güvenlik Komitesi'nin Moskova makamlarının ve SBKP Merkez Komitesi'nin talimatlarını yerine getiren.

Böyle bir bildirim benim için sorgusuz sualsiz itaat veya en ufak bir muhalefet için hızlı misilleme anlamına geliyordu.

, buradan Sovyet yetkililerine insan haklarını ihlal ettikleri için yapılan yüksek sesli saldırılara rağmen, buradaki evsizler hakkında bir belgesel film yapmak üzere New York'a geldiğini söyledi . Burada fotoğraflanan evsizler aptal serserilere, kirli sarhoşlara, aşağılık paçavralara benziyordu. Ve en azından bir istemden bile Amerikan karşıtı bir şeyi açıkça söyleyemediler .

Bu nedenle Moskova'dan bir direktif geldi: Litgazeta tarafından keşfedilen oldukça yakışıklı New Yorklu Joe Mauri'nin yardımıyla sinema fikrini kurtarmak .

Ve bunu koşulsuz bir emir olarak öğrenmem için , gelecek filmin iki senaristinin adı verildi. İlki, tüm Sovyet uluslararası gazetecilerinin en yüksek küratörü olan SBKP Merkez Komitesinin uluslararası bilgi departmanı başkanı Leonid Zamyatin. İkincisi, New York'a gelen ve SBKP Merkez Komitesi ve KGB generalleriyle olan bağlantıları ile tanınan yazar Genrikh Borovik.

Bu filmin ortak yazarlarından yalnızca Borovik'i tanıyordum. En sinsi eylemler ona yukarıdan güvendi.Vietnam Savaşı sırasında, yakalanan ABD pilotlarını daha da kötü bir şekilde itibarsızlaştırmak için sorgulamak üzere bir Hanoi hapishanesine gönderildi. Daha sonra, Borovik'in arkadaşı KGB Generali Oleg Kalugin tarafından gizlice öldürülen KGB ve CIA çifte ajanı Nikolai Artamonov'un öldürülmesini Amerikan CIA'sına bağladığı iddia edildi . Borovik'in KGB şefleriyle olan bağı o kadar yakındı ki, casusluk yazıları yazması için Lubyanka'daki aşırı komplocu devlet güvenlik arşivinde çalışmasına izin verildi.

, onun KGB ile olan akrabalığından kaynaklanmadı . aile dahil - kızının Washington'da KGB'de ikamet eden bir generalin oğluyla evlenmesi

Yurt dışında birden çok kez tanıştığım Sovyet istihbaratının rütbe ve dosya görevlileri, resmi görevlerini vatansever bir şekilde ve hayatlarını riske atarak yerine getirdiler. Soğuk bir savaş vardı. Ben de ülkemin yanında sözlü olarak yer aldım ama demagojiden kaçındım Borovik'in yaptığı, gazetelerde ve televizyonda Kremlin'in her siyasi hapşırmasını o kadar kibirli, yapmacık, takıntılı bir şekilde övdü ki bana öyle geldi. kaba bir yalan.

Daha sonra, SSCB'nin çöküşünden sonra. Borovik, Moskovsky Komsomolets'in sayfalarında yine ikiyüzlüydü:

- 70'lerde Olympus'tan birkaç kişiyi ilk kez yakından gördüğümde, sosyalizm fikirlerine ihtiyaçları olmadığını anladım . - sen bir aptalsın ama ben ne yapacaktım ? Kızıl Meydan'a çık ve bağır. "Aşağı"? Bolşevikler sosyalizme olan inancı kanla yok ettiler 70'lerin sonlarında komünistler sosyalizm fikirleriyle insanları kandırdılar.

1905 sonbaharında New York'a gelen o zamanki ateşli komünist Borovik, kasıtlı olarak aldatıcı bir film çekti ve Kremlin Olympus'un sadece yayınlarıyla değil, "kültürsüz ve kaba" patronlarına da hitap etti . Geçenlerde büyükşehir sh-mimics anlattı. "babası bir Yahudi" ve geçmişte "Komünist Partinin ana ideoloğu Suslov benim soyadımla ilgilenmeye başladı" ve aynı zamanda " Siyonizm" i azarladı. Bunun ardından Borovik, soyadı Aviezerovich n.i Averyanovich'i değiştirdi. kariyer uğruna babasından ayrıldı

Böyle bir düzenbazla işbirliği yapmak istemedim, ancak Joe Mauri'yi KGB'den ve SBKP Merkez Komitesinden saklamak için gazetecilik harakiri yapmaya cesaret edemedim. Boropik bana Joe'yla oynadığı filmde oynamamı teklif etti. ama reddettim . Ve sadece Borovik'i Mauri'ye getirdi, diğer temasları ve çekimleri bensiz gerçekleşti.

Borovik ve Zamyatin'in filmi, Haziran 1986'da SSCB'de televizyonda gösterildi . Borovik alışkanlıktan önden ipi filme aldı, Joe Maury'yi New York gecekondu mahalleleri ve sokaklarda dolaşan evsizler fonunda filme aldı ve ardından onu sosyetik Fifth Avenue'ye götürdü ve burada Joe'nun lüks bir evin bekçisine nasıl olduğunu sormasını öğrendi. orada bir evin maliyeti ne kadar ? Kapıcı dedi ki:

En ucuz iki odalı dairenin fiyatı burada 376.000 dolar.

Borovik bu film sahnesini kilit bir sahne haline getirdi ve filme alaycı bir başlık vererek "Beşinci Caddeden Adam" başlığını verdi ve kasıtlı olarak • i* (Joe Maury ve onun gibiler için çok sayıda multimilyonerin mevcudiyeti) dürüst bir bakış, rahat bir tavır , eski püskü giysiler, uzun siperliği olan eski püskü bir şapka .

Görüntülenen Joe, (izleyicileri yöneten) Sovyet arasında istemsiz bir kargaşaya neden oldu. Ne de olsa, o zamanlar şimdi olduklarından tamamen farklıydılar.

Komsomolskaya Pravda'nın bildirdiğine göre, o yıllarda Moskova havaalanında birisinin ayrılırken çoban köpeğini nasıl dikkatsizce terk ettiğini hatırlıyorum . ve ondan sonra binlerce hemşehrimiz sahipsiz bir köpeğe sahip çıkma arzusunu her yerden telgrafla bildirdi.

Bu arada, Beşinci Caddeden Gelen Adam, Borovik'e değerli temettüler getirdi. Ve sadece ruble değil. Kısa süre sonra Sovyet Barış Komitesi'nin (SKZM) başkanlığına atandı. Bu kuruma kamu adı verildi, ancak CPSU Merkez Komitesine doğrudan bağlı ve KGB'nin kamuflaj başlığı altında bir devlet dairesiydi.

çok sayıda özel subayı, Moskova'nın merkezindeki altı katlı bir binayı işgal etti ve oradan mitingler, geçit törenleri, barış konferansları ve oradaki anti-Sovyet düşmanların silahsızlandırılması için Batı Avrupa, Amerika ve diğer denizaşırı bölgelere gönderildi. Kremlin'e ihtiyaç vardı.

Borovik, uzun zamandır beklenen yüksek bakanlık rütbesini aldı ve rütbesi ona Kremlin Olympus'un terminoloji seviyelerinde yeni terfiler sağladı. Ve ülkemizde 1990'ların eşiğinde siyasi bir deprem olmasaydı böyle olacaktı .

"Perestroyka" ve "glasnost", Borovik'in seçkin bürokratik kariyerinin altını oydu. 1991 yazında, Moskova "demokratlarının" sözcüsü - "Kuranty" gazetesi - skandal uzlaşmacı kanıtlara dönüştü.

Devlet parası dahil adam kayırmacılık, korumacılık, para israfı . - tüm bunlar , Genrikh Borovik başkanlığındaki Sovyet Barışı Savunma Komitesi'nde derin kök saldı . Dünyanın en "tehlikeli" köşelerinde - İtalya ve Yunanistan, İsviçre ve Hollanda, Fransa ve ABD'de - barış için "savaşmayı" tercih ediyor. Tüm "kavgalardan" kayıpsız çıkıyor. Eşi, kızı ve altı yaşındaki torunu , heyet aracılığıyla aynı anda ABD'yi ziyaret etti . Bu takımda kural olarak işçilere ve köylülere yer yoktur. Sevgili Dünyayı Savunma Komitemiz bir "dolaba", doğru insanlardan oluşan bir kulübe dönüştü. Başından beri, SKZM özünde bir kamu kuruluşu değildi. Barışı Savunma Komitesi, SBKP Merkez Komitesi tarafından oluşturuldu. Sıradan tsekovskaya mağazası. Komite, Parti, Sovyet, Komsomol ve ekonomik seçkinler için bir beslenme kaynağı olduğu gibi, öyle kaldı. Gelecekte iyi fikirlerden taviz vermemek için toplumun "barış elçilerine" yüksek sesle isim veren komiteden savaş ilan etme zamanı gelmedi mi?

Ve sonra çok hızlı bir şekilde Borovik komitesi ortadan kayboldu ve Genrikh sözde Averyanovich ustaca modern "demokratlarımıza " katıldı . Stalin'in gizli "şizofreni" hakkında dedikodu içeren makaleler ve onu acınası bir şekilde "derin sinizm, acı verici zulüm, temel pragmatizm ve tüm hayatına eşlik eden yalanlar, genellikle Cizvit, genellikle aptal, beceriksiz, kayıtsız" olmakla damgaladı.

Yeni keşfedilen gerçeği arayan Stalin'i canlandırırken bir aynaya bakıyor gibiydi.

Daha önce Moskova'da "SBKP'nin ideolojik generali" lakaplıydı. Borovik bundan böyle gazetecilere güvence veriyor:

- Sadece din ahlakı geri getirebilir.

Aynı zamanda kendini yenileyen Borovik'in televizyon, radyo ve gazetelerdeki tüm görünümlerinde eski film kahramanı Joe Maury'nin tek kelimesini hatırlamadı .

Ve çekimlerden sonra Borovik, 70. Cadde'deki dolabından çıkarıldı. Yine de serserileri savunan Amerikalı hayırseverler, Joe'yu gecekondu bölgesinin kuzey ucundaki evsizler için şehir barınağına bağlayarak yardım ettiler.Orada işsizler, uyuşturucu bağımlıları yaşıyordu . fahişeler, hırsız serseriler Joe ile buluşmak için oraya gidiyorlar . Her zaman hazır bir çakı bulundururdum.

Mauri'nin beş metrekare büyüklüğündeki bir sonraki sığınağı, yerde yalnızca bir şilte ve minyatür bir komodin içeriyordu. Dolapta ne tuvalet ne de lavabo vardı , kattaki tüm komşuların ortak kullanımı için koridordaydılar . Ancak Amerikan standartlarına göre acınası olan bu tür konutlar Joe'ya ayda 112 dolara mal oldu. Kesintilerinden sonra, matbaacılıkla uğraşan bir işçinin maaşı , yalnızca yetersiz bir geçim kaynağı sağlıyordu.

genellikle hakkında konuştukları duruma göre daha da zayıflamıştı - bir deri bir kemik. Ve sordum:

- Nasıl yiyorsun?

- Kahvaltı için alıyorum. o cevapladı. - bir parça ekmek ve bir bardak havuç suyu.

- Öğle yemeğine ne dersin?

- Bir somun ekmek ve bir kutu en ucuz konserve balık.

- Akşam yemeği?

- Akşam yemeği yemiyorum.

- Akşamları aç mısın?

-Pek sayılmaz.Yetersiz beslenmeye alışkınım.

Litgazeta onun varlığıyla ilgili röportajımı Beşinci Caddeden Adam'ın Moskova'daki TV prömiyeriyle aynı anda bastı, ancak yapımcılar sağlam ücretlerini ana film karakterleriyle biraz bile paylaşma zahmetine girmediler.

Zoistina - iyi beslenmiş, aç olanı anlamıyor.

Amerika Birleşik Devletleri'nde Joe hakkında bir çığ gibi iftiralar yağdırdı . New York gazetesi Newsday, ABD'yi karaladığı için "Rusların Maury'ye rüşvet verdiğini" ve "milyoner olacağını" duyurdu.

MC-A radyo istasyonu Joe'ya "Quisling", yani bir hain adını verdi ve New York Daily News ona "yalancı, yalancı ve kötü şöhretli bir sahtekar" adını verdi.

Aynı gazete tehdit etti: "Şimdi ABD'de kendini kötü hissedecek." Ve SSCB'de yakalanan bir Amerikan casusu için "Joseph Maury'yi değiştirmeyi" teklif etti .

Washington'daki önde gelen gazeteler. Boston. Philadelphia, basın ajansları ve televizyon hep birlikte Joe'yu aforoz etti. "Gizli lüks bir daireye" sahip olmanın hayalini kurdular ve bu nedenle Mauri'nin gecekondu evsizler barınağından çıkarılmasını istediler. Ve onu adli cezayla korkuttular.

yöneticilerinin Joe'ya hakaret ettiği ve onu korkuttuğu New York Times'dı . yükleyici işini tamamen elinden aldılar ve işsiz kaldı .

Joe, her yerden gizlenmiş, çekingen bir şekilde sığınağına oturdu , ancak hava karardıktan sonra yiyecek almak için dışarı çıktı ve bana şikayet etti.

- Polisler çoktan buraya geldiler, yumruklarını kapıma vurdular ve müfettişe sorgulama için bir celp ile bir celp sundular. Bana açıkça şunları söyledi : Sorgulamanın nedeni, Sovyetler Birliği'ndeki evsiz Amerikalılar hakkındaki film hikayelerimdi. Bu yüzden şov için beni burada çarmıha germek istiyorlar . Ve tehlikeli bir suçlu gibi takip ediliyor.

Bunu aceleyle Litgazeta'da ifşa ettim ama Joseph'e verdiği desteğin New York'ta herhangi bir yankısı olmadı. Maury'nin çaresiz durumu her geçen gün daha kötü ve daha umutsuz hale geliyordu. Suçlu aslında , kasıtsız olarak, dolaylı olarak bendim.

Ve bu nedenle, çok düşündükten sonra, Joe'ya olağanüstü bir dinar sınırlaması tavsiye ettim : benimle Moskova'ya gitmesini ve oradan sansasyonel bir şekilde Batı basınının muhabirlerini, iftiraya uğramış bir Amerikalının sözlerinden, gerçek hikayesinin en az yarısını yeniden anlatmaya zorlamasını.

Joe benimle aynı fikirdeydi. Planımız Moskova editörlerim tarafından desteklendi ve hatta Mauri'nin gezisinin finansmanını Sovyet sendikalarının liderliği tarafından ayarlandı - bunların merkezi organı Tüm Birlikler Sendikalar Merkez Konseyi 3 Ağustos'ta Aeroflot uçağıyla Moskova'ya uçtuk , 1986.

Joe, Rus topraklarında neredeyse bir ay geçirdi. Moskova'da. Volgograd , Soçi, Leningrad. Çeşitli fabrikaların atölyelerinde, enstitü ve okullarda, gazete, dergi ve televizyon stüdyolarının yazı işleri bürolarında, şehir sokaklarında ve tren istasyonlarında yüzlerce hemşehrimle buluştum .

Her yer ona. yoksul bir yabancıya çiçek demetleri ve hediyelik eşyalar verdiler, merhametle bizim rublelerimizin posta havalelerini gönderdiler, sonra para biriminin dönüştürülemezliği nedeniyle onun için işe yaramadı. Ayrıca yabancılardan onlarla ayrı bir odada yaşaması için en az bir düzine davet aldı.

Mauri, iyi dilekleriyle yaptığı tüm toplantılarda, New York eyaleti valisine düşük ücretli işçilerin kiralık evlerinden zorla tahliye edilmesini durdurma çağrısında bulunan bir dilekçeye imza attı.

Joe, yabancı ve yerel gazeteciler için Moskova'da bir basın toplantısı düzenledi. Ayrıca Amerikalı muhabirlere ayrı ayrı röportajlar verdi. Düşmandılar, ancak yine de onun onları azarlamasından kapsamlı bir şekilde alıntılar yaptılar . Ve yetkililerimizin ona olan himayesi elbette ilgisizdi; zeki ve apolitikti ama Sovyet yaşam tarzının propagandasına katkıda bulundu.

Ancak memleketim olan Leningrad'ı ziyaret edip Astoria Oteli'ne yerleştiğimizde Joe bana beklenmedik bir sürpriz yaptı. Beni yürüyüşe davet etti ve gergin bir şekilde Isaac Katedrali'nin önündeki meydanda kendisiyle 22 yıl önce bilmediğim yakın bir olay hakkındaki itirafını dinlememi istedi.

1964 yazında, genç bir Amerikalı turist Rusya'da Moskova yakınlarında güzel bir sarışın kızla tanışıp ona aşık olduğunda oldu. Karşılıklılığı sağladı ve burada kalma vizesinin sona ermesine rağmen kızdan ayrılmak istemedi, esasen yasadışı bir şekilde Moskova'da kaldı.

Ve hemen KGB dedektifleri şüpheli bir yabancı turistin peşine düşmeye başladı , ancak yakalanması zor Joe onları kurnazca atlattı ve sevgilisiyle gizlice buluşmaya devam etti. Sıradan bir şekilde sona erdi : karşı istihbarat görevlileri, bir Amerikan yasadışı göçmeninin izini sürdü ve onu ülkemizden kovdu.

Joe, uzun yıllar boyunca KGB'nin onu SSCB'ye erişimini sonsuza kadar kapattığına inandı ve unutulmayan aşktan mahrum kaldığı için üzüldü. Bu nedenle, Rusya'ya dönüşünü güvence altına alma niyetimi hülyalı bir şekilde kavradı . Joe'nun suçlularını Sovyet yardımıyla geri püskürtme dürtüsünün, kendisine önerilen yolculuğun yalnızca bir yan nedeni olduğu ortaya çıktı.

Bilge bir Fransız atasözünün kullanımda olmasına şaşmamalı: "Cherchez ia femme" - "bir kadın ara" Evet. Politika hariç hemen hemen her şeyde "cherchet la femme".

Joe, sevdiği kadını o kadar heyecanla aramamı istedi ki, o olmasaydı, koğuşum sürekli olarak çıldırırdı. Benim inisiyatifimle, Litgazeta'nın editörleri, İçişleri Bakanlığı'nın adres departmanından Alla Golubkova adlı bir vatandaşın nerede olduğunu belirlemesini istedi. Ama bundan hiçbir yerde bahsedilmedi...

Nereye kayboldu? Belki evlendi ve soyadını değiştirdi? Veya. Ne yazık ki. Geçti? Göç ettiniz mi? Yoksa herhangi bir nedenle isimsiz bir yerde mi yaşıyor?

Bu bilmecenin deşifresini anlatmadan önce, Mauri'yi arka planı kendisine anlatması için ikna ettim, çünkü bu kendi aşkıyla ilgiliydi. Ve Joe'nun hikayesini İngilizceden Rusçaya çevirmeyi üstlendim. Bütün bunlar aşağıda.

Cherchez la femme

... Temmuz 1964'te turist olarak New York'tan Moskova'ya gittim, bu gezi için param yoktu, bu yüzden Sovyet şirketi Sputnik'in ucuz bir grup turundan yararlandım. Ve Constellation şirketinden "ucuz kuş" lakaplı en düşük fiyata bir uçak bileti aldım. Modası geçmiş uçağı, Atlantik Okyanusu üzerinde acınası bir şekilde sarsıldı ve sık sık hava ceplerine daldı. yolcuların Almanya'ya inmeden önce hayranlık duyduklarını söyledi. Orada Berlin-Moskova trenine transfer oldum.

O unutulmaz yolculuk bir ay daha sürdü ve hayatımı değiştirdi, aşk bahşetti, acı getirdi, ruhuma o kadar uzun süre battı ki tüm bunlar içimde mezara kadar ölmeyecek.

Rusya turundan önce böyle bir şey öngörmemiştim. Connecticut'ta doğdum ve rahmetli büyükbabam ve eşi İtalyan Lombardiyalıydı. Dedem ve rahmetli babam da kalıtsal olarak duvar ustasıdır. Babam Amerika'nın birçok şehrinde evler inşa etti ve ben ve annemle oraları gezdi.

Ben de işçi oldum. Önce California'daki bir uçak fabrikasında, daha sonra New York'taki bir kağıt fabrikasında. Orada akşamları şehir kolejinde okudum. Yabancı diller, edebiyat okudu ve bildiğiniz gibi Amerikan üniversitelerinde mümkün olan her şekilde teşvik edilen spora düşkündü.

Babam beni edebi okumaya bağımlı yaptı. Hevesli bir kitap okuyucusuydu ve bana, hatıraları, önde gelen kişilerin biyografilerini, tarihi incelemeleri tercih ederek listelerine göre kütüphanelerden kitaplar getirmemi söyledi. Onunla birlikte kendi kendine eğitimle uğraştım .

Üniversiteden Bachelor of Science derecesi aldım. Ancak edebiyat ve dil bilimi bilgisi para kazanmak için yeterli değildi. Ancak spor kurtarmaya geldi.

Mükemmel fiziksel hazırlığım, kas rahatlamam, hareketliliğim , yüksek büyümem ve gençliğim , New York Broadway'de birkaç müzikalde dansçı olarak sözleşme yapmamı sağladı . Bunu şehir dışı turlar ve Kaliforniya'da popüler aktris ve şarkıcı Mae West ile tanışma izledi . Beni grubuna götürdü

Mae West gece kulübü sahnelerinde çok kazançlı bir şekilde şarkı söyledi ve ben de dahil olmak üzere on ince sporcu tarafından dans edildi.Las Vegas'ta performans sergiledik. Miami. Şikago, San Francisco. New York, Philadelphia , New Orleans vb.

Ayrıca Hollywood filmi Cleo Patra'nın çekimleri sırasında eski savaşçılardan birini oynamam için işe alındım. Ayrıca beni "Bay Amerika" unvanı için sporcular yarışmasına katılmaya davet ettiler , ancak o turnuvada sadece altıncı oldum.

Rollerimin ikincil önemi beni oyunculuk becerilerimi geliştirmeye sevk etti. Bunun için de ünlü Rus yönetmenler Stanislavsky ve Vakhtangov'un İngilizce olarak yayınlanan kitaplarını okudum . Tiyatro sanatını ve diğer Rus ustaları kavrayabilme . İlk olarak Rus alfabesini, ikinci olarak Rus dilinin gramerini ve üçüncü olarak öğrendim . Rusça konuşma derslerinin teyp kasetlerini satın aldı.

Böylece New York'taki Four Continents Rusça kitapçısının müdavimi oldum. O dükkan Sovyet gazı sattı, abone olduğum o Moskova Haberleri Siyasi konularda birçok makale vardı . Benim de ilgimi çektiler.

Mesele şu ki. aile terbiyesi sayesinde ruhen kaldığımı . çalışan kişi Çalışan gençliğim ve babamın örneği, çevremin çalışkanları için hayatın ne kadar zor olduğunu gösterdi.Para kültüyle Amerikan yaşam tarzına saygım yoktu. Bana göre bu çirkin kült, Amerikan toplumunun bir ideolojisine dönüştürüldü.Basınımızın her gün bize "Biz özgür dünyayız!"

Basın, Rus "komünlerini" şeytanlaştırdı ve bizi ele geçirip köleleştirmek istediklerine dair güvence verdi . Ama Ruslar hakkındaki merakımı alevlendirdi. Ve Moskova Haberlerine abone olmamı istedi

“Rehine Takası” başlıklı bir makaleyi ne kadar beğendiğimi hatırlıyorum . Böyle bir değiş tokuş yardımcı olacaktır. Diyelim ki, iki süper güç arasında bir nükleer füze savaşını önlemek için. Bu buluş elbette gerçekleştirilemezdi, ancak 1963'te masum bir şekilde ona kapılmıştım. Bu yüzden bana harika bir fikir gibi geldi!

Bu makale Nikolai Glagolev adlı bir gazeteci tarafından yazıldı. Ve karar verdim: Moskova'yı herhangi bir şekilde ziyaret edersem, o zaman önce o gazeteciyle buluşup konuşacağım.

1964 yazının başlarında, New York'taki Columbia Üniversitesi'ndeki bir kitapçıya girdim ve duyuru panosunda Sovyet seyahat şirketi Sputnik'ten Moskova'ya yapılacak bir seyahat grubu gezisine katılma davetinin yazılı olduğu bir hisse senedi gördüm. Davetiye, bu turun koordinatörü Amerikalı Sandra Hanno tarafından imzalandı.

Sandra'yı bulduktan sonra, Moskova turunun olabildiğince ucuz ve "eğitici" olacağını öğrendim : yaz tatillerinde bir öğrenci yurdunda kalacak ve Sovyetler Birliği'ndeki yaşamla ilgili birkaç dersi ücretsiz olarak dinlemeye davet edilecektik. Bütün bunlar 10 gün sürecek, ancak yalnızca eğitici derslerle dolu bu kadar kısa bir sürenin yetersiz olduğunu düşündüm ve bu nedenle Rusya'da bir ay kalmak için bağımsız olarak bir Sovyet vizesi stokladım.

Temmuz 1964'te Moskova'ya gelişim, Soğuk Savaş'ın bir başka patlak vermesiyle aynı zamana denk geldi Amerika Birleşik Devletleri'nde, başkanlık seçimlerinin arifesinde, siyasi şahinler histerik bir şekilde “komiserin her yerde saldırganlığını durdurmayı” talep ettiler.

Başkan Lyndon Johnson, birliklerimiz için Vietnam'daki komünistlere karşı kanlı bir savaş başlattı. Ve öfkeyle kızmıştı: "Küba bizi kapımızın önünde tehdit ediyor ve eğer komünistlerin başlarına vurmak gerekirse, bunu yapacağız."

Johnson'ın başkanlık mücadelesindeki rakibi, şahinlerin lideri Barry Goldwater, genel olarak Rus şehirlerinin hidrojen-nükleer bombalamasını kışkırtma yeteneğine sahipti. Kuyu. ve orada Amerikan karşıtlığının propagandasını yaptılar

Moskova'da bir Sputnik tur grubuyla Lenin Tepeleri'ndeki bir üniversite öğrenci yurdunda küçük odalarda konakladım.Tur grubunda sadece Sandra ve ben Amerikalıydık geri kalanı İngiltere, Hollanda ve diğer Avrupa ülkelerinden geldi.

Rus sosyalizminin çeşitli avantajları hakkında - ücretsiz tıp, işsizliğin olmaması , evrensel ücretsiz eğitim, eşit haklar ve çalışanlar için diğer faydalar hakkında - konferanslar için çağrıldık .

Ancak bu dersler fazla tanıtıcı ve son derece sıkıcı geldi ve uykumu getirdiler. Ve Moskova'da kendim dolaşmak ve Moskovalılarla denetimsiz bir şekilde konuşmak için kaçmak istedim, ancak bu, amansız rehberler tarafından engellendi - İngilizce konuşabilen iki öğrenci arkadaşım. İçlerinden biri - Sasha - nedense casusluk konusunda özellikle gayretliydi. ben. İnsanlar onun gibi. Amerikan "adım" ve Rusça "muhbir" diyorlar

tek başıma Puşkinskaya Meydanı'na gitmeyi ve Moskova Haber ofisine gelmeyi başardım . Orada bu gazetenin abonesi olduğumu ve çalışanı Nikolai Glagolev'i görmek istediğimi söyledim.

Beni çok kibar karşıladı, mükemmel İngilizce konuşuyordu . Ve makalesini ona yeniden anlattığımda, muhtemelen ona iyi geldi. ve okuyucusunu New York'tan öğle yemeğine davet etti.

Glagolev'in Moskova'yı dolaşıp manzaralarını gördüğümüz kendi arabası vardı . Glagolev sayesinde, yetkililerin yabancılarla izinsiz temas kurma yasağına rağmen, Rus dili bilgimi kullanarak sıradan vatandaşlarla sokaklarda veya dükkanlarda özgürce tanışma fırsatım oldu .

Moskova dükkanları, malların kıtlığıyla beni etkiledi ve Moskovalılar - o sırada Rusya'yı tehdit eden bir ülkeden bir yabancıya karşı samimiyet ve samimiyetle . Hiç kimse Amerika hakkında kötü bir söz söylemedi.

Rus halkının misafirperverliği beni fethetti. Buraya geldiğime sevindim. Kremlin'in ve Amerikan anti-Sovyet halkının düşmanlıklarına meydan okuyarak. Bir Rus hayranı oldum ve öyle kalacağım. Ruslar ve Amerikalılar arasındaki ilişkiler, bence, her iki taraftaki ve diğer taraftaki saçma politikacıları periyodik olarak bozuyor. onlara aşağıdan hizmet eden.

Sputnik tur grubunun Moskova'da on gün kaldıktan sonra, Sovyet vizemin 20 gün daha geçerli olması nedeniyle liderimiz Sandra'dan Rusya'da kalmama yardım etmesini istedim.

İsteğim Sandra'yı çok endişelendirdi:

Sputnik yönetimini rahatsız etmemek için bir tur grubu ile ayrılmalısınız.

- HAYIR. Israr etmiyorum. Vizem burada kalmama izin veriyor. Tamamen yasal. Sputnik sahiplerini burada, yabancıların kabul edildiği herhangi bir yerde turist olarak yaşamama izin vermeye ikna etmenizi rica ediyorum.

O kadar inat ettim ki Sandra beni üniversite yurduna, Sputnik'in yöneticisi Muskovit Rita'ya götürdü. Ayrılmamı da talep etti ama inatla Rusya'da 20 gün kalma hakkımı kanıtladım.

Birkaç kez boşuna tartıştık. Rita'yı gözyaşlarına boğduğumu ve temyizimi yerine getirme yetkisi olmadığını anladığımı itiraf ediyorum. Rita'nın benim bilmediğim amirleri, bir Yanki turistin Rusya topraklarında kontrolsüz bir şekilde dolaşmasına izin vermek istemiyorlardı.

Bununla sona erdi. tur grubumun SSCB'den ayrıldığını ve itaatsizce bir üniversite yurt odasına oturduğumu. Oradan Rita'nın ofisine çağrıldım , orada iki sert görünümlü adam yanındaydı, onlara argümanlarımı tekrarladım ama İngilizce konuşmadıkları için cevap vermediler. Sivil giyimli gizli polis memurları olmalılar , ikisi de somurtkan, temkinli, güçlü vücutlu Rita, argümanımı onlara Rusça olarak tercüme etti.

Üç kez güçlü adamlar ofisten ayrıldı ve geri döndü. Muhtemelen emirleriyle telefonla görüştüler, benim durumum belki de emsalsizdi . Ve yine de benim lehime döndü.

Bana Sovyet turist vizemin Moskova'nın yanı sıra tatil beldesi Soçi'yi ziyaret etmeye izin verdiği söylendi.Moskova'nın yanı sıra Karadeniz Sochi de o yıllarda birçok yabancı turist için izin verilen bir noktaydı. Onlara bakmak ve orada polis tarafından tedbirli bir şekilde yürütüldü.

Güneşli Sochi, Moskova'nın havasız yaz mevsiminin aksine, deniz meltemleriyle tazelenir. Sokaklar, yoğun gölgeli taçları olan yeşil ağaç sokaklarıyla süslenmişti. Bir dayak vardı. ancak rahatsız edici derecede taşlı ama yine de günde iki saat yüzdüm ve güneşlendim. Sonra kumsalın arkasında tentenin altındaki bir bankta deniz manzarasının tadını çıkardım, akşamları şehir bahçesinde yürüdüm. Cennet yeri!

denizden kıyıya yaklaştığında azaldı . Yerel bir sakin bana cevap verdi: " Casus arıyorlar"

Ama sonra casuslar burada deniz yoluyla bir şeye gizlice yelken açabilirler ve teknelerin projektörleri, kıyı sularını aydınlatmak yerine, tam tersine, yalnızca plajları hedefliyordu. Böylece, Sochi sakinleri casus çılgınlığının hedefi mi oldu?

Ancak bu olay tatil tatilime engel olmadı. Bir otel odası için inanılmaz derecede az ödedim - günde sadece 6 ruble, Benim zevkime göre yemek fena değildi. Yüzmek güzeldir, güneş yumuşaktır. plaj seyircisi - iyi huylu ve konuşkan

Soçi Lisesi'nin ikinci gününde kendimi sahilde güzel bir kızın yanında buldum. Bence komik, güneş yanığından burnunun tepesine bir kağıt parçası yapıştırdı ve kızın ten rengi bronzluğu yumuşak bir altındı. Ve Rus dilinde bir iltifata karşı koyamadım:

- İyi bir bronzluğun var.

Sanki bir hevesle aksanımın kaynağını anladı ve İngilizce üfledi:

- Teşekkür ederim, umarım en kısa zamanda Karadeniz bronzluğuna kavuşursun.

- Sen russun? Diye sordum.

-Evet. gülümseyerek onayladı.

- İngilizceyi nasıl öğrendin?

- Bir buçuk ay önce Yabancı Diller Pedagoji Enstitüsü'nden mezun oldum.

- Adın ne?

-Alla.

- Ben de Joe'yum.

İngilizce konuşmaya devam ettik ve bana birkaç gün içinde Moskova'ya uçacağını ve 1 Eylül'den itibaren okulda İngilizce öğreteceğini söyledi.

Sarı saçlı Alla'nın genç yüzü tipik olarak Slav'dı: oval, pembe yanaklı, büyüleyici bir şekilde hafifçe kalkık burunlu. Gülümsediğinde mavi gözleri sihirli bir şekilde parlıyor ve bana anında bir kutlama hissi veriyordu.

benzemiyordu.Davranışlarında ve tavırlarında cilveli ya da ticari bir meşguliyet yoktu.Fakat bir tür sihirli çekicilik vardı.

Soçi'den ayrılmadan önceki tüm günleri birlikte geçirdik. Yıkandı, yandı. şehri dolaştılar, birbirlerine kendileri hakkında çok şey anlattılar. Ben ... idim. hiç olmadığı kadar mutlu

Son günümüzde Alla bana Moskova yakınlarındaki Orekhovo-Zuevo kasabasındaki adresini söyledi. Maalesef evde telefonu yoktu.

Alla olmadan Soçi'de yetim kaldım. Tatil aylaklığından, ılık denizden, amaçsız yürüyüşlerden bıktım. Ayrıca turist vizemin sona ermesinden önce Alla ile yeni toplantılar yapmak için Moskova'ya uçmaya karar verdim.

Beş gün sonra, bir uçak bileti satın alarak Moskova'nın Vnukovo havaalanına indim. Bunu kimse bilmiyordu. Sovyet düzenini bozmak. Şu andan itibaren riske girdim. beni kolayca Rusya'dan atabileceklerini. Ama ondan önce, ne pahasına olursa olsun Alla'yı görmek için abartılı bir şekilde yola çıktım .

Havaalanından hemen Moskova Haber ofisine gittim. Nikolai Glagolev'e geldi ve ona Soçi'de Alla ile tanıştığımı ve onu hemen Orekhovo-Zuyevo'da ziyaret etme kararımı anlattı .

Glagolev ilk başta kafası karışmıştı ama sonra şöyle dedi:

Akşam saat beşte işi bitireceğim. Yazı işleri bürosunun önündeki meydanda, Puşkin anıtının yanında beni bekle.

Belirlenen saatte buluştuk, beni arabasına bindirdi ve Orekhovo-Zuyevo'yu ziyaret etme hakkım olmadığını çünkü bu şehrin Moskova'nın merkezinden kırk metrelik bölgenin dışında olduğunu ve yabancıların girmesine izin verilmediğini söyledi. şehir yetkililerinden özel izin almadan oraya girin .

- Ne olacaksa ol. - Söyledim. - Orekhovo-Zuevo'ya gitmeme yardım et

Glagolev, "Bu delilik," diye uyardı.

- Bana yardım et. lütfen lütfen. tekrarladım

- Gerçekten geceleri gizlice bilmediğiniz bir şehre gelmeye cesaretiniz var mı?

-Evet. Evet! Şimdi geceyi Moskova'da geçirecek hiçbir yerim yok.

Beni bir arabayla Kursk tren istasyonuna getirdi ve Orekhovo-Zuev'e bir tren bileti aldı İhtiyacım olan elektrikli tren perona yaklaştığında hava çoktan kararmıştı. Giriyorum. Korkusuz suç ortağımın veda sözlerini duydum “Pekala. Haydi. Yusuf, hadi! Ve tren kapıları çarparak kapandı.

Neredeyse boş bir trende otururken, Orekhovo-Zuyevo'daki Alla'nın adresini Rusça ezberledim: "Frezernaya Caddesi, beşinci ev ... Frezernaya Caddesi, beşinci ev." Ama aniden Alla bugün evde olmayacak mı? Ve Orekhovo-Zuyevo'daki tren durağını nasıl kaçırmam?

Neyse ki trenin penceresinden bu şehrin istasyon adını gördüm ve kimsenin olmadığı perona çıktım . bundan sonra nereye gideceğimi kim söyleyebilir? Ve yine de gece yarısından sadece bir saat önceydi.

Durağa yakın bir yolcu otobüsü vardı, şoföre döndüm:

- Frezernaya caddesi, beşinci ev nerede?

Şoför bana Rusça bir şeyler cevapladı ama ben hiçbir şey anlamadım. Ve onda herhangi bir şüphe uyandırmamak için uzaklaştı. Rastgele, bir polis devriyesine rastlamaktan korkarak geceleri kaybolan sokaklarda yürüdü . Gecenin örtüsü altında düşünülürdüm. Amerikan izci için şüphesiz

Yine de, ortaya çıktığı gibi, yerel bir kasabalı kadınla tanıştığım için şanslıydım . fabrikada akşam vardiyasından eve yürüyen dokumacı beni dinledi ve şöyle açıkladı:

- Trenden erken indin. Frasernaya Caddesi, şehrin dışında, banliyö Krutoye köyünde yer almaktadır. Tren de orada durur. Ve şimdi karayolu boyunca demiryolu boyunca Krutoe istasyonuna gitmelisiniz, oradan sağa dönün ve konut binalarını görün. Frazer Sokağı'nı bulacağın yer orası. Her zaman tetikte olun Buradan Krutoy'a giden yolda insanlar bazen geceleri soyulur.

Beni bir yabancı olarak tanıyarak yavaş ve belirgin bir şekilde konuştu. Rusların inanılmaz iyi kalpliliğine bir kez daha ikna oldum.

Ve New York'tan binlerce mil uzaktaki uzak bir köydeki mavi gözlü rüyama giden tozlu, yabancı, soyguncu bir yolda zifiri karanlıkta dolaştım, yürüdüm ve yürüdüm. yaşanan yorgunluk ve zihinsel baskının üstesinden gelmekte güçlük çekiyor.

ahşap direklerin üzerinde arka plan ışınlarını gördüm .

Engebeli bir cadde, iki sıra konut inşaatını ve çitleri ayırdı.Başlangıçta, bir kontrplak plaka üzerindeki yazıyı okudum - Frezeleme. Ve eski 5 numara için tek katlı bir köy evinin çitinin kapısına baktım . tanrıya şükür

Kapıyı çaldım ve bahçede bir köpek havladı. Evin verandasına yaşlı bir kadın çıktı. Rusça bağırdım: Alla Ivanovna evde mi? Alla kadının derisinin arkasından çıktı , beni gördü ve şaşkınlıkla dondu. İlk başta beni bir gece serapına benzetiyor gibiydi . Sonra mutlu bir şekilde güldü ve benimle buluşmak için verandadan kaçtı. Ve ilk kez bana sarıldı. Mukaddes Kitaptaki bir hacının muhteşem Kâsesini bulması gibi bir zevk dalgası yaşadım.

Alla ve annesi beni alçak, yontulmuş tavanı ve eski püskü mobilyaları olan fakir evlerine götürdüler.İlk odada büyük bir tuğla soba vardı ve üzerinde bir yatak olarak örtü vardı. Başka bir küçük odada bir yatak ve Alla'nın kitaplarının bulunduğu bir kitaplık vardı, bir leğen su, sabun, havlu getirdi ve yıkanmama yardım etti, bu arada annesi çay kaynattı ve iddiasız bir akşam yemeği hazırladı .

el ele tutuşarak uzun, uzun bir süre sessizce konuştuk. Ben de onun iyiliği için dünyanın sonuna kadar her yolu yürüyeceğimi söyledim.

Alla, gecenin geri kalanında uyumak için beni küçük bir odadaki yatağına yatırdı ve kendisi ocakta uyudu. Alla'nın utangaçlığı ve annesinin varlığı o gece erkeksi içgüdülerimi uyuşturmuştu. Ve o olmadan üzerime narkotik mutluluk çöktü.

Ertesi sabah, Alla ve ben Moskova'ya geri döndük. Orada bir işi vardı ve ben otelde bir yere yerleşmek zorunda kaldım. Akşam Kursk tren istasyonunda buluşmak için anlaştık.

Turist vizemin bitmesine bir haftadan az bir süre kaldı, National Hotel'in binasındaki Intourist ofisine gittim ve makul bir fiyata otel konaklaması istedim. Bu, "Ukrayna" otelinde bulundu.

Bana "Ukrayna"da küçük bir oda verildi, ancak pasaportuma görünüşte kayıt prosedürü için süresiz olarak el konuldu.Pasaportsuz bir yabancı olduğum için, o günden itibaren iki kez polis tarafından tutuklanma riskine maruz kaldım.

Akşam, Kursk tren istasyonunda, Alla beni Krutoye'deki evine pasaportsuz ve tekrarlanan yasadışı baskınlardan caydırdı. Benimle görüşmek için yarın Moskova'ya döneceğine söz verdi ve sözünü tuttu.

Dahası, imkansız görüneni başarmayı başardı. Ön kapının arkasındaki geniş salonun, kapıcı üniformalı bir muhafız tarafından korunan dar bir geçide sahip bir bariyerle kapatıldığı Ukrayna'ya geldiler. Sadece özel geçişleri olan misafirlerini içeri aldı .

Onu görmek Alla, bir grup yabancı turistin ortaya çıkmasını bekledi, kalabalığın arasına girdi ve onlarla birlikte yasak bariyerden geçti. Sonra odamın kapısını hafifçe tıklattı.

Sonunda günün yarısını yalnız geçirdik. Ve olan şey, bir kadın ve bir erkek birbirini sevdiğinde olan şey. Hala. yıllar sonra, bir Moskova otelinde bir Rus güzeliyle geçirdiğim o tatlı saatleri en ince ayrıntısına kadar hatırlıyorum.

Sonraki randevularımız için Alla, Moskova yakınlarındaki Bykovo köyünde basit bir ahşap kulübe kiraladı. Orada, Alla okulda İngilizce öğretti, neyse ki Bykovo , kendilerini Moskova'da bulan yabancıların erişebileceği bölgedeydi .

Moskova'nın Kazansky tren istasyonundan Bykovo'ya Grichka elektrikli treniyle, Rus yol arkadaşlarım kadar mütevazı giyinerek geldim. Dışarıdan rahat ama ihtiyatlı bir şekilde kulübemize yürüdü ve okul derslerinden sonra Alla'nın gelmesini bekledi. I.ISHOY sevgisine hiçbir şey engel olmadı .

Akşamları Bykovo'daki yerel bir restoranı korkusuzca ziyaret etmeye bile başladık. Menüsü tekdüzeydi: çorba, ekmek, kedi marulu. komposto. Alla'dan ayrılamaz olmam koşuluyla, ömür boyu böyle bir diyete razı olurum .

Ve anlaştık - evlenmeye çalışacağız, ancak daha sonra Rus yetkililer yabancılar ve Sovyet vatandaşları arasındaki bu tür evliliklere şiddetle karşı çıktı.

Aslen Moskova'dayken, Soçi'de Alla ile tanışmadan önce bile, bir kez bir kafeteryada yemek yedim ve kendimi genç yüzü nedense acı verecek kadar ağlamaklı bir kadınla bir masada buldum. çok kırıldım. Yardım etmek için yapabileceğim bir şey olup olmadığını merak ediyordum.

Otvb'ila. yabancının ona yardım edemeyeceği ve aksine sadece zarar verebileceği

- Neden? - Inanmadım.

Gözyaşlarıyla yaptığı kısa açıklama, bu durumdaki iktidarsızlığımı gerçekten doğruladı. Üniversite öğrencisiydi, Batı Almanya büyükelçiliğinde görev yapan bir Alman ile ilişkisi vardı. Bu, yerel devlet güvenlik yetkilileri tarafından keşfedildi ve ona Alman ile görüşmeyi bırakmasını emretti ve itaatsizlik nedeniyle onu üniversiteden atmakla tehdit ettiler.

Ama sevgilisiyle tekrar bir araya geldi ve ardından üçlü bir tehditle - üniversiteden atılmakla - polis sorgusuna tabi tutuldu . Moskova'dan ücra bir bölgeye sürülen ve bu nedenle uzun süre babasından ve annesinden ayrı kalan Moskovalı, terörize edilerek devlet güvenliğine teslim oldu.

Öngördüğüm gibi, Alla ile yapacaklar. Kaderinin içler acısı durumu bununla daha da ağırlaştı. Komsomol üyesi olduğunu söyledi. Bu nedenle, Komsomol'den skandal bir şekilde dışlanmasını ayarlayacaklar, ardından okullarda öğretmenlik konusunda bir tabu ayarlayacaklardı.Genel sonuç, sürgün, annesinden zorla ayrılma, zihinsel çalışma hakkından yoksun bırakma, kim bilir nerede baskıcı yalnızlıktır. polis gözetiminde.

Rusların dediği gibi bela tek başına gelmez.Turist vizem bitti.Yine de Ukrayna'da odadan çıkmadım ve otel katımdaki nöbetçi bekçiye para rüşvet vermeye başladım.

Otel resepsiyon masasının etrafında ihtiyatlı bir şekilde yürüdüm Pasaportumu hâlâ ellerinde tutuyorlardı.

Ve pasaport olmadan, Alla ile birlikte gelecekteki evliliğimiz için en azından ön dilekçe veremezdim. Sovyet departmanına "medeni durum kayıtları", kısacası - kayıt ofisi olan karmaşık bir adla izin vermek veya yasaklamak serbestti .

Ama "Ukrayna" nın pasaportumu iade etmesini talep etmiş olsaydım , nüfus dairesine zorlukla ulaşabilirdim, yasadışı olarak sona eren vize nedeniyle hemen gözaltına alınırdım, polisi ararlardı ve bana eşlik edebilirlerdi hemen havaalanına.

Bykovo'da bir eylül sabahı erkenden uyandım, Arina daha uyurken onu rahatsız etmek istemedim. Sevgili, tatlı, dingin yüzüme sessizce baktım. İçimden bir ses "Bak ve hatırla" dedi.Kısa bir ayrılık zaten kaçınılmazdı Ama ben buna katlanmak istemedim.Kulübeden çıkmadan önce "Akşam döneceğim" diye bir imza bıraktım.

Moskova "Ukrayna" da, katımda görünüp odamın kapısına gider gitmez, görevli komi hemen telefonu aldı ve bir numara çevirdi. Daha önce durum böyle değildi. Ona rüşvet verdiğim araçlar işe yaramadı. Odaya girip spor çantamı açtığımda arandığını gördüm.

Odada telefon çaldı. Telefonu aldım ve "Alpo" diye havladım. Yanıt olarak - ses yok Sonra bir tıklama. Bir yerde boru astılar, anladım, benim için av başladı.

Hop-up'ta birinci kata inerken, koltuklarda yan yana oturan dört adamın nasıl kalktığını fark ettim . Sadece beni yakından izliyorlardı, kısa bir mesafe tutuyorlardı Neden 7

Oyunlarından şaşkına dönerek, koridorda camlı bir vitrinin yanına gittim. hediyelik matruşka bebeklerin ve yangırdan yapılmış süs eşyalarının sergilendiği vitrinin kalın camı ayna gibi her şeyi arkamdan yansıtıyordu. Dört casus dahil. Yine de beni alıkoymak gibi bir niyetleri yoktu.

Bunu kontrol ederek "Ukrayna" dan ayrıldım ve sanki tereddütle düşündüm, takipçiler etrafıma dağıldı, solda biri cebinden yavaşça bir paket sigara çıkardı ve yaktı. Sprul ve toroy bir telefon kulübesine girdiler ve biriyle konuşuyormuş gibi yaptılar . ama gözlerini benden ayırmadı Diğer ikisi otelin önüne park etmiş bir arabaya bindiler. Açıkçası, bu durumda korundu. taksiye binersem

Anlaşıldı: tutuklanmamı değil, sıkı gözetim altında tutulmamı emrettiler. Minp, kahretsin, bir Amerikan casusu sanıldı. Onların bilmediği yönlerde sık sık ve uzun süre otelden ayrılmam, muhtemelen ajanların gizli turları olarak görülüyordu. Turist gibi davranan bir casusu ifşa etmenin yanı sıra ajan ağını indirmek ve izini sürmek gerekiyordu.

Böyle bir karşı casusluk paranoyası, Soğuk Savaş'ın o dönemleriyle oldukça tutarlıydı. Ve Amerika Birleşik Devletleri'nde, o zamanlar SSCB'den gelen tüm ziyaretçiler, gizli servisler, tam gözetim, telefon dinleme, Amerikalılarla tanıdıkların gizli doğrulaması şüphesini uyandırdı . Bu yüzden Moskova bölgesindeki dikkatsiz atışların bedelini ödedim.

Ne yapılmalıydı? Bana gönderilen KGB dedektifleri , Rusya'ya karşı dostane bir tavırla ilgili aklayıcı konuşmalarıma elbette aldırış etmeyeceklerdi. Onların anlayışına göre ben sinsi bir düşmanım. Ve bu nedenle Alla'yı onlardan herhangi bir şekilde korumak gerekiyordu. Ve ona ihanet etmeden, benim için en önemli şeyi tartışmasını görmek - aşkımızı nasıl kurtaracağımız.

İngilizce ve Rusça dillerinde aynı terim vardır - "kedi fare oyunu". Ancak bu, İngilizce'de kulağa biraz farklı geliyor - "kediyi fareyle oynamak." Bu ölümcül bire bir oyun. Ama dört kedi beni takip etti. Hala onlardan uzaklaşmayı umuyor. Artık kaçmaya karar veremeyen, ölüme mahkum bir fare rolünü oynamak için aldatıcı bir numara tasarladım.

Ukraina binasından yavaşça uzaklaşarak alt geçide indim ve Kutuzovsky Prospekt'in karşı tarafına çıktım. "Yemek Odası" tabelasının altındaki meyhaneye gittim, genellikle burada yemek yerdim ve alışkanlıktan self servis kuyruğunda durdum.

Bir tepsi, çatal, kaşık aldım ve burada günlük yemeklerin parasını ödedim - çorba, makarnalı köfte, jöle, ekmek. Onları burnunun dibinde masalardan birindeki boş bir koltuğa taşıdı , ama sadece yemek yiyormuş gibi yaptı: iştahı tamamen gitmişti. Stopovaya'nın pencerelerinin dışında "kuyruklarım" kaldırım boyunca yürüdü.

Yarım saat sonra caddeye çıktım ve bir sokağa saptım. Beni iki "kuyruk" takip etti, geri kalanı arabada bir yere saklandı. Piyade ajan arkamdan geldi ve ortağı sokağın diğer tarafında yürüdü. Alternatif olarak birbirlerinin yerini aldılar.

Bir ayakkabı tamircisi gördüm ve içine girdim. Yoğun zamanlarda ayakkabıcıdan yıpranmış topuklularımı düzeltmesini istedim, ayakkabıcı beklemeyi teklif etti ve bir saat sonra isteğimi yerine getirdi. Atölyesinin penceresinin dışında, her iki "kuyruk" da sıkıcı bir şekilde oyalandı.

Topuklarımın parasını ödedikten sonra serseriliğime devam ettim. Kievskaya Meydanı'na düştüm ve orada metro istasyonunun girişini gördüm. Metro istasyonunun fuayesi, kalabalığıyla beni memnun etti. Kalabalığı karıştırmak ve yoğunlaştırmak ve dedektiflerden kaçmak için bir şans vaat ediyordu . Ancak metro bilet gişesinden girişte beş kopek para alır almaz bana yapıştılar.

Sonra uzun bir yürüyen merdivene adım attım ve aşağı inerek kuyruklarla aramdaki mesafeyi artırdı . Biraz geride kaldılar, ama o kadar da değil , onlarsız metro trenine koşmayı ve gözetlemeden kaçmayı başardım .

Yine de, onları farklı bir şekilde nasıl sollayacağımı buldum: inen yürüyen merdivenin sonunda, aynı komşuya atladım ama yukarı çıktım ve tekrar merdivenlerden yukarı koştum. Dedektifler hâlâ aşağı iniyor ve bana öfkeyle bakıyorlardı.

Sonra onlar da yükselen yürüyen merdivene atladılar ve geğirdiler.Bu sırada ben tekrar inen yürüyen merdivene çıkıp koşarak aşağı koştum.Dörtnala gelen ajanlar önümden çakıp geçtiler.

Bir metro vagonuna çarptığımda ikisi de gitmişti. Ben іyuzpikovap Ama boşuna! Arabanın kapıları kapanmadan bir dakika önce, yarışın iç çeken lideri peşimden geldi. Benden çok uzak olmayan bir koltuğa çöktü , iltihaplı gözleri vahşi bir öfkeyle parladı.

Metro treninin durağında perona çıktım ve mahzun bir şekilde yolda ilerledim, bacaklarımı zar zor hareket ettirdim ve teslim olduğumu açıkça göstererek beni de yorgun bir ajan takip etti. O. görünüşe göre küçük. kazandığını ve bu nedenle, metro treninin kapılarının kapanmaya başladığı ikinci anı kaçırarak topalladığını ve ben de şimşek çakmasıyla boşluklarından kaydım.

Tren hareket etti ve bana bir Amerikan faresiyle bir kedi sürüsünün acımasız oyununda kasıtlı olarak kısa bir mola verdi.

Bir sonraki durakta başka bir istasyona geçtim, rotamı değiştirdim, metrodan inip Kazansky tren istasyonunun yanındaki meydana gittim, gözetleme olmadığından emin oldum. Trende oturdum, Bykovo'da shui yuvarladım

Bykovo tren istasyonunun peronunda Alla'yı gördüm. Kulübemizde beni beklemeden oraya geldi. Ne de olsa, Moskova'da üç saatten fazla "kuyruklarımla" dolaştım. Kötü bir şey bekleyen Alla, tedirgin oldu:

- Başın belada mı?

Evet. büyük sorun, kabul ettim.

- Sorun ne?

Takip ediliyordum. ondan uzun süre kurtuldum

- Neden*?

• Beni izleyen devlet güvenlik görevlileri seni bulamasın diye.

• Ama yanlış yapıyorsun. - Allah dedi. - Süresi biten vizenizi uzatmak isteseniz daha iyi olur .

• Uzatılmayacak. Bundan %100 eminim.

Casusluktan şüphelenildiğim konusunda sessiz kalmak zorunda kaldım, Alla'yı paniğe kaptırmak istemedim. Onu sakinleştirmeye çalıştım.

• Vizenin uzatılmasıyla ilgili olarak, bence mümkün olmasa da tavsiyenize uyacağım. Yarın buradan kovulacağımı öngörüyorum. Ama yine de sana dönmenin bir yolunu bulacağım.Güven bana Ve bekle beni.Sana mektuplar yazacağım. Ve yarın akşam sekizde Kazan istasyonuna gel, başarabilirsem orada vedalaşacağız.

Bayıldı ve sarardı, onu öptüm ve çok geçmeden Moskova'ya giden trene bindim. Ayrılmadan önce arabanın girişinde durdu ve platformda hareketsiz duran Alla'ya baktı.

O sabah otelin lobisinde üç yeni ajan etrafımı sardı, artık gözetleme oyunu oynamıyorlardı. Üçlü, bir grup zorunlu eskort oluşturdu.

Kayıt masasında turist vizemin bir haftalık uzatılmasını talep ettim. Bu, büronun bir çalışanı tarafından açıkça reddedildi. Pasaportumu bana geri verdi ve kesin bir sesle hemen Gorki Caddesi'ne, OVIR'e - Berlin Dışişleri Bakanlığı Vize ve Kayıt Dairesi'ne gitmem gerektiğini söyledi.

Acenteler eşliğinde metroyla şimdi Tverskaya olarak adlandırılan Gorky Caddesi'ne gittim.OVIR ofisinde yetkililer pasaportumu aldılar ve SSCB'den ayrılmam için vizeyi damgaladılar.Bu 15 dakika sürdü . Alışılmadık bürokratik acele, kaderimin önceden belirlenmiş olduğu anlamına geliyordu.

Intourist ofisinde, o gün akşam saat 11:30'da Berlin'e hareket eden bir tren bileti bana aynı hızla verildi. Ve Intourist çalışanı protesto etmeyi kafama takmamak için beni çok hızlı bir şekilde korkunç görünümlü iki adamın ofisine götürdü.Düz sivil kıyafetleri askeri tavırla birleştiğinde, yüksek rütbeli subayları teşhis etmeyi mümkün kıldı . gizli polis Şef bana döndü:

• Bildiğimiz gibi, Rusça biliyorsunuz. Ben Sovyet yetkililerinin bir temsilcisiyim. sana duyuruyorum 24 saat içinde ülkemizden ayrılmanız gerekmektedir.

Ruhen harap bir halde sokağa çıktım, neden bu kadar ağır bir şekilde cezalandırılıyorum? Buradaki tek masum günahım, bir Rus kadınına olan sevgim ve onu polis mayınlarından kurtarma arzusu. Sovyet hükümetine zarar verecek hiçbir şey yapmadım. Ve genel olarak, herhangi bir devlet otoritesinin beni Alla'dan ayırma hakkı yoktur. Bu çok çirkin. adli! Sırf bunun için hayatım mahvoldu. Amerikalı olduğumu , özgür bir adam olarak, sevme ve mutlu olma özgürlüğümü elimden alıyorlar...

Sovyet başkentinin tam merkezinde Amerikan tarzında böyle düşünerek , cesaretsizliğimin üstesinden geldim ve polisin her şeye kadirliğine karşı benim gücüm dahilinde olan son muhalefete yeniden uyum sağladım. Bu arada üç ajan peşimden geliyordu, bana gittikçe yaklaşıyorlardı çünkü akşam alacakaranlığı çoktan başlamıştı.

Gorky Caddesi'nde Central Telegraph'ın gri bloğunu geçtim ve sola, bitişiğindeki Gazetny Lane'e döndüm, birkaç blok daha yürüdüm. Şimdi Bolshaya Nikitskaya olan Herzen Caddesi'ne çıktım . Manezhnaya Meydanı'na taşındı. Vızıltıya varmadan önce ışıksız bir kapı aralığı gördü ve oradan geniş, karanlık bir avluya girdi.

Arkamdan iki gözetmen avluya girdi. Onlara gösteriyorum. Evin duvarına yaslanarak küçük bir ihtiyacını giderdi. Ajanlar beklentiyle kapı aralığına çekildiler, aynı anda avlunun derinliklerine koştum ve vasiyetnamede bir boşluk bulmayı umdum. Ama o hiçbir yerde değildi

Lanetli avlu, birbirine bağlı binalardan oluşan bir labirentte bir bağırsak gibi kıvrıldı ve çıkmaz bir sokakta sona erdi - üç metreden yüksek yükseklikte beton bir çit duvarı.

Çıkmaza saplanmış, çöplerin arasında birkaç kirli, yontulmamış tahta kutusu gördüm. Kutuyu kutunun üstüne koyup üzerine çıktı, çıtırdayıp parçalanmak üzereydiler. Ama onlardan bile beton çitin tepesine ulaşmak imkansızdı ve eğer atlarsanız, o zaman sadece bir kez, ardından dayanıksız kutular şüphesiz çökerdi .

Bir basketbol atlayışında parmaklarımla çitin kenarını tuttum, kendimi yukarı çektim ve üzerine tırmandım. İkinci atlama daha az başarılı oldu, sol bacağımı incittim. Topallayarak, Nikitsky Yolu boyunca tekrar Gorki Caddesi'ne koştu . Birkaç dakika sonra metroya bindim ve Kazan istasyonuna gittim.

Alla ile veda görüşmesi üzücü ve kısa sürdü. Bu tek başına pek teselli değildi . bana zulmedenlerin Alla hakkında hiçbir şey bilmediklerini . Aşkımızın intikamını almakla tehdit edilmedi. Hâlâ o kadar genç ve iyimserdik ki, hâlâ birlikte bir gelecek hayali kuruyor ve bunun hakkında konuşuyorduk. Alla için Rusya'ya dönmeye yemin ettim.

"Ukrayna" ya döndüğümde, başka bir ajan maiyetiyle Belorussky tren istasyonuna gittim. Trenim hareket ettiğinde, kompartımanın penceresinde Moskova varoşlarının gece ışıkları yanıp sönüyordu. Ama başka bir şey gördüm : Alla elektrikli bir trene biniyor, Bykovo'ya kulübemize gidiyor, giriyor, kurabiyelerle çay içiyor, Soçi sahilinde el ele tutuşup birlikte durduğumuz bir fotoğrafa bakıyor.

Bu vizyon daha sonra geceleri Rusya'dan uzakta beni hayal etti.

Rusya'ya dön

Moskova treniyle Doğu Berlin'e vardığımda, "Berlin Duvarı" sınırındaki geçidi korumak için karakola gittim. Amerikan pasaportunu gösterdi ve Batı Berlin'deki Friedrich Strasse'ye girdi. Ama Almanya'dan New York'uma daha fazla uçmadım .

Alla'dan uzaklaşmamak ve bir şekilde buradan Moskova'ya dönmeyi başarmak için Avrupa'da kalmak istedim. Bunun için geçici olarak Danimarka'ya yerleşmeyi planladım.

Hollywood Kleopatra'nın ve birkaç İtalyan filminin Avrupa filmlerine katıldıktan sonra , Danimarka Kopenhag'da benim için uygun bir iş çıktı . Orada Roma fitness kulübünde spor koçu olarak iş buldum.Müşterileri kilo vermek ve iyi figürler almak isteyen orta yaşlı erkekler ve kadınlardı. Ve iyi para kazandım.

Kopenhag yolunda, tren kompartımanında iki komşum vardı - Danimarkalı bir kadın ve Seylanlı bir öğrenci. Karşımda oturuyorlardı ve istasyondan ayrıldıktan 20 dakika sonra öğrenci kadına yaklaştı ve Rusların deyimiyle ona "dokunmaya" başladı, küstahlığından irkildi ve bir köşeye kıvrıldı. Ancak, onu rahatsız etmeye devam etti.

araya girmek zorunda kaldım

- Geri çekil seni orospu çocuğu. ondan! Ne de olsa, senin kabalığını reddettiğini görüyorsun.

Benim ondan çok daha güçlü olduğumu da gördü. Kadından uzaklaştı ve artık onu rahatsız etmedi. Bana teşekkür etti ve sonra benimle konuştu.

Adı Karen Nielsen'dı. Mayuri ve babasını ziyaret etmek için Kopenhag'a gidiyordu. Danimarka Komünist Partisi'nin aktif üyeleriydiler. Kızı, ailesinin siyasi inançlarını paylaştı. Moskova'da , Danca dahil birçok yabancı dilde yayın yapan devlet radyo istasyonunda çalıştı. Karen bir Rus ile evlendi , ancak karısının Danimarka'daki ailesini, Komünist Aile ile birlikte ziyaret etmesine izin verilmedi!

Moskova yetkilileri kendilerine bağlı kendi ve yabancı komünist eşlerine bile ayrımcılık yaparsa bana ve Alla'ya ne olacak?

Kopenhag'da, Karen'ın babası ve annesi onu tren istasyonunda karşıladı. Beni onlarla yemeğe davet ettiler. Daha sonra Axel Nielsen beni bir süre evlerinde kalmaya davet etti.

70 yaşındaki Axel, sabah benimle enerjik fiziksel egzersizler yapan çok güçlü bir yaşlı adamdı. Atletik eğitimi ve komünist maneviyatı, Danimarka'nın Naziler tarafından işgali sırasında , Gestapo Axel'i bir toplama kampına sürdüğünde hayatta kalmasına yardımcı oldu.

Her zaman komünizmin her yönde zafer kazanacağına kesin olarak inandı. Rus damadının gelişine getirilen yasak, inancını zayıflatmadı.

Kopenhag fitness kulübünde antrenör olarak işime devam ettim. Danimarka'nın başkentinde yaşam rahat, kaygısız ve huzurluydu. Sadece Alla hakkındaki düşünceler dinlenmedi. Zihinsel olarak, Rusça'da kısa bir kelime - "özlem" olarak adlandırılan sürekli bir acı yaşadım.

Axel ağrımı fark etti, sebebini sordu ve ben de. ііdyaya içten sempatisi, ona Rusya'daki sevgili kızından ayrılmasından biraz bahsetti.

Kısa süre sonra Axel, Danimarka Komünist Partisi'nin Lendogfolk gazetesini getirdi ve bana gösterdi, içinde yerel komünistleri ve sosyalistleri 7 Kasım'da SSCB'ye ücretli bir gezi için bir heyet oluşturmaya çağıran bir ilan basıldı. Bolşevik devrimleri.

Kopen'agen'deki Sovyet büyükelçiliği tarafından toplu giriş vizesi verilecek delegeler listesine ekleyebileceğini söyledi . Bunu bir mucize olarak kabul ettim! Büyükelçiliğin Danimarkalı komünistlere verdiği toplu vize, seyahatimin arifesinde beni Moskova KGB'sinin müdahalesinden kurtardı. Yani her şey harika çalıştı.

29 Danimarkalı ve aralarındaki tek Amerikalı, yıl dönümü kutlamalarından beş gün önce, buzlu bir akşam Moskova'ya geldi. Havaalanında bizi Danca bilen Rusça bir tercüman karşıladı, herkesin pasaportunu aldı, bizi bir otobüse bindirdi ve Moskva Oteli'ne götürdü.

Tur programına göre, yabancı turistlerin Sochi tatil beldesindeki geleneksel eğlencesi için yarın sabah Moskova'dan üç gün boyunca uçmamız gerekiyordu . Kopenhag'dan uçakla giderken bile, Moskova'daki ilk geceyi aynı şekilde değerlendirmeye hazırlandım : gizlice Bykovo'ya, Alla'ya gitmek.

Otelde çift kişilik odalara atandık. Ortağım, Danimarkalı bir kunduracı, güler yüzlü, iyi huylu bir adam olan Frank Carlsen çıktı.Ondan hoşlandım. Frank'in dışarıda geçirdiğim geceyi yetkililere bildirmemesini umuyordum.

Zorunlu acele beni grup yemeğine katılmamaya sevk etti. Ama bunu onlara yarın açıklayabilirim. ki yol yorgunluğumu yendim.

Moskva Oteli'nin birinci katında metroya bodrum girişi vardı, oraya indim ve Kazan istasyonuna gittim. Ondan trenle - Bykovo'ya Orada kendimi saat 10'dan sonra gecenin karanlığında buldum. Ama Alla'nın kiraladığı kulübeye giden yolu açıkça hatırladı.

Soğuk rüzgardan titreyerek sonbahar çamurunda yürüdü. Sokak ağaçlarının iskeletleri yapraklarını çoktan kaybetmiş. Ama mutlu bir şekilde Rus melankolisinden kurtuldum.

Ancak kulübenin yakınında ani bir hayal kırıklığı şoku yaşadı.Kilitli kapıda demir bir kilit asılıydı. Pencere kepenkleri sıkıca kapatılmıştı, onlara vurdum. ama tamamen cevapsız.İçeride kimse yoktu. Genel olarak, kulübe ıssız görünüyordu.

Yine de bir umutsuzluk ateşi içinde hatırladım: iki ay önce Alla, kışın gelişiyle birlikte köhne kulübenin donup kaldığından kısaca şikayet etti. ve sonra Alla, belki de arkadaşı tarafından yakındaki yalıtımlı bir evde korunacak . Ona yaklaşırken, bir pencerede loş bir ışık gördüm.

Pencereyi tıklattığımda, camın arkasında bir kadın silüeti belirdi. Tanıdık olmayan bir ses cevap verdi:

- Kapıyı kim çalıyor?

- Alla Ivanovna'yı arıyorum. O burada?

Delicesine özlediğim ikinci kadının yüzü cama dayadı, sordu.

- Oradaki kim?

- Benim. Joe.

- Ah. canım, geri döndün!

Kapıyı açtı ve beni loş koridora çıkardı, kucaklaştık, sevgili yüzümü öptüm. boyun. saçları, titreyen elleri. Alla'nın arkasında yaşlı bir kadın utanarak bize baktı.

Allah fısıldadı:

- Uzun zamandır mı geldin?

- HAYIR. Maalesef.

-Tamam, kimseyi mahçup etmeden beraber kalacağımız yere gidelim.

Paltosunu giydi ve beni ıssız bir sokağa çıkardı. El ele küçük bir hava sahasının istasyon binasına ulaştık. Yolcu bekleme odasında bir banka oturduk, az ötede burada uyuyan yolcular bize aldırış etmeden uyukluyorlardı. Buluşmamız için başka tenha bir yer yoktu.

Kucaklaşarak ayrı yaşadığımız günleri ve haftaları konuştuk, Alla okulda öğretmenlik yapmaktan bahsetti. Ona Kopenhag'a geliş ve KGB'den arkadaş olmayan uyanık arkadaşlarımı atlayarak buraya dönmeme yardım eden Danimarkalı bir komünistle tanışma hikayemi anlattım.

- Seni rahatsız etmediler mi? - endişelendim

- Böyle bir şey yoktu. - Allah'a cevap verdi.

postayla bildireceğim.

Pasaportuma tekrar el konulacağını da söyledi. Bunu sessizce dinledi. Birlikte Sovyet sicil dairesine gitme fikrimizin ikincil çöküşüne hiçbir şekilde tepki vermedi .

aşkımızın kaderi olan geleceğine bakmak istemedik

Sabah saat beşte Alla'ya arkadaşının evine kadar eşlik ettim, tren istasyonuna gittim ve ilk sabah treniyle Moskova'ya gittim. Danimarkalıların otelden havaalanına gitmesine zamanında yetişememekten korkuyordum.

Otelin ön kapısına koştuğumda Danimarkalıların çoktan otobüse bindiklerini gördüm. Ve sandığı valizleriyle dolu . Beş dakika daha geç kalsaydım pasaportsuz, vizesiz, uçak biletisiz polisin pençesine düşecektim.

Otel lobisinde, resepsiyon masasında, bizim heyetin Rus vasisi ayakta tiz bir sesle telefonda biriyle konuşuyordu, beni görünce sakinleşti ve telefonun ahizesine bir şeyler mırıldandı. Belli ki, bir gece kaçağının ortaya çıkışı hakkında doğru yere bildirildi

Keskin bir bakışla beni soktu ve sinirli bir şekilde parmağını tezgahın üzerinde duran çantama doğrulttu ve aldı. otobüse atladım

Havaalanına giderken, Danimarkalılar bana samimi bir kınama ile baktılar. Ve ardından sözsüz bir boykota maruz kaldı. Çeviri kılavuzu da aynı şekilde davrandı. Soçi'den Moskova'ya dönüş uçuşunun günüyle ilgili soruma bile cevap vermedi.

Sadece dünkü arkadaşım Frank Carlsen arkadaş canlısıydı . 6 Kasım'da Moskova'ya döneceğimizi ondan öğrendim. Ekledi:

-Otelde bulunmadığınız öğrenildiğinde, birçok milletvekili, garip Amerikalının onlara katılmasını onaylamayan bir şekilde konuştu.

Soçi'de bir turist grubu yine çiftler halinde bir otele yerleştirildi. Ancak bitişik odaların boş olduğu koridor bölümünde bana ayrı bir oda verdiler . Açık balkonları benimkine bitişikti.

Geceleri balkon kapısının gıcırtısından uyandım ve arkasında insan büyümesinin gölgesini gördüm. Elektrik ışığını açtım ve hayalet balkonumu terk etti. Birisi, Moskova'da sadece geceleri uyurgezer gibi dolaşmamı sağladı.

Sonra öğleden sonra bir kontrole tabi tutuldum: otelin bahçesinde dolgun bir fahişe yanıma geldi ve açıkça İngilizce olarak onunla eğlenmemi teklif etti. Reddettim. Orta yaşlı bir adam onu takip etti. gömleğimi satın almak, beni bir restorana götürmek, bana votka ve konyak ikram etmek isteyen bir yeraltı spekülatörü veya polis provokatörü . Bir tuzak sezdim, yemi yutmadım

Yine de aptaldı! Otelin posta kutusuna Alla'ya hitaben bir kartpostal attı: "Benimle 6 Kasım akşamı saat sekizde Bykovo istasyonunda buluş." Daha sonra ortaya çıktığı üzere, posta kartım casuslar tarafından posta kutusundan alınmış ve benim hatam nedeniyle onlara Alla hakkında bir polis ihbarı vermiş.

Danimarkalılarla Soçi'den Moskova'ya uçarken, bir ahmak beklemiyordum . postadaki dikkatsizliğimin tehlikeli bir şekilde Alla'nın peşini bırakmayacağını

Moskova'da tur grubumuz Berlin Oteli'ne yerleşti.Başkentin merkezini çevreleyen sokaklar karla bembeyaz oldu. Evlerin cephelerinde Komünist Parti'nin yıldönümü şerefine koyu kırmızı sloganlarla serpiştirilmiş kırmızı bayraklar. Politbüro liderleri, devasa sokak fotoğraflarında, yarınki tatilin de habercisi olarak Muskovitlere ciddi bir şekilde baktılar .

Ama benim ruh halim farklıydı: otelden nasıl gizlice çıkıp akşam saat 8'den sonra Bykovo'ya nasıl gidilir. Bunu yapmak için Berlin binasındaki iki çıkışı kullanabilirim - ön ve yan

hazırda bir araba bulunan üç ajan tarafından benim için kapatıldı . Ve taraf yayan iki dedektif tarafından engellendi, bu "hnostes"leri ehven-i şer olarak tercih ettim.

Arkamdan Ploshchad Revolyutsii metro istasyonuna girdiler Metroda, modası geçmiş yürüyen merdivenlerden yukarı çıkma numarasını tekrarlamamaya karar verdim. Yeni bir şey icat edilmeliydi. Ancak Kazan tren istasyonunun girişinde nedense "kuyruklarım" benden kurtuldu, öngörülemeyen bir felaketin endişe verici bir önsezisi ortaya çıktı.

Trende herhangi bir gözetleme izine rastlamadım, zamanında Bykovo'ya vardım. Ancak Alla platformda değildi. Bunun yerine Moskova "kuyruklarından" biri beni bekliyordu!

Trene geri atladım ama "kuyruk" beni takip etmedi ve trenin Bykovo'dan ayrılmasını hareketsizce izledi. Sinirlendim: Neler oluyor?

Bykovo'dan ayrıldıktan sonra trenin ikinci durağında indim ve on dakika sonra karşı istikamette trene bindim. Bykovo'ya döndüm ve platformda ne ajanı ne de Alla'yı görmedim.

Şaşkınlıkla istasyon meydanına girdi ve şaşkına döndü, orada tek bir düzende üç siyah limuzin duruyordu ve önlerinde aynı siyah deri paltolu altı adam vardı. Bütün siyahlar bana dikkatle baktı, bir kurt gibi, yırtıcı. Avlarının kurbanı nihayet bir tuzağa düşmüştür.

Ve ancak o zaman aklıma geldi: Alla'ya gönderdiğim Sochi postam ele geçirildi ve ölümcül bir bumerang darbesiyle onarılamaz bir hasara neden oldu.

Yenilginin acısı içimi delip geçti Ama direnme isteğimi kırmadı . Bir av tuzağına düştüğümde, yaralı bir hayvan gibi kendimi son nefesime kadar savunmaya çalıştım. Altı ajandan hızla irkildim ve istasyon peronlarına koştum.Ajanlar sanki bir daha onlardan kurtulamayacağımı biliyorlarmışçasına sakince peşimdeler.

Bykovo istasyonunda, Moskova'dan gelen ve geri dönen elektrikli trenler için rayların ve platformların altında bir yaya tüneli vardı. Tünele girerken başkentten gelen bir tren gördüm. Yolcuları tünele iniyordu ve ben onlarla çarpıştım.

Ve şaşkınlıkla dondum - Alla ağır bir alışveriş çantasıyla bana doğru yürüyordu O büyülü andan itibaren, telepatinin manevi gücüne, akraba ruhların sezgisel bağlantısına inanıyorum.

Alla beni ve arkadaki siyah "kuyrukları" gördü. Benimle aynı hizaya geldi ve çabucak şöyle dedi:

• Her şeyi öğrendiler. Seninle ilgili her şeyi öğrendim.

sessizce dedim ki:

• Yarın öğleden sonra Berlin Oteli'nde telefonunu bekleyeceğim.

Telefon numaramı aradı ve hemen ayrıldık.

Tünelden platforma çıktım ve hemen üç polis tarafından durduruldum. Biri bana dedi ki:

• Moskova çevresinde yabancılar için 40 km'lik bölgeyi ihlal etmekten tutuklusunuz .

Bu dırdır kısmen mantıklıydı: Bykovo, yabancıların erişebileceği bölgede olmasına rağmen, sonuçta, bir saatten daha kısa bir süre önce buradan trenle ayrıldım ve polis sınırını geçebildim.

Polis etrafımı sardı ve beni karakol meydanına götürdü.Altı ajan biraz daha uzakta yürüyorlardı.Alla aniden bize doğru koştu.

• Onu serbest bırak! Yanlış bir şey yapmadı.

Sonuç olarak, benimle karakolda kaldı. Ajanların geldiği yer orasıydı. Beni sorgulamaya başladılar ve yan odaya götürüldü . Alla'nın delici çığlıkları oradan duyuldu, o kadar yürek burkan bir çığlık attı ki, dövüldüğü belliydi.

Onu kurtarmaya koştum ama ajanlar ve polisler beni bağladılar ve beni bir sandalyenin oturağına yasladılar. sürü halinde omzuma düştüler

•"VE. Çığlıklar kesildiğinde L'nin ellerini sıktı, polis memuru gözaltına alınmamla ilgili bir protokol yazmak için kasıtlı olarak çok uzun zaman aldı. Fanatizmlerine tanıklık edemem diye dayak Alla'yı çoktan serbest bıraktılar.

Bir grup ajan beni trene kadar geçirdi. İçlerinden biri benimle arabaya bindi ve oldukça uzakta oturdu. İnsanların oturduğu birkaç sıra bankla ayrıldık . Onlar olmayın. Bu alçağın kemiklerini kırardım

Kazansky tren istasyonundan metroya binip Devrim Meydanı'na gittim ve oradan Berlin Oteli'ne kadar yürüdüm. Geceleri bölge ıssızdı , sadece ajan arkamdan yaklaşık otuz metre kadar yürüdü, arkamı döndüm ve göğüs göğüse çarpışmak için yumruklarımı sıkarak ona doğru koştum. Ancak ajan benden bir polisin kaldırımda yürüdüğü meteoroloji istasyonuna kadar uzandı. Bir korkak ona doğru uçtu ve beni işaret ederek bir şeyler mırıldandı. Bu yüzden Leela'nın intikamını alamadım. Ve topallayarak otele doğru çılgınlar gibi İngilizce küfürler etti.

7 Kasım'da Danimarka heyetinin tüm üyeleri şenlikli geçit töreni için davetiyelerle Kızıl Meydan'a gittiler ve ben de gidecektim. dün Bykovo'da Alla'ya işkence ederek tatilimi zehir etmemiş olsalardı.

Otelde kaldı ve telefonunu bekledi. Dünün kabusuna rağmen beni aradı Rus kadınları, görüyorsunuz, biz kendimiz» • cesuruz. Akşam sinemada buluşmak için anlaştık - Rusya "

Her zamanki gibi iki "kuyruk" ile "Rusya" ya sürüklendim. Ama onlardan Alla ile bir randevuyu saklamanın bir anlamı yoktu.

Onunla gişede tanıştığımda sevgili yüzümdeki morlukları ve dayakları fark etmemiştim . ağlamasın diye.

Sinemada uzayla ilgili oldukça sıkıcı bir film gösterildi. Salon kalabalık değildi. En son sıraya oturduk. Önümüzde sadece birkaç sahte seyirci vardı - "kuyruklarım" Ekrandaki yüksek sesli konuşmalar ve müzik, ajanların konuşmalarımızı dinlemesini engelledi.

Alla, kartpostalımı Soçi'den almadığını doğruladı. Karşı istihbarat görevlilerinin üç gün önce okuluna nasıl geldiklerini ve “Amerikan Mowry kimdir? Seninle nasıl iletişime geçti? Bu adam ne hakkında konuşuyor? Hangi sorular?”

Memurlar ayrıca okulun personel bölümünü ziyaret ederek Alla'nın resmi dosyasını incelediler, Krutoye köyüne gittiler, Alla ve annesinin evini ziyaret ettiler, komşularla görüştüler, Alla'nın kimlerle iletişim kurduğunu, kimlerin onu ziyaret ettiğini sordular. Bir Amerikalı gece buraya nasıl girer?

Soruşturmanın sonunda, karşı istihbarat görevlileri görünüşe göre benim bir casus olmadığıma ikna oldular. Alla'ya soruldu:

- Bu Amerikalıyı seviyor gibisin?

"O benim arkadaşım," diye yanıtladı. - Ve bu benim kendi işim.

- HAYIR. kişisel değil - ona duyurdu. - Davranışınız Sovyet toplumunun temellerini baltalıyor. Bir ABD vatandaşıyla olan kısır ilişkinize son vermenizi resmen talep ediyoruz. Aksi takdirde kendinizi suçlayın Kamu yararını koruyoruz ve aşırı önlemlerle sizi dizginleyebiliriz.

"Aşırı önlemler" bir polis dayağıyla başladı ve bu nasıl olacak , dehşete kapıldım. devamı 9 Bugünkü karşılaşmamız için Allah başka nasıl çeksin 9 Aşkım onun için bir talihsizliğe dönüştü Ondan kurtulmak bizim ayrılığımızdı Ama o zamanlar benim için neredeyse intihara eşdeğerdi.

Sinemadan cenaze havasında çıktık. Alla, annesini ziyaret etmek için Krutoye'ye gitmeye karar verdi. Muhtemelen sadece annesi onu biraz teselli edebilirdi. Alla'ya Kursk tren istasyonuna kadar eşlik ettim. Trene binene kadar elinden tuttu

Alla'nın girdiği arabanın bir camı kırıktı, içinden yine ellerimizi kapattık, yüzlerimizi yaklaştırdık, şefkatle göz göze baktık. Ve tren hareket etmeye başladığında. Alla, kafamdan suni kürkten kulak kapaklı bir şapka kopardı. Bana sonsuza dek veda ederek küçük şeyimi hatıra olarak aldığını tahmin ettim.

Kadınsı içgüdüsü açıktı. Sabah otel yönetiminin araması üzerine birinci kattaki salona indim, üç ajans ve bir yönetim çalışanı yanıma geldi. Sipariş verdi:

- Eşyalarını paketle. Şimdi havaalanına götürüleceksiniz

Çantamı alıp lobiye döndüğümde görevliler beni otelden çıkarıp siyah arabalarına bindirdiler. Arka koltukta iki gardiyan beni aralarına sıkıştırdı. Vnukovo havaalanına kadar tek kelime etmediler. Parasını ödedikleri uçak biletini bana verdiler ve beni Finair uçağının iskelesine götürdüler. Helsinki'ye uçuyor.

Kalkıştan sonra hostes bana bakarak endişeyle sordu:

• Bir şeyden bıktın mı?

• Hayır, diye yanıtladım. - Sadece aşk tarafından cezalandırıldım

Kaşlarını anlaşılmaz bir şekilde kaldırdı ve beni şakacı bir eksantrik olarak görerek uzaklaştı .

Lomboza tutunup uçsuz bucaksız karlı tarlalara baktım, öyle buz gibi bir soğuk esiyorlardı ki, bir uçağın sıcak kabininde hava soğuk geliyordu. Güle güle. Rusya, acımasız "nazik kraliçe!" Güle güle. ala

22 yıl sonra

York'ta aylarca Alla mektupları ve çeşitli hediyelik eşyalarla küçük paketlerle yattım, ancak bir kez bile yanıt vermedi - lp ( i " Çünkü elbette benden hiçbir şey almadı. yılların görünmeyen cephelerinden biri olan “soğuk savaş”.

Sık sık Alla'yı hayal ettim ama eskisi kadar güven verici bir şekilde değil. Haziran ayında, uykuya dalmış olarak, mehtaplı bir gecede tozlu bir yolda tekrar dik yokuşa yürüdüm. Önünde sarışın bir kız figürü gördüm , ama benden uzaklaştı ve bir derzh-plne.oi çitinin kapılarının arkasında kayboldu. Kapıyı açtım ama onu hiçbir yerde görmedim, ardından onu aradım. her yerde dolaştı, boğuldu .. ve çılgın bir "dayaktan" uyandı.

Aşkım benden çalınmış olsa da, bu Rusya'daki her şeye karşı kapsamlı bir kin beslemedi. Sıradan Moskovalıların tanımadıkları bir Amerikalı için sokak sevimliliğini hatırladım . Moskova Haberlerinden Sovyet gazetecinin polis yasaklarına yemin etmem için bana riskli bir şekilde yardım ettiğini unutmadım Orekhovo-Zuyevo gecesinde dokumacının cömert nezaketini hatırladı. Bence tüm bu Rus halkı, Rusya'yı gizli polisinden çok daha fazla kişileştirdi.

Aynı zamanda, Alla'nın telafisi mümkün olmayan kaybı beni yıktı ve adeta içeriden dondurdu. New York'ta birkaç yıl daha aktör oldum ve spor kulüplerinde çalıştım ama zaten ilham almadan, mekanik, ağır ağır, sadece geçimlik bir ücret uğruna çalıştım ... Gittikçe azaldılar, bu da sona erdi. beni heyecanlandırıyor.

Yavaş yavaş, tamamen eskiyene kadar uzun süre kullandığım en ucuz ürünleri ve düşük kaliteli kıyafetleri almaya alıştım.

Aynı zamanda, genel kabul gören eğlenceler - sinema, müzikaller - iğrenç hale geldi . TELEVİZYON. Televizyonsuz, telefonsuz, tamamen Amerikan dışı bir şekilde yaşadı. Bununla birlikte, tarihi edebiyat, tabloid olmayan gazeteler ve Rusya hakkında kitaplar için eski tercih devam etti.Bu kitaplar Moskova anılarımı korudu, ancak yine de reçetelerinin büyümesinden - 10 yıl, 15 yıl - amansız bir şekilde soldu . 20 yıl.

Uzun vadeli geçmişin puslu mesafesinden, Alla'nın solmakta olan imajı su yüzüne çıktı ve bende, hasta bir hastanın vücudunun uzun zaman önce kesilmiş bir bölümünde bazen hissettiği acıyla aynı şekilde canlandı.

Alla'dan ayrıldıktan 20 yıl sonra, sadece yemek ve küçük bir oda kiralamak için fakir bir şekilde kazandım. New York Times matbaasında gazete paketleyici ve yükleyici olarak çalıştı .

Mahallem yavaş yavaş soylulaştırıldı, parası az olan kiracılar odalarından çıkarıldı, boşalan yerler pahalı apartmanlara dönüştürüldü ve varlıklı vatandaşlara kiraya verildi , ben iki kez tahliye edildim. Ve 1985 baharında, yaklaşmakta olan üçüncü tahliye hakkında bilgilendirildiler.

Nisan 1985'te Manhattan'ın Batı Yakası'nda, 70. Cadde'deki beş katlı bir binanın bir odasından en geç 31 Mayıs'ta yazılı bir tahliye bildirimi aldım. Bildirim ev sahibi Denise Sobel tarafından imzalandı . Milyarder bir finansçı olan babası Edmund Littlefield, Forbes'un en zengin 400 Amerikalı listesinde yer aldı.

New York ve Connecticut'ta dem sahibi bir milyarderin evli kızı Sobel Hanım yaşadığım beş katlı binasında 22 odayı dar gelirli kiracılardan temizledi.Ben onun tarafından sürgüne mahkum edilen son kiracılardan biri oldum .

Hayatımda ilk kez, büyük paranın her şeye gücü yeten Amerika'ya direnmeye çalıştım, New York'un en güçlü insanlarına korumamı isteyen mektuplar gönderdim - Belediye Başkanı Koch, sinagogun baş hahamı Kardinal O'Connor, Cemaati ev sahibesi Denise Sobel'di. Ama dilekçelerim cevapsız kaldı.

O da belediye mahkemesine başvurdu. Ancak Ev Sahipliği Heyeti oybirliğiyle Bayan Sobel'in beni evden çıkarma hakkına sahip olduğuna karar verdi. Ve yaz sonunda, zorla tahliye için özel polis memuru bana geldi. Kasım ayına kadar mühlet verildiğini, sonrasında mahkeme kararına uymazsam beni zorla odamdan sokağa atacaklarını söyledi.

Bunu takiben Bayan Sobel bana kötü niyetli bir şekilde şunları söyledi:

Tıpkı senin gibi. evsizler için sığınakta bir yer!

O zamanlar New York'ta 60.000 evsiz vardı, gecekondularda onlara sadece bir yatak veriliyordu, gündüzleri şehirde dolaşıp dileniyorlar, başkalarının yataklarını yiyorlardı.

Taşınmadan önce, ii) tek varlığımdan - birikmiş iki yüz kitaptan - kurtulmam gerekiyordu. Onu kaldırımda çıkardım ve rastgele yoldan geçenlere dağıttım. Sadece bir şilte ve çarşaf değişimiyle birlikte bir selofan çantası bıraktı.

Bir gün biri kapımı çaldı. Polisin geleceğini tahmin ederek gözetleme deliğinden dikkatlice baktım. Ama kapının arkasında sivil giyimli bir hancı duruyordu. Kapıyı açarken temkinli bir şekilde sordum.

Ne istiyorsun?

Benim adım Iona Andronov, ben bir gazeteciyim. - o kadar özel bir aksanla pnі liisky'de dedi ki, bir ritmi atladım.

Gazetemde senin hakkında yazmak istiyorum, diye devam etti.

Hangi gazetede?

• Burası Edebiyat Gazetesi. Moskova'da yayınlandı. Sovyetler Birliği'nde çok popüler.

Tanrım! Karşımda Rusya'dan bir adam duruyordu. Mimm.pu'ya girmesine izin verdim. Sorularını yanıtlamaya başladım ama onunla konuşmanın beni zihinsel olarak 20 yıl öncesine, yarı unutulmuş Moskova'ya, gençliğime ve mutsuz aşkıma götürdüğünü bilmiyordu.

Rus gazeteci, ona baktığımda onu hiç görmediğimi bilmiyordu. •i */ Alla'nın hareket eden trenin açık penceresindeki hatıralarda yaşayan tatlı, sevgili, hüzünlü yüzü.

Moskovalı, iş ziyaretinin bana kader gibi göründüğünü bilmiyordu Andronov, ona sessizce Ulak dediğimi bilmiyordu.

Beni bir komşu olarak ziyarete davet ederek beni şaşırttı, karısı Ilpontina'nın Rusça'da içtenlikle yardımsever olduğu ortaya çıktı. Yabancı oldukları için "yaşam alanlarındaki talihsizliklerime saygı duydular, ancak hiçbir şey" yardımcı olamadı. Onları bir kereden fazla ziyaret ettim, ancak • 4'ünde aşk ve bir Soyot vatandaşı yüzünden KGB ile olan eski anlaşmazlığım yüzünden kan ağladım.

1985 sonbaharının başlarında Andronov beni New York'a gelen Moskovalı bir yazar olan Genrikh Borovik ile tanıştırdı. Evsiz Amerikalılar hakkında bir film çeken bir film ekibinin başındaydı. Borovik'in isteği üzerine, tahliyemin arifesinde, ben yerdeki şilteyle çirkin dairemi filme almalarına izin verdim. Ve bir anlatıcı olarak hareket etmeyi ve Harlem'in kenar mahallelerinde, Manhattan Bowery'de ve modaya uygun Beşinci Cadde'de rehberlik etmeyi kabul etti .

film propagandasını da kendi tarzımda kullanmak istedim: Deniz gibi utanmaz zenginleri alenen ifşa etmek . Dezavantajlıları evlerinden küstahça sınır dışı ettikleri için Sobel. Ayrıca bir Rus filmi olabilir. umduğum gibi, Alla'ya dönmek için Moskova'ya geri dönüş olarak bana hizmet edecek.

Birkaç gün süren çekimlerden sonra Borovik ayrıldı ve bir ay sonra tahliye edildim. Ama aynı zamanda, sanki bir sihir gibi, kaderim New Yorklu hayırsever Meg Boyle tarafından hafifletildi. Bana 87. Cadde'deki evinde fakirler için küçük bir oda kiraladı . Yatağımı ve spor çantamı oraya taşıdım. Benimle arkadaş olan Andronov da beni neşelendirmek için oraya geldi.

1986 baharında Rusya'da katıldığım bir Sovyet filmi gösterildi ve aynı zamanda New York Times'da bu filmin yıkıcı bir eleştirisi çıktı, diğer şehir gazeteleri ve televizyon beni yozlaşmış bir hain, aşağılık bir suç ortağı olarak tasvir etti . "şeytanın imparatorluğu " ndan Ve Andronov benim casus kışkırtıcım ilan edildi , ancak Moskova filminde evsiz insanlarımızla ilgili hiçbir şekilde yer almamasına rağmen, aniden gazetesinde benimle ilgili ilk makaleyi hatırladı.

New York Times matbaacıları bana "kızıl komünistler" demeye başladı. Beş iş arkadaşım söyledi. beni öldürmekten memnun olacaklarını. Amerikalıların ezici çoğunluğu , gazeteciliklerini genellikle şüpheyle algılayan veya hiç algılamayan o zamanki Sovyet halkının aksine, basınımıza yönelik herhangi bir iftiraya körü körüne inanıyor .

The New York Times'ın yayıncıları, itaatkâr sendika patronları Ed Burke'e astlarını bir araya getirmek ve sorgulanamaz bir karar ilan etmek için sessizce iftira attılar:

• Maury'yi buradan çıkarmalıyız. Onun gibi birine burada yer yok.

Bu yüzden işimi kaybettim Maaş yerine işsizler için dilenci ödeneği ve kendi kendine beslenemeyenler için yemek kuponu aldım.

Andronov manevi destek için bana Literaturnaya Gazeta'nın Sovyet Kırım'ında yaşayan Antonina Ingauer adlı bir kadından aldığı bir mektubu getirdi, beni evinde bedavaya yaşamaya ve dinlenmeye davet etti. Üstelik Amerika'dan Rusya'ya uçak biletimi ödemeyi teklif etti .

, Andronov'un gazete patronlarıyla misafir olarak onlarla aylık tatilimi ayarlamayı üstlendiği yaz tatili sırasında onunla Rusya'ya yapacağım geziyi planlamaya sevk etti .

Böyle bir mühlet, TNT olmasına rağmen benim için çok uygun oldu . Amerikan basınında yeni bir öfke patlaması Ama New York'ta ben. belki de kaybedecek bir şeyi yoktu.Yoksullar yurdunda bile 67. Cadde dışında biri odamın kapısının koluna bok bulaştırdı.

Ağustos ayında ben Andronov ve eşi Valentina, bir konsey uçağıyla Moskova'ya gittiler, şimdilik, yolculuğumun bilinmeyen yarım nedeni olan Alla'yı görmek için Rus arkadaşlarımdan saklanmaya devam ettim.

Moskova'da ve diğer üç şehirde, benim için fabrika ekipleri, kurumlar, okullar, gazetecilik yazı işleri ekipleriyle bir dizi toplantı ayarladılar ve sıcak sempatilerini ifade ettiler ve maddi bir ödül vermek istediler. Amerikan basınının rüşvetimle ilgili iftiralarına katkıda bulunmak. Pek çok Rus'a sempati duyanlardan başka bir tür destek istedim: New York Şehir Meclisi'ne yoksullaştırılmış "irtiranların" toplu tahliyesini yasaklaması için bir çağrı imzalamak.

Bana gösterilen evrensel misafirperverlik, Sovyet yetkililerinin bir oyunu değildi. Nezaket, Rus halkının doğuştan gelen bir özelliğidir . Ve 1964'te Rusya'dan kovulduğumda olmayan bir özgürlüğü yeniden kazandı. Şimdi siyasi bir çözülme var . "perestroyka" denir.

, ama korkmadan nihayet Andronov'a 22 yıl önce tüm aşk ilişkilerini anlattı ve Alla'ya dönmeyi umarak onunla geldiğini itiraf etti.

Bu ilk başta arkadaşımın cesaretini kırdı. Ancak daha sonra polis adres servisi aracılığıyla Alla Ivanovna Golubkova'nın artık Moskova yakınlarındaki Krutoy köyünde, Bykovo'da veya Moskova'da yaşamadığını öğrenir . Bir hafta sonra beni yeni bir haberle üzdü: vatandaş Alla Ivanovna Golubkova, SSCB'de hiçbir yerde kayıtlı değildi . Ama ondan sonra bile onun öldüğüne inanamadım.

Ve Andronov'un bana haber verdiği o unutulmaz gün geldi. Albina Tikhomirova adında bir kadının Literaturnaya Gazeta'nın editörlerine telefon ederek tanıdığı bir Amerikalı olan Joseph Mauri ile görüşmek için yardım istediğini söyledi. Bu benim Allah'ımdı!

Bizim modamız zamanında kendine güzel bir isim buldu - Albina Neden? Açıklaması kolay : hemen hemen her kız güzel bir kıyafet, güzel ayakkabılar, güzel bir şapka, takılar, kozmetik ürünlerle kendini süslemeye çalışır . Bütün bunlar 60'larda Ruslar arasında ender görülen bir eksiklikti, bu yüzden sıradan adı Alla olan taşralı ahmak, muhteşem Külkedisi gibi büyüleyici Albina'ya dönüşmeye karar verdi. Ama sevgilimin kaprisleriyle alay etmedim ve onun zevki için ona daha az yüksek sesle Alla demeye çalıştım.

Şimdi Albina Tikhomirova, Moskova yakınlarındaki Lyubertsy şehrinde yaşıyordu, oraya her zamanki gibi trenle gittim. Eskisi gibi istasyon peronunda buluştuk, sarıldık, öpüştük. gözyaşı döktük.

Geçen yıllar bizi dıştan değiştirdi. Zarif bir kızdan iri yarı bir hanımefendiye dönüştü . Çok uzun ayrılık bizi tamamen farklı insanlar yaptı .

Evine doğru yürürken bana evli olduğunu söyledi . bir erkek çocuk doğurdu, boşandı. Eski kocanın soyadı Tikhomirov'dur . Onunla evlendikten sonra Tikhomirova oldu ve bu nedenle polisten yeni bir pasaport aldığında, aynı zamanda adını da değiştirdi. Ancak daha sonra Albina'ya dönüşmesi onu güzel bir yaşamla mutlu etmedi.

Proleter Lyubertsy'de bir okul öğretmeni ve oğlu, çok aileli bir binada tek odalı bir dairede yaşıyordu. Albina'nın yakınında salatalık, domates, soğan, lahana yetiştirdiği küçük bir bahçesi vardı.Bu vitamin ürünleri, bekar bir anne ve oğlunun mütevazı geçimine önemli bir yardımcı oldu.

Albina beni evine götürdü, dolap kapılarını açtı, bir karton kutu çıkardı ve kulaklıklı bir şapka çıkardı. 22 yıl önce Kursk tren istasyonunda yaptığımız veda görüşmemizin son anında hatıra olarak benden çaldığı

Albina'ya dokundum. Çürümüş ve gıcırdayan bir kanepeye oturduk. Ama yakında, telefon yürek parçalayıcı bir şekilde çaldı. Albina kalktı, telefonu aldı, birine "merhaba" dedi ve bana döndü. Sessizce birkaç parçalı cümle söyledi. Bu arada kanepenin yan tarafında esmer bir adamın çerçeveli bir fotoğrafının asılı olduğu bir duvar rafı dikkatimi çekti.

Albina ahizeyi telefonun üzerine koydu ve sertçe bana döndü. Gözlerinde şaşkınlık ve bıkkınlık gördüm. Köpek anlamış olsa da kendini tutamadı:

Bir adamla konuştuğunu sanıyordum?

Sessizce başını olumlu anlamda salladı. Tuzlu olmadığın için teşekkürler.Saygısını sarsmadığın için teşekkürler. Ve kıskançlık hissetmedim . Ne de olsa Alla'yı sevdi ve sevmekten vazgeçmedi. Ona benzeyen Albina'nın zor bir kaderi olan başka bir kadın olduğu ortaya çıktı, ♦♦("başarılı bir evlilik, kaybolan bir gençlik ve neşesiz bir yalnızlık ... En azından bazı yerel bakanlar tarafından aydınlatıldı .

Buradaki geçmişim sonsuza dek gitti. Ona "Moskova-Lyubertsy-Lykopo ve daha fazlası her yerde" rotası boyunca banliyö elektrikli treniyle ulaşamazsınız.

O gün Albinin'e hala veda edemedim ve demek istemedim, ona olan eski aşkım tamamen ölmedi. Uzun vadeli hayallerimin kadınına karşı aynı derecede samimi bir sevgi onun yerini aldı . Ancak Inc. kalıntılarını da kaybetmeyecek mi? Albina'dan benimle New York'a gelmesini ister misin?

Bu trajik bir delilik olurdu.Arkadaşım kendini evsizler barınağının sıkışık küçük odasında bulurdu. İşsiz bir Amerikalıdan aldığım harçlık ikimizi de sefil bir hayata mahkum etti. New York'ta kimsenin Rusça İngilizce öğretmenine ihtiyacı yok. En iyi ihtimalle önemsiz bir bulaşıkçı olabilir. Ve Lu-Gnirtsikh'teki oğlunu evsiz bir çocuk yap.

Bu yüzden onu New York'taki evime davet etmedim. Yarın Moskova'da buluşmak üzere sözleştik , oraya geldi ve tipik sokaklarda yarım gün yürüdük. Albina benimle evlenmeye ve benimle Moskova'ya yerleşmeye hazır olduğunu söyledi. Ama nerede?

Cevabı beni ticari pratiklikle etkiledi Albina'ya göre , şimdi Rusya'da o kadar ünlüyüm ve tapıyorum ki, iddiaya göre biz iki yeni evliye başkentte bir daire ve törensiz bir araba verilecek . ve bana Sovyet vatandaşlığı verecekler Bunu, okul çocuklarına komuta etmeye alışkın bir öğretmenin kategorik olarak kararlı sesiyle söyledi.

Sovyet vatandaşlarının giremeyeceği Beryozka döviz dükkanına götürdü , orada kendisi için seçtiği hediyeler için dolar ödedim.

Daha sonra Andronov Albina'nın dileklerini kısaca anlattım ama o sadece sözsüz bir şekilde kıkırdadı. Bununla birlikte, Albina hakkındaki izlenimleri hakkında benimle yoldaşça bir konuşma yapmaktan kaçınarak onunla daha önce konuştu . Andronov, mahrem sorunlarıma müdahale etmediğini anlamlı bir şekilde gösterdi .

Sadece bir kez onu bana dostça tavsiye vermeye zorladım.

• Dilediğin gibi yap, dedi. "Ancak bir Amerikalının ülkemizdeki hayata uyum sağlamasının zor olacağını unutmayın. Her ne olursa olsun, Amerika Birleşik Devletleri vatandaşı pasaportunuzu iptal etmemenizi şiddetle tavsiye ederim."

Ayrıca, Albina ile randevularımda, onun Moskova'daki evliliğimizle ilgili projesi hakkında dikkatlice düşünmem için bana zaman vermesini istedim. O-ia, onun iyiliği için Rusya'da kalmayacağımı anladı ama aynı zamanda gücenmek ve tartışmak da istemedim. Geçmiş aşkımız henüz tamamen solmadı ve bir aradan kaçınmamıza yardımcı oldu. Bir yıl içinde Moskova'ya döneceğime söz verdim.

Bu sözü tuttum ve sonra yine New York'ta uçak bileti için para biriktirerek Moskova'ya uçtum ve Lyubertsy'de Albina'yı ziyaret ettim . ama Andronov'larla Moskova'daki dairelerinde ve bir kır evinde yaşadı. Böylece ikinci evimi Rusya'da buldum. Ve Rus ailem - Jonah ve Valentina. Bencil olmayan dostlukları sayesinde, sevmekten asla vazgeçmediğim bir kadına yılda sadece servis uçuşları için uçak bileti ödeyebildim.

Eylül 1999'da ben Moskova'ya vardığında her zamanki gibi yerleşti . Andronov'larda ve Lyubertsy'ye Albina'ya gitti. Onu on bir ay görmedik ama bu kısa süre içinde feci bir kilo verdi. Kamburunu çıkardı ve o kadar zayıfladı ki, odada attığı her adımda bacakları acıyla titriyordu. Yakın zamana kadar parlak gözler dışarı çıktı. İlçe polikliniği doktorları tarafından muayene edildiğini ve 11 Eylül'de kesin teşhis ile rapor edildiğini söyledi:

• 4. evre kanseriniz var. Bağırsaklar ve karaciğer etkilenir. Ameliyat yardımcı olmaz.

Sözleri karşısında şok oldum, ona nazikçe şunu önermeye çalıştım: ♦ modern tıbbın neden yoğun kanser tedavisi yöntemleri var.Aceleyle Moskova'da en son onkolojik ekipmana sahip doktorlara dönmeliyiz. Bu fırsat, yetişkin oğlu Mark tarafından kaçırıldı, çünkü kendisi de günümüz gençliğinin bulaşıcı bir hastalığından hastaydı - uyuşturucu bağımlılığı ve sarhoş edici bir iksirin suçlu üretimi.

15 Eylül sabahı Albina, Andronovları aradı ve Monya'yı telefona çağırdı. Ağladı:

• Gel lütfen. Ölüyorum.

Aynı gün Kashirskoye Otoyolu üzerindeki Moskova Onkolojik Araştırma Merkezi'ne taksiye bindik. Hastalar için devasa kabul salonu kanser kurbanlarıyla dolup taşıyordu Albina dermantine bir koltuğa yarı baygın bir şekilde çömelmiş doktorların nöbet saatine kadar uzun bir kuyrukta beklemek zorunda kaldım.

Sonunda Albina'yı onkoloji koğuşuna aldılar ve kısa süre sonra oradan sendeleyerek çıktı. Ona sadece bazı ağrı kesiciler için reçete verildi. Onsuz, koğuşa daldım ve kızdım :

• Neden ona kemoterapi ve kanser önleyici radyasyon vermedin?

• Onun için çok geç. onkoloğu yanıtladı.

• O ölüyor mu?

-Evet

Albina'yı Lyubertsy'ye geri götürdüm. Üç hafta sonra, 6 Ekim 1999'da vefat etti.

Not:

Albina Tikhomirova, Moskova yakınlarındaki Lyubertsy mezarlığına gömüldü, kilise bahçesinin eteklerindeki mezarı, yeşil çam iğnelerinin gölgesi altında alçak bir haçla işaretlendi.

Joseph Moskova'da beni ziyaret ettiğinde, bir çiçekçiden bir demet karanfil alır, Kuzminki'ye giden metroya biner, banliyö taksisine biner ve Lyubertsy mezarlığının yakınındaki bir durakta ineriz . Kışın diz boyu kar vardır. Ve birbiri ardına adım atarak Albina'nın mezarına giden geçidi çiğniyoruz .

Joseph mezar taşının altına çiçekler koyar. Ayağa kalkıp İngilizce fısıldıyor. Ya dua etmek ya da merhumla konuşmak . Onu rahatsız etmemek için ondan yüzlerce adım uzaklaştım ve bir mezarın alçak çitinin armatürüne oturdum, beyaz kar mezarlığı kendimle ilgili düşünceleri çağrıştırıyor .

Ama öte yandan, Joe'nun Sovyet döneminin sonunda Albina'sıyla Moskova'ya yerleşme cazibesine kapılmamasına sevindim. Neredeyse 12 yıl Amerika'da yaşadım ve kendi deneyimlerimden bir aksiyom gerçeğini öğrendim: en müreffeh, ama yabancı bir ülke hala O üvey annesi. hatta kaba, bir anneden daha kötü, bazen huysuz veya haksız yere acımasız Gerçek bir tavşan, Amerikalılar arasında sonsuza kadar bir yabancı olarak kalacak ve Yankiler bizimle aynı kalacak.

Sovyet düşüşünü alenen azarlamaya başladıklarında ve herhangi bir yerde himaye ettiği herkesi istisnasız azarlamaya başladıklarında New York'lu arkadaşım için iki kat daha kötü olurdu.İlk olarak , basınımızda, değiştiricileri kötü şöhretli Amerikalı Angela Davis'i azarladı. Joe'nun da abonesi olduğu Moscow News gazetesi 1989 baharında komünist oldu. onun hakkında kötü niyetle ama hatta "komik şapkasıyla" alay eden alaycı bir makale yayınladı.

Yanıt olarak, Moskovskiye Novosti'nin genel yayın yönetmenine, kendilerine dost olan işsiz, fakir bir adamla alay etmenin etik olmadığı konusunda eleştirel bir mektup gönderdim. Ancak yazı işleri müdürüne sakıncalı gelen mektup, bugün adet olduğu üzere çöp kutusuna atıldı.

Mayıs 1999'da, Komsomol'den zamanında vazgeçen başkentin Komsomolskaya Pravda'sı, nedense Anonim Joseph'i hatırladı, "Unutulan İsimler" başlığı altındaki bir makale okundu

"Son verilere göre. Mauri bir süre akıl hastaları için bir hastanede ve ardından hapishane tipi bir psikiyatri hastanesinde kaldı.

Bu yalan, belli ki, üç yıl önce Moskovsky Komsomolets'te başka bir iftiranın yankısıydı . 1996'da, hack yazarları Ghom hakkında mide bulandırıcı bir dedektif hikayesi yazdılar. Joseph'in Amerikan özel servislerinden Mowgli gizli takma adını aldığı iddia edilen Rusya'ya ilk kez nasıl geldiği. Hooligan, bence saçmalık, yine de parça parça alıntı yapacağım:

Altmışlı yılların ortalarında, büyük bir yabancı işçi grubu Rusya'daki en büyük şantiyelerden birine geldi. Ayrıca, ayrıcalıklı bir okuldan kovulmuş eski bir Amerikan beden eğitimi öğretmeni olan Mowgli'yi de içeriyordu . güçlendirmek yerine

Öğrenciler gibi, bu başarısız öğretmen kız ruhlarını yozlaştırdı.Yakında Moskova yakınlarındaki Balashikha'da bir sevgilisi oldu. Zaznoba bir erkek çocuk doğurdu, ayrıca ortak alkol çıkarları vardı.

Mowgli, aralarında kart oynama yeteneğiyle ün kazandığı evsizlerle kısa sürede arkadaş oldu. Küçük dolandırıcılıklar, tuksalvh'larda ve boş kış kulübelerinde hırsızlık - Amerikalı bunların hepsini öğrenmek zorundaydı . Ancak Moskova'da haklı olarak, onları yurt dışından ithal etmeye yetecek kadar kendi hırsızımız olduğuna karar verdiler ve eski beden eğitimi öğretmeni Amerikalılara teslim edildi Şu anda ya hırsızlıktan ya da tecavüzden Amerikan hapishanelerinden birinde yaşıyor »

İğrenç yalanlar! Ve durmadı. Mart 2003'te tüm Rusya dedikodusu Ekspres ve Utah tarafından sıfırdan yeniden başlatıldı " Yoksul bir televizyonda 'kapitalist yaşam tarzını' lanetleyen Amerikalı işsiz Joe Mowry , bir psikiyatri hastanesinde tedavi görüyor."

Üç Moskova gazetesinin tüm kirli oyunları I. Joe'nun ruhunu incitme korkusunun üstesinden gelmek, ona aynı şeyi gösterdi. Ve onunla tartışmaya başladı - Kam iftirayı çürütmek için mi?

Alışılmış yol, gücenmiş bir kişinin onurunu ve haysiyetini korumak için bir Rus mahkemesinde dava açmaktır.Ben kendim bunu zaten iki kez yaptım.

Bu arada, nüfuzlu ve varlıklı suçlularım yukarıdan yargıçları etkiledi, rüşvet ödedi, yolsuz gazetecileri işe aldı ve yine yozlaşmış ІІІJU'muzda beni karaladı "

Rakiplerime bir grup pahalı avukat hizmet etti tsh. .i Sadece ödenen yuri için bile yeterli param yoktu- l.і İlgisizce arkadaşlarımdan biriydi.

Joe'nun basınımızın üç ayağıyla olan hukuk savaşı onun içindi. tabii ki uygun değil. Ve bunun için birkaç yıl boyunca New York'tan Moskova'ya taşınmak anlamsızdı.

Rusya'da başına gelenlerin gerçek bir biyografisini yazması için ısrar ettim . A., taslağını okuduktan sonra, bunun hiçbir şekilde bir gazete çürütmesi olmadığını, iki şişkin kalbin çok daha önemli, tamamen bağımsız romantik bir hikayesi olduğunu keşfetti.

Amerikalı bir arkadaşımın el yazısıyla yazılmış sayfalarını Rusçaya çevirdiğimde , Joe ve Albina yeniden gençtiler, aşıklar, ayrılıktan acı çekiyorlar, nadir toplantılarına seviniyor, üzülüyor ve mutluluk hayalleri kuruyorlardı, ancak bunların hepsi artık gerçekte tekrarlanmıyordu. ama beynimde.

, Joe'nun itirafını Rusçaya kopyalarken bana gittikçe yaklaşıyor gibiydi . düzenledim gösterişli edebi, sorularıma yanıt olarak Joe'nun sözlü anılarıyla olay örgüsü boşluklarını dolduruyor . Daha önce hiç yapmadım. siyasi tarihçi, insan hayatındaki en değerli şey hakkında yazmadı

Ne oldu? Bu nedir?

Bu karşılıksız aşk hakkında bir hikaye.

Tüm. Yukarıdakiler ilk olarak Ekim 2003'te edebiyat dergisi Our Contemporary'de sınırlı sayıda yayınlandı .

Sonra Joseph ve ben Rossiya TV kanalında iki kez konuşmaya davet edildik . Ve son olarak, Express-Gazeta ve Moskovsky Komsomolets, Joe Mauri'nin Rus aşkı hakkında doğru ve uzun raporlar yayınladı , ancak her iki gazete de geçmişteki iftiraları için özür dilemedi, ancak bunlar bizim sözde özgür basınımızın gelenekleri.

Amerikan dergisi Time, Haziran 2004'te "Soğuk Savaşta Aşk" başlığı altında resimli bir makale yayınladı. Moskova'dan Joe hakkında bir yazışmaydı. Albina, ben ve eşim Valentina hakkında Time yayınının son paragrafı şöyleydi:

Moskova ziyaretleri sırasında sığınak bulduğu Andronov ve eşi Valentina , onun tek ailesi oldu. Valentina 2003 yılında öldü. Şimdi Mauri ve Andronov , Soğuk Savaş sırasında aralarında ortaya çıkan alışılmadık bir ilişki dışında dünyadaki her şeyi kaybetmiş iki yorgun yaşlı adamdır .

STALIN'İN OĞLU NASIL ÖLÜYOR

Şampiyonlar Ligi Nisan 1970. Moskova. Kremlin'den çok uzak değil. J Bolshoy Komsomolsky Lane'de 5 numaralı büyük bir konut binasının dördüncü katındaki 35. dairede oturuyorum. Bu dairede, oturma odasının duvarında, asker tunikli siyah saçlı genç bir adamın fotoğrafı var . . Yakasında topçu rozetli iki yama ve üç kıdemli teğmen zarı var.Bu, dairenin merhum sahibi Joseph Stalin'in en büyük oğlu Yakov Dzhugashvili.

Annem üç yıl önce öldü, - öksüz ev sahibesi, Stalin'in torunu Galina Yakovlevna Dzhugashvili bana anlatıyor.

2. Dünya Savaşı sırasında Alman esaretinde ölmesinin ayrıntılarını öğrenmek için onu ziyaret ettim . Bununla ilgili ve 60'ların sonunda, Batı Almanya'daki İngiliz ve Amerikan gazete ve dergilerinde çok çelişkili sansasyonel makaleler yayınlandı. Stalin'in torununa sadece Galina veya Galya diyorum, çünkü o zamanlar gençtik ve soyadımız olmadan sohbet etmeyi başardık .

Ama babamın ölümü hakkında senden daha az şey biliyorum. - bana dina başkanı dedi. - Annem, babamın bir şekilde mucizevi bir şekilde Almanlardan sağ kurtulduğuna ve savaştan sonra bir yerlerde saklandığına inanıyordu.

Bu nedenle, onun için umutlarım haklı değildi. Ancak bunun için endişelenme. babasının savaş öncesi hayatından bahsetti:

- Babam, 1908'de büyükbaba Ekaggerin Svanidze'nin ilk karısı tarafından doğdu. Büyükbaba, ruhban okulunda okurken onunla tanıştı. Evlendiler . kilisede evlendi. Ve sonra büyükbaba hapishanelerde ve sürgünde dolaştı. Ekaterina yabancıların emriyle dikiş dikti, beyazlarını yıkadı * mümkün olan her şekilde çalıştı . Hapishane kolilerini ve yayınlarını kocasına taşıdı. Oğlu Yakov'un doğum yılında istemeden sarhoş oldu. bir dereden su aldı, tifoya yakalandı ve kısa süre sonra öldü. Bebek, Ikptirina'nın kız kardeşi tarafından alındı .

Galina'dan duyduklarımı tekrar aktarıyorum:

• 1920'lerin başında, 12 yaşında dedem Yakov'u Gürcistan'dan Moskova'ya götürdü. Babam bir Moskova okulundan mezun oldu ve kendi başına Leningrad'a gitti ve burada basit bir işçi olarak bir fabrikaya katıldı. Poe , Leningrad termik santralinde emziriyordu, büyükbaba oğlunun yetkisiz bağışını onaylamadı. Sonuç olarak, büyükbabamın ısrarı üzerine babam başkente döndü ve Moskova Demiryolu Taşımacılığı Enstitüsü'ne girdi. Sonra büyükbaba, yaklaşan savaşın beklentisiyle en büyük oğlunu Dzerzhinsky Topçu Akademisi'nde askeri eğitime gitmeye zorladı . Almanya ile savaş başladığında, ertesi gün babam bir obüs bataryasının komutanı olarak cepheye gönderildi. Onun hakkında emin olduğum tek şey bu...

Ayrıca Galina bana şunları söyledi:

• Dede ilk karısı Ekaterina'yı çok sevmiş ve bu sevgisini Yakov'a aktarmış. Ama oğlunu şımartmadı.

Bence bu tamamen doğru değil. Ve buna sebep olan buydu. Galina'nın sözlerinden anladığım kadarıyla, kitlesel baskıları nedeniyle Stalin'in tüm resmi kınamalarına rağmen büyük büyükbabasını putlaştırdığını. En büyük oğul genel sekreteri en çok kızdırdı çünkü çok güçlü bir Gürcü aksanıyla Rusça konuşuyordu, böylece etrafındakilere Rusya hükümdarının Rus olmayan kökenini hatırlatıyordu.

1920'lerde Stalin'in özel sekreteri olan ve SSCB'den kaçıp Fransa'ya yerleşen Boris Bazhanov, 1976'da Escape from the Night adlı anılarını yayınladı ve burada özellikle şöyle deniyor:

"Stalin'in Kremlin'deki dairesinde ilk evliliğinden olan en büyük oğlu Yakov da yaşıyordu. Nedense ona Yashka'dan başka bir isim hiç çağrılmadı." Çok içine kapanık, sessiz ve ketum bir gençti, mazlum görünüyordu. Her zaman bir tür gizli iç deneyime dalmıştı. Stalin onu sevmedi ve mümkün olan her şekilde ona baskı yaptı.Yakov, babasından gizli ve derin bir nefretle nefret ediyordu. Her zaman dikkatlerden kaçmaya çalıştı ve savaştan önce herhangi bir rol oynamadı. Harekete geçirildi ve cepheye gönderildi, Almanlar tarafından yakalandı. Alman geri çekilmesinin sonunda Yashka, Gestapo tarafından vuruldu."

Bazhanov'un Yakov'un babasına duyduğu "nefret" ile ilgili anıları, Stalin'in kızı Svetlana Alliluyeva'nın otobiyografik kitabıyla çelişiyor . "Bir Arkadaşa Yirmi Mektup". Jacob'ın üvey kız kardeşi, basılı sekiz sayfayı ona adadı. Sadece kısa bir alıntı yapıyorum

"Yakov babasına ve fikirlerine saygı duydu ve onun isteği üzerine asker oldu. Ama çok farklı insanlardı. zihinsel olarak bir araya gelmeleri imkansızdı . ("Baba her zaman tezlerde konuşur," demişti Yasha bir keresinde bana.) Yasha'nın sakinliği ve nezaketi babasını kızdırdı ... Yasha, savaşın başlamasının hemen ertesi günü cepheye gitti. Bazıları dümdüz, tam bir kafa karışıklığının hüküm sürdüğü yere - Beyaz Rusya'nın batısına gönderildi ... Yakov çoktan öldüğünde belki çok geçti, baba.

"Onu biraz içtenlikle düşündüm ve ona karşı tutumumun haksız olduğunu anladım!©. Yasha, aslında onun için herkesten daha korkunç olan neredeyse dört yıllık esarete katlandı.

"Kasa No. T-176"

Yeryüzünün her karışının insan şehit kanına doyduğu yerler var. Son savaş sırasında, Berlin yakınlarında bulunan sakin tatil köyü Sachsenhausen böyle bir yer haline geldi. Gnm faşistleri, asırlık bir çam ormanını kesiyor. büyük bir toplama kampı kurdu. İçinde yüz binden fazla insan vuruldu, yakıldı, işkence gördü Şimdi ortak bir mezar taşı var - granit bir dikilitaş. Ayağında iki mahkûm ve bir Sovyet kurtarıcı askerin taş figürleri, onların arkasında ise krematoryum ve buhar hapishanesi kalıntıları, gözetleme kuleleri, kışlalar...

Sachsenhausen, Avrupa halklarının en iyi oğulları için Calvary idi.Ondokuz Onrope ulusunun anti-faşistleri buraya işkence ve ölüme sürüldü. Yakalanan on bin Kızıl Ordu askeri burada vuruldu.Savaşın bitiminden önce Naziler tarafından diğer toplama kamplarında acımasızca işkence gören boyun eğmeyen Sovyet vatansever General Karbyshev, Sachsenhausen zindanlarından geçti . Şubat 1945'te anti-faşist direniş kampının liderlerinden Tümgeneral Semy Akimovich Tkachenko Sachsenhausen'de idam edildi. Ve tam orada. Sachsenhausen'de, 14 Nisan 1943'te Kıdemli Teğmen Yakov Iosifovich Dzhugashvili öldü.

Uzun yıllardır, Zaferin yıllık bahar kutlamalarında, onun yaratıcılarını - yaşayanları ve ölüleri - onurlandırıyoruz. Ordu rütbeleri, sosyal statüleri, kökenleri, akrabalıkları ne olursa olsun isimlerini tekrar bulacağız . Bunları da hatırlıyoruz. maalesef faşist esarete düşen ve bir Sovyet insanının yüksek unvanını Hitler'in toplama kamplarının cehenneminde değerli bir şekilde taşıyan, bu bağlamda Kıdemli Teğmen Dzhugash Vili'nin ölüm hikayesi . tüm dramına rağmen, Nazi esaretinde ölüm karşısında işkence altında bile Anavatan'a sadık kalan bu tür diğer teğmenlerin, sıradan askerlerin, kıdemli ve küçük subayların trajik kaderlerinden çok az farklıdır . Onların hatırası canlı ve ülkemizin sınırlarının çok ötesinde 25 Ekim 1974'te Amerikan komünistlerinin gazetesi "Daily World" şunları kaydetti: "İkinci Dünya Savaşı sırasında ölmeyi tercih eden birçok Sovyet savaş esiri arasında Teğmen Yakov Dzhugashvili, sosyalist vatanlarına ihanet etmemek için Almanya'daydı"

Kimse unutulmadı ve hiçbir şey unutulmadı. - bu emir, bir gün evimden uzakta, ABD Dışişleri Bakanlığı arşivlerinden ele geçirilen Alman belgelerine eriştiğimde kalemimi almamı istedi . Himmler'in yandaşlarının Kıdemli Teğmen Dzhugashvili'nin katledilmesiyle ilgili ifadelerinin yıllarca gizli tutulduğu yer .

Washington'un tam merkezinde, ABD Ulusal Arşivlerinin 13. katında, gösterişli bir sıra sütunla süslenmiş. özel bir "Ele Geçirilen Yabancı Belgeler Dairesi" var, orada ABD Dışişleri Bakanlığı ile yapılan görüşmelerden sonra arşivinden elde edilen "T-176 Nolu Vaka" bana teslim edildi . Almanca olarak daktiloyla yazılmış yaklaşık 40 sayfa içerir . Yalnızca iki belge İngilizce'dir. ilk okur

"Washington. 30 Haziran 1945. öğleden sonra saat 2. ABD Dışişleri Bakanı Vekili Gru'dan ABD'nin SSCB Büyükelçisi Harriman'a telgraf.

Şimdi Almanya'da, Dışişleri Bakanlığı ve İngiliz Dışişleri Bakanlığı'ndan uzmanlardan oluşan ortak bir ekip , bir toplama kampından kaçmaya çalıştığı iddia edilen Stalin'in oğlunun nasıl vurularak öldürüldüğüne dair önemli Alman gizli belgelerini inceliyor . Bu hesapta bulundu: Himmler'den Ribbentrop'a bir mektup ѳ bu olayla bağlantılar , fotoğraflar, birkaç sayfalık belgeler. İngiliz Dışişleri Bakanlığı, İngiliz ve Amerikan hükümetlerine bu belgelerin asıllarını Stalin'e teslim etmelerini tavsiye etti ve bunun için İngiltere'nin SSCB Büyükelçisi Clark Kerr'e bulunan belgeler hakkında Molotov'u bilgilendirmesi ve Molotov'dan en iyi nasıl yapılacağı konusunda tavsiye istemesi talimatını verdi. belgeleri Stalin'e vermek. Clark Kerr, biranın Anglo-Amerikan ortak bulgusu olduğunu iddia edebilir ve bunu İngiliz Bakanlığı ve ABD Büyükelçiliği adına sunabilir, ancak belgelerin ön yüzünün Dışişleri Bakanlığı adına yapılması gerektiği görüşü vardır. bizim elçiliğimiz değil. Dışişleri Bakanlığı'nın, büyükelçiliğin belgeleri Stalin'e teslim etme yöntemi hakkındaki görüşünü bilmesi arzu edilir . Molotof'a dönebilirsiniz . Yararlı bulursanız, benzer talimatları varsa Clark Kerr ile birlikte çalışın.

büyüdü"

Ancak üç hafta sonra, Moskova'daki Amerikan büyükelçisi yeni bir direktif aldı: Sovyet hükümdarının başının oğlunun ölümüyle ilgili belgeler hakkında önde gelen Sovyet figürlerini bilgilendirmemek - 5 Temmuz 1945'te bu belgeler teslim edildi. Frankfurt am Main'den Washington'a ve o zamandan beri hepsi Dışişleri Bakanlığı'nın gizli arşivlerinde halktan gizlendi . Ancak neredeyse çeyrek asır sonra, Dışişleri Bakanlığı katipleri, mevcut savaş belgelerinin gizliliğini kaldırmaya hazırlanırken, 1968'de T-176 sayılı Vakanın gizlenmesini haklı çıkaran bir sertifika gibi bir şey hazırladılar.

“Bu davayı ve içeriğini daha yakından inceledikten sonra, İngiliz Dışişleri Bakanlığı, tatsız içerikleri nedeniyle Stalin'i üzebilecek belgelerin teslim edilmesine ilişkin orijinal fikri reddetmeyi teklif etti, Sofya yetkililerine hiçbir şey bildirilmedi ve Devlet Bakanlık, Büyükelçi Harriman'a 23 Ağustos 1945 Cuma günü bir telgrafla, belgelerin Stalin'e teslim edilmemesi konusunda bir anlaşmaya varıldığını bildirdi.

Gerçekten "hayal kırıklığına uğratmaktan" korktun mu? Bu gerçekten bir goh gibi görünmüyor. savaştan sonra, Churchill ve Truman'ın yakın çevresini oluşturan, büyük olasılıkla, sırdaşları, T-176 No.lu Vakadan Naziler tarafından vurulan mahkumun sonuna kadar direndiğini öğrendiklerinde "hayal kırıklığına uğradılar". Sovyet vatansever. Bazı insanlar , Goebbels'in Kızıl Ordu başkomutanının oğlu hakkında yaydığı karalayıcı söylentilerden daha çok memnun kaldı .

Savaştan sonra, Batı'da birçok yeni söylenti ve Yakov Dzhugashvili'nin canlı ve zarar görmemiş olarak Fransa'da, İtalya'da veya Latin Amerika'da bulunduğuna dair yanlış söylentiler vardı.Sahte İmniidler ortaya çıktı. sahtekarlar. En inanılmaz fantastik türden varsayımlar ve icatlarla çok sayıda makale ve birkaç kitap yazıldı . Bu arada gerçek, nk vaftiz arşivlerinde yedi kilit altında saklandı. Ve sadece Soğuk Savaş cücelerinin erimesi ve Sovyet-Amerikan erimesinin başlaması sayesinde biraz açıldılar . Geç olması hiç olmamasından daha iyi...

1945 baharına dönersek, muhtemelen Sovyetler Birliği Mareşali G.K. Zhukov, anılarında pstrgyau'yu I.V. Zaferden yaklaşık yedi hafta önce Stalin şunları söyledi:

"Diye sordum:

- Yoldaş Stalin, uzun zamandır oğlunuz Yakov hakkında bilgi edinmek istiyordum. Akıbeti hakkında bir bilgi var mı?

Bu soruya hemen cevap vermedi, yüz adım kadar yürüdükten sonra boğuk bir sesle şöyle dedi:

- Yakov'dan esaretten çıkma Onu katiller vuracaklar. Soruşturmalara göre, onu diğer savaş esirlerinden ayrı tutuyorlar ve vatana ihanet için kışkırtıyorlar.

Bir anlık sessizlikten sonra kesin bir dille ekledi;

- HAYIR. Yakov her ölümü vatana ihanete tercih eder.

Oğlu için derinden endişelendiği hissedildi. Bir masada oturan I.V. Stalin, yiyeceğe dokunmadan uzun süre sessiz kaldı. Sonrasında. acı bir dille düşüncelerine devam ediyormuş gibi

- Ne çetin bir savaş İnsanımızın kaç canını aldı. Görünüşe göre sevdikleri ölmemiş birkaç ailemiz kalacak ... "

Stalin, en büyük oğlunun ölümünün üzerinden iki yıl geçtiğini bilmiyordu.

Sovyet Savaş Gazileri Komitesi'nde, bu satırların yazarına, şu anda merhum olan Sovyet Ordusu Ana Siyasi Müdürlüğü Başkan Yardımcısı M.M. Pronin'in bir keresinde söylediği bildirildi. savaştan ne kadar sonra I.V. Pronin'e göre Stalin , Doğu Almanya'dan Moskova'ya gelen Wilhelm Pieck'e oğlunun akıbetini sordu. Wilhelm Pieck daha sonra şunları söyledi:

- Ne yazık ki, yalnızca th kurulmuştur. Jacob'ın Nazi toplama kamplarından birinde öldüğünü

Artık bu toplama kampının adı biliniyor - Sachsenhausen. Kıdemli teğmen Dzhugashvili'nin geçtiği diğer kamplar da biliniyor . Yakalanma koşulları ve katillerinin isimleri biliniyor. Bütün bunlar Vaka No. T-176'da kayıtlıdır.

İlk sorgulama

"- Adınız?

-Yakov

- Halk Komiserleri Konseyi başkanının akrabası mısınız?

-Evet. Stalin'in en büyük oğlu ... "

Savaş esiri Yakov Dzhugashvili'nin ilk sorgusunun dökümü böyle başlar. Sorgulama , savaştan sonra Amerikan özel servisleri tarafından işe alınan Alman ordusu istihbaratının binbaşı Walter Holter tarafından yönetildi . Holgers'a göre. Sorgulamaya dört Abwehr çalışanı, kariyer memuru ve tercüman daha katıldı . Sorgulama 18 Temmuz 1941'de gerçekleşti ve pgіі'nnim 16 Temmuz'da yakalandı. Neden hemen sorguya çekilmedi ? "Kasa No T-176" da bununla ilgili bir kelime yok. Sadece günümüzde, Dzhugashvili davası sırasında hayatta kalan tüm Nazilerle röportaj yapan Batı Alman dergisi Stern çalışanları, aşağıdaki yeni gerçekleri ortaya koydu:

“İlk günleri esaret altında geçirdikten sonra, Yakov Dzhugashvili'nin kimliği tespit edilmedi, ancak daha sonra açlıktan yarı ölü bir savaş esiri, Alman muhafızlardan Yahuda mercimek yahnisi almak için kıdemli teğmenin adının kim olması gerektiğini söyledi - ek bir rasyon”

18 Temmuz akşamı, mahkum aceleyle uçakla Mareşal Kluge Tarlası'nın karargahına götürüldü. Sorgu odasında büyük bir masanın üzerine yığınla kağıt ve harita serpilmiş, altlarında mikrotronlar saklanmıştı.Sorgulama uzun sürdü, neredeyse bir buçuk yüz soru soruldu . İlk olarak, esaret koşullarını öğrenmeye çalıştılar.

- Gönüllü olarak mı teslim oldunuz yoksa zorla mı yakalandınız?

- Not. gönüllü olarak değil, cevap oldu. - beni zorla aldılar

/і-ін olan bir dizi ek soru izledi. şöyle bir cevap: "16 Temmuz'da birliğimiz kuşatıldı. Askerlerimiz son fırsata kadar geri döndü. Sonra yanımda kimse kalmadı. Tümen komutanını bulmaya karar verdim, ancak komutan arabasının yakınında değildi.Yardımcı birimlerden Kızıl Ordu askerleri arabanın etrafında toplandı.Hepsi bana döndü. "Komutanım, bizi saldırmaya götür!" Saldırıya ben öncülük ettim. Bir silt bombardımanı başladı. Sonra bir bombardıman kasırgası. Ve yine hissettim - " yalnızdım. Kendi halkıma girip onlarla birlikte gidecektim. Ama bağırsaklarınız aniden beni çevreledi. her yönden ... "

Dürüst olmak gerekirse, dedi mahkum. - Zamanında kendimden tamamen izole olduğumu fark etseydim kendimi vururdum.

Esaretin bir utanç olduğunu mu düşünüyorsun?

Evet. bence ayıp...

Savaşın arifesinde babanla herhangi bir şey konuştun mu?

Evet. son kez 22 Haziran.

22 Haziran'da ayrılırken baban ne dedi?

"Git ve savaş" dedi.

Yakov Dzhugashvili cepheye gitti ve kendini Vitebsk yakınlarındaki Nazi atılımının korkunç günlerinde ön cephede buldu. Adı ona ordunun gerisinde daha güvenli bir yer sağlayabilirdi, ancak daha önce, savaş öncesi yıllarda, onu tanıyanların hatırladığı gibi, ayrıcalıklar ve kolay yollar aramadı, babasına saygı duyarak yapmaya çalıştı. onun vesayeti olmadan öfke patlamalarına neden oldu ve bazen zalim keyfiliğe yol açtı . Ancak savaşın sonunda, oğlunun Alman esaretindeki kararlılığını öğrenen Yakov'un babası , ondan ilk kez sıcaklık ve endişeyle bahsetmeye başladı.

"Biz düşmanız"

Dava No. T-176'daki sorgulamanın transkriptini tanımaya devam ederek, yer izin verdiği ölçüde, en azından kilit soruları ve mahkumun bunlara cevaplarını aktaralım:

“- Birliklerinizin bu savaşta hala bir dönüş elde etme şansı olduğunu düşünüyor musunuz?

- Şahsen mücadelenin devam edeceğini düşünüyorum.

- Peki ya yakında Moskova'yı işgal edersek, gücünüzü uçurur ve her şeyi kontrolümüz altına alırsak ne olacak?

- Hayal edemiyorum.

- Ama biz zaten Moskova'dan uzakta değiliz, öyleyse neden onu yakalayacağımızı hayal etmiyoruz?

- Bir karşı soru sormama izin verin: Ya etrafınız çevriliyse? Savaş oluşumlarımızı yarıp geçen birimlerinizin daha sonra kuşatıldığı ve yok edildiği durumlar zaten oldu ...

Kızıl Ordu'da neden komiserler var? Görevleri nelerdir?

- Moral ve siyasi liderlik sağlar.

- Askeri birimlerden komiserlerin çıkarıldığı durumlar var mı?

- Bu tür vakalar bilinmiyor. Komiser, siyasi konularda komutanın sağ koludur. İyi bir komiser askerler tarafından saygı görür ve sevilir.

-Sovyet Rusya'daki yeni sistemin işçi ve köylülerin çıkarlarına eskisinden daha uygun olduğunu düşünüyor musunuz?

- Kesinlikle. Ve onlara kralların altında nasıl olduğunu soruyorsun. Sor ve söyleyeceklerini dinle...

• Ama biliyorsun. komiserlerin sivil halkı geri çekilme sırasında değerli olan her şeyi yakmaya ve tüm malzemeleri imha etmeye çağırdığını , böylece Rusları zorluklara ve talihsizliklere mahkum ettiğini?

• Napolyon zamanında biz de aynı şekilde davrandık.

• Doğru mu?

• Onur konuşuyor, doğru.

• Neden?

• Neden saklambaç oynuyoruz: biz düşmanız! Düşmana karşı mücadelede tüm imkanları kullanmalısınız. İnsan her zaman savaşmak zorundadır . en ufak bir ihtimal olduğu sürece.

• Öyleyse, Sovyet yetkililerinin Moskova'yı ateşe vermesi ve tüm sanayi kuruluşlarını devre dışı bırakması doğru mudur? Bu kendini yok etme değil mi?

- Ve Moskova'yı kesinlikle ele geçireceğinizden neden bu kadar eminsiniz?

• Evet biliyorsun. Ruslar şimdiden kaç uçak kaybetti?

• HAYIR. bilmiyorum

• Yedi binden fazla!

Ve kendini kaç uçak kaybettin?

200'den az

• Bir şey inanılmaz.

Enkaz halindeki uçaklarınızla Rus hava alanlarını görmediniz mi ?

• Onu sınırın yakınında gördüm ama burada hiç görmedim.

Görünüşe göre Rus havacılığının kalıntılarına inanıyor musunuz?

bu "kalıntılarına" inanıyorum .

Ve bununla Yakov Dzhugashvili'nin sorgusunun dökümü sona eriyor. Abwehr memurlarının mahkumla gereksiz yere tartışmaktan bıktıkları açık. Ailesine yazmasını önerdiler ~ reddetti. 11| “Mesajını eve telsizle iletmeye çalıştılar - onlar da reddetti. Sovyet askerlerini teslim olmaya çağıran bir propaganda broşüründen bahsettiler - bu tür girişimleri alaycı bir şekilde alay ettiler. O zaman onun Abwehr için değersiz bir av olduğunu düşündüler.

Toplama kampına giden yol

Yakov Dzhugashvili'nin bir sonraki sorgusu, Mareşal Bock'un birlik grubunun karargahında gerçekleşti. Sorgulayıcı, en ufak bir aksan olmadan Rusça konuşan profesyonel bir istihbarat subayı olan Yüzbaşı Nipfred Shtrik-Shtrikfelt'ti. Hayatı boyunca SSCB'ye karşı casusluk yapan Strik-Strikfelt'in savaş sırasında en yakın amiri, Alman Genelkurmay Başkanlığı'nda Doğu Yabancı Orduları istihbarat departmanına başkanlık eden Reinhard Gehlen'di ve savaştan sonra Batı Alman gizli servisi

1941 yazında Gehlen, Shtrik-Shtrikfelt'e çok gizli bir emir verdi: yakalanan Sovyet askeri liderleri arasında vatana ihanete meyilli bir kişiyi herhangi bir şekilde tespit etmek ve onun adına savaş esirlerinin toplama kamplarında propaganda başlatmak. işgalcilerin hizmetine giriyor . Bu sadece bir yıl sonra yapıldı - 1942 sonbaharında, hain General Vlasov, ihanetinin ilk günlerinden savaşın sonuna kadar eylemleri Strik-Strikfelt Nemets tarafından yönetilen Nazilere sığındığında yapıldı. Savaş ve 1977 sonbaharındaki ölümüne kadar , Federal Almanya Cumhuriyeti'nde sağlığı iyiydi ve 1941 yazında Yakov Dzhugashvili'yi boş Vlasov rolü için işe alma girişiminden bahsettiği anılarını yayınladı. zaman.

"Ona yiyecek ve alkol teklif ettik ama reddetti." - Shtrik-Shtrikfelt, Yakov Dzhugashvili'nin sorgusunun başlangıcını hatırlıyor.Sonra mahkumu farklı bir şekilde etkilemeye çalıştılar: onu Alman kültürünün ruhani ve ırksal üstünlüğüne ikna etmeye başladılar . O ne yapıyor? ancak Rusya'nın dünyaca ünlü yazarlar, besteciler, bilim adamları ve filozoflar doğurduğunu kaydetti . Shtrik-Shtrikfelt'e göre . mahkum dedi ki:

• bize bakıyorsun güney denizlerinin ilkel adalıları gibi , ama ben. kollarında olmak, sana bakmak için bir sebep bulamadım

Ayrıca, Almanların SSCB'ye yönelik saldırısını "açık eşkıyalık" olarak nitelendirdi ve işgalcilerin güçlü bir tepki alacağını ekledi. Shtrik-Shtrikfelt, "Almanya'nın nihai zaferine inanmadı" diye yazıyor ve Yakov Dzhugashvili'nin sorgusunun finalini veriyor:

• Yani Almanya'nın zaferine inanmadığınızı mı beyan ediyorsunuz?

• HAYIR. İnanmıyorum. - dedi.

Açıkça söylenecek başka bir şey yoktu. Shtrik-Shtrikfelt, Sovyet karakterini inceleme konusunda yeterli ustalığa ve deneyime sahipti ve bu durumda tam bir fiyasko olduğunu kabul etti.Aynı sonuçsuzlukla, daha sonra, sonunda dönek Vlasov'u ele geçirmeden önce birçok mahkumu sorguya çekti. Bu yozlaşmış, artık her yerde yalnızca askeri tarih belgelerinden değil, aynı zamanda epik film "Kurtuluş" gibi dünya ekranının bu tür popüler şaheserleri sayesinde de bilinen Sovyet subayının doğrudan bir antipoduydu . başta ABD olmak üzere birçok ülkede gösterilmektedir. Bu resim, bildiğiniz gibi, Yakov Dzhugash Vili'nin Sachsenhausen'deki hainlere - Vlasovitlere katılmayı reddetmesinin canlı bir bölümünü içeriyor . Ancak, en son bilgilere bakılırsa, bu Sachsenhausen'de değil, ondan çok önce Sovyet-Alman cephesinde gerçekleşti.

Bununla birlikte, 1941 sonbaharının bitiminden önce, Naziler hala yakaladıkları olağandışı savaş esirinden siyasi sermaye elde etmeye çalışıyorlardı . Berlin'e getirildi ve Goebbels Departmanının emrine verildi. Mahkumun denetimi Gestapo tarafından gerçekleştirildi. Yukarıda adı geçen Batı Almanya dergisi Stern'in bildirdiğine göre

"Dzhugashvili, Gestapo'nun Prince Albert Strasse'deki ana konutundan lüks Cadlon Oteli'ne transfer edildi." çünkü Goebbels, bu Rus'u Sovyet karşıtı bir propagandacıya dönüştürebileceğini umuyordu . Ancak ikna olmuş bir komünist olan Yakov, yerini korudu. Ve sonra yine pahalı bir oteldeki bir Goebbel misafirinden sıradan bir savaş esirine dönüştürüldü. Lübeck subay toplama kampına ve ardından Hammelburg toplama kampına gönderildi . Değerli bir rehine olmasına rağmen, çok rahatsızdı: elinden gelen her yerde. esaret altındaki yoldaşlarını Almanya'nın kaçınılmaz olarak savaşı kaybedeceğine ve Bolşevizmin kazanacağına ikna etti.

Dikenli telin arkasında

Hamburg yakınlarındaki Lübeck toplama kampı, özellikle "inatçı" savaş esiri subayları için oluşturuldu. Burada farklı ülkelerden mahkumlar tutuldu ve bu nedenle toplama kampına "uluslararası ceza" adı verildi. Gardiyanlar mahkûmlara sebepsiz yere ateş açtılar Toplu cinayetler genellikle akşamları, gardiyanlar aniden tüm mahkûmlara kışlaya gitmeleri için düdük çaldığında ve hemen onlara ateş açtığında işlenirdi. Bunu anında yapacak vakti olmayan Kıdemli Teğmen Dzhugashvili, daha sonra Sachsenhausen toplama kampına girdi , oradaki kışladaki komşusuna Lübeck'te "ancak genellikle bir ceza hücresine konduklarını" söyledi. Ayrıca Lübeck'teki mahkum arkadaşları arasında çok sayıda Polonyalı subay olduğunu söyledi .

Bir keresinde gazetecilik işi için Varşova'dayken, Polonya Savaş Gazileri ve Toplama Kampları Tutsağı Komitesi çalışanlarına Yakov Dzhugashfili'nin Lübeck Nazi toplama kampında kaldığına dair herhangi bir tanık olup olmadığını sordum. , ancak daha sonra Varşova'dan , savaş yıllarında Lübeck'te dikenli tellere düşen birkaç okuyucunun mektuplarını yayınlayan Polonya haftalık "Politics" dergisinin iki sayısını içeren bir paket aldım.

"Hatırlıyorum," diye yazıyor Vincenty Kovalets, "bir yoklama sırasında Sovyet üniformalı bir savaş esirinin toplama kampına nasıl getirildiğini. Ertesi gün Almanlar ona yakalanan albay Makarov adını verdiler. Ancak, birkaç sonra günler sonra onun aslında Stalin'in oğlu Yakov Dzhugashvili olduğunu biliyorduk. Ona ilgi elbette çok büyüktü, ancak sürekli iki korumanın gözetimi altındaydı ve onunla iletişim kurmak imkansız görünüyordu . Dzhugashvili, herhangi bir paket , mektup, gazete vb. Alma hakkından mahrum bırakıldı . Ancak iki gün sonra kendisiyle bağlantı kurulduğunu öğrendik. Onun için, pirolar için yiyecek toplamaya ve çeşitli şekillerde aktarmaya başladılar . Savaş esirleri arasında etrafındaki atmosfer dostçaydı. Bir süre sonra Almanlar, Dzhugashvili'yi kamp bölgesinin özel olarak belirlenmiş bir bölümünde yürüyüşe çıkarmak için kışladan çıkarmaya başladığında , onu çok sıcak bir şekilde karşıladık Mahkumlar arasında Sovyetler Birliği'nin gizli bir arkadaş çevresi ortaya çıktı. kampta savaş. Bu çevre açıkça SSCB hakkında konferanslar verdi Savaştan sonra toplama kamplarında türünün ilk çevrelerinden biri olduğunu öğrendim, ancak Lübeck'in komutanı Albay Freihor von Weichmeister sırf eğlence için mahkumları vurdu! Bu onun hobisiydi. "Spor uğruna" ateş ettiler. O kadar çok mahkum öldürüldü ki... Aradan yıllar geçmesine rağmen sanırım. Bu hikayenin çözülmesi gerekiyor."

Lübeck'in eski tutsağı Pole Jan Gavron, Yakov Dzhugashvili'nin Lübeck'te kalışını aynı şekilde anlatıyor ve oradan beklenmedik bir şekilde bilinmeyen bir yöne götürüldüğünü ekliyor, şimdi onlara nereye götürüldükleri biliniyor - subay toplama kampına Hammelburg.

Sovyetler Birliği ve Fransa'dan esir alınan subaylar vardı . Yugoslavya ve diğer ülkeler, ölüm acısı altında Nazilerle ve diğerleriyle işbirliği yapmaya hazır olanlara bölündü . hain olmayı kabul etmeyen ve bu nedenle yıkıma maruz kalanlar. İnatçı anti-faşistler idam edilmek üzere Sachsenhausen, Buchenwald dahil olmak üzere diğer toplama kamplarına götürüldü. Mout Hausen. ama çoğu zaman, Hammelburg mahkumlarının bağlanıp çırılçıplak soyulduğu Dachau'da, SS'in özel bir müfrezesinden cellatlar tarafından vuruldu. Böylece 1941'de Hammelburg'da tutulan 652 Sovyet subayı öldürüldü. Bunların arasında. düşmanla anlaşma yapmayan ve yine de mucizevi bir şekilde hayatta kalan iki Sovyet insanı olduğu ortaya çıktı - Yüzbaşı Alexander Konstantinovich Uzhinsky ve Kurmay Subay Pyotr Pavlo-iich Kashkarov Her ikisi de Moskova'da yaşıyor. İşte Uzhinsky'nin söyledikleri:

"Zaten Hammelburg toplama kampındaydım. Yakov Dzhugashvili 1942 baharında oraya getirildiğinde. Onu şahsen tanıyordum çünkü savaştan önce Moskova'da askeri mühendislik akademisinde okurken bazen Dzerzhinsky Akademisinin spor salonunda beden eğitimi derslerine giderdim ve orada birden fazla Dzhugashvili ile tanıştım. O zamandan beri çok değişti: yüzü zayıfladı, siyaha döndü, derin gözlerinin bakışı ağırlaştı ve kasvetli oldu, yırtık pırtık bir palto ve yırtık pırtık bir tunik giymişti . Kafasında - bir Sovyet ordusu pilotunun ki Ayaklarında - tahta tabanlı ayakkabılar.

Kamp muhafızlarından birinin elinde bir kutu boya ve fırçayla ona yaklaştığını ve göğsüne SU (Sovyetler Birliği) harflerini çizdiğini gördüm. Hepimizin göğsünde ve sırtında böyle işaretler verildi. Ve Yakov Iosifovich - göğsünde, sırtında ve pantolonunda, kollarında, omuzlarında ve hatta şapkasında Muhafız fırçasını sallarken. Dzhu Gashvili, yakınlarda toplanan yakalanan memurlara döndü ve yüksek sesle bağırdı:

- Bırak resim yapsın! Sovyetler Birliği - böyle bir yazıt beni onurlandırıyor. Bununla gurur duyuyorum!

Bu sözler büyük yankı uyandırdı. Yakov Iosifovich'in cesur sempatisi biz. Tabii ki sıcak bir şekilde onayladılar, ancak o zamanlar ruhun sağlamlığını korumak kolay değildi. Her gün yorgunluktan ve hastalıktan ölen yoldaşlar kışlalarımızdan çıkarıldı. Ve her sabah, bizi geçit töreni alanında sıraya sokan SS görevlileri, bizi bir sonraki kurbanlarının saflarından çıkardı. Silah zoruyla kamptan çıkarıldılar, bu polisleri bir daha göremeyeceğimizi biliyorduk.

Hain olan Yakov Iosifovich'e bir mahkum atandı. Bu kişi Dzhugashvili'yi takip etti ve onu anti-Sovyet konuşmalarla rahatsız etti . Yakov Iosifovich alevlendiğinde: bir tabure kaptı ve provokatörü tehdit etti:

- Eğer sen. seni piç kurusu, bir kez daha Vatana hakaret et, tenekeyi kıracağım!

O günlerde Hammelburg'da kalan General Binbaşı Thor'un önderliğinde toplu bir kaçış hazırlıyorduk: dikenli telleri kırmak için yerler belirledik, çevrenin haritasını çıkardık ve ev yapımı pusulalar yapmaya başladık . Bu sırada Yakov Iosifovich ile oldukça yakın arkadaş oldum, acımasızca izlendi, neredeyse hiç kaçma şansı yoktu, ancak planlarımızı biliyordu ve bir istekle bana döndü:

- Başarı durumunda, bana daha sonra evdeki her şeyi anlat. Hiçbir şey için pes etmeyeceğimi söyle. Almanlar beni Berlin'de ikna ettiler ve burada deniyorlar . ama teslim olmayacağım. Onlardan tüm kalbimle nefret ediyorum! Hakkımda iftira niteliğinde broşürler dağıtıyorlar ama bizimkilerin her şeyi çözeceğine inanıyorum, Naziler beni ölümle tehdit ediyor. Ölürsem hakkımdaki tüm gerçeği söyle...

Arkadaşlara danıştım ve onların rızasıyla Yakov Iosifovich'i jiletlerden pusula oklarının gizli imalatına dahil ettim . manyetik çelikten yapılmıştır. Ancak çok geçmeden bir aksilik yaşadık: faşistler bir şekilde kaçış hazırlıklarından haberdar oldular ve General Thor'a yakın birçok subayı esir aldılar. Generalin kendisi Hammelburg'dan alındı ve yok edildi. Yakov Dzhugashvili de bilinmeyen bir yöne götürüldü , savaşın sonuna kadar onun kaderi hakkında hiçbir şey bilmiyordum ... "

General Karbyshev'in tavsiyesi

Uzhinsky'nin Hammelburg'daki yoldaşı Pyotr Pavlovich Kashkarov, savaşla Brest Kalesi'ni savunan birimlerimizden birinin kurmay başkanı olarak tanıştı. Savunucularıyla birlikte eşit olmayan bir savaşa girdi, ardından Hammelburg'da ve daha sonra Nürnberg'de hapse girdi. General Karbyshev'in arkadaşı ve yardımcılarından biri oldu Savaştan sonra Moskova'da büyük bir araba deposunda çalıştı. Orada onu gördüm ve eski bir Hammelburg tutsağının başka bir öyküsünü yazdım:

"Nisan 1942'de Zamosc toplama kampından mahkumların bulunduğu bir kademe Hammelburg'a geldiğinde, aralarında daha önce tanıdığım Dmitry Mihayloviç Karbyshev'i fark ettim. Ona yaklaştım, onu selamladım ve bana Hammelburg yolunda şunu söyledi. onların kademesi General Ogurtsov kaçtı.Bu iyi bir haberdi: Hammelburg'da biz de aynı şeyi hayal ettik.Yeraltımızın başında generaller Thor vardı. Nikitin ve Alaverdov. Karbyshev hemen onlara katıldı. "Esaret bir savaşçı için korkunç bir trajedidir, ancak savaş devam ederken burada, dikenli tellerin arkasında savaşmalıyız!"

Karbyshev'in gelişinden birkaç gün sonra ona sordum:

- Yoldaşlar, burada kim olan Yakov Dzhugashvili'ye güvenip güvenemeyeceğinizle ilgileniyorlar.

Karbyshev cevap verdi:

- Yakov Iosifovich'e sarsılmaz bir Sovyet vatansever olarak davranılmalıdır. Bu çok dürüst ve alçakgönüllü bir arkadaş. Çok fazla konuşmaz ve sürekli izlendiği için kendini tutar. Bunları yüzüstü bırakmaktan korkuyor. onunla kim iletişim kuracak.

Karbyshev ve diğer yeraltı liderlerinin Dzhugashvili ile gizlice temas halinde olduklarını tahmin ettim. Sonra onu kendim tanıdım ve gerçekten gerçek bir Sovyet subayı olduğundan emin oldum. Karbyshev tarafından verilen karakterizasyonuna, Yakov Dzhugashvili'nin son derece sempatik bir insan olduğunu eklemek istiyorum: yetersiz beslenmeden muzdaripti, sık sık hasta ve zayıflamış bir yoldaşla ekmeği paylaştı .

O ve Karbyshev hala Hammelburg'daydı. ben ve bazı mahkûmlar Nürnberg'e gönderildiğinde. Bir süre sonra Karbyshev oraya getirildi. Ona Dzhugashvili'yi sorduğumda, dedi.

• Yakov Iosifovich toplama kampından alındı, kimse Nazilerin ona nerede inanılmaz derecede kızdığını bilmiyor ... "

Hammelburg muhafızlarından biri olan SS subayı Josef Kaufman, savaştan sonra Almanya'da cezadan kurtuldu. o kadar küstahlaştı ki, 1967'de Batı Alman gazetesi Bild am Juntag'ın sayfalarında, gözetim altındaki mahkumları yatıştırmanın kendisi için ne kadar zor olduğundan şikayet etti:

• Stalin'in oğlu, fırsat bulduğunda ülkesini savunmak için konuştu. Rusların savaşı kazanacağına kesin olarak inanıyordu.

Kıdemli Teğmen Dzhugashvili'nin Hammelburg'da kalışının son günlerinde, halkına ihanet eden birkaç Gürcü burjuva milliyetçisi Berlin'den oraya geldi ve Yakov Dzhugashvili'yi kendi taraflarını tutması için ikna etmeye başladı. Cevap olarak, dönekleri kendisiyle birlikte kampın geçit törenine gitmeye davet etti. Eski Hammelburg mahkumlarının bir toplantısında merhum Albay Fesenko, diğer savaş esirleriyle birlikte bu sahneyi anlattı ve Dzhugashvili daha sonra hainlere açıkça şunları söyledi:

- Gönderildiğin yere geri dön ve onlara orada anlat. Ne. Toprağımızın son yamacında Kızıl Ordu'nun tek bir askeri hayatta kalsa bile , o zaman bile efendilerinizle sonuna kadar savaşacak!

ömrünün kalmadığını haykırdı . Ancak bu olmadan bile, Yakov Dzhugashvili o gün sonunun kaçınılmaz yakınlığını açıkça görmüş olmalı.

"Kaçmaya çalışırken"

Kıdemli Teğmen Dzhugashvili, Sachsenhausen'e daldığında, Nazi ölüm taşıyıcısı orada gece gündüz durmaksızın çalışıyordu . Krematoryumun bacası tütüyor, etrafa duman ve pis koku yayıyordu.Radyo hoparlörlerinden yüksek sesle müzik geliyordu, mahkumların toplu infazlarının zorunlu eşlik etmesi. Gaz odası tüm hızıyla devam ediyordu. "Zellenbau" iç hapishanesinde mahkumlara işkence yapıldı . kemiklerini kırmak ve yarı ölü insanları bitirmek. Orada, "Tsellenbau" da ve başlangıçta Yakov Dzhugashvili'yi yerleştirdi. O günlerde kaderini bu hapishanenin başı olan Kurt Eckarius kontrol ediyordu. Savaştan sonra, Berlin'deki mahkeme huzuruna çıktı ve bugün bile kanın donduğu bir ifade verdi. İşte mahkeme tutanaklarından küçük bir bölüm:

“Savcının sorusu: Ceza hücrenizde hangi cezalar vardı 7

Eccarius'un cevabı Bir keçi üzerinde kırbaçlama, bir direğe asma, çeşitli tutuklamalar, infaz.

7 direğe asılı ne vardı

Eccarius: İnsanların ellerini arkalarından bağladılar ve daha önce kendilerinin yere kazmak zorunda kaldıkları bir direğe kolları açık şekilde astılar.

Savcı: Mahkumlar ne kadar süre o pozisyonda asılı kaldı?

Eccarius: Genellikle yarım saat. Ve kanıt elde etmek için iki saate kadar.

Savcı Başka işkence var mıydı?

Eccarius: Mahkumlar dövüldü ve tekmelendi, buz gibi suyla ıslatıldı, kışın ceza hücresinde çıplak ayakla gezdirildi, vb.

Savcı Ceza hücresindeki koşulların o kadar insanlık dışı olduğunu ve mahkumların bu işkencelere dayanamadıkları için kendi canlarına kıydıklarını doğru mu?

Eccarius: Bu doğru. 20-25 kişi intihar etti

Mahkeme Başkanı Mahkûmları yakılmak üzere * krematoryuma gönderdiniz. Bu doğru?

Eccarius: Bu doğru. Sürekli olarak mahkumları krematoryuma gönderdim ... "

Cellat, Münih savcılığının Yakov Dzhugashvili'nin öldürülmesine karıştığı suçlamasıyla Eccarius hakkında bir soruşturma başlatmasına rağmen hala serbest kaldı. Suçlama , Eccarius'un eski yardımcısı SS Unterscharführer Walter Uslepp'in ifadesine dayanıyordu . ayrıca almanya'da yaşıyor. Kendi derisini kurtararak ilan etti . patronunun , infazdan kısa bir süre önce bunun için acımasızca dövülen Dzhugashvili'nin infazına katıldığı iddia ediliyor . yüksek sesle bağırdı: "Hitler yakında sona erecek!"

Soruşturma sırasında Münih savcısı Karl Weiss, kamuoyuna şunları duyurdu: "Toplama kampının resmi belgelerinde, Yakov Dzhugashvili'nin Rusların infazı sırasında da tasfiye edildiğinden birkaç kez bahsediliyor."

Ancak, Eccarius'a karşı doğrudan belgesel kanıt hiçbir zaman bulunamadı ve sonuç olarak dava örtbas edildi.

Moskova'da yaşayan eski bir Sachsenhausen No. 73025 tutsağı ve yer altı kampı direnişinin aktif bir katılımcısı olan Mark Grigoryevich Televitch bana şunları söyledi:

- Yeraltı Direnişimizin karargahı o zamanlar Yakov Dzhugashvili'nin kaderi hakkında hiçbir şey bilmiyordu, ancak halkımız aracılığıyla kışlada, hapishanede olan her şeyin tam anlamıyla farkındaydık . infaz yerlerinde...

Bu nedenle, Kıdemli Teğmen Dzhugashvili'nin son günlerine dair tek kanıt, ele geçirilen Nazi belgeleridir.

No T-176'da bulunan Yakov Dzhugashvili'nin ölümüyle ilgili SS raporundan , onun Sachsenhausen'in geri kalanından tamamen izole edilmiş özel bir kamp bloğu "A" topraklarındaki özel bir kışlaya yerleştirildiği anlaşılıyor . Muhafız özel bir SS muhafızıydı, "A" bloğu 550 voltluk bir elektrik akımı altında dikenli tellerle kordon altına alındı . Aynı kışlada, I * adlı başka bir Sovyet savaş esiri olan Dzhuilshvili ve kendisine Molotof'un yeğeni olduğunu söyleyen Ily Kokorin ile birlikte hayatta tutuldu ve Cushing ve Walsh adlı diğer iki kişi İngiltere'de yaşıyor. Hayır. T-176, Cushing ve Walsh'un 1943'te Sachsenhausen'de çok aşağılık bir rol oynadığını öne sürüyor ...

Thomas Cushing ve Andrew Walsh, 1940 yılında Calais Muharebesi sırasında Almanlar tarafından esir alındı ve hemen Nazilerle işbirliği yapmaya hazır olduklarını ilan ettiler . izcilerin Panama Kanalı'ndaki kilit yapılarını havaya uçurması gerekiyordu.Gestapo'dan diğer üç İngiliz hakkında casusluk yapma görevi de vardı ve bununla özenle meşguldü.Ancak dördünün de sabotajcı olmaya zamanları yoktu çünkü onlar beklenmedik bir şekilde Sachsenhausen'e gönderildiler ve Yakov Dzhugashvili'nin hapsedildiği aynı bloğa yerleştirildiler.

Bu garip mahalle, İngilizlerin hizmet olarak Dzhugashvili ve yurttaşını yataklarını temizlemeye zorlamasıyla başladı ve cevap kesin bir ret olunca İngilizler onlara her şekilde hakaret etmeye başladı. SS belgeleri belirtiyor . İngilizlerin Sovyet mahkumları yiyecekten mahrum etmeye çalıştığını ve onlara yalnızca "Bolşevik domuz" diye hitap ettiğini ( Gestapo şefi Muller ve yandaşlarının en sevdiği ifade) O'Brien bir keresinde Kokorin'in suratına bile vurdu. Şimdi, yıllar sonra . Cushing, tüm bu anlamsızlıkları haklı çıkarmak için aynı derecede aşağılık bir açıklama yapıyor: " Dzhugashvili'nin bitmek bilmeyen propaganda konuşmaları sinirlerimi ve arkadaşlarımı bozdu." Aslında, Cushing ve şirketine görünüşe göre Yakov Dzhugashvili ile ölümcül bir sonucu olan bir "kaza" olacağı bir çarpışmayı kışkırtmaları talimatı verildi. Sachsenhausen'de farklı ülkelerden mahkumların birbirine karşı benzer bir ortamı defalarca uygulandı.

Yakov Dzhugashvili'nin ölümüyle ilgili SS raporu, bu mahkumun togadan kısa bir süre önce ilan ettiğini bildirdi.

- Yakında Alman işgalciler bizim paçavralarımızı giyecekler . ve çalışabilecek durumda olan her biri Rusya'ya giderek yok ettikleri her şeyi taş taş restore edecekler...

Bu açıklamanın ardından SS liderleri. görünüşe göre, SS raporunun söylediği gibi , 14 Nisan 1943'te uzlaşmaz kurbanlarıyla vakit kaybetmeden ilgilenmeye karar verdiler . Yakov Dzhugashvili isyan ediyor gibiydi . akşam saatlerinde kışlaya girmeyi reddeden şahıs, iddiaya göre tel örgünün önündeki “ölüm şeridinden” geçerek gardiyanın “Vur!” bağırışına cevap verdi. Sonra kendini elektrik akımı olan bir telin üzerine atıyor gibiydi, ardından SS muhafızı Konrad Harvish, SS muhafız başkanı Karl Jungling'in huzurunda Yakov Dzhugashvili'yi vurdu.

22 Nisan 1943'te Himmler, SS'den bir rapor ve Yakov Dzhugashvili'nin ölümü hakkında Nazi Dışişleri Bakanlığı'na "Çok Gizli" başlığı altında Ribbentrop'a hitaben kişisel bir gönderi gönderdi.

Telgraf diyor ki:

"Sevgili Ribbentrop!

savaş esiri olan Stalin'in oğlu Yakov Dzhugashvili'nin Oranienburg yakınlarındaki Sachsenhausen'deki Özel A Bloktan kaçmaya çalışırken vurulduğu koşullar hakkında bir rapor gönderiyorum .

Hashі Gitper!

Seninki Heinrich Himmler.

Kılık değiştirmiş cinayet

Kıdemli Teğmen Dzhugashvili'nin ölümü kaydedildi . SS raporuna ek olarak, ölümüyle ilgili bir tıbbi rapor ve dikenli tellerde öldürülen adamın vücudunun bir dizi fotoğrafı.Günümüzde Federal Cumhuriyet'te sessizce yaşayan Cushing ve Walsh ile Jungling ve Harfisch Almanya, aynı gerçeği teyit ediyor. gazetecilerle yaptığı toplantıda "Kesinlikle onu ben vurdum" dedi.

Ama "kaçmaya çalışırken" bir cinayet miydi yoksa mahkum soğukkanlılıkla vurulup ardından vücudunu bir tele atarak hayali bir uçuş mu sahneledi? Ne de olsa Yakov Dzhugashvili, şüphesiz . Kurtuluş hayali kuran, silahlı muhafızların önünde 550 voltluk bir akım altında bir tel tuzaktan kaçmanın tek kelimeyle anlamsız olduğunu bilmeden edemedi!

Nazizm muhaliflerine yönelik misillemeler için ortak bir örtüydü . Sachsenhausen'de, bu toplama kampının eski bir tutsağı, Alman komünist hareketinin kıdemli bir üyesi olan Sepp Haan'ın savaştan sonra anılarında ifade ettiği gibi, birçok insan bu şekilde öldürüldü. Mayıs 1943'te Sachsenhausen'de SS adamları, yakalanan 70 Amerikan ve İngiliz pilotu vurdu ve ardından bu pilotların "kaçmaya çalışırken öldürüldükleri" açıklandı . 1947'de mahkeme huzuruna çıktığında açıkça şunları söyledi: " 636 Rus savaş esirini kendi ellerimle öldürdüm" - ve ekledi:

- Bir keresinde birkaç mahkûmu karakol zincirine götürdüm, bir mahkûmun kafasından şapkayı yırttım, onu muhafız karakollarının arkasına fırlattım ve şapkayı geri getirmesini emrettim . kaçma girişimini bastırma kisvesi ...

Yakov Dzhugashvili'nin ölümüyle ilgili SS raporu ve SS katillerinin ifadeleri, onun önce elektrik akımıyla bir telin üzerine düştüğünü ve ancak bundan sonra vurularak öldürüldüğünü söylüyor. Bununla birlikte, ne raporda, ne SS ifadelerinde, ne de ölüm sağlık raporunda, yüksek voltajlı akım geçmesine rağmen, öldürülen kişinin vücudundaki yanık izleri veya elektrik çarpmasının sonuçları hakkında bir kelime yoktur. tel . Totenkopf Tümeninin tabur doktoru tarafından hazırlanan ölüm raporu şunları bildiriyor:

*14 Nisan 1943, bu tutukluyu muayene ettiğimde başından vurularak öldüğünü belirttim. Giriş mermi deliği, kulağın yaklaşık 4 cm altında, zigomatik kemerin hemen altında bulunur. Bu atıştan hemen sonra ölüm gelecekti . Görünen ölüm nedeni: beynin alt kısmının tahrip olması.

Dzhugashvili'nin arkadan mı yoksa yandan mı vurulduğunu tahmin etmek zor değil . Jungling'in şimdi iddia ettiği gibi, Kıdemli Teğmen Dzhugashvili 14 Nisan'da akşam saat dokuz civarında öldü.SS raporu, "akşam 20:30'dan sonra, hava karardıktan sonra" açıklığa kavuşturuyor. , sadece bir kere. Ama öte yandan, "kaçmaya çalışırken" değil, amirlerinin gizli emri üzerine boş yere gelin.

Cellatlara - "Ölü Kafa" bölümünden SS adamları - infaz tehdidi altında bu cinayet hakkında sessiz kalmaları emredildi. Gördüğünüz gibi, o zamanki cellatların liderleri, Stalingrad Savaşı'ndan sonra, her ihtimale karşı, vahşetlerin en azından bir kısmını gizlemeye çalışıyorlardı.

Himmler'in neden yalnızca Ribbentrop'a Yakov Dzhugashvili'nin "kaçma girişimi sırasında " ölümü hakkında bilgi vermesi değil , aynı zamanda açıkça yanlış olan mesajına SS belgeleri ve fotoğraflarıyla eşlik etmesi gerektiği sorusu ortaya çıkıyor? Ne de olsa, savaş yıllarında Himmler, Nazi Dışişleri Bakanı'ndan ölçülemeyecek kadar güçlüydü . ve SS'in kirli işlerinde Ribbentrop'a rapor vermesi gerekmiyordu. Ve bir detay daha, savaşın sonunda Himmler'in ofisi, taklit belgelerinin neredeyse tamamını yakarak yok etmeye özen gösterdi. göllerde boğuldu veya “mayınlarda saklandı, ancak bu arada Hitler Dışişleri Bakanlığı'nın arşivleri bir alaycı tarafından güçlükle korundu ve faşist Almanya'nın askeri muhaliflerinin bir ödülü haline geldi . Görünüşe göre, Stalin-Yorod Savaşı'ndan sonra kötü önseziler hisseden Himmler, 14 Nisan 1943'te Sachsenhausen'de uzun menzilli bir amaçla suikast numarası yaptı.

Belki de sadece bir kişi bu cinayetin koşullarını nihayet açıklığa kavuşturabilirdi ama o sessiz kalmayı tercih etti. Ben Kurt Amend, Batı Almanya-Joto Federal Soruşturma Polis Departmanının emekli eski suç müdürü. Savaş SIRASINDA bir SS Haupsturmführer'di. Yakov Dzhugashvili'nin ölümü hakkında bir rapor hazırlayan oydu (L Ego, Himmler tarafından Kıdemli Teğmen Dzhugashvili'nin hapsedilmesiyle ilgili tüm konuları denetlemesi talimatını aldı. Katillere itaat eden oydu . özel bloktan • L * Ama sanki insanlar Sachsenhausen'in kanlı kabusunu, orada işkence gören binlerce anti-faşisti unutmuş gibi, vicdan azabı çekmeden rahat yaşıyorlar.

Bununla birlikte, bunun hatırası, Avrupa halklarının geçmişin trajedilerinin tekrarını önleme konusundaki kararlı iradesi kadar yıkılmaz ••• » Ve şimdi, on dokuz kişinin çabalarıyla Sachsenhausen'deki toplama kampı binalarının kalıntıları üzerinde Oğulları çürüyen ve ölen Avrupa ülkeleri, Faşizme Karşı Avrupa Direnişi Müzesi inşa edildi, kalıntıları burada yakılan Kıdemli Teğmen Dzhugashvili'nin de aralarında bulunduğu binlerce mahkumun tozu ve külü üzerinde duruyor. kamp krematoryumunda, Nisan 1943'te

Moskova - Varşova - Washington

Yarı yasak konu

Az önce okuduğunuz metin, daha sonraki bir giriş hariç, 1975 piç sonunda benim tarafımdan yazılmıştır.

Novoe Vremya dergisinin genel yayın yönetmeni olan o zamanki patronum Pavel Naumov, reasürans için SBKP Merkez Komitesinin propaganda departmanına “danışma” için Stalin'in oğlu hakkında bir belgesel makale gönderdi. Ve reasürans uğruna, din de makaleyi çoğalttı ve bireysel bir anket için Merkez Komite Politbüro'nun her üyesine * - gönderdi. Sonuç bana Naumov tarafından ifade edildi.

- Makalenizin metni hakkında herhangi bir şikayet yok, ancak yayınlanması zamansız kabul edildi

İki yıl sonra şans eseri Victoria Siradze ile tanıştım. Gürcistan Komünist Partisi Merkez Komitesi Sekreteri. Ona Yakov Dzhugashvili hakkındaki makalemin talihsizliklerini anlattım ve benden yasak makalenin metnini vermemi istedi. Ardından Siradze ve Gürcistan Merkez Komitesinden meslektaşları Moskova Merkez Komitesi ile müzakerelere başladılar, bu müzakerelerin detayları benim için bilinmiyor.

Ama sonucu biliyorum: Nisan 1978'de, bir sonraki Zafer Bayramı kutlamasının arifesinde, Moskova'da reddedilen makalem küçük bir Tiflis dergisi "Literary Georgia" tarafından yayınlandı.

Yaratımım Rusça olarak yedi bin kopya olarak basıldı. O zamanlar bu, önde gelen pitzhurials için yetersiz bir tirajdı . Stalin'in en büyük oğlu hakkındaki kurgu sadece Gürcüler içindi

Uzun yıllar geçti ve 2009'da Moskova'da, belgesel film stüdyosunun yöneticisi Alexander Kolesnik, Stalin'in savaş esiri olan oğlunun ölümüyle ilgili ele geçirilen faşist belgelerin fotokopilerini televizyonda halka açıklama teklifiyle bana yaklaştı . Kolesnik'in fikrini destekledim ve filmi üzerindeki çalışmalarını 2010'un başlarında tamamladı ve çocuğunu Moskova televizyon kanalı TV Merkezi'ne teslim etti.

Ancak Nisan 2010'de TV Merkezi yönetimi Kolesnik'in "Yakov Dzhugashvili'nin Bilinmeyen Kaderi" adlı filmini reddetti ve ardından Kolesnik filmi Rossiya TV kanalına iletti. Ancak TV-*Rusya liderleri, hakkında bir belgesel film göstermeyi reddetti. Stalin'in oğlu.

Sonunda, inatçı Kolesnik bir şekilde Savunma Bakanı Zvezda'nın düşük reytingli TV kanalına kabul edilemez bir film eklemeyi başardı . Film, bir Cumartesi öğleden sonra saat 15:00'te, izleyicilerin çoğu ya öğle yemeği yerken ya da yazlık bahçelerde sulama yaparken gösterildi. Tanıdıklarımdan hiçbiri, yarı yasak bir filmden başka bir şey değil. Sıkıntısı bundan kaynaklanıyordu. Stalin'in oğlunun olumlu bir imajını yeniden yarattığını

Kolesnik'in filmini reddeden TV Center TV kanalı, 2010 yapımı iki haftalık "Toplama Kampları. Cehenneme Giden Yol" dizisini ve esas olarak Yahudilerin Nazi toplama kamplarında öldürülmesini konu alan ikinci diziyi gösterdi. saatlik dizi, Sachsenhaus'ta Yakov Dzhugashvili'nin ölümüyle ilgili acımasız bir hikayeye sadece beş dakika ayırdı ,

Toplama kampı dizisinin TV sunucusu - saçını kestiren bir genç ve bir okul genci - ilk başta bunun için Stalin'i suçladı. kiiiy, Almanlar tarafından esir alınan oğlunu Kızıl Ordu tarafından esir alınan bir Alman generaliyle değiştirmeyi reddetti . Sachsenhausen'deki Yakov Dzhugashvili'nin, babasının esaret nedeniyle cezalandırılmasından korktuğu için serbest bırakılmasından korktuğu ve bu nedenle intihar taklidi yaptığı iddia edildi .

TV Merkezi, Stalinizm karşıtı versiyona dair herhangi bir kanıt sunmadı. Sonuçta, Stalin'in oğlunu Almanlardan takas etmeyi reddetmesi, doğrulanmamış bir efsaneden başka bir şey değil. Evet ve yurttaşlarımızın gözünde ordumuzun şevki nasıl görünürdü? Ilona yardım edip oğullarından birini esaret altında bıraktığında müdahalecilerin üç milyon Sovyet savaş esiri var mı?

, şu anda huzursuz Rusya'da ortaya çıkan  Stalin hayaletinden bile oldukça korktuğu izlenimine kapıldım .

"Yanishi Dzhugashvili'nin kızı Kolesnik'in uzun süredir acı çeken filminden yıllar önce soyadını ikiye katlayarak kendisine Dzhugashvili-Skshinn adını verdi ve yeni adla "Ailenin Sırrı" kitabını yayınladı.

Kitabın bir bölümünde beni hayrete düşüren bir başlık vardı: "Babam esaret altındaydı." Bu başlık altında şu satırları okudum: “Stalin'in oğlu Kızıl Ordu Kıdemli Teğmeni Yakov Dzhugashnipn hiçbir zaman Alman esaretinde olmadı. İnanmak için her neden var. <Babam Temmuz 1941'in ortalarında eşitsiz bir savaşta öldü. Berlin, Yakov Dzhugashvili'yi Abwehr'den bir ajan olan başka bir kişi olarak tanıttı .”

Bunun kanıtı olarak Galina Dzhugashvili-S, Talina • »ve'yi açıklamıyor. іki х belgeleri veya görgü tanıklarının  ifadeleri

>,j vf  ft-K?

Gürcüce makalemi yazıyor ve benden iki kez adımla bahsediyor. Ama bu onu garip kılıyor. İşte bir örnek:

babama ithaf ettiği büyük bir makale vardı . - Sachsenhau zen kampındaki kalışının ayrıntılı bir açıklaması . Mahkumun kararlılığına sempati ve hayranlıkla dolu olan makale, yine de, "Stalin'in oğlu" nun kışladaki komşuları, İngiliz subayları ile bu tür günlük önemsiz şeyler yüzünden kavgalarının, neredeyse kavgalarının tanımıyla beni nahoş bir şekilde şaşırttı. birkaç ekstra sigara.

"birkaç fazladan sigara" yüzünden çıkan "kavgalar" gibi bir şey tanımlamadım . Evet, sadece değildi. Galina neden bunun hakkında hayal kurdu?

İşte benimle ilgili icatlarından biri daha:

"Iona Andronov, elindeki materyallere dayanarak, Yakov Dzhugashvili'nin kaçmaya çalışırken bir nöbetçi tarafından vurulduğu sonucuna varıyor"

Aslında, her şey farklı. "Kaçmaya çalışırken vuruldu" - bu, Himmler'in kendisi tarafından onaylanan Yakov Dzhugashvili'nin infazını kamufle etmek için ifşa ettiğim aldatıcı ifadesidir. Galina neden kitabına gizemli bir kafa karışıklığı kattı?

Bu açıklandı. bana öyle geliyor ki, babasının esaretini kitap gibi inkar ederken dayanılmaz bir ıstırap yaşadı: ölümcül bir kanserden yavaş yavaş ölüyordu.Bu durumda , her şey aldatıcı bir şekilde hayal ediliyor.

Ölümünden önce, bariz bir niyetle, büyükbabasının onuruna soyadını ikiye katladı. Daha önce ona büyük saygı duyuyordu, ama şimdi açıkça devraldı . ve Stalin'in siyasi görüşleri. Ve Sovyet subaylarının yakalanmasını affedilemez bir ihanet olarak görüyordu. Bunun için Stalin, 1941 sonbaharında oğlunun karısı Galina'nın annesi Yulia'nın tutuklanıp hapsedilmesini emretti. Julia, rezil Vladimir Hapishanesinde hücre hapsinde bir buçuk yıl geçirdi. 1943 baharında, Stalin'in Sovyet istihbaratından gizli bilgi aldığında serbest bırakıldı. oğlunun Alman esaretinde cesur ve vatansever davrandığını.

Yakov Dzhugashvili, Alman sorgulamalarından da anlaşılacağı gibi, esaretini de bir "utanç" olarak değerlendirdi. Galina Dzhugashvili-Stalin'in ölmekte olan kitabında temizlemeye çalıştığı işte bu kara noktaydı.

Galina'nın babasının esaret altında olmadığına dair iddialarına sessiz kalmak onursuzluk olur. İlk olarak, Yüzbaşı Alexander Uzhinsky'yi bir yalancı olarak gördü . onunla kim konuştu Hammelburg toplama kampında Yakov Dzhugashvili ile nasıl arkadaş oldu?

Ayrıca evinde Uzhinsky ile tanıştım ve 10/0'da uzun bir konuşma yaptım. Samimiyetsizliğine dair şüphelerimi uyandırmadı. Bir başka Hammelburg mahkumu, Oolt subayı Pyotr Kashkarov da bana Yakov'la yaşanan tartışmadan bahsetti.

ikincisi. Galina, esaret altındaki babasının sorgu kayıtlarına meydan okudu;

• “Stalin'in oğlu”nun basit bir soruya verdiği cevabın şaşkınlığı. - bir sonraki protokolde kaydedilmedi - nerede doğduğu. Bakü şehrini bilmiyor ! Ama babamın elimde tuttuğum pasaportunda doğum yeri Georgia, Badzi köyü. Rachia'daki köyün kafasını karıştır. Azerbaycan'ın başkenti olan Gürcistan'ın ova bölgesi? İstemeden, dikkatsizce, aceleyle bestelenmiş bir "efsane" düşüncesine kapıldım.

Bu arada, Rusya Savunma Bakanlığı  Kıdemli Teğmen Yakov Dzhugashvili'nin bir teslim alma deposunu elinde tutuyor.

jinkgoy 19 Mayıs 1941 O ankette, “doğum yeri” sütununda, uygun bir şekilde “tor. Bakü". Ankete, Yakov Iosifovich'in el yazısıyla yazdığı bir otobiyografisi eklendi: “1908'de m.irto ayında dağlarda doğdum. Profesyonel bir devrimci N'trp'nin ailesinde Bakü"

Got "profesyonel devrimci" daha sonra Bakü'de bir Bakü hapishanesine indiği siyasi ve isyancı faaliyetlerde bulundu. Çocukları Bakü'de dünyaya gelen hamile eşi tarafından ziyaret edildi.

Galina'nın üçüncü argümanı şudur. Yakov'un oğlunun esaretten babasına sahteliği ve Stalin'in oğlunun Temmuz 2011'de Alman subaylarla çekilmiş fotoğraflarının sahte olduğu tespit edildi. Böyle bir dolandırıcılık, 1941'de Alman uçakları tarafından Moskova ve diğer yerlere dağıtılan broşürlerde yer alıyordu. Broşürler, iddiaya göre SSCB başkanının oğlunun yaptığı gibi Wehrmacht tarafından esir alınmaya çağrıldı.

Yakov Dzhugashvili'nin broşür mektubu ve rezil “: Naziler gerçekten sahteydi. Ama gerçekten "itroturgaet Himmler'in Sta tna d' nin oğlunun yok edilmesine ilişkin ödül dosyası mı? Sachsenhausen toplama kampı mı?

Ve son olarak, Galina'nın son argümanı:

“Stalin'in oğlu bir topçu subayıydı ve asker arkadaşlarının kaderini dürüstçe paylaştı. Stalin'in oğlunun ölümünü öğrenince. - savaşın ilk yılında Almanlar, savaşta ölen Sovyet subayları hakkında bulunan belgeleri dikkatlice incelediler. - Alman özel servisleri ve tahrifata karar verdi. Belki de teğmen Dzhugashvili'nin rolünün, esir alınan hemşerisi tarafından oynanması kabul edildi . Belki de Almanlar, gösteriye katılmak için "esirlerini" buldular. Efsane, kıt bilgilere dayanarak kendiliğinden derlendi. Çiftin beceriksizliği, hataları, çekinceleri buradan gelir. Belki de özel operasyonu gizlemek için başka önlemler alınmıştır.

Faşist özel servisler arasında Stalin'in oğlunun ikiziyle ilgili varsayım . bence tamamen mantıksız. Bu hizmetler böyle bir dublör yaratacaksa, neden onu toplama kamplarında tanıtıp sonra da işini bitirsinler? İkizi, daha sonra hain General Vlasov'un yaptığı gibi, onlarla hemen işbirliği yapmalı ve emirlerini şevkle yerine getirmeliydi. Evet, Nazilerin çift Yakov Dzhugashvili'si yoktu.

7 Haziran 2007'de yayınlanan Komsomolskaya Pravda gazetesi, Galina Dzhugashvili Stalina'nın “Babam tutuklu değildi” kitabının biraz kısaltılmış bir yayınını yayınladı . faşist kamplarda onurlu bir şekilde.” FSB açıklamasında,

"FSB arşivlerinde, Joseph Stalin'in oğlu Yakov Dzhugashvili'nin gerçekten de Alman esaretinde olduğuna dair yeterli belgesel kanıt var. Her şey." Yakov ile faşist esaret altında bulunan, savaştan sonra bulunan ve sorgulanan Dzhugashvili'nin onurlu davrandığını gösterdiler.

Yakov'un esaret süresiyle ilgili Tiflis belgesel makalemden alınan gerçekler aşağıda listelenmiştir. Pek doğru bulmadım ve benim adım "araştırmacı Ion Andronov"

Bununla ilgili son bir paragraf ekleyerek buna bir son vermenin zamanı geldi. Galina Yakovlevna Dzhugashvili-Stalina 27 Ağustos 2007'de öldü. Moskova'da prestijli Novodevichy Mezarlığı'na gömüldü . SS adamlarının babasının kremasyon küllerini nereye koyduğu hala bilinmiyor.

AFGAN'IN YANKILARI

Yaroslavl tren istasyonundan beni telefonla aradı, Moskova'dan geçtiğini, burada sadece akşama kadar kalacağını ve beni görmek istediğini söyledi. başvurdum'

TAMAM. Valera, gel Ev adresimi biliyor musun?

Evet. Iona Ionovich, - onayladı. - Bir saat sonra yanındayım.

bilmiyor. Son derece < “iyi ruh halime ve kimseyle iletişim kurma, konuşma isteksizliğime rağmen isteğine boyun eğdim . depresyonumu açıkla.

O gün. 4 Şubat 1994, geçen yıl Moskova'da dökülen kanın üzerinden tam dört ay geçti. hayatta kaldıktan sonra işsiz kaldı ve uluslararası bir gazetecinin eski uzun vadeli zanaatıyla beslenme fırsatını kaybetti.

Rusya Devlet Başkanı B. N. Yeltsin'in olağanüstü hal kararnamesiyle görevimden ihraç edildiğimi ve bundan böyle ona karşı komploculara karşı her türlü "sosyal güvenceden " mahrum bırakıldığımı ve ona "faşist" dediğimi belirtiyordu. böylesine kara bir damga, bundan böyle mesleğim dışında yalnızca ara sıra bir işe güvenebilirdim .

Boris Yeltsin'in Kremlin krallığını ilahlaştırdığı o günler, Rus basınının simulant bilinçsizliği sayesinde artık yarı yarıya unutulmuş değil . Ne de olsa, 1993 sonbaharında Yeltsin'in parlamentomuzu "alistik Beyaz Saray"daki tanklardan vurma emrini alkışlayarak onurunu lekeledi. Ben de onun savunucuları arasındaydım, bir milletvekili olarak ve bedelini ödediğim zorba cumhurbaşkanının görevden alınmasının destekçisiydim. Ama baştan yapsaydın yine aynısını yapardın.

beni Yaroslavl tren istasyonundan arayan köy paryasının Valera adlı bu dramatik olaylarla hiçbir ilgisi yoktu , benden üç kat daha gençti ve Ukrayna'da ve Pechanovka köyünde yaşıyordu. Bununla birlikte, binlerce kilometre uzakta, onunla ilk kez Pakistan'ın 25 asırdır var olan Peşaver şehrinde tanıştım.

Kadim Peşaver hayatımda belki de sihirli bir rol oynadı. Orada, beklenmedik bir şekilde, kendimi, altı ay sonra bir gazeteci olarak Rusya Yüksek Sovyeti başkan yardımcılığına atıldığım bir sıçrama tahtası üzerinde buldum .

onu taklit etmeden, dışarıdan hala efsanevi Shaherazade'nin “Binbir Gece Masalları”ndan muhteşem bir şehir gibi görünüyor. Bununla birlikte, Peşaver ve Ukraynalı Valera Prokopchuk da dahil olmak üzere sakinleri hakkında belki de daha az büyüleyici bir hikaye anlatmayı taahhüt ediyorum.

Öyleyse, sanki Hindustan'ın Rus ressamı ve gezgin Vasily Vereshchagin'in parlak renkli haritalarından çizilmiş gibi eski Peşaver'e hoş geldiniz. Uzun süredir devam eden egzotizmi, günümüz Peşaver'in şehir manzarası, müstahkem kaleler, mihrace sarayları, mermer camiler. ve minareler, palmiyeler, develer, doğu çarşılarının karmaşası, kavurucu güneş altında dar sokakların labirentlerinde bir insan karınca yuvası .

Peşaver'deki sokak kalabalığının eskizlerini kısmen modernize etmesi gerekecekti . Çünkü orada, her yerde, sarıklı ve uzun etekli gömlekli birçok sakallı kasabalı artık tabancalı kemerlerle kuşanmış veya Kalaşnikof saldırı tüfekleriyle silahlanmış durumda. Bazılarının göğüsleri deri palaskalarla çapraz bağlanmıştır .

Peşaver her zaman bir cephe şehri olmuştur ve bugüne kadar da öyledir.Mutluluktan Afganistan ile sorunlu sınıra kadar, sadece 50 kilometre. Ve bu sınır boyunca her yerde, Afganlar arasında uzun vadeli iç savaş devam ediyor. Aynı zamanda, sınırın her iki taraftan da sürekli koruması yoktur .

Sınırın kontrolsüz geçişi, yalnızca Süleyman Dağları'nın aşağısındaki kayalık bir sırt tarafından engelleniyor. Kıvrımlı bir geçitle kesilirler - Hayber Geçidi... Tüm çağlardan fatih orduları - Aryanlar, eski Yunanlılar, Hunlar, Moğollar, İskitler, Araplar, Persler, Türkler - Hindustan'ı ele geçirmek için uzun süredir Peşaver'e girdiler.

En büyük başarı, M.Ö. Yaklaşık iki bin yıl sonra, Ferghana padişahı Babur'un süvarileri ve ona katılan Afganlar Peşaver'e girdi, ardından tüm Hindistan'ı işgal etti ve içinde kendi Babür İmparatorluğunu kurdu.Üç yüz yıl sonra başka bir imparatorluk olan Büyük Britanya Ona tarafından mağlup edildi. . Peşaver'i ele geçirdikten sonra komşu Afganistan'ı üç kez işgal etti.

Av 1981 kendim. Moskova gazetesinin askeri muhabiri, Peşaver'e 70 kilometre uzaklıktaki Afgan topraklarındaki muharebe mevzileri olan Sovyet Ordusu birliklerine görevlendirildi .

Hayber Geçidi'nin güney ağzındaki şehrin tarihine sadece bitmeyen savaşlar damgasını vurmadı . Avrupa, Hindistan ve Çin arasındaki kervan ticaretinin barışçıl "ipek yolu", yirminci yüzyılda bu yol boyunca uzanıyordu.

Mal-transit Peşaver, uluslararası pazarlarımın bolluğuyla ünlüydü. Uzak ülkelerden çok çeşitli insanlar, İslamcılar ve Hıristiyanlar, Budistler ve Sihler, Konfüçyüsçüler ve Hindular buraya akın etti. Dinleri, ulusal kültürleri, günlük gelenekleri ve tutkuları Peşaver'de eşsiz bir karma medeniyetler kokteyli oluşturdu. Bu, şimdi daha önce Peşaver mimarisinde görülebilir.

Üç katlı taş evler balkon galerileri ile çevrili i; alçak desenli kafeslerin fransız tarzı korkulukları . Cepheler antik Yunan sütunları ve minyatür Gіііішѳn duvar heykelleri ile dekore edilmiştir. Yuvarlak kubbeli Müslüman tapınakları. Türkiye'deki İstanbul'dan Endonezya Cakarta'ya kadar diğer Asya şehirlerinde hiçbir yerde bu kadar fantastik düz mimari görmemiştim.

Peşaver evlerinde sadece birinci katlar Asya tarzında sıradandır ve her yer sokak dükkânlarıyla kaplıdır.Rengarenk kumaş ruloları, işlemeli semaverler, sürahiler ve çaydanlıklar, mücevher cicili bicili, sandaletler ve kuzu şapkalar, şekerlemeler ve meyveler vardır . ekranda . Burada gazlı ocaklarda şiş kebaplar kavrulur ve keskin kokar.

Ve yakınlarda herkese şarap sattıkları silah dükkanları var. tabancalar, mühimmat. Yerel sakinler, militan Peştunlar, istisnasız silah bulundurma hakkına sahiptir.Genellikle güpegündüz, sokak silah sesleri duyulur. Peşavariler genellikle düğünleri böyle affederler veya herhangi bir nedenle kavgaları bitirirler.

Sporadik atışlar kimseyi korkutmaz. Yeşil peçeli kadın kalabalığı ve geniş pantolonların üzerine beyaz gömlekli esmer suratlı erkekler dükkânların yanında seyrelmiyor.

Tufan öncesi arabaları olan katır sürücüleri kaldırımlarda ağır ağır yürüyor. Aralarında yolcu çift römorklu motosiklet çekçekleri koşuşturuyor. Çevredeki radyo kornalarıyla donatılmış minarelerde müezzinler yüksek sesle bağırarak bir sonraki ezanı herkese duyuruyor .

çocuğuyken bu ayrılmış topraklara gitmeyi ve Hindustan'ın ünlü İngiliz aşığı Rudyard Kipling'in macera romanlarını okumayı hayal etmiştim.Kitapları beni doğu bilimleri alanında üniversite diploması almaya ve dillerde uzmanlaşmaya sevk etti . Hindistan ve Pakistan.

Kendimi Hindistan'da ilk bulduğumda 1965'ti. Ve Pakistan'da ve komşu Afganistan'da - 16 yıl sonra. Ve beni oraya çeken gazetecilik merakı değil , ülkemin başlattığı Afgan savaşıydı.

Peşaver'den çok da uzak olmayan Afganistan-Pakistan sınırında, 1981 baharında tanıştım ve genç bir teğmen Viktor Losev ile arkadaş oldum.Victor'un Doğu'nun sanatlarına ve dillerine olan tutkusuyla bir araya geldik, bu alışılmadık bir durum. ordu ortamı. Afgan Dari lehçesini konuşuyor ve askeri tercüman olarak görev yapıyordu.

Tanışmamızdan bir hafta sonra Victor, Afgan Mücahidlerle bir savaşta onlar tarafından esir alındı. Onu korkunç işkencelere tabi tuttular ve idam ettiler. Mücahidler, yakalanan tüm Sovyet subaylarıyla bu şekilde başa çıktı. Ve bazı askerlerimiz, işgalcilerin homurdanması olmadan Müslüman olmayı gönülsüzce kabul ettikleri takdirde, zaman zaman bağışlandılar.

Ordumuz dokuz yıl boyunca Afganistan'da savaştı, ancak tüm bu yıllar boyunca Sovyet basınının ölüler hakkında haber yapması yasaktı ve; o savaş, binlerce yurttaş, onbinlerce yaralı sakat, yüzlerce Afgan esareti kurbanı. Tüm Afgan savaşı boyunca, Krasnaya Zvezda gazetesinin sayfalarında teğmen arkadaşımın şehitliğini anlatmama yalnızca bir kez izin verildi, ancak ondan sonra bu trajik konu yeniden katı bir tabu haline geldi.

Yurttaşlarımın cesetlerinin daha savaşın başında hançerlerle kesildiğini gördüğümü ancak Afgan savaşından sonra açıklayabildim. Mücahidler tarafından yakalandı. Genellikle tutsakların kulaklarını ve burunlarını keserler, karınlarını keserler ve bağırsaklarını çıkarırlar, kafalarını keserler ve açık peritonun içine tıkarlar. Ve birkaç mahkum aldıklarında, sonraki intihar bombacılarının önünde onlara tek tek işkence yaptılar.

Mücahidlerin mide bulandırıcı geçim kaynakları bazen sempatizanları arasında bile tiksinti yarattı - Batılı gazeteciler onlara gönderdi BBC radyo istasyonu muhabiri İngiliz John Fullerton'un savaş raporunu hatırlıyorum.

Esaret altında öldürülen ve derilerini yüzdükleri bir grup Sovyet askeri, gösteri için kancalara asıldı. Başka bir mahkum, Afganların ata binen, top yerine başsız bir koyun kapan vahşi binicilik polosu olan "Buzkashi" adlı bir cazibe merkezinin oyuncağı oldu. Onun yerine • veya esir alınan bir asker olan Zhivogo I kullandılar ve kelimenin tam anlamıyla paramparça oldu.

i|n olasılığına karşı sigorta - hiçbir yerde tabancayla yer almadım . "Ölüm işkenceleriyle belli bir esaret.

Kasım 1981'de Liirairnaya Gazeta* muhabiriydim, kuzey Pakistan'ı ziyaret ettim ve orada Afgan Mücahidlerin iki lideriyle görüştüm. Onlarla riskli iletişimim gizliydi "-."Pakistan KGB ikametgâhı başkanı albay Vyacheslav Gurgenov tarafından monte edildi. Onun bilgisi ile, sanki bir gazete röportajı hatırına, Mücahidlerin liderleriyle her gece bir randevuya çıkmayı göze aldım. ama aslında, henüz onlar tarafından öldürülmemiş olan Sovyet savaş esirlerinin onuru olmasına rağmen, onlara serbest bırakılmalarını teklif etmeye çalışmak

Bunun karşılığında Mücahidler, temsilcilerini Afganistan'ın Sovyet yanlısı hükümetine dahil etmek için bizden çok büyük bir siyasi taviz talep ettiler. Böyle bir talep daha sonra Moskova'da son derece kibirli olarak kabul edildi. O günlerde Kremlin liderleri, yenilmez Sovyet Ordusu'nun kendisine boyun eğmeyecek olan Afgan partizan çetelerini yok edeceğine kesinlikle inanmışlardı .

Ve bir avuç bitmemiş Afgan esirinin acı kaderi, ülkemizdeki en yüksek makamları dağıtmadı. Uzun süredir devam eden bir Stalinist alışkanlığa göre , ihanet edenlerden şüpheleniyorlardı. düşmanda bir şekilde hayatta kalan (Shonu. Ayrıca, Mücahidlerin köleleri tamamen taşralı yoksulların sıradan halkından askere alınmış askerlerdi. Oğulları, Moskova yöneticileri için her zaman meçhul top yemim var.

Sonuç olarak, Mücahidleri Pakistan'da seslendirmem başarılı oldu.

Yedi yıl daha geçti. Ve Afgan savaşındaki bariz başarısızlığımız herkes tarafından anlaşıldı. Yumuşak dilli reformcu Mihail Gorbaçov'un zayıflamış devleti yönlendirmeye başladığı yerden , Komünist Parti'deki yenilenen liderlik de bunu fark etti ve bize Perestroyka ve Glasnost için parlak bir gelecek vaat etti. "Hızlanma". “Yeni düşünce • Ve 1988 baharında Sovyet birliklerinin Afganistan'dan çekilmesine başlama ve gelecek yıl Avrupa'daki bu şerefsiz operasyonu tamamlama sözü verdi.

Bununla birlikte, Gorbaçov'un herhangi bir nedenle savaşı sona erdirmekle ilgili ayrıntılı açıklamaları, ulusal görevimizden - Afgan esaretindeki mahkumların kurtarılmasından - bahsetmedi. İsim listeleri - 312 asker ve çavuş - Moskova bakanlıklarına girmeyi başardım mı ? savunma.

Daha önce olduğu gibi, sadece kısmen Gorbaçov'un "glasnost"uyla özgürleşen Sovyet basını , bu acı çekenler hakkında sessiz kaldı ve Literaturnaya Gazeta'daki patronlarımı Mücahidlerin çaresiz tutsakları hakkındaki gerçeği saklayan sansürü durdurmaya ikna etmem boşunaydı.

Dışişleri Bakanı Eduard Shevardnadze, Nisan 1988'de SSCB hükümetleri anlaşmasını ciddiyetle imzaladığında onları soğukkanlılıkla görevden aldı . ABD Pakistan. Savaş sonrası Afgan sorunlarının barışçıl çözümü konusunda Afganistan ve BM liderliği . Kapsamlı listeleri savaş esirlerimiz hakkında hiçbir şey söylemedi, böylece anlaşmanın tüm tarafları bundan böyle Mücahidler tarafından köleleştirilmiş Sovyetler Birliği vatandaşlarını kurtarma yükümlülüklerinden resmen kaçtılar.

Ve ancak bu kusurlu anlaşmadan sonra Kremlin, Literaturnaya Gazeta'nın Afganlar tarafından esir alınan Sovyet ordusunun işkenceleri hakkındaki gecikmiş raporumu ilk kez basınımızda yayınlamasına izin verdi ... mümkünse, onların yabancı esaretindeki talihsiz çocukları ...

Literary Gazette'nin pek çok okuyucusu oldukça farklı tepki gösterdi. Bana hitaben yazılmış bir mektup çığı yazı işleri bürosuna sel gibi aktı. Evrensel utancımızın ilk tanıtımına yanıt olarak bir şaşkınlık, acı verici şok, şefkat ve öfke patlamasıydı - dokuz. Asya esaretinin cehenneminde akrabalarımızın yıllarca unutulması. Anavatanımın her yerinden binlerce iyi kalpli insan, saf bir şekilde, güçsüz bir gazeteci olan benden Sovyet savaş esirlerini Afganistan'dan kurtarmak için acil enerjik adımlar atmamı talep etti.

Fakat böylesine imkansız gibi görünen bir arzu nasıl yerine getirilebilir? Yine de, daha sonra çok büyük, gürültülü ve doğrudan bana hitap eden o kadar agresif bir hale geldi ki, çaresizce bir gazeteci için alışılmadık bir eylemde bulunmaya karar verdim. Henüz bize öldürülmemiş askerlerimizin iadesi için koşullarını netleştirmek üzere Mücahidlerin atamanlarıyla müzakere etmek üzere heyetini göndermek üzere uluslararası bir kamu komitesi kurmayı üstlendi .

Ve böylece, tasarladığım kamu komitesi 1988 yazında, şaşırtıcı bir şekilde, ilk başta Kremlin'in müdahalesi olmadan veya oradan, Rus halkının çocuklarını Afgan'dan kurtarma yönündeki kendiliğinden dürtüsünü artık açıkça bastırmaya cesaret edemeyerek ortaya çıktı. ordu.

Ayrıca, yüksek makamlar ve Sovyet diplomasisinin ustası Şevardnadze'nin Mücahidlerle hiçbir teması yoktu ve bu nedenle, önemsiz ahmakları Mücahid liderleriyle bağımsız olarak iletişim kuramayacakları için yeni kurulan komitenin hızla iflas edeceğini düşündüler. uzak bir ülkede

İlk başta böyle oldu, arka arkaya dört ay boyunca başarısız bir şekilde komitemin mesajlarını Pakistan hükümetine, delegasyonumuzun cihat liderlerinin ön cephe karargahlarının elediği Peşaver'i ziyaret etmesine izin verme talepleriyle sordum. tüm Afgan savaşı boyunca Peşaver'de bol miktarda Amerikan silahları - makineli tüfekler sağlandı. uçaksavar silahları, mermiler ve fişekler, el bombası fırlatıcıları, mayınlar, Stinger uçaksavar füzeleri.

24 Kasım 1988 sabahı, Afganların Opot savaş esirlerini kurtarma komitesi, Garden Ring'de Moskova'daki Pakistan büyükelçiliği önünde bir sokak mitingi düzenledi.

Bir gün önce radyo ve gazetelerde duyurmuştuk. Delegelerimize Mücahidlerle Leşaver karargahlarında müzakere etmek üzere bir gezi için Kistan vizeleri sağlama emrini umarak Pakistan hükümetinin merhametine boşuna başvuracağımızı .

Ancak planlanan toplantıya bir günden az bir süre kala, ben ve komitenin geri kalan üyeleri aniden Sovyet sendikalarının merkezi yönetiminden yetkililerle acil bir toplantıya çağrıldık . Kamu komitesinin işlerine üçüncü şahıs müdahaleleri, yukarıdan gelen emirle sahnelendi.Toplantıda, SBKP Merkez Komitesi aygıtının bir meslektaşı hazır bulundu. Lojist-lrofbürokratları kategorik olarak, yarınki mitingin Moskova şehir yetkilileri tarafından iddiaya göre "sokak isyanı tehdidi" nedeniyle alelacele iptal edildiğini bildirdi.

Komitemizin tüm üyelerinin mitinge katılması yasaklandı. Zaten paramiliter ROT "OMON tarafından önlenmesi emredildi.

Komitenin geri kalan aktivistlerinden ayrı olarak bana söylendi: SBKP Merkez Komitesinden isimsiz bir kişinin talimatı üzerine, oluşturduğum komiteden ayrılmalıyım. Yoksa karşı çıktığım için “ağır ceza”ya maruz kalacağım.

Boşuna mitingin iptaline itiraz ettim. Ve sonunda benim komitemin pogromcularına itaat edin diye kazdan bağırdı :

- Ben SBKP üyesiyim ama SBKP Merkez Komitesinin kölesi değilim!

- Senin için çok daha kötü. - yanıt olarak geldi.

Yetkililere karşı çıkan kamu komitesi dağıldı.

Yine de ertesi sabah Pakistan büyükelçiliğine gittim . Ne de olsa, ralli henüz halka açık bir şekilde iptal edilmedi. Göstericiler bundan habersiz OMON savaşçılarının coplarıyla karşılaşabilirdi ve orada yokluğum beni rahip-provokatör Gapon'a benzetebilirdi.

Pakistan büyükelçiliği konağının önünde binlerce kişilik bir kalabalığa doğru yürüdüm . Ezilmiş karın üzerindeki insan kalabalığı öfkeyle gürledi. Afganistan'da kaybolan çocuklarının fotoğraflarını tutan kadınlar ellerini kaldırırken ciyakladılar . Göstericiler arasında kamuflaj ceketli ve yeşil şapkalı Afgan savaşı gazileri göze çarpıyordu. Başlarının üzerinde kırmızı bir pankart asılıydı: "Oğullarımıza özgürlük!"

Kalabalık, büyükelçiliğin önünde omuz omuza duran milis hattını sıkıştırdı. Ancak gardiyanlar, içlerine gömülü savaş esirlerinin ağlayan annelerini uzaklaştırmadı ve sürmedi. Yazıklar olsun bu kez hırçın OMON saldırı uçağını zincirlediler, hatta çöp kutusunun üzerine çıkmama bile yardım ettiler ve protestocuları sakinleşmeye çağırdılar:

- Buradaki Pakistan büyükelçiliğine zarar verirseniz, esaret altındaki askerlerimizin üzerine yüz kat intikam düşer!

- Sen ne önerirsin? - bir ağlama oldu.

- Kızmana gerek yok! Bağırdım. - Oğullarınız ve kardeşleriniz , Afganların hapishane çukurlarında zincirlerle dövüldü . Bu nedenle bağırmak anlamsızdır. Buraya Pakistanlıları barışçıl bir şekilde mücahidlere talebimizi - tutsaklarımızı kurtarmaları - ikna etmeye geldik.

- Ve hükümetimiz neden aktif değil? - kalabalığa bağırdı. - Bütün gerçeği söyle! Hile yapmadan!

- Hile yapmaya ihtiyacım yok. Yanıtladım. - Dün gece Moskova yetkilileri korkudan bu mitingi iptal etti.

- Piçler! alçaklar! - her yerden haykırdı. - Ne yapacağız ? Adamlar nasıl kurtarılır?

- Onları sadece kendin kurtarabilirsin! -Düşüncesizce ağzımdan kaçırdım -Artık yetkililerimize güvenmeyin, haklı davanızı elinize alın. Savaş esirlerinin serbest bırakılması için ülke çapında bir komite oluşturun.

Kalabalık onaylayarak tezahürat yaptı. Ancak elçilik binasından ve onu koruyan polislerden bir adım geri çekilmedim, yaklaşan göğüs göğüse çatışma tehdidini artık bertaraf edemedim. Neyse ki Pakistan Büyükelçisi Abdul Sattar bizi ondan kurtardı.

Büyükelçi, konutunun ön kapısının açılmasını ve benim ve seçtiğim dört göstericinin içeri alınmasını emretti. Üç savaş esiri annesi ve Afgan savaşından terhis edilmiş genç bir askerdi.

Büyükelçilik makamında askerlerin anneleri ağlayarak önünde diz çöktüler, oğullarını kurtarması için yalvardılar. Dokunulan diplomat, ağlayan kadınları kaldırdı ve bir şekilde yardım edeceğine söz verdi.

Sovyet mahkumların Afganlar tarafından serbest bırakılmasına itiraz etmeyeceğini söyledi .

Büyükelçilikten çıktığımızda Pakistan büyükelçisinin asil davranışını ve vaatlerini bizi bekleyen göstericilere anlattım.Bu sözlerim elçiliği ziyaret eden bir askerin m. . Kalabalık gevşedi ve incelmeye başladı.

Polis memurları elimi sıkmak için yanıma geldiler. Komutanları, Volga'sının sürücüsüne beni eve götürmesini emretti.

Bununla birlikte, bir gün sonra, SBKP Merkez Komitesi'nin ana sözcüsü olan Prav- Dii* gazetesi Pakistan büyükelçiliği önünde düzenlenen bağımsız mitingin azmettiricisini kınadı :

“Açıkçası, Iona Andronov'un biçim olarak pek ölçülü olmayan ifadesi tam bir sürprizdi. "Yetkililerin" mitingi iddiaya göre yasakladığını ve askerlerin-enternasyonalistlerin her şeyi kendi ellerine "almak" zorunda kaldıklarını, çünkü adamları esaretten kurtarmakla kendilerinden başka kimsenin meşgul olmayacağını bildirdi.

, benzer düşünen insanlara bir uyarı olarak baş belasıyla ilgilenmeleri için verdiği işaretti . Torttlo meseleleri kendi ellerine alacak” .

gazetecilik basınından "kurt bileti" ile sınır dışı edilmek anlamına geliyordu.Ondan önce, 30 yıldır onun sadık profesyoneliydim. Ve başka bir şey yapamadı. Kendini işsiz bulan A., başkentin basınının çeşitli yazı işleri bürolarında beş kez iş bulmaya çalıştı, ancak her yerde, yukarıdan gelen emir üzerine beni işe almayı reddettiler.

Mülksüzleştirilenlerin işini tamamen bitirmek için, etkili parti aparatçik ve ardından Litgazeta'nın lideri Yuri Izyumov, Devlet Güvenlik Komitesinin bir hapishane psikiyatri hastanesine gönderilmesini önerdi. Ancak daha sonra ortaya çıktığı gibi, KGB başkanının ilk başkan yardımcısı General Philip Bobkov beni oraya koymak istemedi.

Uzun süredir her türden muhalifin sorgulayıcısı olan karşı istihbarat generali, kendisi için iyi bir nedenden ötürü iyi huylu bir adama dönüştürüldü, "perestroyka"nın o insani aşamasında departmanı tüm siyasi mahkumları hapishanelerden serbest bıraktı. ve psikiyatri hastaneleri Onlar sayesinde ben de şanslıydım . hiçbir şekilde muhalif değilim, özgür kal

Unutulmaz 1989 yılını ilk kez umutsuzca şefkatle de olsa özgürce yaşadım . köhne bir Moskova dergisinde serbest çalışan bir muhabirin küçücük kazancıyla ilgili. Cezalandırıcılarım artık dışlanmışların peşinden koşmuyordu, her şeye kadirlikleri gitmişti. Sadece panik içinde bürokratik görevlerine ve nomenklatura ayrıcalıklarına sarıldılar - ayrıcalıklı incelik tayınları, devlete ait ücretsiz limuzinler, banliyö hükümetinin kulübeleri, Kremlin tıbbi hizmetleri, yurtdışına ücretsiz tatil gezileri.

Bu arada tanımadığım kişiler sürekli beni evden telefonla aradılar. Savaş esirlerinin akrabaları ve Pakistan büyükelçiliği önündeki son mitingin suç ortaklarıydılar. Hepsi hatırladı. askerlerimizi Afgan esaretinden kurtarmak için bir halk komitesi oluşturmaları için bir mitingde onları nasıl çağırdığımı. Esirlerin anneleri, kesintiye uğrayan işe devam edilmesi için sert bir şekilde yalvardı . Bana inanmadılar. yetkililerin hatası nedeniyle onlara yardım etme gücümün olmadığını söylediğimde

Askerlerin annelerinin hiddeti o kadar tutkuluydu ki, güçlü bir akümülatör gibi yavaş yavaş, isyan girişimine yeniden başlamam için bana ilham verdi . Dört yüz meraklısı 1989'da bir Şubat akşamı Tişinka'daki bölge kültür evinin salonunda toplandı ve benim konuşmamdan sonra Afganistan'daki Sovyet savaş esirlerinin kurtarılması için Halk Komitesi'ni kurdu.

başkente uzaktan gelen Mücahid tutsakların anneleri oluşturuyordu.

Bir ay sonra Pakistan Büyükelçisi Abul Sagtaimim ile askerlerin annelerinin Halk Komitesi'nden yeniden kabulü konusunda anlaştım .

Sattar bizden iki yazılı mesaj aldı - Pakistan Başbakanı'na ve Pakistan Peşaver'de sürgündeki Mücahid hükümetine. Büyükelçi, Peşaver'deki delegelerimizin Mücahid liderleriyle görüşmek için izin almasını veya gelmesini beklediğini söyledi.

Ancak Pakistan büyükelçisinin desteğinin ardından bizden talep edildi - “Mit. yerel engellerin aşılması SBKP Merkez Komitesi Nyg'idnaya Komisyonu gözden düşmüş bir gazeteciye ve sıradan kadınlardan oluşan bir delegasyona • yabancı pasaport verilmesine izin vermeye nasıl ikna edilir? Peşaver'e uzun bir yolculuk için nereden döviz bulabilirim ?

Pasaportlarla ilgili ilk sorun, bana çok yardımcı olan SSCB Yazarlar Birliği Yönetim Kurulu Sekreteri Liir'nor Alexander Prokhanov tarafından ele alındı. Co- iinfr.Koro kuruluşunun seçkin çevrelerinin bir üyesiydi .

Prokhanov, Afgan savaşının cephelerini defalarca ziyaret etti ve Gazete haberlerinde ve kitaplarında bolca Halk Komitemize katılmaya ve ilk başta Pakistan'da bizimle biraz zaman geçirmeye karar verdi. Bize yabancı pasaportların verilmesi - onun “ ugh şarkısını söyledi.

Ve bize dünyanın Sovyet ironisinin iki yöneticisi - satranç kralı Anatoly Karpov ve yardımcıları tarafından döviz sağlandı. Vladimir Maslin, SSCB Yüksek Sovyeti Yardımcısı ve DSHINISHNY arkadaşım.

Eski düşmanlarım, bu sefer kansız bir şekilde sus-pşş gibi görünüyor. Liderliklerinde olumlu bir değişimin işareti olarak aldım. Ama yarım chshib.

, önceden talimat verilen Halk Komitesi delegasyonuna dört Sovyet muhabirinin eşlik edeceğini öğrendim : mod + IHODPMI ile müzakerelerin başarılı olması durumunda, Andronov'dan hiçbir şekilde bahsetmeye gerek yok. Bunun yerine, “Pakistan'da mümkün olan her şekilde akredite edilmiş, SBKP Merkez Komitesinin eski bir görevlisi olan Sovyet büyükelçisi Viktor Yakunin'in getirilmesini emrettiler.

Küçük entrika beni sadece biraz incitti. Öyle ya da böyle , oyun muma değerdi. Ve kinci eleştirmenler büyük kayıplar verdi: Önlerinde , 17 Haziran 1989'da, çocuklarımızı Afgan esaretinden kurtarmak için Sheremetyevo Havaalanından uçtuk.

Önce güneye sonra kuzeye: Moskova - Taşkent - Karaçi - İslamabad - Peşaver

Peşaver'de bir otele yerleştik ve Mücahidlerin karargahlarında her gün tur atmaya başladık.Dışarıda yüksek beton duvarlar, dikenli tellerle çevriliydiler: Nöbetçi ve uzun namlulu makineli tüfeklerin bulunduğu koruma kuleleri. İsteksizce içerideki kazamatlara izin verildi . Mücahidlerin liderleri, silahlı hizmetkarlarıyla birlikte, yeni gelen Ruslara duydukları nefreti gizlemediler.

Mücahidlerin gözünde bizler, neredeyse bir milyon Afgan'ı Sovyet bombalarıyla öldüren kana susamış Şeytan'ın tanrısız çocuklarıydık. roketler, top mermileri, mayınlar. Bunları gerçekten kişileştirdik. Onlardan müdahaleci askerler doğuran Shawar Mücahidleri ve diğer beş milyon aşiret üyesi değil, onlardan yabancı bir ülkeye kaçtı.Bütün bunlara rağmen, bize karşı “cihat” ilan ettiler - kutsal bir savaş.

Moskova'dan ayrılmadan önce, Peşaver'in misafirperverliğini öngörerek , heyetimizdeki kadınlardan sabır stoklamalarını ve omuzlarını, dizlerini, kollarını bileklerine kadar açığa çıkarmadan siyah müslüman elbiseleri giymelerini, ayrıca siyah çoraplar, ayakkabılar giymelerini istedim. başörtüsü. Ve kendisi de Mücahid karargâhının odalarına girmeden önce ayakkabılarını çıkardı.“Cihat” fanatiklerinin görgü kurallarına saygılı bir şekilde uyulması, içlerinden herhangi birinin kendiliğinden öfke patlamalarına karşı hala garanti vermiyordu. Sovyet askerleri tarafından öldürülen bir erkek kardeşini, babasını veya arkadaşını hatırlayan herhangi bir Afgan militan, bir mermi veya hançerle intikam alabilirdi.

Mücahidlerle ilk görüşmemiz, karargahlarına giderken birinin bizden çok da uzak olmayan bir parçalanma mayını sağır edici bir şekilde patlatmasıyla başladı. Yaralanmamamız bir mucizeydi.Yakınlarda yaya iki asker paramparça oldu. Ama bu yüzden bile arkadaşlarım utangaç değildi. Sonra hiç tereddüt etmediler.

Askerlerin annelerinin korkusuzluğu, duygusal, kadınsı sakinliğiyle birleştiğinde, Mücahidlerin liderleriyle müzakerelerimizi yumuşatmaya yardımcı oldu.

İsyancı hükümetlerinin başkanı Sibhatullah Mücadedi ve bakanları Gulbuddin Hikmetyar, Sayad Geilani, Burhanuddin Rabbani'yi ziyaret ettik.

Her birinin kendi ayrı askeri karargahı vardı ve oradan Afganistan topraklarında yalnızca kendisine bağlı partizan müfrezelerine komuta ediyordu.Böyle bir ayrılıkçılıkla, nііipііyr muhataplarımızın her biri, kurtuluşu Lynrishivapi olan Sovyet esirlerinin savaşçıları için bağımsız bir köle sahibiydi. mtsjnhead'lerin o dönemde bize açık olan tüm karargahlarında tekrar tekrar.

askerimizin serbest bırakılmasına yönelik aynı ret cevabını aldık . Öyle bile olsa, Mücahidler asgari düzeyde inshtil istemediler. Sovyet birliklerinin Afganistan'dan tamamen çekilmesi için dört mzh:tsn geri

Mücahidler, SSCB'nin savaş karşıtı eylemini kibirli bir şekilde başka bir askeri zafer olarak ilan ettiler. Ve şimdi küstahça ültimatomlarını hükümetime iletmemiz talimatını verdiler, askerlerimizi ancak Kabil başkanı I І.іdzhibulla liderliğindeki Afgan komünist ordusuna tüm Sovyet silahları teslimatının durdurulması şartıyla serbest bırakacaklar.

Mücahidlerin ültimatomunu kabul ettim. Asyalı gibi bir oryantalist ( burada siyasette ve yerel pazarlarda yaygın olan kibirli bir gasp . Bir pazar tüccarı, malları için her zaman küstahça yüksek fiyatlar talep eder ve alıcı inatla fiyatı düşürür . uzun ve hararetli bir şekilde Allah adına yarışa yemin ederler, tartışırlar ve barışırlar Doğuda böyledir. Ve tamamen aynı şey yaya olarak yapılıyordu ve ilk köle tacirleri

Onlarla da müzakere ettik. ültimatomlarına bir uzlaşma yolu aradılar: Moskova resmi olarak tepki göstermeden önce , Mücahidlerin liderleri küçük bir grup Sovyet askerini Kabil birlikleri tarafından yakalanan “Cihat” askerleriyle takas etmeyi önceden kabul ettiler .

Moskova ve Kabil'in onayı olmadan böyle bir değişimi kendimiz gerçekleştiremezdik. Peşaver'den hiçbir şey almadan ayrılmak zorunda kaldım. buraya tekrar gelmeyi umuyoruz ama eli boş değil .

Moskova'da, SSCB Başkanı Mihail Gorbaçov, talebimiz üzerine , Afgan Devlet Başkanı I Jibullah'a Sovyet savaş esirlerini kurtarma karşılığında bir grup tutuklu Mujikhnd'i serbest bırakma önerisiyle kişisel bir telgraf göndermeyi kabul etti.

21 Temmuz 1989'da Il-76 askeri nakliye hava kargo gemisi heyetimizi Kabil'e teslim etti. Ip-76 hava devleri her gün Sovyet Hava Kuvvetleri'nin hava alanları ile Afgan başkenti arasında gidip geliyordu. Mücahidler tarafından kuşatıldı ve onları püskürtmek için Nadzhibullah ordusu bir hava köprüsü aracılığıyla SSCB'den yüzbinlerce ton silah, savaş başlığı ve zırhlı araçlar için yakıt aldı. Kabil halkı Rus unundan, konserve gıdalarımızdan, şekerden ve tereyağından yapılan kekleri yedi. Tüm bu malzemeler olmasaydı Necibullah uzun süre savunma yapamazdı.

Bizi eski Afgan krallarının sarayında kabul etti.Görkemli iç mekanlar -ağır antika mobilyalar, güvercin grisi mermer duvarlar, bordo halılar- dolgun başkana heybetli, heybetli bir duruş veriyordu . Kare, etli bir yüzü, kalın siyah bir bıyığı vardı . Safkan bir bulldog gibi koyu şişkin gözler

Necibullah benimle yaptığı bir sohbette, sanki bir hapishane sorgusu sırasındaymış gibi, şişkin gözleriyle beni o kadar delici ve uğursuz bir şekilde sıktı ki, böyle bir tuhaflık onun hobisiydi. Başkanlığından önce, aslen Sovyet KGB memurlarından oluşan Kabil Devlet Güvenlik Polisinin başındaydı. KGB başkanı Vladimir Kryuchkov tarafından cumhurbaşkanlığına terfi ettirildi.

ve dolayısıyla nehirlerden çoktan aldı . Peşaver mübadelesi için askerlerimiz için bize "cihat" ın esir alınan 45 askerini vereceğini .

Dinleyicilerden sonra Necibullah ile aynı konudaki diyalog, daha sonra Kabil devlet güvenlik şefi General Ghulam Yakubi ile yaptığım görüşmede tekrarlandı. Ama bu konuşma bile gerçekten iş benzeri bir anlaşmanın törensel bir önsözünden başka bir şey değildi. Sovyet büyükelçiliğinin bulunduğu Kabil'in bir banliyö bölgesinde gerçekleşti. Orada. ikinci katta, iki ses geçirmez kapının arkasındaki ofiste , Afgan KGB ofisi şefi General Vladimir Pavlovich Zaitsev ile göz göze geldim.

General Zaitsev, eski kraliyet sarayındaki kukla da dahil olmak üzere tüm Kabil soylularının sözsüz kuklacısıydı. KGB genel valisi Kabil'deki en önemli şeyleri kılık değiştirerek yaptı. Hapishane bile dahil. Bu yüzden bana mahkumların isimlerini kendisi verdi. Peşaver mübadelesi için ajanları tarafından sıralandı . Zaitsev cimri değildi:

• Listede 65 kişi var. Gerekirse en az yüz tane daha nü veririz . Yunus, tutsaklarımızın mübadelesi uğruna hiçbir şey verdiğimiz için üzgün değiliz, lütfen Peşaver'de hile yapmayın, kimseyi bedavaya vermeyin. < Zymeii kolay bir iş olmayacak.

Bir ay sonra ben Moskova'yı ziyaret ettikten sonra Zaytseich ve Pakistan'ın bir listesiyle geri döndü. Başkenti İslamabad'da maceralı bir numara yapmaya karar verdim - Servisler Arası İstihbarat müdürü General Shamsur Kallu'dan randevu istedim. Paramiliter devlet güvenlik servisi. Mücahidlere Amerikan silahları tedarik ederken onları kontrolünde tuttu ve genel olarak onlara komuta etti. Onlar. yerli ve yabancı, her yerde ki iğneler etrafımda Ve bunları ısırmadım. kim binmek için adapte oldu - kalkış

General Kalu benim için resmi araçlarından birini gönderdi . Arkalarında muhafızlar ve beni bekleyen bir memur vardı. Ziyaretçiyi sessizce ofis mobilyalı geniş bir odaya götürdü. Pencereler sıkıca kapatılmıştı. Oda elektrikli zemin lambalarıyla aydınlatılıyordu.

Bir dakika sonra, özel servisin başı göründü - pamuklu ceketli uzun boylu, yaşlı bir adam. Ona Sovyet savaş esirlerinin kurtarılmasına yönelik yeni toplumsal hareketten bahsetmeye başladım.Ayrıca Mücahidlerin liderlerine, tutsaklarının ilk grubunu Kabil hapishanesinden cihat savaşçılarıyla takas etmelerini önermek için bir planın ana hatlarını çizdim . Mübadelenin başarısı üzerine generalden Peşaver Mücahidlerine duyduğu büyük acımayı kullanmasını istedim ve bunun Sovyet-Pakistan ilişkilerine olumlu bir etkisi olacağını ekledim.

Göneral, boş kahverengi gözleri beni incelerken sessizce bana baktı. İçlerinde hiçbir sempati, şüphecilik, ruh halinin veya düşüncelerinin en tatlı yansıması yoktu.Konuşmamı bitirdiğimde, alçak sesle İngilizce şöyle dedi:

Bu senin eksikliğin. sen ne. Avrupalı, Afgan Mücahidleri çok iyi tanımıyorsun . Ölüm, herhangi bir felaket, esaret altında acı - bu, Allah'ın takdir ettiği insan kaderinin kaçınılmazlığıdır. <) ne de dindar kaderciler. Sizden istedikleri şey esir değişimi değil . ve Sovyet silahlarının Kabil'e teslimatının durdurulması. Sırf □ioio uğruna , askerlerinizden birkaçını veya üçünü size geri verebilirler. Ancak güçlü olanlar henüz değiştirilmeyecek.

Nasılsın. Bu bize yardım edemeyeceğiniz anlamına mı geliyor?

• Biraz yardım edeceğim, - dedi, - Ama tutuklularınızın hızlı bir şekilde serbest bırakılacağı sözünü vermiyorum, sadece Mücahidlerle müzakereleri yeniden başlatmanıza yardım edeceğim.

Sözünü tuttu Peşaver'deki Mücahidler, talimatı üzerine hükümet bakanları Faruk Azam'a bizimle ilk savaş esiri değişimini ayrıntılı bir şekilde planlaması için yetki verdi.Azam'a ek olarak, Peşaver karargahında Hamid Karzai adında bir Afgan ile tanıştım. Sürgündeki Mücahid hükümetinin o zamanki başkanının siyasi danışmanıydı . Karzai, güya bir Sovyet düşmanı olan bana karşı düşmanlığıyla "cihat"ın kudurmuş vaizlerinin çoğundan farklıydı.

Karzai zekiydi, her zaman cana yakındı, yurtdışında eğitim görmüş ve akıcı bir şekilde İngilizce konuşuyordu, vatanseverliği ve Moskova'nın Afganistan politikasını onaylamaması , ülkemdeki tüm yeniliklerin ender bir farkındalığıyla birleşti .

Karzai'nin benimle Moskova'da başlayan ikili güçten, Yeltsin ile Gorbaçov arasındaki rekabetten nasıl bahsettiğini hatırlıyorum. Bu hesap üzerine Karzai merak etti:

- Yeltsin'iniz neden Sovyetler Birliği'nin ulusal cumhuriyetlerini egemenliğe teşvik ediyor? Bu ülkenizi mahvedebilir

• Bizim refahımızı önemsiyor musunuz? - Güldüm - siz dokuz evcil hayvan bize karşı ölümüne savaştınız.

• Evet, sizi yurdumuzdan kovduk. dedi Karzai. - Ama Rusya'nın kuzey komşumuz olmasını istemiyoruz

- Neden?

- Çünkü güneydeki ve batıdaki komşularımız - Pakistan ve İran - bizden çok daha güçlüler ve Afganlara boyun eğdirmeye çalışıyorlar. Ve Ruslar bunu yapmanıza izin vermeyecek.

Yanıt olarak, İ. basiretsiz budala, Karzai'yi rahatlatmaya çalıştı : Yeltsin, Rus olmayan kenar mahallelerimize yalnızca zorunlu tavizler veriyor . Böylece orada için için yanan isyan kıvılcımlarını söndürür.Nefs, halimizi muhafaza eder.

Dürüst aptallığım, Rusya'nın Yeltsin'e olan eski güveninin mikroskobik bir parçasıydı. Kısa süre sonra Belovezhskaya Pushcha'da sarhoş bir ziyafette büyük devletimizi parçaladı . Ve zeki Karzai ile yaptığım yaya konuşmam, muhtemelen birden fazla açıdan dikkate değer: Hamid Karzai, Afganistan'ın cumhurbaşkanı oldu.

Onunla Peşaver'de konuştuğumda, amiri Mücahidler Başkanı Mojadedi, benim ayrılmamdan sonra Karzai'yi Rus liderliğiyle daha fazla müzakere için Moskova'ya göndermek istediğini bildirdi . SSCB'nin çöküşü, vücut projesini aştı. Artık Afganların komşusu değiliz. Onların jeopolitiğinde bizim önemimiz artık çok daha azaldı.

Karzai'nin Kabil gücünün zirvesine büyüleyici yükselişi gerçekleşti . bildiğiniz gibi 2002'de Amerikan birliklerinin süngülerinde. İntihar bombacıları New York'taki gökdelenleri torpilleyen ünlü süper terörist Ben Paden'i orada sakladığı için misilleme olarak Afganistan'a düştüler .

Ancak burada Rusya'da çok az kişi, Afganistan'a saldıran Yankees'in Karzai'yi çıplak olarak ihtiyaç duydukları Afganların hükümdarı olarak oraya gönderdiklerini biliyor . Şu anki başkanlığı inanılmaz bir tesadüf . Cinayetten önce ne oldu?

Kim ve nasıl öldürüldüğünü - tanıdığım başka bir gazeteci benden daha iyi biliyor. Ancak öldürülen adamın suç ortağı olmasına rağmen bu konuda sessiz kalıyor ve ardından her hafta televizyonumuzda konuşuyordu.

Benimle aynı zamanda Peşaver'deydi. Orada benden çok daha uzun süre yaşadı. Müceddidlerin karargâhında benden çok o dolaştı, bunun için onu ağırladılar. kötü şöhretli bir anti-Sovyet olduğunu.

Anadili Rusça ve Kanada vatandaşı pasaportu var. Moskova gazetecileri ona "Too shuster" takma adını verdiler. İsim - Savely. Televizyonda "Savik Shuster'ı yuhalıyor

Televizyonda yayınlanan Shuster 90'larda çok popülerdi ve fırtınalı maceraları hakkında gazetelere uzun röportajlar verdi . Sovyet Baltık ülkelerinden İsrail'e nasıl göç ettiğini, zengin amcasının yanında yaşamak için Kanada'ya nasıl gittiğini ve ardından reddettiği anavatanın ordusuna karşı Mücahid partizana yardım etmek için üç gün boyunca Afgan savaşına nasıl koştuğunu.

Çevik atlayıcı, Mücahidlerle çeşitli rollerde çalıştı - Fransız "Doctors of the World" örgütünün doktoru, Amerikan dergisi "Newsweek" muhabiri, Paris gazetesi "Libera-<""on". İtalyan dergisi Frigider.

1968'den beri Shuster, Washington CIA tarafından kurulan Radio Liberty radyo istasyonunun bir çalışanıdır. Aynı zamanda. Shuster, Posh.chvar'da ABD Savunma Bakanlığı istihbaratı tarafından işe alınan büyük bir cihatçı komutan olan Abdun Haq ile irtibat halindeydi.

Mücahidlerin liderleri arasında Abdul Haq, Amerikan istihbarat servislerinin gözdesi oldu. Haq'ın militanları Kabil yakınlarındaki dağlarda gizli yuvalara sahipti ve geceleri Afgan başkentine girdiler. Orada Hak, komplocu hücrelerden oluşan bir casus ağı ördü. Her biri yalnızca üç izciden oluşuyordu ve tüm yeraltı ağının başarısız olmasını önlemek için diğerlerinden ayrı hareket ediyordu. Kendini izole eden üçlü ajan, yalnızca Haq'a rapor verdi. Yandaşları, Devlet Güvenlik Bakanlığı, İçişleri ve askeri komutanlığın Necibullah hükümetinin çekirdeğine sızmayı başardı.

Khade'in Kabil'de gizliliğini kaldırdığı her şeyi Amerikalılara anlattı.Haq'ın raporlarına o kadar değer verdiler ki, Haq'ı Washington'da kalmaya davet ettiler.Haq , ABD Dışişleri Bakanlığı Pentagon'da bir resepsiyon aldı . Beyaz Saray ve Başkan Ronald Reagan ile görüştü Hatta Hack ile bir kadeh şarap içip kadeh kaldırdı.

• Afgan özgürlük savaşçılarının en yiğit komutanlarından biri olan Abdul Haq'a saygılarımızı sunuyoruz. Seninleyiz. Abdul Haqi

Hack ile ilgilenen çevik Shuster, Amerika Birleşik Devletleri'nde onunla üç ay geçirdi.Daha sonra, Shuster'ın Radio Liberty'deki eski bir meslektaşı olan Vladimir Matusevich istifa ettikten sonra halka açıldı:

• 1987'de Savik Shuster, Abdul Haq'a Peşaver'den Washington'a ve Peşaver'e dönüş gezisinde eşlik etti. En anlaşılmazım . Shuster'ın bu yolculuğu organize ettiğini ve parasını Svoboda liderliğinin parasıyla ödediğini . Üstelik Shuster'ın o dönemde radyo istasyonuyla hiçbir ilgisi yoktu . Öte yandan, Rus servisinin başı olan Svoboda'nın müdürü ve o zamanki yardımcısı, sanki Amerikan "organlarından" seçilmiş gibi . ." Ve onlar analist değil, operatörler.

Üç yıl önce Schuster, Kabil'de Haq ve sabotajcılarıyla eşit derecede "anlaşılmaz" bir dolandırıcılık yaptı.Haq'ın Peşaver'de arkadaşı olan Amerikan CBS televizyon şirketinin muhabiri Kurt Lowbeck bundan bahsetti . Amerika Birleşik Devletleri'nde Afgan savaşıyla ilgili anılarından oluşan bir kitap yayınladı - "CIA'nın Afganistan'daki gizli savaşına bir görgü tanığının gözünden Kutsal Savaş ve Kutsal Olmayan Zafer ." TV anı yazarı diyor ki:

“Sovyet ordusu Abdul Haq için bir tür hedef haline geldi. Litvanyalı bir mülteci olan Savik Shuster'ın yardımıyla Sovyet ordusu gazetesi Krasnaya Zvezda'nın sahte kopyaları ve Sovyet birliklerinin sahte posterleri yapıldı. Dolaşan gazete, Kabil ve çevresindeki Sovyet garnizonlarının askerlerine atıldı . Şehir genelinde evlerin duvarlarına afişler yapıştırıldı. Askerleri askeri düzene karşı gelmeye ve firar etmeye teşvik eden pankartlar ve posterler, Afgan komünistler arasındaki hizip bölünmesini alevlendirmek amacıyla benzer dezenformasyonlar da yayıldı .

Bir düzeltme yapıyorum: sözde Sovyet gazetelerinin ve ppak top'un Kabil'e gönderilmesi Shuster ve Abtsul Haq'ın inisiyatifi değildi. Bu operasyon bir zamanlar CIA personeli tarafından çalışılmıştı. Rus-Zmirantsky ve Halk İşçi Sendikasından işe aldıkları "bilgilerime göre, Pesheimr'a geldiler ve Afganistan'da Nazi "Vlasovitlere benzer şekilde özel bir sığınmacı asker müfrezesi oluşturmak için Sovyet savaş esirleri arasından yeterince hain toplamaya çalıştılar. " Ancak, lfera başarısız oldu

Amerikan basını 2003'te CIA'nın 1985'te Başkan'ın Beyaz Sarayı'ndan Afganistan'daki Sovyet birliklerinin kitlesel bir şekilde firar etmesi için bir direktif aldığını öğrendi. CIA'e, son Sovyet silah arkadaşlarına karşı savaşabilecek durumdaki asker kaçakları arasından on bin savaşçı toplama fırsatı verildi, ancak bu gerçekleştirilemez fikir patladı. Shuster, CIA tarafından bu başarısız özel operasyonun bir katılımcısı olarak işe alındı.

Gelecekte, CIA liderliği Afgan Bayanını temalarla haklı çıkardı. Mücahidlerin "on esirden dokuzunu" vahşice işkence edip öldürdüğünü. Sadece hayatta kalanlar kaldı. İslam'a dönmeyi, Rusça isimlerini Afgan Müslüman olarak değiştirmeyi ve Mücahidlerin eşcinsel zevkleri için köle olmayı kabul eden Amerikalılar, Sovyetlerin Afgan katliamındaki dokuz yıllık suç ortaklığı için, CIA sadece 18 savaş esirini kurtarabildi. Mücahidler bir tanesine 25 bin dolar fiyatla

Benim tarafımdan esaretten kurtarılan genç askerlerimizin küçük , kadınlara benzer koyu renkli göz yuvaları ve kararmış kirpikleri vardı. Afganistan'da eşcinsellik yaygın bir olgudur.

1988'de Sovyet birlikleri Afganistan'dan ayrılırken ve silahlarının bir kısmını Kabil müttefiklerine bırakırken Shuster, Haka mücahitlerinin koruması altında Peşaver'den gizlice Afgan topraklarına girdi. Ve Kabil halkının savaş meydanlarında terk ettiği zırhlı araçları aramaya başladı . Sonra, terk edilmiş altı Sovyet tankını baştan sona inceleyebildiğiyle övündü, ama radyo muhabirine bu kadar özel bir görevi kim verdi?

Bu, Shuster'ın eski meslektaşı Matusevich'in yukarıda bahsedilen sözlerinden tahmin edilebilir:

• 1988'in başlarında, Shuster maviden bir cıvata gibi Rus Radio Liberty hizmetine düştü. Aynı zamanda, yeni çalışanın, personel departmanında uygun kayıttan geçmek için editörlerin "onayını" almak için profesyonel uygulanabilirlik göstermesi gerekmedi Svoboda'nın tüm varoluş tarihinde, bu sadece üç oldu. zamanlar. 1970'lerin başında, SSCB'den ayrılan Vladimir Marin, Almanya'nın Garmisch-Partenkirchen kentindeki bir Amerikan casusluk okulundan bir radyo istasyonuna transfer edildi. 1997'de Garmisch-Partenkirchen'de de çalışan ve oradan CIA tarafından Svoboda'ya atılan Yevgeny Novikov, radyo istasyonunun Rus servisine atandı. Bir dizi benzersiz durumda, bu nedenle, Savik Shuster. Bugünün "Özgürlüğü" psikolojik ve dezenformasyon savaşının bir aracıdır. Yani askeri birlik

Washington'da yaşayan bir Sovyet karşıtı sığınmacı tarafından da söylendi.Magusevich, Radio Liberty'de 20 yıldan fazla çalıştı.

Bu arada yorulmak bilmez Shuster'a Afgan savaşından çok kuzeye, yeni Amerikalı arkadaşı Boris Yeltsin'in başkentine taşınması emredildi. Şahsen Moskova'da Washington "Özgürlük" radyo karakolunun açılmasını emretti.Yeniden göçmen Shuster oraya müdür olarak atandı.

Geri dönen kişi yine o kadar çeviklik gösterdi ki, Moskovsky Komsomolets gazetesinin Yeltsinistleri bile, huzursuz "Çok çevik" radyo ofisinin şakacı bir şekilde, çocukça bir şekilde "CIA korumalı alanı" olarak adlandırıldığı bir makale yayınladılar.

2001 baharında Shuster, Moskova'da Rus basınının merkez üssüne sızmayı başardı; Amerikan radyosundan NTV bilgi endişesinin Rus televizyon ekranlarına atladı. ABD'den Rusça konuşan bir iş adamı olan Boris Yordan, o dönemde oradaki yönetime hakimdi. Onun yardımıyla Shuster, en şok edici siyasi televizyon programlarına ev sahipliği yaptı - "Günün Kahramanı" ve "İfade Özgürlüğü". Zehirli bir Russorobia karışımıyla hayatımız hakkında dedikodu yapmak, izleyicilerin beyinlerini sarhoş etti

2005 yılında Shuster, Ukrayna televizyonunda çalışmak için Moskova'dan Kiev'e taşındı . Ancak Moskova'da ve diğer büyük Rus şehirlerinde, Shuster'ın American Radio Liberty'den deneyimli ortakları gazetecilik yapıyor.

2001 sonbaharında CIA, Shuster'ın uzun süredir ortağı olan Peşaver Mücahidleri Abdul Haq'ı harekete geçirdi. 20 Ekim'de CIA görevlisi tarafından Peşaver'de ziyaret edildi ve Haq'ın ertesi sabah başlayacağı gizli operasyon için son hazırlıkları görüştü .

Afganistan'daki askeri tesisleri iki haftadır aralıksız bombalıyordu ; burada İslamcı mezhepçiler, Taliban ve onlar tarafından ısınan Arap teröristler , ABD'nin yeminli düşmanı bei Paden'in komutası altında ele geçirildi. güç.

CIA, Başkan George W. Bush tarafından Afganistan'ın güneydoğu bölgelerine karadan yapılacak bir işgalin öncüsü olarak görevlendirildi.CIA helikopteri özel kuvvetleri ve Afgan militanları Abdul Haq oraya atmaya hazırlandı . Taliban'la savaşan ilk kişi olması gerekiyordu. Ve ancak o zaman CIA, özel kuvvetlerini Hack'in - makineli nişancıların, keskin nişancıların, yıkım görevlilerinin, helikopter pilotlarının - peşinden göndermeyi ihtiyatlı bir şekilde planladı .

Amerikalılar, Haq'ın ileri müfrezesine küçük silahlar sağladı . bir uydu telefonu ve Afgan kabilelerinin yaşlılarına rüşvet vermek için yüz dolarlık banknotlarla dolu büyük bir çanta. Haq'ın açgözlülüğünü Taliban'a karşı isyanları kışkırtmak için kullanması önerildi . Ve çantanın doldurulmasını uygun görmemesi için ekibine birkaç CIA özel kuvveti bağladılar.

Afgan baskınının beşinci gününde Haq, Peşaver'deki mütevellileriyle bir saha telefonu görüşmesi yaptı. Hack yürek parçalayıcı bir şekilde haykırdı:

• Kabil'in güneyindeki bir dağ geçidinde bir yolda mahsur kaldım. Taliban önde, Taliban arkada! Hızlıca yardımcı olabilir misiniz?

Hemen, iki CIA helikopteri ve bir bombardıman uçağı, Haq'ın ekibini kurtarmak için yola çıktı. Ona saldıran Taliban'a ateş açıldı ve yolun kenarlarındaki dağların yarıklarına yaslandı, ancak Taliban'ın ateşi altında, helikopter pilotları tarafından yalnızca iki Amerikalı ve Haq'ın yarım düzine yardımcısı ondan alındı. . Taliban'ın geri kalanı öldürmeyi veya yakalamayı başardı.

Aynı gün Taliban, Haq'ı bir iple bağlayarak, diğer üç Peşaverliyi ve bir çanta dolusu doları Kabil'e sürükledi.Şehir meydanında tutsaklardan oluşan kalabalığa bir nakit para ödülü gösterildi. Hack ve adamlarını darağacında boğdu. Ve cesetleri kurşunlarla delik deşik edilmişti Kabil radyo istasyonu "Amerikan casusları idam edildi" duyurusunu yaptı.

Bütün bunları New York Times, Washington Post, Time dergisindeki Hack hakkındaki ölüm ilanlarında okudum. Abdülhak'ın bazı devlet adamları tarafından değerlendirildiğini belirtmişlerdir.

Taliban'ın devrilmesinde potansiyel bir lider olarak Amerika Birleşik Devletleri ... Abdul Haq, Amerika Birleşik Devletleri'nin değerli bir kazanımıydı .. Abdul Haq'ın ölümünden sonra, CIA artık benzer bir öneme sahip bir figüre sahip değil ”

Ancak üç hafta sonra CIA, merhum Haq'ın yerine uygun bir Afgan buldu. Yedek oyuncunun fotoğrafları Amerikan basınında parladı . Peşaver'den tanıdığım bir Mücahiddi. Time dergisindeki fotoğrafında oldukça alaycı bir başlık vardı: "Hamid Karzai, şimdi CIA'nın yardımıyla çalışıyor."

Karzai, CIA ile bulaştı mı? Amerikalılara göre, kısmen 75 yaşındaki babasını öldüren Taliban'a karşı kan davası nedeniyle. Karzai'nin erkek ve kız kardeşleri Amerika Birleşik Devletleri'ne sığındı ve orada restoran işinde başarılı oldular. Ve Afganistan sınırına yakın bir yerde Pakistanlılarla baş başa oturuyordu ; burada CIA sakinleri, Taliban oradan sürüldükten sonra Kabil'deki vasallarının başrolünü oynaması için onu baştan çıkardı.

Amerikan senaryosu gerçek oldu. Evet, ancak tamamen ve geçici olarak değil: mağlup olan Taliban hala haydut. bppwyapsn ■ ve Karzai, belki de Afgan'da rolünü tahmin edilemeyecek şekilde oynayacak. Ne de olsa, Afganların özgürlük sevgisi onlara yabancı birçok saldırgan senaryoyu zaten yok etti - üç İngiliz ve bir Sovyet ...

Ama okuyucum, Peşaver'e, 1989'un sonbahar günlerine dönelim, Mücahidlerle altı haftalık müzakerelerin sonunda ilk savaş esiri değişimi için onaylarını almayı başardım. Takas için Kabil'de aldığım silah arkadaşlarının listesi Jahedeen modlarının liderleri tarafından reddedildi. Karşılığında onlara 33 isimden oluşan yeni bir liste verdiler.

Mücahidler, şimdiden 20 Sovyet tutsağı Afganistan-Pakistan sınırına sürüklediklerini açıkladılar. Ancak, bize birkaç askerin mahkeme dönüşü için ne kadar dürüst bir şekilde ödeme yapacağımızı kontrol etmek için ilk başta sadece iki verecekleri konusunda bizi uyardılar.Onlar için tutuklanan 33 "cihat" şampiyonunu serbest bırakmak gerekiyordu. Kabil hapishanesi.

Eşitsiz değiş tokuş, kategorik olarak Mücahidler tarafından belirlendi: Taleplerine karşı çıkarsak, onlardan kimseyi alamayız. Ve onunla uzlaşmak zorunda kaldım. Pakistan'daki Sovyet büyükelçiliği, Moskova ve Kabil ile şifreli radyo mesajları alışverişinde bulunmama izin verdi ve oradan Mücahidlerin şartlarına göre savaş esirlerinin değişimini onaylamaya zorlandılar.

Peşaver'e gönderilecek Kabil'deki 33 mahkumun listesi . çarpıcı bir özelliği vardı. Mücahidler bu listeye sadece beş Afgan mı dahil etti ? Üçü daha Arap ve 25'i Pakistan yerlisiydi Bu mozaik yapboz, Afgan savaşının perde arkası zikzaklarını yansıtıyordu.

Kuzey Pakistan'daki arka dayanağı yerel generallerin birliklerinin kontrolü altındaydı ve Mücahidler onları büyük ölçüde savaş esirlerinin değişimi sırasında yatıştırmak istediler. Evet ve müdürüne teşekkür etmemde fayda vardı. ajanlarının Kabil hapishanesinde 25 Pakistanlı olduğu ortaya çıkan Pakistan devlet güvenliği General Kallu .

Aynı zamanda, bir Ürdünlü ve iki Suudi Arabistanlı tutsak Araplardan oluşan Kabil üçlüsü, Mücahidlerin Peşaver'in yeni yerleşimcisi Suudi Usame bin Ladin'e bir hediyesi oldu. O. inanılmaz derecede zengin bir adam ve militan Vahhabi mezhebinden mezun, Peşaver'de on yıl yaşadı, yerel CIA ajanlarıyla arkadaş oldu ve Mücahidler için Stinger füzeleri dahil en pahalı ve kıt Amerikan silahlarını satın aldı.

1984'ten beri bin Ladin, kendi parasıyla Mısır'dan yüzlerce deneyimli Müslüman teröristi toplayıp Peşaver'e teslim etmeye başladı. Cezayir. Libya. Yemen ve diğer Arap ülkeleri. Suudi Vahhabi'nin canileri, Afganistan'ın sınır bölgelerinde savaş sortileri yaptı . Savaş sırasında Atina'nın Paktia ve Nangrahar eyaletlerini ziyaret etme şansım oldu. bin Ladin'in çetelerle birlikte soyduğu yer. Sovyet paraşütçüleri tarafından oradan sürüldüler.

Bin Ladin, Peşaver'in batı eteklerinde, Said Celaleddin Afgani Caddesi'ndeki sağlam ve modern bir malikanede karargahını kurdu. Arap teröristlerin inine Beit al-Ansar - "Sadıklar Evi" adı verildi.Bu , El Kaide terörizminin mevcut küresel ahtapotunun, yani "Üs"ün embriyosuydu .

Bin Ladin'in Peşaver üssünde, Habib Abdul Rahman, takma adı Hattab, takma adı "Kara Arap" olan Ürdünlü bir n'hhabit, onunla işbirliği yaptı. Afgan "cihat"ının bu savaşçısı, 14 yıl sonra çılgına döndü ve kendini Rus Çeçenya'sında buldu.

Mücahidlerin Peşaver karargahına yaptığım tur sırasında, Bin Ladin'in "Sadıklar Evi"ne girmenin bir anlamı yoktu. Tek bir askerimizi bile esir almadı , sert katiller bin Paden. herhangi bir "kâfiri" silahsızlandırmak. onu hemen sadist bir kıyma makinesinden geçirin.

Ekim 1989'un sonunda, Peşaver ve Kabil mahkumlarının aynı anda serbest bırakılması için Moskova'ya gittim . Daha önce Kabil'de Uluslararası Kızıl Haç'ın temsilcilik ofisini ziyaret ettim. İsviçreli çalışanları tahliye edilen 33 kişiyi bölgeden çıkarmayı kabul etti. uçaklarında yerel hapishane.

Ve Moskova'da, Savunma Bakanı Mareşal Yazov, saatlerce uçuş için bize yaşlı bir adam, yavaş hareket eden AN-26 verdi. Tuvalet olmadığı için içine sıradan bir kova koydular ve üzerini dar bir bez perdeyle kapattılar. Peki, böylesine dokunaklı bir mareşal bakımını nasıl unutabilirsin?

Pakistan'a uzun uçuşun düşük konforu , ancak, yoldaşlarımın neşeli ruh halini baltalamadı.Onlar, tutsak bir askerin altı babası Alexei Amelin, üç askerin annesi ve Ukrayna ve Beyaz Rusya'dan davet ettiğimiz iki köylü - Valentina Afanasievna Prokopchuk ve Maria Nikolaevna Lopukh İkisi de en şanslısı, sadece oğullarının Peşaver Mücahidleri tarafından bize verilme sözü verildi.

Bir çift Sovyet savaş esirinin ilk serbest bırakılması, 150 Pakistanlı ve Batılı gazeteciyi Peşaver'e çekti. Mücahidler Başkanı'nın ana karargahının avlusunda biriktiler. Muhabirler televizyon kameralarını, kameraları, kayıt cihazlarını hazır tuttu ve Mücahidler yerel uzun kenarlı gömlekler ve pantolonlar giymiş solgun yüzlü iki adamı avluya getirdiğinde herkesi kaba bir şekilde ittiler.

Kadınlar koşarak oğullarına sarıldılar. öptü, mutluluktan gözyaşlarına boğuldu ve ayrılık yaşadı. Bu sevinç ve gözyaşı anları her yönden fotoğraflandı ve ardından dünyanın dört bir yanındaki vücut çerçevelerine ve gazete fotoğraflarına yansıdı.

geri dönerken bir dizi asker üniforması verilmesini ihtiyatlı bir şekilde emrettiği ortaya çıktı - bir piyade bezelye ceketi, pantolonlar, yıldız işaretli bir şapka, muşamba çizmeler ve ayak örtüleri Dünün tutsaklar itaatkar bir şekilde giyinip Moskova halkının ve basının önüne cesur askerler olarak çıktılar. Aferin, Yoldaş Mareşal! Yaşasın!

Uzun uçuş, Valery ve Andrey'i esaretleri hakkında ayrıntılı olarak sorgulamama izin verdi. Tamamen kahramanca olmadığı ortaya çıktı.

Zayıf ve cılız Andrey, daha güçlü asker arkadaşlarının onu eğlenmek için sürekli dövdüğünü ve kışladan gelen dayaklardan kaçtığını ve yakınlarda bir karpuz bahçesine saklandığını ve burada Mücahidler tarafından yakalandığını anlattı. direniş, ancak Andrei'den farklı olarak, bir makineli tüfekle silahlanmıştı ve garnizon karakolunda görevdeydi, ancak bana itiraf ettiği gibi, "chars" tütün uyuşturucusundan bir Afgan sigarası içtiği için orada uyuyakaldı.

Mücahidler tarafından esir alınan her iki asker de kısa sürede Müslüman oldu . işkenceden ve infazdan kaçmak için. Ve Moskova'ya uçuşumuzdan önce Mücahidlerden aldıkları İslami dua kitaplarını benim önümde attılar.

Her iki askerin genel izlenimi, Moskova'ya yaklaşırken vicdanımı rahatsız etti, onları oraya götürüyordum. Yaklaşan başkentin onları onurlandırmasına layık olmayan.

Kader, çoğu Afgan esaretinden bir düzine daha insanla bir araya geldiğinde, kendi kendime bu kadar eziyet etmem daha sık hale geldi. garnizonlarında "bezdirme" yapmaktan bitkin düştüler, baktıkları her yere kaçtılar ve Mücahidler için kolay bir av oldular. Ve Mücahidler her zaman hoşgörüsüz diğer köleleri yok etti.

Domodedovo havaalanında Andrei ve Valery'yi ellerinde kırmızı gül buketleriyle karşılayan Moskovalılar bundan habersizdi . yine de en az iki acı çeken annenin oğullarını cesur ve korkak ama canlı olarak döndürmesine yardımcı oldu.

Barış Vakfı tarafından havaalanından bir basın toplantısına getirildik . Gam, uzun süre sorgulandı ve fotoğrafları çekildi. Ertesi gün sokaklardaki insanlar, başkenti gösterdiğim Andrei ve Valery'yi tanıdı ve tebrik etti . Onu daha önce hiç görmemişlerdi. Turumuz geleneksel olarak Kremlin'in Spasskaya Kulesi'nin önündeki Kızıl Meydan'da sona erdi. Bir gün sonra çocuklar anneleriyle köylerinde ayrıldılar.

Andrei ayrılırken bana Belarus'taki memleketi Grechikha köyünde yaşayacağını ve daha önce olduğu gibi traktör şoförü olarak çalışmayı planladığını söyledi . Bir yıl sonra telefonla köylü arkadaşlarının kendisiyle iyi bir şekilde tanıştığını, evlendiğini ve ilk çocuğunun doğumunu beklediğini söyledi.

Valery, Moskova'dan ayrılmadan önce daha iddialı planlarını paylaştı.Zhytomyr köyünde kısa bir süre annesiyle kalmayı planladı ve ardından Kiev'e gitmek ve üniversitenin doğu bilimleri bölümünde girmek istedi.Valery, Afgan Peştuca lehçesine hakim oldu. esaret Bu, düşündüğü gibi, Kiev Üniversitesi'ne kabulüne katkıda bulunabilir. Arapça öğrenmeyi ve ardından yurtdışında devlet memurluğunda bir iş bulmayı planladı.

O günlerde hayatım dramatik bir şekilde değişti. Savaş esirlerini kurtarmak için başlattığım halk hareketi, 1990 baharında Rusya Halk Milletvekili, Yüksek Konsey üyesi ve parlamento komitesi başkan yardımcılığına seçilmem sayesinde geniş çapta tanındı. uluslararası ilişkiler Yeni statümde, Peşaver ve Kabil'e yedi sefer daha yaparak, esir alınan askerlerimizle ilgili müzakerelere devam ettim.

Özgeciliğim, 4 Ekim 1993'te, parlamenter "Beyaz Saray"ın kurşunla parçalanmış pencerelerinden gelen bir parça yağmuru altında yere yattığımda sona erdi. Boris Yeltsin'in emirleri.

Bu yüzden kendimi yeniden işsiz bir dönek buldum. Parlamentonun gümbürtüsünün ardından , işsizliğim aylaklıktan 18 haftalık gri bir can sıkıntısına dönüştü. Bu nedenle, Şubat 1994'te eski bir Peşaver tutsağı olan Valery Prokopchuk'un Moskova'da görünüp evime nasıl geldiğini hatırlıyorum.

Dört yıldır birbirimizi görmedik. Ve parçalanmış devletin prenslerinin kaprisiyle yabancı oldular, Ukrayna'nın "meydanında" Afgan savaşının bir dökümünün hayatının nasıl geliştiğini bilmiyordum. Kiev Üniversitesi tarafından korunuyor muydu? Valera'nın öğrenci eğitimi hayali gerçek oldu mu?

dairemin eşiğini geçer geçmez ortadan kayboldu , kahverengi deri bir ceket giymişti ve kaşlarına kadar inen siyah yün bir şapka takmıştı. Altlarında tanıdık gözler yerine iki renksiz buz sarkıtı gördüm, bir tür insan olmayan ve ölümcül.Yüzü bir burun. elmacık kemikleri, çene - çok tehditkar bir şekilde keskinleştirildi. Görünüşü, ölümcül bir sıçrayıştan önce pusuda bekleyen bir vaşağın esnek silüeti gibiydi.

Bana bakan Valery, şimdi onun kim olduğunu tahmin ettiğimi fark etti. Yine de onu gelişigüzel bir şekilde çaya davet ettim. Eşim bize çay için bir somun ekmek, peynir ve sosis verdi. Ziyafetin azlığını konuğa anlattım. Rus parlamentosunun yenilgisinden sonra hala kazancım yok. Masadaki arkadaş beni dinledikten sonra yavaş yavaş başına gelen talihsizlikleri anlattı.

O. ona göre esaretten memleketine döndü, evlendi, çocuğu oldu ve bu nedenle üniversite okuyamadı çünkü ailesini beslemek için özel bir güvenlik firmasında iş buldu. Ancak daha sonra karısını ve çocuğunu bırakarak Ukrayna'dan kaçmak zorunda kaldı.

- Neden? Diye sordum.

Polisle anlaşamadı. diye homurdandı.

Ne sebeple?

Evet, öyle oldu ki bir militan oldum.

kimin aksiyon filmi 9

Şimdi Kirov bölgesindeki çocuklarla

Neden Moskova'ya geldin?

Buradan geçiyorum. Akşam trenle Tver'e gideceğim, orada bir yerden bir borç almam gerekiyor, sonra parayla Kirov'a geri döneceğim.

Böylece ilk kez, bu adamı, annesini, akrabalarını ve aynı zamanda kendimi mutlu etmek için saf bir umutla Afgan esaretinden kurtardığım düpedüz bir haydutla bir bardak çay eşliğinde kolayca sohbet ettim. Tanrı'nın anlaşılmaz yolları mı yoksa şeytanın oyunları mı?

Gangsterle çay partisine devam ederken, ondan kel olmadığını, kendi deyimiyle "borçları kapattığını", ayrıca Tatar mafyasına karşı "ki-I" vesayet savaşları olduğunu öğrendim. 1 rupi miktarından bahsetmedi. Ve merak ettim

- Kârlı bir şekilde çalışıyor musunuz?

- Farklı olarak. - kıkırdadı - Parça başı ödevlerim var. Diğer- karlı. Bazen kuruşlar.

"Ama senin sonun iyi olmayacak!" Aklını başına toplasan daha iyi olmaz mıydı?

- Böyle düşünceler var, - başını salladı. - Ve plan çoktan olgunlaştı. Çocukları ortak fonumuzdan yasal işlere para yatırmaya ikna etmek istiyorum. Ve planım bozulursa, o zaman tepeden aşağı kayacağım ve Fransızları Diğer Lejyonlarına yazdıracağım... Orada, hizmetin ilk yılında ayda 300 dolar ödüyorlar, ama sonra - 600. i mi ion'daki tatbikat çok dik ve en ufak bir itaatsizlik için - bir ceza hücresi.

Görünüşe göre Valera'yı başka birinin savaşının yeraltı dünyasından çıkardım. Oraya geri dönmek ve döviz için herkesi öldürmek onu cezbetti.

Ayrılmadan önce söyledi.

• Eğer sen. Iona Ionovich, birdenbire burada silahlı çatışmayla yeni bir karmaşanın içinde sıkışıp kalırsan , o zaman sana faydalı olabilirim.

Eşim düşünmeden araya girdi.

- Ya sen Valery, parlamentoya yapılan son saldırı sırasında hangi tarafta savaşırdın?

- Kuyu. iş gibi bir beyin fırtınası gerekirdi, - kaçamak bir şekilde yanıtladı.

Cevabının anlamı yeterince açıktı, çünkü onun gibi insanları daha önce görmüştüm. Parlamentonun basıldığı o lanet günde

4 Ekim 1993'te, 4 Ekim 1993'te, yankılanan bir makineli tüfek yaylım ateşi meclis odamın camlarını paramparça etti, pencere pervazına sürünerek dışarı baktım. Aşağıda, kaldırımda, üç zırhlı personel taşıyıcı makineli tüfek patlamaları yaptı.Zırhlı arabaların önünde , kaldırımda silahsız insanların kanlı cesetleri yatıyordu.En az elli ölü vardı.

giymiş siviller . Kısa namlulu karabinalar gibi çeşitli silahlardan ateş ettiler . ordu makineli tüfekleri, pompalı tüfekler. Tabii, afalladım, bazı paralı askerler bize saldırıyor 9 Kim bunlar?

Ama bu hemen netleşmedi, çözüm onuncu katliamdan önce geldi. Gelişmiş saldırı uçaklarının yerini düzenli piyade birlikleri, motorlu toplar ve Muhafızlar Kantemirovskaya tümeninin tankları aldı, parlamento binasını delip ateşe verdiler. Yakalanan birçok darbe karşıtını öldürdü ve kalıntılarını geceleri Moskova krematoryumlarına getirdi Ve geri kalanımız yakalandı, dövüldü, sorguya çekildi ve tekrar dövüldü

Ev esaretinden kaçmayı başardım ve evin dışına o kadar gizlice saklandım ki, Moskova gazetecileri infazım ve hatta bir cenaze anma töreni hakkında tanıdığım Yarbay Alexander Kotenev ile ilgili bir haber yayınladılar.

Kotenev'in öncü müfrezesi küçüktü: sadece yüz ruh. Ancak , diğer askerlerde olmayan benzersiz bir cezalandırma becerisine sahiptiler - henüz kovulmamışlardı, kana susamış değiller ve sivil halkın toplu infazlarına alışkın değillerdi. Ve Kotenev'in Afganistan'daki suç ortakları buna bağımlıydı, onlara asi Afgan köylerini acımasızca parçalamaları ve oradaki herkesi ayrım gözetmeksizin öldürmeleri öğretildi . Aynı gösterici kasaplıkla, parlamento savunucularını öldürme emri alan deneyimsiz bir askeri zihinsel olarak etkilediler.

Saldırının arifesinde Başkan Yeltsin, iç birliklerin askeri bölge komutanı General Arkady Baskaev'i çağırdı ve pgtsіdpment'i savunan kitlesel olarak yok etmesini diledi .

Hepsinin lahanasında, lahanada!

Saldırıdan sonra Yeltsin, Kotenev'in silah arkadaşlarına "Kişisel Cesaret İçin" madalyaları veren bir kararname imzaladı. Ve sonra cumhurbaşkanı , Rusya Başsavcılığının aşağıdakileri mahkemeye sunmasını istemedi : pionnoe "30 Tutsağın Kotenevliler Tarafından İnfaz Edilmesi Örneği".

Afgan savaşının Moskova'daki bu yankısı artık unutulmaya yüz tuttu. " K'deki Afgan gazileri yıllık toplantılarımızda (son konseyimizin kirli arka planından yüksek sesle bahsetmek adetten değildir- < "Onun emir taşıyan generallerine ve subaylarına müdahale ediyor. ölen cephe askerlerini yücelttikleri geçmiş istismarlar hakkında acıklı sözler söyleyin ;

şehri yakınlarında Sovyet özel kuvvetleri ile Mücahidler arasındaki çatışmaya tanık olduğumu ve yakalanan dört Sifiiintsev'in infazında hazır bulunduğumu yazılı olarak itiraf etmek istemedim .

Ama olan oldu. Sadece Mücahidlerin yabancı tutsakları vahşice infaz etmediğini biliyorum: Ordu adamlarımız yakalanan bir Mücahidi yürüttüler , onu bir helikoptere sürüklediler ve yüksek bir irtifaya attılar. Paraşütçü subayı Leonid Parshukov utanmadan astlarının yakalanan Mücahidleri "ıslattığını" söyledi .

Yarbay Kotenev'in Moskova ekibinin “Afganistan'daki gençler” üç uşağı, koleksiyonlarını ararken insan kulaklarını kesen “muskalar” buldukları için Rus polisi tarafından tutuklandı.

1981'deki ilk Afgan görevim sırasında, Kabil'de görev yapan iki subay, daha sonra Kabil'de baş döndürücü kariyerler yapan hava indirme birliklerinden oluşan Sovyet alayıydı . Ve Hava Kuvvetleri'nin bu alayında, bir şans oyununu daha ortadan kaldırdı: • paraşütçüler, yakalanan Mücahidlerin yumruk ve çizmeleriyle sopayla vurmak arasında rekabet ettiler . pl kazandı git kurbanını en az darbeyle öldüresiye döv.

Pavel Grachev, Hava Kuvvetleri'nin Kabil alayına komuta etti. Kendisiyle Afgan başkentinde konuşan Genelkurmay subayı Viktor Baranits, şimdi Albay Grachev'in iddiaya göre bir düzine esir Afganı kendi elleriyle öldürdüğünü söylüyor.

Grachev ve Korzhakov, Moskova'daki parlamentonun gürültüsü sırasında kendilerini daha da kötü bir şekilde ayırt ettiler. İkisi de zaten generaldi. Başkanın baş koruması Korzhakov, Yeltsin'e parlamentoyu tanklardan doğrudan zırh delici ateşle nasıl hızla bitirebileceğini önerdi. Ve Savunma Bakanı Grachev, tankerlerin ateşlenmesini şahsen yönetmeyi üstlendi ve ciğerlerinin tepesinde müstehcen çığlıklarla onları üstlendi;

• Hadi. kahretsin .. oraya düzgün git

Parlamentonun çektiği ıstırabın sonunda KGB özel kuvvetleri tarafından yakalanıp yanan binanın çıkışına kadar bize eşlik edildiğinde Korzhakov'un görünüşünü hatırlıyorum . Bu talihsiz anlarda, sevinçle ağızlık takmış Korzhakov ve iri muhafızları , Kremlin darbesine karşı direnişin mağlup liderlerini - Ruslan Khasbulatov ve Alexander Rutskoy - kapmak için mahzun kalabalığımıza hızla koştular. Etraflarında yakalanan milletvekillerinin ve askerlerin bolluğu - eskortlar. Daha sonra Korzhakov, Moskova gazetecilerine ağzından kaçırdı :

• 1993'te Yeltsin'in Khasbulatov ve Rutskoy'u "öldürme" emrini yerine getirmedim.

Afgan savaşındaki dokuz yaşındaki "yıkayıcı", elbette gazilerinin hepsini katile dönüştürmedi. Ama çoğu sonsuza dek eskidi . vahşi, ahlaki açıdan çürümüş.

Garnizonlarımızın her yerinde askerler, çalıntı askeri malları Afgan pazarlarında esnafa sattı - otomobil parçaları, benzin, kışla tabakları, ayakkabı, iç çamaşırı, cephane depoları Asker uyuşturucu bağımlılığı ve yağma gelişti. Memurlar eve kaçak hava kargoları ile koyun derisi palto, halı, kot pantolon, bayan paltoları için kürk balyaları gönderdi. Siyasi komiserler "Afgan halkına uluslararası yardımımızdan" bahsettiler, ancak kendileri ve diğer memurlar, dövize eşdeğer sözde "çekler" olan nakit maaş için savaştılar.

Bu siyaset eğitmenlerinden biri, şişko göbekli bir adam, Sovyet birliklerinin Afganistan'dan çekilmesinden birkaç ay sonra benimle Moskova'da buluştu, orada arka karargahta sadece beş ay siyaset eğitmeni olarak görev yaptı, yedek ordudan emekli oldu. Delyaga, devlet sübvansiyonlarını asalaklaştırmanın bir yöntemini icat etti . ve KGB

Moskova'da Afnina gazilerinin birleştiricisi Yedek Kotenev'in Yarbay'ı ile tanıştığım süre boyunca, 1399'da KGB başkanı Vladimir Kryuchpopl'dan nominal bir tabanca aldı. KGB memurları, “Afganistan Gazileri Birliği'nin paramiliter işine katıldı. ” (SVA), Kotenev tarafından oluşturuldu.

Bu, operasyonların karşılıklı yardımlaşmasından oluşan erdemli bir topluluk gibi görünüyor. ÜFE ayrıca Savunma Bakanı Yazov ve yardımcısı General Valen-in Varennikov

Günün her saatinde bir saat içinde silah altına alabileceğim insanlara ihtiyacım var.

“Afganistan Veyuranları Birliği”nin asıl amacı buydu. Ancak Devlet Acil Durum Komitesi'nin deneyimsiz ve aptal kışkırtıcıları onlardan yararlanmayı başaramadı. Kryuchkov, Yazot, Varennikov ve Ağustos 1991'de çok hızlı bir şekilde hapse girdiler ve evlat edinen Kotyunev hemen Kremlin'in yeni efendilerine gitti.

Yeltsin'in en yakın yardımcısı Dışişleri Bakanı Gennady Burbulis'in NVA'nın militan ekibine ihtiyacı vardı. Çarlık tasavvufu ile parlamento muhalefetinin karşı karşıya gelmesinin ölümcül sonunu getirdi. Burbulis, Kotenev'i önceden ısıttı ve eski siyasi memuru "Rusya Federasyonu hükümetinin danışmanı" olarak atadı. Bu önemli olay , 1992'de Moskova'daki Nezavisimaya Gazeta tarafından doğru bir şekilde teşhis edildi : Yeltsin, "Afgan kraliyet adamlarını" yedek olarak aldı.

Bir gol sonra Afgan usulü “ıslak” bir esnaf ordusu parlamentomuza yapılan saldırıyı yönetti.

Yurttaşlarını başkanlık madalyaları için değil, devasa bir avans ödemesiyle büyük bir bahşiş için "sırılsıklam ettiler". Yeltsin, Yurbulis'in önerisi üzerine, 1992 yılında Kotenev NVA'ya ihracat için ücretsiz hammadde tedarikine ilişkin 362 sayılı Cumhurbaşkanlığı Kararnamesi yayınladı . 40 bin metreküp kereste, 10 bin ton renkli ve siyah atık. türleri

Yeltsin, tüm bu binlerce tonluk kamu malını Afgan muhafızlarına vergiler, gümrük vergileri kesintisi yapılmadan ve döviz kârlarının rublesi bozdurulmadan yabancılara satılmak üzere sundu . Sonuç olarak, yalnızca Yeltsin'in Kotenevlilere yaptığı ilk yardım onları 50 milyon dolar zenginleştirdi.

Ve parlamentoya yapılan saldırıdan sonra, arkadaşlarının keşfettiği gibi Kotenev, kendisine öyle bir dağ gibi para kaptı ki, kendi ortaklarının kıskançlığından korktu ve onlardan sermaye ile baştan çıkarıcı bir şekilde baştan çıkarıcı Paris'e sürdü.

Kotenev'in sinsi kaçışı Moskova gazilerini - "Afganları" çileden çıkardı. Ancak aynı zamanda, her şey kansız bir şekilde ortaya çıktı: Kote-Nevililer arasında, "Afganistan Gazileri Birliği" nin zaten harap olmuş cüzdanının bölünmesi konusundaki kavgacı tartışma sona erdi.

1994 yılında, Kotenev'in eski yardımcısı Yedek Albay Franz Klintsevich, herhangi bir iç kavga olmadan NVA'nın dizginlerini ele geçirdi. Aynı zamanda eski bir siyaset hocası, günahkâr bir Afgan tecrübesi var. Ve Klintsevich, savaşta Hava Kuvvetlerinin saldırı tugaylarında çelik eğitimi almasına rağmen, memleketindeki cephe sonrası işlerde kurnaz bir iş adamının skandal sakinliğini gösterdi Klintsevich , "Afganlarını" karlı tüketim malları ticaretine sızmak için yönlendirdi .

Birkaç yıl sonra, Klintsevich'in erkek kardeşleri başkentte ve Moskova bölgesinde bir düzine giyim pazarını ele geçirdi.Moskova'da Kuzminki metro istasyonunun yakınındaki giyim pazarı Klintsevich'in Afgan kohortunun konusu oldu . O kendisi. Belaruslu olarak, Batı Avrupa ürünlerinin Rus bit pazarları "Afganlar" için gümrüksüz nakliyesi için Belarus Cumhurbaşkanı'nın onayını gayri resmi olarak aldı.

Bununla birlikte, iş gibi sessiz Klintsevich, zaten insan kanını tatmış ve uysal bir vejeteryan olarak reenkarne olamayan böyle bir kaplanı eyerledi. Klintsevich, gaziler birliğinde işleri düzene koyarken, Moskova polisi bir düzine profesyonel suçluyu - "Afganları" tutukladı. Sözleşmeli cinayetler, soygunlar, sokak haydutluğu, fidye almak amacıyla rehin alma ve işkence yapma, küçük silahların, patlayıcıların ve uyuşturucuların yasa dışı satışı ile suçlandılar .

En büyük kanunsuzluk, "Afganistan Gazileri Birliği"nden ayrılan bir grup "Afgan" tarafından işlendi. Bölücüler, Afganistan Savaşı Engelliler Fonu (FIVA) adlı başka bir gazi topluluğu oluşturdu ve yasal olarak kaydettirdi. Bu keyifli ekranın arkasında, hiçbir yerde savaşmayan bir grup dolandırıcı, "Afganlar" ile karışmış bir araya geldi.

, görünüşte ordu sakatlarına yardım etmek uğruna Kremlin'den endüstriyel hammaddelerin gümrük ve vergiler olmadan ihracatı için devlet lisansı istedi . Ama neredeyse hiçbir şey alamadılar, FIVA çalışanları zengin oldular ve dostane bir ganimet paylaşmak yerine birbirlerini öldürmeye başladılar.

Bir korsan savaşında, kötü tasarlanmış “Engelliler Fonu” nun üç başkanı sırayla öldü ve bunlardan biri, Mikhail Likhodey, başkentteki Kotlyakovskoye mezarlığına gömüldü. Aynı yerde, hayatta kalan Likhodeyn'ler, 10 Kasım 1996'da toplu bir anma töreni düzenlediler. ancak votkayı bardağa döker dökmez güçlü bir mayın ayaklarının altında patladı, 13 kişiyi öldürdü ve 26 kişiyi yaraladı. dibinde bir kan havuzu olan bir buçuk metrelik bir huni .

Mezarlık katliamının davası yedi yıl daha sürdü, ilk başta sanıklarda üç katil hükümlü oturdu. Sonra nedense gözaltından salıverildiler ve tek madenciyi yeniden yargılamaya başladılar. İkincisi, bu arada kendisi için ayarlanan bir araba kazasında öldü. Üçüncüsü daha sonra yakalandı Hepsi Afgan savaşının gazileri.

Katil olduğundan şüphelenilen Andrey Anokhin, Afganistan'da sabotaj özel kuvvetleri savaşçısı olarak görev yaptı ve ardından mayın teknolojisinde uzmanlaştı. Duruşma öncesi soruşturmada, Kotlyakovo mezarlığına kendisinin uzaktan kumandalı bir TNT mayını yerleştirip havaya uçurduğuna pişman oldu.

Anokhin, patlamanın sahiplerini Engelliler Fonu'nun iki yöneticisi olarak adlandırdı. İlki, duruşmadan önce biri tarafından vuruldu, ikincisi, Albay Valery Radchikov da kısa süre sonra öldü. Ancak albay, ölümünden kısa bir süre önce kendisine yöneltilen suçlamaları reddetti ve mahkemede şunları söyledi:

• Soruşturma dosyasının materyallerinden, Klintsepich'in yaklaşmakta olan suikastı 1996 baharında bildiğini biliyorum.

Madenci Anokhin de duruşmada şu açıklamayı yaptı:

• "Afgan Rüzgar Birliği" başkanı Franz Klintsevich'in yanında şoför olarak çalışıyordum ve ayda beş yüz dolar alıyordum.

Ancak yargıçlar ve müfettişler, Klintsevich'i itibarsızlaştıran hiçbir şey bulamadılar, ortaya çıktığı üzere, mezarlıktaki ölümcül anmaya davet edildi, ancak hastalık nedeniyle oraya gelmedi.

Yoksa muhtemelen mezarda olacaktı. Kıdemli topluluğu kendini öldürücü sokan akrep gibidir.

Kotlyakovo mezarlığında meydana gelen patlama, Afgan Gaziler Birliği destekçilerine yönelik isimsiz saldırıların zincirleme reaksiyonunu başlattı . Yakalanması zor keskin nişancılar , başkentin kuzeydoğu bölgesinde NVA'nın yerel yöneticisini vurdu.Başka bir çalışan, Klintsevich, Zamoskvorechye'de kendisine doğru gelen ve hızla uzaklaşan bir arabadan makineli tüfek ateşiyle vuruldu.

Moskova mezarlığında meydana gelen patlamanın ardından, Penza eyaletindeki bazı haydutlar da SVA'nın yerel şubesi başkanı Viktor Guluzinsky'nin evini iki el bombasıyla havaya uçurmaya karar verdi. Kurtuldu. Ancak dairesini inceleyen Penza milisleri, zeminin altında öldürülmüş bir adamın betona gömülmüş iskeletini buldu ve bu nedenle Penza'nın ana "Afganı" tutuklandı.

, Afganistan Gaziler Birliği'nin bölge şubesi Arkhangelsk'te başı kesildi . Arkhangelsk "Afganlar" derneği başkanı Aleksey Pyata, Moldova'dan alkollü içkilerin yeniden satışından elde edilen geliri cezai olarak gizlemekten mahkeme tarafından dört yıl hapis cezasına çarptırıldı . Bundan önce Pyata, holigan itişmesinden sabıka kaydıyla lekelenmişti, ancak hapis cezasından kaçınmayı başardı. Topuklarını dikti ve tekrar: kaçtı . bir sihirbaz gibi, doğrudan Arkhangelsk mahkeme salonundan çıkıp çok tenha bir yerde saklanıyor.

1988 baharında şanslı Pyata'nın kaçışı sırasında, en kötü kader Togliatti motor kentindeki meslektaşlarının başına geldi. Orada, sanki şeytan 13 Nisan günü ilham vermiş gibi, "Afganistan Rüzgarları Birliği" şehrinin on elebaşı Yubileynaya Caddesi'ndeki ofislerinde toplanmak için dört hafif makineli tüfekçi onlara girdi ve silahsız "Afganları" vurdu. nokta aralığı. Tolyatti'nin polis yetkilileri, kabus gibi katliamı bu gerçekle motive etti. ölülerin, Zhiguli otomobil fabrikasındaki tüm bayilerden zorla gasp edilmesini tekelinde tutan mafya ile rekabet etmeye çalıştıkları.

Suçlu otomobil işi, Afgan Gaziler Birliği'nin Sibirya Tomsk'taki bölgesel şubesini de sakatladı. Beş lideri hırsızlık, çete örgütleme ve başkalarının mallarına el koyma suçlarından yargılandı. Tabancalarla donanmış Tomsk "Afganlar" . pahalı yabancı yapım arabaların sahiplerini avladı . ıssız yerlerde onlara saldırdılar, dövdüler ve silah sesleri ile korkuttular, yabancı arabaları aldılar. Bazı zengin insanlar kaçırıldı ve kurtarılmaları için binlerce dolarlık fidye talep edildi.

NVA'nın taşra voyvodaları o kadar öfkeliydi ki, Yekaterinburg'daki bir başka duruşmaları, Moskova'dan endişeli kayyumları Klintsevich'i cezbetti. O vardığında, yerel "Afganlar " arka arkaya üç kendi komutanlarını ve yerli mafyanın deneyimli bir kodamanını öldürmeyi başardılar .

Tüm cinayetlerin nedeni Yekaterinburg'da iyi biliniyordu: "Afganistan Gaziler Birliği" nin yerel liderleri önce mafya savaşçılarını şehrin en büyük giyim pazarı olan Tagansky Ryad'dan kovdu , ardından pazar satıcıları ve tek ele geçirilmesi uğruna ölümüne savaştılar ve IAC'nin iki bölge başkanı ve saymanını öldürdüler. Mirasları, Afganistan'da makineli tüfekçi olarak savaşan çok inatçı nişancı Yevgeny Petrov'a gitti.

Yekaterinburg savcılığı, SVA'nın bölge başkanı olan Petrov'un cinayetlerini beş yıl boyunca titizlikle soruşturdu . Ve nihayet 2000 yazında tutuklandı ve yargılandı. Küratörler Petrov'un 11 yıl hapis cezasına çarptırılmasını talep ettiler .

Yekaterinburg'a uçan Tüm Rusya SVA Başkanı Klintsevich, sanığı alenen akladı:

• Evgeny'yi uzun zamandır tanıyorum ve çok dürüst bir insan olduğunu söyleyebilirim.

cinayetinden sekiz yıl hapis cezasına çarptırıldı ve ana atıcı Petrov sahaya serbest bırakıldı 'Neden?

Moskova gazetelerinden bir açıklama aldım: “2000 baharında Rusya cumhurbaşkanı seçimlerinden önce Petrov, Yekaterinburg'da Kremlin'e itaat eden Birlik partisinin yerel aktivistlerinden biri oldu. Petrov, mevcut cumhurbaşkanının adaylığını enerjik bir şekilde destekledi. Bunun için örgütün tüm gücünü kullanan Petrov, Kremlin adayına bölge seçmenlerinden yüksek oranda oy sağladı.

Yekaterinburg'da savcılık, şehrin merkez pazarını işgal eden kişinin haksız yere serbest bırakılması için Rusya Yüksek Mahkemesine temyiz başvurusunda bulundu . Orada. daha önce olduğu gibi, Petrov mal sahibiydi ve bol miktarda vergi topladı İthal bir Audi A-8 ile dolaştı Şık restoranlarda içti Savcıların protestosunu alaycı bir şekilde "umutsuz" olarak nitelendirdi

Bu arada, Rusya Devlet Dumasında, dövme milletvekilleri Klintsevich'e alışılmadık derecede geniş bir ofis ve bitişiğinde, modaya uygun Okhotny Ryad Bulvarı'nın pencere manzarasına sahip bir resepsiyon salonu verildi .

Ancak Klintsevich sıradan bir milletvekili değil. Birleşik Rusya partisi Siyasi Konsey Başkanlığı üyesi , iktidardaki Birleşik Rusya partisinin Devlet Duma fraksiyonu başkan yardımcısı, Duma öncesi Gazi İşleri Komitesi birinci yardımcısı, Birleşik Rusya Merkez Konseyi başkanı. Rusya destekçileri.

Klintsevich ayrıca başka güç pozisyonlarına da sahip. Ve bugün onlar, bir bakıma, zirveye ve daha yükseğe giden bir kariyer merdiveninin başlangıç adımlarıdır .

Başkentten gazeteciler bir keresinde Klintsevich'e sordu - neden Afganistan'da savaştı, neden 14.000 adamımız orada öldü, neden Afgan esaretinde genç askerleri affedilemez bir şekilde feda ettik ?

• Asla. Klintsevich dürüstçe yanıtladı. - Şimdi anladık.

Tamamen kişisel olan Afgan destanımın sonu 15 Ekim 1995 tarihlidir. O gün kapı zili evimde çaldı . Açmak Davetsiz bir misafir gördüm - Peşaver'den esaretten salınan Valera Prokopchuk. Bir buçuk yıl önce beni ilk ziyaretinden sonra beni kızdıran kirli bir numara yaptı ama yine de Prokopchuk'u tekrar daireme aldım.

Daha önce o. Geçen yıl beni ziyaret ettikten birkaç hafta sonra ani bir ikinci ziyaret yaptı. Sonra kendimi evden uzakta buldum ve orada sadece karım Valentina vardı. Prokopchuk'a söyledi. burada olmadığımı ama dairemize girdi, kanepeye oturdu ve ona hemen 300 dolarlık bir "kredi" vermemizi istedi.

Valentina dedi ki:

• Fazladan paramız yok. Maaş çekinden maaş çekine kadar tasarrufsuz yaşıyoruz.

• Var, yani nakit paranız var. - dedi Prokopchuk - Benim için 300 dolar kazıyın. Şimdi. Acelem var. Acilen tepeden aşağı boşaltmalıyım. Seyahat masrafları için eksik 300 dolar

Valentina paniğe kapıldı. İathian'ı daireye aldığıma pişman oldum, yokluğumun onun sebatını güçlendirdiğini fark ettim . Amacına ulaşmaya kararlı olduğunu ve bu olmadan buradan ayrılmayacağını hissettim.

Harcanmamış tüm kazançlarımızı ihtiyatlı bir şekilde ona verdi . son kuruşuna kadar - yüz dolar ve 200 bin ruble, parasal reformla bin kat daha fazla azalmadı.

Ve böylece benim tarafımdan esaretten kurtarılan ve ailemi soyan Ukraynalı "Afgan" sakince ve alışkanlıkla tekrar kanepemize oturdu ve merakımdan buna izin verdim: başka ne biçmesi gerekiyordu? Korkmadım, kanepeden dört basamak ötede dekoratif bir perde asılıydı ve onun arkasında beş atımlık pompam vardı.

Porokopchuk ilk başta kibardı:

• Iona Ionovich, sana olan borcumu henüz ödeyemem ama geri ödeyeceğime söz veriyorum.

Sonrası onun hikayesiydi. nasıl bir yıl önce Baltık ülkelerine gitti, orada Almanya'ya bir gezi için sahte belgeler aldı ve oradan Ren üzerindeki sınır köprüsünü geçerek Fransız Strasbourg'a girdi.Bu şehirde Prokopchuk paralı asker toplama ofisine geldi. Yabancı Lejyonun.

Lejyonda hizmet, Prokopchuk'a yalnızca yabancı para biriminde bir ödül vaat etmekle kalmadı, Fransızlar herhangi bir ülkeden kaçak suçluları Yabancı Lejyona özgürce kabul etti, adlarını ve soyadlarını değiştirdi . polis aramalarından, tutuklamalardan, yabancı adalet makamlarına sevk edilmekten korunmuştur.

Yabancı Lejyon'un Francihuan vatandaşlığı olmayan sekiz bin askeri ve çavuşu var. Afrikalıların, Arapların, Sırpların, Hırvatların yerel savaşlarının sıcağında Fransa'dan uzağa öldürmeye ve ölmeye gönderiliyorlar . Şimdi lejyonerlerin üçte biri, yıkılan "sosyalist kampın" Avrupa kompartımanlarından sabıka kaydı olan paralı askerler .

• Prokopchuk, Fransızlar beni lejyona kabul etmedi, diye yakındı. - Yumruk dövüşlerinde parmaklarım yaralandığı için reddedildim.

Pençelerinin kemikleri gerçekten bükülmüş, düzleşmiş ve deri altı tümseklerle engebeliydi.

Fransızlar tarafından reddedilen kaybeden, kanepemde konuşurken, Almanlara döndüğünden ve onlara bir şey yaptığından kısaca bahsetti. Ve onu sınır dışı ettiler.

Ama yine de Almanlara dönmek istedi. Ve böylece Almanya'ya yeni bir nüfuz için biraz para kazanmak üzere Moskova'ya gitti . Polisi açtı. ancak, Prokopchuk'u Moskova'da yalnızca seyahat masrafları için değil, aynı zamanda Baltık ülkelerinde tanıdığı gangsterlerden hayali bir isimle yabancı pasaport satın almak için de önemli miktarda stok yapmaya zorlayan "istenmeyen yabancılar" listesine .

Bütün bunları söyledikten sonra. Prokopchuk bana gelme hedefine doğru ilerledi. Görünüşe göre Luzhniki'deki pazarda güvenlik görevlisi olarak bir iş buldu ve para biriktirmek uğruna geceyi orada kulübede geçirdi. Rahatsız bir geceleme, onun şu soruyla bana dönmesine neden oldu: Ona bazı arkadaşlarımın yanında geçici bir konaklama yeri bulabilir miyim?

• HAYIR. Yanıtladım. "Sana kalacak bir yer aramayacağım.

Prokopchuk kaşlarını çattı. Bana sessizce baktı. Sonra ağzını bir sırıtışla büktü ve tısladı:

• Bıçağım her zaman hazırdır.

• Ayrıca cebimde bir bıçak var. tersledim - Evet, elinizde bir balta bile var .

Seni pompalı karabina konusunda uyarmadım: gizli silah en etkili silahtır.

Ama bıçaklamadan ve karşılıklı tehditleri tekrarlamadan barışçıl bir şekilde ayrıldık . Sonsuza dek, sanırım.

yabancı bir pasaportta sahte isimle çıkardığım ahlaksız gezgin umarım hâlâ hayattadır ve iyidir. belki serbest ya da bir tür hapishanede.

Aramızda onun gibi yüzlerce insan hala tedavi edilemez bir şekilde Afgan savaşı hastası ve metastazları Rusya'nın içinde iltihaplanmaya devam ediyor.

Ünlü şair Gleb Gorbovsky, 18 Mart 2003'te Moskova'daki haftalık Den Literature dergisinde Afgan savaşı gazilerimiz hakkında Afganlar adlı bir şiir yayınladı. İşte o ayetlerin altı açılış mısrası:

Kan yudumlayarak, cesetleri koklayarak, Kasabaya dönüyorlar - Gpupov. Taşralı yoksul can sıkıntıları onları bekliyor. Çılgın ve ölümcül bir cesaretle - ayrılık. Nereye gitmeliler? Sırlarını dile getirelim: Gardiyanlarda veya ... kiralık katillerde.

SEVGİLİ KAR ADAMIM

gençken ve riskli maceralardan korkmazken, sık sık sözde "sıcak noktalara" gazetecilik iş gezileri yapardım . Nikaragua'daki iç savaşa gitti, 1973'te yerli Sioux Kızılderililerinin silahlı ayaklanması nedeniyle Amerika'nın Güney Dakota'sında sona erdi.

Moskova'daki dairemde, 1969'da Laos'a yaptığım bir geziden sonra, çirkin bir hatıra korundu - beceriksiz, dikdörtgen, pürüzlü bir demir parçası. Bu bir Amerikan bombasının parçası. Yerel komünistlerin Pathet Lao Partisi'nin egemen olduğu doğu Laos'un gerilla bölgesinde çirkin bir demir parçası beni neredeyse öldürüyordu .

Kuzey Vietnam Hanoi'den bir Sovyet arazi aracı UAZ ile Laos'un partizan bölgesine gittim. Yoldaşlarım iki Laosluydu - bir sürücü ve Lao'dan Rusçaya tercüman.İki gün korku içinde kaldık ve Hanoi'den sadece geceleri güneye taşındık.

Gündüz vakti, Vietnam Demokratik Cumhuriyeti'nin (DRV) tüm bölgesi, Tayland'daki hava üslerinden ve DRV'ye bitişik Tonkin Körfezi'ndeki ABD uçak gemilerinin güvertelerinden gelen Amerikan uçakları tarafından acımasızca bombalandı .

İçinden geçtiğimiz her Kuzey Vietnam şehri bombalanarak harabeye dönmüştü. Nehir köprüleri de yıkıldı . ve DRV ordusunun geçici dubalarında nehirleri geçtik. Ve yollar bomba patlamalarından kaynaklanan derin kraterlerle noktalandı ve arazi aracımız hava akbabalarının hedefi olmamak için farları kapalı olarak kraterler arasında yavaşça manevra yaptı.

, Kuzey Vietnam yollarında tek arabaları bile kovaladılar ve onları yandan toplarla ve makineli tüfeklerle vurdular. Geceleri üstü açık bir UAZ'ın loş bir şekilde parlayan küçük yan lambalarıyla bozuk yollarda süründük .

Daha önce Hanoi'de, DRV başkanıyla ünlü Ho Chi Minh hakkında bir röportaj aldım. Beni başkentteki konutunda , Çinhindi eski Fransız Genel Valisinin sarayında kabul etti . Yaşlı başkan keskin Vietnam sigaraları içti ve bir bardaktan yerli bira yudumladı. Yaklaşık bir saat ülkesinin mevcut askeri-politik sorunları hakkında konuştu ve ardından kişisel nitelikteki soruları yanıtlamayı kabul etti.

Ho Chi Minh, gençliğinde komünist olduğunu ve Sovyet liderliğinin Fransız sömürgecileri Vietnam'dan kovma arzusunu desteklediği için Moskova Komintern'e katıldığını itiraf etti.

Ho Chi Minh'in Vietnam'ı herhangi bir yabancı otoriteden kurtarma niyeti, onu Maoist Çin'in yardımını almaya zorladı, hatta kendisini ziyaret eden Amerikalı diplomatlar ve orduyla müzakerelere girdi ve Fransızlardan kurtulmak için Amerika Birleşik Devletleri ile bir ittifaka güvendi. . Ancak daha sonra Washington hükümeti Ho Chi Minh ile işbirliği yapmayı reddetti. onu çok tehlikeli bir komünist olarak görmek. Ve sonra tamamen Sovyetler Birliği'ne odaklandı.

Ho Chi Minh, onun ne olduğunu bilmeme izin ver. komünist, her şeyden önce ulusal bir vatanseverdi

Pathet Lao partisinin Laos gerillaları, komünizmle aynı ulusal-vatansever geçmişe sahipti.

Mayıs 1969'un sonunda, UAZ cipimiz nihayet yeşil çimenli tropik lastik sürahi Vadisi olan Pathet Lao'nun genel merkezine girdi.Adını, o vadide bulunan ve eski zamanlarda bir vadiye sahip olan düzinelerce üç metrelik taş sürahiden alıyor. şimdi bilinmeyen kült amacı. Gizemli testiler yaklaşık iki bin yıl önce yapıldı.

Pitchers Vadisi'nde kaldığım süre boyunca, Amerikan bombalarından çıkan çukurlarla doluydu.Birçok antik sürahi paramparça olmuştu. ABD uçakları, motorlarının ve türbinlerinin kükremesiyle vadi üzerinde dolandı ve Laos'luları şarapnelle yok etmek için patlayıcı kara mayınları ve top bombaları yağdırdı . Her gün baskın, baskını takip etti.

Amerikan bombalamalarının çılgınlığına gem neden oldu. binlerce Kuzey Vietnam askerinin doğu Laos ve komşu Kamboçya üzerinden ormanlardan ve dağ geçitlerinden gizlice Güney Vietnam'a doğru yürüdüğünü ve böylece Amerikanlaştırılmış Güney Vietnam'a sızarak oradaki destekçilerinin Yankee birlikleriyle çatışmasına yardımcı olduğunu . Amerikalılar bu askeri rotayı Ho Chi Minh Trail olarak adlandırdılar ve Kuzey Vietnamlıları bir palmiye ağacına bombalarla yok ettiler . kimyasallar.

Pitchers Vadisi'nde Vietnamlıları görme şansım olmadı. Öte yandan, hava saldırıları sırasında karadaki uçaksavar bataryalarının nasıl ateş yaktığını gördüm. İki tanesini ziyaret ettim. Uçaksavar silahlarının Sovyet ve Çin üretimi olduğu ve uçaksavar topçularının Laoslu olduğu ortaya çıktı. Bunlar genellikle "İbli. Ama bazen bir Amerikan bombardıman uçağını düşürdüler. Ve sonra bir veya birkaç pilot paraşütle fırlatıldı. Onları esaretten kurtarmak için, özel paraşütçü gruplarına sahip helikopterler uçtu ... Ve vadinin yakınında ateş sesleri çatırdadı. Laoslular Kalaşnikof saldırı tüfeklerine sahip miydi?

mağaraların girişleri karanlık deliklerle açıldı.Bunlar Pathet Lao partizanları tarafından kazma ve dinamitlerle derinleştirildi. Bombalamalar sırasında mağaralar ortak bir sığınaktı. Onlarda da yaşadılar. Mağaralardan birinde saklanıyordum

Boğucu bir Mayıs günü, başka bir bombardıman başlarken, mağaramın girişine koştum. Ve ondan, kırk metre ötede, ölümcül bir kara mayını düştü. Patlamadan bir saniye önce mağaranın başında betondan yapılmış bir buçuk metrelik yapay bir koruyucu bariyerin arkasına düşmeyi başardım.Toprak yığınları ve bombanın parçaları üzerimden geçip mağaranın yan duvarına çarptı . ve bazıları benim yönüme doğru sekerek uzaklaştı.

Ancak, ben. şanslı, zarar görmeden kaldı. Yerden biraz savruldum ve gözlüğüm patlamadan kaynaklanan bir hava dalgasıyla yüzümden koptu, çok şükür gözlük sağlamdı. Sadece içme suyu olan Çin termosum umutsuzca hasar gördü.Bel kemerime bağlı termos, içine sokulan bombanın bir parçası tarafından delindi.Parça o kadar sıcaktı ki, termostan çıkardım ve sarıp sarmaladım. bir havlu. Parça neredeyse bana çarpıyordu

Bu olaydan sonra Moskova'daki huzurlu evimi ve eşim Valentina'yı hatırladım. Ondan ayrılmak saçma ve mantıksız görünüyordu . Yabancı bir ülkede bir hiç uğruna ölme fırsatı bana aptalca bir aptallık gibi geldi. Oldu. tabi bir anlık korkaklık ama olan oldu.

Kavanozlar Vadisi'nde geçirdiğim hafta boyunca, yaralı partizanlar için bir mağara hastanesini, gençler için bir mağara okulunu , bir mağara matbaasını, bir mağara radyo istasyonunu ve iki Pathet Lao liderinin kişisel mağaralarını ziyaret ettim. Her yerde “doğal olarak savaş ve siyaset hakkında” konuşmalar yapıldı. Bütün bunlar Laos'tan yazışmalar için benim için yararlıydı.

Savaş ve siyasete ek olarak, başka bir Lao egzotik temasıyla da ilgileniyordum. Aynı zamanda Pravda gazetesinin muhabiri olan Hanoi arkadaşım Ivan Shchedroye tarafından da hissedildi . O benim önümde . partizan Laos'taydı ve Ho Chi Minh Savaş Yolu boyunca Vietnamlılarla birlikte yürüdü. Shchedroye beni Hanoi'de Laos'un Partizan Yolları Üzerine adlı röportaj kitabıyla tanıştırdı ve burada aşağıdaki bilgileri okudum:

“Geçiş sırasında, hamal savaşçılardan “orman insanları” hakkında bir hikaye duydum - “kardan adamın” tropik ikizleri, zamanında bir sıçrama yaptı. Görgü tanıklarının hikayelerine göre orman insanları , Orta ve Aşağı Laos'taki Uzun (Annamite) Sıradağlarının yamaçlarında yaşıyor .

Bu orman insanları hakkında ne biliniyor - bu te? Kolları bir insanınkinden daha uzundur. Vücut yoğun bir şekilde kahverengi tüylerle kaplıdır. Yüzlerde . sakal dışında bitki örtüsü yoktur. Hasat edilmiş yumrular ve meyvelerle beslenirler . Bir veya iki aile yaşıyor. Ateş nedir bilmezler. Biraz eğilerek yürürler. Ağaca tırmanmada mükemmeldirler . Bazı gırtlaktan ağlamalarla kendi aralarında "konuşuyorlar"

Güney Vietnamlı partizanlardan Long Range'in diğer tarafındaki orman insanlarıyla ilgili hikayeler duymak zorunda kaldım . Güney Vietnam'da aynı hikayeleri arkadaşım Avustralyalı gazeteci Wilfred Burchett kaydetti.

Barchegt ile Moskova'da yalnızca bir kez karşılaştım. O bir komünistti . Bununla birlikte, büyüleyici raporları İngiltere'de Times ve Daily Express tarafından basıldı. ABD'de solcu dergilerde de yazıları çıktı ama en çok Sovyet basınında popüler oldu. Röportaj adlı bu kitapta Burchett, Vietnamlı Tran Dinh Minh'in Ho Chi Minh Patikası'nın ormanları ve dağları boyunca rehberinden alıntı yapıyor.

• 1949'da. - Chang Din Min hikayesine başladı. - Chili tarafından Dak Lak sınır bölgesini incelemem talimatı verildi . İlk bakışta aşılmaz gibi görünen dağların olduğu Dak Mil İlçesinde de çalıştım.Küçük keşif gezime Ni Mnong kabilesinden birkaç kişiyi dahil ettim. Ve dağlara gittik. Yoğun bakir ormanlarla büyümüşlerdir . Dağlar vahşi hayvanlarla doluydu - kaplanlar, panterler . kurtlar, farklı türden geyikler

• Sıradağlar boyunca birkaç gün yürüdük ve en vahşi ve en kayalık yerlerine ulaştığımızda, şaşırarak 130 tane buldum.

arasındaki kumlu toprakta insan ayak izleri vardı . Ve sonra etrafta bir sürü ayak izi vardı , bu da kafamı tamamen karıştırdı.Birkaç gün boyunca bulduğumuz en taze ayak izlerinin üzerinde yürüdük ve bir sabah kuş cıvıltısına benzer sesler duyduk. Sonra yakındaki palmiye korularında bir ses duyuldu : birisi çalılıktan dışarı koşuyordu.

• İzleri tekrar takip ettik ve bizi bir mağaraya götürdüler, burada çok korkmuş bir erkek yaratık bulduk, tamamen zenci Vücudu kalın siyah kıllarla kaplıydı. Uzun saçlar baştan omuzlara döküldü

• Yaratık mağaranın bir köşesine saklandı. Ona kötü bir niyetimiz olmadığını göstermek için elimizden gelenin en iyisini yapmamıza rağmen, o korkmadı. Arkadaşlarım n.іykѳ'lerinde ona döndüler. ve bildiğim her zarfı denedim ama pidenin hiçbiri. Daha önce duyduğumuz kuş cıvıltılarına benzeyen korku dolu birkaç ses dışında alamadık.

• Bulgumuzu üssümüze getirmeye karar verdik. Biz pirinci yerken yaratık izledi. ama ona dokunmadı. Arkadaşlarım, bu "yaratıkların" aralarında tutsak bulduğumuz palmiye ağaçlarının yapraklarıyla beslendiklerini duyduklarını söylediler . Sonra biraz hurma yaprağı kestik ve tutsağımız onları çiğ olarak yedi.

• Bizden çok korkuyordu ve her seste titremeye başladı. Duraklarda onu bağlamak zorunda kaldık, geçişlerde ise birimize iple bağladık ve sağlam bir şekilde üssümüze teslim ettik. ama orada kuş cıvıltısından kimse bir ses anlayamadı. Üssün bulunduğu bölgede bu canlıların gpa ile yedikleri türden palmiye ağaçları yoktu. Biz de esirimizi geri almaya karar verdik. Ama ne yazık ki öldü. Ve onu üsse gömdük.

Kısalttığım bu alıntı, Burchett'in röportaj kitabından - Çinhindihindi'ndeki bir "orman" veya "vahşi adam"ın Lao'daki "thak te" ile ilgili en ayrıntılı görgü tanığı anlatımı.

Hanoi'den Laos'a Vietnam yolculuğunda bile , tamamen gayri resmi bir şekilde, bana eşlik eden Feli adlı Laoslu hatun Thak tha'yı sordum.

• Aşağı Laos'tan geliyorum ve orada thak ix'in varlığını duydum, çok güçlü ve vahşiler. Bunlar yarı insan, konuşmaları yok. Sadece ses çıkarırlar. Aslında, çok azı var. Ülkemizin güneyinde Kamboçya sınırına yakın bir yerde yaşıyorlar.

Daha sonra Kavanozlar Vadisi'nde, Yerli Eğitim Komitesi Başkanı Pathet Lao'nun mağarasında , yaşlı Choinlamani Outama da tha tha hakkındaki sorumu kısaca yanıtladı:

-Thak te boy olarak küçüktür. Maymunlara benzer Vücutları yünle kaplıdır. Ayakları üzerinde yürürler, konuşmaları yoktur. Seslerle iletişim kurarlar.Yaklaşık yaşam alanları Laos'un güneyindeki Khungsa bölgesidir. Boloven orman platosunda, Sarava# kasabası yakınlarındadır.

Kavanozlar Vadisi'nde, parti liderliği üyesi ve gerilla haber ajansı Sisane Shisana'nın yöneticisi Pathet Lao , bir akşam ortak yemekte siyasi konuşmalarını yarıda kesti ve bu konudaki merakımı giderdi:

- Evet. Varolduğuna şükredin. Güneyimizde Saravan Ego'nun güneyinde yer yer 16. paralel bölgesinde. Thate'nin gövdesi yünle kaplıdır. Konuşmuyorlar. Bunun yerine, sinyal sesleri var. Eller, elden dirseğe kadar o kadar serttir ki büyük bitkileri devirebilirler. Büyüme büyük değil Merkez Komitemizin başkan yardımcısı Siton Kommadan yoldaş, bir keresinde bana , bir güney yerlisi olarak, gençliğinde bir göletin yanında iki bin yavrunun bir bufalo ile nasıl oynadığını gördüğünü söylemişti. Sonra orman çalılıklarında kayboldular. Kommadan yoldaşın silahı vardı ama ateş etmiyordu insanlara çok benziyordu ama hepimiz o kadar insancıl değiliz. Güneyde etin çok lezzetli olduğunu söylerler. Bazen avlanırlar .

Pathet Lao'nun diğer üç yetkili figürü tarafından da verildi . Ve Boloven'in güney platosundaki orman olan aynı yaşam alanını belirttiler . Ama bu bölge benim için ulaşılamazdı.

Bunu yakalamak için bir sefer düzenlemek çok para gerektirecektir . Sayıca bir ordu şirketinden az olmamak üzere Laoslu rehberler , iz sürücüler, mal hamalları ve bir muhafız müfrezesi kiralamak gerekiyordu . Ayrıca, Moskova'daki yazı işleri patronlarım maceralı bir projeyi prensipte kesinlikle onaylamazlardı, bu yüzden Laos'a savaşa gönderilmedim.

Ve Hanoi'ye döndüm ve oradan Moskova'ya uçtum.

Laos'un Amerika bölgesinde

Iios'taki savaşçıya tekrar gönderildim ama farklı bir yöne. Laos'un başkenti Vientiane'ye hava transferleri ile uçtum ■ Orada, Amerikalılar yüce hüküm sürdüler, Vientiane'de yaklaşık yedi bin kişi birikmişti. Hey, subaylardı. özel kuvvetler "yeşil bereliler", CIA çalışanları. havacılar, çok sayıda askeri ataşe, idari uzmanlar

Laos hükümetini ve zayıf ordusunu binlerce dolara Vientiane'de tuttular. ABD'nin Vientiane Büyükelçisi McMurty Godley, gerilla Valley of Jars'ın ve Pyetet Lao'nun diğer ileri karakollarının bombalanmasını bizzat yönetti.

Amerika Birleşik Devletleri'nin Laosluların iç çatışmalarına askeri müdahalesinin gerçeklerini ayrıntılı olarak açıklama görevi bana verildi .

şehrin Constellation Oteli'nde iş buldum.Bu otelde birçok yabancı gazeteci ve çeşitli yabancı gizli servislerden gelen istihbarat görevlileri gazete kılığına girerek yaşıyor.

Otelin gölgeli barı bir dedikodu ve haber fuarıydı. Bara yeni gelen herkes eski zamanlayıcılarla tanıştırılır ve standart bir soruyla karşılanırdı.

• bir hikaye mi?

Rusça'da şöyle bir anlama geliyordu:

İyi haberlerin var mı?

Barın müdavimi, kızıl saçlı, sıcaktan kıpkırmızı olmuş Timothy Allman'ı, İngilizce yayınlanan Bangkok Post gazetesinin muhabiri genç Timothy Allman'ı, Amerikan curial New Republic'ten son derece deneyimli Bayan Harrigan'ı hatırlıyorum. İngiliz Sunday Express'teki kıvırcık saçlı adamı hatırlıyorum. Diğer kardeşleri "Takımyıldızı" da hatırlıyorum.

Otelin sahibi ve yöneticisi, bir Fransız ile Çinli bir kadın karışımı, gür saçlı, esmer bir Mösyö Maurice idi. Mösyö Maurice çok başarılı ve zengin bir finansördü, hatta bana söylendiği gibi, Lao hükümetinin bakanlarının bazı toplantılarına davet edilmişti .

Otelin sahibi birkaç dil biliyordu ve bence " yarım düzine istihbarat servisinin metresi, Mösyö Maurice ve oteli, en çok satan dedektiflerin saygıdeğer İngiliz yazarının casus romanlarından birinde tasvir ediliyor. İngiliz karşı istihbaratından John Lecarre.

Mösyö Maurice ile hemen güvene dayalı bir ilişki kurmaya karar verdim ve bu nedenle ona hemen tipik bir Rus hatırası olan bir şişe Moskova votkası verdim. Mösyö Maurice hediyemi nazikçe aldı ve şöyle dedi:

• Sana ucuz ve nezih bir oda vereceğim ve otel kızlarımızdan birini almanı tavsiye ederim.

• Teşekkür ederim, yanıtladım. Ama kızlara ihtiyacım yok

• Endişelenmene gerek yok. itiraz etti. - Kızlarımızın zührevi hastalıkları yoktur Kız çocukları düzenli olarak tıbbi muayeneden geçmektedir.

• Yine de bir kız olmadan yapacağım. ısrar ettim.

• Reddettiğiniz için pişman olabilirsiniz, diye devam etti Mösyö Maurice . - Kirli sokak fahişeleri kalıcı bir kız arkadaşın olmadığını öğrenirler ve seni kuşatmaya başlarlar. Oldukça bulaşıcıdırlar.

Yine de yerimi tuttum ve Mösyö Maurice çekişmemizi durdurdu. Daha sonra beni gerçekten önemsediğini anladım.

Günün geri kalanını Vientiane'deki Sovyet büyükelçiliğinde geçirdim, diplomatlar Moskova'dan gelen ziyaretçiyi candan karşıladılar ve Laos başkentindeki çeşitli Amerikan entrikaları hakkındaki bilgilerini benimle seve seve paylaştılar. O kadar sıcak bir misafirperverlikle karşılandım ki, bana çatısı veya tentesi olmayan yeşil arazi araçlarını ücretsiz kullanma hakkı verdiler. Daha sonra benim için yararlı olduğu ortaya çıkan bir Amerikan askeri cipine benziyordu .

Akşam geç saatlerde otele döndüm. Yanındaki boş bir araziye bir jip park etti ve otelin girişine doğru yürüdü. Ve sonra aniden dört sokak fahişesi tarafından saldırıya uğradım. Görünüşleri korkutucuydu - sıska, muhtemelen açlıktan, koyu tenli, bir tür dilenci paçavralar giymiş.

Beni her taraftan yakaladılar ve siyah pençeleriyle ceplerimi yoklamaya başladılar. Seks açıkça onları ilgilendirmiyordu. Paraya ihtiyaçları vardı.

Bir elimle cüzdanla pantolon cebimi kavradım, diğer elimle etrafıma dolanan yaratıkları üzerimden atmaya çalıştım. Yüksek sesle ciyakladılar ve sekiz ayaklı, kokulu bir ahtapot gibi üstümde asılı kalmaya devam ettiler. Sokakta bir top gibi döndük ama yine de otelin ön kapısına taşındım.

Ve orada dehşet içinde otelin kapısının kapalı olduğunu ve bir gece teneke panjurla kapatıldığını gördüm.Ama neyse ki, otelin iki yüz yüzü ön kapının önünde yürek parçalayan çığlıklar duydu, kapıyı açtı. , metal jaluzileri açtı ve beni Hm 'benzer misafir olarak tanımladı

Otelin girişinin eşiğinde, sokak fahişeleri pazartesiden kurtuldu ve ben "Takımyıldız" a düştüm - darmadağınık ve terli . ama soyulmadı. Mösyö Maurice'in beni geçici bir kız arkadaş olmaya zorladığında haklı olduğunu anladım.

Ve sokak fahişeleri de benim hakkımda bir şeyler öğrendiler ve artık beni rahatsız etmediler.

Bu arada, Vientiane'deki tüm Amerikan tesisleri arasında mini, en çok gizli havayolu şirketi Air America ile ilgileniyordu. ABD Merkezi İstihbarat Teşkilatı tarafından yaratıldı ve yalnızca CIA ve Washington'daki ana karargah tarafından yönetildi.

II merkezli düzinelerce Air America uçağı banliyö havaalanı Wattay. Orada, tuğla bir çitin arkasında Air America için özel bir hava sahası vardı. Çitin bariyerli bir kapısı ve mavi üniformalı kiralık Laoslulardan gelen kapı muhafızları vardı . Oraya yeşil cipimle gittim ve pilotu küstahça bariyere sürdüm. Aynı anda Laoslu muhafızlar bariyeri kaldırdılar ve hatta sağ ellerini tapınağa doğru kaldırarak beni selamladılar. Monya, beklediğim gibi beyaz tenli bir Amerikan pilotu için alındı.

Havaalanında bir pist ve penceresiz tek katlı binaların dağıldığını gördüm. Daha önce de söylediğim gibi, bu tek katlı binalarda küçük silah depoları, cephane ve pirinç çuvalları vardı.Kısa kırsal alanlara iniş ve kalkış için kuyruklarını kaldırmış düzinelerce çift motorlu Caribou uçağı, havaalanında duruyordu . Ren geyiği , ormanın rengine uyması için yeşil ve sarı yamalardan yapılmıştır . Ayrıca birkaç helikopter ve ordu motorlu S-46, S-47, S-130 inceledim . Tüm shiyamashin'lerin kimlik işaretleri yoktu.

Air America konumunda bir sweatshirt kafeteryası buldum ve içeri girdim. Boş bir masaya oturup bir şişe Coca-Cola ve bir biftek ısmarladım. Yakınlarda, diğer masalarda, yüzleri güneşten yanmış, Hulk tenli pilotlar gruplandırılmıştı. Sweatshirtlerin üzerinde kısa kollu hafif gömlekler ve mavimsi pantolonlar vardı . Kimse askeri üniforma giymedi. Bazıları beyzbol şapkası veya kovboy şapkası takıyordu .

Air America havaalanını ve oradaki kafeteryayı iki kez ziyaret ettim , CIA uçaklarının kalkışını ve inişini izledim, kafeteryada pilotların konuşmalarını dinledim. Ama Air America ile ilgili bilgilerimin çoğunu otelimin barındaki Batılı gazeteci meslektaşlarımdan ve büyükelçiliğimizdeki diplomatlardan aldım .

Air America uçuş ekipleri, CIA uzmanları tarafından farklı ülkelerden - Amerikalılardan - pilotlardan sivil paralı askerler olarak işe alındı . İngiliz, Fransız, Yeni Zelandalılar, Avustralyalılar vb. Hava paralı askerlerine, Pathet Lao savaşçılarının üzerlerine ateş açmasına rağmen teslimat yapmaları emredildi. Amerikan silahları. Lao Meos'un tepe kabilelerine cephane, mayınlar, pirinç çuvalları, giysiler, battaniyeler ve tıbbi malzemeler Bu Meo'lar, CIA tarafından Pathet Lao gerillalarına karşı savaşa girmeleri için kışkırtıldı.

Eski zamanlardan beri, Meo halkı ova Laos'lularla düşmanlık içindeydi. Meo, Budist olmadıkları için çoğu Laos'tan farklıydı. Meo, pagan tanrılarına-ruhlarına taptı ve etkili kabile şamanlarına itaat etti. Kabile lideri General Wang Pao liderliğindeki Meo'dan 10.000 kişilik bir ordu kurdu .

General Meo Wang Pao cesur bir savaşçı ve aynı zamanda hırsız bir tirandı. İçlerinden biri bu konuda homurdandığında veya başka bir şekilde Wang Pao ile çelişmeye cesaret ettiğinde, sıradan Meo A savaşçılarına Amerikan nakit ödemelerinin bir kısmını tahsis etti . sonra bir silah kaptı ve eleştirmeni hemen öldürdü.Bütün bunlar CIA tarafından biliniyordu. ama askeri suç ortağını asla dizginleyemedi.

Ayrıca Wang Pao ve memurları, Air America'nın dönüş uçuşlarına tonlarca afyon yükledi.Bu iksir, çok eski zamanlardan beri Meo tarafından dağ teraslarında yetiştirilmektedir. Afyon Vientiane'de yasaklanmadı. Eroine dönüştürüldü ve hava yoluyla Tayland'ın Bangkok'una, Güney Vietnam'ın Saygon'una, Anglo-kolonyal Hong Kong'a ve ardından Avrupa ve Amerika Birleşik Devletleri'ne kaçırıldı. Bu, CIA'in açık bilgisi ile oldu.

Vientiane'de CIA pilotları sözleşmeye dayalı bir sessizlik yemini ile bağlıydı Paralı askerler ayda beş bin dolar alıyordu. Birleşik Devletler Hava Kuvvetleri pilotlarından daha fazlası. CIA broşürleri ağır bir altın göğüs zinciri ve büyük altın bilezikler takmayı severdi. Kendi zevkleri için yaşadılar, gece inlerinde striptiz yaparak eğlendiler, bir fahişe için on dolar pahasına genç Lao kadınlarıyla eğlendiler.

CIA, Air America pilotlarının muhabirlerle takılmasını kategorik olarak yasakladı, ben de bir gösteri tasarladım. Air of America havaalanındayken, orada pencereleri olan bir kışla gördüm. Havayolu ofisi olduğu ortaya çıktı . İç duvarlarda uçuş programları, mürettebat listeleri, hava durumu raporları vardı.Tahta bir tezgahın arkasında beyaz tenli bir adam oturuyordu. Ona sordum.

- Air America bileti alabilir miyim?

- Hangi bilet? - çalışan şaşırdı. - Biz öyle şeyler yapmayız. Bir Kami ile uçmaya uygunsanız, lütfen USAID Vientiane Mini Yolcu Ofisi ile iletişime geçin.

O. Kim olduğumu bilmeden şaşkın bir bakışla beni takip etti.

yakınlarda Amerika Birleşik Devletleri Uluslararası Kalkınma Ajansı'nın (USAID) iki katlı bir binasının bulunduğu yüksek Ölüler Anıtı Kemeri'ne gitmek zorunda kaldım . Bu devlet kurumu Laos'ta CIA ile birlikte çalıştı. Air America uçaklarına Meo General Wang Pao'nun ordusu için yiyecek ve ev eşyaları yüklüyor.

USAID ofisinde ulaşım departmanına yönlendirildim. Orada, birçok katip masaların üzerinde kağıtları hışırdatıyor, bazı belgelerle koşuşturuyor, hesap makinelerine vuruyordu. Camla çevrili bir kompartımanda, taş yüzlü yaşlı bir Amerikalı ciddi bir şekilde bir masanın başına oturmuştu. Bölümün başkanıydı, Bay Otis McCall. Ona, Air America'nın havaalanı yöneticisiyle önceki konuşmamı anlattım.

"Peki ne almak istersin?" dedi Bay McCall. - tavuk?

Amerikalı, İngilizce "ticket" kelimesini "chikn" ile karıştırarak kaşlarını kaldırdı.

"Senden tavuk değil, bilet istiyorum," diye açıkladım.

• Air America biletleri satıyor muyuz? - McCall daha da şaşırmıştı.

• Kim ticaret yapıyor?

• Ve sen kimsin?

-Sovyet dergisi "New Times"tan gazeteci

Burada McCall şaşkınlıktan tamamen dondu. Sonra parmağıyla gözlüklü bir memura işaret etti , ona fısıldadı ve şöyle dedi:

• Sorunuzu Müdür Yardımcısı Bay Ostatag'a iletin.

Ancak Ostatag ofisinde değildi. Onun yerine, Laos'un sıtma ikliminden sararmış kızıl saçlı bir sekreter vardı . dedi

• Air America için hiç ticaret yapmadık ve bilet satmıyoruz, her şey farklı yapılır. Evet, havayoluna izin verilmeyecek. Ancak, ABD Bilgi Servisi'ne gidin. Bay Andrew Gazowski'ye. muhabirlerle çalışmak için temsilci. belki . O size ne yapacağınızı söyleyecektir...

, Andrew Guzowski tarafından Lan Sang sinema salonunun yakınındaki iki katlı beyaz bir evde bulunan USIS'e gittim . Atılgan , sakallı, sarışın bir subay tavrıyla beni ikinci katta, başka bir ziyaretçinin kanepede yarı uykulu sıkıldığı bir ofiste karşıladı - Constellation'dan tanıdığım Washington Star gazetesinin bir muhabiri

Guzovsky uçak bileti talebime cevap verdi.

• Air America, gemiye yalnızca kargo ve yerel Amerikan kurumlarının temsilcilerini alır. Yolcular sadece Amerikalı yetkililer! Başkalarını almıyoruz. Hiç bilet yok Hiç yok anlıyor musun 9

Guzovsky buruk bir şekilde gülümsedi. Washington Star muhabiri de alaycı bir şekilde sırıttı . Sonunda dedim ki:

• Yani yapamazsın?

• Yasaktır.

• Peki o zaman hoşçakal.

Vientiane'de Lao thak tha'yı unutmadım. Bu soru üzerine ilk muhatabım, bir dilbilimci ve yerel tarihçi olan eski profesör Pierre Lomchin Ngin'di. Ortasında bir çeşme olan bir kasaba meydanının kenarındaki bir bungalovda yaşıyordu.Sıcaktan uzak, loş bir odada sohbet ediyorduk. Etrafımız eski moda koltuklarla, tozlu kitapların ve klasörlerin olduğu kitaplıklarla, duvarlarda - Çin manzaralarının resimleri ve çerçeveli profesörlerin bilimsel diplomalarıyla çevriliydi. Ngin güçlükle konuştu:

• Güney Laos'ta tha tha hakkında çok şey duydum. Ama onları kendim görmedim, savaş nedeniyle buradan ayrılan Fransız bilim adamları onlar hakkında yazdılar, eski dostum ve saygıdeğer bilim adamı Khamfao Fonka ile thak tha hakkında daha fazla konuşmanızı tavsiye ederim.

Bu Laos'u Milli Eğitim Bakanlığı'nın üç katlı binasında buldum . İlköğretim bölümü başkanı Khamfao Foneka orta yaşlı bir adamdır. apoletli bürokratik bir üniforma giymişti, mesleği gereği tarihçi olduğunu, Fransa'da okuduğunu, bir zamanlar Moskova'yı ziyaret ettiğini ve onunla ilgili güzel anıları olduğunu söyledi . Buna gelince, Foneka şunları söyledi:

- Evet. Tha tha hakkında çok şey duydum. Saravan şehrinin ilçesine bağlı köyleri dolaşırken. ormanlık Boloven platosunun güneyinde. Thak tha'dan bana sadece köylüler bahsetmedi, Samlan adında bir albay da bana thak tha'dan bahsetti. Yerel nehrin sulama yerinde, albay bir düzine thak tha'ya rastladı, kalın yünle kaplıydılar, delici çığlıklarla birbirlerine seslendiler, albay en az birini yakalamak istedi. film çekmek. Ama o te'yi öldüremedi. bir erkeğe çok benziyor Ve kısa süre sonra bu yaratıklar kendi ayakları üzerinde kaçtılar.

Pathet Lao'nun Vientiane'deki diplomatik temsilcisi Albay Soth Petrasi'den aldığım son ve kötü haber, Lao Amerikan yanlısı ordunun askerlerinin devriyeleriyle yoğun bir şekilde çevrili küçük bir evde yaşıyor ve çalışıyordu. Ayrıca Petrasi'nin evi yüksek demir bir çitle çevrilmişti. Sıradan Laoslular için içeriye giriş kesinlikle yasaktı. Sadece beyaz tenli bir Yankee gibi göründüğüm ve okuma yazma bilmeyen askerlerin önünde gazeteci kimliğimi salladığım için kapıdan geçmeme izin verdiler .

Albay Petrasi bana güzel kokulu çay ısmarladı ve tabii ki beni uyandırdı . sonsuz savaştan bahsetmek Thak tha hakkındaki soruma şu cevabı verdi:

- Laos'un güneyindeki bu insansı yaratıkları uzun zamandır duydum. Boloven Platosu'ndaki Sarawan şehri çevresindeki ormanda tesadüfen keşfedildiler . Şimdi bu vahşi topraklar , Pathet Lao vatanseverlerimiz ve Amerikan paralı askerleri arasındaki kanlı savaşların merkez üssü . Şimdi kafanı oraya sokarsan, şüphesiz öldürüleceksin.

Himalaya Yetisi

Laos'ta bununla ilgili sorularım, 1950'lerin sonlarından beri Koca Ayak işinde bir yan faaliyetti. Daha sonra , Sovyetler Birliği'nin güney sınırlarına yakın ıssız yaylalarda efsanevi "Kardan Adam"ı arayan küçük bir gönüllü meraklı grubuna katıldım .

İlk başta Bigfoot benim için dış politika dergisi Novoye Vremya'daki çalışmamda adeta bir oksijen çıkışı oldu, orada 17 yıl görev yaptım. Ve tüm bu yıllar boyunca, derginin herhangi bir önemli makalesi, SSCB Dışişleri Bakanlığı bürokratları veya SBKP Merkez Komitesinin propaganda departmanı tarafından dikkatli bir şekilde incelenmek üzere gönderildi .

Ayrıca haftalık dergimizin binasında Glavlit'in yetkili sansürü ayrı bir ofise oturdu. Kaprisli sansürcü, Novoye Vremya'nın her sayısını ilk kelimesinden son kelimesine kadar titizlikle kontrol etti. Derginin birçok deneyimli gazetecisinin beyinlerinde yavaş yavaş kendi "kendi sansürlerini" geliştirmeleri şaşırtıcı değil.Sonuç olarak, Novoye Vremya'nın içeriği çoğu zaman resmi sıkıcı şeyler haline geldi.

Ancak Bigfoot araştırmacıları grubu resmi olarak kimseye rapor vermedi. Sovyet karşıtı değildi. Bu nedenle KGB karşı istihbaratı katılımcılarına dokunmadı. Gruba Moskova Üniversitesi profesörü Boris Fedorovich Porshnev ve etnograf Zhanna Iosifovna Kofman başkanlık etti.

Porshnev, bir Fransız tarihçi olan Bigfoot arayanlar arasında ana otoriteydi. Bigfoot hakkında en az bir düzine bilimsel kitap, yoldaşın incelemeleri yayınladı. Makaleler Porshnev, Bigfoot'u "kalıntı bir hominoid" olarak adlandırdı - insan evriminde geride kalan ve ulaşılması zor dağ çayırları ve çalılıklarında yok edilmeden hayatta kalan insansı bir yaratık

Porshnev'in teorisi bana makul göründü. Gerçekten de Avustralya adasında , adanın koyu tenli yerlileri, binlerce yıldır gelişimlerinde modern insanların gerisinde kalarak hayatta kaldılar. Amazon Nehri'nin yukarı kesimlerinin aşılmaz vahşi doğasında, orman izolasyonunda, herhangi bir giysi giymeyen, Taş Devri'nin göçebe göçebelerinden oluşan küçük bir kabile vardır.

Orta Afrika'nın tropik ormanlarında, vahşi pigmeler, nasıl ateş yakılacağını bilmeden, ilkel bir komünal sistem aşamasında yaşarlar. Yeni Gine adasında, çalılıklarda Taş Devri'nden bir kabile yaşıyor - 30 metre yükseklikte ağaçlarda toplanmış inekler , hasır yuvalarda-kulübelerde. Birkaç benzer kabile daha var - insanın ortaya çıkışının çıkmaz dalları.

Bu vahşiler, diğer iki ayaklı yaratıklardan saklanmak için ellerinden geleni yaparlar . çünkü yüzyıllar boyunca yarı insanlar ve zaten insanlar acımasızca birbirlerini avladılar ve ölüleri yediler.Bu, bilim tarafından reddedilemez bir şekilde kanıtlanmıştır. Avrupalı atalarımız Neandertaller ve Cro-Magnonlar yamyamdı. Onların lakosu benim yemeğim yabancıydı.

inin dağlarda bu kadar yükseğe, zirve karlarının kenarında saklanmasının nedeni budur ; burada dağcılar bazen onun devasa beş parmaklı ayaklarının insan ayak izlerinden çok daha büyük izlerini bulurlar.

Porshnev'in teorik yayınları bilim çevrelerinde ün kazandı, ancak ondan maddi kanıt talep ettiler. Ancak Porshnev, yurtdışındaki Himalayalara pahalı bir sefer düzenleyemedi : ne büyük parası ne de Bilimler Akademisi sahiplerinden yardımı vardı. Ancak 1964'te tek başına, ancak bir avuç asistanla birlikte Tkhina köyünde Koca Ayak olduğu varsayılan bir kadının mezarını kazmak için Kafkas Abhazya'ya gitmeyi başardı .

, 1880'de Kafkas Sıradağları'nın güney yamacındaki başka bir bölgeden kendilerine siyah ve kızıl saçlarla kaplı koyu gri derili vahşi bir dişi yaratığın getirildiğini söylediler. çıkarıldı ve onların yerine güçlü ağaç gövdelerinden oluşan bir barakadaki bir zincire tüylü bir dişi koydu. Tutuklu direnmedi. Konuşamadı, sadece mırıldandı, ıslık çaldı veya homurdandı. Kök ve ot yedi. Ona Zana adını verdiler.

Zana herhangi bir saldırganlık göstermedi, zinciri ondan çıkardılar ve ahırdan çıkmasına izin verdiler. Ormana gitti. bir hafta orada dolaştı ve sonra köye döndü. Zana'ya kıyafet giydirmeye çalıştılar ama o onları attı ve artık böyle bir şey giymedi. Samandaki bir delikte çılgınca uyudum

Zana zamanla insanlara alıştı ve hatta ev işlerinde onlara yardım etmeyi öğrendi. Ağır tahıl çuvallarını nehir değirmenine kolayca taşıdı , el değirmen taşlarını çevirdi, büyük bir sürahi içinde dereden su getirdi.

Zana 1889'da öldü ve köy mezarlığında isimsiz bir mezara gömüldü. Köye gelen Profesör Porshnev ve onun gibi düşünen insanlar. Zana'nın mezarını kazmaya ve kemiklerini araştırma için antropologlara teslim etmeye karar verdiler: kalıntılar bir "kalıntı hominoid" e mi ait?

On bir mezar açıldı. Hiçbiri kıllı Zana'nın kalıntılarını içermiyordu. Mezar kazma köyde hoşnutsuzluğa neden oldu. Porshnev'in peşine düşen haberciler bunu duydu, gürültülü bir skandal patlak verdi, şanssız profesör eksantrik, eksantrik olarak alaycı bir üne sahip oldu ...

Yabancı Ülke Halklarıyla Dostluk Dernekleri Birliği'nden bir turist grubuyla Hindistan ve Nepal'de bulundum . Beni bu tura çeken saf turizm değil , Nepal dilinde zor Bigfoot ile Nepal'i ziyaret etme fırsatı - yine de *

İki gün geçirdiğimiz Hindistan Delhi'sinde uçakla transfer yaptık. Bunun üzerine şehirde "olağanüstü hal" ilan edildi, bunun nedeni Hindistan ile Çin arasındaki sınır anlaşmazlığı. Çin birlikleri, Himalaya dağlarının kuzeyinde, Kızılderililerin kendilerine ait olduğunu düşündükleri geniş bir alanı ele geçirdi. Komşular arasındaki tartışma, Delhi'nin Çin bombalamasından korktuğu noktaya ulaştı. Birçok hükümet ve banka binası, ön cephelerinden gri kum torbalarıyla korunuyordu. Merkez minare Kutub Minar'ın etrafındaki yeşil çimlere derin hendekler kazıldı.

Safdarjang Havalimanı'nda İngilizce üç duvar yazısı dikkatimi çekti. İlki Milli Savunma Fonu , onun altında bağış yeri olan bir kutu, yanında elleriyle ağzını kapatmış bir adam gösteren posterde “Dedikodu yaymayın” yazıyordu. Üçüncü kağıt duyuru "Hava Saldırısı Uyarısı " başlığını taşıyordu ve aşağıdaki talimatları içeriyordu: Bir hava saldırısı sireni durumunda nereye ve nasıl saklanılacağı .

Ve bu yüzden. Son olarak, Nepalli bir mürettebatla eskimiş dayanıksız bir "Du Glass" üzerinde barışçıl bir şekilde havalanıyoruz.Nepal'in başkenti Katmandu'ya doğru bir rota üzerinde uçuyoruz.

Hint ovalarını geçtikten sonra, çift motorlu Douglas, seyrek ormanlarla büyümüş sert dağlar arasında bir geçit koridoru boyunca alçaktan uçar. Geçidin yerini bir geçit alır, sırtın yerini bir sırt alır ve aniden dağlar ayrılır. beyaz, kahverengi evlerin ve tapınakların sivri kubbelerinin dağıldığı tepelik bir vadiyi ortaya çıkarıyor. Kuzeyde, tepesi karla kaplı Himalayaların devasa pürüzlü duvarı güneşte göz kamaştırıyor.

Profesör Porshnev henüz Moskova'dayken, ülkemizi ziyaret eden Nepalli bir bilim adamı, Nepal Devlet Müzesi müdürü Profesör Chandra Man Maskei ile nasıl tanıştığını anlattı. Bu Nepalli, Pistons'a Katmandu vatandaşına ait ölü bir yeti yavrusunun mumyasını kendi gözleriyle gördüğünü söyledi. Bu hikaye beni Nepal'e çekti

Nepal Devlet Müzesi'ne gittim . Zengin bir arkeolojik buluntu, resim ve eski silah koleksiyonu var . Müze yönetimi bana bunu söyledi. Ne yazık ki Profesör Maskay yaşı nedeniyle emekli oldu ama işte adresi - Khiula Tole Sokağı, 9/449

Müze nazikçe bana bir rehber teklif etti ve çok geçmeden eski Katmandu'nun dar sokaklarının labirentine daldık.

Bu sokaklar çatlak gibi, on adım genişliğinde ve yanlarda, aşağıda koşuşturan kalabalık kalabalığın üzerinde asılı duran, çoğu pagoda gibi çatılı üç katlı evler olan tuğla sıraları var.

Binaların duvarları karanlık, güneş, muson yağmurları ve binlerce fitlik sokak tozu tarafından dumanlanmış. Hareket edecek kapılar gözün arşitravları ve çok sayıda balkonun kafesleri ahşaptan yapılmıştır ve en ince girift oymalarla kaplanmıştır. Siyah ve bordo tuğla duvarların arka planına karşı bu ahşap dantel, cephelere asil bir antik çağ ve eşsiz bir çekicilik dokunuşu verir.

Küçük Hindu tapınakları ve Budist stupaları kavşakta yükselir, yakınında dua ederler, basamaklarda uyurlar, tıraş olurlar ve rengarenk giyinmiş düzinelerce insan bir şey hakkında tartışır. İşte bir tür ulusal kıyafet sergisi: Siyah ceketli ve açık kahverengi kürklü şapkalı Tibetliler, beyaz cüppeli Kızılderililer ve mavi, yeşil veya pembe sarilerdeki eşleri, koyu renk ceketli ve hafif dar pantolonlu Nepalliler, sarı goglu Budist rahipler .

Ve tam orada, kalabalık caddede, bufalolar ve inekler serbestçe dolaşıyor, sonsuza dek aç köpekler ayaklarının altında dönüyor. Ve delici mavi gökyüzünden çatıların arasındaki boşluklarda, sıcak güneş zaten renkli olan bu Babil kargaşasını cömertçe renklendiriyor.

Khioula Tole Caddesi'ne yaptığım ziyaret başarısız oldu: Profesör Maskay iş için bir yere gitmişti. Benimle tanışan yetişkin oğlu, babasının muhtemelen bir veya iki gün içinde evde olacağını söyledi ve hemen kaldığım otele haber vereceğine söz verdi.Bu yüzden, Profesör Maskay ile bir toplantıya kadar, yaklaşık iki gün elimde...

Bu süre zarfında, sadece Katmandu'nun manzaralarını tanımak ve ünlü Himalaya dağı Annapurna'nın eteğinde ve komşu Machapuchhara'da bulunan Pokhara köyüne 100 kilometrelik bir hava turu yapmak için zamanım oldu. Yeti'yi ("vahşi adam") tanıdığı Himalaya dağlılarının toplantıları hakkında yerel bir Avrupalı okul öğretmeni . Bu hikaye kısaca. Himalaya sakinlerinin "kardan adam" dedikleri yeti ile buluşmaları hakkındaki sayısız hikayeye hiçbir şey eklemedi.

Everest'in eteğinde, adı çeviride "Büyük Maymunların Dağları" anlamına gelen güçlü Himalaya sırtı Mahapangur Himal yakınında yaşayan Nepalli Sherpa halkı arasında toplandığı biliniyor . Bu alanda, birkaç tırmanış ve bilimsel keşif gezisinin üyeleri, defalarca karda bazı bilinmeyen büyük insansı yaratıkların uzun ayak izlerini buldular ve fotoğrafladılar.

Pangboche köyünde. Alışılmadık derecede büyük bir el , bir dizi tanınmış Avrupalı bilim adamına göre, "bir Neandertal insanının eline benzeyen" bir Budist manastırında sergileniyor .

Katmandu gezisinden birkaç hafta önce, Filistinli olmayan birliklerin - sadece 13 bin askerin - Çin ile dağlık sınıra çekildiğini öğrendim. Nepal yetkilileri, bu tür tırmanışları üstlenen bazı yabancıların ülkenin Çin sınırındaki bu kuzey bölgesinde "yasadışı işler" yaptıkları için, Himalayalar'a her türlü tırmanışı "ulusal çıkarlar doğrultusunda" resmen yasakladı. "yabancılar" Amerika Birleşik Devletleri ve Büyük Britanya'nın tebaasıydı.

Popüler Katmandu gazetesi The Common'ın yazı işleri müdürü, Pali olmayan önde gelen ve en bilgili gazetecilerden biri olan Gopal Das Shrestha bana şunları söyledi:

- Batı ülkelerinden Nepal'in kuzey bölgelerine seferler, nerede. Yetilere rastlanıldığı söyleniyor, tamamen siyasi nedenlerle yasaklanıyor. Yine de birisi böyle bir sefere çıkmak isterse, bunun için hükümetimizden özel izin alması gerekir . Ve böyle bir izin almak çok çok zor çünkü hükümet artık yabancıların sınır bölgelerini ziyaret etmesiyle ilgilenmiyor . Fon eksikliği nedeniyle oraya kendi seferlerini göndermeye henüz düşmedi ...

Himalayalar'daki sınırlarıyla ilgili bir anlaşmazlık yüzünden savaş halinde olan iki Asya devi arasında sıkışıp kalmıştır . Nepal'in doğu sınırlarından sadece birkaç on kilometre uzakta , Tam'ın Çin ve Hindistan sınır birimleri arasında 1964'te art arda çatışmalar çıktı . Everest yakınlarında son derece gergin bir durum devam etti . ve Nepal liderleri, elbette, Hint-Çin çekişmesine kendi istekleri dışında karışmamak için tüm önlemleri aldılar. Ancak Nepal'in bu konumundan açıkça hoşlanmayan etkili güçler vardı.

1964 sonbaharında, Nepal polisi , o zamanki Nepal Bakanlar Kurulu Başkanı Dr. Tulsi Giri'nin açıkladığı gibi, başkentin yakınlarında "Nepal'e kaçırılan büyük miktarlarda silah" - ordu tüfekleri, fişekler - buldu. ve el bombaları.

Bu keşfin arifesinde, Nepal gazetesi "Samiksha" la'yı bildirdi. Katmandu yakınlarında, polisin kuzeye büyük miktarda kaçak küçük silah taşıyan bir grup göçebeyi tutukladığını. Tutukluların "bir yabancıdan" silah aldıkları ve onun talimatıyla hareket ettikleri tespit edildi. Samiksha , bu yabancının 1950'lerde Orta Doğu'da başarısız bir hükümet karşıtı komplonun organizatörü olarak ifşa edildiğini ve daha önce Guatemala'da aynı damarda faaliyet gösterdiğini bildirdi.

Nepal'deki Birleşik Devletler Büyükelçiliği çalışanı -1957'de Suriye'deki başarısız darbenin organizatörü ve Guatemala'daki Arbenz hükümetine karşı komplonun organizatörü olan Amerikalı Howard E Stone- aceleyle Nepal başkentinden ayrıldı. siyasi dokunulmazlık" tutuklandı

1960 sonbaharında, Everest'in ilk fatihi olan ünlü dağcı Edmund Hillary, o sırada tüm dünya basınının hakkında sayısız tahmin oluşturduğu Yeti'yi aramak için büyük bir keşif gezisinin başında yine Himalayalara gitti. Ancak gazeteler, Yeti avı hakkında haber yapmak yerine, büyük dağcının itibarını kesinlikle itibarsızlaştıran haberler yayınlamaya başladı. Ocak 1961'de İtalyan Nacione gazetesinin muhabiri Corrado Picinelli, Katmandu'dan bir telgraf çekti.

"Hillary, Bigfoot'u arıyor ama aslında Çin'i gözetliyor. 600 kişilik bilimsel ekibi, esasen bulunması zor olanların doğru haritalarını yapmak için orada. keşfedilmemiş alan ve komünist Çin tarafından füzelerin, mermilerin veya yapay uyduların fırlatıldığına dair söylentilerin doğru olup olmadığını belirlemek için ... "

7 Temmuz 1961'de Times of India, Katmandu'dan bir yazışmada Hill ri No'nun seferi hakkında benzer bilgiler verdi. belki de sadece gazete uydurmalarıydı?

İngiliz silahlı kuvvetlerinde eski bir subay olan gazeteci Desmond Doig ile birlikte yazdığı Londra'daki High in the Cold Thin Air adlı kitabından basın raporlarına bakabiliriz . Everest civarındaki yeti avıyla ilgili bu hikayenin 81. sayfasında siyah beyaz şöyle diyor:

"Bizimle birlikte iki füze uzmanı vardı, Birleşik Devletler Hava Kuvvetleri'nden Tom Nevison ve Yeni Zelanda Kraliyet Donanması'ndan roket mezunu Peter Mulgrew."

Birleşik Devletler Hava Kuvvetlerinin Hillary'nin seferinin finansmanına dahil olduğu bildiriliyor .

Ayrıca, Teğmen Peter Mulgrew'in esas olarak Çin-Nepal sınırında radyo dinleme ile uğraştığı okunabilir ve "doğrudan Cape Canaveral'dan gelen" Yüzbaşı Tom Navison, bir grup asistanla birlikte çeşitli uçakların ortaya çıkışını takip etti. Çin'in sınır bölgeleri ve yerlerini "iniş yerleri" belirledi.

Keşif gezisinin üyeleri, bir dizi sınır dağ zirvesine tırmandı . eylemlerini önce Nepal hükümeti ile koordine etmeden ve bu nedenle Hillary daha sonra Nepalli yetkililer tarafından oldukça büyük bir miktar para cezasına çarptırıldı. Katmandu'da ünlü bir atletin Everest'e şüpheli yürüyüşünden çok endişeliydiler çünkü birkaç hafta önce Çin hükümeti Everest'i "Çin'in büyük dağı" ilan etmişti ve ardından Çin-Nepal sınırında çıkan çatışmalarda,

Şimdi Cape Kennedy Ispsh.tts'p.ny (yarım ton ama Amerikan füzelerinin fırlatılması ve enyt birkaç Nepalli sınır muhafızını asla öldürmedi ...'

Peki ya yeti? Görünüşe göre Hippari ona bağlı değildi. Sefer için , dağ ormanlarının olduğu alanlarda oyalanmak istemeyen karlı dağlarda hemen Çin sınırına taşındı . Yeti'nin var olma olasılığı versiyonunun taraftarlarının iddia ettiği gibi, bu yaratık yaşayabilir. Bilim adamları buna inanıyordu. eğer bir " kardan adam" varsa, o zaman ona "kardan adam" denmesine rağmen karlarda yaşar. Tabii ki yapamaz, bunun yerine ormanlık eteklerde dolaşır, bitkiler ve küçük hayvanlarla beslenir ve sadece nadiren . bir yerden bir yere taşınmak, kar heyelanlarında veya buzullarda iz bırakır.

Edmund Hillary bu teorinin gayet iyi farkındaydı. Ancak. görünüşe göre ABD Hava Kuvvetlerinin cömertçe ödenen emrini , Himalayalara gittiği iddia edilen bir yaratığı vicdani bir aramadan daha önemli olarak görüyordu .

Ancak Hillary'nin eli boş dönmesi pek mümkün değildi. çünkü o zaman bir kaşif ve bir sporcunun değil, bir izcinin itibarı kesinlikle onun arkasında kurulmuş olurdu. Ve böylece Hillary, Nepal sınırındaki Khumjung köyündeki bir Budist manastırında , yerel lamalardan iki yüz yıl önce bir yetiden alındığı iddia edilen "kutsal" koni biçimli kafa derisini bir süreliğine kendisine teslim etmelerini istedi.

Batı basınında inanılmaz bir abartı eşliğinde Hawai Adaları'na ve ardından Amerika Birleşik Devletleri'ne uçtu. Hillary, İngiltere ve Fransa genelinde röportajlar verdi, televizyonda saç derisini gösterdi, en popüler resimli dergilerde makaleler yayınladı.

Sonuç olarak, Khumjung'dan alınan kafa derisi, Chicago'daki en önde gelen bilim adamları ve adli tıp bilim adamları tarafından incelemeye tabi tutuldu. Londra ve Paris. Hepsi, Hillary'nin sunduğu kafa derisinin, ender bir dağ keçisi türü olan "Capricornis sumatrensis ter"in ensesinden alınan deri parçasından yapıldığını oybirliğiyle ilan etti. Himalayalarda yaşamak.

Yanıt olarak Hillary, yetinin var olmadığını söyledi! Ve gazetelerin bu haberi anında tüm dünyaya yayıldı Tak, yetileri "öldürdü" ve dünya çapında bir sansasyon yarattı. Edmund Hillary, insanların kendisinden bir kez daha büyük bir kâşif ve kaşif olarak bahsetmesini sağladı...

Yeti hipotezi için halka açık cenaze töreni o kadar gürültülüydü ki, genel halk iki protestocuyu duymadı.

" Çin Halk Cumhuriyeti ile Nepal boğazı arasındaki mikroliar anlaşmaya göre . " oylar. Bu arada, Khumjung'dan sahte bir kafa derisinin saç çizgisini inceleyen iki tanınmış bilim adamı . Edward Hillary'yi açıkça "dolandırıcılıkla" suçladı. Bu suçlamayı ilk yapan Amerikalı biyolog Ivan Sanderson, "kardan adam" hakkındaki monografisinde, Hippari'nin kendisine teslim edilen kafa derisini "paha biçilmez bir dini kalıntı" olarak ilan etmesine rağmen, sözde Khumjung pamas'a geri dönmek için üstlendiği yazıyor. tam bir bütünlük içinde olmasına rağmen, kafa derisi Chicago'da laboratuvar araştırması için 20 santimetrekare kesildi ve ardından aynı parçalar Paris ve Londra'da iki kez daha kesildi Sanderson, kafa derisinin manastırda saklanmasına rağmen kurtarıldığını belirtti. "dokunulmaz" değildi ve bu nedenle "kutsal" değildi ve Hippari bunu da bunu da uzun zamandır biliyordu. kafa derisinin keçi derisinden yapıldığını.

Belçikalı zoolog Dr. Bernard Evalmans, bu sonucu desteklemek için Paris'teki Science et avenier dergisinde bir dizi gerçek bildirdi. Bilim adamı, "Yeti kafa derilerinin" görünüş olarak Khumjung'dan getirilenlerle tamamen aynı olduğunu hatırladı. iki komşu Himalaya köyünün - Pangboche ve Namche Bazaar - manastırlarında saklanıyor.Ayrıca, Namche Bazaar'da kafa derisini inceleyen birçok gezgin, üzerindeki kaba dikişleri kolayca ayırt edebildi - bu nesnenin çeşitli parçalardan dikilmiş olduğunun kanıtı ve en azından bu nedenle , bir kafa derisi değildir .

Bernard Evalmans ayrıca şunları yazıyor:

"Tom Slick'in Himalayalar'a yaptığı çeşitli keşif gezilerinin bir üyesi ve bu yerlerin iyi bir uzmanı olan arkadaşım Peter Byrne, 24 Ocak 1961'de bana şöyle yazdı: "Khum-jung'daki kafa derisinin Kuzey Nepal'de yaygın bir bilgidir. 12-15 yıl önce Tibetli bir tabakçı tarafından yapılan sahte Ve bunu sadece lamalar değil, bazı yerel köylüler ve çevre köylerden Şerpalar da biliyordu. Bu nedenle, Hillary'nin keşif gezisini düzenlemeden çok önce konunun tamamen farkında olduğuna şüphe yok. Kafa derisinin sahte olduğunu uzun zamandır biliyordu. Ama emin miyiz? Hip Bet seferinin "kardan adamı" bulma görevinde olduğunu? Bundan kesinlikle şüpheliyim ve her zaman şüphem oldu. Çinlilerin Himalaya dağlarının diğer tarafındaki faaliyetlerini takip eden roket uzmanları bu seferde ne yaptı ? Hillary, önceden bildiği bir sahtekarlığı bilime ifşa etti ... "

Şimdi üç talihsiz kafa derisi de daha önce olduğu gibi Namche Bazaar, Khumjung ve Pangboche manastırlarında tutuluyor. Kırsal tatillerde lamalar, katılımcıları olan ritüel danslar düzenler. maskeler ve deriler giymiş, Himalaya geyiği tasvir ediyorlar . ayılar, keçiler ve kafasında kafa derisi olan dansçının oynadığı yeti

Evalmans bu ayin hakkında "Ve Yeti sorununu bu perukların gerçekliğine bağlı olarak düşünmek saçma olur" diye yazıyor. Ne de olsa artık leopar derisini taklit eden naylondan kürk yapıyorlar ama bu gerçek leoparların var olmadığını hiçbir şekilde kanıtlamıyor ) Aksine bu, bunun için güçlü bir argüman. leoparlar var."

, deneyimli CIA sabotajcısı Tucker Gaugelman oraya geldi . Filistin'deki ABD Büyükelçiliği'nde "askeri danışman" görevini aldı . Gaugelman önemli bir figürdü. Daha önce, Güney Vietnam'da yakalanan Vietnamlı partizanların katliamlarına öncülük etti . Ve Nepal'de bir "dağcıya" ve bir yeti arama motoruna dönüştü.

Yüksek rütbeli CIA ajanının gerçek görevi, Himalayaların zirvelerine tırmanmak için Sherpa dağcıları ve ağır yük taşıyıcıları almaya başlar başlamaz yarı gizli hale geldi. Orada, Gaugelman'ın yardımcılarının Tibet'teki ve komşu bölgelerdeki Çin roketatarlarının büyük ölçekli gözetimi amacıyla büyük bir radar ve bir atom jeneratörü teslim etmesi gerekiyordu . Bunun için CIA, Hindistan'ın "İstihbarat Bürosu"nun desteğini aldı.

Himalayalara yapılan ilk Amerikan-Kızılderili seferi başarısızlıkla sonuçlandı: bir dağ kar çığı yere düştü ve CIA radarını ve jeneratörünü yok etti. Bununla birlikte, ikinci CIA ekipmanı, oraya ikinci bir keşif gezisi gönderme pahasına, yine de Himalayalar'a sabitlenmeyi başardı.

Bilgisiz halkı aldatmak adına, CIA dağcıları karlı dağlarda bir yeti gördüklerini açıkladılar. Dahası, Gurcharan Bhangi adlı keşif gezisinin bir üyesi, kafasında bir yeti kafa derisi ve kaldırdığı sağ elinde bir yeti pençesinin kemikleriyle foto muhabirlerinin önünde poz verdi Bhangi, ancak gazetecilerden kendisinin Nepalli olmadığını sakladı . ama bir Hintli Sih ve Hindistan'ın bir zekası.

Kısacası, Yeti'yi Himalayalar'da aramak, 60'larda bir casus maskesine dönüştü.

gizemli mumya

Kaldığım büyükşehir otelinin "Kar manzarası" odasında telefon çaldı:

- İyi günler Profesör Maskay sizinle konuşuyor. Misafirlerinizi bekliyorum .  *•

yün battaniyelerle kaplı yerde bağdaş kurmuş oturuyorum . Kahveyi erik gibi görünen keklerle içerim ve Profesör Maskay'e beni kendisine getiren işi anlatırım Maskay diyor ki:

- Evet. Sorduğunuz mumya gerçekten var . Ama onu uzun zaman önce gördüm. Görünüşe göre bu, savaştan kısa bir süre sonraydı. O günlerde sekiz on yıldır görüşmediğim bir hemşerimiz müzeye çeyrek metre uzunluğunda küçük bir kutu getirmişti, kutunun sahibi içinde mumyalanmış bir ceset olduğunu söylemişti. Tibet'ten getirilen alışılmadık bir bebek Kutuyu açtı ve orantısız bir şekilde uzun kolları olan kurumuş insansı bir yaratık gördüm . Bir maymunda, bir ko. bu ucube benzemiyordu. O zamanlar Yeti hakkında pek bir şey bilmiyordum. Mumyanın sahibi yüksek bir fiyat istedi, ben de almayı reddettim. Ama bu yaratığın fotoğrafını çektim. Fotoğraf buralarda bir yerde olmalı ama nereye koyduğumu hatırlamıyorum...

Profesör gülümser ve Moskova'dan gelen konuğun hatırı için resmi aramaya hemen başlayacağını ekler. Ayağa kalkar ve ev kütüphanesindeki albümleri, kırpılmış klasörleri ve çok sayıda kitabı dikkatlice gözden geçirmeye başlar . Raflardan birinden New Times'ın birkaç sayısını alıp bana gösteriyor.

Yarım saat geçer, sonra bir saat. bir buçuk. Profesör yorulmuştur, tekrar battaniyenin üzerine oturur ve yetişkin oğlundan aramaya devam etmesini ister. Misafirperver ev sahibine yetilerin varlığının muhtemel olup olmadığını soruyorum.

• Başka kim. Musky cevap verir. - Birçok bilim adamının gördüğü, insanlara çok benzeyen bu devasa ayak izlerini karda bırakabilir mi ? ..

profesörün ofisinin duvarlarında birkaç resim asılı - karlı şapkalardaki Himalayalar, Everest'in görkemli kütlesi, Nepal kraliçesinin bir portresi - en nadide güzelliğe sahip bir kadın, tür sokak sahneleri.

Ve resimlerden birinde - huş ağaçlarından oluşan bir Rus manzarası, açık bir yaz gökyüzü, alçak yeşil kıyılarda bir nehir. Maskay, 1958'de Nepal kralı Mahandra Bir Bikram Shah Deva ile birlikte Moskova'da olduğunu, Sovyet bilim adamlarıyla buluştuğunu ve sıcak anılarla birlikte kalbe çok değerli bir hediye - huş ağaçlı bir çarşaf - götürdüğünü söylüyor . Profesörü dinlerken, evinde neden bu kadar nazik bir şekilde karşılandığımı anlamaya başlıyorum.

Hava kararıyordu ve Muskay'ın ofisine adımımı atalı dört saat olmuştu. oğlu haykırınca:

• Baba, işte bir fotoğraf!

Profesör fotoğrafı önüme koydu:

- Bak, sol kolu bu kadar uzun. Ve sağdaki maalesef bir bezle kaplı. Bu mumyanın görünüşe göre dezenfekte etmek için şekerle kaplandığını hatırlıyorum.Cildi çok kuru, karton gibi kahverengiydi. Vücut, ilkel mumyalama yöntemi nedeniyle oldukça deforme olmuştu, ancak bu yaratığın cinsiyetinin erkek olduğunu belirlemek hâlâ mümkündü. Bu fotoğraf tek fotoğraf. İkinci bir tane yok. Ülkenizde tanıştığım o harika insanlara şükran ve dostluğun bir göstergesi olarak size veriyorum..

Profesör Maskay'dan ayrılırken ondan mumyanın sahibiyle görüşmenin mümkün olup olmadığını öğrenmesini istedim. Profesör bunu yapacağına söz verdi.

İki gün sonra Nepal'deki kalış sürem doldu. Ayrılmadan önce Profesör Maskay'i tekrar gördüm . ama ondan mumyanın sahibinin artık eski adresinde yaşamadığını ve şu anda nerede olduğunun hala bilinmediğini duydum Profesör bu kişiyi aramaya devam edeceğine ve başarılı olursa Moskova'ya haber vereceğine söz verdi , Novoye Vremya'da.

Profesör Maskay'den Nepal'den bir haber daha gelmedi. Ben sadece bir turist olarak Nepal'deki Yeti hakkında herhangi bir yeni bilgi toplamadım, sadece casusluk bilgisi aldım. Ve her şeyi yayınladı. 28 Ocak 1966'da "Yeni Zaman" da bir araya geldi.

Bazı Sovyet eyalet gazeteleri, "The Path of Bigfoot" ile yazışmalarımı kısaltılmış biçimde yeniden bastı . Ayrıca Çekoslovak gazetesi Mlada Fronta'da, Hindistan'ın İngilizce gazetesi The Gatesman'da ve American Daily Worker'da raporumdan üç kısa alıntı gördüm .

Yeti kendini Himalayalar'da henüz kimse yakalamadı.

Vahşi Adam ve NKVD

Bu arada, Moskova'da Profesör Porshnev, Kafkasya'da yakalanan "vahşi adamı" şahsen muayene eden, mesleği doktor olan bir şehir sakini buldu. Porshnev bana o doktorla yaptığı konuşmanın bir kaydını verdi ve onu tekrar daha detaylı sorgulamayı teklif etti . tutsak "vahşi adamın" sonraki kaderini öğrenmek.

NKVD'nin iç birliklerinin 173. ayrı motorlu tüfek taburunun eski askeri doktoru, eski albay Vazgen Sarkisovich Karapetyan ile yaptığım görüşmenin kaydını bugüne kadar sakladım . Zaten emekli olan Muskovit Karapetyan, 16 Şubat 1966'da bana şunları söyledi:

“Güneydeki dağlık sınırımızı düşman sabotajcılarının girişinden korumak için NKVD'nin özel birliklerinden oluşan bir tabura nöropatolog olarak bağlıydım . 1941 sonbaharının sonlarında, Chekistler bana dağlarda yakalanan bir adamın tıbbi muayenesini yapmamı emrettiler. Vücudu sırtında, göğsünde, omuzlarında ve bacaklarında koyu kahverengi kıllarla kaplıydı, saçları bir ayınınkine benziyordu. Kafasındaki saçlar çok uzundu, omuzlarına geliyordu ve kısmen alnını kaplıyordu. Dokunulduğunda, başın saçı çok kabaydı.

Şunu belirlemem istendi: Bu kıyafetsiz garip adam kılık değiştirmiş bir sabotajcı mı?

Chekistler tarafından soğuk bir ahırda tutuldu. Sıcakta çok terlediği için sıcak bir odada olamayacağı söylendi.

Yakalanan adam, uzun kollarını aşağı sarkıtmış, tamamen dümdüz duruyordu. Büyüme - ortalamanın üzerinde, yaklaşık 180 santimetre. Hepsi çok iri, geniş omuzlu, kaslı Cins erkek.

Gözleri boş, donuk, boştu. Tamamen hayvansaldı. Ve genel olarak bir hayvan izlenimi verdi .

Bana yiyecek ve içecek almadığı söylendi, hiçbir şey söylemiyor. Benim huzurumda yüzüne su ve ekmek getirildi ama buna hiçbir şekilde tepki göstermedi.

Saçlarını çekiştirdiğimde gözleri daha hızlı kırpıştı. Chekistler onu birkaç kez ittiler ve direnç göstermeden üç adım attı ve zayıf alçalma sesleri çıkararak durdu.

Göğsündeki, boynundaki ve özellikle yüzündeki bitlerin bolluğu beni şaşırttı. Kaşlarının üzerinde ve ağzının çevresinde bütün bit zincirleri geziniyordu. Benim bilmediğim bir çeşit bitti. sıradan bir insanda bulunmaz. Alışılmadık derecede büyüktüler.

Chekistler bana açıkça sordular: Bu kıllı kılık değiştirmiş bir adam mı? Onu kılık değiştirmiş olarak değil, açıkça vahşi olarak gördüğümü söyledim.

Vahşi adamın sonraki kaderi hakkındaki karşı soruma yanıt olarak Chekistler, onu dağlarda çılgınca koşan ve insan görünümünü kaybeden bir asker kaçağı olarak gördüklerini söylediler. Chekistler, üst düzey yetkililerle görüştükten sonra, orduya seferberlikten kaçan suçluyu muhtemelen öldüreceklerini eklediler.

Açıkça vahşi bir adamın öldürüldüğü o Kafkas köyünü hala hatırlıyorum.Ne de olsa, hiçbir asker kaçağı bu kadar hızlı saç uzatamaz ve Vatanseverlik Savaşı'nın başlamasından sonraki dört veya beş ay içinde konuşma gücünü kaybedemezdi.

Porshnev'in Karapetyan'ın anketini çoğaltmamı önermesi sebepsiz değildi . Bundan sonra profesör, antropologlar tarafından analiz edilmek üzere kemik kalıntılarını vermek için öldürülen Kafkas "vahşi adamının" mezar yerini bulmanın bir yolunu bulmamı istedi . Bu nasıl yapılır - Porshnev bilmiyordu.

O yıllarda bir yazar ve yönetmenle dostane ilişkiler içindeydim . gazeteci Boris İlyiç Voitkhov. Benden yirmi yıldan fazla yaşlıydı Voitekhov, batı tarzında dikilmiş zarif takım elbiseleriyle dıştan göze çarpıyordu.Gençliğinden beri büyükşehir seçkinlerinin bir üyesiydi.Bir zamanlar bir ekran yıldızı Lyudmila Tselikovskaya ile evlendi. Stalin'in en küçük oğlu Pervasız Vasily ile içki ve danslara katıldı , Komsomol'un kariyer destekçisi Vladimir Yarı Özel ile arkadaştı. 1961'de KGB başkanlığına atandı.

60'ların ortalarında Semichastny, Voitekhov'un yeni çok renkli Radyo ve Televizyon (RT) dergisinin baş editörü olmasına yardım etti. Ve zaten baş editör kılığında olan Voitekhov benden yayını için bir şeyler yazmamı istedi, kendi deyimiyle " son derece abartılı."

Buna Voitekhov Karapetyan'ın Kafkas hikayesini anlattım ve şu planı yaptım: Porshnev ve ben KGB Başkanı Semichastnov'a ortak gizli mektubumuzu karalayacağız , Karapetyan'ın “vahşi adamın” yakalanmasıyla ilgili hikayesini yeniden anlatacağız, eski Chekistlere soralım. NKVD, öldürülen insansı yaratığı gömdükleri yeri sorgulamak için , antropologlar için kemiklerini çıkaracağız ve kıllı yarı insanı kimin öldürdüğü hakkında kimseye asla saçmalamayacağız .

Voitekhov icadımı beğendi. Ve çok geçmeden, Semichastnov'a dostane bir transfer karşılığında Porshnev ve benden beş sayfalık bir mektup aldı. Özellikle şunları yazdık:

“Sevgili Vladimir Efimovich! Karapetyan tarafından incelenen yaratığın kemik kalıntılarını bulmak mümkün olsaydı, deneyimli bir antropolog bunun bir insan mı yoksa Neandertal mi olduğunu belirleyebilirdi - ikincisi büyük bilimsel değere sahip olurdu.

Mektubun sonu çok kibardı

"Sevgili Vladimir Efimovich, tarafımızdan sağlanan bilgileri araştırma emri vermeniz durumunda, biz, kendi payımıza, bize iletilen verileri yalnızca sizin kabul edilebilir gördüğünüz ölçüde ve biçimde kullanmayı taahhüt ediyoruz . o zamana kadar alınan bilgileri ifşa etmek. izin verilene kadar

SSCB Tarih Bilimleri Doktoru Devlet Ödülü sahibi, Profesör B.F. Porşnev

"New Time" dergisinin yayın kurulu üyesi I.I. Andronov.

Birkaç hafta geçti ve bir adam beni evden telefonla aradı . kendisine KGB albay Bykov diyen.

• Başkanın görevini talebiniz üzerine aldık. Önemli bir şey olur olmaz seni tekrar arayacağım. Güle güle.

şu anki Lubyanka olan Dzerzhinsky Meydanı'ndaki merkezi KGB konutunun 3 numaralı girişine gelmemiz gerektiğini söyledi .

Biz de öyle yaptık. Girişin sokak kapılarının arkasında iki görevlinin olduğu bir kontrol noktası vardı, bunlardan biri pasaportlarımızı aldı ve sayfa listesinden isimlerimizi kontrol etti. Daha sonra görevli, kendisinin verdiği numaranın olduğu odaya ikinci kata çıkmamızı önerdi.

Merdivenleri çıktık ve sessiz bir kırmızı halıyla kaplı uzun, dar bir koridordan geçtik. Bize gösterilen odanın kapısı açıldı ve kendimizi kaptan apoletli bir Chekist'in bir masada oturduğu geniş bir odada bulduk.

O odada sandalyeli bir masa ve duvara dayalı büyük bir Slav gardıroptan başka mobilya yoktu. Dolabın ön duvarı, girift ahşap oymalarla süslenmişti ve kabin kapılarının üstünde cam ekler vardı.

Bu dolabı görünce, istemeden hemen, yasadışı göçmenimiz rolündeki yakışıklı aktör Kadochnikov'un güvenli eve geldiği, kapı zilini çaldığı ve kiracı kapıyı açtığında Sovyet filmi “İzcinin Featini” hatırladım. kapı, Kadochnikov gizli bir şifre söylüyor :

• Slav gardırop satıyor musunuz?

• Evet. Satılık. - yanıt şifresi duyulur. - Komodinli bir Slav gardırop satılıktır.

Ancak, KGB Slav kabinesinin heybetli kopyasının şifre amacı yoktu, KGB kaptanı kabine geldi, kabin kapılarını açtı ve Porshnev ile bana döndü:

• Lütfen içeri gel. Generalimiz şimdiden sizi bekliyor.

Porshnev bir şekilde mekanik olarak ve bence düşüncesizce Slav dolabına girdi ve ben biraz şaşkındım.

Sonra kaptan nazikçe dirseğimi tuttu ve beni cesaretlendirdi:

• Utanma, içeri gel

Dolabın arka duvarında insan boyunda geniş bir açıklık vardı ve oradan generalin ofisine girdik. Generalin kendisi sivil bir takım elbiseli ve kravatlıydı ve büyük bir masanın arkasından bizi karşılamak için ayağa kalktı.

General adını ve soyadını verdi ki hatırlamadım çünkü sanırım hayaliydiler Ofisin sahibi bizden ayağının dibine iki sandalyeye oturmamızı istedi ve Porsche'nin önündeki masanın üzerine birkaç fotoğraf koydu. yatan ölü hayvanlarla . General Porshnev'e açıkladı.

• Aralarındaki sözde Koca Ayak'ı teşhis edebilir misiniz?

Porshnej parmağıyla her resmi işaret etti ve hoşnutsuzca homurdandı :

• İşte öldürülen bir dağ keçisi. Bu bir Himalaya ayısı ve bu da ölü bir lemur maymunu. Fotoğraflarınızda koca ayak yok.

General sessizce fotoğrafları aldı ve masanın üzerindeki bir çekmeceye koydu.Checkist, yüksek dağlık sınırlarımızdaki hayvanlar alemi hakkında bilgili gerçek bir bilim adamının önünde oturduğunu fark etti ve general karar verdi. bize en azından yarı gerçeği söylemek için . Yavaşça konuştu:

• Seni memnun edecek hiçbir şeyim yok. 1941'de Dr. Karapetyan tarafından yakalanan vahşi bir yaratığın tıbbi muayenesinin yapılmasını emreden eski NKVD görevlileriyle görüştük . Bu Chekist memurlar emekli ve geçmiş işleri hakkında pek konuşmuyorlar. Bazıları daha önce yurttaşlarına karşı sosyalist yasallığı ihlal suçlamasıyla sorguya çekildi ve yeni bela istemiyorlar. İdam edilen vahşi asker kaçağını nereye gömdüklerini hatırlamadıklarını açıkladılar . Bu kadar. Sana ne söyleyebilirim Üzgünüm.

Bu noktada KGB generaliyle yollarımızı ayırdık ve şeffaf bir dolaptan ofisinden ayrıldık. Görünüşe göre, yan odada başka bir mahkumun sorguya çekildiği eski zamanlardan kalma, alışkanlıkla korunmuştur . ve müfettişin başı arkadan Slav dolabına girip cam dolap pencerelerinden sorgulamayı izleyebilirdi.

KGB'nin ana meskeninden ayrılan Porshnev ve ben, bir nefes almak ve başarısızlığımız hakkında fikir alışverişinde bulunmak için Kuznetsky Most Caddesi'nin kaldırımında oyalandık.

Porshnev çok üzgündü. Tahminimi ona ifade ettim Semichastny'nin astları, keyfi olarak, kontrolleri altında olmayan üniversite profesörünün ve onun kontrolsüz ortağı olan gazetecinin, Chekistlerin insanlığın eşsiz atasını nasıl diktiklerini er ya da geç ağzından kaçırabileceklerini düşündüler . Ve sonra KGB tüm dünyada utanç verici bir alay konusu olacak .

Profesör Porshnev varsayımımı kabul etti, benimle vedalaştı ve kederli bir şekilde eğilerek kambur Kuznetsky Köprüsü'nden aşağı yürüdü.

Yakında Boris Fedorovich öldü, ayrılmasıyla hobim Bigfoot da öldü.

KGB başkanlığı görevinden alındı ve aşağılayıcı derecede önemsiz bir hükümet pozisyonuna transfer edildi. 77 yaşında felç geçirerek Kremlin'de tamamen unutulmuş bir şekilde öldü.

Ama şimdilik, hala yaşıyorum ve hala Koca Ayak'ın Laos suretini - vahşi thak te'yi aramak için Çinhindi ormanlarına dikkatli bir şekilde donatılmış bir keşif gezisi göndermenin umut verici olacağına inanıyorum.

TAG NEHRİ ÜZERİNDEKİ KÖPRÜ

ABD'de yaklaşık on iki yıl Sovyet gazeteci olarak çalıştıktan sonra , iş günüme genellikle sabahları The New York Times, The New York Post, The Washington Post, The The New York Times, The New York Post gibi en son gazete ve dergilere bakarak başladım. Washington New York Daily News, Time, Newsweek. Örtülü Eylem Bülteni, Paralı Asker ve Göçmen Yeni Rusça Sözü

Binlerce kağıt kelimeden, yeni raporumun gelecekteki konusuna pusula olabilecek bir zerre ayırmaya çalıştım.

Durumum, New York ve Washington'daki diğer Sovyet muhabirlerinin resmi endişelerinden daha kötüydü. Her sabah Amerikan basınından faydalı gerçekleri bulup çıkardılar, bizim propaganda tarzımızla onlarla oynadılar ve yemeklerini Moskova ofislerine telgrafla veya telefonla gönderdiler.

Ve haftalık gazetelere rastladım - önce Novoye Vremya, ardından Amerika'dan dünkü haberlere ihtiyaç duymayan Literaturnaya Gazeta. New York'tan olay mahallini ziyaret eden bir muhabirin yer aldığı orijinal ve aksiyon dolu bir rapora , olayın görgü tanıklarıyla yapılan röportajlara, belirli bir siyasi durumun gazetecilik taslağına ihtiyaçları vardı.

Nasıl olduğunu hatırlıyorum. Dönemin ABD Başkanı Jimmy Carter'ın Georgia eyaletindeki bir iş gezisinin ortasındayken , 12 Ağustos 1977'de CBS televizyonunda akşam bir motelde Volkan'ın maden kömürü yerleşiminden yayınlanan bir haber bölümünü gördüm. bir motelde. Ekran, çirkin tek katlı kışlaları ve yanlarında duran kötü giyimli köylüleri gösteriyordu.Konuşmacı, köyün Appalachian dağları tarafından bir dağ nehrine bastırıldığını ve köye giden tek yokuş geçidinin, trenlerin geçtiği demiryolu rayları tarafından işgal edildiğini söyledi. üzerlerinde kömür olan vagonlar . Bu dar arazi şeridi ve bir dağ deresine dökülen uçurum, bir kömür madenciliği şirketinin özel mülküdür ve Volkan sakinlerinin yaya olarak kullanması yasaktır.

TV programı ayrıca, köyün komşu eyalet olan Kentucky'ye geçmek için kullanılan eski bir kablo köprüsüne sahip olduğunu da bildirdi; burada sınır nehri  »r'nin kıyıları boyunca iyi bir otoyol geçiyor. Ancak üç yıl önce, bir nehir taşkını hayat kurtaran köprüyü yıktı ve yıktı. Bu arada, şimdi izole edilmiş Volkan köyünün bulunduğu Batı Virginia eyaleti, kaybolan köprüyü restore etmeyi veya yeniden inşa etmeyi reddetti.

çıplak ayaklarında sandaletler giymiş, kemikli, kötü giyimli yaşlı bir adamdı . Kendini köyün resmi olmayan belediye başkanı John Robinet olarak tanıttı . Robinett, bir hafta önce bir nehir köprüsü inşa etme talebiyle Sovyet Rusya'ya başvurduğunu söyledi . Ama cevap gelmedi. Şık CBS spikerinin sonunda alay ettiği şey.  *

elimdeki Amerika Birleşik Devletleri haritalarının detaylı atlasında Volkan'ı bulmaya çalıştım . Ancak Batı Virginia'da hiçbir yerde Volkan yoktu. Ayrıca Appalachians'ta volkan yoktur. Ve bu belirsiz hikayeyi gelecek için erteledim.

Yine de hikaye benim için neredeyse altı ay sonra canlandı, 12 Aralık 1977'de Washington Post'ta ironik bir şekilde yazılmış bir not okudum:

“Batı Virginia'daki Volkan belediye başkanı John Robinet, Rusların dikkatini çekmeye çalışırken başını belaya soktu. Eylül gibi erken bir tarihte , Kentucky sınırındaki iki yüz nüfuslu bir mezra olan Volkan'ı birbirine bağlayan nehir köprüsünü yeniden inşa etmek için hükümete yaklaşık 250.000 dolarlık dış yardım yazmıştı . uygarlığın geri kalanıyla. Ama belediye başkanı cevap alamamış, şimdi belediye başkanı , daha önce nehir köprüsünün yapımına tüküren Sam Amca'nın da gösterdiği gibi, belki de komünistlerin Volkan'la ilgilenmediğini düşünüyor . Ama belki belediye başkanının mesajı muhatabına ulaşmadı, neyse, şimdi işsiz belediye başkanı doğrudan Kremlin'e gönderilecek bir posta için 15 dolar almaya çalışıyor.

Gazeteden kesip sakladığım bu iğneleyici not Neden? Evet, tıpkı bunun gibi İlk önce herhangi bir niyet olmadan. Ancak hafızamda keskin bir dikendi, nedense onu uzun süre unutamadım. Bir şey dolaylı olarak ruhumu karıştırdı ve beni harekete geçmeye zorladı.

İlk önce West Virginia merkez danışma bürosunu aradım ve görevli telefon operatöründen Volkan Belediye Başkanı ile iletişime geçmeme yardım etmesini istedim. Yanıt olarak, Volkan belediye başkanının telefon numarasının eyalet rehberinde bulunmadığını duydum , ancak bu mikroskobik köy Kentucky sınır kasabası Methewan yakınlarında hala var gibi görünüyor. Oradan, bir belediye yetkilisi olan Bay Davis daha sonra yanıt verdi.

- Evet. Volkan bizden uzak değil. Ama oradaki belediye başkanının telefon numarasını bilmiyorum.

Volkan'a nasıl gidilir?

• Geçmek neredeyse imkansız. Volkan'a giden nehir köprüsü çöktü. helikopter kiralamanı tavsiye ederim

- Dalga mı geçiyorsun?

• Hiç de bile. Volkan'a yüzmeye karar vermeniz pek olası değil. Ve Volkan'ın eteklerindeki nehrin dolambaçlı yolunda - dağlar ve öyle bir geçilmezlik ki, tek bir taksi şoförü hiçbir yere gitmeyi kabul etmeyecek.

- Yanınıza gelsem Volkan'a yürüyüş rehberi olacak mı?

- Beni yarın ara.

Ertesi gün, Davis'i selamladıktan sonra, ahizeden başka bir heyecanlı ses duydum:

- John Robinette! İngilizce konuştuğunun bana söylendiğinden emin miyim?

- Kesinlikle.

- Volkan'ı ziyaret etmeyi düşündüğünüz doğru mu?

- Henüz karar vermedim.

- Sana soruyorum. Gelmek. Ve mümkün olan en kısa sürede.

- İyi.

- Ne zaman?

Üç gün sonra diyelim.

- Harika! Williamson'a giden otobüse bin, seninle orada buluşuruz. Köyümüzdeki herkes ziyaretinizden çok memnun kalacak. Bekleriz!

Ve Appalachia'ya gidiyordum, şimdi, ulaşımın örnek olduğu bir ülkeden geçtikten sonra, bugünün Amerika'sının otobanlarından, demiryollarından ve hava yollarından uzakta, terk edilmiş olduğu bilinmeyen ücra bir köye ulaşmak gerekiyordu. Yolculuk ilginç olacağına söz verdi.

New York'tan Batı Virginia'daki Huntington şehrine yarım günlük bir uçuş yaptım. Sonra yarım gün otobüsle Wee Lamson şehrine gittim . Otoyol, kel ağaçlarla kaplı tepelerin arasından kıvrılıyordu . Yaklaşan birkaç araba vardı. Birkaç kez otobüsten boş kömür platformlarında tren istasyonları ve sabit trenler gördüm . Tıpkı otoyolun kenarında hareketsiz bir şekilde kömür taşıyan boş bir kamyon sütunu duruyordu . Appalachia'da bir maden grevi vardı.

Williamson taşındı. İki katlı evleri , Tag Nehri'nin küçük ama kaprisli selinin kıyısında kalabalıktı . Geldiğimin arifesinde, Williamson'ı sular altında bıraktı ve sonra sokaklarda sıvı bir alüvyon ve toprak karmaşası ve evlerin duvarlarına yapışmış yeşilimsi bir küf bırakarak rotasına geri döndü. Görünüşe göre, şehir yetkilileri kaldırımları ve binaları temizlemek için acele etmiyorlardı. Ve kime karşı gayretli olurlar ? Madenciler, demiryolu işçileri, oduncular Williamson'da yaşıyor

Otobüs meydandaki ahşap bir kulübeye yanaştı. Yolcular camlara yapıştı: nedense insanlar televizyon kameraları, tripodlardaki lambalar, mikrofonlar, kameralarla otogarın önünde toplandı . O zamanlar Belediye Başkanı Robinette ile yaptığım önceki telefon görüşmelerinin burada duyurulduğunu bilmiyordum . Ve New York'tan ayrıldığım gün Williamson gazetesi "New Era" böylesine gösterişli bir makale yayınladığında büyük ilgi uyandırdılar:

“Ruslar Volkany'a geliyor.” Moskova'dan gelen yardım talebi üzerine bir Sovyet gazeteci buraya geliyor. Volkan belediye başkanı John Robinet, Volkan'a giden köprüyü restore etmek için devletten ve ABD hükümetinden yardım almak için çaresizdi ve şimdi Literaturnaya Gazeta'nın New York muhabiri Iona Andronov'u gelmeye davet etti. Robinett, "Andronov hiçbir şey vaat etmiyor. Ama Sovyet halkına içinde bulunduğumuz durumu anlatacak.” Robinett, köyünün dünyadan kopmaması için bir köprü yaptırma fikrine kafayı takmış durumda.

Bu duyurudan habersiz otobüsten indim ve gazeteci kalabalığından uzakta Belediye Başkanı Robbienet'i beklemeye karar verdim . Ama yabancılar bana koşarken birkaç adım bile atmadım.

- Sovyet muhabiri misiniz?

-Evet neden?

- Gazeteniz Sovyet hükümeti tarafından mı yayınlanıyor?

- Yayınlar. - Söyledim. - Sovyet yazarları sendikası.

- Ama sen kendin parti kartı olan bir komünist misin?

"Doğru," gülümsedim. - Ancak, sorun nedir?

- Hey Millet! - bir ağlama oldu. - Bu o. Robinette nerede?

Muhabirlerin ve kameramanların arkasından sıyrılmış, yıpranmış ceketli zayıf bir adam, mahcup bir şekilde bana selam verdi, el sıkıştık. Flaşlar çaktı, televizyon kameraları hışırdadı, mikrofonlar her yerden bize doğru kaydı.

Kargaşanın neden olduğunu sordum. Görkemli bir şekilde tombul beyefendi ilan etti. bir grup ABC muhabirinin başında, bir buçuk saat önce helikopterle Williamson'a aceleyle geldiğini söyledi. Diğerlerini işaret ederek ekledi.

- Ve bunlar yerel televizyon çalışanları, büyük haber ajanslarından muhabirler, gazete muhabirleri Herkesi buraya bir sansasyon getirdi: Amerika Birleşik Devletleri tarihinde ilk kez bir yetkili, ekonomik nitelikte bir taleple yabancılara hitap ediyor, ve bunu Sovyet Rusya'ya hitap ediyor.Daha önce hiç böyle bir şey duymamıştık! Sizi takip etmemize ve Belediye Başkanı Robinett ile yaptığınız konuşmalardaki her kelimeyi kaydetmemize hazır olun.

- TAMAM. - Söyledim. - Yeter ki muhabirimin işine karışma .

ABD'den Moskova'ya benzeri görülmemiş bir ekonomik yardım talebi geldi . Nitekim öyle bir heyecana ünlü Hollywood film şirketi Metro-Goldwyn-Meyer (MGM) de katıldı . MGM'nin sahipleri, Rus ve Amerikalı yetkililerin herhangi bir nedenle Volkan'da bir nehir köprüsü kuramamaları durumunda MGM'nin bunu yapacağını ve bu konuda mükemmel bir uzun metrajlı film çekeceğini açıkladı.

MGM'nin niyeti yersiz değildi.1979'da bana Hollywood yapımcısı Jay Weston'ın gözetiminde yazar Clyde Weir tarafından yazılmış hazır bir film senaryosu verildi. Senaryonun adı "Volkan'a Köprü".

Ancak aynı adlı film çekilmedi, çünkü birkaç ay sonra tüm Amerika ve diğer birçok ülke şiddetli Sovyet karşıtı öfke tarafından ele geçirildi, SSCB birlikleri Afganistan'ı işgal etti.BM üye devletlerinin çoğu ortak bir karar aldı. zayıf bir komşuya yönelik Sovyet saldırısını kınamak. Amerika'da, sokak kaldırımlarında Rus votka şişelerinin halka açık bir şekilde kırılması için bir kampanya bile alevlendi . Barışçıl “Volkan Köprüsü” böyle bir ruh haline hiçbir şekilde uymuyordu .

Bununla birlikte, Rusların ve Amerikalıların aynı gerçekler hakkındaki görüşlerinin ne kadar farklı olduğunu göstermek için okuyucularımı Hollywood senaryosundan alıntılarla tanıştırmak istiyorum. Aynı zamanda sizi eğlendirmeyi umuyorum . Öyleyse hayal edin: ekranda bir Amerikan filminin sinema izleyicisisiniz - ilk kareler

tl/MiW4<ııtw. Alıntılanan tdss "|"|m<msіgp.і film senaryoları "The Bridge for the Volyn", ііаpechaganm myikky dergisi "Znamzh" t " Temmuz YuH4 ve> dp'yi yendi

Volkan için köprü

..-Los Angeles, Yukarıdan görünüm Kesişen otoyollardan oluşan bir ağ . Onbinlerce minik, böcek gibi araba yanlarında koşuşturuyor.

Çerçevede bir gökdelen var. Önünde arabalarla dolu bir park yeri var. Aralarına kırmızı bir Mercedes sıkıştırılmış. Biraz yaşlı ama yine de iyi görünüyor. Vivi en Spencer valizlerini bagajına dolduruyor. Kırk yaşında ama genç bir zarafet, çekici ve hatta büyüleyici bir şekilde büyüleyici olabilir. o istediğinde Yine de şu anda rahat giyinmiş, kot pantolon, sıradan bir bluz, başında bir fular, valizlerini toplamayı bitirmiş . direksiyona geçer ve uzaklaşır

Vivian'ın arabası, yine yüksekten çekilen sonsuz bir araba akışına karışıyor, aynı zamanda hızlı bir böceğe dönüşüyor ve Los Angeles ve Güney Kaliforniya'dan diğer otomobil fareleriyle birlikte taşınıyor.

Kırmızı Mercedes hızla dağ yolundan aşağı kayıyor . Sonra düz çöl boyunca yuvarlanır. Yine dağlara girer. Bozkır ovalarına iner . Benzin istasyonları ve sayısız motel yanıp söner. Güney eyaletlerinin çiçek açan manolyaları ve sisle örtülü bataklıkları New Orleans'taki Mississippi Nehri'ni ayağa kaldırıyor. Basit country caz ezgileriyle Nashville Ve nihayet Kentucky Yeşil çimenleri, tepeleri, çiftliklerin beyaz çitleri

Aniden Vivian tüm gücüyle frene bastı, araba sallandı. gürlüyor, sarsılarak kıpırdanıyor ve duruyor Vivian'ın iri gözleri korku ve şaşkınlık gösteriyor Bir mendille yüzünü siliyor Arabadan inip yola çıkıyor. Arabası, dar, çalkantılı bir nehrin karşısındaki kırsal bir köprünün girişinde durdu. Birkaç metre daha geçseydi Mercedes takla atacaktı. Sanki bir sıçrama tahtasından derin su tuzağına düşmüş gibi, Vivian çökmüş köprüye hayretle bakıyor.

Köprünün girişinde, iki direk üzerinde büyük bir teneke parçası sergileniyor ve üzerinde, pas ve kir tabakasının arasından, yarı soyulmuş metre uzunluğunda harfler beliriyor: "İnanılmaz güzellikteki Batı Virginia'ya hoş geldiniz." Aşağıda ikinci satır: "Köprünün ötesinde Volkan'ın köyü var. "

Görünüşe göre köprü yıllar önce inşa edilmişti ve o kadar haraptı ki çürümüş moloz yığınlarına ayrıldı ve nehir onları yuttu. Ve sadece Kentucky yönünden sahilde, yıkılan köprünün ilk açıklığının saplaması hayatta kaldı. Harabelerine bakan Vivian, heyecandan solgun bir halde arabasına yaslanmış duruyor.

Vivian aniden bazı sesler duyar. Köprünün korunmuş orijinal açıklığından çıkıyorlar.Sanki oraya su sıçratıyor.Vivian çömeliyor, köprünün geri kalanının altına bakıyor ve aşağıda demirlemiş dayanıksız bir tekne görüyor. Bir kadını ve bir erkeği vardır. Küreklerini çevirir , kıyıya yakın kürek çeker, üzerine atlar ve arkadaşının tekneden karaya çıkmasına yardım eder. İkisi. ağır ağır nefes alarak dik yokuşa tırmanırlar. Fizyonomi ve kıyafetlere göre, onlar basit yerliler... Vivian'ı fark eden ikisi de, vahşi doğalarındaki uzaylı bir yaratık gibi, yabancı bayanı şaşkınlıkla inceliyorlar.

Merhaba! Köprüye ne oldu? Çok eski zamanlardan hatırladığım bir yoldan Volkan'a gittim..."

Adam: "Gördüğünüz gibi köprümüz çöktü."

Vivian: Nasıl olabilirim? Sonuçta, Kurt'a giden tek yol bu, ama şimdi oraya nasıl gidilir?

Adam: "Sadece tekneyle."

Vivian "Ama ben Volkan'a arabayla gitmek istiyorum!"

Kadın; “Zorunda kalacaksın. sevgilim iki saat sabret bakkaldan alışverişimizi yapalım sonra geri gelip seni teknemize alırız. Sağ. Bobby?"

Adam: "Peki. Kesinlikle".

Vivian: "Teşekkürler ama Volkan'da bir arabaya ihtiyacım olacak. Oraya nasıl gidebilirim?"

Kadın: “Neden Volkan'a gitmek istiyorsun? Orada senin için hiçbir şey yok . Tek bir düzgün mağaza yok, lanet bir salonun kuaför salonu yok ... "

Vivian: "Biliyorum. Ancak, oraya arabayla gitmem gerekiyor , herhangi bir yolu var mı?”

Adam: "Ardından geri dönün, 12. Karayoluna, ardından 23. Karayoluna dönün. Sonra Devlet Otoyoluna gidin ve doğuya doğru ilerleyin..."

Vivian "Hatırladım! Oradan 64 numaralı yola dönmelisiniz ... "

Adam: "Ve 64. yolda doğuya gidin, nehir köprüsünü geçin, 54. yola çıkın. Batıya sapın ve Pine Dağı yoluna girin .."

Vivian: Çam Dağı Yolu! Bu bir köy yolu mu? Adam: "Evet. Majesteleri."

Vivian: "Bu dolambaçlı yol en az altmış mil olur!" Adam: "Tam olarak yetmiş."

Kadın: "Eğer sen. Tatlım, acele et, Bobby seni şimdi nehrin karşısına geçirecek."

Vivian: "Doğru. Arabama ihtiyacım var..."

7'ye bir bakayım ”

Vivian: "Hayır, orada kalacağım. Acil konularda” Kadın: “Ah. Tahmin ettim : sen Vivian Spencer'sın

Kadın: Hakkınızda çok şey duyduk. Biz babanın arkadaşıydık, bizim mahallede herkes tanırdı onu.”

Bir kadın elini Vivian'a uzatıyor Bir adam şapkasını çıkarıyor

Vivian:Tanıştığıma memnun oldum. Bayan....?

Kadın: "Kayıp Bobby ve Maxim Merhaba Bayan Vivian Babanız ne kadar üzgün..."

Vivian: "Teşekkür ederim. Ama şanlı bir hayat yaşadı. Ve bunun ona anında olması ve acı çekmemesi iyi."

Kadın: “Köylü arkadaşlarımız mutlaka gelirsiniz dediler. Tanrı seni korusun. Masraflı".

Bobby ve Maxine, Vivian'a arabasına kadar eşlik eder. Vivian motoru çalıştırır. Şaşkınlıkla başını sallayarak köprüye döndü. Ve yapraklar

Kırmızı Mercedes yerel yolların çatallarını çevreliyor ama Vivian artık endişeli ya da rahatsız değil. Uzun zaman önce terk ettiği ormanlık tepelere gülümseyerek bakıyor . sürülmüş çukurlar, meralar, çiftlikler. Radyo alıcısını açar . türküye gitarla eşlik ediyor. Sonunda evine döndüğünü hissediyor, zaten çok yakın ve Vivian arabasından yaramaz kornalar çalıyor .

Mercedes dar otobanda toprak yola giriyor.Yine dağlardan.Köy yolu berbat durumda. Araba zar zor sürünüyor , çukurlardan atlıyor, çukurlarda bir yandan diğer yana yerleşiyor, bazen kayıyor. Ara sıra kükreyen, kömür yüklü güçlü kamyonlara doğru. Mercedes'i saran, Vivian'ı kör eden ve boğucu bir öksürük nöbeti geçirmesine neden olan toz bulutlarını havaya uçururlar. Bununla birlikte, Vivian bir şekilde gri toz perdesini aşıyor, yeşil tepenin etrafından dolanıyor ve açık kömür madeninin kenarına kadar yuvarlanıyor. Acımasızca deforme olmuş manzaraya üzgün üzgün bakıyor . Çevredeki tepeler yerle bir edildi ve bitki örtüsünden yoksun her yerde siyah kraterler vardı . Etraflarından dolaşan Vivian'ın arabası yine sekiyor, yuvarlanıyor, delici bir şekilde gıcırdıyor.

Ayrıca, köy yolu tek hatlı bir demiryoluna gidiyor, üzerinde kömürlü platformlardan oluşan uzun bir kademe duruyor. Demiryolu araçları, tek hatlı demiryolundan geçişi engelledi. Vivian kafa karışıklığı içinde trene bakıyor . Ne yapalım? Korna çalıyor ama ölüm sessizliği boşuna

Sonra kömür platformunun altından yağlı tulumlu bir adam belirir . Elinde bir el feneri tutar Soğukkanlılıkla platformlar arasındaki yapışmayı kontrol eder.

Vivian: "Tren burada ne kadar kalacak?"

İşçi: "Şimdilik bir düzine platform daha kömürle doldurulacak."

Vivian: "Ve bunca zaman tren geçidi kapatacak mı?" İşçi: "Evet. Her zaman olduğu gibi".

Vivian: Duyulmamış! Acilen Volkan'a ulaşmam gerekiyor! Bu çok önemli. Bana bir konuda yardım edebilir misin?"

İlk başta öfkeyle konuşuyor, ancak öfkesinin anlamsız olduğunu hemen anlıyor ve bu nedenle, daha güçlü cinsiyetten sempati duyması için yalvaran güzel, çaresiz bir kadının nazik sesiyle sözlerini bitiriyor .

İşçi: "Vagonlar yüklenirken izin vermiyorum.."

Vivian: "Pekala. Lütfen! Sana soruyorum!"

Tüm hanımefendi cazibesini saldırıya veriyor ve platform bağlayıcısı şimdiden tereddüt ediyor.

Çalışan: "Hmm. Ancak bunu yapmamalıyım..."

Vivian'ın arabasını bloke eden platformun altına dalar.

İşçi: "Ah. Başım belada mı?"

İki platformu ayırır, raydan çıkar. Birkaç saniye sonra tren birkaç metre ileri atılır ve tekrar donar.

Vivian: "İnanılmaz!"

İşçi: "Acele edin!"

Vivian: Çok teşekkür ederim! Ama neden sürücüleri hesaba katmıyorsunuz?

İşçi: “Bunu Coal Valley şirketinin sahiplerine sorun. Taş ocağı, demiryolu ve trenlerin sahibi onlar.”

Vivian: Güle güle.

"Mercedes" geçişi aceleyle atlar. Vivian etrafına bakınıyor. işçiye el sallamak. Mercedes'in kaldırdığı toza hapşırıyor . Ama aynı zamanda el sallıyor ve genişçe gülümsüyor.

Çerçevede - Volkan köyü. O çok küçük. Sadece iki blok tek katlı evler ve kışla. Otomatik hareket yok. Vivian , yarısı boş olan ve pencere ve kapılara tahtalarla kapatılmış ahşap barakaların yanından asfaltsız bir sokakta tek başına geçiyor . Eski küçük sinema harabe halindedir. Alçak okul binası bindirildi. Terk edilmiş konut binalarının çoğu zaten kısmen çöktü, sokak ıssız. Volkan aslında bir hayalet kasaba Vivian'ın gözlerinde yaşlar var

Köydeki tek üç katlı konut binasının yakınında yavaşlıyor . Cephedeki boyası solmuş ve çatlamıştı. Açıkça onarıma ihtiyacı var, ancak diğer binalara kıyasla hala Tac Mahal'e benziyor. eşiğini geçti. Vivian, yaşlı bir köy kadını olan Mary Lowe'un kollarına düşer.

Mary: “Cenazeye geç kalacağın için çok endişelendik mi ? Peder Swan'dan dört saat için randevu almasını istemek üzereydik ."

Vivian'ın yaklaşık bir düzine akrabasının ve çocuklarının bir masanın etrafında oturduğu geniş bir oturma odasına giriyorlar . Herkes ona bakıyor. Bazıları ağlamaya başlar. Çocuklar çiğnemeye devam ediyor. Vivian, bir zamanlar tanıdık yüzleri tanımak için akrabalarının adlarını hatırlamaya çalışır, ancak başarısız olur. Ve onu çevreliyorlar. öpüşmek, sarılmak, aynı anda konuşmak

Akrabalar: "Ah. Vivian, hayatım! Zavallı James Amca! Onun bu kadar kötü olduğunu bilmiyorduk ! Vivian, kuzenin Tommy?.. Çok güzelsin!.. Vivian'ı besle!.. Jessie Teyze senin şerefine hindi pişirdi!.. Hepimiz putlaştırdık. Vivian, baban! .. Hollywood'da başarılı olduğunu mu söylüyorlar? .. "

Vivian: Geldiğiniz için hepinize teşekkür ederim... Merhaba. Tommy, biraz bile değişmemişsin... Hayır. Aç değilim... Seni gördüğüme sevindim Joe Amca... Teşekkürler, teşekkürler..."

Meryem: Dur! Vivian'a yoldan biraz ara ver."

Vivian: "Sen nesin? Mary Jane...

Mary: "Mary Lowe."

Vivian: "Özür dilerim. Mary".

Akrabalar: “Bakın. Vivian ve unutma - bu senin Helen teyzen! .. Ve sen çok zarif oldun! .. "

Meryem: Sessiz ol! Onu rahat bırak, gidelim. Vivian, seni banyoya ve yatak odasına götüreceğim."

Vivian: “Hepinize tekrar teşekkür etmek istiyorum. Babana değer verdin, onunla iletişim kurdun... Tabii babamla telefonda görüştüm ama... Cenazesi ile ilgilendiğini biliyorum... Çok naziksin... Teşekkür ederim Sen.."

Sesi bozuluyor. Herkes sessizdi. Mary, Vivian'ı omuzlarından tutuyor . onu oturma odasından çıkarır. Akrabalar sessizce yemeğe devam eder.

Resimde Vivian'ın yatak odası var. Fotoğrafları duvarlara asılmıştır . İşte o bir kız öğrenci İşte ona aşık bir erkekle birlikte. Daha sonra - bir pop dansçısı kostümü içinde. Sonra - Gleason topluluğunun sanatçıları arasında. Sonra - Broadway'deki müzikalin oyuncusu.

Resimden resme geçer, hayatını yeniden görür ve fotoğraflarını toplayan babasının ondan hiç ayrılmadığını fark eder. Yıllardır evde olmamasına, babasını ziyaret etmemesine, tek başına yaşamasına rağmen. Babasına duyduğu acıma ve gecikmiş sevgisi Vivian'ı alt eder.Titremekten ve gözyaşlarından kendini alamaz.

Pencereye yaklaşır. Dışarıda bir şey fark eder, dikkatle bakar . Ve yüzünde yavaş yavaş kesin bir kararlılık ifadesi beliriyor. Gözyaşları henüz yanaklarında kurumadı ama artık ağlamıyor . Pencerenin dışında zihnini hipnotize eden bir şey görür.

Çerçevede - Volkan'a giden çökmüş bir nehir köprüsü. Köprünün ölümlü kalıntıları, Vivian'ın babasının evinden yüz metre uzakta. Onun için artık acı bir kayıp ve talihsizliğin sembolü. Bir babanın ölümü geri döndürülemez . Ama şimdi babasının memleketi de ölüyor, çünkü köprü çöktü - Volkan'ın medeni dış dünyayla olan bağlantısı ortadan kalktı. Vivian henüz ne yapacağını bilemese de . aktif doğası ruhsal olarak canlanmıştı, babasına duyduğu özlem azalmadı, ancak onu geri getirmek için bir kararlılık doğdu. ne düzeltebilirim Nasıl? Onun için hala tamamen belirsiz.

Çerçevede - cenaze alayı Spencer'ın evinden sokağın aşağısına doğru ilerliyor. Buna paralel olarak, çeyrek kilometrelik bir mesafede, bir kömür madeninin yakınından çıkan tek hatlı bir demiryolu uzanıyor. Cenaze katılımcıları caddeyi tek parçaya kapatır . Üzerinde yine kömürlü bir platform treni duruyor. Trene yaklaşırken Volkanlılar peronların altından dört ayak üzerinde ilerlemeye başlar. Vivian heyecanla kalabalıktan uzaklaşır.

Vivian: "Bekle! Ne yapıyorsun?"

Mary: "Demiryolunun diğer tarafındaki mezarlık."

Vivian "Biliyorum. Ama nerede görülüyor - vagonların altında sürünen bir cenaze mi? HAYIR! Durmak! Ne rezalet!"

Peder Swan, Vivian'a yaklaşır. altmış yıllık bir rahip Ekmeğini bununla kazanır. yarı zamanlı olarak elektrikçi olarak hizmet veren. Uzun boylu, tıknaz ve etkileyici bir şekilde sakin.

Swan: "Endişelenmeyin. -Bayan Spencer. Biz buna alıştık."

Vivian: "Ama bu çok çirkin! Lanet treni hareket ettirmelerini sağlayacağım !"

Sven: "Kömür şirketi genellikle trenleri burada çok uzun süre tutar."

Meryem: "Baban. Vivian, Tanrı'nın krallığına giden son yolculuğuna çıktı ve biz ona karışmamalıyız.

Vivian. “Babam, Coal Valley şirketinin arabaları altında Tanrı'ya gitmemeli!

Sven: "Bizim dünyevi yolumuz dikenli, ama cennet mutlu ve huzurlu"

Vivian, tabut taşıyan adamların yüklerini vagonların altına sıkıştırdıklarını görünce şok olur.Babasının tabutunu geri çekmeye çalışır, ancak Sven ve Mary Lowe tarafından tutulur.Diğerleri platformların altına çömelir. Vivian, utanç ve iktidarsız öfkenin üstesinden gelir . İnsanlar onun etrafında utanmış ve üzgün bir şekilde dolaşıyor. Hiçbir şeyin değiştirilemeyeceğini anlıyor .

Kuğu: Dünyevi kaygılarınızı bırakın Bayan Spencer. Cennet babanı bekliyor."

Vivian, Swan'a zor bir mola vermek ister. ama kızgınlığının üstesinden gelir: ne yazık ki tartışmanın faydası yok.

Vivian: "Evet. rahip. Üzgünüm".

Sven, Mary Lowe ile bakışır. Vivian'ın koluna giriyor ve platformların altında sürünmesine yardım ediyor. Alay yine kederli bir şekilde mezarlığa doğru ilerliyor...

Ertesi gün Vivian, nehrin kıyısında, büyük bir ağacın gölgeli tacının altında inzivaya çekilmiş bir şekilde oturuyor. Sıcak yaz rüzgarı kola yeşil çim döktü. Kuşlar cıvıl cıvıl. Kır çiçekleri açtı. Ancak Vivian, eski köprünün kalıntılarına odaklanmıştır. Mary Lowe'un sesi onu bağımsız hayallerinden uyandırır.

Mary: "Hey Vivian, Vivian!"

Vivian çimlerin üzerinden ayağa kalkar ve ona el sallar. Mary ona doğru yürür. biraz kağıt tutuyor. Mary bir parti elbisesi giyiyor. Köyden bir yere gidiyordu.

Mary: İçimden bir ses seni burada aramamı söyledi. Bir saat sonra karşı yakaya geçip otogara gideceğim. Önümüzdeki hafta eve döneceğim."

Vivian. "Sensiz evimiz rahat değil. Babana hep sen baktın. Ömrümün sonuna kadar size çok minnettarım”

Mary: "Ona hayrandım. Herkesin onu sevdiğini biliyorsun. Köyün en bağımsız insanıydı ama kimseyi hor görmezdi, birçok kişiye yardım eder, fakirlere hediyeler verir, elinden geldiğince oyalanırdı. Köyün refahı hakkında.

Vivian "Evet. babam buydu."

Mary: “Ah, neredeyse Mektubu unutuyordum! Geçen hafta duvar saatinin arkasına sakladım. al onu."

Vivian resmi görünümlü bir zarf alır

Vivian: "Yabancı pullar taşıyor."

Mary: “Ve bizim tarzımızda yazılmamış. Yunanistan 'da?

Vivian: “Rusça! Rusya'dan."

Mary: "Baban Rusya'da kimseyi tanıyor muydu?"

Vivian zarfı bir o yana bir bu yana çeviriyor ve hayretle inceliyor.

Vivian "Babam bana böyle bir şey söylemedi ... Belki savaş sırasında cephede Rus subaylarla tanıştı Ama .."

Mary: "Evet, zarfı aç!"

Birbirlerine bakarlar. Vivian omuz silkiyor, zarfı açıyor.

Vivian'ın şaşırmış yüzü çerçevede.

Vivian: "Burada İngilizce "Sovyet Barış Fonu" yazıyor! Bu Moskova'dan! Gerçekten Kremlin'den mi?

Mary: "Neden bize mektup göndersinler?"

Vivian mektubu okur: "Sizin Batı Virginia eyaletiniz ile komşu Kentucky eyaleti arasındaki köprü! .."

Mary: "Ruslar bunu nasıl öğrendi?"

Vivian "Evet. görünüşe göre baba onlara yazmış! Yeni bir köprü yapmak için onlardan maddi yardım istedi! Aman Tanrım..."

Mary: Bunu nasıl anladı? Rusya?!"

, başvurunuzda başvurduğunuz Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği devlet yetkilileri tarafından bize iletildi ."

Mary: "Rusya mı? Bu bir şaka değil mi?"

Vivian zarfa tekrar bakar ve Mary'ye gösterir.

Vivian: “İşte bir Rus pulu - “Moskova”. İade adresi ise "Barış Fonu". Ve resmi mühürler.

Sınırsız bir şaşkınlık içinde mektubu üçüncü kez inceler.

Meryem: "Tanrı"  *•

Vivian: "Evet. Mary. Babam kesinlikle yaptı! Bizim için bir köprü inşa etmek için yardım isteyen Rusya'ya bir mektup gönderdi!”

Meryem: "Peki o zaman. daha önce diğer tüm seçenekleri denemişti. Yardım ve ilçe, eyalet ve federal hükümet yetkilileri için yalvardı.

Vivian mektubu okur: "Ön inceleme yapmaya yetkili temsilcimiz ayın on birinci Çarşamba günü geliyor ..." On birinci! Evet bugün!"

Mary "Ruslar buraya mı geliyor?"

Gözlerini şişiren Mary mektubu yırtıyor.

Vivian: "Mektupta öyle yazıyor!"

Şoktaymış gibi donup kalıyorlar.

Mary: “Evet, diyor ki: “Temsilcimiz Vladimir Andronov öğleden sonra on birde gelecek!”

Vivian: "Şimdi ikincisinin başlangıcı!"

Meryem: Ne yapalım? Valiye haber ver? Polis?

Vivian: Muhtemelen biz olmadan haberdar edilmişlerdir. Bu toplantı için Volkan'da bir halk heyetinin çağrılması gerekmez mi? Kim alacak? DSÖ. Belediye Başkanı? Yoksa itfaiye şefi mi?

Mary: “Tam zamanlı bir belediye başkanımız yok, baban görevlerini bedava yaptı. Ayrıca gönüllü itfaiye teşkilatına da başkanlık etti ... "

Vivian "Peki kim alacak?"

Ama Vivian cevabı çoktan kendine vermiştir.Sakinleşir ve bir karar verir.

Resimdeki otobüs durağı. Bir Mercedes ona yaklaşır, Vivian ve Mary oradan iner. Terk edilmiş otoyola gergin bir şekilde bakıyorlar .

Vivian: "Beklememiz gerekecek. Polis eskortuyla da gelse , birinin Volkan'a kadar ona eşlik etmesi gerekir.”

Meryem: "Bak! Otobüsüm geliyor! Dehşet, nasıl da gitmek istemiyorum ama mecburum!”

Normal bir otobüs kalkıyor. duraklar

Mary: "Tek başına nasıl idare edebilirsin?"

Vivian: “Ben zaten yetişkin bir kızım. Bunu ben halledebilirim."

Mary: “Hepsi babada! Mutlu bir şekilde!"

Otobüs kapısı açılıyor. Vladimir Andronov oradan çıkıyor . Uzun boylu, yakışıklı, heybetli. Eskimiş bir takım elbise giymiş. Bir çantanın elinde

Mary aceleyle Vladimir Andronov'a dokunur.

Üzgünüm.

Mary: "Özür dilerim, benim hatam."

Otobüs şoförü Andronov'a "Volkan'a üç mil daha var!"

Vladimir: "Teşekkür ederim"

Otobüs kapısı çarparak kapanır, Mary ayrılır. Otoyolda sadece Vivian ve Vladimir ayakta kaldı . Ona başını sallıyor, gülümsüyor ve kararsızca etrafına bakıyor.

Vladimir "Harika bir gün! Çiçekler Kuşlar. Böyle yerlerde üç mil keyifli bir yürüyüş.”

İngilizce konuşmasında, belirgin bir şekilde yabancı bir aksan geliyor. Vivi en anında Vladimir'e döner. Hala şefkatle ve sevgiyle gülümsüyor, istemeden ilk kez manzaraya dikkat ediyor. Evet. burada bir sürü çiçek var. Kuşlar şarkı söylüyor. Hafif bir esinti ağaçların yapraklarını kıpırdatıyor. Ve doğru, güzel bir gün Vladimir'e bakıyor ve o çoktan uzaklaşıyor, yol boyunca yürüyor.

Vivian: "Yürüyerek seyahat etmek hâlâ çok hoş değil"

Vladimir arkasını döner.

Vivian: "Kömür madenlerinde üç mil yürümek eğlenceli ve kirli değil"

Vladimir: “Babam bir maden işçisiydi. Zor iş ama asil. sağ 9 "

Vivian ona temkinli bir şekilde yaklaşır, ancak bu tuhaf konuşan adamdan tuhaf bir ışıltı geldiğini hisseder.

Vivian: "Kömür madenciliğinin asil tarafı nedir?"

Vladimir: “Kömür, örneğin sert kış aylarında insanları ısıtır. Bu asil değil mi?

Vivian, gitgide daha tuhaf bir heyecan hissederek ona doğru adım attı.

Vivian: "Kömür hiç bu açıdan aklıma gelmemişti... Volkan'a mı gidiyorsun?"

Vladimir: Evet. Volkan, Batı Virginia'da.

Vivian: "Volkan aslında bir şehir değil..."

Yanında duruyor, gözlerinden nelerden hoşlandığını tahmin ediyor. Vladimir yine gülümsüyor.

Vivian: "Rus musun?"

Vladimir: Evet. Aksanım beni ele mi verdi?

Onunla tanışmanın zevkini gizlemiyor.

Vivian "Demek sen Vladimir Andronov'sun"

Vladimir: "Bunu itiraf ediyorum"

Vivian: "Refakatçiniz nerede? Senin maiyetin mi? Ucuz bir otobüsü mü tercih edersin ?”

Vladimir: "Konukları ziyaret etmek için şehir komitesini kişileştiren tek kişi siz misiniz ?"

Vivian "Bir bakıma."

Onu Mercedes'e yönlendiriyor.

ve köprüyü incelemek istiyorum ."

Vivian: "Benim adım Vivian Spencer. Babam..."

Vladimir: “James Joseph Spencer olağanüstü bir insan . Cesur ve vizyoner! Vatandaşının iyiliği için kendi hükümetine meydan okuyan ...”

Vivian: “Vefat etti, Bay Andronov. Babam öldü."

Vladimir: “Affedin beni sevgili bayan. Artık şarkı söyleyen kuşları duymuyorum

Elini öper. Taşındı. Samimi ve dürüst olmasını umuyor . Ona iyi davranıyor. Mercedes'e binerler ve arka yolların labirentinden Volkan'a doğru giderler.

Gerçekte nasıldı

Yukarıda açıklanan film sahneleri, Hollywood kurgusunun meyvesidir. Sadece hayati derecede güvenilir bir gerçek dışında, Volk sakinleri Andronov adlı bir Sovyet gazeteciyi kendilerine gelmeye davet etmediler . Ama Hollywood karakterinin adaşı ne fotojenik, ne uzun, ne heybetli, orta boylu, cılız, orta yaşlı, kır saçlı, miyop. Evli ve yabancı bayanlarla flört etmiyor. gerçek gerçekler bunlar

Hollywood'da kurgusal ve James Spencer adında bir Wopkan patronu. Duygusal kızı Vivian kurgusaldır.Volkan sakinleri arasında rahip Sven veya yaşlı Mary Low'un prototipleri yok.Bunun yerine, beni yanlışlıkla onlarla bir araya getiren ve arkadaş olan zor bir çalışma kaderi olan diğer insanlar orada yaşıyor.

Başkan Volkan'a gelince, daha önce de belirttiğim gibi, o Hollywood maçosunun bir kopyası değildi. John Robinet ne tavırda ne de fizyonomide . güce yatırım yapmış bir taşra patronuna benzemiyordu . Robinette kısa, zayıf ve solgun. Gri akıllı gözler - yardımsever ve yorgun, etrafı bir kırışıklık ağıyla çevrili. Elli yaşından on yaş büyük gösteriyor, yıkanmış, gösterişsiz giysiler giyiyor. Utanarak, çekinerek konuşuyor.

etrafımızı saran iddialı muhabirlerin bolluğuna alışık olmadığını düşündüm . Ancak daha sonra Washington'dan gelen gazeteci David Hess, raporunda Belediye Başkanı Robinet'in gerginliğini şöyle açıkladı: "Volkan civarında biri, Robinette'in "Komünistlerle işbirliği yaptığına" dair kara bir söylenti yaydı. Yakınlarda , Methevan'da, telsizle Ruslar bir köprü inşa ederse onu havaya uçuracakları tehdidinde bile bulundular Robinette'in arkadaşlarından biri şaka yollu onun hakkında konuştu. "John, kırık bir daldaki hamile bir kadın kadar gergindi ." Robinett'in kendisi de şunu kabul etti: "Korkmuştum. Yemek yiyemiyor, uyuyamıyor, mantıklı konuşamıyordum. korktum _ Sanki Rus gazeteciye kötü bir şey kurmamışlar gibi. '' Ancak Volkan sakinlerinin çoğunluğu Rus'un gelişini onayladı . Ve davranışıyla Robinette'in sinirlerini de yatıştırdı.

Ama Williamson'da Belediye Başkanı Robinett ile tanıştığımız ilk dakikalara geri dönelim .

Muhabirler eşliğinde beni minyatür bir arazi tipi kamyonete götürdü ve bir arkadaşının Volkan'a misafir götürmesi için arabayı kendisine ödünç verdiğini söyledi. Robinette dedi ki:

- Kendi arabam yok.

- Doğru, belediye başkanının maaşını almıyorsun?

- Evet, belediye başkanlığı görevlerini ücretsiz olarak yerine getiriyorum. Volkanlılar belediye başkanına destek olamaz

- Köyünüzde kim yaşıyor?

- Sadece iki yüz madenci, onların ev halkı, yaşlı emekliler.Ben parça başı araba tamir ediyorum. Ayrıca komşularım için çeşitli yasal sertifikalar, belgeler ve dilekçeler derleyerek ekstra para kazanıyorum. Köyümüzün sakinlerinin iddialarını ve dilekçelerini mahkemelerde savunuyorum. Bunun için bana üç, beş dolar veriyorlar . Ben de geçmişte bir madenci, tamirci, işçiydim. Bir araba kazası geçirdi Kısmen engelli. Ve artık kalıcı bir iş bulamıyordu. Bu nedenle belediye başkanı oldu . uzun zamandır Volkan'a giden bir yol ve nehrin karşısına bir köprü yapmakla meşgul olduğunu, bu olmadan köy ölüme mahkumdur. Volkan köprüsü olmadan . söylediğimiz gibi. "hiçlikten gelen kuyruk."

- Neden Sovyetler Birliği'ne döndünüz?

bize bir köprü yapılmasını istiyoruz . Bürokratlar devletin valisine kadar eşiğe kadar geldi ama hepsi nafile. Amerika Birleşik Devletleri Başkanı'nın merhametine başvurdum . ancak Beyaz Saray'dan da yazılı bir ret aldı. Yetkililerimiz sıradan insanların hayatını umursamıyor! Sadece insan hakları konusunda çarmıha geriliyorlar ama kendileri bizim için hiçbir şey yapmıyorlar!

Robinette ve ben kamyonete bindik ve gazeteciler arabalarına koştu. Williamson'dan on arabalık bir karavanla ayrıldık. Kabul edilebilir bir yolda yaklaşık yirmi mil güneye gittik. Sonra Robinette, Tag nehrinin sarp kıyısının en ucuna döndü. Kıyıdan otuz metre uzakta devasa kayalar granit bir duvar gibi yükseliyordu . Onlarla nehir arasında, kıyının dar kornişi boyunca, ona paralel tek hatlı A demiryolu uzanıyordu. ama nehir uçurumunun yanından . yağmurların yıkadığı bir yol vardı. Arazi aracını ona getiren ve arabayı tek paletli raylara bastıran Robinette'di.

- Kömürlü trenler buraya gider. - rahatsız edici bir şekilde Robinette'i açıkladı. - Ağzımızı açarsak, tren arkadan uçar ve bizi nehre düşürür. Ancak bu olmadan bile patika her zaman kaygandır ve arabalar sıklıkla yere düşer.

Volkan ne kadar uzakta?

- İki mil.

"Peki, sana ulaşmak hâlâ mümkün mü?"

"Hayır," belediye başkanı başını salladı. - Yasaklı. Şimdi kendin gör.

Yaklaşık iki yüz metre ötede üzerine kontrplak çivilenmiş bir sütun vardı ve üzerinde şunu okudum: “Seyahat etmek yasaktır. Özel mülkiyet Kuzey Batı.

Robinette şu yorumu yaptı:

, North Western Railroad Company'nin mülkiyetini ihlal etmekten tutuklanabiliriz . Tek pisti var ve nehrin yukarısındaki uçuruma iniyor. Ve sen ve ben, en önemli Amerikan yasalarını kötü niyetli ihlal edenleriz. Özel mülkiyet kutsaldır. Tek hat Volkan'dan geçiyor ama mahalleli kullanamıyor, patikayı kullanamıyor.

, Volkana'da yiyecek dükkanı olmadığı için köyden insanların yiyecek için bu çok "yasak yolda" nasıl yasadışı bir şekilde ilerlediklerini anlattı . Ve daha iyi bir tıp merkezi yok ve biri ciddi şekilde hasta olduğunda, bir kişiye yardım etmek son derece zordur, ancak buraya gizlice bir doktor getirmelisiniz ve her doktor bunu kabul etmeyecektir Evet ve risk büyük , ya tren arabayı nehre çarpacak ya da araba oraya kendi kendine düşecek. Ve Volkan'da okul olmadığı için. daha sonra çocuklar aynı tehlikeli yol boyunca komşu bir köydeki derslere gönderilir. Anneler, kötü havalarda çocukları için korktukları için çocuklarını evde tutuyor. Bırak kalsın, lütfen. çocuk yarı okuryazar ama yaşıyor.

Volkan'a sorunsuz ulaştık. Nehir kıyısının düz bir bölümünde, tek katlı panel evler ve bir aile için tasarlanmış küçük boyutlu kışlaların dağıldığını gördüm. Bu tür kırılgan ve hafif kışlalara Amerika'da "römork" denir: araba traktörlerinin römorklarına yüklenir ve her yere taşınırlar, ancak burada köyde sık sık sel sırasında bir yerden bir yere sürüklenirler. Dağ nehrinin azgın tabiatından dolayı Volkan'ın her yerinde kurumayan sulu karlar ayaklar altında gıcırdıyor.Binalar gelişigüzel yerleştirilmiş ve tek bir sokak bile yok. Köy nehir tarafından demiryolu raylarına bastırılır ve arkasında tepeler yükselir. Orada, bir tepede, onu işaret eden bir yerleşim yeri mezarlığı vardı. Robinette bize eşlik eden muhabirlere döndü.

- Sevdiğiniz birini neredeyse tabutunun içinden kömür yüklü arabaların altına sürünerek gömmek zorunda kaldınız mı? Bir insan neden düzgün bir cenaze töreni hakkından bile mahrum bırakıldı?

Belediye başkanı bizi dayanıksız ahşap bir karavan olan kamarasına götürdü. Girişinin önünde bataklık gibi yeşile dönmüş büyük bir su birikintisi vardı . Yanındaki bir direğe yıldız çizgili bir Amerikan bayrağı asılıydı, onun altında ipeksi, pire taşıyan iki köpek sırtlarını ovuşturuyor, kaşınıyor ve tembel tembel havlıyordu.

Kışlanın içinde sefil bir mobilya parçası vardı - eski püskü, köhne bir masa, çeşitli çatlak sandalyeler, orantısız bir kanepe Duvarda suikasta kurban giden Başkan Kennedy'nin bir resmi var. Başucu masasının üzerinde İncil'in bir cildi var. Pencere çerçevesine yapay bir karanfil tutturulmuştu, şimdi Moskova'daki pencere pervazımda kızarmaya başladı.

Kışlayı dolduran muhabirler birbirleriyle yarışırken belediye başkanını soru yağmuruna tuttu. O tekrarladı:

-Amacım köylüleri beladan kurtarmaktır.Ülkemiz bir tanrıdır . ancak yetkililer bize yardım etmek istemediler. Burada uzun süre acı çektik ve alçakgönüllülükle yetkililerden bize acımalarını istedik. Ben sadık bir vatandaşım ve vatanseverim, ülkemi seviyorum ve ona kesinlikle bağlıyım. Gerekirse halkımızın özgürlüğü ve onuru için canımı feda ederim. Ama artık devletimize olan inancımı kaybettim. Ayrıca, Rus komünistlerinin aksine, sıradan insanların haklarını savunduğuna da yemin ediyor. Öyleyse devam edin ve kontrol edin! Taşramızda bugüne kadar Ruslarla görüşmedik . Ama yabancı muhtaç milletlere yol, köprü, baraj, fabrika yapmaları için yardım ettiklerini duyduk . Ve Volkan'daki emekçilere  D metrelik basit bir köprü yapmalarında yardımcı olurlarsa onlara sonsuza dek minnettar kalacağız. Kalpsiz politikacılarımıza bir ders verme zamanı!

Akşam ve gece yarısı belediye başkanının karavanında telefon çaldı. Robinett ve benden sürekli olarak Amerika Birleşik Devletleri'nin her yerinden gazete, radyo ve televizyon editörleri röportaj istedi . Amerika nihayet arka bahçelerinde unutulmuş, meçhul köyü hatırladı. Ve ancak o zaman, duygusuz bir üvey anne gibi, üvey oğlunu uzaktaki Moskova'ya üzüntülerini anlatmaya cesaret ettiğinde fark etti. Bu, yetkililere şaşkınlık, kızgınlık, utanç ve acı verici özeleştiri ve suçlamalara neden oldu. Appalachian Volkan'dan yirmi dört saat boyunca yayına ve gazetelerin sayfalarına gerçek bir laf kalabalığı fışkırdı.

New York, Washington ve diğer gazete ve dergilerden bir yığın kupürü ve Başkan Volkan'ın benzeri görülmemiş eylemiyle ilgili yazışmaları gözden geçiriyorum . Bir gecede, adı Amerika Birleşik Devletleri'nde patladı. Kanada. Batı Avrupa ve sabah yeni basmış bir ünlü uyandı . Huntington merkezli The Herapd-Dispatch gazetesi, yetişkinler için Robinette hakkında bir peri masalı bile besteledi:

“Bir zamanlar, Batı Virginia'nın eteklerinde, Volkan köyünde çok fakir ve kibar bir belediye başkanı yaşarmış. Sel eski evini temizlerken , tavuk budu üzerinde sızdıran bir karavanda bekar olarak yaşadı . Evinin yakınındaki nehri ve köprüyü taşıdı. Ve belediye başkanı köprüyü yeniden inşa etmeyi hayal etmeye başladı . Sürekli bir köprü hayal etti. Ancak tüm saygın beyler tarafından saçma sapan bir hayalperest olarak görülüyordu . Ve sonra Rusya'dan gelen yabancı yardımı hayal etmeye bile başladı , bunu o kadar yoğun bir şekilde hayal etti ki bir kez - bam! Kahretsin! Boom! - Karşısına Rus gazeteci çıktı. hayallerini gerçekleştirmesine yardımcı olmak Bir peri masalı için fena bir başlangıç değil mi? O. Ancak gerçekte dün Volkan'da başladı. Evet ama bu peri masalının henüz sonu yok.Ve zamanı geldiğinde kızıl Rus'un ziyareti nedeniyle Volkan'da bir şeyler değişecek mi ? Ya da değil? Tag Nehri üzerindeki köy yeni bir köprü mü alacak yoksa sadece yeni sözler mi alacak?

Film masalının devamı

Pekala, ironik "Haberci-gönderici" sözünden sonra, okuyucuyu kesintiye uğrayan Hollywood filmi "Volkan Köprüsü" masalı ile yeniden eğlendirmek oldukça uygun. Ve karşılaştırmak gerekirse, denizaşırı masallardan daha gerçek bir hikaye gibi değil. Ama ben. pardon, Amerikan yazısının deri kapağından sarkan hali çoktan su yüzüne çıktı - Boom! Kahretsin! Boom! - muhteşem zhuire adaşım, büyüleyici Bayan Vivian ile birlikte şık kırmızı bir Mercedes içinde Melodram için hazırlanın . Başlangıç! Çerçeve'

Çerçevede, bir Mercedes, nehir yamacındaki bir köprünün kalıntılarına çarpan yabani otlarla büyümüş toprak bir yolda yavaşça ilerliyor . İskeletinin ezilmiş kütükleri, her zaman olduğu gibi, suların mavi akıntıları üzerinde kasvetli bir şekilde kararıyor.Araba duruyor. Ondan Vladimir ve Vivian'a gidersiniz. Sessizce onu köprünün kalıntılarına işaret ediyor . Köprüye kayıtsızca bakan Vladimir, Vivian'a bakıyor.

Vivian: "Fikrin nedir?"

Vladimir. "Büyüleyici olduğuna inanıyorum."

Vivian huysuzca: "Sana köprüyü sordum."

Vladimir: “Anladım. Ama bir köprü sadece bir köprüdür. Ama senin gibi insanlar. senin baban..."

Vivian: "Babacığım! Babamın hükümetinize dönerek, şüphesiz yetkililerimizi utandırmak istediğini buraya gelirken söylemiştim ... Onlardan yardım alamadı ve bu nedenle ... "

Vladimir: “Yoksul insanları her şeyden çok önemsiyordu. Ve şimdi sen de…”

Vivian: "Hayır! Beni ilgilendirmez. Dinle, Bay Andro yeni. Sadece birkaç günlüğüne burada olacağım! Babamın mirasını halledip gideceğim. Los Angeles'da yaşıyorum! İşim orada, hayatım orada!”

Vladimir: "Sana yakın insanlarla burada ne olacak?"

Vivian: “Evet, bana hiç yakın değiller! Tüm bölgede neredeyse hiç kimseyi tanımıyorum. Yirmi bir yıldır burada değildim... çok uzun zamandır! Liseden mezun olduğumdan beri."

Vladimir: "Kırk altı yaşındayım"

Vivian "Ne yani? Bunun köprüyle ne alakası var? Yoksa yaşından daha genç göründüğünü benden duymak ister misin?”

Vladimir: “Otuz sekiz yaşındasın. Ve yaşından çok daha genç görünüyorsun ."

Vivian gülümsemeden edemiyor, çok yakın duruyorlar, köprüden bahsediyor gibiler ama sözlerinin asıl anlamı her ikisi için de açık. Ölü, çürümüş köprüde - yaşayan Erkek ve Kadın, birbirini çeken

Vivian: “Köprüyü incelemek istediniz Bay Andronov. Ve öyle görünüyor ki, sözde "ön tanışmanızı" zaten tamamladınız mı?

Vladimir: Evet. Bugün seninle yapacak başka bir şeyim yok."

Vivian: "İşte bu yüzden 7 zor bir yoldan sonra dinlenmeye güvenirsin, duş almak istersin diye düşünmüştüm ..."

Vladimir: "Teklif ederlerse elbette reddetmeyeceğim."

Vivian bunun ne anlama geldiğini ancak şimdi anlıyor ve şaşkınlıkla Vladimir'e bakıyor. O gülüyor. Utandı ama yine de...

Resimde Spencer'ın evi var. Vivian, Vladimir'i koridordan üst kattaki merdivenlere götürür. Bir çanta taşır.

Vivian: Üst katta, soldaki ilk oda banyo. Sağda yatak odanız var.

Vladimir: "Köyde bir otel varsa beni bağışlayın..."

Vivian: "Gitti. En yakını otuz mil. özür dileme Herşey yolunda".

Vladimir: "Ama Volkan gibi küçük bir kasabada genç bir kadın ve bir adam aynı çatı altında..."

Vivian "Saçma. 20. yüzyılın sonunda. on dokuzuncu değil

Vladimir merdivenleri tırmanıyor, Vivian'a bakıp gülümsüyor. Düşünceli bir şekilde oturma odasına girer.

Resimdeki mutfaktır. Vivian akşam yemeği pişiriyor. Ocağın yanında duruyor, bir tencerede bir şeyler karıştırıyor, içine bir tenekeden yeşil bezelye döküyor. Yemek pişirmek iştah açıcı değildir. Vivian tiksintiyle yüzünü buruşturur Vladimir mutfak kapısında belirir Sessizce Vivian'a bakar Onun varlığını hisseder ve ona döner.

Vivian: "Korkarım yemeğim birinci sınıf olmayacak. Buradan sadece eski konserve yiyecekler buldum.

Vladimir: "Görünüşe göre baban bir gurme değildi."

Ocağa gider, tavaya bakar.

Vladimir: "En yakın restoran ne kadar uzakta?"

Ocaktaki brülörleri söndürür

Çerçevede - kamyon sürücüleri için bir büfe olarak donatılmış bir ahır. Tezgâhta şoförler telaşla sandviçlerini yiyorlar, nikelajlı bir kutudan boğuk caz fışkırıyor. Vivian ve Vladimir ayrı bir masada oturuyorlar, Vladimir eleştirel bir ifadeyle etrafına bakıyor.

Vladimir: Ve hepsi bu. yakınlarda ne var

Vivian: Eyalet başkenti Charleston'dan başka bir şey yok. Bu arada, ortalama bir Amerikalının yemeklerini tatmaya istekli olduğunu düşündüm . Basit bir insan."

Vladimir: "Ah evet"

Vivian: "Sen. Görünüşe göre beklediğim gibi değil, henüz parti kartı olan bir komünistle tanışmak zorunda kalmadım.

Vladimir: "Senden tamamen farklı olmamı mı bekliyordun?"

Vivian. "Kuyu. mükemmel değil. ,"

Vladimir: "Bir Amerikalı çekici bir bayanı akşam yemeğine davet ettiğinde onu böyle bir kuruma mı götürüyor?"

Vivian: "Pek olası değil ama..."

Vladimir: “Ve Rusya'da bu tür durumlar için iyi şarabın servis edildiği ve iyi müzisyenlerin çaldığı bir yer seçerler. Kesinlikle hayır. Nasılsın?"

Vivian: "Hayır. Üzgünüm".

Dağınık bir garson paytak paytak yanlarına geliyor, kirli bir bezle masayı erteliyor, üzerine buruşuk bir menü tokatlıyor.

Vladimir: "Şahsen ne sipariş etmeyi önerirsiniz?"

Garson şaşkın: "Tavsiye?"

Vladimir: "Buraya bir arkadaşınla gelseydin ne sipariş ederdin?"

Garson: "Hee hee. O zaman, açıkçası, buradan gitmemi tavsiye ederim . Ama burada olduğunuza göre, domuz eti kaburgalara alın.

Vladimir, Vivian'a bakar. Omuz silkiyor, başını sallıyor. Vladimir garsona bakar. Şakacı bir şekilde ona bakıyor.

Vladimir: "Biz tamamen sizin ellerinizdeyiz."

Garson: "Sana bir sır vereyim, patates püremizi yeme . Domuz eti ve fasulye VE bira servis eder misin?"

Vladimir: "Harika."

kalın kalçalarını dürterek uzaklaşıyor .

Vivian: "Nezaketlisin."

Vladimir: "Daha doğrusu kibar"

Vivian: "Diplomat mısın?"

Vladimir: "Hükümetimle resmi olarak bir bağım yok. Gazeteciyim".

Vivian: "Ha. gazeteci!"

Açıkça ona inanmıyor. -

Vladimir: “Rus gazeteleri ve dergileri için makaleler yazıyorum. Şimdi de köprünüzün hikayesini anlatacağım... Ayrıca "Barış Sandıklarımız" tarafından Volkan'a gönderildim .

Vivian: "Zeki fikir."

Vladimir: “Barış Fonu'ndan ciddi şekilde yardıma ihtiyacınız olup olmadığını belirlemem istendi.

Vivian: "Demek araştırıyorsun?"

Vladimir: "Babanın mektubunun doğru olup olmadığını öğrenmem gerekiyordu ."

Vivian. "Bu kadar! Soruşturma! Yoksa casusluk mu?

Vladimir: "Babanızın mektubu bir soruşturma talep ediyordu. Sizin hükümetiniz de aynısını yapardı. Mektubun bir aldatmaca olduğu ortaya çıkarsa üstlerim utanmak istemez.”

Vivian: "Yabancı entrikalar konusunda uzman mısın?"

Vladimir: "Her şeyi yeterince gördüm ... Neden evli değilsin?"

Vivian: "Ne?"

Vladimir: “Sen güzel ve akıllı bir kadınsın. Seninle tartışmak bir zevk.”

Duraklat. Vivian, Vladimir'in iltifatlarıyla dalga geçmeye çalışsa da söyleyecek söz bulamıyor.

Vivian: Köprüden bahsediyorduk!

Vladimir: "Her zaman seni düşündüm."

O sırada garson elinde tabaklarla geri döner. Olanların anlamını sezgisel olarak tanır. Ve sessizce ayrılır

Çerçevede - yine mutfak. Ertesi sabah Vivian kahvaltıyı hazırlar, taze yiyecekler ocağın yanındaki rafa dizilir. Masaya iki Vladimir girer.

Vladimir: "Günaydın! Neden beni uyandırmadın?"

Vivian: "Çok huzurlu horluyordun."

Vladimir: "Kapıdan ses duydun mu?"

Vivian: "Volga'nızdaki nehir kaptanlarının muhtemelen böyle horladığını düşündüm. Rusça".

Vladimir: "Yanımda biri varken Fransızca horluyorum"

Vivian "Eşiniz bir dilbilimci mi?"

Vladimir: "Novgorod'daki bir enstitüde araştırmacı."

Vivian: “Ve pişirecek bir şeyim olduğunda iyi bir aşçıyım. Bugün jambon ve yumurta var."

Vladimir: “Eşim de yetenekli bir aşçıdır. Ama onunla birbirimizi gittikçe daha az görüyoruz.

Vivian: "Ya çocuklar?"

Vladimir: "İkisi neredeyse yetişkin. Hakkımda seni ilgilendiren başka ne var?

Vivian: "Yumurtaları hangi biçimde tercih edersin - tavada mı, katı mı yoksa rafadan mı?"

Vladimir: "Hepsi aynı, ama seninle",

Gülerler ve kahvaltı ederler.

Çerçevede - Vivian ve Vladimir Volkan Caddesi boyunca yürüyorlar.

Vivian: "Sırada ne var?"

Vladimir: “Köyün sakinleriyle konuşmam gerekiyor. Sorunları, eylemleri, umutları hakkında. Babanızın köprüyü restore etmek için iki yıllık çabalarının neden boşuna olduğunu onlardan bizzat dinleyin . Makale için birinci elden bilgiye ihtiyacım var.

Vivian: "Bu makale yetkililerinizin buraya bir köprü yapıp yapmamaya karar vermesi için yeterli olacak mı?"

Vladimir: "Barış Fonu karar vermek zorunda kalacak, ancak yurttaşlarınızın istek ve istekleri temelinde."

Yaşlı bir adam sokaktan onlara doğru yürür. Vladi Mir ona yaklaşır . selamlaş, konuş. Sonra diğer yoldan geçenleri durdurur - bir ev hanımı, genç bir madenci, yaşlı bir çiftçi, üç genç. Bu toplantılar birkaç saat sürüyor ve güneş çoktan batıyor, Vladimir ve Vivian tekrar yalnız kaldıklarında yıkılan köprüye yaklaştılar. Vladimir ve yorgun Vivian harabelere bakar.

Vivian: Evet mi hayır mı?

Vladimir ona soran gözlerle bakar.

Vivian: "Halkına bir köprü inşa etmelerini tavsiye edecek misin, etmeyecek misin?"

Vladimir: "Yapacağım"

Vivian "O zaman bu iş bitti. Hafta sonunda California'ya geri dönüyorum."

Vladimir ona yaklaşır, onu omuzlarından tutar, kendine çeker. Geri çekilmiyor ama ona da ulaşmıyor.

Vladimir: "Mutluyum. Birlikte iyiyiz. Neden sen. eve girmek odanızın kapısını kapatın?”

Vivian: "Bazen açmak istiyorum"

Vladimir, Vivian'ı öper. Uzaklaşmaz. Ona sarılmak için elini kaldırıyor ve hemen indiriyor. Üzgün bir şekilde ondan uzaklaşır.

Vladimir: "Kapıyı yine çarptın"

Vivian: “Çocukluğumdan beri, yerel dağcı-oduncuların eski şarkısını hatırladım. “Seninleyiz canım, iki farklı dünyadayız” şarkısını söylüyorlar . hayatın güzel Dağları dolaşıyorum."

Vladimir: "Anladığını sanıyordum - iki dünya da o kadar farklı değil..."

Vivian. "Los Angeles'ta bir adamla bağlantım var."

Vladimir: "Seninle evlenecek 7 "

Vivian: “Onunla birlikte, bazen ayrı yaşadık. Belki de evliliği deneyelim.”

Vladimir: “Zaten bir kez denedim. ama başarısız. Ve sadece şimdi…”

Vivian ona bakıyor. Bir dakika sonra gelmesini bekliyor . her zamanki gibi şakalaşın ve gülün. Ama o ciddi.

Vivian: "Kapımı tekrar kapatabileceğimi bilmediğim için açık bırakmadım."

Arkalarında, akşam güneşi dağların sırtlarından batıyor. Alacakaranlığı örtüyorum ! iki kişinin yosun ve bulanık silüetlerinin enkazı.

Çerçevede - bir salon, bir zamanlar spor salonu ve şimdi tatillerde dans salonu Orkestra üyeleri folk jazz çalıyor. Kızlar, erkekler ve saygın köylüler dans ediyor. Vivian, Vladimir'e karmaşık olmayan adımlarını gösterir ve onları çabucak öğrenir.Vivian ve Vladimir özverili bir şekilde dans ederler.O, yerliler gibi kot pantolon ve ekose bir gömlek giyiyor. Eşini ustalıkla yönetir, onu döndürür. döner, alır. Sonra Rus halk tarzında doğaçlama yapmaya başlar , diğer dansçılar ayrılır ve coşkuyla izler. Vladimir ve itaatkar ortağı, bir kasırga içinde koridorda koşarlar, sonra yumuşak bir şekilde, sonra topuklarıyla ışıltılı bir atış yaparlar. Müzik durur, seyirciler cömertçe alkışlar. Vladimir ve Vivian, el ele tutuşarak neşeyle eğilirler. Adamlar Vladimir'i çevreliyor, onu tebrik ediyor, sırtına vuruyor.

Sesler: “Harika!.. Ne dansı!.. Rus usulü?.. Bravo!.. Daha. .. Bana Rus numaralarını göster ... Bahse girerim ki o Rus balesinden!

Vladimir: Teşekkürler! Ama ben profesyonel bir dansçı değilim...

Müzisyenler de onu selamlıyor. ve onlara yaklaşır.

Vladimir: "Yapabilir miyim..."

Grup lideri: Sessiz olun! Bay Vladimir'i dinleyin!

Vladimir: Teşekkür ederim. Misafirperverliğiniz ve samimiyetiniz için teşekkür ederiz!”

Bir alkış tufanı daha.

Vladimir: "Savaş sırasında bir çocuktum ama babam bana Nazilerin yenilgisinden sonra Almanya'da tanıştığı Amerikalılarla olan yoldaşça dostluğu anlattı ..."

Teşvik edici ünlemler.

Vladimir: "Sonra ülkelerimiz arasındaki ilişkiler kötüleşti ... Ama şimdi, akrabanız Bay Spencer ve kızının harika girişimi sayesinde ... Belki de babamın çok değer verdiği şeye doğru bir adım atacağız"

Alkış.

Vladimir: "Ve bu akşam sana minnettarlığımın bir göstergesi olarak .."

Orkestradan bir keman ister. Çalmaya başlar Büyülü sesler duyulur: eski Rus klasikleri - ateşli, romantik . tutkulu. Dinleyenler büyülendi. İki yaşlı adam el ele tutuşur. Adam dişleriyle sakız çiğnemeyi bırakıyor. Vivian'ın gözleri ıslak. Ve keman sihirli bir şekilde ilahi güzellikte bir şey hakkında, mutluluk, mutluluk, aşk hakkında şarkı söylüyor. Ve bu artık Vivian'a eskisi gibi düşünülemez görünmüyor.

Vladimir kemanı indirir. Sessizlik. Ve şiddetli alkışlar. İnsanlar Vladimir'i çevreliyor, ona sarılıyor. Vivian Smiling'den blok. kalabalıktan uzaklaşır. Yüzü sanki bir iç ışık tarafından dönüştürülüyor.

Resimde Spencer'ın evi var. Yarı karanlık bir odada - Vivian ve Vladimir. Sigarasını söndürür, Vivian'a sarılır.

Vladimir: "Seni seviyorum."

Vivian: "Ben de seni seviyorum. Ama o berbat sigaraların kokusu..."

Vladimir: “Rus sigaraları kansere neden olmaz. Onlara alışkın olmayan birini ölümüne boğabilmelerine rağmen. Seni seviyorum".

Vivian: "Rusça söyle."

Vladimir Rusça "Seni seviyorum."

Vivian: "Lütfen ve Çince..."

Hafif gülüşler kaybolur. Oda karanlığa gömülür.

Resimde Vivian'ın yatak odası var. Ay ışığı gecesi. Vivian yalnız uyuyor Uykusunun arasında uzaktan bir polis sireninin sesini duyar . Vivian gözlerini açar. Elini Kimsenin yatağında gezdiriyor. Sirenin uluması büyüyor

Vivian: "Vladimir mi? Sevimli?"

Cevapsız. Vivian bir sabahlık giyer, pencereye gider. Sirenin kükremesi yoğunlaşıyor.

Vivian merdivenlerden koridora iner, sokağa açılan kapıyı açar. Yakınlarda Vladimir'i görür. Takım elbise giymeyi başardı. Sırtı Vivian'a dönük olarak ayakta . Cadde boyunca bir araba sütunu hareket ediyor. İleride sireni tam güçle açılmış bir polis arabası var. Uyanmış sakinler evlerinden dışarı koşar.

Vivian: "Vladimir! Vladimir!

Onu duymayan yarı giyinik, uykulu, bağıran insanlar sokağa döküldü. Bir dizi arabayı işaret ederek birbirlerine işaret ederler. Bunlar askeri cipler! Öndeki arabada - karabinalı Amerikan askerleri.Jiplerin geri kalanında - beş köşeli kırmızı yıldızlarla yeşil bereli yabancı askerler. Bunlar Rus mühendislik birliklerinin avcıları! Vladimir elini kaldırıyor, avcılar onu selamlıyor ve ön ciplerine atlamasına yardım ediyor...

Sürgünler

Durmak! ara. Söz verildiği gibi, okuyucu şimdi bile eğleniyor . belli ki hoşgörüyle sırıtıyor: ateşli Hollywood aşkı. ateşli sarılmalar, pervasız danslar ve sert sigara tadındaki gece öpücükleri birdenbire Rus avcıların Amerikan Appalachians'a bir sirk inişiyle sonuçlandı! Komik bir düşünce misin ? Balagan cazibesi? Zararsız sinematografi? Evet, hayır, Hollywood senaryosu Sovyet askerlerini kahkaha uğruna hiç ön plana çıkarıyor

Ve gerçek bir Moskova gazetecisinin Volkan'ı ziyaretiyle ilgili kırmızı bir söz uğruna yerel gazetenin "Ruslar mı geliyor?" Ve başkentin "Washington Star" ının bununla ilgili haberine benzer eski bir Sovyet karşıtı histeri parolasıyla başlaması tesadüf değil: "Ruslar geliyor! Ruslar geliyor!" Hollywood'dan adaşım gönül yaramın, kendisinden casusluk yaptığından şüphelenen uyanık Bayan Spencer'ı tamamen baştan çıkaramaması da sebepsiz değildi. Ve geceleri uyuyan sevgilisinden uzaklaştığında kendini tamamen ortaya çıkardı . Rus birliklerinin yaklaştığını önceden bilerek sessizce bir takım elbise giydi ve Volkan'a yakın yürüyüşlerini küstahça yönlendirmek için onlara doğru koştu. Bu hikaye saçmalık olsa da, evet, dedikleri gibi, içinde. bir ipucu - iyi arkadaşlar bir ders. Yani, Amerikalı meslekten olmayanlar için bir film dersi.

Ama gerçekte Volkan'a gelişigüzel bir şekilde girip köyü alarma geçirenler Rus askerleri değil, Amerikan basınının küstah muhabirleriydi . Gece yarısı gürültülü bir çete halinde evden eve dolaştılar, pencereleri ve kapıları çaldılar, sakinlerin köprü ile belediye başkanının köprüsüne karşı tutumunu öğrenmeye çalıştılar, Robinett'in kışlasında takıldılar. O ve ben ancak şafaktan önce uyuyabildik Sabah köprüye gittik.

Sabahın erken saatlerinde üç düzine kadın ve kırsal görünüşlü erkek nehir kıyısında bizi bekliyordu. Onlara selam verdim, onlar da. ölçülü bir şekilde cevap vererek, bana gizlenmemiş açgözlü bir merakla ve aynı zamanda endişeyle baktılar . Onlar için benzeri görülmemiş "Koca Ayak" tan daha tuhaftı. bir Marslı, bir Rus gazeteci gibi. Onu görünce istemeden dondular ve dikkatlice yaklaştılar. Şaşkına dönen kalabalıktan sadece küçük, canlı bir çocuk benimle buluşmak için dışarı çıktı:

- Siz bayım, gerçekten Rus musunuz?

-Evet. Lordum. %100 Yankee misin?

- Anneciğim! - küçük olanı ciyakladı. - %100 müyüm?

Kalabalık güldü, mesafeliliğin buzları kırıldı. Belediye başkanı açıkladı:

- Haydi ona kırık köprümüzü birlikte gösterelim!

Yabani otlarla büyümüş bir nehir uçurumundaki kalabalığın arasına girdik . Yosunla kaplı dört beton blok, kalın otların arasında kamburlaştı.Eski köprünün nehre çöken kıyı sütunlarından geriye kalan tek şey bu. Birbirleriyle yarışan köy halkı bana durumu anlattı. köprülerinin yaya, teleferik olduğunu ve yarım asırdan fazla bir süredir burada durduğunu. Bu dönemde sağanaklar, kasırgalar ve sellerden felaketle harap oldu . altındaki nehir eğimini yıkadı. Ve yerel makamlar köprünün onarımı için tek bir dolar ayırmadı. Köylüler onu kendi elleriyle onardılar, kütüklerle desteklediler, tel ve halatlarla bağladılar, ancak bir şekilde yamalanan köprü sürünerek uzaklaşmaya devam etti ve üç yıl önce selde Tag nehrine çöktü . O zamandan beri, Batı Virginia yetkililerinden acil yardım için yalvarıyorlar .

Robinette ve komşuları, yok olan köprülerinin kalıntılarının etrafında kederli bir şekilde toplandılar . Karşı kıyıdaki dar dağ nehrinin arkasında asfalt bir yol vardı. Arabalar ve kamyonlar üzerinden kaymış olsun. Orada, otoyol ile nehir arasında kışlalar kalabalıktı, onlardan bize olan mesafe altmış metre kadardı. Ama öte yandan, en azından insanlar, çocuklarını okula gönderme korkusu olmadan yaşadılar, paniğe kapılmadan hasta bir akrabaya doktor çağırabildiler, yemek için yasak yola gizlice girmediler, düşmediler. ondan nehre doğru... Ve en müreffeh kapitalist devletin dışlanmışları kasvetli bir şekilde yanımda duruyorlardı. Orada. nehrin karşısında ve burada fare kapanı köyünde. tek ve aynı toprak, tek ve aynı sosyal sistem, tek ve aynı ülke - Amerika Birleşik Devletleri vardı.

beni köylülerle tanıştırmaya başladı . Bunlardan biri - yaşlı bir madenci William Mounts - koltuk değnekleriyle kıyıya topalladı. Binekler A madenindeki bir çöküşün ardından devre dışı kaldı. Bundan önce belediye başkanıyla birlikte yerel bürokratların ofislerinde yorulmak bilmeyen bir yürüyüşçüydüler ve onları Volkan'ın nüfusu için köprüyü restore etmeye boş yere ikna ettiler :

-Artık koltuk değnekleriyle yöneticilerimizin konutlarında dolaşamam. Ve yetkililere yalvarmanın artık bir yararını görmüyorum. Arkadaşım John akıllıca davranarak sizi içeri davet etti. John'un Ruslara şikayet etmesini onaylıyoruz. Halk arasında yeni bir köprü için solan umut yeniden canlandı.

Yaşlı evcil hayvan ev hanımı Mira Holly de ona katıldı:

- Geldiğin iyi oldu. Ve sonuçta kimse şikayetlerimizi dikkate almıyor. Kadınlarımız çocuklarını okula gönderirken nasıl ağlarlar bir bilseniz Demiryolu boyunca uzanan bu şeytani yolda Mary Alles adlı bir kıza geçenlerde tren çarptı. Annesi kederden öldü ve o ölürken buraya doktor bulamadık.İki adamımız yokuştan nehre düşüp boğuldu.Ve bu ilk kez olmuyor. Başka kimi gömmemiz gerekiyor?

Kömür madeninden genç, şişman bir bayan, kızıl saçlı ve güzel Linda Mann konuşmaya müdahale etti:

-Günde iki kez Volkan'dan madene gidip geliyorum. Bir keresinde yağmurda bir kıyı yolunda kaydım, bir uçurumdan aşağı düştüm, ancak bir çalıya tutunmayı başardım ve sırf bu yüzden boğulmadım . Nehrimiz dağlık, su buzlu ve anında donuyorsunuz. Belediye başkanının çalışmalarını destekliyoruz. Şimdi sizin yardımınızla köyü kurtarmaya çalışıyor . Bize anlayış göstermenizi rica ediyoruz...

Nehirden tekrar Robinette'in kışlasına gittik. Orada hem yaşlı hem de genç birçok insan kalabalıktı. Çocuklar, denizaşırı konuğa meraklı bir şekilde bakarak sakince davrandılar. Yetişkinler bisküvi eşliğinde çay içtiler, belediye başkanı bana eyalet valisinden ve Amerika Birleşik Devletleri başkanından gelen, çökmekte olan köprünün yeniden inşa edilmesini son derece kibar bir şekilde reddeden resmi mühürlerle süslenmiş yanıt mektuplarını gösterdi . İri yarı bogatyr-madenci Oscar Holpi öfkeyle şunları söyledi:

- Ablam Mira, ben ve yedi kişi daha tüm devlet kurumlarını dolaştık, yeni bir köprü yapılması için köy dilekçelerimizi yaydık. Üç kez eski vali Arch Moore'dan randevu istedik. başkan bizim için araya girmek istemedi. . Başka kime sorulacak? Belediye başkanımızın Rus işçilerine, onların hükümetine dönmeyi düşündüğü doğru!

Postacı Phyllis Blankenship ekledi:

- Vali Moore'un bizi nasıl kandırdığını hatırlıyorum. Vopkan'dan dokuz kişilik bir heyet ile ona gittik. Vali bizi dinledi, okşadı . güvence verdi. Bizim yanımızda telefonu aldı ve birine havladı: “Bu köprünün hemen yapılmasını emrediyorum!” Güvende ve memnun ayrıldık. seninkini aldın mı Ve bizi kandırdı, kandırdı. Telefonda kimseye bir şey sipariş etmedi, sadece gözümüzün önünde aldatıcı bir oyun oynadı. Yetkililerin hilelerinden ve reddetmelerinden bıktık Ruslardan yardım istememiz iyi bir yaşam için değil . ama çaresizlikten.

Belediye başkanının ziyaretçileri dağıldığında, kışlasının ayrı bir dolabına yerleşmeme izin verdi, burada gördüğüm ve duyduğum her şeyi bir deftere yazmaya başladım, aceleyle notlar alarak bölmenin arkasından metalik tıkırtılar duydum . Köşesinden dışarı baktı ve daktilonun önündeki masada oturan Robinette'i gördü. İki parmağını sert tuşlara beceriksizce dürttü ve bana dönerek şöyle dedi:

Moskova'ya bir mektup göndermek istiyorum . Bana teslim olur. Rusya'ya telgrafımın burada kesildiğini ve gönderilmediğini. Bununla birlikte , Rus yardımının neden son şansımız olduğunu anlayamayacak kadar kısa ve özdü. Onu tarif etmeye çalışıyorum. Ama anlaşılır bir şekilde çalışmıyor Ruslara anlamaları için nasıl açıklayabilirim? Yardım edebilir misin?

"Yapamam," diye yanıtladım. - Böyle bir mektubun tamamen sizin tarafınızdan yazılması gerekiyor. Burada buluşamam.

- Evet, kötü bir okur-yazarım. diye homurdandı. - Okulu bile bitirmedi. Ve Rus liderlere hangi sözlerin acıması gerektiğini bilmiyorum.

- Akıllı değilsin. - Söyledim. - Çalışan bir adamın açık sözlü sözleri her zaman anlaşılırdır. *■

Onu bölmenin arkasında bıraktım ve sonra uzun bir süre boğuk bir tak-tak-tık kulaklarıma ulaştı.

Ona tekrar baktım ve sessizce geri çekildim: o. mektuba dokunarak ve beni fark etmeden gözyaşlarını sildi, bu yüzden bu mesaj çok zor oldu. Kendinize hakim olun:

"Moskova. Kremlin. Sayın Brejnev

Sevgili Sovyetler Birliği Başkanı, benim adım John Robinet. ABD'nin West Virginia eyaletinde yaşıyorum. Ben fakir bir çalışan adamım ve şimdi işsizim. Babam bir maden işçisi. Sana bu mektup kadar mektup yazmadığımı hemen söylemek istiyorum . bu nedenle, eğer izin verirseniz, bana karşı hoşgörülü olun.Hayatta tek bir endişem var, o da yaşadığım topluluktaki insanlar. Nasıl bir topluluk olduğunu size açıklamaya çalışacağım.

Biz çok fakiriz, Tag Nehri kıyısında yaşıyoruz. Yanında demiryolu hattı var . Köyümüzün erkekleri yakındaki madenlerde çalışıyorlar ve madenlerden bize ulaşmak için demiryolu raylarından iki mil yol almamız gerekiyor ama orada yol demiryolu sahibi tarafından bize kapatılmış - Kuzey Batılı şirket.Yine de köyümüzde bakkal olduğu için yemek için bu yolu yapıyoruz.Ama yiyecek ve herhangi bir eşya taşımamız bile yasaktı.Firma her yere "Girilmez" tabelaları astı . bu yüzden çocuklarımızı yasal olmayan bir şekilde okula götürüyoruz. Ve bir doktor bulmak için 26 mil gitmelisin. Sık sık merak ediyorum: demiryolu şirketi nasıl olup da insanların yaşamasını bile yasaklayabilecek kadar gücü ele geçirmeyi başardı ?

Cemaatimizin bekası için devlet yetkililerimizden nehrin karşısına bir yol veya köprü yapılmasına yardım etmelerini rica ediyorum. Bunu hem yerel yetkililere hem de başkana yazdım ve onlardan hep aynı cevabı aldım: "Üzgünüm, bunun için paranız yok."

Bu nedenle, şimdi size ve ülkenizin emekçilerine yalvarıyorum, aranızda ne tartışırsınız - bize bir şekilde yardım etmek mümkün mü? Ve bu konuda size nasıl yazacağımı bilmiyorum ama yine de beni anlayacağınızı umuyorum. Daha önce eski valimiz bize köprü yapma sözü verdi. Sonra yeni vali geldi ve hatta beni kabul edeceğine söz verdi, ama şimdi beni içeri almıyorlar. Federal yetkililerden de yardım istedim ve yine cevap verdiler: "Üzgünüm, para yok."

Evet, kendim için değil, çocuklarımız ve yaşlılarımız için soruyorum! Çok fakirler. Bize gelseydin her şeyi kendi gözlerinle görür, kalbinle hissederdin. Hayatımızı anlatmak benim için alışılmadık bir durum ve hangi kelimeleri seçeceğimi bilmiyorum, yine de söyleyeceğim. Sana ve halkına, kalbim kanıyor . insanlarımızın nasıl acı çektiğini ve öldüğünü gördüğümde. Kuyu. kaçmamız lazım , buradan çıkar mı? Niçin burası bizim evimiz doğup büyüyüp toprağa yatacağımız yer.Yaşlılar derler ki neden bırakalım toprağımızı en iyisi bugün burada çukurlar kazıp içine gömelim. ” Ve yeni bir yere taşınmak ve bir kurum hakkında paramız yok . Örneğin nereye gidilir. Polly Harley, eğer 94 yaşındaysa? Ruhum parçalandı. Diğer sakinler de aynı şekilde acı çekiyor. Bizim için kötü, köprüsüz olması çok kötü.

Umarım tüm bunları çalışanlarınıza açıklarsınız ve onlar da bizi anlar. Dünyanın her yerinde bu tür çalışan birçok insan var ve ben de onlardan biriyim Beceriksiz dili bağışlayın. Kalbimin derinliklerinden yazıyorum, kalbinize dokunmaya çalışıyorum.Sonsuz sevdiğim halkımız için dua ediyorum . Bu sona eriyor ve size diliyorum. Sizin ve benim halkım sonsuza dek barış ve uyum içinde yaşarlar.

Tüm kalbimle John Robinette West Virginia. Volkan.

Mektubu tamamladıktan sonra belediye başkanı beni aradı ve yazdıklarını yüksek sesle okumaya başladı. Ama sonuna kadar okuyacak vaktim olmadı: yumruklarla barın ön kapısına vurdular. Yine koşan Amerikalı muhabirlerdi . Güldüler ve bağırdılar:

- Haberler! İnanılmaz haberler! Radyo ve televizyon , Rockefeller yönetiminin Charleston'dan gelen kodamanlarının bir basın toplantısını yayınlıyor . Yetkililer Volkan için acilen yeni köprü yapacaklarını açıkladı! Rus gazeteciye bir an önce çıkmasını tavsiye ediyorlar!

Gerisini Amerikan gazetelerinden alıntılarla tekrar anlatacağım. Ertesi sabah, Herald Dispatcher şunları bildirdi:

"Valimizin niyetinin haberi Volkan'a ulaşır ulaşmaz, Belediye Başkanı Robinette gösterişli bir şekilde tükürdü ve-

- Köyümün ahalisi bir sürü boş söz duydu, biz onlara inanmıyoruz. Ve belki de olmazsa olmaz bir şartla, köprünün inşasına ilişkin valinin imzaladığı resmi belgeyi göreceğime inanacağım.”

The New York Times'daki yazının başlık paragrafı şöyleydi:

"Volkan köyünde yaşayan bir Rus gazeteci, Sovyet basınının güçlü gücünün Batı Virginia eyaleti yetkililerini bu küçük topluluğun yeni bir köprü kurmasına yardım etmeye zorladığını iddia ediyor."

Batı Virginia büyükşehir gazetesi The Sunday Gazette Mail, Volkan'dan bildirdi:

“Batı Virginia'nın güneyindeki bu perişan toplulukta insanlar artık kendi iyilikleri için uluslararası siyasetin yabancı köprü kurucular tarafından nasıl doğabileceğinin sırrını öğrendiler Dün bir yaşlı Volkan konuştu.

- Yetkililerden bir şey elde etmek istiyorsanız, bundan sonra bence bunu Ruslara sormalısınız. Açıkça emin olun : Rus adamın buraya geldiği güne kadar yetkililerden bize bir köprü yapmalarını boşuna istedik ve ondan sonra halkımız bizi hatırladı : “Köprü ister misiniz? TAMAM!"

Bu arada dün Volkan'daki o Rus gülüyordu.

- Tahmin et - neden aniden köye yeni bir köprü sözü verdiler?

Bunlara şaşırdığını da dile getirdi. Amerika Birleşik Devletleri kadar zengin bir ülkenin bazı vatandaşlarını sefil bir yaşama mahkum etmesi. Köyün sakinlerinden Lula Taygart, Andronov'la dayanışma içinde. Diyor

- Bu Rus buraya gelmeden önce, yetkililerimize bize bir köprü yapmaları için yalvardık. Şimdi bir söz verdiler. Yine de Volkan'a köprü yapacaklarına inanmıyorum. Daha önce de seçim kampanyalarında bunun sözünü verdiler. Ve yine Rusların gelişi nedeniyle söz verdiler. Ayrıldıktan sonra muhtemelen her şey değişmeden kalacak. Yazık tabii ki. Ve bu Rus'un kibar ve arkadaş canlısı bir adam olduğunu da ekleyeceğim . Dünyada daha fazla iyi insan olsaydı , o zaman tüm insanlar daha iyi yaşardı.

Posta müdürü Phyllis Blankenship, Andronov'un ziyaretinden endişe duyan yetkililerin köprüyü yalnızca bu nedenle onarma sözü verdiklerini de söyledi. Bu sonuçtan memnun."

Ancak Belediye Başkanı Robinette benden ayrıldığında zaferine sevinmedi.

Sen gittikten sonra bizi kandıracaklarını tahmin ediyorum ama Volkan'ı boşver Gördüklerini Moskova'ya bildir. Ve sana mektubumu göndereceğim. Her ihtimale karşı bir kopyasını kaydedin. Chіo ("Gelecekte ne olursa olsun, manevi desteğiniz olmadan yapamayız.

hollywood mutlu son

Ve şimdi, sonsözümün beklentisiyle - Hollywood senaryosunun sonu.

Çerçevede - Volkan boyunca ilerleyen Rus avcıları. Vladimir'in ön ciplerine atlamasına yardım ederler, Vivian ona doğru koşar.

Vivian: "Vladimir! Ne oluyor? Bu askerler nereden geldi 7 »

Vladimir' "Yoldaşlar, bu Bayan Vivian Spencer. Vivian, Albay Nesterov ile tanışın. Bu da Yüzbaşı Antokolsky, ardından Yoldaş Levitan, Yoldaş Surikov.

Vivian: "Anlamıyorum. Önerilerinizi içeren bir raporu henüz Moskova'ya göndermediniz."

şantiyenin teknik bir tanımını da içermesi uzmanlarımız tarafından önceden öngörülmüştü ."

Askerler Rusça: “Size sağlık dileriz, sevgili hanımefendi! Ve yapma. Yürü! Yürü! Yürü. küçük kız kardeşler?

Askerin sözlerinin anlamını anlayan Vivian, cübbesine daha sıkı sarıldı.

Vladimir: “Üzgünüm, gitmem gerekiyor. Bensiz kahvaltı yap. sonra döneceğim"

Vivian: Ama nasıl? Düşündüm.. "

Vladimir: “Daha çok kahve iç! Bu yardımcı olacak!"

Cip, Vladimir'i Vivian'dan uzaklaştırır, Rus avcılar şapkalarını ona doğru sallarlar, şaka yollu birbirlerine ve Vladimir'e dirsek atarlar. Vian, yanından hızla geçen konvoyu izliyor. Çocuklar arabaların yanında dönüyor, neşeyle bağırıyorlar. Dehşete kapılan bölge sakinleri Vivian'a akın eder.

Sesler: Neyin var? Bu bir işgal!.. Rus sabotajcıları !.. Ve duyduğuma göre Çinliler de geliyor!.. Dehşet!.. Köprüye gidiyorlar!.. Bayan Vivian, neler oluyor?

Vivian: Panik yapma! Herşey yolunda".

Adam: "Bize köprü mü yapacaklar?"

Vivian: "Nasıl bileyim!"

Kadın: "Baban her konuda bilgiliydi..."

Vivian: Ben de çözeceğim ve sana açıklayacağım. O zamana kadar sakin ol! Her şey yoluna girecek. Potherpide. Değiştirmem gerek."

Eve giriyor. İnsanlar ona endişeyle bakıyor.

Çerçevede - köprünün yakınında bir nehir eğimi. Ruslar ordu çadırları kurdu. Sappers köprübaşını inceler. Jeodezik ekipman yerleştirildi.Tripodlar üzerinde optik aletlerle bölgeyi inceliyorlar.Fotoğraf çekiyorlar. Sahilin her köşesini arıyorlar. Tüm yeni cipler orada yuvarlanıyor. Amerikan polis memurları, seyirci kalabalığının saldırısını durduruyor. Vladimir, Rusların arasında yürüyor . onlarla kendi dillerinde konuşur, onlara eski bir köprünün kalıntılarını gösterir.

Vivian, meraklı insan kalabalığının arasından debelenir. Polis tarafından tutuklanır ve onlarla şiddetli bir şekilde tartışır. Uygun Rus askerleri. Bir tartışma alevlenir. Gürültüyü duyan Vladimir, Vivian'ı fark eder.

Vladimir: "Merhaba. Çavuş, bırak geçsin!"

Vladimir'in yanında duran bir askeri mühendis olan Surikov, ona alaycı bir şekilde göz kırpıyor. Vivian'a yaklaşırlar.

Vivian: "İhtiyacım var. Vladimir, seninle yalnız konuşmak için.

Vladimir: "Özür dilerim. Surikov İngilizce konuşmayı anlamıyor.

Surikov kurnazca: “Politika ve köprüler doğar ve ölür! Ama aşk sonsuzdur! Denizin üzerinde gün doğumu kadar güzelsiniz hanımefendi."

Vivian: "Ne dedi?"

Vladimir, cesur Rus tiradını İngilizceye çevirir.

Vivian: "Merhamet et. Ama seninle özel olarak konuşmam gerekiyor."

Smart Surikov kenara çekiliyor.

Vivian. "Köprüyü gerçekten inşa edecekler mi?"

Vladimir; "Evet. ama biraz zaman alacak."

Vivian: "O zaman burada bensiz idare etmek zorunda kalacaksın. Los Angeles'a geri dönmek zorundayım. Ve karın seni bekliyor

Vladimir: "Ya seninle kalırsam?"

Vivian: Yapmayacağız. Vladimir, birbirinize yalan söyleyin."

Vladimir “Sana yalan söylemiyorum. Evliliğim senin köprün gibi parçalanıyor."

Vivian. "Birlikte olmamız imkansız. Bu bir kendini kandırma serabıdır. Los Angeles'a gitmeliyim,

Vladimir: "Bunu gerçekten istiyor musun?"

Vivian yüzünü görememesi için arkasını döndü.

Vivian: "Evet."

Elini ona uzatır ama kadın ondan irkilir ve uzaklaşır. Polis bariyerini geçer .

Kalabalıktan ona bağırırlar: “Köprü mü yapacaklar? Bayan Vivian, size ne söylediler? İnşaat ne zaman başlayacak?

Cevap vermeden ayrılır.

Çerçevede - Vivian evinde ağır bir valizi sürükleyerek merdivenlerden iniyor. Ve yine serenanın yakın ulumasını duyar. Pencereye gider, perdeleri açar, siyah bir limuzin ve polis motosikletlilerin eve doğru geldiğini görür. Beş saygın beyefendi limuzinden iner ve aralarında Vivian, Vali Rockefeller ve hukuk danışmanı Wayne'i tanır.

Çerçevede - Spencer evinin oturma odası. Vivian ve vali kanepede oturuyorlar. Önlerinde, Vane gergin bir şekilde odanın içinde fırlıyor. Üç Rockefeller sekreteri uzakta durmuş, bekliyorlar.

Wayne: "Utanç verici! Gerçekten, Vivian, bir rezalet! Valiyi utandırdın!”

Vivian: "Umarım vali, babamla benim sadece bir köprü inşa etmek istediğimizi anlar."

Wayne: Herkes babanın iflah olmaz bir eksantrik olduğunu biliyordu. Ama uluslararası sonuçlarını hesaba katmadan böyle bir maceraya girişmek caiz midir ?

Vali: "Sakin ol, Wayne. Bayan Spencer'ın hassas durumumuzu dikkate alacağına inanıyorum.."

Vivian: "Tabii, Vali."

Vali: "Bana Jay demeniz yeterli."

Vivian "Ve sen de ben - Vivian."

Vali: "Harika, Vivian. Köprünün tarihine gelince . Dikkatimi çoktan çekmişti...

Vivian: "Zorla."

Vali: Evet, katılıyorum. Bu nedenle, bugün yanlış anlaşılmayı daha kabul edilebilir bir şekilde bitirmek istiyorum.

Vivian "Rusları Batı Virginia'dan çıkarma arzunuz ne anlama geliyor?"

Wayne: "Doğal olarak istiyoruz! Ama şimdi neye benziyoruz?

Vali: "Sakin olun. Wayne, Vivian'la iyi anlaşacağımıza eminim."

Vivian: "Bir fincan çay, Jay?"

Vali: "Sevgili Wayne, sekreterlerim limuzinden bir termos kahve almanıza yardım edecek."

Wayne: Kahve mi? Tamam, hadi…”

Vali gülümser ve Ohr, Wayne'den kurtulmak için makul bir bahane bulur , böylece Vivian'la kafa kafaya gelebilir. Sekreterler , Wayne'e oturma odasından çıkarken eşlik eder. Vali, kanepede Vivian'a doğru ilerliyor.

Vali: "Bu sabah nehrin karşısındaki komşumuz Kentucky valisiyle konuştum."

Vivian: “Rusların ortaya çıkmasından hemen sonra 9 ”

Vali: Evet. Ve komşumuz, Volkan için her iki devletin de köprüye yönelik tutumunu acil ve kararlı bir şekilde değiştirme konusunda benimle açıkça anlaştı.

Vivian: "Bir köprü inşa edecek misin?"

Vali içini çekiyor. Kıkırdar. Olumlu anlamda başını sallar . bu bayanın parmağının etrafında daire içine alınamayacağını

Vali "Vallahi onu da yapacağız."

Vivian: "Hemen mi?"

Vali: "Daha da hızlı."

Vivian: "Ve şimdi de benim huzurumda verdiğin sözü imzalar mısın?"

Vali: "Eyvah. Üzerimde devlet mührü yok. İmzama inanıyor musun?

Vivian: "İşe yarar. Ama notere göndereceğim."

Vali, iş becerilerine hayran kalıyor ve bunu saklamıyor

Vali: "Devlet saymanı olmamı ister misiniz?"

Teşekkürler. Jay, ama başka planlarım var."

Vivian ona ilk kez gülümsüyor. Kıkırdar. O da gülüyor, birbirlerine bakıp sağır edici bir şekilde gülüyorlar. VALİ SEKRETERİ ve kahve termoslarıyla Vane girer. Vivian ve vali kahkahalarla yuvarlanarak onlara bakıyorlar.

Çerçevede - kırmızı bir Mercedes ıssız bir otoyolda bir otobüs durağına yanaşıyor Vivian ve Vladimir Mercedes'ten iniyorlar . Birkaç gün önce burada normal otobüsten indiğinde yaptığı gibi yine çantasını tutuyor Ama şimdi Vivian Vladimir'e bakmamaya çalışıyor. Ruh halini gizlemek istiyor.

Vladimir: "Tatlı bir gün daha..."

Vivian: "Evet."

Vladimir: "Köprüyü senin için yapmadığımız için üzgünüm. Surikov öyle bir mimar ki, köprü bin yıl ayakta durabilirdi.”

Vivian: "En iyisi oldu. Ve köprü senin sayende kurulacak sensiz. ."

Vladimir: "Hayır, ben her şeyi farklı planladım. Eğer bir köprü kuracaksak, emeğimizi onun içine koyalım." ruhlar, kalpler, o zaman bunu asla unutmazsın”

Vivian: "Ve böylece unutmayacaklar. Sana söz veriyorum..."

Yine köprüden bahsetmişken sözlerine çifte anlam yüklüyorlar: Otoyolda bir otobüs gösteriliyor.

Vivian: "İşte bu..."

Vladimir: “Köprü hakkında yazacağım. Ve dönüş. Burada olacak mısın?"

Vivian: "Hayır. Sana söylediğim gibi California'ya gideceğim"

Otobüs onlara yaklaşıyor.

Vladimir: "Unutma! altı ay içinde! Köprü altı ay sonra bitecek, beni bekleyin! Gelecek bahar sana döneceğim. Hayata yeniden başlayacağız!"

Vivian. "Burada olmayacağım."

Otobüs yavaşlıyor. Vladimir, Vivian'a sarılır ve onu öper. Kaçmaya çalışır ama onun yerine ona sarılır. Otobüsün kapıları açılır. Yolcular camlara yaslanır. Şoför uzun bir korna çalar . Vivian, Vladimir'den ayrılır ve otobüse biner.

Vivian: Bu çılgınlık! Burada olmayacağım!"

Vladimir otobüsten atlar ve Vivian'ı öper. Yolcular alkışlar, ıslık çalar, gülerler. Vladimir onlara döner ve otobüs kalkar. Otobüs köşede gözden kaybolurken Vivian kaybolmuş bir şekilde izliyor.

Ekran kararır, kararır, söner. Lirik bir melodi duyulur, yavaş yavaş ekran aydınlanır ve üzerinde Volkan'ın evleri belirir. Köy , cadde boyunca gözle görülür bir şekilde canlandı, insanlar koşuşturuyor, tahtalar pencere ve kapılardan yırtıldı, alıcılar açılan dükkanlardan çıktı, çocuklar yeniden canlanan okulun önünde sıkı sıkıya durdu.

Çerçevede - Volkan boyunca küçük bir ekonomik model araba sürüyor. Vladimir sürüyor. Bıyık bıraktı. Amerikan kıyafetlerine benziyor. Arabayı Spen Serov'un evinde durdurur. Kapı ziline basar. Kimse cevap vermiyor. Kapı kilitliydi . Vladimir yaya olarak nehrin kıyısına gider.

Vivian nehir kenarında bir ağacın altında oturuyor. Yüzü üzgün. Boş gözlerle nehre bakıyor . Sonra çimenlerden kalkar ve ağır ağır köye doğru yürür, ama birdenbire ürperir ve donakalır: Bir adam hızla ona doğru yürümektedir . Gözlerine inanmıyor' Ve yine de onlar Ona doğru koşuyor. Ve ondan bile daha hızlı. Onu alır. sıkar, öper. Ve o saniyelerde, birleştirilmiş figürleri ekranda öyle bir kayıyor ki, arkalarında Yeni bir Köprü beliriyor!

sonsöz

Volkan'dan ayrıldığımda köprü henüz yapılmamıştı. John Robie beni Kentucky nehri kıyısındaki otobüs terminaline götürmedi . Ayrılırken John ve ben öpüşmedik. Bu, Amerika Birleşik Devletleri'ndeki erkekler arasında yaygın değildir ve Amerikalı muhabirler etrafımızda uçup gitmediler: basındaki duyumları göz kamaştırıcı, ancak havai fişekler gibi kalıcı değil. Volkan için köprü heyecanı çoktan söndü. Ve otobüs duraktan ayrıldığında yolculardan hiçbiri yoktu . benim dışımda, boş otoyolda geride bırakılan yalnız adama dönüp bakmadı.

Otobüs beni Tag Nehri boyunca kıvrılan dar bir yoldan kuzeye götürüyordu. Son sızıntısı korkunç bir mucize gibi . kıyı köylerini yedi. Nehrin yanındaki ahşap evler, duvarlarda gedikler açmıştı. Nehrin yamaçları kirli tahtalar ve ezilmiş pencere çerçevelerinin artıklarıyla doluydu. masalar, tabureler , yataklar. Sığ suda sıkışmış, çamurla kaplanmış buruşuk leşler nehre sürüklenmişti.

Yolcu arkadaşlarımla konuştuktan sonra, burada, Volkan'ın onlarca kilometre kuzeyinde, nüfusun her yıl yıkıcı sellerden muzdarip olduğunu öğrendim. Ve Tag'ın son selinde üç köy çatılarına kadar sular altında kaldı. Yüzlerce evsiz, çevredeki Appalachian tepelerinde selin bitmesini beklemek zorunda kaldı Tag kıyılarında yaşayanlar, yetkililerden uzun yıllardır nehir üzerinde koruyucu bir baraj inşa etmelerini istiyor, ancak Rockefeller eyalet valisi bunun için para vermiyor. yapı. genel olarak Volkan için köprü ile aynı hikaye.

Bir hafta sonra Belediye Başkanı Robinette New York'ta beni aradı:

gittikten sonra yönetimin bize köprü yapma sözünü tutmamasından endişelenmiştim ."

- Ben hatırlıyorum

- Bu doğru! belediye başkanı haykırdı. - Köyümüzün güneyinde Tag'ın şalgam yatağında , büyük bir toprak sahibi şimdi devlet yetkililerini söz verilen köprünün inşaat alanını Volkan'dan bu zengin adamın topraklarına kaydırmaya ikna ediyor Ve Vali Rockefeller tarafından himaye ediliyor!

- Ne olacak?

- Vali ile kaçınılmaz çatışmamız olacak Peki mektubum Moskova'da nasıl karşılandı?

- Henüz bilinmiyor.

- Ama bir cevap verecekler mi?

-Eminim yapacaklardır.Yetkililerinizin size tavizler verdiğini ve bir köprü yapmayı üstlendiklerini bildirmeme rağmen.

- Adamlarına bizi tekrar kandırmak istediklerini söyle! Desteğiniz olmadan hiçbir şey başaramayacağız. Zaten senin üzerinde. Jonah, hala güvenebilir miyiz?

-Evet. John.

Batı Virginia'daki nehir köprüsüyle ilgili makalemin Literaturnaya Gazeta'da yayınlanmadığını Robinett'ten sakladım.Üstelik Litpazta'nın genel yayın yönetmeni Alexander Borisovich Makovsky, bu makale için beni müthiş bir şekilde azarladı :

- Seni aptal yapan neydi? Andronov, belediye başkanı arkadaşınızın Leonid Ilyich Brejnev'den Amerikan köyündeki köprünün restore edilmesine yardım etme talebiyle ilgili mektubunu kamuoyuna açıklamak için mi ? Yayınlarsak, o zaman ne tür bir skandal karmaşası ortaya çıkar? Yurdumuzun dört bir yanından bu tür yüzlerce mektup uçar gider ABD Başkanı'na yalvarır, yıkılan köprüler, asfalt köy yolları onarılır, yanmış evler yapılır, farkında mıydınız ? Sana her zaman nazik davrandım ve şimdi söylüyorum: aptalı oynamayı bırak. Size verilen işe devam edin.

Onunla çelişmeyi yararsız ve mantıksız buldum. Bir bakıma haklıydı Baş editörle polemik olmadan, SBKP Merkez Komitesine şahsen Genel Sekreter L. I. Brejnev'e işçi yerleşiminde yaşayanları destekleme önerisiyle resmi bir mektup yazmaya karar verdim . Volkan, bir istisna olarak, küçük gibi görünen bir soruna Amerikan basınının büyük ilgisini çekti.

Bu arada, Appalachians'tan yalnız bir Don Kişot, her şeye gücü yeten Rockefeller'a saldırdı. Volkan Belediye Başkanı, eyalet başkentine giderek kentin gazetecilerini aradı ve basın toplantısı düzenledi.

- Valimiz - dedi Robinette - demokrat gibi davranıyor. Göreve aday olurken, o, John Rockefeller, seçmenlerin onu gösterişsiz bir şekilde ailesinin takma adı Jay ile çağırmalarını önerdi . Ondan aldığım mektubu dinle:

"Sevgili Bay Robinette! Volkan'da köylü kardeşlerinizin ulaşım sorunundan uzun zamandır haberdarım. Ve şimdi sana yardım edebilirim. Lütfen Batı Virginia'nın, eyaletimizin belirli bölgelerindeki nüfusun yaşamının karanlık yönlerini abartan daha fazla olumsuz yutturmacaya ihtiyacı olmadığını unutmayın.

- Ama şimdi bu sözden kaçıyor? belediye başkanı devam etti. - Ben de safça Jay'in iyi bir adam olmasını umdum. Sözünü tutmadı. Ve artık bu tipe güvenmiyorum ama umarım Ruslar için.

Rockefeller, cüretkar meydan okumaya yanıt olarak, küçümseyici bir şekilde sessiz kaldı . Ancak sekreterleri saygısızca bağıran kişiye telefon etti ve ağır cezalardan kaçınmak için " bizimle alay edilmemesini" önerdiler ve "alenen hakaretler" için para ödemekle tehdit ettiler. Ve gazetelerde ona "buzoter" dediler.

Bununla birlikte, Robinet, o zaman vali ile eşitsiz bir düelloya karar verdi. seçmenlerin beğenisini kazanmak için mirasının etrafında dolaşırken, maiyetiyle birlikte Volkan yakınlarındaki Metevan kasabasından geçti. Valinin konvoyu Metevan'ın ana caddesine ciddi giriş yaptığı anda Robinett, Rockefeller'ın limuzininin üzerinden koştu, onu arabadan inmeye ve kaçan kasaba halkının gözü önünde iddiaları dinlemeye zorladı . hatta basmakalıp bir gülümsemeyi başardı, kalabalığa el salladı ve gitti. Ancak o andan itibaren, sonraki olayların da doğruladığı gibi, eleştirmene acımasızca davranmayı kötü niyetle planladı.

Yine de Robinette kısa vadeli olumlu bir etki elde etti.Gazeteler onun Rockefeller ile olan çatışmasını resmetti. Yeni duyumun arkasındaki mantık iki yönlüydü. Birincisi, kampanya sırasında valinin en büyük vaadi, bozuk dağ yollarını onarmak, eksik köprüleri inşa etmek ve yıkıcı sellere karşı barajlar yapmaktı. Verdiği sözlerin neredeyse hiçbiri tutmadı. Böylece belediye başkanının aldatılan köy konusunda kendisiyle teke tek kavga etmesi herkesin dikkatini çekmiştir. Ayrıca basın, anekdot niteliğinde bir olay örgüsüne sahip muhteşem bir gösteriyle halkı eğlendirme fırsatını değerlendirdi: Yalnızca Jay değil, aynı zamanda "mavi kanların prensi" lakaplı John Rockefeller, köksüz ve işsiz bir kabadayı tarafından saldırıya uğradı. Eşsiz eşleşme: ringde - prens ve fakir! Gong! İlk tur! Saniye! Bahislerinizi yapın bayanlar ve baylar! Hey. dilenci aptal, bayılana kadar ne kadar dayanabilirsin?

Gazete savaşındaki iki dövüşçünün tek bir ortak noktası vardı: onlar akrandı. Ve dolar cinsinden ağırlık kategorileri şu şekilde belirlendi: Rockefeller'ın on milyar dolarlık bir aile sermayesi var. Robinett, Moskova'ya gönderdiği telgrafı ödemek için komşularından 15 dolar borç almadan kısa bir süre önce , Rockefeller kampanyasına 13 milyon dolar harcadı ve kendisine verilen her oy için 30 dolar ödedi . Seçimden sonra titiz bir muhabir valiye sormuş:

- Bana dürüstçe söyle, kişisel olarak ne kadar paran var?

- Dürüst olmak. - Rockefeller sırıttı, - o zaman bende senden çok, çok, çok kat fazla var.

Amerika'da milyonerlerin takım elbiseleriyle değil, yalnızca çek defterleriyle tanımlandığına dair yaygın bir inanış var. Ancak bu Robinette ve Rockefeller için geçerli değil. Birincisi, hem paçavralar içinde hem de bir deri bir kemik suratla fakir bir adam, ikincisi, neşeli, sağlıklı, zarif bir şekilde giyinmiş, ince yapılı belediye başkanından bir buçuk kat daha uzun . Robinett gençliğinden beri yeraltı işlerinde sağlığını mahvederken , Rockefeller milyarlarcasının veliaht prensi ayrıcalıklı Harvard Üniversitesi'nin sera atmosferinde gelişiyordu. John Robinet çocukluğundan beri bir kışlada yaşıyordu ve geleceğin valisi Jay, Pocantico aile mülkünün lüks sarayında büyüdü Bu Rockefeller arazisi iki bin hektarlık bir alanı kaplıyor. Orada çeşmeler, golf sahaları, bahçeler ve egzotik ağaç korularıyla çevrili birkaç saray inşa edildi . Çimler üzerinde yüzme havuzlu çardaklar, tenis kortları, bowling salonu ve bilardo salonu bulunmaktadır. Ahırlarda - temiz havada zıplamayı sevenler için seçilmiş paçalar ve geniş bir parkta motosiklet sürmek için garajda - sessiz elektrikli arabalar ve ayrıca - bu Rockefeller prensliğinin birçok hizmetçisi, sürücüsü, seyisi, koruması ve bekçisi, Avrupa Monaco'dan on kat daha büyük.

Neden, öyle görünüyor. Prens Jay, bahtsız hayatını, doğal afetler ve maden grevleriyle sorunlu Batı Virginia'daki belalı bir valilikle takas edecek mi? Ve ondan sonra. kömür madencilerinin grevlerini bastırmak için eyalet polisini açıkça harekete geçirdiğini. Ve burada kendi nedeni vardı: Batı Virginia'daki en büyük kömür madenciliği şirketi olan Consolidation Coal, Rockefeller'ların finans ve sanayi imparatorluğuna ait . Doyumsuz paragözler hanedanından bir prens, valilik makamını satın almış . şimdi muhteşem sermayesini çoğaltmak adına devlet gücünü kullandı

Ama bu bile onun için yeterli değildi. Gazetelerle yaptığı röportajlarda, ideal rol modelinin merhum amcası, New York Eyaleti eski Valisi ve Amerika Birleşik Devletleri Başkan Yardımcısı Nelson Rockefeller olduğunu defalarca dile getirdi. Bu Rockefeller, yaşamı boyunca ailesinde Beyaz Saray'ın ilk sahibi olma hayalini gizlemedi ve amacına sadece bir adım kala öldü. Ona açıkça sorduğun bir durum vardı: "Ne zamandan beri Beyaz Saray'ı ele geçirmeyi hayal ettin?" Ve cevap verdi: “Erken çocukluktan itibaren. O zaman bile her şeyim vardı. ne diliyorum Başka ne hakkında. Beyaz Saray'ın yanı sıra hayalini kuracak ne kaldı ki?"

Yeğeni de ondan sonra aynı şeyi hayal etmiş. New York Times yetkili bir şekilde "Prens Rockefeller gözünü cumhurbaşkanlığına dikti" dedi . Ve sonra beklenmedik bir şekilde değersiz bir sümüğe kaydı : dilenci bir köyden dilenci bir belediye başkanı, yaldızlı "imajı", yani hırslı bir prensin gösterişli imajını silinmez bir şekilde lekeleyebilir . Böylece, onunla mücadelenin ilk turlarında Robinette, ustaca atılan puanlar sayesinde hayatta kaldı.

Brejnev'e yaptığım dilekçeye yanıt olarak, Volkan belediye başkanı Moskova'dan Litgazeta dışişleri departmanı başkanı Oleg Prudkov tarafından SBKP Merkez Komitesi yönünde imzalanmış bir mektup aldı:

“Sevgili Bay Robinet, Sizin için zor bir anda ülkemizi, Sovyet halkını hatırladınız. Bu şekilde, Sovyet halkının doğasında var olan iyi duygulara saygı duruşunda bulundunuz. Köyünüzün sakinlerinin başına gelen zorluklarla ilgili olarak size başsağlığı diliyoruz . Sovyetler Birliği, barışı güçlendirmek adına ve birçok insanın refahını sağlamak, yolların barışçıl inşası için büyük fonları serbest bırakmak amacıyla askeri bütçeleri azaltmak ve silahlanma yarışını durdurmak için inatla ve ısrarla pratik önlemler sunuyor. köprüler, okullar , hastaneler ve konutlar.Bu hedefler adına Sovyetler Birliği, Sovyet-Amerikan ilişkilerini geliştirmeye yönelik bir rota izlemeye kararlı bir şekilde devam etme niyetindedir, çünkü yalnızca böyle bir rota ülkelerimizin en yüksek ulusal çıkarlarını karşılar.Sovyet halkı Amerika Birleşik Devletleri halkıyla her zaman karşılıklı anlayış için çabalamış ve çabalamıştır . Bu, tüm dünya halklarının çıkarınadır.”

Esasen bürokratik bir cevaptı.

Ancak bu mektuptan sonra Amerikan gazeteleri Robinett'in açıklamasını yayınladı:

Ruslar izliyor. Bize söz verilen köprüye ne oluyor Yetkililer köprüyü yapmazsa Rus anneler yardım edecek'

belediye başkanının vali dairelerinde düşmanları tarafından ne kadar vahşice ve güçsüzce karalandığı tahmin edilebilir . Ve sadece orada değil. Tel basın ajansları, Rockefeller tarafından atanan Ulaştırma Bakanlığı başkanının ihtiyatsız bir şekilde şunları söylediğini aktardı: Charles Preston adlı bu kişi, anın hararetiyle ağzından kaçırdı: "Washington'dan bize şunları söylediler:" Bunları yapın. sonunda lanet olası köprü ve bu çizginin boğazını tıkayan Robinette.Tarih bizim için çok utanç verici. Ne de olsa uluslararası bir skandala geldi.”

Ve sonra telefonda John Robinet'in coşkulu sesini duydum: -Vpa'larımız bir gün Volkan için bir köprü kurmaya başlayacaklarını duyurdular! Halkımızdan Moskova'ya yürekten kocaman bir teşekkür iletin . Bize bundan böyle Tag Nehri üzerinde bir Amerikan-Sovyet dostluk köprüsü kuracağımızı söyleyin!

Altı ay sonra köprü yapıldı ve belediye başkanı benden açılış törenine gelmemi istedi.

İki günlük bir yolculukta, New York'tan tanıdık dağ nehrine gittim ve onu yepyeni bir beton köprüden geçtim.Dıştan bakıldığında, dikkat çekici değil - grimsi, herhangi bir dekorasyon olmadan . yüz metreden uzun değil, tek açıklıklı ve çok dar. karşıdan gelen iki araba birbirini geçemez. Ancak açılışı için çevre kasabalardan, maden köylerinden, çiftliklerden çok sayıda misafir köye geldi.

Şenlikli giyinmiş insanlar nehrin her iki yakasını da noktaladılar, köprü boyunca yürüdüler, neşeyle kutlamanın kahramanı Belediye Başkanı Robinet'in etrafında toplandılar. köprünün ortasında yıldızlarla çizgili eski bayrağının asasını gururla sallayan belediye başkanı beni görünce kucaklamak için koştu . Ve Amerikan geleneklerinin aksine, Rusça olarak onunla sıkı sıkıya birlikteyiz . öptüm

Tanıdık ve tanıdık olmayan sakinler Robinette ile bizi çevrelediler, tebrik ettiler, el sıkıştılar, güldüler. Havacı üniformalı girişimci bir Amerikalı, köprüye bir kamyonun üzerinde gondollu şişirilebilir bir balon getirdi, belediye başkanını ve beni içine oturttu, gondola bağlı halatı çözdü ve birlikte köprünün üzerinden uçtuk.

Belediye başkanı "Yaşasın Zafer!" Yerden delici bir şekilde ıslık çaldılar ve alkışladılar Çocuklar ciyakladı: “Ve biz onu istiyoruz! Ve bizi topla gezdirin! Ardından yere inen belediye başkanı köprünün korkulukları arasındaki kırmızı kurdeleyi kesti. Ve ritüel şampanya yerine, Moskova'dan kendisine sunulan bir şişe şarabı parçaladı . Robinett alenen şunları ilan etti: “Köprümüz, Rusya'nın duyarlılığı sayesinde inşa edildi . Bizden onun sayesinde!”

Sözleri aynı anda orada bulunan bir Associated Press muhabiri tarafından telgrafla iletildi.Yerel gazete Wee Lyamson Daily News, birinci sayfasında bir yarda uzunluğunda bir manşetle çıktı: “Köprünün yapımında liyakat sahibine aittir. esasen Ruslara”

Yine de, bence, Volkan'ı ziyaret eden Amerikalı gazeteci David Hess, bu hikayenin özünü daha da net bir şekilde fark etti: “Yerel halkın çoğu için , köprü mücadelesi sadece ihtiyaçlarını duyurmakla kalmadı , değil. sadece ekonomik ihtiyaçlarını karşılamak için ulaşım bağlantılarının olması dış dünya ile konuşurlar . tam teşekküllü vatandaşlar olarak yetkililerden saygı görmek istiyorlar ve böylece güçlerine ve küçük topluluklarının yaşayabilirliğine manevi inanç kazanmak istiyorlar.” Evet, yeni köprü sadece beton levhalardan oluşmuyordu.

Akşam belediye başkanı ve ben kışlasında oturup bira içtik ve yaşadıklarımızı hatırladık. Ona söyledim. evden ayrılmaya hazırlanıyorum.Yazışmak için anlaştık ama yarınla ilgili konuşma üzücü çıktı. Robinett, eyalet valisinin neden olduğu suçları affetmediğini, şimdi de gizlice belediye başkanını rahatsız ettiğini söyledi. Köyde ve çevresinde Robinette hakkında aşağılık dedikodular yayılıyor . Sanki Ruslardan gizli para alıyor. Volkan için köprü hakkında bir film yapma hakkı için Hollywood patronları ona binlerce dolar ödemiş gibiydi .

Sanki bir yeraltı milyoneri olmuş ve parmaklıklarını herkesten saklıyormuş gibi . köylülerle tek bir doları paylaşmamak. Ve sanki köprünün inşasına sadece kâr ve tek şan uğruna ayağa kalktı.

- Geceleri isimsiz telefon görüşmeleriyle uyanıyorum. belediye başkanı şikayet etti. - Hiss: "Sen. sürüngen, komünistlere satıldı. Dikkat et, seni bitireceğiz!"

- Ama köyün nüfusu sana göre 9

- Bugün ve yarın? Bizim insanımız cahil ve deneyimsizdir, onları kandırmak kolaydır, onlarda şüphe, kıskançlık ve kin uyandırmak kolaydır. Ku Klux Klan eyalette bir saattir faaliyet gösteriyor, anti-komünistler hüküm sürüyor. Onlara bir kez bastım, ama onlardan merhamet olmayacak ...

Sabah vedalaştık. Robinette kısa ve özdü. Dünkü tatilin neşesi kaçmıştı . Evet ve benim için çok değerli olan bu yalnız gerçeği arayan kişiyi tekrar görmek benim için kasvetli miydi? İşte son tokalaşmamız Kışlasından arabama doğru yürürken John eşiğe oturdu ve sessizce bana baktı. Motoru çalıştırıyorum, veda kornası çalıyorum. John eliyle gözlerini siliyor, ben gidiyorum. Ve kışlanın eşiğinde öksüz bir şekilde nasıl oturduğunu ve köprüde, onu bekleyen zorlu hayata giden arkadaşına puslu bir bakışla nasıl baktığını hala hatırlıyorum .

Ve New York'ta, taklitçilerden Belediye Başkanı Robinett'e bir sürü mektup bekliyordum. Chicago'dan evsiz, fakir bir adam ev bulmak için yardım istedi. Güney Illinois'deki bir hapishaneden mahkûmlar vakit kaybetmeden yardım istedi. Kaliforniya'daki bir Kızılderili kabilesinin lideri, rezervasyon sırasında kendilerinden alınan toprakları akrabalarına iade etmek için yardım istedi . Gürcistanlı çiftçiler, çiftlik spekülatörlerinin onları dolandırdığından şikayet ettiler ama ne yapılabilirdi? Ben büyücü değilim. Ve Tvі nehri üzerindeki köprü olayı, hayatın en nadide mucizesidir.

ABD'den ayrılalı bir yıl oldu. ve Robinette'den tek bir mektup gelmedi ve onu Moskova'dan Volkan'a aradım ama belediye başkanı yerine telefon operatörü cevap verdi.

Sipariş ettiğiniz telefon numarası kapalıdır.

O zaman, lütfen, rehberinizde John Robinet'in adına bakın ve bana onun telefon numarasını söyleyin.

-John Robinette, West Virginia telefon rehberinde listelenmiyor

- Hey, değil mi?

- Evet. Sayın.

Nasıl olunur? Volkan için köprü hakkında bir müzikal oyun besteleyen librettist Lawrence Ducor ile New York'ta tanıştığımı, oraya gittiğimi, belediye başkanı ve diğer köylülerle konuştuğumu hatırladım . Ducor'u aradığımda ondan Robinette'in bir yerlerde kaybolduğunu ve nerede olduğunun bilinmediğini duydum. Benim isteğim üzerine Ducor daha sonra Volcan'ı aradı ve Batı Virginia'da tanıdığı gazetecilerle sorular sordu. Sonra Ducor bana telefonda şunları söyledi:

John iz bırakmadan ortadan kayboldu.

- Kimseye yeni adresini bırakmadın mı?

- Kesinlikle.

- Orada ne oldu Lawrence?

- Daha erken. Jonah, akıllı bir adamdın.

- Takip edildi ve bu yüzden oradan mı kayboldu?

- İşareti vurdun

Tüm söylemek istediğim buydu. o günlerden günümüze John Robinet'in hediyelik eşyaları - solmayan bir yapay karanfil ve "Volkan Köprüsü" sinema senaryosundan bir broşür.

Bir Hollywood senaryosunun aksine, tamamen kişisel sebeplerden dolayı hikayemi mutlu sonla, mutlu sonla bitiremem.

2003'ün başlarında Moskova'da eşim Valentina kalp rahatsızlığından şikayet etti. Ancak Rus dikkatsizliğimiz nedeniyle hemen doktorlara gitmedi. Ve o yılın baharında kalp spazmları yoğunlaşınca, o. sonunda kliniğe gittim.

Poliklinikteki doktorlar Valentina'yı muayene ettiler ve durumu karşısında o kadar paniğe kapıldılar ki Valya'yı eve uğramadan ambulansla hastaneye gönderdiler.

17 Haziran 2003'te Valais hastanesinde aceleyle ve vasıfsız bir operasyon gerçekleştirildi . ortaya çıktı ki, bir kalp damarı baypas ameliyatı. Ameliyattan sonra yoğun kanama oldu. Cerrahlar onu durduramadı. Valya, neredeyse üç gün boyunca bilincini geri kazanmadan, 20 Haziran sabahı erken saatlerde öldü.

Valya'yı çok sevdim ve çok seviyorum. Çok. Onunla Sparrow Hills'deki öğrenci yurdumuzda tanıştım, üniversiteden mezun olduktan sonra evlendik . 45 yıl birlikte yaşadı. Bunlar benim için mutlu yıllar... Asla ciddi bir şekilde tartışmadık, aynı fikirde olmadık. Hollywood Amdronov gibi hiçbir düşüncem yoktu . sevgili karısından yabancı bir ülkeye, denizaşırı bir kadına kaçmak

Valya Rus tipindeydi, güzel, zeki, terbiyeli, zeki. Uzun yıllar Latin Amerika Akademik Enstitüsü'nde çalıştı . Katolik Kilisesi'nin tarihini inceledi. Tarih bilimleri doktoru oldu.

Valya'nın ölümünden sonra hastanede ev eşyalarıyla birlikte bana bir bohça verdiklerinde, aralarında karımın bana hitaben yazdığı intihar notunu buldum. İspanya'dan tanıdığı Katolik bir misyoner rahip tarafından gömülmek istedi. Ve yaptı.

Mezarlıkta, Valya'nın mezarının üzerinde siyah granitten yapılmış yüksek bir Katolik haçı var . Mezar arsası dört metrekaredir Valya'nın yanında yere yattığımda, az bilinen birkaç kitap ve uzak Batı Virginia'daki bir nehir köprüsünün bir parçası kalacak.

Iona Ionovich Andronov
Yankee Joe'nun Rus Aşk Anı
Hikayeleri

Not: Bazen Büyük Dosyaları tarayıcı açmayabilir...İndirerek okumaya Çalışınız.

Benzer Yazılar